Lady Lavinia had net haar woorden nog maar uitgesproken toen Diadorah eindelijk naar haar luisterde en zich terug zou trekken. Het zou het beste zijn voordat er nog meer ellende zou komen op dit schip. Espe had haar nog zo verteld dat ze beter met hun eigen schip konden gaan. Gelukkig had ze wel een deel van haar eigen mensen op het schip wie ze kon vertrouwen. Zoals haar eigen stuurman, twee soldaten en 4 matrozen die onder de leiding vielen van haar stuurman. Echter stond deze niet aan het roer, hij stond er naast. Gwain was zijn naam al sprak iedereen hem toch aan als kapitein op dit schip, nouja haar volk dan. Gwain had zijn naam als kapitein verdiend door als leider op te treden toen de plunderen en oorlogsstreken aan de gang waren. De man was al dik in de 40 maar toch was hij erg stabiel. Er was geen zee die te diep of te gevaarlijk voor Gwain om te bezeilen vandaar ook dat Lady Lavinia hem had verplicht om mee te komen met haar als het fout zou gaan.

Espe die had begrepen dat Diadorah met haar mee zo gaan gromde lichtjes maar stond uiteindelijk toe om haar naar hun prive vertrekken te begeleiden. Ze wist dat het ellende zou kunnen veroorzaken wanneer zij hier te lang zou blijven. Maar toch, toch ging ze liever niet weg van haar wederhelft, zeker niet nu ze tegen over Lady Tzipporah stond.

Lady Lavinia glimlachte haast zoetjes. "Hoe je de woorden ook bekijk, Tzipporah. Ze brengen allemaal hetzelfde met hun mee. En daarbij ik betwist jou woorden niet, dit is hoe ik jou woorden ontvang en blijkbaar ben ik niet de enige. Ik gooi niks in het voordeel voor me eigen partij zoals jij dit nu vertelt, ik vertel je alleen dat je je woorden bij de volgende opwelling beter zult moeten uitkiezen wil je dit soort problemen voorkomen." Zei Lady Lavinia.

Espe liet Diadorah voorbij lopen waarna ze zich omdraaide en met haar mee liep. Maar ze hoorde hoe voetstappen achter haar versnelde en draaide zich in een ruk om. Haar ogen zo groen als gras vernauwde zich en haar bek ging open. Haar klauwen uitgestoken om gelijk ten aanval te gaan maar dit keer was zij niet het slachtoffer maar Diadorah.

Lady Lavinia zag dat Talos zich losrukte en dat Tzipporah een verloren poging deed om haar clan lid in bedwang te houden.
Spartelend lag Diadorah op de grond. Ze zag dat Diadorah zich niet verzetten ondanks ze daar alle reden toe had en dat lady Tzipporah haar clan lid niet in bedwang kreeg en woorden uitsprak wiens haar ogen deden vernauwen. "Genoeg!" Riep ze uit vol kracht. Espe brulde waarna ze een aanloop nam. Ze duwde Talos met volle kracht weg van Diadorah die al happend op de grond lag. Espe trok zich gelijk terug en ging over Diadorah heen staan als bescherming waarna ze ook haar mondhoeken optrok naar Tzipporah als waarschuwing dat ze uit haar buurt moest blijven.

Ook een leeuw bulderde en kondigde een vijandelijk schip aan.
'We hebben bezoekers en we weten niet of ze vijandig zijn of niet. Sinds iedereen hier koppig genoeg is neem ik aan dat jullie zelf weten wat jullie moeten doen. Ik stel voor, nee, we wachten hun reactie af. Laten we hopen dat ze niet zo vijandig zijn...' ze gooide snel een blik naar Lady Lavinia, 'en zo wel hopen we dat we alsnog aan kunnen meren bij hun land want we komen in vrede en niét om hun land af te pakken.'
Lady Lavinia keek Lady Tzipporah aan alsof ze gek was geworden.
Moest ze haar vertrouwen op haar woorden. Afwachten en niks doen? Dat was niks voor Lady Lavinia. Geduld was een schone zaak dat wist ze heel goed maar ze wilde meer zekerheid om te weten dat dit slechts een patrouile schip was.
"Gwain!" Riep ze uit waarna ze naar het boven dek keek. Een brede man stapte naar voren. Zijn zwarte haren en baard vielen als eerste op net zoals het litteken over zijn wang heen. "My lady?" Vroeg hij.
"Laat je bemanning zich voorbereiden op de aanval en zoek uit welk verdomd schip dat is dat ond bedreigd!" Beveelde ze.

Haar blik ging naar Talos. Haar goud veranderde ogen begonnen nu pas op te vallen. Met krachtige stappen liep ze op hem af en gaf nog snel Tzipporah een blik die meer zei dan duizend woorden. Een blik dat haar waarschuwde dat ze niks moest proberen.

De man lag nog altijd op de grond waar Espe hem naar toe had geslingerd. Lady Lavinia knielde neer en trok hem overeind. Haar ogen goudgloeiend. Haar vingers lagen onder zijn kin zodat hij gedwongen werd om haar aan te kijken.

"Je word nu heel erg rustig, je vergeet wat er is gebeurd met jou en diadorah en loop rustig terug naar je plek en wacht op ordes van je leidster. Pas wanneer we van boord af zijn herinner je pas alles weer wanneer je voeten het zand raken." Sprak ze betoverend uit waarna ze de man weer los liet waarna ze naar Tzipporah keek. "Laat me niet nog iemand hypnotizeren, de volgde keer ben ik niet zo vredelievend." Vertelde ze waarschuwend waarna ze zich op draaide.

Espe ging van Diadorah af en Lady Lavinia stak haar hand uit waarna ze de vrouw overeind trok. "Wat er net gebeurde is je eigen schuld geweest en de volgende keer ben ik er misschien niet om te te redden." Vertelde ze. "Ik wil iedereen die ook maar een poging doet tot plunderen over boord word gegooit, desnoods verander je ze in ijsblokjes." Zei Lady Lavinia als de leidster die ze was.

Lady Lavinia keek naar Tzipporah. "Wat jullie problemen ook met ons zijn of andersom, laat ze voor nu achterwege we moeten samen werken met dit stelletje ongeregeld willen we het overleven." Vertelde ze haar kalmpjes. Ze keek naar Espe. "Haal de kleintjes en breng ze naar beneden. Ook dat Caelos meisje." Vertelde ze Espe die razend snel de twee kleine anima's in haar bek nam en naar het ruim rende. Lavinia trok haar zwaard uit haar holster. Het schip was al heel dichtbij en ze snelde naar Gwain die taken uitdeelde aan hun ploeg. "Lady Lavinia," Zei hij snel met een kleine buiging. "Geen tijd voor beleefde praatjes Gwain, wat is er aan de hand, wat is dat voor schip?" Vroeg ze.

"Ik heb geen idee my lady maar als ik de schilden bekijk zijn het vikkingen, ik heb vaak over ze gehoord. Ze staan bekend om hun kracht en hun valsheid. Ze hebben meerdere schepen geplunderd en gezien de snelheid en de vlag komen ze niet in vrede." Zei haar kapitein. "Wat ik al niet dacht. We komen onuitgenodigd in vijandig gebied." Gromde Lavinia.

Ze keek naar Lady Tzipporah.
"Ik hoop dat onze verschillen niet je vertrouwen in mij heeft geschaad maar willen we dit overleven moeten we zien samen te werken en ik denk niet dat dat schip wil strooien met bloemblaadjes om ons welkom te heten." Zei ze kalm.

#talos
Talos wilde niet loslaten, maar uiteindelijk werd hij van Diadorah af gegooid. Hij belandde en paar meter verder hard op het dek terecht. Zijn dolk gleed over het hout naar de rand van de boot. Bijna had hij hem gepakken en had hij Diadorah gedood. Talos dacht aan zijn Anima. Het was nu wel zeker dat Diadorah hem had. Waarom zou ze anders zoiets zeggen.
Hij voelde zijn woede weer opborrelen. Het hoofd van de Nigris wist hem te kalmeren.
Opeens had Talos er geen zin meer in. Hij rende helemaal achter naar het dek en keek naar het water.
Nogmaals probeerde hij contact te maken met zijn anima, maar wederom tevergeefs. Hoe dan ook, Diadorah is voor mij. Ze zou hem vertellen waar Brennan is, en daarna zou ze verdwijnen van deze wereld.

#diadorah
Diadorah verloor haast haar bewustzijn. Gelukkig werd er nog net op tijd ingrepen. Talos werd hard van hem afgegooid. Diadorah snakte en hapte haar adem. Er verschenen rode striemen op haar nek.
Onmiddelijk begon ze luidkeels te huilen. ''Het was helemaal niet verkeerd bedoeld, ik ik wil gewoon met een schone lei beginnen, maar iedereen denkt gelijk het slechtste van me. Nu stel ik me eens open voor verandering en en nu dit'', zei ze met lange uithalen. Ze hapte nog een paar keer naar adem en hoestte overdreven hard. Ze probeerde te gaan zitten, maar haar longen deden zo'n pijn. En juist op dit moment werden ze aangevallen. Ze wendde zich tot Lady Lavinia. ''Het is echt niet slecht bedoeld, en ik wil niemand in ijsblokjes veranderen.'' Ze begon weer te huilen, maar wist toch op te staan. Met kleine zielige pasjes liep ze richting de rand en gaf over. Ze rilde en veegde haar mond af met een zakdoek.
Nu zag ze dat het schip behoorlijk dichtbij was.

#civilis
Nadat Civilis neer was gekomen kwamen er gelijk mensen aan. Gelukkig was het bedompte gevoel weg. Hij spreidde zijn vleugels en vloog de lucht in. De mensen aan boord zagen er niet bepaald beschaaft uit. En zo te zien waren ze van plan het schip van Diadorah te overvallen. Hij moest zijn vrouwe bijstaan. Kostte wat het kost. Hij vloog naar Diadorah en landde op haar schouder.
''We worden aangevallen'', knarste hij.

De Wolfswind scheerde door het water. Het zou er angstaanjagend uitzien voor de personen op het onbekende schip: een drakenschip met een enorm zeil dat versierd was met schilden en een grote drakenkop voorop. Ragnar was niet van plan 'beschaafd' te doen, in hoeverre je in Vikingtermen beschaafd kon zijn, hij wilde de indringers namelijk laten zien dat het niet loonde om Narvik zonder toestemming te betreden.

'Mannen, pak de bogen en steek de pijlen aan, we gaan paniek zaaien!' lachte hij. Een groep Vikingen pakte gehoorzaam hun bogen en begonnen vanaf een afstandje lukraak op het schip te schieten dat nu zo'n beetje binnen bereik was. Sommige pijlen troffen doel, zoals de zeilen, waarvan enkele al gauw vlam vatten, terwijl anderen in zee vielen. De paniek was al enigszins te horen en Ragnar genoot ervan.
'Strijdbijlen in de aanslag, maak de touwen klaar, we gaan enteren mijn vrienden!' schreeuwde hij.
En onder een luid gejoel en geschreeuw begonnen de Vikingen niet veel later met het enteren van het schip, terwijl hij vlijmscherpe bijlen glinsterden in het zonlicht.

Elke dag die verdoemde zee, Gonzalo verlangde naar de zoete lucht van de bladeren aan de bomen. Een paar maanden geleden had hij met de vikingen afgesproken dat hij voor een redelijke prijs mee kon reizen naar Narvik, om daar een nieuw leven op te starten. Eigenlijk had hij niet eens een prijs genoemd maar bracht de kapitein van het schip hem liever naar de overkant dan dat hij een pijl door zijn keel kreeg. Gonzalo had een eigen kamer gekregen in het ruim van het schip. Daar bracht hij de meeste tijd door. Maar deze dag was anders. De vikingen waar onrustig. Er werden voorbereidingen getroffen voor een aanval, dat was duidelijk. Gonzalo liep naar het dek en vroeg aan één van de vikingen wat er aan de hand was. 'Daar kom je snel genoeg achter' bulderde de viking. Gonzalo hield niet zo van het afwachten dus nam hij het initiatief of zelf maar een kijkje te gaan nemen. Behendig klom hij in de mast van het schip, daar had hij een goed uitzicht. In de verte zag hij een buitenlands schip. Gonzalo had geen zin om zich te mengen in een gevecht waar hij reden toe had. Voordat hij een plan had bedacht om de aanval te stoppen was het al te laat. De eerste pijlen van het vikingschip werden al aangestoken. Gonzalo liet zich naar beneden vallen en landde keurig naast de kapitein die zich helemaal kapot schrok van de zwarte gedaante. 'Wat bent u van plan' vroeg Gonzalo op een dreigende toon. De kapitein kreeg ineens een grote glimlach op zijn gezicht 'Plunderen mijn beste, dat waar ik al een lange tijd naar verlang'. Gonzalo keek de reus aan. 'Als ik mijn verlangens waar ga maken krijg jij wel last van je nek' zei Gonzalo woest. 'Jij zet mijn leven op het spel zonder mij in lichten'. De kapitein trok wit weg en wist dat de man niet aan het bluffen was. Maar de kapitein kon niet meer terug. Hij trok zijn bijl, ging op de boeg van het schip staan en schreeuwde  'AANVALLEN!'. Het vikingschip was al dichterbij dan Gonzalo gedacht had. Gonzalo kon nu goed naar het andere schip kijken en zag iets wat hij nooit had verwacht. Zijn oude vriend Bacari!

#ladytzipporah
Er gebeurde te veel tegelijkertijd om haar heen. Ze maakte zich zorgen om dat schip dat op hun af kwam snellen en wist dat ze geen tijd had voor prietpraat. Welke ruzies er ook waren geweest moesten ze nu maar vergeten, ook al lag het helemaal niet in Tzipporah's aard om commando's aan te nemen van andere mensen. Al helemaal niet een dwingend iemand, in haar ogen, zoals Lady Lavinia.
Maar ze had gelijk en Lady Tzipporah realiseerde dat zich. Ze knikte naar de leidster en keek haar aan.
'Allen aan boord zijn van Dust en hetzelfde koninkrijk. Wanneer we worden aangevallen zijn we, ondanks onze verschillen, een. Hopelijk. Jij kent jouw mannen het beste dus ik neem aan dat jij ook je best zal doen om dit zo goed mogelijk te laten eindigen.'
Daarna keerde ze zich naar Bacari en knikte respectvol voordat ze hem aansprak.
'Ook u kent uw clanleden het beste.'
Vervolgens keek ze om zich heen en keek iedereen stuk voor stuk maar zonder al te veel tijd te rekken aan.
'We worden aangevallen en er zijn ook vrije mensen aan boord. We weten nog niet precies wie ze zijn behalve dat het waarschijnlijk vikingen zijn; inwoners van het land waar we heen gaan. Iedereen doet zijn best om elkaar te beschermen en de vijand buiten boord te houden, wat er ook is gebeurd in het verleden!' Sprak ze luid en trok haar eigen zwaard.

#meathor
De ruzies waren een probleem geworden. Tuurlijk was een beetje spanning altijd wel welkom maar de verschillen en verandering in de atmosfeer zorgde er nou niet bepaald voor dat de stemming beter werd nu er pijlen de mast in vlogen. Net op tijd beukte hij zijn mens omver voordat een pijl haar kant op kwam. Mensen praatte te veel, de zijne al helemaal. Vervolgens zette hij zijn grote leeuwenpoten op de zijkant van het schip en keek uit naar de boot. Dit zag er niet goed uit..

#ladytzipporah
Ze sprong overeind toen Meathor van haar af ging. Met haar zwaard in beide handen liep ze naar de rechterkant van het schip waar het vijandige schip aan zou komen. Ze hoorde ze roepen en moest zich flink concentreren om te horen wat ze gingen zeggen... opeens vlogen haar ogen wijd open. Ze gingen enteren.

Lady Lavinia zag dat Lady Tzipporah eigenlijk helemaal niet gediend was van haar opdringerige toon en bevelen maar Lady Lavinia deed dit niet voor plezier. Espe had haar eerste oorlog geleid om het boek maar Lady Lavinia deinsde nergens voor terug. Ze zou zich nooit in vrije wil over geven.
Uiteindelijk knikte Tzipporah haar toe en dat was genoeg teken voor haar dat het voor nu goed zat.

Lady Lavinia keek naar Diadorah wiens vogel op haar schouder was geland.
''Diadorah, kan ik rekenen op je ijs en water magie, ik denk dat deze in de zee geen probleem moeten geven.'' Vroeg ze dit keer echter aangezien haar vorige beveel om iedereen die niet aan boorden van boord te gooien.

Ze luisterde maar half naar wat Tzipporah zei want ze waren wel in groter gevaar nu. ''Ik ben nog steeds een U Tzipporah, jij zeg je maar tegen je vriendjes.'' Mopperde ze eerder waarna ze Tzipporah aan keek. ''Maar u kunt rekenen om mij en mijn clan.'' Zei ze waarna ze naar Gwain keek en de rest van haar bemanning, ze hadden hun wapens al getrokken.

Een vuur regen daalde neer op hun schip en Lady Lavinia leek haast te dansen om het schip. Haar sierlijke bewegingen ontweek twee pijlen waarna ze haar ogen sloot. Ze hoorde het gesuis en hief haar hand op naar voren waardoor een pijl die recht op haar af kwam suizen stil bleef hangen in de lucht. Ze draaide met haar pols en de pijl draaide terug waardoor ook deze pijl het schip raakte. ''Hou u pijlen bij u heer, we komen in vrede.'' Riep Lady Lavinia waarna de eerste mannen over sprongen van hun boot naar de hare. ''Aanvallen!'' Riep de man en Lavinia gromde maar deze grom werd al snel een brul die door Espe werd gedaan die op het dek was komen staan. Zij zou vanaf boven het luik verdedigen en haar brul was als laatste waarschuwing. Een enkele was zwaar gewond door de pijl en een andere lag te rollen over de grond omdat hij zou verbranden. Lady Lavinia keek vol schrik toe hoe haar eerste man het leven verloor. Haar ogen vernauwde. ''Ten aanval!'' Bulderde ze waarna zij naar voren rende. Zwaarden klinkte tegen elkaar aan en Lavinia zetten kracht om de man naar achteren te krijgen. Ze gaven haar geen keus als ze gemeen wouden spelen zouden ze gemeen krijgen! De wolken begonnen al zwart te kleuren en de regen kwam als snel naar beneden zeilen. Het begon te rommelen en de eerste bliksem sloeg in. Hij raakte de mast van de andere partij.

Hugor fluite een vrolijk wijsje net toen hij was wegelopen van het hele drama boven hem. Hij kende maar weinig mensen maar iedereen wist dat er vroeg of laat iets zou gebeuren. normaal vond hij het interessant en leuk om naar andermans zinloze drama te kijken maar als het uit de hand loopt wou Hugor er niets mee te maken hebben, hij had genoeg aan zijn hoofd. Zoals dat rot beest dat hem aan het schaduwen was. Hij wist niet of het de bedoeling was dat hij hem zou zien aangezien hij knal rood. Hij liep rustig het schip door en was nu al bezig met zijn 3e rondje en bij elke hoek die hij omsloeg zag hij een glimp van een rode gestalte ergens in de hoek. Hij wist natuurlijk dat veel mensen hier werden bespioneerd, maar waarom hij ook. Kon natuurlijk ook puur nieuwsgierigheid zijn maar Hugor wilde er gewoon achter komen. Dus hij sloeg nog een hoek om en liep in een portaal die voor zijn neus verscheen en gelijk verdween. er opende ergens ver in de schaduw tussen de kratten nog een portaal waar Hugor en Roguh uit kwamen sluipen. Hij had deze plek gevonden toen hij er voor de 4e keer langs liep in het zelfde rondje en had al zijn plan gepland om zich daar te verstoppen. De gestalte kwam om de zelfde hoek om waar hij net had gestaan en hij keek verward rond. Het duurde maar vijf minuten maar het voelde als een kwartier dat de mooie rode lynx stil bleef staan compleet van het stokje. maar uiteindelijk liep hij weg en Hugor stuurde Roguh aan om de anima te volgen en te kijken wie er zo geïnteresseerd was in hem.
Roguh kwam na een tien minuutjes terug naar Hugors hut en vertelde hem dat de linx van Bacari was, maar Hugor had nu geen tijd voor mysterieus gebrabbel. Hij hoorde van alles boven hem op het schip en hij liep omhoog en hij zag een ander schip vol met Vikingen zoals de boeken het hadden beschreven. Eindelijk actie in plaats van al dat gemiere... gezeur. De vikingen kwamen dichterbij en het zeil had al vlam gevat door vlammende pijlen die langs zijn oren suisden. het werd tijd voor een aanval want nu kon Hugor aanschouwen welke kracht iedereen had en hoe sterk ze waren en als een ding belangrijk was om te weten van je vijanden maar ook vrienden, was dat hoe sterk ze waren.

De Vikingen deinsden nergens voor terug, wild sloegen ze in het rond met hun strijdbijlen. Hier en daar werden al soldaten van het buitenlandse schip moeiteloos neergemaaid door de wilde horde. Ondertussen trof een bliksemschicht het drakenschip, maar de Vikingen waren niet bang, integendeel, dit zorgde ervoor dat de wilden nog meer reden hadden om het buitenlandse schip te kapen. Ragnar liep met grote passen naar het stuurwiel van het schip en sloeg zonder genade de kapitein van het schip in zijn borst. Het bloed gutste uit de grote wond en de kapitein zou niet lang meer leven.
'Zeg boogschutter! Neem jij het stuurwiel eens over!' riep hij naar Gonzalo. Hij zag de clanleiders samenwerken en had respect voor hun dapperheid, maar het zou ze niet helpen. Ook al was het schip behoorlijk bemand, de Vikingen waren met meer en stuk voor stuk ervaren vechters. Ragnar moest er vrede mee hebben dat minstens een kwart van zijn bemanning het niet zou overleven, maar hij wist dat zij in Walhalla terecht zouden komen, omdat ze stierven op het slagveld.
Ragnar liep vervolgens naar de twee Lady's en de Vincenza leider toe.
'Geef jullie over, jullie betreden hier Narvik, rijk van koning Haakon de goede.' gromde hij.
'Zelfs al zouden jullie nu terugslaan, het heeft geen zin, een volgende vloot drakenschepen is al onderweg om dan jullie alsnog in de pan te hakken.'
Ragnar genoot hiervan: het klem zetten van anderen. De buitenlanders zaten als ratten in de val. Bjorn, zijn stuurman, blies op zijn hoorn. Het teken dat de belangrijkste punten op het schip gekaapt waren en het voor de vijand eigenlijk een verloren zaak was.
Ragnar keek naar Gonzalo, hij vroeg zich af wat zijn belang eigenlijk was bij het plunderen van een schip dat uit dezelfde streek als hem kwam. Ragnar besloot hem maar eens in de gaten te houden de komende tijd. Met een gespannen sfeer voer het schip uit, terwijl de Wolfswind langzaam verging door de blikseminslag van Lady Lavinia. De buitenlanders werden geboeid en naar het ruim gebracht.

Gonzalo stond achter het stuurwiel terwijl hij zag hoe zijn vriend Bacari gevangen werd genomen door de vikingen. Maar Gonzalo had zijn keuze al gemaakt. Hij kon nu wel de vikingkapitein een pijl verkopen maar dan was er niemand meer die hem naar Narvik kon brengen. Hij koos ervoor om de kapitein te laten leven en zijn vriend te helpen ontsnappen zodra Narvik in zicht was. Die zelfde avond sloop Gonzalo naar het ruim waar zijn vriend gevangen zat. Gonzalo zag een paar bekenden van hem, ook mensen waar die geen leuke ervaring mee had. Hij ging voor de gevangen staan 'Voordat jullie gaan proberen te ontsnappen, wat geen slim plan is. Wil ik jullie vertellen dat ik geen vijand ben en dat ik jullie ga helpen te ontsnappen zodra Narvik in zicht is'. Toen zag Gonzalo iemand waar hij een leuke ervaring mee had gehad. 'Ha Diadorah, ik zie dat je je kleren weer terug hebt gevonden' zei Gonzalo met een grote glimlach. Uit het niets hoorde Gonzalo een harde klap. Hij keek achter zich en zag dat een grote onhandige viking gestruikeld was over zijn eigen voeten. De viking keek geschrokken en had alles gehoord wat Gonzalo tegen de gevangen gezegd had. De viking stond op en nam gelijk de benen. Gonzalo kon het risico niet nemen dat hij verraden werd bij de kapitein. Hij pakte zijn boog en schoot de viking dwars door zijn been. Dit was bij nader inzien geen slim plan want de reus schreeuwde het uit van de pijn. Gonzalo liep naar de viking, ging achter hem staan en brak zijn nek. 'Altijd die verraders, die de boel te lopen verzieken' zei hij met afgunst. Na het harde geschreeuw van de viking zou het niet lang meer duren voordat er nog één ooghoogte kwam nemen. Gonzalo greep de dode reus bij de armen en gooide hem in een lege ton. Hij deed de deksel van de ton erop. Gonzalo liep naar zijn de gevangen 'Ik ga jullie helpen, vertrouw op mij'. En voordat één van de vikingen kon zien dat Gonzalo met de gevangen ging samenzweren was hij al verdwenen in de schaduw.

Het was tot een ramp uitgelopen: de Vikingen hadden hen overrompeld en het schip overgenomen. Bacari verloor enkele van zijn beste lijfwachten in de strijd en mocht de Vikingen nu al niet. "Smerige barbaren.." mompelde hij terwijl hij samen met de rest in het ruim van het schip zat. Gelukkig had Bacari zijn oude makker Gonzalo opgemerkt. Eerst had hij zich afgevraagd aan wiens zijde hij nou stond, maar nadat Gonzalo hen zijn plan had verteld vertrouwde hij weer op zijn oude vriend. Hij had namelijk aan hen zijn loyaliteit bewezen door een Viking af te maken en in een ton te stoppen.
"Hoe zeer ik ook die Vikingen wil vernietigen op het moment, we moeten maar afwachten tot we in Narvik zijn, dan hebben we de meeste kans om te ontsnappen dankzij Gonzalo." zei hij tegen de anderen.

Lady Lavinia mocht dan wel de koningin zijn van de Nigris Clan, een klein die zich nooit zonder enig goed gevecht over gaf maar ze zag vele snuffelen van haar eigen bemanning maar ook de mannen van Bacari, dit zou nooit lang goed gaan als ze echt moesten strijden tot hun bittere eind. Het was maar goed dat ze haar strijd kleding had aangedaan en haar dure jurken thuis had gelaten. Ach ze had wel wat jurken bij zich daar niet van maar het was nooit handig als je op een ontdekkingstocht ging.

Ze zag hoe de kapitein werd overgenomen van het schip en was blij dat Gwain naast haar stond. Rug aan rug vechten ze en tot hun grotere verbijstering konden ze werkelijk de nodige man wel aan en dit terwijl ze zwaar in de minderheid waren. Toch gloeide haar ogen goud gloeiend, een teken dat ze nog steeds bezig was met haar magie. Ieder die haar aan keek storten op zijn knieën neer om zich vervolgens van het eigen leven te beroven. Het had aardig wat angst opgeleverd bij de vikingen maar toch gingen ze de strijd aan. Ze waren ervaren en Lavinia voelde hoe het wapen langs haar been gleed en daar de nodige bloedingen veroorzaakte tevens als bij haar arm. Haar natte haren begonnen voor haar gezicht te hangen terwijl ze zachtjes hijgde.

Espe verdedigde het ruim zo goed als ze kon, de kleinste mochten niet in aanraking komen met deze barbaren. Ze was een moeder en ze voelde de angst in de kleine schreeuwen van haar jong wat haar kracht gaf om door te blijven vechten. Ze maalde met haar poten en had zich groter gemaakt en zichzelf zo vervormd dat haar staart een angel had gekregen om haar tegenstanders te vergiftigen en te doorboren. Maar toch werd ze wel moe door zo lang te vechten. Ze had in de oorlog om het boek veel geleerd en wist precies hoe ze haar lichaam en magie moest gebruiken.

Een kwart was gevallen van hun partij maar de helft van hun was ook al wegegvaagd. Lavinia hoopte dat ze snel op konden houden en zag dat door haar bliksem het schip van de tegen partij zonk. Ze zag een Vikining op haar afkomen en de woorden uitspreken die ze tevens had gehoopt want ze waren aardig verzwakt en veel langer gingen ze het niet vol houden, zeker niet met nog een schip op komst.

'Geef jullie over, jullie betreden hier Narvik, rijk van koning Haakon de goede.' gromde hij.
'Zelfs al zouden jullie nu terugslaan, het heeft geen zin, een volgende vloot drakenschepen is al onderweg om dan jullie alsnog in de pan te hakken.'
Lady Lavinia keek naar achteren naar Gwain en vervolgens naar de vlootleider ze stapte naar voren en hief haar hoofd op. Haar kroon glinsterde door de water druppels die er op vielen en langs haar gezicht stroomde. Het spoelde bloedvlekken weg en gaf haar de verkoeling die ze nodig had.
''Zoals ik al zei in de strijd komen wij in vrede, wij van Dust zijn op expeditie om onbekende landen op de kaart te zetten. Dus als u gelijk had geluisterd naar mijn woorden Barbaar, had u niet eens u mannen hoeven te verliezen want onderschat ons niet, vooral mij niet.'' Zei ze. Haar stem gaf haar kracht en door haar houding straalde ze macht uit. Ze deed haar zwaard in haar holster en stak haar armen uit.

Haar handen werden stevig vastgeboden door touw en Lavinia siste waarna de viking die haar vastbond haar breed grijnzend aan keek. Ze voelde een streek langs haar wang van de man en Lavinia's ogen kleurde weer goud waarna de man al kronkelend op de grond viel en naar zijn hals greep alsof hij stikte, Lavinia bleef naar de man kijken met een kleine grijns terwijl hij het levens licht verloor en verging tot stof. Ze keek Ragner aan met een geforceerde glimlach. ''Niemand raakt de koningin van Fernum ongestraft aan.'' Zei Lady Lavinia waarna ze zich liet begeleiden naar het ruim. Espe voegde zich bij haar en pakte haar jong vast in haar bek.
''Alles komt goed,'' Fluisterde Lavinia.

Gonzalo kwam naar het ruim om te bewijzen dat hij nog steeds aan hun kant hoorde en vertelde hem dat hij hen zou helpen ontsnappen.
Lavinia keek Gonzalo aan en vervolgens Bacari die zijn woorden uitsprak.
''Daar ben ik het met je eens alleen... Het ontneemt ons ook een goede kans weg om hun koning toe te spreken om hen ons doel uit te leggen, als hij echt ''de goede'' is dan zal hij eerst naar ons verhaal luisteren.'' Zei Lavinia kalm waarna ze naar Espe keek.
''En anders ga ik alleen, ik heb namelijk geen enkele moeite met ontsnappen, als ik wil zou ik dat nu zelf nog kunnen.'' Zei ze kalm. ''Ik ga dan met u mee, My Lady. Ik verlaat u zijde niet.'' Vertelde Gwain haar waarna Lavinia knikte. ''Ik stel dus voor dat een deel zich mee laat nemen en een ander deel ontsnapt. We zien elkaar dan weer in de haven.'' Stelde Lady Lavinia voor.

Hugor zat samen met de andere gevangen in het ruim van het schip en had rustig toegekeken hoe alles om zich heen had afgespeeld. Toen ze werden aangevallen had hij zich eerst goed verdedigd een krachtveld om de pijlen tegen te houden en hij had zeker drie tot vijf bijzonder goed geraakt met de knop van zijn staf zodat je de ribben hoorden verbrijzelen.
Hij zat in stilte en hij had honger en dorst. Hij vond het raar niemand had blijkbaar opgemerkt dat hij de hele tijd zonder moeite aan de andere kant van de cel had kunnen verschijnen om iedereen te bevrijde. Niemand vroeg het dus blijkbaar had niemand zin om te ontsnappen tot nu toe. hij stond op het punt om gewoon een portaal te openen naar zijn oude bekende kroeg om wat te eten en te drinken en later terug te komen totdat Gonzalo verscheen. Het schouwspel speelde af en Hugor kon niet zien wat er gebeurde maar hij aan de schreeuw van de Viking te horen wist hij genoeg. het plan werd verteld en Hugor vond het een goed plan. Vele van hen waaronder hij hadden de krachten om zonder moeite onder de neus van de Vikingen te ontspannen en mochten ze hier op de boot hulp nodig hebben kon Hugor altijd nog terug keren, zo handig die portalen je had altijd alles bij en had altijd een vlucht route. 'Ik zou graag mee willen ontsnappen aangezien we met mijn portalen de cel uit kunnen komen zonder de celdeur maar aan te raken andere worden. Geen sporen van ontsnapping maar ik moet wel de rest van het plan horen voor ik zeker weet dat ik mee ga'.

#diadorah
Net toen ze weer was bijgekomen, werd het schip aangevallen. Met Civilis op haar schouder keek ze naar het schouwspel. Ze was op dit moment nog te zwak om ook maar iets te kunnen doen. ''Door die Talos kan ik nu niets, ik was zowat dood'', gilde ze door de menigte heen.
Een grote viking kwam op haar af stappen. Diadorah keek hem aan en begon tegen hem te schelden in een vreemde taal. Terwijl ze de viking afleidde vloog Civilis weg. Toen gaf Diadorah zich over.
Er waren zoveel vikingen, ze kon er zelf niets tegen beginnen.
Diadorah werd bij de andere gezet. ''We moeten onze energie sparen om te kunnen ontsnappen. Volgens mij zijn we niet ver meer uit de kust, ik kan een ijsschots vormen waar we over kunnen lopen''. Civilis verkend de kortste weg.
Diadorah grijnsde breed. Ze moesten de vikingen te slim af zijn, en de mannen te zien was dat niet moeilijk.

Gonzalo had de tijd die hij nog had tot dat de boot de kust zou bereiken goed gebruikt. Hij had de strategische punten van de boot goed bekeken zodat hij zonder enige moeite de vikingen kon overmeesteren. Hij had van de kapitein vernomen dat ze morgen de kust van Narvik zouden bereiken.

Gonzalo sloop door de schaduw naar de gevangenen. 'Morgen bereiken we de kust van Narwik, ik wil proberen om in de nacht het schip te overmeesteren'. ' Dit schip hebben we nodig om aan land te kunnen gaan, de kapitein zei dat er wachttorens aan de kust staan die ongewenste gasten niet sparen'. Maar ik heb de hulp van een paar van jullie nodig om al die vikingen een geruisloze dood te geven.

Gonzalo greep onder zijn mantel en haalde daar een paar verse broden onder weg. Hij gaf ze aan de gevangen om aan te sterken voor de nacht. Hij was nu al een tijdje in het ruim en het mocht niet opvallen dat hij vannacht de boot wou kapen. 'Vannacht om 2 uur kom ik een paar van jullie bevrijden'. Gonzalo sloop terug naar zijn kamer, pakte zijn pijlkoker en begon met het slijpen van zijn pijlen.

#ladytzipporah
De eerste viking stond voor haar neus. Adrenaline gierde door haar aderen heen en haar gezicht stond blank terwijl ze zijn klappen ontweek en zelf ook wat klappen uitdeelde. Ze zwierde haar grote middeleeuwse in het rond, desperaat om ze van haar zelf en haar bemanning af te houden. Een straaltje bloed gleed langs haar witte blouse na een rake klap van de vijand en maakte een vlek. Ze mompelde en beet haar tanden op elkaar: dit kon niet veel langer zo doorgaan.
Lady Tzipporah kreeg een paar seconden om haar bemanning te bekijken. Haar eerste zorg waren de ouderen en de jongeren geweest maar gelukkig had Lady Lavinia haar jongen en het kleine meisje al weggeleid en Hugor bleek zich, tot haar grote verrassing, uitstekend te kunnen verdedigen.
Ook haar anima klauwde en beet de Vikingen van zich af. Zijn dikke huid zorgde ervoor dat er maar weinig schrammetjes op zijn huid langs zijn vacht kwamen en menigeen schrok hij af door bulderend te brullen.
Maar het was niet genoeg; steeds meer mensen vielen ten prooi van hun vijand. Dit schip met deze bemanning konden ze misschien nog afweren maar er zouden meer komen en daarmee groeven ze hun eigen graf. De enige oplossing was dan ook om momenteel op te geven.
Lady Tzipporah luisterde mee naar het plan van Gonzalo waar Lady Lavinia en Bacari ideeën aan toevoegde en het mee eens waren. Tzipporah knikte. Het klonk als een goed plan. Diadorah zou een paar mensen mee kunnen nemen en nu al ontsnappen, een paar zouden door Gonzalo bevrijd kunnen worden maar de Lady Lady Lavinia had gelijk; ze moesten met de koning van de Vikingen praten.
"Ik stel het volgende voor: We verdelen ons in drie groepen. Diadorah kan de mensen meenemen die niet in staat zijn om te vechten of in een cel te zitten. De tweede groep wordt bevrijdt door Gonzalo om twee uur 's nachts. De derde groep.." Ze keek even snel naar Lady Lavinia "blijft aan boord om met de koning te praten. Ik vind het erg dapper van u om met de koning te spreken en u beslist zelf wat u doet maar ik ben degene die deze expeditie begon dus ik zal sowieso aan boord blijven om met de Koning te spreken."
Ze keek naar de andere leiders om haar heen.
Ik heb dit in gang gezet dus ik zal dan ook de verantwoordelijkheid ervoor dragen, dacht ze in zichzelf. Meathor kwam aangelopen en ze legde een warme hand op zijn hoofd.

De tijd om plannen te bedenken en uit te voeren was gekomen en dit was waarschijnlijk de reden waarom Lady Lavinia zo groot was zoals nu. Hun achternaam was beroemd door het feit dat de familie bekend stond om hun ''gemene'' plannen. Plannen smeden, jah daar waren de Nigris voor gemaakt. De strategie uitdenken was meer een hobby voor hen.


"Ik stel het volgende voor: We verdelen ons in drie groepen. Diadorah kan de mensen meenemen die niet in staat zijn om te vechten of in een cel te zitten. De tweede groep wordt bevrijdt door Gonzalo om twee uur 's nachts. De derde groep.." Ze keek even snel naar Lady Lavinia "blijft aan boord om met de koning te praten. Ik vind het erg dapper van u om met de koning te spreken en u beslist zelf wat u doet maar ik ben degene die deze expeditie begon dus ik zal sowieso aan boord blijven om met de Koning te spreken." Zei Lady Tzipporah.
Er werden veel opties genoemd en Lavinia's ogen glinsterde toen Lady Tzipporah haar aan keek waarna zij zich ook richten op de groep.
Ze zag dat Melodie angstig in elkaar gedoken zat met haar welp en Lady Lavinia vond het toch sneu om te zien hoe bang het meisje was, dit ondanks het een bomenmeisje was wel een kind en Lavinia zou niet willen dat haar kinderen later ook zo angstig waren.

''Vergeef me Lady Tzipporah maar ik denk dat groep één en twee het beste samen kunnen vertrekken, dit zodat groep twee de aandacht op hun vestigt zodat groep één niet op valt.'' Zei Lady Lavinia. ''We zouden toch niet willen dat de aandacht word gericht op de kleintjes hier dat zou hun ondergang worden. Diadorah is tevens ook nog verzwakt van haar aanval en kan dan geen grote groep beschermen als de aandacht op hun word gericht.'' Zei Lady Lavinia zo kalm als altijd terwijl ze de groep rond keek. Haar ogen bleven hangen op die van Lady Tzipporah.
''Ik blijf aan boord, het is mijn plicht als koningin en leidster van de Nigris Clan om hen te beschermen die mij lief is en ik heb geen zin en tijd voor oorlog. Nog niet... En mag ik iedereen er aan herinneren dat ik een vredesverdrag heb getekend in Domus voor het Lavinia Book.'' Zei Lady Lavinia kalm. De Nigris Clan en diens bondgenoten wisten echter wel dat dit contract over enkele maanden niet meer zou gelden en nietig verklaart zou worden want hun afspraak was namelijk: Zij zouden het Lavinia Book krijgen als ze voor twee jaar de vrede konden bewaren, dat waren de eisen die in Domus gesteld waren voor het boek. Tevens ook dat het boek bewaakt zou worden en niet gebruikt zou worden maar of ze dat laatste kon waar maken, dat wist ze nog niet en dat had ze tevens ook niet beloofd, wel de rest.. En een Lithium hield altijd zijn woord. Ze zou haar moeder wreken.

Ze keek naar Espe die haar aan keek met treurige ogen.
''Espe, bescherm je jong en ga vannacht mee met de groep.'' Zei Lavinia tegen haar Anima waarna ze haar aanhaalde. Espe wou haar wederhelft niet in de steek laten maar ze was moeder en ze moest voor haar jong zorgen die was mee geglipt maar iedereen wist dat een roofdier met een jong nog gevaarlijker was dan één met een jong.

''We vinden elkaar altijd weer terug, Espe dat weet je. Leid de kudde zoals je opgegroeid ben, je weet wat Lucy zou doen..'' Zei ze liefdevol en Espe haar ogen veranderde van een treurige blik naar een vasthoudende. Ondanks ze kon praten zei ze niks maar knikte.

#diadorah
Diadorah zat in de cel. Normaal liet ze zich daar niet snel in krijgen, of ze was er binnen een paar uur al weer uit ontsnapt. Maar nu was het anders. Nu was ze er niet alleen. Nu moest zij meerdere mensen uit de cel krijgen. Lady Tzipporah stelde voor de groep in drieën te splitsen. Groep één zou met haar ontsnappen, groep twee met Gonzalo en groep drie bleef achter om met de koning te praten.
Lady Lavinia vond dit geen goed idee. Ze wilde groep één en twee samenvoegen, en samen ontsnappen.
''Als Gonzalo ons uit de cel en van de boot af krijgt, dan kan ik zorgen voor een veilige weg naar het eiland.'' Ze keek naar de grond. ''Civilis kijkt hoe ver het nog is, maar ik denk dat het niet ver van het strand is.'' Toen keek Diadorah op. ''Maar voor de tocht moeten jullie op mij en mijn ijs kunnen vertrouwen. Voor de mensen die dat niet kunnen, die moeten hier achterblijven. Dus, wie durft'' zei ze uitdagend.

#civilis
Het duurde niet lang of Civilis vloog boven het eiland. Wat vreemd dat hij het tijdens zijn expedities nog nooit had gezien. Het schip bevond zich slechts één kilometer uit de kust. Het was voor Diadorah een koud kunstje om een pad door de zee te maken. Civilis stuurde zijn gedachten door naar Diadorah en keerde weer om. Plotseling viel hem iets vreemds op in het water, een reflectie, een glinstering. Civilis vloog lager om te kijken wat het was. Eenmaal bij het water kreeg hij de schrik van zijn leven. Een enorme stroming maakte het water tot een grote draaikolk. ''Natuurlijk'', dacht Civilis. De Fluerus zee. Het eiland bevind zich dicht bij de stroming van de Fluminus draaikolk.
Civilis volgde de stroming tot hij aankwam bij de levensgrote draaikolk, waarvan het oog een groot zwart gat leek. Dit moet Diadorah weten. Civilis probeerde contact te maken, maar op de een of andere manier lukte het niet. Het kwam vast door de lucht die werd aangezogen door het gat.
Civilis probeerde weg te vliegen, maar hij kwam niet verder. De draaikolk zoog hem zelfs in de lucht aan. Het duurde niet lang voordat Civilis het water raakte. Het kwam als een klap. Alsof hij landde op een plaat glas. Civilis kraakte en schreeuwde, probeerde tevergeefs Diadorah te roepen. Maar het maakte niets uit. De draaikolk was te sterk. Civilis naderde het oog en maakte zich klaar voor een wisse dood. ''Het spijt me vrouwe'', zei hij terwijl hij kopje onder ging en in de zwarte peilloze diepte van de draaikolk werd gezogen. Zo de wereld uit.

#talos
Toen Talos afgekoeld was keerde hij terug naar het dek van het schip. Pas toen had hij door dat er iets aan de hand was. Het schip werd aangevallen. Onmiddelijk greep Talos naar zijn dolk en vergat even de toestand met Diadorah. Hij wist twee vikingen neer te halen, maar een tegen drie was toch te veel. Samen met de anderen werd Talos vastgezet. Vrijwel gelijk werden er plannen gesmeed om te ontsnappen. Talos hield zich afzijdig, hij had geen zin in discussies, en al helemaal niet met Diadorah zo dichtbij. Tzipporah stelde voor de groep te splitsen. Hij zou in ieder geval niet mee gaan met Diadorah.
''Natuurlijk vertrouwen wij je niet'', riep hij toen Diadorah vroeg ''Wie durft''. Talos keek haar aan met vuur in zijn ogen. ''Wat denk je zelf. We lopen allemaal op een door Diadorah gemaakt ijsschotsje naar de overkant, en dan kom jij op miraculeuze wijze alleen aan of niet.'' Talos keek naar de anderen. ''We moeten een ander plan bedenken. We gaan gewoon met Gonzalo mee of we blijven hier. Dat is beter dan met die heks mee te gaan en te sterven.''

Ze had de hele weg liggen slapen tussen het voorraad in het ruim. Van al het rumoer had ze niets gehoord. Ambre werd wakker omdat ze uitgeslapen was. Pas nu zag ze dat er meer mensen in het ruim waren. Ze zaten in een cel. Ambre ging rechtop zitten en rekte zich uit. Heel sloom kwam ze overeind en liep richting het tralies. Zonder wat te zeggen bekeek ze wie erin zaten. Ze leken haar niet echt gevaarlijk, maar ze hadden vast iets misdaan. Anders zou de bemanning hen niet arresteren.
Ze grabbelde een half brood uit haar tas en wierp het in het hok. Toen nam ze zelf ook een hap brood.
Het was wat droog, maar nog wel te eten. ''Waarom zitten jullie hier?'', vroeg ze met haar moet vol.
Toen pakte ze een appel uit het ruim en nam daar ook een hap van. De combinatie beviel haar wel en ze sneed de appel in plakken en deed deze op het brood. ''Hebben jullie iets misdaan ofzo?''
Ambre keek rond in de groep en zag een klein meisje zitten. ''Of zijn jullie verstekelingen?''

#ladytzipporah

Lady Tzipporah voelde zich naar in haar buik; gevangen worden had niet in haar plan gezeten. Dat er mensen waren in dit land had ze al helemaal niet kunnen voorstellen! Maar nu ze in deze situatie waren moest ze er alles doen om zo goed mogelijk te handelen.
Het voorstel van Lady Lavinia leek haar een goed idee en ze knikte alleen, kort maar instemmend. Het idee om een wildvreemde te vertrouwen met de bemanning leek haar aan beide kanten geen goed idee; of ze ging mee met Gonzalo of ze bleef aan boord.
Ze was immers de leidster van deze ontdekkingsreis en daarom zou ze hoe dan ook met de koning willen spreken. Zij was aansprakelijk en daarom wilde ze dan ook de verantwoordelijkheid nemen voor haar daden.
'Ik vertrouw erop dat de mensen zelf beslissen of ze blijven of niet.' sprak ze rondkijkend. Daarna draaide ze zich om naar Gonzalo.
'En ik vertrouw u erop dat u de rest van onze bemanning met alle beste intenties bevrijdt.' ze vond het moeilijk om de verantwoordelijkheid aan iemand anders over te laten maar het moest zo zijn; het was de beste oplossing.
'Talos,' sprak ze terwijl ze zich omdraaide naar de voor haar meest bekende clanlid, 'Ik zou graag willen dat ook jij met Gonzalo meegaat. Je moet het helemaal zelf weten natuurlijk maar ik vertrouw jou het meest om over onze clan te waken wanneer ik er niet ben.'  ze moesten nu snel handelen voordat de anderen in de gaten hadden waar ze mee bezig waren.
'Mijn vriend Hugor, ook u moet zelf weten waar u heen gaat.' ze keerde zich tot de anderen voordat ze verder sprak, 'Hij kan jullie goed helpen met de ontsnapping maar tevens kan ik zijn wijsheid en vriendschap goed gebruiken op weg naar de koning.'
Daarna bleef ze firm staan en keek naar de loopplank tussen hun eigen boot en die van de Inwoners van Narvik. 'Zelf blijf ik achter om met de koning te spreken. Het is mijn doen dat we hier zijn dus ik zal daarvoor spreken.'
Meathor gromde zachtjes achter haar. Hij was het helemaal niet eens met deze gehele situatie; zijn mens was in gevaar en hij voelde haar schuldgevoel naar de anderen als een geen ander. Waar zij ging zou ook hij gaan, maar ze maakte het hem niet geheel makkelijk.
Daarmee liep Lady Tzipporah naar Ragnar toe.
'Bij aankomst wens ik met uw koning te spreken.' zei ze, zelfverzekerd voordat ze zich mee liet afvoeren naar het ruim waar ze bleef staan in een hoek, uitkijkend zodat ze alle andere bewegingen kon volgen.

Alhoewel diverse buitenlanders aangaven dat ze met de koning wilden spreken en geen kwaad in hun zin hadden. Maar Ragnar nam deze woorden niet serieus. Waarom zou hij deze buitenlanders vertrouwen, voor hetzelfde geldt waren het overlevenden uit een van de vele dorpen die ooit door hen waren geplunderd en aanvankelijk uit waren op wraak maar nu gelukkig waren onderschept.
Ragnar keek al uit naar zijn ontmoeting met koning Haakon, die hem een mooie beloning zou geven voor deze simpele zielen.

Na enkele uren kwam het schip de baai van de hoofdstad Trondheim binnenvaren. Een van Ragnar's mannen blies op een hoorn om te laten weten dat ze Vikingen waren, ondanks dat zij op een onbekend, buitenlands schip voeren. Ze meerden aan in de haven en terwijl enkele Vikingen van zijn bemanning het ruim inliepen om de buitenlanders te halen, liep Ragnar naar de havenmeester.
"Ragnar, wat is er met je schip gebeurt? Heeft het te weinig beweging gehad? Het is zo dik en sober geworden." lachte de havenmeester.
"Deze verdomde buitenlandse ratten hebben de Wolfswind laten zinken met een bliksemschicht, magie zeg ik je!" legde hij uit. De havenmeester keek begripvol en schreef Ragnar's 'nieuwe', tijdelijke schip in. Ondertussen werden de buitenlanders de dokken opgeholpen.
"Doorlopen vuil schorem!" dat was Björn, de breedste van Ragnar's bemanning, en ook degene met het slechtste humeur.
"Jullie willen met koning Haakon spreken toch? Nou, ik wens jullie veel succes." gniffelde Ragnar. Iedereen in Trondheim wist namelijk inmiddels dat Haakon vandaag niet in een goede bui zou zijn, het was namelijk het 2de sterfjaar van zijn zoon, zijn troonopvolger Sven, en die gebeurtenis heeft de koning veel onvoorspelbaarder gemaakt in zijn beslissingen.

Hugor zat stil met een paar andere bondgenoten op het strand. Het was nacht en het was bewolkt zodat hij en zijn metgezellen niet te zien waren in het maanlicht. Hij hoorde bij de groep die een soort van afleiding zou maken zodat de zwakkere aan boord weg konden vluchten. Hugor vond dit een klusje voor hem want hij hield wel van het maken van opschudding en hij kon zich prima verdedigen voor eventuele vliegende projectielen zoals pijlen. Hij keek zijn metgezellen, iedereen had een vastberaden blik in hun ogen en ze waren bereid om het risico te nemen om de zwakkere te laten ontsnappen. Hij kende niemand van deze mannen en vrouwen Hugor of hij had ze net aan voord ontmoet maar ze hadden allen een vast doel en op dit moment kon Hugor ze vertrouwen. Hij keek in de verte en zag het teken dat betekende dat ze konden beginnen. Hugor had nauwelijks tijd om te reageren of er sprongen een aantal bondgenoten naar voren om verschillende geluiden te maken zodat de aandacht op hun werd gevestigd. er werden gelijk pijlen op hen afgeschoten en hugor blokkeerde de pijlen met zijn krachtveld. De pijlen kaatste weg zodat er vonken ontstonden die nog meer aandacht op hun vestigde en wacht torens in de verte begonnen ook vuur te openen. De simpele pijlen deden niks al konden de scherpe projectielen op een langer termijn vuur toch wel af en toe door het krachtveld breken en voral nu hij een vrij groot veld had gemaakt om meerdere mensen te verdedigen ward zijn veld toch steeds kwetbaarder. in eens hoorde hij door de herrie heen een soort slinger geluid en hoog boven de lucht verscheen ineens een vlammende steen die op hun afkwam. hij was ongeveer een halve meter breed en toen hij het krachtveld raakte werd Hugor achteruit geschoten en viel hij drie meter verderop neer op het zand. gedesoriënteerd keek hij om zich heen hoe de mensen die hadden besloten om met hem mee te gaan hun eigen kunsten gebruikten om de pijlen te blokkeren of te ontwijken en in de verte zag Hugor nog een bal van vuur op hun af suizen.

#diadorah
Op de voet volgde ze Lady Tzipporah naar de boot van de vijand. Ze keek naar de grote plas wat onder de plank. Ze huiverde. Op de een of andere manier voelde ze zich niet goed, een beetje duizelig. Vlug wuifde ze haar pijntjes weg. Het was geen tijd voor pijntjes. Ze ging naar het land dat misschien wel haar nieuwe thuis zou worden. Ze had Luxa Island ook wel gezien. Daar lagen te veel herinneringen en Diadorah wilde opnieuw beginnen. Ze was blij toen ze weer op een groter oppervlak kon staan. De houten boot wiegde zachtjes in de wind. Ze werd naar het ruim geleid. Wederom moest ze zitten in een kooi en daar had ze echt geen zitten. Ze wendde zich tot een van de bewakers. ''Heb je niet iets, laten we zeggen, ruimers. Ik heb ook al in een krat gezeten en heb geen zin in zo'n te kleine kooi. Is het optrekje hierboven niets.'' Ze doelde op het kapiteinsvertrek. ''En ik zou ook wel wat te eten lusten. Heb je nog wat voor ons allemaal'', vroeg Diadorah poeslief.
''Ik verwacht toch wel enig gastvrijheid, een welkomstcomité wellicht''. Diadorah glimlachte en keek toen naar de vieze kooi. ''Zo ga je toch niet met gasten om'', zei ze terwijl ze een glimlach richting Tzipporah wierp.

#ladytzipporah

Ze stond in het hok waar ze allemaal ingeduwd waren. Het was inderdaad klein en vies maar ze moest grinniken toen ze Diadorah's commentaar hoorde. Vlugjes keek ze die kant op maar keek toen weer zonder enig woord te spreken terug de andere kant op. Ze leunde tegen een van de spijlen, nadenkend en eigenlijk een beetje afwezig. Haar gedachtes waren niet bij het nu, ze waren bij de toekomst. Wie deze Koning Haakon was, wat hij zou doen, wat zíj moest doen. Meathor zat naast haar en legde zijn immense kop op haar gebogen knie, een teken naar haar dat ze zich niet al te veel zorgen moest maken. Als de anderen maar op tijd weg kwamen..

Een paar uur later voelde ze hoe de boot in vaart verminderde. Ze schoot direct omhoog en ging alvast bij de deur van de kooi staan. Gevangenen of niet, in Trondheim moest ze de Koning spreken. Deze sprak ze wederom geen woord; niks om de mensen hier beter te laten voelen of moed in te spreken.
Zodra de boot in stilstand kwam verplaatste ze eventjes haar gewicht, wennend aan de niet voortdurend bewegende boot waar ze al een tijd op hadden verbleven.
Lady Tzipporah stond met opgeheven hoofd toen de Vikingen de kooi openmaakte en haar bemanning eruit lieten gaan. Ze mocht dan gevangen zijn en nog vrij jong, maar ze was en bleef een trotse vrouw. Ze sloeg dan ook de hand weg van een Viking die haar naar voren wilde duwen en keek hem ijzig aan. Heel even twijfelde ze of ze hem een waarschuwing moest geven maar de lage grom van Meathor was al waarschuwing genoeg naar deze man.

Heel even stond ze stil toen ze bij Ragnar aankwam. Zijn woorden waren nou niet bepaald positief en ze voelde al wel aan dat Koning Haakon vast niet meteen zou meewerken. Haar onzekerheid verborg ze achter een masker van trots.
'Breng ons maar naar jullie koning Haakon, wij weten de weg hier immers niet.' zei ze tegen Ragnar. Het was waar, geen van hen kende de weg hier en ze was er zeker van dat ze niet zomaar binnen konden lopen naar de hal van de koning. Ze liep mee met de Viking die hun mee zou nemen naar de Koning.