Evangeline schrok hevig toen het meisje ineens naar haar anima toeliep. “Wacht!” riep ze haar nog na, maar het was al te laat: James had haar al opgemerkt. Eve wist dat dit niet veel goeds kon betekenen nu het boek hem in zijn macht leek te hebben. Razendsnel spoedde de jonge heks zich direct naar voren bij dit besef. “Laat dat!” gromde ze tegen hem terwijl haar ogen van hemelsblauw, amberkleurig werden. Haar woede werd versterkt toen James het meisje ook nog eens bedreigde met een dolk. “Laat dat, zei ik!” siste Evangeline nu op een erg naargeestige toon die niet bij haar uiterlijk paste. Ze wist dat ze eigenlijk haar emoties onder controle moest zien te houden, anders zou een gevaarlijke kant van haar wezen het overnemen, maar ze moest in actie komen, en wel nu..! Bijna onbewust vormden haar lippen de woorden: “Imogen Natuli!” waardoor de dolk uit de hand van James vloog en naast Evangeline in de grond bleef steken. Vervolgens duwde ze het meisje en haar anima uit elkaar waardoor ze tussen hen in kwam te staan met haar rug naar het meisje toegekeerd. Haar hand greep James’ kraag stevig vast en het leek bijna zonder moeite dat ze hem twee centimeter van de grond optilde. Evangeline bleef hem ondertussen strak aankijken met een vlammende blik en toonde haar tanden. “N’aputeb Actya Ghwenveth.” Siste ze hem toe. Het was geen bezwering, want ze wilde de anima niets aandoen. Hij kon het immers niet helpen wat hij nu deed en dacht. Evangeline sprak alleen in deze taal omdat haar magische kant de overhand had genomen en dit voor even haar moedertaal was. Ze wist dat James kon verstaan wat zij zei omdat ze dat wilde. En wat ze zei was enkel: “Vind de controle terug.”



Mizore verroerde zich niet. Ze was even verbaasd over Evangeline’s woede. Ze had haar wederhelft niet vaak zo gezien, gelukkig, maar ze had er nu dan ook reden toe. De zwarte kat kwam langzaam iets dichterbij voor het geval dit uit de hand zou lopen en zij moest ingrijpen.

Lorak liep voor zijn gevoel al dagen rond. Al was het nog maar een dag of twee. Op zoek naar zijn wederhelft Murron. Maar nergens kon hij haar vinden. Sinds dat Murron blind was kon hij geen contact meer met haar maken. Maar toch voelde hij haar pijn. Lorak wist dat hij zo snel mogenlijk naar haar toe moest. Maar waar was ze. Waar was zijn Murron. Lorak was het zat om zachtjes te lopen en lieten zijn voeten het werk doen. Steeds sneller kwam hij in beweging. Lorak stopte bij een groep menigte. Wat was hier in gods naam aan de hand. Murron verdween voor een moment uit zijn gedachten.

James werd door de vrouw weggeduwd en opgetild. Maar dat liet hij absoluut niet gebeuren.
Hij wist snel een stok te pakken, en sloeg in op de vrouw. ''Jij heks, blijf met je gore poten van me af, anders zul je wat bezuren. James wist dat hij nu zijn kracht moest gebruiken. De watergeesten oproepen. Die zouden de vrouw krijgen.
Hij concentreerde en stuurde de energie naar de nabijgelegen zee. Twee figuren doken op uit het water en snelden zich naar de vrouw. Met kracht trokken ze James uit de armen van de vrouw en vielen haar aan, zodat ze onder water was.

''James piepte Rose, terwijl ze met uitgeputte armen tegen de schenen van haar Anima sloeg. Hou op, hou op''
Er was niets tegen te beginnen. Hij had watergeesten opgeroept, en ze kon er met geen mogelijkheid cotnrole over krijgen, zoveel woede dat hij had, dat had ze nog nooit gezien. Ze moest de vrouw uit het water krijgen.
Zonder aarzeling dook ze het water in. Ze was al benauwd, maar nu was er helemaal geen zuurstof. Precies waar ze op uit was. Nu kon ze en de vrouw eruit halen, en James verzwakken. Want als zij benauwd zou zijn, dan was hij dat ook.


James zag hoe het meisje het water in dook. Hij glimlachte tevreden, maar gelijk kreeg hij het ook benauwd. Net als net, toen hij het meisje haar keel dichtkneep. Wat was er aan de hand!!!!

Diadorah kwam weer aan bij de menigte en veranderde terug. Ze zag hoe een jongeman de vrouw aanvloog met twee watergeesten. Ze zat opgesloten.
Diadorah glimlachte tevreden. Water, haar lievelingselement. Het was tijd om deze vrouw te helpen.
Diadorah stak haar staf in het water en bevroor het. Vrijwel onmiddelijk brak het ijs in stukken uit elkaar.
Het kostte veel van haar energie, maar dit was het bewijs dat ze haar leven zogenaamd had gebeterd.

Er was plots een ijsbeer verschenen. Dit was iets dat ze goed kon gebruiken.
Ze wees op Lord Athios, en vertelde de ijsbeer over Gonzalos. ''Deze mannen willen ons vermoorden, help ons alstjeblieft''
Diadorah keek moeilijk en in paniek. ''Help''

Lorak keek naar de vrouw en gromde naar de gene wie ze aan weest. Even overweeg hij of deze vrouw wel de waarheid sprak. Maar wat maakte het ook uit. Wat zou hem kunnen over komen. Lorak maakte zich grote en stormde op de man af. Gelukkig had hij zijn harnas nog om. Eenmaal vlak bij Lord Athios maakte hij zich nog groter zodat hij bijna boven de bomen uit kwam. Grommend stond hij over hem heen. "Zo maar een dame lastig vallen durft u wel" Gromde hij en kwam met zijn kop dichter bij.

Athios gromde kwaad: Diadorah had nu alsnog haar zin. Ze had diverse mensen tegen hem opgezet maar de vrouw die hij eerder had gezien had het er ook moeilijk mee. Nu kwam er een dikke ijsbeer op hem aflopen. 'Luister je naar die zogenaamde dame van je?' snauwde hij. 'Nou, iedereen die een crimineel helpt is medeplichtig aan de misdaden, dus bedenk je maar twee keer voordat je wat uithaalt anders mag jij ook in een lekker koele cel liggen vannacht!' vervolgde hij woedend.

Aramis was uit Athios embleem gekomen en de stier stond nu opeens blazend naast de ijsbeer van woede. Hij liep achteruit en kwam toen met een razend snelheid op de ijsbeer af. Hij gaf de Anima een erg harde beuk waardoor die om zou vallen. Aramis horens stonden ook op scherp.

Ondertussen had Athios zijn aandacht weer op Diadorah gefocust en was klaar om haar definitief een lesje te leren. Hij pakte een vuurtalisman om haar ijs-trucjes te doen verdwijnen en water te laten verdampen.

Lorak kon niks anders dan grommen. Toen hij plots omhoog vloog en tegen een boom aan knalde maakte hem woeste. Hij stond rustig op en maakte zich wat kleiner zodat hij even groot was als de stier. Daarna boog hij zijn kop en liep op volle snelheid op de stier af. Hij knalde tegen hem aan en sloeg met zijn poten tegen het dier aan en gromde woedend. Waarna hij op zijn achter poten ging staan en gevaarlijk met zijn voor poten begon te slaan.

Evangeline slaakte kort een ijselijke gil toen het water haar omsloot. Ze had een tegenaanval verwacht, maar dit..? Snel hief ze haar handen voor een spreuk om zichzelf te bevrijden, maar het had geen effect. De woede van James was zo groot dat het zijn kracht beïnvloedde en de jonge heks daardoor niet tegen hem op kon. Het enige wat Evangeline kon doen was een kleine luchtbubbel creëren waardoor ze enigszins adem kon blijven halen, maar ze voelde hoe de energie stukje bij beetje uit haar lichaam verdween. Het werd wazig voor haar ogen. Zou ze zo eindigen? Nee, dat kon niet. Ze had haar dood in een paranormaal moment gezien en dat was niet nu, niet op deze manier. Toch doodsbenauwd sloot Evangeline haar ogen en zakte langzaam weg, tot ze plotseling werd aangeraakt door iets of..iemand..? Geschokt opende haar ogen zich weer en keken het meisje wat ze eerder had proberen te beschermen recht aan. Zij..wilde haar redden? Het deed een vreemd, warm gevoel door het lichaam van de heks gaan. Nooit had een mens haar willen helpen, op welke manier dan ook. Mensen wilden eerder het tegenovergestelde: heksen iets slechts aandoen. Met de laatste kracht die ze in zich had gebaarde Evangeline dat het meisje eerst voor zichzelf moest zorgen, dat ze weg moest gaan. Ze leek zelf uitgeput te zijn en als zij Eve hielp, zou het net zo goed slecht met haar af kunnen lopen.

Op dat moment gebeurde er iets om haar geen. Verbaasd keek de jonge vrouw naar het water dat veranderde. IJs? Het werd van ijs. Nog geen seconde later kletterde ze samen met duizenden stukken ijs op de harde grond en bleef voor even doodstil liggen, snakkend naar adem. Evangeline hoestte en proestte en vulde haar longen gretig met frisse lucht. Eenmaal bijgekomen zochten haar armen het meisje en trokken haar naar zich toe. Evangeline hield het meisje in een impulsieve bui voor een moment stevig vast. “Dank je.” Fluisterde ze haar met een warme, dankbare stem toe en wreef enkele natte haren uit het kleine gezicht. “Gaat het met je?” vroeg Evangeline toen op een bezorgdere toon aan het meisje. Wat een dapper kind..! Ze had haar leven gewaagd voor een vreemde. Dat zouden weinig haar na hebben gedaan.

Langzaam gleed Evangeline’s blik vervolgens naar een ander persoon. Het meisje had hulp gehad in haar reddingspoging. Eve voelde de magie die haar gesteund had nog in haar aderen. Automatisch zochten haar ogen de oudere heks die was teruggekeerd. De mannen konden zeggen wat ze wilden, maar Evangeline was de vrouw oprecht dankbaar. “En ik dank ook u voor uw hulp, vrouwe.” Sprak ze daarom luider met een serene glimlach welke haar bleke gezicht sierde.

Nu was het haar beurt om iets van haar magie te tonen: Eve sloot haar ogen, concentreerde zich en zorgde dat ze in contact bleef staan met het meisje. “Ventum Magnum.” Vormde haar lippen toen. Bijna direct stak er een hevige, warme wind op die binnen enkele seconden het meisje en Eve droog blies en weer verdween. “Zo, dat is beter.” Mompelde Evangeline daarna tevreden. Ze opende haar ogen om bijna direct met een blik vol walging naar de ontstane gevechten vlakbij haar te kijken. Wat? Nog meer geweld? Dit keer zou de jonge heks wel langer nadenken voor zijzelf in actie kwam. De mensen en hun anima’s moesten dit maar zelf uitvechten. Het was ook altijd hetzelfde liedje met dat ras: al dat geweld om simpelweg gelijk te krijgen?! Belachelijk.



Als Mizore de kans had gehad, was ze die verwaande anima, James, naar de keel gevlogen, maar als kat had ze een hekel aan water en daarbij was dat wezen nu veels te sterk, dus hield ze zich in. Wel rende ze direct naar Evangeline toe toen zij werd gegrepen door watergeesten. Oh nee! Dit gebeurde er dus als Eve zich teveel met mensen ging mengen. Hier was Mizore zo bang voor geweest: dat haar wederhelfst iets vreselijks aangedaan zou worden door die..die mensen! Luid mauwend kringelde de zwarte kat om het water heen. Wat kon ze doen? Wat?! Ze voelde hoe ze het steeds benauwder kreeg en ze werd duizelig.

Gelukkig schoten enkele anderen al te hulp en werd Evangeline gered. Dolblij snelde de kat naar het meisje toe op het moment dat ze kletsnat op de grond bleef zitten en krulde zich al spannend naast haar op. Pfew, het was goed afgelopen! Maar de volgende keer zou Mizore het heft in eigen hand, of klauw, nemen! Ha! Dan was die James nog niet jarig..!

Gonzalo had niet veel anders van Diadora verwacht. Hij kon wel raden dat ze zou gaan ontsnappen. Gonzalo stapte op zijn paard om haar te achtervolgen. Hij riep Shadow met zich mee om hem te beschermen tegen vijanden. Gonzalo ging als een speer hij vloog met zijn paard door het bos en keek spottend voor zich uit. In de verte hoorde hij mensen schreeuwen, hij hoorde ook verschillende kreten. Het leek wel gebrul van een soort beer. Toen Gonzalo zijn vriend Athios zag ging er een lichtje branden. Athios werd aangevallen. Gonzalo ging op zijn paard staan en maakte zich groot. Toen zag hij ook nog Diadora aan de kant staan toe te kijken. 'Die heks moet ook overal bij zijn waar onheil is', dacht Gonzalo in zich zelf. 'Hij veranderde zijn plan en reed langs een boom. Hij brak een grote tak van de boom en reed met een enorme snelheid op Diadora af. Hij zette kracht en sloeg Diadora met de tak midden in haar gezicht waardoor ze tegen een boom vloog. Gonzalo pakte zijn boog en richtte op de ijsbeer. Hij pakte één van zijn gifpijlen en schoot er één in de borst van de beer. Gonzalo hoor een gedreun van pijn 'SHADOW NU'. Het enorme luipaard kwam aanrennen en en haalde uit met zijn vlijmscherpe klauwen. De ijsbeer kreeg veel voor zijn kiezen en Gonzalo wist niet hoe lang het nog duurde voor het gif zou gaan werken. Het gif had hij gekocht van piraten en het zullen alle spieren gaan verlammen. Gonzalo keek naar zijn rechter kant waar Diadora nog steeds tegen de boom lag te creperen. Hij richtte zich tot Athios 'Wat is hier aan de hand, ik kwam je vertellen dat Diadora ontsnapt was maar dat heb je denkik al vernomen'. 'Over die beer hoef je je geen zorgen meer te maken, zijn spieren zijn met een paar seconden verlamd en dan is die rijp voor de slacht'

Athios had het bijna opgegeven: iedereen geloofde Diadorah of was haar dankbaar. Aramis was weggeslagen door de ijsbeer. Gelukkig kwam daar Gonzalo weer aan en schoot een gifpijl op de ijsbeer. Maar Athios vond dat nog niet genoeg, niet na wat hij hen had aangedaan, om niks! Hij pakte zijn amulet, het amulet van zijn familie die hij altijd nog bij zich droeg. De amulet van farao Achnaton dat ongekende kracht bezat. Er zat een rat naast de rioolput en Athios gebruikte nu voor het eerst zijn amulet. Hij liet de ijsbeer en de rat van ziel verwisselen zodat de anima niks meer kon uithalen en ondertussen zou het gif het lichaam van de ijsbeer ook pijnigen. Zonder dat hij er controle over had begon hij in het egyptisch te spreken: 'Maletheb Sivionis Ajo'oh!' sprak hij met een zware stem terwijl zijn ogen even flitsten. De ijsbeer zat nu opgescheept met een simpel schepsel als tijdelijk lichaam. Gonzalo gooide een klem naar Civilis waardoor de arme ziel aan de grond genageld zat. Zonder brute kracht was het onmogelijk om los te komen, want het was een piratenuitvinding waar stroom op zat om mensen die het slachtoffer hielpen te elektrocuteren.
Nadat Athios weer enigzins gekalmeerd was riep hij Aramis terug en sprong de riolen in met Gonzalo achter hem aan. Het boek was niet heel erg moeilijk te vinden aangezien het een spoor in het water had achtergelaten: een soort paarse kristalletjes. Athios wist echter dat hij het boek niet moest openen. 'Daar is dat helse ding' fluisterde hij aan Gonzalo.


[Gepost met toestemming van Gonzalo]

Rose was blij toen de aardig mevrouw haar bevrijdde uit het water. Haar en het andere slachtoffer dat gevangen zat in het water van James.
''Dank je'', zei de vrouw. Rose knikte, maar wist dat ze niet veel had gedaan. Ze kon ook niet veel. James was altijd de kracht geweest. ''Gaat het met je'', zij de vrouw. ''Ja'' antwoordde Rose terug. ''Maar we moeten de vrouw die ons hielp ook helpen, en snel ook een beetje. ''We moeten samenwerken, ik pak die met de stier, ga jij achter die andere aan''
Rose riep de watergeesten op, en zorgde ervoor dat de man vast zat in het water. Maar veel kracht had ze niet. Ze moest het met haar bloemen doen. Ze moest niet alleen water maar ook bloemen laten groeien. Rozen, en klimop omgroeiden de man in het water. Hij zat opgesloten. Als hij de bloemen zou doden, zou hij een vernietiger zijn van het groen op Dust, en zo de regels schenden. En haar toverkunst luisterde alleen naar haar.


James stikte haast, toen hij werd bevrijd door de ijsvrouw. Hij glimlachte dankbaarheid en keek op hoe het kleine meisje en de vrouw de ijsvrouw hielpen. Stonden ze dan toch aan zijn kant? Hij besloot mee te doen.
Hij riep opnieuw de watergeesten en sloot de man Gonzalo op. Hij maakte ijs van de met rozen omsloten man.
Ze konden geen kant meer op.

Ash was van schrik verbijsterd toen het boek weg was. Hij was gewoon verlamd van onsteltenis.
Nu en zoveel om hem heen gebeurde moest hij gewoon iets doen.
Hij besloot Diadorah te gaan helpen. Want dat was wat het boek zou doen, zijn boek.
Ash rende naar de vogel van Diadorah, en bekeek het apparaat waarmee het aan de grond zag. Hij wist van de piraten, hij was er zelf zo vaak geweest. Hij zou echt niet zo dom zijn het zomaar van de grond te rapen. Dus groef hij de klem met aarde en al uit de grond en nam het in zijn geheel mee naar Diadorah. Diadorah hielp hij vlug op de been. Ze was keihard tegen de boom aan gekwakt door die mislukte mensen. Hij zou ze mores leren. Gelukkig waren de anderen optijd in de riolen om ze te stoppen. Ze waren omhuld met water, en eentje met rozen.
Maar nu eerst het boek. Die was in het riool, Trust kon hem gaan zoeken.

:Anima Tell:
Trust kroop op bevel van Ash het riool in, en zag het boek vrijwel gelijk. De bevroren man had hem vast. Ash hakte het ijs om het boek weg, en griste het uit zijn handen. Vlug nam hij het mee het riool uit, naar Ash.

Ash greep het boek vast en aaide Trust. Hij kon het boek niet houden. Hij moest het aan iemand geven die hij optimaal vertrouwde.
Hij keek Diadorah aan, en duwde het boek in haar handen. Daarna vloog hij het riool in, om de rest bij te staan wanneer het nodig was.

Richard liep door de weide op zoek naar wat om op te gaan jagen. Richard had al een paar dagen niets gegeten en was een paar dagen geleden aangevallen door rovers. Het enige wat hij nog had waren zijn kleren, een vlijmscherp zwaard, zijn anima en zijn onbreekbare schild. Richard was uitgehongerd en was dringend toe aan wat te eten. Toen Richard voor zich uit keek zag hij in de verte een hert. Hij pakte zijn zwaard en ging op een goede afstand staan. Hij zette kracht en gooide zijn complete zwaard richting het dier. Richard had veel kracht en het dier werd daardoor overrompeld. Het arme dier werd getroffen door het enorme zwaard het bezweek onder zijn verwondingen. Richard zou nou goed en lekker kunnen gaan eten. Hij zette ergens in een bos een klein kamp op om te gaan eten. Hij spokkelde wat hout en maakte een klein vuurtje. Toen Richard zijn maag weer gevuld had was ging hij slapen. Aleen had hij het gevoel dat er iets stond te gebeuren.

Evangeline stond haastig op toen er een waar gevecht uit brak tussen de twee mannen met hun anima’s en zo’n beetje de rest van het gezelschap. Zelfs het meisje mengde zich in het gevecht. Evangeline zelf was hevig in tweestrijd: aan de ene kant voelde ze zich verplicht Diadorah te helpen, als een wederdienst, maar aan de andere kant zou ze nooit mensen aanvallen die haar niets hadden aangedaan. Dat ging tegen haar principes in. Evangeline geloofde namelijk heilig in het principe dat zij enkel anderen kwaad mocht doen, die haar ook kwaad hadden gedaan. En dat was nu niet het geval bij de mannen. Zij kwamen zelf op de jonge heks over als bekwame, vriendelijke mensen, welke snakte naar (hun) rechtvaardigheid. Dus besloot Evangeline iets te doen, of proberen te doen, wat haar het enige juiste leek: ze wilde het gevecht of laten ophouden of iets anders bereiken.. Er waren al zoveel slachtoffers gemaakt in een strijd omwille van vooral macht, maar omwille van een… boek? Een gevaarlijk boek nog wel. Nee, dat kon niet.

Plotseling straalde het meisje één en al kalmte uit. In enkele soepele passen stond ze te midden van de groep. Daar bleef ze stilstaan. Ze rechtte haar rug, sloot haar ogen en concentreerde zich. Haar ademhaling was al even rustig en regelmatig. Toen stampte ze één keer krachtig meer haar rechtervoet op de grond. Het duurde even omdat Evangeline nog niet al haar energie had herwonnen, maar uiteindelijk gebeurde er verschillende dingen: zowel het ijs als de rozen verdwenen en de mannen waren weer vrij, maar het belangrijkste wat gebeurde was dat het Lavinia book uit de handen van Diadorah vloog en hoog in de lucht bleef zweven, waar zelfs een vogel moeite moest doen om erbij te komen. Evangeline wist dat ze het boek niet lang onder controle zou kunnen houden, daarvoor was het te krachtig, maar het gaf haar de kans om de menigte toe te spreken. “Luister!” riep ze daarom met een stem die zo luid was dat hij vele kilometers verder nog duidelijk gehoord kon worden. “Luister: waarom vechten om een boek dat de wereld zoals wij die kennen grote schade kan aanrichten?” In het verleden had Evangeline genoeg kennis opgedaan om ongeveer te weten wat het Lavinia book was, dus wist ze redelijk waarover ze sprak. “Als jullie allemaal echt de mensen en wezens zijn zoals jullie je voordoen, waarom zouden wij dan strijden? Dan zouden wij hetzelfde doel hebben en dat is: het boek onschadelijk maken.” Met moeite wist Eve haar trillende lichaam in bedwang te houden. Ze voelde hoe haar magie het begon te verliezen van het boek. Nog even volhouden, gonsde het in haar hoofd. “Degenen die het hier niet mee eens zijn en het boek voor kwade doeleinden willen gebruiken, mogen met mij het gevecht aangaan om het boek in handen te krijgen.” Sloot Evangeline af terwijl ze al iets door haar benen zakte. Zo. Nu zou het duidelijk worden wie oprecht en goed waren en wie niet. Dan was het voor de jonge heks eveneens duidelijk aan welke zijde ze stond. Ze besefte dat het nu sowieso al te laat was om zich terug te trekken en gewoon weg te lopen. Daarvoor was ze al te zeer bij deze gebeurtenis betrokken en het lag niet haar aard om te vluchten. Als er iets op de wereld was wat ook haar in gevaar kon brengen, dat deed ze daar iets tegen.

Nu pas opende Evangeline haar ogen en keek ze naar de menigte. Haar hart bonkte in haar keel en haar ademhaling werd gejaagder. Toen verloor ze de controle en viel het boek naar beneden. Behendig ving ze het even later op en hield het stevig vast zonder het te openen. De talisman rond haar hals zorgde ervoor dat zij het boek voor nu in bezit kon houden mits de zwarte magie daar iets aan zou doen of het contact tussen haar en het boek verbroken zou worden. Eens zien wat er zou gebeuren..

Athios keek toe hoe de jonge vrouw haar krachten gebruikte, iedereen bevrijdde en tot stilte maande. Hij was gefascineerd en knikte vervolgens op haar woorden. 'Ik hoef dat stomme boek niet eens, het enige wat ik wil is dat het uit handen blijft van die duistere Nigris.' zuchtte hij hoofdschuddend. Hij hield Diadorah in de gaten, die zou het vast niet kunnen opbrengen om toe te kijken hoe een jonge vrouw met het boek ervandoor ging, en daar wachtte Athios op: op een verzwakking in de positie van Diadorah, die nu nogal solide was. Hij vormde zijn ogen tot spleetjes terwijl hij naar de ijskoningin keek. Het was een en al minachting naar de heks. Ook was er nog steeds furie in Athios lichaam jegens het jonge meisje die hem en Gonzalo vast hadden gezet. Als het meisje, hoe onschuldig ze ook leuk, nog een uithaal met haar aanvallen zou doen, dan zou Athios zijn amulet gebruiken om haar ziel naar een lichaam van iets nutteloos te zetten. Maar voor nu, wachtte hij af, gespannen.

Elina wist wat er aan de hand was, ze had het allang vernomen van de voorouders en de bomen. De mensen die allemaal streden om het boek. Allemaal om de macht en hebzucht, ze walgde ervan. Zo was de mens, hebberig en nooit tevreden met wat ze hadden.

Haar buik was ondertussen zo dik geworden, dat ze haar jurken amper paste. Ze had nog geen andere jurken. Haar buik was zichtbaar, ze kon hem niet meer verbergen. Wilde ze ook niet. Ze had het idee dat het een jongen werd, maar hoe kon ze dat weten? Vandaag voelde ze zich Lady Elina, niemand die haar iets aan kon doen. Ze was het nog steeds niet, maar ze was wel al zwanger. Er waren geen mensen die er moeilijk over deden, familie was niet ter sprake.

Door de bomen brachten haar naar een plek waar de mensen waren. Daar zag ze Athios. Ze ging niet laten merken dat Athios haar geliefde was. Ze leek wel gek, dan kon ze de strijd wel meteen opgeven, niet eens aan beginnen. Het was juist de bedoeling om de mensen aan haar kant te krijgen. Het boek had verkeerde krachten, het bezat de krachten van de Firetree. Haar gedachten gingen naar het gevecht tegen Firetree. Diadorah die het haar lastig maakte, zij niet alleen. Diadorah dacht dat ze Elina in haar macht had, maar daar had ze zich in vergist. Elina wilde Diadorah gevangen hebben, weg met haar. De macht moet niet in iemands handen komen die er slecht mee omgaat.

Daarin tegen, de macht moest ook niet bij haar komen. Het moest bij een neutraal persoon of kracht die goed was voor de mens. Zoiets als de boom der Allerzielen. Elina wist wie het boek hadden gelezen. Ze wist nog niet hoe ze die mensen naar de boom der Allerzielen kon brengen, alleen zij kon hen genezen, maar het moest gebeuren. Dat betekende echter ook gevaar, maar dat komt wel goed, dat kan niet anders. Misschien kon ze ongemerkt even overleggen met Athios.

De mensen waren tegen Athios, dus als hij nou iets ging roepen wat niet helemaal klopte, dan kon Elina er tegen in gaan. Misschien zou dat wel de oplossing kunnen zijn om de mensen tegen het kwaad te keren.

Nicki, Cara en Richard waren al maanden op reis. Maar vandaag had Nicki Richard bij een goede vriend achter gelaten. Ze had namelijk een naar gevoel gehad. En haar gevoel klopte altijd. Nicki liet haar vingers door de manen van haar Anima gaan. Haar Anima ook wel Cara genoemd was een shapeshifter. Ze kon namelijk in een paard veranderen. En dat kwam Nicki vaak goed uit. Ook nu. Zo konden ze sneller reizen.

Nicki keek voor haar uit en kreeg het plots koud. Ze liet Cara stoppen stapte af en keek hoe Cara weer terug veranderde. "Wat is er Zuster Nicki" Vroeg Cara haar. Nicki haalde haar schouders op. "Ik weet ook niet alles Zuster Cara" Sprak ze. Nicki keek om haar heen en liep door. Haar hand ging naar haar haren en ze haalde er een pluisje uit. "Dank je" Zei Cara. Nicki knikte en stapte verder. Plots zag ze een groep mensen. Nicki bleef staan om te zien en te horen wat hier aan de hand was.

Ash snelde naar het boek om het te pakken te krijgen. Hij moest het weer hebben.
In een spurt greep hij naar het boek, en opende het nog een keer. Hij draaide langs iedereen heen en hoopte dat mensen het zouden zien, en zich zo bij hen zouden voegen. Het moest gewoon, dat moest van het boek.
Ash wist dat hij nu in een gevaarlijke positie was, maar hij was diegene die de macht van het boek moest gaan verspreiden, hij kon het, samen met zijn bondgenoot James.
En misschien zouden er wel weer mensen betoverd worden door de kracht van het boek. Nu op dit moment. Ash hoopte het met alles wat hij had.

:Anima Tell:
Na het openen van het boek wierp Ash het boek naar Trust, die er snel mee de bosjes in schoot. Helaas sloeg het boek iedereen keer open, doordat er nu geen bind meer om zat. Trust struikelde en kroop door de prikkende zwarte bosjes, zonder bladeren. Bladzijden van het boek scheurden en bleven haken aan de bosjes. Een paar verborg Trust in zijn bekje, zo dat niemand het kon zien. Maar dat arme boek moest het ontgelden. Het regende nu zowat bladzijden uit het machtige boek. Maar ergens leek het boek de bladzijden kwijt te willen.

Feder had zich teruggetrokken en was hoog in een boom geklommen. Alles had hij gezien maar hij en zijn anima hadden gewoon afgewacht. Hoewel ze eerst aan de kant van Athios stonden twijfelde hij nu na Diadorah's reddingsactie. Hij wist niet welke kant hij nu moest kiezen tot het meisje met de zwarte kat opeens het boek liet zweven en hen allen toesprak. Feder had amper geademd en wist nu dat hij toch wel aan haar kant stond, maar toen kwam weer de twijfel. Wat als ze dit allemaal maar zij als list. Het kwam er bij hem op neer dat hij nu enkel op zichzelf en op zijn anima kon vertrouwen en dat dat boek vernietigd moest worden. Hij had daar geen problemen mee want hij had nooit leren lezen of schrijven. Doordat hij in Hiems leefde had hij daar gewoon nooit tijd voor gehad. Hij kon misschien wel een beetje rekenen doordat hij vaak aan handel deed en was wel sluw genoeg om doortrapte plannetjes te bedenken, maar lezen en schrijven was hem net teveel.

:Anima Tell:

Key was achter Feder aangeklommen en zat nu op zijn schouder. Net als zijn partner wist hij niet wie of wat hij nu het best kon vertrouwen en welke anima nu tot de goede of tot de slechte kant behoorde. Hij had wel zijn twijfels over Diadorah want zij wou dat Feder het boek ging halen terwijl ze een tijdje geleden de jongen gewoon bij zijn naam had genoemd en hij meteen naar haar toe kwam gelopen. Hij was op zoek naar een anima die hem uitleg over dit alles kon geven en dacht aan de zwarte kat van het meisje dat zo mooi gesproken had. Key keek Feder doordringend aan en zijn baas knikte. Hij klom de boom uit en waande zich een weg door alles en iedereen tot hij aan het meisje en haar kat kwam. Hij richtte zich tot de anima en stelde zich voor terwijl zijn baas nog steeds goed en hoog verscholen in de boom zat. "Wel eehm mijn naam is Key en ik dacht maar dat jij wel zou weten wat hier nu allemaal gaande is en me wat wijzer kon maken" zei de wasbeer tamelijk beleefd maar ook op zijn hoede voor alles en iedereen rond hem. Hij hoopte dat de kat hem een beetje zou vertrouwen want het geschikte moment had hij niet uitgekozen, nu het meisje waarvan de kat de anima was net niet dood was gegaan.

Evangeline staarde voor een ogenblik naar de menigte en hield haar adem in. Een stekende pijn in haar borst was het teken dat het boek nog steeds een inwendige strijd met haar magie voerde. Evangeline wilde sterk overkomen en zich groot houden, maar het onder controle houden van zulke kwade krachten eiste zijn tol… Echter zou zij met liefde deze tol betalen als het onschuldigen kon redden.

Plotseling kwam een gestalte in haar ooghoek naderbij. Eve keek gespannen opzij, rechtte haar rug. Ze wist dat ze in haar huidige, uitgeputte toestand haast elke strijd zou verliezen, maar niet zonder slag of stoot. Ze zou haar ras eer aan doen. De man, die duidelijk al onder de invloed van het Lavinia book was, greep naar het boek en nam het uit haar handen. Hij gebruikte zoveel kracht dat Evangeline voorover op de grond viel. Misschien was dit maar goed ook, want nog geen seconde later opende hij het boek en toonde het aan zijn omgeving. De jonge heks voelde het gevaar boven haar en sloot haar ogen met haar hand stevig om de talisman geklemd. Dit gaf haar de kans om een plan te maken. Ze wilde de man geen kwaad doen, althans…geen grote schade toebrengen, omdat hij onder invloed stond en het daardoor niet verdiende. Maar ze moest iets doen, dat had ze zichzelf beloofd. Daarom stond het meisje snel weer op zodra de man het boek wegwierp. In een flits stond ze ineens voor de man, plaatste haar duim op zijn voorhoofd zo dat de duim richting zijn neus wees en sprak de volgende woorden: “Fes Matos Tribum, Exum Sue, Redem Supas Quo.” zonder oogcontact te verliezen. Voor even kon ze hem verlammen nu ze hem in haar macht had. Het zou waarschijnlijk maar voor enkele minuten zijn, maar het was in ieder geval iets. Moeiteloos duwde Evangeline de man vervolgens naar achter met haar duim zodat hij achterover op de grond terecht kwam.

Hierna draaide ze zich om, op zoek naar het boek. Nog net zag ze een kleine fennek ermee vandoor gaan, de bosjes in. Evangeline zette direct de achtervolging in, maar merkte dat dit niet gemakkelijk ging worden; de bosjes prikten genadeloos, zorgden voor allemaal schrammen en sneetjes in Evangeline’s huid en scheurden haar kleding. Echter was dit het ergste niet. Er was iets ergers gaande: tientallen bladzijden die uit het boek kwamen, waren als door een wervelwind verspreid waardoor de jonge heks verder moest klauteren met haar ogen half toegeknepen en met haar talisman in beide handen. Even kreunde ze van de pijn, maar ze zette door. Ze kon niet riskeren dat er delen van het boek straks niet meer terug te vinden waren of dat het kwaadaardige ding helemaal verdween.



Mizore zette een hoge rug op en blies richting de man die het lef had om eerst het boek van Evangeline af te pakken en haar daarna op te grond te laten vallen. De kat snelde naar het liggende meisje toe en keek haar bezorgd aan. Zo ontweek ze onbewust het aanzicht van het geopende boek. Voorzichtig plaatste Mizore één pootje op Eve’s wang en wreef. Gelukkig stond haar wederhelft al snel weer op. Een gevoel van opluchting ging door de anima heen. De kwade krachten hadden haar dus nog niet helemaal uitgeput. Zij bleef vechten, dus Mizore ook!

Mizore volgde Evangeline bij haar acties en toen de heks de achtervolging inzette, stond de kat al klaar om haar te volgen. Tot er plots een harig gezicht voor haar verscheen en de anima bijna achterover duikelde van schrik.

"Wel eehm mijn naam is Key en ik dacht maar dat jij wel zou weten wat hier nu allemaal gaande is en me wat wijzer kon maken.” sprak de wasbeer tegen haar.

Ietwat ongeduldig keek Mizore langs hem, in de richting waar Evangeline heen was gerend en waar het meisje zich nu een weg probeerde te banen door de dichte bosjes. Maar Mizore kon nu niet weglopen, dat zou niet eerlijk zijn tegenover de andere anima. Ze had hem wel herkend: hij was de wederhelft van die jongen wie Evangeline vrijwillig had aangesproken. Eve had dus geen kwaad in hem en zijn anima gezien, dus zag de kat geen reden waarom ze de wasbeer niet kon helpen. “Ja, ik weet ongeveer wat hier gaande is.” antwoordde Mizore daarom vriendelijk terwijl ze Key weer aankeek. “Ik ben Mizore, en het meisje wat net het boek had is mijn wederhelft Evangeline.” Begon de kat aan haar enigszins gehaaste uitleg, want ze wilde Eve graag gaan helpen. “Het boek wat zij vasthield is een magisch boek met vreselijke, kwade krachten en heet het ‘Lavinia book’. Iedereen die het leest zal een dienaar worden van zijn zwarte magie.” verzuchtte de kat met een bepaalde wanhoop en neerslachtigheid. “Als we het nu niet stoppen of als het in verkeerde handen valt, kan het nog weleens het einde betekenen van al het goede in de wereld!” sloot ze haar uitleg af. Langzaam zette Mizore zich al in beweging en liep ze soepel langs Key, maar voor ze het op een rennen zou zetten, draaide ze zich nog naar de andere anima om. “Ik weet niet goed wie er wel en niet te vertrouwen zijn maar…Evangeline en ik proberen in ieder geval het boek te stoppen, voor het te laat is! Wel heb ik het gevoel dat heer Athios.." , ze knikte naar de man in kwestie, "en degenen die aan zijn kant staan, ook aan onze kant staan.” Dit was het laatste wat de kat te zeggen had, dus begon ze achter Evangeline aan te rennen. Met haar postuur zou ze beter door de bosjes kunnen komen dan het meisje. Hoewel…dit viel best tegen… Nijdig miauwde en siste de zwarte kat toen zij aan Evangeline’s zijde door de bosjes kroop, terwijl ze van alle kanten belaagd werd door die vervloekte planten.

Gonzalo zag dat de fennek met het boek de bosjes inrendde en dat er een paar bladzijdes afscheurde. Gonzalo greep zijn kans en sprong behendig over de bosjes hij had het zielige beest in zijn zicht en trapte met volle kracht het diertje tegen een steen. Het was even buiten bewustzijn dus kon Gonzalo makkelijk het boek pakken. Gonzalo had genoeg van het gevecht om zo'n dom boek dus besloot hij er een einde aan te maken. Hij sprintte naar het eind van het bos waar zich een waterval bevond. Gonzalo pakte het boek goed vast en gooide het van de waterval. Nu was de strijd van het boek over en kon Diadora eindelijk worden opgepakt.

Richard had goed geslapen en zat lekker in zijn vel. Hij voelde dat er iets ging gebeuren. Hij stond op om wat te eten te gaan zoeken toen hij opeens een prachtige zeearent over hem heen zag vliegen. Hij voelde zich erg aangetrokken door het prachtige beest. Richard voelde opeens zijn hart tekeer gaan en hij kreeg een vaag beeld voor zijn ogen. 'Was ik maar zo'n prachtig beest' dacht Richard in zichzelf. Richard wist niet wat er gebeurde, hij voelde zich raar en hij begon langzaam te vervormen. Hij kreeg vleugels en een snavel. Richard kon zich transformeren in dieren! Zijn vader had altijd al gezegt dat hij een speciale gave had. Richard had zijn gave naar al die jaren ontdekt en was dolgelukkig. 'Ik ga het proberen' zei Richard. Richard zette zich al en spreide zijn vleugels. Hij vloog prachtig door de lucht. Hij kon nog steeds niet goed geloven wat hem overkwam. Richard vloog langs een prachtige waterval tot op het moment dat hij iets in de lucht zag vallen. Richard voelde zich aangetrokken door het voorwerp dat uit de lucht viel en vloog er snel naartoe. Met zijn behendige arendsklauwen ving hij het boek en vloog weer terug naar zijn kamp. Richard landde en transformeerde terug in zijn eigen lichaam en bekeek het boek even goed. 'Ik weet niet wat er met dit voorwerp aan de hand is maar ik ga het bewaren met mijn leven'. Richard had nog nooit zo'n mooi boek gezien. Hij wist niet zeker of hij het wel zou moeten gaan openen. Richard stopte het boek onder zijn kleren zodat niemand er zonder gevecht aan zou kunnen komen. Alleen was hij nog benieuwd waar het vandaan kwam.

Lucifer reed zuchtend door het verdorde woud vlakbij de
vulkaan van de Nigris. Hij had eindelijk zijn huwelijksreis met Lavinia gehad,
nou ja, de huwelijksnacht en nu moest hij haar achterlaten omdat er iets aan de
hand was in het bos hier in de buurt. Lucifer had zijn koningin niet wakker
gemaakt, maar had Pleoh bij hen achtergelaten en reed nu op een grote zwarte
hengst richting het gebied. Van verre hoorde hij al de geluiden van een gevecht
en het geschreeuw dat er altijd bij kwam kijken. Zijn instincten gaven aan dat
hij eerst maar eens moest gaan kijken wat er aan de hand was voordat hij zich
er mee zou gaan bemoeien. Dat was altijd de beste strategie voor zover hij
wist. Dan wist je een beetje wat er aan de hand was en kon niet iedereen hem
zomaar wat wijsmaken.





Na enkele minuten had hij al wel voldoende gezien en er was
één ding dat hem totaal niet aanstond. De dame die iets afgelegen stond en
tekenen toonde van dingen waardoor hij gewoon kwaad op haar werd. Rustig stapte
hij van het paard, wetend dat het nooit naar iemand anders dan hem of Lavinia
zou luisteren, en sloop naar haar toe. Naast haar stopte hij en keek met haar
mee naar het gebeuren voor hen. ‘Ik zou u nu eigenlijk weg moeten sturen, maar
ik heb nooit zoveel gezag gehad over zwangere vrouwen.’ Hij draaide zijn hoofd
naar haar toe. ‘Ik mag toch aannemen dat u in verwachting bent?’ Nu draaide hij
zijn hoofd terug. ‘Als dat niet zo was dan had u het beter moeten verbergen
door andere jurken te dragen. Ik kan u iemand aanbevelen als u dat wilt.’ Ging hij
nonchalant verder. Hij ving de blikken op van een van de lords van het
Magistrerium die hem en de vrouw angstvallig in de gaten hielden en hij wilde
bijna iets verkeerds gaan doen. Bijna. Hij kon zichzelf nog net bedwingen om
niet zijn arm om de middel van de vrouw te leggen om te kunnen zien wat er dan
zou gebeuren. Maar voor een keer wilde hij geen problemen veroorzaken, maar ze
oplossen, want als ze nog bezig waren en Lavinia zou weten waar hij was dan had
hij problemen. En dan niet problemen in de vorm van een woordenwisseling, maar
hij zou geen toegang meer tot haar krijgen en de ijskoude behandeling krijgen.
En hoeveel hij ook hield van haar opnieuw het hof maken en haar over te halen
wilde hij terug naar haar toe, zorgen dat er rozen op haar bed lagen en hij
samen met een ontbijtje stond te wachten totdat ze wakker zou worden van zijn
aanwezigheid. Nu schudde hij de gedachten meteen weg en boog iets naar de vrouw
toe. ‘Als er iets gebeurt dan wil ik dat u bij dat paard gaat staan. Hij zal u
zolang kunnen beschermen totdat ik er kan zijn. U kunt het opvolgen of niet,
maar ik zou het erg waarderen dat u niet ergens een gaatje in uw lichaam krijgt
die er nu nog niet zit.’ Hij ging weer recht staan. ‘En nu ga ik even naar de
jaloersigaard toe. Het was een eer om even aan uw zijde te mogen staan.’





Met grote passen liep Lucifer richting Athios, het gevest
van de schede alvast ontknopend, want Athios en zijn soldaten kon je nooit
helemaal vertrouwen. Het gezicht dat de vrouw nu niet meer kon zien was van
vriendelijk beleefd veranderd in een ijskoud masker met een vleugje arrogantie
eroverheen. ‘Athios, ik had jou hier nu nooit verwacht. Vertel me wat je hier
doet op mijn terrein zonder mij of mijn koningin te hebben verwittigd.’ Lucifer
was net iets groter dan Athios, maar ze stonden nog zeker enkele meters van
elkaar vandaan waarbij hij alleen stond en de lord voor hem een schare soldaten
achter hem had staan. Ach, als het tot vechten zou komen dan zou hij ze
gemakkelijk aankunnen. Hij was niet voor niets de voorvechter van de koningin
geworden.

Gonzalo had net het boek van de waterval gegooit toen hij een man aan zag komen lopen. Zo te zien was hij ook van de Nigris. Gonzalo klom in een boom en luisterde naar wat hij te zeggen had. Zo te horen was hij erg uit de hoogte van zichzelf want hij deed net alsof hij de hele wereld aankon. Gonzalo had een hekel aan dat soort mensen. Dat soort mensen waren eigenheimers, ze dachten alleen maar aan zichzelf en dachten dat zei het belangrijks waren. Gonzalo had de jongeman al eerder opgemerkt in dit gebied maar hij wist niet dat het zo'n achterbaks mormel was. De man liep richting zijn vriend Athios. Gonzalo zat op een veilige plek in de boom zodat als er iets mis ging hij snel in kon grijpen. De jongeman begon Athios uit te dagen. 'Ik kan beter nu ingrijpen voordat het uit de hand loopt'. Gonzalo kon aan het gezicht van Athios al zien dat hij zat te walgen van de jongen. Gonzalo sprong uit de boom en landde met een doffe knal voor de jongenman. Gonzalo was een stuk groter als de jongen en had veel meer ervaring. Gonzalo trok een gezicht van walging. 'Je kunt je beter niet bemoeien met zaken waar je niets mee te maken hebt, jij smerig onderkruipsel. Je kunt beter leren op je woorden te passen voordat ik je smerige rattenkop tussen mijn vuist en een boom plant'. Gonzalo kon aan het gezicht van de jogen zien dat hij dit niet verwacht had. Gonzalo gaf de jongen een duw en de jongen struikelde over zijn eigen voeten. 'Zo te zien sta je hier met al je bondgenoten ofniet'. Gonzalo had de pest aan het soort mensen als dat. Gonzalo zag een afkeurende blik in de ogen van de jongen. 'Kijk niet zo naar mij, jij onderkruipsel. Keer je om en geef die blik van je maar aan die heksenkonigin van je!' riep Gonzalo. Gonzalo liep naar Athios en ging naast hem staan. 'Probeer niets geks in je hoofd te halen jongen, want ik ben bang dat je dat je leven gaat kosten. Kom aan mijn vrienden en je komt aan mij' zei Gonzalo met een woeste stem.

Met Evangeline aan praktisch hun zijde was Athios' positie weer wat versterkt. Tenminste, dat dacht hij, achter hem kwam Lucifer opdoemen. De man had niks royaals rond zich hangen en hij vond het altijd al een luguber figuur. Ook vond hij de man, of eerder gezegt 'jongeman' nogal uit de hoogte doen en doen alsof hij koning was, dat was hij praktisch ook, aangezien hij wel was getrouwd met Lavinia, maar er was geen erkenning van hem als staatsvorm buiten het Nigris territorium. 'Aah Lucifer, wat is het toch weer een verrassing. Maar wat ik wel apart vind, is dat juist ik zogenaamde toestemming moet hebben om op jou landje te zijn. Ik zie hier allemaal mensen en die mogen allemaal gratis toegang. Apart vind je niet?' antwoordde Athios verontwaardigd. De soldaten die achter hem stonden draaiden zich bij de woorden van Athios om en gingen met hun handen al naar hun gevest en keken allemaal richting Lucifer.

Athios wist dat Lucifer zich altijd overschatte en dus wel dacht dat hij Athios aan zou kunnen. Maar Athios had meer ervaring opgedaan in zijn jaren. Hij had nog niet eens zo lang geleden de sekte uit zijn landgoed verdreven, zij aan zij gevochten met een Egyptische generaal in Babylon en nog wat veldslagen meer, en wat had Lucifer nou gedaan? Die had al die tijd dat Athios ervaring opdeed rondgezwijmeld bij Lady Lavinia om haar te 'krijgen' en dat was dan ook uitgekomen uiteindelijk maar dat ging ten koste van gevechtservaring. Athios was blij dat Gonzalo uiteindelijk uit de boom kwam springen, hij kon ook altijd op hem rekenen.