Toen Lady Tzipporah haar ogen open deed kon ze moeilijk anders dan glimlachen. Ja, wie in haar plaats zou dat nou niet gaan doen? Met een schip het water opgaan om een gebied te gaan ontdekken, veel mooier kon het toch niet worden? En met heel je clan, of in ieder geval iedereen die mee wilde gaan (wat volgens haar wel bijna iedereen was) en nog wat andere mensen die interesse in het avontuurlijke leven hadden. Alsnog schommelde de boot heel wat op en neer en sinds Tzipporah dit helemaal niet gewend was moest ze hard slikken af en toe om zich toch maar sterk te houden. Gisteren waren ze van land gegaan en Tzipporah kon de onwetendheid en spanning in haar bloed voelen vloeien, het was ook niet niks om zomaar eventjes op zoek te gaan naar een ander land. Desnoods konden ze altijd land willen gaan maken, maar waar land was hoefde je niet eerst ander land aan te maken, dat leek haar toch wel het meest logische. De stralende zon boven haar hoofd verlichtte alle natuur om hun heen, het water dat het schip de juiste kant in begeleidde en als je goed keek kon je soms waterdieren vinden die hier rond aan het zwemmen waren. De sneeuwwitte wolken waren nauwelijks te zien aan de heldere blauwe hemel, wat kon betekenen dat ze vandaag een hele mooie dag zouden hebben of dat er helemaal geen wind stond. Maar de boot bewoog wel degelijk en het zeil stond mooi naar voren gestrekt dus de eerste optie zou dan wel het meest voor de hand liggend zijn.
Vannacht had Tzipporah nog heel wat rondgewandeld voordat ze in slaap had kunnen vallen. Iemand anders had het stuur overgenomen, ze wist niet precies wie maar ze wist dat ze wel de goede kant in vaarden, voordat ze rond was gaan lopen. Ze had eventjes aan de reling gestaan om eens goed rond te kijken naar het stille wateroppervlak dat langzaam als een stukje stof gekreukeld werd door het voorbijvarende schip. Als klein kind had ze altijd met haar vader mee willen gaan, maar hij had te veel verantwoordingen thuis gehad om haar ooit mee te kunnen nemen. Nog een reden dat haar moeder hun zo had verlaten, moeder had meer behoefte aan vrijheid gehad en die vrijheid kon een drukke man als Tzipporah’s vader zichzelf niet toestaan. Maar die vrijheid kon Tzipporah die avond in heel haar lichaam voelen. Ze had een verantwoordelijkheid tegenover haar clan en die zou ze nimmer nooit laten vallen, maar anderzijds kon ze nu samen met haar clan gaan doen wat Tzipporah het liefste van allemaal deed; reizen. Op avontuur, de wereld ontdekken en verder aan niks hoeven te denken. Heel basis eigenlijk, overleven en samen plezier hebben in de tijd die ze hier dan toch hadden. De koude nachtwind had Tzipporah rillingen over haar rug bezorgd waardoor ze haar armen om zichzelf heen had geslagen en terug naar de slaapzaal was gegaan. Vrouwen bij de vrouwenslaapzaal en mannen in de mannenslaapzaal zodat niemand zich hoefde te gaan schamen als daar überhaupt iets van een naar gevoel aan kon hangen. De zalen waren eigenlijk ook niet echt zalen maar gewoon twee grote, afgesloten houten kamers met hangmatten erin waar iedereen in kon gaan slapen. Luxe was niet echt van pas in dit schip, het was namelijk ook geen echt oud schip met prachtige versiersels maar juist een wat ouder schip, van hout en ingekerfde beelden aan de zijkant. Hoewel het schip wat ouder was (en dat kon je horen aan het kraken) was er niks mis mee en was het schip dus even bruikbaar als alle anderen.

Terwijl ze zo buiten stond kon ze nog eens goed om zich heen kijken. De zee leek even vrolijk te zijn als haar humeur, aanstekelijk zou je het bijna kunnen noemen. Tzipporah had een simpele maar strakke broek aan zodat ze zich gemakkelijk kon bewegen op het schip met daarop een vrij eenvoudige maar mooi gebroken wit gekleurde blouse (die nu wel een beetje in de kreuk zat, maar dat maakte weinig uit). Donker onder wit dus, haar meest gebruikte reiskleding. Om haar linkerheup hing een zwaard, het zwaard dat ze van haar vader had gehad. Het was geen mooi, licht degen dat men zou kunnen verwachten maar juist het tegenovergestelde; een zwaar en vrij grof middeleeuws zwaard met een handvat bekleed met zwart leer zodat je het zwaard niet makkelijk kon laten vallen.
Het had eeuwen geduurd voordat Tzipporah het ding had leren hanteren en nog steeds kon ze zichzelf niet de volledige meester van het zwaard noemen maar ze was goed genoeg dat menigeen die haar uitdaagde snel terugvielen als ze haar zwaard tevoorschijn haalde. Natuurlijk had ze wel altijd een back-up plan, voor het geval dat ze ooit tegenover iemand kwam te staan die beter was met het hanteren van zwaarden (zoals haar vader bijvoorbeeld). Een halflang mes dat ze om haar rechterheup droeg, deze veel lichter en mooier gedecoreerd dan het grote zwaard, dat was haar redding in nood. Ze kon het ding makkelijk en snel bewegen en wilde het soms nog wel gebruiken om een tegenstander stiekem mee aan te vallen.
Als ze daarentegen ooit tegen iemand moest vechten met een heel ander soort wapen kon ze nog wel eens in de problemen gaan komen omdat ze weinig tot geen ervaring had met zowel bogen als speren, iets van de vele dingen die ze nog moest leren. Ze was ook nog best jong dus ze vergaf het zichzelf dat ze deze wapens niet kon hanteren. Althans, nog niet dan.
Tzipporah keek nog eens goed omhoog. Zat de uitkijkpost wel op zijn plaats? Ze had met iedereen besproken wat zijn of haar taak op het schip zou zijn, niet opdringerig maar juist zodat ieder een kon doen wat zijzelf het prettigste vonden of het beste konden uitvoeren. Tzipporah zelf had natuurlijk ook taken die ze moest volbrengen op een dag, ze was niet een kapitein op het schip die alles en iedereen maar in de gaten ging houden.
Meathor gaf haar opeens een vriendelijk kopje zo in de ochtend. Tzipporah schoot wakker uit haar gedachten en gaf de grote leeuw en stevige knuffel. Zijn lange, goudgele manen gaven hem een knuffelig gezicht, net een beer. Daar dachten anderen misschien wel net een beetje anders over, maar dat liet ze aan hun over. Zolang Meathor zich maar netjes gedroeg tegen iedereen op de boot vond ze het goed, want ze wilde dat iedereen zich hier op zijn gemak kon voelen. Er moest wel degelijk wat gebeuren natuurlijk, maar niet onder hoge stress.

(Ik schrijf nu wel heel leuk taken uitdelen, maar iedereen snapt wel dat jullie het allemaal zelf mogen uitkiezen, hoop ik dan )

Talos had vannacht enorm goed geslapen. Het was tijd om op reis te gaan. Het was tijd om het verborgen nieuwe land te gaan vinden en te ontdekken. En hij had er enorm zin in.
Een paar dagen geleden ontving hij de brief van de nieuw clanleidster. Toen had hij vol verwondering opgekeken dat er een stem uit de duisternis, waarin de clan zich bevond, opdook en sprak. En nu zat hij op een schip. Een schip die hem naar een nieuw land zou gaan leiden.
Hij wist nu al dat die plek zijn nieuw thuis zou gaan worden.
Talos keek het bleke blauwe water in, die de wolken van de lucht weerspiegelde. Het gaat prachtig worden.
Talos liep naar Lady Tzipporah. Hij was benieuwd welke richting ze op gingen. Hij had het land tussen Fernum en Egypte nog nooit gezien. Hij was benieuwd hoe groot het was, en vooral waar het was. De Lady zou dit vast weten.
Talos ging naast de vrouw staan en knipperde vriendelijk met zijn ogen. ''Wat zijn de eerste plannen'' vroeg hij terwijl hij nog even snel een buiging maakte naar de persoon die de Dustseekers uit het stof had getrokken.

-iedereen...REAGEREN -

Lupus was van plan te zwijgen totdat ze het land hadden gevonden. Zijn vlugge praatjes mochten nu geen problemen veroorzaken.
Toch voelde hij de opwinding die hij liever niet voor zich wou houden.
Ze zouden straks een land ontdekken die de Nigris nog sterker zou kunnen maken. Het land van de Nigris zou misschien wel een keer zo groot worden en daarbij ook een keer zo machtig.
En nu hij van Diadorah had gehoord dat Connor de macht zal grijpen, en die Tempus van de troon wordt gestoot, kan het helemaal niet meer stuk. En hij als infiltrant. Hij zou de Dustseekers wel even van de troon stoten.
En wanneer de Dustseekers en het Magistrerium aan de kant van de Nigris zouden staan, dan zouden de Caelos geen kant meer opkunnen. De machtige clan zal voorgoed van de aardbodem verdwijnen.
Hij kon haast niet wachten tot dat moment. Het moment dat hij het verschrikte gezicht van Lady Catharina zou zien. Hij zou winnen.
De wereld zou eindelijk aan zien voeten liggen.
Lupus schrok op uit zijn dagdroom door een woeste golf.
Hij streek zijn haar naar achteren en keek naar het groepje Dustseekers achter zich. Misschien moest hij zich toch maar in de groep mengen, om niet te veel onrust te veroorzaken.
Met een strakke, gemaakte glimach, liep hij richting de groep en knikte vriendelijk, niet wetend wat hij zou gaan zeggen.

Met gesloten ogen ademde Reaven de zoute wind in. Het was vrij koud, niet alleen omdat het ochtend was, maar ook omdat ze richting het noorden vaarden. Ze zat in het kraaiennest, aan het topje van de hoogste mast en keek uit over zee. Naast haar lag haar ontbijt, een paar boterhammen met beleg, en een koperen verrekijker. De omgeving afspeuren was de minst zinvolle en meest rustige taak die er verdeeld had kunnen worden, perfect voor haar dus. Reaven was niet lui of tegendraads, ze hield zich gewoon het liefst buiten de groep Dustseekers en wilde ze al helemaal niet in de weg zitten. Het leek haar duidelijk dat ze hier niet bijzonder gewenst was, ze was immers lid van de Vincenza clan die berucht was om haar sluipmoordenaars en rovers, dus het leek haar het best om de rest van de groep te ontwijken. Haar excuus voor deze reis was dat de Vincenza ook graag vertegenwoordigd waren in het nieuwe land van de Dustseekers, een soort ambassadeur dus, maar eigenlijk was Reaven gewoon verschrikkelijk nieuwsgierig. Ze wilde weten hoe het nieuwe land er uit zou zien en had er al meerdere keren een voorstelling van gemaakt. Soms dacht ze aan uitgestrekte woestijnvlaktes, andere keren aan groene naaldbossen. Het bijzondere van de reis was juist dat ze geen idee had. Niemand wist waarom ze hier echt was, maar ze vermoedde dat Lady Tzipporah wel dacht dat ze hier niet vanwege een bevel zat.
Ze moest knipperen vanwege het felle zonlicht nadat ze haar ogen had geopend. Het was nog vroeg, rond het achtste uur, maar aangezien ze geen klok had kon ze dat niet zeker weten. Zephyr was vandaag wat onrustig en liep constant heen en weer over het dek. Natuurlijk kon hij niet in de hoge mast klimmen, maar meestal kon hem dat niet ontzettend veel schelen. Echter leek hij zich vandaag zorgen te maken. Ze waren al een hele tijd onderweg, dus het was logisch dat hij wat onrustiger was dan normaal. Nadat ze haar ontbijt had gegeten pakte Reaven de verrekijker en staarde in de verte. Eerst was er een hele tijd niets te zien, maar uiteindelijk dacht ze een beweging in de lucht te zien. Vanaf haar punt was het niets meer dan een flikkering, maar ze wist zeker dat er iets deze kant op kwam. Geduldig wachtte ze tot het dichtbij genoeg was. Uiteindelijk kon ze de vormen van een gigantische vogel onderscheiden. Zijn vleugels waren sterk en lang en de vogel was vrijwel volledig wit, afgezien van een zwarte streep die over zijn volledige rug liep. Met een grijnst stond ze op en riep de vogel. Dit kon ze vanwege haar gave om met dieren te communiceren, al was die nog niet erg ontwikkeld. De vogel draaide zijn kop en keek in haar richting, maar besloot niet om bij haar te landen en vloog weer verder. Reaven keek het dier na tot het in de verte was verdwenen.
Snel klom ze uit het kraaiennest en rende over het dek richting de bevelhebber, Lady Tzipporah. ‘Milady,’ begon ze terwijl ze een licht knikje met haar hoofd maakte. Hoewel ze uit een welgestelde familie kwam en dus het recht had om de vrouw met “My lady” aan te spreken besloot ze dat niet te doen. Enerzijds wilde ze respect tonen en anderzijds ging het niemand aan waar ze vandaan kwam. ‘Ik zag een vogel.’ Het klonk op deze manier als onbenullig nieuws, maar Reaven moest alles nog uitleggen. ‘Die vogel heeft ergens een nest, het was een gigantisch dier, dus dat nest kan mijlen hiervandaan zijn, maar het betekent dat we in de buurt van land zijn.’ Grijnzend keek ze de vrouw aan.

Terwijl ze nog half in dromenland stond te kijken over deze prachtige, eindeloze zoute zee voelde ze opeens een aanwezigheid. Jawel, iedereen was op gang gekomen en enthousiast over de plek die ze zouden vinden.
Ze draaide haar hoofd halverwege om zodat ze naar de aankomende persoon kon kijken. Talos! Die had ze ontmoet tijdens de vergadering over de Dustseekers, ze wist dat ze hem kon vertrouwen en knikte met een vriendelijke glimlach voordat ze een beetje aan de kant schoof zodat ook hij van dit uitzicht kon genieten. Ze gniffelde een beetje toen ze zijn vraag hoorde, als een schoolmeisje die iets van iemand anders wat ze niet zou moeten weten.
‘Beste Talos, het eerste plan in al voltooid! Alle leden zijn aan boord en we zijn vertrokken.’
Zei ze, eigenlijk een beetje plagend omdat ze wist dat hij dat zeker niet bedoelde. Daarom wees ze vrolijk eerst met haar wijsvinger naar hem waarnaar ze haar vinger verplaatste richting de zee.
‘Maar het volgende plan is veel spannender en gevaarlijker! Ook al heb ik, na veel stoffige boeken te hebben gelezen, deze expeditie in gang gezet weet ik ook niet alles zeker. We hebben elkaar nodig om dit nieuwe land vol met onontdekt Dust eerst te vinden, en wie weet, misschien vinden we wel inwoners! Die kunnen aardig zijn of agressief, open of dwars. Hoe dan ook, eerst het land vinden, en dan pas nieuwe orders.’
Haar enthousiaste houding had iets weg van een geschiedenisleraar die een verhaal verteld en de weg kwijt raakt waar het nou eigenlijk om ging. Want als ze echt op dreef zei ze alles in een soort verhalen-verteller houding, haast dromerig maar nog net met beide benen op de grond.
Nonchalant draaide ze haar hoofd om en keek rond naar de bemanning. Wat stond ons toch te wachten hierbuiten, daar ver weg over woeste golven en kalme havens? Vroeg ze zich af. Verloren in haar eigen beeld van deze wereld werd ze opeens opnieuw aangesproken. Met Milady deze keer! Ooh, Milady, dat klonk wel groots en mooi. Hihi, dat mocht ze best vaker horen, al zei ze het zelf.
Maar haar aandacht keerde naar de jonge vrouw, een soort van representant voor de Vincenza. Deze dame had haar zo respectvol aangesproken en Tzipporah knikte met haar hoofd als een wederzijds teken van respect. Het lichtje in haar ogen was onmiskenbaar, een avontuurlijk gevoel dat adrenaline in je aderen stampte waardoor je wel kon gaan huppelen als een vrolijk konijn over dek, zo energievol.
‘Een gigantische vogel..’ sprak ze bedachtzaam met een duidelijk geamuseerde grijns op haar gezicht. Een steekje toen de jonge dame, Reaven heette ze als Tzipporah het zich goed herinnerde, haar uitlegde waarom een vogel zo belangrijk was. Maar beter dat ze het vertelde voor het geval Tzipporah het niet had geweten!
‘Hmm… Zag de vogel er moe uit? Als zij of hij moe is leidt ze ons misschien wel richting het land… of komt ze er juist vandaan?' Haar vragen waren zo nieuwsgierig als ze maar konden worden, en vrolijk was ze ook.

Meathor liet het een beetje over zich heen komen. In tegenstelling tot zijn mens was hij heel kalm en nuchter, echt een wederhelft dus. Hij hield iedereen rustig in de gaten en zat naast zijn mens te wachten.

Ook Bacari, leider der Vincenza, was ingegaan op de oproep van de Dustseekers om het nieuwe land te verkennen. Er gingen geruchten dat 'Narvik' een gebied was met veel kansen en mogelijkheden, maar ook dat de bewoners van de regio niet bepaald zachtaardig waren en ook totaal niet geïnteresseerd waren in welke relatie dan ook met het centrale bestuur, het Magisterium. Dit kwam Bacari wel goed uit, misschien waren ze namelijk wel geïnteresseerd in een handelsverdrag met Poraña, een land dat ook niet teveel op het Magisterium uit deed. Vooral na de aanval op het Magisterium door een man genaamd Connor hadden steeds meer landen, zoals Poraña, Lihual en Egypte, het vertrouwen in het centrale bestuur opgezegd en nog meer hun eigen weg ingeslagen.
Bacari stond zwijgend op de boeg, kijkend naar de zee. Ondertussen kwam Rodrigo, zijn rechterhand, naast hem staan.

'Señor, de anderen op het schip hebben het over een laag overvliegende vogel, dat wijst misschien op land.' rapporteerde hij.

Er verscheen een grijns op Bacari's gezicht.

'Bene, ik verheug me er al op om het nieuwe land te verkennen en nieuwe bondgenoten te maken.'

Bacari draaide zich om en keek naar de rest van de opvarenden die druk bezig waren met hun taken of zaten discussiëren over waar de vogel vandaan kwam. Hij keek naar Reaven, iemand van zijn clan. 'Ik ben blij dat ze ook mee is, ze is erg loyaal' dacht hij bij zichzelf.

Nooit had ze verwacht dat ze in dergelijke afschuwelijke stijl zo reizen, maar ze moest er wat voor over hebben. Diadorah kon zich in de nauwe ruimte van het krat amper bewegen. De kleine straaltjes stoffig zonlicht gaf haar net genoeg licht om het hierbinnen uit te houden. Ze kuchte luid. Eenmaal aangekomen op het onbekende eiland zou ze van boord gaan en de macht grijpen over het nieuw te ontdekken eiland. In een fluistering hoorde ze dat het land Narvik heet. Diadorah glimlachte. Dit zou het nieuwe land van de Nigris worden.
Maar eerst moest ze deze ondragelijke tocht doorstaan. Ze woelde, en betastte het hout. Plotseling kwam de zijkant van de krat los. Met een luid kabaal viel de zijkant van het krat op de grond. Pas nu merkte ze dat haar schuilplaats midden op het dek stond, tussen alle mensen en haar vijanden.

Jeremiah had de eerste helft van de nacht werkelijk afschuwelijk geslapen! Het lag niet aan de hangmat, noch aan het wiebelen en wiegen van het schip, noch aan het feit dat hij omringt werd door avontuurlijke Dustseekers en machtsgeile personen. Nee, zijn slaapgebrek had maar één oorzaak: gesnurk! Het had geklonken alsof heel het bos rond Claps in één nacht werd omgezaagd. Wat dat betreft was Jeremiah beter af geweest in de vrouwenslaapzaal. Maar ja, zelfs als hij in een moment van wanhoop een jurk had aangetrokken en een hoog stemmetje had opgezet was de kans vrij groot geweest dat hij daar met zijn gespierde mannenlijf en baardje van een paar dagen oud niet in was gekomen. Jeremiah had daarom maar voor een ander alternatief gekozen en was met zijn boeltje en anima Lyca op het dek gaan liggen. Zo was het hem toch nog gelukt om een paar uurtjes slaap bij elkaar te sprokkelen. De kou interesseerde hem niet. Hij was wel gewend om in de open lucht te slapen. Hij deed de meeste dagen niet anders wanneer hij door de wildernis rondzwierf. Maar wanneer hij in bewoonde plaatsen verkeerde, vergaarde Jeremiah zijn voedsel op een andere manier dan de jacht in het bos. Door te werken als huurling en de meest uiteenlopende, vreemde klussen uit te voeren, kon hij zich ook het één en ander qua levensbehoeften permitteren. Tijdens een zoveelste zwerftocht door Espadóro was het plan van de Dustseekers hem ter oren gekomen. Het verkennen van een nieuw gebied bracht altijd de nodige risico’s met zich mee en helemaal bij dit gebied, zo hoorde hij. Gelijk begon er een plannetje bij Jeremiah te broeden. Het leek een uitgelezen kans voor hem om misschien wat geld bij te verdienen door voor de verandering weer van zijn talenten gebruik te maken, namelijk zijn vechtkunsten. In zijn tijd als vredebewaarder had hij niets anders gedaan dan de orde te bewaren, soms met geweld helaas, maar sinds hij die groep had verlaten, had zijn werk vaak meer te maken met dingen maken of repareren. Jeremiahs handen jeukten werkelijk om de hamers en zagen te verruilen voor zijn oude, vertrouwde dolken of pijl en boog. Het had hem verbazingwekkend genoeg niet eens erg veel moeite gekost om zich bij deze ‘missie’ aan te sluiten. Alle hulp leek welkom en zijn vroegere reputatie als wachter, zoals sommige hem zagen, hielp zijn betrouwbaarheid te vergroten.
Jeremiah moest toegeven dat het avontuur inmiddels ook hem in zijn greep begon te krijgen. Reizen naar en door een heel nieuw gebied was toch wel even iets anders dan door, inmiddels voor hem bekende, gebieden struinen.

Jeremiah was een lichte slaper, tenminste…dat had hij zichzelf aangeleerd om te voorkomen dat hij iemands maaltijd of een ander soort prooi werd als hij sliep. Daarom schoot één donkerbruin ook direct open toen er wat gestommel en geluid klonk op het dek. Ah, leven! Stukje bij beetje leek de bemanning van het schip te ontwaken. Zijn vriendelijke, oplettende blik gleed langzaam over het schip en bestudeerde de vele gezichten. Enkele personen kende hij bij naam, maar eigenlijk had hij tot nu toe met niemand nog echt een goed gesprek gehad.
Lichtelijk stijf van de koele wind, stond Jeremiah op en strekte zich eens uitvoerig uit. Hij geeuwde en pakte een klein blok hout uit zijn tas. Deze begon hij te bewerken met één van zijn vlijmscherpe dolken totdat er uiteindelijk steeds meer een houten leeuw in te zien was. Het was niet per se een hobby van hem, meer een bezigheid tot er echt iets te doen viel op het schip. Jeremiahs taak was om het schip letterlijk bij elkaar te houden. Met zijn ervaring als timmerman, moest hij kapotte onderdelen zo snel mogelijk repareren. Na een uitvoerige ‘check-up’ gisteren en hier en daar wat aanpassingen, kon hij concluderen dat hij voor nu even zonder werk zat.

Plotseling werd de jongeman opgeschrikt uit zijn gedachten door een hevige klap. Verbaasd keek hij op en zag hoe de zijkant van een krat was losgeraakt en op het dek was beland. Vanaf zijn standpunt kon hij daardoor net een persoon onderscheiden die zich in de krat bevond. Wacht...wat..? Dat was wel een heel vreemd vredesoffer aan de bewoners van het nieuwe gebied! Jeremiah kon een geamuseerde grijns niet onderdrukken. Kleine kuiltjes verschenen in zijn wangen. Een verstekeling? Wat leuk! “Goedemorgen.” Mompelde hij richting de persoon. De dag begon al goed. Een aanstekelijk lachje verliet zijn keelgat. Afwachtend bleef hij de vreemdelinge aankijken. Zijn donkere ogen glinsterden even speels.

Tzipporah wilde net nog een vraag stellen aan Reaven toen ze opeens een klap hoorde. Meteen draaide ze zich om. Wie had er nou iets veroorzaakt? Als het schip zelf maar niks mankeerde en hopelijk de bemanning ook niet zou ze gerustgesteld zijn maar de figuur die op het dek stond wekte compleet andere vragen op.
Ze herkende Diadorah vaag, voornamelijk van verhalen in plaats van eigen herinneringen. Wel wist Tzipporah dat deze vrouw bij de Nigris-clan hoorde, de volgens haar meest duistere en onheilspellende clan in Dust. Ze wist daarom ook niet zeker wat ze hiermee nu moest doen. Zelf had ze geen wrok tegen Diadorah maar ze kende genoeg mensen die dat wel hadden. Aan de andere kant had ze expliciet gezegd dat iedereen welkom was geweest, van welke clan dan ook, om mee te gaan op deze ontdekkingsreis en haar woord was haar woord, wie er ook op het schip zou verschijnen. Maar het moge duidelijk zijn, dacht Tzipporah, dat Narvik door de Dustseekers zou worden ontdekt en ze zou zich tegen wie dan ook keren die Narvik ging proberen over te nemen voor zichzelf.
Bacari bijvoorbeeld, had ze vanuit haar ooghoeken gezien. Als leider van een andere clan zouden ze vast wel iets gemeen hebben maar als leider van de Vincenza vertrouwde ze hem net zo weinig als Diadorah van de Nigris. Ze liep daarom maar naar Diadorah toe.
'Ik weet niet hoe je hier op het schip gekomen bent zonder dat iemand het heeft gezien maar nu weten we allemaal dat je er ook bent. Waarom ben je stiekem meegekomen wanneer ik nadrukkelijk had gezegd dat iedereen welkom was op dit avontuur om voor de Dustseekers een nieuw land te vinden?'
Nog steeds was Tzipporah alles behalve zeker van haar zaak maar ze sprak met een rustige stem en stelde zichzelf als zelfverzekerd op. Als leider van deze expeditie mochten de Dustseekers dat wel van haar verwachten. Meathor's aanwezigheid in haar hoofd maakte het alleen niet makkelijker wanneer hij haar probeerde te vertellen wat ze moest doen terwijl hij nog steeds lekker laks op zijn plek zat. Afwachtend stond ze voor Diadorah.

Diadorah's ogen werden groot van schrik toen de zijkant van de krat was losgeraakt en op het dek viel. Een bundel van licht verblindde haar zicht. Het duurde slechts enkele seconden voordat er publiek rond de gebroken krat kwam staan. Een jongeheer riep lachend ''Goedemorgen'' en vrouwe Lady Tzipporah vertelde, niet tot haar verrassing, dat iedereen mee mocht op de reis naar het nieuwe land. Maar Diadorah wist maar al te goed dat hier ook mensen waren die haar hier niet wilden hebben, en alles zouden willen doen om haar overboord te gooien. Dan reisde ze liever oncomfortabel.
Diadorah kroop uit de kist, knipperde een paar keer met haar ogen en streek haar jurk glad. Ze toverde een kleine grimas op haar gezicht en ging in het midden van de menigte staan. ''Dank u Lady Tzipporah dat u mij toelaat op dit schip in uw indrukwekkende reis naar het nieuwe land.'' Ze begon over het dek te lopen. ''Mijn eerste intentie was ook om gewoon aan boord te gaan en mee te reizen. Dat was voor mij ook veel plezieriger geweest.'' Ze trok een grote glimlach naar Lady Tzipporah. ''Helaas zijn hier mensen die mij liever dood dan levend zien.'' Ze ging heel dicht voor Talos staan en liep toen schrijdend naar Bacari. ''En ik heb liever niet dat dit mijn laatste reis is, dus heb ik me maar verstopt in een krat''. Ze keek even afwijzend naar het kapotte houten geval en richtte zich toen naar de jongeheer die haar daarnet grinnikend begroette. ''Maar nu ik merk dat ik voor sommige mensen hier wel welkom ben denk ik dat ik toch maar aan boord blijf. En anders moet jij mij maar beschermen'', zei Diadorah met het gladste gezicht. Ze knipoogde en liep weer terug naar haar krat en ging erop zitten. ''Hmm, maar eerst zou ik wel willen weten waar deze reis naar toe gaat. Ik weet dat het land onbekend is, maar toe, vertel er eens iets over, ik luister.''
Diadorah keek de menigte rond en wachtte rustig het antwoord af. Ze had het hier, tezamen met haar vijanden, uiterst naar haar zin.

De tevredenheid van Talos verdween al snel. Een krat op het dek brak open en daar kwam een of dé grootste vijand uit. Onmiddellijk verdween Talos zijn glimlach. Hij had de neiging om haar een mep te verkopen, maar hij hield zich in. Ze was in die tijd geen spat veranderd. Altijd dezelfde diadorah.
Talos keerde zich om en liep naar de boeg om even tot bezinning te komen. Hij zou Diadorah gewoon ontlopen. Zij waren met teveel. Er waren meer Dustseekers dan Nigris. Talos keek naar de golven. Maar nu moest hij ervoor zorgen dat hij deze toch zou overleven. Het had geen zin om Diadorah iets aan te doen. Ze zou het hem tienmaal terug verkopen.
Op dit moment miste hij zijn Anima, waar hij nog steeds ruzie mee had. Hij had al maanden niet met hem gecommuniceerd. Hij had zich afgesloten. Hij wist niet eens of hij nog leefde. Talos schudde zijn hoofd. Hij moest nu ergens anders aan denken. Het nieuwe land. Straks zouden ze een nieuw land vinden, en daarna zou hij zijn Anima gaan zoeken. ''Alles komt goed'', fluisterde hij.

Het was een lange tijd geleden, zeker wel anderhalf jaar nadat de Nigris clan voor het laatst ook maar iets had uitgehaald. Ze hadden een grote oorlog gevoerd. Een oorlog om een boek.

The Lavinia Book.
Een boek vernoemd naar haar en haar familie. Hun generaties. Niemand wist wat er was gebeurd met het boek maar iedereen kon nog herinneren wat voor schade het boek had aangericht. In Domus was het boek verstopt en Domus was dan ook de plek geweest van de oorlog. Nog steeds was deze plek na anderhalf jaar niet hersteld maar ze hadden het boek terug. Een boek vast geketend in ketens en bezegeld met magie werd verstopt op een plek waar niemand hem ooit nog zou vinden mits de Lithium Familie het ooit zou gaan vertellen. Ze mochten misschien de Fire tree hebben laten vallen maar de Nigris Clan zou altijd sterker zijn dan gedacht zou worden.
De geschiedenis had hun wonden achter gelaten en Lady Lavinia had samen met haar man Lucifer een wapenstilstand getekend met de andere clans voor een voorlopige tijd. Pas wanneer iedereen er overtuigd van zou zijn dat ze leefde in vrede zou ze toe slaan. Haar raadheren hadden het haar dan ook aangeraden om dit verdrag zeker nog 3 jaar vol te houden. Lady Lavinia was hier echter niet tevreden mee eens. Haar moeder was gestorven door deze clans om de oorlog te stoppen toen zij nog klein was. En haar vader verloor ze aan de ziekte die door Dust had gewoeld. Daarnaast had ze een beloofde gedaan aan haar vader op haar eigen trouwerij en een Lithium verbrak nooit een belofte.

Lady Lavinia die een jaar geleden moeder was geworden van twee prachtige kinderen: Elysia Emilia Luvinia Lithium & Lawrence Lucian Lithium. En dat waren niet eens de enige geboortes in die jaren. Ook Espe was bevallen van Pleoh de Anima van Lucifer. Hoe die twee het met elkaar uithielden was een raadsel. Terrai, Odin & Dokus. Het waren 3 prachtige tijgers en Espe was erg trots op de kleine bengels. Pleoh's ras zou nooit eindigen nu deze tijgers op de wereld waren gekomen. Alleen Terrai en Dokus hadden de shapeshift gave overgenomen van hun moeder al was Odin het grootste gevaar geworden van het hele kasteel.
Het deed Lady Lavinia pijn wanneer ze haar kinderen thuis moest laten maar ze wist dat het nodig was en daarbij zouden ze goed verzorgd worden, tevens ook door Dagmar. Het bijzondere was echter dat het hen opnieuw was gelukt om anima's met hun wederhelft te verbinden net zoals het gelukt was bij Lavinia toen haar Anima stierf bij de geboorte. Het was een moeilijke spreuk geweest maar alle hadden ze er vol ingestemd. Terrai was verzegeld met Elysia & Lawrence was verzegeld met Odin. En Dokus, tjah. Dat eigenwijze bengeltje was eerder verbonden met de lunch en anders wel met zijn vader Pleoh.

Lady Lavinia sliep in de aparte kamer. Daar had zijzelf opgestaan aangezien er een bengeltjes van Pleoh en Espe wel was meegegaan, Dokus. Nouja eerder geglipt. Lady Lavinia wou eerst met haar eigen schip gaan maar door hun verbond hadden ze er opgestaan om met ze alle samen te gaan. Espe had haar nog wel gewaarschuwd dat dat nog wel eens problemen kon opleveren maar Lady Lavinia had toegestemd.

In haar kombuis had ze heerlijk geslapen en ze was ook wel vroeg uit de veren. Ze had haar sierlijke jurken verruilt voor haar gevechtsoutfit. Een blouse, een leren broek en kaplaarzen. Haar zwaard zat sierlijk om haar heupen aan de riem die ze om had. Haar zwarte haren waren sierlijk opgestoken en haar kroon was gedeeltelijk te zien op haar voorhoofd.
Ze was aan het oefenen toen ze een hoop kabaal hoorde en keek naar Espe die haar hoofd ook had opgeworpen. ''Ik heb er een hekel aan als je gelijk krijgt Espe,'' Zei Lavinia terwijl ze haar zwaard weer in haar schede deed en knikte toe waardoor Espe van bed sprong gevolgd door een klein tijger hummeltje die er vrolijk achteraan tippelde. Haar voetstappen verklonken toen ze de trap af ging naar het ruim waar iedereen was.

''Diadorah,'' Weerklonk haar stem.
Haar stem klonk machtig en angstaanjagend. Ze straalde dan ook macht uit maar de glimlach die volgde liet zien dat ze het voor had met de vrouw.
Ze keek naar Lady Tzipporah. ''Er zijn geen problemen hoop ik?'' Vroeg ze eerst aan de vrouw waarna ze zich op haar clanlid vestigde en naar haar toe liep. Ze legde een hand op haar schouder die koud en verkleumd aan voelde. ''Hoelang heb je wel niet in die krat gezetten. Kom je moet even wat eten en drinken dan kan de rest even bekomen van de schrik dat de Nigris Clan ook met hen mee vaart.'' Zei Lavinia met een kleine grijns.

Ze keek naar Espe die samen met haar hummeltje door de ruimte rond liepen. Nouja, Espe liep eerder achter haar kroost aan die meer zin had om te spelen met andere Anima's dan naar het luisteren naar zijn moeder.

Na een luid kabaal zagen Bacari en zijn compagnons een krat naar beneden op het dek vallen. Tot ieders grote verbazing waren het geen hulpmiddelen of grondstoffen die erin zaten, nee, Diadorah. Diadorah was nou niet bepaald geliefd bij veel Vincenza-soldaten, laat staan bij Bacari. Bacari en Diadorah hadden wel eens een confrontatie gehad en dat was voor beiden niet erg plezierig afgelopen. Bacari besloot niet direct in het offensief te gaan tegen zijn oude 'vijand'. Zijn betrekkingen met de rest van het schip zouden eronder lijden, juist nu dat nu zo goed ging. Vooral de betrekkingen met de Lady's aan boord waren goed en dat wou hij niet kapot maken door een uit de hand gelopen discussie met Diadorah. In plaats daarvan zat de Vincenza groep te lachen in hun vuistje, want het was enigszins toch wel grappig, dat kon niemand ontkennen. Zelfs enkele Dustseekers lachten mee.
Hoewel Diadorah de schuld op Bacari probeerde te schuiven ging Bacari niet op de verbale aanval in.
'Je denkt wel erg zwart-wit Diadorah. Als ik je echt dood had gewenst had ik dat allang gedaan, geloof me. Ik heb er geen profijt van als je dood bent.
Met dat gezegd liep Bacari richting Talos, die ook op de boeg was komen staan. Terwijl zijn soldaten bezig waren om het gesprek tussen de Lady's en Diadorah te volgen, zag Bacari dat Talos ook zeker geen vrienden was met Diadorah.
'Ook geen vrienden met die plotselinge metgezel zie ik?' zei hij begrijpend tegen hem.
'Maak je niet druk, ik zal je dekken.'
Terwijl hij op respons van Talos wachtte wierp hij snel een blik naar het ritueel dat zich verderop op het schip plaatsvond. Diadorah was druk met haar koningin in gesprek en ook Lady Tziporrah was blijkbaar nog druk bezig de nieuwe metgezel te verwerken.
Bacari hoopte maar dat ze snel op Narvik aankwamen voordat Diadorah misschien wat geks in haar hoofd zou halen.

Jeremiah genoot zichtbaar van het hele toneelspel voor hem. De plotselinge komst van een nieuwe reiziger zorgde tenminste voor wat leven op het schip. Hij gaf zijn ogen dan ook goed de kost en liet zijn blik over de verbaasde, soms lachende gezichten gaan van de mensen om hem heen. Zich echt bemoeien met de hele situatie besloot hij maar niet te doen. Zijn mening deed er sowieso niet erg toe met al die Lady’s en leiders aan boord. Niet dat hij iets te zeggen had, behalve toen de onbekende vrouw duidelijk richting hem sprak.
“Maar nu ik merk dat ik voor sommige mensen hier wel welkom ben denk ik dat ik toch maar aan boord blijf. En anders moet jij mij maar beschermen'', werd er tegen hem gelispeld.
Jeremiahs grijns verbreedde iets. Kleine kuiltjes verschenen in zijn wangen. “Tja, u en de andere ‘ontdekkers’ tijdens deze expeditie levend en wel houden is mijn taak, vrouwe.” Antwoordde hij speels, maar niet zonder respect. Om zijn woorden kracht bij de zetten draaide hij met zijn dolk door zijn vingers heen en weer zoals je andere mensen weleens met een potlood zag doen.

Nadat de vrouw zich weer op anderen richtte, deed Jeremiah hetzelfde. Eén jongeman, Talos, leek bijzonder ontevreden met deze ‘verschijning’. Zijn lichaamstaal verraadde dat hij enige agressie in zich droeg. Gelijk was Jeremiah alert. Hij had geen zin in een gevecht op zo’n krakkemikkig schip als deze en al helemaal niet…zo vroeg op de ochtend. Bloedvergieten en kelen doorsnijden moest dan maar wachten tot in ieder geval een uur na de lunch, of ging dat meer over zwemmen na het eten?
Gelukkig leek Talos zich bewust afzijdig te houden en er verder niet op uit om problemen te veroorzaken. Daarom ging Jeremiah weer verder met zijn houtsnijwerk terwijl hij een zacht, vrolijk melodietje floot. Het had bijna iets weg van een passend achtergrond muziekje voor dit prachtige, enigszins komische schouwspel. Zijn oren waren gespitst op de verschillende stemmen om hem heen, al was zijn blik op de houten leeuw gericht. Ah, Diadorah. Zo heette de nieuwkomer dus. En ze was…van de Nigris clan. Hm, iets minder gezellig was dat, maar ja.
“Je denkt wel erg zwart-wit Diadorah. Als ik je echt dood had gewenst had ik dat allang gedaan, geloof me. Ik heb er geen profijt van als je dood bent.” Om deze woorden van Bacari moest Jeremiah toch wel even zachtjes grinniken. Goed punt. De beste man zag er ook wel uit als iemand waar niet bepaald mee te spotten viel!
Stukje bij beetje leken de gemoederen op het schip weer wat te sussen. En aangezien er verder nog steeds niet veel te doen viel op het schip voor hem, begaf Jeremiah zich maar richting Tzipporah en Diadorah. Hij wilde eigenlijk ook weleens horen waar ze precies naartoe gingen en wat er al over bekend was. Daar had Diadorah tenminste naar gevraagd. Nieuwsgierig keek hij Tzipporah aan, omdat zij de leider van deze expeditie was. Zijn blik boorde zich in de hare.

De reactie van de mensen aan boord deed Tzipporah fronsen. Diadorah's komst was duidelijk niet erg verwelkomd door de anderen aan boord, al helemaal niet bij Talos. Op het eerste gezicht had Talos haar niet iemand geleken die snel een wrok tegen iemand opbouwde maar zijn afgunst jegens Diadorah straalde duidelijk van hem af.
Ze keek met een grijns naar de andere lady aan boord, Lady Lavinia van de Nigris, en schudde met haar hoofd voordat ze weer naar Diadorah keek.
'Maakt u zich geen zorgen. Zolang u er voor zorgt dat er geen problemen veroorzaakt worden door uw clanleden is er niks aan de hand.'
Daarna wilde ze zich omdraaien om te kijken hoe het met Talos ging maar zag dat Bacari al naar hem toe was gegaan. Met een gerust hart kon ze zich dan ook weer wenden tot deze opschudding die de Nigris, zoals altijd, begonnen waren. Ze mocht dan wel pas leider zijn maar ze voelde zich verantwoordelijk voor haar clanleden en aan hun zitten was alsof iemand anders aan je beste vriend zat; not done. Moederlijk zou je het niet geheel kunnen noemen, dat zou nog wel even duren voordat dat soort gevoelens naar voren kwamen (hoopte je dan maar) maar ze was zeker wel beschermend. Daarom knikte ze glimlachend naar de Lady Lavinia en hoopte dat ze allebei maar weer terug zouden gaan naar het privé-verblijf van Lavinia.
Wat een groep waren ze toch, dacht ze hoofdschuddend terwijl ze rondkeek. Nigris, Vincenza, vrijbuiters.. allemaal benieuwd naar het nieuwe land en er zouden vast wel meer komen die ze over het hoofd had gezien. Toch bleef dat een beetje aan haar knagen. Narvik was voor de Dustseekers, die hier dan ook in het voordeel waren (ook daar twijfelde ze een paar seconden voordat ze besloot dat ze simpelweg gelijk was). Ze ging er dan ook niet veel over vertellen; alles wat binnen de Dustseekers bleef maakte de reis en de aankomst gunstiger voor hen.
Opeens was daar ook de jongeman die ze tegen was gekomen bij Terra Beach! Ze glimlachte vriendelijk maar hem voordat ze op een kratje ging staan en mysterieus rondkeek.
'Waar we heen gaan, vragen jullie je af? Daar ga ik jullie weinig tot niks over vertellen behalve dat het een onbekend land is waar de Dustseekers veel onderzoek naar gedaan heeft; Narvik, heet het nieuwe land. Zoals ik jullie heb verteld is iedereen welkom op deze reis maar tja..'
Ze pauzeerde even en keek rond naar de verschillende mensen die tot verschillende clans behoorden voordat ze verder ging.
'Als we iets tegenkomen in dat nieuwe land zullen we samen moeten werken om het te overkomen, of iedereen is tot zijn eigen clan aangewezen.'
En sinds we niet de meest vredelievende clans aan boord hebben wordt het nog spannend hoe dat uit gaat pakken.. dacht ze in zichzelf.
Ze knipoogde nog even naar Jeremiah om hem gerust te stellen dat ze een plagerig grapje maakte voordat ze zich omdraaide om weer naar de zee te kijken. In de verte kon je de grote vogel nog zien vliegen.. Tzipporah legde haar hand op een lieflijke manier op Meathor's hoofd. Als alleen dit al gebeurde tijdens het begin van de reis, wat zou er dan gebeuren wanneer ze aankwamen?

Diadorah was tevens niet de enige die zich verscholen had. Ze was zo klein dat ze al snel ongezien door het leven ging. Het meisje was vuil en liep op blote voeten rond maar toch had ze kleine bloemetjes in haar haren. Het was iedereen wel duidelijk dat ze kwam van de Caelos Clan maar toch hing er iets sombers over haar heen.

Het was dan ook niet zolang geleden dat haar ouders waren gestorven en aangezien ze Lady Catharina ook kwijt was geraakt was ze helemaal alleen weer. Nou alleen. Ze keek naast zich waar het kleine tijgertje nieuwsgierig naar voren kwam toen de ouderen in gesprek waren.

Want ook hun hadden het gehoord van het nieuwe land en Melodie was altijd zeer nieuwsgierig geweest en misschien, misschien was het wel een nieuw begin voor het meisje. Ze beet zachtjes op haar onderlip en kwam zelf ook langzaam te voorschijn achter een paar tonnen. Geheel voorzichtig en op haar hoede. ''Iedereen is welkom?'' Vroeg het kleine stemmetje zacht.

Hugor twijfelde geen moment toen hij de brief binnen had gekregen van lady Tzipporah om mee te gaan naar een ontdekking van het nieuwe land Narvik. Vooral toen hij hoorden dat anderen clan leden waaronder de Nigris ook waren uitgenodigd. Hij wou hier bij zijn, niet omdat hij iets zou vinden in het nieuwe land maar omdat hij zich verveelde. Hij was toe aan een reis waar hij veel kon lachen. Verschillende clans op expeditie sturen die elkaar minachten, dat is geweldig. Hij was gelijk vertrokken door zijn portalen en kwam bij de havenstad uit. Hij had een paar dagen gekaart in kroegen en had zijn geld buidel weer helemaal vol. Hij vertrok op de boot, hij had zijn eigen hut toegewezen en hij verveelde zich al gelijk vanaf het moment toen de boot vertrok. Hij had iets meer spanning verwacht tussen de partijen, meer ruzie en gevecht voor zijn part zouden ze het schip laten zinken omdat ze het niet met elkaar eens waren hij kon toch wel wegkomen. maar gelukkig bracht Diadorah daar verandering in. Hij had van een afstand met een grote pijp en een grote glimlach toegekeken terwijl het schouwspel zich voor hem afspeelde. Ook had hij door deze actie al veel geleerd over de personen die hier aan boord waren. Welke personen belangrijk waren en bij welke clan ze hoorden en hoe hun karakters in elkaar zaten, niet zo belangrijk voor Hugor maar informatie komt altijd van pas. Hij stond ervan te kijken hoe Tzipporah dit incident aanpakte, ze wist gelijk de rust weer te herstellen en ruzies uit te weg te gaan. Toen Hugor haar voor het eerst ontmoete was ze totaal niet zo toen was ze een vrolijke stuiterbal en hier was ze echt 'de lady'. Hij kwam naast Tzipporah staan. 'Dat botste al snel', Hij wachtte even op antwoord 'Tzipporah ik moet je iets vragen, wat is in hemelsnaam jouw doel, behalve om mij te vermaken, om de koningin van de Nigris mee te nemen naar de expiditie?'

Diadorah voelde de afstandelijkheid van Talos en Bacari. Ze genoot ervan. Het zou toch fantastisch zijn als er een naar haar uithaalde, en van de boot werd afgestuurd. Ze zou in de zielige rol gaan kruipen. De au, au, au, zielige Diadorah. Hiermee kon ze die nieuwelingen eenvoudig om haar vinger wikkelen.
Het werd toch tijd dat ze wat mensen achter haar hand krijg, in plaats van altijd gelijk vijanden te maken. Ookal bleven het wel vijanden.
Ze voelde de hand van haar clanleidster op haar schouder en lachte. Ze was blij dat ze hier was. De Nigris wisten zich in zulke situaties moeilijk staande te houden. En zij al helemaal. Diadorah bleef een verkeerd begrip in de hoofden van de meeste mensen. Ze keek naar Talos die zich had afgezonderd.
Ondertussen bood Lady Lavinia haar wat de eten en te drinken aan, maar dat sloeg ze netjes af.
''Nee. Voordat we gaan eten wil ik met een schone lei beginnen. En daarom wil ik vrede sluiten met iedereen die mij hier niet willen hebben. Jullie hoeven niemand te vergeven. We hebben allemaal verkeerde dingen gedaan. Maar dit land wat voor ons ligt zal van ons allemaal zijn, en niet van één specifieke clan.'' Ze vouwde haar handen, en speelde het toen op de man af. ''Wat zegt u ervan. Heer Talos''. En toen speelde ze haar troef uit. ''Uw Anima wellicht?''

Lady Tzipporah zuchtte diep. Het mocht dan wel zo zijn dat ze naar dit nieuwe land gingen maar de weg erheen had ze niet zo nauwkeurig gepland. Ze had gehoopt, in haar naïeve zelf, dat dit nieuwe land de clans juist samen zou brengen maar zag hier hoe dit juist precies het tegenovergestelde veroorzaakte en dat paste nou net niet in haar straatje.
Ze vernauwde haar ogen om hoger naar de hemel te kunnen kijken. De lucht en de wolken waren zo onvoorspelbaar, zo woest en toch zo prachtig, dat ze er wel van moest houden. Vaak had ze deze lucht bekeken toen haar vader nog leefde en nu bekeek ze dezelfde hemel als de leidster van de Dustseekers, op een ontdekkingsreis, met ruzie die in alle hoeken loert. Prachtig maar woest.
Ze glimlachte en keek opzij toen ze Hugor hoorde. Hij had zeker gelijk; de clans botste met elkaar. Of beter gezegd, de mensen aan boord botste met de Nigris. Hugor was een.. aparte man in haar ogen. Aan de ene kant was hij wijs en aan de andere kant leek hij nog steeds een puber die het niks kon schelen wat er gebeurde en genoot van alle heisa aan boord. Hij voelde wel als een vriend die ze kon vertrouwen.
'Hah!' en een gevoel voor humor had hij ook. Wat had ze gedacht, iedereen uitnodigen om mee te gaan op deze expeditie? Rust, vrijheid en een kans om elkaar eerlijk te leren kennen. Een kans voor iedereen om iets nieuws te beginnen met de Dustseekers in de hoofdrol. Want daarvoor had ze deze expeditie immers in gang gezet! Nieuw land voor de Dustseekers. Eindelijk een echt eigen plek op de map waar de Dustseekers thuis konden zijn, waar elke Dustseeker altijd welkom was. Dat was het doel en als de rest mee wilde komen kijken was dat prima.
'Tja.. de expeditie is open voor allen. Ik geloof niet in het afscheiden tussen alle clans en dit leek me een mooie kans om iedereen te leren kennen.' zei ze, op haar Lady-achtige toon die ze gebruikte voor serieuzere zaken, wanneer ze verantwoordelijk moest zijn. Toen boog ze zich lichtelijk voorover zodat haar fluister niet meegenomen zou worden door de wind voordat Hugor haar had kunnen horen.
'Maar eerlijk gezegd weet ik het ook niet meer.' voegde ze er met een knipoog bij.
De stem van Diadorah haalde haar uit de vrolijke bui die zojuist was aangestoken door Hugor. Er draaide een knopje om binnen in haar hoofd, een knopje dat niet gemakkelijk uit ging, zelfs niet wanneer ze haar stuiterende hoofd koel probeerde te houden voor haar clan. Want haar clan was haar alles, haar familie ook al kende ze niet iedereen zo goed als ze wilde en andersom, haar thuis, haar hoop ook al waren ze niet met velen. Ze waren nog steeds met genoeg en iedereen die aan haar familie kwam...

  
Meathor onderbrak haar gedachtegang net voordat ze een reeks aan woorden ging denken die je liever niet op papier zou willen hebben. Hij wist hoe extreem loyaal zijn mens was jegens haar clan en hoe dit haar ook flink in de nesten kon werken. Ze was immers nog een jonge clanleider.
Kalmeer, Tzipporah. Zei hij in haar hoofd.

Maar dat was niet genoeg. Ondertussen was Tzipporah al lang naar haar clanlid gesneld en stond binnen een paar seconden halverwege tussen Talos en Diadorah. Het kon haar niet schelen wat hier de consequenties van zouden zijn maar dit liet ze niet zomaar. Met een ironische grinnik begon ze.
'Het spijt me Diadorah maar wanneer ik zeg dat je wélkom bent op mijn schip verwacht ik respect terug. Wanneer ik zeg dat jullie welkom zijn om mee te gaan naar het nieuwe land meen ik dat maar knoop dit in jullie oren; het nieuwe land wordt wel degelijk voor éen clan en dat is voor de Dustseekers. Jullie zijn welkom om mee te gaan en een nieuwe, schone lei te beginnen zoals je het zelf zei maar als dit je doel is raad ik je aan om mijn clanleden met rust te laten. Neem het aanbod aan van je leidster en ga eten in een van de privévertrekken, momenteel van het dek af.'
Daarmee draaide ze zich om. Ze had zichzelf nog goed in de hand gehouden, al zei ze zelf, terwijl ze haar punt duidelijk had gemaakt. Ze keek direct naar Talos deze keer.
'Moge dat duidelijk zijn. Gaat het?' vroeg ze, deze keer meer bezorgd dan iets anders.

Lady Lavinia was op al het kabaal afgekomen en zag hoe Diadorah, een trouw lid van haar clan, zich in de nesten had gewerkt. Zij wist net zoals ieder ander dat de Nigris niet zo geliefd waren bij het volk maar toch begingen ze een fout door hun in één hokje te plaatsen. Ze keek toe hoe Tzipporah haar ogen ten hemel sloeg en alles op zich af liet komen. Voor een vervangende clanleider deed ze erg haar best en het was te zien dat ze hield van de mensen van haar clan.

Ze had Diadorah uitgenodigd om wat te gaan eten en drinken in haar hut zodat ze even bij kon komen, want in een krat zitten, een dag lang, was niet niks. Daarbij zouden het wat komende problemen voorkomen wanneer zij afstand deden. Geduld was echter een schone zaak.

Lady Lavinia was een kalme vrouw en ze liet haar clanlid dan ook het woord doen, haar excuses aanbieden om opnieuw te beginnen. Echter werden haar laatste woorden als een bedreiging opgevat. Ze zag hoe de woorden binnen kwamen in Lady Tzipporah en zag gelijk een bedreiging tegen Talos in de laatste woorden die Diadorah uitsprak.

Tzipporah stond in elke seconde bij ze en tussen Diadorah en Talos in. Lady Lavinia keek razend snel naar haar Anima Espe. De panter die haar jong in haar bek had genomen keek Lavinia aan. Ze zetten haar welp neer die gelijk naar Symfonie rende om te spelen. Melodie het kleine Caelos meisje leek nog banger te worden toen Tzipporah haar woorden uit sprak: 'Het spijt me Diadorah maar wanneer ik zeg dat je wélkom bent op mijn schip verwacht ik respect terug. Wanneer ik zeg dat jullie welkom zijn om mee te gaan naar het nieuwe land meen ik dat maar knoop dit in jullie oren; het nieuwe land wordt wel degelijk voor éen clan en dat is voor de Dustseekers. Jullie zijn welkom om mee te gaan en een nieuwe, schone lei te beginnen zoals je het zelf zei maar als dit je doel is raad ik je aan om mijn clanleden met rust te laten. Neem het aanbod aan van je leidster en ga eten in een van de privévertrekken, momenteel van het dek af.'

Lady Lavinia hoorde de raas van woorden aan en trok haar wenkbrauw omhoog.
"Espe, begeleid jij Diadorah naar mijn privévertrek, ik geloof dat ik hier nog wat zaken moet afhandelen." Zei Lavinia. Haar stem klonk uiterst serieus en haar ogen stonden scherp waarna ze een paar stap richting Tzipporah deed. Ze bleef echter op een gepaste afstand.

"Mijn excuses Lady Tzipporah maar volgens mij heb ik u niet goed gehoord." Zei Lady Lavinia kalm. Haar ogen glinsterde lichtjes door het zonlicht en hoe beter je er naar keek hoe meer je de duisternis er in van zou kunnen zien. "Maar laat ik u er als eerste aan herinneren dat u iedereen mee heeft gevraagd." Vervolgde ze kalm waarna haar hand gebaarde naar de mensen om hen heen. "Iedereen hier wilt het land ontdekken. Ik als hoofd van de Nigris clan maar tevens ook Bacari hoofd van de Vincenza clan." Vertelde ze rustig verder. In haar ooghoek zag ze Espe al weer wiens houding van loyaal naar moeder instict was gegaan. Ze stond al klaar om bij enkele bedreiging al aan te vallen. "Maar nu vertelt u ons dat deze zoektocht, deze ontdekkingsreis niks minder is dan een reis om een stuk land te claimen?"

Lavinia schudde haar hoofd alsof ze teleur was gesteld in de eens zo goedlievende clan Dustseekers.
"Ik geloof dat hebzucht u heeft overgenomen, Lady Tzipporah. Want mag ik u er aan herinneren dat u niks weet over dit land. Wat als het al word geregeerd?" "Wilt u dan dat wij u gaan helpen een stuk grond teveroveren?" Vroeg ze waarna ze lichtjes haar wenkbrauw op trok. "Ik zou uw woorden de volgende keer beter uitkiezen bij de volgende opwelling Lady Tzipporah, het is omdat ik nog geen ellende wil veroorzaken maar door deze hebzucht kon u nu allang aangevallen zijn. Ik stel het namelijk niet op prijs dat wanneer ik uitgenodigd word voor een zoektocht dat er naar mij of mijn leden geblaft word en vervolgens in de oren geknoopt te krijgen dat een land waar niemand nog geen weet van heeft, geregeerd of niet word toegeëigend." een lichte grijns volgde. "Door u zou er wel eens een oorlog kunnen uitbreken wanneer u zonder weet of enige stratagie een land wil veroveren, wanneer dat gebeurd zou ik niet graag in u schoenen staan." Eindigde ze kalm. Ze keek naar Bacari en glimlachte vriendelijk naar hem. "Heeft u nog iets toe te voegen, mijn heer?" Vroeg Lavinia vredelievend. Bacari was een goede bondgenoot, samen zouden ze grootste plannen kunnen uitvoeren en ze zouden veel kunnen bereiken wanneer ze elkaar hadden en elkaar werkelijk vertrouwde. Bacari was een goed leider voor zijn volk maar hij was voor namelijk stragenties heel erg slim.

Ritmisch roeiden de mannen aan boord van de Wolfswind hun drakenschip voort. Ragnar Horikson stond trots op het voordek te turen. Het was prima weer voor hun patrouille langs de kust van Narvik. Toch baalde Ragnar ervan dat koning Haakon hem geen toestemming had gegeven om te gaan plunderen, dat was immers alweer lang geleden. Ragnar zag het al helemaal voor zich: dorpjes beroven van hun kostbaarheden en weg zijn voordat de grote legers van het land arriveerden.

Niet veel later was er geschreeuw te horen: 'Buitenlands schip in zicht!'
Het was Niels, de man in de mast. Ragnar pakte vastberaden zijn strijdbijl. Hij had niks gehoord over een buitenlands schip, dus dat betekende dat ze hier niet op uitnodiging waren.
'Mannen, zet koers naar dat schip, we mogen weer plunderen!' lachte hij. Zijn mannen juichten terwijl ze vol kracht hun roeiriemen weer aanhaalden.

Talos voelde zich gesterkt door Bacari. Er waren meer mensen aan boord die Diadorah haatten.
Iedere keer als zij in verscheen schoten de beelden van alle ellende weer voor zijn ogen. De Firetree, het Babylonstof en toen hij bijna stierf in de toren van Babylon. Eigenlijk was ze de schuld van al het slechte in zijn leven, zelfs de problemen die hij nu met zijn anima had.
Talos knikte naar Bacari en slaakte een diepe zucht. Hij moest niet in de verleiding komen om iets te doen. Diadorah zou het willen.
Toen begon Diadorah weer te praten, iets over vrede en samenwerken. Hij voelde de sarcasme in zijn vlees snijden. Hij balde zijn vuisten en sloot zijn ogen en keerde zich om en keek diadorah recht in haar ogen. Hij zag dat ze het richtte op hem. Zijn hart sloeg een moment over toen ze sprak.
Hij had een dolk bij zich en als hij deze nu recht door haar hart stak, dan was alles voorbij.
Maar de clanleidster van de Dustseekers ging ertussen staan. ''Wat zegt u ervan, heer Talos'', hoorde hij Diadorah zeggen. Toen was het even stil. ''Uw Anima wellicht?''
Bij deze woorden leek het alsof er iets brak in hem. Had Diadorah bewust de contacten met zijn anima tegengehouden. Had Diadorah hem ergens verborgen, gemarteld of nog erger.
De woorden die Lady Tzipporah en Lady Lavinia zeiden verstomden. Hij zag hoe ze Diadorah naar binnen wilden leiden. Maar hij zag nog steeds haar ogen in de zijne branden.
Toen begon hij te lopen, steeds iets harder. Op een gegeven moment stormde hij op Diadorah af en duwde iedereen in zijn weg opzij. ''Waar is hij'', schreeuwde hij uit, terwijl hij Diadorah bij de keel greep. Alle woede kwam eruit. ''Ik vraag het niet nog een keer, waar is hij''. Zijn stem sloeg over. Hij spande zijn handen nog strakker om haar keel. Je hebt een dolk bij je, zei een stemmetje in hem. Een keer steken en alles is voorbij.

#diadorah
'Het spijt me Diadorah maar wanneer ik zeg dat je wélkom bent op mijn schip verwacht ik respect terug. Wanneer ik zeg dat jullie welkom zijn om mee te gaan naar het nieuwe land meen ik dat maar knoop dit in jullie oren; het nieuwe land wordt wel degelijk voor éen clan en dat is voor de Dustseekers. Jullie zijn welkom om mee te gaan en een nieuwe, schone lei te beginnen zoals je het zelf zei maar als dit je doel is raad ik je aan om mijn clanleden met rust te laten. Neem het aanbod aan van je leidster en ga eten in een van de privévertrekken, momenteel van het dek af.', zei Lady Tzipporah. En dit was precies wat Diadorah wilde horen. ''Dus als ik het goed begrijp willen jullie dit hele land voor jullie zelf en laten jullie ons het vuile werk doen om het te vinden? Waar is de gedachte van het delen gebleven mijn Lady''. Diadorah keek haar aan. Ook Lady Lavinia was het met haar eens. Diadorah lachte in haarzelf. Wat speelde iedereen toch perfect in haar straatje. Het was alsof deze dag ervoor gemaakt was. Toen werd Diadorah nogmaals, door Espe, geboden naar het privévertrek te gaan. Misschien was het nu wel tijd om weg te lopen. Dan kon de lava in sommige mensen nog mooi opborrelen. ''Goed, ik ga mee. Het is tijd om te rusten. Ik denk dat ik nu wel even moet bijkomen van al het onrecht op dit schip'', zei ze met een piepstemmetje. Nog eenmaal wisselde ze een blik met Talos, terwijl ze de eerste stappen naar binnen zette. Ze voelde van afstand zijn woede. Plotseling begon Talos te rennen. Hij schreeuwde ''Waar is hij''.
Diadorah draaide zich om en keek hem recht in de ogen. ''Waar is w...'', wilde ze zeggen, maar ze voelde een krachtige greep om haar nek die de lucht uit haar keel drukte. Ze trok een geschokt gezicht, terwijl ze van binnen lachte. ''Ik vraag het niet nog een keer, waar is hij'', riep Talos nog een keer. Diadorah wilde wat zeggen, maar zijn greep was te krachtig. Er kwamen alleen piepjes uit haar keel. Ze wist wat ze in zulke situaties moest doen, maar ze wilde bewust haar magie niet gebruiken. Ze moest het slachtoffer zijn. Kleine traantjes gleden langs haar wang, terwijl ze bewust haar lichaam verslapte. Nu begon ze het benauwd te krijgen. ''Help'', bracht ze uit. Waarom helpt niemand.
Er verschenen zwarte vlekken voor haar ogen. Het was nu ook niet de bedoeling om echt te stikken, hier op dit vreselijke schip.
Diadorah begon te spartelen en meer kleine piepjes verlieten haar keel. ''Civilis'', riep ze ''Civilis''

#civilis
Civilis hoorde de roep van zijn vrouwe van afstand. Hij was het schip op een afstand gevolgd, maar begon nu in te lopen. Zijn vrouwe was in gevaar. Civilis begon zich slap te voelen. Diadorah werd aangevallen. Toen het schip in zicht kwam nam hij een duik. Hij zag enkele mensen op het dek van het schip staan. Vreemd genoeg herkende hij niemand. Plotseling verloor Civilis de kracht in zijn vleugels en stortte naar beneden op het dek van het schip. De klap was hard. Nu pas had Civilis door dat hij niet was geland op het schip naar Narvik. Het was een ander schip, dat zo te zien koers maakte naar het schip waar zijn vrouwe Diadorah was.

#ladytzipporah
Frustratie knaagde in de ziel van Tzipporah terwijl ze hoorde hoe haar woorden werden omgedraaid door de twee Nigris aan boord. Natuurlijk wilde ze geen oorlog beginnen maar als die twee zo door zouden gaan kon ze niks beloven.. nee, oorlog zou ze hiervoor niet aangaan met een andere clan. Natuurlijk niet, zo impulsief was ze nou ook weer niet maar haar irritatieniveau steeg met de seconde. Wederom draaide ze zich om maar nu van Talos naar de twee Nigris.
'Zoals ik al zei, voordat jullie mijn woorden in jullie voordeel twistten, is iedereen welkom. Iedereen mag hier zijn of haar plekje beginnen want dat is wat ik ga doen voor de Dustseekers. Als je het daar niet mee eens bent had je niet op mijn uitnodiging in moeten gaan.'
Vertelde ze Lady Lavinia terwijl ze haar recht in de ogen aankeek. Ze wisten hoe ze op andere mensen moesten inspelen om vervolgens hun woorden om te draaien tegen de spreker maar Tzipporah liet zich niet intimideren. Ze zag in haar ooghoeken een klein meisje en kreeg het idee om naar haar toe te gaan maar haar gedachtegang werd weer afgebroken door een nieuwe gebeurtenis. Tzipporah voelde hoe de stevige hand van Talos haar uit de weg duwde met een woede die ze nog nooit vanuit hem had gevoeld. Verstomd draaide ze in de richting waar hij heen was gegaan. Het ging veel te snel voor Tzipporah om Talos nog tegen te kunnen houden en voor een tiende van een seconde bleef ze staan.
Toen kreeg ze vaart. Paniekerig rende ze achter Talos aan terwijl ze helder probeerde te blijven denken voordat ze weer wat deed wat ze zou berouwen.
'Jeremiah!' schreeuwde ze naar de jongen waarvan ondertussen wel duidelijk was geworden dat hij hier was om de vrede te bewaren. Nou hier was zijn kans dan. Niet dat ze per se hulp nodig had maar ze wilde niet de enige zijn die er wat aan deed.
Nog een paar passen verder kwam ze bij de woedende Talos aan. Ze schudde aan zijn schouder en probeerde hem van Diadorah af te halen. Met een rustig maar sterke en zelfverzekerde stem sprak ze tegen hem.
'Stop dit, Talos! Zie je niet wat ze probeert te doen? Ze zet je tegen haar op zodat ze de rest van het schip tegen jou, ons, de Dustseekers kan keren. Het zijn trucjes Talos, laat haar los!'  ook al kon je het niet in haar stem horen of aan haar zien, Meathor voelde de wanhoop die ze vanbinnen had. Ze voelde ogen in haar rug steken. Tzipporah mompelde iets, er moest nu meteen iets gebeuren voordat er een hele rel op het schip kwam.

De enorme brul van Meathor kwam dan ook als een schok aan. Haar anima, Meathor, was een enorme leeuw en zijn brul was dan ook luid genoeg om de vissen onder de boot weg te jagen. Gefrustreerd draaide ze zich om, ze kon het niet hebben om weer een probleem tegen te komen! Wat wilde de leeuw nou weer van haar, waren haar acties niet goed genoeg om-.... ze werd onderbroken toen ze in de verte een onbekend schip aan zag komen. Precies, zei Meathor tegen haar in haar hoofd. Deze keer raakte Tzipporah niet in paniek. Ze gaf Talos nog een ruk aan zijn schouders, 'We hebben grotere problemen, laat haar los.' zei ze tegen hem voordat ze naar de rest omdraaide.
'We hebben bezoekers en we weten niet of ze vijandig zijn of niet. Sinds iedereen hier koppig genoeg is neem ik aan dat jullie zelf weten wat jullie moeten doen.  Ik stel voor, nee, we wachten hun reactie af. Laten we hopen dat ze niet zo vijandig zijn...' ze gooide snel een blik naar Lady Lavinia, 'en zo wel hopen we dat we alsnog aan kunnen meren bij hun land want we komen in vrede en niét om hun land af te pakken.'  
En we weten nu hoe dan ook dat we dicht bij land zijn... dacht ze in zichzelf.

Bacari speelde Lavinia's spel mee, hij mocht dan wel vinden dat Diadorah niet deugde, maar de rest van de Nigris, en dan met name Lavinia, had hij niks op tegen, integendeel zelfs, hij verwelkomde ze altijd als bondgenoten sinds zijn overleg met Lavinia een tijdje terug. "Ik ben het met Lady Lavinia eens, we hebben allemaal belangen bij het land, niet alleen de Dustseekers, het is dus ook erg onterecht het voor uw clan te claimen." zei hij diplomatisch. Als Bacari wilde kon hij zijn woorden wel meer intimiderend over laten komen, maar dat vond hij niet nodig. Lady Tziporrah leek zelf ook een vrouw met een goede dosis verstand, en misschien konden de Dustseekers nog van pas komen in het nieuwe land.

Het verbaasde Bacari echter niets dat Diadorah weer problemen had weten te maken: Talos had zich bovenop haar gestort toen ze over zijn Anima begon. Dit had Bacari niet van de jongen verwacht en keek dus ook geamuseerd naar het schouwspel. Zijn vermaak werd echter ruw verstoord door de mededeling dat er een schip in aantocht was.

  

Sebastián liep met een grote grijns rond op het schip. De rode lynx was Hugor onopgemerkt gevolgd. Wie is die man? had hij gedacht. De man had namelijk een mysterieuze uitstraling. Maar naast zijn wijsheid leek hij wel erg veel van leedvermaak te houden. Dit was iets wat Sebastián maar eens in gedachte hield. Niet veel later ging hij weer trouw terug naar Bacari en wachtte op wat gebeuren ging samen met de rest van de opvarenden: wat ging het buitenlandse schip doen?