Daemon liep over het strand heen, kijkend in de lucht naar stof. Als ze de anderen te snel af wilden zijn moesten ze meer stof vinden dan de Dustseekers. Maar ook als Daemon nu een Dustseeker zou tegenkomen zou hij die ook beroven van het stof. Hij begon nu zo langzamerhand geïrriteerd te raken omdat hij niets vond. Geduld hebben was nu niet echt zijn sterkste punt. Zijn schoenen kwamen zo langzamerhand vol met zand te zitten. Het zag er niet echt naar uit dat hij vandaag nog stof ging vinden. Anderen die hij kon beroven had hij ook nog niet gezien. Musto, zijn anima, liep naast hem. Snuffelend met zijn neus zowat in het zand. Opeens schoot hij ervandoor, snel rennend over het zand. Daemon keek hem even na totdat Musto achter een paar duinen verdween. Amper een paar seconden later was er een laag en dreigend gegrom te horen. Daemon liep naar de plek waar Musto verdwenen was, benieuwd wat de wolf had gevonden.

Aaliyah liep op blote voeten achter de duinen. Het zand voelde ruw aan onder haar voeten, maar ze hield van dat gevoel. Ze bukte zich even om een verdwaalde schelp op te pakken en liep daarna weer verder. Zoekend keek ze om zich heen. Ze was niets kwijt, ze zocht gewoon iets. Je hoefde niet perse iets kwijt te zijn om het te zoeken. Aaliyah zocht naar stof. Het was belangrijk om het eerder te vinden dan de Nigris, ze wou niet denken aan wat er anders kon gebeuren. Ze liep verder en verder, zonder iets te vinden, maar dat vond ze niet verrassend.

Het kon veel langer duren om stof te vinden wist ze. Opeens hoorde ze wat achter zich. Met een ruk draaide ze zich om. Afraima, die al die tijd gewoon naast haar had gelopen, begon dreigend te grommen. Aaliyah wist dat er gevaar was en haar hand reikte naar de koker op haar rug waar haar boog en een aantal pijlen in zaten. Ze pakte de boog en een pijl en legde hem op de pees. Ze spande de boog en bleef zo staan.

Vanachter de duinen kwam er een pikzwarte wolf in haar richting rennen. Een jongen met net zo’n kleur haar kwam erachter aan. Ze kon zien dat het een Nigris was. ze ging steviger staan, zich voorbereidend op een gevecht. “Wat moet je hier?” Klonk het onvriendelijk uit haar mond. Ze richtte haar pijl op de Anima en de man, die eigenlijk meer iets tussen een man en een jongen inzat. Afraima ging beschermend voor Aaliyah staan en begon tegen de onbekende wolf en manjongen te grommen, Aaliyah keek ze alleen maar emotieloos aan.

Daemon liep door het zand naar het einde van de duin. Daar hoorde hij Musto harder grommen. Toen zag hij het meisje, ongeveer 17 jaar. Duidelijk een Dustseeker. En een licht bruine wolf. Daemon’s uitdrukking op zijn gezicht veranderde meteen van geïrriteerd naar dreigend. Een pijl werd op hem gericht. Die had wel lef zeg! Dacht hij. ‘Dat kan ik ook aan jou vragen’ antwoordde hij, nog steeds met een merkbare hoeveelheid dreiging en irritatie.

De 2 wolven bleven naar elkaar grommen, af en toe schoot Musto naar voren en beet vlak voor de andere wolf in de lucht, Musto dreigde altijd voordat hij aanviel. ‘Geef me het stof dat je hebt gevonden en dan kom je hier levend vandaan’ zei hij terwijl Daemon een stap naar voren deed. Plotseling greep hij de boog en pijl beet en trok het uit haar handen. Om te voorkomen dat hijzelf gewond zou raken. De boog landde met een doffe klap in het zand. Daemon hield haar pols in een ijzeren greep vast en verdraaide haar arm iets. ‘Ik waarschuw je niet nog eens, geef me het stof!’ siste hij kwaad naar haar. Wel geluk dat hij een Dustseeker had gevonden, nu hoefde hij het stof niet meer zelf te vinden. Musto bleef grommen naar de andere wolf en probeerde die weg te jagen van Daemon en het meisje.

Aaliyah keek boos naar de jongen. Zijn gezichtsuitdrukking was van geïrriteerd nar dreigend gegaan, en hij werd er niet knapper van. “Dat kan ik ook aan jou vragen.” Alsof hij dat niet kon raden. Ze was een Dustseeker, ze ging hier natuurlijk visjes vangen. Wat dacht hij nou zelf. Afraima bleef naar de onbekende wolf grommen, en die bleef terug grommen. “Geef me het stof dat je hebt gevonden en dan kom je hier levend”

De manjongen deed een stap in haar richting. Aaliyah wou nat een stap naar achteren zetten toen de arm van de jongen uitschoot naar haar boog. Hij trok hem uit haar handen. Aaliyah hield hem eest nog vast, maar de manjongen was sterker dan ze had verwacht. Met een doffe plof raakte haar boog de grond.

De manjongen greep haar pols stevig vast. Ja, hij was echt sterker dan hij eruit zag. Hij draaide Aaliyah’s pols, en ze moest de neiging onderdrukken om te gaan gillen. “Ik waarschuw je niet nog eens, geef me het stof!” siste hij naar haar. fijn, ze had nog geen stof. “Ik heb nog geen stof, en als ik het had zou ik het al helemaal niet aal jou geven!” zei ze woedend. De andere wolf bleef naar Afraima grommen, en probeerde haar van Aaliyah weg te drijven. Aaliyah wist dat Afraima koppig was, en dat ze daardoor niet weg zou gaan, het zou die andere wolf in nog geen honderd jaar lukken om Afraima van haar weg te drijven.

‘Aaaah, wat jammer nu? En waarom wil je het stof niet aan mij geven?En dat moet ik geloven dat je geen stof bij je hebt’ grinnikte Daemon sarcastisch. ‘Maak dat de kat wijs!’ zei hij daarna weer bloedserieus. Nog steeds klemde zijn hand als een bankschroef om haar pols heen. Weer draaide hij de pols en zo ook de arm iets verder om. Op dat moment schoot Musto naar voren en viel de andere wolf aan. Zijn tanden boorden zich in de huid van de andere wolf.

Daemon greep naar het meisje haar keel en drukte die zowat dicht. Het ging hem niet alleen om het stof, ook om de angst en pijn in haar ogen te zien. ‘Weetje, ik blijf niet nog zo heel lang zo aardig’ zei hij dreigend. ‘En mijn wolf ook niet.’ Nog een keer draaide hij haar arm iets verder om. Zometeen zou ze vast er niet meer tegen kunnen en hem het stof zoeken. Handig, dan hoefde hij niet langer te zoeken. De Dustseekers waren enkel bezig met stof zoeken, terwijl de Nigris ook Dustseekers beroofden van het stof. Daarom zouden de Nigris zeker overwinnen. De hele wereld zou veroverd zijn. Een goed vooruitzicht. Daemon grijnsde gemeen voordat hij met zijn linkerhand haar keel nog dichter kneep.

Musto liet de wolf even los voordat hij een nieuwe aanval deed. Bloed liep over zijn zwarte vacht.

In de verte hoorde Tempus geluiden, die niet veel goed voorspelden.
Hij ging staan op een hoog punt, om alles te kunnen overzien.
Achter de duin zag hij twee mensen in gevecht met elkaar. Het leek erop dat de jongen het meisjes aanviel. Tempus bekeek de jongen nog eens goed. Hij was een Nigris, een slecht volk.
Kom Dusty, we gaan erop op.


Dusty rende over de duinen heen. En sprong op naar de zwarte wolf die in gevecht was met een ander. Met een doffe blaf sprong hij bovenop de Nigris wolf.
Door zijn best wel grove bouw kon hij de jonge wolf zou plat stampen, maar dat zou een zonde zijn.

Er klonk een blaf. Daemon keek naar de wolven. Er kwam nog een andere wolf aan. Die schoot op Musto af.



Musto viel hard tegen de grond aan, hij had de andere wolf niet gezien. Hij probeerde overeind te krabbelen maar de andere wolf stond nog steeds bovenop hem. Kwaad hapte Musto naar zijn keel. Mis, opnieuw probeerde Musto te bijten. Een laag en dreigend gegrom kwam uit zijn keel.



Daemon liet haar keel los maar hield nog steeds haar pols stevig vast. Hij schopte de nieuwe wolf in zijn ribben. Voor de rest zou Musto het zelf wel aankunnen. Vervolgens richtte hij zich weer tot het meisje. ‘Schiet op, geef op of anders…!’ snauwde hij vlak voor haar gezicht. Daemon werd gehaast nu er ook een andere man bij kwam. De beroving moest nu lukken anders was het hopeloos.

Tempus voelde de schop die Dusty in zijn buik kreeg.
Hij rende op de jongen af, en trok hem fel van de vrouw weg. Hij had de pols van de vrouw nog vast.
Dusty had het door, en beet waarschuwend in de pols van de jongen, waardoor hij wel los moest laten.
Tempus nam de jongen in de houdgreep en drukte hem tegen de grond.
''Wat moet je'', snauwde Tempus naar de jongen.
Hij drukte zijn gezicht in het zand, waardoor het moeilijk was te ademen.
Toen keek hij naar de vrouw.
"Nogmaals, wat moet je'', zei Tempus met licht verheven stem.
Als hij moeilijk zou doen, zou hij een nachtje mogen slapen in de gevangenissen van Claps.


Dusty hield de zwarte wolf in de gaten. Hij ademde moeilijk, doordat zijn wederhelft met zijn hoofd in het zand lag.
Dusty was bovenop hem gaan zitten. Zou kon hij in iedergeval niets doen. Voor nu in ieder geval.
Dusty knikte naar de bruine wolf van de aangevallen vrouw, en vroeg of alles goed was.
Waarschijnlijk waren de zwarten opzoek naar stof, en wouden ze het van de vrouw stelen.
Maar de Nigris mochten zo min mogelijk in handen krijgen.

Kwaad keek Daemon de andere man aan. Opeens voelde hij een felle pijn in zijn pols. Die wolf beet erin met zijn vlijmscherpe tanden. Bloed stroomde met kleine straaltjes over zijn hand en arm heen. Daemon begreep de hint en liet de pols los. Voordat hij zich weer op de man kon richten werd hij in de houdgreep gehouden en tegen de grond aan gedrukt. ''Wat moet je'' hoorde hij de man zeggen, voordat Daemon ook maar antwoord kon geven, wat zeer onwaarschijnlijk was, werd zijn hoofd in het zand geduwd. Zand kwam in zijn mond en hij had net op tijd zijn ogen dicht kunnen doen. Daemon probeerde zich los te wurmen maar het lukte niet erg goed, zijn arm was niet erg lekker omgedraaid. Toen besloot hij op een compleet andere tactiek om te gaan, niets doen, afwachten totdat hij werd losgelaten.



Musto hapte naar adem, die andere wolf was nu wel weg maar hij kreeg nog steeds te weinig adem om op te staan of Daemon te helpen.

Tempus trok de jongen uit het zand, en hield hem dicht bij zijn gezicht.
''Ben je klaar om antwoord te geven op mijn vraag'', zei Tempus met een cynische vriendelijkheid.
De jongen spuugte het zand uit zijn mond. Ook de wolf begon weer beter te ademen.
Eigenlijk zou Tempus die Nigris lui gelijk uit de weg willen ruimen, weten ze dan niet, dat als er verkeerde dingen gebeuren met het stof, dat de wereld voor de tweede keer ten onder gaat.
Wat waren ze er eigenlijk mee van plan.

Daemon voelde dat hij weer lucht kreeg. Hij spuugde het zand uit zijn mond en keek de man vijandig aan. Daemon negeerde zijn vraag en stelde zijn eigen vraag. ‘Wie ben je en waar haal je het lef vandaan?!’ siste hij kwaad. Daemon was nog steeds een beetje moe van het lucht tekort maar werd steeds helderder. Maar daardoor werd hij ook steeds kwader. Hoe durfde die man zo tegen hem te doen. Daemon spuugde hem in zijn gezicht en rukte zich fel los. Musto kwam ook dichterbij, laag grommend. Daemon viste een dolk te voorschijn maar stak de man nog niet neer. Hij was wel benieuwd wat die man te zeggen had.

Fijn. Hij gelooft me niet. ” doe is één goede gok waarom ik, als ik al stof had gevonden, het niet aan jou zou geven.” Ze verwachte geen antwoord ,en dat kreeg ze ook niet. De renden was dat de jongen te druk was met haar te wurgen en haar arm te breken. Ze was doodsbang maar wou dat de jongen niet laten zien, ze had een vermoeden dat hij daar alleen maar van wou genieten. Hij zei dat hij niet heel lang zo aardig tegen haar zou blijven. Wat je maar aardig noemt. Als hij echt aardig was zou hij haar vragen om samen met haar te gaan picknicken op het strand in plaats van haar keel zo har mogelijk dicht te knijpen.

Aaliyah wist haar hoofd te raaien en wierp een blik op Afraima, en zag dat er een rode kleverige vlek zich steeds meer over haar vacht verspreide. Ze wou Afraima te hulp schieten maar de jongen klemde haar is als een mossel in zijn schelp. Ze kreeg nu echt ademnood, en er ontsnapte een klein piepje uit haar keel. Vanuit haar ogehoeken zag ze een man aankomen. Er kwam een soort wolf aan, en sprong op de zwarte wolf.

De jongen liet haar keel los, maar hield haar pols nog steeds vast. Gehaast dwong de jongen haar nog een laatste keer om haar niet bestaande stof te geven. De naderende komst maakte hem duidelijk zenuwachtig.

De man kwam net op tijd, want Aaliyah had het gevoel dat het nog maar heel even had geduurd en haar arm was gebroken. De man trok de jongen van haar weg, en de wolf beet in zijn pols. Hij liet haar los en Aaliyah wreef over haar pijnlijke keel. Ze keek de man dankbaar aan, maar die was te druk met de jongen vragen wat hij moest.



Afraima jankte zacht. Ze had een snee bij haar oor, en het deed nogal pijl. Ze hapte naar de zwarte wolf die voor haar stond, en baar hem in zijn vacht. Haar tanden drongen in zijn vlees en lieten een spoor van bloed achter. Het straaltje bloed liep in een klein stroompje over de vacht van de andere wolf. Vanuit de verte zag Afraima een wolfhond aankomen. Ze merkte dat hij niet zo was als de wolf die nu voor haar stond, en blafte waarschuwend dat hij beter uit de buurt kon blijven. Waarschijnlijk hoorde de wolfhond haar niet want hij rende naar hun toe en begon haar te helpen. Doordat de wederhelft van de zwarte wolf in het zand lag met zijn hoofd, begon de wolf tegenover haar ook te hijgen. De andere wolf was bovenop de zwarte wolf gaan zitten en knikte naar haar vroeg of alles goed ging. Afraima zei dat het wel ging, maar wees met haar snuit naar de wond die de zwarte wolf had aangericht.



De man duwde de jongen ruw met zijn hoofd in het zand. De jongen begon wat te bewegen maar kun erg weinig doen, omdat de man hem in een niet zo prettige greep had gelegd. Hij stopte met bewegen en Aaliyah werd overspoeld door de gedachte dat de jongen dood was. ze wierp een blik op de wolven, waarvan er nu drie waren, en zag dat de wolf van de jongen er ook nog was, dus moest de jongen nog wel leven. De man trok de jongen uit het zand en de jongen spuugde het zand uit zijn mond. De zwarte wolf kreeg ook makkelijker adem. De jongen werd kwaad op de man en siste iets tegen hem wat Aaliyah niet helemaal goed kon verstaan, maar van wat ze eruit kon opmaken was die jongen verschrikkelijk brutaal en onbeleefd. De jongen rukte zich los en spuugde de man in zijn gezicht. Aaliyah slaakte een gilletje. Hij haalde ergens een dolk vandaan. Aaliyah hoopte dat ze een geniale ingeving kreeg, en haar blik viel op haar boog die nog steeds in het zand lag. Ze sloop er naartoe, proberend niet de aandacht op zich te vestigen, en pakte de pijl van de grond. Ze schuivende weer terug en ging stil achter de jongen aan. Dit was of een verschrikkelijk dom idee, of een geweldig idee. Aaliyah dacht dat het het eerste was. De prikte de pijlpunt tegen de rug van de jongen, maar stak niet, ze wou hem alleen maar een beetje bang maken. “Laat je mes vallen, of ik steek je.” Oké, dat mocht dan wel raar klinken, maar ze zei het zo kil dat ze bang werd van zichzelf.

De jongen was niet van plan antwoord te geven op zijn vraag.
In plaats daarvan spuugde hij hem in het gezicht. Toen hield hij een dolk op hem gericht.
Tempus greep hem ruw bij zijn keel en drukte deze dicht.
''Dacht je een wapen te kunnen gebruiken'', waarschuwde Tempus hem.
Plots zag hij dat de vrouw een pijl in de rug van de jongen hield. Tempus glimlachte naar de vrouw.
''Ik denk dat jij wel een paar dagen in de cel verdient'', zei Tempus, ''het beledigen van een ambtenaar van het Magistrerium is strafbaar, en het bedreigen helemaal''
Tempus hoorde de wolf van de jongen hoog piepen.
''Ben je bekend met een bijnadood ervaring, die zal je namelijk krijgen als je niet onmiddelijk de dolk laat vallen''
''Laat vallen dat ding''
Tempus knikte naar Dusty en de hond beet in de hand van de jongen, de hand waar de dolk in vastgeklemd zat. Zo kon hij in iedergeval geen van hen aanvallen. Het was zijn keus.

Voor de tweede keer in zeer korte tijd kreeg Daemon weer geen adem. Meteen zette hij de dolk bij de man op de keel. Voordat hij kon steken voelde hij een scherp voorwerp in zijn rug. “Laat je mes vallen, of ik steek je.” Daemon grinnikte. ‘Ooh, opeens word je dapper huh?’ Het klonk niet erg duidelijk aangezien zijn keel zowat compleet werd dichtgeknepen. Zwarte vlekken verschenen voor zijn ogen. Daemon knipperde een paar keer om ze te laten verdwijnen, tevergeefs. Voor de 2^e keer vandaag beet een wolf in zijn hand. Daemon kon zich niet echt verzetten aangezien hij zowat out ging. Hij liet de dolk vallen, het glimmende voorwerp landde in het zand. Ook nu Daemon niet echt alles onder controle had bleef de woede en agressiviteit in zijn ogen. Hij probeerde zijn hoofd naar het meisje te draaien maar dat deed behoorlijk pijn aan zijn keel aangezien die nog steeds vastgehouden werd. ‘Lamelos!’ probeerde Daemon nog uit te brengen, half verstikt.

Zo te zien koelde de jongen niet af. Dus werd het tijd om stappen te ondernemen.
''Zoals je wilt'', zei Tempus en hij pakte de handboeien uit zijn zak en deed ze om.
De jongen kreeg weer een beetje adem, terwijl hij de handboeien omdeed.
''We gaan een gezellige koude cel voor je opzoeken'', zei Tempus.
Tempus knikte naar Dusty, die ondertussen weer op de zwarte wolf was gaan zitten.
Met moeite hapte de wolf naar adem.



Dusty was blij dat de jongen gevangen was, maar ze moesten de wolf goed in de gaten houden.
Waarschijnlijk zou hij zijn baas beschermen.
De bruine wolf moest worden verzorgd, want die had bijtwonden opgelopen.

Daemon haalde diep adem. Stikchagerijnig was hij nu. Maar voordat hij iets kon doen werden er handboeien om zijn polsen heen gedaan. Onrustig probeerde hij zijn handen los te maken, tevergeefs. Waar haalde die man het lef vandaan?! dacht hij woedend. Daemon bleef staan, hij ging echt niet braaf meelopen.

Musto hapte naar de andere wolf, weer kreeg hij zowat geen adem. Maar dit keer stond er ook angst in zijn ogen, straks stikte hij nog. Daar zag hij die wolf wel voor aan. Door die angst kreeg hij extra kracht en beet de wolf in zijn hals. Niet zo hard als normaal maar Musto bleef wel vasthouden.