Casper hoorde van alle kanten geschreeuw. Hij vroeg zich af wat het was.
Samen met zijn anima besloot hij te kijken wat hier allemaal aan de hand was. Hij zag een groepje mensen bij een liggend persoon staan. Onmiddelijk herkende hij de persoon. Het was Diadorah. Ze was op de een of andere manier neergehaald door iemand. Zou ze nu eindelijk dood gaan, casper hoopte het.
Hij keek van een afstandje toe waarom niemand haar de laatste dodelijk slag zou toedienen. Het duurde hem te lang, straks zou ze weer ontsnappen of iemand anders iets heel ergs aan doen.
Hij besloot het zelf te doen. Diadorah moest weg.
Hij haalde een zwaard uit zijn riem en sprong door de menigte richting Diadorah. ''Eindelijk ga je eraan diadorah'' Hij sprong in de lucht viel zijn grootste vijand aan. nu zou ze nooit meer voor ellende kunnen zorgen.

-sorry voor mijn korte post ik moet hier even weer inkomen

Evlet bleef toekijken hoe Diadorah langzaam kennelijk rustiger werd. Een man was naar buiten gerend toen ze om hulp was komen vragen, ze herkende hem maar kende hem niet bij naam. Waar kende ze hem ook al weer van..? Oja, natuurlijk! De ongevallen bij Midnight Glade. Ach ja, wat maakte dat ook uit. Kristoffel was haar en Mikaela achterna gerend en hij voelde aan haar pols. Een zucht van opluchting toen hij opmerkte dat deze weer vrij normaal was. Ook al kende ze deze vrouw niet persoonlijk, deze pijn was onmenselijk geweest. Ze kende maar een iemand die ze dit echt toewenste, maar hij was hier niet echt in de buurt. Eigenlijk wist ze helemaal waar hij was, nauwelijks hoe hij heette, maar dat maakte nu ook niet uit. Devil begon langzaam in te zien dat het beter ging met beiden en begon eindelijk enigszins tot rust te komen. Dat arme beestje. Hij werd ook altijd zo opgefokt over deze dingen! Evolet keek eventjes de andere kant op en merkte een toeschouwer op. Deze jongen had ze nog nooit gezien. Hij leek alles in zich op te nemen, maar was definitief niet van de Vincenza anders zou ze hem herkend moeten hebben. Ze wist niet precies wat ze van deze vreemdeling moest denken, maar keerde haar blik terug naar de menigte om Diadorah heen. Ze vroeg zich af, wat dit stof allemaal te doen had? Was het het stof dat Diadorah had aangevallen? Ze moest het maar vragen.. "Zeg, weet u wat er hier aan de hand is, met dit stof en-.." ze vroeg de vraag aan de iets oudere man die uit het huisje was komen rennen, maar kon haar vraag niet afmaken. Ze merkte onmiddellijk de veel snellere reflex van Devil en haalde uit puur instinct haar mes razendsnel uit haar heupriem. Voordat ze het wist draaide ze haar ene arm met het mes rechtovereind en sprong eigenlijk voor Diadorah. Het zwaard raakte haar mes met volle kracht en Evolet voelde hoe haar knieën het bijna hadden begeven, maar hier was ze voor getraind. Heel haar leven lang had ze bijna niets anders geleerd. Ze keek recht in de ogen van deze nieuweling die kennelijk zo vol met haat had aangevallen. Ze stond ferm tegen de grond en bezweek geen enkele seconde. "Hoe zeer je haar ook mag haten, aanvallen in een kritieke toestand als deze is laf." Ze sprak zachtjes, alleen voor deze jongen bedoeld. Wat maakte haar het nou uit of deze vrouw haar zou bedanken of niet, daar was ze niet op uit en ook zonder bedank kwam ze er prima vanaf. Het was niet echt een daad geweest van moed of eer, jegens een vrouw in een toestand als deze, of heldendaad-achtig tegen een groep mensen om haar heen. Nee, het was eerst een pure reflex en instinct geweest om het zwaard tegen te houden. Ze kreeg een kleine grijns om haar lippen, misschien uit uitdaging of misschien om de adrenaline kick, ze wist het niet precies. Haar andere doeleinde was puur en alleen lol, het feit dat ze wellicht weer eens een goed gevecht zou kunnen hebben. Haar enigste twee motieven. Of een eigenlijk, de eerste was alleen omdat ze zo getraind was. Devil werd woest en begon haar virjwel uit te schelden in haar gedachtes, maar ze zette hem eruit en bleef staan.

-sorry als ik iemand's heldendaad afpak! Of niet wacht op mijn beurt ofzo, maarja Evolet nam het over en begon zelf te schrijven sinds ze dit erg leuk vind

Casper dacht dat hij nu eindelijk met Diadorah af kon rekenen toen hij werd tegengehouden door een vrouw. In een enorm snelle reflex was ze ervoor gesprongen en had Diadorah beschermd.
Boos keek hij naar de vrouw ze was vast een Nigris.
Hij probeerde haar opzij te duwen en ondertussen floot hij Dallas om Diadorah aan te vallen. Ze moest hier sterven, dan was er veel ellende voorbij. ''Weet je wel wat je doet. Ze is slecht. Je weet niet wat ze me allemaal heeft aangedaan'' Er was een trilling in de stem van Casper te horen. ''Vandaag krijgt ze eindelijk haar verdiende loon''
Casper wist te ontwijken, en probeerde nogmaals uit te halen naar Diadorah. Ondertussen zette Dallas de aanval in. Hij ging voor haar hals.
Ze zou hoe dan ook haar verdiende loon krijgen.

Evolet bleef staan, haar grijns werd iets wijder. Dit kon nog eens erg interessant worden. De Anima was te groot voor Devil om echt aan te kunnen, maar hij begreep haar gedachten en vloog op de Anima af. De vogel ging over in zijn jachtinstinct en vloog naar beneden om de Anima een fikse pik in zijn nek te geven. Vervolgens vloog hij verder naar boven, klaar om het te herhalen. Evolet wist dat hij dit niet voor eeuwig vol kon houden en dat de Anima verder gewoon zijn gang zou kunnen gaan, dus iemand anders moest daar maar voor zorgen. Zij stond hier tegen deze vreemdeling, en ze zou niemand ertussen laten ook! Ze bleef grijnzen. Of ze wist wat ze deed? Of ze wist... Nou ja zeg, dacht ze in zichzelf, als zij niet wist wat ze deed dan zou ze hier niet staan of wel? Ze deed dit in haar meest volle medeweten, en wist precies wat ze ging doen ook. Deze jongen had kennelijk een hele erge haat aan deze vrouw, het maakte Evolet niet uit. Toestand is toestand, wat je ook gedaan hebt, en ze liet hem ook niet gaan uit dit gevecht. Ze sloeg nog eens toe tegen zijn zwaard en draaide over Diadorah heen tegenover de jongen. Ze haalde uit met haar mes richting zijn hals, maar hield zich net op tijd in om niet door te slaan. het was meer een waarschuwing en ze wist dat hij niet geraakt had kunnen worden. Ze hoopte hem een beetje achteruit te kunnen dwingen, iets verder van haar en Diadorah af, zodat ze meer ruimte had. De menigte moest maar plaatsmaken. "Ik heb geen idee, ik ken haar niet. Maar nog, je bent laf om haar zo aan te vallen. Roep je Anima terug, we zijn met teveel. Zoek haar later op." Haar stem klonk meer ijzig dan van te voren, maar als je goed luisterde kon je een kille opwinding horen. Hier leefde ze voor, dit deed ze. Bloed hoefde ze niet te proeven, alleen het bonken ervan en het gesuis in haar oren. Met die woorden haalde ze echt uit naar zijn buik, als hij niet snel genoeg was zou het zijn eigen schuld zijn. Nee, ze zou niemand zich hiermee laten bemoeien. Ze bleef grijnzen en voelde Devil zichzelf klaarmaken voor een tweede duik. "Of je blijft vechten.." het klonk niet echt van haar, maar dat was het wel. Ze had dit zichzelf aangeleerd, ze vond dit geweldig leuk..

Tempus rilde bij het idee dat hij hier Diadorah aan het helpen was, maar hij kon haar simpelweg niet aan haar lot over laten.
Kristoffel hurkte ook bij haar neer en voelde aan haar pols. Gelukkig was er nog pols te voelen. Ze leefde dus nog. Het stof had nog niemand vermoord, maar was er waarschijnlijk wel toe in staat. Tempus zuchtte overdreven hard en keek hoofdschuddend naar Diadorah. Het stof was blijkbaar niet afkomstig van de Nigris, want anders zouden ze zo'n sterke kracht als Diadorah niet uit schakelen. Of het was juist een move van hen om te verbloemen dat zij erachter zitten. Raar idee, maar de Nigris zijn tot meer in staat. Ondertussen wenkte hij naar Kristoffel om Diadorah op haar zij te rollen, zodat ze niet zou stikken.
Terwijl hij dit deed draaiden zijn hersenen overuren. Alle opties overwoog hij. De ene was nog vreemder dan de andere. Sommigen waren hoogst verontrustend te noemen. Want stel dat de wereld zelf dit stof stuurt om een boodschap te geven dat we weer de verkeerde kant op gaan. Dat we weer de wereld de verdoemenis in helpen. Stel dat dit weer het begin van het einde is. Dan moeten we er toch iets aan doen.
Diadorah was inmiddels op haar zij gelegd.
Wat mistte Tempus zijn Anima nu. Die zat in de diepste geheime ruimtes van de residentie van het Magistrerium, bezig dit probleem op te lossen. Al maanden had hij hem niet gezien. Ze leken meer gescheiden dan ooit.
Ze hadden zelfs al geen mentaal contact meer gehad, iets wat hem lichtelijk verontrustte. Maar Dusty zat toch veilig in het Magistrerium. Dus er kon niets zijn, anders had hij wel bericht gehad.
Plots werd Tempus opgeschrikt uit zijn gedachten. Een man sprong met een zwaard op Diadorah af en probeerde haar te raken. In een reflex boog Tempus over haar heen om haar weg te rollen. Maar gelukkig sprong Evolet tussenbeide en hield te man tegen. Tempus herkende hem. Het was Casper. Een van de weinige overgebleven Dustseekers. Wat moest hij hier? Hij had hem al maanden niet meer gezien. Waarom dook hij juist nu op?
Casper haalde nog eens uit, maar werd wederom heldhaftig door de vrouw tegen gehouden.
Tempus stond op om hem bij zinnen te roepen: ''Casper houdt daar onmiddelijk mee op. Het is nu geen tijd voor vijanden. Er is hier iets veel ergers aan de hand.''
Hij bleef verassend rustig. Ergens was hij niet bang dat Diadorah iets zou overkomen. Ergens mocht Casper haar wel aanvallen, maar het was nu geen tijd voor wraak. Dat zou later wel komen.
Tempus dacht een moment terug aan de vreselijke tijden die Diadorah had veroorzaakt. Om dan nog maar te zwijgen over het moment dat zij hem had proberen te vermoorden. Maar het was toch juist goed om over die dingen heen te stappen? Vergiffenis? Misschien, als hij Diadorah zou helpen, zou ze wel op houden met de strijd. Ookal wist Tempus dat die kans heel klein zou zijn.


Kilometers onder de grond probeerde Dusty contact te maken met Tempus, vanuit de kerkers van De Hoogste Boom. Maar hij zat te diep. Dieper dan de wortels van de boom zouden gaan. Toch moest hij iemand waarschuwen. Hij moest Tempus waarschuwen. Waarschuwen voor het Magisterium. Er waren hier zaken aan de gang die absoluut verboden waren. Er was een infiltrant in het Magistrerium gedrongen, en die zou, met behulp van het vreemde stof dat mensen greep, zelf de macht proberen te grijpen. De wereld van Dust was in gevaar. Niet alleen het stof, maar ook de hele regie zou ten prooi vallen.
Dusty probeerde nogmaals een poging om contact te krijgen met Tempus, maar wederom mislukte dit.
Grommend keek hij toe hoe Ron Conim gemeen grijnzend de celdeur op slot deed en in het donker verdween om zijn plannen uit te voeren.

De vrouw hield Casper opnieuw tegenn. ''Laat me toch met rust en mijn werk afmaken. Diadorah moet eraan''
Hij zag dat de anderen gewoon bezig waren met het verzorgen van de vrouw. Ze had ze vast op een of andere manier omgepraat en nu hielpen ze haar. Het waren overlopers.
Casper voelde een mes van de vrouw aan zijn keel. Hij viel naar achteren op een steen. Snel kroop hij langs de vrouw en wist de arm van Diadorah te grijpen. Hij trok het lichaam naar zich toe en maakte opnieuw een uithaal.
Toen hoorde hij Tempus boos iets zeggen maar Casper deed er niets op uit. ''Diadorah heeft jullie vast in haar macht. Als ik haar dood zijn jullie bevrijdt''
Casper haalde voor de derde keer uit naar de vrouw die hij al helemaal naar zich toe had getrokken. Ze was buiten bewust zijn maar leefde nog wel. Hij of Dallas zou daar een einde aan maken.

:Anima Tell:

Dallas lag inmiddels op Diadorah. Klaar op haar ergens te bijten. Als hij voor haar keel ging was het in een keer voorbij.
Dus dat was wat hij ging doen. Hij sperde zijn mond open en haalde uit naar de keel van de vrouw

Mikaela zuchtte, ze wist niet precies wat te doen, normaal had Mika haar emotie's goed intoom, wist altijd te doen en hoe ergens op te reageren. Maar hier had ze geen enkel idee wat te doen. Diadorah was aangevallend door de stof zelf. Hier kon je niks tegendoen voor het moment toch. Mikaela had geen idee, maar misschien omdat Diadorah iets van plan was geweest, kon het zijn. Verward schudde Mikaela met haar hoofd waardoor haar ravenzwarte haren onrustig heen en weer bewogen. Mikaela wist dat deze vrouw niet iemand was die veel goeds had gedaan zoals iedereen hier wel, Zelfs Mikaela was niet iemand die moorde voor het plezier of wat Diadorah dan mocht gedaan hebben. Wat was de werkelijke reden dat de stof Diadorah had aangevallen. Uiteindelijk gaf ze het op en stond recht. Een jonge gast kwam op hen af en ging in de aanval om Diadorah te doden. Evolet hield hem tegen, Mikaela deed niks keek alleen maar geamsueerd toe hoe hij werd tegengehouden, maar zo te zien gaf hij het niet op en ging opnieuw in de aanval, weeral was Evolet gelukkig degene die hem tegenhield, maar Mikaela zag al dat hij neit zo makkelijk zou opgeven, het had een koppig karakter zo te zien. ''Diadorah heeft jullie vast in haar macht. Als ik haar dood zijn jullie bevrijdt'' Hoorde ze hem zeggen. Mikaela draaide overdreven met haar ijsblauwe ogen. "Doe toch normaal" sprak ze koeltjes. Dat waren dus wat te ver gedachten van hem, maar goed. Ze zag zijn spieren trillen wat aanduide dat hij opnieuw zou toeslaan en Dalech hield zijn anime in de gaten. En daar ging hij, nu vond Mikaela dat hij genoeg had gedaan, voordat Evolet nog haar plezier zou krijgen door te vechten bewoog Mikaela geruisloos als een schim, het ene moment.stond ze toe te kijken, het andere moment stond ze in de weg van de jonge gast draaide om hem heen greep zijn beide armen en draaide die met een rare beweging zijn armen op zijn rug zodat die lichtjes kraakten."het is genoeg, iedereen weet hoe ze is, maar net zoals Evolet zei, het is laf om iemand aan te vallen die helemaal weerloos is." Mikaela sprak niet woedend geamuseerd of iets anders, het was neutraal, maar had een ijskoude ondertoon wat aanduide dat ze het neit om te lachen meer vond.



Dalech vloog meteen in een duikvlucht op de hond van de jongen af, zette zijn klauwen in de vacht van de hond, niet te hard om hem niet erg te verwonden en hield hem enkele millimeters boven de grond en vloog weg en liet de hond weer op de grond vallen toen het ver genoeg was van Diadorah. Een gevaarlijke blik zat in de ogen van Dalech die zijn beide vleugels wijd open sperde dat iets meer dan een meter lang was en hij kraste even. Hij begreep hoe gevaarlijk Mikaela kon zijn doordat ze zichzelf zo goed in de hand had, geen emotie's die haar in de weg konden staan.

-Mikaela vond wel dat het genoeg is xd-

Casper had verwacht dan de vrouw nog een poging zou doen om hem tegen te houden. Maar dit keer greep iemand anders is een vrouw met zwart haar stond opeens achter hem en drukte zijn handen op zijn rug. Hij voelde dat zijn arm uit de kom werd gedraaid.
''Jullie zijn gek. Ik ben niet diegene die jullie moeten pakken maar Diadorah. Zij is de slechte hier. Heeft ze jullie dan allemaal in haar macht.''
Casper verzette zich tegen de pijn en trapte achteruit tegen de vrouw.

:Anima Tell:

Dallas voelde even Diadorah's vlees maar werd toen ruw naar achteren getrokken door een vogel. Hij gromde luid en boog door zijn poten. klaar om aan te vallen. ''Ga uit de weg, laat me mijn werk doen''
Hij zag dat Casper in de houdgreep zag, dus hij moest het oplossen.
En een vogeltje maakte hem niet bang. In de lucht kon het misschien goed bewegen maar hij was op de grond veel beter.
Zoals de meeste collies was hij goed in ontwijkend rennen dus dat deed hij ook. Behendig wist hij om de vogel te gaan en zag wederom zijn kans schoon Diadorah te pakken te krijgen. Alleen begreep hij niet waarom iedereen haar hier hielp. Misschien was het juist beter om mee te spelen in plaats van steeds aan te vallen en tegengehouden te worden.
Vlak voor Diadorah stopte hij en keek de anderen aan. ''Wat is hier allemaal aan de hand, waarom laten jullie mij haar niet doden. Ze verdient het toch, of niet soms''

MIkaela zuchtte, waarom moest die gast toch op dit moment juist wanneer die vrouw het zwakst was aanvallen? dat was toch wel het lafste wat een mens kon doen? Ah, ieder heeft zo zijn eigen gedachten. De ene zieliger dan de andere. Maar het irriteerde haar dat hij gewoon het niet opgaf, het was bijna even koppig als Dalech. Gelukkig leefde ze alleen maar bij Dalech en niet deze jonge gast ook. ''Jullie zijn gek. Ik ben niet diegene die jullie moeten pakken maar Diadorah. Zij is de slechte hier. Heeft ze jullie dan allemaal in haar macht.'' Mikaela begon te lachen om zijn woorden, wat best verassend was want ze toonde nooit werkelijk haar ware emotie's maar nu kon ze het gewoon niet inhouden. Ze zag zijn been naar achteren gaan meteen ontweek ze, en liet het toen toch maar uiteindelijk los, dat mens weet gewoon niet van opgeven."Kom aan zeg, niemand moet maar proberen mij in macht te krijgen." Sprak ze weer haar ijzige neutrale gezichtsuitdrukking en toon."Niemand is hier in haar macht, maar jij bent gewoon te blind om te zien dat niemand zo zielig is om een vrouw te doden wanneer die hier bewusteloos licht en helemaal niks terug kan doen. Denk je dat niemand haar dood wilt? Naturlijk wel, maar de meeste hier hebben wel hun trots." Verzuchtte Mikaela ook al was het raar doordat ze nog steeds die neutrale gezichtsuitdrukking had. "Van mij part mag je haar doden, maar doe dat wel wanneer ze toch een beetje weerstand kan bieden." Eindigde Mikaela koeltjes. Wat een drama was dit toch eigenlijk allemaal, gewoon om deze vrouw.



De hond boog door zijn poten en gromde, ah zo'n hond was gewoon simpel. Maar hij wist dat Mikaela woedend zou zijn als hij de hond maar een klein schrammetje zou geven, en Mika kwaad zien? Een rilling ging door hem heen door er nog maar aan te denken. . ''Ga uit de weg, laat me mijn werk doen'' Hoorde Dalech de hond zeggen. Dalech kraste even."Dat wil ik wel met plezier doen, maar dat kan ik jammer genoeg niet toelaten" Was het enige wat Dalech in de gedachten van de hond stuurde. De hond ging net als zijn mens in weer in de aanval, wat zijn deze twee toch irritant. Gelukkig was de jongen zo slim genoeg om uiteindelijk toch te stoppen. ''Wat is hier allemaal aan de hand, waarom laten jullie mij haar niet doden. Ze verdient het toch, of niet soms'' zei de hond die voor de vrouw lag. Dalech vouwde zijn vleugels weer netjes dicht."Er zijn mensen die net zo denken als jij en je mens daar, maar haar nu aanvallen wanneer ze weerloos is, sorry dat ik het zeg maar dat is gewoon zielig, als je haar aanvalt wanneer ze wakker is, dan laat ik je met plezier haar aanvallen maar nu niet." Legde Dalech kribbig uit, hij was weer in zijn normale stemming.

Kristoffel had Tempus nog maar net geholpen met Diadorah op haar zij te leggen toen er weer iemand ten tonele verscheen. Deze jongen was het blijkbaar niet eens over het feit dat ze Diadorah aan het helpen waren, Kristoffel gaf hem helemaal gelijk maar het zou laf zijn haar nu te doden, zoiets doe je gewoon niet. Hij was het dus ook helemaal met Mikaela eens. Wanneer ze weer was opgeknapt zou hij nog kansen genoeg hebben om haar te vermoorden en dan zou het tenminste een eerlijk gevecht worden, alhoewel wanneer het over Diadorah gaat zal er meestal niet al te eerlijk gevochten worden. Toch besloot hij ook maar eens zijn mond te openen en te proberen de man op andere gedachten te brengen. "Je weet toch zeker wel dat Diadorahs kracht echt niet sterk genoeg is om ons allemaal in haar macht te houden, zeker niet nu ze hier bewusteloos ligt aangevallen door iets dat waarschijnlijk duizend keer sterker is als haar. Iets dat duizend keer sterker is dan ons allemaal. Zij is waarschijnlijk één van de enige die kan zeggen wat haar precies heeft aangevallen en het is nu dus wel even belangrijk dat ze in leven blijft denk je ook niet." Kristoffel had nauwelijks geademd toen hij deze woorden had uitgesproken. Hopelijk hadden ze door deze man doorgedrongen als was hij daar niet helemaal zeker van.


Astra wist wel dat Dalech de anima van de jongen aankon, maar ze kon toch moeilijk gewoon niets doen dus besloot ze ook het lichaam van Diadorah te beschermen. Grommend sprong ze ervoor, maar tot haar verbazing stopte de border collie opeens. Blijkbaar begon het als tot hem door te dringen dat dit gevecht niet zo heel eerlijk was. "Waar is Daiadorahs anima trouwens" vroeg Astra toen want ze had hem hier nergens gezien.

Gestaag liep Reaven achter Zephyr aan. Ze bekeek het licht dat gouden vlekken op zijn ravenzwarte huid maakte terwijl ze onder het bladerdak rondliepen. Op deze rustige plek had ze zich moeten ontspannen, maar dat wilde niet lukken. Er waren geruchten. Stof dat mensen aan zou vallen en ze ziek zou maken. Reaven wilde deze verhalen niet geloven, maar ze hoorde ze vanuit alle hoeken van Dust. De Yomeki spraken er over, zo deden de Nigris. Het waren twee volken die nooit met elkaar in contact kwamen, dus er moest een kern van waarheid in die geruchten zijn.
Opeens hoorde Reaven met haar uitstekende gehoor een hoop tumult in de buurt. Zo te zien had haar Anima het ook al opgemerkt. Ze begon wat sneller te lopen totdat ze uiteindelijk rende. Het lawaai werd steeds duidelijker en binnen een mum van tijd zag Reaven de mensen die het lawaai veroorzaakten. Ze maakten ruzie over iets, maar Reaven kon niet horen waarover.
Toen zag ze de vrouw op de grond. Met grote ogen keek ze haar aan. Dit bevestigde de geruchten. De symptomen waren overduidelijk. Als je goed keek kon je zelfs nog een klein laagje stof over haar lichaam zien.
Langzaam trede Reaven nader, maar zonder geluid te maken. Nu kon ze hun gesprek volgen. Blijkbaar wilde een man deze weerloze vrouw doden en hielden de anderen hem, terecht, tegen. Vol afkeer keek Reaven naar de man. Hoe kon hij zo iets doen? Dat is hetzelfde als iemand vermoorden tijdens zijn slaap.
"Het maakt waarschijnlijk niets uit," sprak iemand met heldere stem. Het duurde even voordat Reaven doorhad dat zij het was, maar ze meende ieder woord. Volgens de geruchten zou de vrouw na een tijd, Reaven wist niet hoe lang, bezwijken onder het stof. De man zou zijn wraak dan wel krijgen.
"Jullie kunnen haar nu het beste naar binnen brengen. Ze is nu te zwak om iets te doen," ging ze verder. Ze konden beter een plan bedenken als de vrouw niet bewusteloos op de grond lag.
Al die tijd dat ze had gesproken had Reaven naar de vrouw gekeken. Toen ze opkeek dacht ze een paar gezichten te herkennen (BTTC), maar het zou ook een illusie kunnen zijn.

:Anima Tell:

Zephyr kwam nadat Reaven was uitgesproken rustig naast haar zitten om haar kalmerende woorden kracht bij te zetten. Streng keek hij alle Anima aan en nam ze in zich op. Hij was een van de grotere Anima, maar dat maakte niets uit. Hij wist dat ze nu niet zouden vechten. Reaven en hij zouden dat aan de anderen overlaten. Even keek hij naar de vrouw op de grond. Het lijkt wel alsof ze droomt, dacht hij en toen hij naar Reaven keek zag hij dat ze hetzelfde dacht. Ze moesten haar zo snel mogelijk helpen, maar niemand wist blijkbaar hoe.

Zogauw Diadorah in slaap was gevallen zou gauw werd ze ook weer wakker.
Haar lichaam krulde nog steeds van de pijn. Diadorah schreeuwde het uit.
Toen haalde ze een grote teug adem en kwam met een schok recht op. De wereld zag wat troebel door haar ogen, maar toch zag ze daar twee mensen die ze absoluut herkende. Een vlaag van emotie overspoelde haar toen ze de twee zag. Keihard en met lange teugen begon ze te janken. Zonder stop.
Ze kroop rechtop en schreeuwde door haar tranen heen. ''Mam, mam je bent hier. Je bent er weer.'' Ze trok zich op aan de vrouw met blauwe ogen en gitzwart haar. (Mikaela) Ze trok haar naar beneden en begon haar innig te omhelzen en te knuffelen. ''Oh ik heb je zo gemist Mam, waar was je al die tijd. Ik dacht dat papa je had verm..''
En toen werd de andere schim duidelijk. Een gehurkte man (Kristoffel) die bij haar zat was haar vader. Met een emotieloze blik keek ze hem aan. ''Hoe kon je. Hoe kon je haar dit aandoen. Hoe kon je mij dit aandoen.'' Ze rende op de man af en begon op hem in te slaan.
Tegelijkertijd begon ze nog harder te huilen en te schreeuwen. Ze vergat de pijn helemaal. ''Maar je krijgt haar niet nog een keer'', snauwde ze terwijl ze weer naar haar moeder liep. Ze pakte haar hand. ''Ik wijk nooit meer van haar zijde, en jij komt nooit meer in de buurt van mij of mijn moeder. Je bestaat niet meer voor mij''
Diadorah trok haar moeder (Mikaela) met haar mee. ''Kom mam, we gaan'' zei ze met een lichte trilling in haar stem. ''We hebben nog zo veel bij te praten''

Mikaela zuchtte, wat was die jongen koppig, gelukkig was zijn anima iets redelijker...Alhoewel dat hij oppeens stopte terwijl zijn kans voor zijn voeten lag, nouja poten eigenlijk stopte die oppeens. Ze had zo het gevoel dat hij iets van plan was, alleen was het dom want nu verkeek hij natuurlijk zijn kans."Dalech" Sprak Mikaela in de gedachten van haar zeearend. De roofvogel begreep het meteen en hield de hond strak in de gaten. Mika zat de hele tijd na te denken toen inneens Diadorah wakker schrok en begon te huilen. Wat was er met haar? Ze wou weten waar voor Diadorah huilde terwijl ze dat normaal nooit deed, of toch nooit waar iemand bij was natuurlijk....deed Mikaela ook, emotie's onder controle houden en wanneer ze alleen met Dalech is zich laten gaan.''Mam, mam je bent hier. Je bent er weer.'' Diadorah keek Mika aan...Wat? Mikaela keek de vrouw met op gesperde ogen aan. "Wat zeg...." ze verbrak haar zin toen inneens Diadorah haar naar beneden trok en haar omarmde. Voor de aller eerste keer was de geschoktheid en verbaasdheid op Mikaela haar gezicht te lezen, zelfs Dalech kraste verontwaardigd.''Oh ik heb je zo gemist Mam, waar was je al die tijd. Ik dacht dat papa je had verm..'' En het werd nog erger toen de wenende vrouw oppeens naar Kristoffel keek. ''Hoe kon je. Hoe kon je haar dit aandoen. Hoe kon je mij dit aandoen.'' wat... Verbaasd keek Mikaela naar Kristoffel ze wist niet wat ze erop moest zeggen, nadat Diadorah Kristofl had 'aangevallen' stond ze weer naast Mikaela, die sprakeloos was

Lord Athios was sprakeloos toen hij zag dat Diadorah was aangevallen door het stof. Diadorah, de vrouw die het stof onder haar invloed probeerde te krijgen! Hoewel Athios gemengde gevoelens over dit voorval had, hij was immers niet de beste vrienden met Diadorah en had daarom ook enigzins rechtvaardigheidsgevoel, hij vond wel dat ook Diadorah geholpen moest worden. 'Tempus, we moeten naar het hoofdgebouw van het Magisterium. Misschien kunnen we Ron Conim overtuigen van het afslaan van de noodtoestand!' zei hij ernstig. Athios knipoogde naar Jaques, wetend dat hij zijn verloofde zou verzorgen en liep vervolgens de balkondeur uit, gleed naar beneden en liep naar de stallen waar hij een paard voor hem en Tempus paraat maakte. 'We moeten erheen gaan. En als dit in Egypte ook al gebeurd vraagt dit waarschijnlijk over spoedoverleg met de gehele Dusttop, dus alle leiders.' zei hij tegen Tempus. Vervolgens sprak hij iedereen toe: 'Iedereen die wil, mag mee!'

Daarna gaf hij zijn paard de sporen en hoopte dat Tempus hetzelfde zou doen.

Kristoffel schrok toen Diadorah plotseling als uit het niets terug bij
bewustzijn kwam. Maar dat was niets vergeleken met het moment dat ze
zich naar hem toe keerde en hem emotieloos aankeek. ''Hoe kon je. Hoe kon je haar dit aandoen. Hoe kon je mij dit aandoen.'' Kristoffel
wist natuurlijk helemaal niet waar ze het over had, maar veel tijd om
daar over na te denken had hij niet, want plotseling rende ze op hem af
en begon op hem in te beuken. Het gebeurde allemaal zo snel dat hij niet
eens de kans had een spreuk uit te spreken om zichzelf te beschermen.
Hij kon ook moeilijk terugslaan, want dit was Diadorah niet. Stel dat ze
het wel was dan zou ze hem niet slagen maar waarschijnlijk bevriezen of
zoiets dergelijks. Toen ze eindelijk terug naar Mikaela ging liep er
een klein stroompje bloed langs Kristoffels mondhoek naar beneden en hij
voelde dat hij her en der zeker nog wat blauwe plekken ging krijgen. "Wat bezielt jou we zijn je ouders niet" zei
hij terwijl hij wat bloed van zijn wang afveegde. Maar hij wist al wel
wat er mis was met Diadorah, het kon niets anders dan het stof zijn.

Casper voelde dat Dallas iets van plan was. Hij viel Diadorah niet aan maar bleef staan. Ook Casper gooide zijn zwaard neer. Zeker toen hij hoorde dat ze was aangevallen door stof. Als iedereen dat hier vond, dan moest het wel waar zijn.
''Je mag me loslaten ik zal me gedragen'' zei hij tegen de vrouw die hem vast had. Toen werd Diadorah wakker. Ze huilde en schreeuwde en kwam toen af op hem en de vrouw. Hij schrok zich een ongeluk maar kon niet bij zijn zwaard komen om in te grijpen. Maar toen zag hij dat ze niet voor hem kwam maar voor de vrouw die ze haar moeder noemde. Casper keek verbaasd naar Diadorah. Helemaal toen ze de andere man haar vader noemde en toen hem begon te slaan. ''Wat is hier toch allemaal aan de hand'' Casper haalde zijn zwaard voor de zekerheid weer van de grond en maakte oogcontact met Dallas.

-is het goed dat ik even doe dat Talos Reaven al kent??-

Talos hoorde veel geluiden en geschreeuw en hij had Reaven hierheen zien lopen.
Wat was hier aan de hand? Talos voegde zich bij de groep en ging naast Reaven staan. ''Wat is hier aan de hand'', vroeg hij aan haar.
Hij keek naar de grote menigte die hier verzameld stond. Casper stond klaar met een zwaard, een man bloedde en een andere vrouw stond geschokt voor zich uit te staren. Talos ging alle gezichten af, en kwam toen uit bij Diadorah.
Talos gezicht verstrakte bij het zien van haar. Zijn alle grootste vijand. Ze had hem bijna vermoord in Babylon. Talos voelde zijn zakken na naar zijn dolk, maar kon hem niet vinden. Brennan had hem zeker weer afgepakt. Talos keek naar Casper en zijn Anima. Diadorah had vast weer iets gedaan en Casper was er vast tussen gesprongen. Het was zijn taak om hem te helpen. Alleen had hij geen wapen of zoiets.
''Reaven, wat heeft Diadorah gedaan'', fluisterde hij. ''We moeten haar tegenhouden''

-sorry, beetje een flutpost-

Reaven had het schouwspel van een afstandje gade geslagen en haar verbazing werd alleen maar groter toen ze de vrouw zag ijlen. Met een blik vol medelijden keek ze haar aan. Boos keek ze naar de man die ze als haar vader had voorgesteld toen hij zei dat ze haar ouders niet waren. Dat had toch geen zin.
Plotseling stond Talos naast haar. "Wat is hier aan de hand?" vroeg hij aan haar.
Reaven stak een dunne wijsvinger uit en wees naar de vrouw die nog steeds dacht dat de andere vrouw haar moeder was.
"Ze is aangevallen door het stof," zei Reaven zacht.
Reaven vond dat ze iets moest doen, maar haar benen wilde haar niet gehoorzamen. Ze was gewoon te bang voor het stof.
Vanuit haar ooghoek zag ze dat Talos' gezicht verstrakte toen hij naar de vrouw keek.
"Reaven," hij wendde zich weer naar haar, "wat heeft Diadora gedaan?"
Met grote ogen keek Reaven hem aan. Dus dit was Diadora, een van de Nigris. Logisch dat een van de jongens haar had willen doden.
"We moeten haar tegenhouden," fluisterde Talos.
"Nee," sprak Reaven helder. "Als iemand haar vermoord dan zal het stof op iemand anders gaan kleven." Dat laatste was op iedereen rondom Diadora gericht.
Voorzichtig liep Reaven op Diadora af. Ze zette haar grootste nepglimlach op en probeerde het toneelstukje een beetje mee te spelen.
"Lieverd," begon ze terwijl ze vanbinnen walgde van dat woord, "Volgens mij heb je even rust nodig. We brengen je naar huis, oké?"
Met een smekende blik keek ze de rest aan en wachtte op hulp. Ze was niet bekend op deze plek en hoopte dat de anderen haar een huis zouden wijzen waar ze Diadora onder konden brengen.

:Anima Tell:

Verbaasd had Zephyr toegeken hoe Reaven Diadora hielp. Het was niet iets wat ze normaal gesproken zou doen. Meestal handelde ze uit eigenbelang. Maar misschien was dat dit keer ook wel zo. Ze had immers gezegd dat wanneer Diadora dood zou gaan het stof op iemand anders zou komen. Daarom besloot Zephyr beschermend om Reaven heen te gaan staan. Zo beschermde hij haar en Diadora. Even keek hij op naar Reaven en zag dat zij dit ook geen pretje vond, maar hij wist dat dit moest gebeuren.

Mikaela was verward, daardoor schudde ze dan ook met haar hoofd en wreef over haar slapen. Dit was duidelijk dat het stof Diadorah dit had aangedaan. Maar ze begreep niet waarom Diadorah haar als de moeder zag en Kristoffel de vader, het was allemaal zo verwarrend. Maar goed, nu konden ze er neits aan doen, moeten eerst alles goed begrijpen. En dus vragen wat er precies met Diadorah is gebeurd zal nutteloos zijn. Dat wist Mikaela nu al. "Wat bezielt jou we zijn je ouders niet" zei hij terwijl hij wat bloed van zijn wang afveegde. Mikaela zuchtte, ja liegen was natuurlijk nu geen goed idee, maar het zo op de manier zeggen zoals hij het deed was nu ook weer niet de slimste aanpak." Kristoffel, zorg nu maar gewoon dat je dat bloeden stelpt" Sprak ze weer op haar normale toon waar er geen enkele emotie meer te horen was, dat wou dus duidelijk maken dat ze alles nu op een rijtje had gezet."Lieverd," begon iemand anders, "Volgens mij heb je even rust nodig. We brengen je naar huis, oké?" Mikaela doorzag haar toneel met gemak, maar ze begreep dat het nu wel nodig was. Even zuchtte ze en legde toen een hand op de schouder van Diadorah."Ja , ze heeft gelijk laten we maar naar binnen gaan." Gelukkig had Mikaela niet zo ver hier vandaan een huis gekocht, met het geld dat ze verdiende. Het was een nog redelijk groot bedrag. Mika draaide zich om en stapte richting het huis dat wat verderop stond.

Tempus keek verbaasd op toen hij zag wat het stof met Diadorah deed. Ze dacht dat Mikaela haar moeder was en Kristoffel haar vader. Het stof zorgde er blijkbaar voor dat Diadorah haar terug bracht naar het kind. Dat ze haar echte leven vergat. Hij wou naar Diadorah lopen om haar te helpen, maar besloot dat het nu geen goed idee was om te doen. Stel dat Diadorah hem ook zou herkennen, dat zou rampzalige gevolgen hebben en dat kon hij er niet bij hebben.
Toen hoorde hij Athios praten. Hij stelde voor dat ze naar het Magistrerium zouden gaan en daar overleg zouden gaan houden met alle leiders. Tempus knikte lichtelijk afwezig en sprong op een paard om hem te volgen. Even keek hij nog naar Diadorah. Als ze zich maar niet teveel van het kind zijn herinnert.
Toen knikte hij nogmaals naar Athios en reed weg.

Haar vader was blijkbaar geschrokken van haar aanval. Het was af te lezen op zijn gezicht. Dat komt er van als je aan mij en mama zit.
De man veegde zijn bloed van zijn gezicht af en zei "Wat bezielt jou we zijn je ouders niet"
Diadorah keek hem aan met grote ogen. Dat had hij nog nooit gezegd.
Opnieuw begon Diadorah te snikken. "Lieverd, Volgens mij heb je even rust nodig. We brengen je naar huis, oké?" zei een vrouw opeens.
Diadorah keek haar aan. Even dacht ze iets te herkennen in haar. Was zij de leider van de Caelos? De beste vriendin van haar moeder. De vrouw die Diadorah's vader haatte?
Diadorah knikte en keek naar haar moeder. ''Ja , ze heeft gelijk laten we maar naar binnen gaan.''
''Ga je wel met me mee mam'' zei Diadorah hoopvol.
Ze wou nog zoveel met haar bepraten, want ze was zo blij dat ze er eindelijk weer was. En dat moment wilde ze door niemand laten verpesten. Zelfs niet door haar vader. Met minachting keek ze hem aan.
''En als jij mijn vader niet meer bent, dan ben ik je dochter niet meer''

Elina besloot om uit bad te gaan. De stemmen buiten waren toegenomen. Paniek klonk erin door, wat zou er gebeurd zijn? Elina bleef rustig, Athios was daar, die zou helpen. Als Elina zelf ook erbij zou komen, zouden er alleen maar meer toeschouwers komen. Al die toeschouwers staan toch alleen maar in de weg.

“JAQUES” schreeuwde Elina. Hij kwam al naar boven gesneld. Hij hielp haar om uit bad te stappen. Elina merkte hoe ze meer energie had gekregen. De pijn was bijna weg. Eenmaal aangekleed liep ze voorzichtig naar beneden.

In de keuken maakte ze thee voor haar en Jacques. Buiten waren de stemmen er nog steeds. Elina was wat verbaasd. Het duurde wel lang. Elina liep naar buiten. Daar was een menigte, Athios en Tempus waren niet meer te zien. Ze zag Diadorah op de grond liggen. Diadorah, was zij ook getroffen door het stof? Elina ving wat flarden op van een gesprek. Diadorah had twee mensen haar ouders genoemd.

“Als jullie even naar mij kunnen luisteren.” Het was niet echt een vraag, Elina ging er al vanuit dat mensen zouden luisteren. Ze wilden namelijk duidelijkheid en dat kon zijn geven. “Het heeft geen zin om onrustig te worden of paniekerig te zijn. Diadorah is aangevallen door het stof. Het stof heeft als eigenschap dat het geheugenverlies kan veroorzaken. Ik merk hier verwarring, verbeelding. Misschien hoort dat er wel bij. Voor diegene die me nog niet kennen, ik ben Elina. Ik heb, voordat dit alles is begonnen, contact gehad met de voorouders en de bomen. Ik weet wat er aan de hand is en waarom. Laten we aan het begin van de avond bij elkaar komen. Vertel dit tegen iedereen die je tegen komt. Vanavond kan ik alles precies uitleggen.”

Na dat de groep mensen weer onrustig werd en ze alles had gezegd wat ze wilde, ging Elina weer naar binnen. Ze besloot om alles naast zich neer te leggen en even rustig binnen aan tafel met Jaques thee te drinken.

:Anima Tell:

Elette merkte hoe ze weer wat meer energie kreeg. Dat betekende dat Elina zich weer iets beterder voelde. Elette had besloten om mee te gaan met Athios. “Waar is Aramis?” Aramis was de anima van Athios. Voor Elette haar beste vriend. Hij vormde een bescherming voor haar. De stier was sterk en groot, het tegenovergestelde van wat Elette was. Elette zat bij Athios op het paard. Ze voelde zichzelf eerst moe en haar vleugels wilden haar niet lang tillen, dus had ze besloten om zo mee op reis te gaan. Spannend, zo’n nieuw avontuur.

De vrouw die Diadora als moeder beschouwde knikte en stemde met Reaven in. Dankbaar keek Reaven haar aan.
"Ga je wel met me mee mam?" zei Diadora met een klein stemmetje dat totaal niet bij haar uiterlijk paste.
Daarna zei ze met een veel hardere stem tegen haar denkbeeldige vader dat hij haar vader niet meer was. Reaven kon maar met moeite een lachje onderdrukken. Ze keek de jongen aan en maakte een gebaar dat hij het zich niet aan moest trekken. Er zat een flinke rode veeg op zijn wang die nodig moest worden gestelpt, maar dat was momenteel niet haar probleem.
Plotseling kwam er iemand vanuit het huis naar buiten. Ze zag er zwak uit, maar praatte met een heldere toon.
“Als jullie even naar mij kunnen luisteren.” Het was niet echt een vraag, maar het klonk ook niet bevelend. “Het heeft geen zin om onrustig te worden of paniekerig te zijn. Diadorah is aangevallen door het stof. Het stof heeft als eigenschap dat het geheugenverlies kan veroorzaken. Ik merk hier verwarring, verbeelding. Misschien hoort dat er wel bij. Voor diegene die me nog niet kennen, ik ben Elina. Ik heb, voordat dit alles is begonnen, contact gehad met de voorouders en de bomen. Ik weet wat er aan de hand is en waarom. Laten we aan het begin van de avond bij elkaar komen. Vertel dit tegen iedereen die je tegen komt. Vanavond kan ik alles precies uitleggen.”
Een bomenprater dus. Op dit moment was dit waarschijnlijk zeer handig, hoewel Reaven niet zo'n hoge pet van ze op had. Ze keek de vrouw strak aan.
"Diadora moet even liggen. Ik neem aan dat dat in dat huis wel kan," zei ze helder. Aangezien Elina haar praatje ook niet met een vraag begon besloot Reaven dat zij dat ook wel kon maken. Vooral in zo'n situatie. Toen ze dat had gezegd liet ze Diadora aan haar 'moeder' over en wendde zich tot de rest.
"We kunnen ons het best opsplitsen in kleine groepjes," begon ze. Automatisch ging ze dichter bij Talos staan, aangezien hij de enige was die ze kende, hoewel de gezichten van de anderen haar niet onbekend voorkwamen. "We kunnen niet heel ver komen, maar het is nog vroeg en volgens mij kunnen de meeste van jullie wel rennen." Dat laatste zei ze met een lichte grijns.
Ze hoopte dat de anderen het gebied hier wel goed kenden, want Reaven was hier pas net en wist alleen dat er een stadje in de buurt was. Dan zouden ze daar het best naartoe kunnen. In steden kon ze tenminste een beetje verdwijnen in de massa.

"Dat ben je ook n..." wou Kristoffel zeggen, maar hij kapte zijn zin af met een geërgerde zucht. " Kristoffel, zorg nu maar gewoon dat je dat bloeden stelpt" Hij
wist dat Mikaela gelijk had. En dan had hij het niet enkel dat hij het
bloeden moest stelpen maar dat als hij zo doorging er niets zou
veranderen en Diadorah enkel nog maar meer in de war zou raken. Toch wou
hij ook niet de rol van slechte vader innemen, al dacht hij dat na wat
hij daarjuist gezegd had die taak al wel was volbracht. Hij kon nu ook
maar beter bij haar uit de buurt blijven, want blijkbaar haatte ze hem
dus nu meer dan ze eerder al deed. Hij vond het dus best dat ze naar een
ander huis werd gebracht, zo was de kans ook veel kleiner dat ze hem
nog een keer aanviel. Hij snuffelde even in zijn rugzak op zoek naar enkele kruiden maar vond op het moment enkel een katoenen lapje. Daar moest hij het maar mee doen. Hij maakte de lap nat met water en drukte deze tegen zijn wang. Toen verscheen er nog een andere vrouw ten tonele wie hij nog nooit eerder had gezien, maar hij had al wel vaak genoeg geruchten over haar gehoord. Zij legde uit wat het stof nu eigenlijk deed en dat verklaarde al een hele boel. Hij had niet bepaald veel zin om er alleen op uit te gaan en iedereen te gaan waarschuwen, maar Mikaela was de enige andere persoon die hij echt kende en zij had haar handen al meer dan vol aan Diadorah.

Talos wou aanvallen, maar toen vertelde Reaven hem dat Diadorah was aangevallen door stof.
Talos keek verschrikt op. ''Aangevallen, hoe kan dat'', siste hij een beetje te hard terug.
Hoe kon stof nu iemand aanvallen, dat was nog nooit gebeurd. Er bestond toch geen gevaarlijk stof, of was het gemanipuleerd door iemand.
Reaven liep op Diadorah af. Met kleine pasjes kwam Talos erachter aan.
Ze zei dat Diadorah rust nodig had. Daarop knikte ze. Samen met de ''moeder'' liep ze weg naar het huis.
Toen kwam er opeens nog iemand aan. Ze vertelde het hele verhaal over het vreemde stof dat mensen aanvalt, en blijkbaar geheugenverlies bij ze achterlaat. Talos kon zijn oren niet geloven.
"We kunnen ons het best opsplitsen in kleine groepjes,", zei Reaven en Talos knikte daarop.
''Kunnen we niet een stel uilen versturen naar de steden hier op Dust, om ze te waarschuwen. Tempus kan dat toch wel doen, of niet Tempus'' Talos keek om zich heen, maar Tempus was alweer verdwenen.
''Laten wij anders naar het Magisterium gaan en daar iedereen inlichten, en ook gelijk de uilen versturen. We kunnen onmogelijk de hele wereld rondreizen en alle inwoners vertellen wat er aan de hand is'', zei Talos tegen Reaven. ''Wie gaat er mee?''
Talos keek rond in de groep mensen die allemaal lichtelijk geschokt waren. Nu maar hopen dat het stof niet terug kwam voordat ze bij het Magistrerium waren.