Of hij het had verwacht, nee dat niet. Hij had verwacht dat hij sterk genoeg was om over de wereld te heersen. Maar helaas. De Firetree had niet genoeg kracht om te blijven staan. Zijn stam had de grond geraakt. Zijn bladeren waren gevallen. Hij was tot stof wedergekeerd. En juist dit laatste was hetgeen wat hem blij maakte. Zijn stof. Die was over het hoofd gezien. Stof ging nooit verloren. Het enige wat je kon doen was het opsluiten. Maar nee. De mensen waren te druk om mij op te sluiten. Ik, de Firetree zal alsnog over de aarde heersen.
Met de wind liet ik me meevoeren. Het zwarte stof van de Firetree. Het laatste overblijfsel ervan.
Ik zweefde door de gangen van het verborgen paleis van de Lithium Familie. Opzoek naar het beroemde Lavinia Boek. Beroemd en berucht.
En daar is het. Jaren opgesloten achter slot en grendel. Ongelezen bladzijden, vergeten woorden.
Ongekende wijsheid en macht geschreven en vereeuwigd op okergeel papier.
Het is tijd om mijn laatste kracht te gebruiken om dit boek te bevrijden en wederom in de wereld te laten. Ik til het boek op, en laat het mee varen op mijn stof in de wind. Vlug en snel het paleis uit.
Nu was het zaak een goed slachtoffer te vinden die de macht zou gaan verspreiden. Hoe meer mensen er slachtoffer van werden hoe beter. Langzaam zou zijn macht alle mensen grijpen.
Toen zag ik een man lopen. Een iets gebruinde man met donker haar. Hij werd op de voet gevolgd door zijn Anima, een Fennek. Ik had geen idee hoe hij hier terecht was gekomen, maar hij was perfect. Het eerste slachtoffer van het Lavinia Boek. Het begin van totale macht. De Nigris en de Lithium Familie zou weer over de wereld heersen.
Met mijn laatste kracht gooide ik het boek in de lucht, het landde voor de voeten van de man.
Tot ziens mooie wereld. Mijn taak is nu volbracht. Met de laatste beetje energie stortte het zwarte stof van de Firetree zich op het boek. Met een zacht klikje ging het slot open.
Na al die jaren, was het Lavinia Boek weer terug in de wereld.


*Dit is het eerste topic van het Lavinia Boek. Het boek is nu weer in de wereld en door het te lezen wordt je als het ware gehypnotiseerd door het boek. Je luisterd dan naar wat hij zegt, en dat is meer slachtoffers maken die het boek lezen, en de clans uit elkaar trekken en vernietigen. Je wilt dan zorgen dat de Nigris clan de wereld overneemt. De hypnose kan alleen ongedaan worden gemaakt door aanraking van de Boom der Allerzielen in Claps. Deze wordt beheerd door de Caelos Clan, lees meer
HIER*

Ash liep door het land, zijn voeten deden zeer van al dat lopen zonder pauze. En hij moest de hele tijd het zeurderige zielige gepiep van zijn Anima Trust aanhoren. ‘’Hou toch een keer op met zeuren'', beet Ash hem toe.
Trust piepte harder, Ash zuchtte.
‘’Goed we zullen nu wat gaan rusten, we gaan hier zitten in de schaduw. Maar niet te lang want moeten weer verder, we hebben nog steeds geen nieuw koopwaar gestolen. Er is hier gewoon niemand van wie we het kunnen stelen’’
Plots viel er iets voor hem op de grond. Het leek op een boek.
Ash pakte het zware boek op en bekeek de kaft. Hij was met goud en zilver belegd en bevatte dure juwelen.
‘’Trust, moet je dit eens zien, het is ongelofelijk. Heb je ooit zo’n boek gezien. Die zal vast veel opleveren’’ Trust sprong op zijn schouder en bekeek het aandachtig. ‘’De bladzijden dan’’, zei Trust met glinsterende oogjes ‘’Zijn die ook van goud of wat’’
Ash maakte het boek open. Een heftige paarse gloed vloog op uit het boek. Kringeltjes rook vlogen op.
Ash kon niets anders dan naar de woorden kijken. ‘’Het is prachtig Trust, die woorden, zo mooi’’
‘’Jah’’, zei Trust met grote ogen van ontsteltenis.
Abrupt keerde Ash zich om, en al lezend verdween hij in de bosjes. ‘’We weten wat we moeten doen Trust, laten we gaan’’
Het boek had zijn eerste slachtoffer gemaakt.

Diadorah had het allemaal zien gebeuren. Het boek, de jongeman die betoverd werd en opeens weg liep.
Het kon haar niet beter gaan, ze moest de jongen volgen en weten wat dat boek zou doen. Misschien zouden de betoverden wel naar Nigris luisteren, misschien wel naar haar!!
Diadorah kroop de bosjes in, volgde de jongen, schaduwde hem.
Ooh, wat zou het geweldig zijn als dat boek die jongeman in zijn macht had, ooh dat kwam haar zo goed uit. Iedereen die ze tegenkwam zou ze dwingen het boek te lezen. Ze moesten persé. Dit was de kans om de Nigris te laten heersen en haar koningin te maken.

Opeens zag Diadorah nog iemand aankomen. Een tweede slachtoffer wellicht. HAHAHAH

Feder wandelde op een drafje door het bos met Key op zijn schouder. Hij had hier snel zijn opdracht afgehandeld en het geld dat hem beloofd was gekregen en wou nu zo snel mogelijk terug naar Porana naar zijn kleine huisje om even van zijn welverdiende rust te genieten. Er liep een rilling over zijn rug alles aan deze plaats vond hij koud en kil en bezorgde hem een ijzig gevoel vanbinnen. Hij spitste zijn oren en focuste zich op elk geluid. Er heerste best wel een doodse stilte op de takjes na dan die onder zijn voeten kraakte en de korte kille briesjes die door zijn krullen bliezen. Hij dacht iets van een ademhaling te horen maar was helemaal niet zeker. Hij zou niet weten waarom iemand zich nog in dit bos zou moeten wagen. Hij keek even in de donkere kraaloogjes van Key waar hij net dat sprankje hoop in zag dat hij eens diep inademde en terug met een sterke pas naar voren liep, maar toch nog steeds in de hoop hier zo snel mogelijk weg te zijn.

Evangeline bewoog zich in een soepele, sierlijke tred voort door het dichte bos van Nigra Montis. Het had zo zijn voordelen om bij geen enkele clan te horen; zo kon ze ongestoord en ongebonden door andermans gebied lopen. Natuurlijk moest ze er wel voor zorgen dat ze niet opgemerkt werd. Sommigen schenen haar ‘soort’ blijkbaar niet echt op prijs stellen. Veneficae, of in de volksmond ‘heksen’, waren vreemde wezens voor velen en werden daardoor al snel als 'slecht' beschouwd. Hoe vaak was het inmiddels al niet gebeurd dat Evangeline had moeten vluchten?

Een bescheiden zucht rolde over haar lippen bij deze herinnering terwijl haar mysterieuze blik richting haar Anima ging. De zwarte kat keek terug met een geheimzinnige glans in haar turquoise ogen. Ze wisten van elkaar wat ze dachten: dit bos was werkelijk perfect! Het was hier stil, verlaten en uiterst geschikt om speciale voorwerpen te vinden.

Ineens ving Eve, zo werd de jonge vrouw ook wel genoemd, iets op in haar ooghoek. Een klein blauw plantje met krullende blaadjes lachte haar toe. In één beweging boog Evangeline zich naar voren, omsloot haar hand het plantje en trok zij het uit de grond. “Fluisterkruid.” Mompelde ze op tevreden toon nu ze weer recht stond en hield het kruid triomfantelijk omhoog naar haar anima. Op dat moment bereikte het geluid van krakende takjes en gedempte voetstappen haar. Razendsnel draaide Evangeline zich om. Blijkbaar waren zij, haar anima en de andere gebruikelijke bosdieren niet de enigen op deze plek. Automatisch hield het meisje haar adem in. Ongemerkt omklemde haar ene hand het fluisterkruid nog vaster en zocht haar andere hand één van haar dolken. Zoals het een getrainde jager betaamt, begaf Evangeline zich toen op een bijna onhoorbare pas richting het geluid, met de zwarte kat in haar kielzog. Ze moest weten wat het geluid veroorzaakte om haar veiligheid en dat van haar anima te kunnen garanderen. Het duurde slechts twee minuten voor Eve bij de bron van het geluid kwam. In een eerste reactie sperden haar volle, rooskleurige lippen zich iets van elkaar en verscheen er een bedenkelijk frons op haar voorhoofd bij het zien van de jongeman (Feder). Hem had ze eerlijk gezegd niet verwacht. In deze geheimzinnige tijden en dit vreemde oord kon haar fantasie nog weleens met haar op de loop gaan, vandaar dat Evangeline een ander, minder ‘gewoon’ wezen had verwacht aan te treffen. Desalniettemin bleef ze uiterst op haar hoede.

Na de jongen nog even van een afstandje geobserveerd te hebben, verscheen het meisje plotseling achter een groep bomen vandaan. Ze stond nu bijna recht voor hem en staarde hem aan met een blik waar onder andere deels nieuwsgierigheid, deels wantrouwen in school. “Hallo.” Groette ze hem met een al even achterdochtige, toch melodieuze stem. Een lok van haar lange, donkerblonde haar waaide voor een moment voor haar gezicht. Haar raadselachtige ogen namen de vreemdeling aandachtig in zich op. Waarom zou een jongen zich op deze duistere plek bevinden? bleef ze zich ondertussen maar afvragen.

''Wat doe jij hier'' confronteerde Diadorah de man die uit de bosjes kwam.
Ze keek gemaakt boos, alsof ze wou hebben dat hij weg ging. Maar eigenlijk wou ze dat hij bleef.
''Liefje, je bent zo ver afgedwaald, weet je dat je hier in het land van de Nigris bent. Dus pas maar op, er kunnen hier allemaal dingen gebeuren. Maar wees niet bang hoor ik doe je niets''
Diadorah glimlachte poeslief en ging uitnodigend voor hem staan. Ik heb de hulp van een sterke man nodig. Die meneer die daar loopt, met dat donkere haar heeft mijn leesboek afgepakt. Zou je me willen helpen om hem terug te krijgen. Ik zal je bedienen met kostbaarheden als je me helpt.''
Diadorah keek naar de zwartharige man met het boek in zijn armen en zijn fennek op zijn schouder. ''En helpt u me alstublieft??''

Edit: Sorry Evangelin, ik postte net na jou, ik zal je wel in mijn volgende post betrekken

Gonzalo liep langzaam door het rustige bos met Shadow aan zijn zijde. 'Ik heb het gevoel dat er iets groots gaat gebeuren' zei Gonzalo tegen Shadow. Gonzalo zag in de verte een jongenman lopen. De jongenman zag er niet gevaarlijk uit dus kwam Gonzalo langzaam dichtenbij. Toen Gonzalo wat dichter in de buurt kwam begon Schadow te grommen. Shadow maakte alleen zo'n geluid als er onheil in de lucht hing. Gonzalo was nu op zijn hoede en kwam stapje voor stapje dichtbij. Gonzalo had vaak genoeg in deze situaties gezeten en had veel ervaring. Gonzalo keek zoekend voor zich uit en zag iemand tussen de struiken zitten. Gonzalo kwam dichtbij en zag dat het een persoon was. De geur van de persoon herkende Gonzalo uit duizenden 'Diadora'. Gonzalo twijfelde niet en trapte tegen de bosjes. Diadora viel om en belande op de grond. 'Wat ben jij hier aan het doen jij smerige heks'. Gonzalo zag kon niet veel van Diadora's gezicht aflezen. Gonzalo keek naar de jongenman en sprak hem aan. 'Ga hier weg jongeman, anders ben ik bang dat je dat zal gaan bezuren'. Gonzalo keek Diadora aan 'wat probeerde jij uit te richten jij heks'.

Lord Athios had een rapport ontvangen van de lokale inlichtingendienst die in Nigra Montis zat. In het rapport stond dat het stof van de Firetree was ontsnapt en het boek had overgenomen. Samen met twee ruiters van het Magisterium kwam hij in Nigra Montis aan. In de verte zag hij Gonzalo, de man die hem in Midnight Glade had geholpen en die hij nu wel mocht. 'Gonzalo! Wat doe jij hier?' vroeg hij opgewekt. Maar voordat hij verder praatte zag hij het verschijnsel van iemand die hij diep haatte, iemand die gezocht was door het Magisterium wegens schending van bepaalde regels. Zo werd ze 'verdacht' van poging tot doodslag en stond ze op de zwarte lijst van natuurvernietigers. Athios pakte zijn zwaard soepeltjes in zijn hand, klom van het paard en ging bij de vrouw staan, met de zwaardpunt op de kin van de ijskoningin. 'Wel, wel, wel, als we daar onze grote vriendin Diadorah niet hebben!' sprak hij geërgerd terwijl hij een van zijn soldaten wenkte. Die rolde een lang stuk perkament uit met de aanklachten tegen de vrouw. 'Voordat je verdere fouten begaat, sta je onder arrest mevrouwtje!' opperde hij serieus. 'Wat ging ze trouwens doen Gonzalo? Ik hoop toch niet dat ze al schade heeft aangericht?' vroeg hij enigzins bezorgd aan zijn kameraad. Ook wendde hij een korte blik naar de jongeman die Diadorah aan had gesproken. 'Vergeet wat deze vrouw zei, ze is een crimineel in hart en nieren.' zei hij tenslotte terwijl hij kil in de ogen van de crimineel keek.

Gonzalo was blij dat zijn vriend lord athios er was om hem te ondersteunen 'Dankje mijn vriend, deze heks hier probeerde deze jongen iets wijs te maken. Gonzalo liep naar de jongen en keek hem in zijn ogen. 'Jongeman, deze vrouw gaat er alles aan doen om jouwn leven kapot te maken als je in haar verhaal meegaat, vertrouw ons en vlucht'. Gozalo wendde zich weer naar zijn vriend. 'Deze vrouw hoord opgesloten te zitten daarom bied ik mijn diensten bij jullie aan om jullie te helpen bij jullie zoektocht naar mensen zoals haar'. Gonzalo keek Diadora streng aan. Dit was te makkelijk, Diadora zou zich nooit zo makkelijk mee laten nemen door het Magisterium. Gozalo keek om zich heen en pakte zijn kruisboog. 'Athios mijn vriend, doorzoek het gebied we zijn hier niet alleen'.Gonzalo keek om zich heen en zag achter een boom een gedaante wegduiken. Gonzalo gaf schadow zijn tegen en het behendige luipaard sprintte weg. Een minuut later hoorde Gonzalo een enorm geschreeuw. Shadow had zijn doel gevangen en zwaar verwond. Het luipaard kwam met zijn prooi en Gonzalo keek naar het slachtoffer. Het was één van de Nigris. 'Athios we zijn zeker niet alleen hier'.

Evangeline schrok hevig toen er ineens meerdere gedaantes uit de schaduwen opdoken. Met aangespannen spieren en een wantrouwend gezicht deed het meisje enkele stappen naar achteren en sloeg de mensen van een afstandje gade. Een vrouw, met een duister aura, richtte zich tot de jongeman. Verbaasd trok Evangeline’s hoofd iets scheef. Vanwaar die interesse? Maar veel tijd om zich op één detail te richten had ze niet door de twee mannen en andere gebeurtenissen. De mannen leken elkaar te kennen. Geïnteresseerd luisterde Evangeline naar hun waarschuwing over de koude vrouw. Een lichte glimlach gleed onbewust over haar bleke gezicht. Heks? Er was nog een heks in haar aanwezigheid? In plaats hiervoor terug te deinzen, vond Eve het juist aangenaam om eens een soortgenoot te ontmoeten. Het betekende ook een voordeel voor haarzelf: zo leek ze niet op te vallen, gelukkig.

Eigenlijk was Evangeline van plan geweest om zich weer even stilletjes en soepel uit te voeten te maken nu ze de anderen genoeg bestudeerd had, net zoals ze gekomen was, maar een zeker luipaard weerhield haar daarvan. Het dier sleepte iets met hem mee.. praktisch over háárr voeten!





Mizore volgde Evangeline met haar ogen in alles wat ze deed. Ook zij leek het plotselinge gezelschap zowel interessant als verontrustend te vinden. Het meisje was liever alleen, dat wist de kat maar al te goed. Op het moment dat er ineens een, voor het dier, groot katachtig wezen tevoorschijn kwam, dook Mizore weg achter Evangeline en keek op naar wat het meisje nu zou doen. Ze zag hoe de jonge heks doodstil bleef staan. Maar was het niet beter om nu te gaan? Nu het nog kon? Wat hield haar tegen..?

Er kwamen plots zoveel mensen op hem af. Eerst een meisje dat hem nog wel tamelijk vriendelijk leek maar bijna meteen weer verdwijn toen een al iets oudere vrouw hem hulp vroeg. Door zijn wantrouwige aard wist Feder al niet goed wat hij moest doen en hoewel hij door deze omgeving nogal bang werd liet hij dat niet merken en bleef hij haar strak aankijken. Hij keek ook naar de jongen die een prachtig boek vast had en kon niet begrijpen waarom ze het zelf gewoon niet ging halen of waarom die man het in eerste instantie al gestolen had. Hij dacht even na en net op het moment dat hij ja wou zeggen werd de vrouw op de grond geduwd door een man op de grond geduwd. Feder sprong een beetje achteruit omdat hij dit niet had zien aankomen. Hem werd vertelt dat deze vrouw die nu stevig werd vast gehouden een heks was, dat hij helemaal niet naar haar moest luisteren. Eerst twijfelde hij want wie weet was deze man wel diegene die kwaad aanrichtte maar toen er iets later nog iemand op een paard kwam aangereden en hij hem nog eens vertelde hoe slecht deze vrouw wel niet was was hij er toch wel van overtuigd dat zij nog meer en veel ergere dingen gedaan had dan het stelen en spioneren dat hij deed. Feder stond eigenlijk gewoon een beetje te kijken op het hele schouwspel, hij had verwacht terug naar huis te kunnen zonder iemand tegen te komen, maar nu al waren er zeker 3 of 4 mensen aanwezig. toen het luipaard dan nog eens terugkwam met nog iemand die waarschijnlijk bij de vrouw hoorde werd het Feder al helemaal te bont. Toch besloot hij maar dat hij daar niet kon blijven staan voor piet snot en beter zijn hulp kon aanbieden. Voorzichtig wandelde hij naar de man met het perkament. "Eehm mijn naam is Feder en kan ik jullie nog ergens mee helpen ofzo" zei hij stil maar moedig. Ook al kende Feder geen van deze mensen en wist hij totaal niet wat er hier allemaal gaande was, toch wou hij dat deze vrouw haar verdiende straf zou krijgen net als diegene die het luipaard mee had getrokken.

:Anima Tell:

Key was net als Feder behoorlijk geschrokken en zocht steun op diens schouder. Hij keek naar al de andere anima's die aanwezig waren en zag dat de meeste toch een stuk groter en gevaarlijker als hem waren. Behalve dan misschien de zwarte kat van het meisje met de donkerblonde haren. Zijn oogjes zochten de kat tussen de mensen en zagen zijn glanzende turqooize ogen ergens tussen de bosjes glinsteren.

Met een doffe plof viel Diadorah op de grond. Te midden van alle andere mensen. Een vrouw, drie mannen en natuurlijk het slachtoffer.
Ze keek hatelijk naar de man die haar had laten struikelen. Het was Gonzalo en Lordje Atios. Stelletje ongenood.
Diadorah stond op en kreeg gelijk een zwaardpunt onder haar kin. Voorzichtig drukte ze haar keel ertegen aan en het verijsselde gelijk. Daarna brak het af.
''Wat een hartelijk welkom, geweldig zeg. Neeh ik ben niets van plan, ik heb mezelf gebeterd in de lange afwezigheid. Ik ben nu de goooeeedddeee Diadora(H''
Ze stapte naar voren. ''Maar die man daar heeft mijn boek gepikt, en ik vroeg deze sterke man of hij hem terug wilde halen'' Ze wees op de krulkop.
En kom op zeg, zo geweldadig. En dat nog wel tegen een mevrouw. Uw dametje zal daar vast onder lijden, o hoogvereerde heer Athios.
''Hahahahha''
Ze knikte naar de mevrouw met de zwarte kat die erbij was komen staan. ''Zo zijn mannen hé, dat weet je gewoon. Ze kunnen simpelweg niet tegen hun verlies''

Evangeline onderdrukte de neiging om bescheiden te applaudisseren toen de oudere heks het zwaard tegen haar keel van ijs maakte en vermorzelde. Dat applaus was niet echt een goed idee aangezien de vrouw blijkbaar een voortvluchtige was. Toch was en bleef het een mooi staaltje magie. Stiekem vond Eve het zelfs jammer dat de heks, genaamd Diadorah (zo bleek), een ‘misdadiger’ was, anders had het meisje misschien eindelijk een leermeesteres gevonden. Maar wellicht maakte dat niet eens zoveel uit. Als het op trouw aankwam, was Evangeline vooral trouw aan zichzelf en zou ze daardoor niet automatisch in dienst staan van de regerende macht, in dit geval de man op het paard.

Aan de andere kant was Evangeline wijs genoeg om voorlopig geen kant te kiezen om in ieder geval niemand tegen te zitten. Met een nog altijd ietwat bedenkelijk blik keek de jonge heks neer op het slachtoffer bij het luipaard. Hij leek een poging te willen doen om weg te kruipen en te vluchten, dus zette Evangeline simpelweg één voet op zijn borst en drukte hem zo op zijn rug op de grond. “Niet zo snel.” Mompelde ze zacht. Het was het eerste dat ze gezegd had sinds de andere mensen waren verschenen. Eve richtte haar blik pas weer op van het slachtoffer onder haar toen de oudere heks tegen haar sprak.

''Zo zijn mannen hé, dat weet je gewoon. Ze kunnen simpelweg niet tegen hun verlies' zei Diadorah tegen haar.

Evangeline kon een lichte grijns niet onderdrukken. Misschien zat er een kern van waarheid in. Snel gingen haar hemelsblauwe ogen hierna weer naar beneden.



Mizore blies vanuit de bosjes naar de gewonde man onder Evangeline’s voet. Ze waren nu al te erg betrokken geraakt bij de gebeurtenis. Toen werd haar aandacht getrokken door de anima van de jongeman die haar aanstaarde. Ze keek even doordringend, maar niet onvriendelijk terug. Nee, dit beviel haar niet. Ze moesten hier zo snel mogelijk weg. Wie weet wat er zou kunnen gebeuren..?

Toen Athios zwaard brak was hij eigenlijk niet een verbaasd. Het was te verwachten. Daarom pakte hij nu en slinger en slingerde die rond Diadorah's benen waardoor ze moest vallen. 'Je boek hé? Het zou ook eens niet waar zijn als nou uitgerekend bij het Lavinia book in de buurt was. Maar ik kan je beloven dat je dit keer een straf boven je hoofd hangt.' sprak hij terwijl hij naar de slinger keek die zich om de vrouw's benen gewikkeld had. De slinger was van sterk vlas, dus als Diadorah zou proberen het te bevriezen, dan zou ze alleen maar vaster komen te zitten. Toen richtte Athios zijn aandacht naar een vrouw die hij nu pas echt opmerkte. 'Luister niet naar deze vrouw. Ik verzoek namens het Magisterium, iedereen hier afstand te nemen.' zei hij tegen de vrouw en de jongeman. Nu pakte Athios zijn handboeien en sloeg die om de ijskoningin's handen met een klik. 'Een goede Diadorah bestaat niet, en al zou die bestaan, het is te laat, je hebt teveel dingen gedaan.' vervolgde hij. Toen keek hij naar Gonzalo. 'Zou jij samen met die twee soldaten haar af willen voeren?' vroeg hij.

''Maar Athios toch, ik wens dat ik onmiddelijk wordt losgemaakt'' Ze trappelde met haar voeten en handen die vastgeketend zaten.
''Je hebt geen enkele reden me op te pakken, voor mijn eerdere daden heb ik al geboet. Je mag me helemaal niet oppakken, dat staat in de regels, en die staan ook in mijn boek''
Diadorah besloot het te proberen, of de slachtoffers van het boek naar Nigris zouden luisteren.
''Jongen, kom hier met het boek en laat ze de regels zien''
Diadorah keek naar de jongen die al ver was gelopen. Als hij zou omkeren zou ze gered zijn. Anders moest ze het gevang in. Iets dat ze absoluut niet wilde. Was Civilis er nu maar.

Ash negeerde de mensen totaal. Hij moest eerst dit boek wegbrengen. Het moest.
Maar toen hoorde hij een stem van ver komen. ''Jongen kom hier met het boek en laat ze de regels zien''Het klonk als een verweg gefluister, en hemelse stem die hem riep. Hij twijfelde geen moment en keerde zich om. In een spurt rende hij naar de menigste toe. Nog nooit had hij zo snel gerend. Hij hiel het boek voor hem, uitgestoken. De diamanten glinsterden. Verschrikte ogen waren op hem gericht. Hij rende en rende tot hij de menigte had bereikt. Trust kon zich maar amper vast houden, en tuimelde de bosjes in.
Toen hij slechts enkele meters van de menigte af was. Opende hij het boek. Een paarse rook steeg op, de woorden lieten zichzelf vrij. Enkele ogen waren op het boek gericht. ''Hier staan de regels, en ze zijn waarheid. Waarheid zijn de regels die hier staan''

Rose was op weg naar Claps maar had de verkeerde boot genomen. Nu was ze op een hele enge plek. het was er zwart en donker en er was niets om haar heen. Ze zag een groepje mensen staan. Misschien dat een van hen haar kon helpen. Ze had hulp nodig.
Rose riep haar Anima, maar die had het groepje allang bereikt.
Ze glimlachte. James was ook altijd veel sneller dan haar. Ze moest duizend keer vragen of het langzamer kon.
Rose liep naar de mensen heen. ''James wacht op mij dan''

:Anima Tell:
James was naar het groepje gelopen. Daar was opeens een man met een boek aan komen rennen. James had het boek gezien en de tekst die erin stond. Met grote betraande ogen keek hij ernaar. Hij liep naar de man die het boek vast hield en fluisterde hem in het oor. ''Waar moeten we dat boek heen brengen''

Evangeline keek toe hoe Diadorah gevangen genomen werd. De mensen leken haar te vrezen. Betekende dit dat ze een machtig heks was? In dat geval zou Eve automatisch haar mindere zijn en daardoor respect moeten hebben voor haar, maar het meisje nam de waarschuwing van heer Athios toch in zich op. Besluiteloos bleef ze staan, met haar rechtervoet nog op de borst van het slachtoffer. Tot Diadorah plotseling iets merkwaardigs zei: ''Jongen, kom hier met het boek en laat ze de regels zien'' Het was tegen de man die Evangeline eerder in een flits verderop had zien staan. Toen gebeurde er een aantal dingen als in een stroomversnelling: Eve richtte haar blik op de man met het boek, zag hem aan komen rennen en wist dat er iets goed mis was. Evangeline plaatste één hand op haar voorhoofd waar ze op datzelfde moment ineens een helse steek voelde. Hierdoor viel haar dolk, die ze nog vast had gehad, met een doffe klap op de grond. Voor een moment werd het zwart voor haar ogen. Het meisje gilde het uit van de pijn. Het was een voorteken. Een voorteken dat er onheil naderde en zij als heks kon het aan zien komen. “Pas op!” riep Evangeline daarom met een bepaalde wanhoop in haar stem tegen de groep mensen. Haar vrije hand greep het turquoise amulet rond haar hals stevig vast. Dit moest haar voor nu hopelijk kunnen beschermen tegen deze andere, zwarte magie. Haastig sloot het meisje vervolgens haar ogen vlak voordat het boek door de man werd geopend. Waar kwam deze krachtige, vreemde magie ineens vandaan? En waarom had zij het niet eerder opgemerkt? Waarschijnlijk had het te goed verborgen gelegen.. Maar ze had het kunnen weten aangezien heer Athios over het Lavinia book had gesproken, echter was Evangeline te druk bezig geweest met andere dingen om die woorden op te merken. En nu moest zij daarvoor boeten. Maar de mensen stond wellicht iets ergers te wachten doordat Evangeline te laat was geweest met waarschuwen. Stom, stom..ze had beter op moeten letten!



Mizore keek geschrokken op naar Evangeline toen ze een bepaalde angst in zich voelde vloeien. Ze was verbonden met het meisje en wist daardoor dat er iets mis was. Ook zij kreeg een verschrikkelijke pijn in haar hele lichaam en zakte daardoor kermend op de grond neer. Wat was dit? Wat was er aan de hand?!

In een zeer korte tijd was er veel gebeurt. Diadora stond op het punt afgevoert te worden en dan had je noch een nigris aanhanger om de grond liggen te creperen. De man met het boek kwam weer aanlopen en opende het boek. De andere vrouw vlakbij Diadora schreewde het uit van de pijn. Gozalo sprintte naar de jongen met het boek en beukte zo hard als hij kon tegen hem aan. De jongen vloog weg en het boek viel op de grond. Gonzalo pakte het boek op en gooide het naar Athios. 'bewaar dit goed' zei Athios tegen zijn vriend. Zijn vriend Athios had hem gevraagd Diadora naar het Magisterium te brengen en haar op te sluiten. 'Ik breng haar zo snel mogelijk naar haar nieuwe onderkomen'. Gonzalo pakte diadora op en legde haar achterop zijn paard. Toen Gonzalo klaar was om te vertrekken beloonde hij shadow nog voor het vangen van zijn prooi en gaf hem het teken om achter hem aan te lopen en Diadora in de gaten te houden. 'Het is niet ver dus ik heb haar zo afgeleverd' zei Gonzalo tegen Athios. Gonzalo beklom zijn paard en reed weg. Gonzalo had een aardig tempo en had het Magisterium al bijna in zijn zicht. Gonzalo was nog steeds op zijn houde en daar had hij ook een goede reden voor want op het moment dat hij het Magisterium in zijn zicht had werd hij achtervolgd door een man te paard. Maar die man had één ding over zijn hoofd gezien. Shadow had de man opgemerkt en minderde zijn vaart. Het behendige dier rendde nu achter de man te paard en naderde hem snel. Toen shadow in de buurt kwam maakte hij een enorme sprong en zette één van zijn vlijmscherme klauwen in de zij van de man. Toen de man de van zijn paard gleed en op de grond belande greep shadow hem bij zijn keel en beet hem in zijn nek zodat hij geen lucht meer kreeg. Shadow was goed getraind en had dit al vaker moeten doen. Toen Shadow zijn prooi had vermoord rendde hij weer naar Gonzalo die een langzamer tempo had aangenomen. 'Niemand zal mij weerhouden om jou af te leveren jij heks' snouwde Gonzalo naar Diadora. Gonzalo was aangekomen bij het Magisterium en met Diadora en stond voor de poort. De portier vroeg naar zijn naam. 'Ik ben Gonzalo, ik ben hier in opdracht van Lord Athios om deze heks hier af te leveren'. De poort van het Magisterium ging open en Gonzalo liep de binnenplaats op. Op het moment dat hij op de binnenplaats stond werd hij gelijk van Diadora verlost. Een groep van een man of tien kwam aanlopen om Diadora op te sluiten. Nu was het voor Diadora onmogelijk om nog te kunnen ontsnappen. De poort sloot weer en Gonzalo kreeg een slaapplek aangeboden voor de nacht. 'Nu nog wachten op Athios', dacht Gonzalo in zich zelf

Riddle, Raadsel, schrijf het weg.
Prachtig woord, een lijfspreuk, echt
Wat ik tegen je zeg.
Is de waarheid, en is de weg.

het boek danste het haast uit van plezier. Het had slachtoffers gemaakt. Maar nu was het gegrepen door verkeerde handen, en zou in een hok belanden.
Niets, daar komt niets van in.
Het boek schudde en glinsterde zijn diamenten. En poef weg was hij. Terug naar de juiste persoon die zijn macht verder kon brengen.

(het boek is nu in het bezit van James)

Diadorah vloekte en stoeide toen ze werd meegenomen naar het Magistrerium. Maar eigenlijk vond ze dit helemaal niet zo erg. Ze was nu gewoon in het hart van het bestuur.
Ze keek goed rond, en bekeek zichzelf hoe ze hier weer kon komen.
''Laat me los jij bruut lelijkerd, hier zal je spijt voor krijgen. Ik zal je krijgen. Denk niet dat je mij ooit vast kunt houden. Dat kan je niet.
Diadorah blies ijs af, en richtte het op de man. Ze draaide zich rond, en viel op de grond. Bevrijd uit de greep, maar niet uit deze nare plaats. Ze rende door het afgesloten gebied. Bevroor alles om zich heen. ''Laat me eruit, ik moet naar mijn boek, ik moet er heen NU''
Plots zag ze Civilis vliegen. Hij dook op haar af en wenkte haar door. ''Civilis, dankje''
Toen keerde ze zich naar de bewakers en de lelijke man. ''Niemand kan mij vast houden, ik zie u snel weer mijnheer'' Ze glimlachte, maakte een sprong en raakte haar vogel aan. ''VOLARE'' sprak ze hard uit, en in een blauwe flits verdween ze in de vogel Civilis.
Met grote slagen vloog het weg van de binnenplaats, terug naar de plaats waar het boek nu was.

Rose liep snel naar de plaats waar de mensen stonden. Daar stond een vrouw.
''Hallo mevrouw, mag ik weten wat hier aan de hand is'', hijgde ze toen ze door had dat er iets was gebeurd.
Ze keek de vrouw aan, en negeerde de overige mensen hier. Ze wilde zo snel mogelijk weg
''James, James weet je al iets. Waar moeten we heen, kom eens hier'', riep ze uit. Ze wierp een blik naar de vrouw. ''Sorry, normaal komt hij wel, mijn Anima. Het i nogal hectisch''
Rose keek boos naar James die bij een man stond geheimzinnig te fluisteren.


James hoorde niet wat Rose zei. Hij moest het boek terug zien te krijgen van die slechterik die hem had afgepakt van zijn bondgenoot. De man, genaamd Ash, verroerde zich niet.
James stapte op de man af, met gebalde vuisten. Hij zou hem eens een lesje leren, in naam van het Lavinia Boek.
Maar voordat hij bij hem was verscheen het boek is zijn handen. Hij leek te fluisteren.
Snel stopte hij het boek weg, en wenkte naar Ash. Het boek is er weer, we brengen het naar waar hij hoort.

Fatum, het lot van Dust. De kracht van de bomen en het leven voelde de aanwezigheid van het boek. Het was net als zichzelf ook een vreemde kracht, maar Fatum was gelukkig sterker, anders had de Firetree overwonnen. In de lucht vloog een vogel met op zijn rug een vrouw: Diadorah. Diadorah was net afgevoerd weg van het vervloekte boek, maar kwam nu weer terug. Opeens stak er in de lucht een enorme windvlaag op die ervoor moest zorgen dat de vrouw en haar anima de verkeerde kant uitgingen. Ook kwamen er boomwortels uit de grond schieten bij het boek om die vervolgens weg te werpen. Het boek vloog in de riolen van Nigra Montis, maar dit was nu juist het begin van iets vreselijks!

Het stof dat aan het boek kleefde kwam nu in het water van de riolen terecht en werd vloeibaar, binnenkort zou Nigra Montis vallen voor de verdoemenis van het Lavinia book!

''Hallo mevrouw, mag ik weten wat hier aan de hand is''

Evangeline opende pas voorzichtig haar ogen toen een vriendelijke en nog onbekende stem tegen haar sprak. Verbaasd keek ze naar opzij en zag dat de eigenaar van de stem een meisje was, een paar jaar jonger dan zijzelf. “Dat kan ik of iemand anders hier je nog niet precies zeggen.” bracht Evangeline tenslotte zwakjes uit. Haar hoofd bonkte en haar huid leek te branden. Haar eigen afweermagie tegen de kracht van het boek vergde veel van Eve. Snel plaatste de jonge heks vervolgens een hand op de schouder van het meisje en ging half voor haar staan in een poging haar te beschermen tegen de kwade krachten. “Blijf bij mij.” sprak Evangeline zacht maar duidelijk. Langzaam gleed haar waakzame blik naar de man die eerst het boek had vastgehouden en naar de andere persoon die hoogstwaarschijnlijk de anima van het meisje was. Haar adem stokte bij het zien van het Lavinia book in zijn handen. Oh nee, niet hij ook al! Haar mond opende zich iets. Een wolkje adem gleed over haar rode lippen de koele lucht in. Moest ze iets doen? Kon ze überhaupt iets doen? Het antwoord op dat tweede was ‘nee’. Nee, een jonge, nog weinig ervaren heks kon niets beginnen tegen deze krachtige magie.

Plotseling zag Evangeline hoe er verschillende boomwortels uit de grond schoten en het boek wegwierpen. Wacht..maar dat had zij niet gedaan.. Haastig keek de jonge vrouw in het rond. Het kon gewoon niet één van de mensen zijn, anders had zij hun krachten eerder opgemerkt. Met wijd opengesperde ogen keek de heks toe hoe het boek verdween en met zijn vertrek ook een deel van de beklemmende duisternis in haar lichaam meenam. Ondertussen rustte haar hand nog altijd behoedzaam op de schouder van het meisje.



Mizore zat in elkaar gedoken in de struiken en volgde met een luid blazen de gebeurtenissen. Ze zag hoe het boek verdween en kon gelijk weer iets rustiger ademhalen.

De vrouw was aardig voor haar. Ze legde een hand op haar schouder, maar wist niet wat er aan de hand was.
''Blijf bij me'' zei ze, en Rose knikte vriendelijke. ''Dank u wel, ik zal u voorstellen aan mijn Anima James''
Ze gebiede James te komen, maar hij luisterde niet.
Met grote passen liep ze naar hem toe, en trok hem aan zijn trui naar achteren. ''James, ik heb je nu al drie keer geroepen, kom nu eens een keer''
Rose keek boos naar James. Wat had hij toch.



James keerde zich abrupt om, toen iemand heb leek aan te vallen. Het was een meisje die hij niet kende.
Snel vloog hij het vreemde meisje aan, en drukte haar keel dicht. ''Jij rotkind, waag het niet mijn aan te vallen, hiervoor zul je boeten''
James voelde onder zijn kleding naar het boek, maar die was weg. Weg terwijl hij het niet had gemerkt.
Boos keek hij naar het meisje. ''Jij heks, jij hebt het gestolen, en nu zul je boeten.''
Hij greep een dolk en drukte deze tegen haar keel. Het meisje gilde, het was gedaan met haar.