Haar vader was blijkbaar geschrokken van haar aanval. Het was af te lezen op zijn gezicht. Dat komt er van als je aan mij en mama zit.
De man veegde zijn bloed van zijn gezicht af en zei "Wat bezielt jou we zijn je ouders niet"
Diadorah keek hem aan met grote ogen. Dat had hij nog nooit gezegd.
Opnieuw begon Diadorah te snikken. "Lieverd, Volgens mij heb je even rust nodig. We brengen je naar huis, oké?" zei een vrouw opeens.
Diadorah keek haar aan. Even dacht ze iets te herkennen in haar. Was zij de leider van de Caelos? De beste vriendin van haar moeder. De vrouw die Diadorah's vader haatte?
Diadorah knikte en keek naar haar moeder. ''Ja , ze heeft gelijk laten we maar naar binnen gaan.''
''Ga je wel met me mee mam'' zei Diadorah hoopvol.
Ze wou nog zoveel met haar bepraten, want ze was zo blij dat ze er eindelijk weer was. En dat moment wilde ze door niemand laten verpesten. Zelfs niet door haar vader. Met minachting keek ze hem aan.
''En als jij mijn vader niet meer bent, dan ben ik je dochter niet meer''

Elina besloot om uit bad te gaan. De stemmen buiten waren toegenomen. Paniek klonk erin door, wat zou er gebeurd zijn? Elina bleef rustig, Athios was daar, die zou helpen. Als Elina zelf ook erbij zou komen, zouden er alleen maar meer toeschouwers komen. Al die toeschouwers staan toch alleen maar in de weg.

“JAQUES” schreeuwde Elina. Hij kwam al naar boven gesneld. Hij hielp haar om uit bad te stappen. Elina merkte hoe ze meer energie had gekregen. De pijn was bijna weg. Eenmaal aangekleed liep ze voorzichtig naar beneden.

In de keuken maakte ze thee voor haar en Jacques. Buiten waren de stemmen er nog steeds. Elina was wat verbaasd. Het duurde wel lang. Elina liep naar buiten. Daar was een menigte, Athios en Tempus waren niet meer te zien. Ze zag Diadorah op de grond liggen. Diadorah, was zij ook getroffen door het stof? Elina ving wat flarden op van een gesprek. Diadorah had twee mensen haar ouders genoemd.

“Als jullie even naar mij kunnen luisteren.” Het was niet echt een vraag, Elina ging er al vanuit dat mensen zouden luisteren. Ze wilden namelijk duidelijkheid en dat kon zijn geven. “Het heeft geen zin om onrustig te worden of paniekerig te zijn. Diadorah is aangevallen door het stof. Het stof heeft als eigenschap dat het geheugenverlies kan veroorzaken. Ik merk hier verwarring, verbeelding. Misschien hoort dat er wel bij. Voor diegene die me nog niet kennen, ik ben Elina. Ik heb, voordat dit alles is begonnen, contact gehad met de voorouders en de bomen. Ik weet wat er aan de hand is en waarom. Laten we aan het begin van de avond bij elkaar komen. Vertel dit tegen iedereen die je tegen komt. Vanavond kan ik alles precies uitleggen.”

Na dat de groep mensen weer onrustig werd en ze alles had gezegd wat ze wilde, ging Elina weer naar binnen. Ze besloot om alles naast zich neer te leggen en even rustig binnen aan tafel met Jaques thee te drinken.

:Anima Tell:

Elette merkte hoe ze weer wat meer energie kreeg. Dat betekende dat Elina zich weer iets beterder voelde. Elette had besloten om mee te gaan met Athios. “Waar is Aramis?” Aramis was de anima van Athios. Voor Elette haar beste vriend. Hij vormde een bescherming voor haar. De stier was sterk en groot, het tegenovergestelde van wat Elette was. Elette zat bij Athios op het paard. Ze voelde zichzelf eerst moe en haar vleugels wilden haar niet lang tillen, dus had ze besloten om zo mee op reis te gaan. Spannend, zo’n nieuw avontuur.

De vrouw die Diadora als moeder beschouwde knikte en stemde met Reaven in. Dankbaar keek Reaven haar aan.
"Ga je wel met me mee mam?" zei Diadora met een klein stemmetje dat totaal niet bij haar uiterlijk paste.
Daarna zei ze met een veel hardere stem tegen haar denkbeeldige vader dat hij haar vader niet meer was. Reaven kon maar met moeite een lachje onderdrukken. Ze keek de jongen aan en maakte een gebaar dat hij het zich niet aan moest trekken. Er zat een flinke rode veeg op zijn wang die nodig moest worden gestelpt, maar dat was momenteel niet haar probleem.
Plotseling kwam er iemand vanuit het huis naar buiten. Ze zag er zwak uit, maar praatte met een heldere toon.
“Als jullie even naar mij kunnen luisteren.” Het was niet echt een vraag, maar het klonk ook niet bevelend. “Het heeft geen zin om onrustig te worden of paniekerig te zijn. Diadorah is aangevallen door het stof. Het stof heeft als eigenschap dat het geheugenverlies kan veroorzaken. Ik merk hier verwarring, verbeelding. Misschien hoort dat er wel bij. Voor diegene die me nog niet kennen, ik ben Elina. Ik heb, voordat dit alles is begonnen, contact gehad met de voorouders en de bomen. Ik weet wat er aan de hand is en waarom. Laten we aan het begin van de avond bij elkaar komen. Vertel dit tegen iedereen die je tegen komt. Vanavond kan ik alles precies uitleggen.”
Een bomenprater dus. Op dit moment was dit waarschijnlijk zeer handig, hoewel Reaven niet zo'n hoge pet van ze op had. Ze keek de vrouw strak aan.
"Diadora moet even liggen. Ik neem aan dat dat in dat huis wel kan," zei ze helder. Aangezien Elina haar praatje ook niet met een vraag begon besloot Reaven dat zij dat ook wel kon maken. Vooral in zo'n situatie. Toen ze dat had gezegd liet ze Diadora aan haar 'moeder' over en wendde zich tot de rest.
"We kunnen ons het best opsplitsen in kleine groepjes," begon ze. Automatisch ging ze dichter bij Talos staan, aangezien hij de enige was die ze kende, hoewel de gezichten van de anderen haar niet onbekend voorkwamen. "We kunnen niet heel ver komen, maar het is nog vroeg en volgens mij kunnen de meeste van jullie wel rennen." Dat laatste zei ze met een lichte grijns.
Ze hoopte dat de anderen het gebied hier wel goed kenden, want Reaven was hier pas net en wist alleen dat er een stadje in de buurt was. Dan zouden ze daar het best naartoe kunnen. In steden kon ze tenminste een beetje verdwijnen in de massa.

"Dat ben je ook n..." wou Kristoffel zeggen, maar hij kapte zijn zin af met een geërgerde zucht. " Kristoffel, zorg nu maar gewoon dat je dat bloeden stelpt" Hij
wist dat Mikaela gelijk had. En dan had hij het niet enkel dat hij het
bloeden moest stelpen maar dat als hij zo doorging er niets zou
veranderen en Diadorah enkel nog maar meer in de war zou raken. Toch wou
hij ook niet de rol van slechte vader innemen, al dacht hij dat na wat
hij daarjuist gezegd had die taak al wel was volbracht. Hij kon nu ook
maar beter bij haar uit de buurt blijven, want blijkbaar haatte ze hem
dus nu meer dan ze eerder al deed. Hij vond het dus best dat ze naar een
ander huis werd gebracht, zo was de kans ook veel kleiner dat ze hem
nog een keer aanviel. Hij snuffelde even in zijn rugzak op zoek naar enkele kruiden maar vond op het moment enkel een katoenen lapje. Daar moest hij het maar mee doen. Hij maakte de lap nat met water en drukte deze tegen zijn wang. Toen verscheen er nog een andere vrouw ten tonele wie hij nog nooit eerder had gezien, maar hij had al wel vaak genoeg geruchten over haar gehoord. Zij legde uit wat het stof nu eigenlijk deed en dat verklaarde al een hele boel. Hij had niet bepaald veel zin om er alleen op uit te gaan en iedereen te gaan waarschuwen, maar Mikaela was de enige andere persoon die hij echt kende en zij had haar handen al meer dan vol aan Diadorah.

Talos wou aanvallen, maar toen vertelde Reaven hem dat Diadorah was aangevallen door stof.
Talos keek verschrikt op. ''Aangevallen, hoe kan dat'', siste hij een beetje te hard terug.
Hoe kon stof nu iemand aanvallen, dat was nog nooit gebeurd. Er bestond toch geen gevaarlijk stof, of was het gemanipuleerd door iemand.
Reaven liep op Diadorah af. Met kleine pasjes kwam Talos erachter aan.
Ze zei dat Diadorah rust nodig had. Daarop knikte ze. Samen met de ''moeder'' liep ze weg naar het huis.
Toen kwam er opeens nog iemand aan. Ze vertelde het hele verhaal over het vreemde stof dat mensen aanvalt, en blijkbaar geheugenverlies bij ze achterlaat. Talos kon zijn oren niet geloven.
"We kunnen ons het best opsplitsen in kleine groepjes,", zei Reaven en Talos knikte daarop.
''Kunnen we niet een stel uilen versturen naar de steden hier op Dust, om ze te waarschuwen. Tempus kan dat toch wel doen, of niet Tempus'' Talos keek om zich heen, maar Tempus was alweer verdwenen.
''Laten wij anders naar het Magisterium gaan en daar iedereen inlichten, en ook gelijk de uilen versturen. We kunnen onmogelijk de hele wereld rondreizen en alle inwoners vertellen wat er aan de hand is'', zei Talos tegen Reaven. ''Wie gaat er mee?''
Talos keek rond in de groep mensen die allemaal lichtelijk geschokt waren. Nu maar hopen dat het stof niet terug kwam voordat ze bij het Magistrerium waren.

Reaven zag dat Talos het met haar eens was en glimlachte.
"Kunnen we niet een stel uilen versturen naar de steden hier in Dust, om ze te waarschuwen?" vroeg hij. Hij keek om zich heen om voor te stellen of Tempus dit zou kunnen doen, maar hij was al weggereden. "Laten wij anders naar het Magisterium gaan en daar iedereen inlichten, en ook gelijk de uilen versturen. We kunnen onmogelijk de hele wereld rondreizen en alle inwoners vertellen wat er aan de hand is."
Reaven knikte. "We moeten snel en licht reizen. Ik weet niet of er paarden zijn, maar anders moeten we rennen. Alle Anima die mee willen moeten dus ook snel kunnen reizen." Reaven stopte even en keek iedere aanwezige afzonderlijk aan. "Ik neem aan dat jij bij haar blijft?" vroeg Reaven aan Diadorah's denkbeeldige moeder. Ze kon even niemand anders bedenken die deze taak kon doen. Momenteel konden ze Diadorah echt niet achterlaten en Elina zag er veel te zwak uit om voor haar te zorgen.
Talos vroeg wie er mee zou gaan en Reaven wachtte ongeduldig af. Ze konden niet veel langer wachten. Het stof zou iedereen aan kunnen vallen. Ook Reaven.

Diadorah liep samen met haar moeder naar het huis in het bos.
''Is dat jouw huis'' vroeg ze zacht tegen haar. Diadorah bekeek het mooie huisje dat tussen de bomen verscholen lag.
''Beloof me dat je me nooit meer in de steek laat'', zei Diadorah. ''Ik heb je al zolang moeten missen, ik was ook helemaal alleen.
Diadorah keek vermoeid voor zich uit. Het was inderdaad beter dat ze even ging liggen. Dit hele gebeuren kostte te veel energie.

:Anima Tell:
Civilis probeerde voorzichtig op te vliegen, maar zijn vleugels waren nog zo vermoeid. Diadorah had zich zo raar gedragen net. Hoe kwam ze erbij dat die vrouw haar moeder was, en die man haar vader.
Zover Civilis wist waren haar ouders dood, en dat wist Diadorah ook. Hoe kwam het dan dat ze zo raar deed en die mensen voor haar ouders aan zag. Hier moest hij meer van weten.
Het lukte Civilis om in een boom te komen en hij hipte van tak naar tak richting het huis van Elina en Athios.

-sorry, korte oerslechte post-

Evolet keek eigenlijk alleen maar toe. Mikaela had gelijk, en ze was blij dat ook de andere dit doorhadden. De jongen, Casper was dus kennelijk zijn naam, vocht niet meer tegen en haar adrenaline schoot al dadelijk terug naar zijn normale niveau. Evolet keek op toen ook weer een ander man toe kwam rennen, zeg ze werden er wel veel hier. Toen Diadorah opeens wakker leek te worden werd alles alleen maar nog raarder, ze sprak Mikaela aan als moeder en leek compleet in de war te zijn. Evolet snapte er helemaal niks meer van, waar had ze het over? Ook de andere leken het niet te snappen. Tempus en de andere man hadden gepraat, maar toen een andere vrouw uit het huis liep leker haar gebeden eindelijk gehoord te zijn. Elina heette ze, klaarblijkelijk. Zou ze dan nu eindelijk antwoord krijgen op al haar vragen? Nog een andere vrouw was erbij gekomen en stelde voor om Diadorah naar binnen te dragen. Devil landde op haar schouder en zette zijn nagels in haar bontje. Ze stond op en snelde achter Elina aan. "M-mevrouw?" Ze wist niet precies hoe ze dit nou ging doen maar doen ging ze het. "Kunt u het uitleggen? Ik snap het niet, waarom zou het stof ons aanvallen, en wat het nu met Diadorah heeft gedaan..?" haar verwarring bleek wel uit haar manier van spreken, ze snapte er echt niks meer van maar het zou wel blijken. Zolang er maar niemand anders opeens aangevallen zou worden.

-sorry, beetje gemist dus korte post xD-

Casper begreep niet veel van het stof maar hij zag dat Diadorah erg in de war was. Al kon ze dat ook faken.
Een vrouw had het idee iedereen te gaan waarschuwen en een man wilde naar het Magistrerium gaan.
''Ik ga mee naar het Magistrerium. Ik heb daar aardig goede contacten''
Nu was Casper blij dat hij een Dustseeker was ookal waren er niet veel meer.
Casper keek naar de lucht. ''Hoe kunnen we het stof herkennen en hoeveel mensen kan het tegelijk aanvallen. Als we bij elkaar blijven en niet uiteen gaan zal er altijd iemand kunnen zien wat het doet of zelfs in kunnen grijpen''
Casper maakte aanstalten om naar het Magistrerium te gaan. Ze moesten zo snel mogelijk weten wat er aan de hand was en ze moesten ook snel iets doen.

:Anima Tell:
Dallas vertrouwde Diadorah nog niet helemaal. Misschien was het verstandig dat hij bleef, zodat hij Diadorah kon tegen houden wanneer er iets mis zou gaan. Dan zouden Casper en hij wel moeten splitsen. Dit was al heel lang niet meer gebeurd. Maar dit keer moest het wel.

Myrwhiënne was op haar zoektocht naar meer planten eens een andere kant op gegaan. Ze was dan uiteindelijk bij Claps belandt, op zoek naar een plant waarvan ze wist dat hij daar ergens was. Zira liep naast haar en hield de omgeving nog eens goed in de gaten. Haar klauwen zonken af en toe in de aarde, maar anders bleven haar ogen eens goed rondkijken. Myrwhiënne daar in tegen hield haar zicht naar de grond gericht, terwijl haar zwarte mantel over het gras heen gleed. Gras, bloemen.. kwam die plant nou nooit eens tevoorschijn? Opeens leek Zira anders te horen. Haar oren spitste zich, en legde zich daarna in een vijandige manier in haar nek. Myrwhiënne vroeg wat er aan de hand was, maar Zira wilde er niks over zeggen. Gevaar, zei ze, daar moesten ze niks van hebben. Myrwhiënne grinnikte, en liep in de richting van waar Zira zo vijandig net naar stond te kijken. Ze deed haar capuchon omhoog en liet haar licht groene en grijze ogen haar de weg leiden. Geruisloos liep ze verder, Zira bleef haar waarschuwen maar toch liep ze door. Toen ze bij de rand van het bos stond bleef ze daar maar eventjes staan, om het hele tafereel te bekijken. Een gevecht, een jongen die die de liggende vrouw aanviel.. Het leek er allemaal maar niet gezellig. Misschien juist de plek om onheil te spoken? Ze zag niet wie er daar lag, maar kennelijk was er iets heel ergs gebeurd. Een paar verlieten de plek, op weg naar het Magistrerium en ze zag haar kans schoon. Langzaam verliet ze haar schuilplaats met Zira naast zich lopend en liet recht op de nieuwe vrouw af (Elina) die net iets had gezegd. Een vrouw met bruin haar (Evolet) had haar ook nog wat gevraagd, en Myrwhiënne bleef in het midden staan om te luisteren naar wat er gezegd werd. Ze wist dat ze hier niet teveel kon zeggen, maar zomaar aan komen lopen was ook weer wat. Ze zette een vriendelijke glimlach op. 'Zouden jullie me kunnen vertellen wat er is gebeurd?' vroeg ze, zo vriendelijk mogelijk aan beide vrouwen, maar vooral de vrouw die net weg leek te lopen. Ze moest het toch ooit te weten krijgen.

Elina raakte licht geïrriteerd. Mensen bleven naar haar toe komen met vragen over wat er nou allemaal aan de hand is, hoe het kon gebeuren. Iedereen die haar dus nog niet had gehoord of alsnog vragen stelde, zei Elina hetzelfde als dat ze daarvoor had gezegd. “Ik heb, voordat dit alles is begonnen, contact gehad met de voorouders en de bomen. Ik weet wat er aan de hand is en waarom. Laten we aan het begin van de avond bij elkaar komen. Vertel dit tegen iedereen die je tegen komt. Vanavond kan ik alles precies uitleggen.”

Haar baby bleef maar schoppen, ze werd er niet goed van. Het irriteerde haar. Ze was nu al weer 6 maanden zwanger, wat ging de tijd toch snel. Elina vroeg zich af of ze Tempus en Athios wel achterna zou gaan. Misschien moest ze eens verstandig zijn, lekker thuis blijven. Thuis een beetje rommelen, misschien kan ze wel iets maken voor de kleine. Waarschijnlijk zal er hier en in de omgeving ook wel het een en ander nodig zijn, net zoals vanavond. Ach, ze zal wel zien hoe het loopt. Ze had eerst nog de middag en de avond die ze door moest komen.

:Anima Tell:

De weg naar het hoofdgebouw van het magisterium duurde een eeuwigheid. Dat was slechts een gevoel, in werkelijkheid was de afstand helemaal niet groot. De mannen stapte van hun paard af, Elette vloog hen achterna. Ze liepen naar het gebouw toe. Ze moesten een trap op om bij de deuren te komen. Er stonden een paar mannen die alles in de gaten moesten houden. “Goede middag heren, wat heeft jullie hierheen gebracht?” “We komen voor Ron Conim, het heeft enigszins haast.” Tempus had het woord genomen. “Hoe moet ik weten dat jullie te vertrouwen zijn, hebben jullie een bewijs?”

~zonder overleg :$

‘Als de vogels fluiten, als de dag begint, dan zullen de vogels fluiten, daar waar het licht begint. Dieren zullen ontwaken en gaan op zoek naar de waterpoel. Daar waar de vogels fluiten begint vandaag mijn doel. Stilletjes zal ik dwalen, dwalen met de zon, nooit kom ik uit, daar waar ik ooit begon. Als de vogels fluiten, als de nacht begint, dan zullen de vogels fluiten, daar waar de duisternis verblindt.’ Denzel hoorde zijn vrouwtje de zinnen zingen en hij voelde zich meteen stukken beter. Layla was voor het eerst in tijden niet langer in haar sombere bui waarmee ze de anderen zou kunnen beïnvloeden. Wat zou ze vannacht hebben gedroomd dat ze zo’n goede bui ervan kreeg? Van enkele meters hoogte keek hij op haar neer. Zelf liep hij over de takken van de bomen die hier dicht genoeg op elkaar stonden om maar te blijven lopen, terwijl Layla haar weg moest vinden tussen de bomen die in dit oude deel van het bos niet waren geruid of verwijderd. Ze zou vast de sporen van de herten zoeken die hier wel waren geweest. In de twee jaar dat ze zich hadden afgezonderd van de mensheid, waren zowel hij als Layla opgegroeid. Misschien kwam het doordat hij de enige was op wiens Layla’s krachten niet werkten en er niets tegenwerkte om te groeien. Denzel was niet langer de kitten die hij toen was, maar hij was ook geen kat meer. Het was 6 weken geleden gebeurd bij een mysterieuze poel in de gebergtes waar hij en zijn wederhelft waren gestopt om uit te rusten.

’Denzel! Kom nou! Het is hier echt prachtig.’ Denzel miauwde zacht van ontevredenheid. Hij hield niet van deze gebergtes waar zijn kleine pootjes hem in het nadeel brachten en die langere poten van Layla veel sneller een grotere afstand aflegden. Denzel wilde opgroeien en niet die schattige kitten zijn die hij op dit moment was. Hij leek nog steeds op een kitten van 3 maanden oud. Het was niet eerlijk. Eindelijk kwam hij op de plaats waar Layla de deken al had uitgespreid en hij plofte er op neer. Onmiddellijk pakte Layla hem en begon hem te aaien, ze wist wel wat er aan de hand was, maar het had geen zin om erover te praten, want ze wisten niet wat ze er aan konden doen. Al snel ontspande hij en viel in slaap. Die nacht scheen de volle maan op de poel en gaf het een zilveren glans. Hij ontwaakte en liep naar de poel om wat water te drinken. Het water smaakte apart, heel anders dan het in de middag had gedaan, maar dorst betekende drinken en dat deed hij dus ook. Het was de volgende ochtend dat hij wakker werd met een gil van Layla. Onmiddellijk was hij opgestaan en had de omgeving gescand, maar er was niets in de buurt. Het ding waar Layla met angst naar keek dat was hij. Hij wilde miauwen en zich daarna uitreiken met zijn geest om daarmee te spreken toen hij merkte dat er geen miauw uitkwam. Het was een soort wolf/hond achtig gehuil dat hij voortbracht en hij rende naar het water om te kijken wat er aan de hand was. Daar zag hij niet langer de kitten die hij die nacht nog was geweest, maar een volgroeide volwassen lynx van een halve meter hoog. Hij schrok terug en probeerde daarna zichzelf nogmaals te bekijken. Hij was veranderd!

Layla hoorde Denzel haast niet lopen, had haar aandacht meer bij de sporen die de dieren hadden achtergelaten toen ze met behulp van het combineren van elkaars geesten, via Denzel kon horen dat ze aan het einde van het woud kwamen en dat daar mensen waren. Op zich was Layla niet mensenschuw, maar de afgelopen twee jaar hadden ze iedereen vermeden en haar stem slechts gebruikt wanneer het echt nodig was of Denzel te ver weg was om goed door te klinken met haar geest. Dus haar stem was totaal niet geoefend op contact met mensen, maar toch bleef ze doelgericht op af lopen. Aan het einde sprong Denzel naar beneden en kwam naast haar lopen. Hij inspecteerde haar outfit even en liep toen verder. Het was een outfit gemaakt van stoffen die goed en comfortabel zaten en de versieringen leken erop alsof ze een kind van de bomen was, totaal in harmonie met de natuur wat dan wel weer klopte. Maar Layla zou nooit met geesten willen praten, ze waren voor haar voldoende als ze nog leefden en als ze dood waren dan waren ze dood. Zo simpel was het en zo hoorde de natuur te zijn.

Met haar lengte van 1.75 meter en nog steeds groeiend, zag ze er niet uit als een zestienjarige, maar dat was ze toch zeker wel. Layla verscheen uit het woud en liep naar de grote groep mensen die daar stonden. Er was chaos al probeerde er mensen om er orde in te scheppen, maar er werd niet echt naar geluisterd. Gelukkig was ze in een goede bui en kon ze dat uitzetten om de mensen te helpen. Even stond ze stil en hoorde de woorden van de vrouw die overduidelijk zwanger was. Layla had vaak genoeg drachtige dieren geholpen om te weten dat stress niet hielp en als iedereen zo door zou gaan dan zou dat haar stress geven. Rustig ademde Layla in en bracht haar vrolijkheid over en hoe kalm ze zich vandaag vanbinnen voelde terwijl ze naar de zwangere vrouw toeliep en bij haar bleef staan. ‘Misschien is het beter als u even gaat zitten mevrouw.’ Haar stem was schor en hees van het weinige spreken, maar wel te verstaan.

- De kracht die Layla gebruikt is een aanwending voor iedereen om kalm te worden en te delen in de vrolijkheid die ze heeft uitgespreid. Je krijgt het gevoel dat je ook dezelfde gedachtegoed hebt als zij. Natuurlijk kun je er tegenin gaan. Ze is niet zo krachtig dat ze het je opdwingt.

De groep werd steeds groter en groter toen er nog eens enkele mensen
bijkwamen. Het viel Kristoffel op hoe hij kalmer en vrolijker werd toen
er een nieuw meisje zich weer bij de groep vermengde. Hij vond het maar
niets en voelde hoe het amulet dat op zijn borst hing warmer werd en
begon te gloeien, dat deed het altijd wanneer er magie op Kristoffel
werd uitgeoefend. Hij had het amulet van zijn vader gekregen om hem
tegen kwade geesten en andere magie te beschermen en hem te waarschuwen.
Gelukkig hoefde hij zich enkel een beetje te concentreren om zich weer
zichzelf te voelen, want op dit moment wou hij juist alles behalve kalm
zijn. hij moest alert en op zijn hoede zijn voor wanneer het stof weer iemand ging aanvallen.


Astra was in een enorm slecht humeur, vooral nu ze wist dat ze
Kristoffel niet kon beschermen tegen het stof. Heel haar leven had ze
hem al beschermd en was er iets waarbij ze niets kon doen, en dat stond
haar niet aan. Toch zou ze wanneer het zover kwam alles doen wat ze kon.
Zenuwachtig door deze gedachten wandelde ze heen een weer en
inspecteerde elke andere omstaander. Toen er plots weer een ander meisje
bij de groep kwam gromde ze waarschuwend want ze hoorde hoe hij dacht
over het feit dat er magie op hem werd gebruikt. Ze keek wel verbaasd
toen ze zag dat er vlak naast het meisje nog een andere lynx liep en
keek het duo argwanend aan.

'Astra rustig' seinde Kristoffel naar zijn anima ook al begreep hij wel
dat ze waarschijnlijk alles behalve rustig zou kunnen worden op dit
moment. Hij zou zelf ook graag de boodschap over het stof verder brengen
maar zou niet weten met wie. Hij kende hier echt niemand en
waarschijnlijk had iedereen hier al een vriend of bondgenoot die hem of
haar wou vergezellen. "Wel eehm sorry voor het gedrag van mijn anima we zijn allemaal nogal gespannen" zei hij en probeerde vriendelijk naar het meisje te glimlachen.

Athios en Tempus kwamen aan bij het hoofdgebouw van het Magisterium toen een wachter hen aansprak.“Goede middag heren, wat heeft jullie hierheen gebracht?” “We komen voor Ron Conim, het heeft enigszins haast.” Tempus had het woord genomen. “Hoe moet ik weten dat jullie te vertrouwen zijn, hebben jullie een bewijs?” geèrgerd keek Athios de soldaat aan. ´Hoe durf je zon toon tegen ons aan te slaan soldaat!´ zei hij kwaad. ´Laat ons erlangs en ik zal mild zijn bij je straf voor het verhinderen van deze belangrijke kwestie!´ gromde hij terwijl hij langs de soldaat probeerde te lopen. De soldaat weigerde echter, totaal omgepraat door Ron Conim. Athios pakte zijn zwaard en sloeg met het handvat tegen de soldaat´s helm, ervoor zorgend dat de man knock-out ging. Athios en Tempus liepen naar binnen. Toen Athios in de commandopost kwam gaf hij de werknemers een duidelijke taak. ´Stuur uilen naar elke clanleider en vorst! En laat hen bijeenkomen, hier bij het Magisterium! Schrijf er ook bij dat het in het belang van heel Dust is en dat het met spoed is!´ Athios was helemaal buiten adem toen hij zijn zegje had gedaan.

Er voegden zich steeds meer mensen bij de groep. Casper vond het allemala nogal vreemd. ''Als iedereen hier zo gezellig in een groepje gaat zitten kan het stof aanvallen en ons allemaal grijpen. Is het niet beter om ons te gaan verspreiden over het gebied. Misschien kunnen we het aanvallende stof wel vangen''
Casper haalde een jute zak tevoorschijn en wapperde ermee voor alle mensen.
''Is er trouwens iets wat ons kan beschermen tegen het stof want dan moeten we ervoor zorgen dat iedereen beschermt wordt of dat de mensen die ernaar op zoek gaat worden beschermt. We kunnen moelijk hier blijven en afwachten.''
Casper werd weer onrustig.

:Anima Tell:
Dallas ging vermoeid op de grond liggen. Dit leek allemaal nog wel lang te duren dus kon hij net zo goed een dutje gaan doen.
Hij zou wel de lucht in de gaten gaan houden. Voor al het stof er weer aan kwam. Al hoopte hij van niet.

:Anima Tell:

Elette probeerde contact te krijgen met Elina. Op de een of andere manier kwam ze niet in de gedachten van Elina, het lukte haar niet. Was dit ook een gevolg van de aanval van het stof? Zou het stof mens en Anima ook kunnen scheiden? Nee, dat kon niet mogelijk zijn. Elette besloot om dan maar via de voorouders te communiceren. “Athios en Tempus, ik laat Elina weten van de bijeenkomst, misschien is het handig als zij hier dan ook is. Zij is immers diegene die het meeste weet van dit alles.”

Elette wachtte niet op antwoord, maar haastte zich om contact te zoeken met Elina. Helaas lukte dit ook niet, wat was er aan de hand? Nog één laatste poging, de bomen. Haar laatste hoop.


Elina voelde dat ze werd geroepen. Ze liep naar de bomen, veel haast had ze niet, ze kon immers niets tegen een aanval van het stof doen. “Elina”, het was de fluisterende stem van Elette. “Vanavond is er een bijeenkomst bij het Magisterium. Alle clanleiders hebben een uilenpost gekregen, tenminste die zijn nu onderweg. Misschien is jouw hulp wel relevant! Misschien kun jij komen uitleggen.” Twee bijeenkomsten op één avond. De mensen die ze had gevraagd om te komen, liepen heen en weer. Steeds kwamen ze weer terug naar haar huis. Op van de zenuwen, nieuwsgierigheid, misschien ook wel angst. Ze wilde allemaal de bijeenkomst niet missen. “Elette, wacht op mij tot ik vanavond bij het Magisterium ben.”

Nadat Elina wat gegeten had, besloot ze dat het tijd werd voor de bijeenkomst. Het was immers al avond en heel wat mensen hadden zich hier voor haar al verzameld. Het was het dubbele van die middag. Tussen al die mensen zag ze ook Kristoffel. Tenminste Elina dacht dat het Kristoffel was. Hij leek op de jongen die vanmiddag opeens door haar hoofd schoot. Angst sloeg Elina om het hart. Hij zou toch niet het derde slachtoffer worden? Nee, dat mocht niet gebeuren.

“Dames en Heren, mag ik even jullie aandacht.” Het harde praten van net werd minder, het was nu nog fluisteren. “Goede avond allemaal. Ik ben erg blij dat jullie er allemaal zijn. In Dust is er het een en ander gaande, iets met stof. U heeft het waarschijnlijk al gehoord via roddels, maar misschien was u er ook bij één van de twee slachtoffers. Ja, u hoort het goed, er zijn al twee slachtoffers gevallen. Lord Athios en Tempus zijn naar het Magisterium om daar de mensen te waarschuwen. Het is dus serieus, geen grapje. Zij hebben daar uilenposten laten versturen naar alle clanleiders, vanavond is er een bijeenkomst bij het Magisterium. Ik stel voor om daar nu met zijn alle heen te gaan, dan kan ik daar verder vertellen. Misschien moeten we daar ook de groep opdelen, elke groep zijn eigen taak, maar dat komt later deze avond. Diegene die niet meewillen, moeten het nieuws of via anderen horen, of mij morgen weer vragen. Het spijt me als u voor niets bent gekomen. Eigenlijk ga ik er vanuit dat iedereen wel mee gaat, dit gebeurt niet vaak en niemand wil slachtoffer worden van het stof. Bedankt voor uw aandacht, volg mij als je mee gaat naar het Magisterium.”

Elina had gevraagd of ze van Jaques een paard mocht lenen, maar dat mocht niet. Hij zei: “Geen sprake van, ik heb Lord Athios beloofd om op u te passen, ik kan u niet laten gaan.” “Ga dan mee, ik moet echt naar het Magisterium, snap het dan, het is belangrijk.” “Daar kunt u gevaar lopen.” “Als jij meegaat, Jaques, dan ben jij er om te beschermen. Ik kan nu niet heel dat stuk lopen nu ik zwanger ben, dat gaat echt niet.” Deze discussie bleef doorgaan, maar uiteindelijk kreeg Elina toch haar zin. Jaques zou haar met een paard naar het Magisterium brengen.

Toen de eerste schermering viel was het tijd voor het derde slachtoffer. De bomen bewogen allemaal naar een kant, terwijl er raar genoeg geen wind was, degene die goed oplette kon dit eigenaardige ritueel voor enkele seconden aanschouwen. Vervolgens kwam er een wind, een lage wind welteverstaan, die over de bosgrond blies en veel bladeren deed opwaaien, maar dat niet alleen. Langzaam verscheen het machtige en angstaanjagende stof. Het knisperde zachtjes terwijl het zich door de wind liet meevoeren richting haar nieuwe slachtoffer. Het stof waaide langs de benen van Kristoffel, maar pakte hem niet, tenminste, nog niet. Vervolgens begon het stof te versnellen en schoot op een onschuldig meisje af. Het was Layla. Het stof beet haar gemeen toe terwijl het eerst haar benen en vervolgens haar hele onderlichaam haast 'op at'. Daarna draaide het cirkels om haar hoofd tot het uiteindelijk met een klap haar helemaal bedekte. Voor een moment was de persoon Layla verdwenen, maar na enkele seconden kwam het meisje terug. Alleen dit maal zonder geheugen.



Hint:

De vrouw die de ketting bezit heeft zich voortbewogen naar de hoofdstad van het koninkrijk Ratharym. Daar zul je haar en de ketting vinden, tussen de geweldadige soldaten en angstaanjagende zeelui. Het amulet zal opblinken aan hen die de vrouw op de juiste manier weten te benaderen.

Myrwhiënne was niet tevreden met haar antwoord, maar beet op haar lip en zei niks meer. Haar hoofd dook iets meer onder haar zwarte capuchon en ze keek nog eens observerend rond. Niet lang, maar lang genoeg om de situatie nog eens goed te begrijpen. Er waren verwarde mensen, bange mensen en mensen die zich moedig er tegen wilde verzetten. Nou ja, moedig.. Myrhiënne kreeg een glimlach, als er iets bestond om jezelf tegen het stof te beschermen kon ze zichzelf en haar clan beschermen, dat klonk wel lokkend.. Zira keek haar nog eens waarschuwend aan, en Myrwhiënne keek haar glimlachend aan. 'Ik blijf nog eventjes hier..' begon ze, terwijl ze zich bukte om Zira een aai over haar mooie kop te geven, 'ik wil erachter komen wat hier aan de hand is.' het was meer een fluister dan iets anders, en alleen naar Zira gericht. Zira knikte en de grote puma liep rustig het bos in. Ze had Zira een afbeelding toegedacht om de plant te vinden, en draaide zich weer om toen een nieuw meisje er ook bij kwam. Heel lief en aardig, Myrhiënne had geen moeite met de humeurswisseling af te staan en bleef in haar eigen waarde. Ze vond het niet fijn als mensen zo deden.. maar pas toen de andere vrouwen de gewonde neerlegde herkende Myrwhiënne haar mede clan-genoot Diadorah pas. Was zij het eerste slachtoffer..? Nee, dat had niet gemogen! Nog meer dan eerst was overtuigd dat ze iets moest vinden om haar clan te beschermen.. De rest kon van haar part ten prooi vallen, ze zou niet helpen als er iets gebeurde. Al helemaal als die vrouw wat overkwam, ze had een hekel aan de Caelos.. Opeens voelde ze een lichte trilling door de lucht heen, alsof er iets op weg is, iets kwaads.. Haar haren stonden rechtop op haar armen, alsof ze een koude windvlaag had gevoeld. Ineens zag ze het gebeuren, voor haar eigen ogen, het stof viel dat nieuwe meisje aan. Myrwhiënne stapte een paar voetstappen achteruit zodat ze zichzelf veiliger zou voelen en begraaft onder de schaduw kon ze een glimlach niet weerstaan. Helpen mochten de rest van de mensen doen, van haar hoefde ze niks te weten. Ze keek bestemd naar de zwangere vrouw, hoe dan ook zou ze mee naar het Magisterium gaan en tot de bodem hiervan komen. Haar zwarte mantel draaide ze nog eens beschermend om haar heen, en bleef intens naar het meisje kijken.. Met haar krachten kon ze er misschien nog wat ergers van maken, iets veel ergers? Maar als iemand er hier achter zou komen was ze wel gedoemd om niks te weten te komen.. Nee, ze bleef rustig staan en hield haar omgeving goed in de gaten. Maar zodra iemand naar het Magisterium ging was ze er als eerste bij!

-met overleg van de mods mocht Myrwhiënne bij de Nigris clan horen, maar als het niet doorgaat verander ik het wel.

Tempus wist niet wat er gebeurde toen hem de toegang tot het Magistrerium werd ontboden.
Gelukkig lukte het Athios om toch binnen te komen. De leiders van alle clans moesten worden ingelicht, evenals de vorsten van de grote koninkrijken. Tempus keek toe hoe er vrijwel onmiddelijk een grote horde uilen verdween in de verte.
Ook moesten de bomen worden ingelicht, om bescherming te bieden.
Wie weet kon het stof de bomen ook aanvallen, net als de Firetree.
Tempus rilde bij de gedachte daaraan, zoiets mocht absoluut niet weer gebeuren.
Tempus raak de verstrengelde stam van de Hoogste Boom aan. Het was niet vaak dat hij hem om hulp riep. De laatste keer was toen de Boom omviel en in de grond verdween. Ook het werk van de Firetree.
Tempus fluisterde wat woorden in een vreemde taal. De bladeren van de Hoogste Boom schudde heen en weer. In een fractie van een seconde zond de Boom het bericht door de wortels in de grond, naar elke boom in Dust.
''Athios, we moeten ervoor zorgen dat de gebieden zoals Fernum, Hiems, Luxa Island en Muddus worden vermeden. Daar zijn geen bomen die kunnen helpen of informatie kunnen doorgeven, daar zal iedereen een makkelijker prooi zijn''
Tempus haalde zijn hand weer van de boom af, maar het leek nog een boodschap te hebben. Tempus schokte bij het horen van het bericht.
''Een infiltrant in het Magistrerium. WIE!!''

Diadorah ging op het bed liggen. Ze voelde zich opeens zo moe. Haar hoofd was zwaar en haar lijf was week.
Ze ging onder de dikke dekens leggen en genoot van de warmte.
Onmiddelijk viel ze in een hele diepe slaap.
Ze droomde over een groot glazen meer, van allerlei kleuren glas en stof.
Ze speelde daar met haar moeder, en maakte kransjes van bloemen die aan de kant groeiden. Maar het geluk werd overspoeld door de blik van haar vader die haar dwong zijn taken in het Magistrerium over te nemen. De blik van haar vader, die ervoor zorgde dat alles waar ze van hield op deze wereld in ijs veranderde.

-ik laat Diadorah nu slapen tot ik terug ben van vakantie-

Casper schrok zich kapot toen de wind opeens begon te waaien en er een enorme wolk stof naar beneden kwam. Het stof leek iemand uit te kiezen. Van schrik deed Casper een stap naar achteren. Zijn Anima Dallas verdween achter een boom. ''Bij elkaar blijven'' gilde Casper zowat. Eerst dacht Casper dat het stof Kristoffel aan zou gaan vallen maar toen viel het stof op de onbekende vrouw die net eraan was gekomen.
Casper twijfelde geen moment en hij pakte een oude zak, zodat hij misschien wat van dat stof kon pakken en het kon onderzoeken.
Hij gooide de zak op het stof en pakte het daarna terug. De zak was niet groot genoeg om alles te pakken maar misschien had hij toch een beetje.
Toen probeerde hij de vrouw eruit te trekken maar dit lukte niet.
Het stof verdween weer snel. Casper hoopte dat er niets ernstigs was gebeurd met de vrouw. Niet zo erg als er met Diadorah was gebeurd.

-ik weet niet of ik het stof kan pakken? Dus laat fatum maar besluiten of ik een beetje van het stof heb of niet-

Nadat de avond was gevallen kwam Elina weer tevoorschijn. Ze zag er een beetje zwakjes uit, waarschijnlijk vanwege haar zwangerschap, maar sprak met een heldere stem. “Goede avond allemaal. Ik ben erg blij dat jullie er allemaal zijn. In Dust is er het een en ander gaande, iets met stof. U heeft het waarschijnlijk al gehoord via roddels, maar misschien was u er ook bij één van de twee slachtoffers. Ja, u hoort het goed, er zijn al twee slachtoffers gevallen. Lord Athios en Tempus zijn naar het Magisterium om daar de mensen te waarschuwen. Het is dus serieus, geen grapje. Zij hebben daar uilenposten laten versturen naar alle clanleiders, vanavond is er een bijeenkomst bij het Magisterium. Ik stel voor om daar nu met zijn alle heen te gaan, dan kan ik daar verder vertellen. Misschien moeten we daar ook de groep opdelen, elke groep zijn eigen taak, maar dat komt later deze avond. Diegene die niet meewillen, moeten het nieuws of via anderen horen, of mij morgen weer vragen. Het spijt me als u voor niets bent gekomen. Eigenlijk ga ik er vanuit dat iedereen wel mee gaat, dit gebeurt niet vaak en niemand wil slachtoffer worden van het stof. Bedankt voor uw aandacht, volg mij als je mee gaat naar het Magisterium.”
Er verscheen een schuine glimlach op Reaven's gezicht. Op deze manier kon ze zelf ook iets doen in plaats van afhankelijk te zijn van de clanleiders. Voordat ze begon te spreken keek ze Talos nog even vragend aan. Zonder hem zou ze niet meegaan, maar waarschijnlijk kon ze hem wel meeslepen.
"Zephyr en ik rennen hard en snel. Wij gaan mee," sprak ze plechtig. Toen ze opzij keek naar haar zwarte panter zag ze dat hij inmiddels weer was opgestaan en lichtjes gromde. "Talos," zei ze op een vragende toon.
Plotseling stak er een windvlaag op. Hij wervelde rond een nieuw meisje en Reaven zag het stof verschijnen. Ze stootte een verschrikte kreet uit, maar bleef hulpeloos toekijken. Zo snel als het kwam was het weer over. Voorzichtig liep ze naar Talos en ging achter hem staan. Met grote ogen wachtte ze af wat de rest zou doen.



Zephyr voelde het stof langs hem heen trillen. Hij brulde naar Reaven toen het te dicht bij haar in de buurt kwam. Opgelucht keek hij op toen het voorbij streek. Hij vond dat ze hier weg moesten en meldde dat aan Reaven, maar zij was te geconcentreerd op het aangevallen meisje. De sfeer veranderde van optimistisch naar koud en duister. Zephyr stapte voor Reaven om haar te beschermen en gromde nogmaals. Zijn zwarte haren stonden rechtovereind en zijn ogen flitsten heen en weer.

Elina vertelde over het stof en dat ze samen actie moesten gaan ondernemen. Dat leek Talos een goed idee. Want hoe lang zou het nog duren voordat het stof weer zou gaan aanvallen.
Hij keek naar Reaven. Het liefst zou hij met haar mee gaan. ''Ik ga met je mee'' zei Talos vastberaden tegen Reaven. Hij was zelf ook wel snel genoeg. Nog sneller zonder zijn wederhelft. ''Het is niet ver naar het Magistrerium, dus we kunnen er binnen afzienbare tijd zijn. Ondertussen moeten we ervoor zorgen dat niet weer iemand wordt aangevallen''
Maar hij had het nog maar gezegd of er kwam een vreemde wind opzetten die door merg en been ging. Een enorme massa stof omsloot een meisje en slokte haar geheel op. ''Bij elkaar blijven'' schreeuwde Casper opeens, terwijl hij een uithaal maakte naar het stof. Hij stapte ook naar voren om Casper bij te staan. Ze moesten de vrouw uit de wolk van stoffen trekken. Helaas waren ze te laat. Het stof was te snel en liet het meisje moedeloos achter. Talos ging onmiddelijk naast het meisje zitten om te controleren of ze nog in orde was, maar hij vreesde het ergste.
''Mevrouw, mevrouw, gaat alles goed'' zei Talos, omdat hij de naam van de vrouw niet kende.



Brennan was opgeschrikt van het geschreeuw dat hij hoorde. Hij voelde dat er iets aan de hand was. Onmiddelijk rende hij naar de open plek waar het geluid vandaan kwam. Een hele horde mensen stonden elkaar ontzet aan te kijken. Ook zag hij zijn wederhelft, naast een vrouw op de grond zitten. Wat was hier gebeurd?

Het meisje had nog niet kunnen antwoorden, toen Elina weer begon te spreken. Natuurlijk zou Kristoffel ook bij het magisterium komen opdagen, want hij zou alles proberen om het stof te stoppen ook al was hij niet zo machtig en sterk als sommige anderen die in de groep stonden. Elina was nog niet uitgesproken toen Kristoffels amulet plots begon te branden op zijn borst. Hoewel het onder zijn kleren zat scheen het blauwe licht zo fel dat je een lichte gloed kon waarnemen. Hij keek verbaasd op terwijl het amulet heviger en heviger begon te trillen. Plots voelde hij een windvlaag langs hem voorbijgaan en wist dat het met hem gedaan was. Zijn amulet zou hem niet beschermen daarvoor diende het niet, het waarschuwde alleen. Hij kneep zijn ogen stijf dicht toen hij slierten stof aan zijn benen voelde trekken. Een stekende pijn gierde door zijn lijf maar was enkele seconden later alweer verdwenen. Langzaam opende hij weer zijn ogen en zag dat het stof toch een ander slachtoffer had gekozen. Inmiddels lag het meisje al op de grond en stonden Casper en Talos al voor haar om haar te redden, maar beide waren ze te laat. Het was zeer dapper van hen zoiets te doen, want Kristoffel twijfelde of hij dat zelf zou kunnen. Wie weet sprong het stof wel over wanneer je een slachtoffer aanraakte.




Ook Astra die altijd aan Kristoffels zijde bleef ging door het lint. Zij had het stof zo langs zijn benen zien glippen en kon niets doen. Het enige wat ze had gedaan was stil toegekeken, want grommen zou toch niets uithalen. "gaat het" stuurde ze via gedachten naar Kristoffel die snel knikte. Toen richtte ze haar blik op die van de anima van het meisje om te zien of hij ook was aangetast door het stof.

Diadorah had een nare nachtmerrie gehad over haar vader. Ze was opeens vastbesloten dat hij uit de weg moest worden geruimd. Dat zou voor iedereen het beste zijn.
In een golf van woede wist Diadorah haar vermoeidheid te doorbreken en het huis uit te lopen. Ze wist een broodmes mee te grissen. Nu moest ze de man nog vinden. Diadorah voelde haar bloed koken. Als haar vader weg was zou haar moeder nooit meer gevaar lopen en zou Diadorah weer samen met haar moeder kunnen leven. Ze zou niet verplicht worden om een Nigris te worden. Ze zou zich, net als haar moeder bij de Caelos kunnen voegen. Ze wilde niet slecht zijn, maar werd gedwongen door haar vader. Daarom moest hij verdwijnen.
Diadorah kwam aan bij de menigte die in paniek leek. Ze zag een vreemde wolk stof aan de mensen voorbij glippen. Even bleef ze er verstomd naar kijken, maar ze herinnerde zich al snel weer haar missie.
Uiteindelijk kreeg ze hem (Kristoffel) in het oog en rende erop af.
Ze verhief haar arm met het broodmes erin en stoof gillend op de man af. Haar wraak zou bitterzoet zijn.