Vanuit de verte stegen grote rookpluimen op uit de machtige stad Domus. Maar machtig was de stad niet meer. Het was al voor het overgrote deel in de handen van de Nigris. Tempus begreep niet hoe de legers van de koningin hun plicht zo konden verzaken. Hoe konden ze…
Nu moest Tempus zelf ingrijpen. Maar gelukkig was hij niet alleen. Hij, samen met Lady Catharina en Oblivios zouden een oud stelsel gebruiken om de stad binnen te dringen: Sub Terra.
De wegen waren allemaal afgesloten, en om Domus hing een schild, maar onder de grond was niets beveiligd. De gangen van Sub Terra waren in de handen van het Magistrerium en de Caelos. Velen wisten niet eens van het bestaan. Alleen de oudste in deze wereld wisten het.
Tempus wees naar een boom. ‘’Daar…. Daar is een van de ingangen van Sub Terra.
Tempus wees naar een boom dat beschermd was met een krachtveld. Alleen Magistreriumleden, Caelos en mensen die de bomem vertrouwden konden erdoor.
Tempus wenkte de twee en ging naar binnen.
Het was tijd om de onschuldige mensen uit Domus te leiden, en de koningin te redden.
Onder de grond zouden ze veilig zijn, beschermd door de bomen. Iedereen zou naar Claps worden geleid en ze zouden onderdak krijgen in het Paleis van Lumos.

Ondertussen vlogen duizenden uilen weg van de Hoogste Boom in Claps. Ze hadden brieven bij zich, voor alle dorpen in Dust. Om zich te verenigen tegen de Nigris. En nog veel belangrijker. Beschermen tegen de kwade invloeden. Het was zeker, de oorlog was begonnen. Een oorlog die de geschiedenis in zou gaan.
De Magistrerium-leden die zich verscholen in de Hoogste Boom keken triest naar de strategiekaart, waar een houten standbeeldje van het paleis in Domus treurig op zijn kant lag. Het was niet te vermijden. Domus zou vandaag nog vallen.

Lady Catharina had instructies achter gelaten bij Mathilde en had Eros gezadeld voor de momenten die zouden gaan komen. Het zadel was vastgezet, het hoofdstel glimde van de poetsbeurt en Eros zag er zelf ook nog prima uit. Ja, nog wel. Dat was een ding dat zeker was. Hij zou lang niet zo wit zijn als ze eenmaal in Domus waren aangekomen. Zelf was ze de kelder ingeslopen toen Tempus en Oblivios niet hadden gekeken. Dit bleef haar enige geheim, een geheim dat ze nooit met iemand zou delen zolang ze zou leven. Beneden snoof ze de geur al op van het bloed waarmee de kamers bedolven waren. Ze kon hè niet schoonmaken, zou het ook nooit
schoonmaken, want dit was de kamer waarin haar vader en moeder elkaar hadden ontmoet en hun erfenis hadden voortgebracht. Dit was de kamer waar iedere huurmoordenaares zich op haar gemak zou voelen. Het was vol comfort en tegelijkertijd kon je de angst van iedereen voelen die hier ooit was geweest, die ooit het recht had gehad om de kamer te mogen aanschouwen. Zij was de enige die nu nog deze kamer betrad en er ook levend uitkwam. Even streek ze met haar hand over het ijzeren rad en dacht rillend terug aan de keren dat ze hier zelf had gehangen, dat ze zichzelf had geschapen en haar eigen wil maakte. Dit was een van de plekken waar de Meester haar had getraind. Dit was de plek geweest waar ze haar eerste persoon had gedood. Ze opende een wand aan de kast en keek naar de wapens die ze er had hangen. Met vertrouwen greep ze enkele messen en hun houders en maakte ze vast aan haar benen. In haar laarzen kwam ook een klein mes en om haar middel deed ze een gordel van werpmessen en hing er een groot en klein bij elkaarhorend mes aan. Ze sloot de wand weer en liep naar de spiegel. Het briefje aan de spiegel bracht een cynische grijns naar boven. Droom van de dood en jij zult de dood vinden. Ja, de mensen van Domus hadden over de dood gedroomd en Lavinia had haar slag geslagen. Maar zoals hen hadden ook zij van de dood gedroomd en zij zou hun martelaar zijn, zij zou hen doden als ze te ver heen waren en zich niet meer konden gedragen. Snel bond ze haar haar in een hoge staart en deed de parfum op die ze al veel te lang niet had gedragen. Ze kon nu zo de afkeurende blik in de ogen van haar ouders zien, maar ze haalde haar schouders op. Het was hun schuld dat ze voor de Meester hadden gekozen, het was hun schuld dat ze had moeten trouwen, niet dat ze er spijt van had, maar dan nog en het zou altijd hun schuld blijven dat ze die nacht het schild rond hun huis niet in werking hadden gezet. Het was hun schuld wat haar was overkomen en zij zou dingen recht gaan zetten. Snel glipte ze naar boven en nam Eros zodat ze achter de mannen aan kon gaan.

De reis naar Domus verliep snel en al snel zag ze de rookpluimen opstijgen. Ze reed Tempus achterna en steeg van Eros af die al boos naar de ingang keek waardoor ze hem geruststelde. 'Het is maar voor heel even jochie.' Catharina nam tempus hand in die van haar en kneep even zachtjes. Ze zou hem bijstaan, in alles wat hij deed omdat ze van hem hield en ze het zelf zou besterven als hij dood zou gaan. Haar blik ging even naar de vele ringen die ze vandaag moest dragen, maar iedere ring had een betekenis en twee van de ringen had ze bij haar bruiloft gekregen en die zou ze altijd dragen.

Oblivios was met Tempus en Catharina meegegaan naar de ingang van Sub Terra. Toen hij eenmaal in de ondergrondse tunnels was hoorde hij het gehuil van schimmen die naar de onderwereld vertrokken, Sub Terra lag namelijk diep in de aarde en volgens diverse mythen lag daaronder de onderwereld. Met Ramess op zijn schouder tuurde Oblivios de onderaardse gangen in. 'Ik ben benieuwd wat we hier nog allemaal zullen horen van de bomen. Tot hier reiken hun wortels, en die vertellen nog wel eens een verhaal over de boom..' fluisterde hij, al wist hij niet waarom, waarschijnlijk uit automatisch respect voor de bomen. In de verte kon je het afvuren van projectielen door het Garahanse leger horen. Met Garahan als hulp voor de Nigris was de stad gedoemd om te vallen. Oblivios pakte een wortel van een grote boom vast en sloot zijn ogen. 'O wijze boom, vertel mij waar koningin Samara zich nu bevind alstublieft....' sprak hij. De oude boom kreunde en fluisterde het volgende vervolgens door: 'De koningin heeft met haar generale staf inmiddels tijdelijk hun onderkomen gezocht in het sterfort van Domus. Alleen de koningin en haar naaste handlangers hebben de sleutel tot het zwaarbewapende fort. De koningin der Nigris zal er moeite mee krijgen.'
Oblivios keek naar zijn metgezellen. 'Samara zit veilig, voor nu dan. Maar we moeten wel haast maken bij onze reddingsactie.'

Er heerste een dodelijke stilte in de tunnel waar ze stond. Er stond een kind naast de mysterieuze vrouw. Het blonde meisje had een bloemenkrans om haar hoofd. Haar witte jurkje waaide mee met de wind. Ze had de hand vast van de vrouw in de tunnel. Haar mantel om haar heen. De mantel had een witte kleur en was met goud versierd. Het enige wat te zien was van de vrouw waren haar volle lippen, haar handen en haar blote voeten die wonder boven wonder schoon waren. Maar daar zou je niet eens naar kijken. Nee, de vrouw was beeldschoon ondanks ze niet was te zien onder haar mantel. De tunnels hadden vreemde gekleurde wortels. Een harpenspel weerklonk door de tunnel heen. Naast haar kneep het meisje in de hand van de vrouw en de vrouw keek haar aan.

‘Ik ben bang,’ Zei het kleine meisje zacht. De vrouw haar mondhoeken gingen omhoog. ‘Je bent een kind van de natuur mijn lief. Niemand zal jou schaden..’ Zei de vrouw zoet, haar stem was hoog en het klonk als muziek in je oren. Het meisje was daardoor bij de vrouw gekomen. De zang had haar gelokt en sindsdien zorgde de vrouw voor haar als haar eigen dochter. Want het kleine blonde meisje was niemand anders dan een onschuldig kleine 8 jarige. Genaamd Melodie. ‘Wat nou als de slechte mensen ook de tunnel binnen komen..’ Vroeg ze angstig. ‘Daar ben ik voor, Melodie. Jij leid ze en kalmeert ze, niemand zou dat zo goed kunnen als jij,’’ Sprak ze het kleine meisje bemoedigend toe.

Buiten klonk hoeven getrappel en Melodie liet de hand los van de vrouw en rende vooruit. Ze kende naar het geluid en het licht. Haar blauwe ogen straalde. Ze stond vlakbij de ingang toen ze de andere zag. Haar kinderlijke lachje weerklonk en galmde door de tunnel. Ze rende weer vooruit en pakte de hand van Catharina vast en nam hun mee de tunnel in. Eenmaal in de tunnel liet ze hun handen weer los. Ze rende weer de tunnel door en begon opeens zwierig te draaien en te lachen. De vrouw pakte het kleine handje weer vast en na haar een keer rond gedraaid te hebben zetten ze Melodie tot stil stand naast haar.

Ze keek Tempus en Catharina aan. ‘’Wat doen jullie hier?!’’ Klonk haar stem streng. De muziek stopte met spelen. Je zag alleen haar lippen bewegen. ‘’Dit is geen plek voor oorlog…’ Zei ze scherp. Melodie keek op. ‘’Tempus en Catharina zijn lief.’’ Zei Melodie. De vrouw keek melodie aan en Melodie glimlachte. Ze keek weer op en keek Tempus en Catharina aan. ‘’Dit is geen plek voor een pas getrouwd stel, dus wat doen jullie hier…’’ ‘’Dit is de plek van de bomen, wie zijn jullie om hier te kunnen zijn..’’ Melodie keek even naar de vrouw. ‘’Dat is mijn Dominia..’’ Zei Melodie. Lillith keek Catharina aan. ‘’Dan zou ze moeten weten dat dit geen plek is voor bloed en verderf..’’ Zei Lillith scherp. Lillith wees naar de messen. ‘’Dat zijn messen voor de dood niet waar?’’ Zei lillith scherp. ‘’Wie denken jullie wel niet te zijn om over het lot van de mens te bepalen.’’ Zei lillith. ‘’Wat maakt jullie zo bijzonder dat jullie dit moge doen. Jullie rang als Clanleiders maakt me niet uit. Dat is geen Excuus.’’ Zei Lillith. Ze deed haar hoofd iets verder omhoog. Haar ogen waren net te zien in de duisternis van de kap. Ze waren zo blauw als de diepste zee. Lillith deed haar mantel iets open zodat er een ketting te zien was. De ketting had een blauwe edelsteen omcirkeld met sierlijk zilver. Een witte jurk was te zien. ‘’Mijn naam is Lillith Orcalum, gestuurd uit de eerste wereld, gemaakt door het stof. Gestuurd om de wereld in evenwicht te brengen en de zwarte dame voor eens en altijd uit te schakelen, dus vertel mij eens. Hoe dachten jullie de Nigris te verslaan als haar krachten groeien. ‘’ Zei Lillith. Achter hen weerklonk het geluid van slaande vleugels. Een mysterieus wezen kwam achter heen. Zijn vleugels bleven omhoog staan en Lillith en het Mysterieuze wezen sloten ze eigenlijk in. Het wezen zag er vriendelijk uit maar schijn kon bedriegen. ‘’Vechten heeft geen zin als je geen idee heb tegen wie je eigenlijk vecht..’’ Zei Lillith haar ogen straalde en ze deed haar hoofd weer iets naar beneden zodat alleen haar lippen te zien waren. ''Jullie weten niets over de Nigris Clan, jullie weten niet eens wie zich daar boven bevinden. Lady Lavinia is nog niet aangekomen in Domus en dat is maar goed ook, de zwarte dame heeft bezit van haar genomen en niets zal rusten voordat ze haar doel heeft bereikt. De Animas van de Nigris vechten voor één ding en dat is het Lavinia boek. Een boek dat jullie van hen hebben afgenomen. Een dierbaar bezit zeker voor de zwarte dame. Haar woorden staan in het boek. Jullie hebben de slapende honden wakker gemaakt door het boek te vinden en te houden.'' Zei Lillith haar woorden waren hard en kill.

Oblivios ving de woorden van een onbekende vrouw op, een jonge vrouw. Ze waarschuwde Tempus en Catharina en vertelde dat ze uit de oude wereld kwam. Maar Oblivios vond dat de vrouw wel gepropagandeerd was door de Nigris, ze sprak eigenlijk vol lof over de krachten van de Nigris clan. Ook hoorde hij dat de vrouw hen verbood hier te zijn, misschien niet in die woorden, maar daar kwam het wel min of meer op neer. 'Dan vraag ik me af waarom u hier bent.' zei Oblivios hoofdschuddend. 'Ik kom ook uit de oude wereld, ik heb ook het einde meegemaakt, dus ik weet waar ik over praat en zoiets mag nooit weer gebeuren. Daarom is het van belangrijk dat Sub Terra in gebruik gaat, de Nigris zetten met de aanval op Domus eigenlijk alleen maar het werk van de mens in de oude wereld voort. Als ze niet stoppen kan dit wederom het einde betekenen, dus vertel me alsjeblieft niet wat goed of slecht is, want de schuld ligt niet hier, maar bij de Nigris op het moment.' vervolgde hij geïrriteerd. 'Als de Nigris niet oppast zal koningin Samara zélf de zogenaamde slapende 'honden' van haarzelf wakker maken, en dat mag niet. Ze heet namelijk als laatste wapen nog twee grote griffioenen die de stad moeten bewaken wanneer het niet anders kan. Duizenden zullen sterven en de griffioenen zullen ook hun eigen stad grotendeels verwoesten, dus daarom moet Samara tot rede gebracht worden.' legde hij uit. Waarschijnlijk wisten Tempus en Catharina dit ook niet, maar toevallig wist Oblivios het, omdat hij vroeger veel tijd met Samara had doorgebracht. 'Het boek is trouwens tot op de dag van vandaag onschadelijk en kan pas weer kwaad wanneer de zwarte dame van je, het weer in haar bezit heeft, dus laat de hogere machten ons bijstaan.'

Ramess was intussen de tunnels al ingevlogen en had een goed doorgaanbare doorgang gevonden. 'Oblivios, Catharina, Tempus, ik heb een goed doorgaanbare tunnel gevonden.' kraaide hi trots.

Tempus keek vervreemd naar de vrouw, die een hele preek gaf over het bestaan van de wereld, de oorlog en hun bemoeienis ermee.
''Mevrouw, het is en blijft onze taak om de wereld veilig te houden. We moeten de onschuldige mensen uit Domus krijgen, en de rest van de wereld veilig stellen''
Tempus hoorde het gekraai van Ramess en maakte aanstalten om de tunnel in te gaan, richting Domus.
Tempus keek triest naar de gang die naar de eens zo glorieuze stad leidde.
De Nigris hadden, wanneer ze zouden winnen, een grote basis in handen. Het had de beschikking over alle plaatsen in de wereld, en het lag centraal zodat er vanuit dat punt alles mogelijk was.
Gelukkig was het Magistrerium druk bezig met het regelen van alles. De stad mog niet in verkeerde handen vallen, maar moest ook ongeschonden blijven.
''Kom op, we mogen geen tijd verspillen aan praatjes. Hoe langer we wachten, hoe langer het duurt voordat de mensen bevrijd zijn, en hoe meer kans er is dat de koningin haar Griffioenen los laat.''
Tempus liep de gang in, achter Ramess. Hij pakte Cath's hand, en glimlachte.
''Het zal zo voorbij zijn''

--Vanuit een klein donker kamertje in het Paleis van Lumos was Ron Conim bezig met de laatste voorbereidingen voor zijn aanval.
Het zou niet lang meer duren of Tempus zou een bericht sturen naar het Magistrerium, dat hij was aangekomen in Domus. En op dat moment zouden zijn bemanningen vanuit de lucht aanvallen om de stad plat te bombarderen. Tempus, Lady Catharina, Oblivios, de koningin. Ze zouden allemaal ten prooi vallen. Hij zou het nieuwe vertrouwde hoofd van het Magistrerium worden, en de Caelos zou vallen.
Voor nu en altijd.--

Lady Catharina voelde de spanning in haar lichaam oplopen en
ze wist welke kant het opging. Niet de goede kant, maar ze kon haar evenwicht
niet goed herstellen omdat ze dichter bij de krachtbron kwamen. Het aanzicht
van Melodie vlak bij de bron maakte dat haar haren begonnen te bewegen op een
wind die niet te voelen was en ze keek met een strakke blik naar de vrouw die
naast haar stond. Hoe durfde die vrouw het te wagen om Melodie hier mee naartoe
te nemen? Catharina kon de vrouw niet goed aankijken, maar ze voelde welke
kracht van haar afstroomde en ze glimlachte lichtjes. Ze kende die kracht al
had ze het zelf gehad. Haar oma had een zeer lichte variant van die kracht
gehad, maar de vrouw voor haar had tonnen meer van die kracht in haar zitten.
Catharina zei niets tegen de vrouw, liet haar uitspreken en liet de anderen
voor haar spreken. Het enige wat zij deed was recht in de ogen van de vrouw,
Lillith, kijken. Ze liet haar ogen misschien niet zien, maar Cath kon dwars
door de mantel heenkijken naar de plek waar haar ogen hoorden te zitten. Pas
toen Tempus aan haar begon te trekken om naar de tunnel te gaan, verbrak ze de
verbinding en draaide haar hoofd naar Tempus. Ze keek licht verdrietig en
schudde haar hoofd. ‘Wacht, allemaal.’ Even keek ze naar hun verstrengelde
handen en liet haar hand gaan, wachtte totdat hij haar losliet en stapte naar
achteren waarbij ze haar brandende hand tegen haar aanhield. Eros kwam
dichterbij, brieste in haar gezicht en ging vervolgens de tunnel in. Met haar
ogen gericht op de verdwijnende gestalte, begon ze te spreken. ‘Je ziet recht
door me heen of niet? Je ziet precies waar ik uit besta.’ Ze draaide haar hoofd
naar Lillith. ‘Je weet net zoals ik wat er gaat gebeuren in Domus is het niet
Lillith?’ Met een geoefende beweging en dodelijke snelheid trok ze de messen
tevoorschijn. ‘Jij kent al de leugens die ik vertel en alles wat ik moet doen
om de goede vrede proberen te behouden en weet precies wanneer ik iemand de
waarheid heb verteld. Ik weet niet of ik om een voorspelling kan vragen omdat
ik ook weet hoe ik zal sterven en door wiens hand dat zal zijn, maar zullen
mijn leugens me ooit opbreken? Zal de strijd weer beginnen als ik beken dat ik
mezelf niet zo goed ken als ik doe? Dat ik mijn vrije wil heb opgegeven omdat
ik die keuzes niet meer wil maken? Deze messen zijn inderdaad de messen voor de
dood. Ze komen rechtstreeks uit de vorige wereld en deze heb ik gebruikt om
mijn eerste persoon mee te doden. Deze messen zullen ook mijn eigen dood
betekenen, maar ik ben bereid ze af te staan en ze te geven aan de onschuld die
de beste bescherming biedt.’ Ze draaide zich nu geheel naar Lillith, liet haar
ziel aan de vrouw zien die moest zien dat haar ziel de duistere kant opging hoe
meer ze richting Domus zou gaan. ‘Ik vraag niet om vergiffenis die ik nooit zal
krijgen, maar om bescherming om te doen wat mij het juiste lijkt.’ Catharina
liep naar Melodie en hurkte voor haar neer. ‘Hierbij maak ik jouw mijn
beschermer Melodie. Jij bent de persoon die mijn ziel voor nu mag bewaken
totdat dit voorbij is en je op een nacht droomt van mij. Ik zal je zeggen dat
ik van je hou, mijn lieve kind, en ik zal de last die je draagt van je afnemen.
Mijn woorden zullen de waarheid bevatten, mijn kracht zal overspringen op jou
zodat je deze last kan dragen en je zult mijn ziel met je meedragen. Ben je
bang dan roep je mijn naam en in gedachten zal ik direct bij je zijn. Weet je
waarom Melodie?’ Catharina legde de messen in de handen van het meisje en
streelde het haar uit haar gezicht. ‘Omdat deze messen met mij in contact
staan, net zoals ik met Eros in contact sta en als jij me nodig hebt zullen ze
dat meteen zeggen, want anders word ik heel boos op ze. En dan zal ik in je
gedachten zijn en kun je me vertellen wat er aan de hand is en zal ik alles
doen om je te helpen.’ Cath leunde iets naar voren en haar ogen schitterden
goudachtig toen ze een kus op het voorhoofd van het meisje drukte. ‘Een
zegening voor jou omdat ik met meer dan mijn hart van je hou.’ Glimlachte ze
het meisje toe. Het was een oud kinderrijmpje dat haar moeder haar altijd
vertelde iedere keer dat ze werd gezegend. Ze stond op en knikte naar Lillith
waarna ze zich omdraaide en naar Tempus en Oblivios liep. Misschien hadden ze
een flauw vermoeden van welke geheimen ze had onthuld, maar Lillith zou het
weten. Lillith wist precies waar ze uit bestond en zag hoe Catharina langzaam
haar geheimen vertelde aan degene die ze het meest vertrouwde, maar diegene
moesten zelf de puzzelstukjes bij elkaar leggen om het hele plaatje te kunnen
zien. En Catharina was degene die hoopte dat ze haar nog accepteerden als ze
het allemaal wisten. Degene voor wie ze het meest bang was, was de persoon die
door bijna niemand was herkend. Sam. Hij zou meer dan kwaad op haar zijn en ze
kon het hem niet kwalijk nemen, maar ze had haar moeilijke keuzes gemaakt om gelukkig
te kunnen worden. Ze liep voorbij de mannen, bleef staan en keek schuin naar
Oblivios. ‘Je vergeet weer de balans van het moment Oblivios. Het is niet
alleen de fout van de Nigris. Het is de fout van de Caelos dat we niet eerder
hebben ingegrepen en zij hebben daar alleen maar gebruik van gemaakt. Het is de
fout van het Magistrerium dat ze niet eerder op de hoogte waren en daar hebben
zij ook gebruik van gemaakt. Dus impliceer nooit dat het alleen maar de fout
van de Nigris is, want dan heb je de belangrijkste les nog steeds niet geleerd.’
Ze sprak zachtjes, maar haar bedoeling was duidelijk en zonder verdere omhaal
liep ze de tunnel in, op zoek naar Eros.


- Hier zitten dingen bij die pas duidelijk worden als de huwelijksceremonie van Tempus en Catharina beginnen. Nicole weet hier al van en weet waar ik het over heb.

'Dan vraag ik
me af waarom u hier bent.' Zei de oudere man. Lillith draaide haar hoofd naar de man
toe. Haar fel blauwe ogen op hem gericht. Ze voelde wat hij voelde, ze hoorde
precies wat hij dacht. ‘’Als u dacht dat ik hier
ben om u tegen te houden heeft u dat goed maar als u denkt dat ik hier ben om
de Nigris Clan te beschermen omdat ik volgens u met veel lof over ze spreekt
dan heeft u dat bij het verkeerde eind, mijn heer Oblivios Feldor.’’ Zei Lillith op een scherpe toon. Een donkere violenspel
weer klonk en met dat violen spel begon het uiterlijk van de jonge vrouw te
veranderen. De wind werd sterker en voerde de tunnel in. De wind leek de
Clanleiders willen weg te blazen. De mantel vloog af van de
vrouw en witte haren werden zichtbaar. Haar ogen leek als die van de
dood. ‘’Ik ben hier om de lasten te dragen van
de fouten die in de wereld worden gemaakt. Ik ben Lillith Orcalum leidster van
een geheim bondgenootschap van de boom der Allerzielen. Ik ben een dochter van
de boom der Allerzielen. Eeuwen was ik vast gehouden in een boom in Greenwich,
in de Highlands in het graan. Jaren lang heb ik geslapen en ik zou pas ontwaken
als de wereld mij nodig had. De laatste keer dat ik ben ontwaakt was in de tijd
dat de mens een koningin van het Nigris volk wreed werd vermoord.’’ Vreemde zwarte sierlijke slierten verschenen over de
armen heen alsof er een getatoeëerde klimop op groeide. Op haar gezicht
ontstonden bladeren. Misvormingen die ze haar leven lang moest dragen. Nu de mantel
weg was zag je ook boeien om haar polsen en enkels, ze waren als het waren los
gesneden. 'Ik kom ook uit de oude wereld, ik heb ook het einde meegemaakt, dus ik
weet waar ik over praat en zoiets mag nooit weer gebeuren. Daarom is het van
belangrijk dat Sub Terra in gebruik gaat, de Nigris zetten met de aanval op
Domus eigenlijk alleen maar het werk van de mens in de oude wereld voort. Als
ze niet stoppen kan dit wederom het einde betekenen, dus vertel me alsjeblieft
niet wat goed of slecht is, want de schuld ligt niet hier, maar bij de Nigris
op het moment.' Zei de oudere man. 'Als de Nigris niet oppast zal koningin Samara
zélf de zogenaamde slapende 'honden' van haarzelf wakker maken, en dat mag
niet. Ze heet namelijk als laatste wapen nog twee grote griffioenen die de stad
moeten bewaken wanneer het niet anders kan. Duizenden zullen sterven en de
griffioenen zullen ook hun eigen stad grotendeels verwoesten, dus daarom moet
Samara tot rede gebracht worden.' legde hij uit. ‘’ZWIJG JIJ DWAAS!’’ Haar stem galmde door de tunnels heen. Haar ogen leken wel de ogen van
de dood. ‘’U vooroordelen over de
Nigris zijn niets anders dan wraakgevoelens en haat!’’ Zei Lillith. ‘’Ik weet dat
u een oud soldaat ben en u heeft meer bloed laten vloeien dan goed gedaan in de
oude wereld dus praat mij niet van goed of kwaad!’’ Zei Lillith streng. ‘’Op mijn 15 jaar kwam ik in de wereld van Dust als stof, eeuwen heb ik
rond gezweefd. Ontstaan op het moment van de eerste oorlog. Opgesloten in een
boom tot ik weer nodig was.’’ Zei Lillith. ‘’Ik heb de oude wereld ook meegemaakt toen hij verging.
Een fout van de mens maar het is niet alleen de Nigris Clan die het verziekt!
Het zijn alle Clans!’’ Zei Lillith streng. ‘’In tijden van oorlog vochten jullie net zo hard terug,
onschuldige levens geschonden. Jullie bloedrituelen en vergif van woorden.. De
Nigris zit fout maar zij zijn de enige die daar vooruit komen..’’ Zei
Lillith kalm. ‘’De Vincenza
met hun huurlingen, De Dustseekers die moorden voor stof, Het Magistrium met
het kwellen van de ziel door het stof te laten zien en hun op te sluiten. De
Caelos Clan met hun rituelen en het oproepen van de dood.’’ Zei Lillith. ‘’Ieder mens is als je het zo
bekijkt slecht, mijn heer.’’ Zei ze kalm. ‘’Duizenden mensen zullen sterven wanneer jullie aankomen
in Domus. Bombaren om voorgoed van het Magistrium en de Caelos af te zijn. Een Anima die jullie niet zal laten rusten
voordat jullie haar het boek geven. Jullie hebben een grote fout gemaakt door
het boek te houden en zijn magie in leven te houden. Jullie hebben de zwarte
dame ontwaakt en zij zal niet rusten voordat de echte wereld en de onderwereld
van plaats verruilen. Geen mens zal veilig zijn en haar krachten groeien
doordat jullie dwazen het boek van meer magie, macht en energie hebben
voorzien..’’ Zei Lillith. Haar woorden waren streng maar waar. Zolang ze
niet eens wisten hoe ze de zwarte dame konden vernietigen zou ze blijven
voortleven. Aan messen had je niets zelfs niet als ze zich zou schuil houden in
de mensen. En daarbij kwam nog dat ze het ergste wezen nog niet hadden gezien.
De Anima van de zwarte dame kon zo groot worden als de hoogste boom in Claps.
Zijn 5 Koppen en 5 staarten vernietigde iedereen op zijn pad en dacht nou niet
slim te zijn door hun koppen in de knoop te leggen want dan vormde ze één gezamenlijk
hoofd. De zwarte dame was de meest gevaarlijke vrouw die er bestaan kon. ‘’Het boek verborgen houden in Domus
bij de fontein was geen goed idee. Als het water de bladzijdes raakt zal de
onderwereld een poort kunnen openen naar de onze. Ik ben hier niet voor de
gezelligheid. Ik ben hier omdat ik de zwarte dame voor eens en vooral moet
vernietigen. Alleen de Elementen om haar te doden zijn hier en daar verspreid
en moeilijk te vinden.’’ Zei Lillith. Ze pakte de ketting beet. ‘’Dit is het kristal die de kracht
kan oproepen en de staf van de zwarte dame tot leven kan wekken.’’ Zei ze kalm.
Ze snoof even. ‘’Maar jullie zijn enkel en alleen de interesseert in jullie
eigen dingen en geven de Nigris als maar de schuld maar jullie zijn net zo
slecht als hun daar buiten mijne heren.’’ Zei ze. ‘’Buiten zijn de Anima’s aan het vechten, Anima’s die het
boek willen terug brengen naar zijn isolatiecel. Een cel die openen is gelaten
door verraad.’’ Eindigde ze kalm. 'Het boek
is trouwens tot op de dag van vandaag onschadelijk en kan pas weer kwaad
wanneer de zwarte dame van je, het weer in haar bezit heeft, dus laat de hogere
machten ons bijstaan.' Een duidelijke sis kwam uit de mond van Lillith. ‘’En u zou de Caelos moeten leiden,
je weet niets over de zwarte dame, je weet niets over het boek. Je weet niet
eens hoe je het zou moeten vernietigen, Heer..’’ Siste ze woedend naar
de man. Lillith was niet van hem gediend. Hij gedroeg zich alsof hij beter was
dan wie dan ook. Alsof hij alles beter wist. ‘’Als je beter zou luisteren naar een dienaar dan zou je
niet zo’n ontzettende hoge dunk hebben, Heer..’’ Waarna ze een schok
kreeg en haar ogen dicht deed. Ze mocht haar mening niet zo uiten dat was
verboden. Ze keek hem fel aan. ‘’Ik
wist niet dat de dienaars van de bomen zo weinig respect van de opvolger kregen,
want ik ben een u, ik ben nog ouder dan deze wereld ondanks ik er zo niet uit
zie, heer.’’ Vervolgde ze kalm. ‘’Als u het echt wil weten, het boek absorbeert de krachten om zich heen,
de bewakers zijn allang aangetrokken en hebben het boek openen geslagen en
gelezen, er zijn losse bladzijdes de wereld in verholpen dus ongeschaad is hij
niet. De zwarte Dame heeft nu al vele dienaren en het kan alleen al kwaad door
een heel klein druppeltje van de fontein, dus praat bij niet van haar en haar
boek.’’ Het begon op te vallen dat Lillith de woorden: de zwarte dame
vol walging begon uit te spreken. 'Oblivios,
Catharina, Tempus, ik heb een goed doorgaanbare tunnel gevonden.' kraaide
hij trots. Lillith keek even naar de vogel en toen naar haar eigen Anima die
zich achter Tempus bevond. ‘’Mysterie, let goed op mijn opvolgerster ik wil niet dat ze ook maar
iets mee krijgt van het geweld van de mens.’’
Zei ze kalm en keek even naar Melodie die bang in haar hand had geknepen.
Lillith glimlachte lichtjes naar het meisje. Melodie schudde haar hoofd. ‘’Ik ben een grote meid,’’
Zei ze zachtjes. Lillith streek door haar haren heen. ‘’Je bent een sterke en bijzondere
meid, Melodie. Maar jij bent hier nodig.’’ Zei

ze kalm. Ze keek op naar Tempus toen hij Zei: ''Mevrouw, het is en
blijft onze taak om de wereld veilig te houden. We moeten de onschuldige mensen
uit Domus krijgen, en de rest van de wereld veilig stellen'' Lillith keek hem kalm aan. ‘’En het is mijn taak om er voor te
zorgen dat de zwarte dame niet nog sterker word en de balans weer word
hersteld. Jullie daarin tegen worden vernietigd zodra ze jullie zien.’’
Zei ze. Ze keek naar Lady Catharina. ‘’Enkel en alleen Cath zou worden bespaard doordat ze iets dierbaars
heeft gekregen van een geest, genaamd Abigail.’’ Zei ze kalm. ''Kom op, we mogen geen tijd verspillen aan praatjes. Hoe
langer we wachten, hoe langer het duurt voordat de mensen bevrijd zijn, en hoe
meer kans er is dat de koningin haar Griffioenen los laat.'' ‘’Praatjes die nuttig kunnen zijn,
heer.’’ Zei ze scherp. Ze zag hoe Tempus de hand van Catharina beet nam
en zij zich even later zich bevrijden en naar haar toe liep. Lillith trok de
witte cap op maar ze bleef zichtbaar. Mysterie had de mantel beet die ze later
weer om zou doen zodat ze niet ten prooi van het kwaad zou vallen want een
klein zwart stofje kon haar veranderen. ‘Je
ziet recht door me heen of niet? Je ziet precies waar ik uit besta.’ Zei
Lady Catharina. Lillith keek haar aan en
knikte uiteindelijk. ‘Je weet net zoals ik wat er gaat gebeuren in
Domus is het niet Lillith?’ Vervolgende ze. Opnieuw
knikte ze kort. Melodie schrok toen Catharina de messen trok en ging achter
Lillith staan. Lillith bleef rustig, ze verroerde geen vin. ‘Jij kent al de leugens die ik vertel en alles wat ik moet doen om de
goede vrede proberen te behouden en weet precies wanneer ik iemand de
waarheid heb verteld. Ik weet niet of ik om een voorspelling kan vragen omdat ik
ook weet hoe ik zal sterven en door wiens hand dat zal zijn, maar zullen mijn
leugens me ooit opbreken? Zal de strijd weer beginnen als ik beken dat ik mezelf
niet zo goed ken als ik doe? Dat ik mijn vrije wil heb opgegeven omdat ik die
keuzes niet meer wil maken? Deze messen zijn inderdaad de messen voor de dood.
Ze komen rechtstreeks uit de vorige wereld en deze heb ik gebruikt om mijn
eerste persoon mee te doden. Deze messen zullen ook mijn eigen dood betekenen, maar
ik ben bereid ze af te staan en ze te geven aan de onschuld die de beste
bescherming biedt.’ Zei Catharina. Lillith liet
haar rustig uit praten en keek haar aan. ‘’Ik weet net zoveel als de bomen der Allerzielen, mijn kind.’’
Zei Lillith kalm. Het klonk raar uit haar mond omdat ze er jonger uit zag maar
dit was wel de manier hoe de bomen tegen hun domina spraken. ‘’Een voorspelling is altijd mogelijk
maar mijn krachten vloeien langzaam naar mijn opvolgster.’’ Zei ze met
een glimlach. Lillith kon natuurlijk wel voorspellen voor Catharina wat er ging
gebeuren maar een voorspelling kon veranderen. ‘’Het leven legt genoeg paden neer om uit te kunnen
kiezen, volg je hart en gij zult vinden.’’ Zei ze kalm en keek
vervolgens naar Melodie die Catharina aan keek. Lillith ogen gloeide even maar
keken Catharina vervolgens weer aan. ‘’Leugens zijn nooit goed kwa
aard en de waarheid zou je kunnen breken maar wie wil je zijn? Een leugen of
jezelf. De gene die echt van gij houden zullen aan je zijden blijven staan,
maar de gene die zich bonden aan een leugen zult gij verliezen.’’ Begon
Lillith aan haar voorspelling. ‘’
Wie vecht voor het gene wat gij kan zijn kan verliezen maar wie niet vecht en
verzwijgt heeft altijd verloren ‘’ ‘’De paden die je zult bewandelen zullen
leiden naar jezelf alleen het is aan jou om te kiezen of je die paden dan ook
wil volgen.’’ Zei Lillith kalm en eindigde hiermee haar voorspelling. ‘Ik vraag niet om vergiffenis die ik nooit zal krijgen, maar om bescherming om te doen wat mij het juiste lijkt.’ Lillith
knikte kort naar haar en keek hoe ze voor melodie neer hurkte. Melodie keek
Catharina met grote ogen aan maar ze twinkelde nog steeds als het onschuldige
kind zoals ze was. ‘Hierbij maak ik jouw mijn beschermer Melodie. Jij
bent de persoon die mijn ziel voor nu mag bewaken totdat dit voorbij is en je
op een nacht droomt van mij. Ik zal je zeggen dat ik van je hou, mijn lieve
kind, en ik zal de last die je draagt van je afnemen. Mijn woorden zullen de
waarheid bevatten, mijn kracht zal overspringen op jou zodat je deze last kan
dragen en je zult mijn ziel met je meedragen. Ben je bang dan roep je mijn naam
en in gedachten zal ik direct bij je zijn. Weet je waarom Melodie?’ Melodie
schudde haar hoofd maar pakte de messen
toch aan. Ze keek Catharina aan en keek toen naar haar jurk, het lintje wat om
haar jurk zat trok ze eraf en bond ze om de pols van Catharina. Lillith
glimlachte kort. ‘’Melodie staat met je in contact nu, ze zal er zijn wanneer
je haar het meest nodig zult hebben, en dat zal vaak genoeg zijn. Mijn kind.’’
Zei Lillith kalm. ‘Omdat deze messen met mij in
contact staan, net zoals ik met Eros in contact sta en als jij me nodig hebt
zullen ze dat meteen zeggen, want anders word ik heel boos op ze. En dan zal ik
in je gedachten zijn en kun je me vertellen wat er aan de hand is en zal ik
alles doen om je te helpen.’ Legde Catharina uit. Ze
leunde naar voren en drukte een kus op haar voorhoofd. Melodie liet een klein kinderlijk
giecheltje horen en sloeg haar armpjes om Catharina’s nek heen. ‘’U zult altijd mijn tweede mama blijven wat er ook
gebeurd.’’ Zei melodie lief en drukte een kusje op haar wang en liet
los. ‘’Ik hou ook van u,’’ Zei Melodie lief.




Lillith
zag dat ze begonnen te lopen en Lillith pakte de hand van melodie beet en liep
achter hen aan. Maar zo ver achter hen dat hun haar niet zag of hoorde maar zij
hen wel door dat de wortels alles lieten herhalen. Maar zoals al eeuwen lang
verborgen de wortels en de bomen haar bestaan.

[OKe, het is veel te lastig om alles weer opnieuw te bedenken dus ik zeg voor mezelf dat het gebekvecht nu is afgelopen? Laten we ons maar eens met de oorlog gaan bemoeien. ]

Met iedere stap die Lady Catharina zette, was het alsof ze een stap dichter bij de waarheid kwam. Al was haar ziel in eenheid geweest tijdens haar huwelijk dat betekende niet dat het niet naar een kant om kon slaan en in haar geval was dat vaak richting de duistere kant omdat ze die kant het beste kende. Zelf liep ze achter Oblivios en Tempus aan, had na de ontmoeting van Lillith geen contact meer met ze gezocht, maar was bij haarzelf te rade gegaan. Aan de ene kant had ze opluchting gevonden bij de komst van Lillith, maar aan de andere kant voelde ze zichzelf aangetast in haar waardigheid als een Domina dat ze hier niets van wist, maar die gedachten en gevoelens liet ze snel weer los. Zelfs al was zij de Domina dan betekende dat nog niet dat ze alles moest weten wat de bomen deden en wat de boom Allerzielen voor haar verborgen hield. Dit was de manier waarop ze leerde, door de mensen zelf te ontmoeten en te conserveren met hen, zich gedragend zoals ze zou moeten. Haar hand leunde lichtjes op de schoft van Eros die haar begeleidde door de doolhof van de wortelen. Het was dat haar andere hand in een keer licht langs een wortel streek dat Catharina stil bleef staan en even diep zuchtte. ‘Als je haar per se meeneemt, houd haar veilig, grootmoedertje.’ Was het nou per se noodzakelijk dat Melodie mee kwam? Ze was een kind en hoefde niet nog meer gruwelen mee te maken dan ze al had gezien in haar jeugdige leven. Zelfs al was ze de opvolgster van Lillith dan kon Catharina nog wel protesteren en proberen het meisje veilig te houden, dat was ook een van de redenen dat ze haar messen aan het meisje had gegeven. Zo zou ze direct weten als er iets aan de hand was en de messen hadden soms een eigen wil waardoor Melodie meer ervaring tijdens een gevecht of een hinderlaag had. Zuchtend liep ze door en zag dat Tempus en Oblivios de uitgang naderden. Snel zouden ze aan de oppervlakte zijn en iets kunnen doen om Domus te kunnen helpen. Zelfs al waren ze maar met z’n drieën, ze konden soms meer dan een heel leger voor elkaar kon krijgen.

[Zo.. nu mogen jullie weer eens gaan posten. Thom!! Kun je ook nog bij het huwelijk posten aangezien jij de ceremoniemeester bent?]