Oblivios viel met de rest naar beneden, maar hij was niet bang, sterker nog, hij zat te grijnzen. Wat de idiote geest niet wist, was dat diep in de grond boomwortels lagen en Oblivios die gebruikte om een soort natuurlijk vangnet te maken. Oblivios was kwaad. Wie dacht die kerel wel niet dat hij was, zomaar onschuldige mensen proberen om te brengen. Ze moesten op de een of andere manier naar de bibliotheek van Domus proberen te komen, daar zou wel een boek te vinden zijn die de vervloekte geest zou laten verdwijnen. De taal die de geest uitsprak leek trouwens ook allemaal onzin. 'Ik zal die wortels hier gebruiken om die geest eens flink dwars te zitten. En trouwens Diadorah, goede afzeiking, mijn complimenten, is er misschien een manier dat je hem kunt invriezen?' vroeg hij de ijskoningin vriendelijk alsof ze altijd al vrienden waren. 'Ik weet dat wat in het verleden is gebeurt niet voor herhaling vatbaar is, maar als we nu niets doen gaan we er misschien allemaal aan.' vervolgde hij.

~Beetje korte post...~

-Met Fatum bespeel ik hier koningin Samara van Domus-

Koningin Samara had het allemaal gehoord. Een groepje piraten en een dronkenlap hadden de feestzaal, die Samara voor het eindejaarsfeest ter beschikking had gesteld, helemaal overhoop gehaald en er waren ook wachters en obers gewond geraakt. Hier was de koningin zeker niet over te spreken en daarom besloot ze haar grote paleis dat boven Domus uittorende te verlaten en met een heus leger er naartoe te gaan. Wie weet wat voor gespuis er nog meer rondliep. De piraten en de dronkenlap werden inmiddels voorgeleid bij de rechter. Hen zou een grote straf wachten in de donkere kerkers van de oude stad Domus en marteling was niet uitgesloten, zo kwaad was Samara. Samara had zwart lang golvend haar, knalrode lippen en rode kleding aan dat uitstraalde dat ze een machtige vrouw was die geen tegenspraak duldde. Ze kon wel aardig zijn, heus wel, vooral tegen vrienden, maar tegen vijanden was ze meedogenloos. De legerstoet paradeerde door de straten van Domus en was met zo'n snel mogelijke gang opweg naar de feestzaal, dat nu een chaoszaal was geworden. En het erge was nog wel dat Samara's vader de grote koning Albrecht die zaal had gebouwd! Samara zelf zat in een koets met cavaleristen omgeven ter bewaking. Na enige tijd arriveerde ze bij de zaal. En toen trof ze het meest schokkende aan wat zo ooit in haar eigen stad had gezien. De vloer was opengescheurd en een of andere man was daar de oorzaak van. Samara zag Athios samen met een vrouw, waarschijnlijk zijn geliefde, bij de afgrond staan kijken.
'Welke schoft heeft dit gedaan!!??' brulde ze zo hard dat zelf haar persoonlijke wacht even een stapje terug deed. Ze tuurde rond en zag een man, een man in het wit gehuld zodat hij een geest leek. 'Gij zult boeten voor uw daden! Ik zal ervoor zorgen dat gij zult lijden in de diepste krochten van Domus!' riep ze tegen de man die alsmaar 'Arago' zat te roepen. Samara hoorde iemand zeggen dat de man een geest zou zijn. 'Ach blaat niet zo! Die man is geen geest, maar een terrorist!' riep ze kwaad wijzend naar de man. Het was een man uit de oude wereld, dat kon ze zo zien, maar een geest? Nee, dat kon niet, geesten hadden geen krachten, behalve Fatum de almachtige en de Caelos bosgeesten natuurlijk, waar ze continu in contact mee stonden. Maar deze man was een oplichter. De gardisten liepen naar de man toe en informeerden hem dat hij onder arrest stond. 'Niemand vernietigd ongestraft mijn feestzaal! In vergelijking met jou komen die zuiplappen er nog goed vanaf!' dreigde ze zonder medelijden.

~Sorry, maar geesten horen bij lotaccounts...~

Valerie schok op van een stem. "Wilt u deze dans van mij"
Valerie wist niet hoe ze hier op moest reageren. Ten eerste was de situatie vreemd en ten tweede ze wou niet in de belangstelling staan. Maar helaas had ze geen keus. De jongeman trok haar al de dansvloer op. Ze wou het liefst door de grond heen zakken. Maar dat kon nu niet. Opgelaten volgde ze de jongeman. En ergens voelde ze zich ongemakkelijk. Ze kende deze heer niet eens. Ze stopte toen de deuren los ging en zag dat het stormde. Wat was er toch aan de hand. Ze had niet moeten gaan. Ze had echt niet moeten gaan. Valerie rukte zich los en rende naar Grover toe. Als er wat ging gebeuren dan was ze in elk geval bij hem. De volgende minuten gingen als een was voor haar voor bij. Wat was hier aan de hand. Wat gebeurde de. Zonder ook maar in de gaten had kwam er een scheur recht op haar af. Ze viel naar beneden maar voelde net op tijd de hand van Grover die haar vast hield, Ze probeerde omhoog te komen wat niet lukte, Tranen kwam in haar op. Ze moest Grover los laten. En dat deed ze ook. In elk geval dat dacht ze. Valerie had haar ogen gesloten. Maar toen ze hem weer los deed zat ze naast Grover, Ze sloeg haar armen om hem heen en veegde haar tranen weg. "Dank je"Sprak ze. Daarmee doelde ze op dat hij haar vast had gehouden. Het liefs ging ze hier weg maar ze kon het niet. Ze kon de mensen hier niet alleen laten. Maar Grover had al bepaalt voor haar. Ze werd mee getrokken. "Weg hier" Sprak hij alleen maar. Valerie stribbelde helemaal niet tegen. Ze keek nog een keer om. "Sorry" Sprak ze tegen niemand in het bijzonder en verdween samen met Grover.

-Oké Valerie is wegxD-

Leon voelde wel haar nagels maar negeerde die gewoon, een beetje pijn kan geen kwaad. Hij liet haar pas langzaam los toen hij iemand hoorde roepen, en keek toen heel even maar op om te zien wat die man wou, maar hij keek al snel weer naar Shao Niu omdat ze zich iets lostrok en sprak . ‘Het spijt me. Ik …’ maar ze zei niks verder. Leon vroeg er ook niet naar,het enige wat hij kon doen voor het moment is er voor haar zijn. . ‘Dank je. Als je me niet..’ Ze beet op haar lip en haalde diep adem. ‘Als je me niet had opgehaald dan was ik er ook ingevallen.’ Sprak ze en opnieuw riep die man.”Geen probleem.” Zei hij zachtjes. ‘Misschien moeten we gaan.’ Knikte, waardoor hij toch even onozel begon te grijnzen. Hij begon lichtjes te lachen ookal bereikte de glimlach zijn ogen niet. Het voelde nog steeds goed aan om nog een beetje te kunnen lachen toen ze zei dat ze die schoenen altijd al had gehaat. Even schudde hij met zijn hoofd terwijl hij voelde dat zijn T-shirt wat doorweekt was maar niet door haar tranen. Hij zal straks er wel voor kijken eerst moet hij omhoog geraken. Het was simpel maar toch nam hij de arm van Shao Niu aan en trok zich omhoog. ‘Shirt uit.’ Beval ze hem waardoor hij even een wenkbrauw liet fronsen. ‘Je bloedt weer.’ Sprak ze. Hij keek naar zijn shirt en zag dat er rode vlekken op waren, . ‘Dank je, voor alles.’ Hij glimlachte”Het was geen probleem.” Zei hij vriendelijk en kalm ookal was er overal chaos. met wat tegen zin trok hij toch uiteindelijk de shirt uit en keek haar recht aan waardoor ze zou kunnen werken met de wonde die weer open was gegaan. Hij zal er nog lang mee zitten prutsen voordat het echt genezen is. Pablo sprong met een lenige beweging van de wortel waar hij eerst was en ging naast Leon zitten. “Gaat het wat met je?” Vroeg hij tewijl ze bezig was met zijn wonde

Diadorah was bijna van deze aarde weggevaagd toen ze nog netop tijd werd gered. Troebel zag ze nog wat er aan de hand was, en ze dankte haar redderin in nood. ''Dankje voor je hulp''
Diadorah ging zitten op een wortel en luisterde naar Oblivios die haar aanwijzingen gaf de geest in ijs te bevriezen. Als het een geest was tenminste. Maar haar krachten waren te zwak. ''Sorry ik moet eerst aansterken, daarna zal ik helpen'' Was Civilis er nu maar

-Sorry voor mn korte flutpost, maar ik snap niet wat die Arago nu wil-

Lavinia hield de twee kinderen in haar armen goed vast en wiegde ze liefdevol heen en weer. Het voelde goed om de kinderen zo vast te houden ondanks het niet eens haar kinderen waren. Lucifer ontwerfde zich over Lady Catharina die bij leek te komen. Lavinia voelde de wind door haar haren gaan en glimlachtte naar de kinderen. Ze keek op toen de geest weer verscheen, tenminste als het een geest was. Ze stopte ze kinderen in het zitje en draaide zich om daar de geest. De geest sprak weer woorden uit en het begon te schudden. De vloer kraakte en scheuren ontstonden. Ze keek met grote ogen naar Espe. Daar waren ze absoluut niet veilig. Ze zouden vallen als ze daar beide bleven staan. ''ESPE!'' Gilde Lavinia. Ze deed een stap naar voren op de wortels die onder haar van steen werden. Espe's ogen werden zo zwart als de nacht en die van Lavinia werden ijzig blauw. Ze voelde nieuwe energie door hun lichamen stromen door de man die de woorden sprak. Haar haren dansde op een ontzichtbare wind. De scheuren gingen verder hun kant op en Lavinia gilde het uit. Espe keek naar Pleoh en duwde hem een hoek in waar hij veilig was. Espe keek naar Lavinia en Scheuren ontstonden onder Espe. Espe nam een aanloop en waagde de sprong naar hun toe maar ze viel met een kattengejank het gat in. Lavinia's ogen werden donker en ze voelde de angst maar ook de kracht. Een witte flits. Ze hoorde een geschreeuw. Een geschreeuw van een Clanlid in nood. Lavinia vroeg zich af wat haar moeder zou hebben gedaan en keek naar Lucifer. Haar blik was triest. ''Wat!'' Beet hij haar toe toen ze zich uit zijn greep had bevrijd. ''Ik hou van je,'' Zei Lavinia en liet zich zelf naar beneden storten de diepte in. Ze hoorde een schreeuw van Lucifer en tranen verlieten haar ooghoeken. Ze greep Espe's halsband vast die ze dit keer gelukkig had omgehouden en hees zich op. Espe's vleugels sloegen op en neer maar het was duidelijk te zien dat het een schaduw was. Een duistere schaduw. Ze vlogen naar beneden om hun clanleden te redden. Ze greep Diadorah vast en hees haar omhoog. Gelukkig want ondanks de wortels die er hingen veranderde de meeste in stof. Ze zetten haar hielen in Espe's flanken en vlogen omhoog want verder konden ze niet anders zouden ze tot stof worden. Lavinia kneep haar ogen tot spleetjes voor het licht en kwamen uiteindelijk boven de grond waar de koningin de dader toesprak. Ze zetten Diadorah op de grond af en sprong zelf ook van Espe af op de stevige grond. Espe veranderde terug in een panter en viel op de grond. Lavinia greep haar vast en ging op haar knieeën zitten. ''Sssstt, rustig maar ik heb je vast.'' Suste ze Espe die met wazige ogen naar haar keek. Espe was uitgeput net als Lavinia want het gat had behoorlijk wat Energie van hen opgeslurpt. Ze drukte haar hoofd tegen Espe aan. ''Je bent een pracht beest,'' Zei Lavinia liefdevol. Espe mauwde en likte haar neus. ''Ben je boos op me..'' Vroeg Espe hun Lavinia's gedachte. Lavinia schudde haar hoofd. ''Je bent dapper en zonder jou was Diadorah echt weg..'' Zei ze liefjes. Espe knikte. ''Rust maar uit, ik breng je wel in veiligheid..'' Zei ze zachtjes. Espe knikte en veranderde voor de laatste keer in een vogel alleen dit was haar standaard kraaienformatie en Lavinia zou haar nu makkelijker kunnen dragen. Ze moest rusten. Lucifer en Pleoh zouden wel boos op hen zijn maar Lavinia had Diadorah gered en als hij niet begreep dat haar Clan belangrijk genoeg voor haar was om er voor te sterven had hij haar nooit begrepen.

Gonzalo ging maar eens kijken bij het eindejaarsfeest en zag dat er genoeg aan de hand was. Voor de deur stond zijn vriend Athios en zijn verloofde Elina. 'Wat is hier aan de hand' zei Gonzalo opgeschrikt. de deur van de zaal was verwoest maar Athios vertelde hem dat achter de deur een vreselijk drama had plaatsgevonden. Gonzalo was niet zo'n bangebroek dus was hij van plan om de zaal eens van binnen te gaan bekijken. Gonzalo opende voorzichtig de enorme deur en liep rustig de zaal binnen. De zaal was compleet verwoest en in het midden zat een diepe kloof. Gonzalo klom in één van de pilaren en keek in de kloof. In de kloof zaten mensen opgesloten. 'Ik haal jullie eruit' schreeuwde Gonzalo naar de mensen in de kloof. Gonzalo sprong behendig van pilaar naar pilaar en landde naast de kloof. Hij liep weer naar buiten en kocht bij de smid een paar klossen touw. Hij sprintte weer terug naar de zaal en opende de prachtige deur. Hij klom weer in de pilaar en bond de touwen eromheen. Toen hij dat gedaan had gooide hij het touw in de kloof. Het leek wel alsof het touw ervoor gemaakt was want hij kwam precies bij de menigte uit. Het zou niet lang meer duren voordat iedereen uit de kloof was. Gonzalo was nu nog wel benieuwd wie deze chaos had aangericht. Hij liep weer naarbuiten en zag daar een man lopen die werd afgevoerd door de wachters.'Ik ben benieuwd of dat die achterlijke gek is die dit heeft aangericht. Zo'n iemand verdiend de doodstraf en op zijn minst een stinkende natte cel voor de rest van zijn leven'. Gonzalo zag dat de konigin ook was gearriveerd en ze was niet zo blij dat haar zaal verwoest was. Gonzalo liep naar de konigin. 'Sorry dat ik u stoor majesteit maar ik heb ervoor gezorgd dat alle mensen ongedeert uit de kloof kunnen klimmen. Ik hoop dat de schoft die dit heeft uitgericht een goede straf krijgt'. Gonzalo stelde Athios voor om de schoft die dit had aangericht te begeleiden naar zijn cel. Athios vond dit een goed idee en ze sloten zich snel aan bij de wachters die de kakkerlak naar zijn cel brachten.

(met toesteming van Athios natuurlijk:P )

Shao Niu verborg haar gevoelens en probeerde te glimlachen om het feit dat zij nog veilig was en dat er verder niets was gebeurd, maar het was erg lastig en Leon wist wat er was gebeurd dus was het nog moeilijker te verbergen. Hij had haar arm aangenomen en ze moest zich goed staande houden toen hij zich aan haar omhoogtrok anders zou ze naar voren zijn gevallen en was hij met haar mee gevallen. Tegen de tijd dat ze bij de boom waren waar ze hem richting de grond drukte, was de rode vlek al groter geworden en wilde ze dat hij zijn shirt uittrok. Blijkbaar had hij het zelf nog niet in de gaten, want zijn wenkbrauw trok hij omhoog bij wat ze zei dus gaf ze een verklaring. “Het was geen probleem.” Ze keek hem sceptisch aan en schudde haar hoofd. ‘Dankzij mij bloed je weer en wie weet waar je verder nog gewond bent, want je merkt het zelf ook niet op.’ Mopperde ze zachtjes en keek met grote ogen naar de wond die tevoorschijn kwam toen hij zijn shirt uittrok. Naar de wond blijven kijken. herinnerde ze zichzelf in haar gedachten en pakte een van de vele mesjes die in haar outfit lagen waarmee ze een stuk van haar rok afsneed en dat in repen sneed. Met het shirt van hem drukte ze de wond dicht. Ze had hiervoor haar beide handen nodig en drukte die met kracht op zijn borst. ‘Je mag ertegenin gaan. Dan is het nog sneller gestopt.’ Ze keek hem even aan en voelde haar armen trillen van de spanning die erop stond doordat ze hem probeerde terug te duwen terwijl het voor hem veel gemakkelijker was om naar haar te komen. Bij zijn vraag verloren haar armen even de kracht, maar daarna drukte ze nog harder. ‘Ja, het gaat.’ Zei ze zacht, maar liet haar blik niet die van hem kruisen zodat hij niet haar pijn kon zien.

Xia Wan had de blik in haar dochters ogen gezien toen ze viel. Ze ging op precies dezelfde manier naar beneden en verloor op dezelfde manier het aarde oppervlakte als haar kinderen. Ze kon zich de geschokte blikken nog voorstellen toen ze zagen hoe hun moeder kon blijven staan, maar zij wegzakten. Wegzakten om te sterven en nooit meer te worden aanschouwd. Nu viel ze, maar ze viel door een gat van kleuren heen. Het was niet langer donker en ze zag dingen in de kleuren, maar kon ze niet beschrijven. Wat was het dat er voor zorgde dat ze zich veilig voelde? Haar snelheid begon af te nemen en de laatste centimeters zweefde ze boven de grond voordat ze erop belandde. Het was donker hier, maar ergens zag ze een licht, een licht van een kleur die ze in het vallen had gezien. Even ving ze een glimp op van de geest die het feest had verpest en haar instincten vertelden haar dat de geest de gevallen personen iets mee wilde geven, iets dat ze nodig zouden hebben en zij zou hem vertrouwen. Ze zou niet naar boven proberen te klimmen, maar zou het licht volgen door de duisternis heen. Ze probeerde haar dochter nog mentaal te bereiken, maar dat lukte niet. De duisternis was te dik en ze waren te ver van elkaar verwijderd. Ze wist niet wat de rest deed, maar zij nam haar groepje uit Lihual mee richting het licht dat ze allemaal leken te zien.

‘Je mag ophouden met kracht zetten, rust maar tegen de stam.’ Shao Niu haalde iets later ook voorzichtig haar handen weg en zag tot haar opluchting dat het was opgehouden met bloeden en ze veegde even wat zweet van haar voorhoofd en keek daarna verschrikt. ‘Zeg me niet dat ik nu een rode streep op mijn hoofd heb staan en leun iets naar voren.’ Ze wikkelde de repen om zijn borstkas heen, de zijde strak aantrekkend en maakte het met een ingewikkelde knoop vast. ‘En je laat het zitten totdat ik het er weer vanaf haal. Beloofd?’ Ze wist dat ze nu streng moest zijn, dat hij echt moest doen wat ze zei anders zou het misschien weer gaan bloeden. Nu ze eindelijk rust had, ging ze naast hem zitten en sloot haar ogen. ‘Wat ga jij nu doen?’ en draaide haar hoofd naar hem toe waarna ze haar ogen langzaam opende.

Paco slaakte een opgeluchte zucht toen hij Mikaela terug zag komen en met de ring gelukkig. Voorzichtig pakte hij het zilveren sieraad op met zijn tanden en sloot zijn ogen. Hij concentreerde zich op Jaime. Plotseling leek toen de omgeving te vervagen en voor hij het goed en wel besefte opende hij zijn ogen en was hij ergens anders. Langzaam hief de wolf zijn kop en keek hij even verdwaasd naar Mikaela die naast hem stond en Jaime die daarachter stond.

________________________________________________

Er ging een schok door Jaime heen en dat was niet doordat er allerlei dingen leken te gebeuren in de feestzaal, maar omdat een deel van hemzelf eindelijk zijn weg terug gevonden had naar hem. Jaime opende zijn ogen en stapte direct naar Paco toe. Zijn blik versmolt met die van de Anima en de jongeman kon enkel glimlachen. “Maatje! Je bent er weer! Ik wist wel dat Mikaela je kon helpen.” Toen versmalde zijn lach zich echter iets terwijl hij de ring omhoog hield. “Die houd ik vanaf nu altijd om, wat er ook gebeurd.” Jaime zag hoe Paco daarop knikte en via hun herstelde geestelijke band duidelijk maakte dat hij hem niets kwalijk nam, maar Jaime deed dit wel. Hoe kon hij zo stom zijn geweest? Natuurlijk had hij van tevoren ook niet kunnen bedenken dat hij gewond zou raken op een gewoon feest, maar toch…had hij dat risico nooit mogen nemen.



Paco zag dat Jaime er best wel mee zat dat hij het enige wat hen kon helpen tegen de vloek niet om had gehad. Ja, het was best gevaarlijk geweest, maar ze waren nu weer samen. Dat was wat telde. Even ging zijn blik van zijn wederhelft naar Mikaela. Hij keek haar zichtbaar dankbaar aan. Zonder haar was de wolf waarschijnlijk niet meer wakker geworden. Dit maakte hij ook duidelijk aan Jaime die bevestigend knikte.

_________________________________________________________

Minstens net zo dankbaar sloot Jaime Mikaela in zijn armen. Hij kon haar wel doodknuffelen. “Dank je." fluisterde hij in haar oor, niet wetende dat zijn omhelzing haar redding zou worden, want net nadat hij deze woorden had gesproken, begon de vloer onder hen te trillen en te scheuren, precies op de plaats waar Mikaela stond. Net op tijd wist Jaime Mikaela naar achteren te trekken en zichzelf vast te grijpen aan de zware, eikenhouten tafel waar Paco op lag. Gelukkig leek dat meubelstuk voor nu bestand te zijn tegen de schokken. “W-wat gebeurt er?” riep Jaime verschrikt terwijl hij zijn ene arm nog steviger rond Mikaela’s middel sloeg.

(Sorry, het gaat allemaal wat snel, maar er is inmiddels zoveel gebeurd! o.o)

Mika keek al huigend toe hoe Paco iets deed met de ring. Al snel merkte ze de reactie op. Ze werd door iets terug getrokken ze wist niet zeker of ze zich ertegen moest verzetten maar het gevoel dat ze terug bij Dalech zou zijn overwon het en ze liet zich gewoon mee terug trekken naar de echte wereld even kreeg ze een fris gevoel over haar heen, toen viel ze bijna door haar benen. Gelukkig kon ze zich optijd vast houden aan de tafel waar eerst Paco had gelegen. “Maatje! Je bent er weer! Ik wist wel dat Mikaela je kon helpen.” Mika grijnsde wat flauwtjes doordat ze weer eerst op krachten moest komen. Het was moeilijker geweest dan ze had gedacht. Maar ze was blij dat ze had kunnen helpen. Het was een echte opluchting om te zien hoe ze weer bij elkaar waren. Ze zag dat paco haar bedankte waardoor ze beleeft terug knikte Inneens voelde Mika de grond onder haar bewegen maar ze was nog te uitgeput om er direcht op te reageren. Ze voelde dat Jaim haar vast nam en er vlug van weg trok. Ze huigde wat van de spanning. "Bedankt mompelde ze. Terwijl ze toch wel even verbaast rond keek. “W-wat gebeurt er?”Hoorde ze hem verbaast vragen. Even kreeg ze een angstig gevoel. Zonder erbij na te denken leip ze weer naar de deur van de zaal en smeet die open maar stond direct in het deur gat stil."Jaime je moet dit komen zien" De angst was duidelijk in haar stem te horen.

(moest snel doen)

Het had geen zin meer. Het feest kon afgelopen zijn, en wel nu op dit moment. Dust was het gewoon niet waardig één jaar te bestaan en dan ervoor feest te vieren. Misschien was dit wel een teken dat er nog geen tijd voor feestvieren was. Tempus schudde zijn hoofd. Maar dat was niet het enige dat schudde. De hele vloer viel in stukken uit elkaar en zakte weg in een grote zwarte vlek. Daar ging een handgemaakt mosaiekwerk, maar dat was niet waar Tempus aan dacht. De mensen en hun Anima's waren in gevaar. En Catharina en haar kinderen.
Tempus sprong behendig van de een naar de andere stukken die bleven hangen. Maar steeds vielen ze onder zijn voeten. Tempus kroop langs de muren en zoch naar Catharina. Maar de ontstane groepjes mensen verborgen haar. Tempus kon haar nergens zien. Misschien was ze al door de grond gezakt. En Tempus wist dat ze in het stof terecht zou komen. Als je daar niet wist waar de ingangen waren vanuit het stof tot de wereld van Dust kon je voor altijd verdwalen. En dat mocht niet gebeuren.
Langzaam liet Tempus zich langs de muur en de fundering naar beneden glijden het gat in. Daar hield het op. ''Dusty jij moet de mensen in orde houden'', sprak hij.
Daarna liet hij zich in het stof vallen, opzoek naar Cath, haar kinderen en de andere gevallen mensen.

Lucifer haalde verschillende mensen uit de ingestorte troonzaal en zag bij iedereen de verslagenheid op de gezichten, maar niet bij hem. Het enige wat je bij hem kon zien was de sluimerende woede die je over je heen kon krijgen als je niet deed wat er werd gezegd. Hij zag hoe langzaam aan de wortels zich terug begonnen te trekken, dat de mensen niet langer daar konden blijven staan en moest nog gauw richting enkele mensen die te verdoofd waren om te lopen om ze mee te nemen naar de vaste grond. Bij de laatste personen die op de kant waren, keek hij om zich heen en zag een zooitje ongeregeld staan dat nog te verdoofd was om iets te doen. Niet dat hij wist wat te doen, hij wilde maar een ding hebben. Hij liep terug naar de vrouwe die met haar wil de wortels tevoorschijn had kunnen halen en hurkte voor haar neer. Haar ogen zagen al weer een stuk helderder, maar ze was nog te versuft en uitgeput om zelfs hem een sarcastische blik toe te werpen. Dan was het erg, want die vrouw deed niets liever dan dat. Hij kneep haar even geruststellend in de schouder en ging weer recht staan waar hij een paar mensen in een keer aan de kant zag wijken. Hij draaide zich en zag degene staan die zijn woede meteen aan de oppervlakte bracht. Hij duwde de mensen aan de kant en zag van een andere kant al Pleoh aankomen. Nou ja, hij zag hem niet, maar voelde duidelijk zijn aanwezigheid aankomen. Toen zag hij haar staan en hij moest even stil staan en schudde zijn hoofd en kon niet ontkennen dat hij ergens een gevoel van trots dat hij met dit was getrouwd. Dat hij met deze geweldige, beeldschone vrouw iedere dag wakker mocht worden en hoeveel hij wel niet van haar hield. Daar kwam ook zijn woede vandaan, van het feit dat hij zoveel van haar hield. Langzaam zette hij de laatste passen en ging voor haar staan en haalde voorzichtig zijn handen omhoog naar de handen waar Espe inlag, dit keer in haar kraaiengedaante. Heel rustig en beheerst schoof hij zijn handen tussen de hare en Espe en gaf Lavinia de tijd om in zijn ogen te kijken en het vertrouwen te vinden dat ze hopelijk altijd in hem had. De stilte tussen hen was overduidelijk, maar hij was nog niet van plan er iets aan te doen, ze zou mooi af mogen wachten, kunnen proberen zijn plan te doorzien, want hij had inderdaad wat voor haar in petto. Zodra hij Espe had, tilde hij haar op en hurkte neer bij Pleoh die naast hem stond. Doe voorzichtig. De tijger gromde even, onbekend wat voor antwoord het nou precies was, maar opende zijn bek en Lucifer legde Espe erin. ‘Niet tegenstribbelen meisje.’ Fluisterde hij tegen de kraai en wist dat Pleoh haar niets aan zou doen ondanks zijn woede en keek toe hoe ze wegliepen voordat hij zich omdraaide naar Lavinia en de stappen naar voren deed die nodig waren om bijna tegen haar aan te staan en terwijl zijn ene arm langzaam om haar middel gleed en haar naar hem toetrok, tilde hij met de andere hand haar kin op en legde de hand daarna in haar hals. Haar blauwe ogen met het randje zwart tegen de randen waren zo gemakkelijk te lezen en hij moest bijna lachen om de koppigheid die hij erin las. De koppigheid die ze optrok om zich te kunnen verweren tegen wat hij ook maar zou zeggen en dat was ook de reden dat hij niets zei. Tergend langzaam liet hij zijn hoofd zakken en stopte toen hij zijn lippen boven de hare had hangen. Een zachte zucht kwam over zijn lippen en met een kleine glimlach kuste hij haar teder en zachtjes. Mijn mooie tijgerin. Zijn woorden moesten in zijn acties te lezen zijn en hij liet de kus zo lang mogelijk duren, maar trok zich uiteindelijk met tegenzin terug. Zijn vingers streelden haar haren en legde zijn voorhoofd tegen de hare. ‘Als je niet wil dat ik hier de kleren van je lichaam scheur zul je het nu moeten zeggen.’ Zei hij ernstig voordat zijn grijns doorbrak en haar opnieuw kuste, zacht en teder, alsof hij haar nog nooit eerder gekust had.

Pleoh had Espe vast op een manier waarop tijgers normaal hun jongen meenamen als ze niets mocht overkomen, alleen kon hij haar niet vasthouden in haar nekvel dus lag ze volledig in zijn bek en hij nam haar mee. Hij liep maar door totdat hij geen mensen meer kon horen en legde haar daar op een bosje mos neer en ging bij haar liggen. Hij had voldoende afstand, maar om haar iets van comfort te geven lag het puntje van zijn staart dicht bij haar. De eerste fase voor vergiffenis. De rest van de fases zou ze zelf hard voor moeten werken, want hij was er niet goed in om vergiffenis te schenken en zij om te krijgen.

Waren de mensen geboren om koppig te zijn, of waren ze geboren om dwars te zitten.
Hij steeg neer op de grond om te kijken of er mensen waren gevallen. Hij werd opgepakt en opgesloten in een omgeving van ijzeren spijlen. Hij werd van zijn persoonlijkheid beroofd. Hij werd ontgeest.
Ze weten niet hoe erg het is om alleen in een geestgedaante te kunnen verschijnen. Dat komt simpelweg omdat hij niet volledig was opgeroepen. Waarom had men zijn wens niet afgemaakt. Waarom kon hij nu alleen maar voor de helft leven. Het was geen eens een leven.
Een ding wist hij zeker. Hij was zeker niet gekomen om hier te aanschouwen wat er mis gaat. Hij was hier voor verbetering. En hij was en bleef een dolende ziel. Geen mens, al helemaal niet gehuld onder een cape. Slechts een geest met het beperkte vermogen om zijn doel waarvoor hij gekomen was te voltooien. Een schijnbaar onmogelijk doel, maar dat was niet aan een ziel om dat te beslissen. Hij had het maar te voltooien. Pas dan kon hij rusten.
Hij bleef zitten tussen de spijlen van de kooi. Als schijn dat hij niets anders kon. ''Arago'' sprak hij voor de zoveelste ontelbare keer.
''oculos claudunt Mute auditus oblivisci odor Aperi anima'' Sluit je ogen, demp het horen, vergeet het ruiken en open je ziel.

Jaime keek Mikaela met een verontruste blik na toen zij naar de deur liep. Even wierp hij een blik op Paco, die gelukkig al overeind was gekomen en van de tafel sprong. De wolf knikte hem toe. Ook bij hem viel er een zekere bezorgdheid in zijn ogen te lezen.

In enkele, snelle passen liep Jaime hierna naar Mikaela toe en ging schuin achter haar staan. Wat hij toen zag, deed zijn mond van verbazing en verontwaardiging openvallen en zijn ogen wijd opensperren. “W-wat is dit? Hoe kan d-dit?” bracht hij hakkelend uit. Als kind had hij een stotterprobleem gehad, wat nog weleens terug wilde komen als Jaime te druk was met andere dingen om op zijn ademhaling te letten.

De hele zaal was verwoest. Schilderijen, kroonluchters en andere kunstwerken waren naar beneden gekomen, de vloer was gescheurd en er was daar nu een groot gat te zien. Een schok ging door Jaime in bij het zien van verschillende mensen en Anima’s die erin waren gevallen, maar op wonderlijke wijze waren gered door boomwortels. Echter leek het alsof de wortels zich alweer begonnen terug te trekken. In dat geval…zouden velen het niet gaan redden. Hij moest iets doen!

Nadat hij deze beslissing had genomen, plaatste hij zijn beide handen op Mikaela’s schouders en draaide hij haar zo naar zich toe. Een ernstige uitdrukking beheerste zijn gezicht. “Luister, ik moet deze mensen helpen. Ik kan ze niet aan hun lot overlaten.” sprak hij kalm, met toch een lichte trilling in zijn stem. “Maar kun jij dan alsjeblieft weer iets voor me doen?” ging hij verder terwijl zijn blik iets verzachtte. “Kun jij voor mij op Paco passen? Hij is nog te zwak om alleen te blijven.” En daarbij wil ik niet dat jou iets overkomt, voegde Jaime er in gedachten aan toe. Toen ging zijn blik kort naar Dalech. Zijn hulp zou hij eigenlijk best goed kunnen gebruiken, maar hij kon dat niet van de zeearend vragen tenzij hij zelf aanbood te helpen.
Zijn ogen zochten nu die van Paco. De wolf knipperde rustig met zijn ogen. “Het is oké. Ga maar. Ik red me wel.” deelde de Anima mee via hun gedachtes.

Jaime twijfelde, maar knikte de wolf uiteindelijk toch bemoedigend toe. Hierna draaide hij zich om richting de zaal en bleef op de drempel van de deur stilstaan. Ergens brandde het besef dat hij best weleens niet terug zou kunnen komen van deze reddingsactie, maar dat risico zou Jaime willen nemen als hij daarmee veel mensen kon helpen. Hij haalde een keer diep adem en begon alvast een route te plannen zodat hij zo veel mogelijk mensen kon helpen zonder zelf in het gat te vallen.

Alles ging te snel voor Sam. Het ene moment danste hij met de dame met de rode mantel en het volgende moment werd de deur open gegooid en gebeurde er verschillende dingen. Dingen dat hem deed naar denken. Welke gek deed dit nu. Eigenlijk vond hij het wel grappig.
Behalve toen de vloer begon te trillen. Sam rende achter uit en kon nog net voorkomen dat hij er in viel. Daarna vluchtte hij naar de deur. Sam keek om en zag dat Zeus hem achter naar ging. Toen hij de deur uit rende keek hij nog een keer om.
Hij liet dus iedereen in de steek. Maar hij kon niet helpen. De volgende keer toen dat gebeurde eindigde het naar voor hem.


-SAM IS WEG-

MIka kon har eigen ogen niet geloven. Het was een ramp. Normaal zou het een leuk feest moeten worden, dat al snel verpest werd door een dronkaard en uiteindelijk door een spook iets voor heel de zaal riep en toen alles verwoeste. Het was ongeloofelijk. Waarom deden ze dit. Tempus die hier waarschijnlijk veel werk heeft moeite heeft moeten voordit, Het is gewoon niet eerlijk. Dit zou moeten een feest zijn geweest waar iedereen de ruzie's even alleen op dit moment aan te kant zou schuiven en gezellig kletsen ,maar die geest heeft het gewoon verpest. Het is gewoon niet eerlijk. Dalech die op haar schouder gerust zat keek strak naar de verwoeste zaal. Al die mensen. De angst bekroop Mika als een rilling die onverwacht verscheen. Ze moest helpen maar Jaime was haar voor toen hij haar naar hem draaide. “Luister, ik moet deze mensen helpen. Ik kan ze niet aan hun lot overlaten.” sprak hij kalm, met toch een lichte trilling in zijn stem. “Maar kun jij dan alsjeblieft weer iets voor me doen?” Ze wou nee zeggen maar hij zou meer kunnen aanrichten dan zij. “Kun jij voor mij op Paco passen? Hij is nog te zwak om alleen te blijven.” Ze knikte. En keek heel even naar Dalech"Maak je geen zorgen ik help hem" Sprak Dalech in haar gedachten."Op een voorwaarde, als je Dalech mee laat helpen. Hij is sterk genoeg om een mens te kunnen dragen." Dit moest hij acepteren. Ze merkte dat hij het goed vond. Met een kleine tegen zin ging ze tegen de schouder van Jaime staan zodat Dalech zijn klauwen daar in zette."Pas goed op jaime, en jij zeker ook Dalech ik wil jullie alle twee hier na terug zien" Beval ze met een trilling.



Dalech wou liever bij Mika blijven maar ze had de angst gevoeld. Die angst was niet voor haar zelf. Maar angst voor de mensen die in de problemen zaten, hij kon het niet verdragen dat ze dat voelde. Ze zou beter bang zijn voor haar eigen leven maar nee zo werkte Mikaela helemaal niet. Ze zou liever andere mensen redden dan voor haar eigen leven te zorgen. Daarom deed hij dit. Hij zou de andere helpen. Mensen die nog steeds in de problemen waren. De schouders van Jaime voelde anders aan dan die van Mika... niet zo zacht en hij kon zijn doordat Dalech zijn klauwen in zijn schouder zette Jaime het wel degelijk voelde. Mika niet...zij was dat gewoon geworden door jaren te hebben getraint. Van de ene dag na de andere leerde je dat nu eenmaal niet."Laten we gaan" Duwde hij dat in de gedachten van Jaime. En als bewijs kraste hij even en sprijde zijn rechter vleugel waar de hoofd van Jaime niet in de weg stond. Even knikte Dalech nog naar Mika toen ze hun een beval gaf. Typisch Mikaela bedacht hij grappig bij zichzelf. Toen draaide ook hij zijn hoofd en keek naar de verwoeste zaal en de wanhopige mensen.

Diadorah's zicht werd weer beter, maar ze kon nog steeds niet goed contact maken met Civilis. Gelukkig werd het doorzichtige lapje geest afgevoerd. Al had Diadorah er een hard hoofd in. Ze moest hem zelf te pakken krijgen. Of diegene te pakken krijgen die de geest had opgeroepen. En ze had al haar vermoeden erover. Schichtig keek ze naar Tempus die in het gat verdween. Heel langzaam sloop ze van de grond af en liet zichzelf in het gat glijden. Want als de oproeper niet meer kan roepen, dan heeft de opgeroepene ook niets meer om voor te blijven leven. Twee vliegen in één klap.

:Anima Tell:
Civilis vloog naar het paleis van Domus, en dook langs een kooi de volle zaal in. Waar was Diadorah, was ze in dat gat gevallen. Hij zocht om zich heen, en daalde neer op de grond.
''Diadorah, meesteres waar ben je''

Cari, viel plots in een gat, gelukkig kon ze zich nog vastgrijpen aan een wortel. Ze keek in het gat, het zag er behoorlijk diep uit. Ze was gelukkig dat ze er niet in gevallen was. Maar ze maakte zich ook zorgen, wat als er iemand anders wel was gevallen. Ze moest helpen. En blijkbaar was ze niet het enige met het idee want Tempus verdween ook al in het gat. Met daarop volgend Diadorah. Cari wist niet of ze dat moest vertrouwen. Dus besloot ze zelf ook maar voorzichtig het gat in te glijden. Hoe is het mogelijk dat een Geest zoveel schade aan kan richten. Gelukkig was hij nu opgepakt. Ookal vroeg Cari het zich af of het zin had. Als geest moet je toch door muren kunnen. Dus hem in een cel zetten heeft niet veel zin. Langzaam begon ze iets bewegends te zien. 'Tempus, ben jij daar?'

leon had helemaal niet in de gaten gehad dat hij aan het bloeden was, wat betekende dat het geen pijn deed dus volgens hem nou niet echt zo erg was. Maar hij kon aan Niu zien dat ze daar niet mee akkoord was, nochtans had hij gezegt dat het niet zo erg was. Maar ze wou niet luisteren.‘Dankzij mij bloed je weer en wie weet waar je verder nog gewond bent, want je merkt het zelf ook niet op.’ Mopperde ze zachtjes Met tegen zin deed hij zijn T-shirt uit en mopperde wat tegen zichzelf van dat het niet zo erg was om er direct voor te zorgen.‘Je mag ertegenin gaan. Dan is het nog sneller gestoptHeel even fronsde hij zijn wenkbrauwen maar liet dat al snel weer wegvaren. Terwijl ze bezig was met zijn wonde keek hij bezorgt om zich heen. Het was vreselijk om te zien wat die geest heeft gedaan. Wat wou hij hier eigenlijk mee bereiken. Als het was om iedereen wanhopig te maken door verschillende mensen in het gat te laten vallen, dan is het hem goed gelukt. Het meisje dat naast hem had gezeten trok even zijn aandacht. Hij keek haar geirriteerd aan toe hij zag dat ze in het gat liet vallen. Hij schudde even zijn hoofd. Niu zei dat alles goed ging maar hij wist dat ze loog. toen hij merkte dat ze het goed genoeg had verzorgt stond hij recht."Ik ga achter je moeder aan. Blijf hier ik zou het niet kunnen verdragen als er iets met je gebeurd." Even wees hij naar een deur dat open was" Ga daar naar toe. Ik zal je zoeken als ik ze heb gevonden. En doe niks dat jou in gevaar kan brengen. Even boog hij zijn hoofd. En gaf een zacht en maar amper voelbare zoen op haar wang. Daarna draaide hij zich op "Pablo laten we ering gaan." Pablo die al zonder naar de woorden te luisteren al naast hem stond. Leon kroop op de grote wolf, die zonder enige aanmoedeging zijn klauwen uittrekte en in het gat sprong."Het duurt niet lang" Riep hij nog naar Niu voor hij verdween in het gat.


Pablo had al geweten wat Leon al die tijd van plan was. HIj zou iedereen redden als het moet. Niet dat ht al te slim was, maar Pablo begreep zijn gevoelens en was het daarom ermee akkoord. Hij voelde het gewicht van Leon op zijn rug, niet dat het veel woog. Hij spande gewoon zijn spieren op en het leek alsof hij er helemaal niet op zat. Pablo vond het niet nodig om nog te luisteren wanneer hij zou gaan. Hoe eerder hij de andere zag hoe sneller het voorbij zou zijn, hij sprong in het gat en zette zijn klauwen stevig tegen de muur randen zodat je het schrapen kon horen. Het was diep maar uiteindelijk belande Pablo toch op de grond vlak naast het meisje dat Cari heette.

Leon zag dat ze naast Cari stonden dus sprong hij van Pablo en knikte even naar haar en keek toen voorzich en merkte dat er licht wat verderop was. Tempus zag hij ook wat verderop.

Lavinia keek naar haar handen waar Espe verloren lag. Een lichtte glimlach sierde haar gezicht toen ze keek naar haar Anima. Als een baby hield ze de vogel vast en streek voorzichtig door de zwarte veren heen. ‘’Hoe kan ik nou ooit boos zijn op jou, mijn lieve Espe..’’ Fluisterde ze zacht. ‘’Je bent dat ene sprankje hoop dat mij met beide benen op de grond hou. Die mij laat zijn wie ik had willen zijn.’’ Zei Lavinia zachtjes. Haar ogen begonnen te glimmen van tranen die opwelde. Ze was moe. Zo moe. Moeizaam kwam ze overeind en keek om zich heen. Ze keek richting de deur waar vele mensen door heen stroomde. Ook zij moest maken dat ze weg kwam. Dit was niets meer dan een uit de hand gelopen feest. Ze zetten een voorzichtige stap richting de deur en probeerde niet op een scheur in de vloer te staan wat moeilijk ging. Moeizaam kwam ze op een stuk vloer die ongedeerd was gebleven. Ze keek naar de deur waar mensen uit de kant werden geduwd. Ze bleef roerloos staan want Lucifer kwam haar kant op. Hij had een vastberaden blik in zijn ogen maar Lavinia was niet bang voor hem. Hij bleef even staan en schudde zijn hoofd. Een scheve glimlach kwam te voorschijn. Hij moest toegeven dat ze dapper was. En zij moest toegeven dat ze roekeloos was geweest. Maar Espe ging nu voor. Ze voelde het trillende beestje in haar handen. Ook bij haar kwam een koude rilling omhoog. Lucifer zetten zijn laatste passen naar haar toe en hij hief zijn handen omhoog en legde de onder haar handen. Heel voorzichtig en beheerst schoof hij zijn handen tussen die van haar en Espe terwijl hij haar aan keek wat haar de tijd gaf om in zijn ogen te kijken. Ze voelde een lichtte glimlach op komen maar ze hield zich in. Ze haalde haar handen voorzichtig onder hem vandaan zodat Espe in zijn grotere handen lag. Ze lag er zo vredig maar ook zo verloren er bij. Lavinia beet op haar onderlip. Er heerste een grote stilte die zij niet zo gaan vullen. Hij tilde Espe op en hurkte neer bij Pleoh die naast hen was komen te staan. Pleoh gromde even en Lavinia wist dat de twee weer bij begin waren. Want Pleoh was te koppig haar daden zo te vergeven en Espe was te koppig om haar fouten toe te geven. Maar Lavinia wist dat er iets tussen hen speelde maar wat wist ze niet. Ze vertrouwde Pleoh volledig. Pleoh opende zijn bek en Espe werd er voorzichtig in gelegd. Het kraaienkopje hing er verloren bij en Lavinia bevochtigde haar lippen. Ze keek hoe Pleoh met Espe in zijn bek weg liep en keek pas omhoog toen Lucifer haast tegen haar aan stond. Ze voelde zijn adem op haar huid. Ze bleef in zijn ogen kijken en voelde zijn arm om haar middel slaan. Ze keek even naar zijn hals maar zei niets. Ze werd naar hem toegetrokken en Lavinia keek naar de knopjes op zijn blouse. Zijn andere hand tilde voorzichtig haar kin op zodat ze werd gedwongen om hem aan te kijken. Haar half blauwe ogen glommen want ze werden altijd nog omgeringd met een zwarte rook. Haar ogen keken hem haast onschuldig aan. Net als hun eerste ontmoeting toen ze elkaar te lijf gingen. Maar net als die keer kon je haar koppigheid zien. Want Lavinia zou haar fouten nooit toegeven tenzij ze daar toe werd gedwongen. Zijn hand gleed naar haar hals en ze zag zijn ogen twinkelen. Dat betekende meestal dat hij iets van plan was. Langzaam zakte zijn hoofd naar beneden en Lavinia bleef hem aan kijken. Haar ogen begonnen steeds meer te twinkelen hoe dichterbij hij kwam. Haast plagend hingen zijn lippen boven de hare. Ze kon niet meer ontsnappen aan zijn bruine ogen. Ze voelde zijn adem op haar huid neer strijken en Lavinia kon niet anders dan hem onschuldig aan kijken. Een kleine onschuldige glimlach verscheen op haar gezicht. De onschuld die enkel Lucifer omhoog kon krijgen bij haar. Ze voelde zijn lippen op die van haar neerdalen. Zo liefdevol en teder. Ze sloot haar ogen. De kus voerde haar mee naar de keer in het bos. De keer dat ze besjes had gegeten. Naar de plek waar ze de ringen had gezien. De plek waar hun namen in een boom gegraveerd werden. De plek waar nu nog steeds de geur van liefde was te ruiken. Met tegenzin trok Lucifer zich terug en streek door haar zwarte haren heen waarna hij zijn voorhoofd tegen die van haar aan legde. Haar ogen glommen en de zwarte rook verdween. ‘Als je niet wil dat ik hier de kleren van je lichaam scheur zul je het nu moeten zeggen.’ Deze woorden lieten een brede glimlach ontstaan op haar gezicht. De toon waarop hij had gesproken had ernstig geklonken maar er was niets ernstig aan voor Lavinia. Zijn doorbrak en opnieuw kuste hij haar teder en zacht alsof ze nog nooit hadden gekust. Lavinia had haar ogen gesloten en liep vooruit zodat hij achteruit moest lopen en uiteindelijk tegen de muur aan gedrukt stond. De plek waar ze net stonden brokkelde af en viel naar beneden in het gat. Ze haalde haar lippen met tegenzin van hem af. ‘’Laten we hier weg gaan..’’ Fluisterde ze teder.

Espe werd mee naar buiten gedragen als een welp. Haar kop hing er tragisch bij. Ze was moe. De trillingen gingen over haar hele lijf en terwijl ze liepen verloor ze enkele zwarte veren. Ze werd neer gelegd op zacht mos. Ze hoorde een plof en zijn staart gaf haar meer steun. Espe opende haar waterige kraaienogen en staarde naar de liggende tijger. ‘’Dank je..’’ Kraste ze haar laatste woord voor ze haar ogen weer dicht deed Ze moest toegeven dat ze het niet erg had gevonden om voor hem te sterven. Ze begon te gloeien. Haar gedaante was niet eens meer zichtbaar ze was gewoon een gekleurd bolletje licht die in verschillende kleuren. Dit was niet het enige rare wat gebeurde. Haar vogelachtige lichaam werd groter en nam de vorm aan van een viool. De viool waar Lavinia op speelde. De viool waar van het geluid enkel bij haar, Lavinia en haar moeder bekend was. Sinds haar moeders begrafenis was ze hier voor het laatst in veranderd. En ergens speet het haar wel want ze miste de muziek. De magische muziek. Lavinia had haar beloofd nog 1 keer te spelen als ze twintig werd zodat er meer leven op Fernum kwam. Het land wie ze zo dankbaar waren. Pleoh zou wel raar hebben gekeken een gloeiende viool in plaatst van een kraai. Maar het gloeien ging door tevens als de veranderingen. Ze veranderde in een wolf gevolgd door een gigantisch paard gevolgd door een zwarte beer en deze werd gevolgd door de zwarte panter wie zachtjes mauwde. Ze bleef voor enkele seconde een panter en de veranderingen begonnen weer op nieuw. Espe voelde trillingen en jankte,gromde,kraste en mauwde verschillende keren. Ook bij haar brak het zweet uit en ze begon warm aan te voelen. Iets wat Lavinia zou moeten merken. Ze begon moeizaam te ademen en ademde oppervlakkig.

Lavinia had Lucifer mee genomen. Ze moesten weg van deze plek. Terug naar een plek waar ze veilig zouden zijn. Maar ze waren pas net uit de troonzaal of Lavinia’s ogen werden groter. Ze bleef stokstijf staan en begon te trillen van top tot teen. Ze zakte in elkaar en begon te hoesten. Uit haar mond kwam stof, zwart stof maar ook gekleurd stof. Haar ogen werden wazig en ze voelde haar voorhoofd. Ze was kokend heet. ‘’Espe..’’ Fluisterde ze. Ze greep Lucifer vast en trok zichzelf moeizaam over eind. Ze had een vreemde blik in haar ogen. Angst, onwetendheid. ‘’Espe!’’ Gilde ze moeizaam uit. Ze had geen contact meer met haar Anima. Wankel liep ze vooruit. ‘’Espe,,’’ Zei ze wanhopig. Lucifer zou haar compleet voor gek verklaren want zo gedroeg zich ook. Ze voelde de angst en de wanhoop binnen dringen. Het zweet brak haar uit en ze hoesten terwijl ze haar Anima begon te roepen. Ze begon dubbel te zien en viel voor over. Eenmaal op de grond voelde ze niets meer. Ze was als verlamd. Maar haar ogen stonden angstig. Haar band met Espe was het belangrijkste wat er was voor haar. Zonder haar wederhelft was ze niemand meer. Ze kon niet meer. Bewegen deed zoveel pijn dat ze amper vooruit kwam. Ze kroop als het waren want haar benen voelde ze niet meer. Haar hart bonkte en voordat ze haar ogen sloot zei ze de naam van haar Anima nog één keer.

Lucifer grijnsde licht bij het zien van haar blik en vergat op slag waarom hij ook al weer boos op haar was en ging tergend langzaam naar beneden om toch te stoppen voordat hij haar lippen zou raken en zag de onschuldige blik in haar ogen waardoor hij op slag opnieuw verliefd op haar werd. Na de tedere kus streelde hij voorzichtig haar zwarte, gladde haren en moest de woorden wel uitspreken, want ze waren waar en haar onschuldigheid brak zijn masker als niemand anders kon. Zij moest er misschien om lachen, maar dat kon hij niet en hij moest haar opnieuw kussen voordat het te laat zou zijn. Zodra ze ook maar een hint gaf van wat ze wilde doen, stapte hij al achteruit totdat hij de muur voelde en legde zijn handen om haar hals waardoor hij haar hoofd iets verdraaide en de zoen kon verdiepen, maar terwijl hij niets doorhad van wat er verder nog om hem hen gebeurde, had Lavinia dat wel en haalde ze haar lippen van hem af. Automatisch volgde hij haar lippen, maar toen hij haar woorden hoorde, hield hij haar ietsjes losser tegen zich aan en het verlangen voor haar was duidelijk in zijn ogen te lezen. Hij legde zijn arm licht om haar middel terwijl ze richting de uitgang liepen, maar het duurde niet lang voordat ze eruit waren en Lavinia ineens stokstijf stil stond en hij keek haar verbaasd aan. Ze begon te trillen en te hoesten. Even dacht hij nog dat ze misschien een grap met hen uithaalde, maar toen hij zag dat ze rook uitademde en ze zich aan hem vastklemde, ondersteunde hij haar ongerust. Wat was er met haar aan de hand? ‘Lavinia?’ Ze fluisterde iets en hij kon de naam van haar anima horen in de stem waar nu alleen nog maar angst doorheen kwam. Hij hield haar tegen, maar kon niet verhinderen dat ze op de grond viel en hij keek in een shock toe wat er met Lavinia gebeurde. Dit was zijn grootste angst, dat er iets met Lavinia gebeurde en dat hij haar niet kon helpen. Lucifer! Kom hier. Espe!’ Dat leek hem te genezen van de verlamming die hij had en hij bukte ongerust bij Lavinia neer. Met een behendige beweging trok hij haar in zijn armen en tilde hij haar op. Met de souplesse van een tijger, wist hij zich over de overige wortels naar de echte vaste grond te krijgen zonder dat hij Lavinia liet vallen of zelf struikelde. Nu begon ze zelf te hyperventileren en hij begon te rennen richting Pleoh terwijl hij iedereen aan de kant schreeuwde. Zodra ze bij Pleoh en Espe zouden zijn, zou hij haar kunnen helpen, dan zou het beter gaan, maar nu zou hij even haar pijn aan moeten zien. ‘Het komt goed meisje. Rustig maar lieverd.’ suste hij zacht, maar voor haar verstaanbaar. Haar spartelingen tegen zijn armen kon hij aan, maar op een gegeven moment gooide hij haar over zijn schouder zodat hij zich sneller voort kon bewegen, want ze was zo goed als buiten bewustzijn.

Eros gromde Espe kwaad toe toen ze in haar kraaiengedaante een dank gaf. Hij wilde haar dank niet, hij wilde dat ze voldoende uitgerust zou zijn zodat hij tegen haar tekeer zou kunnen gaan en haar duidelijk kon maken dat ze meer dan idioot bezig was geweest. Hij was hier verdorie het mannetje en was het oudst. Ze had nooit moeten springen, maar via de wortels naar Lavinia moeten gaan. Wat maakte die Diadorah nou uit? Die kwam altijd wel weer boven water en was het niet waard om haar eigen huid voor te verkopen. Hij was degene die haar moest beschermen tegen alles wat er op haar pas kwam en dan deed ze dit. Hiervoor zou hij haar persoonlijk kunnen vermoorden, al zou hij het waarschijnlijk op een zware marteling houden. Dat zou haar leren om zoiets nooit maar dan ook nooit meer van haar leven te doen. Een bonk tegen zijn staart zorgde ervoor dat hij nog een keer zijn kop draaide en haar toe gromde, maar ze was aan het gloeien en in plaats van een kraai lag er nu een muziekinstrument. En even later veranderde ze weer, maar nu in allerlei verschillende gedaantes. Hij sprong op en kwam dichterbij, maar toen ze in een paard veranderde, ging hij gauw uit de weg van haar schoppende hoeven voordat ze hem kon verwonden en riep hij Lucifer erbij. Hij zou moeten weten wat er met haar aan de hand was, want Pleoh wist niet wat te doen. Hij wist dat ze kon veranderen en had het haar zien doen, maar de gehele metamorfose had hij nog nooit gezien en niet zo vaak achter elkaar. Er was iets grondigs mis met haar en hij wist waardoor het kwam. Doordat ze zich in een megagrote kraai had veranderd en dat gat in was gegaan. Hij brulde een keer hard door het woud van woede en tegelijkertijd machteloosheid, want ze was het ook niet waard om hier met zoveel pijn te liggen. Pas toen ze even in een panter was veranderd, kwam hij dichterbij en legde zijn poot op haar nek, hij kon haar gemakkelijk tegen de grond houden en voelde de trillingen van haar huid die hem zelf lieten trillen. Hij kon aan haar achterkant liggen en legde zijn hoofd op haar nek waarbij hij zachtjes gromde telkens wanneer ze veranderde van gedaante. Alleen bij de kleine kraai, haalde hij zijn kop ervanaf en keek hij haar aan, wachtend op haar volgende transformatie. Het duurde wel een eeuwigheid voordat Lucifer met Lavinia aan kwam rennen en hij sprong op. Wat is er met haar aan de hand? Lucifer schudde alleen met zijn hoofd en Pleoh herkende nu het gevoel van machteloosheid van Lucifer. Hij had het niet gevoeld, het was Lucifer die
zich totaal machteloos voelde en niet wist wat te doen. Hij ging naar achteren zodat Lucifer veilig op zijn plek kon gaan zitten en Lavinia dicht bij Espe kon houden. Het was echter niet moeilijk om te zien hoe goed Lucifer Lavinia vast hield en naar haar keek.

Lady Lavinia zag zijn masker breken voor haar ogen. Lavinia was de enige die het voor elkaar had gekregen. Ze glimlachte haast trots dat het haar was gelukt maar de onschuld in haar ogen bleef bestaan. Ze duwde hem tegen de muur en de vloer waar ze zo net hadden gestaan verdween in de diepte. Zijn hand verschoof en draaide haar hoofd zodat de zoen verder kon verdiepen. Hun liefde voor elkaar was groot. Lucifer had geen idee meer van wat er gebeurde maar zij wel. Ze waren hier niet veilig. Ze zouden dit later wel voortzetten als ze echte grond onder hun voeten hadden. Met tegenzin haalde ze haar lippen van hem af en haar volgde haar automatisch. Toen ze had gesproken liet haar wat losser. Zijn verlangen was duidelijk in zijn ogen te lezen. Ze zouden dit voortzetten dat beloofde ze zichzelf. Zijn arm lag licht om haar middel heen terwijl ze naar de uitgang liepen en dat gaf haar een vertrouwd gevoel. Ze waren nog net buiten en Lavinia stond stokstijf stil. Haar gezicht werd bleker. Lucifer keek haar verbaasd aan. Ze zakte in elkaar en begon te trillen en te hoesten. Zwarte rook kwam uit haar mond zetten. Ze greep Lucifers broek vast en hees zichzelf moeizaam omhoog. Haar voorhoofd zweten en als hij haar zou aanraken zou hij verbranden door de hitte. Hij ondersteunde haar onrustig. Ze keek verloren omhoog. Ze had een vreemde blik in haar ogen. Angst, onwetendheid. Ze fluisterde Espe’s naam als maar door. Ze had geen contact meer met haar Anima. Wankel liep ze vooruit. ‘’Espe,,’’ Zei ze wanhopig. Ze voelde de angst en de wanhoop binnen dringen. Het zweet brak haar uit en ze hoesten terwijl ze haar Anima begon te roepen. Ze begon dubbel te zien en viel voor over. Eenmaal op de grond voelde ze niets meer. Ze was als verlamd. Maar haar ogen stonden angstig. Ondanks Lucifer haar had willen tegen houden had hij dit niet kunnen verhinderen. hij keek in een shock toe wat er met haar gebeurde. Haar ogen waren wazig. Ze raakte in paniek en ze voelde hoe haar ogen telkens probeerde weg te vallen. ‘’ESPE!’’ krijste ze uit met zwarte rook wolken. Dat was ook het laatste wat ze zei voordat ze bewusteloos raakte. Mensen keken naar hun en keken er verloren naar. Geen van hen had ook maar het idee wat er gebeurde. Lucifer bukte neer en tilde haar behendig op. Hij wist hen beide over de wortels op veilige grond te krijgen. Lavinia sperde haar ogen openen en begon te trillen, heftig te trillen. Ze begon te hyperventileren en Lucifer begon te rennen. Hij schreeuwde en probeerde haar te sussen maar Lavinia hoorde niets. Ze begon heftig tegen te spartelen maar Lucifer liet haar niet los. Hij gooide haar over zijn schouder en rende zo snel hij kon. Lavinia viel stil. Haar ogen gesloten. Ze zag alleen zwart.

Espe begon te gloeien. Haar gedaante was niet eens meer zichtbaar ze was gewoon een gekleurd bolletje licht die in verschillende kleuren. Ze begon van gedaante te veranderen en Pleoh wist niet wat hem over kwam. Espe jankte, miauwde en begon te piepen. Ze veranderde in een wolf gevolgd door een gigantisch paard gevolgd door een zwarte beer en deze werd gevolgd door de zwarte panter wie zachtjes mauwde. Ze bleef voor enkele seconde een panter en de veranderingen begonnen weer opnieuw. Ze raakte in paniek want ze kon geen contact meer krijgen. Haar ogen stonden wijd openen en angstig. Ze begon te trillen en te shaken. Pleoh ging achter haar liggen en drukte zijn kop in haar hals. Hijzelf begon door haar doen te trillen. Espe’s ogen zochten rond. Op zoek naar Lavinia. Espe voelde enkel de druk in haar nek. Ze voelde zich machteloos zonder Lavinia. Ze voelde zich alleen en verlaten.

Lucifer kwam aan rennen met Lavinia bij zich en legde haar naast Espe neer. Lavinia reageerde niet meer. Haar ogen zaten dicht en Espe keek angstig naar haar. Maar ze stopte wel met trillen. Maar er gebeurde iets wat niemand had verwacht. Espe legde haar gloeiende poot op Lavinia. Espe werd kleiner en veranderde in stof. Blauw gloeiend stof. Espe’s brul was te horen en een wind stoot ontstond. Lucifer en Pleoh werden naar achteren geworpen. Espe verdween in Lavinia wiens ogen openen sperde. Een gil was te horen. Het was meer een krijs. Bladeren waaide van bomen en vormde een muur om Lavinia heen. De bladeren veranderde in allerlei kleuren en een gezang verklonk. Om de openen plek verschenen mensen. Dode mensen. Lavinia’s vader en moeder liepen voorop. Lady Laverinia keek Lucifer aan en glimlachte liefdevol. ‘’Het is tijd haar duistere magie zal op het laatste hoogte punt worden gebracht. Maak je maar geen zorgen. Lucifer..’’ Zei Laverina zacht. De bladeren veranderde in vuur die om Lavinia heen cirkelde. Laverinia keek Lucifer aan met een warme glimlach. ‘’Je bent de beste schoonzoon die ik me ooit heb kunnen wensen..’’ Zei Laverinia. ‘’Ze heeft door dat gat te gaan en iemand van haar Clan te redden haar laatste taak als troonopvolger verbracht.’’ Zei Laverinia kalm. ‘’De firetree is er misschien niet meer maar onze dochter en jij zullen over winnen..’’ Zei ze bemoedigend. ‘’Dit zal het laatste werk zijn van de Firetree..’’Ze draaide zich weer op waar verschillende mensen, nouja dode mensen om het vuur stonden. Ze staken hun armen omhoog en riepen allemaal:

‘’ A parvo usque ad magnum, et si ita futurum erit. Ita erit et tenebrae super summum erit. Nam vires pugnantium animos. Videbitis, et sentio audiendi tu viceris.’’

Het vuur veranderde in vele kleuren en zwarte rook kwam omhoog. Het vuur vloog op en Lavinia werd zichtbaar. Ze hing in de lucht. Haar kop hing naar beneden. Haar armen omhoog en haar handen uitgestoken. Haar polsen tegen elkaar aan en haar handen naar beide kanten gericht. Om haar heen cirkelde het vuur dat zwart werd. Ze hief haar hoofd op. De geesten herhaalde de woorden telkens. Ze opende haar ogen die naar haar handen keken. Ze openen haar mond en zwarte rook verliet haar mond tevens als het blauwe. Het cirkelde omhoog en vormde een bol ik haar handen die groter werd en een grote mysterieuze vogel vormde die het uit krijsten. Het vuur spatten uit een en de geesten verdwenen. Lavinia viel naar beneden en landen met een plof op de grond. Haar zwarte haren lagen over al verspreid. Espe hing in de lucht als een grote vogel die naar beneden vloog en naast Lavinia landen. De vogel veranderde in de panter die ze werkelijk was en spinde lichtjes. Ze keek vertrouwd naar Lucifer. ‘’Het was een kwestie van tijd..’’ Bromde ze.



{{Haha had je niet verwacht he XD}}

Shao Niu had zoveel mogelijk gedaan om hem te helpen en zijn bloedende wonden te stoppen, maar het leek alsof hij het niet echt waardeerde. Nou, dat was dan zijn eigen fout, want zij zou iedereen helpen die haar hulp ook maar nodig had zelfs al wilden ze het niet. Dat was haar opgedragen en had ze beloofd te doen als er een ramp gebeurde zoals precies een jaar terug. Nu was ze echt klaar en ging recht staan toen hij hetzelfde deed. Hij vertelde haar precies wat hij ging doen, maar ze wist niet of ze wel had willen horen. Al helemaal niet wat hij daarnaast zei en haar schouders werden gespannen bij zijn woorden en haar mond werd droog door de kracht die zijn woorden hadden op haar. Haar ogen volgden zijn vingers, maar werden al snel weer naar zijn ogen getrokken die iets lieten zien dat ze niet kon lezen en niet snapte. Waarom deed hij dit voor haar? Wat wilde hij van haar? Ze was het niet gewend om iets te krijgen zonder er iets voor te moeten beloven, zonder iemand te moeten bedreigen om het voor haar te doen, wat was zijn plan en zijn motieven? Heel langzaam kwam zijn hoofd naar haar toe, kon ze zijn ogen niet meer zien omdat ze naar voren was blijven staren en sperde haar ogen open toen ze zijn lippen voelde. Haar vingers sloten zich automatisch om meerdere mesjes in haar jurk en werd stokstijf om hem niet per ongeluk een wond te bezorgen, want ze wilde hem niet verwonden en .. ze wist het niet. Ze wist alleen dat hij het niet verdiende om hiervoor gestraft te worden. Bovendien had niemand het gezien en had haar moeder het niet geweten. Zou het ook nooit weten als het aan haar lag. ‘Ga Leonidas en breng de ochtendzon naar huis voor de nacht mij tot zich neemt.’ Het was een waarschuwing als een voorspelling voor hem en hij zou het waarschijnlijk niet kunnen begrijpen totdat het gebeurde en dan was het te laat. Alleen haar moeder zou misschien weten wat haar voorspellende woorden betekenden als ze haar nu wel geloofde.

Lucifer legde voorzichtig zijn vrouw bij haar anima neer toen ze eindelijk bij haar waren aangekomen en hield zowel Espe als Lavinia goed vast. Hij probeerde iets te doen, iets dat zijn geweten zou sussen dat hem van totale paniek zou houden, want die wilde hij niet hebben. Hij moest er voor haar zijn als zij het niet kon, maar nu was hij zelf ook op het randje van totale blinde paniek aanbeland. Het trillen nam gelukkig af en hij voelde hoe het lichaam van Lavinia iets rustiger werd, iets meer ontspannen toen Espe haar poot zover kon bewegen dat het op Lavinia terecht kwam. Dat leek hen allebei iets te geruststellen in deze tijd van paniek. Maar terwijl Lavinia rustiger werd, voelde hij de angst en ongerustheid van Pleoh waardoor hij naar Espe keek die langzaam aan het verkleinen was en in stof veranderde. Blauw stof om precies te zijn en hij keek er met een verbaasde blik naar. Hij wist dat Lavinia Espe in zich kon trekken of dat Espe zich in Lavinia kon terugtrekken en hij zou het daar nog zeker met haar overhebben. Lucifer! Wat nu? Lucifer wist het niet, maar kon het niet aan om Pleoh aan te kijken en de mentale link honderd procent te laten zijn. Dan zou Pleoh precies weten wat er aan de hand was en zou Pleoh ook zo bang worden, omdat Pleoh wist wat er gebeurde als Lucifer de controle over zichzelf verloor, maar het ergste was dat hij nu op een andere manier zijn controle verloor waardoor het onvoorspelbaar was om te weten wat er met Lucifer zou gebeuren. Een brul brak hun mentale link en Lucifer werd naar achteren gesmeten, kwam hard op de grond terecht en moest zijn hand voor zijn ogen houden om nog naar Lavinia te kunnen kijken wie verdween achter een muur van bladeren die om haar heen schoten. De pijn in zijn been viel hem nauwelijks op, was te bang om zijn tijgerin om te weten wat er met hem was gebeurd, maar Pleoh haalde hem uit zijn gedachten door een pijnscheut die bij hem was doorgedrongen. Hij knielde bij het zien van de koninklijke familie die naar voren trad, maar de woorden van de moeder van Lavinia hielp hem iets beter na te denken en het zorgde ervoor dat hij met een verbaasde schok naar haar opkeek. Hij en de perfecte schoonzoon? Dat had hij nog nooit gehoord en ook nooit van durven dromen. Misschien meende ze het niet echt, maar de uitdrukking op haar gezicht liet toch het tegendeel zien. Het leek er echt op dat ze meende wat ze zei en hij vulde zich voor een kort moment met trots. Dus uiteindelijk was hij toch nog de perfecte schoonzoon geworden en had hij een langverwachte wens tot rust kunnen brengen. Het was hem gelukt om iemand duidelijk te maken wie hij echt was en dat hij niet moest worden beoordeeld op wie hij vroeger was geweest, al was het dan alleen maar om het koninkrijk te beschermen. Hij had gedaan wat hij moest doen en nu had hij de toestemming gekregen van de moeder die alleen maar het beste met haar dochter in gedachten had. Hij knikte kalm op haar woorden en vocht tegen de wind om naar hen te kunnen kijken. Om te kunnen zien wat er gebeurde met Lavinia en misschien te kunnen helpen als dat nodig bleek te zijn. Langzaam kwam Lavinia in het zicht, zag hij haar in de lucht die werd omringd door vuur en zwarte rook en haar zo soms uit het zicht onttrok. Het leek alsof ze was vastgebonden met een touw dat alles in positie hield, maar haar hoofd niet onder controle had. Hij wist niet of ze nog steeds buiten bewustzijn was of dat ze pijn had van alles wat er met haar was gebeurd, maar nu hief ze langzaam haar gezicht. Hij kon niet zien wat haar gezichtsuitdrukking was, maar hij wist zeker dat het vol vastberadenheid zou zijn, om wat het dan ook was te overwinnen en niets in haar weg te laten staan. Na een tijdje kon hij niet meer kijken, werd het licht te fel en draaide hij zich weg van haar.



Hij voelde iets warms over zich heen glijden en kon vervolgens weer kijken, maar ze hing niet langer in de lucht. Ze lag op de grond, met haar verspreid zodat het leek alsof ze net uit de hemel was gekomen en als gevallen engel moest leven. Zij was dan ook wel zijn engel, maar hij kon het niet aan om haar daar zo te zien liggen en niet te weten hoe het echt met haar ging. Hij snelde naar haar toe, trok haar op zijn schoot en sloeg zijn arm sterk om haar heen terwijl zijn andere hand de haren uit haar gezicht veegde en wachtte totdat ze haar ogen zou openen. Even keek hij naar Espe die nu weer de panter was, de gedaante waarin hij het meest met haar vertrouwd was en waarbij zij zichzelf volgens hem ook het beste in voelde anders had ze wel een van de andere gedaantes gekozen om in te leven. ‘Je had het kunnen zeggen.’ Lucifer was nog te verbijsterd en ongerust over alles wat er was gebeurd dat zijn boosheid voor haar tijdelijk was weggegleden. ‘Lavinia? Word wakker meisje.’

:Anima Tell:

Pleoh was naar achteren gegaan, maar door de windstoot werd hij alsnog weggewaaid naar achteren en was met een klap tegen een van de vele bomen aangekomen. Onmiddellijk had hij het gekraak gehoord dat in zijn lichaam was voldrongen en voelde de stekende pijn waardoor hij niet recht op zijn poten kon landen en met een klap daarna op de grond terecht kwam. Hij sleepte zich op zijn voorpoten en probeerde zijn achterpoten eronder te zetten. Rechts lukte, maar links deed te veel pijn en kon hij alleen nog maar met zich mee slepen. Hij liet zich weer op de grond zakken en draaide zich zo dat hij zijn poot kon inspecteren, maar er was aan de buitenkant niets te zien. Met een zucht viel hij terug op de grond en gromde gefrustreerd. Dit zou Espe nog duur komen te staan zodra ze ook maar dicht bij hem in de buurt kwam. Niemand deed hem zomaar iets ongestraft aan en Espe had voldoende gedaan om voor het leven bij hem in zijn schuld te staan. Terwijl hij lag kon hij niet zien wat er verderop gebeurde, maar voelde wel de opluchting van Lucifer en hoorde heel zacht de woorden van Espe en hij kon niets anders dan het ermee eens zijn. Ze had totaal gelijk gehad. Het was slechts een kwestie van tijd geweest voordat hij haar had verraden. Hij had ook nooit anders mogen denken en kunnen verwachten dat ze iemand was die hij werkelijk kon vertrouwen. Had hij zijn lesje dan nog niet vaak genoeg geleerd? De enige die hij ooit zou kunnen vertrouwen zou Lucifer zijn, maar zelfs Lucifer was soms te goedgelovig en moest Pleoh zich verzetten tegen wat Lucifer dacht. Het was hem dus weer gebeurd dat Lucifer zijn gedachten had veranderd waardoor zijn argwaan voor Espe was veranderd. Dat moest het zijn. Niemand was goed genoeg om zijn vertrouwen te mogen hebben. Niet na wat er was gebeurd. Zijn ogen zakten dicht, vechtend tegen de pijn en op de een of andere manier een soort woede, een woede die hij niet kende, maar die zijn hart had gebroken. Mensen zouden het waarschijnlijk verdriet noemen, maar hij zag het als een andere soort woede. Een trotste tijger als hij zou nooit verdriet hebben, nooit!



[Zo.. Probeer jij dit maar eens te overtreffen. Ik ben benieuwd hoe jij denkt Pleohs vertrouwen terug te krijgen.]

(( Haha, dat gaat wel heel heel moeilijk worden. ))

Het was zwart voor Lavinia’s ogen. Maar ze was niet alleen in haar eigen gedachten. Ze lag op de grond op zwarte aarde toen ze haar ogen openen deed. Maar dit was niet haar wereld waar ze thuis hoorde. Ze kwam langzaam overeind en keek rond. Het begon hard te waaien en haar haren wapperde. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en voelde lichtte tranen in haar ooghoeken door de sterke wind. Waar was ze? Overal waar ze keek zag ze zwarte aarde. Voor de rest niets. Geen boom, geen onkruid enkel zwarte droge aarde. ‘’Hallo!’’ Riep ze luid. Ze hoorde haar stem nagalmen. Er volgde een lichtflits en Lavinia werd omver geworpen. Met pijnlijke kreunen kwam ze weer overeind. Om haar heen was water. Zeewater. Ze stond op een grote rots. Ze keek naar beneden naar alle grote stenen die beneden in het water lag. Ze deed een stap vooruit en het water kwam omhoog. Ze deinsde naar achteren. Wat was dit voor plek? Ze slikte. Wat moest ze doen? Was Espe maar hier. Bij die woorden werden haar ogen groot. ‘’Espe..’’ Zei ze op een fluistertoon. Ze keek naar de donkere lucht die naar haar toe kwam. ‘’Espe!’’ Schreeuwde ze waarna het begon te bliksemen. De regendruppels kwamen als emmers water naar beneden en het duurde niet lang of ze helemaal doorweekt was. Ergens kwam de plek haar toch bekend voor. Maar ze was er nooit geweest. Of toch wel? Ze keek rond, naar de rots achter haar. Daar stond een klein meisje. Amper 7 jaar oud. Haar zwarte haren plakte aan haar gezicht. Ze keek zelfverzekerd voor zich uit. Lavinia grijnsde en schudde haar hoofd. ‘’Dit kan niet waar zijn..’’ Zei ze fluistert. Daar stond ze dan 7 jaar oud klaar om te springen. Ze hoorde de stem van Lucifer. ‘’Lavinia!’’ Het kleine meisje draaide zich om en keek in de ogen van de 13 jarige jongen. Een jongen die Lavinia nooit zou vergeten. ‘’Waar ben je in Dustnaam mee bezig! Iedereen is op zoek naar je! Je vader is ongerust..’’ Het kleine meisje draaide zich om naar de zee. ‘’Ik nam een besluit of ik ging springen of niet.’’ Zei de kleine Lavinia. ‘’En?’’ Zei Lucifer. Je zag ergens toch wel in zijn ogen een lichtte angst maar deze was nog niet zo geheel duidelijk. ‘’Ik ga springen..’’ Zei de kleine Lavinia vast besloten. Ze zag zichzelf een stap naar voren doen en Lavinia keek toe. Ze wist hoe dit ging aflopen. Ze zag hoe de kleine Lucifer haar arm vast pakte. De kleine Lavinia keek hem aan. Ze keek recht in zijn bruine ogen en zijn haar dat nu slapjes naar beneden hing en aan zijn gezicht plakte. ‘’Niet doen, Alsjeblieft…’’ Zei Lucifer zacht. Lavinia’s ogen twinkelde. ‘’Waarom niet. Ik ben alles al kwijt. Mijn moeder, mijn vader die nog een ergere wrak is dan ik had gedacht en Espe is ook al boos op me..’’ ‘’Je kan haar niet terug halen, Lavinia..’’ Zei Lucifer. Lavinia voelde een traan over haar wang gaan toen ze zichzelf met Lucifer zag. Ze zag hoe de kleine lucifer haar in haar armen nam. Ze hoorde de fluistering niet maar Lavinia wist wat hij ging zei. ‘’Ik zou dat getreiter van je te veel missen, wij allemaal..’’ De kleine lucifer en haar 7 jarige vorm verdwenen en Lavinia voelde een hand op haar schouder. Ze keek naar achteren en keek recht in de ogen van haar moeder. Vol schrik deinsde ze achteruit en keek ze haar moeder aan. ‘’Het is tijd mijn kind, je heb je laatste taak volbracht om een magier te worden.’’ Lavinia keek haar moeder aan, verbaasd. ‘’Maar ik heb de vier elementen nog niet eens onder de kniee.’’ ‘’Je had 7 taken Lavinia, de 7 taken staan gekoppeld aan de 7 elementen, water, aarde, vuur , wind, licht, duisternis en natuurlijk Telekines.’’ ‘’Je eerste taak was de bron te vinden in Domus en het water te drinken, de tweede was stof te vinden dat gelijk staat aan aarde, de derde taak was om het dierbaarste bezit te verbranden.’’ Lavinia’s hand ging naar de ketting van haar moeder. Ze slikte even maar keek daarna liefdevol in de ogen van haar moeder. ‘’Je vierde taak was om iemand te laten gaan.’’ Lavinia beet op haar onderlip. Dat begreep ze niet echt ze had haar vader en moeder nooit los kunnen laten maar toen ze nogmaals keek in de ogen van haar moeder wist ze dat ze Lucifer bedoelde. Ja Lavinia had hem laten gaan toen ze moest trouwen maar ze had hem nooit echt laten gaan. Ja voor korte duur maar bedoelde ze wel de trouwerij. Misschien had ze het wel over heel vroeger want toen had ze hem ook laten gaan, toen Lucifer een jaar of 16, 17 was en meer oog had voor andere meisjes. Dat had het moeten zijn. ‘’Je vijfde taak was om jezelf op te offeren voor iemand anders. Deze taak heb heeft Espe volbracht voor je. Ze offerde zichzelf op voor Pleoh.’’ Zei haar moeder. Lavinia keek haar moeder aan en knikte. ‘’De zesde taak was om iemand van je clan te redden,’’ ‘’En de zevende taak heb je zo net volbracht. Kalm blijven onder bare omstandigheden, een plek als deze is niet niets..’’ Zei haar moeder. Lavinia keek haar moeder aan. ‘’Maar de net was ik niet kalm. Waar is Espe. Waarom was ons contact verbroken..’’ ‘’Om te kijken of je echt voor haar door het vuur ging..’’ ‘’Waarom?!’’ ‘’Dat heeft je vader ooit op de takenlijst gezet. Geen idee wat hij toen dacht.’’ Zei haar moeder zuchtend. Lavinia keek haar moeder vaagjes aan. ‘’Oke, maar hoe kom ik hier weg?’’ ‘’Nou zodra Espe, hier is kunnen jullie gaan..’’ Lavinia keek haar moeder raar aan waarna haar moeder verdween en Lavinia paniekerig om zich heen keek. ‘’Mam?’’ Vroeg ze. Ze zuchtte en keek omhoog naar de lucht waar Lucifer totaal in paniek was te zien. ‘’Als ik had geweten dat dit zou gebeuren zou ik het hebben verteld..’’ Zei ze zachtjes. De lucht werd blauw en stof dwarrelde naar beneden. Het was een prachtig gezicht. Ze sloot haar ogen en voelde het blauwe stof op haar landen. Ze sperde haar ogen openen toen ze een brul hoorde en de hemel open ging. Zonnestralen kwamen op haar neer. Daar tussen de wolken kwam een zwarte mysterieuze vogel. Voor de vogel landen werd de vogel een panter die op haar af kwam rennen. Haar ogen ijzig blauw. Lavinia knielde neer en liet Espe zo in haar armen rennen. ‘’Ik dacht dat ik nooit meer contact met je kreeg..’’ Fluisterde Lavinia. Espe spinde lichtjes. Espe deed een stap naar achteren. ‘’Ik heb het goed verpest hé bij Lucifer?’’ Vroeg Lavinia. Espe schudde haar hoofd. ‘’Nee die is enkel bezorgd om je, hij houd van je. Hij zal niet lang boos zijn als hij dat is. Pleoh daar in tegen wel.’’ Lavinia grinnikte. ‘’Het komt vast goed tussen jullie..’’ Espe rolde met haar ogen. ‘’Laten we hier maar weg gaan voordat we hier echt voor goed vast zitten.’’ Zei Lavinia. Espe knikte.

In de tijd dat Espe Lavinia’s lijf was binnen gedrongen waren Lucifer en Pleoh bijna in blinde paniek geraakt en was haar moeder en vader als geest in de echte wereld verschenen. Hoe verder Lavinia en Espe uit hun tussenwereld kwamen, hoe hoger Lavinia in het echt ging. Haar lichaam werd omringd door bladeren die om haar heen cirkelde. De bladeren werden van vuur maar als je goed keek zag je veel meer kleuren, rood, blauw,groen, paars, wit, zwart, geel. Zwarte rook steeg omhoog en vormde een grote zwarte boom. De firetree. De boom ontplofte en de bladeren werden wijder waardoor Lavinia te zien werd. Het leek net alsof ze vast gebonden was want zo hing ze wel. Haar hoofd ging slapjes naar beneden. Ze voelde hoe ze steeds meer de controle kreeg over zichzelf en haar lichaam. Ze was uit de tussenwereld dankzij Espe die net zoals ze in de tussenwereld was gekomen haar er ook weer had weten uit te halen. Haar mondhoeken gingen omhoog net als haar hoofd en ze sperde haar ogen openen. Haar fel blauwe ogen keken recht in de zon waardoor ze begonnen te schitteren. Het was net alsof ze moest kokhalsen en ze deed haar mond openen. Zwarte rook met blauw stof sierde omhoog en vormde net boven haar handen een grote mysterieuze vogel die krijste. Het was door heel Dust te horen. Het vuur spatte uiteen en de geesten verdwenen even als hun gezang van woorden. Lavinia cirkelde zwierig naar beneden en landen op haar zij op de grond. Haar haren verspreid. Espe vloog naar beneden en veranderde in de gedachte die ze het liefste was. Ze zag hoe Lucifer naar Lavinia toe snelde en haar op zijn schoot trok. Met een arm hield hij haar goed vast en met zijn andere hand streek hij haar haren uit haar gezicht. Espe keek Lucifer aan. ‘’Dat is niet mijn taak om dat te zeggen.’’ Zei Espe kalm. Ze keek naar Pleoh die haast vocht tegen de pijn. Normaal gesproken zou ze naar hem zijn toegegaan en de drang om naar hem toe te gaan en hem een lik over zijn neus te geven was groot maar ze wist dat hij haar meer haten dan ooit. Ze zag het in zijn ogen. En Espe was niet iemand die om vergevenis zou smeken. Al zou hij haar willen doden. Ze zou nooit zeggen wat ze echt dacht of voelde. Zag hij dan echt niet dat ze zichzelf opofferde. Oké, ja het was stom om in het gat te springen en niet naar de nog groeiende takken maar ze was in paniek. Ze schudde haar hoofd. Dit zou haar nog duur komen te staan maar ze zou niet met hangende pootjes naar hem toe gaan. Als hij wou vechten dan vochten ze maar. Als hij haar voor het leven zou negeren zou ze er vrede mee hebben. Ze liet hem los. Ze liet haar gevoelens voor de tijger los. Ze hief haar kop recht en keek voor zich uit. Ze was stom geweest om gevoelens voor iemand die haar anders zag dan wie ze was en nu haten hij haar. Ze was een rebel, te dapper en te goed voor Pleoh. Ja ze was te goed voor hem. Ze verdiende iemand die haar lief zou hebben net als Lucifer deed bij Lavinia. Ze snoof en ging zitten.

Lavinia opende moeizaam haar ogen en keek recht in die van Lucifer. Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht. Haar ogen die straalde. ‘’Ik wist dat je me altijd zou komen redden,’’ Fluisterde ze zachtjes. Lavinia keek weer terug in de ogen van de 13 jarige die ze had gezien. Ze hield van hem en dat had ze al vanaf kleins af aan gedaan maar dat had ze gewoon nooit door gehad. Ze legde haar hand op zijn hart en drukte zichzelf tegen zijn borst. ‘’Het spijt me,’’ Fluisterde ze zacht.

[[ jaja, ik ben blij met mijn 1850 woordjes (=. Ik hoop dat je me post leuk vin Roosje (: ]]