Tempus deed zijn ogen open. Hij voelde de pijn aan zijn hoofd bonken, het was vreselijk.
Hij voelde zichzelf over de grond schuren, zijn metalen schild kletterde over de aarde. De zwarte aarde. Lucht van zwavel vulde zijn neusgaten toen de wereld zichtbaar werd.
Hij keek omhoog. En daar zag hij metershoge takken de lucht in rijzen. Zwarte takken die stof afgaven. Stinkend, zwavelachtig stof. Stof van de Firetree. Na al die tijd zag hij hem eindelijk van dichtbij. Die vreselijke boom, die al deze ellende had veroorzaakt. Nu stond hij daar. Een beetje scheef. Zijn bladeren vielen af. Hij werd kaal en leek ziek.
Toen rook Tempus een zoete geur. Witte blaadjes dwarrelden rond de Firetree. Het waren de witte bladeren van de Pioenroos. Ze zorgten ervoor dat het zwarte stof zich niet meer kon verspreiden. Dat ze niet meer de wereld kon vernietigen.
Tempus knipperde met zijn ogen en tilde voorzichtig zijn hoofd op. Een groot dorp was om de Firetree gebouwd. Het heette Smoke Town. Tempus keek rond en zag in de verte de man met de Fleur-de-Lys staan. Hij keek naar de Firetree, en leek opties te overwegen.
Langzaam stond Tempus op. Wankelend verkende hij de omgeving. Geen groene bomen, bijna geen bekenden en geen verse lucht. Tempus hoestte. En schuifelde naar de Firetree. Hij raakte hem aan. Nog nooit had hij hem gevoeld. Nog nooit had hij hem aangeraakt. Hij was nu zo dichtbij. Hij zou hem nu zo kunnen omhakken. Maar terwijl hij deze optie overwoog voelde hij een vlaag van verdriet. De Firetree die zacht kreunde in de met zwavel gevulde lucht. Hij had pijn. En zijn plicht was om de pijn van de bomen te verzachten. Nog nooit had hij een boom pijn kunnen doen. Hij wist niet eens of hij het wel kon.
Wat wenste hij nu dat Dusty er was om hem raad te geven. Wat zou het mooi zijn dat hij was omringt door vrienden. Dat Cath er was samen met haar kinderen. Dat dit alles eindelijk eens voorbij was. Wat zou hij dat graag willen. Maar daarvoor in de plaats zat hij nu hier. Voor de Firetree, die hij zo graag weg wilde hebben, maar het gewoonweg niet kon. Hij wist zich geen raad.
Moedeloos zat Tempus voor de Firetree, niet wetend dat er uit de verte mensen aankwamen...

Ze had hem al in het vizier. Tempus, de opperheer van het Magistrerium zat daar moedeloos voor de Firetree. ''Hoe heerlijk''
Diadorah streek Civilis door zijn veren, en gebiedde hem in de boom te gaan zitten. Civilis streek op en vloog weg.
Het was tijd dat ze hem voor eens en voor altijd weg zou hebben. Dan kon ze met haar Firetree heersen over de wereld. En dat was waarvoor ze hier gekomen was.

:Anima Tell:

Civilis streek neer in de Boom, en liet wat bladeren naar beneden vallen. In de verte zag hij mensen aankomen. Het waren die groep van Elina, Alwin etc. En daar Ash Casper en Délune.
Hij moest Diadorah waarschuwen voor dit kwaad. Twee keer kraaide hij.
Diadorah keek op en knikte. Ze pakte haar dolk, en rees het in de lucht. Civilis kraaide zachtjes en tevreden. Hij had opeens zin in vers vlees. En dat wel van zo'n belangrijk persoon als van het hoofd van het Magistrerium.

Diadorah stond nu achter Tempus. Ze opende haar mond om iets te zeggen; ''Hallo Meneer Tempus, wat leuk dat u hier ook bent. Ik heb u al zo lang niet gezien, maar toch uitgekeken naar deze ontmoeting''
Ze verstopte de Dolk achter haar rug, en besloot nu nog niet te moorden. Eerst wilde ze hem uithoren, en hem zien lijden. Want dat verdiende hij. Lijden.

Eros volgde de draad en liep naar het gedeelte waar eerst de muur stond. Zodra hij een enkele stap over het gedeelte had gedaan waar eerst de muur had gestaan was al het kleur om hen heen weg. Ze bevonden zich in een grijs gebied. Het gebied waarbij hij niets kon zien en het was de stem van Catharina die hem kalmeerde. 'Loop gewoon door Eros. Er is niets aan de hand.' Eros deed zoals ze zei en stapte gewoon door. Even later was hij weer uit het grijze gebied, maar nu zag hij vooral zwart om zich heen. Ze waren in Fernum beland en niets groeide hier. Alles werd verbouwd in andere landen waar ze het vandaan haalden. Nu zag hij echter ook Tempus staan. Tempus die werd bedreigd door Diadorah en er stond een andere man in de buurt. 'Laat hem met rust.' De stem van Cath was ijskoud en hij voelde dat ze haar handen al vol had met haar boog en een pijl.

Tempus keek op naar de schimmen voor hem. Eerst was het Diadorah die dreigend tegen hem sprak, maar nu waren het er twee. Diadorah en... Een schitterende schim. Catharina. Ze was hem gevolgd, maar hoe. Hij hoorde de lieve geluidjes van haar kinderen. Tempus schrok wakker. Schoot omhoog, krakte zijn rug, en viel haast weer om. Zwarte vlekken flikkerden voor zijn ogen. Hij ging tussen Diadorah en Cath inzitten, en moest toen even uitpuffen. Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar er kwam alleen maar loze woorden uit, zonder betekenis. Er schitterden tranen van vermoeidheid en pijn in zijn ogen. Maar zolang Cath hier was. Hier in het gevaarlijke Fernum. Moest hij oplettend zijn en haar kostte wat het kost beschermen.

Ondertussen begonnen de witte blaadjes van de pioenroos de takken van de Firetree door te snijden. De boom bloedde water, en het leek of hij huilde. Kleine takjes werden steeds groter, en hele bossen vielen naar beneden. Hoe lang kon de Firetree nog uithouden???

Lady Catharina had zich op Diadorah gericht en ze moest moeite doen om niet om te draaien en in plaats daarvan meteen naar tempus toe te gaan en hem omhelzen om hem daarna nooit meer los te laten. Ieder ding wat hij deed trok haar aandacht en ze wilde kijken of alles goed met hem was, maar ze kon dat niet doen. Haar hele aandacht was gefocust op Diadorah waardoor ze ook de man achter haar niet zag staan. Eigenlijk was het dwaas van haar dat ze in deze outfit naar Fernum was gegaan, maar ze had gene tijd willen verspillen omdat ze alles om moest zetten in normale verbergende kleding. Iedereen hier zou kunnen zien wie ze was en iedereen hier zou haar haten om wat ze was en wie ze was en al helemaal waarom ze hier kwam. Het Magistrerium werd hier waarschijnlijk ook niet echt getolereerd en al helemaal niet door wat hun voorgangers hadden gedaan. Ze kon het zelfs soms ook niet geloven. Haar moeder en de voorgangers hadden bewust Laverinia gedood. Het was de plotselinge verplaatsing van Tempus in haar ooghoeken naar het midden van haar zicht die haar uit haar gedachten haalde en ervoor zorgde dat ze nog beter richtte. Hierdoor zou ze er zeker van zijn dat ze hem niet zou raken. Haar blik werd zachter toen ze de vermoeide blik van hem zag en toe moest zien hoeveel pijn hij had. Ze gaf hem een glimlachje om haar hoofd vervolgens omhoog te gooien en zag hoe de takken steeds sneller en met meer geweld naar beneden kwamen. Ze moesten hier weg anders zouden ze worden bedolven onder het zwarte stof dat nog steeds aan hen bleef plakken. Het zocht uiteindelijk toch de steun van iemand die hen begreep en misschien hen zelfs wel zou helpen. Maar om hen te helpen moest ze haten, iets wat ze niet zou gaan proberen te doen al werd het haar wel makkelijk gemaakt door Diadorah en de mensen van de Nigrisclan die langzaamaan deze kant opkwamen, goed bewapend en ze merkte dat er steeds meer mensen aan kwamen. Eros schudde zich uit, maar het zwarte stof verliet hem niet. Pas als er ook een wit blaadje opviel, werd een grote zwarte vlek totaal verwijderd. ‘Diadorah. Ik zeg het nog maar één keer. Ga terug waar je vandaan komt en laat mijn man met rust. Als je ook maar één stap dichterbij doet dan zul je dood neervallen.’

:Anima Tell:

Eros keek ongerust naar boven waar het geraas erger werd en de takken met grote snelheid naar beneden vielen om daar weer weg te stuiteren. Toen er een op hen afkwam, dacht Eros niet na. Het enige waar hij aan dacht, was om Catharina en de kinderen te redden. Hij draaide en galoppeerde een stukje naar links om veilig te zijn. Waar hij niet op voorbereid was de schreeuw van pijn van Catharina en de pijn die hij van binnen voelde. Hij keek om en zag dat inderdaad de tak was beland op de plaats waar zij eerst hadden gestaan, maar toen zag hij ook pas wat er was gebeurd. Hij kon Tempus nergens meer zien. De tak die net zo dik was als een bijna volwassen boom ontnam hem het zicht en hij was net als Cath bang dat er iets met hem was gebeurd. Cath had haar boog en pijl laten vallen en sprong van Eros af en hij zag haar naar de boom sprinten. Hij greep haar terug en hield de spartelende en schreeuwende vrouw tegen. Hij deed het met veel moeite en pijn in zijn hart, maar met de takken die naar beneden vielen kon hij haar niet laten gaan. Ze moest zich eraan herinneren dat zij daar wel dood kon gaan en de kinderen wonderbaarlijk konden blijven leven. Met de zege van bescherming was zij niet beschermd en er waren nog meer dingen om op te letten. Even later was het totaal stil en je kon de smeekbedes van Cath en haar geschreeuw duidelijk horen. Hij liet haar gaan en deed zijn best om er niet op te letten. Door alle takken die waren gevallen kon hij ook Diadorah niet meer zien en de meeste mensen van Smokey town waren gestopt en keken alleen maar.



Catharina huilde, smeekte, schreeuwde, schopte en sloeg Eros om los te kunnen komen, maar hij had haar niet laten gaan. Ze had machteloos toe moeten zien hoe de takken naar beneden kwamen en haar geen zicht gaven van wat er met Tempus was gebeurd. Ze viel voor de boomstronken, takken en alles dat was gevallen op haar knieën, terwijl haar handen naast haar waren gevallen uit machteloosheid. Ze huilde en liet zich naar voren gaan totdat ze met haar armen op de tak kon leunen en legde daar haar hoofd op om te huilen. Dit kon niet gebeuren. Dit was nooit de bedoeling geweest. Waarom was dit gebeurd? Wie deed dit hen aan? Het kon Diadorah niet zijn geweest, want zij had hem nooit ontvoerd, maar meteen vermoord. Het moest iemand anders zijn en diegene zou boeten voor wat haar aan was gedaan. Hoe kon ze hem nu ooit vertellen wat voor haar was besloten en wat ze moest doen om clanleidster te blijven of om haar kinderen opvolgers te laten blijven. Over twee weken werd ze 21 en dan had ze vele dingen te doen en ze kon het niet zonder Tempus aan haar zij. Over twee weken moest ze hem hebben verteld wat er in de brief stond en hem ervan overtuigen dat dit iets was wat ze moesten doen. Hij zou het voor haar moeten doen anders had ze geen kans meer op overleven. Natuurlijk had ze wel overlevingstactieken, maar ze zou haar verdere leven zwervend door moeten brengen en nooit meer een voet op Opacara kunnen zetten. ‘Tempus… Oh mijn Tempus.. Waarom?? Waarom gebeurt dit ons?? Ik wil je niet kwijtraken. Ik hou van je en ik kan niet zonder je zijn. Ik ..’, snikte ze toen ze dacht dat ze een geluid hoorde. Een geluid die leek op iets van Tempus’ stem. Maar hoe kon dat? Ze zou toch niet zijn geest gaan zien of wel? Ze wist niet of ze dat nu wel aankon. Of leefde hij nog? Maar wie zou zoiets kunnen overleven? Voorzichtig probeerde ze iets harder te praten. ‘Tempus?! ….. TEMPUS?????’ Ze wilde dat hij nog leefde, maar misschien verbeelde ze het zich allemaal.

'Wat een vieze lucht!' klaagde Athios tegen zijn Anima. Aramis knikte hevig. 'Zelfs een stier als ik heeft er nog last van.' antwoordde hij. Athios zat op Maximus en liet hem in een rustig drafje vooruit gaan. Hij had namelijk een kaart van het Magisterium in zijn handen die hem verwees naar de Firetree. Athios had tot nu toe nog geen contact gehad laat staan last gehad van de firetree. Maar toch besloot hij zijn collega Tempus te helpen. Dat was zijn plicht als senator. Athios kwam door Smokey Town heen. Een relatief gezellig dorpje voor deze streek dan. Het was echter maar een dorpje met één lange weg en wat steegjes tussen de huizen die tot een klein wijkje leidden. Het grootste gebouw was het stadhuis, maar het was al erg oud. Athios wist nog dat zijn opa vroeger had geholpen aan de bouw van het gebouw. Hij zuchtte. 'Waar kan ik Tempus Dolores vinden?' vroeg hij haastig aan een wethouder die net het stadhuis uit kwam wandelen. De man salueerde eerst en wees daarna richting de dorre bossen. Athios gaf hem een knikje als dank. Toen gaf hij Maximus de sporen en gallopeerde de bossen in. Niet veel later zag hij de Firetree boven alles uittorenen en vervolgens ook 2, nee, 3 schimmen opdoemen. De eerste van de 2 schimmen dichtbij herkende hij: Lady Catharina van de Caelos. Maar de andere vrouw was voor hem onbekend, alhoewel Athios wel kon zien dat de vrouw niet veel goeds in haar zin had. Onder de boom stond nog een schim. Dat moest Tempus wel zijn. Athios gebaarde Aramis zijn paard Maximus te bewaken terwijl Athios zijn collega ging helpen. Hij pakte zijn schild en zwaard en begon richting Tempus te rennen. Er vielen takken naar beneden maar hij voorkwam dat ze op hem belandden door zijn schild boven zich te houden. Daarna kwam hij aan bij Tempus. 'Tempus?! Alles goed?' hijgde hij terwijl zijn schild hen nu beschermde tegen de vallende takken.

Takken van haar geliefde Firetree vielen naar beneden. Zijn kracht was op. Hij zou het begeven. Maar de Firetree was niet de enige die het zou begeven. De leider van het Magistrerium moest voor nu en altijd dood. Nu was haar kans. Ze negeerde Lady Catharina en haar bedreigingen en loze acties. Ze had alleen nog maar oog op Tempus. Hij moest hier sterven. Onder de Firetree, zoals het bedoeld was. Waarom die onbekende man hem hier had gebracht wist Diadorah niet, maar het was goed geweest dat hij kwam.

Diadorah nam het laatste beetje kracht van de Firetree tot zich om het schild die van een vreemde man om Tempus lag te doorbreken. Het kostte haar zowat al haar energie. Maar er was al genoeg tijd verstreken. HET MOEST NU. NU. NU.
Diadorah streek naar de aarde, en keek Tempus aan die onder een zware tak lag. In de verte Catharina smekend en jankend om haar geliefde???
Diadorah haalde een tak weg zodat Catharina haar geliefde man eindelijke weer kon zien.
''Kijk maar goed Lady Catharina, hoofd van de Caelos. Kijk en huil maar goed.''
Diadorah greep haar scherpe ijzige dolk vast en hief het in de lucht.
Ze keek Tempus recht in de ogen, en soms met een schuin oog naar Catharina en de anderen.
Toen landde haar dolk in het vleselijke, nu nog warme lichaam van Tempus. Hij kreunde lichtelijk, en sperde zijn ogen wijd open.
Nu was Diadorah's energie op. Leeg, net als de Firetree.
Ze ging liggen op het prachtige zwarte stof, en viel in een diepe slaap.

-dit is in overleg met Tempus gedaan :d-

Haar krachten waren gedaald tot op een dieptepunt en haar hart was gebroken toen ze dacht dat Tempus was gestorven waarvan bleek dat het niet zo was. Ze zag de takken die weggingen en hoe Diadorah haar toeschreeuwde en haar behuilde gezicht stopte met huilen, haar longen stopten met ademhalen en een paar seconden zat ze als een dood lijk naar hen te kijken. Ze had Lord Athios aan de kant kunnen werpen, Tempus was niet bij machte om iets te doen en Diadorah had haar mes geheven. Toen zag ze het mes dalen en Tempus schreeuwen, maar de geluiden bereikten haar oren niet. Ze merkte ook maar half hoe ze werd meegesleept door Eros. Ze kon alleen maar kijken naar wat er gebeurde, ze kon niets doen om haar geliefde te redden en zou nu ook niet kunnen kijken of ze hem nog kon redden al stak het mes nog steeds in zijn lichaam alsof het markeerde waar hij was geraakt. Pas toen de huizen het zicht blokkeerden, werd het zwart voor haar ogen.
:Anima Tell:
Eros zag wat er gebeurde en kon er ook niets tegen doen, behalve kijken. Hij was echter het eerste bij zijn verstand en zag in dat ze hier weg moesten. De mensen van de stad kwamen eraan en ze keken niet al te blij naar wat er gebeurde. Hij kon hen niet allemaal aan en hier had Catharina haast geen kracht dus zou het voor haar ook te moeilijk worden. Haar boog was stukgegaan en lag versplinterd onder de vele takken. Hij rende naar Catharina en hief haar op het zadel voordat hij weggaloppeerde. Ze konden niet dezelfde weg terugnemen en waren gedwongen om een andere weg te nemen. Bovendien moesten ze nog naar Babylon. Nu was het maar een goed plan om die kant op te gaan. Het was nodig dat Cath zich ergens op zou richten dan wat haar te wachten zou staan. Door de dood van Tempus zouden ze alles verliezen en zou er een hevige slag worden toegediend in de clan omdat Cath haar belofte niet meer kon houden. Aan wie zou ze de eretitel doorgeven? Wie zou ze kiezen als opvolgster van de Caelos clan totdat haar dochter oud genoeg was om het over te nemen? Hij schrok toen hij bedacht dat Cath de kinderen ook af zou kunnen staan, dat zou ze toch nooit doen? Of wel? De dochter naar de boom Allerzielen brengen en de zoon naar de koning en koningin van Fernum. En dan zouden we ons terugtrekken? Of zou ze op een missie gaan om iedereen die iets te maken had met haar leven of het leven van haar familie om die uit te moorden? Nee, dacht hij. Ze zou ons vermoorden, dat zou haar plan zijn.

-Oeh.. Eros heeft drama!