Catharina zat op Eros en ze galoppeerden hard door. Ze hadden de hele nacht doorgereden en de hengst was erg bezweet, maar galoppeerde gewoon door. Hij zou pas stoppen als hij niet meer kon of zijn metgezel hem zou laten stoppen. Catharina voelde hoe moe haar wederhelft was en streek hem over zijn hals. ‘Rustig maar Eros. We kunnen wel even rusten.’, zei ze zacht in zijn oren. De hengst ging langzaam over in een kalme stap en uiteindelijk stond hij stil uit te hijgen. Catharina liet zichzelf van hem afglijden en zadelde hem af. Nu kon hij gaan liggen. Ze glimlachte even naar hem en legde de spullen neer. ‘Ga even slapen Eros. Ik zal wel even kijken waar we zijn.’ Ze liep naar de boom waar ze bij stonden en ze keek naar de wortels die de boom had. Hij stond duidelijk wel in verbinding met de andere bomen en ze pakte een kaars uit haar zadeltas. Die stak ze aan en zette het tussen de wortels van de boom. Met haar ene hand boven de kaars en haar andere hand op haar amulet bracht ze enkele seconden door. Zodra haar geest op het juiste niveau was legde ze beide handen op de wortels van de boom en liet haar gedachten naar binnen sijpelen. Ze gaf de boom eerst haar eigen gedachten, want anders wilde geen enkele boom medewerking verlenen. Haar gedachten stroomden weer terug. Nu kon ze de boom vragen wat ze wilde weten. Ze vormde de vraag duidelijk in haar hoofd en gaf het daarna door aan de boom. Waar is Midnight Glade? Ze wachtte rustig af en hoewel ze haar ogen had gesloten kon ze duidelijk de weg zien die ze moest afleggen. Ze zag de bomen die naast de weg stonden die ze moest volgen en ze zag de kenmerkende blauwe kronkelende streep die het netwerk en de verbinding tussen de bomen voorstelde. Nu weet je de weg. Kan ik nog iets doen voor U, Domina Savrum Arbor? Er kwam een glimlach op haar gezicht staan en ze spreidde haar vingers. Nee. Dank u voor uw tijd en geduld. Ze haalde haar vingers van de wortels af en legde ze beide boven de brandende kaars. Met een kleine luchtvlaag die ontstond tussen haar handen ging de kaars uit en ze opende haar ogen. Ze stopte alles weer terug en keek vertederd naar Eros die lag te slapen. Hij was even oud als zij, maar kon zo ontzettend klein lijken als hij lag te slapen. Ze ging bij hem zitten en viel in slaap.

Ze zag de mannen komen en probeerde weg te rennen. Ze draaide zich om, maar zag de muur voor haar. Ze kon nergens heen. Ze probeerde nog bij een van haar messen te komen, maar die lagen te ver weg. In een was ze niet meer in haar kamer, maar in het bos. De grijnzende gezichten van hen. Ze sloot haar ogen en probeerde niets te voelen. Ze wilde niet voelen wat haar werd aangedaan. Haar onschuld werd geschonden en ze voelde de pijn die met golven naar binnen kwam. Ze gilde het uit.

Haar ogen schoten los en ze keek verwoed om zich heen. Ze had haar mes in haar handen en wilde aanvallen, maar er was niemand. Niet dat ze kon zien tenminste. Eros stond naast haar en rook om zich heen. Hij knikte haar toe en ze wist dat er iemand was. Ze zuchtte. ‘Kom maar tevoorschijn.’, sprak ze luid en duidelijk.

"Euri, ik heb geen tijd voor verstoppertje spelen," zuchtte Inaz. Waarom moest die eigenwijze anima nou weer net op dít moment verdwijnen. Ze had haast, geen tijd om maar eeuwen te blijven zoeken. Plotseling voelde het alsof er iemand naast haar stond, maar toen ze geschrokken om zich heen keek viel er niemand te zien. Misschien een of andere gazelle een bezoekje bracht aan iemand zonder dat ze er van af wist, maar ver kon ze niet zijn want Euri ging nooit ver bij Inaz vandaan. Voor de zekerheid trok ze haar foret tussen haar riem vandaan en hield de scherpe punt op ooghoogte, een verdedigingshouding. Ze bewoog haar voeten voorzichtig door het gras, en met sierlijke maar waakzame stappen liep ze tussen de bomen door, toen ze haar beste vriendin nog steeds niet tegen was gekomen versnelde ze haar passen wat uiteindelijk uitliep op een ren tempo. Toen ze opeens een vreemde steek voelde wist ze het zeker; er was iets mis. Als een speer schoot ze de andere kant op, ze was vast de verkeerde kant op gegaan. Het leek erop dat ze nu even niet meer alleen op haar intuïtie moest vertrouwen, maar ook eens haar verstand moest gaan gebruiken. De bladeren kraakten onder haar voeten samen met het gras, dat een aparte kleur had, anders dan in de wereld voorheen. Ze hoorde een kreet van Euri, het was een roep om hulp. Na een tijdje doorgerend te hebben zag ze twee stipjes in de verte, aan de horizon. Het waren de silouetten van een gazelle, en een mens. "Blijf van haar af!" riep Inaz, er was woede in haar stem te horen maar het bleef uiterst kalm en beheerst. Ze zwiepte met haar foret heen en weer terwijl ze op de mensensilouet af kwam rennen, en toen ze dichtbij genoeg was zag ze dat het een man was met een zwaard. Hij had een herkenbaar "nigris-gezicht" met een valse grijns en bijna zwarte ogen. Uit een reflex sprong Inaz voor haar anima toen de man nogmaals een poging deed haar te raken met zijn ijzeren zwaard, waar de zon in weerspiegelde. "Ik dacht al dat je zou komen. Wat een eer..." zei de man met een zware, verraderlijke stem. "De leidster van de Dustseekers," maakte de man zijn zin af. Inaz' ogen vergrootten, hoe wist hij het? Had haar vermomming dan niet gewerkt? Dit was van te voren al bedacht, het kon niet anders. Dan zou deze man vast niet de enige zijn die wist dat zij de leidster was. Ze schudde met haar hoofd, wat zogenaamd verward moest lijken. "Waar heeft u het over? Ik ben Saraia Dilenoni, ik verkoop kleding -" Maar ze kon haar geïmproviseerde zin niet afmaken, de nigris opende zijn mond opnieuw waarna een schorre stem weerklonk. "Ja ja ja, leuk geprobeerd. Eerst maak ik jouw af, daarna volgt die andere leidster." Nu snapte Inaz het helemaal niet meer. Andere leidster? Was hier nog een andere leidster? Maar ze kon niet lang nadenken, de man hief zijn zwaard. "Denk je niet dat deze rok je leuk staat?" Ze trok in een snelle beweging een rok uit haar schoudertas en gooide deze over het hoofd van de man. Met haar foret tikte ze tegen zijn zwaard aan, die meteen uit zijn handen viel. Euri keek hulpeloos toe, haar ogen konden de snelle bewegingen niet helemaal volgen waardoor ze bijna duizelig werd. Inaz gaf haar snel een aai over haar bol en daarna renden ze snel weg, voordat de man weer een poging tot aanval kon doen. Nu moesten ze die andere leidster vinden, misschien was ze wel in gevaar! Na een tijdje flink door te stappen kwamen ze hijgend aan bij een rustig plekje, waar ze een jongevrouw en een prachtig paard zagen staan. "Kom maar tevoorschijn," klonk bij het meisje vandaan. Inaz knikte kort naar Euri, en liep daarna voorzichtig op de vrouw af, met haar foret weer netjes in haar riem gestoken zodat de vrouw haar niet zou gaan wantrouwen. "Is het wel verstandig om zo rond te zwerven?" vroeg ze vriendelijk. Natuurlijk Inaz zwierf hier ook rond, maar daar had ze een goede reden voor. Ze was benieuwd welke reden deze vrouw - of eerder meisje - had.

Catharina bleef rustig wachten totdat de persoon tevoorschijn kwam. Ze zag even snel een glimp van een gazelle, maar dat verdween weer. Ze zuchtte weer, maar wachtte rustig af. Ze had haar mes vast in een gooihouding, maar hield haar arm losjes naar beneden. Ze zou binnen twee seconden kunnen hebben gericht en het mes op de persoon hebben geschoten als ze dat wilde. Eindelijk kwam de persoon tevoorschijn. Het was een vrouw en de gazelle die ze eerder had gezien kwam ook tevoorschijn. Ze zag het wapen aan haar riem hangen, maar het was geen zwaard. Ze wist echter ook niet wat voor wapen het dan wel was, maar richtte haar aandacht op het gezicht van de vrouw. Ze voelde een spanning opkomen die van Eros afkwam en ze strekte haar arm naar hem uit om hem tegen te houden. Ze keek hem echter niet aan. Haar arm was voldoende om hem tegen te houden. Ze hoorde de woorden van de vrouw en ze trok even snel haar wenkbrauw op. Die liet ze zakken zodra ze het doorhad en er kwam een beleefde glimlach op haar gezicht. Ondertussen stak ze haar mes weg in de schede en bracht haar uitgestoken arm weer terug naar haar lichaam. ‘Ik ben op doorreis dus ik moet wel. Misschien moet u zelf ook niet door het bos gaan rond dit tijdstip?’ Haar laatste woorden kwamen er vragend uit. Nu blikte ze echter weg naar de gazelle die bij haar stond. Ze zag iets dat niet helemaal klopte aan de gazelle, maar had niet lang de tijd om daarover na te denken. Ze hoorde de waarschuwende bries van Eros naast haar en zag hoe de hengst zich draaide naar iets rechts van haar. Ze maakte een geoefende draai naar rechts en kwam naast haar zadeltassen terecht. Ze greep haar boog die daar al klaar stond. De pees was gespannen en er lagen drie pijlen bij. Ze greep die ook en richtte zich op de persoon die haar had aangevallen. Ze zag het ijzeren zwaard dat hij in zijn handen had en op haar richtte en met snelle passen dichterbij kwam. ‘Stop!’ Haar stem was luid en beheerst zoals het een Domina behoorde. Er was geen spoortje kilheid in te vinden, maar ook geen enkele warmte. Het zou bevelend en neutraal overkomen en dat was precies de bedoeling. Zo zou de man weten dat ze het meende. ‘Eros. Achteruit.’ Ze had in haar ooghoeken de hengst naar voren zien gaan en wist dat hij geen kans maakte tegen het zwaard. ‘Maar Cat..’ Catharina keek even met een scherpe blik naar hem. Hij brieste zacht en ging gehoorzaam een paar passen naar achteren. ‘Ik ben niet van plan deze pijl los te laten, tenminste nog niet. Eerst wil ik informatie. Wie bent U en wat is de reden van uw aanval?’ Als de man iets zou weten over hoe zij haar boog vasthield dan zou hij weten dat ze niet zo snel mis zou schieten. Even blikte ze nog even naar de vrouw die aan de andere kant stond. Ze verwachtte niet dat zij voor problemen zou gaan zorgen, maar liet Eros op haar letten. Ze wilde niet voor verrassingen komen te staan.

De vrouw was alles behalve onzeker, en het leek erop dat ze wist wat ze deed. Ze had een wenkbrauw opgetrokken als reactie op Inaz' vraag. Ook vertelde ze dat ze op doorreis was. Even dacht ze na, dit was waarschijnlijk de vrouw waar de Nigris het over had. Maar ze zag er niet onschuldig uit, vooral omdat ze wist hoe ze moest omgaan met haar wapens. "Misschien moet u zelf ook niet door het bos gaan rond dit tijdstip?" Ze ving niet helemaal op wat de jonge vrouw had gezegd, maar het was de voorspelbare en meest logische reactie die ze maar kon geven. "Hm. Mijn reden heeft te maken met de term Dust," legde Inaz uit, maar ze had het nog niet uitgesproken, of het paard naast de vrouw - wat Inaz overigens een mooi dier vond - maakte een vreemd geluid, het leek op een soort waarschuwing. De leidster leek het echter volkomen te begrijpen en maakte een technische beweging naar de zadeltassen, waar ze haar van te voren klaargelegde wapens pakte. Inaz bewonderde hoe ze dat van te voren al had bedacht, alles leek tot in de puntjes zijn uitgedacht. Plotseling kwam diezelfde man van net opduiken, hij had zijn zwaard nog weer weten op te rapen. Van de schrik deinsde ze kort achteruit, maar ze haalde haar foret* opnieuw uit haar riem en stond in een houding waar uit ze meteen kon aanvallen, als dat nodig was. Want de vrouw tegenover haar leek de situatie nog volledig onder controle te hebben. Afwachtend bleef Inaz even staan, keek kort naar Euri die een beetje verontwaardigd voor zich uit staarde, en wierp daarna weer een blik op de man die met kille ogen de pijl en boog van de vrouw aan het bewonderen was. "Stop!" klonk bij de vrouw vandaan, Inaz bewonderde hoe ze haar stem zo neutraal wist te houden na een aanval. Deze vrouw wist echt goed wat ze deed; en Inaz had respect voor haar. Een vuile, valse lach siste tussen kapotte tanden van de man door. Het zou echt iets voor Euri zijn om daar een opmerking over te maken, maar de gazelle wist zich nog stil te houden, tot Inaz' verbazing.
"Eros, achteruit," zei de vrouw, nog even beheerst als daarnet - Het paard, die blijkbaar Eros heette, wou het eerst niet begrijpen maar gehoorzaamde zijn wederhelft uiteindelijk toch. Ook Inaz dacht even aan de veiligheid van Euri; die meestal ook wel voor zichzelf kon zorgen tijdens een gevecht. De gazelle ging bij het paard staan en keek hem glimlachend aan, of ze nu met een badass te maken hadden of niet, ze bleef altijd haarzelf. Inaz grinnikte kort maar focuste zich weer op de situatie. "Ik ben niet van plan deze pijl los te laten, tenminste nog niet. Eerst wil ik informatie. Wie bent u en wat is de reden van uw aanval?" Klonk bij de vrouw vandaan, waar Inaz de naam nog steeds niet van wist. Ze kromde haar vingers stevig om het handvat van haar foret, deze man was waarschijnlijk een professional, anders was hij niet zo stom geweest om nog een poging te doen tot aanval. En op de manier hoe hij zijn ijzerscherpe zwaard vasthield, het kon niet anders. Inaz ging nu naast de jonge vrouw staan en keek de man scherp aan. "Hij is van de Nigris," fluisterde ze richting de vrouw waarbij ze haar hoofd opzij bewoog, maar ze bleef de man aankijken. Haar lippen stonden nu weer stijf op elkaar, ze wierp een laatste blik op Euri en ging daarna met de punt van haar foret richting de man om hem heen lopen en ging achter hem staan, nu was hij ingesloten en kon hij hen niks maken. Ze knikte naar de vrouw, die ze over de schouders van de nigris nog net kon zien.
*Schermzwaard

Lady Catharina bleef rustig naar de vrouw kijken. Het duurde even voordat ze antwoord kreeg, maar haar antwoord was niet helemaal volledig omdat ze werd aangevallen. Ze ving alleen nog even de woorden van Dust op en daar bleef het bij. Ze dacht er verder ook niet meer over na. Ze moest haar aandacht bij de man voor haar houden. Ze had de man bevolen te stoppen en dat deed hij ook. Hij kende de toon waarmee ze sprak en wist dat ze zo een pijl op hem los zou laten. Toch sliste hij even tussen zijn tanden door. Ze reageerde daar niet op. Ze hield haar ogen op die van hem gericht.

:anima: Eros had de man aan horen komen en wilde hem aanvallen om zijn engel te beschermen, maar hij werd tegengehouden. Hij keek haar verbaasd aan en zag haar blik toen ze even snel naar het zwaard keek dat de man vasthield. Zijn wederhelft had een boog en hij wist hoe goed ze er mee was. De man zou dood zijn voordat hij een stap had gezet als ze dat echt had gewild. Nu ging ze echter spelen. Hij hield van de spelletjes die zij kon spelen en toch altijd de controle en de overwinning bij zichzelf kon houden. Dat was ook de enige reden dat hij haar altijd haar gang liet gaan op de feestjes die vroeger werden georganiseerd door haar ouders. Hij ging echter gehoorzaam naar achteren. Hij keek naar de gazelle die bij hem kwam staan en knikte haar even kort toe. Daarna richtte hij zich weer op wat er zou gebeuren.

Lady Catharina zag vanuit haar ooghoeken even de vrouw op haar afkomen. Ze knikte op haar woorden. ‘Dat is duidelijk te ruiken.’ Er verscheen even een glimlach op haar gezicht. De man keek argwanend naar de vrouw die achter hem ging staan. ‘Moet ik nu tegen twee leidsters tegelijkertijd vechten? Ik dacht dat jullie eerlijk tot de dood vochten?’ De man grijnsde vals. ‘Dat ga ik eens even eerlijker maken.’ De man floot en er kwam een grote gevaarlijke wolf tevoorschijn. Lady Catharina haalde haar wenkbrauw op en liet haar boog zakken. Ze legde het neer en pakte alleen een mes uit de schede. Daarna liep ze met een lach op de man af. Een paar meter voor hem bleef ze staan. ‘Wanneer heb jij voor het laatst met je Clan gesproken? De instructies zijn veranderd. De leiders mogen niet meer worden vermoord.’ Er verscheen een lach op haar gezicht en ze draaide zich om. Nu kwam het cruciale moment en ze hoopte dat de man niets doorhad. Hij begreep inderdaad niet wat ze van plan was. Hij viel aan en op dat moment draaide zij naar links en schopte gericht met haar voet naar zijn pols. De schop kwam hard aan en ze hoorde vanaf hier de krak. Daarna viel het zwaard op de grond en hoorde ze de man schreeuwen. Ze keek om en zag hoe de pols erbij hing. ‘Eros.’ Waren haar enige woorden. De hengst rende naar de plek waar de wolf was en ging dreigend tussen de vrouw en de wolf staan. De wolf piepte het ook uit. ‘Ik snap niets van jullie Clan. Ik vertel je de waarheid en je valt me aan. Ik zou nooit een leugen over de Nigris vertellen.’ Haar stem klonk bijna aardig toen ze hem toesprak en haar gezicht brak door de glimlach die verscheen. Ze had een maand eerder nog met de leider een “gesprek” gehad en wist wat hij van plan was te gaan doen. Deze moest al wel heel lang van huis zijn als hij het nog niet had gehoord. Ze keek op hem neer en voelde bijna de pijn die hij had, maar sloot zich ervoor af.