Met haar blote voeten liep ze over de gevallen bladeren heen. Haar lange, bruine haren die tot haar onderrug
waren gegroeid volgde iedere beweging die ze maakte met haar lichaam. Met haar vingertoppen onderzocht ze de bomen, voelde hun korst en speelde met de gebogen takken. Heerlijk vond ze dat, het contact met de aarde. Haar voeten waren ondertussen al wat donkerder geworden door de modder waar ze op liep. Waarom was Faith hier nog nooit eerder geweest? De uitzicht van de bomen waren adembenemend. Waar zou het pad haar brengen wat ze volgde? Met snellere passen sprong ze over de grote wortels van de grotere bomen. De wind was nauwelijks te horen. Je hoorde het geruis van bewegende bladeren door de wind nauwelijks. Uren waren verstreken zonder dat Faith iemand was tegenkomen. Dit was de geweldigste plek. Er was alleen maar natuur en geen vreemdelingen want daar hield ze dus echt niet van. Op dat moment hoorde ze voetstappen duidelijk over de gevallen bladeren lopen. Wie liep hier nu midden in het hart van het bos? Faith verschool zich zo snel mogelijk achter een grote boom. Haar ademhaling probeerde ze zo zachtjes mogelijk te houden. Haar hoofd gleed langs de boom zodat ze kon waarnemen wie hier nu liep. Misschien was het iemand die net zoals haar de bos aan het verkennen was. Of misschien was de persoon wel gewoon aan het wandelen? Soms moest ze gewoon minder paranoïde zijn.

[Ik hoop dat dit goed is, zijn er fouten mijn excuses. Ik lees meestal twee keer mijn tekst door maar nu moet ik eten!]