*Dit topic is alleen voor leden die in het gat zijn gegaan bij het Eindejaarsfeest*

Tempus dwaalde door het stof. Het kringelde rond zijn gezicht en zijn handen, waarmee hij zich door het stof zwom. Gelukkig kon je er ademen, maar er was geen zwaartekracht. Je moest je al zwemmend door de massa bewegen opzoek naar een poort waar je in kon.
Er waren slechts twee poorten, namelijk de Poort naar Fluminus. Maar daar zou je in de wildste zee uitkomen. Het was meer een ingang dan een uitgang. En sinds kort was er een tweede poort. Namelijk de poort van Finem. Een klein stukje afgebrokkeld land in Opacare waar men over de rand van de wereld kon springen, het stof in. Als je de weg niet wist kon je voor eeuwig verdwalen in het stof. Tempus had de weg al vaak gebestudeerd maar was voor het eerst erin gesprongen. Hij moest wel. Catharina en haar kinderen konden hier zijn, samen met nog vele andere gevallen mensen. Tempus keek om zich heen, en zag een schim in de verte.
Cath!!??

Xia Wan bracht haar groepje door het de duistere gangen naar het licht en de kleuren die ze in het einde leken te zien, maar waren langzaam van de grond afgekomen en moesten nu door de duistere massa zwemmen naar de uitgang. Als ze moe werden dan konden ze niets anders doen dan te stoppen en een ander de leiding over laten nemen, maar al snel werden ze allemaal moe en kon niemand meer zwemmen. Het was alsof de massa hen tegenhield van door gaan en niets doorliet totdat er iets gebeurde. Maar wat was dat? Wilde het een wachtwoord of een offer hebben voordat het hen doorliet richting het licht. Het licht dat ze wilden bereiken, maar nog zo oneindig ver weg was. ‘Xia Wan. Laten we rusten en wachten op de anderen die achter ons aankomen.’ Wat de persoon niet zei was dat hij net zoals de anderen doodop was. Ze waren te trots om dat toe te geven, sommigen zelfs te trots om het aan zichzelf toe te geven. ‘Goed, we wachten op Tempus. Ik zag hem volgens mij deze kant op komen.’

De paden die hij moest volgen leken verlicht. Arago leek hem te laten zien waar hij heen moest. Met welk plan was hij toch bezig. Tempus probeerde contact te maken met Dusty, maar dit was onmogelijk nu hij buiten de wereld was.
Opeens zag hij een mens. Xia Wan. Tempus ging erheen, en vroeg aan de vrouw wat die hier deed. Alleen kon je hier verdwalen en nooit meer terug komen.

Iedereen hield elkaar goed zodat de stof hen niet van elkaar kon scheiden en zolang ze zich niet bewogen konden ze rusten en werden ze niet in een bepaalde richting getrokken. Zelfs al waren ze moe en hadden ze vele kilometers afgelegd toch was het niet moeilijk voor ieder van de clan om totaal stil te blijven. ‘Tempus. Ik spreek namens mijn keizer en mensen.’ Met die formele woorden sprak Xia Wan Tempus toe. Ze waren nog nooit officieel aan elkaar voorgesteld dus kon ze hem niet anders dan zo aanspreken. Ze wees even naar de mensen achter haar die tegelijkertijd knikten. ‘Wij gaan richting de uitgang Tempus.’ Even keek ze hem bedachtzaam aan en vervolgens draaide haar hoofd zich naar de plek waar de kleuren vandaan kwamen. ‘Chaos. Bevestig mijn vermoedens?’ Een klein jongetje kwam naar voren door de massa en nam plaats voor Tempus. ‘U bent erg kleurrijk.’ Zei de jongen tegen Tempus waarna hij boog en weer in de rij aansloot. Er was een lichte glimlach te zien op het gezicht van Xia Wan. ‘U hebt er geen idee van of wel?’ Ze moest bijna lachen toen ze daarna zijn verwarde uitdrukking zag, maar hield zich in. ‘Wees niet bang Tempus. Alles is goed met haar. Ze slaapt op dit moment.’ Toen de uitdrukking nog verwarder werd, wist ze dat ze alles uit moest leggen. ‘Een van de gaven die mij is geschonken is het lezen van kleuren. Chaos kan het beter en heeft mijn vermoedens bevestigd. Ik volgde de kleuren van een persoon die bij de uitgang is, diegene leidt me naar de uitgang toe zolang hij of zij leeft. Maar zodra jij in de buurt kwam, kon ik zien hoe haar kleuren zich onbewust naar de jouwe trokken en die van jou naar de hare. Ik kan je precies vertellen hoe ze zich vanbinnen voelt, want haar kleuren zijn overduidelijk en tegelijkertijd heel schuw. Alsof ze bang is wat er gebeurt als je inderdaad de uitgang haalt.’ Ze hield verschrikt op met praten. ‘Vergeef me. Ik had niets over de betekenis van haar kleuren mogen zeggen. Vergeet alstublieft de laatste zin uit mijn verklaring.’ Abrupt draaide ze zich om en wees hem richting de kleuren die zij wel kon zien en keek hem doordringend aan. ‘Toch bent u de persoon wie zij doorlaat gaan. En om voor ons te overleven, zullen wij u leiden en verwachten dat u ons de doorgang gunt.’ Xia Wan boog respectvol. Chaos trok aan haar kleding en fluisterde iets in haar oor. Waarom vertel je hem niet over de zwakte van haar kleuren? Ze schudde haar hoofd en dacht na. Ik heb hem al verteld dat ze slaapt. Dat is voldoende voor hem als hij weet hoe slecht haar toestand ervoor staat. Bovendien is de schildpad nog altijd sneller dan de haas. Na die gedachtegang liet ze het gaan en keek richting de kleuren die elkaar zo aantrokken. Ze zouden toch sneller moeten zijn dan de schildpad, maar langzamer dan de haas wilden ze op tijd wegkomen. Het was afschuwelijk om kleuren te zien vervagen totdat er geen enkele kleur meer te zien was.

-Post in overleg met Lady Catharina geschreven.