((OOC: Voor iedereen open! Iedereen verzamelen voor de verhaallijn! Iedereen is gewenst! Laat Dust weer Leven! ))

IC:
Het was een grote schok geweest. Een zeer grote schrok. Het boek was uit de geheime kluis! En haar vader had het gewoon weg laten zweven. Om wraak te nemen op haar en haar moeder maar zijn verraad was hem duur komen te staan. Espe was er namelijk niet van gediend dat dit gebeurde. Ze had hem toen hij haar moeder om zeep hielp al moeten doden maar ze had hem een tweede kans gegeven omdat haar moeder dat zo nodig wilde. Een tweede kans die hij had verpest. Volledig had verpest. Zijn dood als gevolg. Ze voelde zijn bloed nog steeds op haar vacht plakken maar deze was al lang weg gevaagd door Pleoh die haar zo nodig een schoonmaak beurt moest geven.

Er was zoveel gebeurd in die korte tijd. Er werd ontdekt dat Lavinia zwanger was van Lucifer. Lucifer en Lavinia hadden wat problemen in hun relatie opgelopen en ook Pleoh zijn liefdes leven ging niet vlekkeloos, ze had haar vader gedood en nadat ze er achter was gekomen dat haar vader het boek had weg laten komen en dat zonder te melden. Hun geheimen wapen! Maar niemand wist wat het boek allemaal kon! Dit boek was sterk. Dit boek was van de oudste heersers geweest van Nigris. Waarbij Lavinia de laatste was geweest in de bloedlijn. Haar moeders ketting had de krachten gekend van verraad waardoor de legende uit was gekomen. Een legende die heel Dust zou moeten wezen als deze uit kwam. Want er kwam een grote oorlog aan en de Nigris clan zou deze winnen met de ongelofelijke kracht die Lavinia bezat als ze haar moeders ketting weer om deed. Misschien de dood van haar kind. Want niemand kon deze kracht onder de controle houden. Ze was bij Lucifer verhaal gaan halen over de relatieproblemen tussen hem en Lavinia en Pleoh kwam binnen gestormd omdat ze er uit had gezien alsof ze hem wou doden, met het bloed op haar vacht van haar vader. Espe was daar in staat tot geweest maar ze geloofde zijn verhaal en ze geloofde er in dat het wel goed zou komen met hen. Ook was ze mee gegaan met Pleoh. Nina een vreselijke onvoorspelbare tijgerin was zijn geliefde geweest. Iets wat Espe had gebroken maar ook maakte tot wie ze was. Want Espe was niet zomaar een Anima. Nee, Espe was een Anima van adel. Een koningin onder de Anima’s en haar krachten hadden zich uiterst ontwikkeld. Ze kon veranderen in alles wat ze maar wilde. Ze was zo sterk geworden om te veranderen in een waterdruppel of bloed. Ze kon zelfs een menselijke gedaante aannemen al had ze dit niet geprobeerd. Nee, Espe zou haar katachtige trekjes nooit weg kunnen leggen.

Maar het was voorbij. Alles was voorbij. Lavinia was op een missie en Espe zou de fout van haar vader recht zetten. Ze zou het boek terug brengen en naar Lavinia brengen want als het boek tot leven was gekomen dan was het nu tijd om aan te vallen en de vernietiging van het boek kon betekenen dat de kracht van de zwarte dame af nam. Of juist nog sterker wed doordat ze alles op nam. Maar wie kon het zeggen. Er waren verschillende voorwerpen in de geschiedenis geweest van de zwarte dame. De kroon, de staf, het boek, de ketting, de 2 ringen, de firetree en de ketting die Lavinia droeg. Één van deze was al vernietigd. Maar niemand wist wat er zou gebeuren als ze het boek zouden vernietigen. En daarbij waren er maar enkele mogelijkheden om het boek te vernietigen. Dat was het te verbranden. Maar dit moest gebeuren door het eeuwige vuur. Een magische kracht die ergens op Dust in iemands macht zat. Espe wist niet waar de ketting en ring zich verborgen hielden.

((OOC: De gene die de ring wil moet een P.M naar me sturen voor toestemming. Dan zul je bericht ontvangen met verdere details over de krachten en macht ervan. Dit zul je krijgen van de gene die ook de ketting en het eeuwige vuur bezit.. 1 van de ringen is al voor iemand bestemd.))

IC:
Espe zou er alles voor doen om dat boek te bemachtigen. Ze zou een oorlog ontketen als ze moest. Nee, ze moest en zou hem krijgen! Haar ogen waren duister terwijl ze rende. Haar ogen waren vooruit gericht. Geen aandacht voor de omgeving om haar heen. Ze was snel. Heel snel. Adrenaline pompte door haar heen dat haar sneller maakte. Als je alles in slow motion zou zien en horen, hoorde je de doffe klappen die haar poten veroorzaakte. Ze voelde de energie van het boek in de buurt. Het moest hier zijn. Ze sprong over bomen heen en beklom bergen en zwom door wateren. Espe zag eruit als een ongetemde panter die al veel te lang zat opgesloten in een kleine kooi. Het boek had haar gek gemaakt en haar adem was gejaagd. Wie het boek in hadden had was niet meer veilig. Ze rook het gewoon. Een grijns verscheen op haar gezicht en ze rende verder.

Daar stond ze dan. Boven op een berg. Uitkijkend op Domus. Haar ogen stonden vol vuur. Ze zetten zich schrap en opende haar bek. Een luide brul kwam uit haar bek. Deze was over heel Domus nog te horen. Achter haar verschenen allemaal Anima’s. Anima’s die achter Espe stonden en Espe diende net zoals haar volk Lavinia en Lucifer diende. Als ze aan hun eigendommen zaten konden zij dat ook. Ze zouden niemand maar dan ook niemand meer in leven laten als ze zouden vechten. Want alle anima’s uit het kasteel en van de wachters stonden achter haar en ook anima’s van het volk hadden zich bij hen gevoegd. En daarbij kwam ook nog dat de meeste Anima’s magie bezaten. Naast Espe stond een witte leeuw. Zijn naam was Fabian. Fabian keek zelfverzekerd uit zijn ogen. Espe keek even naar hem. Fabian was de Anima van Emily de beste vriendin van Lavinia. Fabian bezat de element aarde. Achter hem stonden twee lynxen een tweeling die over telekinese bezaten. Nee, de mens zou de strijd nooit kunnen winnen van het Animaanse leger van Nigris. Espe brulde opnieuw en werd dit keer gevolgd door de hele stoet achter haar. Het klonk gevaarlijk en als de laatste dreiging. Espe keek opzij. Honden, katachtige, paarden, wolven, slangen en vogels. Ze stapte naar voren en draaide zich om. Haar ogen stonden kwaadaardig.

‘’Vandaag, mijn familie & vrienden. Vandaag gaan de Anima’s in strijd. De Nigris clan zou overwinnen. En wij zullen pas rusten tot we dat boek hebben.’’ Zei Espe scherp. ‘’De mensen zijn zo naïef en achteloos dat ze niet weten wat er hun staat te gebeuren. Ze zullen ons dat boek nooit overhandigen met vriendelijke woorden. Ze zullen strijden voor het goede..’’ Zei Espe waarna een hoop gelach, gegrom en een hoop kabaal van de Anima’s af kwam. Espe was zeer te vrede over haar leger. ‘’Zodra er ook maar één iemand ten strijden trekt al is het maar een muis we verpletteren iedereen op. Vanavond is er een gratis buffet voor iedereen.’’ Zei Espe grijnzend. Ze draaide zich weer om. ‘’Geniet van het verse vlees mijn vrienden, deze dag is van ons..’’ Zei Espe. Een hoop gebrul en gegrom weer klonk en de Anima’s begonnen te rennen naar de stadsmuur waar ze iedereen die ook maar in de weg liep verscheurde of omver liep. Espe keek tevreden toe. Ja, vandaag zou de dag zijn. Espe keek naar de lucht die donker begon te kleuren. Er was regen op komst. Er was slecht weer op komst. Espe grijnsde breed. Ze keek naar de leeuw naast haar. ‘’Leid de Zuidvleugel, laat niemand in leven die in de weg staat. Onderzoek alles. Sla geen huis over. We gaan huishouden..’’ Fabian knikte waarna hij rende. Espe keek vervolgens naar de lynxen die ook stonden te wachten. ‘’Neem de west en oost vleugel, zorg er voor dat niemand ons dwars zit.’’ Zei Espe scherp. ‘’Ik neem de Noordvleugel..’’ Zei Espe voordat de Lynxen ook maar iets konden zeggen. Ze rende weg. Espe zetten elegant maar gevaarlijk de eerste paar stappen vooruit. Haar groene ogen kwaadaardig fonkelen. ‘’Ik zet alles wel recht, moeder..’’ Zei Espe waarna ze vervolgens rende. Espe rende sneller en kwam al snel in het bloedbad terecht van de noord vleugel. ‘’Onderzoek de huizen! Laat geen tegenstander in leven!’’ Bulderde Espe tegen haar groep. Ze zag dat de deuren werden opgeblazen met magie of eruit werden getrapt door hoeven. Sommige slangen opende de deur netjes. Maar Espe zag de kans schoon om tegen de deur aan te bukken. Deze vloog openen en een paar wolven vlogen ook naar binnen. Espe keek de ruimte rond en zag een vrouw gillen. Een kleine kat siste en probeerde de wolven te krabben doen ze een kras veroorzaakte over het oog van de wolf ging deze in de aanval. De vrouw begon zich er ook mee te bemoeien met een koekenpan. Espe sprong er voor en beet in haar pols. De vrouw gilde het uit en Espe voelde het bloed haar mond in stromen wat haar hongerig maakte. Ze liet de vrouw los die angstig in een hoek dook. Espe deed een stap naar haar toe. ‘’Waar is het boek!’’ Gromde ze kwaadaardig. De vrouw begon te huilen dat ze niet wist waar ze het over had. ‘’Zoek het, Rolf!’’ Gromde Espe naar de wolf die begon te grommen naar een klein meisje. De wolf week zijn blik af en rende vervolgens naar boven. Espe verliet de ruimte en zag hoe haar leger mensen uit hun huizen sleurde. Ze rook het bloed en de angst. Espe grijnsde als de slechte en sluwe Anima die ze was. Ze keek naar rechts en zag een leger met mensen. Espe brulde en voor ze het wist had ze iedereen weer netjes achter haar staan. Ieder was besmeurd met bloed en ontbloten hun tanden. Vogels vlogen rond en schakelde de andere vogels uit. Slangen kropen over de vloer heen naar hen toe. Espe zag de fakkels en de speren. ‘’Geef ons het boek en we laten jullie in leven!’’ Zei Espe duister. De mannen trokken hun speren en haalde uit naar een slang wie hij door boorde. Espe’s ogen werden groter. Haar woede werd gevoed. Ze keek hem wraakzuchtig aan. ‘’Dat was de grootste fout die jullie ooit hadden kunnen maken.’’ Zei Espe. Ook achter hen verscheen een ploeg. Ze hoorde achter zich wat ze moesten doen. Espe snoof. ‘’Hou je bezig met de achterste linie, ik hou me met hen bezig.’’ De mannen lachte, niet wetend dat Espe veel sterker en sneller dan dat ze er uit zag. ‘’Vrees mijn wraak, vrees mijn volk, vrees mijn clan. Maar vrees vooral mij..’’ Gromde Espe luid en duidelijk. Ze deed elegant een stap dichterbij en hief haar kop op. Haar halsband was te zien en de wachters schrokken licht. Iedereen kende het embleem en iedereen kende de halsband van Lucy. ‘’Dat kan niet, ze is dood!’’ ‘’Ja, maar haar generatie leeft nog..’’ Schrik was te zien in hun ogen. ‘’Mijn naam is Espe, meesteres van de Nigris clan, wederhelft van koningin Lady Lavinia. Onthoud dat en sterf..’’ Zei Espe waarna haar gedaante 3 keer zo groot begon te worden. Ze brulde en ging ten aanval. Het werd een bloedbad maar alles voor haar clan en het boek. Ze zou haar vrienden wreken en ze zou niemand laten leven zonder het boek. Haar staart kreeg een scherpe angel en haar nagels waren uit. Ze krabde, ze beet, ze sloeg hen met haar staart weg. Nee, niemand mocht hun niet serieus nemen omdat ze maar Anima’s waren.
Het duurde even maar uiteindelijk lag iedereen aan haar kant om, ze had ondertussen hulp gekregen. Ze liet de laatste leven en keek hem aan terwijl ze op hem stond. Haar nagel ging langs zijn gezicht. ‘’Vertel je heersers maar dat we voor The Lavinia book komen en dat we pas vertrekken als we deze hebben. Dus ik zou opschieten voordat we heel je familie uitmoorden..’’ Zei Espe sluw waarna ze van de man af ging die haast huilend weg rende. Espe keek naar de groep die alles tot nu toe had over leeft. En dat was aardig wat. ‘’Zoek dat boek!’’ Gromde ze over haar schouder.

Ze keek even naar haar poten die onder het bloed zaten en voelde dat ze zichzelf weer werd. Die arme stakkers hadden geen schijn van kans bij de getrainde Anima’s met krachten. Wel vroeg ze zich af hoeveel mensen Fabian nog over had want ze wist dat Fabian nog leefde omdat Espe en hij een verbond hadden gelegd, dat zelfde had gedaan met de lynxen zodat ze contact konden houden.
Ze liepen steeds meer huizen af en Espe haalde naar iedereen uit die ook maar een bedreiging vormde. De gene die begonnen te strijden vernietigde ze. Opeens voelde ze iets in de grond. Het begon te rommelen en Espe voelde een sterkte drang voor meer geweld en bloed. In de grond ontstonden scheuren. Heel even kreeg ze geen contact meer met Lavinia en dan weer wel. Espe wist het. Ze had het niet kunnen laten die ketting niet om te doen. Maar misschien was dat wel nuttig. Een groene gloed kwam uit de scheuren en wezentjes (deze lijken op het wezentje: Smeagol van lord of the rings..) De wezentjes kropen omhoog en ze voelde de angst van haar clan. De wezentjes kropen naar Espe toe. Espe keek ze grijnzend aan. ‘’Laat niemand meer in leven. Breng mij The Lavinia Book!’’

((OOC: KOM OP REAGEREN! Ik Weet dat je het wil dat Dust weer gaat leven en wat is er nou leuker dan een oorlog op RPG (: ))

Talos liep over het nieuwe stadje Domus. hij was er nog nooit geweest.
maar het zag er alles behalve goed uit. Er was een oorlog uitgebarsten.
Talos keek hoe een heel groot leger van allemaal Anima's over de weg liepen. Ze keken woest en waren zo te zien uit op deze stad. Wat grappig, nu ben je hier voor het eerst en dan wordt het gelijk bezet.
Talos besloot met de stroom mee te lopen en hopen dat hij als Dustseeker niet gezien zou worden.

-beetje kort maar moet even weer inkomen met RPG'en Heb het een lange tijd niet gedaan maar ben nu weer terug -

Diadorah liep weer als haar oude en vertrouwde zelf door Domus. De stad van het mislukte eindejaarsfeest. En O wat was dat een ramp. Heerlijk gewoon.
En nu, hahhah, nu zou deze stad straks van haar zijn. Haar en de andere Nigris. Ze zouden deze stad lekker innemen en dan had de Nigris zijn Nederzetting middenin het hart van Dust. In connectie met alle handelsplaatsen en alle bomen. Ze zouden oppermachtig worden.
Maar het was nog geen tijd voor feesten, eerst moesten zij, het leger en het Lavinia Book
Diadorah voelde het schrijnende gevoel van de scherpe bladzijde van het boek tegen haar buste.
Ze had alles voor elkaar. Ze was er helemaal klaar voor.

Het leger kwam van achter aangestormd. Boven vloog Civilis samen met de andere vogels in het wolkendek. Hij had een klein stokje van de Firetree in zijn bek. Een kleine gevonden overblijfsel. Het teken van de oorlog.
Diadorah glimlachte ik keek uit over de Glorieuze stad die werd verzwolgen onder een rokende massa kwaad. Een van de beste dagen uit haar leven.

((OOC: Stuur een P.M Als de ring wil uit de eerste post..))


Espe keek rond. Zoveel angst had ze nog nooit geroken. Ze had nooit dit gevoel van overwinning gevoeld. Die strijd mee gemaakt. Ze had alle verhalen van haar moeder gehoord. Ze keek naar de lucht en zag de vogels vliegen door de donkere lucht. Ze voelde de eerste druppel op haar snuit landen. Ze keek naar het pad waar ze vrouwen en kinderen zag rennen. Ze hoorde een hoorn. De mensen zouden zich terug trekken naar het hart. Ze hadden ze naar het midden gedreven. Ze zouden winnen. Het was alsof alle Anima soldaten waren weg gevaagd. De mens konden ze makkelijk aan. Niemand won het makkelijk van een roedel wolven, lynxen, leeuwen en sneeuw witte tijgers. Nouja, de zusjes Luna en Laura. Twee tijgers die altijd hoog stonden in het hof.

Espe hoorde opeens een gejank. Ze draaide haar kop om en zag een Anima staan op een rots. Ze zag nog meer Anima’s verschijnen. Espe draaide zich volledig om. Nu werden ze ingesloten door de mens en getrainde anima’s die vandaag een vrije dag hadden genomen blijkbaar. Domus was een grote stad en ze had hier al opgerekend. Espe zetten als de panter die ze was een paar stappen naar hun toe. De Animas waren buiten Domus en daar zou dit gevecht ook plaats vinden.

Espe keek Luna aan die haar verwachtingsvol aan keek. ‘Jij en Laura nemen de wolven, Lynxen en slangen. De rest gaat met mij mee..’ Zei Espe kalm. Ze zou die honden buiten laten zien dat de katachtige soort toch de sterkere waren. Luna knikte en brulde. Espe sprong naar een kist en klom via een regenpijp het dak op. Ze brulde luid en voor ze het wist stroomde de troep naar haar toe. ‘Luister goed, ik zeg dit maar 1 keer.’ Zei Espe luid. ‘Wolvenachtige, Lynxen en Slangen. Jullie zullen De binnenstad veroveren. Katachtige en vogels, jullie mijn vrienden sluiten zich aan bij mij in de strijd tegen de Anima’s van Domus.’ Zei ze duidelijk. Ze hoorde gebrul onder haar en zag Fabian naar haar kijken. Fabian was wijs. Wijzer dan al de andere leeuwen die ze kende. Fabians ogen twinkelde en Espe grijnsde. Ze zag dat haar plan hem wel beviel. ‘Hou moed mijn vrienden, nog even en we nemen deze stad in!’ Brulderde Espe. Ze zag enkele mensen. Geen volk van Domus. Ze keek Diadorah aan. ‘Diadorah! Ik zou graag willen dat u samen met Luna en Laura naar de binnenstad gaat en er een ijspaleis van maakt.’ Zei Espe duidelijk. Ze besloot geen aandacht te geven aan de andere jongen aangezien ze wist dat hij niet bij hun Clan hoorde. ‘Ten Aanval!’ Zei ze luid brullend.

Ze begon te rennen op het rieten dak en sprong zo verder. De groep had echter geluisterd en volgde haar. Fabian brulde en Espe gleed van het dak af op de grond. Ze kwam op 4 poten terecht gelukkig. Ze zag Fabian vooruit rennen en Espe voegde bij hem. Echter waren de jaguars het snelste van iedereen en stonden ze al buiten. Espe zag de hondachtige leider van Domus op de rots staan waar zij eerder de dag had gestaan. Het begon echter iets harder te regenen en de regen druppels gleden langs haar vacht. ‘Het is honden weer, Espe..’ Zei Fabian grijnzend. ‘Je heb gelijk, Fabian. En wie zijn wij om dat niet tegen te houden..’ Zei ze. Ze keken elkaar grijnzend aan. Espe ging naar voren en wandelde heen en weer langs de linie. ‘Zoals we hebben afgesproken zijn er 3 tactieken, wij voeren tactiek 2 uit. Ik wil geen gedonder, ik wil geen gejank. Ik wil bloed en verderf zien. Op de manier zoals wij gemaakt zijn. Vandaag mijn zusters en broeders laten we zien dat wij katachtige helemaal niet bang zijn voor die miezerige mormels…’ Zei Espe grijnzend. Ze hoorde gejank en Espe draaide zich om. Ze zag de wolven naar beneden renden. Espe grijnsde. ‘Volgens mij willen ze spelen..’ Zei Fabian. Espe grinnikte maar zei: ‘Nog even, nog heel even. Nu!’ Brulderde ze. De vogels vlogen als speren door de lucht en liet stenen vallen en vlogen ze aan. Vele begonnen zich te klonen en zelfs Espe was er nu 5 keer, waardoor 4 klonen. De klonen rende vooruit en Espe rende er achteraan samen met Fabian gevolgd door de andere om weer tussen de klonen te verdwijnen. Dit zou de strijd van de geschiedenis worden. De Anima geschiedenis. Een geschiedenis waar haar moeder ook in stond. Dat boek zou ze nog wel krijgen, als ze de leider had zou hij het zeker vertellen.

Ook de wezentjes hadden zich bij Espe gevoegd en bleven om haar en haar klonen heen hangen. Het werden er steeds meer. Alsof Lavinia zichzelf nog steeds niet onder de controle had. Opeens voelde Espe iets veranderen in zichzelf. Lavinia had pijn en probeerde het de baas te zijn maar ook de legende van de zwarte dame begon Espe te veranderen. Haar ogen kregen een dode vlies over zich heen en haar vacht werd blonder. Blauwe tekens sierde haar plots. Haar nagels waren als van zilver en haar slagtanden werden net iets langer en wit. Haar staart werd dikker in de vacht en een angel stak uit het puntje van haar staart. Het was de gedaante die beschreven werd in de mythe. Ze had blauwe ringen om haar poten en ook op haar wang kreeg ze een tekenen. Je zou niet kunnen zeggen dat ze er nu lelijk uit zag. Ze zag er mystiek uit. Mysterieus. Ze voerde de linie van de wolven binnen en het slachtveld was begonnen.

Espe haalde uit naar de eerste en de beste en vloog de andere aan en haalde hem neer door haar tanden in zijn nek te laten bezinken. Bloed spatten overal in het rond en er werd niet gekeken of de gene nog leefde. Zolang hij maar niet op stond. De honden kregen het ook voor elkaar maar ze vielen meer en deels de klonen aan. Espe voelde zich als een monster op dit slachtveld. Ze was niet meer te stoppen en de middag was pas net begonnen. Het was alsof ze zich vrij probeerde te vechten. Ze vechten voor leven of dood. Haar nagels raakte zoveel mogelijk. Het ware monster in Espe was ontwaakt en ze kon het niet meer controleren, niemand kon haar nog redden. Het monster was vrij gekomen en verwoesten alles wat op haar pad kwam. Het monster dat al die tijd in een kooi zat opgesloten was vrij gekomen. Ze brulde en voelde hoe haar nagels in zijn vlees gleden. Een wolf besprong haar en ze rolde door het slachtveld heen. Ze werd gebeten in haar nek en Espe maaide met haar klauwen en haalde zijn gezicht openen. Al haar haat voor de buitenwereld werd vrijgelaten en ze slachtte alles af wat ze ook maar kon afslachten. Niemand wist wat Espe kon en in wat ze was veranderd. Espe was zoals haar moeder. Ze zou winnen en daar geloofde ze in. Ze zou gevreesd worden door iedereen. Net zoals haar moeder. Ze had het dode lijk nog niet van haar afgeworpen of ze was alweer besprongen. Haar staart maakte zijn weg en boorde in de rug van de wolf en meer dan 1 keer was niet genoeg. Ze bleef door gaan. De wolf had gegromd eerst maar jankte nu van pijn en stierf vervolgens. Ze wierp de wolf van haar af voordat er nog één kwam opdagen en keek het slachtveld rond. Ze zag Pleoh staan. Ook hij vocht mee. Espe gromde lichtjes. Hij en Nina. Ze kon het nog steeds niet uit staan. Ze zag een kudde wolven zich achter Pleoh sluipen en Espe brulde en maakte vaart. Terwijl ze rende veranderde ze in een stier, de tekens bleef ze houden om haar heen. Ze maaide met haar kop en sloeg iedereen weg die in de weg stond. Met haar hoorns spietste ze een wolf en slingerde hem weg waarna ze weer de gedaante van de mythe aan nam. Ze kon niet meer terug in haar panter formatie. ‘Wat nou ik kan niet voor mezelf zorgen,’ Gromde ze waarna de ander haar aan vloog en ze verder rolde. Haar staart stak hem in zijn maag en vervolgens in zijn ogen. In haar ogen was genoot te zien, de vechtlust. Ze waren kwaadaardig geworden. Ze lachte toen de wolf smeekte en jankte. Ja, de ketting had Espe en Lavinia volledig in hun macht en niemand kon dit verhelpen.

Diadorah werd aangesproken door Lavinia. Ze kreeg de opdracht om het paleis in ijs te hullen.
Diadorah glimlachte en genoot van deze taak. Normaal hield ze er niet zo van taken van anderen te krijgen, maar deze sloeg ze absoluut niet af.
Ze liep langs een klein stroompje water, die de mensen in de stad van water voorzag.
Verderop lag er nog zo een.
Diadorah kon vandaag haar geluk niet op. Zonder problemen liep ze het paleis binnen. Nu was ze klaar om haar krachten te tonen die ze al die tijd al bij zich had, en had geoefend in haar isolementen op Luxa Island.
Diadorah ging midden in het paleis staan, en riep Civilis op. Dit moest ze samen met hen doen.
Diadorah wist dat ze nu kwetsbaar zou zijn, maar het was het allemaal waard.
Toen het stof Domus liet ontstaan, was het helemaal omsloten met water. Kostbaar zeewater die ze nu zo goed kon gebruiken.
Civilis kwam eraan gevlogen en ging op haar schouder zitten. In een flits werden haar ziel en die van Civilis heen. Diadorah had nu al haar kracht, die normaal opgesplitst was.
Kom op Civilis, nu gaan we het doen.

Diadorah spreidde haar armen uit en riep de stroompjes water op. Als een zilveren gewaad krulden ze om haar lichaam. Diadorah sprak onverstaanbare woorden. De stroompjes water begonnen harden te kolken, en waren nu zo scherp dat ze alles konden doorboren.
En toen gebeurde het. Een schokgolf van waterdamp spreidde zich uit naar de zee, en tilde stromen water op.
''Wat nu het paleis. Heel Domus moest weg onder het ijs''
Met kracht gooide ze het water over de straten, en spoelde de mensen weg. Iedereen die een band met de Nigris en het Lavinia Book had werd beschermd. Dat stond in de regels van de bladzijde van het boek die ze veilig bewaarde in haar. Nu gaf deze bladzijde onkenbaar veel macht.
Het water sloeg om zich heen, en veranderde de stad in een tweede Fluerus Zee.
Toen de mensen lagen te spartelen van angst, en de Nigris zonder moeite over het water gleden was het tijd om te doen waar ze zo goed in was. Water in IJs transformeren. Ze wist dat ze hierna helemaal niets meer kon voor een hele tijd. Voor haar vijanden zou ze moeten rennen, in plaats van de strijd aan te gaan. Iedereen kon haar nu doden zonder tegenslag te verwachten. Maar dit alles was het allemaal waard. Samen met de Nigris zou ze vandaag de stad overnemen. Het begin van een glorieuze tijdperk van de Nigris.

Diadorah kroop in elkaar en alle energie verdween uit het water. Ommiddelijk werd het zoute water ijs.
Het begon zout te sneeuwen, omdat het ijs al het zout wegduwde om te kunnen bevriezen.
Het leek winter in Domus. Diadorah had haar taak volbracht.

Talos wou hard wegrennen voor deze onvoorstelbare kracht die loskwam. Hij moest zich schuilhouden.
Maar ergens wist hij dat deze oorlog heel lang aan zou houden, de Nigris gaf nooit zomaar op.
Opeens kwam er een golf van water aan. Talos rende zo snel hij kon weg, maar het was te snel.
Onmiddelijk werd hij overspoeld door de golf en tegen de grond aan gesmakt. Proestend en hoestend probeerde hij naar boven te zwemmen, maar de kracht was te sterk. Ondertussen zag hij door zijn oogharen dat de Nigris helemaal geen moeite hadden met het water. Ze liepen er gewoon doorheen, hoe kon dat?
Ergens wenste hij dat hij nu Nigris was. Die wens kwam voort uit zijn drang dit te overleven. Maar dit was hij niet.
Talos keek naar de grond. Dit zou het einde zijn van hem. Was Brennan nu maar hier.

Trots reed Tirrias de stad binnen. Ardanwen, de grote zwarte panter, keek hongerig rond. "Wacht nog even Ardanwen, eerst zoeken we een leider. Dan helpen we mee." Liefkozend streelde hij de hals van de panter onder hem. Hij wou zelf ook graag meedoen, er was altijd wel wat te vinden in de oorlog. Maar eerst moest hij zich ervan verzekeren dat hij bij een partij hoorde. En naar wat hij gehoord had leek de Nigris-clan hem het beste. Een zacht duwtje van zijn benen vertelde het edele dier onder hem dat hij wat sneller moest lopen. Uiteindelijk boog de jongeman zich voorover omdat hij anders van de rug van de panter zou worden geblazen. Zijn zwarte mantel wapperde achter hen aan. De katana gleed soepel uit zijn schede en een krachtige hand liet het vlijmscherpe lemmet dwars door een passerende man snijden. Mannen hoorden te vechten, niet te vluchten!

Na vijf minuten gereden te hebben zag hij een andere panter veranderen in een groot, gevaarlijk dier. "Haar moeten we hebben!" zei hij meer tegen zichzelf als tegen iemand anders. Maar voor hij goed en wel de kans kreeg om er naartoe te rijden, verscheen een immense vloedgolf. "Snel, op de daken!" Krachtige spieren spanden zich onder hem en de panter zette af. Met een flinke smak landde hij op een kar om meteen verder te springen richting het dak. Algauw zaten ze ruim vijftien meter boven de begane grond. Hoog en droog. Van hieruit hadden ze een goed overzicht. "Verstop je Ardanwen" fluisterde hij waarna hij in lucht leek op te lossen. Even later verdween ook zijn rijdier. Zo gingen ze verder, zoekend naar dat mysterieuze dier. Langzaam begon het te sneeuwen, en het water, diep beneden hen, was ijs geworden.

Twee divisies van Domus-soldaten kwamen de aanvallers tegemoet. Ze vormden een schildpadformatie en lieten hun geweren er tussendoor steken zodat ze konden vuren. En met succes, hier en daar vielen al enige aanvallers levenloos ter aarde. Maar toch was de spanning om te snijden binnen de verdedigende linies. Ze moesten snel ondersteuning krijgen. Koningin Samara had intussen spoedoverleg met haar militaite staf en haar ministers. 'Zorg dat de drievuren klaarstaan voor gebruik. Als ze het hard willen spelen, kunnen ze het hard krijgen!' beveelde de koningin haar officieren. Die knikten allemaal instemmend. 'Ook moeten onze divisies in staat van opperste paraatheid worden gebracht!'
Na een tiental zware minuten kwamen ook de elitetroepen van de stadstaat hun aanvallers tegemoet. Ook werden nu de drievuren ingezet: een soort vlammenwerpers die zo ingesteld konden worden dat ze zowel met een boog of recht vooruit konden schieten. Het bleek effectief: bevroren straten werden ontdooid en ondertussen werden er ook direct potentiele aanvallers levend verbrand. Generaal Porteggo van de eerste divisie keek tevreden naar het schouwspel. Garahan zou zeer binnenkort ook een aanvalsleger sturen, maar daarvoor kreeg Domus ook hulp van haar bondgenoten in de plaats. De slag om Domus was nu echt begonnen.

Diadorah was op. Het leger van Domus kwam nu in actie, maar Domus was gevangen. Het was ook nog eens heel goed voor de Nigris. Ze konden zich nu makkelijker verplaatsen.
En het leger dacht makkelijk te doen, door het ijs te dooien, maar dan was er nog altijd het water.
Diadorah sprak haar bekende toverwoord en vloog in Civilis weg van het paleis, naar een plaatsje waar ze even uit kon rusten. Nu hoopte ze dat niemand haar zag.

Een luid gedonder duidde een nabijgelegen gevecht aan. Snel ging het tweetal kijken, benieuwd naar de oorsprong van het gebulder. Maar voordat ze goed en wel van richting veranderd waren, sloeg enkele meters van hen vandaan een grote vlam in. "Sneller!" spoorde hij de panter aan. Een overbodig bevel, deze laatste had de vlam al zien aankomen en was al lang in actie geschoten. Vlug keek Tirrias achterom. De dikke poort van het huis waar ze net op hadden gestaan was niet veel meer dan een hoopje as. "Nu hebben ze mij de oorlog verklaard!" mompelde hij woedend.

Enkele seconden later bereikten ze het gevecht. Tientallen anima vochten tegen twee divisies Domus-soldaten in schildpadformatie én met geweren. Ze maakten geen kans! Tenzij, misschien kon hij een duwtje in de rug geven! Door hun quasi-onzichtbare vorm en het feit dat ze op de daken liepen, glipten ze moeiteloos langs de soldaten heen. Vervolgens maande hij Ardanwen tot stilstand, trok hij de blaaspijp uit de houder en nam hij een vijftal pijltjes uit de band die schuin over zijn borst hing. De pijltjes waren gedoopt in het gif van de zeldzame pijlgifkikker. Geraakt is gelijk aan dood in een paar minuten of niet meer in staat om te bewegen. En twee van die pijltjes hadden zich ondertussen al in de kleine spleet tussen het harnas en de helm van twee van de achterste soldaten geboord. Snel schoot hij de overige drie ook af en verdween toen weer naar de daken. Van daaruit bestudeerde hij het resultaat. Vier pijltjes hadden uiteindelijk doel getroffen, eentje lag, met verbogen punt, op de grond.

De strijd was in volle gang en Domus ging in de tegenaanval. Dit was logisch want het was een sterke stad maar dit was niet de volledige bedoeling van deze aanval. Nee, ze wilden het Lavinia Book en ze zou het ook weer krijgen. Ze zou krijgen wat hun toebehoorde en ze zou daar alles voor over hebben. Niemand stal hun eigendommen zonder te boete. Espe brulde en sloeg er op los. Haar blonde vacht glinsterde en bloed spatten in het rond. Het was een slachtveld. De buitenring werd steeds kleiner en vloedgolf van water overspoelde heen. Espe bleef stevig staan en zag hoe haar tegenstanders werden weg gesleurd. Ze voelde het water om haar heen gaan. Het deerde haar niet. Een gemene grijns verscheen op haar gezicht toen ze de leider van de troep anima’s op de grond zag liggen en probeerde op te staan. Espe stapte heel sierlijk naar hem toe en de Nigris anima’s stonden tegen hun tegenstanders. Ze was de eerste die uit de rij stapte. Ze duwde de anima met haar poot op de grond en drukte deze vervolgens tegen zijn keel aan. Haar nagels doordrongen in zijn hals. ‘Vertel eens, zielig schepsel. Waar is het Lavinia Book?’ De wolf keek haar hatelijk toe. ‘Ik vertel jou nooit waar het boek is.’ Bij deze woorden grijnsde Espe breed en zetten meer druk. De wolf begon te spartelen en Espe reten zijn huid openen bij zijn nek. De wolf piepte en begon te janken toen Espe door ging met haar marteling. De wolf lag openen maar hij leefde nog. Nog maar net. Het was tijdverspilling maar deze tijd kon haar clan goed gebruiken om energie op te bouwen. ‘Weet je zeker dat je niets weet, liefje.’ Zei Espe met een gemene grijns. ‘Ik weet niet wat je bent maar ik weet dat je het boek nooit vind voordat het vernietigs is.’ Espe begon te lachen na deze woorden. Haar lach werd vervoerd door de wind en drong binnen in ieders oor. ‘Arm beest… Als je het boek versnipperd zal elk snippertje wat gezien word in onze macht komen te staan, als het verbrand word zal uit de as iets nieuws rijzen. Alleen de leiders weten hoe je deze vloek kan stoppen..’ Zei Espe breed grijnzend. De wolf zijn ogen werden wazig en Espe zetten druk zodat de wolf jankte en wakker bleef. ‘Ik martel je net zolang tot ik weet waar het is. Tot die tijd zal je hier blijven in leven.’’ Zei Espe grijnzend. ‘’Ik heb je in mijn macht en ik beslis of jij mag rusten..’’ Lachte ze vals. Een paar anima’s van de tegenpartij keken elkaar aan en rende op Espe af. Espe’s staart werd langer en kreeg de vorm van een mes. Zonder pardon sneed ze de kelen door en dit zonder haar slachtoffers aan te kijken. Ze keek alleen de wolf aan. ‘Fabian, ga de andere helpen. Ik red me hier wel..’’ Zei Espe grijnzend. Fabian keek Espe aan en toen naar de heuvel. ‘’Steek een muur aan van alles wat jullie in huis hebben, niemand mag hier nog in of uit voordat ik dat boek heb..’’ Zei Espe. Haar ogen waren vals en de grijns op haar gezicht was nog steeds niet verdwenen. De wolf piepte en jankte maar zweeg. Dit irriteerde Espe mateloos maar dat liet ze niet merken. De wolf grijnsde. ‘’Zolang jij hier ben, winnen wij.’’ Espe gaf nog meer druk en de wolf jankte luid. ‘’Denk maar niet dat ik de enige ben die jou kan martelen.’’ Zei ze sluw. Een muur van vuur,water,aarde,lucht, bliksem, telekines en krachtvelden kwam om Domus heen te liggen. Niemand kwam er meer in maar niemand kon er ook uit, enkel en alleen de gene die de muur hadden gemaakt en dat waren de anima’s van de Nigris. Zij waren de enige die een poort konden creëren om er uit te komen. Of er juist in te komen. ‘’Zolang ik nog leef zal er alleen maar verderf ontstaan. Een nieuw tijdperk is geboren. Wij winnen dit keer, de tijd van rust en verdriet om Lady Laverinia en Lucy is over. Wij zullen alles over nemen en heersen over Dust…’’ Zei Espe dreigend. ‘’Maar geef ons nu het boek en we laten jullie stad met rust…’’ Zei Espe. De wolf keek Espe aan. ‘’Hoe kan jij de halsband van Lucy dragen, wat voor persoon ben je als iemand onteerd van zijn halsband..’’ ‘’Ik ben haar dochter..’’ Zei Espe luid en duidelijk. Alles viel stil.

Espe was de dochter van Lucy en iedereen mocht het weten. Ze mochten weten wat voor kracht de familie nu had. De familie was sterk en werd steeds sterker. Espe de oudste en sterkste uit haar het nest was de Anima van Lavinia. Lavinia die was geboren met een andere Anima. Een Anima die was gestorven. Lavinia werd verbonden met Espe door Espe. De kleine panter van amper twee weken oud. De familie was machtiger dan ooit. God mocht hun bij gaan staan want de duivel was geboren. Satan stond hun bij in de strijd en zijn wezens steunde hen. De mythe van de zwarte dame was uitgekomen en alles zou verwoest worden. Niemand zou nog rustig kunnen slapen. De Nigris waren opgerezen en waren terug. Sterker dan ooit.

De ogen van de wolf waren groot en Espe keek vermakelijk toe. De wolf was bang, hij begon te rillen wetend dat ze gelijk had. Bang voor haar. Vrezend voor het volk. Ze waren niet voor niets één slechte clan. Ze waren sterker dan de goede clans en konden meer bereiken dan wie dan ook. Espe opende haar bek wetend dat ze het kon. Ze had de macht van de zwarte dame. Zwarte en zilveren rook verliet haar mond en om cirkelde om hem heen. De wolf begon te shake en te gillen. Al zijn botten werden verbrijzeld en zijn organen werden geplet. Het was de dood van de zwarte dame. Een vloek een bezwering en een redding. De wolf spatten uiteen en Espe grijnsde breed toen ze verschillende stukjes van het dier rond zag vliegen. Alleen Espe kon alleen deze adem gebruiken als ze in deze vorm was en het regende. De lucht was zwart en het storten met emmers naar beneden. Ze keek naar Fabian die haar kalm aan keek maar de rest was verbaasd. De enkele tegenstanders trilde van angst. ‘’Als jullie willen blijven leven raad ik jullie aan mee te vechten en ons naar het boek te brengen.’’ Zei Espe. De wolven keken op en keken angstig in de ogen van Espe die begon te grommen. Enkele wolven staken over maar andere verharden zich. ‘’Wij verraden ons land niet,’’ Zeiden ze. ‘’En jullie trouw zal beloond worden,’’ Zei Espe waarna ze naar de wolven blies. De wolven konden de rook niet meer ontwijken en werden gewurgd alsof de rook een touw was geworden die hun vermorzelde.

Espe keek vervolgens haar medestrijders weer aan en haar ogen bleven even hangen op Pleoh. Misschien was Nina beter voor hem. Espe was misschien te sterk en te veel bezig met haar clan en de strijd dan met de liefde. Nina zou beter bij hem passen dan zij. Nina was overigens een tijgerin en zij was een vervormer een schepsel zonder vaste vorm. Rook, een schaduw, bloed. Wie wou nou iemand als haar. Ze was anders dan iedereen. Ze was Espe. Ze was de hoop. De hoop voor de Clan en de hoop voor de overwinning. Ze zei niets en liep door hen heen. Ze stopte bij Fabian. ‘’Laat twee muurmakers hier, we kunnen nog steun verwachten van ons volk..’’ Zei Espe kalm waarna ze door liep.

Ze trokken de stad weer in en zag haar anima vrienden liggen. Meeste verbrand en verwond met speren. Espe werd uit woede een kop groter en brulde luid. ‘’Ze hadden zich kunnen overgeven door het boek te overhandigen maar als ze het zo willen spelen, spelen wij dit spelletje toch mee.’’ Zei Espe. Ze keek Fabian aan die naar Luna keek. Luna was zijn vriendin geweest en nu ze dood was, was Fabian moordlustiger. ‘’Het spijt me,’’ Zei Espe. Fabian keek haar aan. ‘’Het geef niet, ze is gestorven als een waardige troepleider.’’ Espe knikte hem toe. ‘’We vernietigen dat tuig en wreken haar..’’ Zei Fabian. Espe knikte waarna een brede grijns verscheen. Ze hoorde trompetten en ze zag de muur voor een deel vallen. Ze hoorde ze. Ze waren op paarden en te voet. Ook hoorde ze iets groters rollen en voor ze het wist zag ze rotsblokken vliegen. Espe grijnsde. Fabian brulde en Espe brulde mee gevolgd door andere. Voor ze het wisten kwamen de ruiters van de Nigris binnen en alle getrainde soldaten achterop of rent. Domus wilde zich niet zelf overgeven en het boek geven. Ze zouden ze wel een handje gaan helpen.

Sans Ms">[color:3858="lime">]Pleoh had niet eerder zo’n oorlog meegemaakt waarbij alleen
maar gebruik werd gemaakt van anima’s, maar toen Espe het voorstelde, had hij
haar automatisch gevolgd. Wat kon hij anders doen dan dat? Ze kon soms veel te
veel opgaan in haar missie en dan had ze iemand nodig die haar met beide benen
op de grond zette en waarschijnlijk was hij een van de enige die dat aankonden.
Maar hij was niet alleen gegaan, Nina was meegegaan, want ze kon niet langer op
het schip blijven. Het zou worden gemaakt en daarbij was het niet handig als de
tijger op het onderdek zou blijven. Aan het begin van de reis had hij Espe even
apart genomen en het haar verteld, maar ze had hem alleen maar aangestaard en
hem zonder iets te zeggen beschuldigd. Waarvan? Dust mocht het weten, maar hij
was weggegaan naar Nina en had haar achtergelaten. Als Espe dan zo graag de
jaloerse kat uit wilde hangen dan moest ze dat maar doen.


Sans Ms">[color:3858="lime">]


Sans Ms">[color:3858="lime">]Het gevecht was begonnen en hij had Nina volledig in zijn
gedachten gelaten. Ze waren nu één sturend geheel dat uit twee lichamen
bestond. Hij kende de tactieken en had de ervaring en zij volgde hem waar ze
kon. Dit was voor haar therapie en om iets te doen wat in haar aard lag.
Diadorah was begonnen met het bevriezen van het water en hij had Nina naar
hogere plaatsen geleid waar ze toekeken naar het gevecht. Het was niet lastig
geweest om binnen te komen, maar om nu de overigen te verslaan dat was het lastigst.
Je moest net zolang doorgaan totdat hun wil brak en dat was hetgene waar Nina
maar al te goed in was. Op een gegeven moment waren ze omsingeld en hij had
haar buitengesloten. Hij keek enkel toe hoe ze zich richtte op de vijand en hun
geesten was binnengedrongen. Als je er niet op was berekend dan kon je er haast
niets aandoen en dat was bij de meeste het geval geweest. Hij had Espe achter
zich niet eens opgemerkt.


Sans Ms">[color:3858="lime">]


Sans Ms">[color:3858="lime">]Pleoh had zich terug laten vallen en had Nina meegenomen die
tegen hem aanleunde. Samen keken ze naar Espe die haar gang ging met de wolf.
De puurwitte ogen van de tijgers keken dwars door iedereen heen, want al Pleohs
aandacht was nu gericht op Espe. Ze pakte het misschien volgens haar goed aan,
maar niet volgens hem. Ze had hem te ver doorgeduwd en niet alle informatie te
pakken kunnen krijgen. Dat kon hij van de gestalte aflezen, maar ze was zo op
in het gevecht dat ze het niet eens doorhad. Ze keek hem aan, maar hij keek
strak terug en liet haar niet zien wat hij van haar methodes dacht. Hij voelde
geen rilling toen ze zich door hen heen liet gaan, maar liep haar gewoon rustig
achterna. Ze volgden haar, maar op het laatst gingen ze naast haar staan. Nina
aan de ene kant, Pleoh aan de andere kant. Winter in Fernum, herinner je het
je? Nina knikte nu keek Pleoh Espe strak aan. ‘Pas op met hoe hoog je
stijgt meiske’ ‘Want ik zal er niet zijn om je op te vangen.’ Even schitterden
zijn ogen terug naar het goudkleurige waarin verdriet om haar stond, maar
gingen daarna terug naar het witte. Nina en hij zetten tegelijkertijd hun
klauwen uit, voor en achter, en ze keken naar voren. Ze zetten voorzichtig een
pas, keken elkaar aan en gromden voordat ze begonnen te rennen. Ze gingen naar
elkaar toe, renden in een rechte lijn op de vijand af en maakten verder geen
geluid. Ze waren weggegaan zonder dat Espe het bevel had geluid, maar dit was
iets dat Espe niet bezat, de macht en kracht van samenwerken, en hij zou het gaan
uitvoeren. Er werd op hen geschoten, maar niets werd geraakt. Ze moesten nog
een paar meter dan zou het zover zijn. Daar! Daar was het moment dat Nina
aangaf dat ze erbij kon en ze splitsen. Het ijs was heerlijk om op te rennen en
ze gingen ieder hun eigen kant op. Pleoh wist nog iets van de laatste keer in
Domus en dat zou hij nu gaan gebruiken, maar daarvoor moesten ze de wachters
ontwijken en dat kon niet met zijn tweeën. Dat zouden ze apart moeten doen. Ze
renden te snel en lieten zich niet afleiden of verleiden voor gevechten. Als je
hen wilde pakken moest je er maar achteraan gaan, maar wie deed dat nou als er
nog een hele troep stond te wachten. Dan hoopte je dat de anderen hen op zouden
vangen en tegen zouden houden. En omdat iedereen dat verwachtte konden zij
rennen. Daar! Dat was het volgende punt dat Nina aangaf en ze konden terug naar
elkaar. De anima’s hadden niet verwacht dat ze naar het midden zouden gaan en
zo waren ze veen verbluft, maar tegen die tijd hadden ze elkaar al weer
gevonden en renden ze door naar de poort, die dichtzat. Ze stopten en draaiden
zich om. De houten poort beschermden hen vanachteren en ze gingen rustig
zitten, kijkend naar de anderen die niet wisten wat ze moesten doen. Het was
meer dan logisch dat hij onlogisch was geweest, want daardoor had hij hier
kunnen komen. ‘Kom dan, als je kan.’ Gromde hij zacht.

De soldaten van Domus werden, ook al waren ze beter bewapend, simpelweg in de pan gehakt, dat was geen geheim. Maar de koning van Sarania, Domus' bondgenoot had versterking gestuurd om de stad die al voor de helft gevallen was te ondersteunen. De legers van Sarania waren niet alleen groter dan die van Domus, ze hadden ook nog eens ondersteuning over zee. De Saraniaanse vloot blokkeerde de gehele omgeving van Domus om ervoor te zorgen dat de Nigris geen ondersteuning door konden sturen. Alleen hoopte de Saraniaanse bevelhebber Pharos wel dat Domus zichzelf op het land weer kon hergroeperen om terug te slaan. De Saraniaanse troepen waren namelijk veel later.

Aan de andere kant was Garahan ook bezig haar leger gereed te maken voor het offensief tegen Domus. Generaal Broton had het 1ste tot 40ste regiment allemaal laten uitrukken naar Domus, Garahan wilde immers altijd al dat het strategische eiland deel uitmaakte van haar alliantie. Met een enorm geschreeuw en geraas vielen ook de legers van Garahan en hun belegeringsmachines Domus aan. Ze wilden voorgoed afrekenen met de eigenwijze koningin en het eiland niet langer onder de andere alliantie laten gelden.

Espe had de informatie niet uit de wolf kunnen krijgen maar dat maakte nu allemaal niet meer uit. Ze moest en zal het boek weer terug krijgen. Ze moest de fout van haar vader recht zetten. Het was haar plicht en ze had er alles voor over. Ze was door gegaan en had om zich heen gekeken. Verschillende vrienden van haar waren gestorven. Ze was van woede groter geworden en Fabian stond dichtbij haar. Ze had medelijden met hem. Zijn geliefde was gestorven. Espe zou woest zijn geweest en alles hebben verwoest maar Fabian bleef rustig. Pleoh en Nina kwamen naast haar staan en spraken haar toe. Ze gromde naar hem. ‘Je hoeft me niet meer op te vangen Pleoh,’ Beet ze hem toe. Haar blonde haren glinsterde als goud en de blauwe strepen rond haar poten werden rood. Haar ogen zwart. Het leger van Domus viel hun aan en Espe ontweek hen behendig en besprong ze. Ze wierp er 3 omver met haar grote formaat. Fabian keek naar Pleoh en ging naast hem staan. ‘Ik denk niet dat Espe je hierna ooit nog wil zien. Ik ken haar. Jij heb je keuze gemaakt, zij nu de hare.’ Zei Fabian kalm terwijl hij toe keek hoe Espe te keer ging. Espe had enkel nog oog voor verderf en voor het boek. Fabian zuchtte, ‘’Ze vermoord zichzelf nog een keer,’’ Mompelde hij waarna hij weg schoot. Ook Pleoh en Nina waren weg geschoten. Espe had veel bereikt in dit jaar en ze was alle ervaring die ze had aan het gebruiken. Gebruikte haar gave optimaal en had de knop om gezet in moorden. Dit was meer om haar frustratie kwijt te kunnen dan om haar doel te bereiken en dat wist ze ook. Fabian sprong haar bij in de strijd en ze strijden rug aan rug. ‘Espe, je slaat door!’ ‘Hou je er buiten Fabian.’ Gromde Espe terwijl ze een schot ontweek. ‘Richt je op je doel, niet op de gene wie hier is.’ Sprak Fabian haar streng toe. ‘Ik geef niets meer om hem..’ Beet ze hem toe. ‘Jij en ik weten beter, Espe. Ik ken je al vanaf welp..’ Zei Fabian kalm. ‘Hij heeft zijn keuze gemaakt en ik maak nu de mijne.’ Gromde Espe. ‘Dat weet ik Espe,’ De twee draaide naar elkaar toe en ze keken elkaar recht aan. Espe keek hem triest aan. ‘Het spijt me zo, Fabian. Door mij is Luna dood.’ ‘Het maakt niet uit Espe, Luna was een geweldige tijgerin maar ik heb al wat beters gevonden.’ Zei de Leeuw tegen de panter. Espe glimlachte zwak. Ze zag in haar ooghoek Nina en Pleoh zichzelf naar de poort vechten. Espe hoorde een zwaard achter haar en stak de man neer met haar puntige staart. Fabian keek haar aan en Espe keek voor zich uit en zag hoe de Anima’s vochten. ‘Gebruik je magie, Fabian.’ Zei Espe. Fabian fronste. ‘Het zijn vuurwapens, als jij het vuur beheerst beheers je zo’n ding ook.’ ‘Het is staal Espe, daar kan ik niets tegen doen.’ ‘Waar is een aarde meester?’ ‘Stristan de luipaard is een aarde meester.’ ‘Zoek hem en zeg hem dat hij de vuurwapens moet verbuigen als ze schieten zodat ze zichzelf neerknallen.’ Fabian grijnsde. ‘Zo ken ik je weer,’ ‘Ga, nu!’ Zei Espe dringend en hoorde Pleoh grommen. Zijn grom herkende ze uit duizenden. Ze keek hem aan en zag hem zitten naast Nina. Ze kreeg een gevoel van walging en verdriet maar ook de moordneigingen. Ze moorden met haar staart de tegenstanders aan de achterkant uit en met haar klauwen en tanden de tegenstanders voor haar. Ze vocht zich er door. Haar bijna goudkleurige vacht was eerder rood. Toen het pad voor haar vrijer was veranderde ze in haar pantervorm. Ze was kleiner maar nog steeds was ze woest aantrekkelijk. Haar ogen glinsterde en ze liet een spoor achter van bloed. In haar oor zat een scheur van het gevecht en in haar voorpoot was ook een diepe snee te zien net zoals in haar zij. Ze had gevochten en daar ging het om.

Haar heupen wiegde terwijl ze liep met elegante passen. Haar hoofd iets omlaag. Ze kwam dreigend over en dat was ze ook. Ze liep gewoon recht op de poort af en leek niet af te remmen. Kogels werden afgeschoten en haar staart werd van ijzer die deze terug sloegen. Nee, zij was slimmer. Andere kogels kwamen naast haar te recht en ze hoorde het gekraak van de vuurwapens. Fabian had zijn taak volbracht net zoals Stristan. Ze liep door en haar lichaam veranderde in bloed op het moment dat er kogel kwam. De plas bloed kroop onder de deur met een grote snelheid en gegil verklonk. Espe was namelijk een slachtveld aangegaan. De deuren vlogen openen en Espe was te zien midden in de deuropening boven op de mensen die de deur hadden moeten bewaken. De Anima’s maakte af waar ze mee bezig waren en gingen ook naar binnen in het hart van domus. Het was een laatste grote binnenplaats. Espe draaide zich om en liep vooruit. Wachters staken hun speren uit maar leken te trillen van angst. Espe gromde lichtjes. Het boek moest hier ergens verborgen zijn. ‘Tijd om naar huis te komen, liefje..’ Zei Espe kalm.

Na nog een tiental soldaten uit de ene divisie te hebben neergeschoten vluchtte de overschot van die divisie weg. Tegen anima's kon je vechten. Die zag je. Maar een onzichtbare vijand, die je in de rug aanviel en je makkers zonder zichtbaar wapen vermoordde, daar kon je niet tegenop. En dus pakten ze hun biezen en maakten ze dat ze wegkwamen. Maar daarmee kwam de helft van de straat vrij. En daardoor konden de anima van de Nigris door die nu lege helft stormen en de andere divisie langs de al zo kwetsbare zijkant en de nog veel kwetsbaardere achterkant aanvallen. De tweede divisie werd afgeslacht. De geweren hadden op zo'n korte afstand amper zin en duurde te lang om te herladen. Soldaten raakten in paniek en verbraken de ordelijke opstelling. En toen vluchtte ook de tweede divisie weg, achternagezeten door de anima die ze even hadden weten op te houden.

Nog steeds onzichtbaar zette Tirrias koers naar een strategisch zeer belangrijk gebouw dat nu waarschijnlijk nagenoeg leeg was. De toren van Battilio. Ardanwen, zorg jij voor afleiding aan de poort, ik klim naar boven." fluisterde hij tegen de zwarte panter waarna hij soepel van diens rug gleed. Onmiddellijk racete het edele dier naar de poort. De geluiden die daarop te horen waren vertelden genoeg. Tirrias concentreerde zich op de taak die hij zichzelf had gegeven. De toren veroveren. Doordat de toren zo rijk versiert was, was hem beklimmen doodsimpel. Vijftien minuten later bereikte hij het eerste platform, zestig meter boven de grond. Zoals verwacht was voor de poort naar de volgende wenteltrap niemand te bespeuren. Of de soldaten vochten in de stad, of ze zaten aan de drievuren, of ze vochten beneden tegen de onzichtbare Ardanwen. Met getrokken zwaard liep hij de trap op. Om de zoveel meter was een drievuur aangebracht, bediend door een drietal soldaten. Als eerste vermoordde hij elke keer de twee soldaten die de hendels bedienden en vervolgens de soldaat in de stoel van de drievuur. Ze vermoedden geen gevaar uit de normaal gezien veilige oorlog en hadden hun wapens dan ook op een afstandje liggen.

Uiteindelijk bereikte hij, haast volledig zichtbaar door het vele bloed, de top van de toren waar hij nog vier drievuren moest uitschakelen. Er lagen echter enkel twaalf doodbloedende lijken. In het midden zat Ardanwen die, zoals elke kat wel eens doet, doodleuk zijn vacht zat schoon te likken. "Goed gedaan!" prees hij het dier. Vervolgens liep hij naar de rand en keek de rond. De Nigris waren aan de overhand. Maar, wat was dat? Een gigantische stofwolk kwam op de stad af uit de richting van Garahan. Waarschijnlijk heel het leger van die stad, dat waren... veertig regimenten! Inclusief belegeringswapens! Dat moest hij melden! Bliksemsnel draaide hij zich om, richting oceaan, waar een gigantiische vloot kwam aangevaren. Shit! Ze moesten voortmaken.

Diadorah had iemand nodig om mee samen te werken. Na haar landing in de toren van Batillo zag ze een man die de bewakers van de toren hadden overmeesterd. Hij leek haar perfect om te helpen.
''Goedemiddag soldaat. Zo te zien heeft u een grote taak volbracht. Schitterend. Je hebt die mensen een goed kopje kleiner gemaakt.'' Diadorah schopte het hoofd uit het torenraam en keek vermakelijk hoe het ter aarde viel.
''Wel, ik ben diegene die het ijs heeft gemaakt hier. Dat vergt veel kracht. Kracht die jij ook bezit mijnheer. Wat dacht u van een goede samenwerking''
Diadorah keek verleidelijk naar de man. ''Als u helpt, dan vertel ik u een geheimpje dat u kan helpen deze oorlog te winnen''. Diadorah wapperde met een bladzijde van het Lavinia Book. ''Het is aan u meneer''

Lenig sprong hij weer op het elegante dier. Maar voordat hij kon wegracen kwam er iemand aangevlogen. Hij had haar al eerder gezien bij een of ander ding van de Nigris. 'Goedemiddag soldaat. Zo te zien heeft u een grote taak volbracht. Schitterend. Je hebt die mensen een goed kopje kleiner gemaakt.' Een glimlach gleed over zijn lippen toen hij zag hoe ze een van de ontzielde hoofde uit het raam schopte. Niet dat daar iets grappig aan was, maar wel de sadistische glimlach die ondertussen plaats nam op haar gezicht. 'Wel, ik ben diegene die het ijs heeft gemaakt hier. Dat vergt veel kracht. Kracht die jij ook bezit mijnheer. Wat dacht u van een goede samenwerking' vervolgde ze. Interessant aanbod, dacht hij. Als ze inderdaad al dat ijs gemaakt had moest ze wel een geducht persoon zijn. Zo zouden ze veel meer slachtoffer kunnen maken... 'Als u helpt, dan vertel ik u een geheimpje dat u kan helpen deze oorlog te winnen. Het is aan u meneer' "Met plezier!" fluisterde hij haast onhoorbaar. Zijn ogen knepen samen toen hij haar inschatte. Erg sterk zag ze er niet uit, maar schijn bedriegt vaak. "Waar wil je beginnen?" vroeg hij terwijl hij naar de oprukkende troepen wees.

Diadorah keek naar de man die haar aanbod overdacht. Ze kon hem wel bij de kraag pakken en dwingen naar haar te luisteren. Maar ze moest haar eerst van haar bescheiden kant laten zien. Dat was noodzakelijk.
''Met plezier'', antwoordde man opeens. Diadorah keek met glimmende pretogen naar de man.
''Waar wil je beginnen'' vroeg de man opeens.
Diadorah glimlachte. ''Goed zo, u weet van aanpakken''
Ze wees op het papiertje. ''Dit is een bladzijde van het Lavinia Book, waar de Nigris zo hulpeloos naar op zoek is. Het Lavinia Book heeft de kracht dat iedereen die het leest in zijn macht raakt en doet wat hij zegt.
Wees niet bang, u zult niet betoverd worden, aangezien u aan de kant van de Nigris staat.
We moeten ervoor zorgen dat:
Eén: veel mensen betoverd worden door het boek en aan de kant van de Nigris gaan vechten.
En twee: Lady Catharina, de hoofd van de Caelos, Tempus of Oblivios met deze bladzijde worden geconfronteerd. Alsof zij het boek hebben. Dan zullen de Nigris het willen hebben, en denken dat diegene het heeft. Dan breekt de oorlog pas echt los.''
Diadorah keek geamuseerd naar buiten.
''Wat denk je van dit plan, of heb je er nog iets sluws aan toe te voegen''

Pleoh stopte de gevoelens die boven kwamen weg en gromde slechts licht naar Fabian. Hij had het helemaal mis gehad. Pleoh deed alles om degene van wie hij hield te beschermen en die stomme panter wist dat maar al te goed. Samen met Nina had hij het gered tot aan de deuren van Domus waar alleen Espe de deuren van open kon maken met haar verwoestende kracht. Hij gromde zacht, maar het was recht gericht naar Espe dus zou ze het moeten kunnen horen. Zijn witte ogen keken recht naar haar gestalte, zag hoe ze aankwam rennen en hij wachtte rustig op haar. Hij draaide zijn hoofd naar Nina en ze knikte hem woordeloos toe waarna ze haar hoofd boog en ze elkaars gedachten verlieten en hun goudkleurige ogen terugkregen. Nina wist niet precies wat er aan de hand was en keek hem angstig aan, maar hij stelde haar gerust door haar af te schermen van het gevaar dat voor hen lag. Espe kwam dichterbij dus Nina moest nu echt weg en Pleoh gaf haar een duwtje in de goede richting. ‘Ren Nina. Laat je niet pakken of doden. Ren!’ gromde hij haar toe waarna ze voorzichtig zich uit de voeten maakte. Ze wist duidelijk niet wat er allemaal was gebeurd, maar hij kon haar niet langer beschermen. Hij had zijn taak aan haar volbracht en haar een gevecht gegeven waarbij ze haar zinnen terug kon krijgen en nu moest ze gaan. Hij wilde niet langer zijn gedachten met de hare delen en zag hoe de deuren open vlogen. De andere anima’s drongen langs hem heen, maar hij keek enkel naar Espe voordat hij met de rest begon te rennen. Hij zag hoe een oude bidsprinkhaan naar Espe toeliep en grommend rende hij op haar af om zijn poot voor haar te houden. ‘Espe. Stop.’ Hij zag hoe haar ogen zo zwart waren als de nacht en wist tot zijn verbazing niet zeker of Espe wel of niet echt voor hem stond. ‘Je moet naar me luisteren voordat je verder gaat.’ Pleoh gromde een stopbevel naar ieder die in het hart van Domus was gekomen en ging nu recht voor Espe staan en keek haar dreigend aan. ‘Wil je dat boek vinden dan moet je naar me luisteren Espe.’ De anima’s om hen heen staarden hen aan, wisten dat er iets aan de hand was waar ze hun poot niet op konden leggen. Pleoh deed een kleine stap naar voren en probeerde een glimp van de groene ogen terug te vinden waardoor hij wist dat ze naar hem zou luisteren. ‘Zorg ervoor dat niemand een anima of een mens van de priesters dood. Als een van hen wordt gedood tijdens een oorlog dan wordt het zelfvernietigingmechanisme ingeschakeld en zal dit hele deel worden vernietigd zonder dat iemand een kans heeft om te ontsnappen.’ Fluisterde hij haar toe waarna hij zijn kop hoger in de lucht gooide en een bevel doorschreeuwde. Vanaf nu mochten ze alleen nog maar onschadelijk worden gemaakt en niet worden gedood. Daarna keek hij weer neer op Espe. ‘Als je me nog vertrouwt dan doe je iets met wat ik je verteld heb. Mij maakt het niets meer uit.’ Hij wendde zijn kop voordat ze ook maar de gekwetste blik in zijn ogen kon lezen en draaide weg zodat Espe het commando over kon nemen. ‘Ga! Zoek dat vervloekte boek van je.’ Zijn stem was boos en hij wist niet of hij nou boos op zichzelf was of op diegene die zo stom was dat ze niet eens wist dat hij van haar hield. Pleoh zou gewoon doen wat ze zei en als ze eenmaal thuis waren dan zou hij wel weer de rust opzoeken en zich terugtrekken in het dorp. Dan kon die panter er zelf misschien achterkomen dat zijn informatie waardevol was en dat hij deed wat hij moest doen.

-Pleoh is boos op Espe. Stomme tijger dat hij is.

Het leek wel alsof de meeste niet eens meer door hadden wat ze nou eigenlijk wilden. Iedereen dacht dat ze voor Domus streden om de stad in te pikken maar ze wilden het Lavinia Book en als ze het niet wilden geven dan zouden ze het wel komen halen. Maar dit kwam er gewoon bij. Ze namen de stad in. Ergens gaf het toch best een goed gevoel. Ze waren sterk genoeg om de grote stad Domus in te nemen.

Espe vocht voor haar doel. Ze wou het boek en niets anders. Maar nu loog ze. Ze wist wel wat ze nog meer wou. Haar blik gleed naar Pleoh en Nina die samen vochten. Ze besefte dat ze nooit met hem zou vechten zelfs als ze dat zou willen. Hij had zijn keuze gemaakt en zijn woorden die werden overgenomen door Nina waren te pijnlijk geweest. Zijn keuze was Nina. Hij hield van Nina en niet van haar en dat bracht pijn en frustratie met zich mee. Zoveel dat ze de knop op moorden had gezet. Maar Fabian bracht haar weer terug op aarde. Fabian zei dat hij wat beters had gevonden om zijn liefde mee te delen maar Espe wist niet dat hij haar daarmee had bedoeld. Ze had hem een bevel gegeven om vervolgens naar de poort te gaan.

Haar heupen wiegde terwijl ze liep met elegante passen. Haar hoofd iets omlaag. Ze kwam dreigend over en dat was ze ook. Ze liep gewoon recht op de poort af en leek niet af te remmen. Kogels werden afgeschoten en haar staart werd van ijzer die deze terug sloegen. Haar vacht besmeurd met bloed. Haar ogen gingen even naar Nina en zag dat ze weg ging waarna ze naar Pleoh gingen om vervolgens weer naar de poort te kijken. Ze veranderde in bloed en drong onder de deur door. Een hoop gegil en gekrijs en de deur ging openen. Espe op een grote stapel met wakers die de deur machteloos probeerde dicht te houden. Ze brulde luid toen de poort openen ging. Voor een panter zag ze er woest aantrekkelijk en gevaarlijk uit. De Anima’s maakte af waar ze mee bezig waren en gingen ook naar binnen in het hart van domus. Het was een laatste grote binnenplaats. Espe draaide zich om en liep vooruit. Wachters staken hun speren uit maar leken te trillen van angst. Espe gromde lichtjes. Het boek moest hier ergens verborgen zijn.

Espe keek toe hoe ze een stap dichterbij deden. Espe brulde en enkele Anima’s maakte een kring van Magie om hen heen om te luisteren naar wat Espe’s bevelen waren. Espe keek naar haar leger van Anima’s. ‘’We zijn ver gekomen mijn vrienden en het doel is in zicht. We nemen de stad in en nemen terug wat van ons is. Ons doel is vergroot. Bondgenoten komen helpen, tevens als de onze. Onderleiding van Lucus gaan de hondachtige, vogelachtige en reptielen naar buiten om de vijand te bescheiden. De rest neemt het kasteel over onder leiding van Pl- Fabian..’’ Zei ze uiteindelijk. Hoe kon ze Pleoh nou de leiding geven over een leger als hij met zijn hoofd in de wolken was bij Nina. Ze walgde van haar naam. Ga fijn een eigen kamer opzoeken en koekjes bakken. Ze gromde lichtjes haast ongemerkt. Ook de andere begonnen laag te grommen en toen Espe dit merkte liet ze de muur vallen en brulde. 3 kwart van het leger rende de binnenplaats af. De katachtige bleven staan en haalde alles uit de kast en sloegen er op los. Espe werd tegen gehouden door Pleoh. Fabian gromde achter hen dat hoorde Espe goed. ‘Espe. Stop.’ Zei hij tegen haar. Espe’s ogen waren zo zwart als de nacht toen ze hem aan keek. ‘Ga naar Nina, verrader..’ Gromde ze hem duister toe. ‘Je moet naar me luisteren voordat je verder gaat.’ Zei hij. Pleoh gromde een stopteken en dat zou betekenen dat ze zichzelf enkel nog zouden verdedigen als dit nodig was, de rest zou stoppen. Espe ogen vernauwde zich. ‘’En waarom zou ik naar jou luisteren, jij luistert ook nooit naar mij, egoïstisch mormel.’’ Gromde ze hem toe met zwarte ogen. Je kon er zeker van zijn dat dit Espe niet was die tegen hem sprak aangezien haar stem heel donker was. Hij ging voor haar staan en keek haar dreigend aan. ‘Wil je dat boek vinden dan moet je naar me luisteren Espe.’ De anima’s om hen heen keken hun raar aan. De meeste wisten wel dat er iets speelde tussen de twee maar niemand kon vertellen wat er nou precies speelde tussen hen. Espe snoof lichtjes maar toen hij nog een stap dichterbij deed en haast tegen haar aan stond kleurden haar ogen helder groen terug. Haar ogen vol pijn. ‘Zorg ervoor dat niemand een anima of een mens van de priesters dood. Als een van hen wordt gedood tijdens een oorlog dan wordt het zelfvernietigingmechanisme ingeschakeld en zal dit hele deel worden vernietigd zonder dat iemand een kans heeft om te ontsnappen.’ Fluisterde hij haar toe. Hij gooide zijn kop in de lucht en schreeuwde een bevel door zodat iedereen wist wat ze moesten doen. De anima’s gingen weer verder. Pleoh keek haar weer aan en Espe deed moeite om niet te bezwijken onder de macht van het wezen wat bezit van haar had genomen. Maar ook deed ze moeite om niet meer te bezwijken onder de gevoelens die ze voor hem voelde. ‘Als je me nog vertrouwt dan doe je iets met wat ik je verteld heb. Mij maakt het niets meer uit.’ Zei hij waarna hij zijn kop af wenden.Espe zag dat hij zich om draaiden maar ze bleef naar hem kijken. Ze wilden hem iets vertellen voordat alles voorbij was. ‘Ga! Zoek dat vervloekte boek van je.’ Espe keek Pleoh haast verbijsterd aan. Gaf hij nou gewoon toe nu dat hij gewoon geen bal om haar gaf en dat dit maar gewoon stom was om voor te vechten. Espe voelde de donkere aard weer opkomen dus ze had niet lang meer de tijd om het uit te bannen. ‘’Je heb mijn vertrouwen in jou niet geschaad maar mijn ziel en hart wel..’’ Zei ze zacht. Ze wachten tot hij zich naar haar zou wenden. ‘’Ik moet dat boek terug halen, ik ben het verplicht nadat mijn vader het vrij heeft gegeven. Ik wil niet dat mijn moeders naam nog meer word geschaad dan dat hij al is.’’ Zei Espe kalm. ‘’Ik weet dat je niets geeft om dat boek, mij of het paleis. Maar doe dit voor Lucy en Lucifer, Alsjeblieft.’’ Fluisterde ze haast. Ze deed een stap dichterbij. Om hen heen vochten de anima’s. Een schild verscheen om hun heen. Een schild die door Espe werd gemaakt. Haar groene ogen zochten de goudkleurige ogen op. ‘’Ik weet dat je keuze niet bij mij ligt maar bij Nina, en ik heb er vrede mee zolang jij daar gelukkig mee ben. Ik weet dat je de tijgers weer nieuw leven in wil blazen maar wat er ook gebeurd Pleoh… Ik geef nog steeds om je.’’ Zei ze zacht. Haar ogen fonkelde. Ze keek even naar haar besmeurde poten. ‘’Ik blijf nog steeds van je houden want mijn gevoelens voor jou zijn sterker dan mijn vechtlust.’’ Fluisterde ze zacht naar de grond waarna ze Pleoh weer aan keek. Ze zetten een stap opzij en legde haar kop in zijn nek. ‘’Ik zal je missen, ik wens je al het geluk toe met Nina, word gelukkig.’’ Zei ze zacht. Waarna ze door liep en het schild brak in duizenden gekleurde stofjes. Ze keek niet meer om. Ze ging voor het boek. ‘’Espe!’’ Espe stopte en keek over haar schouder hoe Fabian naar haar toe rende. Ze draaide zich om en keek Fabian aan. Haar ogen begonnen langzaam weer zwart te kleuren. ‘’Espe! I-ik ik..’’ Espe keek Fabian afwachtend aan. ‘’I-ik hou van je, Espe!’’ Zei hij hard op zodat alle Anima’s om hen heen het nog kunnen horen. Espe’s ogen werden groot en waren groen. Zo groen als ze hoorde te zijn. Haar uitdrukking was verbaasd. ‘’W-wat..’’ Bracht ze. ‘’Espe, ik probeerde je met Luna altijd maar jaloers te maken, je bent prachtig. Altijd al geweest al vanaf welp vanaf aan. Ik wil mijn leven met jou. Ik wil voor altijd aan jou zijde staan en vechten. Samen zijn we niet te stoppen, Espe..’’ ‘’Je bent de meest mooie wezen wat ik ooit heb kunnen aanschouwen. Je wiegende heupen als je loopt, je straalde zwarte vacht. Je bent de vrouw die ik zoek. Je bent prachtig en zo gevaarlijk als de diepste zeeën.’’ Zei Fabian. Espe leek een beetje versteend te zijn door deze woorden. Espe glimlachte uiteindelijk. Fabian had haar altijd wel op de been gehouden, haar getroost en gesteund in haar moeilijke periodes maar ze had nooit gedacht dat dit meer was dan vriendschap. Was dat wel zo? Was ze zo blind geweest en zo gefocust geweest op Pleoh dat ze niets had opgemerkt. Fabian deed een stap dichterbij en likte haar gezicht schoon. ‘’Je bent prachtig,’’ Fluisterde hij hard genoeg om gehoord te worden door gespitste oren. Espe keek hem aan en legde haar kop in zijn hals. ‘’Als we dit overleven ga dan een keer met me jagen, Espe..’’ Espe knikte uiteindelijk toen hij dit zei en rende vervolgens weg opzoek naar het gene wat ze moest zoeken. Fabian daarin tegen keek met een brede grijns naar Pleoh en liep vervolgens op hem af. ‘’Je heb je kans gehad Pleoh, ze hoort nu bij mij. Nog even en ze zal mijn kinderen dragen. En er is niets wat je er aan kan doen. Espe is gewoon zo makkelijk in te palmen. Ik had geen idee.’’ Zei hij grijnzend. ‘’Ze is als een lammetje in een leeuwenkooi..’’ Zei hij grijnzend.

Espe rende en duwde verschillende wachters opzij. Haar ogen waren nog groen gebleven maar toen ze een deur door ging en uiteindelijk in een grote zaal binnen kwam werden ze toch weer zwart. Hier moest het zijn. De hal was gevuld met wachters, priesters en Anima’s. Espe liet zich zelf groter groeien en brulde. ''Geef me het Lavinia Book of ik kom het halen!'' Brulde ze. Een priester lachte. ''Je zal het boek nooit levend krijgen!'' Zei 1 van de priesters ''Dat zullen we nog wel zien.'' Zei Espe. Ze klauwde en sloeg ze aan de kant. Zoals Pleoh had gezegd doden ze niemand.

Kristoffel dacht dat hij hier wel veilig ging zijn in deze stad, want wat was de kans dat juist wanneer je hier verbleef de Nigris plots binnenviel. Eerst wou hij zich verstoppen en dat werkte toen hij plots een enorme vloedgolf zag opdoemen. Zijn ogen werden groot en hij wist dat dit enkel het werk van zeer zwarte en sterke magie kon zijn. Hij kon dus enkel proberen Astra en zichzelf te beschermen. Zijn handen trilden toen hij de spreuk 'ngao' uitsprak en er een zwarte bol rond hem kwam die leek rond te wervelen. Hij sloot zijn ogen en klemde zijn tanden op elkaar en bereide zich voor op de klap van het water op het schild dat zich rondom hem gevormd had. Hij en Astra vlogen een paar meter naar achter en het moment dat het hen teveel werd en het schild verdween was de golf die hen wou wegspoelen helemaal bevroren. Hij moest zo snel mogelijk weg,maar hoe. Hij kon onmogelijk ongezien bij een boot komen en was te uitgeput om nu meteen nog een spreuk uit te spreken. Voor hem strekte de toren van Batillo zich uit en dat leek hem een goede schuilplek tegen een eventuele volgende vloedgolf. Hij trok zijn floret en sloop door kleine steegjes om uiteindelijk aan de toren te komen. Hij doodde de persoon die voor de deur stond en was niet zeker of deze Nigris was of een gewone man, tijd om daar over te denken had hij ook niet. Snel liep hij te trappen op toen hij net niet boven de toren stond waar hij de stemmen van een man en een vrouw hoorde. Hij schrok, zouden ze gemerkt hebben dat hij naar hier was gelopen, geruisloos was het absoluut niet verlopen dus hij vreesde het ergste.

Diadorah was aan het genieten van dit moment. Ondanks haar weinige krachtreserves had ze iemand gevonden om te helpen.
Maar haar moment leek te worden gestoord door een man. ''Jaaaaaa'', zei ze overdreven lang. ''Waarmee kan ik u van dienst zijn, meneer die hier eigenlijk niets te zoeken heeft'' Diadorah glimlachte grappig. ''Aan welke kant staat u.'' Ze keek naar Tirrias. ''Mijnheer Tirrias, kunt u misschien deze man de juiste kant wijzen''
Met een schuin hoofd keek ze naar beneden, waar ze net een ander hoofd naartoe had geschopt.
Ze wachtte op het antwoord van de man, die zijn tong leek te zijn verloren. ''Meneeeheeer''

Kristoffel slikte en probeerde een rustige indruk te maken al bleven zijn handen nog even natrillen. De vrouw zelf zag er eerder een beetje vermoeid uit maar de man naast haar leek niet bang hem een kopje kleiner te willen maken. ''Aan welke kant staat u.'' en Kristoffel twijfelde of hij nu best kon liegen of de waarheid vertellen, hij besloot beide te doen. "Wel ik heb nog niet gekozen, ik behoor tot geen enkele clan maar ook niet tot het volk van Domus al vrees ik ervoor dat jullie twee het niet echt moeilijk hebben om me duidelijk te maken aan welke kant ik zou moeten staan" zei hij en keek beide rustig aan. "En ik weet dat ik hier niet zou moeten zijn, maar iemand vond het leuk om alles te bevriezen zodat hier wegkomen zonder gedood te worden niet echt makkelijk is."

''U, u hebt nog niet gekozen. Dat is in deze tijden heel moeilijk. Niet kiezen is twee vijanden hebben, zo gaat dat nu eenmaal. Dus het lijkt me verstandig als je kiest. En natuurlijk kunnen wij best menen gebruiken, denk je niet Tirrias''
Diadorah keek naar de rustig zwijgende man naast haar, die haar zou gaan helpen met een sluw plannetje. Ze kon natuurlijk deze nieuwe man betoveren met een bladzijde uit het Lavinia Book. Maar daar had ze nu geen zin in. Het had ook geen zin. Ze wilde niet weer een zombie die aan haar been hing, als een loodzware kei.
''Wel meneer, mag ik vragen wat u hier in deze toren doet. Zoals u ziet heerst hier alleen dood en verderf.'' Ze wees de man zonder hoofd die als een lappenpop over de grond lag. ''Hij heeft zijn hoofd er duidelijk niet bij vandaag, vind u niet''
Opeens werd Diadorah poeslief. ''Voelt u er wat voor om mij te helpen, door deze oorlog heen. Er moet toch een manier zijn om dit te stoppen''
En Diadorah wilde niets liever. Maar wel dat de Nigris zou overwinnen. En dan zou gebeuren. Zeker.

"Wel ik ben hier in de toren om een simpele reden, iedereen hier was al dood waar u me net op wees dus ik dacht dat iedereen hier wel weg zou zijn en ik hier veilig was tegen al het ijs dat beneden ligt." zei hij nu ook op een rustige toon al wist hij dat zijn dood waarschijnlijk vlakbij lag. Hij was niet bang van een lijk want hij hield zich zelf ook vaak bezig met duistere magie en werd geholpen door verschillende geesten die er ook niet altijd even smakelijk uitzagen. Plots hoorde hij de stem van Astra in haar hoofd, ze gromde waarschuwend en zei tegen Kristoffel dat hij voor deze vrouw moest oppassen. Astra had de gave om te zien of iemand loog of niet en hoewel ze eigenlijk nog niet echt een echte leugen had opgevangen was de stem van de vrouw te aardig zeker in een situatie als deze. Kristoffel fronste zijn wenkbrauwen en wou zijn tarot kaarten tevoorschijn halen maar die zouden enkel nog maar meer vragen bij hen naar boven brengen en hen waarschijnlijk vijandiger maken ten opzichte van hen, al zouden ze wel erg handig zijn omdat hij er iemands hele leven in kon lezen.