Daemon bleef rustig zitten, verscholen tussen struiken en bomen. Wachtend totdat er een Dustseeker voorbij zou komen. Zelf naar stof zoeken kostte teveel tijd, iemand beroven was veel gemakkelijker. Hij moest in ieder geval zorgen dat hij niet de man van vorige keer tegenkwam. Helaas had hij dat meisje toen niet kunnen beroven, daar had Daemon nog steeds flink de balen van in. Maar de Nigris gingen wel winnen, zij zouden als eerste het stof bij elkaar hebben en over de wereld heersen. Een goed vooruitzicht. Musto lag plat op de grond, zijn oren gespitst en draaiend bij elk geluid. Daemon leunde iets achterover tegen een boomstam aan. Het wachten duurde lang maar het was beter dan zelf zoeken. Hij viste zijn dolk te voorschijn en begon het schoon te maken. Het lemmet glom en was scherp. Musto kwam ineens half overeind, liet zich weer op de grond vallen en was van oor tot staart gespannen. Er kwam iemand aan. Daemon ging op zijn hurken zitten. Maar hij wachtte af totdat hij degene die eraan kwam kon zien, dan kon hij pas bepalen of het het waard was om die persoon te overvallen.



(na Tempus & Daemons topic)

Abigail zuchtte diep. De bos geuren deden haar goed. Bladeren dwarrelde langszaam naar beneden. Abigail zwierf altijd rond. Totdat ze een visioen kreeg waar ze heen moest. Maar dat was al een paar dagen niet gebeurd sinds ze hier was. Ze sloot haar ogen en luisterde naar de wind. Niets, ''Waarom wou je hier ook al weer heen?'' vroeg Abigail aan haar Anima Alice, die trouw voor haar uit liep. Geen antwoord. Abigail slaakte een zucht. Ze liet zich vallen tegen een boomstam. Abigail zag dat Alice met haar grote blauwe ogen naar haar keek. ''Ik kan niet meer, laten we heel even rusten oke?'' vroeg ze aan haar Anima. Alice liep langszaam naar Abigail toe en likte aan haar hand. ''Niet hier, gevaar...'' vertelde Alice haar wederhelft door middel van een zacht gejank. Alice was één van de weinige Anima's die sprak via hun eigen taal een taal die Abigail begreep. Abigail trok haar wenkbrouw op. Gevaar? Dat zou dan eens tijd worden. De laatste tijd had ze niemand gezien. En de vorige keer dat Alice zei dat er gevaar dreigde. Kwamen ze een klein jongetje tegen met zijn anima. Abigail zuchtte opnieuw en stond op. Alice kwispelde en begon weer voor haar uit te lopen. Abigail zuchtte en veegde haar rode haren uit haar gezicht voordat ze haar Anima volgde.

Het duurde niet lang of ze kwamen op een pad uit. Herft bladeren vielen hier naar beneden. Nog meer dan hier voor. Het was prachtig. Wat stof allemaal niet kon doen. Het waren zoveel kleuren, vooral rood,geel en oranje. En hier en daar zelfs bruin. Het was prachtig. Vol bewondering keek ze rond. Het leek wel eeuwig te vallen. Opeens stond Alice stil. Haar spierwitte haren stonden overeind. Ze begon te grommen. Abigail keek naar Alice en vervolgens naar de bosjes waar Alice zo naar liep te grommen. ''Alice, er is niets daar...'' zei ze met een lichte twijfel in haar stem. ''Kom,'' ''Ik ruik een slechte staartloze en slechte wolf,'' Abigail beet zachtjes op haar lip en keek goed door haar ogen samen te knijpen maar ze zag nog steeds niets. ''Je zal je zelf wel hebben geroken Alice, kom...'' zei ze zachtjes en liep voor uit. Alice schudde haar kop maar rende vervolgens toch weer naar Abigail toe maar bleef dicht bij haar. Wat ze niet wist dat er wel werkelijk iemand zat. Alice had het wel goed geroken dat wist ze zeker. Maar Abigail was gewoon zo koppig omdat te geloven.

Daemon keek naar haar, hij hield zijn adem in zodat die hem niet zou verraden. Hij wachtte totdat ze ver genoeg was gelopen. Hij draaide zijn hoofd naar Musto en siste hem een ssssjjjjjtttt toe, onhoorbaar voor anderen. Maar het gegrom was wel meteen opgehouden maar Musto bleef nog wel op zijn hoede. Daemon keek weer naar het meisje. Toen zag hij ook de witte wolf. Dat kon zijn plan wel eens verpesten. Maar die zou Musto toch wel aan moeten kunnen? Eigenlijk zou hij Musto nog eens moeten trainen aangezien die dat zeker wel kon gebruiken. Maar Musto kon nog steeds goed vechten en zijn reflexen waren razendsnel. Daemon schatte in hoe groot de kans was dat ze stof bij zich had, niet zo groot maar je moest altijd op het onverwachte gokken. Die Dustseekers waren steeds slimmer in het stof veilig te vervoeren, door onverwachte dingen te doen. In plaats van het stof goed te bewaken het weg te laten brengen door haar, wie zou dat nu door hebben. Daemon grijnsde even toen ze steeds verder de val in liep. Erg slim was zij duidelijk niet. Haar wolf had Musto en Daemon blijkbaar wel opgemerkt, aan het gedrag te zien. Maar het meisje liep koppig door alsof er haar niets kon gebeuren. ‘Dat zullen we nog wel eens zien’ fluisterde Daemon.

Hij greep zijn mes wat beter beet en sprong ineens te voorschijn uit de bosjes. Zonder aarzelen greep hij haar vast en liet haar tegen de grond aan vallen. Daemon voelde de klap van de aarde en kleine stofwolkjes stoven op van het droge bospad. Musto had zich op de witte wolf gestort. Er klonk een laag gegrom aangezien Musto de afstand niet goed had ingeschat en de wolf enkel een duw had gegeven. Daemon richtte zich weer tot het meisje en hield de dolk tegen haar keel, een paar bloeddruppels verschenen bij het lemmet. Hij grijnsde gemeen. ‘Waar is het stof’ zei hij op zo’n toon dat het leek alsof hij verwachtte dat ze bergen stof bij zich had. ‘En ik zou het maar snel zeggen.’ Hij duwde het lemmet nog wat steviger tegen haar keel aan.

Abigail hoorde iets. De bosjes ritselde en de bomen waren aan het fluisteren. Dat kon niets goeds betekenen. Ze draaide zich in een ruk om maar werd aangevallen. Met een doffe harde klap kwam ze op de grond.

Alice's haren gingen omhoog. Het leek wel alsof haar blauwe ogen zwart werden van woedde. Niemand kon ongestraft haar wederhelft aanvallen. Maar voordat ze haar wederhelft kon beschermen werd ze geduwd door een zwarte wolf. Alice was niet zo lief als het ging om slechte wolven. Ze gromde dreigd. ''You pick the wrong woman!'' Gromde ze dreigd. Haar spierwitte tanden werden ontbloot maar ze wachtte niet af tot de wolf zou aanvallen, nee. Ze besprong de wolf en beet hem in zijn nek. Net zolang totdat er rode druppels op zijn zwarte vacht verschenen.

Abigail daarin tegen lag nog wel op de grond. Haar ogen werden groot toen ze de jongen aan keek. Het lemet werd tegen haar keel aangedrukt. Abigail snoof. ''Je heb net genoeg stof laten opkomen, neem daar maar wat van!'' zei ze onverschillig. Ze deed zich groter voor dan dat ze was. Want eigelijk voelde ze de doodsangst. Ze had geen stof. Waarom zou zij stof hebben? Ze was geen dustseeker. Maar dat was niet het enige wat ze voelde, ze voelde ook woede. De woede die van Alice af kwam. Die voelde ze.