Connor had zijn wonden behandeld, al was hij daar niet erg goed in. Vervolgens was hij samen met Diadorah weer terug gekeerd naar de open plek waar vroeger de hoogste boom van Claps in al zijn verdorven glorie stond. Deze weerzinwekkende plaats moest voor eens en voor altijd vernietigd worden.
Hij had nu een grote hoeveelheid Firetree stof tot zijn beschikking om zijn plan met Diadorah uit te voeren, en samen konden ze dit wel aan.
Connor had zeer veel respect voor haar, want in haar eentje had ze volgens verhalen al vele strijden gewonnen.
Nu gaan ze deze strijd samen winnen en zullen ze de geschiedenis in gaan.
Connor stond op, en pakte wat Firetree stof uit de bundel om zijn nek. Ook Rho had een bundel vast. Hij wist echter dat Rho weinig krachten meer had, want hij was zeer onvriendelijk beschoten.

Connor begon met het ritueel en deed wat Firetree stof op de grond. Nu was het aan Diadorah dit stof, door middel van water in de grond te stoppen, totaan de plaats waar de Clapsboom en het hoofd van het Magistrerium nu vast zat. Wanneer het stof hem zou bereiken, zou het de grootste boom van binnen opvreten met schors en blad, en de grond zou op de Clanleider stortten, en hij zal verpulverd worden door zijn eigen stof.
''Moge de aarde zachtjes op je drukken'', sprak Connor en glimlachte genieten van het moment.

Diadorah stond verzuchttend op. Deze strijd had ze verloren, maar het was niets bij wat ze nu zou gaan doen. Haar doel was iedereen weg te jagen van het plein bij de boom van Claps en dat was haar gelukt. Nu kon ze haar ritueel uitvoeren. Het zwarte ritueel.
Ze zag hoe Connor stof op de grond legde, en ze legde er wat water op. Toen bevroor ze het water, tot een speerpunt. Toen gebruikte ze al haar energie om de speer de lucht in te sturen, tot ongekende hoogten, en het vervolgens weer terug te sturen met een gewelddadige kracht. Als een naald schoot de speer de grond in, tot enorme diepten, waar het vast zou komen te zitten in de sterke ondoordringbare schors van de Clapsboom. Vervolgens zou ze het smelten, en dan kan het Firetree stof de boom kapot maken, voor eens en altijd.
Ze bereidde zich opnieuw voor en maakte nog meer speerpunten die een voor een in de grond verdwenen, zoekend naar zijn doel. Ze keek tevreden naar Connor en knikte naar hem. Hij was een grote steun gebleken. De beste die ze zich kon wensen.

Bacari was inmiddels alweer verder gegaan, want hij had interesse in een samenzwering met Connor en Diadorah. Hij had hun gesprek namelijk toevallig opgepikt. 'Goedenmiddag dame en heer van de Nigris, zoals jullie al waarschijnlijk al weten ben ik Bacari, leider van de Vincenza, ik kom hier omdat ik wel interesse heb in een samenzwering met jullie. Ik moet namelijk ook nog wraak nemen op die arrogante Catharina.' zei hij op een smiechterige toon. 'Help mij met het wraak nemen en ik zal zorgen dat jullie rijke mensen worden en jullie je ook kunnen wreken.' vervolgde hij. Als dit zou werken dan zouden ze samen een sterk team vormen.

Diadorah was nu klaar met haar ritueel en kijk tevreden naar
de grond, waarin het stof nu was, dat zich een weg vrat door de boom waar die
verijdelde Tempus zichzelf zat te wezen en dacht dat hij goed beschermd was in
de grond. Ze ging op de grond liggen en praatte stilletjes. ''Tempus ik weet
dat je me hoort, ik wou je toch even zeggen dat ik dit ga winnen, je kunt dit
niet alleen en ook niet met anderen, je hebt ze in de steek gelaten. Je bent
een slecht mens Tempus, je kunt niets goed doen, je zult falen. Jij bent niet
geschikt om te leiden en ook niet om hier op deze aarde te wonen.
Dus doe iedereen een plezier en verdwijn. Verdwijn en ga weg uit deze wereld.
Help iedereen door weg te gaan’’

Er kwam een man het plein op, die geinteresseerd was in hun samenzwering.
''Meneer waar heeft u het over, welke samenzwering. Bent u een Nigris''
Diadorah wist allang dat hij een Vincenza was, maar zijn verraderlijke gezichtje bedroog zijn achterliggende karakter.

Roselia was om gekeerd en vloog nou met Raindow over een groep mensen heen.
Ze vloog naar beneden en stopte voor een man die ze eerde had ontmoet.
'Wat is gebeurt hier.' Vroeg ze aan de man.
Roselia keek om haar heen en stapte van Raindow af.

Eindelijk dacht Penelope.Ze was er. Penelope stapte het water uit. Wonder bij wonder kwam ze droog de beek uit. Penelope liep met haar hoofd gebogen het water uit en merkte dat ze niet op de plek was waar ze wilde zijn. Ze had dat de laatste tijd wel vaker dat haar gavens niet op hun best werkte.
Dit was al de 10de keer deze week dat ze niet kwam op de plek waar ze wilde zijn.
Penelope zuchtte even verdrietig en dachter terug aan de dagen samen met haar Alex. Het was een schat van een jongen maar hij bleek haar te bedonderen. Terwijl hij jaren er had over gedaan om haar vertrouwen te winnen. En nu had hij dit geflikt. Hij had haar hart gebroken. En op een dag pakte ze hem terug. Penelope dacht terug aan de dag dat ze hem betrapt had.

'Wil je haat? Wil je pijn zien? Wil je zien hoe ik kapot ga. Echt waar ik meen het, jij geneeste mij haat, Maar ik haat je meer, omdat je de lef hebt het terug te geven. Ik dacht dat je anders was, ik had het moeten weten. Je littekens zullen blijven, mijn wonden zullen helen.'Die woorden had ze toen tegen hem gezegt. Het was op de dag dat de oude wereld verdween. Tot nu toe had ze Alex nog niet weer gezien.


Nog steeds hate ze die jongen. Als ze hem ooit weer zou zien. Dan zal hij er aan gaan. Penelope schudde haar hoofd. 'Geen een liefde bezit de kracht om het eerlijk toe te geven.' Fluisterde tegen zich zelf. Penelope keek op en zag toen pas dat er hier meer mensen waren. Ze schudde haar hoofd en veegde snel een traan weg die in haar oog hoek was op komen dragen. Penelope's blik veranderde van verdriet in kill. Ze keek de mensen een voor een aan. Wat deden ze hier allemaal een beetje samen zitten smoesen.

Alinima zat in de ketting en luisterde naar de gedachte van haar wederhelft.
Ze had al zo veel haat en pijn mee gemaakt. Waarom hield niemand daar dan rekening mee. Alinima zwom even rond in de ketting en bekeek de omgeving.
Als haar wederhelf terug dacht aan vroeger kon ze beter haar mond houden en allen maar luisteren.

-Als penelope terug denkt aan het verleden. Dan doe ik het in blauw.-

Diadorah keek op hoe er mensen kwamen die haar taak verstoorden.
Op haar allerliefst vroeg ze, lichtelijk sarcastisch ''Hallo, hoe kan ik jullie helpen''
Diadorah stapte schrijdend af op een vrouw met donker-paars haar en een vrouw met een aparte ketting.
De vrouw met de ketting had een zwarte cape om.

''Jullie zijn hier niet echt op het juiste moment gekomen, er is een strijd aan de gang, het is hier zeer gevaarlijk''
Diadorah hield haar dolken verborgen achter haar rug. Civilis zou beslissen of de twee te vertrouwen waren of niet.
''Maar vertel eens... hoe komen jullie nu op zo'n ongure plek als deze terecht''
Het liefst stuurde ze de twee gelijk het ijs in, ze had geen behoefte aan pottekijkers.

-Welkom Penelope :d -

Penelope keek op naar een vrouw toen ze wat hoorde.
'U kunt me niet helpen vrouwe.'Zei Penelope. Ze keek de vrouw kill aan en hoorde de sarcastme in de stem van de vrouw.
'Nou ik zie hier geen enkele strijd of ik moet blind zijn maar helaas voor jou ben ik dat niet. Ik bepaal zelf wel als het hier o zo gevaarlijk is.'Antwoorde Penelope.
Ze keek de vrouw recht in de ogen aan. 'Ach ik ben zo aan komen zwemmen.'
Penelope had nu al een hekel aan de vrouw. Ze keurde haar geen blik meer waardig en liep naar het midden toe. Ze keek om haar heen en wreef over haar ketting heen.
Dat was een teken voor Alimina om er uit te komen.

Moe als ze was voelde Alimina de wrijving over de ketting. Alimina gaapte even voor dat ze van plan was om er uit tekomen. Soms voelde ze zich gewoon een geest in een lamp. Al hoewel ze geen wensen kon doen. 'Goeie mo middag.'Zei Alimina terwijl ze naast Penelope te voorschrijn kwam.
Alimina keek om haar heen. Nu kon ze het allemaal beter zijn.

Penelope merkte dat Alimina naast haar stond. 'Middag.'Zei ze ter groeting. Ze keek de twee mannen aan die er ook bij waren. Ze schrok de jongen met de krokodeel leek wel heel erg op Alex. Penelope keek weg en hoopte dat niemand die blik in haar ogen had gezien.
Het kan Alex niet zijn hield ze zich zelf voor.
Al weken zocht ze hem om zeker te weten dat ze van hem af was.
En nu bleek hij er toch nog te zijn. Als hij het was. Penelope schudde niet zichtbaar met haar hoofd en keek naar Alimina. Penelope zag dat Alimina het zelfde dacht.
Plost draaide Penelope zich om naar de vrouw met dat rare ding op het hoofd.
'Maar vertel eens. Hoe zo is het hier gevaarlijk.'Vroeg ze met een bange stem. Zelf keek ze ook bang naar haar.

-Bedankt Diadorah. maar wat zijn we toch ook weer aardig. Kom op even een beetje Respect voor de nieuwelingxD Nee grapje-

Diadorah keek geamuseerd naar de vrouw. Misschien was ze ook wel een nigris, dat zou geweldig zijn.
Plots kwam er uit haar glimmende ketting een verschijning. Het leek wel een geest.
Diadorah zag dat ze een watergeest was. ''Water'', fluisterde ze. ''Je bent van water''
Diadorah moest denken aan haar gave water in ijs te veranderen, dus ze zou deze Anima zonder moeite kunnen bevriezen, maar natuurlijk deed ze dat niet. Neeh, ze had een heel ander plannetje.
Diadorah trok een gekweld gezicht, en vertelde.
''Oo, het is zo vreselijk. Iedereen maakt ruzie met elkaar. En het komt door het Firetree stof. Een zwarte boom in Bombarda geeft dat stof af, die alle bomen ziek maken. En een wereld zonder bomen....''
Diadorah moest moeite doen om hier niet smakelijk om te moeten lachen. Momenteel ging haast alles volgens plan, en beter...

Penelope keek raar naar de vrouw met dat rare ding op het hoofd.
Ze hoorde het woord water. Was het nou zo bijzonder dat haar Anima van water was. Penelope keek nog steeds bang naar de vrouw.
Ze moest nu wel in haar rol blijven. 'Ah wat vreslijk.'Riep ze uit.
Ze hield er van om te overdrijfen dus deed ze het ook graag.
'Een wereld zonder bomen dat meen je toch niet.'Riep ze weer uit.
Haar blik werd steeds angstiger.
Nog even en ze viel flauw. Wacht eens even dat was een goed plan.
Penelope deed als of ze zich niet goed voelde. En viel naar achteren toe.
Haar ogen waren dicht. En pijnlijk kwam ze op de harde grond terecht.
Dat werd een blauwe plek. Penelope hoopte dat haar toneel stuk echt leek.
Maar daar kwam ze maar op een manier achter.

Connor keek toe hoe er meerdere mensen aankwamen, waaronder een man.
Hij keek de man schichtig aan, en vertrouwde hem gelijk al niet.
Toch bleef hij stil en keek de situatie, waar Diadorah het woord voerde aan,
Plots viel er een van de meisjes flauw, en Connor schoot snel te hulp. Hij was dan misschien wel een Nigris, maar misschien was zij dat ook, en hij had ook nog wel een hart.
Connor tilde het meisje op en legde haar bij het beekje, waar hij een overgrote dosis water op haar spatte.
Nog steeds zei hij niets, en keek alleen maar.
Toen knikte hij een keer naar Diadorah, en keek daarna weer naar de onbekende spaanse man, die er maar een beetje levenloos bij stond te grijnzen. Het liefst zou Connor die eraf slaan, maar er waren nu betere dingen te doen.

Penelope merkte dat ze werd op getild. Al snel voelde ze dat ze neer gelegd werd. Werkte het? Blijkbaar wel. Voor dat Penelope het in de gaten had voelde ze water op haar gezicht komen. Ze opende haar ogen en knipperde even. Ze keek naar de jongen die naast haar zat. 'Alex?'Vroeg ze verbaast. Penelope's hand ging naar zijn gezicht en voelde er voorzichtig aan. 'Nee nee dat kan niet.'Fluisterde ze zachtjes. 'Alex is dood. Toch?' Penelope's hand ging over de kaak van de jongen naar. 'Het kan hem niet zijn.' Zei ze weer. Ze kneep zachtjes in de wangen van de jongen en ging recht op zitten.




'Alex.'Riep Penelope. Ze waren op de plek waar ze elkaar voor het eerst ontmoete. Penelope keek om haar heen. Dit duurde te lang. Alex ging even wat doen. Maar was al een lange tijd weg. Nu werd ze bezorgt. Penelope stond op en keek om haar heen. 'Alex waar ben je.'Riep ze harder. Penelope merkte dat iets of iemand naar haar keek. Voordat ze wist wat het was rende ze al weg. Penelope hoorde voetstappen achter haar. Ze was bang om om te kijken. 'Alex waar zit je.'Schreeuwde ze nu angstig. Door dat ze niet op lette viel ze door een tak die los op de grond lag. Voor dat ze het wist voelde ze handen die haar om draaide. Penelope deed haar ogen dicht voor dat ze de man/vrouw kon zien. Ze merkte dat de man dichter bij kwam. Door dat ze de adem rookte het rook naar drank. Penelope voelde twee lippen op de hare. Ze opende haar ogen en schrok zich dood, 'Alex jij eikel.'Schreeuwde ze naar hem. Ze duwde hem van zich af en trapte hem in zijn kruis. 'Waag me dit nog een keer Alex en je bent dood. Hoor je me.'Riep ze.

Sam reed op Eros naar de plek waar hij dacht dat hij moest wezen. Sam liet Eros stoppen en hij stapte af. Hij bekeek de omgeving en liep op Diadorah af. Toen hij voor haar stond sloeg hij zijn armen om haar heen en gaf haar een kus op de wang. 'Echt goed wat je hebt gedaan. Je mag trots op je zelf wezen.'Zei Sam. Hij deed net als of hij blij was dat hij haar zag. 'Ik zei het toch dat je het kon. Ik heb je het gezegt.'Zei Sam lachend. Sam beurde haar even op en maakte een klein rondje. Daarna zette hij haar neer. 'Dus vertel eens heb je nog plannen voor vanavond.'Vroeg hij liefjes.

Diadorah keek naar hoe Connor het meisje in de watten legde. Ze walgde ervan. Iedereen kon toch zien dat deze mevrouw alles aan het faken was.
Ze keek met een vlaag van minachting naar het meisje die daar aan de waterkant lag. Ze wou erheen lopen, toen ze opeens werd aangevlogen door een jongen. Het was die ene Sam.
Vol verbazing was ze toen ze ineens werd gekust door de jongen. ''Echt goed wat je hebt gedaan''
Diadorah keek hem aan, met haar diepblauwe ogen, en stormde toen op hem af. Ze sloeg haar armen om hem heen en zoende hem. Nog nooit eerder was ze zo gezoend door iemand, nog nooit. Ze dacht altijd dat andere mensen haar te kil vonden. Nou dat tegendeel zou ze nu bewijzen. Diadorah drukte Sam tegen de grond. Ze vergat alles om haar heen. De missie, De Firetree, het stof. Het enige dat ze nog maar voor ogen had was Sam...

-O.O-

Voor dat Sam het in de gaten had lag hij op de grond met Diadorah op hem.
Sam wist even niet wat hij moest doen maar kuste haar toch met veel moeite terug.
Sam rolde hen om zo dat hij boven haar lag.
'Niet zo snel we moeten het rustig aan doen.'Fluisterde Sam en gaf haar een kus op haar wang. 'Maar vertel eens hoe heb je dat gedaan. Ik ben zo benieuwt ik denk niet dat ik zo iets zo durven'Fluisterde Sam. Hij gaf haar een kus op haar mond en pakte haar handen. Hij drukte haar handen tegen de grond aan en wachtte op antwoord.
Onder tussen keek hij verliefd naar haar. 'Ik moet je wat bekenen. De eerste keer dat ik je zag had ik al bewondering voor je.'Fluisterde Sam tegen haar.

-Inspiratieloos-

:Anima Tell:
Eros had snel gegaloppeerd en was eigenlijk moe. Vermoeid door zijn eigen acties maar ook door die van Cath. Toch zou hij doorgaan totdat hij er bij neerviel, maar eerst zette hij Sam af en nam de boog weer over. Die legde hij samen met haar andere spullen ergens tussen de wortels van een boom waar ze niet gevonden konden worden. Op dat moment hoorde hij iets raars en keek op om te kijken wat het was. Wat hij toen zag verbaasde hem, hij walgde ervan en hij voelde zich boos worden voordat de rust binnenkwam. Hij deed dit vast om haar helemaal ten gronde te richten. Omdat dat zijn enige keuze was en de taak was die hij had gekregen om Tempus te beschermen. M aar toch vond hij het raar dat Sam het op deze manier deed. Er moesten toch andere manieren zijn dan Diadorah te zoenen? Of wilde hij haar zelf ook zoenen? Die stapte ook wel snel over dan. Van totaal verliefd en houden van Catharina naar Diadorah. Hij brieste even zacht, maar de woede en walging was erin te horen voor degene die er goed naar luisteren en het konden onderscheiden. Daarna liep ook hij de plek op waar Diadorah en Sam al waren en waar nog twee mensen stonden. Hij kende ze allebei niet, maar door de gedachtes van Cath wist hij wel dat die jongen haar had proberen aan te vallen. Het meisje kende hij niet dus dacht hij tot nu toe goed over haar. Het lag aan haar acties wat hij verder met haar zou doen, maar hij was best tolerant nu hij alleen maar Sam hoefde te beschermen.

Bacari werd eigenlijk op zachte manier de deur gewezen, maar de Vincenza leider liet het hier niet bij zitten. En tot zijn grote verbazing kwamen daar ook de twee mensen aan die hij te grazen ging nemen. Zijn verbazing werd nog groter toen hij de man Sam met Diadorah zag zoenen. Toen kreeg hij een gemene en lumineuze ingeving, hij stapte op Diadorah en de jongen af. 'Niet om het een of ander hoor Diadroah, maar die jongen zoent je nu om je te gebruiken, hij heeft eerst ook al met Catharina staan zoenen.' constateerde hij vol afschuw. 'Wie word de volgende, jongen?' vroeg hij gemeen aan de jongeman. Toen liep hij naar de Anima van Catharina. 'Wat walgelijk of niet? Ik zou die kerel in de gaten houden, hij zoent liefdeloos dat kan ik zo zien. Ik zal je wederhelft maar beschermen tegen hem.' zei hij tegen Eros. Toen wenkte hij zijn lijfwachten en ging vanaf een afstandje kijken wat er ging gebeuren.

Lucifer was na het akkefietje met Diadorah weggegaan om weer in de schaduwen toe te kijken. Ze hadden hem nu niet nodig om iets te doen. Op een van de takken van de omliggende bomen keek hij rustig toe naar wat er gebeurde. Vond het amusant om te zien hoe anderen het oplosten. Hij was bijna in slaap gevallen, zo saai was het af en toe, maar zijn training en status weerhield hem hiervan. Hij sloeg alle informatie om later opnieuw te gebruiken. Uiteindelijk kwam hij uit de boom en liep het terrein op. Hij keek rustig naar iedereen en knikte enkele toe al was Diadorah verwikkeld in een hevige zoenpartij met een van die leden van het Magistrerium. Hij richtte zijn blik op Bacari, had hem ontmoet op zijn huwelijk en stak zijn hand uit om die van hem te schudden. ‘Volgens mij heeft ze jou ook nog aardig te pakken gekregen.’, grijnsde hij licht waarna hij weer weg keek naar Diadorah en naar haar acties. ‘Diadorah. Beheers jezelf een beetje.’, beval hij haar en trok de jongeman onder haar vandaan om hem een stukje verder weer neer te gooien. Daarna liep hij in de richting van de anima van Lady Catharina. Voor hem stopte hij en keek recht in de ogen die een hooghartige blik hadden, maar dat stopte hem niet. Hij knikte hem toe en klopte hem daarna op de hals wat het dier over zich heen liet gaan. Lucifer wist dat de anima hem probeerde in te schatten, erachter probeerde te komen wat zijn plan was en waarom hij het waagde om zo dicht bij hem in de buurt te komen. ‘Je weet dat ik niet altijd van je praktijken gediend ben Diadorah, maar je probeert tenminste wel altijd de tegenstanders uit te schakelen. Daar heb ik bewondering voor ook al volg je meestal niet de regels van de clan.’, begon hij duidelijk te spreken en knikte haar toe. ‘Ik ben van eer en zal me niet verlagen tot eerloze praktijken, maar dit kon niet anders. Je bent bijzonder vindingrijk. Ik zal voor een beloning zorgen als je terugkeert naar ons eiland.’ Daarna draaide hij zich terug naar Eros. ‘Maar jij. Waarom ben jij hier? Jij verlaat je Lady nooit zomaar. En dan ben je alleen met dit jochie hier. Is dat je nieuwe taak? Je weet toch wel dat wanneer ik je hier dood, ook Catharina zal sterven? Maakt niet uit dat ze de clanleidster is, ik heb permissie haar te doden. Of zou ik het niet moeten doen vanwege haar kinderen? De kinderen die als het goed is onder de zorg van mijn ex zijn. Abigail. Jammer dat ze het niet aankon en dat ik haar weg moest sturen. Ze had best een waardige vrouw kunnen zijn.’ Lucifers blik was koud, zijn gezicht gewoon. Hij was het gewend om deze pose voor een lange tijd aan te houden. Om gewoon dreigementen te doen alsof het iets was dat je ieder moment van de dag deed. ‘Pas op met wat je beslist, Eros was het?’ Hij knikte het paard nog een keer toe en nam toen een paar passen terug en trok zijn zwaard een klein stukje uit de schede. Rustig en afwachtend keek hij naar de anima die een beslissing maakte. Een beslissing zou maken waarmee hij zijn eigen plan goed kon maken. Pleoh. Hou de rest in de gaten.

Layla voelde zich niet lekker. Het stof was in haar gekomen en ze had het wel in moeten ademen, want anders kon ze het niet wegkrijgen. Maar nu zat het in haar en het deed zoveel pijn. Het stof zorgde ervoor dat ze ging hoesten en haar zicht viel ook weg. Ze merkte nog half dat Denzel voor haar liep en haar in de gaten hield, maar ze wist dat ze dit niet lang vol kon houden. Ze ging zitten op het pad waar ze eerst op had gelopen en stak haar handje uit. Ze voelde de zachte vacht van Denzel er onderdoor gaan en kroelde hem even voordat ze weer een hoestbui kreeg. ‘Denzel. Zoek hulp. Haal iemand.’, zei ze zwakjes voordat ze weer een hoestbui kreeg en haar zicht helemaal weg viel. Het stof was slecht en deed haar pijn.
:Anima Tell:
Denzel keek door zijn groene oogjes naar zijn wederhelft en zag hoe slecht het ging. Het stof tastte hem echter niet aan wat hem verbaasde, maar nu luisterde hij naar haar en rende bij haar weg. Hij rende zo hard als zijn kleine pootjes konden dragen. Waarom was hij nog zo klein? Hij wilde ook groot zijn en zo sneller hulp kunnen halen voor Layla. Hij merkte dat het haar pijn deed. Uiteindelijk kwam hij uithijgend aan bij een open plaats waar hij allemaal mensen zag staan. Hij begon te miauwen. Een hulpkreet. Hij had niet de gave om de mensentaal te spreken en alleen de katachtigen of iemand die alle talen kon verstaan zou snappen wat hij zei. ‘Help me. Help me alsjeblieft.’, miauwde hij zo hard als hij kon. Zijn kleine pootjes trilden en zijn oogjes keken bang om zich heen.

Sam keek op toen een man begon te praten. 'Ho je hebt het goed mis kerel. Catharina zoende mij ik niet met haar.'Zei Sam. In zijn stem kon je horen dat hij gekwets was door dat Catharina hem heeft gebruikt. 'Kijk uit mischien word jij het nog wel.'Zei Sam. Terwijl hij er al misselijk van werd om ooit met een man te staan zoenen. Sam keek weer naar Diadroah en wachtte nog steeds op haar antwoord. Voor dat Sam het in de gaten had vloog hij door de lucht. Maar toch kwam hij netjes met twee voeten op de grond. Sam zorgde er voor dat hij niet op de grond viel en keek naar de rest. Waarom moeste ze nou zijn plan laten mislukken. Hij was zo dicht bij. 'Als je dat doet.'Zei Sam met een boze ondertoon. Toen hij hoorde dat die man Catharina wou doden. 'Dan doe ik je wat.'Zei Sam nu driegend. Hij liep naar Eros toe en maakte ondertussen zijn mond schoon. 'Heeft iemand water ik zou mijn mond graag willen spoelen.'Zei hij. Toen hij bij Eros stond. Ging hij voor de man staan zo dat de man Eros niks aan kon doen.

Bacari was blij dat hij eindelijk iemand vond waar hij allicht mee kon samenzweren, hij schudde vriendelijk zijn hand. 'Goedemiddag Lucifer.' sprak hij met een grijns. Toen richtte hij zich wederom tot de jongeman. 'Ooh geweldig, dus we zitten hier met een bisexueel!? En ook nog eens iemand die maar raakt met iedereen zoent, en dat noemt zich iemand van het Magisterium!? HA! Varkens kunnen nog beter Dust besturen dan jullie gekken!' sprak hij gefrustreerd terwijl hij zijn zwaard uit zijn schede trok. Hij hoorde ondertussen wat de jongeman tegen Lucifer zei en Bacari zette zijn zwaard onder de keel van de jongeman. 'En als jij met hem bemoeit jochie, dan zweer ik dan ik met veel plezier je keel los snijd.' zei Bacari kil. 'Lucifer, ga je gang beste kerel.' zei hij terwijl hij de jongeman nog strak aankeek.

Penelope keek op naar het hele gedoe. Toen die jongen bedreigt werd stond ze op.
Penelope liep op de man af en ging bij hem staan. 'Meneer mag ik u er even op wijzen dat u niet goed op let.'Vroeg ze liefjes terwijl ze de zwaard iets liet zakken.
'U had goed naar zijn gezicht moeten kijken dan zou u weten dat hij het veracht om met een man te zoenen. Maar ja blijkbaar bent u niet zo slim. Ik denk zelfs dat varkens slimmer zijn dan u bent.'Zei Penelope liefjes.
'Oja voor dat ik het vergeet. U zit heel zeker met een Bisexuele opgescheept.'Zei Penelope. Nu liet ze de zwaard helemaal zakken. 'Dus als u er een probleem mee hebt kunt u beter u mond houden.' Penelope keek om haar heen en knikte goed keurend. Ze hield van dit soort situaties.

Bacari keek vol ongeloof naar de vrouw die dacht eventje hem de les te lezen. 'Luister eens vrouwtje,' begon hij terwijl zijn lijfwachten automatisch naast hem kwamen staan 'ik heb het inderdaad niet op bisexuelen en ook niet op mensen die denken dat ze alles weten zoals jou! Zulke praatjes kunnen jou en die anderen gekken hier de kop kosten. En over varkens gesproken, die kunnen maar beter niet grote beren uitdagen, dus ik zal maar snel weggaan varkentje, of wees bereid voor de furie van de Vincenza-clan!' beet Bacari haar toe. Toen richtte hij zich weer tot de man terwijl zijn lijfwachten richting de vrouw stonden. 'Waar waren we?... O ja, jij zou je niet bemoeien met andermans zaakjes...net zoals dat vrouwtje dus doet.' zei hij met vlammen in zijn ogen.

:Anima Tell:
Eros keek walgend naar Diadorah en Sam. Dat hij zo laag kon zinken of als dit zijn bedoeling was hoe geniaal hij kon zijn. Hij keek naar Bacari die dichterbij kwam en hij ontspande zich. Hij hoefde geen aanval te verwachten zolang ze nog aan het praten was, bovendien had hij betere zintuigen en een betere intuïtie dan de mensen hier. Hij hief even zijn hoofd toen Bacari tegen hem praatte en schudde daarna licht zijn hoofd. Het leek net alsof hij een vlieg weg schudde, maar in feite lachte hij. Hij hoefde juist niet op Sam te letten om Cath te beschermen. Hij had een andere reden om nog niet aan te vallen toen Lucifer dichterbij kwam en dat was omdat hij nu nog zwak was. Hij deed de grootste moeite om de façade die hij ophield vol te houden. Cath was nog niet buiten levensgevaar en ze was aan het bijkomen van de draaikolk die hen buiten deze wereld had gebracht. Eros wachtte af, nam alles in overweging en keek even naar Sam. Hij sloot zijn ogen en liet alles over zich heen komen. Als je goed opmerkte kon je zien dat hij zich voorbereidde. Cath werd beter en zo kwam zijn kracht ook terug. ‘Eros is inderdaad de naam, niet dat jij permissie hebt om me zo aan te spreken. Je geeft mij het advies om voorzichtig te zijn terwijl ik diegene ben die niets te verliezen heb. Zelfs al sterf ik nu zal er niets gebeuren. De opvolgster van de clan is bekend en Cath heeft haar taak dan al volbracht. Bovendien zijn de kinderen veilig en kunnen ze niet zomaar sterven totdat ze 18 zijn. Jij zou juist op moeten passen, Lord Lithium. Dacht je soms dat we niet wisten wat je Abigail hebt geflikt? Je liet haar vallen omdat je Lady Lithium zover hebt gekregen om je ten huwelijk te vragen.’, begon hij zacht te spreken, maar zijn woorden waren duidelijk. Eros hief zijn hoofd en torende sowieso al boven iedereen uit. Daarna draaide hij zijn hoofd iets naar Bacari en deed twee stappen vooruit zodat hij vlak achter Sam stond. ‘Wat waren ook al weer de woorden van mijn vrouwe toen ze tegen je sprak? Oh ja. Ze noemde je een smerige rat die zijn plaats niet kende. Of althans.. Dat bedoelde ze. Ik zou als ik jou was het zwaard wegstoppen als je niet zelf wilt sterven. En die lijfwachten van je?’ Even keek hij naar de lijfwachten. ‘Volgens mij wil één van hen niet meer met mij vechten.’, grijnsde hij licht. Zijn hoofd ging naar beneden en voorzichtig greep hij Sam in zijn kraag vast voordat hij hem met een ruk naar achteren trok en zich zo draaide dat hij achter hem terecht kwam. Even was zijn blik gericht op iets veraf en daarna keek hij naar Lucifer en knikte hem toe. ‘Bedankt.’, zei hij zacht. ‘Mevrouw, laat uw zwaard niet zakken als u hier bent.’, zei hij haar voordat hij echt al zijn kracht terug voelde komen. Hij ging beter staan en wist dat het zover was. ‘Sam. Blijf achter me.’, zei hij zacht, onhoorbaar voor anderen. Hij steigerde hoog en hinnikte hard voordat hij met een klap met zijn voorhoeven weer op de grond terecht kwam. Hij voelde de klap doordreunen en stormde op Lucifer af. Hij kon nog net op tijd stoppen om het zwaard te ontwijken. Hij prevelde enkele woorden en zag en hoorde hoe er dieren aan kwamen rennen. Illusies die hem en Sam tijd zouden geven om hen uit te schakelen. Opnieuw ging hij de aanval in.

Lucifer grijnsde terug naar Bacari en hield daarna zijn verhaal tegen Eros, de anima van Lady Catharina. Daarna keek hij verbaasd naar de jongen. ‘En wat was jij dan van plan om te doen? Ik, Bellatorium en man van de clanleidster van de Nigrisclan, heb mijn hele leven gevochten en ben de beste zwaardvechter op Lord Lithium na. Wat dacht jij nou echt te kunnen doen tegen mij?’, vroeg hij verbaasd. Hij was niet opschepperig. Hij vertelde gewoon de waarheid zoals hij die kende en ook wel bekend was. Hij wuifde rustig de zorgen van Bacari weg. ‘Het is goed. Hij doet me toch niets. Krijgt hij geen eens de kans voor.’ Nu begon echter die anima te spreken en hij luisterde aandachtig. Aan de manier waarop iemand sprak of gedroeg kon je erachter komen wat die van plan was. Lucifer kreeg even een woedende blik in zijn ogen en ontgespte de riempjes van de schede waar Clash inzat. ‘Als je niets te verliezen hebt dan kan ik je meteen hier doden.’, siste hij het dier toe. Op dat moment hoorde hij hoe Pleoh het hulpgeroep van het katje hoorde en er op af ging. Hij knikte, nog steeds boos, naar Eros. Hij had het dier niets meer te zeggen en wachtte gerust totdat hij zover was. Een gevecht kwam er zeker aan. Daar wees alles op. Toen het paard steigerde, grijnsde hij licht, maar stond even onvast door de klap die door de grond heen dreunde, maar moest zich wel herstellen, want het dier kwam op hem af. Hij greep met een vloeiende beweging Clash uit de schede en sloeg de aanval daarmee af. Hij keek verbijsterd naar wat het dier deed en keek vervolgens om zich heen. Dus dit was ook datgene geweest dat toen na de verkrachting van die lady was gebeurd. Ze hadden dieren opgeroepen die hen konden helpen. Hij zag verschillende dieren op hen allemaal afkomen, waarbij er een paar extra Erossen en Sammen kwamen. Dat zou nog lastig worden om hen dan zo aan te vallen. Maar zodra de anima zwakker werd zouden de illusies ook zwakker worden. Hij sprong op een van de aanvallende dieren af en voelde hoe hij in zijn rug werd getrapt. Hij was in de illusie getrapt en was achter de verkeerde aangegaan. Dat zou hem niet nog een keer gebeuren. Toen hij weer een bijt voelde, sloeg hij met zijn zwaard naar het paard dat hem had aangevallen en zag hoe hij een kleine bloedende snee maakte. Dus dat was het echte paard. En dus ging hij daar achteraan.
:Anima Tell:
Pleoh was opgedragen om te blijven kijken. Om op te letten en alleen binnen te komen als dat nodig was. Nu was dat noodzakelijk. Er was een kitten tevoorschijn gekomen en die schreeuwde hulpkreten. Hij rende eropaf en ging achter de kitten aan. Na een tijdje kwam hij bij het meisje aan en hield een paar stappen afstand. Ze had een bepaalde geur die hij kende. Het was echter niet de geur van dood of ziekte, maar van dat Stof. Dat stof dat alles ziek maakte en dus ook dit kind. Hij was echter niet iemand die een kind in de steek zou laten en kwam voorzichtig op haar af en likte haar in het gezicht. ‘Zeg haar dat ze op mijn rug moet gaan liggen. Een van die mensen weet vast wel hoe dit opgelost moet worden.’, zei hij tegen de kitten. Als ze tenminste stoppen met vechten, dacht hij erachteraan. Het meisje was niet groot en niet zwaar. Ze had als hij het zo kon voelen ook al een tijdje niets gegeten en hij schrok zich dood toen ze in een hoestbui zakte. Kalm, maar toch zo snel mogelijk liep hij terug naar de open plek. Lucifer was al aan het vechten en hij had al een paar wonden opgelopen. Het was nog niet gemakkelijk om met een anima te vechten. Ook al leek een paard zo lomp en groot, het kon echt heel wendbaar en snel zijn en die hoeven waren gevaarlijk. Dat was altijd al zo geweest in de natuur. Je viel nooit zomaar een paard aan, tenzij je voldoende metgezellen aan je zij had staan. Een dier in het nauw kon rare sprongen maken.