''Kenshi!'' Riep Lavinia met haar handen aan haar mond. Voor het eerst reisde ze echter te voet omdat Espe, Kyodo's spoor anders zou verliezen. Tenminste de kans was groot. Ze keek hoe Espe haar neus haast tegen de grond drukte. ''Ze zijn hier geweest, ik ruik het..'' Lavinia knikte en keek om zich heen. Er was niets te zien enkel bomen. ''K-keeenshiee!'' Riep ze opnieuw. Ze zuchte terwijl slofte voor uit. Ze had haar mantel niet om want daar was het te warm voor. Ze had een jurkje aangedaan voor de warmte die er was in het oosten. Ze zuchte even en keek naar Espe die iets leek op te vangen. Espe begon te grommen en begon voor uit te rennen. Lavinia ging er achterna. ''Espe wacht!'' Riep ze maar Espe ging vooruit. Ze bleef achter Espe aan rennen. Deze stopte bij een kleine rivier die oostwaards stroomde. ''Ze zijn hier net vertrokken.'' Ze keek even naar de boom en snuffelde er aan. Ze trok een vies gezicht. ''Poeh, die lucht...'' ''Wat is er, Espe?'' ''O niets, iemand heeft zijn behoefte gedaan..'' Zei Espe scheef en ging daarna weer verder. Lavinia grinnikte even en liep achter Espe aan. ''Hoe ver nog?'' ''Het spoor was nog vers, dus ik denk dat ze net vertrokken zijn.'' Lavinia knikte. ''Kenshi!'' Riep ze met haar handen aan haar mond. Espe en Lavinia liepen vooruit, nog steeds niets. Ze zuchte even. Espe zag een aantal rotsen en rende er op af. Ze sprong behendig op de stenen en zetten zich schrap. Haar poten stonden een eindje uit elkaar en brulde luid. Kyodo had haar zeker moeten horen. Lavinia ging zitten bij de rotsen. ''Laten we maar even wachten en rusten.'' Zei Lavinia tegen Espe die knikte en ging liggen op de rotsen.

Kenshi was richting het oosten getrokken, alleen vanwegen die afspraak met Kayla zou hij zijn koers niet helemaal veranderde. Hij wist dat het waarschijnlijk laf van hem was dat hij de mensen die tegen de koning zouden strijden zo achter liet, maar zodra er iets zou gebeuren zou hij er zo weer heen gaan en met ze mee strijden. Hij had overal om zich heen gekeken en wist zeker da thij richting het oosten liep, zelfs de planten begonnen op de planten van zijn geboorte plaats te lijken. Kenshi plofte eventjes vermoeid op de grond bij een rivier, waar hij en Kyodo even rustte, ze hadden al die dagen zodner eten en drinken verder gelopen. Na niet eens zo'n lange tijd reisden ze alweer verder, niet wetend dat Kayla en Lucy vlak achter ze aan liepen. De lucht vulde zich met ene bekend geluid en Kyodo keek om. "Lucy." zei hij beverstigend, Kenshi greens even, ze had dus echt woord gehouden. Van binnen had hij daar ook nooit aan getwijfeld... Samen renden ze het steenachtige pad weer op en zonder na te denken sloeg Kenshi even zijn armen om Kayla heen, waarna hij virjwel direct losleit en weer een stap naar achteren deed. "Hee." groett hij haar gewoon rustig. Kyodo ging tegenover Lucy zitten en glimlachte even naar haar. Kenshi ging even tegen een boom aan staan en keek vanaf daar wat glimlachend naar Kayla.

Lavinia zuchte en steunde met haar ellebogen op haar boven benen terwijl ze naar voren keek. Espe hoorde iets. Een grijns sierde haar gezicht en stond op. Haar klauwen tikte tegen de stenen aan terwijl ze naar beneden liep. ''Ze komen er aan,'' Zei Espe even. Lavinia knikte naar Espe en keek naar de bomen aan de overkant daar zouden ze vandaan komen voor Lavinia's gevoel. Maar echter voelde ze 2 armen om haar heen na een tijdje. Ze keek eerst wat geschrokken op maar toen ze Kenshi zag, glimlachte ze breed. Hij liet haar al snel los, hij deed wat stappen achteruit en Lavinia stond op. ''Hey,'' Zei ze met een glimlachje. Kenshi ging tegen de boom staan en Lavinia liep naar hem toe en omhelsde hem opnieuw, nu iets steviger. ''Ik wou wel iets meer dan zo'n korte omhelsing.'' Zei ze met een klein grijnsje en legde haar kin op zijn schouder. Ondanks Lavinia ouder was, was Lavinia toch iets kleiner dan Kenshi. Na een tijdje liet ze hem toch los. ''Hoe is het met je?'' vroeg Lavinia eerst. Hierna zou ze pas vertellen wat hij wou weten.

Espe keek naar Kyodo die tegen over haar ging zitten. Espe stond op en drukte haar kop in zijn manen en spinde zachtjes terwijl ze door liep en hem een soort kopje gaf. Haar staart raakte kort zijn neus. Daarna ging ze weer zitten met een korte scheve grijns. ''Dus jullie zijn op weg naar het oosten?'' vroeg ze aan Kyodo.

Toen Kayla terug groette werd zijn gezicht nog vrolijker, maar dat veranderde in verbazing toen ze haar armen om hem heen sloeg. Toen hij Kayla's kin op zijn schouder voelde legde hij voorzichtig zijn handen op haar rug, het kwam bijna onzeker over en dat was ergens ook wel zo, hij had eigenlijk nognooit iemand omhelst behalve de man die hem op had gevoed. Hij liet haat los zodra hij merkte dat zij dat ook deed "Het gaat erg goed." zei hij rustig, waarna hij even wat met z'n schouder bewoog "Alles weer heel." voegde hij toe, hij wist niet zeker of ze door had gehad dat hij nog verzwakt was van Diadorah's aanval, maar hij wou het toch even kwijt voor het geval ze zich zorgen had gemaakt. "En hoe is het met jouw?" vroeg hij gewoon terug, iets wat voor hem op dit moment belangrijker was dan waar ze hier eigenlijk voor kwam.

:Anima Tell:
Kyodo keek met licht geheven hoofd naar Lucy, neit dat hij groter over wou komen, maar bij alles wat hij deed merkte je gewoon dat hij veel trots had. Toen ze haar kop in zijn manen drukte krulde hij zijn kop wat, zodat ook zijn kop zelf de hare even raakte. Kyodo, die normaal altidj erg afstandig was tegenover iedereen behalve Kenshi of mensen in nood, kon aardig goed met Lucy opschieten. Hij hoopte alleen dat de 'waarheid' niet zo erg zou zijn dat ze boos zouden moeten worden, want dat zou een probleem zijn... Toen haar staart zijn neus kriebelde, bewoog hij hier even mee en hapte eventjes speels anar de staart, natuurlijk niet raak, hij deed wel alsof, maar zou Lucy nooit pijn doen. "Ja." antwoorde hij "We zijn er niet aan gewend steeds op één plek te blijven en we dachten: we gaan toch maar even in het oosten zoeken."

Toen Lavinia de hand van Kenshi op haar rug voelde glimlachte ze breed. Ergens was Kenshi toch een vriend van haar geworden en ze wou dat ook zo houden. De hand die op haar rug werd gelegd was een onzekere poging maar dat maakte Lavinia eigelijk niets uit. Ze vond het juist wel lief en schattig. Iets wat Lavinia eigelijk nooit echt snel vond. Ze liet hem weer los na een tijdje en Kenshi's hand gleed van haar rug. Maar toch voelde ze zijn hand nog op haar rug branden. Zijn hand was warm, dat merkte ze nu pas echt op. Toen hij zei dat alles goed met hem ging glimlachte ze kort en knikte. Ze keek naar zijn schouder, de schouder was goed geraakt en de wond was aardig groot toen ze hem voor het eerst ontmoeten in het huis van Lady Catharina. Ze legde haar hand op zijn wang met een korte glimlach. ''Daar ben ik blij om,'' zei ze waarna ze haar hand weer van zijn wang liet af glijden. Toen hij vroeg hoe het met haar ging, ging ze eerlijk antwoord geven. ''Het gaat wel, ik ben enkel in de war en ik voel me rot dat ik tegen je gelogen heb. Maar voor de rest gaat alles prima.'' Zei ze met een klein glimlachje. Waarna ze ging zitten. Ze klopte op de rots naast haar. Als hij ging zitten zou ze het hem vertellen. Espe zou haar verhaal houden tegen Kyodo. Ze glimlachte wat waterig. ''Ik ben niet de vrouw die je denkt dat ik ben Kenshi...'' Zei ze eerlijk. ''De meeste dingen die ik je verteld heb zijn waar maar verdraait in een leugen. Een grote leugen..'' ging ze verder dit keer zonder hem aan te kijken. ''Mijn naam is verkort, Kayla is mijn tweede naam.'' Zei ze. Een zucht ontsnapte uit haar mond. ''Mijn naam is Lady Lavinia Kayla Lithium..'' Zei ze weer zonder hem aan te kijken. ''Ooit van gehoord?'' zei ze uiteindelijk en draaide zich om naar Kenshi.


Espe keek naar Lavinia en Kenshi even keek ze vertederd toe hoe die twee elkaar omhelsde. Maar richten zich weer Kyodo die speels probeerde in haar staart te happen. Zijn vacht was warm iets waar je eigelijk gewoon tegen aan moest kruipen als je het koud had. Vond ze zelf. Ze ging weer zitten toen ze elkaar hadden begroet en Kyodo draaide zich naar haar toe en antwoord gaf. Ze likte even aan haar poot en knikte vervolgens. ''Dat hadden Lavinia en ik wel door..'' Zei ze toen Lavinia zelf had verteld hoe ze werkelijk heten. ''Net zoals mijn lady heeft gelogen over haar naam, heb ik dat ook gedaan. Lucy is de naam van de Anima van haar moeder. Beide zijn ze vermoord voor de ogen van de koning om zijn hart te breken. Maar niet door onze eigen clan, nee door de andere clans. Ze zweerde samen om de Koning's hart te breken. Waarom? Omdat ze dat leuk vonden..'' Om het laatste werd ze zelf boos maar ze kalmeerde zichzelf weer. ''Je zult je nu waarschijnlijk afvragen hoe ik echt heet, mijn naam is Espe. Het betekend hoop in het latijns en ik ben dan ook het enige sprakje hoop in Lavinia's leven want deze is verdoemd...'' Vertelde ze rustig. Beide gingen ze er geen doekjes meer om heen winden. Ze zouden de waarheid vertellen, de gruwelijke waarheid...

Toen Kenshi vertelde hoe het met haar ging keek Kenshi haar even bezorgd aan, eigenlijk wou hij vragen wat haar zo verwarde, maar bij de voglende zin van de vrouw was hij weer iets op zijn hoede, al was dat niet aan hem te merken. Kenshi keek Kayla recht aan en haar woorden bleven in haar hoofd hangen 'Ik ben niet de vrouw die je denkt dat ik ben.' Wie was ze dan? Maar hij wist dat hij het niet hoefde te vragen, ze zou het hem uit zichzelf gaan vertellen. Hij keek eventjes richting Kyodo, die was wat in gesprek met Lucy, maar hij kon het vanaf daar niet horen. Kenshi liep maar richting Kayla en ging naast haar zitten, hij luisterde wat bedenkzaam naar zijn woorden. "Lavinia Kayla Lithium..." herhaalde hij haar naam vaagjes.

:Anima Tell:
Kyodo keek Espe aan terwijl ze haar verhaal hoorde, het was ene verhaal dat hij al één keer vaker had gehoord, toen ze met een meisje aan het praten waren over de clans van Dust en hij keek haar even ongelovig aan 'Kenshi, ik weet wie het zijn.' seinde hij zijn mens door. "Ze wisten dat het de enige manier was om de clan te verslaan." zei hij was kalm, maar je zag aan hem dat hij het compleet niet goedkeurden dat ze het hadden gedaan "Ik en mijn mens hebben er een keer ruzie over gehad met een Caelos lid." legde hij rustig uit, daarna keek hij Espe recht aan toen deze haar echte naam zei. Hij leek kalm, maar zijn hoofd liep over van Kenshi's gedachten.


"Je bent een lid van de Nigris?" zei hij wat verbaasd "Nee, wacht, je bent de dochter van hun leider?" hij keek haar wat verbaasd aan, maar nergens was angst te bespeuren. "Als je het me niet zo recht in mijn gezicht verteld had had ik gedacht dat je me zou gebruiken." zei hij eerlijk "Maar als jij mij hierin vertrouwd, zal ik dat bij jouw ook doen."

Espe keek naar Kyodo met geheven hoofd. ''Ze hadden zich moeten overgeven in plaats van een onschuldige te vermoorden. Lady Laverinia was een wijze vrouw en hield veel van haar familie. De clans hebben misschien het hart van haar vader gebroken door dit en de strijd gewonnen maar de strijd zal worden voortgezet en dit keer valt de koning niet te stoppen. Lady Laverinia was een bijzondere vrouw een erg vriendelijk vrouw. Lavinia heeft veel weg van haar moeder. Maar wij zullen de clan nooit vergeven om hun daden.'' ''Lady Laverina is overgelopen naar de Nigris clan omdat ze niet anders kon, die clan. De o machtige Caelos clan die denkt dat ze heel wat zijn en vriendelijk lieten onze Lady Laverina gewoon achter nadat haar ouders om waren gekomen. Laverina was lid van de Caelos maar omdat ze haar niet wilde omdat ze zwak was werd ze achter gelaten in het bos. De natuur zou haar helpen zeiden ze.'' Ze gromde. ''Pff, natuur. De natuur zorgde voor helemaal niets. De Nigris clan vond haar en voedde haar op tot de machtige vrouw wat ze was. Ze trouwde met de koning en kreeg Laverinia maar door de oorlog werd ze vermoord. On te recht!'' Gromde ze fel. ''Ze vermoorden haar zonder enkele reden, ze vermoorden een bomenkind, ze was een overloperster. Ja, dat is waar. Maar de Caelos clan. Die o zo aardige mensen geven niets om een zwakkeling. Alleen de gene die voor zich zelf kunnen zorgen. De natuur zorgt voor hen. Ha, laat me niet lachen. Achtelijke misbakels.'' Haar haren stonden recht overeind en gromde luid. Haar ogen vol woede maar toen keek ze Laverinia aan en vulde haar ogen weer met kalmte en ging ze liggen. Ze keek Kyodo aan. ''Geloof nooit wat ze zeggen Kyodo, geloof niets wat ze zeggen over die Clans ze veroorzaken alleen maar verderf en schuiven alles in onze schoenen. Want zo slecht zijn we toch niet..'' Zei ze zachtjes.

Lavinia zuchte toen hij zei dat ze lid was van de Nigris. Hij leek verbaast maar zijn volgende woorden verbaasde hem nog meer. Maar angstig leek hij niet. Ze keek hem enkel aan met een waterig glimlachje. ''Ik verschuil me onder de naam Kayla omdat ik anders nooit een geschikte man kan vinden en ik in gevaar ben.'' ''Iedereen zou me wel willen doden want zonder mij zal de Nigris clan wegvagen.'' Zei ze zachtjes. Ze keek naar de lucht. ''Ik ben niet getrouwd als je dat wilde weten. Ik speelde alleen mee met Lucifer. Hij volgt me overal mee naar toe maar ik heb hem afgeschut in Claps.'' Zei ze rustig. Ze keek Kenshi aan. ''Enkel voor me eigen veiligheid ben ik Kayla..'' Zei ze zachtjes. ''Maar zeg nou zelf, jij zou toch nooit vrienden willen worden met mij omdat ik een slechte naam heb.'' ''Als ik vanaf het begin eerlijk was geweest tegen je zou je net zoals de andere denken. Denken dat ik een monster ben en dat ik vernietigd moet worden.'' Ze zuchte even en keek naar de grond en daarna naar Kenshi. ''Wil je nog meer weten?'' vroeg ze.

:Anima Tell:
Kyodo keek naar Espe, lusiterde naar haar woedende woorden "Wij hebben geen vooroordelen, over niemand, we geloven niets totdat we het zien." zei hij rustig terug toen ze klaar was met haar geraas, hij had eerder niets gezegt om haar niet nog meer vanstreek te maken. "Ik begrijp jullie pijn, ook wij hebben alles verloren wat ons lief was en kregen vervolgens alles in onze schoenen geschoven. Als jullie ooit ons verhaal zouden horen hoop ik dat ook jullie geen voor oordelen zullen hebben." daarna glimlachtt hij even kalmpjes, gaf Espe een aanmoedigend klopje op haar schouder "Ik heb nooit geloofd dat iedereen van de Nigris slecht was." hij keek even richting Kenshi "Wij allebij niet."


Kenshi keek Lavinia even aan "Is Daniel niet al-" Lavinia onder brak hem met een uitleg over ene 'Lucifer' waar Kenshi bijna zeker over was dat het Daniel was. Toen ze woordne in zijn mond leggen frustreerde hem dat "Nee." ging hij er tegen in "Ik zou nooit bij iemand uit de buurt blijven alleen omdat anderen zeggen dat diegene slecht is. Ik zou juist naar ze toe gaan om de waarheid te achterhalen." hij keek haar even fel aan, terwijl dat eigenlijk niet zijn bedoeling was "Je bent geen monster en de mensen die dat denken weten helemaal niets over je." hij moest zijn best doen zich weer te kalmeren en legde zijn hand even tegen zijn voorhoofd. "Sorry, ik ben gewoon..." hij keek even weg "Geef me eventjes tijd om dit te verwerken..." als je heel goed keek zou je tranen in zijn ogne kunnen zien, maar na een tijdje warne die alweer verdwenen en keek hij weer even richting Lavinia "Kayla, is het goed als ik je zo noem?" vroeg hij even rustig "Ik zou graag meer willen horen, maar denk asjebliefd..." nee dat zei hij te netjes, dan zou he tniet tot haar door dringne "Haal het niet in je hoofd te denken dat ik je haat alleen omdat anderen je haten."

Espe keek naar Kyodo met een vaag glimlachje toen hij haar verdere woorden hoorde. Ze keek naar de poot op haar schouder en daarna weer naar Kyodo. haar ogen glommen en ze stond op toen hij was uit gesproken. Ze drukte haar kop in zijn manen en wreef haar kop er een beetje in terwijl ze spinde. Espe was misschien een gevaarlijke panter maar ook Espe had gevoelens. Ze was enkel blij dat iemand haar gewoon mocht. Want Kyodo was echter de enige. ''Ik ben blij dat te horen, Kyodo.'' Zei Espe zachtjes terwijl ze haar kop nog steeds in zijn manen wroelde.

Lavinia keek Kenshi aan en schudde haar hoofd. ''Lucifer is mijn man niet,'' Zei ze eerlijk. ''Zoals ik al eerder zei, ik moet met iemand trouwen met veel macht en een hoge rang. Alleen dan kan ik mijn vader trots maken.'' Zei ze zachtjes en wende haar blik weer af. Ze zuchte. Toen hij nee zei keek ze hem weer aan. Zijn woorden verbaasde haar. Ze zag zijn felle ogen maar greens enkel, ondanks hij zo fel naar haar keek deed het Lavinia niets. Haar blik werd bezorgd toen hij zijn hand tegen zijn voorhoofd aan legde. Ze legde haar arm wat onzeker om zijn middel heen en trok hem een beetje naar haar toe en rusten haar hoofd lichtjes op zijn schouder. ''Ik wil je geen pijn doen, Kenshi..'' Zei ze zachtjes. Ze zag zijn tranen in zijn ogen. Ze glimlachte zwakjes. ''Je bent mijn vriend en dat zal je altijd blijven... En vrienden gebruiken elkaar niet.'' Zei ze zachtjes. Toen hij vroeg of hij haar Kayla mocht noemen werd haar glimlach wat groter. ''Voor jou blijf ik Kayla, wat er ook gebeurd.'' Zei ze zachtjes en drukte een zachte vriendschaplijke kus op zijn slaap en keek hem weer aan. Ze knikte na zijn woorden. ''Wat zou je willen weten Kenshi?'' vroeg ze aan hem en haalde haar arm weg en keek met licht fonkelde ogen aan.

Kenshi voelde de arm van Kayla om hem heen en werd meteen sneller rustig. "Dankje." zei hij met een opgeluchte glimlach toen Lavinia zei dat ze voor hem altijd Kayla zou blijven. Toen ze vroeg wat hij wou weten twijfelde hij even "Wat... Zou er gebeuren als iemand van de Nigris ons samen zag?" vroeg hij wat zachtjes "Ik wil je niet in gevaar brengen." daarna keek hij even naar de lucht, de lucht brak wat door en er begon wat zon door de lichte bewolking heen te vallen. Over niet lang meer zou het hier mooi weer worden. Hij dacht na over de eerdere keren dat hij in contact stond met de Nigris clan. Kyodo had een vrouw verdedigd toen deze aangevallen werd door een man en zijn zwarte wolf en had ze uiteindelijk weg weten te jagen voor er iets ergs gebeurde. Maar iets stelen van een weerloos iemand had hij altijd al respectloos gevonden en hij had het hem in zijn actherhoofd nooit vergeven. En natuurlijk Diadorah, die hem en Brennan aan had gevallen alleen om te oevenen met haar vervloekte ijsballen. Iemand anders met die ervaringen zou waarscheinlijk weten dat het beter was bij de Nigris uit de buurt te blijven, maar Kenshi niet. Niet iedereen van een bepaalde groep hoeft hetzelfde te zijn. Zijn blik ging weer even richting Lavinia.

:Anima Tell:
Toen Espe met haar kop in zijn manen woelde, ontstond er een bredere, glimlach op zijn gezicht en krulde hij zijn kop weer wat zodat hij met deze die van Espe aan kon raken, voo rhem gaf dat een nog beter gevoel. Ja, eerst begreep hij niet waarom Kenshi deze 'vriendschap' met Kayla echt aan wou gaan, maar nu begon hij het steeds beter te begrijpen. Hij kon nu eindelijk invullen wat dat onbekende gevoel dat Kayla Kenshi gaf was...

Lavinia keek toe wat er gebeurde toen ze haar arm om hem heen had. Hij werd rustiger en bedankte haar na een tijdje voor het feit dat hij haar Kayla mocht blijven noemen. Ze glimlachte. ''Graag gedaan,'' Zei ze tegen hem. Ze vond het wel prettig met Kenshi, misschien was het raar maar ze vertrouwde hem. Ze glimlachte breed en liet haar arm weer van hem afglijden toen hij weer helemaal rustig was. Toen vroeg hij wat er zou gebeuren als haar clan hun zag. Ze lachte stilletjes. ''Er gebeurd niets Kenshi, het enige wat kan gebeuren is wat er is gebeurt toen we elkaar voor het eerst ontmoeten met Lucifer.'' Zei ze rustig. ''Maar de meeste zouden denken dat ik je aan het in palmen ben en ons verder met rust laten.'' gaf ze eerlijk toe. Ze keek even naar de lucht maar daarna weer naar Kenshi. ''Ik ben blij dat je me vertrouwd, Kenshi. Heel erg blij zelf.'' Zei ze glimlachend. ''Je bent de vriend die ik nooit gehad heb en die ik ook niet meer kwijt wil.'' Zei ze eerlijk en legde haar hoofd weer tegen zijn arm. Lavinia was anders dan de andere Nigris leden. Dit kwam door haar moeder dat ze zou was als nu. Lavinia kon er nog steeds niet bij waarom ze haar moeder moesten vermoorden. Het enige wat ze konden doen om haar vader te stoppen werd hun ondergang als zij aan de macht kwam. Want Lavinia zou haar moeder wreken dat had ze gezegt na haar moeders dood. En haar vader had dit gezegt tegen de andere Clans. De meeste waren dus bang voor haar geworden maar andere verzonnen enkel verhalen over haar en leugens. Iets wat haar naam nog zwarter maakte dan dat hij al was. Iets wat ze haten. Ze keek op en zag dat de wolken met elkaar begonnen te spelen en begonnen te vervormen. Ze sloot voor kort haar ogen en haar haren waaide even met een briesje mee. Waarna ze haar ogen weer openen deed en Kenshi aan keek met een glimlach. Ze keek keek naar de ring om haar duim en schoof deze er af. Ze pakte Kenshi's hand vast en schoof de ring om zijn ring vinger die hij gelukkig paste. Voor Lavinia was de ring iets te groot maar voor Kenshi niet. ''Hier. Zo draag je altijd een stukje van Kayla bij je..'' Ze ze terwijl ze even in zijn hand kneep en deze weer los liet om naar de wolken te staren.

Espe voelde de zware kop van Kyodo op die van haar dat deed haar glimlachen. Ze deed een stapje terug en likte over Kyodo's neus. Het was geheel vriendschappelijk. Ze bleef hem zo even aan kijken maar stapte toch weer dichterbij en beet speels in zijn oor. Want soms had Espe wel zin om te spelen ondanks ze volwassen was.

Kenshi zuchte opgelucht dat er niets zou gebeurden, dat er alleen zoiets kon gebeuren als wat er bij hun eerste gesprek gebeurde en glimlachte even bij haar volgende woorden. "Ik weet dat dat niet zo is." stelde hij haar gerust toen ze zei dat ze waarschijnlijk zouden denken dat Lavina haar inpalmde. "Zelfs al wou je me kwijt, dan ging ik alsnog niet weg." zei hij wat plagend nadat hij merkte dat ze haar hoofd tegen zijn arm legde en hij legde heel voorzichtig zijn hand op haar schouder zodat ze beide wat lekkerder zouden zitten. Kayla pakte Kenshi's hand vast en schoof er een ring om, Kenshi keek er even bewonderend naar en keek Kayla even wat ongelovig aan. Ze zei dat hij op deze manier altijd een stukje van haar bij zich had en hij kon het niet laten om zijn arm iets strakker om haar heen te slaan, gewoon als vrienden. "Is er ook iets wat je van mij wilt weten?" vroeg hij wat nieuwsgierig. Hij prutste wat gedachtenloos met zijn vingers met de hare en keek tegelijkertijd gewoon wat naar de ring om zijn andere hand.

:Anima Tell:
Kyodo keek Espe met een wat warme glimlach aan toen deze hem een lik over zijn snuit gaf en dat veranderde in een wat speels grijns toen ze in zijn oor beet. Kyodo duwde met zijn hoofd tegen haar kop aan, natuurlijk niet hard, want dat zou waarshcijnlijk te pijnlijk voor haar zijn geweest. Hij tilde daarna izjn poot op en duwde Espe speels op haar rug.

Lavinia glimlachte breed bij zijn woorden. ''Ik was dat ook helemaal niet van plan ook,'' Zei ze met een liefdevolle glimlach. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en grinnikte toen hij zei dat hij niet weg ging. ''Daar hou ik je aan, Kenshi..'' Zei ze grijnzend en stak haar tong plagend uit en keek even naar zijn hand op haar schouder en glimlachte. Ze had zijn hand vast en had de ring er over heen geschoven. Hij was verbaast dat ze dat deed maar zei er niets van. Zijn grip werd wat strakker maar Kenshi en zij zouden gewoon goede vrienden blijven. Ze keek Kenshi aan, ''Uhm, iets wat ik zo willen weten over jou?'' herhaalde ze en keek naar haar handen waar Kenshi een beetje mee aan het prutsen was. Ze grinnikte lichtjes. ''Wat ga je doen als je het stukje van je geboorteland heb gevonden?'' vroeg ze aan hem en keek hem aan. ''Ga je daar dan wonen?'' vroeg ze nu aan hem.



Espe glimlachte zag dat die warme glimlach veranderde in een speelse toen ze in zijn oor beet. Kyodo drukte zijn kop tegen die van haar aan en Espe spinde zachtjes. Ze voelde zijn poot op haar rug die haar op haar rug duwde. Espe klauwde speels met haar poten naar Kyodo en kwam iets omhoog en beet in zijn oor en trok hem mee naar de grond en begon te spinnen. Haar poot duwde ze speels tegen hem aan.

"Ik hoop dat andere mensne uit mijn dorp, als die het overleefd hebben, ook daar zijn. Er is iets wat ik ze meot vertellen." zei hij rustig "En als dit niet zo is... Ja, dan was ik vanplan daar te wonen." hij was even stil en leek na te denken. "Ik denk niet dat ik het vol zou houden op één plek te wonen." antwoordde Kenshi rustig "Dus uiteindelijk eindig ik toch weer ergens aan de andere kant van de wereld, maar voor nu heb ik tenminste nog een doel." hij was eerlijker tegen haar dan dat hij ooit tegen anderen was geweest en ergens vond hij dat verdacht van zichzelf, maar hij kon het gewoon niet helpen. Hij keek haar even glimlachend aan en week zijn blik al gauw naar de twee stoeiende anima's.

:Anima Tell:
Kyodo werd op de grond getrokken door Espe en werd speels geduwd, Kyodo grinnikte even zachtjes, iets wat je niet vaak mee maakte. Zijn blik ging even naar Espe's staart en hij beet zachtjes in haar staart, niet hard, maar speels.

''Wat moet je ze dan vertellen Kenshi?'' vroeg ze nieuwsgierig. ''Als je het niet wil vertellen is het het ook prima hoor,'' voegde ze er snel achteraan. Ze wou niet dat Kenshi dacht dat hij nu in een verhoorkamer zat. Ze luisterde verder naar zijn woorden. Hij was van plan daar te gaan wonen. Ze zuchte, ''Zoek me wel af en toe op, oké...'' Zei ze liefjes. ''Ik zou niet willen dat dit de laatste keer word dat ik je ziet namelijk..'' Zei ze met een glimlach. ''Je vriendschap en vertrouwen is me veel waard.'' Zei ze met een lief lachje. ''Heb je nog iets te vragen aan mij?'' vroeg ze zachtjes aan Kenshi. Haar blik gleed naar Espe die aan het stoeien was met Kyodo, met een vertederde glimlach keek ze toe. Espe leek Kyodo wel te mogen en dat vond Lavinia alleen maar fijn om te zien.


Espe spinde en keek naar haar staart die tussen de kaken van Kyodo lag. Ze grinnikte lichtje en beet in Kyodo's oor en maaide met haar Poten in het rond zodat die tegen Kyodo aan kwamen en begon een beetje heen en weer te rollen zoals gebruikelijk in een stoeipartij.

"Het is niet dat ik je niet vertrouw, maar ik praat er gewoon liever niet over." antwoorde hij rustig, ze moest niet denken dat hij haar niet vertrouwde, hij moest er alleen zelf nog achter komen wat nou echt de waarheid was achter de moord op zijn daimyo. "In iederigeval één keer per week." antwoorde Kenshi dood serieus terug, je kon geowon aan hem zien dat hij ook echt vanplan was dit te gaan doen. "Je komt niet van me af." herrinnerde hij haar er opnieuw aan. Hij keek even naar zijn ring "Één vraag." antwoorde hij rustig, waarna hij even aan zijn ring prutste "Als ik beloof dat ik je vriend blijf, beloof jij me dan niet in de steek te laten?" hij vroeg het wat grijnzend en niet zo serieus, maar hij meense het wel. Hij had er geen zin in om een vriendschap op te bouwen als diegene hem uiteindelijk weer zou laten vallen, al wist hij al bijna zeker dat Lavinia dat niet zou doen.

Lavinia knikte begrijpend. ''Maakt niets uit dat je het niet wil vertellen. We hebben allemaal wel dingen waar we liever niet over praten.'' Zei ze met een glimlachje. Dat was meer dan waar. Lavinia wou haast nooit iets vertellen over haar moeder. Dat ze vermoord was gaf haar veel verdriet. Je kon niet meer van een persoon houden dan Lavinia van haar moeder. En zolang iets er niet meer is heb je pas door hoeveel je van die gene hield en hoe erg je die gene mist. Sinds haar moeders dood werd het leven totaal anders voor Lavinia. Het kleine meisje werd behandeld als een vrouw, een volwassen en als ze toch weer in haar kinderfase kwam kreeg ze een klap van haar vader. Het leven was hard maar Lavinia zou niet zonder haar vader kunnen. Lavinia zou het niet kunnen verdragen als hij ook stierf. Ze zuchte even en keek naar Kenshi. Een brede glimlach verscheen toen hij zei dat hij haar één keer per week kwam op zoeken en dat ze niet van hem af kwam. Lavinia legde haar armen om zijn middel heen en trok zichzelf tegen hem aan. ''Dat beloof ik je Kenshi,'' Zei ze met een brede glimlach waarna ze een vriendschappelijke kus op zijn wang. ''Dat beloof ik op de grond van mijn hart...'' Zei ze met een glimlachje en keek naar de ring die om zijn ringvinger zat. ''De ring staat je goed, Kenshi..'' Zei ze met een klein grijnsje

Hij voelde Kayla's armen om zijn middel en dat ze zich wat dichter tegen hem aan trok en liet zijn arm gewoon nog wat losjes om haar heen hangen. Het voelde fijn zo met iemand om te gaan en als een vriend gezien te worden. Beter dan hoe hij normaal met mensen omging. "Dankje..." zei hij met een diepe glimlach toen ze het hem beloofde, hij voelde die kus op zijn wang nog een tijdje na branden en keek wat afwezig naar de lucht. Hij keek even grijnzend naar de ring toen Kayla zei dat die hem goed stond "Ik heb hem van een heel speciaal iemand gekregen." zei hij, waarna hij haar wat veel betekenend aankeek. Op dit moment was zij de enige waar hij aan dacht, hij had voor even geen zorgen meer en dacht niet maar aan vroeger, alleen aan nu en dit moment. Ze vingen nog een paar laatste zonnenstralen tot het lanzgaam af ging koelen, het duurde nu niet lang meer voor het donker werd.

Lavinia keek naar Kenshi. Een lach sierde haar gezicht maar greens uiteindelijk breed. ''Je maakt me nog eens verlegen..'' Zei ze grijnzend. Ze liet haar armen iets losser om zijn middel hangen. ''Had je in de oude wereld ook een speciaal iemand?'' vroeg ze voorzichtig met een klein glimlachje. Ze wilde Kenshi niet met te veel vragen belasten maar ze was er best nieuwsgierig naar. Ze keek Kenshi even recht aan in zijn ogen en keek daarna naar de lucht die donker begon te kleuren toen de zon onder ging. Lavinia zuchte, ''Prachtig vind je niet?'' zei ze met een glimlachje toen de lucht donker begon te kleuren. Ze keek Kenshi weer aan. ''Welke dingen vind jij eigelijk mooi of prachtig?'' vroeg ze aan hem met een nieuwsgierige blik in haar ogen.

(( Sorry voor korte post x= ))

"Een speciaal iemand?" herhaalde Kenshi wat niet wetend, hij wist niet precies hoe ze dat bedoelde en moest dus eventjes na denken "Een meisje?" vroeg hij voor de zeker heid na "Nee, dat niet." hij greens even "Verder had ik maar een heel klein groepje 'vrienden' en geen familie, dus ik heb niet echt veel mensen die belangrijk voor me waren." ging hij verder, voor het geval ze dat bedoelde. Hij keek weer naar de lucht en knikte instemmend toen Kayla zei dat deze prachtig was. Kenshi keek Kayla weer aan na haar volgende vraag, daar moest hij even over na denken. Hij kon moeilijk over zijn freaky fascinatie over bloed gaan beginnen en misschien zouden de andere dingen die hij mooi vond Kayla ook laten schrikken. "Ik vind veel wapens erg mooi, dan vooral steek wapens eneeh..." hij keek eerst even naar Kayla om haar reactie op het eerste te pijlen en ging toen pas weer verder "Ik vind volle maan ook heel mooi, vooral in het noorden, omdat dat de plaats is waar je de sterren ook het beste kunt zien." hij glimlachte breed toen hij daar aan terug dacht "Er zijn nog heel veel meer dingen die ik mooi en prachtig vind." zei hij rustig teriwjl hij in Kayla's blauwe ogen keek.

:Anima Tell:
Kyodo had ondertussen het hele gesprek een beetje met Espe zitten te kloten, maar zat nu eventjes rechtop naar zijn mens te staren. zijn blik ging niet veel later weer naar Espe en hij zweeg gewoon even. Hij had eventjes geen in meer om te spelen, maar hij had ook geen idee waar hij het met de anima naast hem over moest hebben.

Lavinia knikte toen hij haar woorden herhaalde. Maar toen hij verder vroeg moest ze grijnzen. ''Dat hoefd niet altijd een meisje te zijn. Het kan ook een vriend of familielid zijn. Mijn moeder was een speciaal iemand voor mij bijvoorbeeld.'' Zei ze met een glimlachje. ''Net zoals me vader en nu ook jou..'' Zei ze eerlijk met een glimlach. ''Ik geef het niet graag toe maar voor jou had ik geen vrienden...'' Zei ze zachtjes. Waarna ze hem weer aan keek. Ze luisterde verder naar zijn verhaal en grinnikte lichtjes maar zuchte daarna diep. ''Je hoopt dat je die vrienden terug gaat zien in Lihual hé?'' vroeg ze voor de zekerheid. Ze glimlachte, ''Ik hou je aan je beloofte hé...'' Zei ze voor de grap waarna ze hem prikte in zijn zij en greens. Hierna vroeg ze door over wat hij mooi vond en luisterde opnieuw. Toen hij over wapens begon schrok ze niet ze knikte alleen maar. ''Mijn vader ook, maar die is meer geinterseerd in het zien lijden van mensen. Hun bloed naar boven halen.'' Ze zuchte, ''Achja, ieder zo zijn eigen ding.'' Zei ze met een glimlachje. Kenshi vertelde verder en knikte opnieuw. ''Weetje wat me mooi lijkt. Het noorderlicht... Het schijnt prachtig te zijn die groene en blauwe kleuren..'' Zei ze met een zucht van verlangen. ''Maar de zonsondergang en zonsopgang zijnook erg mooi. Toch vind ik ware liefde en echte vriendschap het mooiste van allemaal..'' Gaf Lavinia toe. Lavinia was niet zo slecht als haar vader maar ze was machtig en sterker dan hem. Haar gaves waren groot en de helft was pas ontdekt. Lavinia beschikte over iets wat Telekines heet en onder Telekines hoort Hypnose. Maar Lavinia had ze helft van deze kracht niet ontdekt. Ze vroeg zich af of Kenshi over een gave beschikte. ''Kenshi, beschik jij of Kyodo over een gave?'' vroeg ze maar aan hem en keek hem recht aan.

Espe was gaan liggen en keek naar de twee. Ze hijgde want dat spelen was best vermoeidend geweest. Ze zuchte even en keek naar Lavinia. ''Lavinia, we kunnen dadelijk niet meer verder reizen, daarvoor is het te donker. Ik stel voor dat we het kamp gaan op slaan.'' Lavinia knikte Espe toe die op stond. ''Ik ga het avondeten halen,'' mompelde Espe en rende sierlijk weg.

"Zoiets." reageerde Kenshi toen ze vroeg of hij hoopte zijn vrienden weer te zien en hij greens even breed,. Ja, het zou fijn zijn om de jongens weer terug te zien, ookal was het afscheid geen pretje geweest en twijfelde hij of ze hem ooit nog wle eens wilden zien. Maar nog het liefste wou hij de waarheid vertellen, dat hij het niet gedaan had... "Ja." zei hij zuchtend toen ze over het noorderlicht begon "Jammer genoeg had ik het net niet meer kunnen zien." Ware liefde en echte vriendschap... Die woorden bleven nog even in zijn hoofd tollen terwijl hij naar de lucht keek. "Geen idee..." antwoordde hij rustig, waanr ahij zich de beelden opeens weer herinnerde. "Oh, wacht." hij ging wat rechter op zitten en keek Kayla even wat mysterieus aan "Ik heb wel een kracht en dei wil ik je ook wel laten zien, maar dan moet je beloven niet te schrikken."

Lavinia keek Kenshi aan en glimlachte. ''Dan gaan we eens samen naar het noorden. Als jij klaar bent in je geboorteland. Afgesproken?'' Zei ze met een brede glimlach en haalde een arm van middel af en stak haar hand uit. Als hij haar hand schudde hadden ze een afspraak als hij haar hand niet schudde zou ze alleen gaan. Want ooit zou ze het noordenlicht gaan zien. Ze zuchte en keek naar haar voeten maar toen Kenshi rechtop ging zitten en haar mysterieus aan keek, keek ze hem aan. Ze hield haar hoofd schuin en knikte. ''Ik beloof het.'' Zei ze en legde haar hand op haar hart waarna ze hem nieuwsgierig aan keek.

"Afgesproken." hij nam haar hand aan en greens even, toen ze beloofde dat ze niet zou schrikken maakte hij met zijn vinger een soort teken op haar voorhoofd, waarna hij haar handpalm op haar voorhoofd legde. Even zou ze alles om zich heen zien verdwijnen, maar al gauw begonnen er beelden in haar hoofd te ontstaan.
Er zat een jongen tussen de bloemen, het waren mooie, japanse bloemen met een hele lichte blauwe kleur. De jongen leek op Kenshi, alleen dan veel jonger, ongeveer 11 jaren oud en hij keek met een glimlach om, waarna hij een bloem plukte en die richting Kayla hielt. Opnieuw een lichte flits, waarna ze naast Kenshi en een oude man in Japan liep, in een grote stad met allemaal lichtjes 'Meester, waarom hebben alle mensen hier blauwe broeken aan?' vroeg Kenshi, voor Kayla klonk zijn stem heel ver weg en bijna niet eens meer hoorbaar, je zag een wat oude man lachen en Kenshi uitleggen wat een spijkerbroek was terwijl ze verder liepen, Kayla zou alles om hen heen kunnen zien en Kenshi verwachtte niet dat ze veel aandacht op het beeld van hemzelf en zijn meester zou richten. Weer niet veel later kwam er nog een flits, waarna er om haar heen opeens sneeuw verscheen, verderop stonden Kenshi en Kyodo naar de volle maan en de glimmende sterren te staren.
Kenshi haalde zijn hand weg en na enkele seconden zou Kayla weer terug in de echte wereld komen. Je zag aan zijn ogen dat hij wat vermoeid was, maar hij greens toch naar haar.

Lavinia keek wat onbewust naar zijn vinger maar sloot uiteindelijk haar ogen toen hij zijn handpalm haar voorhoofd raakte. Alles werd zwart om haar heen maar dat was logisch met je ogen dicht.

Duizende kleine lichtjes verschenen voor haar ogen en na een flits stond ze midden in een bloemenveld. Met grote ogen keek ze naar de plek. Het was hier prachtig. Was dit de oude wereld? Haar ogen vielen op een kleine jongen. De jongen leek op Kenshi alleen veel jonger. Ongeveer 10, 12 jaar oud schatten ze hem in. De jongen plukte een bloem en hield die haar voor. Lavinia glimlachte terug en pakte de bloem aan. Dit was ongelooflijk. Ze rook aan de bloem met gesloten ogen maar schrok lichtjes toen ze een nieuwe licht flits zag. Opnieuw stond ze ergens anders. Ze was een stad vol lichtjes en liep naast de jongere Kenshi en een oudere man. Zou dat dan zijn meester zijn waar hij het over had gehad. Lavinia hoorde Kenshi bijna niet maar ergens deed ze daar ook niet de moeite voor. Deze plek was gewoon te mooi. Opnieuw een licht flits maar dit keer schrok ze niet. Nog steeds had ze de bloem vast en legde deze neer in de sneeuw. De bloem verging tot stof toen deze de grond raakte. Ze keek naar Kenshi die naar de volle maan keek samen met Kyodo. Ze glimlachte, de jongen was nu iets ouder vandaar ook dat de bloem tot stof verging. Ze kwam dichterbij en legde haar handen op zijn schouders. Ze sloot haar ogen en genoot van het briesje op haar gezicht waarna ze weer terug keerde naar haar eigen wereld.

Lavinia zuchte en streek over Kenshi's wang. ''Je gave is prachtig Kenshi,'' Zei ze met een glimlachje. ''Ik heb nog nooit zoiets moois gezien.'' Zei ze eerlijk en drukte een vriendschappelijke kus op zijn voorhoofd. ''Dankje, dat je me het wou laten zien.'' Zei ze met een brede glimlach.