Jaren lang zweefde ik als stof door de lucht. Uit al die duizende koreltjes stof ben ik ontstaan. Maar ik was nooit alleen. Mijn zusje zweefde met me mee. Mijn zusje waarvan ik zeker wist dat ze al 4 jaar dood was. Aimee was alles voor me en sinds ik dacht dat ze dood was veranderde mijn leven volkomen. Ik werd moordlustig en ik wou bloed zien vloeien enkel dan kon ik mijn verdriet verwerken. Ik heb vreselijke dingen gedaan. Dingen die niemand goed zou keuren. Maar ik heb er vrede mee ookal achtervolgd de dood me als een schaduw. Ik ben nooit echt bang geweest. Mijn ouders waren vermoord door een bende criminelen recht voor me eigen ogen. Ze zouden mij en mijn zusje sparen als ik mee zou doen maar die zelfde bende had Aimee ontvoerd omdat ze haar opdracht niet goed had uitgevoerd en daarom had ik wraak genomen. Je kon zeggen dat ik aardige wat bloedbaden heb gecreerd dus waarom ik terug ben gekomen is voor mij een raadsel. Ik heb nog maar één doel voor ogen en dat is de moordernaar van Aimee vinden en doden. Want de bende die haar ontvoerd had. Had haar uitgeleverd. Het is een lang verhaal. Een verhaal wat vele jaren me bleef achter volgen. Je zult misschien zeggen dat ik het niet heb verdient om terug te komen maar toch ben ik er. Misschien is dit mijn kans om alles recht te zetten en goed te maken. Maar misschien ook om een lesje te leren. Hier begint het allemaal in de bossen van Claps.

Een meisje van een jaar of 17 lag in het gras. De felle zon scheen in haar ogen. Het meisje knipperde heftig met haar ogen. Ze keek naar de rest van haar lichaam dat glinsterde van het stof. Ze keek naast zich en zag hoe het stof nog iemand vormde een klein meisje van een jaar of 13. Haar ogen werden groter toen het gezicht duidelijk te zien was. Het meisje was lijkbleek en de zwarte haren die om haar heen lagen als een engel waren warig. Het kleine meisje deed haar fel groene ogen openen en staarde haar aan. 'Aimee?' Zei ze tegen het kleine meisje vol verbazing. Het kleine meisje glimlachte en haar kleine witte tanden blonken. 'Ruşine waar was je al die tijd.' Zei het kleine meisje die Aimee heten zacht. Tranen sprongen in de ogen van Ruşine. Ze krabbelde overeind en trok het kleine meisje uit het stof en trok haar tegen zich aan. 'Ik laat je niet meer gaan hoor je me.' 'Waarom heb je het gedaan?' Ruşine keek Aimee wazig aan. 'Wat bedoel je?' 'Waarom heb je de bende vermoord maar niet mijn moordenaar?' Ruşine slikte. 'I-ik dacht dat hij dood was.' Aimee schudde haar hoofd. 'Hij leefd nog en net als wij is hij gevormd uit het stof.' Ruşine's gezicht verstrakte. 'Hij leefd nog?' Aimee knikte. 'Ben ik daarom terug?' 'Dat weet ik niet.' Zei Aimee rustig. 'Dan is het tijd dat hij gaat boete voor zijn daden.' Een grijns sierde Ruşine's gezicht die van Aimee was emotieloos. 'Aimee?' 'Ja?' 'Waarom werd je ontvoerd?' 'Ik had mijn opdracht niet vervuld, dat weet je.' 'Welke opdracht?' 'Ik moest een paar mensen vermoorden van een Clan.' 'Welke clan?' 'Dat kan ik niet meer zeggen.' 'Welke clan, Aimee?' Zei Ruşine met een strak gezicht. 'Je weet dat ik het niet ga vertellen.' Ruşine gromde. 'Goed. Maar waarom moest je weg.' Aimee snoof en schudde met een lachje haar hoofd. 'Ik heb niet iedereen gedood. Er leefd er nog één en die gene is nu hier...' 'Wacht eens even..' 'Ja, Ruşine die heeft mij ook vermoord.' Ruşine's ogen werden donker. 'Hij leefd niet lang meer..' Ruşine stond op en keek haar kleine zusje aan die bleef zitten in het koele gras. 'Waar wacht je op?' 'Moeten we eerst niet zorgen voor uhm kleren en wapens?' Ruşine keek naar zichzelf en snoof. 'Goed plan.' Beide hadden ze namelijk een mantel van stof om zich heen maar daaronder zat niets.

Het duurde niet lang of de twee zatten verscholen in één van de bomen. Pas toen er een koets voorbij kwam sprongen ze op de koets en namen ze de overmacht. Ruşine en Aimee hadden misschien geen wapens maar ze konden wel vechten zonder. Beide wisten ze nog niets van hun magie. Ze draaide de nekken om van de mensen en trokken van hun de kleren aan. Het stof steeg omhoog en beide namen ze een zwart paard die de koets voor trok. En zo vertrokken ze verder de bossen in. Niet wetend dat ze achtervolgd werden...