Sam knikte en toen Tempus klaar was wou hij de vrouw mee nemen. Tot dat hij hoefijzers op de grond hoorde. Sam draaide zich om en zag een vrouw op een paard zitten. Sam draaide zich om en wou weg lopen. Totdat de vrouw wat zei. Sam had geen tijd om te antwoorden want hij ging de lucht in waardoor hij de vrouw los liet. 'Heey zet me neer.'Riep Sam. Toen hij neer werd gezet begon Zeus te grommen. Sam keek toe terwijl de vrouw de koker van Tempus pakte. Sam stak zijn hand uit en haalde de koker naar zich toe. 'U bent niet de enigste met trucjes.'Zei hij terwijl er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Toen hij de koker had hield hij hem stevig vast. Zeus gromde nog steeds naast hem. 'Zeus rustig maar.'Zei hij.

Joe had zijn bemanning even later bij elkaar gescharreld en had nu wel weer zin in dood en verderf. 'Ok schavuiten, we gaan Claps onveilig maken en die mormels die me hebben aangevallen een lesje leren!' schreeuwde hij enigzins kwaad. 'Aye, Aye, Kapitein!' schreeuwden de zeebonken terug. Joe knikte tevreden en samen liepen ze terug naar Claps, tot het bot gewapend. Even later arriveerden ze weer bij de menigte, het was nog steeds een chaos en hier kon Joe mooi de situatie gebruiken om iedereen te laten doen wat hij wilde. Hij en zijn bemanning schoten allen eenmalig een waarschuwingsschot in de lucht. 'Ok stelletje landrotten, jullie doen precies wat ik jullie vertel of ik en mijn bemanning jagen een kogel door jullie hoofden, dat lijkt met niet echt fijn, of wel?' dreigde hij bloedserieus naar de menigte. 'Dave, jij neemt de linkerflank, Peter, jij de rechter.' gromde hij. 'Laat al jullie wapens vallen en ga plat op de grond liggen. Behalve de vrouw die ik laatst onder schot heb gehouden, die mag ik wel en mag dus hier komen.' vervolgde hij, terwijl hij Diadorah bedoelde.

Diadorah had helemaal geen zin om mee te gaan, en verzette zich tegen die lelijke mensen, maar ze hadden haar goed te pakken. ''Civilis, sensius'', riep ze luid, en trok haar arm los, die helaas snel werd gepakt. Opeens leek ze hulp te krijgen. Een vrouw trok haar los, en drukte haar weg. Diadorah keek de onbekende vrouw aan en glimlachte. Toen zag ze dat de vrouw de koker met het Firetreestof pakte, maar die werd helaas vlug weer afgepakt. Nu zag Diadorah haar kans. In een flits greep ze de koker, en stapte naar de Claps boom toe, vervolgens maakte ze de koker open, en dreigde. ''Als jullie mij niet laten gaan, zal deze boom eraan gaan, geloof me''
Diadorah keek bloedserieus, terwijl ze Civilis boven Claps zag vliegen.

Elizabeth voelde de koker uit haar handen glijden. Ze wou hem terug pakken maar de vrouw had hem al. 'Zo te zien is u trucje niet gelukt.'Zei ze en keek de jongen glimlachend aan. Elizabeth hoorde een stem achter haar. Ze draaide zich om en zag hem staan. Joe Jonhson. De piraat waar veel over gepraat werd. 'En kijk eens wie we daar hebben Joe Jonhson.'Zei ze. Elizabeth knikte met haar hoofd naar hem. 'Ik heb veel over u gehoord. Ik moest u nog de groeten doen van Jack Sparrow. Ik weet niet of u hem nog kent.'Zei Elizabeth. Ze keek om haar heen. 'Kon u het niet allen aan. Jack had gelijk over u.' En met de woorden pakte ze haar pijl en boog en richtte op de man. 'Doe toch niet zo flauw en doe die pistolen weg.' Zei ze dreigend. Ze spande de boog en wachtte op wat hij ging doen.

Moon Light stond lekker te grazen tot dat ze een groep mannen aan hoorde lopen. Ze keek op en luisterde mee. Als die man die Joe hete Elizabeth wat aan deed dan was ze er nog niet klaar mee. Ze liep rustig naar hen toe. Ze ging tussen de bomen staan en keek toe. Elizabeth kijk uit Dacht ze.

Oblivios riep de bomen op een schild van wortels rond Alwin te trekken zodat hem niks overkwam, zodat hij even kon afrekenen met al die commotie hier. 'Het lijkt hier wel een dierentuin!' riep Oblivios, aan niemand in het bijzonder. Hij schrok zich wel kapot toen hij zag wat de piraat allemaal aan manschappen had meegebracht. 'We kunnen maar beter doen wat hij zegt, ik ken zulke situaties, piraten zijn bloedlink.' mompelde Oblivios vanuit zijn mondhoek naar Tempus, Alwin en anderen die hij kende. Ramess knikte bezorgd. 'En zelfs zijn Anima ziet er niets te vriendelijk uit, die maken geen grapje!' slikte hij. Oblivios vond het dom dat de Nigrisleden juist tegen de man in gingen, normaal zou dat nog wel kunnen, maar bij een piraat was het vaak dodelijk. Hij keek het met ledeogen aan.

Apple keek geschrokken naar de menigte die druk door elkaar schreeuwde en rende. Ze keek naar het meisje die als laatste er bij was gekomen, die haar boog spande naar de jongen. 'STOP!' Gilde ze en probeerde de aandacht te trekken, 'Zo moeten we toch niet met elkaar omgaan.' Fluisterde en hield haar hand voor haar mond. Ze liep naar de vrouw die bij de boom stond met de koker stof. 'Het is tijd dat Nigris Clan de kans krijgt.' Fluisterde ze en keek naar de vrouw met de koker.

Sam voelde de koker uit zijn hand worden gerukt. Hij keek naar de vrouw die naar de boom holde. Sam hoorde ook de piraat weer terug komen met zijn maten. De vrouw die er bij was gekomen stond klaar om te schieten. Sam wist niet wat hij moest doen. Tot dat hij een meisje hoorde gillen. Hij keek om en zag het meisje naar de vrouw met de koker lopen. Sam schudde zijn hoofd. Als ze niet uit keek had ze er een vijand er bij. Sam keek weer naar de piraat die Joe bleek te heten. Hij wist niet wat hij moest doen.

Katherine keek verschrikt op toen ze haar nicht aan zag komen. Wat moet die nu hier. Dacht ze. Katherine keek het hele gedoe aan. Ze stond op toen Elizabeth begon te driegen. Ze keek naar de man die zei dat ze moesten doen wat hij zei. 'Ik regel dit wel.'Zei ze tegen niemand in het bijzonder. Katherine liep naar haar nicht toe. 'Elizabeth is het niet beter dat je je nu in houd. Ik weet dat je hem aan kan maar kijk eens om je heen hoeveel mensen er zijn. En geloof me die kogels wil ik niet in me krijgen. En jij geloof ik ook niet.'Zei ze Elizabeth. Katherine hoopte dat ze zou gaan luisteren al hoe wel ze bijna zeker wist dat ze dat niet ging doen.

Flower reed op Iris door het bos heen. Boom naar boom waren dood. Flower voelde zich Kwaad en verdrietig. Als ze er achter kwam wie het had gedaan dan, dan dan wist ze niet wat ze ging doen. Flower liet Iris stoppen en liep naar een boom toe. Ze legde haar hand er op en Flower voelde de pijn van de boom. Ze liep weer naar Iris toe die haar kop tegen de hare drukte. Flower aaide Iris kop en steeg weer op. Ze renden tussen de bomen door en al snel kwamen ze bij een groep mensen. Flower steeg af en keek om haar heen. Ze voelde de angst van de boom bij de vrouw met de koker. Flower deed haar ogen dicht en bouwde een schild op voor de mensen en de bomen die het nodig hadden. Om haar en de rest heen verscheen een blauwe bal. Niks kwam door die bal heen. Er uit lopen kon wel maar naar binnen niet. Toen ze dat had gedaan ging ze weer op Iris zitten en liep de bal uit. Ze ging tussen de bomen staan en hoopte dat niemand haar op was gevallen.

Elizabeth hoorde een stem ze keek om. 'Ha mijn lieftallige nichtje. Bemoei je er niet mee. Ga een boom knuffelen of zo.'Zei Elizabeth tegen haar. Ze had zoon hekel aan de clan leden van Caelos. Eigenlijk aan iedereen maar dat liet ze nooit merken. Elizabeth zag tot haar verbazing iets blauw.
Elizabeth keek om haar heen en zag nog net een rood harige weg lopen met een tijger. Verbaast keek ze haar na. Al snel ontspande de boog en liet ze haar handen zakken. Ze keek naar de soort bal dat was ontstaan. 'Wat is dit.'Riep ze. Nog steeds om haar heen kijkend.

Tempus keek naar de piraat die dreigend op hen afkwam. Oblivios wou dat ze
deden wat hij zei. ''Oké, Oblivios'', verzuchtte hij, en
hij probeerde de orde te houden.
''Luister mensen, laten
we....'' Tempus verbeterde zich. '''Laten we toch normaal
tegen elkaar doen''
Het zicht begon te draaien rond zijn ogen, en hij
wankelde op zijn benen. ''Wat was hier aan de
hand''
Hij had zich nog nooit zo ellendig gevoeld als nu, de mensen
klonken als piepjes en hij kon niet meer op zijn benen staan. ''Iets was
hier niet goed''


Dusty zag dat zijn wederhelft het slecht had, hij voelde het.
Misschien werd de drukte hem teveel. Hij had ook zoveel stress achter de rug.
Plots zag Dusty dat Tempus lijkbleek werd. Hij snelde naar hem, en vroeg wat er
was. Maar een antwoord kreeg hij niet. Opeens drong het tot hem door. De
verbontenis, de verbontenis werd verbroken. Ze hadden een verbontenis gesloten
met de grootste boom in Claps, en beloofd hem altijd te beschermen, in ruil voor
eeuwig leven.
Zolang de boom leeft, blijven zij ook in leven. De
Verbontenis.
Dusty keek omhoog, en zag in een flits het onheil dat op hem
afkwam. Hij kroop snel onder de benen van Tempus. Er was niets wat hij hieraan
kon doen.

Tempus voelde zijn Anima bij zich. Hij voelde zijn gedachten.
''Het is de verbontenis Tempus, dat is het''
Tempus schrok van dit
en keek onmiddelijk omhoog. Wat hij toen zag, was het ergste wat hij ooit had
gezien. Tranen sprongen in zijn ogen.
''Nee!!!, mea
Arbore'', schreeuwde hij terwijl er een luid geraas klonk. Een gekraak
van takken galmde, terwijl de tijd in slow-motion leek te gaan.
Tempus zakte
neer op zijn knieen, terwijl de Grootste boom zijn weg naar de grond maakte, en
alles op zijn pad verpletterde.

Flower keek om zich heen en zag een man raar doen. Toen ze veder keek zag ze het pas. De grootste boom die ze ooit had gezien viel om. Flower keek hoe de boom de grond raakte. Ze voelde de pijn. Flower rende er heen en legde haar hand op de boom. Ze roepte al haar energie op en probeerde de doom weer op zijn plaatst te zetten. Flower voelde haar energie weg vloeien door de hand die op de boom stam lag. Ze werd ligt in haar hoofd en ze kreeg een bloedneus. Flower viel op haar knieën ze had hulp nodig van iemand. Anders kon ze dit niet aan. Flower boog haar hoofd. Ze veegde het bloed weg. De boom bewoog al beetje. Ze voelde al meer leven in de boom. Iris kwam aan gelopen ze drukte haar kop tegen de hare aan.

Iris zag Flower in een keer weg rennen. Ze keek op en zag een grote boom om vallen. Iris keek toe hoe Flower alles deed om de boom weer om hoog te krijgen. Ze zag gewoon de kracht uit haar weg trekken. Iris liep voorzichtig naar haar toe drukte haar kop tegen de hare. Waarom zag niemand dat ze hulp nodig had. Iris keek naar de andere en hoopte dat ze haar zouden helpen.

Apple keek geschrokken achter haar toen ze gekraak van takken hoorden. Het was zo ver, de boom zou omvallen en de grond raken en dood zijn. Apple liet een zucht over haar lippen rollen toen ze zag hoe de rest in paniek raakte. Voorzichtig stapte ze naar achteren zodat de boom niet haar zou vallen. Ze voelde hoe de kop van Sereluna tegen haar been aan drukte. Apple voelde de angst die van Sereluna af kwam. 'Wees maar niet bang.' Fluisterde ze zachtjes en keek toe hoe de boom omviel. Apple wilde weg kijken totdat er een meisje naar de boom renden en met haar krachten probeerde de boom te redden.

Sereluna schrok van de gekraak van de takken snel rende ze naar Apple en duwde haar kop tegen haar benen aan om te laten zien dat ze bang was. De stem van Apple die haar geruststelde deed goed. Ze zag het meisje naar de boom rennen, ze voelde iets van medelijde met haar.

Ze was zo snel mogelijk gekomen als maar mogelijk was en wat ze zag was niet te geloven. Van de verte zag ze de boom al vallen en spoorde Eros nog meer aan om te gaan rennen. ‘We moeten dit tegenhouden. Zijn ze allemaal gek geworden?’, fluisterde ze tegen Eros die nog harder ging rennen. Het pad zorgde ervoor dat hij ook echt kon gaan rennen. 50 kilometer per uur gingen ze ongeveer. Het hardste wat Eros kon. Ze had vandaag zelfs de kinderen niet bij haar. Die had ze achtergelaten bij een van de mensen die ze het meeste vertrouwde, Abigail. Die moest nodig tot rust komen en was op Opacare achter gebleven. Ze hield zich stevig vast aan de zadelknop toen Eros aanstalten maakte om te stoppen. Ze keek uit over de chaos die er aan de hand was en haar oog gleed op een meisje met korte haren die de boom probeerde tegen te houden van vallen. Even schoot er woede door haar heen. Hoe durfde ze dat te doen? De boom was aan het sterven en daar kon niemand nu wat aan doen en je moest het een waardig afscheid geven. Het zelf laten vallen en de energie ervan de lucht insturen. De energie die nooit verloren kon gaan. Ach, maar zij was dan ook geen lid van de Caelos clan en eigenlijk was zij een van de enigen die wist hoe je de bomen een waardig afscheid kon geven. Maar nu was het meisje in gevaar. ‘Kom op. Dan gaan we haar helpen.’, fluisterde ze. Maar het was niet meer nodig. Het gebeurde vanzelf al. De natuur nam haar weg en de boom zou haar niet raken. Toen knikte Eros en hinnikte zachtjes en wees naar Tempus met zijn hoofd. Die zag er beroerd uit.

:Anima Tell:
Eros was een klein beetje moe, maar de adrenaline stroomde nog door zijn lichaam. Hij knikte op de woorden en steigerde hoog terwijl hij luid hinnikte. Dat zou iedereen wel even doen kijken en de chaos een beetje stoppen. Hij zette zichzelf in beweging en met een volle galop donderde hij naar beneden en ging recht naar Tempus. Die kon daar niet zo blijven staan. Slippend stopte hij voor de man en keek naar de boom. Het zakte langzaam, de wortels hielden nog stand en ze zouden nog even tijd hebben.

Catharina sprong van de rug van Eros en legde haar handen om het gezicht van Tempus. ‘Het is nog niet te laat, Tempus. Hij geeft zich nog niet gewonnen. Gebruik Eros om boven te komen en red zoveel mogelijk dingen die je moet redden.’, zei ze hem. Het was niets voor haar en ook niet voor Eros om elkaar in de steek te laten, maar ze konden niet anders. Als Tempus bepaalde spullen kon redden door deze actie dan moest dat maar. ‘Spring op Eros en rijd naar de top. Vertrouw op Eros. Hij zal je niet in de steek laten of iets raars doen. Hou je gewoon goed vast aan de zadelknop.’ Catharina was totaal geconcentreerd op tempus en zijn lijkbleke gezicht en trok hem naar Eros waar ze hem half hielp om op hem te komen. ‘Eros, mijn lief, vertrouw de krachten die ik heb om je naar boven te begeleiden. Vertrouw de boom Allerzielen die je deze opdracht gaf. Jij zult nooit falen zolang je daarin gelooft.’, zei ze zachtjes in zijn oor. De hengst brieste zacht in haar gezicht en wachtte totdat Tempus zo ver was. Hij zag al een heuveltje. Vandaar zou hij een sprong kunnen maken en op de stam van de dikste boom ooit kunnen komen en over de stam naar boven galopperen.

Er kwam steeds meer leven in de boom. Flower voelde het. Ze werd steeds zwakker en niemand hielp haar. Ze werd woedend op de mensen om haar heen. Ze keken maar toe en niemand hielp haar. 'Kom op Flower je kan het.'Sprak ze zich zelf toe. Ze kreeg weer meer kracht. Flower sloot haar ogen en ging weer staan. 'Je kan het.'Zei ze nog eens. Flower ademde diep in en stuurde al haar energie naar de boom. Ze voelde hem omhoog gaan. Of het haar gelukt was wist ze niet. Ze voelde zich leeg. Flower viel op de grond en bleef er roerloos liggen. Ze voelde dat Iris nog naast haar ging liggen. Veder voelde en hoorde ze niks meer.

Tempus werd lichtelijk gewekt door de stem van Lady Catharina die hem te hulp schoot. Het zachte briesen van Eros gaf hem weer een beetje moed. Dit vergde al zijn energie en kracht, en zou de Nigris versteld doen laten staan.
Een meisje was naar de boom gerend om het te helpen. ‘’Dankjewel meisje’’, dacht Tempus toen hij haar energie voelde die ze in de boom stak. ‘’Die energie hebben we nodig’’
Plots zag hij zijn Anima Dusty, die zich aan het voorbereiden was op hetgeen wat nu zou komen, hetgeen wat nu moest gebeuren voordat de boom viel.
De Nigris denken dat ze het gewonnen hebben, nu de Claps boom valt, maar ze zien een belangrijk detail over het hoofd. Het zwarte stof maakt de boom ziek. De bladeren vallen, en vervolgens zal de boom vallen. ‘’En heeft deze boom zijn bladeren verloren’’, fluisterde Tempus. ‘’Nee’’
‘’Is deze boom ziek door het stof van de Nigris, Nee’’ Er verscheen een vermoeide grimas op Tempus zijn gezicht.



Dusty wist wat hem nu te doen stond. Hij was het kleinst van allemaal, dus hij
stond het dichtst bij de aarde. Tempus had de verbontenis met de hoge bomen, de
kruinen en de toppen.Maar Dusty die had de verbontenis met de wortels diep in
de grond. En die wortels zouden nu hun werk moeten doen.
Grote scheuren begonnen zich te vormen in de aarde, en de sterke grote wortels van de bomen piekten uit het zand. De kracht van de wortels vormde een groot gapend gat, waar iedereen die niet oppaste in viel, en de kans maakte levend begraven te worden.
De wortels duwden het zand opzij, en maakten het gat steeds groter.
De boom was nog steeds vallende. Het zou niet lang meer duren voordat de gigantische boom de grond zou raken.

Katherine keek toe terwijl het allemaal gebeurde ze wist niks te doen. Toen ze het meisje weg zag zakken rende ze op haar af. Ze moest haar helpen. Ze tilde haar met moeite op en legde haar ergens neer waar het iets rustiger was. Katherine creërende water om haar handen en ze liet haar handen over het lichaam van het meisje gaan. Katherine hoopte dat het hielp. Toen ze klaar was keek ze toe en wachtte op een teken van leven. Al hoe wel het meisje nog steeds leefde.

Oblivios was stil bij het omvallen van de Clapsboom, te stil. Het trof hem diep in zijn hart en dat was ook zeker te zien aan zijn houding. Hij moest weer denken aan de tijden op de oude wereld, toen zijn generaal zijn regiment opdroeg onschuldige mensen af te maken, en hij negeerde het bevel maar zijn vrienden? Die moordden in koele bloedde, Langzaam gleed er een vochtdruppel over zijn wang, het was té emotioneel voor hem. Hij kon de anderen niet helpen bij het redden van de Clapsboom, omdat door al die slechte herrineringen zijn kracht tijdelijk helemaal verdwenen was. Ook de vlammen van Ramess waren maar klein en de vogel leek wel ziek. 'Ik...ik.. kan niks doen..' mompelde hij ongelukkig tegen zijn Anima. Verslagen ging hij op de grond liggen, hopelijk wisten Tempus en Lady Catharina waarom.

'Jullie hebben gefaald!' lachte Joe vermakelijk. Hij vond het altijd leuk om dingen op anderen af te schuiven. 'Zelfs ik, ben nog niet zo wreed dat ik een BOOM ga vernietigen!' zei hij alsof hij de onschuld zelf was. Hij zag de Caelos mensen tegen de boom aan duwen. 'Het heeft geen zin landrotten! Een boom vergaat, vroeg of laat daar kunnen zelfs bomenknuffelaars niks tegen doen.' lachte hij geniepig. Zijn bemanning hield iedereen nog steeds flink onder schot. 'Dus, ga weg bij die oude boom, die heeft zijn tijd gehad, anders moet ik jullie helaas doorzeven met kogels en dat willen jullie niet of wel?' vervolgde hij alsof het een redelijk aanbod was. Toen grijnsde hij naar Diadorah. 'Mevrouw, U hebt er goed aan gedaan dit lelijke ding te vernietigen!' lachte hij naar de Nigrisvrouw.

Flower kwam langzaam weer bij. Er zat een meisje naast haar. Ze keek verbaast om zich heen. Even wist ze niet meer waar ze was. Tot dat ze de boom weer zag. Snel stond ze op. Ze hoorde iemand wat zeggen. De man leek op een piraat. En over wat hij zij maakte haar woedend en dat gaf haar nieuwe kracht. Ze liep naar de boom toe. Ze keek iedereen woedend aan. 'Hoe durfen jullie zo de natuur te behandelen.'Riep ze. In haar ogen kwam een soort glinstering. Dat had ze altijd als ze woedend was. 'Zonder de natuur waren we nergens en wat doen jullie?'Vroeg ze woedend. 'Jullie maken het kapot. Waar moet het toch heen met jullie. We hebben niks voor niks een nieuwe kans gekregen.' Voegde ze er aan toe. Toen richtte ze zich op de piraat. 'Hoe kunt u zo gevoel loos zijn.'Vroeg ze hem woedend. Ze wijste naar de piraat. Waar door er een windvlaag ontstond die ze naar de man stuurde. De windvlaag was zo sterk dat de man een paar meter door de lucht vloog. Ze wachtte op een reactie af en onder tussen zette ze haar schild om haar heen.

Joe was nu woest op het meisje dat dacht even met hem te kunnen sollen. Hij pakte zijn geweer en schoot het schild kapot, dat kwam omdat hij door zijn speciale kracht al zijn woede op de kogel kon concentreren. 'Niemand spot met Joe Johnson! En vooral niet zo'n simpele ziel als jij!' gromde hij terwijl hij afstormde en haar tegen de vlakte gooide, hij wist niet of ze gewond was maar dit zou haar wel even leren. De bemanning omsingelden nu haar. 'Laat dit een les zijn voor jullie allemaal!' schreeuwde hij rond. 'En dan nog iets mevrouwtje ik-ben-de-goederik, de boom viel om toen JIJ eraan kwam, dus volgens mij ben JIJ degene die dit alles veroorzaakt heeft!' vervolgde hij. Dit vond Joe prachtig: gebruik maken van de situatie en andere mensen zwart maken. 'Ik stel, nu nog vriendelijk, voor dat jullie hier allemaal vertrekken!' zei hij met een expres vriendelijk stemmetje terwijl hij eigenlijk bloedlink zat te dreigen.

Het waren de woorden van Tempus die haar deden opkijken en haar na lieten denken. Tempus had gelijk gehad en dat meisje ook. Het was niet zo dat de boom doodging. Hij had alleen de energie nodig die van hen vandaan zou komen. De energie die ze had opgeslagen in de boom Allerzielen om te kunnen beschermen. De hoop van de leden van de Caelos clan. Misschien zou dat de wortelen helpen om het te kunnen beschermen. Misschien… Catharina schudde haar hoofd. Nee, dat zou toch niet kunnen? Of toch wel? Maar eerst moest Tempus boven in de boom komen. De zwaarste opgave voor Eros ooit. ‘Ga, Eros. NU!’, schreeuwde ze naar hem. Ze sloeg hem nog een keer op zijn kont voordat hij er vandoor ging. Richting de boom. Zelf rende ze ook richting de boom toen ze de oude man hoorde praten en ze draaide zich naar hem om. ‘Misschien heeft het inderdaad geen zin, zeepiraat, maar zolang de boom niet dood is, zal ik mijn leven wagen om het te redden. Ik dacht zelf ook dat de boom aan het doodgaan was, maar ik had het mis en dat meisje hier heeft dat bewezen en mijn ongelijk laten zien.’, zei ze kalm terwijl ze ondertussen naar het meisje met de korte paarse haren wees. Het meisje nam daarna zelf de controle over en Catharina keek naar de vrouw naar wie de man had gegrijnsd. Diadorah. Een spottende glimlach kwam op haar gezicht. Ze had nog even de tijd. ‘Diadorah. Wat gezellig dat je er weer bent. Neem de volgende keer alsjeblieft een ander cadeautje mee. Hebben we allemaal misschien wat meer plezier.’, grijnsde ze haar toe voordat ze haar interesse verloor in de vrouw en haar weg weer baande naar de boom. Eros was ondertussen net op de stam terecht gekomen en maakte zijn weg naar boven. Hij zou het wel moeten halen, maar ze hoopte dat dat ook echt zou werken. Ze rende naar oblivios die op de grond lag en trok hem overeind. Ze kuste hem lichtjes op zijn voorhoofd en schudde haar hoofd bezorgd bij het zien van zijn gezicht. Hij maakte zich altijd al te veel zorgen en dat was gewoon niet goed voor hem. ‘Kom. Vetrouw me en kom met me mee.’, zei ze zachtjes voordat ze hem overeind hielp en hem met haar meetrok. Haar gezicht kalm en vrolijk en ergens ver in haar ogen de bezorgde en woedende blik te zien. Woedend op wat er hier gebeurde en bezorgd om hem, de boom en iedereen die hier last van zou krijgen. Catharina trok hem mee naar de boom toe en legde zijn handen op de wortels die er al een stukje uitstaken op dat punt. ‘Je weet dat de bomen leven en dat ze een eigen wil hebben. Je weet hoeveel de bomen van elkaar houden en elkaar zullen beschermen als dat mogelijk is. Gebruik de hoop die je ook voor het ritueel had. De hoop die je had gekregen, de hoop dat alles goed zou komen. Haal die hoop terug vanuit het diepste van je hart totdat het je hele hart vult en stuur de hoop door. Maak een smeekbede die de boom Allerzielen wel zal moeten horen. Die zal met onze smeekbedes geen eens mogen weigeren. Niet als de Dextera en de Domina haar smeken.’, zei ze zachtjes in zijn oor waarna ze een stukje naar achteren ging en er nog enkele zacht woorden aantoevoegde terwijl ze hem aankeek. ‘Vertrouw me.’ Daarna draaide ze zich om en ging naast hem staan en legde haar handen op de wortels van de boom. De wortels die er steeds verder uitkwamen en ze wist dat ze hier eigenlijk niet meer veilig stond. Ze opende haar hart en geest en zocht de connectie, ze volgde met haar ogen dicht de verbinding van deze boom naar de boom Allerzielen. Verbonden door ontelbare wortels die zelfs onder het water doorgingen. Eindelijk voelde ze de bekende warmte die haar toe liet in het diepste van de boom Allerzielen en glimlachte licht. Het is tijd, mijn Domina. Het is tijd om de hoop te gebruiken. Is dat de reden dat je contact maakt? Lady Catharina vond het heerlijk als de boom zelf contact met haar gunde. Ja. Deze boom hoort niet dood te gaan. Ik had ongelijk en een meisje heeft me dat doen inzien. Het is tijd dat we duidelijk maken wie de baas is in Dust. Tijd dat we laten zien dat ondanks dat alles nieuw is er niet wordt gesold met ons. Dat de bomen uit meer bestaan dan alleen maar brandende takken. Catharina voelde de goedkeuring van de boom Allerzielen. Ik geef je de hoop die je had opgeslagen, mijn dochter. Gebruik het goed en zoek de juiste verbindingen. Nog een ding, alstublieft. Maak de verbinding met mijn Dextera. Hij vind het lastig om de hoop terug te vinden die hij u ooit heeft gegeven. Catharina wist niet of de boom haar zou gehoorzamen, maar dat zou Oblivios zelf wel merken. Catharina opende haar ogen en zocht de plek die ze moest hebben. Ze zag de plek en rende er naar toe. Tussen de wortels door die omhoogkwamen naar het midden. Ze strekte haar armen en zette haar voeten goed neer. ‘Geest, die mijn geweten zuivert en mijn hart kan laten spreken. Gebruik de macht en kracht die ik bezit om de hoop uit te spreken.’, fluisterde ze zacht. Ze voelde zichzelf licht worden, alsof alle kracht uit haar werd gezogen, maar het was vooral haar hart dat pijn deed. ‘Verbreek tijdelijk de binding tussen Eros en mij om hem zijn taak te laten volbrengen.’, fluisterde en raakte nog net de wortel aan voordat ze flauw viel en alles zwart werd voor haar ogen. Ze zou niet weten of het zou slagen. Of de wortels van de andere bomen voldoende snelheid en kracht zouden bevatten om deze wortels te kunnen grijpen en vast te kunnen houden, terug kunnen trekken naar de grond waar het hoort te staan, maar de anderen zouden het weten. Zij zou het later wel zien. Zij had nu haar taak volbracht al voelde haar hart nog leger dan ze ooit had gedacht. Alsof het bloedde van de pijn omdat ze zich eenzaam voelde en niet meer één. Ze had Eros opgegeven voor het Magistrerium, de boom en Tempus. Om duidelijk te maken dat ze niet zomaar bomenknuffelaars waren, maar krachtige boomknuffelaars.
:Anima Tell:
Eros was weg gesprint richting het heuveltje en met een grote vaart zette hij zich af om even later op de stam van de boom terecht te komen. Het was zwaar en moeilijk en het nam al veel kracht van hem weg, maar het moest. ‘Houd je goed vast.’, zei hij tegen Tempus en galoppeerde zo hard hij kon over de stam die nu half schuin stond. Het was zwaar, maar hij moest het doen. Voor Catharina omdat ze er niet tegen zou kunnen als de boom echt zou vallen. Hij was op drie kwart van de stam toen hij het voelde en nam gas terug. ‘Cat!’, hinnikte hij luid en wilde zich omdraaien, maar hij voelde haar niet meer. Ze was weg uit zijn gedachten en zijn hart. Hij was niet meer verbonden met haar. Hoe had ze dat kunnen doen? Ze zouden niet zonder elkaar kunnen leven dat wist iedereen. Het was zijn taak om bij haar te blijven en nu was hij alleen. Hij voelde zich alsof hij alleen op de wereld was en wist toen dat hij een taak had. Er kwam een kleine siddering in de stam van de boom en hij gooide al zijn kracht erin. Onder het rennen zei hij nog duidelijk: ‘Cat.. Wat heb je gedaan?’ Zijn stem vol verdriet, maar ook kracht voor de taak die hij moest volbrengen. Eindelijk waren ze bij de top en hij stopte op een recht stukje waar hij op zijn knieën zakte en Tempus af kon stappen. Hij keek Tempus niet meer aan. Kon nog steeds niet geloven wat zijn wederhelft had gedaan en wilde het ook niet geloven, maar de pijn in zijn hart zei genoeg. ‘Ik ben hier als je me nodig hebt.’, zei hij nog zachtjes en sloot zich toen af.

Flower keek verbaast naar de man omdat hij door haar schild heen schoot. Ze kon nog net op zij gaan. Zo dat de kogel haar niet raakte. Ze voelde hoe hij haar tegen de grond gooide. Ze bedankte de vrouw die haar hielp. 'Meneertje ik schiet iedereen neer die niet luistert. U moet echt eens uit kijken met wat u zegt of doet. Er zijn mensen die sterker zijn dan u.'Zei Flower terwijl ze haar jurk recht streek Haar ogen begonnen nu echt te vlammen van woede. Ze hief haar armen in de lucht. De lucht werd bewolkt. De grond begon te schudden. De eerste bliksem flits raakte de grond voor de man genaamd Joe Johnson. In haar linker hand ontstond er vuur. 'Kijk maar uit straks scheurt de grond nog en valt u er in.'Zei ze en lachte terwijl de grond nog heviger schudde. Maar al snel hield het op. De lucht klaarde niet op. Het begon te onweren. Ze keek de groep mannen om haar heen aan. Er kwam een bliksem op hen af die hen net niet raakte. 'Ik denk niet dat je wilt dat ik jou of een van je mannen levend verbrand.'Zei ze. En de vlam in haar linker hand werd groter en hoger. 'Aan jou de keus. Je houd op met dreigen of een van je mannen gaan er aan.'Zei Flower.


Iris liep op Flower af en gromde naar de man die geschoten had. Ze voelde de grond schudden en zag de lucht veranderen. Ze wist dat Flower nu goed kwaad was.
Iris sprong over de groep met mannen die om Flower heen stonden. Ze gromde naar een van hen. En maakte zich groter.

Oblivios kwam dankzij Catharina's woorden en natuurlijk de kus op z'n voorhoofd weer redelijk bij zinnen. Zijn handen kwamen tegen de boom aan en hij voelde de levensjaren van de grote boom alsof die van hemzelf waren. 'Cogito ergo sum*!' sprak de boom hem via gedachten toe. 'Dat zouden die niet-Caelosmensen ook eens moeten inzien, Almachtige.' antwoordde hij met een zucht. De boom kreunde alsof hij instemmend zat te knikken. Er verscheen een wat tevreden grijns op Oblivios' gezicht terwijl hij met zijn ogen dicht diep in trance was met de boom. 'Ook moet je niet aan vroeger denken want: Errare humanum est*!' vervolgde de oude boom. Oblivios grijnsde instemmend. 'Dank u!' antwoordde hij. 'Vivat, crescat, floreat*.' sprak hij tegen de boom. De boom kreunde als een zucht. 'Ik val niet meer te redden beste Oblivios, de Firetree is té sterk. Je moet alleen zorgen dat de bomen in Opacare wel blijven. Ik zal sterven en er zullen vele nieuwe bomen uit mij komen!' sprak de boom zonder tegenspraak. Oblivios zuchtte en zei 'Ok, Requiscat in pace* dan beste Clapsboom!'

*1e uitspraak = Ik denk, dus ik besta
2e uitspraak = Vergissen is menselijk
3e uitspraak = Leef, geloof, bloei
4e uitspraak = Rust in vrede

Toen de boom viel, en de chaos nog erger werd wist Diadorah even niet wat ze moest zeggen. Was de kracht van de Firetree dan zo sterk dat het de hele Clapsboom velt.
Een traan verscheen op haar wang, toen ze de vlucht van duizenden bladeren en takken zag.
Diadorah wist niet of het tranen van verdriet waren of van geluk.
Maar toen ze in de verte Civilis zag, wist ze wat er nog te doen stond.
Een gemaakte glimlach verscheen op haar gezicht, en ze wuifde haar tranen weg. Het was tijd om de mensen kennis te laten maken met de kracht van de Nigris.
Diadorah knipoogde vriendelijk naar Joe, om hem te bedanken voor zijn hulp. Ook Lady Elziabeth kreeg een knikje toe. Ze zou binnenkort een ode aan de brengen.
Maar nu moest dit alles worden afgemaakt. De Caelos moesten uit de weg worden geruimd. En niets wat een simpele Magistrerium clubje eraan kon doen.


Civilis had zijn vrienden opgehaald. Een hele groep van zeearenden vlogen richting een lege ruimte, die niet meer werd gedomineerd door een boom. Elke arend had en dek met daarin stenen bij zich. Stenen doordrengt met Firetree stof.
''Luister iedereen, wanneer de stenen op zijn gaat de ene helft nieuwe halen, en de anderen vallen aan'', kraaide Civilis. ''Zo wisselen we elkaar steeds af''
De arenden knikten en maakten zich klaar voor de strijd. Als Claps was overgenomen, dan konden ze vanaf hier de wereld overnemen.
''Ben je klaar Diadorah??''

Diadorah knikte naar Civilis. De strijd kon nu officieel beginnen. Als ze dachten dat dit het al was, dan hadden ze pech. De Nigris was veel sterker dan dat. Ze waren de beste.
''Nu'', zei Diadorah tegen Civilis, en de eerste stenen begonnen te vallen.
''Maak jullie klaar liefjes''