Evangeline haastte zich door de bosjes om de fennek die er met het boek vandoor ging te pakken te krijgen, maar werd onderweg ingehaald door de man die aan heer Athios’ zijde stond. Ze was verwonderd over zijn snelheid en keek met grote ogen toe hoe hij naar de fennek toe rende en de anima een trap gaf. Hm, dit was wellicht niet direct haar handelswijze geweest, maar het had een gewenst effect: de man kreeg het boek in handen en…wacht, wat ging hij nu doen? Achterdochtig en nieuwsgierig tegelijk beende Evangeline in grote, soepele passen achter de man aan en kon nog net zien hoe het boek weg werd geworpen richting een waterval. Een grote onrust verspreidde zich direct door haar lichaam. Was hij soms zijn verstand verloren?! Het boek weggooien zou het niet automatisch vernietigen of de problemen die het veroorzaakt had oplossen! Het was zelfs gevaarlijk, want nu waren zij, degene die goede bedoelingen hadden, de controle over dat nare ding kwijt. Wie weet bij wie of wat het nu terecht zou komen?!

Ontsteld staarde Eve naar het vallende boek. Helaas was het al te laat om te proberen het terug te halen. Maar dit mocht niet zo gaan! Het kon gewoon niet dat één impulsieve actie zou kunnen leiden tot een catastrofe...
Toen, uit het niets, dook er plots een prachtige arend naar het boek, ving het op en vloog met krachtige vleugelslagen weer omhoog. Even moest Evangeline naar adem happen. Ze had zelden zo’n mooi dier van zo dichtbij mogen aanschouwen. Haar hemelsblauwe ogen glinsterden terwijl ze de arend na keek. Een zucht ontsnapte haar rooskleurige lippen. Pas toen het dier volledige uit het zicht verdwenen was, ontwaakte Evangeline als uit een droom. Verschillende gedachtes en overpeinzingen volgden elkaar in hoog tempo op. Wat was er net gebeurd? Had de natuur besloten de bedreiging van het boek zelf op te lossen? Of was er iets anders aan de hand…? Ergens had Eve het gevoel dat de arend van net, geen gewone arend was. Er kriebelde iets binnenin haar. Het voelde…alsof ze net met een wonderlijk staaltje magie in contact had gestaan. Ze twijfelde, maar er was eigenlijk geen tijd om te twijfelen over wat zij nu moest doen, niet in deze tijden. Het vreemde gevoel was te groot om het te negeren, daarbij was de jonge heks veel te avontuurlijk aangelegd om daar sowieso niet meer achter te zoeken. Daarom nam Evangeline al snel een besluit: ze zou de arend achterna reizen, op zoek naar antwoorden op de vragen die ze had en om, mocht het nodig zijn, hulp te bieden om dat boek voor eens en altijd onschadelijk te maken!

Direct draaide Evangeline zich half om, richting haar anima die net bij de waterval aangekomen was. Eén blik in de turquoise ogen was genoeg om al haar informatie met de kat te delen. “Mizore, N’i ta kii.” vormden Eve’s lippen. Gelijk sprong de kat lenig op haar schouder en gaf haar een kopje. “Zo te zien is het vanaf nu weer jij en ik.” sprak Evangeline op een zangerige toon terwijl ze zich al in beweging zette in de richting waar de arend heen was gevlogen. “Al heb ik zo’n voorgevoel dat we niet lang alleen zullen zijn…” voegde ze er met een speelse glimlach aan toe en kietelde de kat even achter haar oor.

:Anima Tell:
In tegenstelling tot Evangeline had Mizore enkel een glimp van de arend met het boek in zijn klauwen opgevangen, maar ze had het goed in zich opgeslagen. Zodra Eve haar aankeek, wist ze wat er was gebeurd en belangrijker nog: wat er nu moest gebeuren. Gretig sprong ze op de schouder van het meisje toen zij haar uitnodigde. Het was één van haar lievelingsplekjes; zo had ze goed overzicht, was ze dicht bij Evangeline en kon ze haar krachten sparen. Ondanks het kwaad dat nog altijd aanwezig was, verkeerde de kat ineens in een opperbest humeur en keek ze nieuwsgierig naar de omgeving die veranderde, naarmate Evangeline op een hoog tempo verder liep.

Nicki keek hoofd schuddend toe naar wat er gebeurde. Cara daar in tegen vond het helemaal geweldig. Nicki liep naar de menigte toe maar werd door Cara tegen gehouden. "Bemoei je er niet mee" Werd er tegen haar gezegd. Ja Cara had gelijk. Ze stapte de menigte weer uit en was van plan om haar om te draaien en weg te lopen.

Cara keek om haar heen en vond dit dus helemaal geweldig. Ze stopte Nicki aangezien Nicki hen wou stoppen. Maar daar had ze geen zin in. Aangezien ze het wel leuk vond. Toen de jongeman gedreigd werd liep Cara naar hem toe en ging in de midden staan. Ze keek Athios aan en schudde haar hoofd. "U kunt beter een voorbeeld aan deze jongeman nemen." Sprak ze met strenge stem. "U brengt u geliefde in gevaar door haar hier te laten. Deze jongeman in tegen wil haar hier weg hebben. En u bedreigd hem dan.?" Vroeg ze verbaast. Cara hield niet van dit soort mensen.

Nicki keek om naar Cara en schudde haar hoofd. Ze liep naar het groepje toe en keek naar haar. "Een fijne meid ben jij" Riep ze uit. "Je zegt tegen mij dat ik me er niet mee moet bemoeien en wat doe jij?" Nicki zuchtte en keek iedereen een voor een aan. Waarom moest er altijd dit gebeuren. "Ik weet niet wat er aan de hand is maar sorry voor het gedrag van mijn Anima. "Cara we vertrekken. Nu!!" Dat laatste dat riep ze bijna uit. Al wist ze dat Cara hier zou blijven. Dat wist ze honderd procent zeker. Of nee nog meer maar ja.

- Ten eerste moet ik even meedelen dat ik geschokt ben wat anderen van Lucifer vinden, maar ik zal jullie vergeven. Zo.. misschien helpt dat Luc iets en gaat de arrogantie over naar mij.

Lucifer wachtte rustig af en schrok niet op toen de man uit de boom sprong, zelfs al gebeurden er dingen die hij niet doorhad dan zou hij haast nooit schrikken, het hoorde niet bij het plaatje van hem en daarom zou hij als hij het zou kunnen nooit ergens van schrikken. Al was het alleen maar om een gedachte van hem groot te houden. De woorden echter die uit de mond kwamen van de oudere man, zorgden ervoor dat hij zijn wenkbrauw optrok en hij speelde met de man mee door te doen alsof hij over zijn eigen voeten struikelde. Hij bleef uiteraard staan (oke.. een beetje arrogantie:P). Lucifer antwoordde niet op de woorden van de man, maar kon het niet laten hem afkeurend aan te kijken. Die man wist duidelijk niet wie hij voor zich had en waar hij over sprak al deed Athios dat wel. Bij zijn woorden trok hij ook weer een verbaasde wenkbrauw op en wilde zijn ogen richten naar Pleoh om hem een vraag te stellen totdat hij zich herinnerde dat de tijger op dit moment Espe en Lavinia ervan te overtuigen dat hij een klein ritje aan het maken was en zo terug zou zijn. Als hij niet op zou schieten dan zou ze nog hiernaartoe komen. Daarna glimlachte hij licht en keek Athios recht aan. ‘Volgens mij verdraai je mijn woorden Athios. Ik heb nooit gezegd dat je toestemming moet hebben, ik vroeg je wat je hier doet zonder dat mijn koningin of ik er iets vanaf weten. Blijkbaar ben je in Midnight Glade klaar en kom je maar hier naartoe. Of bevindt de moordenaar zich in onze kringen?’ Daarna draaide hij zijn hoofd naar de man die naast hem stond en blikte even vlug naar Diadorah die er ver achter bezig was. ‘Het zou verstandiger zijn om te weten over wie je praat. De heksenkoningin waar je het over hebt is niet de koningin waar ik over praat. Diadorah is van de Nigris inderdaad, maar laten we zeggen dat zij meer een vrije geest is en op dit moment is die vrije geest door iets in beslag genomen. Mijn koningin is de leidster van de Nigris en de koningin van het land waar jij nu op staat en op dit moment denkt ze dat ik even uitrijden ben.’ Nu draaide hij zich weer terug naar Athios, maar een vrouw kwam tussen hen in te staan. Na haar woorden keek hij terug naar Athios. ‘Ik ben met eerzame bedoelingen hier gekomen anders had ik Pleoh ook wel bij me gehad als ik iets van plan was geweest. En deze vrouw hier heeft gelijk. Een zwangere vrouw hoort niet op een slagveld te staan, een miskraam kan bij de sterkste vrouwen gebeuren door iets dat ze zien. Ik heb het zelf gezien, waarom denk je dat ieder van de Nigris verplicht is een zwangere vrouw te helpen als dat zou moeten? Wij gunnen ieder een leven op deze aarde al is het misschien maar tijdelijk en worden ze uiteindelijk door onze hand weer gedood.’ Hij zuchtte en maakte de bescherming om zijn zwaard weer vast. ‘Is het zo beter? Mag ik dan nu eindelijk vragen wat hier aan de hand is, want ik heb lang niet alles meegekregen.’ Hij liep iets naar achter en leunde tegen een van de zwarte bomen terwijl hij het antwoord afwachtte. Als uiteindelijk zou blijken dat Athios hem toch te bedreigend zou vinden zou hij binnen enkele seconden klaar kunnen staan voor een gevecht, maar een gevecht was het laatste waar hij op hoopte.

Athios had geen moeite met de woorden van Lucifer, hij leek niet echt wat aanvallends te hebben dus bleef hij ook maar kalm, maar wel op zijn hoede je wist het maar nooit. 'Laten we er niet omheen draaien, toestemming is praktisch hetzelfde.' zuchtte hij. Athios had ook geen kwaad in de zin jegens Lucifer, maar wel tegen de bemoeienis van een Anima. 'U hebt daar niks over te vertellen! Elina beslist zelf waar ze gaat en staat en is geen slappeling. Ik zal eens met jullie zaken bemoeien, verdwijn!' snauwde hij geërgerd. Daar kon Athios absoluut niet tegen, tegen mensen die voor eigen rechter gingen spelen en oordelen zaten te fellen over zijn naasten of hijzelf. 'Maar zeg eens Lucifer, sinds wanneer is dit een slagveld, of beter gezegt: wordt het volgens jou een slagveld!?' vroeg hij wantrouwend na zijn opmerking op dat Elina niet op een slagveld moest staan, daar was hier absoluut geen sprake van, er waren hier geen grote legers, tenminste, nog niet. Alleen maar mensen die met elkaar kibbelden en van elkaar stalen.
Athios knikte vervolgens naar zijn soldaten die weer plaats rust hielden. 'En wat hier aan de hand is? Ik vraag me af waarom je dat niet weet. Het boek van jouw schoonfamilie heeft vleugeltjes gekregen en is overal en nergens aan het rondzwerven, en laat chaos achter, overal. Daarom ben ik hier en zijn andere mensen hier ook. Ik ben hier alleen maar om het duivelse boek op te ruimen samen met Gonzalo, maar anderen hier willen het gebruiken om de macht te grijpen. Waaronder Diadorah, die koningin van de Nigris wil worden en jou en je geliefde uit de weg wil ruimen Lucifer.' vertelde hij oprecht. Hij mocht Lucifer dan wel niet zo, maar wat hij al helemaal niet zou willen was een gek als Diadorah op de troon. Met Lucifer viel nog te praten en te onderhandelen, met Diadorah niet, die zette alles naar haar eigen hand.

Cara keek woedend naar Athios. Hoe durfde hij te zeggen wat ze moest doen. "Waarom zou ik in vredes naam naar u gaan luisteren." Riep ze uit terwijl haar blik steeds bozer werd. "En er valt niks om met ons te bemoeien" Zei ze nog voordat Nicki haar weg trok. "Laat me los" Cara keek woedend naar Nicki.

Nicki schudde afkerend haar hoofd. Waarom hield Cara nu zo van ruzie. Ze liet Cara al snel los en liep naar de dame die zwanger was. "Heey" Zei ze met een kleine en vriendelijke glimlach. "Weet u misschien wat er aan de hand is vrouwe." Nicki wou nu toch echt weten waarom ze hier stonden. Ze was soms gewoon nieuwsgierig maar dat was iedereen wel eens. En ergens was ze blij dat ze Richard bij iemand achter had gelaten. Soms was dat gewoon het beste.

:Anima Tell:

Key wou de kat nog bedanken maar die was al meteen weer weggerend. Zo snel hij kon ging hij weer naar zijn baasje en vertelde hem wat hij gehoord had en waarschuwde hij Feder voor de zwarte magie die het boek beheerste.


Feder was blij nu hij wist wat het boek kon doen maar ook op zijn hoede. Hij was niet zeker dat hij omdat hij niet kon lezen toch ook niet in de macht van het boek kon komen. Hij wist alleen dat hij zo snel mogelijk dat boek zou moeten vernietigen waar het ook was. Hoe het vernietigd kon worden wist hij niet, maar zolang het in zijn bezit zou zijn kon niemand anders het lezen of het voor kwade doeleinden gebruiken. Hij ademde diep in en uit en probeerde zich te richten op de geur van het oude boek, of op maar iets dat door zijn sterkere zintuigen kon worden opgenomen. Toch vond hij niks dat aan het boek deed denken, alhoewel hij verder in het bos een vuur rook en doordat er tussen al de andere mensen enkel maar een heel gevecht waar hij toch niet van nut zou zijn begon te ontstaan kon hij maar beter op die geur afgaan. Hij klom uit de boom en door zijn snelheid zat hij binnen enkele seconden al verborgen tussen het struikgewas met Key aan zijn zijde te kijken naar een klein kamp waar een man stond. Op het eerste zicht was er niks vreemds te zien maar als je wat beter keek zag je een rechthoekige vorm onder de kleren van de man. 'Dat moet het boek wel zijn' dacht Feder in zichzelf en nog voor hij het goed en wel besefte had hij zijn pijl op de man gericht. Snel verborg hij zijn pijl en boog weer omdat hem plots een sluwer plannetje te binnen schoot waarmee hij deze man niet zou hoeven te verwonden. Wat nu als hij zou doen alsof het boek zich ook in zijn macht had. Misschien zou hij het boek aan hem overhandigen als hij deed alsof hij bij hem hoorde, want liegen en bedriegen was nu eenmaal Feder's ding. Hij stond dus gewoon op en ging naar de man. "Jij hebt het boek toch" zei hij aarzelend maar wantrouwend. "Het mooiste boek ter wereld toch" zei hij daarna en hoopte dat de man in zijn list zou trappen.

Amusant was het. Zo amusant. Diadorah bekeek het feest van een afstandje. Pure chaos, heerlijk wanhoop. En daar hoef je slechts aardig voor te zijn. De Nigris hadden ongelijk. Men hoeft niet altijd kwaadaardig te zijn om kwaadaardigheid te creeren. Kwaad wordt veroorzaakt door verloren goed.
Diadorah glimlachte aan één stuk door, terwijl ze Civilis in haar overplaatste om hem te bevrijden uit die listige val.
Het was een van haar puurste krachten. In Civilis ziel kruipen, of Civilis in haar laten gaan. Dan waren ze één, net als nu. Dan voelde Diadorah zich compleet.
Weer trok ze een grimas, en moest een hand voor haar mond houden om niet in lachen uit te breken.
Het was tijd om weer aardig te gaan doen. Ze zou het tij keren. Het was tijd voor een nieuwe Diadorah. Een gemeen aardige. Hahha, dat was toch eens wat.
En het boek. Die deed zijn werk. De bladzijdes waren verspreid, en de woorden konden nu een groter bereik bereiken.
In ieder geval. Ze hoopte dat het kon. Snel zou de hele wereld van de Nigris zijn, en daarmee ook gelijk van haar. Ze mocht dan wel geen koningin zijn, maar dat hoefde ze ook niet. Als koningin moet je je aan de regels houden, terwijl zij er duizend op een dag brak. Daar waren ze toch ook voor, om te breken.
Diadorah raapte enkele bladzijden van de grond en stopte ze in haar korset. Daar waar geen man bij zou komen, hahah
Goed, genoeg nagedacht over mooie dingen, tijd voor actie.
Met schrijdende passen liep ze naar voren. Ze ging op een steen staan, en stak haar handen in de lucht. Tijd voor haar toespraak.
''Mensen mensen, we zijn toch met zo veel. Waarom allemaal op deze manier met elkaar omgaan, als het ook anders kan. Kijk naar mij. Ik heb fouten gemaakt, maar heb besloten om deze recht te zetten. Ik toon oprecht berouw voor mijn daden, het is tijd om alle clans bij elkaar te voegen tot één grote clan. Want, dat zijn we toch. Eén grote groep mensen die probeert te overleven in deze wereld. Waarom het elkaar moeilijk maken als het makkelijk kan. Laten we onze steden verenigen. Laten we samen komen in een wereld waar iedereen gelijk is en gelijk wordt behandeld. Schaf de koningen af. Geen heersers meer, geen keizers. Geen hoofd, geen onderdanen. Nee, alleen burgers. We zijn allemaal gelijk. Allemaal wezens, en allemaal gelijk.
Bekijk de wereld eens op een heel andere manier, kijk bijvoorbeeld naar deze mevrouw'' Ze wees op Elina, die omringt stond met mensen. ''Daar groeit een klein wondertje in haar buik, moet dit wondertje nu de wereld van deze kant beschouwen. Laat dit het eerste kind zijn dat opgroeit in een wereld waar het goed is.
Jullie denken allemaal dat de Firetree en het Lavinia Book het slechte in mensen naar boven haalt. Maar kijk...'' Diadorah wees op Ash en James ''Broeders'', piepte ze. ''Het zijn broeders die goed met elkaar omgaan. ''Het boek wil geen kwaad, het wil alleen een eenheid. Broeders zullen elkaar nooit iets aan doen. Het boek wil jullie dat alleen maar laten inzien. Dus laten we deze troep opruimen. Berg het boek op, sla het dicht en begin opnieuw, aan een nieuwe wereld waar ieder zijn gelijke is, net als een mens en diens Anima. Want samen zijn wij de wereld.''
Diadorah pinkte een paar tranen en ging toen op de steen zitten. ''Dat is wat de wereld wil''

Richard was weer een stukje verder gerezen en had iets ontdekt waar hij erg van was geschokt. Onderweg kwam hij een oude kluizenaar tegen. Hij liet het prachtige boek aan de kluizenaar zien die hem vervolgens opende. De kluisenaar zag opeens bleek en er kwam een zwarte gloed uit zijn ogen. Het leek wel alsof zijn ziel werd opgezogen door het boek. Het boek viel met een klap op de grond. Richard raapte het boek op en was niet meer van plan het te gaan openen. Aan het einde van de dag, toen Richard net van plan was om wat hout te gaan zoeken voor een vuur, viel hij op de grond en werd alles zwart voor zijn ogen. Hij kreeg rare beelden door, het leek wel een soort visioen. Er kwam een ijzige vrouw in voor die verschillende bladzijdes van het boek in haar gewaad stopte. In zijn hoofd klonk een zachte stem 'Herenig het boek met de verloren bladzijdes en het boek zal de rest doen'. Sprak de geheimzinnige stem. Richard pakte het boek goed vast en transformeerde weer in de prachtige adelaar. 'Ik weet wat me te doen staat' zei Richard in zich zelf. Richard vloog weg maar wist niet welke kant hij op zou moeten. Hij zou zijn gevoel maar moeten volgen. Na enige tijd bleek hij zijn gevoel goed gevolgd te hebben en had hij de ijzige vrouw ik zijn blikveld. Hij transformeerde in de lucht weer in zijn eigen lichaam en kwam met een plof voor de ijzige vrouw terecht 'Ik weet niet wie je bent, maar ik weet wel wat mij te doen staat'. Richard pakte het boek en opende het voor het gezicht van de vrouw. De vrouw keek recht in het boek en ze kreeg dezelfde grijze waas als de oude kluizenaar in haar ogen. Op wonderbaarlijke manier scheurde het gewaad van de ijzige vrouw en stond ze poedelnaakt in gezeldschap van een groep mensen. De bladzijdes vlogen door de lucht en ze verdwenen weer in het prachtige boek. Maar nu moest Richard nog wel even zijn eigen hagje redden. De ijzige vrouw sprak woorden uit in een vreemde taal. Zo te zien was ze in de trans van het boek. Richard kon twee dingen doen. De vrouw nu hier poedelnaakt achterlaten en later een slecht geweten hebben dat hij zelf werd vermoord. Of nu de vrouw zelf om het leven brengen doormiddel van het boek. Richard koos met volle teugen voor de tweede optie en rennde met het boek richting de waterval. Hij keek achterom en zag dat er tot zijn schrik drie mensen achter hem aanrenden. Zo te zien waren er wel meer mensen in de trans van het boek. 'Ach jah, ik ga ze niet dwingen om zelfmoord te plegen'. zei hij tegen Diodom. Richard haalde uit zijn schoudertas een liaan die hij tijdens zijn reizen had gevonden. De liaan was heel sterk en was niet met brute kracht te breken. Hij knoopte de liaan om het boek en rennde weer door. Toen hij zijn eindbestemming in zicht had keek hij nog even achterom. Het groepje achterlijke bezetenen rendden nog steeds achter hem aan. Hij stond bij de rand van de waterval en gooide het boek naar beneden. 'Nu nog hopen dat mijn valstrik werkt' dacht Richard in zich zelf. Het boek viel naar beneden maar bleef nog hangen aan de liaan die Richard om zijn midden had gebonden. De drie bezetenen zouden het boek volgen en van de waterval af springen. Richard sprong in de bosjes en keek geruisloos toe. Het groepje imbicielen kwam aanrennen en sprongen zoals gehoopt hersenloos van de waterval. Richard reageerde snel en hijsde het boek weer omhoog. toen hij het boek weer in zijn handen had keek hij nog even naar beneden om zeker te zijn van zijn zaak. Richard keek over de rand en hoorde nog een harde plons. 'Ach jah, de kleren van die vrouw worden in iedergeval niet nat', Grinnikte Richard. Richard liep richting de andere mensen die er stonden en wou ze net toespreken. Toen Richard het boek wou overhandigen aan een man die er wel voorbaarlijk uit zag kreeg hij weer een visioen. Dezelfde stem als hiervoor sprak dat hij naar Domus moest komen en het boek moest laten vernietigen door een held uit de oude wererld. Richard haalde het boek weer terug en stak het onder zijn gewaad. 'Sorry voor de overlast maar ik moet jullie om een gunst vragen'. 'Ik heb net een visioen gekregen om naar Domus te gaan om het boek te laten vernietigen, ik kan jullie hulp wel gebruiken'. Als jullie ook naar Domus willen reizen wacht ik daar op jullie'. 'Ondertussen zorg ik ervoor dat het boek in veilige handen blijft'. 'Mijn visioen is de vorige keer uitgekomen. 'Het bewijs hiervan licht onderaan de waterval, maar je moet zelf maar uitzoeken of je daar zo graag wil gaan kijken'. Richard transformeerde weer in de adelaar en vloog samen met het boek richting Domus.

Athios keek met minachting naar de Anima die dacht dat zij Athios de baas was. 'Dat recht heb ik wel degelijk. Je vergist je, en dit zijn jouw zaken niet.' eindigde hij. Hij keek vervolgens hoopvol naar de wederhelft van de Anima die schuld leek te hebben. Vervolgens begon Diadorah aan een aparte Communistenpreek. Ze had het over een land waar de burgers de baas waren. Athios schudde zijn hoofd, die verhalen uit de oude wereld had hij wel eens gehoord. Zo had er een Sovjet-Unie bestaan uit precies dezelfde idealen maar dat was uiteindelijk een armoedig zooitje geworden. 'Dat zijn oude wereld idealen Diadorah. Maar ik ben blij dat je nu opeens niet meer zo kwaad denkt.' dat laatste zei hij wel, maar meende hij natuurlijk niet, hij vertrouwde Diadorah natuurlijk niet, maar bleef kalm, hij wilde niet weer de halve menigte tegen hem hebben. Op een gegeven moment kwam er een rare man uit de lucht 'vallen' die liet het boek aan Diadorah zien en ze werd helemaal gek. Haar kleren scheurden waardoor ze helemaal naakt kwam te staan. Nu moest Athios heel hard lachen en kon het niet meer onderdrukken. Hij vond het wel gerechtigheid. Daarna rende de man weg met de bezetenen achter zich aan. In de verte hoorde hij kabaal en uiteindelijk een plons. Athios vroeg zich af wat dat was, maar na enkele minuten kwam de man weer en vertelde dat hij naar Domus ging. Athios was het hier mee eens en stelde het aan Gonzalo voor. Athios vroeg eerst aan Elina of ze beter niet naar huis kon gaan, er lag immers nog gevaar op de loer.

[Dat laatste van Elina heb ik eigenlijk op verzoek van Ellen gedaan aangezien ik las dat ze zich wilde terugtrekken van het Lavinia book wat ik kan begrijpen]

Gonzalo zag wat er allemaal gebeurde. Diadora sprong van de waterval met haar volgelingen en een onbekende man had heb boek in zijn handen en ging er mee naar Domus. Gonzalo schoot opeens wat te binnen. Hij was nog wat vergeten. Hij was vergeten de bladzijdes uit de bek van dat mietige beest te halen. Hij liep naar de plek waar hij dat beest had neergetrapt en haalde de bladzijdes uit zijn bek. Hij bracht de bladzijdes naar zijn vriend Athios die ze onder zijn gewaad stopte. Nu konden ze op weg naar Domus

Ash voelde een of andere betovering. Maar veel kreeg hij er niet van mee. De macht van het boek was toch sterker dan ieder andere betovering. Toen viel hij plots bewusteloos neer. In zijn droom zag hij dat Trust werd aangevallen en van bijna al zijn bladzijden werd berooft. Ash probeerde uit alle macht weer op te staan, Trust moest bijkomen, Het boek moest worden gered.

:Anima Tell:
Trust werd hard tegen een steen gesmakt door Gonzalos. Terwijl hij zelf een Vincenza was. Dat was tegen de eed. En het was wreed.
Van schrik slikte Trust een van de bladzijden van het boek in, de anderen kwamen halverwege zijn slokdarm.
Minutenlang kon hij zich niet bewegen, tot hij uiteindelijk de kracht kreeg weer op te staan. Maar voordat hij dat deed voelde hij dat de bladzijden uit zijn mond werden getrokken. In iedergeval, een deel daarvan :p
Trust stond op, en zag een menigte mensen rennen achter het boek aan. Trust volgde de mensen samen met Ash, om te kijken wat er gebeurde met het prachtige boek.
Opeens hield de grond onder hen op, het leek transparant te zijn.
Hij zou te pletter storten in de ravijn van de waterval.

James zag een hele troep mensen achter het boek aanrennen. James snelde ernaartoe en rende erachter aan.
Hij zag de arme naakte Diadorah die erachteraan rende. James haalde iedereen zonder moeite in. Bijna kon hij het boek pakken, toen hij opeens naar beneden viel de diepte klif van de waterval in. Het boek hing gemakkelijk aan een liaan. Hij kon hem niet meer pakken. Dit was het einde voor hem en het boek.

Rose kon de mannen niet vast blijven houden, en wist een moment niet meer wie ze moest vertrouwen. Daarom deed ze maar mee met Evangeline. Zijn was zeker te vertrouwen. In ieder geval dat dacht ze.
Plots voelde ze een angst in zich. James sprong over de rand van de klif van de waterval. Rose slaakte een luide kreet en kon alleen maar toekijken hoe haar Anima ter pletter viel. Ze rende erachter aan. Huilend en schreeuwens. ''JAAAAMMMMMEESSSSSS''
Maar het mocht niet baten. Hij was weg.

Diadorah wachtte de reactie af, toen opeens een man opdook, en haar het boek toonde.
Ze zag dat hij er overtuigd van was dat ze nu betoverd was. Ze wist precies wat ze moest doen. Ze had wel verwacht dat dit zou gebeuren. Maar ze had het boek al eerder gelezen en ze had ook de bladzijden nog. Die had ze ook al gezien. Dan zou ze al betoverd zijn. Maar veel zou het niet uitmaken. Ze was al een voorstander van het boek, dus wat dan nog.
Toen scheurden haar kleren af. Ze stond halfnaakt tussen de mensen. Van schrik sprongen de tranen in haar ogen. Boos liep ze achter de man aan die het boek bij zich had.
Hij gooide het boek in de waterval, en een heleboel mensen vlogen erachteraan. ''Ze vallen te pletter'', riep Diadorah uit. ''Heb je niet geluisterd naar wat ik zei''
Zonder te twijfelen sprong Diadorah erachter aan, riep een toverspreuk, en het water veranderde in een golf van ijs. Iedereen die viel gleed via het ijs, zonder al te veel pijn naar beneden. Diadorah sprak voordat ze het ijs raakte haar toverspreuk ''Volare'' en vloog als Civilis naar beneden. Daar maakte ze van ijs snel een nieuwe jurk. Hij was wel niet zo mooi als de oude, maar toch.
Pas toen merkte ze dat ze haar bladzijde kwijt was.

Lucifer grijnsde licht, maar ontkende niet de woorden van
Athios. Het was inderdaad een soort van toestemming vragen, maar dit keer om
een hele andere reden dan dat hij hen aan hun hoofd zou gaan hangen. Langzaam
hief hij zijn handen en probeerde op die manier Athios te sussen. ‘Kalm aan
Athios. Ze bedoelt ook niet dat vrouwe Elina een slappeling is, maar er zijn
bepaalde mensen die onvoorspelbaar zijn en dan kunnen er spijtige dingen
gebeuren, zelfs al is de vrouw zo krachtig als die boom Allerzielen.’ Misschien
was Athios toch voor rede vatbaar al hield hij de man naast hem goed in de
gaten. Zijn wenkbrauw ging omhoog en hij vloekte zacht. ‘Als je het zo graag
wil weten Athios, mijn vrouw en ik zijn nu op huwelijksreis dus we weten
nergens wat van. Waarom denk je dat ik hierheen ging? Ik wil jullie weg hebben
voordat Lavinia of Espe doorhebben wat er aan de hand is.’ Hij zuchtte nu en
keek met een spijtige blik richting Diadorah, haar naaktheid deed hem niets. ‘We
kunnen haar tegenhouden als dat nodig zou zijn. Zolang ze zich niet al te erg
misdraagt, laten we haar leven.’ De woorden die Diadorah had gesproken gleden
langs hem heen, wist dat dat nooit zou gebeuren. Er zouden altijd mensen zijn
die leidden en de mensen die volgden en niets zou dat veranderen. ‘Doe wat je
moet doen Athios. De Nigris gaat niet achter dit boek aan, want we weten meer
over het dan jullie doen. Probeer het maar te vernietigen.’ , grijnsde hij hen
toe en floot zacht. Het paard waar hij eerst op had gezeten en dat vlakbij
Elina had gestaan kwam eraan gedraafd en hij stapte op. ‘Probeer alleen stil te
zijn en haal iedereen hier zo snel mogelijk weg. Ik wil van mijn vrouw kunnen
genieten.’ Nu grijnsde hij zonder zich in te houden en spoorde vervolgens het
dier aan, terugrijdend naar het huis, enkele kilometers verderop.





{Topic Uit.}

Ash was zonder na te denken in de waterval gesprongen, maar werd opgevangen door zacht ogens ijs. Soepeltjes gleed hij naar beneden en kwam in het water onder de waterval terecht. Hij vond een bladzijde van het boek en greep het snel vast. Hij verstopte het onder zijn shirt en kroop terug naar de anderen om te kijken of ze ongedeerd waren. Hij liep naar zijn redder in nood, Diadorah.
''Als u er niet geweest was, meesteres'' U zult beloont worden voor uw daad''
Ash grijnste en liep naar James. Deze interruptie zou hun niet kunnen stoppen. Ze zouden het boek te pakken krijgen, wacht maar....

(ik probeer het topic hiermee weer op te pakken, er zal een vervolg komen op deze verhaallijn, waar straks de nieuwe verhaallijn aan kan worden gekoppeld)