Wonderbaarlijk.
Dat was het eerste wat Tempus wist uit te brengen toen hij het schimmige blauwe licht uit de grond zag komen. De boom, die hier al jaren, eeuwen stond was omgevallen na de laatste storm, en had een groot gapend gat overgelaten.
Tempus herinnerde zich de storm nog maar al te goed. De storm in van het stof in Claps.
Het stof had zich toch een eigen weg weten te banen, en had gedaan wat hij zelf wou. Het was niet precies wat Tempus graag had gewild, maargoed. Het kan altijd erger. Babylon was zich aan het vormen, het stof zou zijn oorsprong terug krijgen.
Helaas had de storm de boom veel schade aangedaan. Tempus keek naar de dikke stam, die treurig om de grond lag. Hij vond het altijd vreselijk als hij een boom zag vallen. Het zag er zo triest uit.
Maar er zat altijd wel iets positiefs aan de val van een boom. Tempus zag hoe miljoenen kleine boompjes uit de grond waren ontsproten. Ze waren een nieuw teken van leven. De oude boom had zijn leven gegeven aan de nieuwe kleine boompjes. Zo zie je maar, hoeveel energie erin een boom zit. Nog meer dan in een mens. Alweer een reden dat bomen levende wezens zijn.
Tempus liep naar het grote gat in de grond. Het licht kwam uit de kleine omgeploegde zandheuvel. Dit was zeker merkwaardig. Waarschijnlijk zat er iets in de grond, dat licht geeft. Misschien wel stof.
Tempus keek aandachtig naar het schouwspel.
Toen liet hij zich voorzichtig in het gat zakken, en plantte zijn voeten in de omgewoelde aarde.
Langzaam schepte hij het zand weg met zijn handen. Het licht dat van beneden kwam werd steeds feller en feller.
Hij riep zijn Anima om hulp. Dusty, de hond van Tempus, kon immers graven als de beste, en had binnen een paar tellen een gat van een meter diep gemaakt.



Dusty sprong in het gat en kwam met een doffe plof op de aarde beneden hem terecht. Vrijwel gelijk begon hij met graven. Hij was zo nieuwsgierig naar het felle blauwe licht. Hij moest zien wat het was.
Na enkele seconden was het gat een meter dieper geworden, en het felle licht scheen, vrijwel ononderbroken door. Dusty was helemaal zwart geworden van de zachte aarde die om zijn oren schoot. Ook zijn wederhelft kon wel een douche gebruiken. Dusty glimlachte in zichzelf.
Toen begon de grond opeens hevig de trillen. Het leek alsof het blauwe licht de grond in stukken brak.
In een reflex sprong Dusty uit het diepe gat. En keek wanhopig over de rand, hoe zijn wederhelft werd opgeslokt door het blauwe licht.

Enkele seconde bevond Tempus zich in het luchtledige. Daarna voelde hij een ondergrond en gleed door een wirwar van gangetjes en tunnels. Uiteindelijk kwam hij terecht op een, toevallig geplaatst, bed met bladeren. Het waren de bladeren van de oude boom die in het gat waren terecht gekomen.
Tempus keek om zich heen. Hij was omwikkeld door een waas van blauw licht die uit alle gangen leek te komen. En het was prachtig, oogverblindend, Wonderbaarlijk.

Al spelend liep Alwin door Vernum Springs. De bladeren aan de bomen waren echt prachtig.
Steeds sprong Alwin op naar de vallende bladeren. het was moeilijk om er eentje te vangen. Ze dwarrelen waarheen ze willen.
Ook Salva leek plezier te hebben met de vallende bladeren. Hij was veel beter, en pakte zonder moeite de bladeren uit de lucht, die daarna aan zijn klauwen bleef hangen.
Alwin glimlachtte. Het was leuk om zijn Anima zo gelukkig te zien.
Verderop zag Alwin allemaal tamme kastanjes liggen. Die waren altijd lekker, vooral als je ze roosterde boven een vuurtje. Alwin bukte zich om de lekkere kastanjes te pakken.
Ondertussen speelde Salva door.
De kastanjes glommen in het zonlicht. Alwin proefde er een. Met gesloten ogen genoot hij van de heerlijke smaak van de kastanje. Wat kunnen bomen toch lekkere dingen maken.
Opeens hoorde hij in de verte Salva roepen.
Alwin stond op en rende naar hem heen.


Salva stond naast Dusty, de hond van Tempus. Beteuterd keek hij in een diep gat, waar blauw licht uit kwam.
Salva vroeg wat er aan de hand was. Was Tempus in het gat gevallen ?!
Salva keek naar het blauwe licht dat uit het gat kwam, het was werkelijk prachtig.
Achter hem kwam Alwin aanrennen, die buiten adem, met bolle zakken, bijna in de kuil stapte.

Alwin kon nog net op tijd afremmen. Bijna stapte hij in een gat, waar blauw licht uit kwam.
Verbaasd keek hij op.
''Wat is hier aan de hand'', vroeg hij, en hij keek naar de hond, die peinzend in het gat keek.
Alwin boog over het gat. Zoiets had hij nog nooit gezien.

Layla werd wakker doordat de zon op haar gezicht scheen. Ze strekte zich uit en voelde een paar spieren protesteren. Argh. Ze opende haar ogen en keek recht in de zon waardoor ze ze weer moest sluiten. Ze ging zitten en probeerde opnieuw haar ogen te openen wat nu wel beter ging. Er was in de nacht dat ze hier had geslapen niets veranderd. Misschien dat de zon iets harder scheen dan gisteren, maar daar bleef het bij. Ze zocht om haar heen naar de warmte van Denzel. Ze zag hem nergens en raakte iets in paniek. 'Denzel?', riep ze. Al snel hoorde ze het karakteristieke geluid van de kat. Ze draaide zich in de richting van het geluid om te kijken waar het vandaan kwam. Door de bomen zag ze de kleine kat al aankomen. Er kwam een glimlach op haar gezicht en ze krabbelde overeind om de kat op te kunnen vangen. 'Waar ben jij dan weer geweest?', vroeg ze zacht toen de kat eenmaal in haar armen lag. Haar anima was stil in tegenstelling van normaal. Ik hoorde vannacht iets en ben gaan kijken. Het is echt prachtig. Je moet het zien. De woorden kwamen binnen en ze keek haar wederhelft verbaasd aan. Ze liet Denzel op de grond vallen.

:anima:
Denzel liet zich op de grond vallen en kwam keurig op z'n pootjes terecht. Daarna begon hij te rennen en op zo'n snelheid dat Layla hem nog bij zou kunnen houden. Zo rende over paden, sloeg hier eens linksaf dan weer rechtsaf en zag toen het paadje dat naar de boom toe leidde. Iets voordat hij het einde van het paadje zou bereiken stopte hij. Denzel rook geuren die hij hiervoor niet had geroken en siste even snel naar Layla. Een teken dat ze afstand moest houden en stil moest zijn. Hijzelf liep nu via kleine omweggetjes de plek op en zag een jongen met twee dieren staan. Maar waar was de wederhelft van een van die anima's? Hij rende weer terug naar Layla en knikte haar toe.

Layla was een beetje uitgeput door het stuk dat Denzel haar had laten rennen en kon gelukkig even uitrusten. Niets stoorde haar en ze bleef rustig wachten totdat Denzel terug zou komen. Haar ogen schoten naar de kat en knikte terug. Kalm liep ze de plaats op en zag een grote boom liggen die was omgevallen. Ook zag ze een jongetje staan. Meteen sloot ze zichzelf weer en liet de vrolijkheid over aan Denzel. Iedereen zou haar kunnen verraden en een kleine jongen was veel makkelijker over te halen dan een volwassene. Ze probeerde een kleine glimlach op te zetten en keek naar de jongen. 'Hallo.'

Er kwam uit de bosjes een vrouw rennen, met ver voor haar een klein, superschattig, katje, met grote poten en ogen op een klein kopje.
Alwin zou het wel zo willen knuffelen.
De mevrouw, of meisje, liep erachter aan. Ze was vast nieuw.
''Hallo'' zei het meisje vriendelijk.
''Hoi'', zei Alwin tegen haar. Toen richtte hij zijn aandacht weer op het gat.
''Er is iemand in gevallen'', zei Alwin. ''We moeten gaan helpen''
Hij keek in het diepe, blauw verlichte, gat.
''Ik hoop dat er niets met diegene is, het is volgens mij zeer diep''
Alwin keek naar het meisje, en hoopte dat zij een touw, of zoets bij zich had.


Salva hing over de rand van het gat, kijken of er nog wortels uit de grond staken, waaraan je je kon vasthouden. Dan zou een van ons in het gat kunnen afdalen, om de gevallene te helpen.

Oblivios en Ramess liepen door de bossen van Vernum Springs. Het was een mooie morgen en de zon scheen helder door de boomkruinen heen. Oblivios was opgelucht. Géén harde wind meer die zijn kap keer op keer afblies. Ook Ramess liet zijn vreugde blijken door lachend door de boomkruinen heen te vliegen. Oblivios keek vol bewondering toe. Hoe zijn kleurrijke Anima door de boomkruinen vloog.

'Oblivios! Ik zie zoiets moois! We móeten er echt naartoe. Dat is een bevel!' schaterde de feniks droogjes terwijl hij door de lucht zweefde. Oblivios kwam achter hem aangerend. 'Het is wonderbaarlijk, schitterend!' herhaalde Ramess in andere woorden. Oblivios glimlachte en versnelde zijn loop. Dit was de eerste keer dat hij de vogel zo vrolijk had gezien. 'Rustig Ramess!' grinnikte Oblivios. Maar na enkele meters was hij er al. Voor hem lag een omgevallen boom, opzich niet zoveel bijzonders, als je bedacht dat dit bos er vol mee lag. Maar het was een reusachtige boom! En daar, in dat zand. In een gat. Daar was iets oogverblindends. Toen merkte hij twee andere mensen op. Mensen! ging er vreugdevol in hem om. Hoelang geleden was het dat hij mensen had gezien. 'Gegroet allen!' probeerde Oblivios plechtig tegen de aanwezigen te zeggen. Hijzelf had liever voor een wat minder formele begroeting gekozen maar je wist het maar nooit met sommige mensen. Ramess schaterde door de iets te formele groet van Oblivios en kon zijn schaterende vogellach bijna niet inhouden.

Tempus stond na lange tijd verwonderd toekijken op, en zettte voorzichtig een stap de tunnel in. Het was er iets vochtig. In de loop der jaren waren er vele stalagmieten en stalactieten ontstaan.
Het water droop langzaam.
Plots zag Tempus iets waardoor zijn hart even stopte. De wortels van de bomen onder de grond waren allemaal met elkaar verbonden. De miljoenen kleine boompjes waren verbonden met de resten van de oude grote boom. Op hun beurt waren alle bomen weer verbonden met andere bomen. Kronkelend verdwenen de wortels de tunnel in, die uiteindelijk verdween in een donkere vlek.
''Dusty, je moet echt komen kijken'', riep hij naar zijn Anima.


Dusty hoorde een dof geluid van beneden komen. Het was zijn wederhelft, Tempus. Hij was oké. Maar hij kon hem niet horen. Door de grond waren ze te ver van elkaar gescheiden, en konden hun gedachten elkaar niet bereiken. Dusty twijfelde of hij het gat in moest gaan. Hij wou zijn wederhelft niet alleen laten.
Toen nam hij een besluit.
''Ik moet de tunnel in'', zei hij. ''Ik moet kijken of alles goed is''

Layla keek naar de jongen en keek iets verwonderd. ‘Echt? Wie?’, vroeg ze aan hem. Layla leunde naar voren zodat ze in het gat kon kijken. Er kwam een mooi helderblauw licht uit het gat en ze werd er bijna ingezogen door de mooie kleur. Denzel trok aan haar schoen waardoor ze nu gauw naar achteren ging. Even knipperde ze snel en keek snel naar de kat. Die draaide zich om en siste even. Automatisch ging haar hand naar een van haar messen en ze keek gespannen naar de richting waar Denzel naar had gesist. Ze zag hoe er een oudere man met een feniks aan kwam en een blik van afgrijzen kwam over haar gezicht. Ze had het niet echt op mannen, maar dat was haar eigen keuze niet geweest. Dat kwam door haar vader die ze maar een keer had gezien.
‘Hallo.’, zei ze zacht en stapte iets weg zodat ze gemakkelijk weg kon rennen als dat nodig was. Op de woorden van de hond draaide ze geschokt naar hem toe. ‘Je kan niet. Wat als je verkeerd terechtkomt?’ Ze wilde niet dat er iets met de anima zou gebeuren. Toen kwam er een glimlach door. ‘Misschien kan die feniks je helpen.’

Oblivios zag het meisje een pas naar achteren zetten. Hij vond het jammer dat men door zijn uiterlijk zo weinig vertrouwen in hem had. Toch deed het meisje vervolgens wel direct een beroep op Ramess. ''Onze namen zijn Oblivios en Ramess.'' ging Oblivios verder. ''En het meisje heeft gelijk Anima, je kunt niet zomaar achter je wederhelft aan springen, hoe moeilijk het ook is. Mensen zijn langer en zijn dus moeilijker te breken. Laat daarom Ramess je helpen.'' stelde Oblivios voor.

''Hmm.. leuk dat jullie al weten wat ik wil voordat ik überhaupt een woord heb gezegt!'' zei de feniks sarcastisch en lichtelijk verontwaardigd. ''Maar ik help de Anima wel. Hoe dan ook, eerst wil ik jullie namen weten, vooral die van jou Anima, dan kan ik instructies geven.'' ging Ramess verder tegen de Anima in de vorm van een hond. ''Oja, en meisje, wees maar niet bang voor die ouwe man Oblivios. Hij kan mij nog niet eens aan!'' lachte Ramess.

Natura Naturans
Multi multa, nemo omnia novit.
Natura, Multa, Novit, Omnia, Sapienti,Naturans, Natura Naturans.
De woorden galmden door het grootse ondergrondse gangenstelsel, dat werd vervuld met blauw licht.
Nemo Omnia Novit, niemand weet alles, lachtte het geluid het uit.
De woorden hadden in de gangen een bijzondere naklank, die het geheel mysterieuzer maakten.
De mensen weten veel, maar ze weten niet alles. En hoe meer ze hebben, hoe meer ze willen hebben. Om hun kennis te vergroten. In Cursum Perficio.
Maar weten ze ook het blauwe licht.

Verbum sapienti:
Nemo Omnia Novit.
quo plus habent,
eo plus cupiunt.
Natura Naturans.
In Cursum Perficio.

Talos rende tussen de bomen door. Hij hoorde een geluid uit het bos komen, Het leek wel of iemand een lied aan het zingen was.
Opeens zag hij een blauw lichtje boven de struiken komen, en enkele hoofden.
Twee herkende hij, de hond Dusty, en het jongetje.
Talos was niet van plan om zijn excuses aan te bieden aan het jongetje, al had hij wel iets ergs gedaan.
Talos zag dat het licht uit de kuil kwam. Hij zou proberen zo in de kuil te springen.
Talos nam een grote aanloop, en rende snel richting de kuil, waar de mensen omheen stonden.
Toen nam hij een sprong. Helaas zag hij op het laatst pas een vierde persoon.
''Kijk uit'', wist hij nog uit te brengen, maar hij knalde hoog tegen de persoon om, en viel daarna tuimelend de zwart blauwe diepte in.

Cari liep met Cinta door een bos, toen ze een groepje mensen zag staan.
Wat was er aan de hand?
Cari liep naar de mensen'' Wat is hier aan de hand?" vroeg Cari.
Ze zag een groot gat in de grond, hopelijk was er niemand in gevallen.

Cinta keek naar de andere hond die bij het gat stond.
''Wat is er gebeurt?' vroeg Cinta.

Tempus hoorde een prachtige muziek uit de tunnels komen. Het was een taal die hij eigenlijk niet begreep.
Misschien was het een oude taal, of de taal van de bomen.
Tempus stapte nog wat verder, wie weet wat zich daar bevind.
Toen riep hij naar boven. ''Ik ga de tunnels in''
Tempus liep richting het licht. Waarschijnlijk was er verderop een uitgang. Naar boven klimmen zou geen zin hebben, het was te hoog en te stijl.
En er was immers genoeg licht om te kunnen zien.
Tempus gleed met zijn hand langs de gladde muren, zandgestraalde muren van de tunnel. Het werd bijeengehouden door grote wortels die door de tunnels glijden.
Ze zijn allemaal in verbinding met elkaar. Ze kunnen elkaar verstaan en met elkaar communiceren, vanover de hele wereld. Tempus was onder de indruk van dit feit. Het was iets wat zelfs de mensen niet konden, en waarschijnlijk de mensen uit de oude wereld ook niet.
Plots hoorde Tempus gestommel achter hem. Het leek alsof iemand naar beneden kwam, of beter gezegd naar beneden viel. Tempus snelde erheen om te helpen.

Alwin schrok zich te pletter. De man die hem laatst had gegrepen sprong en viel in de kuil, samen met nog iemand. Maar Alwin had niet gezien wie.
Van de schrik verloor hij zijn evenwicht en viel in de blauw verlichtte tunnel.
De muziek vloog langs zijn oren. Verbum Sapienti, Natur Naturans.
Alwin deed zijn ogen dicht, en wachtte op het pijnlijke moment.
Waarom gebeurden al deze dingen. Eerst werd hij haast vermoord door de man, en nu viel hij in een tunnel, waarvan hij niet wist waar het uitkwam.
Plots drong er iets tot hem door. De man was ook in de kuil gevallen. Onder de grond, zou hij hem makkelijk kunnen vermoorden, zonder dat er ooit nog een spoor te zien was.
Hij moest ervoor zorgen dat dit niet gebeurde.
De man zou vast zijn stof willen hebben. Hij dacht aan het popje dat hij bij zich had. Het kleine oude popje, die was gevormd uit het stof.
Toen voelde Alwin een doffe klap, en druk. Hij was op iets zachts gevallen. Bladeren waren van de bomen gevallen en waren lagen onderin. Ze braken zijn val.
De muziek was luider geworden en het licht nog feller. Wat mooi.


De tijd leek in slow motion te gaan. De man, die hem laatst bijna had vermoord, sprong uit de bosjes, en viel, samen met nog iemand in de kuil. Even later verloor ook zijn wederhelft zijn evenwicht, en verdween in het gat.
Salva probeerde hem nog vast te grijpen maar het was te laat. Zijn wederhelft was opgeslokt door de tunnel.
Beduusd keek Salva om zich heen, naar de anderen die even verdwaasd stonden te kijken.
Even later kwam er een meisje aan lopen, die hij nog nooit had gezien. Ze trok grote ogen en vroeg wat er hier aan de hand was.
Maar Salva kon geen woord uitbrengen. Hij wist het even niet meer.

Layla schrok zich rot toen er in een keer iemand anders uit de bosjes kwam. Die had ze niet aan zien komen en ze gooide zichzelf naar achteren om de man te ontwijken. Denzel was ondertussen al naar voren gesprongen om de man aan te vallen die had gedurfd om zijn wederhelft aan te vallen. Dat was een karaktertrekje en ze zag tot haar afschuw hoe Denzel samen met de man en de jongen in het gat viel. 'Nee!', schreeuwde ze en ze rende naar het gat en liet zich vallen. Haar armen grepen naar beneden en aan de verontwaardigd gemiauw dat te horen was, had ze de staart van Denzel te pakken gekregen. Ze slingerde even en de kat kwam naast haar op het gras terecht. Zelf keek ze nog naar beneden naar het gat en de mensen die erin waren gevallen.

Daarna richtte ze zich op en keek naar de man. 'Onze namen zijn Layla en Denzel. Wat moeten we nu doen?' Haar ogen gleden weer naar de kat die nu rond haar benen stond te drentelen. Zijn oogjes heen en weer schietend tussen haarzelf en de andere mensen en anima's die er nog waren.

Prachtige muziek weerklonk door de bossen heen. Abigail had haar ogen gesloten en liet zich naar de muziek leiden, het was een prachtig gezang. De wind leek te fluisteren, de bladeren dwarrelde naar beneden, de bladeren leken wel voor eeuwig te vallen hier. De bladeren hadden felle kleuren. De wereld was prachtig en als lid van de caelos was het haar taak het te beschermen. Haar blote voeten leken haast te dansen op de muziek, met sierlijke passen liep ze naar voren. Haar rode haren wapperde in de wind. Het was zoals Abigail was en daar was ze trots op. Haar vingers rusten op een boomstam, een glimlach sierde haar gezicht. De muziek leek wel uit de bomen te komen, bij elke stap werd het geluid luider. Trouw liep Alice achter haar aan, de witte wolf keek met op geheven hoofd voor zich uit. Alice liet kleine poot afdrukken achter, maar Abigail daar in tegen niet, ze was licht voetig, alsof ze wist waar ze moest stappen om geen afdrukken moest achter laten. Nog nooit had Alice haar wederhelft zo rustig en kalm gezien, het was alsof Abigail in de ban was van de muziek. Het geluid werd steeds harder en Abigail begon sneller te lopen. Alice rook iets, staartloze. Zou ze haar wederhelft niet moeten waarschuwen? Abigail leek haast in een soort trans, haar ogen stonden dan ook erg wazig. Het laatste ritueel was dan ook niet goed gegaan. Alice had Abigail mee moeten sleuren voor de slechte staartloze die het stof wilde bemachtige, Abigail had niet veel stof. Het stof dat ze had bewaarde ze voor rituele. Sinds dien deed haar wederhelft veel rustiger en leek ze meer contact te hebben met de natuur, al viel Abigail wel regelmatig neer als ze moe werd. Meestal als het ging schermeren viel ze neer. Alice moest haar dan beschermen en haar naar een schuilplek sleuren. Dat deed ze door aan de band die ze om haar enkel had te trekken anders zo ze beet wonden veroorzaken en dat was niet de bedoeling en het was pijnlijk voor haar wederhelft en voor haar. Er leek licht bij een boom vandaan te komen, Alice keek hoe haar wederhelft er met domerige ogen naar staarde. ''Deze kant op,'' Zei ze zacht. Haar stem had iets zoetigs alsof er een vogel mee zong met haar stem, dit was vaker zo als ze in een trans was. Alice was benieuwd waarneer het zou stoppen, ze had dit wel eens vaker gehad, soms duurde het een dag en een andere keer een week. Alice volgde haar wederhelft trouw en verliet haar zijden niet, ookal ruikte ze staartloze, ze rook een paar bekende geuren, maar ook onbekende geuren. Abigail stopte plotseling en keek met grote ogen naar het blauwe licht. Alice richtte zich op de bosjes waar nu ook iemand vandaan kwam. Het was een slechtte staartloze, deze staartloze had Alwin pijn gedaan en niemand deed ongestraft iemand pijn uit hun clan. Ze begon te grommen en haar haren rezen op, maar deze persoon rende gewoon op het licht af. Het was een kuil, hoe diep dat wisten ze nog niet. Alice keek hoe de man riep dat ze uit de weg moesten gaan, de muziek speelde nog steeds. het klonk werkelijk prachtig. Abigail werd uit haar trans geschud toen ze zag wat er gebeurde, Alwin werd mee getrokken door de man. ''Alwin!'' Riep ze luid. De andere mensen zouden verbaasd hebben gekeken aangezien Abigail bijna uit het niets verschenen was. Ze rende op de kuil af en stortte zich op haar knieeën om te kijken hoe diep het was. Er achter aan springen deed ze niet, ze moest dan ook eerst of de twee de val hadden overleefd. ''Alwin!'' Riep ze naar beneden. ''Alwin! Hoor je mij!'' Abigail keek naar Alice die naast haar was komen staan, ze keek naar de Anima van Alwin, als Alwin dood was, zo hij ook verdwijnen.

De vrouw, die door de man werd aangedrukt, kon zichzelf nog maar net in balans houden. De man en Alwin, zijn wederhelft, waren in het gat gevallen. Salva wist nu niet wat hij moest doen.
Wat kon hij doen.
Uit de bosjes kwam Abigail aan, met haar witte wolf Alice. ''Alwin is gevallen in het gat'', zei Salva zonder hallo te zeggen.
''Wat moeten we nu, het is echt mega diep'' Met zijn ogen ging Salva iedereen langs, de oude man met de kap, het meisje met de blauwe jurk. Het meisje die bijna in het gat was gevallen, en al die Anima's.
''Heeft iemand een touw'', vroeg Salva zich af. Het zou waarschijnlijk niet zo zijn. Wie loopt er nu met een touw.
Triestig keek Salva het gat in. ''Klimop'', wist hij toen uit te brengen. ''We kunnen ook klimop gebruiken''
Vluchtig keek Salva om zich heen of er ergens klimop te vinden was.

Alwin stond op en liep de tunnel in, achter de man aan, met de hond als Anima. Die gemene man had hij niet gezien. Gelukkig.
''Waar zijn we hier'', vroeg Alwin aan de man, die Tempus heette.
''Ik wist niet eens dat hier zulke grote ondergrondse gangen zaten, het is werkelijk prachtig''
Alwin luisterde naar het schitterende geluid, dat uit de tunnels kwam.
Hij was zo nieuwsgierig, dat hij verder de tunnel in wou. Snel liep hij achter de man aan.

Abigail keek teurig het gat in, Salva was er nog, dat betekende dat Alwin nog leefde. Ze slikte even, de man die Alwin bijna had vermoord voor een klein beetje stof was daar ook. Maar waar was zijn Anima? Dat was raar, niemand liet zijn Anima achter, zonder je Anima was je niets. Stel dat je Anima stierf, dan stierf de wederhelft ook. Als die gene pijn had, had zijn wederhelft ook pijn. Ze bekeek Salva goed, hij had niets. Dus dat betekende dat het goed ging met Alwin, maar voor hoe lang? Ze keek naar Alice die was gaan zitten, een trage wolven gehuil verliet haar bek. Dit moest luid genoeg zijn om te horen in de tunnels. Abigail hoorde het nog na galmen, samen met de prachtige muziek die het gat verliet en zich verspreiden via de lucht. Abigail had geen touw en klimop gebruiken was geen goed idee vond Abigail. Ze zouden Alwin nooit kunnen dragen laat staan de andere 2 mannen beneden. Heel mischien zouden ze Salva wel kunnen laten zakken, omdat hij lichter was dan Alwin. Ze keek weer naar beneden. Hoe diep zou het zijn? Ze richtte zich weer op Salva. ''Klimop is nooit sterk genoeg om hun op te trekken, wel kunnen we je laten zakken...'' ''Tenminst als we klimop hebben...'' Zei ze zacht. Ze keek rond, de natuur bood je van alles, maar de klimop was nergens te bekennen. Abigail legde haar hand op de gevallen boom, het was triest. De boom had zijn leven gegeven voor de kleinere boompjes. ''Zorg goed voor hen,'' Zei ze zachtjes terwijl ze haar hand op de stam had. ''Zorg er voor dat ze heel huids terug komen, ik smeek het u, o machtige boom.'' Zei ze zachtjes waarna ze haar vingers langs een nieuwe boom streek. Na haar korte gebed keek ze de tunnel weer in. Mischien vond ze iets waarmee ze zich zelf, Salva en Alice naar beneden kon laten glijden. Want Alice liet ze niet achter, ze zou wel naar beneden willen springen, maar dat leek haar geen slimme zet.

Talos was in het gas gevallen, en was gelijk doorgerend, langs de man de tunnel in. In het schimmige licht had hij hem niet opgemerkt.
Verder in de gang zou hij hen opwachten, en het stof nemen die ze bij zich hadden.
Hij nam zijn taak als Dustseeker erg serieus, alleen hij werkte meer voor zichzelf, dan dat hij voor de clan werkte.
Als hij het stof zou bezitten, dan zou hij er grote dingen mee kunnen doen.
Talos hoofd bonkte hard. Hij wist niet hoe het kwam, maar het had vast met zijn Anima te maken.
Plots voelde hij een gevoel van gevaar en doodsangst. Zijn Anima was in gevaar, Brennan.
Talos zag het voor zich, en begon de gang terug te rennen. Hij moest helpen, zijn Anima mocht niet dood. Opeens had hij enorme spijt van zijn optreden.
In een sprint rende hij door de gangen heen, terug naar de ingang, maar op de plaats waar eerst het gat zat, waren alleen wortels van bomen. Hij was vast de verkeerde gang in gegaan. Wat nu.
Talos riep zo hard hij kon; ''Hallo, is hier iemand''
Het zweet gutste hem over zijn rug. Talos kon al slecht tegen kleine ruimtes, laat staan een smalle tunnel.
In paniek sloeg hij allerlei gangen in, totdat hij uiteindelijk vermoeid neerzakte tegen een koude, vochtige wand. Hij was verdwaald.
Het blauwe licht schitterde om hem heen, en de muziek speelde zonder stop.
Natura naturans, sapienti, novit.

Tempus liep verder de tunnel in. Hij wist echter niet waar hij heen moest, maar het beste was om gewoon het licht te volgen.
Een jongen, Alwin, kwam achter hem aan.
''We gaan proberen de uitgang te vinden, en misschien vinden we ook de oorsprong van het licht en de muziek''
In gedachten probeerde Tempus zijn Anima gerust te stellen, en hij hoopte dat hij hem niet zu volgen.
Met grote passen liep Tempus verder, en Alwin liep mee.

-beetje inspiloos, maar ik wou toch reageren.