Het was zover. De boom had de grond bereikt. Al ontstonden er nog steeds scheuren.
Eros, het paard van Catharina bracht hem naar de top van de boom.
Tempus keek om zich heen. Het was een chaos, een enorme chaos. Hij wist niet hoe hij dit moest oplossen. Maar een ding wist hij wel. Hoe hij Claps kon beschermen tegen dit kwaad. En de hoogste boom Was Claps.
Er kwamen grote stenen uit de lucht, die werden gegooid door vogels.
De stenen sloegen putten in de grond. Nu moesten ze snel zijn. De stam van de boom mocht niet al te veel beschadigd raken.
Eros bereikte het hoogste punt. En Tempus gleed van het zadel. Even aaide hij Eros, met veel tranen in zijn ogen. Ze moesten ook allemaal zoveel doormaken, en dat wou hij niet.
Tempus ging zitten op de grond en concentreerde zich op de Claps boom. Hij voelde de energie van de anderen. De kracht van Oblivios en het kleine onbekende meisje dat haar leven waagde voor de boom. Ook Catharina gaf al haar kracht die mogelijk was.
Hij zag hoe de omstanders de chaos probeerde te stoppen. Tempus was trots op hen. Ze waren waarde inwoners en zouden hiervoor beloond worden.

Tempus bereikte de kosmische status met de boom, en zag de wereld om zich heen verdwijnen. Dit was het moment waarvoor hij geboren was. De verbontenis. Hij had zich verbonden met de boom, toen hij werd geboren. Zijn leven heeft hij voor de boom gegeven, en de boom gaf hem leven. Nu de boom op het randje van de afgrond stond, stond Tempus daar ook. Hij, samen met Dusty, zijn trouwe Anima.
Nu was het tijd om de boom het leven terug te geven. Dat was hij aan hem verplicht.

De scheuren in de aarde werden steeds groter, en de grootste boom in Claps bereidde zich voor om voor een tweede keer te vallen.
Heel even bevond de zware boom zich in het luchtledige, en heel even leek de tijd stil te staan. Daarna begon het vallen opnieuw. De top van de boom zakte langzaam de grond in, terwijl de wortels steeds meer uit de grond begonnen te steken. Heel langzaam verdwenen de grote groene bladeren in de grond, en nam van alles met zich mee. Tempus voelde hoe de boom zich keerde en voor het eerst in zijn leven een punt bereikte dat het nog nooit had bereikt. De scheuren in de aarde slibden met tonnen zand, terwijl Tempus nog steeds op zijn plek zat. De hoogste boom in Claps was gekanteld en had zichzelf in de grond begraven om zich te beschermen tegen de dreigende ziekte die de Firetree stof met zich meenam. Alleen enkele wortels staken nog uit boven de grond, om het punt te markeerden waar de boom had gestaan. Iedereen zou denken dat de boom voor eeuwig was gevallen, maar verweg zou hij ze alsnog stilstaan.
Na de woorden van Oblivios, zei de boom voor het laatst hetgeen wat alleen diegene met een puur hart konden horen; Quiesco Silentio, ik rust in stilte.

Sam keek nutteloos toe. Hij had geen idee wat hij moest doen en hoe hij kon helpen. Hij zag hoe de boom om viel. En hoe het meisje met kort haar, haar leef gaf voor de boom. Het meisje had gelijk gehad. Sam zag hoe de manen van de piraat om het meisje gingen staan. Hij wou haar helpen maar voelde toen de grond schudden. De lucht werd donker de en hij zag een bliksemflits. Had het meisje zo veel kracht. Nee dat kan toch niet Dacht hij. Sam keek omzich heen een troep vogels liet stenen vallen. Sam trok zijn zwaard en zorgde er voor dat de stenen niet op zijn hoofd of op dat van Zeus terecht kwam. Sam keek toe en hoopte dat het snel op hield. Hij had er een hekel aan als hij niks kon doen.

Apple scrok behoorlijk allemaal van de toestand met de boom. Opzich voelde ze zich opgelucht dat de Nigris Clan een kleine overwinning misschien heeft geplaatst. Langzaam ging ze op de grond zitten om even bij de te komen. Sereluna kwam naast haar liggen met haar kop op Apple's schoot. Langzaam maar zeker werd Apple er van bewust wat er allemaal om haar heen gebeurde. Sommige mensen waren stil en verdrietig van de boom die omgevallen was, Andere probeerde de boom opnieuw te laten leven. Apple keek naar het meisje die de boom nieuw leven probeerde te geven. Een valse glimlach verscheen op de mond van Apple. 'Denk je nou echt dat die boom ooit nog overeind komt?' Vroeg ze minachtig aan het meisje. He gevecht tussen het meisje en die piraat boeide Apple niet zo. Eigenlijk had ze al lang weg moeten zijn maar ze bleef zitten. Ze wilde weten wat de mensen zou gaan doen om de boom tot leven te krijgen.

Lady Catharina was weggevallen en lag nu tussen de wortels van de boom die ze met alle macht probeerde te beschermen. Ondanks dat haar lichaam er rustig bij lag, was haar geest in roering en bezig om alles uit te zoeken waar ze zo nodig naar zocht. Maar het mocht niet baten. Ze kreeg niet de antwoorden die ze moest hebben en de woede en tegelijkertijd de rust nam de overhand. Ze kon niet meer. Ze had rust nodig en daardoor kwam ze terecht bij degene die ze het meest nodig had. Haar moeder. Catharina opende haar ogen en keek recht in twee identieke bruine ogen. De ogen die ze had geërfd keken nu naar haar terug. Catharina schrok niet. Ze schonk de vrouw een glimlach en nam de uitgestoken hand aan die haar omhoog trok. Ze wilde praten, maar haar woorden kwamen er niet uit. Ze wilde iets doen, maar haar lichaam luisterde niet naar haar. Rose gaf haar de tijd om de omgeving om haar heen te bekijken. Het leek wel alsof ze eindelijk iets kon doen en ze merkte tot haar verbazing dat ze hier nog nooit was geweest. Het was een lege ruimte en ze zweefden in een levenloze ruimte. Overal waar ze om zich heen keek zag ze andere mensen staan, kijken, maar toch leek het alsof ze niet leefden. Met een verschrikte blik keek ze naar haar moeder. Wat was er hier aan de hand? Wat was er met deze mensen aan de hand? Haar moeder knikte slechts lichtjes, sprak nog steeds geen woord en trok haar aan haar hand mee naar iemand die ze niet kende, maar haar moeder blijkbaar wel. Catharina werd een paar centimeter voor de persoon stilgezet en ze keek recht in het gezicht van wie ze had gedacht nooit te zullen zien. Haar oom was hier. Zijn ogen wagenwijd open en reflecteerden een groen licht dat zij nergens kon zien. Het leek wel alsof hij gehypnotiseerd was. ‘Het is tijd dat je meer leert over de wereld en ik denk niet dat Tempus het je zal vertellen dus zal ik het doen, want je moet het weten, mijn dochter. Jij bent een van de eerste kinderen die hier in deze wereld is geboren. Een van de kinderen die nu de eerste generatie worden genoemd, maar bedenk dat er altijd mensen zullen komen die je niet kent. Mensen die je zullen verbazen met hun kennis over de oude wereld. Luister naar mijn verhaal, mijn dochter en beslis zelf wat je er mee wilt doen. Of je hem wil confronteren of dat je hem de voordeel van de twijfel geeft en vertrouwt. Hij heeft beide manieren van je verdiend doordat hij het je nooit heeft verteld, maar dat kan je ook over mij zeggen. Toch ben ik degene die het je vertel en niet hij dus let op mijn woorden, die ik niet kan liegen omdat dat vermogen mij is afgenomen.’, zei Rose dwingend en had tijdens het praten het gezicht van Catharina tussen haar handen genomen. Catharina knikte voor zover dat mogelijk was en voelde hoe ze weer werd meegenomen. Dit was een gedwongen reis, een reis die haar geweten en geest moest maken. Ze was weer eens opgeroepen, maar dat gebeurde terwijl ze bewusteloos was geraakt door haar krachten. Ze kwam weer bij haar gedachten toen haar moeder weer begon te praten. ‘Ik weet niet of ik hetzelfde had gedaan, mijn dochter, want ik weet meer dan dat jij weet, maar desalniettemin moet je weten dat hij meer is dan je denkt. Hij heeft krachten en verbonden gesloten waar je niets vanaf weet, maar je zal het hem zelf moeten vragen om er achter te kunnen komen. Ik heb niet de kracht om je alles te vertellen en sommige dingen zul je van mijn mond niet geloven al weet je dat ik niets anders kan dan de waarheid spreken. Dus luister naar wat je wel kan vertellen en beslis zelf. Een ander advies kan ik je niet geven.’ Catharina keek besluiteloos naar haar moeder. Snapte niet wat ze nu precies van haar wilde en waarom ze het toch de hele tijd over die hij had. Bedoelde ze daar Tempus mee? Wie anders zou die hij kunnen zijn? Ze kende hem maar half, wist voldoende om hem te vertrouwen, had nooit eerder om meer gevraagd omdat ze anders dacht dat ze te opdringerig zou zijn en nu wilde haar moeder dat ze het hem zou vragen wat hij precies had gedaan? Wat zijn taak in deze wereld was? Hoe zou ze dat kunnen doen zonder dat hij wantrouwig zou worden? Ze wilde hem niet verliezen als haar vriend door de opdrachten van haar moeder, maar wist dat als het moest het moest, want de opdrachten die haar moeder haar gaven, waren goedgekeurd door de boom Allerzielen en zouden anders in haar hoofd rond blijven spoken totdat ze er niet meer tegen zou kunnen en dan zou ze het misschien op een verkeerde manier tegen hem zeggen. Toch had ze geen idee hoe ze dat aan moest pakken, maar ze kreeg ook geen tijd om erover na te denken, want voor haar waren allerlei beelden te zien. Ze zag allemaal bebouwing, een grote stad waar de rookpluimen bovenuit kwamen en het beeld eindigde vriendelijk met het huis waarin ze was geboren in de bossen die haar thuis waren. ‘Allebei kennen we dit huis, allebei zijn we er geboren. Ik in de oude wereld, jij in de nieuwe. Ik heb je nooit verteld over de oude wereld. Je wist dat het iets was waar ik gewoon niet over wilde praten. Vergeleken met Dust is het een slechte wereld. Mijn ouders hadden een rijke afstammeling en waren van het oude geld. In mijn tijd kon macht en roem met geld worden gekocht, maar wij en jij ook mijn dochter, hebben een rijke stamboom die vele mislukkingen en triomfen kent. Maar daarom ben je niet hier. Ik had voordat de Oude Wereld verging en de nieuwe ontstond een visioen gehad. Een visioen waarbij de boom toen al tot mij sprak, maar ik haar niet herkende. Ik kreeg woorden mee. “Dust. Iedereen verandert in Dust.” En dat is gebeurd. Iedereen die je hier ziet bestaat uit Dust. Ons lichaam zit er vol mee en als we dood gaan dan stroomt de Dust terug naar de aarde om voor nieuw leven te zorgen. Maar wat ik wilde zeggen. Op de nacht dat de Oude Wereld verging, kwam mijn visioen uit en ik deed wat mij het beste leek. Ik kwam hier terecht, ik zag het groene licht en kwam achter schokkende dingen. De meeste kan ik je niet vertellen, maar je moet weten dat Dust een wereld is die al lang bestaat. Niet in deze vorm zoals je het nu kent. Nee. Het bestond uit losse fragmenten, verbonden door middel van de geest en de kracht van de bomen. De bomen die ons ras een nieuwe kans gaven. Een kans om ons leven te beteren. Om de beelden die je net zag nooit meer te laten komen. Het is onze taak om dat te bereiken. Ervoor te zorgen dat mensen met macht er verantwoordelijk mee omgaan en ervoor te zorgen dat we niet weer onszelf vermoorden. Het groene licht houdt mensen hier. De nacht dat de Wereld verging, kwam iedereen hier terecht en sommige werden meteen doorgelaten naar de Nieuwe Wereld Dust, maar anderen werden hier gehouden. Dat is dan ook de reden dat je door je gehele leven mensen zal leren kennen die pas net in Dust zijn. Het groene licht laat niet meteen iedereen door. Het kiest wanneer het tijd is om de volgende onze wereld binnen te laten gaan. Ik heb mijn broer al meer dan 30 jaar niet meer gezien en toch is hij niet dood of verouderd. Het kan best zijn dat hij over een paar eeuwen wordt vrijgelaten om erachter te komen dat iedereen die hij kende en waar hij van hield al lang geleden is gestorven. Misschien zal hij nooit ontwaken uit deze slaap. Er zijn vele miljarden mensen die hier verblijven. Toch zal het voor hen lijken alsof het maar één seconde duurde. De verandering van de Oude naar de Nieuwe Wereld. Ze weten dingen die je zal doen laten schokken, woedend zal maken en je zal hen verachten, maar weet dat ze niet anders weten en dat het aan jou de taak is om hen te laten begrijpen dat het ook anders is. Ik heb dingen gedaan waar ik niet trots op ben in de tijd dat ik Clanleidster was, maar die dingen kan ik niet ongedaan maken en ik heb er mee moeten leven en heb mezelf ook nooit kunnen vergeven. Wees daarom mijn dochter en doe alleen de dingen waarvan je gelooft dat het goed is om te doen. Dan zal je geweten en geest zuiver zijn al zijn je acties dat niet.’ Rose zuchtte en knipte in haar handen. Ze waren terug op de plaats waar alles was gebeurd. Waar iedereen aan het vechten was en ze keken samen met teleurstelling naar de verdeeldheid in de harten van de mensen. In deze staat kon ze dat zien en Catharina schudde haar hoofd misprijzend bij het zien van de haat en het onbegrip in de harten van de mensen. Waarom konden ze haar manier van leven niet accepteren? ‘Omdat ze niet beter weten of willen weten, mijn lieve dochter. Een laatste advies voordat ik je ga verlaten. Ik heb geschriften achter gelaten over mijn avonturen in de tijd dat ik net in Dust kwam. Het Magistrerium moet ze hebben en je zal aan Tempus moeten vragen of je de geschriften mag lezen, want hij heeft ze. Je hebt het recht en mijn zegen om die geschriften te lezen. Toch weet ik niet of hij wil dat je alles weet. Ik heb er ook dingen over anderen instaan en soms niet al te aardige dingen dus het kan best zijn dat hij je niet alles geeft. Ondanks dat hij je vriend is, is het ook zijn taak om de wereld in balans te houden en dat zal altijd zijn plicht zijn. Zoals het die van jou is om de boom Allerzielen te beschermen tegen alles wat haar pijn kan doen. Ik ga je nu verlaten, mijn dochter en het is tijd dat jij wakker wordt en de band met Eros hersteld. Je was gevaarlijk bezig. Het loopt vaak niet goed af als je de band verbreekt tussen jezelf. Je verliest een deel van jezelf. Je verliest datgene wat je juist nodig hebt. Dit was een moment waarop het kon, maar dit is een uiterste. Denk er niet licht over na.’ Catharina schudde haar hoofd en boog licht voor haar moeder die haar duwde. Ze viel achterover en sloot haar ogen. Ze snapte wat haar moeder van plan was geweest. Catharina voelde hoe ze met een schok weer wakker werd en zich weer in haar lichaam bevond.
:Anima Tell:
Eros had Tempus naar boven gebracht en keek Tempus niet aan toen die hem over de hals streek. Tempus wist niet wat Catharina had gedaan. Hoe ze zichzelf eigenlijk had gedood om Tempus te helpen, hoe ze haar leven en die van hem in de weegschaal hadden gelegd en had gehoopt dat het goed zou komen. Ze was veel te gevaarlijk bezig geweest, maar hij had nooit gedacht dat ze zoiets zou doen of zou kunnen doen. Catharina’s krachten waren nog steeds in ontwikkeling en ze kreeg er ook nog de gaven en taken van een Domina bij. Dat zorgde voor extra kracht en macht, maar tegelijkertijd ook grotere verantwoordelijkheid. En ze had het allemaal laten gaan, had alleen gedaan wat haar het beste had geleken terwijl dat volgens hem het slechtste was wat ze ooit had kunnen doen. Hij had een eed afgelegd. Hij had gezworen haar te beschermen tegen alles wat haar kwaad zou doen, maar hoe zou hij haar tegen zichzelf kunnen beschermen? Ze was af en toe zo bedrieglijk als een slang. Zelfs hij kreeg geen hoogte van haar op sommige momenten en kon haar niet rustig houden. Hij wist hoe ze vanbinnen was al liet ze haar echte binnenste zelfs niet aan hem zien. Maar hij kende haar beter dan iemand anders zou doen. Ze was opgevoed met alle gratie, klasse en schoonheid die haar ouders hadden kunnen bieden, maar ze had ook een hele andere kant die zelfs haar ouders niet kenden. Die ze voor zich hield en dat masker zou nooit kunnen worden gebroken door een normaal iemand of door een vriend. Hij kon soms door het masker heen komen, haar echte binnenste bereiken, maar hij sloot zich er al weer even snel voor af. Catharina was … Nee. Daar mocht hij niet aan denken. Hij was Cat en Cat was hem. Ze waren verbonden op de enige mogelijke manier… nee dat was ook niet waar.. Cat had de verbinding verbroken. Ze had zichzelf geopend en was één geworden met haar innerlijk en had gedaan wat haar het beste leek. Dus had ze hen laten gaan. Bij het voelen van het vallen van de boom stond hij op en liep in de richting van Tempus. Eros had al gezien dat het te laat was om nu weg te gaan en voelde en zag hoe ze de grond ingingen. De aarde bleef echter om de bladeren zitten en kwam niet dichter naar binnen. Hij greep Tempus vast bij zijn jas en gooide hem met een zwaai op zijn rug en zette zich schrap. Als Cat had gewild dat ze Tempus zou beschermen dan zou hij dat ook doen. Toen het moment daar was, zette hij af en spong een beetje naar voren. Hij had zijwaarts gestaan en stond nu weer recht. Gelukkig zat het meeste goed vast en viel er haast niets naar beneden anders hadden ze heel wat op hun hoofden terecht kunnen krijgen. Toch kon hij het niet helpen dat toen Tempus weer van zijn rug afkwam, hij hem een boze blik toewierp. Eros vond het dat het de schuld van Tempus was dat dit allemaal was gebeurd. Dat hij niet meer verbonden was met Cat en dat ze nu hier zaten. En hij kon het dan ook niet laten om de volgende woorden te zeggen. ‘Je weet toch dat Cat zich eigenlijk heeft opgeofferd zodat jij hier kon zijn? Dat ze zich eigenlijk voor jou heeft gedood?’, zei hij dwingend waarna hij zijn hoofd afwendde en wegliep. Hij wilde even niet meer in de buurt van hem zijn. Als hij per se wilde praten over wat hij bedoelde dan zou hij wel komen.

Catharina zat tussen de wortels van de boom die nu andersom in de grond stond en zag dat er boven haar de wortels van de boom een beschermende hol over haar had gemaakt zodat ze niet kon worden geraakt door de stenen die Diadorah liet vallen. Catharina kon het nog even niet aan om Diadorah aan te vallen. Ze had andere prioriteiten nu. Ze strekte haar handen uit en stond meteen in verbinding met de boom en zocht met haar gesloten naar de warmte van Eros. Ze had nog geen verbinding met hem en moest via de boom met hem praten. Tempus zou het kunnen horen, maar het was nu eenmaal noodzakelijk dat ze de verbinding met hem weer terugkreeg. ‘Eros, mijn lief, richt je aandacht op je aandacht en je geest. Word kalm en denk alleen aan de dingen die we samen deelden voordat ik je dit aandeed. Het spijt me, maar ik kon niet anders.’, fluisterde ze zachtjes en wist dat Eros het op dezelfde manier zou horen. Haar zachte, warme en fluisterende stem die hem aanspoorde tot wat er moest gebeuren. Ze kon niet horen wat Eros zei of deed, maar wel dat hij zich concentreerde en toen ze zichzelf helemaal concentreerde voelde ze de helft van haar hart trekken naar de andere helft die zich ver beneden haar bevond, maar het net zo graag wilde als zij. En op een gegeven moment was het gevoel daar in een keer weer. Ze ademde met een schok heel diep adem en opende haar ogen en voelde wat ze altijd al had willen voelen en normaal gesproken ook altijd had gevoeld. Eros naast haar zijde. Eros die haar beschermde waar hij dan ook was. Hij die haar nooit zou verlaten. En Catharina voelde de kracht in haar terugstromen en stond op om naar buiten te kijken. Ze zag de anima van Tempus en riep hem naar haar toe. Ze zou hem moeten vragen wat ze precies zouden moeten doen om Tempus en Eros te bevrijden uit hun gevangenis. ‘Dusty!’, riep ze naar hem en wenkte naar hem. Ze durfde het niet om onbeschermd naar buiten te gaan. Hier zou ze worden beschermd door de wortels.
:Anima Tell:
Eros hoorde de zachte fluisterende stem van Cat door de bladeren ruisen en hij hief zijn hoofd verrukt. Ze was ongedeerd. ‘Je kon best anders. Je durfde het alleen niet.’, schreeuwde hij tegen de fluisterende stem. Hij wist niet of ze hem kon horen, maar het voelde goed om even zijn woede eruit te schreeuwen voordat hij zich concentreerde op het kalm worden. Hij dacht aan de dagen dat ze samen naar het strand waren gegaan. De dag dat hij de roos voor haar had gehaald. De traditie met Valentijnsdag die ze nooit verbraken. Of aan het moment dat ze bezig waren met een ritueel en hij haar en iedereen moest beschermen. De taak die hij had gekregen met zijn geboorte en de liefde die hij voor haar voelde. De liefde die sterker was geworden door alles wat er was gebeurd. Alle dingen hadden hen alleen maar sterker gemaakt. Hij wilde die band terug. Hij wilde niet langer alleen zijn, maar zijn beste vriendin en wederhelft terug. Hij wilde zijn vertrouweling terug. Hij vertrouwde nog maar één iemand in deze wereld en die wilde hij terug. Zijn Catharina.

-3000 woorden… Sorry.. ik had echt een inspiratiekick. Volgens mij is het nog helemaal niet zo dramatisch of wel??

Joe moest glimlachen toen hij zag wat Diadorah van plan was. 'Mooi werk Mevrouw!' lachte hij. Toen richtte hij zich weer tot het meisje. 'Denk je nou echt dat dat me wat uitmaakt en ik me laat intimideren door jou?' gromde hij bespottend toe. 'Ik kan beter aan jou zeggen: geef je over of ik zal er persoonlijk voor zorgen dat je langzaam en met veel pijn sterft!' brulde hij. Snel zoefde hij weg en greep de blondharige vrouw bij haar keel als gijzelaar. 'Laat allemaal jullie wapens en krachten vallen., of dit lieftallige meisje gaat eraan!' waarschuwde hij iedereen in de omgeving, terwijl hij een van zijn geweren tegen het meisje's slaap aanzette. Het andere geweer liet hij vooruit steken naar de menigte. 'Ik ben Joe Johnson, de beruchtste piraat van de Glazen zee, dus kies eieren voor je geld en geef je over en ga hier weg!' riep hij nog een laatste keer, terwijl Memphis de Anima van het meisje beet pakte met zijn klauwtjes.

'Dat had u gedacht ik sterf niet zo snel als u denkt'Zei Flower tegen de man. Flower keek toe terwijl de man het meisje met blonde haren bij de keel greep. Ze ging verslagen op de grond zitten en zette haar krachten stop. Ze keek angstig naar de man en had moeite om niet in de lach te schieten. Ze stond voorzicht op en stapte op Iris rug. Ze keek de man aan. 'Ik ben nog niet klaar met u.'Zei Flower. En met die worden rende ze tussen de bomen door.

Iris keek toe en sprong weg voor een paar stenen. Ze keek toe terwijl Flower zich over gaf. Iris snapte haar niet. Ze liet Flower op haar rug zitten en na dat Flower uit gepraat was rende ze naar de bomen. Naar een paar meter stopte ze. Iris ging door haar poten zo dat Flower af kon stappen. Ze zag Flower gaan zitten dus ging ze voor haar zitten. Iris wist wat ze van plan was. Als Flower dit ging doen moest ze haar kosten wat kost beschermen.

Flower ging op de grond zitten en sloot haar ogen. Ze beelde zich de plek voor waar de piraat en het meisje stonden. Ze beelde zich voor dat ze achter hen stond. En voor ze het wist stond ze er ook. Flower keek om haar heen en pakte het meisje bij de armen. Ze trok het meisje los en trapte de piraat tegen de schenen aan. 'Denk maar niet dat ik het zo makkelijk op geef.'Zei Ze tegen de piraat.

Apple schrok zich dood toen ze het koude metaal van de pistool tegen haar slaap voelde. 'God waarom moet dit nou zo.' Gromde ze en probeerde zich lo te wurmen, ze voelde de klauwen van de Anima haar vast grijpen. 'Eieren voor je geld zeg je.' Zei Apple en ze glimlachte. 'Denk je echt dat iemand zich druk maakt om mij?' Vroeg ik de man die Joe Johnson bleek te heette. De meest beruchtte piraat ook nog wel. Apple bleef rustig staan en probeerde niet er aan te denken dat dit misschien wel haar dood kon betekenen.

Sereluna sprong op en gromde hevig naar de piraat die Apple vast had. Ze voelde ergens een verandering plaats vinden. Ze keek naar het meisje die op de grond zat, ze wist dat het waarschijnlijk geen zin had. Sereluna sprong op de man af en begon hevig te happen. In de hoop dat ze de man misschien zou raken.

Elizabeth keek verbaast om haar heen naar wat er allemaal gebeurde. Ze zag een kort harig meisje ruzie maken met die Piraat en de vrouw die ze had geholpen dreigde de o zo grote boom wat aan te doen. Elizabeth zucht en hief haar handen in de lucht. Waar door ze zelf ook omhoog kwam. Ze ging in een kleermakers zit zitten en zweefde boven de mensen en hun Anima's uit. Elizabeth zag een troep volgels die onder haar vlogen. Al snel zag ze dat ze stennen bij zich hadden. En al snel werden ze naar beneden gegooit. Elizabeth keek hoofdschuddend naar benden. Toen de priraat het meisje vast pakte. Merkte dat er wat veranderede. Elizabeth keek om haar heen en zag wie daar voor zorgde het meisje met korte roden haren zat verslagen op de grond. Elizabeth zag dat ze allemaal wat zeiden maar kon niet horen wat het was. Ze keek om haar heen en zag Moon light nog steeds tussen de bomen staan.

Moon Light keek om haar heen en zag dat Elizabeth weg was. verbaast zoch ze haar maar als snel had ze haar gevonden. Ze zweefde boven een groep volgels uit die stenen naar beneden lieten vallen. Moon Light sprong in de lucht en veranderde in een Havink. Ze vloog naar Elizabeth toe en ging op haar schouder zitten. Moon Light merkte dat Elizabeth haar kopje krapte en ze genoot er van. Ondanks de gaos beneden.

Het roodharige meisje trapte tegen zijn scheen aan en daardoor was het meisje wel los, hij voelde een hevige pijnscheut maar gaf niet op. 'Vuur! Vuur op die duivels, stelletje zeebonken!' krijste hij naar zijn bemanning. Die begonnen allemaal te schieten of renden richting de twee samenzweerderige meisjes. 'Je bent een taaie tante, vrouwtje, maar als je denkt dat dit mij tegenhoudt dan ken je mij nog lang niet!' vervolgde hij. Hij keek over zijn schouder hoopvol naar Diadorah, hopend dat zij hem misschien nog te hulp kon schieten.


Memphis probeerde echter de Anima van het blonde meisje nog steeds in zijn greep te houden met zijn klauwtjes terwijl hij met zijn vlijmscherpe snavel in de Anima zat te pikken. Vol genot zat hij te kraaien.

Flower glimlachte toen de piraat tegen zijn bemanning stond te scheeuwen. Ze zag de zijn bemanning naar hen schoot en op hen af rende. 'Ah wat ziegel meneer de piraat kan het niet allen aan.'Zei Flower lachend. 'Helaas kun je me zo niks maken.'Zei ze. Flower bleef staan en voelde hoe de kogels dwars door haar heen gingen. 'Zo als ik al zei zo kun je me niks maken.'Zei Flower en glimlachte. Ze wist dat als ze haar gingen zoeken. Dat ze toch sneller was.

Oblivios zag hoe de Clapsboom dan uiteindelijk zijn laatste adem uitblies. Het was een droevig gezicht. Oblivios was dus ook erg gefrustreerd over het feit dat een piraat, zijn bemanning en 2 vrouwen hier gewoon zaten te vechten. 'Ga ergens anders vechten! Jullie lijken wel kleine kinderen vechtend om een lolly!' riep hij nors naar de vechtenden. Wel keek hij blij naar de rest, die zich niet in het gevecht mengden. 'Jullie zijn deze plek tenminste waardig.' sprak hij kalm. Alhoewel, hij was nog steeds niet blij met Diadorah's aanwezigheid, die had teveel gedaan. Langzaam en aarzelend pakte hij een boog tevoorschijn. 'Hou op met vechten op deze mooie plek of ik ben genoodzaakt te schieten.' zei hij rustig terwijl je kon horen dat hij eigenlijk niet van plan was om te schieten, hopend dat de boosdoeners hun wapens en krachten neer zouden leggen. 'Tempus, Catharina, als dit fout gaat, helpen jullie me dan?' vroeg hij vanuit een mondhoek aan twee van zijn beste vrienden.

Tempus krachten waren op. De verbontenis had zijn werk gedaan en de Clapsboom stond op de kop in de grond. Verstrikt tussen wortels en beschermd in de verstrengeling. Eros stond naast hem en keek hem boos aan. Hij hoorde de woorden die hij zij, en wist eigenlijk niet wat te zeggen. Het was inderdaad zijn schuld dat het stof niet zo was gegaan zoals het zou moeten, maar hoe moest hij het dan. De mensen gingen altijd hun eigen weg, en Tempus kon er niet veel aan doen. Dit moest worden opgelost, nu en voor altijd. Het Magistrerium moest zijn weg opnieuw zoeken, en een veel betere wereld beloven. En Tempus moest leren om het niet steeds fout te doen. Om al zijn mensen niet steeds teleur te stellen. Daar was deze wereld niet voor.
''Bedankt Eros voor je hulp, dit zal je op de duur dubbel en dwars terugverdienen, dat beloof...''
Tempus durfde eigenlijk geen beloftes meer te maken. Hij wou op dit moment helemaal niets meer maken.
''Ga snel Eros, voordat de boom helemaal onder de grond verdwijnt, en je verstrikt raakt in de wortels, ga snel terug naar Cath, en laat me hier mijn schulden uitzitten''
Tempus zag hoe Eros wegging, en, lichtelijk geergerd, naar Catharina terug liep. Hij zag hoe Catharina weer terug kwam op de wereld, na een tijdje 'weg' te zijn geweest.
''Het spijt me Cath, fluisterde hij in de wind, in de hoop dat ze het zou horen, door mij is dit allemaal gebeurd, het spijt me''
Tempus keek naar de menigte die nog steeds in gevecht waren, en wanhopig aan het duiken waren voor de vallende stenen. Tempus kon niets doen om hen te helpen, voordat hij zichzelf zou hebben geholpen, anders zou hij het toch alleen maar fout doen, zoals altijd.
Het zij zo.
Tempus floot de uilen, die voor hem al een tijdje brieven hadden bewaard. Nu was het tijd dat ze verstuurd zouden worden.
Een voor een kwamen ze uit een smal gat tussen de wortels van de gevallen Clapsboom.
Voor ieder zou er één zijn.
Toen restte hem nog maar een taak. De zwaarste taak. Het afscheid.
''Dusty, je weet wat me te doen staat. Het is altijd al voorspeld dat ooit een keer een dag zou komen, dat deze dag zou zijn. Die dag zal de verbontenis de verstrengeling in gang zetten. Op die dag zal een boom vallen, evenals het hoofd, en zal na een periode van lange tijd getracht worden de orde te herstellen. Wanneer de tijd is gekomen, zal deze terugkeren om te kiezen wat het juiste is. Misschien zullen de vele hoofden het niet begrijpen, maar anders kan het niet. Dusty, je weet waar deze tijd begon, je weet ook waar het op kan houden. Ik zal die tijd in iedergeval niet zijn. Het spijt me, maar toch heb ik in jou vertrouwen. Ik wens je veel geluk en succes, en geef je al mijn liefde. Tot Ziens. Dusty.''
Toen sprong Tempus in het diepe gat, en verbrak de contact met de buitenwereld, totdat de tijd gekomen was dat de tijd terug zou komen.
En heel langzaam verdween de grote clapsboom verder in de grond, en op een gegeven moment volledig onder het zand verdwenen was.


Dusty was bij Catharina. Ze had zijn hulp nodig. Maar veel energie had hij niet meer. Alles was plots opgebruikt en verdwenen.
Toen hoorde Tempus een stem uit de verte. Het was Tempus. Het was een afscheid.
Kleine tranen sprongen in zijn ogen toen hij de woorden via zijn gedachten las. Ze waren moeilijk en complex, maar Dusty begreep ze. Hij begreep wat hij nu moest doen.
Dusty tikte tegen Catharina aan. ''Kom met mij mee, we moeten nu gaan. De rest moet nu voor zichzelf zorgen''


De brieven van de uilen:

Lady Catharina.
Het spijt me van mijn daden. Ik weet niet hoe ik ze goed moet maken.
Wel kan ik je misschien helpen op je zoektocht naar de geschriften. Ze zijn niet meer hier in Claps, maar zijn ergens anders veilig opgeborgen. Volg Dusty en hij wijst je verder de weg. Daar staat je ook nog een taak te wachten, die alleen jij, als hoofd van de Caelos, met je clan kan oplossen.
Pas op voor verraders, ze liggen op je pad.
Veel liefs, Tempus.

Oblivios.
Wanneer je me vraagt te helpen, zal ik er niet kunnen zijn helaas. Wel kan ik je helpen.
Ga samen met Cath op pad, en bescherm hetgeen waar Dusty je heen brengt. Pas wel op voor obstakels in de vorm van bomen. Ze kunnen je verrassen.
Ik zou willen dat ik je iets beters zou kunnen geven, maar helaas.
Tot ooit, Tempus.

Sam.
Jij bent diegene die het verdient mij op te volgen. Jij moet het beheer op je nemen, het is je taak als Magistrerium leider. Regeer met vaste hand, en let op de Nigris. Ze zijn vast nog veel van plan.
Claps is niet meer veilig en je zult het moeten verlaten. De verborgen schatten in Claps zijn veilig bij mij. Ik wens je alle sterkte toe, en veel succes in je leiderschap.
Dank, Tempus.

Katharine.
Ookal ben je nieuw, je zult over de krachten beschikken de bomen beter te maken, als je wilt dan lukt je het. De andere clanleden van de Caelos hebben je nodig. Ga mee met Cath en Oblivios en laat je volgen door Dusty. Hij zal je antwoord geven.
Bedankt voor je aanwezigheid, Tempus.

Flower.
Bewaar je krachten voor de juiste momenten. Ze kunnen soms tegen je werken.
Wel zijn de krachten die je hebt zeer bijzonder. Probeer de Cealos clan te beschermen tegen de Nigris en de krachten die de bomen straks krijgen door de Firetree. Jij zult ze moeten beschermen.
Bedankt voor je steun, Tempus.

Apple.
Kies het juiste pad, en je zult veel vinden.
Al zal het moeilijk zijn, je bezit kracht op, net als Flower, de clans te kunnen beschermen.
Weet dat zelfs omgekeerde bomen kunnen groeien.

Ook de Nigris, Diadorah en Lady Elizabeth kregen een brief, en Joe ook. Maar voordat ze konden worden gelezen verbrandden ze voor het oog. Soms zijn woorden niet geschikt om te lezen, totdat je de juiste zinnen gevonden hebt.

:Anima Tell:
Eros was boos vanwege alles dat er was gebeurd en was een stukje weggelopen van Tempus om zichzelf weer onder controle te krijgen en de verbinding met Cat te herstellen. Hij wilde haar terug en nooit meer laten gaan zoals was beloofd. De liefde die ze voor elkaar voelden was ook inderdaad voldoende om de verbinding weer te laten ontstaan en hij keek op naar Tempus die tegen hem begon te praten. Hij knikte op de woorden, lette verder niet meer op hem nu zijn taak was volbracht en rende weg naar de oppervlakte waar hij naar Cat toeging. Daar brieste hij enkel in haar gezicht, maar zag dat haar blik niet op hem was gericht. Ze keek naar Tempus die daar bleef staan en niet dichterbij kwam.

Catharina had net de verbinding met Eros hersteld toen ze de woorden van Tempus hoorde. Wat was er met hem aan de hand? Wat was hij van plan te gaan doen? Waarom kwam hij niet hiernaartoe? …Closed off from love … Ze wierp even een glimlach naar Eros toen hij dichterbij kwam, maar kon haar ogen niet van Tempus afhouden. ‘Hou hem niet tegen.’, hoorde ze Eros zeggen en ze keek angstig naar hem op. ‘Wat?’, vroeg ze angstig en schrok zich rot toen daar die uil in een keer kwam. Ze pakte de brief aan en verbrak het zegel wat er op zat. Met trillende vingers opende ze de brief en las er overheen. …I didn’t need the pain … Ze schudde haar hoofd en veegde de tranen uit haar ogen. Het kon niet waar zijn wat ze las. Ze fixeerde haar ogen op ieder woord om het te kunnen bevatten. Het spijt me van mijn daden. Wat had hij gedaan? Hij had haar niets gedaan. Ik weet niet hoe ik ze goed moet maken. Waarom schreef hij dit? Wat was er met hem aan de hand? Haar gedachten waren ongeordend en ze kon niet meer logisch nadenken. …Time starts to pass … Voorzichtig las ze verder. Hij gaf haar een advies en een opdracht mee. Waarom vertelde hij haar dit niet? Waarom moest hij het per se schrijven? Veel liefs… before you know it you’re frozen … Tempus. Haar handen lieten de brief vallen, haar ogen gingen naar Tempus, die sprong. Ze kwam vanzelf al in beweging, alles ging automatisch. ‘Nee.’, schreeuwde ze. Hij kon niet weggaan, hij mocht niet weggaan. Hij kon haar niet alleen laten. ..But something happened for the very first time with you… Ze viel neer op de grond waarin hij was verdwenen en de tranen stroomden uit haar ogen zonder te stoppen. Het was een waterval aan tranen die kwam. … My heart melted to the ground… Het voelde alsof haar hart er nog een keer werd uitgerukt, alsof ze alles had verloren dat iets betekende in haar leven. Langzaam ging ze op haar knieën zitten en sloeg met haar vuisten op de grond waarvan ze wist dat hij daar beneden zou zitten. Waarom had hij dit gedaan? Wat was zo erg geweest dat hij niet hier had kunnen blijven? Haar schouders schokten en haar ogen waren rood, maar ze merkte totaal niets. Ze zat daar te midden van al het geweld en naast haar stonden Eros en Dusty, maar zij keek alleen maar naar de grond. … Thinking I’m going crazy…. Haar gehuil veranderde, het werd zachtjes, maar haar verdriet was niet weg. Ze krulde zich op en verborg haar gezicht tussen haar armen en ze kon niets anders dan zich zachtjes heen en weer wiegen. Waarom deed hij haar dit aan?
:Anima Tell:
Eros lette enkel op Catharina die een mentaal breekpunt had bereikt door wat er in de brief stond. Hij kon niet lezen, maar toen Cat er in een keer vandoor ging, pakte hij de brief op. Hij moest weten wat Tempus haar had aangedaan. Dit zou hem gaan bezuren. Niemand deed Cat zomaar pijn. Hij voelde de pijn even goed als Cat, maar snapte haar pijn alleen niet. Hij wist niet wat Tempus haar had geschreven. Met de brief tussen zijn tanden rende hij Cat achterna en bleef bij haar staan. Hij snapte haar niet en hij moest haar hier weg krijgen. Het gevecht was nog lang niet afgelopen en er kwamen nog steeds vele stenen uit de lucht vallen. Hij duwde de brief in de handen van zijn wederhelft en keek naar de lucht. Er kwam een grote rots hun kant op. Hij greep Cat vast bij haar jurk en trok haar met onmogelijke kracht de lucht in. Ze zou op het zadel terecht moeten komen, dat had hij berekent.

… They try to pull me away …. Catharina voelde hoe ze vast werd gegrepen en weg werd gesleurd. Ze greep in een reflex de zadelknop en kwam oncomfortabel op het zadel terecht. Ze voelde hoe eros in beweging kwam. Die had blijkbaar wel gehoord wat Dusty zei en ging er vandoor. Richting Oblivios. Ze keek even met een waterige blik naar Oblivios en richtte haar blik toen weer op Eros. Die nam het van haar over. … You cut me open …
:Anima Tell:
Eros rende naar Oblivios, die de brief ook al had gelezen. ‘We moeten hier weg.’, zei hij gebiedend en zag dat Oblivios naar Cat keek. ‘Ik vertel het je zo wel.’, zei hij vlug. Hij had wel een vaag idee van wat Tempus bij Cat had veroorzaakt, maar dat kon hij niet hier zeggen. Hij rende naar het bos toe, weg van de open plek en hoorde hoe Oblivios en Dusty hem volgden.

- Vincent.. Zoals ik al in de chat zei.. Jij MAG NOOIT meer zielig stukken schrijven… En ik open snel een stukje waar wij samen kunnen komen. Voor Vinnie, Thommeke, Katherine en mij, toch??
- Ik kon er bovendien niets meer van maken.. De echte pijn die je haar hebt bezorgd, zit nog in mij en wil er niet uit.. Hoe val ik vannacht ooit in slaap??

Diadorah kan alleen maar om zich heen kijken, en lachen toen ze zag dat de chaos nog groter werd.
Lady Elizabeth, en zij zouden Claps overnemen, als die mislukkelingen straks waren gevlucht.
Er gebeurde zoveel dat Diadorah haast het overzicht verloor, maar ze wist dat de Nigris aan de winnende hand waren. ''Wat hou ik toch van de Firetree''
Diadorah keek naar Joe, die in gevecht was met twee Dames. Ze sprong tussenbeide, en drukte de meisjes weg van Joe. Ze was hem immers nog wat verschuldigd en kon hem ook goed gebruiken.
Straks zou de Nigris de baas worden over Claps. En zei kon samen met Lady Elizabeth regeren, als ze toestemming kreeg van de opperbazin, Lady Lavinia, die voor onbepaalde tijd weg was.
Diadorah genoot toen ze zag dat haar plannetje werkte, en niemand die daar wat aan kon doen.

''Civilis'', riep ze, ''val met je troepen deze meisjes aan (Apple, Flower en Katharine)
''Gooi stenen op ze, vermorzel ze, laat ze gillend wegrennen''
Toen wendde ze zich tot Lady Elizabeth en Joe.
''Als deze mensen straks weg zijn, zorgen we ervoor dat Claps het tweede Bombarda wordt, doen jullie mee''


Civilis stuurde zijn troepen op de drie meisjes af, die blijkbaar niet van de Nigris Clan waren. Ze moesten weg, of werden hier ter plekke gedood.
In een vlucht lieten de arenden zich naar beneden stortten, en grepen de meisjes bij hun haren, gooiden stenen en pikten en krabten erop los. ''Weg jullie, vertrek'' kraaide Civilis in de oren van Katharine, die hij voor zich had genomen.
''Blijven jullie, dan zullen we jullie doden, vertrek''
De Nigris clan was haast geslaagd in de overname van Claps. Vooral nu de hoogste boom volledig was verdwenen.
Claps was gevallen.

Elizabeth begon zich al te vervelen. Tot dat ze een uil aan zag komen die op haar schoot ging zitten. Ze pakte de envelop die de uil vast had toen ze hem los wou maken werd de envelop zo warm dat ze hem liet vallen. Ze zag hem naar beneden vallen en op de grond in as veranderen. 'He die stome envelopen ook het gebeurt me toch ook altijd.'Zei ze hard op tegen zich zelf. De uil vloog weer weg en Elizabeth keek na de chaos onder haar. Ze zag dat de vrouw die ze eerde had geholpen wat zei. Ze kon het nog net verstaan. 'Kom moon Light we gaan weer naar beneden.'Zei ze. Elizabeth hief haar armen weer op en gleed naar beneden. Ze lande naast de vrouw. 'Ik doe mee.'Zei ze met een glimlach op haar gezicht. Als er iets ging gebeuren moest ze er bij zijn.

Katherine keek om haar heen. Ze zag een man mee gaan met de boom en Lady Catherine in zakken door iets wat ze had gelezen. Voor dat Katherine het in de gaten had zat er een uil op haar hoofd. Ze pakte de envelop aan en maakte hem los. Er zat een brief in. Ze las hem snel door en keek toen om haar heen. Wat bedoelt hij met de bomen beter maken. Zulke krachten heb ik niet en zou ik ook niet krijgen. Dacht ze. Katherine schrok zich rot toen ze iets in haar oren hoorde. Ze wreef over haar oren heen maar het hielp niet. Hier zo ze nog een paar dagen last van hebben. 'Ik ben niet doof.'Riep ze naar de volgel. Ze creëerde water en wou de volgels daar mee aan vallen maar ze waren te snel. Katherine gaf het op pakte de brief weer op en rende achter de Lady Catharina en Oblivios aan. Met Katy achter haar aan.

Apple kwam uit de greep van de piraat en ze probeerde Sereluna te helpen die vast gegrepen werd door de Anima van de piraat. Voordat Apple ook maar een stap verder kon zetten werd ze aangevallen door vogels. Sereluna hapte hevig in het rond om Apple te beschermen. Apple greep de brief die ze kreeg en riep Sereluna om mee te komen. Zo snel als ze kon rende ze weg. Sereluna volgde haar en ze rende de dichtte bossen in.

Lucifer stond al een tijdje toe te kijken naar wat er precies allemaal gebeurde in Claps. Naast zijn taak als opvolger van de clan en zijn nieuwe taak als Bellatorium moest hij nog steeds zijn oude functies volbrengen. Het was lastig geweest om Lavinia te verlaten, maar het had gemoeten en dat hadden ze allebei geweten. Als hij het echt niet meer aankon dan dacht hij gewoon terug aan de huwelijksnacht van een paar weken terug. Hij moest weer licht glimlachen toen hij er aan terugdacht. Het was geweldig geweest en het had haar gelukkig niet al te veel pijn gedaan. Nu schudde hij de gedachte echter weg en keek naar wat er gebeurde. Zijn aandacht was gericht op de drama die het verst van hem af lag. Datgene wat tussen Lady Catharina en Tempus gebeurde. Terwijl hij tegen de boom aanleunde, leek het net een soapserie die zich voor zijn ogen afspeelde en het einde was nog niet bepaald. Het was duidelijk te zien wat er met die vrouw aan de hand was als je een beetje oplette, maar degene die met de stenen aan het gooien waren letten niet op zulke dingen. Ze waren er ook niet op getraind, maar dan nog. Dit was perfect om te gebruiken. Dacht hij. De leidster van de Caelos clan heeft haar kinderen ergens achter gelaten en haar hart is gebroken. Lucifer wist best dat het gevaarlijk was om een vrouw met een gebroken hart toe te treden, maar hij had zijn trucjes en wist precies wanneer hij te ver zou gaan. Lady Catharina zou hij de komende tijd kunnen beschouwen als een tijgerin. Mooi van de buitenkant, maar prikkelbaar en gevaarlijk van binnen. En dan had hij het alleen nog maar over de vrouw en niet over de krachten en gaven die ze bezat, want die waren ook niet mis. De wortels van de bomen hadden op haar commando een schild voor haar gevormd en hadden haar beschermd tegen de stenen. Nu gingen er echter al een paar mensen vandoor. Nu was het echter tijd om tevoorschijn te komen. Ondanks dat het tijd voor de Nigrisclan was, was het nog niet de taak van Diadorah om de regels te breken. De regels waren er om gebroken te worden dat was zijn principe, maar dat gebeurde nu niet meer. Niet meer sinds hij ook bewaarder van de regels was geworden. ‘Kom op, Pleoh. We maken ons entree.’, grijnsde hij tegen de tijger die rustig naast hem lag. Het leek wel alsof de tijger sliep, maar dat was niet het geval. Hij hield alles in de gaten waar Lucifer zelf niet op kon letten.

Lucifer liep zachtjes, sloop bijna, naar Diadorah toe totdat hij een paar meters achter haar stond en zijn gezicht was weer gewoon strak. ‘Hou je anima onder controle, Diadorah. We doden niet zomaar mensen of wil je zelf eerloos sterven?’, zei hij strak en richtte daarna zijn aandacht op de rest van het gezelschap dat er nog was. Hij draaide zich naar de andere vrouw die er nog stond en boog voor haar terwijl hij een lichte kus op haar hand drukte. ‘Lucifer Lithium, Bellatorium. Met wie heb ik het genoegen?’, vroeg hij met een charmante lach op zijn gezicht. Lucifer was nog steeds de gevaarlijkste man op het gebied van de vrouw in de gehele wereld en door zijn gave zou dat ook niet veranderen. Hij was en zou altijd de meester-verleider zijn en het zou voor iedere vrouw lastig zijn om hem te weerstaan.

Elizabeth moest lachen toen er mensen weg rende. Ze lagte al helemaal om haar nichtje Katherine. Moon light zat nog steeds op haar schouder. Ze krapte haar koppie en keek om haar heen. Ze hoorde een stem achter haar en draaide zich om. Er stond een man achter hen. Ze voelde hoe de man een lichte kus op haar had gaf. Elizabeth werd wat rood en trok haar hand terug. 'Lady Elizabeth Elena Swann' Antwoorde ze kil. Ze keek de man recht in de ogen aan en ze wist gelijk al dat als hij zo door ging ze verloren was.

Bacari had het hele evenement al aangekeken en vond bepaalde personen nog wel interessant voor een samenwerking, dat voor hem weer heel veel poen zou leveren. 'Het is tijd dat we ons bekend gaan maken soldados!' fluisterde hij naar zijn soldaten. Die knikten. De twee soldaten die hij mee had waren zijn lijfwachten: Juan & Isabella. Opeens ging Bacari met grote passen richting de groep mensen. 'Le Gran Conquistadoré Genéral: Bacari!' kondigde Isabella aan. Bacari knikte lichtjes en keek naar de mensen. Bacari vond het maar een raar zooitje: Nigris én Caelos naast elkaar? Sebastián's staart swiepte heen en weer tegen zijn been om te weten dat hij naast zijn wederhelft stond. 'En wat mogen dit allemaal zijn?' vroeg Bacari sarcastisch. Hij dulde geen tegenspraak, en als een van hen hem wou proberen aan te vallen zou hij zijn storm laten opdoemen. Met lichte interesse keek hij naar de omgevallen Clapsboom. 'Die oude boom heeft zo te zien ook wel z'n tijd gehad, maar ach, ik heb hem toch nooit mooi gevonden, weg ermee.' grinnikte hij naar zijn lijfwachten. De Vincenza-leider pakte een Clapswortel en bestudeerde het eens grondig. Er verschenen kleine sterretjes in zijn ogen wat betekende dat hij weer een plan had om nog rijker te worden: hij moest bomen gaan verkopen!

Aphrodite stond tussen een paar bomen naar de groep mensen te kijken. Ze voelde Anteros naast haar zitten. Ze keek hem aan en wist dat hij er heen wilde gaan. 'Niet doen Anteros.'Zei Aphrodite zachtjes. Maar het was al te laat Anteros rende tussen de bomen door en stopte voor de groep met mensen. Hij begon te grommen en plofte toen op de grond.


Anteros zat naast Aphrodite in het gras. Hij snapte niet waarom ze er niet gewoon heen gingen. Anteros stond op en rende naar de open plek toen. Hij stopte voor de groep met mensen en gromde even. Om te laten weten dat hij er was. Ook al kende hij hen niet. Toen plofte hij op de grond en keek om hem heen. Hij merkte dat Aphrodite steeds dichter bij kwam. Hij keek om en ja hoor daar stond ze dan. Hij snapte niet waarom ze zo raar deed.


Aphrodite liep voor zichtig tussen de bomen door. Ze opende haar hand. 'Staf.'Mompelde ze zachtjes. En al snel verschreen de staf in haar hand. Ze liep veder en kwam tussen de bomen uit. Ze keek om haar heen en hield haar staf in de aanslag voor dat iemand haar wat zou doen.

Flower stond nog steeds voor de piraat. Haar ogen gingen naar de uilen die aan kwamen vliegen. Ieder had een brief bij zich. Ze pakte de hare aan en begon het te lezen. Bewaar je krachten voor de juiste momenten Ze las veder. Wel zijn de krachten die je hebt zeer bijzonder. Flower keek omhaar heen en vroeg zich af wie er allemaal over haar krachten wist. Jij zult ze moeten beschermen. Nou lekker is dat krijg ik van een wild vreemde een brief die nog eens onzin uit kraait ook nog. Hoe zo moet ik ze beschermen kunnen ze het niet allen aan. Dacht ze. Maar ergens wist ze dat ze de man moest geloven die de brief had gescherven. Flower ging er als een gek er van door en al snel kwam ze bij haar lichaam die nog steeds op de zelfde plek zat met Iris voor haar. Ze hoorde Iris grommen maar toen ze naar haar toe liep was Iris gelijk stil. Flower legde de brief op de grond en kwam weer terug in haar lichaam. Met een beetje moeite kwam ze om hoog en vreef even over haar benen heen om ze weer wakker te maken. Toen pakte ze haar spullen en keek Iris aan. 'Kom Iris we moeten de Cealos clan op zoeken.'Zei ze tegen haar. Flower ging op Iris zitten en al snel waren ze op pad. Zoekend naar de clan die ze volgens die man Tempus moest beschermen.

Sam zag de uil aan komen en keek ondertussen naar zijn leider. Wat was hij van plan. Toen Sam zag dat Tempus sprong schok hij zich dood. Hoe kon hij dat doen. Hoe kon hij zijn Clan in de steek laten dacht hij. Sam voelde de uil landen op zijn schouder. Hij nam de brief aan en gelijk ging vloog de uil weg. Sam maakte de brief los. Hij liet zijn ogen snel over het papier gaan en keek toen om zich heen. ik de leider van het Magistrerium. Dat kan toch niet ik weet niet eens wat ik moet doen.Dacht hij. Sam zag dat er nog meer mensen waren met brieven. Ok waaren er een paar waar van de brief verbrande voor dat ze hem konde lezen. Snel rende hij de andere achter naar met Zeus naast zich.

Ash rende tussen de bomen door. Hij was achter gelopen toen zijn clan, De Vincenza, op tocht waren gegaan naar het drama dat zich afspeelde in Claps.
Hij zag een vrouw tussen de bomen, en besloot haar te vragen wat hier precies aan de hand was.
''Niet doen, Anteros'', zei de vrouw, toen ze zich opeens omdraaide en een staf in zijn richting hield.
Ash kwam te voorschijn tussen de struiken en stapte op de vrouw af, wiens staf gevaarlijk gloeide.
''Goedemiddag'', zei hij met zijn accent, en stak een hand uit naar de vrouw om haar te begroeten.
Zijn Anima, Trust, die ingesteld was op roven van spullen, had het al op de staf van de vrouw voorzien.
''Houdt je in'', siste Ash hem toe, en maakte een glimlach op zijn gezicht, afwachtend op de reactie van de vrouw.

Aphrodite schrok toen een man haar richting op kwam. 'Goedemiddag' Zei de voor haar nog vreemde man. 'Goedemiddag.'Zei ze voorzichtig. Aarzelend nam ze de hand van de man aan. Al snel liet ze weer los. 'Houd je in.' Hoorde ze de man tegen zijn Anima zeggen. Aphrodite keek afkerend naar de Anima van de man en toen naar de man zelf. Toen gooide ze haar staf in de lucht en die verdween. Ze wist niet zeker of ze dat wel moest doen maar deed het toch. Ze kon haar staf altijd nog weer terug roepen. 'Weet u Misschien wat hier aan de hand is.'Vroeg Aphrodite en keek even achter haar en zag dat Anteros weer naar haar toe kwam.