Reaven zag dat Talos het met haar eens was en glimlachte.
"Kunnen we niet een stel uilen versturen naar de steden hier in Dust, om ze te waarschuwen?" vroeg hij. Hij keek om zich heen om voor te stellen of Tempus dit zou kunnen doen, maar hij was al weggereden. "Laten wij anders naar het Magisterium gaan en daar iedereen inlichten, en ook gelijk de uilen versturen. We kunnen onmogelijk de hele wereld rondreizen en alle inwoners vertellen wat er aan de hand is."
Reaven knikte. "We moeten snel en licht reizen. Ik weet niet of er paarden zijn, maar anders moeten we rennen. Alle Anima die mee willen moeten dus ook snel kunnen reizen." Reaven stopte even en keek iedere aanwezige afzonderlijk aan. "Ik neem aan dat jij bij haar blijft?" vroeg Reaven aan Diadorah's denkbeeldige moeder. Ze kon even niemand anders bedenken die deze taak kon doen. Momenteel konden ze Diadorah echt niet achterlaten en Elina zag er veel te zwak uit om voor haar te zorgen.
Talos vroeg wie er mee zou gaan en Reaven wachtte ongeduldig af. Ze konden niet veel langer wachten. Het stof zou iedereen aan kunnen vallen. Ook Reaven.

Diadorah liep samen met haar moeder naar het huis in het bos.
''Is dat jouw huis'' vroeg ze zacht tegen haar. Diadorah bekeek het mooie huisje dat tussen de bomen verscholen lag.
''Beloof me dat je me nooit meer in de steek laat'', zei Diadorah. ''Ik heb je al zolang moeten missen, ik was ook helemaal alleen.
Diadorah keek vermoeid voor zich uit. Het was inderdaad beter dat ze even ging liggen. Dit hele gebeuren kostte te veel energie.

:Anima Tell:
Civilis probeerde voorzichtig op te vliegen, maar zijn vleugels waren nog zo vermoeid. Diadorah had zich zo raar gedragen net. Hoe kwam ze erbij dat die vrouw haar moeder was, en die man haar vader.
Zover Civilis wist waren haar ouders dood, en dat wist Diadorah ook. Hoe kwam het dan dat ze zo raar deed en die mensen voor haar ouders aan zag. Hier moest hij meer van weten.
Het lukte Civilis om in een boom te komen en hij hipte van tak naar tak richting het huis van Elina en Athios.

-sorry, korte oerslechte post-

Evolet keek eigenlijk alleen maar toe. Mikaela had gelijk, en ze was blij dat ook de andere dit doorhadden. De jongen, Casper was dus kennelijk zijn naam, vocht niet meer tegen en haar adrenaline schoot al dadelijk terug naar zijn normale niveau. Evolet keek op toen ook weer een ander man toe kwam rennen, zeg ze werden er wel veel hier. Toen Diadorah opeens wakker leek te worden werd alles alleen maar nog raarder, ze sprak Mikaela aan als moeder en leek compleet in de war te zijn. Evolet snapte er helemaal niks meer van, waar had ze het over? Ook de andere leken het niet te snappen. Tempus en de andere man hadden gepraat, maar toen een andere vrouw uit het huis liep leker haar gebeden eindelijk gehoord te zijn. Elina heette ze, klaarblijkelijk. Zou ze dan nu eindelijk antwoord krijgen op al haar vragen? Nog een andere vrouw was erbij gekomen en stelde voor om Diadorah naar binnen te dragen. Devil landde op haar schouder en zette zijn nagels in haar bontje. Ze stond op en snelde achter Elina aan. "M-mevrouw?" Ze wist niet precies hoe ze dit nou ging doen maar doen ging ze het. "Kunt u het uitleggen? Ik snap het niet, waarom zou het stof ons aanvallen, en wat het nu met Diadorah heeft gedaan..?" haar verwarring bleek wel uit haar manier van spreken, ze snapte er echt niks meer van maar het zou wel blijken. Zolang er maar niemand anders opeens aangevallen zou worden.

-sorry, beetje gemist dus korte post xD-

Casper begreep niet veel van het stof maar hij zag dat Diadorah erg in de war was. Al kon ze dat ook faken.
Een vrouw had het idee iedereen te gaan waarschuwen en een man wilde naar het Magistrerium gaan.
''Ik ga mee naar het Magistrerium. Ik heb daar aardig goede contacten''
Nu was Casper blij dat hij een Dustseeker was ookal waren er niet veel meer.
Casper keek naar de lucht. ''Hoe kunnen we het stof herkennen en hoeveel mensen kan het tegelijk aanvallen. Als we bij elkaar blijven en niet uiteen gaan zal er altijd iemand kunnen zien wat het doet of zelfs in kunnen grijpen''
Casper maakte aanstalten om naar het Magistrerium te gaan. Ze moesten zo snel mogelijk weten wat er aan de hand was en ze moesten ook snel iets doen.

:Anima Tell:
Dallas vertrouwde Diadorah nog niet helemaal. Misschien was het verstandig dat hij bleef, zodat hij Diadorah kon tegen houden wanneer er iets mis zou gaan. Dan zouden Casper en hij wel moeten splitsen. Dit was al heel lang niet meer gebeurd. Maar dit keer moest het wel.

Myrwhiënne was op haar zoektocht naar meer planten eens een andere kant op gegaan. Ze was dan uiteindelijk bij Claps belandt, op zoek naar een plant waarvan ze wist dat hij daar ergens was. Zira liep naast haar en hield de omgeving nog eens goed in de gaten. Haar klauwen zonken af en toe in de aarde, maar anders bleven haar ogen eens goed rondkijken. Myrwhiënne daar in tegen hield haar zicht naar de grond gericht, terwijl haar zwarte mantel over het gras heen gleed. Gras, bloemen.. kwam die plant nou nooit eens tevoorschijn? Opeens leek Zira anders te horen. Haar oren spitste zich, en legde zich daarna in een vijandige manier in haar nek. Myrwhiënne vroeg wat er aan de hand was, maar Zira wilde er niks over zeggen. Gevaar, zei ze, daar moesten ze niks van hebben. Myrwhiënne grinnikte, en liep in de richting van waar Zira zo vijandig net naar stond te kijken. Ze deed haar capuchon omhoog en liet haar licht groene en grijze ogen haar de weg leiden. Geruisloos liep ze verder, Zira bleef haar waarschuwen maar toch liep ze door. Toen ze bij de rand van het bos stond bleef ze daar maar eventjes staan, om het hele tafereel te bekijken. Een gevecht, een jongen die die de liggende vrouw aanviel.. Het leek er allemaal maar niet gezellig. Misschien juist de plek om onheil te spoken? Ze zag niet wie er daar lag, maar kennelijk was er iets heel ergs gebeurd. Een paar verlieten de plek, op weg naar het Magistrerium en ze zag haar kans schoon. Langzaam verliet ze haar schuilplaats met Zira naast zich lopend en liet recht op de nieuwe vrouw af (Elina) die net iets had gezegd. Een vrouw met bruin haar (Evolet) had haar ook nog wat gevraagd, en Myrwhiënne bleef in het midden staan om te luisteren naar wat er gezegd werd. Ze wist dat ze hier niet teveel kon zeggen, maar zomaar aan komen lopen was ook weer wat. Ze zette een vriendelijke glimlach op. 'Zouden jullie me kunnen vertellen wat er is gebeurd?' vroeg ze, zo vriendelijk mogelijk aan beide vrouwen, maar vooral de vrouw die net weg leek te lopen. Ze moest het toch ooit te weten krijgen.

Elina raakte licht geïrriteerd. Mensen bleven naar haar toe komen met vragen over wat er nou allemaal aan de hand is, hoe het kon gebeuren. Iedereen die haar dus nog niet had gehoord of alsnog vragen stelde, zei Elina hetzelfde als dat ze daarvoor had gezegd. “Ik heb, voordat dit alles is begonnen, contact gehad met de voorouders en de bomen. Ik weet wat er aan de hand is en waarom. Laten we aan het begin van de avond bij elkaar komen. Vertel dit tegen iedereen die je tegen komt. Vanavond kan ik alles precies uitleggen.”

Haar baby bleef maar schoppen, ze werd er niet goed van. Het irriteerde haar. Ze was nu al weer 6 maanden zwanger, wat ging de tijd toch snel. Elina vroeg zich af of ze Tempus en Athios wel achterna zou gaan. Misschien moest ze eens verstandig zijn, lekker thuis blijven. Thuis een beetje rommelen, misschien kan ze wel iets maken voor de kleine. Waarschijnlijk zal er hier en in de omgeving ook wel het een en ander nodig zijn, net zoals vanavond. Ach, ze zal wel zien hoe het loopt. Ze had eerst nog de middag en de avond die ze door moest komen.

:Anima Tell:

De weg naar het hoofdgebouw van het magisterium duurde een eeuwigheid. Dat was slechts een gevoel, in werkelijkheid was de afstand helemaal niet groot. De mannen stapte van hun paard af, Elette vloog hen achterna. Ze liepen naar het gebouw toe. Ze moesten een trap op om bij de deuren te komen. Er stonden een paar mannen die alles in de gaten moesten houden. “Goede middag heren, wat heeft jullie hierheen gebracht?” “We komen voor Ron Conim, het heeft enigszins haast.” Tempus had het woord genomen. “Hoe moet ik weten dat jullie te vertrouwen zijn, hebben jullie een bewijs?”

~zonder overleg :$

‘Als de vogels fluiten, als de dag begint, dan zullen de vogels fluiten, daar waar het licht begint. Dieren zullen ontwaken en gaan op zoek naar de waterpoel. Daar waar de vogels fluiten begint vandaag mijn doel. Stilletjes zal ik dwalen, dwalen met de zon, nooit kom ik uit, daar waar ik ooit begon. Als de vogels fluiten, als de nacht begint, dan zullen de vogels fluiten, daar waar de duisternis verblindt.’ Denzel hoorde zijn vrouwtje de zinnen zingen en hij voelde zich meteen stukken beter. Layla was voor het eerst in tijden niet langer in haar sombere bui waarmee ze de anderen zou kunnen beïnvloeden. Wat zou ze vannacht hebben gedroomd dat ze zo’n goede bui ervan kreeg? Van enkele meters hoogte keek hij op haar neer. Zelf liep hij over de takken van de bomen die hier dicht genoeg op elkaar stonden om maar te blijven lopen, terwijl Layla haar weg moest vinden tussen de bomen die in dit oude deel van het bos niet waren geruid of verwijderd. Ze zou vast de sporen van de herten zoeken die hier wel waren geweest. In de twee jaar dat ze zich hadden afgezonderd van de mensheid, waren zowel hij als Layla opgegroeid. Misschien kwam het doordat hij de enige was op wiens Layla’s krachten niet werkten en er niets tegenwerkte om te groeien. Denzel was niet langer de kitten die hij toen was, maar hij was ook geen kat meer. Het was 6 weken geleden gebeurd bij een mysterieuze poel in de gebergtes waar hij en zijn wederhelft waren gestopt om uit te rusten.

’Denzel! Kom nou! Het is hier echt prachtig.’ Denzel miauwde zacht van ontevredenheid. Hij hield niet van deze gebergtes waar zijn kleine pootjes hem in het nadeel brachten en die langere poten van Layla veel sneller een grotere afstand aflegden. Denzel wilde opgroeien en niet die schattige kitten zijn die hij op dit moment was. Hij leek nog steeds op een kitten van 3 maanden oud. Het was niet eerlijk. Eindelijk kwam hij op de plaats waar Layla de deken al had uitgespreid en hij plofte er op neer. Onmiddellijk pakte Layla hem en begon hem te aaien, ze wist wel wat er aan de hand was, maar het had geen zin om erover te praten, want ze wisten niet wat ze er aan konden doen. Al snel ontspande hij en viel in slaap. Die nacht scheen de volle maan op de poel en gaf het een zilveren glans. Hij ontwaakte en liep naar de poel om wat water te drinken. Het water smaakte apart, heel anders dan het in de middag had gedaan, maar dorst betekende drinken en dat deed hij dus ook. Het was de volgende ochtend dat hij wakker werd met een gil van Layla. Onmiddellijk was hij opgestaan en had de omgeving gescand, maar er was niets in de buurt. Het ding waar Layla met angst naar keek dat was hij. Hij wilde miauwen en zich daarna uitreiken met zijn geest om daarmee te spreken toen hij merkte dat er geen miauw uitkwam. Het was een soort wolf/hond achtig gehuil dat hij voortbracht en hij rende naar het water om te kijken wat er aan de hand was. Daar zag hij niet langer de kitten die hij die nacht nog was geweest, maar een volgroeide volwassen lynx van een halve meter hoog. Hij schrok terug en probeerde daarna zichzelf nogmaals te bekijken. Hij was veranderd!

Layla hoorde Denzel haast niet lopen, had haar aandacht meer bij de sporen die de dieren hadden achtergelaten toen ze met behulp van het combineren van elkaars geesten, via Denzel kon horen dat ze aan het einde van het woud kwamen en dat daar mensen waren. Op zich was Layla niet mensenschuw, maar de afgelopen twee jaar hadden ze iedereen vermeden en haar stem slechts gebruikt wanneer het echt nodig was of Denzel te ver weg was om goed door te klinken met haar geest. Dus haar stem was totaal niet geoefend op contact met mensen, maar toch bleef ze doelgericht op af lopen. Aan het einde sprong Denzel naar beneden en kwam naast haar lopen. Hij inspecteerde haar outfit even en liep toen verder. Het was een outfit gemaakt van stoffen die goed en comfortabel zaten en de versieringen leken erop alsof ze een kind van de bomen was, totaal in harmonie met de natuur wat dan wel weer klopte. Maar Layla zou nooit met geesten willen praten, ze waren voor haar voldoende als ze nog leefden en als ze dood waren dan waren ze dood. Zo simpel was het en zo hoorde de natuur te zijn.

Met haar lengte van 1.75 meter en nog steeds groeiend, zag ze er niet uit als een zestienjarige, maar dat was ze toch zeker wel. Layla verscheen uit het woud en liep naar de grote groep mensen die daar stonden. Er was chaos al probeerde er mensen om er orde in te scheppen, maar er werd niet echt naar geluisterd. Gelukkig was ze in een goede bui en kon ze dat uitzetten om de mensen te helpen. Even stond ze stil en hoorde de woorden van de vrouw die overduidelijk zwanger was. Layla had vaak genoeg drachtige dieren geholpen om te weten dat stress niet hielp en als iedereen zo door zou gaan dan zou dat haar stress geven. Rustig ademde Layla in en bracht haar vrolijkheid over en hoe kalm ze zich vandaag vanbinnen voelde terwijl ze naar de zwangere vrouw toeliep en bij haar bleef staan. ‘Misschien is het beter als u even gaat zitten mevrouw.’ Haar stem was schor en hees van het weinige spreken, maar wel te verstaan.

- De kracht die Layla gebruikt is een aanwending voor iedereen om kalm te worden en te delen in de vrolijkheid die ze heeft uitgespreid. Je krijgt het gevoel dat je ook dezelfde gedachtegoed hebt als zij. Natuurlijk kun je er tegenin gaan. Ze is niet zo krachtig dat ze het je opdwingt.

De groep werd steeds groter en groter toen er nog eens enkele mensen
bijkwamen. Het viel Kristoffel op hoe hij kalmer en vrolijker werd toen
er een nieuw meisje zich weer bij de groep vermengde. Hij vond het maar
niets en voelde hoe het amulet dat op zijn borst hing warmer werd en
begon te gloeien, dat deed het altijd wanneer er magie op Kristoffel
werd uitgeoefend. Hij had het amulet van zijn vader gekregen om hem
tegen kwade geesten en andere magie te beschermen en hem te waarschuwen.
Gelukkig hoefde hij zich enkel een beetje te concentreren om zich weer
zichzelf te voelen, want op dit moment wou hij juist alles behalve kalm
zijn. hij moest alert en op zijn hoede zijn voor wanneer het stof weer iemand ging aanvallen.


Astra was in een enorm slecht humeur, vooral nu ze wist dat ze
Kristoffel niet kon beschermen tegen het stof. Heel haar leven had ze
hem al beschermd en was er iets waarbij ze niets kon doen, en dat stond
haar niet aan. Toch zou ze wanneer het zover kwam alles doen wat ze kon.
Zenuwachtig door deze gedachten wandelde ze heen een weer en
inspecteerde elke andere omstaander. Toen er plots weer een ander meisje
bij de groep kwam gromde ze waarschuwend want ze hoorde hoe hij dacht
over het feit dat er magie op hem werd gebruikt. Ze keek wel verbaasd
toen ze zag dat er vlak naast het meisje nog een andere lynx liep en
keek het duo argwanend aan.

'Astra rustig' seinde Kristoffel naar zijn anima ook al begreep hij wel
dat ze waarschijnlijk alles behalve rustig zou kunnen worden op dit
moment. Hij zou zelf ook graag de boodschap over het stof verder brengen
maar zou niet weten met wie. Hij kende hier echt niemand en
waarschijnlijk had iedereen hier al een vriend of bondgenoot die hem of
haar wou vergezellen. "Wel eehm sorry voor het gedrag van mijn anima we zijn allemaal nogal gespannen" zei hij en probeerde vriendelijk naar het meisje te glimlachen.

Athios en Tempus kwamen aan bij het hoofdgebouw van het Magisterium toen een wachter hen aansprak.“Goede middag heren, wat heeft jullie hierheen gebracht?” “We komen voor Ron Conim, het heeft enigszins haast.” Tempus had het woord genomen. “Hoe moet ik weten dat jullie te vertrouwen zijn, hebben jullie een bewijs?” geèrgerd keek Athios de soldaat aan. ´Hoe durf je zon toon tegen ons aan te slaan soldaat!´ zei hij kwaad. ´Laat ons erlangs en ik zal mild zijn bij je straf voor het verhinderen van deze belangrijke kwestie!´ gromde hij terwijl hij langs de soldaat probeerde te lopen. De soldaat weigerde echter, totaal omgepraat door Ron Conim. Athios pakte zijn zwaard en sloeg met het handvat tegen de soldaat´s helm, ervoor zorgend dat de man knock-out ging. Athios en Tempus liepen naar binnen. Toen Athios in de commandopost kwam gaf hij de werknemers een duidelijke taak. ´Stuur uilen naar elke clanleider en vorst! En laat hen bijeenkomen, hier bij het Magisterium! Schrijf er ook bij dat het in het belang van heel Dust is en dat het met spoed is!´ Athios was helemaal buiten adem toen hij zijn zegje had gedaan.

Er voegden zich steeds meer mensen bij de groep. Casper vond het allemala nogal vreemd. ''Als iedereen hier zo gezellig in een groepje gaat zitten kan het stof aanvallen en ons allemaal grijpen. Is het niet beter om ons te gaan verspreiden over het gebied. Misschien kunnen we het aanvallende stof wel vangen''
Casper haalde een jute zak tevoorschijn en wapperde ermee voor alle mensen.
''Is er trouwens iets wat ons kan beschermen tegen het stof want dan moeten we ervoor zorgen dat iedereen beschermt wordt of dat de mensen die ernaar op zoek gaat worden beschermt. We kunnen moelijk hier blijven en afwachten.''
Casper werd weer onrustig.

:Anima Tell:
Dallas ging vermoeid op de grond liggen. Dit leek allemaal nog wel lang te duren dus kon hij net zo goed een dutje gaan doen.
Hij zou wel de lucht in de gaten gaan houden. Voor al het stof er weer aan kwam. Al hoopte hij van niet.

:Anima Tell:

Elette probeerde contact te krijgen met Elina. Op de een of andere manier kwam ze niet in de gedachten van Elina, het lukte haar niet. Was dit ook een gevolg van de aanval van het stof? Zou het stof mens en Anima ook kunnen scheiden? Nee, dat kon niet mogelijk zijn. Elette besloot om dan maar via de voorouders te communiceren. “Athios en Tempus, ik laat Elina weten van de bijeenkomst, misschien is het handig als zij hier dan ook is. Zij is immers diegene die het meeste weet van dit alles.”

Elette wachtte niet op antwoord, maar haastte zich om contact te zoeken met Elina. Helaas lukte dit ook niet, wat was er aan de hand? Nog één laatste poging, de bomen. Haar laatste hoop.


Elina voelde dat ze werd geroepen. Ze liep naar de bomen, veel haast had ze niet, ze kon immers niets tegen een aanval van het stof doen. “Elina”, het was de fluisterende stem van Elette. “Vanavond is er een bijeenkomst bij het Magisterium. Alle clanleiders hebben een uilenpost gekregen, tenminste die zijn nu onderweg. Misschien is jouw hulp wel relevant! Misschien kun jij komen uitleggen.” Twee bijeenkomsten op één avond. De mensen die ze had gevraagd om te komen, liepen heen en weer. Steeds kwamen ze weer terug naar haar huis. Op van de zenuwen, nieuwsgierigheid, misschien ook wel angst. Ze wilde allemaal de bijeenkomst niet missen. “Elette, wacht op mij tot ik vanavond bij het Magisterium ben.”

Nadat Elina wat gegeten had, besloot ze dat het tijd werd voor de bijeenkomst. Het was immers al avond en heel wat mensen hadden zich hier voor haar al verzameld. Het was het dubbele van die middag. Tussen al die mensen zag ze ook Kristoffel. Tenminste Elina dacht dat het Kristoffel was. Hij leek op de jongen die vanmiddag opeens door haar hoofd schoot. Angst sloeg Elina om het hart. Hij zou toch niet het derde slachtoffer worden? Nee, dat mocht niet gebeuren.

“Dames en Heren, mag ik even jullie aandacht.” Het harde praten van net werd minder, het was nu nog fluisteren. “Goede avond allemaal. Ik ben erg blij dat jullie er allemaal zijn. In Dust is er het een en ander gaande, iets met stof. U heeft het waarschijnlijk al gehoord via roddels, maar misschien was u er ook bij één van de twee slachtoffers. Ja, u hoort het goed, er zijn al twee slachtoffers gevallen. Lord Athios en Tempus zijn naar het Magisterium om daar de mensen te waarschuwen. Het is dus serieus, geen grapje. Zij hebben daar uilenposten laten versturen naar alle clanleiders, vanavond is er een bijeenkomst bij het Magisterium. Ik stel voor om daar nu met zijn alle heen te gaan, dan kan ik daar verder vertellen. Misschien moeten we daar ook de groep opdelen, elke groep zijn eigen taak, maar dat komt later deze avond. Diegene die niet meewillen, moeten het nieuws of via anderen horen, of mij morgen weer vragen. Het spijt me als u voor niets bent gekomen. Eigenlijk ga ik er vanuit dat iedereen wel mee gaat, dit gebeurt niet vaak en niemand wil slachtoffer worden van het stof. Bedankt voor uw aandacht, volg mij als je mee gaat naar het Magisterium.”

Elina had gevraagd of ze van Jaques een paard mocht lenen, maar dat mocht niet. Hij zei: “Geen sprake van, ik heb Lord Athios beloofd om op u te passen, ik kan u niet laten gaan.” “Ga dan mee, ik moet echt naar het Magisterium, snap het dan, het is belangrijk.” “Daar kunt u gevaar lopen.” “Als jij meegaat, Jaques, dan ben jij er om te beschermen. Ik kan nu niet heel dat stuk lopen nu ik zwanger ben, dat gaat echt niet.” Deze discussie bleef doorgaan, maar uiteindelijk kreeg Elina toch haar zin. Jaques zou haar met een paard naar het Magisterium brengen.

Toen de eerste schermering viel was het tijd voor het derde slachtoffer. De bomen bewogen allemaal naar een kant, terwijl er raar genoeg geen wind was, degene die goed oplette kon dit eigenaardige ritueel voor enkele seconden aanschouwen. Vervolgens kwam er een wind, een lage wind welteverstaan, die over de bosgrond blies en veel bladeren deed opwaaien, maar dat niet alleen. Langzaam verscheen het machtige en angstaanjagende stof. Het knisperde zachtjes terwijl het zich door de wind liet meevoeren richting haar nieuwe slachtoffer. Het stof waaide langs de benen van Kristoffel, maar pakte hem niet, tenminste, nog niet. Vervolgens begon het stof te versnellen en schoot op een onschuldig meisje af. Het was Layla. Het stof beet haar gemeen toe terwijl het eerst haar benen en vervolgens haar hele onderlichaam haast 'op at'. Daarna draaide het cirkels om haar hoofd tot het uiteindelijk met een klap haar helemaal bedekte. Voor een moment was de persoon Layla verdwenen, maar na enkele seconden kwam het meisje terug. Alleen dit maal zonder geheugen.



Hint:

De vrouw die de ketting bezit heeft zich voortbewogen naar de hoofdstad van het koninkrijk Ratharym. Daar zul je haar en de ketting vinden, tussen de geweldadige soldaten en angstaanjagende zeelui. Het amulet zal opblinken aan hen die de vrouw op de juiste manier weten te benaderen.

Myrwhiënne was niet tevreden met haar antwoord, maar beet op haar lip en zei niks meer. Haar hoofd dook iets meer onder haar zwarte capuchon en ze keek nog eens observerend rond. Niet lang, maar lang genoeg om de situatie nog eens goed te begrijpen. Er waren verwarde mensen, bange mensen en mensen die zich moedig er tegen wilde verzetten. Nou ja, moedig.. Myrhiënne kreeg een glimlach, als er iets bestond om jezelf tegen het stof te beschermen kon ze zichzelf en haar clan beschermen, dat klonk wel lokkend.. Zira keek haar nog eens waarschuwend aan, en Myrwhiënne keek haar glimlachend aan. 'Ik blijf nog eventjes hier..' begon ze, terwijl ze zich bukte om Zira een aai over haar mooie kop te geven, 'ik wil erachter komen wat hier aan de hand is.' het was meer een fluister dan iets anders, en alleen naar Zira gericht. Zira knikte en de grote puma liep rustig het bos in. Ze had Zira een afbeelding toegedacht om de plant te vinden, en draaide zich weer om toen een nieuw meisje er ook bij kwam. Heel lief en aardig, Myrhiënne had geen moeite met de humeurswisseling af te staan en bleef in haar eigen waarde. Ze vond het niet fijn als mensen zo deden.. maar pas toen de andere vrouwen de gewonde neerlegde herkende Myrwhiënne haar mede clan-genoot Diadorah pas. Was zij het eerste slachtoffer..? Nee, dat had niet gemogen! Nog meer dan eerst was overtuigd dat ze iets moest vinden om haar clan te beschermen.. De rest kon van haar part ten prooi vallen, ze zou niet helpen als er iets gebeurde. Al helemaal als die vrouw wat overkwam, ze had een hekel aan de Caelos.. Opeens voelde ze een lichte trilling door de lucht heen, alsof er iets op weg is, iets kwaads.. Haar haren stonden rechtop op haar armen, alsof ze een koude windvlaag had gevoeld. Ineens zag ze het gebeuren, voor haar eigen ogen, het stof viel dat nieuwe meisje aan. Myrwhiënne stapte een paar voetstappen achteruit zodat ze zichzelf veiliger zou voelen en begraaft onder de schaduw kon ze een glimlach niet weerstaan. Helpen mochten de rest van de mensen doen, van haar hoefde ze niks te weten. Ze keek bestemd naar de zwangere vrouw, hoe dan ook zou ze mee naar het Magisterium gaan en tot de bodem hiervan komen. Haar zwarte mantel draaide ze nog eens beschermend om haar heen, en bleef intens naar het meisje kijken.. Met haar krachten kon ze er misschien nog wat ergers van maken, iets veel ergers? Maar als iemand er hier achter zou komen was ze wel gedoemd om niks te weten te komen.. Nee, ze bleef rustig staan en hield haar omgeving goed in de gaten. Maar zodra iemand naar het Magisterium ging was ze er als eerste bij!

-met overleg van de mods mocht Myrwhiënne bij de Nigris clan horen, maar als het niet doorgaat verander ik het wel.

Tempus wist niet wat er gebeurde toen hem de toegang tot het Magistrerium werd ontboden.
Gelukkig lukte het Athios om toch binnen te komen. De leiders van alle clans moesten worden ingelicht, evenals de vorsten van de grote koninkrijken. Tempus keek toe hoe er vrijwel onmiddelijk een grote horde uilen verdween in de verte.
Ook moesten de bomen worden ingelicht, om bescherming te bieden.
Wie weet kon het stof de bomen ook aanvallen, net als de Firetree.
Tempus rilde bij de gedachte daaraan, zoiets mocht absoluut niet weer gebeuren.
Tempus raak de verstrengelde stam van de Hoogste Boom aan. Het was niet vaak dat hij hem om hulp riep. De laatste keer was toen de Boom omviel en in de grond verdween. Ook het werk van de Firetree.
Tempus fluisterde wat woorden in een vreemde taal. De bladeren van de Hoogste Boom schudde heen en weer. In een fractie van een seconde zond de Boom het bericht door de wortels in de grond, naar elke boom in Dust.
''Athios, we moeten ervoor zorgen dat de gebieden zoals Fernum, Hiems, Luxa Island en Muddus worden vermeden. Daar zijn geen bomen die kunnen helpen of informatie kunnen doorgeven, daar zal iedereen een makkelijker prooi zijn''
Tempus haalde zijn hand weer van de boom af, maar het leek nog een boodschap te hebben. Tempus schokte bij het horen van het bericht.
''Een infiltrant in het Magistrerium. WIE!!''

Diadorah ging op het bed liggen. Ze voelde zich opeens zo moe. Haar hoofd was zwaar en haar lijf was week.
Ze ging onder de dikke dekens leggen en genoot van de warmte.
Onmiddelijk viel ze in een hele diepe slaap.
Ze droomde over een groot glazen meer, van allerlei kleuren glas en stof.
Ze speelde daar met haar moeder, en maakte kransjes van bloemen die aan de kant groeiden. Maar het geluk werd overspoeld door de blik van haar vader die haar dwong zijn taken in het Magistrerium over te nemen. De blik van haar vader, die ervoor zorgde dat alles waar ze van hield op deze wereld in ijs veranderde.

-ik laat Diadorah nu slapen tot ik terug ben van vakantie-

Casper schrok zich kapot toen de wind opeens begon te waaien en er een enorme wolk stof naar beneden kwam. Het stof leek iemand uit te kiezen. Van schrik deed Casper een stap naar achteren. Zijn Anima Dallas verdween achter een boom. ''Bij elkaar blijven'' gilde Casper zowat. Eerst dacht Casper dat het stof Kristoffel aan zou gaan vallen maar toen viel het stof op de onbekende vrouw die net eraan was gekomen.
Casper twijfelde geen moment en hij pakte een oude zak, zodat hij misschien wat van dat stof kon pakken en het kon onderzoeken.
Hij gooide de zak op het stof en pakte het daarna terug. De zak was niet groot genoeg om alles te pakken maar misschien had hij toch een beetje.
Toen probeerde hij de vrouw eruit te trekken maar dit lukte niet.
Het stof verdween weer snel. Casper hoopte dat er niets ernstigs was gebeurd met de vrouw. Niet zo erg als er met Diadorah was gebeurd.

-ik weet niet of ik het stof kan pakken? Dus laat fatum maar besluiten of ik een beetje van het stof heb of niet-

Nadat de avond was gevallen kwam Elina weer tevoorschijn. Ze zag er een beetje zwakjes uit, waarschijnlijk vanwege haar zwangerschap, maar sprak met een heldere stem. “Goede avond allemaal. Ik ben erg blij dat jullie er allemaal zijn. In Dust is er het een en ander gaande, iets met stof. U heeft het waarschijnlijk al gehoord via roddels, maar misschien was u er ook bij één van de twee slachtoffers. Ja, u hoort het goed, er zijn al twee slachtoffers gevallen. Lord Athios en Tempus zijn naar het Magisterium om daar de mensen te waarschuwen. Het is dus serieus, geen grapje. Zij hebben daar uilenposten laten versturen naar alle clanleiders, vanavond is er een bijeenkomst bij het Magisterium. Ik stel voor om daar nu met zijn alle heen te gaan, dan kan ik daar verder vertellen. Misschien moeten we daar ook de groep opdelen, elke groep zijn eigen taak, maar dat komt later deze avond. Diegene die niet meewillen, moeten het nieuws of via anderen horen, of mij morgen weer vragen. Het spijt me als u voor niets bent gekomen. Eigenlijk ga ik er vanuit dat iedereen wel mee gaat, dit gebeurt niet vaak en niemand wil slachtoffer worden van het stof. Bedankt voor uw aandacht, volg mij als je mee gaat naar het Magisterium.”
Er verscheen een schuine glimlach op Reaven's gezicht. Op deze manier kon ze zelf ook iets doen in plaats van afhankelijk te zijn van de clanleiders. Voordat ze begon te spreken keek ze Talos nog even vragend aan. Zonder hem zou ze niet meegaan, maar waarschijnlijk kon ze hem wel meeslepen.
"Zephyr en ik rennen hard en snel. Wij gaan mee," sprak ze plechtig. Toen ze opzij keek naar haar zwarte panter zag ze dat hij inmiddels weer was opgestaan en lichtjes gromde. "Talos," zei ze op een vragende toon.
Plotseling stak er een windvlaag op. Hij wervelde rond een nieuw meisje en Reaven zag het stof verschijnen. Ze stootte een verschrikte kreet uit, maar bleef hulpeloos toekijken. Zo snel als het kwam was het weer over. Voorzichtig liep ze naar Talos en ging achter hem staan. Met grote ogen wachtte ze af wat de rest zou doen.



Zephyr voelde het stof langs hem heen trillen. Hij brulde naar Reaven toen het te dicht bij haar in de buurt kwam. Opgelucht keek hij op toen het voorbij streek. Hij vond dat ze hier weg moesten en meldde dat aan Reaven, maar zij was te geconcentreerd op het aangevallen meisje. De sfeer veranderde van optimistisch naar koud en duister. Zephyr stapte voor Reaven om haar te beschermen en gromde nogmaals. Zijn zwarte haren stonden rechtovereind en zijn ogen flitsten heen en weer.

Elina vertelde over het stof en dat ze samen actie moesten gaan ondernemen. Dat leek Talos een goed idee. Want hoe lang zou het nog duren voordat het stof weer zou gaan aanvallen.
Hij keek naar Reaven. Het liefst zou hij met haar mee gaan. ''Ik ga met je mee'' zei Talos vastberaden tegen Reaven. Hij was zelf ook wel snel genoeg. Nog sneller zonder zijn wederhelft. ''Het is niet ver naar het Magistrerium, dus we kunnen er binnen afzienbare tijd zijn. Ondertussen moeten we ervoor zorgen dat niet weer iemand wordt aangevallen''
Maar hij had het nog maar gezegd of er kwam een vreemde wind opzetten die door merg en been ging. Een enorme massa stof omsloot een meisje en slokte haar geheel op. ''Bij elkaar blijven'' schreeuwde Casper opeens, terwijl hij een uithaal maakte naar het stof. Hij stapte ook naar voren om Casper bij te staan. Ze moesten de vrouw uit de wolk van stoffen trekken. Helaas waren ze te laat. Het stof was te snel en liet het meisje moedeloos achter. Talos ging onmiddelijk naast het meisje zitten om te controleren of ze nog in orde was, maar hij vreesde het ergste.
''Mevrouw, mevrouw, gaat alles goed'' zei Talos, omdat hij de naam van de vrouw niet kende.



Brennan was opgeschrikt van het geschreeuw dat hij hoorde. Hij voelde dat er iets aan de hand was. Onmiddelijk rende hij naar de open plek waar het geluid vandaan kwam. Een hele horde mensen stonden elkaar ontzet aan te kijken. Ook zag hij zijn wederhelft, naast een vrouw op de grond zitten. Wat was hier gebeurd?

Het meisje had nog niet kunnen antwoorden, toen Elina weer begon te spreken. Natuurlijk zou Kristoffel ook bij het magisterium komen opdagen, want hij zou alles proberen om het stof te stoppen ook al was hij niet zo machtig en sterk als sommige anderen die in de groep stonden. Elina was nog niet uitgesproken toen Kristoffels amulet plots begon te branden op zijn borst. Hoewel het onder zijn kleren zat scheen het blauwe licht zo fel dat je een lichte gloed kon waarnemen. Hij keek verbaasd op terwijl het amulet heviger en heviger begon te trillen. Plots voelde hij een windvlaag langs hem voorbijgaan en wist dat het met hem gedaan was. Zijn amulet zou hem niet beschermen daarvoor diende het niet, het waarschuwde alleen. Hij kneep zijn ogen stijf dicht toen hij slierten stof aan zijn benen voelde trekken. Een stekende pijn gierde door zijn lijf maar was enkele seconden later alweer verdwenen. Langzaam opende hij weer zijn ogen en zag dat het stof toch een ander slachtoffer had gekozen. Inmiddels lag het meisje al op de grond en stonden Casper en Talos al voor haar om haar te redden, maar beide waren ze te laat. Het was zeer dapper van hen zoiets te doen, want Kristoffel twijfelde of hij dat zelf zou kunnen. Wie weet sprong het stof wel over wanneer je een slachtoffer aanraakte.




Ook Astra die altijd aan Kristoffels zijde bleef ging door het lint. Zij had het stof zo langs zijn benen zien glippen en kon niets doen. Het enige wat ze had gedaan was stil toegekeken, want grommen zou toch niets uithalen. "gaat het" stuurde ze via gedachten naar Kristoffel die snel knikte. Toen richtte ze haar blik op die van de anima van het meisje om te zien of hij ook was aangetast door het stof.

Diadorah had een nare nachtmerrie gehad over haar vader. Ze was opeens vastbesloten dat hij uit de weg moest worden geruimd. Dat zou voor iedereen het beste zijn.
In een golf van woede wist Diadorah haar vermoeidheid te doorbreken en het huis uit te lopen. Ze wist een broodmes mee te grissen. Nu moest ze de man nog vinden. Diadorah voelde haar bloed koken. Als haar vader weg was zou haar moeder nooit meer gevaar lopen en zou Diadorah weer samen met haar moeder kunnen leven. Ze zou niet verplicht worden om een Nigris te worden. Ze zou zich, net als haar moeder bij de Caelos kunnen voegen. Ze wilde niet slecht zijn, maar werd gedwongen door haar vader. Daarom moest hij verdwijnen.
Diadorah kwam aan bij de menigte die in paniek leek. Ze zag een vreemde wolk stof aan de mensen voorbij glippen. Even bleef ze er verstomd naar kijken, maar ze herinnerde zich al snel weer haar missie.
Uiteindelijk kreeg ze hem (Kristoffel) in het oog en rende erop af.
Ze verhief haar arm met het broodmes erin en stoof gillend op de man af. Haar wraak zou bitterzoet zijn.

Evolet bleef aandachtig luisteren naar wat er allemaal gezegd werd om haar heen. Natuurlijk zou ze mee gaan naar het magisterium, ze wilde meer weten! Als er een ding was dat ze verschrikkelijk haatte dan was het wel om dingen mee te maken die ze niet goed begreep. Tot haar grote schrik voelde ze opeens stof om zich heen. Naja, niet om haar heen, maar in de buurt en Devil raakte compleet in paniek. Hij bleef bij haar deze keer en Evolet haalde zich terug uit haar gevecht met Casper, dat door iemand anders was overgenomen tegen hem. Ze herkende het meisje, of naja de vrouw, niet echt maar toch. Het stof viel het nieuwe meisje aan en Evolet blef verstard en in horror kijken. Een paar mensen snelde naar het meisje toe en Evolet bleef als een standbeeld staan om te kijken. Toen ook deze stof het meisje achter zich leek te laten hapte Evolet naar adem. Ze wilde weten waar dit over ging en wat ze ertegen konden doen, en dan ook wel nu! Ze wilde boos terug naar de vrouw gaan maar zag op het allerlaatste moment Diadorah vermoeid aan komen. Ze zag er niet vermoeid uit, maar dat moest ze toch wel zijn. Een mes flikkerde in haar hand en Evolet's ogen versmalde. In een absolute reflex spurtte ze naar Diadorah toe en rende met hoogste snelheid tegen haar in. Wie ze daarmee ook had willen aanvallen maakte Evolet niet uit, onnodig bloedverlies wilde ze van alle kanten verkomen. De botsing kwam hard aan en Evolet viel met haar rug tegen de grond aan. Snel keek ze weer omhoog om te zien of er weer zou worden uitgehaald maar haalde uit naar het been van Diadorah, om het vast te pakken. "Niemand wil je hier wat kwaad, Diadorah! Blijf hier, rust uit!" ze wist dat het eerste gelogen was, Casper wilde haar bijvoorbeeld al te graag vermoorden kennelijk, maar toch. Ze moest rusten, dat moest ze, anders zou ze straks nog flauw vallen.

-sorry slechte post x.x

Door de nieuwe aanval van stof raakte iedereen weer in verwarring. De eerst zo gemoedelijke sfeer trok weer weg en maakte plaats voor wanorde. Reaven had zich al afgevraagd hoe het kon dat ze ineens zo blij was, maar begreep nu dat dat het werk van het aangevallen meisje moest zijn geweest.
Toen ze naar haar handen keek zag ze dat ze trilden, net als de rest van haar lichaam. Een vlaag van woede overspoelde haar, ze was nog nooit ergens bang voor geweest. Pas toen Zephyr zijn kop tegen haar heup aanduwde bedaarde ze. Hij liet haar weten dat het verstandig was om bang te zijn voor sommige dingen. Roekeloosheid zou haar nu niet helpen.
Talos was naar voren gesprongen toen het meisje werd aangevallen, samen met een andere jongen. Ze wilde hem zeggen dat hij voorzichtig moest zijn, maar kreeg geen woord over haar lippen. Hulpeloos keek ze toe en hoopte dat er niet weer iemand zou worden aangevallen door het stof.
Door een kreet van Diadorah werd ze wakker geschud. Met een groot mes in haar hand rende ze op Kristoffel af. Een andere vrouw wist haar voor even tegen te houden, maar Reaven zag dat ze het niet lang zou volhouden. Snel ging ze voor Diadorah staan en riep haar schild op. Een onzichtbaar veld strekte zich uit rondom haar, Kristoffel en de andere vrouw. Haar gezicht stond vol medelijden toen ze Diadorah aankeek. Ze wist duidelijk niet waar ze mee bezig was. Met haar nog beverige stem sprak ze tegen haar. "Kijk om je heen, Diadorah. Hoeveel van deze mensen heb je echt gezien. Kijk goed en vertel me wat je ziet."
Geduldig wachtte ze op haar antwoord. Zolang ze niet tegen haar schild aan zou beuken was iedereen veilig voor haar.


[Reaven heeft de gave om een soort schild om zichzelf en om anderen heen te roepen. Dit schild is niet ongenaakbaar, dus als iemand erg sterk is kan diegene er doorheen breken. Ook het stof kan er gewoon doorheen. Het schild vergt veel energie om op te roepen, maar als het er eenmaal is dan is het gemakkelijk in stand te houden.]

Diadorah ontweek elk takje en elk steentje die op haar pad lag, maar zag de vrouw die hard op haar kwam aanrennen niet. De adem werd door de klap uit haar longen geslagen, en ze viel achteruit. Een boom kon haar de val ontnemen. Ze wilde de pijn in haar negeren, maar haar moeder wierp een schild op, en iemand anders greep haar been. Met een harde klap kwam Diadorah op de grond terecht, waar ze lag te kronkelen van de pijn. Ze begon keihard te huilen met lange uithalen. Ze kneep het zand tussen haar vingers en maakte haar had tot een vuist. Ze schoof haar arm onder haar hoofd, en huilde maar door. Het zand onder haar kleurde donker van de tranen.
Plotseling viel ze stil, en verloor haar bewustzijn. Ze droomde over haar jeugd, haar wrede vader en haar lieve moeder. Iedere keer vroeg ze zich af hoe het kon dat haar moeder een schild kon oproepen. Ze bezat dat soort krachten helemaal niet. En haar vader, hoe kon het dat hij hier kon zijn, terwijl ze hem één jaar geleden in Fluminus zag springen....

-sorry voor mijn korte post, maar ik wil een nieuwe verhaallijn gaan starten met Diadorah. Ik moet alleen nog even kijken wanneer ik hem laat beginnen-

Het duurde voor de meeste mensen lang voordat ze een antwoord kregen, maar Layla nam rustig plaats op de grond en hoewel ze midden in een groep zat, zonderde ze zich geheel af en nam Denzel met haar mee. Haar gedachten brachten haar naar de afzondering waarin ze had geleefd en wat voor de meesten cruciale jaren waren in hun opvoeding. Zodra de avond viel, bracht een stem haar terug naar de werkelijkheid en ze stond op waarbij haar aandacht niet langer was gericht op wat de mensen om haar heen aan het doen waren. Zij en Denzel keken strak naar de bomen waar een onheilspellend geluid vandaan kwam. Layla had geweten dat het hun kant opkwam, had het gemerkt aan de verandering in haar omgeving en wist dat het voor haar kwam. Layla had nog enkele seconden en hierin zou ze haar aura vast moeten leggen, haar karakter behouden en proberen haar herinneringen vast te leggen, maar dat zou ze nooit allemaal in deze tijd kunnen doen. Een ogenblik kwam er een beeld in haar binnen, waar het vandaan kwam wist ze niet, maar haar blik schoot naar Denzel die alles had gevolgd via de connectie die ze bezaten en ze sloten daarna de verbinding af. Stemloos zei ze het woord waar Denzel nooit op zou willen reageren, maar het iedere keer weer deed. “Ga!” Layla kon nog net zien hoe de lynx wegsprintte om zoveel mogelijk afstand tussen hen te kweken zodat het stof alleen haar zou raken, want niemand zou het kunnen ontwijken als het je eenmaal had gekozen. Ze sloot haar ogen en haar aura en dwong zichzelf nergens aan te denken. Toch voelde ze die ene angst van dat ze wist dat ze Denzel hierna niet zou kunnen herkennen, want zij zou denken aan een kitten terwijl hij nu een grote volgroeide lynx was geworden. Het vrat aan haar en ze voelde hoe het stof bezit van haar nam en toen.. toen voelde ze niets.

De vrouw opende haar ogen en hoorde de stem van iemand. Tegen wie had hij het en waarom klonk de stem zo dwingend? Even later bleek het dat hij het tegen haar had. ‘Ja, het gaat.’ Dat waren de enige woorden die ze uit haar kon krijgen. ‘Bedankt.’ Zei ze al wist ze niet waarvoor of waarom ze hen dankte. Denzel keek het allemaal toe voordat hij naar voren durfde te stappen. De vrouw keek verbaasd en vervolgens bang naar hem en krabbelde achteruit, maar hij bleef enkel doorstappen met grote passen dan dat zij achteruit kon gaan. Denzel wist dat ze zich zodadelijk weer een groot deel zou kunnen herinneren, maar daarvoor zou hij opnieuw haar haar geheugen terug moeten geven. De laatste keer was het al moeilijk geweest en nu wist ze helemaal niets meer van hem of van deze wereld naar het scheen. Voorzichtig zette hij een poot op haar borstkas en duwde haar naar de grond. Het deed hem pijn om te zien dat ze zo bang voor hem was, maar dat was iets waar hij even doorheen moest gaan. Net zoals de pijn die hij haar zo zou gaan geven, hij zou het moeten doorstaan, voor haar. Zijn ogen keken diep in die van haar en zonder waarschuwing gloeiden ze in een keer fel op. Hij hoorde haar schreeuwen, haar al bezeerde keel nog heser en pijnlijker worden terwijl hij door haar opgebouwde lagen van bescherming heen stootte. Hij moest haar binnenste, haar aura openen om daarna delen van haar geheugen terug te geven. De laatste barrieres waren altijd het ergst en het beste opgebouwd en het lukte de vrouw al niet meer om te schreeuwen van de pijn die ze voelde. En toen leek de pijn te stoppen en zag ze beelden, beelden van een meisje en een kitten, beelden van wat er met het meisje gebeurde, welke keuzes ze had gemaakt en wat haar en de kitten overkwam. Ze hoorde namen, van mensen, anima’s, plaatsen en zelfs van bomen door haar heen glijden voordat de druk op haar borst verminderde en ze de beelden zag van wat er zojuist met dat meisje was gebeurd, wat er nu met dit meisje gebeurde en het was moeilijk om te begrijpen dat zij in werkelijkheid dat meisje was. Ze kon overeind komen en keek, zwaar hijgend, naar de lynx die haar zoveel angst had bezorgd en strekte voorzichtig haar hand uit om die op hem neer te leggen. ‘Ben jij Denzel, de anima van dit meisje?’ Het leek alsof ze pijn zag flitsen door de ogen van de lynx voordat hij knikte. Ik ben jouw anima. Je geheugen is gestolen en ik weet niet hoe lang wat ik je heb laten zien in je hoofdje blijft zitten. Om alles terug te krijgen moeten we iets vinden, iets dat je zag voordat je werd aangevallen. We moeten de ketting vinden!

Tam tam tam tam …. *hoopt dat Ellen de post goed vindt en ik niet al te veel OOS ben gegaan? Wist namelijk niet zeker of ze nou wel of niet van de ketting mocht weten en dat is ook de reden Denzel via zijn gedachten praat.*

De gedachtes moesten me weer vullen. Ik merkte dat het overvallen van mensen me energie kostte. Ik voel me hongerig en moe. Toch zou ik moeten aanvallen, wraak is het enige wat telt. Mensen zullen de verandering merken. Het levenloze stof is levend geworden. De kracht en energie die ik heb gekregen, ze hebben me gevormd, ze hebben me gemaakt zoals ik nu ben. Het laatste meisje, genaamd Layla, oowh wat heb ik daar van genoten. Ik wil meer… Hoe vind ik nou iemand die me hetzelfde kan geven, of beter gezegd nog meer! Het stof wist dat dat niet snel zou gebeuren. Als het hem al zou lukken, dan zal hij snel verlangen naar meer. Hij besloot om het grof aan te pakken.

Het was donker geworden, tijd was verstreken. Sommige mensen waren al aangekomen bij Lord Athios en Tempus. Sommige waren achtergebleven, die konden het zich niet voorstellen dat het misschien nuttig was om mee te gaan.

Ik genoot ervan als het donker was en dat met mijn aanwezigheid alles nog donkerder werd. Mensen zagen niets voor zich, maar ik zag hen wel. Ik raasde langs hun heen, soms door hen heen. Soms was ik onzichtbaar en opeens kwam ik er weer ergens vandaan. Als ik achter me keek, zag ik mensen die stonden te trillen op hun benen. Ik zag mensen die van de schrik lijkbleek waren geworden. Sommige waren op de grond gevallen. De meeste waren hard aan het schreeuwen, wilden rondrennen, maar botste tegen elkaar op.

“ZWIJG, stelletje dwazen.” Verward om hen heen kijkend, nog altijd rumoer. “ZWIJG, ik ben het maar. Het stof, ja jullie horen het goed, ik ben levend. Mijn lieve Layla heeft me een handje geholpen. En ik heb ontzettend leuk nieuws. Het doet me goed, steeds meer te kunnen. Ik ga dus een nieuw iemand uitkiezen.” Onzichtbaar als dat ik was, kroop ik tussen de mensen door. Daar is ze, de vrouw die zogenaamd nooit bang is. Zelfs nu ik aan het woord was, leek het alsof ze niets voelde, geen trilling door haar lichaam, geen kippenvel op haar huid. Ik zal haar eens leren wat bang zijn is.

Ik cirkelde om haar benen , ik trok me aan haar omhoog. Het duurde even, maar het moest zo. Anders zou mevrouw iets merken, dat mocht echt niet gebeuren. Ik kroop en kroop, nu was ik bijna bij haar middel. Toen ik eenmaal bij haar bovenarmen was, liet ik me van haar af vallen. Ik dwarrelde even door de lucht, als een veertje. Al mijn krachten verzamelend. En daar ging ik. Ik zette me af, al mijn kracht voelde ik naar me toe stromen. Alle stofdeeltjes voelden zich aangetrokken. Ik was klaar.

Ik had een gezicht gevormd, grote holle ogen. Wenkbrauwen en voorhoofd gefronst. Mijn gevormde mond deed ik open en ik schreeuwde zo hard als ik kon. Ik zag mensen omvallen. Ik zag ze bewegen. De aarde beefde. “Zo, mijn lieve Evolet. Zie ik daar nu toch een vleugje angst? Is het mij gelukt om je masker dan eindelijk af te krijgen. Ik beledig zo graag mensen in het openbaar. Angst is goed, lieverd. Het is van mij.”

Alle mensen hadden het meegemaakt, niet iedereen kon het zien. Iedereen in Dust kon me wel horen. Niemand die me iets kon aan doen, niemand. Ik had ondertussen nog steeds een groot deel van mijn krachten. Ik tilde alle mensen op, ieder individu. De eerste kwam eraan, de rest volgde. Ik voelde me al van tevoren sterker worden. Tot dat… mijn nachtmerrie uitkwam. Ik haalde het niet, mijn kracht was niet genoeg. De bomen werkten mij tegen, de voorouders werkten mij tegen. Met pijn tot in de kleinste deeltjes van mijn stof. Ik kon ze langer niet vasthouden. Ze ontglipten me allemaal. Ik had gefaald. Ik had gefaald.

Hint + Uitleg

Jullie zijn allemaal omhoog getild, vervoerd door de lucht. Gelukkig hebben de bomen en de voorouders jullie geholpen. Elk individu is ergens met zijn anima. Jullie moeten opzoek naar de drie kettingen. Deze zijn allemaal verborgen in Terram, in claps. Hier zijn jullie allemaal heen geworpen.

Alle mensen die getroffen zijn kunnen zelf de kettingen ook zoeken, voor hen kost het extra energie om er daadwerkelijk een te krijgen. Over een week of twee weken ( of ergens ertussen), zullen alle drie de kettingen gevonden moeten zijn en moeten jullie je verzamelen bij de grote boom. Je bent vrij om er zelf iets van te maken. Hoe kom je aan de informatie? Wees creatief.

Nog één ding, als het is gelukt om een kring te vormen en de spreuken die erbij horen allemaal weet op te zeggen, gaan de kettingen in werking. De mensen die getroffen zijn, zijn daarna weer genezen. Het stof zal worden verslagen.
Helaas voor Diadorah, maar Diadorah kan niet gered worden met de drie kettingen. Alle kracht van de ketting is al gebruikt.