Ron Conim liep door de gangen van de boom in Claps. Hij had het eindelijk voor elkaar gekregen. Tempus zou eindelijk worden afgezet, evenals alle huidige Magistrerium leden. Hij had het voor elkaar. Hij had de handtekening. Alles was hem nu binnen bereik. Hij zou heersen over de wereld. De Nigris zouden heersen over de wereld. Maar zover was het nog niet. Hij moest eerst trouwen met een geschikte koningin. Iemand die een Nigris in hart en nieren was, iemand die geen banden met de andere Clans had. Iemand zoals, Diadorah.
Connor had altijd al een oogje op de vrouw gehad. Al was ze wel ouder dan hij, ze zou de perfecte koningin zijn.
Een kleine glimlach streek over zijn gezicht. Eigenlijk was alles zo makkelijk geweest. Dat niemand in de wereld van Dust erachter was gekomen dat hij Ron Conim was. Het was zo klaar als wat. Ron Conim staat voor ''I'm Connor''
Een voorspeling die hij nooit meer zou vergeten.
En dan nog zijn vermomming! Hadden ze echt zijn gezicht niet herkend?
Welja, hij was wat ouder geworden, en ja hij droeg een pruik. Maar gezichtsuitdrukkingen waren toch wel te zien. Waarschijnlijk was iedereen te dom om te denken dat hij Connor de Ron Conim was die iedereen vreesde. En ze zouden hem nu nog wel meer vrezen.

Connor liep de vergaderzaal binnen. Daar waar alle Magistreriumleden en het volk zouden zitten voor zijn aankondiging. Ze zouden echt niet weten wat ze zouden overkomen. Dit zou de laatste dag als heersers zijn. Daarna zou hij het bestuur over de grootste delen van de wereld kunnen overnemen.
Over iets minder dan een half uur zou hij zijn volk toespreken. Over iets minder dan een dag zouden de legers hun barakken verlaten en iedereen die tegen de Nigris was van kant brengen. Over iets minder dan een week zou iedereen aan zijn kant staan. En nu zou hij ervoor zorgen dat geen bestuur of hogere hand hem nog in de weg zou zitten.
Connor liep naar de grote tafel en ging expres op de plaats zitten van de Magistreriumleider Tempus. Hij legde de handgetekende brief open op tafel neer en keek de geschrokken leiders en het volk aan. ''Ik heb hier een brief. Een heel belangrijke brief. In deze brief staat wie de volgende leider wordt van het Magistrerium. Mijnheer Tempus heeft zijn leiderschap weggegooid door met Lady Catharina te trouwen. Daarom zal er een nieuwe leider moeten worden gezocht. En ik kan u zeggen dat ik het ben geworden. De bomen hebben me zelf uitgekozen.'' Connor wees op de brief met het handmerk van de bomen erop. ''Electionem per Adoratio'' , ofwel verkiezing door aanbidding. In het reglement staat dat wanneer de bomen een Adoratio aan iemand geven, diegene hoe dan ook leider zal worden.
Connor streek met zijn vinger over het papier en stopte bij zijn naam: Ron Conim, Connor.
''Als nieuw leider van het Magistrerium'', kwam Connor ter zake, ''wil ik met een frisse start beginnen. Ik ontsla hierbij alle leden van het Magistrerium van hun functie. Er zal een nieuw beheer komen die ervoor zal zorgen dat er niet meer zoveel slechte dingen gaan gebeuren. De wereld zal uiteindelijk weer in orde komen. En daar ga ik voor zorgen''Connor keek vol genoegen naar de geschokte mensen, vooral het gezicht van Tempus. Stap twee van zijn meesterplan was voltooid.



Ondertussen kroop Rho, samen met een aantal nieuwe bewakers door de de ondergrondse gangen van het Magistrerium. Ze hadden overal hoge hoeveelheden buskruit geplaatst. Ze zouden ervoor zorgen dat de hoge boom wederom de grond in zou zakken. Het Magistrerium zou zijn residentie vinden in de Claps Radius en het Paleis van Lumos. De Boom zou nooit op tijd kunnen vertellen dat de Electionem per Adoratio nep was. Alle contact met de wereld zou in een klap verbroken worden. De machtige boom zou zijn weg moeten zoeken in de Extra Mundum. Daar waar hij nooit gevonden zou worden.

-Connor was al die tijd Ron Conim, en hij wordt de nieuwe leider van het Magistrerium. Iedereen mag aan deze verhaallijn meedoen en beslissen wat er gebeurd., dus iedereen mag meedoen met deze spannende nieuwe verhaallijn-

Lady Tzipporah keek nog eens rustig om zich heen. Ze voelde de spanning stijgen maar liet zichzelf hier niet door beïnvloeden. Ze had te veel roddels gehoord over van alles en nog wat om zich nu door anderen te laten beïnvloeden, ze moest nu met haar eigen ogen zien wat er hier zou gebeuren. Ze vond het haar taak om te weten wat er was gebeurd en wat er nu ging gebeuren, haar taak als mede-leider van de Dustseekers. Ze moest verantwoording gaan nemen voor verschillende dingen en ook dit wilde ze tot in den noppen uitpluizen. Alleen, bij dit zaakje voelde iets niet goed. Het voelde niet goed om hier te staan wachten op wat er zou gebeuren want ze had het gevoel dat er iets verschrikkelijks zou gaan gebeuren. Daarom was ze deze keer ook zo verschrikkelijk blij dat ze Meathor mee had genomen, haar Anima. Als haar of anderen iets zou overkomen was Meathor sterk genoeg om ze in ieder geval een tijdje te kunne helpen, want Tzipporah had het gevoel dat dat nodig ging zijn.
Opeens liep er iemand binnen. Een jonger iemand, iemand die arrogantie uitstraalde. Tzipporah stond heel dichtbij, dichtbij genoeg dat ze een koude rilling kreeg over haar rug. Ze legde een kalmerende hand op Meathors hoofd en begroef haar hand in zijn dikke manen. Het voelde alsof je je hand op een tafel legde zo hoog was Meathor, zijn hoofd kwam tot het hogere deel van haar heupen. Zijn lichtbeige vacht ging enigsinds overeind staan, ook hij mocht deze vent niet. Tzipporah had hem nog nooit eerder gezien maar ze had gehoord wat er was gebeurd. Of in ieder geval wat mensen haar hadden verteld wat er was gebeurd.
De jongen begon te praten. Een nieuwe leider van het Magistrerium, omdat Tempus was getrouwd? Wat voor onzin was dat dan toch weer? Als je echt van iemand hield zou dat genoeg moeten zijn om met iemand te gaan trouwen, maar Tzipporah wist dat ze niet bij deze gelegenheid was geweest en ze wist de redenen achter zijn constatering dus ook niet. Toen de jongen zichzelf benoemde tot nieuwe leider snoof Tzipporah lichtelijk, dat was dan toch wel te verwachten. Maar diep in haar hart vreesde ze voor Dust, want dat deze jongen leider was geworden kon niet veel goeds betekenen. Er waren maar zo weinig leiders hier op Dust en een enkele slechte konden ze toch niet gebruiken. Opeens voelde Tzipporah hoe Meathor van haar zijde week. Ze wist niet precies waarom en hij had zich van haar gedachtegang afgesloten, maar ze kon hem vertrouwen en dit deed ze dan ook met vol recht. Zijzelf zou hier blijven en keek met een strak gezicht naar de jongen.
De bomen hadden hem uitgekozen? Tzipporah kon het nauwelijks geloven. Nog steeds liet ze niks van haar zorg zien aan haar gezicht maar ze voelde het onheil steeds erger worden. Toen hij vertelde wat hij ging doen met zijn clan schrok Tzipporah nog eens. Iedereen ontslaan? Maar iedereen was daar in zijn volle recht te zijn! Ze voelde een afkeer in zich opborrelen, je kon niet zo met mensen omgaan. Iedereen had een bepaalde waarde, zelfs zij die niet anders hadden gekund! Maar deze man leek het met plezier te doen. Ze schudde haar hatelijke blik van zich af en kalmeerde zichzelf. Ze zou het nooit doen, en ze moest rustig blijven. Ze ging rechtop staan en was blij dat ze een tamelijk lange vrouw was. Echt lang was ze niet maar toch..
"Als de Adoratio toch door de boom gegeven is zouden wij deze nog eens mogen vragen of hij je daadwerkelijk deze heeft gegeven, is dat niet zo?" Ze sprak hard en duidelijk zodat ze zeker wist dat deze man haar zou horen. Ze moest zelf de waarheid horen, ze kon het zelf namelijk niet geloven.



Meathor liep ondertussen tussen de mensen door. Hij voelde dat er iets niet klopte aan dit verhaal, net zoals zijn wederhelft, maar hij voelde dat er nog iets aan de gang was. Hij wist niet waarom maar hij werd getrokken door iets wat hij niet kon plaatsen. Niet een roeping maar hij wist gewoon dat er iets niet klopte. Hij moest de boom vinden, koste wat kost.

-Ik doe mee, als dat niet erg is ^.^

Lord Athios zat met vele mensen aan de grote stamtafel van het Magisterium. Hij als senator vond het prachtig om te zien hoe het volk dat het Magisterium als het centrale bestuur zag hier bijeengekomen was. Tempus zat er ook, net als zo'n beetje alle wereldleiders. Toen kwam Ron Conim binnen, de man die Athios al nooit had bevallen. Het werd stil in de zaal en de man bracht een ongure wind met zich mee. Toen Ron Conim zijn verhaal deed voelde Lord Athios zijn haat meer en meer weer opkomen. Hoe durfde deze man! De arrogante kwal. Athios keek fel naar Conim. 'Ik, Lord Athios, ben van adelijke bloede en de adel heeft altijd nog een aandeel in de grondrechten van het Magisterium. U kunt de hele generale staf wel ontslaan, maar ik en de andere adel hebben ons aandeel in de organisatie hoe dan ook nog. Dus hoe dacht u daar wat aan te doen mijnheer Conim? Ons omleggen? In vieren delen? Koken in hete olie? Zeg het maar, maar ik zal vechten voor mijn rechten! Wees u daar maar zeker van!' zei hij offensief. Athios had nooit eigenlijk behoefte gehad zijn adelijke afkomst rond te bazuinen, maar nu kwam het toch echt van pas. In de grondrechten van het Magisterium stond immers dat de adel haar eigen aandeel had, dat had men vroeger gedaan zodat de adel niet in oorlog met het Magisterium zou gaan, en sindsdien was het nog nooit veranderd. 'Ik roep ook de leiders van alle clans en koninkrijken op hun mening te geven, zij hebben hier immers ook hun zeggenschap over, en wat de bomen ook zeggen, de Caelos zullen dit bevestigen als dit klopt.' snauwde hij. Vervolgens keek Athios Tempus aan en legde een hand op zijn schouder. 'Het komt goed makker, dit kan nooit zo snel gebeuren. We zullen ervoor vechten.' fluisterde hij hem toe.



Aramis, de stier was inmiddels ook verschenen en was beschermend voor zijn wederhelft gaan staan. De edele stier wist dat als Conim bedreiging in Athios zag, hij zijn anima op een achterbakse wijze zou inzetten.

Lady Tzipporah wilde graag verder spreken tegen deze man die ze niet kende, maar Lord Athios was haar voor. Met een ietwat ontdane blik luisterde Tzipporah naar wat hij te zeggen had, maar ze was het compleet met hem eens. Haar vader was, toen hij nog leefde, van adel geweest en zo was zij. Ze was dit deel compleet vergeten, maar zelfs als ze dat buiten de kaart hield was ze nog steeds een deel van Dust. Zelfs al was ze maar mede-clanleidster, Inaz was er niet en ze moest toch haar mening kunnen gaan zeggen. Een leider kon niet zomaar eventjes afgezet worden, laat staan dat er opeens een nieuwe leider in de plaats voor kwam. Tzipporah stapte naar voren, ze wist niet hoe veel anderen leiders hierbij waren maar ze zou toch zeker laten weten wat zij er van vond!
"Ik, Lady Tzipporah, sta compleet achter Lord Athios! Als mede-leider van de Dustseekers heb ook ik, en mijn mede-leiders het recht op spreken!"
Ze keek om zich heen en hoopte vurig dat ze in ieder geval iemand had die het met haar eens was. Zelfs de Nigris konden dit toch niet zomaar eventjes toelaten?
"En op dit moment eis ik daar mijn rechten op!" Tzipporah zag dit helemaal niet zitten. Er zat hier iets mis, maar ze kon er met haar verstand gewoon net niet bij. Maar dat het duidelijk mocht zijn; ze liet zeker niet zomaar over zich heen lopen, daar was ze absoluut het persoon niet voor.

Eros stond op de heuvel van het landhuis waar zij waren geboren en genoot even van het gevoel van de wind die door zijn manen waaide. Als hij goed luisterde hoorde hij de muziek die de bomen leken te verspreiden, te zingen en mee te laten nemen in de wind zodat het voor iedereen te horen zou zijn. Iedereen, niet alleen voor de Caelos clan, was het gesproken woord te horen, de zang van de geesten die in de bomen huisden, degene die hun zielen hadden versmolten voor een nieuw leven in het leven waar ze van hielden en waar ze voor wilden zorgen, maar voor de gewone mens die zich er fijn of angstig bij voelden, het geluid zou iedereen kunnen bereiken. Het was een voorbode van wat er zou gebeuren, het was de versmelting van wat hun godin en hun domina dachten en voelden op dit moment. Eros wist dat dit de enige manier was waarop ze hun woede konden bedaren en hun intenties laten horen aan iedereen. Een zacht geluid van wiekende vleugels deed hem zijn hoofd omhoog draaien waar de anima van Mathilde naar hem toevloog. Zwijgend nam de buizerd plaats naast hem en luisterden ze naar het lied dat hun bloed liet koken en tegelijkertijd liet bedaren zodat de woorden hen echt konden bereiken. Ook de zachte pootafdrukken van de oudere wolf van George kwamen tot een halt en tezamen wachtten ze deze tijd af, de laatste paar vrije minuten voordat het lot hen wederom uit elkaar trok en een taak gaf om op te lossen.

De tijd voor hen ging te snel en ze namen afscheid waarna Eros zijn plaats maakte naar de stal om daar zich over te geven aan de vakkundige handen van zijn wederhelft. Een vreemd soort spanning kwam over hem heen toen hij zag dat zijn Lady een bepaalde kast opende die alleen met het bloed van haar lichaam kon worden geopend. Ze spraken geen woord, niet eens in elkaars gedachten, want de stilte was het enige wat ze nodig hadden. De zwartrode uitrusting die daar hing werd met verschillende blikken aangekeken en de emoties tussen hen liepen over. De woede, het verdriet, de pijn en de berusting, maar nooit de vreugde kwam naar boven. Dit was de noodzaak en de taak die ze moesten volbrengen al zouden ze het met de dood moeten bekopen. Niet alleen zijn werken hingen daar, nee, ook dat wat Cath droeg hing in de kast te wachten, wachtend op het moment dat ze opnieuw uit de kast werden gehaald en gebruikt. Vandaag verklaarden ze niet alleen als de Caelos clan de oorlog tegen Connor en zijn volgelingen, vandaag verklaarde het huis van het hoge bloed de oorlog aan hen. Uiteindelijk kwam er een zucht uit zijn wederhelft en pakte ze zijn tuig erbij om hem te zadelen en klaar te maken. De eerste keer dat ze deze kast hadden gezien en de inhoud hadden hun ouders hen duidelijk gemaakt dat dit de traditionele kleding van hun oorlogshuis waren. Dezelfde kleur als hun gewone traditionele kleding, maar van een andere kwaliteit en anders in elkaar gezet waardoor niemand zich zou kunnen verbazen over hun bedoelingen. Hij herinnerde wat zijn moeder hem had verteld: “Als het ooit tot een gevecht komt, kom dan in stijl. Laat ze nooit zeggen dat je geen eer hebt, want eer zal het enige zijn wat je hebt als je al het andere verliest.” Zodra hij was gezadeld keek hij toe hoe Catharina een potje erbij pakte. Deze pot bevatte speciale rozen, behandeld om voor altijd goed te blijven en deze vlocht ze in zijn statige vlecht. De zwartrode rozen staken af tegen zijn witte vacht die voor de gelegenheid iets donkerder was geworden. Gisteravond hadden ze afscheid genomen van de kleintjes die dachten dat ze hier bleven logeren en voelden gelukkig niet de zware atmosfeer aan en nu lag niets hen in de weg om op weg te gaan. Stilletjes ging zijn blik naar Catharina die zichzelf aan het aankleden was en daarbij de vele touwtjes dicht moest trekken zodat het goed rond haar was gesnoerd en tegelijkertijd haar wapens kon ondersteunen. Voor het eerst in lange tijd zouden ze weer met een boog en pijlen op weg gaan en hij voelde even de opwelling van vreugde zodra Catharina de boog in haar handen nam. De boog was het cadeau geweest van de boom Allerzielen, dit was het cadeau voor de domina van deze generatie en zou worden doorgegeven na haar dood aan de nieuwe leidster van de clan en het lag altijd perfect bij de leidster in de hand. Door anderen zou het niet kunnen worden gebruikt, dat was het enige nadeel, maar een voordeel zodat het nooit in verkeerde handen terecht kon komen. Eros en Catharina keken naar elkaar en liepen vervolgens naast elkaar naar buiten.

Lady Catharina del sanque Alta – Dolores, domina van de Caelos clan, moeder van een prachtige tweeling, dochter van gemengd bloed… Het werd soms te moeilijk om te beseffen wie ze nu werkelijk was, welke van de vele namen en titels de juiste was om mee aan te treden, maar op dit moment was het te makkelijk. Nadat zij en Eros hun land hadden verlaten en op weg waren naar het dorp waarna ze naar de boom in Claps zouden gaan, had Catharina maar een gedachte gehad. Ze was Lady Catharina, domina van de Caelos clan en ze was op weg om haar wereld te beschermen tegen het kwaad dat hen nu allen bedreigden. De passen van haar hengst waren soepeltjes en ruim, nog ontspannen, zodat ze niet vermoeid in Claps aan zouden komen. ‘Nyugodj Eros. Húzzuk meg a saját nem.’ Zonder het zelf door te hebben was Cath gaan praten in de taal van haar voorouders, de oeroude taal van de Caelos clan, de taal van de bomen. Het lied dat door de hemelen klonk, dat haar aandacht aan de mensen verried voordat ze zelfs ook maar gesignaleerd was, wakkerde en suste haar geest. Tegen de tijd dat ze in Midnight Glad was beland, zag ze enkele dorpelingen staan, enkelen die haar met grote ogen aankeken toen ze haar kledij zagen en stonden haar niet in de weg. Sommige anima’s kwamen een eind met hen mee, gaven hun steun om redenen die ze niet begrepen, want het gewone volk wist nog niet wat er aan de hand was, maar een van hun adelijke en vertrouwde beschermers was op oorlogspad en dat kon slechts betekenen dat er grote problemen aan de horizon waren verrezen. Zij gaven hun steun om haar te helpen dit gevaar te wenden, hen weer voorspoed en geluk te brengen als de kans bestond dat ze die zouden verliezen. Met de tijd kwamen ze dichter bij de grote boom die het centrum was van alle bomen, die net zoals de boom Allerzielen verbonden was met alle bomen op de wereld, die kennis en macht en wijsheid bevatte.

Catharina wist dat ze aan de late kant was, de vergadering moest allang begonnen zijn, maar voor deze ene keer maakte het haar niets uit, voor deze ene keer was er iets belangrijkers dan het bijwonen van een vergadering. Als de rest van de leiders of haar vrienden haar niet zouden begrijpen dan zou ze daar niet om talmen. Als het moest dan zou ze helemaal alleen komen te staan, dat maakte haar niets uit, want Catharina had lang geleden een eed gezworen, een eed waarin ze beloofde alles te doen wat nodig zou zijn om de wereld waarop ze leefde zo veilig en vrij voor iedereen zou houden. Een onbreekbare eed, een die velen met haar hadden gezworen die dag, maar velen van hen hadden haar al verlaten om uit te rusten in het andere rijk en haar enkel te kunnen voorzien van tips. Even gingen de haren van haar armen overeind staan toen de intensiteit van het lied toenam, haar voorbode. Nu ze zo dicht bij de boom van het Magistrerium was moest het binnen ook te horen zijn, zou het door de boom resoneren en haar komst aankondigen. Het leek alsof de boom zuchtte en Catharina nam Eros terug tot een halt zodat ze haar hand tegen de stam kon leggen. ‘Tudok írja a fa? Tudok lépcsőzni és én benned ott?’ De goedkeuring was onmiddellijk te voelen, waarderend dat er in de oude taal werd gesproken en Catharina en Eros reden naar binnen. Ze nam niet de tijd om te wachten op een lift die hen naar boven zouden kunnen brengen. Eros nam de treden met gemak en niet veel later waren ze boven. De deur was lichtelijk open, Catharina was op haar weg naar boven verslagen mannen en vrouwen van het volk tegengekomen waar ze sommigen van herkenden als leden van het bestuur. Zonder veel poespas steeg ze af en samen namen ze de laatste stappen tot de deur die daarna met een lichte beweging van haar hand automatisch openden. Catharina glimlachte, de boom gedroeg zich voorbeeldig vandaag en als de spanning niet in de lucht hing dan zou ze hebben gegrinnikt. Nu was het slechts een glimlach voordat het licht wegdraaide en ze de grote stamtafel met mensen kon onderscheiden. Haar ogen gingen door de zaal en bleven rusten op Connor oftewel Ron Conim. In plaats van het gebruik bleef ze staan op de drempel, haar wapens niet afleggend zwijgzaam wachtend op Connor. Geen wacht zou haar aan durven raken, gegarandeerd van een snelle uitschakeling voordat ze het door zouden hebben als Connor zo idioot was dat te proberen. Niet vaak was ze blij van de intensieve training die ze had gehad in haar vroege jeugd, maar op deze momenten was het meer dan handig. Zonder verder nog een seconde te wachten maakte ze haar messengordel los en legde die in een daarvoor bestemde bak, maar met haar boog en pijlen betrad ze de zaal en nam haar plaats in aan de stamtafel, Eros haar volgend en bij haar blijven staan. Geen moment verliet haar blik de zijne, te gevorderd in het spel van de dood om een prooi ook maar een kleine kans op hoop te geven al was het spel van de dood ook het spel van de manipulatie. Grijnzend gebaarde ze iedereen te gaan zitten en liet haar blik nu rustig dwalen door de zaal. ‘Ik ben nog niet ingelicht over wat er hier in de vergadering is gezegd en ik zou graag willen worden ingelicht.’ Van de spanning die ze eerst had laten zien was nu niets meer te zien. Ontspannen en glimlachend zat ze rustig in haar stoel en pakte er een glas wijn bij waar ze rustig van begon te drinken. Het was simpel, wilde je een slang te pakken krijgen, laat hem dan zijn gif spuiten dan weet je waar die is. En zij wachtte op het gif dat zou toenemen terwijl het geluid van het lied weer zachtjes begon te spelen.

- Het lied waar de hele tijd over wordt gepraat is

Spoiler:

Tempus was met stomheid geslagen toen hij het verhaal van Ron Conim hoorde, Ron Conim die ook Connor was. Hoe was hij zo stom geweest om het niet te doorzien. Hoe had hij zo kunnen falen.
Tempus keek met trieste ogen naar het Adoratio. Hoe konden de bomen nu zo'n iemand kiezen. Ze zouden toch zo door hem heen prikken, door zijn doorzichtige gedrag die voor hem onzichtbaar was geweest.
Tempus stond op om wat te zeggen, maar iedereen was hem al voor. Hij zweeg, met zijn handen gevouwen achter zijn rug. Hij voelde zijn hand trillen. Een nare afwijking die langzaam maar zeker een tik begon te worden. Duidelijk een gebrek aan rust. Als Cath er niet was geweest had hij helemaal geen rust gehad.
Terwijl de anderen aan het praten waren pakte hij het Adoratio vast. Hij wreef over het papier. Hier klopte iets niet. Dit papier was niet gemaakt van de takken van de Hoogste Boom. Diens papierstructuur is veel grover dan deze. En ook is deze veel bleker.
Het was overduidelijk. Dit was een grote nep.
Tempus maakte contact met de Hoogste Boom, en het leek ook onmiddelijk te willen praten. Tempus ogen werder groot. Er schoot vanalles door hem heen. Van schrik schoot hij uit positie, en wierp zichzelf haast over de tafel. ''Wegwezen iedereen, de boom uit, er liggen hier explosieven'' Tempus opende de nooduitgang en gebood iedereen de Hoogste Boom te verlaten. Tempus had nog steeds contact met de Hoogste Boom die in een oeroude onbekende taal begon te spreken. Luid, zodat iedereen het kon horen.

''Govo et rikzoes neva fustu. Ni naho waenic dola leza ki nozi''

Het was gewoon niet te geloven. Na het huwelijk waar zo’n beetje alles mis was gegaan wat er mis kon gaan, werd hij nu gesommeerd om met grote spoed naar het Magistrerium te komen. En dan wat? Gevangen worden genomen vanwege daden die hen niet lagen? Hij was het niet van plan en gooide de brief in het vuur. Zijn humeur was tot een gevaarlijk dieptepunt gedaald en de conditie van zijn vrouw hielp niet mee. Lavinia was nog steeds ziek van die krachten die haar hadden overgenomen en we hadden het dan wel goedgemaakt, het gevaar bestond nog steeds dat ze hieraan zou overlijden en hij wilde haar al helemaal niet in de steek laten. Het was uiteindelijk zij die hem had bevolen naar het Magistrerium te gaan omdat haar gave haar zei dat er iets stond te gebeuren waarbij de Nigris zouden moeten helpen. Ja, ook zij moesten de balans bewaren in de wereld, maar om meer grond te kunnen veroveren hadden ze wel iemand in het Magistrerium nodig die ze konden vertrouwen en waar ze precies van wisten wat ze eraan hadden. Dus met een bevel had hij zijn rijdier gezadeld en met Pleoh aan zijn zijde waren ze naar Claps gereden. Zijn oren vingen het lied op dat werd gezongen, maar de klank was niet hard genoeg om de woorden te kunnen verstaan. Het maakte hem niet uit, want zolang het hem niets deed zou hij het negeren. Lucifer joeg zijn dier sneller op en Pleoh strekte zijn lenige lichaam uit om mee te kunnen rennen en niet veel later stond hij voor de boom. Hij kwam grote getalen mensen tegen die zo snel mogelijk weg wilden uit de boom en zijn oren vingen meerdere malen het woord bom op. Hij maakte zijn weg naar de hoogste kamer en zag daar nog de raad zitten van leiders van overal op de wereld. Zijn blik gleed direct naar Connor die aan het hoofd stond en daarna naar tempus die iedereen probeerde weg te sturen. Het bleek niet te werken aangezien iedereen zich nog in de kamer bevond. Met de lenigheid van zijn anima liep Lucifer naar Connor toe en keek even later op hem neer. Enkele momenten bleef hij zo stil staan kijken voordat hij zijn hand hief en hem een klap achterop zijn hoofd gaf en zuchtend plaatsnam in een van de stoelen. Hij knikte slechts even naar Cath, de anderen konden nog altijd niet ergens in zijn standaard hoog staan en bleef haar daarna verbaasd aan staren. ‘Begin je een persoonlijke oorlog my lady?’ Een grijns speelde rond zijn lippen voordat hij Coonor weer strak aankeek. ‘Leg dit eens uit Connor. Ik ben benieuwd wat je bedoelingen zijn zonder dit plan eerst in te dienen bij mij of mijn koningin. Was je van plan om een nieuwe clan te stichten, maar ondertussen de schuld op de Nigris te laten schuiven?’ Hij leunde iets naar voren. ‘Jij zou toch moeten weten wat we van verraders vinden?’ Grijnzend zat hij achterin in zijn stoel en gebaarde naar Pleoh die naar voren kwam en dreigend gegrom liet horen. ‘Je hebt het geluk dat ik deze kant op ben gekomen in plaats van mijn koningin, denk je dat zij je zo gemakkelijk had laten gaan? Ze zou een voorbeeld van je maken.’ Zijn donkere ogen smeulden en hij pakte er een glas wijn bij. Hij zou af kunnen wachten, totdat die kleine ellending had gesproken. Zo snel zouden de explosieven toch niet werken als Connor hier nog steeds aanwezig was. En als hij al van plan was om te sterven dan zou Lucifer altijd wel een manier vinden om zichzelf, zijn rijdier en Pleoh uit een vallende boom te krijgen.

Diadorah glipte het bolwerk van het Magistrerium binnen. Met al die rumoerigheid kon ze ongezien haar plannetjes uitvoeren. Maar blijkbaar was iemand anders haar al voor, en dat deed haar deugd.
Diadorah zuchte luid toen een bewaker gevaarlijk op haar af kwam. Dit kwam dus helemaal niet bedreigend over. Diadorah gaf hem een simpele duw, en hij viel van de trap. Diadorah keek naar beneden. De bewaker lag er apart en bewegingloos bij. ''Is hij dood'' riep Diadorah naar een andere bewaker, die in groot paniek de trap af holde, zelf struikelde en net zo levenloos onder aan de trap kwam te liggen.
Dit zorgde voor een glimlach op Diadorah's gezicht. Deze mensen waren zo dom dat ze zichzelf afmaakten. Dat scheelde Diadorah alweer energie.
In vlugge passen snelde ze door de gangen. Bij een grote deur hield ze stand. Ze hoorde overduidelijk de stem van Lucifer. Zonder schaamte sloeg ze de deur open, liep naar binnen en ging zitten.
''Stoor je niet aan mij, ik luister gewoon naar wat jullie te zeggen hebben''

-Connor, wat ben jij van plan, wil je reageren op mijn uiltje XX-