Oblivios reed op zijn paard en in gezelschap van zijn Anima Ramess en Tempus naar Domus. De stad was prachtig. Oblivios vond het geweldig om in de grote stad te zijn, de plaats waar technologie, kennis en cultuur bijeenkwamen om het leven beter te maken. Bij de poort liet Oblivios zijn insigne als Dextera van de Caelos zien en de wachters knikten. Zij wisten al waar hij heen wilde. Ook vroegen ze Tempus naar zijn insigne, maar die zagen ze gelukkig en en herkenden hem natuurlijk uit duizenden. 'Goedemiddag heren, wij zullen jullie begeleiden naar de fontein, tenminste, als jullie daarvoor komen.' sprak een van de wachters. Oblivios knikte. 'Dat heb je goed beste kerel, we komen inderdaad voor de fontein. Maar er is wel enige haast bij, elk moment dat we verspillen is een moment langer voor het boek om zich uit te breiden.' antwoordde Oblivios. De wachters wisten waar Oblivios het over had. Samen met Tempus liepen ze door de drukke straten van Domus-stad. Na een stuk lopen kwamen ze in een rustiger gedeelte van de stad. Het hart, en achter vele bewaking en een dikke muur hoorde je het water van de fontein rustig stromen. Oblivios hoorde opeens een gekrijs van uit de lucht. Een prachtige arend kwam aanvliegen. En het had ook iets in zijn klauwen maar Oblivios wist niet wat het was. Na enkele minuten konden ze naar binnen bij de fontein. De arend was intussen neergedaald en transformeerde, in een mens. De man had een boek, en niet zomaar een boek: het Lavinia boek! De man vertelde dat hij Oblivios in een visioen had gezien en dat ze samen het boek moesten vernietigen doormiddel van de helden uit de oude wereld. De bewakers lieten de man voor deze ene keer ook toe, alhoewel hij toch niemand kon oproepen. Oblivios stak na enkele minuten zijn hand in de fontein en sprak in dat hij Richard Leeuwenhart graag wou oproepen, de beroemde en intelligente koning van Engeland in de Middeleeuwen van de oude wereld. Er verscheen een flits en de koning stond voor hem met een grote grimas. Oblivios stond de man die het boek had meegenomen trouwens wel aan. Want iemand die listig zou zijn had hem het boek niet hier gebracht.

[gepost met toestemming van Tempus en deel van de post van Richard erbij in verwerkt uiteraard met toestemming]

‘Ze zijn zo erg gegroeid, my lady. Zou het niet beter zijn als u een tijdje hier bleef, uzelf wat rust gunde? Het is zo’n slechte tijd voor u nu.’ Catharina glimlachte en dronk rustig van het water dat haar was aangegeven. ‘Ik heb verplichtingen Mathilde. En ik kan niet langer van mijn verplichtingen weglopen.’ ‘Maar kind toch. Denk toch eens aan jezelf. Je bent nog jong, geniet van het leven. Laat anderen tijdelijk je werk overnemen. Ik kan op de kinderen letten of wil je beweren dat ik jou niet goed heb opgevoed?’ ‘Nee Mathilde. Als ik mijn verplichtingen niet op me neem, wie zal het dan wel doen? Tot wie zal ik dan nog een voorbeeld kunnen zijn?’ De wind die daarna door het huis stroomde, maakte het onmogelijk om de volgende woorden van Mathilde te horen en het speelde zacht met haar haar en ze zag een lichte groene gloed die haar aandacht meteen trok. Met een simpele handbeweging hield de wind op en wist Mathilde dat ik mijn gedachten niet meer bij haar had.

Er was één boom die eruit sprong en waar de gloed het meeste vanaf kwam en dat was dan ook de boom waar ze meteen naartoe liep. Zodra haar hand de stam aanraakte, werd haar geest meegevoerd en hing ze even later in een ruimte die ze niet anders kon beschrijven dan de kamer van de boom Allerzielen en de geest van de boom. De ruimte voelde kalm en vredig aan en ze kon niet wachten om haar kinderen hier uiteindelijk mee naartoe te nemen, maar ze wist ook dat er iets aan de hand was waardoor ze werd opgeroepen. De stem klonk zacht en warm in haar hoofd en het voelde alsof haar tweede moeder tegen haar sprak. Er is een gevaar opgekomen. Je kent mijn positie tegenover de Firetree en de stof hiervan. Nu is er een boek opgedoken, een boek dat nooit de lucht had mogen aanschouwen en dat boek moet worden vernietigd. Maar Catharina, luister naar mij. Dit is niet jouw taak. Jij bent de steun achter Oblivios en geeft advies. Je krachten worden steeds onbeheersbaarder mijn dochter en je zult het er met hem over moeten hebben. Je bent mijn dierbaarste bezit omdat ik via jou met mijn kinderen kan praten, maar zelfs ik kan je leven niet lang verlengen op dit punt. Je gaat een nieuwe techniek leren, een techniek waar gevaren aan verbonden zitten. Ik heb Eros al instructies gegeven en nu leer je het zelf. Je gaat leren je geest uit je eigen lichaam te trekken en te reizen via de bomen. Het is een vergevorderde vorm van je geest deel uit laten maken van de wereld. Je hebt dat geoefend met Rose toch? Ik knikte en slikte vervolgens. Het was een machtig gevoel om deel uit te maken van ieder ding op aarde, om alles te voelen en tegelijkertijd niets. Om het gras te voelen groeien en de zon te zijn die de koude, vochtige mist laat verdwijnen. Het maakte je zo kalm en sereen dat ze het graag aan iemand zou willen leren. Misschien zou ze het Oblivios moeten leren als hij zou willen. Ze stelde zichzelf open en voelde haar geest contact maken met de geestelijke wereld. De wereld waarbij ze alles kon voelen en zien, maar niets zou kunnen doen. Ze concentreerde zich op zichzelf en zag zichzelf knielend zitten tegen de boom en Eros op wacht staan en daarna zag ze haar kinderen spelen op het gras terwijl George in de tuin bezig was. Het volgende moment was ze terug in de ruimte. Goed gedaan. Nu richt je je op dit beeld en stel je voor dat je daar uit die boom komt. Onthoud dat je een geest zal zijn, zichtbaar, maar dat je verder geen kracht behalve je wijze woorden zal hebben. Er kan je niets gebeuren, maar je zult ook maar een beperkte tijd aanwezig kunnen zijn. Hoe meer je oefent, hoe langer het zal worden. Ga nu Catharina en oefen je geest. Catharina stelde zich het beeld voor, het beeld van de fontein met alle mensen die er waren opgeroepen en het boek dat iemand bij zich had. Ze stelde zich voor dat ze uit die boom zou komen, in het gewaad dat ze altijd droeg als ze bij de boom Allerzielen was geweest. Met de sneeuwwitte jurk en het gouden sieraad om haar enkel stapte ze uit de boom. Haar blote voeten voelden het nieuwe gras en haar blik richtte zich op de aanwezigen waarbij alles om haar heen een iets lichte groene waas had en ze wist dat het van haar af moest komen. Uiteindelijk leefde ze nu alleen maar op de kracht van de boom Allerzielen en dit was de kracht die zij inleverde voor haar om in het einde zichzelf te helpen. ‘Oblivios, Tempus, Richard.’ Ze was niet officieel aan het nieuwe lid van de clan voorgesteld, maar ze kende wel ieders naam. Daarna draaide ze zich naar de man die ze niet kende en na een blik op hem boog ze elegant. Haar blik ging daarna snel van Tempus naar Oblivios. ‘Ik heb niet lang meer voordat ik weer terug moet. Wat is er aan de hand?’ Ze liep richting hen, maar merkte dat haar kracht zwakker werd dus deed de stappen weer terug en haar blik was verbaasd. ‘Er is hier een gevaarlijk voorwerp aanwezig.’ Mompelde ze zachtjes.

Met vlugge passen liep Tempus achter Oblivios aan die bijna niet bij te houden was. Het meisje, Mikaela die mee zou gaan was al achterop geraakt, en niemand had gemerkt dat ze meeging. Maar hij moest ervoor zorgen dat deze fontein kenbaar werd gemaakt aan de wereld, zodat iedereen er van zou weten. Misschien zou de fontein straks ook worden gebruikt ten bate van gewone mensen. Niet alleen voor clanleden en hun rechterhand. Dat zou schitterend zijn. Dan zou iedereen zijn/haar eigen held kunnen oproepen. Zelfs Nigris zouden het mogen weten. Het zou de perfecte gelegenheid zijn om Nigris te volgen. Want deze fontein bestond uit goed traceerbaar stof. Opgeroepen helden zouden overal te volgen zijn, met de speciale kaart die was gemaakt om stof te traceren. Dit was een geheim wapen, die alleen hij wist, en zijn onderzoekers. Verder wist niemand ervan.
Tempus zag Lady Catharina aankomen. Ze kwam als een wonder. Zoals ze eerder ook in zijn leven was gekomen. Tempus boog overdreven diep voor haar, en moest zich inhouden om haar niet naar de nek te vliegen en te omhelzen. Maar als hoofd van het Magistrerium moest hij zich helaas soms professioneel gedragen.
Oblivios kon blijkbaar niet wachten en had gelijk een held opgeroepen. Tempus wou echter het meisje Mikaela introduceren, en haar laten zien hoe de helden worden opgeroepen.

Mikaela stond heel even stil zodat ze wat rustig op haar gemakjes rond zou kunnen kijken, waardoor ze de andere niet hoorde wegstappen. Nog steeds dacht ze na. Ze gingen nu naar de fontein maar ja... Nog steeds had ze het niet door. Gelukkig krasste Dalech alarmeerend dat ze al weg waren. Mika schrok uit haar gedachten en keek even verdwaasd rond en merkte dat ze achter gebleven was. Ze mompelde eerst wat tegen haar zelf en zette toen op een lopen naar de andere. Ze zag wat verderop een zwangere vrouw staan en nog een andere man met twee wachters naast hem. Ze wou wel weten wie dat waren, naast hun zag ze Tempus al. Nog steeds holde ze op hun af. Dalech die van haar schouder was gesprongen toen ze was begonnen te lopen vloog even richting de andere en kwam toen terug en vloog veilig vlak naast haar. Mika haar bruine haren wapperden door de wind die er door streek. Ze was er bijna. Even huigde ze, ademde toen diep en en was toen gedaan met huigen. Ondertussen was ze al weer naast Tempus komen staan."Sorry bleef even staan" Veronschuldigte ze zich tegen Tempus, Ondertussen keek ze even de zwangere vrouw aan en toen ook eens naar de andere man, ook die kende ze niet. Mischien zal dat straks wel komen. Dalech lande snel op haar rechterschouder en drukte zijn klauwen in haar schouder.

Oblivios was blij met de tijdelijke aanwezigheid van de clanleidster. Toen ze hen waarschuwde over de aanwezigheid van een gevaarlijk voorwerp knikte hij naar het boek in de handen van Richard. 'Dat is het voorwerp. En we gaan er nu een einde aanmaken, ik ben het zat met die verdomde Firetree en zijn stof!' mopperde Oblivios tegen niemand in het bijzonder. Hij liep naar de Engelse koning en keek hem vragend aan: 'My king, zou u zo vriendelijk willen zijn uw krachten met ons te bundelen tegen dit duivelse boek?' vroeg Oblivios. 'Very well. Je hebt wat van me tegoed dus ik zal jullie helpen.' grijnsde de koning. Nu wendde Oblivios zich tot Tempus. 'Tempus, je zult nu ook een persoon moeten oproepen, hoe meer kracht we combineren hoe sneller dit helse ding weg is!' zei hij. Daarna keek Oblivios dankbaar naar Richard Dunly, deze man had de wereld een hoop ellende bespaard.

Met iedere stap die Catharina zette, voelde ze de enkelband rinkelen waardoor ze werd herinnerd aan haar tijd die ze had. Zodra de band volledig zou verdwijnen zou haar lichaam verdwijnen, zouden haar krachten op zijn en zou niemand haar meer kunnen redden. Vroeger was haar lichaam versierd geweest met de gouden aanrakingen, maar ze had alles wat ze nog overhad gebundeld in de band die nu zwaar op haar voet hing. Haar blik gleed naar Tempus en een lichte glimlach versierde haar gezicht toen ze hem zag, maar ze voelde een kracht die haar tegenhield waardoor ze enkele stappen terugzette. Een gevaarlijk voorwerp was aanwezig wat zoveel negativiteit uitstraalde dat zij er last van had en dekking zocht bij de boom waaruit ze was gekomen. Haar oren vingen het geluid op van rennende voeten en ze zag hoe een vrouw dichterbij kwam waarbij ze werd gevolgd door een grote zeearend. Catharina trok verbaasd een van haar wenkbrauwen op toen ze erachter kwam dat ze mee was op begeleiding van Tempus, maar ze zei er niets over. Dit was niet het moment voor dat, maar ze zou er nog zeker over beginnen. Niet lang bleef haar blik nadrukkelijk op het meisje liggen, want Oblivios mompelde woorden die ze niet kon toestaan. Niet op een plek als dit waar alle krachten waren gebundeld, alle krachten van het goede en kwade en waar het in evenwicht stond. Niets zou hier mogen worden vernietigd of gecreëerd behalve de opgeroepen helden. Dat was de richtlijnen die de priesters hadden opgesteld en Oblivios zou er goed aan doen om die te respecteren en te eren. ‘Voordat jullie verder gaan, is het aan mij om jullie iets te vertellen waar jullie goed aan zouden doen om het aan te horen.’ De onderhouden woede was te horen, maar haar ogen stonden nog steeds vriendelijk en een glimlach kon ze altijd opbrengen. ‘Ten eerste Oblivios.’ Ze richtte haar blik op de man die zovele jaren ouder was dan haar en haar hand hief zich om hem de traditionele zegening te kunnen geven. ‘Oblivios, wat is jouw reden om hier te zijn? Ben je hier om het boek te vernietigen in een manier wat ik zou goedkeuren of uit wraak?’ Haar woorden waren misschien iets te scherp, scherper dan ze in eerste instantie bedoelde, maar ze had niet veel tijd hier over. ‘Ben je hier gekomen als mijn Dextera of heb je je rang verkeerd gebruikt om hier binnen te komen?’ Ze maakte de zegening af zodat het hem zou raken op het moment dat hij de juiste keuze zou maken en richtte zich nu op Tempus. ‘Dit is Domus toch? De Fontein in Domus? Mis je niet iemand die de balans hoort te bewaken?’ Ze doelde opnieuw op een van de priesters die aanwezig hoorde te zijn en die de energie begeleidde van de personen die werden opgeroepen. Zo zou het minder energie kosten van de personen die ze opriepen. Je tijd is bijna op. Catharina deed enkele stappen naar achteren en richtte haar blik als laatste op de man die was opgeroepen. ‘My lord, houdt uw hart puur en neem advies aan van degene die misschien uw mindere zijn. Alleen zult u nooit zegevieren.’ Met tegenzin voelde ze hoe ze terug werd getrokken naar de boom, want haar tijd hier was om en met een lichte spijt in haar blik boog ze nog een keer naar Tempus voordat ze de boom instapte en ze niets meer voelde van de andere aanwezigen. De groene gedaante verscheen voor haar en nam haar hand waarna ze werd teruggevoerd naar haar lichaam.

- Cath is out.