Anima Tells De tocht door de lucht was een merkwaardige ervaring. Zephyr was geen vogel en had dus nog nooit gevlogen en Reaven al helemaal niet. Ze waren op hoge plaatsen geweest zoals kerktorens en daken, maar nog nooit waren ze zo hoog boven de grond geweest. Terwijl hij naar beneden keek kon Zephyr het volledige woud zien. Een aantal dieren liepen tussen de bomen door, maar het ging te snel om ze te kunnen onderscheiden. Hun "vlucht" duurde niet erg lang, maar toch gaf het hem genoeg tijd om na te denken. Het slechte stof had nogmaals toegeslagen, dit keer bij Evolet, iets dat Reaven nogal had aangeslagen omdat zij ook lid was van de Vincenza clan. Toen werden ze ineens de lucht in gesmeten, maar hij voelde de aanwezigheid van de voorouders, ze hadden geholpen. Hun taak was duidelijk: een redmiddel voor de slachtoffers vinden. Maar hoe ze dat moesten doen wist hij nog niet. Plotseling minderden ze vaart en begonnen te dalen. Reaven Met een soepele sprong landde Reaven op de grond. Zephyr stond ongeveer vier meter van haar vandaan en likte zijn poten schoon. Ze had tijdens de vlucht het contact tussen hun bijna verloren, maar had wel een paar fragmenten van zijn gedachtestroom opgevangen. Even glimlachte ze naar hem om te laten weten dat ze niets mankeerde. Zonder iets tegen hem te zeggen begon ze te lopen. Ze had even nodig om haar gedachten te ordenen na alles dat was gebeurd. Zephyr hield zich gedurende een lange periode afzijdig om haar na te laten denken, maar liet na een tijdje weten wat hij dacht dat ze moesten doen. Een tijdje renden ze doelloos door het bos tot ze een helder licht in de verte zagen. Reaven keek Zephyr vragend aan en ze besloten er naartoe te wandelen. Wat ze daar zagen was haast niet te beschrijven. Twee enorme bomen waren boven een pad als een soort poort in elkaar verstrengeld en schenen een helder blauw licht uit. 'Het is magisch,' sprak Reaven ademloos. Zephyr beaamde dit meteen. Met haar ogen groot van verbazing liepen ze richting de poort toe. Achter de poort was een prachtig woud uitgestrekt waar een rivier die haast van zuiver licht leek doorheen stroomde. 'Volgens mij zijn we op de goede plek beland,' zei ze nog steeds met een blik van verbazing. Even legde ze haar hand op de boom en voelde de energie van de voorouders er haast doorheen stromen. Dit was de eerste boom waarbij ze dat echt voelde, maar ze ging er van uit dat dit nog sterker zou zijn in de grote boom midden in Claps. Met een vernieuwde energie liep ze door de poort heen.

Zo, ik heb speciaal voor deze nieuwe wending een postsheet gemaakt.

[Oké , ik hoop dat ik het goed begrepen heb en ik ben niet van de lange post dus verwacht niet teveel]


Haar masker werd langzaam door de stroming van de wind meegevoerd. Faith reikte haar hand uit maar kreeg haar masker net niet te pakken. Als ze nu wat groter was geweest, als ze nu maar net iets langere armen had. Met snelle passen rende zij haar masker achterna en tot haar grote verbazing leek zij de ondergrond niet meer te voelen. Ze leek wel door de stroming zelfs te worden meegevoerd. Haar donkere ogen hadden maar één gedachte, grijp het masker. Niemand mocht haar zonder de masker zien en dit was een speciale. De eerste masker die zij van haar vader had gekregen. Zij leek zo licht als een veertje in de lucht en probeerde snelheid te maken door in de lucht te trappelen.

Geen werking.

Ze probeerde de fladderen met haar armen en ook dat had geen enkele zin. Het leek juist door deze haast spastische bewegingen haar snelheid juist werd verminderd. Haar anima Mystic leek zich met de wind te laten meevoeren. Dat was de oplossing! Faith sloot haar ogen, ontspande iedere spier in haar lichaam en liet zich meevoeren. Langzamerhand had ze de hoogte bereikt van haar masker die ze makkelijk op haar gezicht deed rusten. Wat een vreemde dagen waren het geweest. Ze had iemand horen praten over het vinden van een ketting, wat voor ketting? En wat had deze ketting voor waarde? Waarom wilde iedereen die hebben en gingen ze er naar op zoek?


Uren leken te verstrijken en eindelijk landde Faith op haar twee voeten. Zij gooide haar lange, bruine lokken naar achteren over haar schouders terwijl zij haar masker goed deed. Waar waren ze terecht gekomen? Haar ogen verkende de omgeving. Bloemen velen bloemen zag zij in deze omgeving. Hoge bomen die alles leken te overschaduwen en toch had het iets vertrouwd, niet beangstigend. ”Mystic…” sprak ze met een zachte melodie uit. ”Waar zijn wij?”



Mystic keek om zich heen ook de panda leek het antwoord niet te weten. ”Deze plek heeft iets magisch vrouwe” sprak Mystic met een beleefde toon uit. ”Er hangt magie in de lucht” Mystic snuitje begon te trillen, dat gebeurde altijd wanneer ze een bepaalde geur probeerde op te pikken. ”Ik ruik iets…. Misschien een ander persoon, een ander anima.”

Met huppelende passen en de jurk die sierlijk mee bewoog begon Faith haar lot maar eens te volgen. ”We zullen zien wat de tijd ons zal brengen”

Tempus was bij het Magistrerium aangekomen. Athios had hen door de menigte geleid. Toen ze eenmaal bij Conim aan waren gekomen had hij gelijk gehandeld en uilen verstuurd. Nu was Tempus weer opweg naar buiten om de volgende stappen te gaan zetten.
Tempus keek om zich heen. De wereld zag er anders uit dan dat hij had verwacht. Er leek een gloed van de bomen af te komen. Het had dezelfde kleur als het mysterieuze licht dat altijd uit de gangen van Sub Terra scheen. Eigenlijk leek het licht ook van de bodem en de aarde te komen. Tempus voelde zich zweverig. Prettig zweverig. Alsof hij bij Cath was. Het licht van de bomen begon steeds meer te gloeien. De mensen om hem heen verdwenen en het licht nam andere gestalten aan. Gestalten van een wereld die hij nog nooit had gezien. Een wereld die perfect leek. Zoals Dust eigenlijk had moeten zijn.
Tempus sloot even zijn ogen. Even leek dit alsof hij weer in stof opging, net zoals met de oude wereld gebeurde. Maar zo voelde het niet. Het voelde oké.
Tempus opende zijn ogen weer en was beland in een andere wereld. Hadden de bomen hem nu ergens heen geleid?
Tempus zette een paar stappen. De grond voelde wolkerig aan.
Hier zouden ze misschien iets vinden om ze verder te brengen.

Diadorah sliep een tijdje in een nachtmerrie. Maar op een gegeven moment ging die droom over in iets anders.
Diadorah begon te zweven en ontsteeg de positie waarin ze zat. Ze opende haar ogen en zag dat ze in een andere wereld was. Ze was vast dood. Al het verdriet was haar vast te veel geworden. Diadorah stond en en probeerde de vreemde wereld te verkennen. Ze zag aparte schimmen door het bos zweven. Ze leken haar een pad te wijzen.
Diadorah kon niets anders dan ze volgen. Ze was in deze wereld niets, dus moest ze het gehoorzamen.
Ze volgde de schimmen en zag opeens een aantal bekende personen, waaronder haar moeder.
Diadorah was nu niet meer zo zeker van dat dit werkelijk haar moeder was. Daarom besloot ze het maar gewoon te vragen. Ze liep naar haar toe (Reaven) en keek haar recht in haar ogen. Ze zuchtte diep en zei toen vastbesloten.
''Ben jij mijn moeder'' Diadorah keek hoopvol. Ze hoopte dat het toch haar moeder was, want die had ze al zo lang moeten missen. En dat wilde ze niet nogmaals.
Als ze nee zou zeggen zou haar wereld opnieuw instorten. Toch moest ze de waarheid weten.
Ze moest weten of haar ouders hier waren.

Reaven nam de tijd om de omgeving in zich op te nemen. Een licht leidde haar de weg al liep het tegen middernacht aan. Haar voor de verandering groene cape wapperde zachtjes in de milde wind die om haar heen hing en een zuchtend geluid maakte. De blauwe poort was nu achter haar en een gigantisch bos strekte zich voor haar uit. Automatisch koos ze een richting en begon weer te lopen. Zephyr liep een stukje voor haar uit en was druk bezig zich te oriënteren door de zintuigen die bij hem sterker waren dan bij Reaven, zoals geur en gehoor. Plotseling draaide hij zijn zwarte hoofd om en keek richting de poort. In de verte verscheen een gestalte. "O nee," fluisterde Reaven zacht. De gestalte was onmiskenbaar Diadorah. Reaven moest toegeven dat ze enigszins bang voor haar was vanwege het slechte stof dat haar had geraakt. Roerloos bleef ze staan nadat ze haar benen een beetje uit elkaar had gezet. Ze voelde haar messen aan haar riem en haar boog hing op haar rug, maar Diadorah leek geen kwaad te willen. Haast zweverig kwam ze op haar afgelopen en opende haar mond om iets te zeggen. "Ben jij mijn moeder?" vroeg ze aan Reaven. De hoop in haar ogen maakte dat Reaven ongelooflijk veel medelijden met haar kreeg, maar ze moest toch de waarheid vertellen. Op de plek waar ze zich nu bevond kon je nou eenmaal niet liegen. "Nee," zei ze tegen haar. "Maar ik ben een vriend en heb je hulp nodig." Geduldig wachtte Reaven haar reactie af. Ze hoopte dat ze niet ging huilen, want daar kon ze totaal niet mee omgaan. Rustig deed ze een stap naar voren. "Wil je me helpen?"

Athios en Tempus hadden snel gehandeld in het belang van Dust. Maar toen ze de poorten van het Magisterium net uit waren, begon alles heel anders aan te voelen buiten. Dust had een soort gouden gloed om zich heen. Wat was het stof nu weer van plan? Dat was het eerste wat er door Athios heen ging. Hij voelde zich wat zweverig en hij voelde zich raar genoeg 'zen' zoals die rare bevolking van Lihual het altijd noemde. Hij voelde zich thuis in deze sfeer. Zijn ogen gingen dicht en Elina kwam voorbij, zijn Elina en haar zoete geur. Waar zou ze nu zijn? Ook zijn jeugd kwam er voorbij, maar niet de slechte dingen, nee de goede herrineringen. Van zijn vader, de typische lord die 's winters altijd met zijn zoon op schoot voor de knisperende open haard zat, en 's zomers met zijn zoon in de tuin altijd bij de appelboom ging zitten, appels eten en even rust nemen, afstand van alles. Toen hij zijn ogen los deed leek alles prachtig, en er waren meer mensen. Hij zag Tempus, zelfs zijn paard was meegekomen. Was dit een droom? Hij begon wat te lopen. Plotseling zag hij een goude glinstering, een vrouw of een meisje, Athios kon het niet precies zien, scheidde een gouden gloed af en rende door de prachtige wereld. Wat had zij te betekenen? En sterker nog: wat deed Athios hier?

Evolet voelde zich misselijk worden. Er klopte hier iets niet en ze wilde weten wat. Ze voelde zich achtergesteld op de anderen, alsof zij hier wel wisten wat er aan de hand was. Nog steeds liet ze niks merken aan haar gezichtsuitdrukking maar vanbinnen voelde ze wel degelijk iets. Angst kon het zijn, maar het was vooral woede. Waarom wist ze niet wat dit was?! Ja, het was het stof dat snapte ze nu ook wel, maar waarom deed het zo slecht? Maar vooral, wat konden ze er tegen doen? Het ging haar te snel. Sommigen waren weggegaan, naar het Magisterium en hoewel ze hier met meerderen waren werden mensen gewoon uit het niets aangevallen. Ze hield haar adem eens kort in. Ze mocht dit gevoel het niet van haar laten overnemen, daar was ze te getraind voor. Ze mocht niet toegeven, ze moest logisch na blijven denken en vooral niet in paniek raken. Ga bij je geheugen ten rade, Evolet, fluisterde ze zichzelf toe. Deze dingen gebeurde met een reden, nooit was er zomaar iets gebeurd waar geen verklaring voor was ook al leek deze vergezocht of was deze geheim.
Een gevoel van iets misplaatst werkte om haar heen. Er klopte iets niet, maar Evolet kon het niet vinden. Het lag op het puntje van haar tong maar ze kon het net niet vinden. Opeens voelde ze een koude rilling over zich heen strekken. Nee, nee! Ze wilde haar geheugen niet verliezen, dan was ze waardeloos! Een gezicht met holle ogen keek haar recht aan, en sprak tegen haar. Eerst was ze verstijfd van angst maar toen hij, of ja misschien was het een betere benaming hiervoor, dit noemde werd ze alleen maar kwaad. Ze moest hem eens leren, verdomd! Ze wilde het ding recht in zijn gezicht slaan, laten zien dat ze niet zomaar bang was, maar ze kon zich niet bewegen. Haar armen liepen slap langs zich en haar benen voelde zo zwaar als lood. Langzaam voelde ze zich omhoog stijgen, waar ging ze naartoe?
"Laat me los, los!!" ze wilde schreeuwen, maar haar kreet kwam er eerder als een kleine piep uit. Ze wilde hier weg, wat was er hier dan toch ook aan de hand?



Langzaam werd Devil wakker. Zijn rechtervleugel deed heel veel pijn en hij wilde hem niet omhoog doen, totdat hij om zich heen keek. Waar was hij, en waar was zijn Evolet? Snel scande zijn ogen de omgeving af. Hij moest haar zien te vinden maar zijn zicht was nog niet zo helder. De klap had hem flink geraakt en door zijn droom leek alle zo donker hier. De droom, had Evolet dezelfde droom gehad? Of misschien was het wel helemaal geen droom geweest! Hij maakte een zwak geluidje, misschien dat Evolet wel naar hem op zoek was. Ze reageerde niet op hun mentale interactie dus dan moest hij het zo maar doen. Ondertussen dacht hij over van alles en nog wat na. In de droom was hij een soort van verheven geweest, maar het leek totaal niet op vliegen zoals hij dat gewend was. Een stem had tegen hem gesproken dat hij met de hulp van anderen een ketting moest vinden. Of in ieder geval, dat er een ketting was die samen met anderen hun zou helpen? Devil wist het niet meer zo goed maar het had iets met een ketting te maken.

Evolet hoorde een zwakke piep en deed haar ogen open. Een steek vloog door haar maag zodra ze bij bewustzijn was en ze keek naar beneden. Waar was ze nou beland? Ze lag over een grote wortel, als ze er zo op was gevallen snapte ze waarom haar buik zo'n zeer deed. Ook haar armen zaten onder de krassen en ze voelde haar wang gloeien maar voor de rest was er vrij weinig aan de hand met haar. Goed, haar rechterwang was een beetje opengehaald maar met wat water moest het zo wel stoppen. Mentaal voelde ze een veel hevigere pijn in haar arm, was Devil gewond? Devil, waar was hij? Ze moest hem zoeken! Vervuld met angst en hoop stoof ze omhoog, niet nadenkend over het feit dat die boomwortel er nog steeds lag en ze viel hals over kop met haar lichaam de modder in. Gadverdamme.. Fijn, nou zag ze er al helemaal als een of andere wildeman uit! Bloed en modder, erger kon niet. Met een kreun ging ze weer staan, ze moest eerst Devil vinden. Ze keek rond in de omgeving en na een tijdje te hebben gelopen hoorde ze het piepje weer. Een donkerbruin hoopje lag op de grond, tussen de bladeren in. "Devil!" riep ze uit en rende naar hem toe. Hij zag er niet zo erg uit maar zijn vleugel lag in een rare houding. Ze tilde hem zachtjes op en legde hem in haar schoot neer. Zijn piepjes werden harder toen ze om zijn vleugel een verband legde maar hij begreep dat het voor zijn bestwil was. Maar Evolet was geen heler, dat wist ze zelf ook wel. Als zijn vleugel echt gebroken was, wat ze ten zeerste niet hoopte, kon ze hem alleen maar zo goed mogelijk verbinden en hopen dat het beter werd. Ze kon de meeste wonden wel genezen en vooral oppervlakkige, maar dit was haar te ver. Ze ging weer rechtop staan en hield Devil stevig tegen zich aan. Ze kon toch ook niet de enige zijn hier?
Ze ging verder lopen. Ze moest íemand hier vinden, dat kon niet anders. het liefste dan nog iemand die ze eerder had gezien en die bij dit hele gebeuren was geweest. Toen ze langs een riviertje liep waste ze zichzelf en Devil maar snel af dat ze er in ieder geval niet al te erg uitzagen en Evolet beet maar door haar eigen pijn in de wang heen. Moest dat stomme ding haar dan ook echt net hier, op die plek, hebben laten vallen? Grr, ze werd hier nou niet echt bepaald vrolijk van.
Toen Evolet opeens een paar figuren zag staan liep ze er gelijk op af. Vanuit deze verte kon ze niet onderscheiden of het mannen of vrouwen waren maar ze liep er snel heen. "Alsjeblieft, help! Mijn Anima, hij is gewond!" Meestal zou ze nooit om hulp vragen, al helemaal als het haarzelf betrok, maar deze keer was het Devil en kon ze moeilijk anders.

-maakt het uit dat ik wat verzon bij die droom? Ik bedoel dus helemaal niet dat Devil uitverkoren was ofzo, maar ik dacht dan krijgt ze in ieder geval een beeld bij het feit dat er een ketting is die ze kan helpen... ^.^