(( Hehe heb weer even tijd om te posten, sorry ik ben op vakantie geweest mensen, het spijt me zeer ))

Lady Lavinia had haar ogen nog gesloten toen ze iets naast haar hoorde. Lucifer was opgestaan en Lavinia deed haar ogen openen. Daar stond hij dan voor de spiegel. Een lach sierde haar gezicht toen ze het haar van haar man zag. Eerst probeerde ze zich in te houden maar barsten toch in lachen uit. Een lach die ergens nog best onschuldig klonk. Lucifer moest ergens toch wel grijnzen. Ze stapte uit bed toen hij de kamer verliet om zich te wassen. Ook zij ging aan de slag want het was een belangrijke dag vandaag. Het was het Eindejaarsfeest. Een feest die Lavinia toch wel angst bezorgde. Hun ruzies waren de laatste jaren groot geweest en de Firetree was als de dag van gisteren. Lavinia hield haar mond dicht toen ze werd opgemaakt door haar bediendes. Ze had voor dit feest een donker blauwe jurk aan. Haar hoofdsieraad die voor haar diende als een kroon glom sierlijk. Ze glimlachte haar man toe en samen verlieten ze hun vertrouwde kasteel. Ze had de kamer waarin het zwaard stond vervloekt zodat er niemand door heen kon. De deur was enkel voor haar en haar man zichtbaar de rest zag een muur. Ze waren bij het feest aangekomen en het verbaasde haar echter wat ze allemaal zag en vooral wat voor plaats ze hadden gekregen. Ze zaten dicht bij de andere clanleiders. Het was voor haar toch nog wel een beetje ongemakkelijk om hier te zitten want ze was nu dan wel de echte clanleider maar iedereen zou aan haar moeder en haar vader denken. De meeste wisten dat Lavinia de nieuwe leider was maar andere dachten dat haar vader nog leefde. Maar de mensen van de bomen zouden zijn laatste adem hebben moeten voelen. Ze zouden de laatste schreeuw van haar moeder gehoord moeten hebben toen ze het ritueel had uitgevoerd. Ze wist nog hoe zwak ze hierna was. Gelukkig was Lucifer snel bij haar. Ze keek toe hoe andere danste maar Lavinia keek met adelaars ogen rond. Ze was toch wat gespannen. Ze knikte naar de meeste om hen te begroeten maar sommige sloeg ze over dat omdat het voor haar gewoon vreemde waren. Ze glimlachte wel naar ieder Clanlid. Daar zou ze vanavond nog allemaal een praatje mee maken. Ze ging zitten en glimlachte toch even snel naar Lucifer voordat ze naar Lady catherina en de andere clanleider keek. Ze zetten haar beste glimlach op. ''Ik voel me vereerd dat jullie onze clan hebben uitgenodigd naar al dat gedoe met de Firetree had ik het niet verwacht...'' Zei Lavinia eerlijk. ''Ik bied mijn excuses aan voor het geen wat de boom heeft aangericht''

Espe hield halt bij de deur. Ze was mee gegaan voor de veiligheid. Ze had er opgestaan. Ze keek rond met haar katachtige ogen. Haar houding was schichtig want vooral hier was het niet veilig, ze konden Lady Lavinia wel in de val lokken want zover ze zag zat ze ver bij de uitgang vandaan. En Espe liet het niet toe dat Lady Lavinia de zelfde dingen mee moest maken als haar moeder en daarbij Lucifer zou in haar vader's voetsporen trede en bleef misschien wel hard en verbitterd achter net als haar vader. Ze keek rond of ze misschien een Anima zou kunnen herkennen.

Leon zat wat verveeld naar zijn eten te kijken. Waarschijnlijk gaat hij straks wel weer weg gaan. Pablo heeft zijn zin gehad, die wou naar heir komen. Leon daarin tegen wou niet echt onder te veel mensen zijn. Weer ging hij met zijn hand door zijn haren. Leon zag dat Het meisje dat Cari heette hier eigenlijk ook niet echt helemaal wou zijn. Hij keek nu even naar alle mensen die hij te zien kreeg. De ene leek beter met elkaar te kunnen omgaan dan de andere. Leon zag wat verderop ook Shao Niu nu naast haar moeder zien en merkte dat ze de paprika niet opat. Even dacht hij er overna. Maar uiteindelijk besloot hij terug naar zijn eigen eten te kijken, en begon er van te proeven. Pablo keek even naar Leon legde toen weer zijn kop lui tegen zijn poten en sloot opnieuw zijn ogen. Leon keek even naar zijn Anima die weer wat lag te rusten. Alweer. even grinnikte hij. Pablo dacht meestal alleen maar aan slapen als ze ergens stopten voor te rusten. Als hij wou kon die de hele dag wel slapen. inneens schoot Pablo wakker en stapte weg, Leon merkte al direct naar waar hij ging"Pablo blijf hier waag het niet jongen." Maar het was al te laat.



De zwarte wolf had juist gedaan alsof hij sliep zodat Leon even niet op zou letten en het is gelukt, daarom stapte hij nu regel recht af op Shao Niu. Hij had het wel door hoor dat ze verlegen bij hem was, alleen weet hij niet waarom Wat is er mis met Leon? Daar zou hij snel genoeg achter komen. Terwijl hij nog op haar af stapte kwispelde zijn staart snel heen en weer, door zijn nieuwsgierigheid. Voor deze keer zou hij zich ermee bemoeien. Met zijn tong uit gestoken stopte hij naast Shao Niu en ging naast haar stoel zitten, en likte toen vriendelijk aan haar hand. Wat eigenlijk simpel was, want Pablo was twee keer zo groot dan een normale wolf zodat hij bijna met zijn hoofd aan Leon zijn juist onder zijn borstkas reikte, dus bij de meeste jonge vrouwen was dat juist er boven. Wat best grappig was. Nog steeds al kwispelent wachte hij tot Shao Niu hem opmerkte.

Sam keek op toen er zich een man bijvoegde toen hij gezegd had hoe graag hij Tempus wel niet wou slaan. Hij negeerde hem volkomen en bleef Tempus aan kijken. Dit was namelijk iets tussen hen. En deze man hoorde er niet bij. Al wist Sam dat hij deze man al eens eerde had gezien. Toen de boom gevallen was en Tempus ook weg was en hij het Magnisertium op moest nemen tot dat Tempus weer terug was. En toen hij eindelijk weer terug kwam wou Tempus hem vermoorden. Fijn hoor zo'n clan leider. ''Ik begrijp het. Maar weet ook dat ik je nooit zelf
heb willen doden. Het was het Firetreestof. Die had me op dat moment in
zijn macht. En ik was zo moe en zwak dat ik toen niets kon beginnen
ertegen. Dat gooien van het mes is een van mijn ergste daden die ik
mezelf maar amper kan vergeven. Ik vergeef het mezelf pas als jij me ook
vergeeft, maar ik weet dat het tijd nodig heeft. Laten we op dit moment
die tijd vergeten en feesten. Dust bestaat immers een jaar en het heeft
geen zin om je ellendig te voelen.'' "Dat is dan nog geen reden om mij te vermoorden Tempus. En ik zeg je een ding. Je kan dan lang wachten voor dat ik je vergeef." Hij keek even de zaal binnen en keek daarna weer naar Tempus. "Maar je hebt gelijk. Het is feest." Sam volgde Tempus terug naar de zaal en schrok toch lichtelijk toen dit alles zag. Sam knikte. "Een geweldig feest Tempus" Sprak Sam waarna hij hem een schouder klopje gaf en een beker met wijn pakte en om zich heen keek.Misschien kon hij nog even blijven en daarna verdwijnen. Verdwijnen dat deed hij wel. Sam dronk de bier in een keer op en liep naar een jonge vrouw in het rood. "Wilt u deze dans van mij" Vroeg hij. Waarna hij zonder ook maar op antwoord wachtte. Haar uit de stoel haalde en naar de dansvloer liep. Om vervolgens op de muziek te dansen. Die wonderbaarlijk nog draaide.

Haar eten werd door Xia Wan weggehaald en nu dronk ze alleen maar van haar wijn terwijl ze wachtte tot er iets zou gebeuren waar zij weer aan mee kon doen. Deze feestjes waren vaak saai als je bij de ouderen moest zitten. Ze had veel respect voor hen, maar ze kon nooit iets doen zonder meteen veroordeeld te worden. Nu zat er echter een grote hond naast haar en hield zijn hoofd schuin. Met een glimlach keek ze naar de hond die vervolgens naar haar eten keek en ze moest lachen. Ze pakte het bord en zette die op de grond voor de hond die er meteen op aan viel. Ze paste goed op dat ze ondertussen ook geen paprika aanraakte, maar daar hoefde ze niet bang voor te zijn, want de hond begon meteen van haar maaltijd te smullen en ze klopte hem even op de nek voordat ze haar aandacht weer op haar tafelgenoten wierp. Ze genoten allen in stilte van hun maaltijd en ze durfde de stilte dan ook niet te verbreken, maar toen ze een lik tegen haar hand voelde en de blikken van haar tafelgenoten richting iets naast haar gingen, draaide ze zich om en keek recht in het wolvengezicht van Pablo. Verbaasd keek ze hem aan, maar legde haar hand in zijn nek en krabbelde hem achter zijn oor. ‘Ik breng hem wel even terug.’ Haar blik ging naar de keizer en het duurde wel een minuut voordat hij knikte en verder ging met zijn eten. Shao Niu keek naar Leonidas en ze kon niets anders dan lachen toen ze zijn half boze gezicht zag. Hij vond het niet leuk wat Pablo had gedaan en daarom vond zij het juist grappig. Ze schoof haar stoel naar achteren en zag hoe een van de jongelingen hetzelfde deed, maar ze hield hem niet tegen. Ze had niet het recht om hem tegen te houden en al zou ze het recht hebben dan zou iedereen haar nakijken als ze het zou wagen. ‘Ik wist niet Leon je uit zijn zicht liet gaan?’ fluisterde Shao Niu de wolf toe en volgde de wolf die in plaats van naar de zitplaats een andere kant opliep. Even hield ze stil en keek van Leonidas naar de wolf en vervolgens naar haar tafelgenoten. Ze ving de knipoog van haar vriendin op en legde haar hand op de vacht van Pablo. ‘Okee, ik volg je.’

Jaime staarde verslagen naar de bewusteloze Paco. Het was zijn schuld dat zijn Anima er zo slecht aan toe was, maar niemand dan hij en de wolf wisten dit. Zelfs al vertrouwde Jaime Mikaela inmiddels wel, hij had haar hier toch nog niet over durven vertellen: zijn geheim, zijn gave, zijn last… Net hoe je het wilde noemen, maar het was in feite alle drie hetzelfde. Zijn immens treurige ogen gingen langzaam omhoog en bleven in de zilveren ogen van Mikaela hangen toen ze tegen hem sprak: "Luister, wat ik ga doen...die gave...dat heb ik nog niet onder controle dus het kan wat langer duren, dan minuten. Kan zelfs uren zijn. Ik heb geen idee maar ik zal mijn best doen om paco te helpen. Dalech kan alles aan jou uitleggen wat ik in zijn gedachten doe, hij kan meekijken maar niet helpen."

Jaime had aandachtig geluisterd, knikte nu schamper en schonk Mikaela een dappere glimlach. “Ik vertrouw je en ik geloof in je.” fluisterde hij uiteindelijk met schorre stem. In een impulsief moment drukte hij zelfs een tedere kus op haar voorhoofd. Hierna deed Jaime snel een stap naar achteren zodat Mikaela er goed bij kon en zich kon concentreren.
Gespannen gleed Jaime's blik weer naar Paco. Het schuldgevoel groeide met de minuut. Maar wacht…misschien kon hijzelf toch iets doen…

Zodra Mikaela op wonderlijke wijze aan haar ‘reis’ was begonnen, haalde Jaime de zilveren ring uit zijn zak tevoorschijn. Alleen al het zien van het sieraad deed iets met hem. Zijn handen trilden toen hij de ring om zijn rechterwijsvinger schoof. Direct leek Jaime’s huid lijkbleek te worden en zijn gezicht grauw. Mooi zo. Vervolgens plaatste hij één hand op elke schouder van Mikaela. Zo stond hij eveneens indirect in contact met Paco. Hopelijk was het nog niet te laat…



Ineens hoorde Paco voetstappen achter zich. Razendsnel draaide de wolf zich om en keek met een deels opgeluchte blik op naar Mikaela. “Je bent gekomen!” sprak hij tegen haar zonder zijn lippen te bewegen, maar hij wist dat zij zijn gedachten kon horen. Hoe het het meisje was gelukt om hem hier te vinden, kon de wolf niet helemaal bevatten, maar hij had ooit iets gehoord over mensen die met andermans Anima een geestelijke band konden leggen. Doordat hij nu niet meer alleen was, werd Paco zich er eveneens steeds meer van bewust dat de wereld om hem heen maar een schijnwereld was. Zijn ogen begonnen te glinsteren toen hij te horen kreeg dat Jaime oké was. Het nam iets van zijn bezorgdheid weg.
“Wat is dit voor een plaats?” hoorde hij Mikaela vervolgens zeggen.
Paco volgde haar blik en zuchtte. Inmiddels had hij de plaats wel herkend, helaas. “Dat is nu nog moeilijk uit te leggen, vrees ik. Net zoals het voor jou waarschijnlijk moeilijk te bevatten moet zijn waarom ik hier gevangen zit.” Even leek de wolf te twijfelen. Hij durfde Mikaela daarbij niet aan te kijken. Toen begon hij toch weer te spreken terwijl hij het meisje weer in de ogen keek. “Blijkbaar heeft Jaime je dus nog niet verteld over…zijn gave?” Nee, dat had Jaime inderdaad niet, want dan had Paco het hoogstwaarschijnlijk wel geweten. Plotseling leek er een bepaalde treurnis over de wolf te komen, maar hij moest nog iets zeggen: “Je moet daar later maar naar vragen bij Jaime.” De Anima zuchtte even vermoeid. “Hij spreekt er niet graag over, het liefst helemaal niet, maar ik denk dat hij het jou wel wil toevertrouwen. Zie je…” Ondanks zijn neerslachtigheid vond de glinstering een weg terug naar de donkere ogen van de wolf. “ik denk, nee ik weet gewoon dat hij bepaalde, speciale gevoelens voor jou heeft.” Gelijk moest Paco een lach onderdrukken, maar al snel werd zijn blik weer serieuzer. “Ik weet denk ik hoe we hieruit kunnen komen, maar ik heb jouw hulp nodig.” Langzaam draaide de wolf zich in een bepaalde richting. “Als je daar de open plek verlaat, zal je op een gegeven moment een waterval aantreffen. Aan de waterkant daarvan ligt een zilveren ring verborgen onder een stervormige rots.” begon de wolf aan zijn uitleg. Zijn toon was zelfverzekerd, maar hijzelf kon de lichte twijfel in hem niet negeren. “Ik ben al te zwak om het te gaan halen, maar misschien kun jij het sieraad naar mij toebrengen? In dat geval moet je wel snel zijn, want deze plek zal proberen je energie te stelen, zoals het al grotendeels bij mij heeft gedaan, en daarbij probeert het jou hier weg te halen.” Even keek Paco Mikaela dapper aan. “Ik vertrouw je en geloof in je, maar het is jouw beslissing.” was het laatste wat hij tegen het meisje zei waarna hij uitgeput op de grond ging liggen. Ach, ooit had het er van moeten komen..

Leon kon nog steeds niet geloven dat Pablo hem heeft kunnen afleiden. Hij was een dwaas geweest, Leon had moeten ergwanend zijn geweeest omdat Pablo zoveel sliep inplaats van de zaal in de gaten te houden. Leon zuchtte waarschijnlijk sliep hij te weinig als hij zich zo heeft laten beetnemen. Dat zal het waarschijnlijk zijn. Hij ging wat verdwaas opnieuw met zijn handen door zijn haren, volgens Leon word ook dat al een gewoonte. Hij neemt gewoon te snel dingen over en doet het dan de hele tijd. Hij keek Pablo boos na en zag dat Shao Niu om hem moest lachen. Wat een gedoe, Pablo gaat hier echt spijt van krijgen. Hij zag haar opstaan en Pablo volgen? Waar brengt zijn reusachtige zwarte wolf haar naartoe. Hij kneep even zijn ogen half dicht en bekeek zijn wolf nog eens naar zijn houding. Hij kan er maar niets van aflezen. Verward dat het deze keer niet lukte verloor hij de twee uit het oog en keek wat geforceerd naar zijn eten terwijl hij even over zijn slapen wrijfde. hij heeft dringend slaap nodig bedacht Leon.



Pablo sloot even zijn ogen toen ze over zijn kop krabte, toen ze stopte keek hij haar rustig aan. ‘Ik wist niet Leon je uit zijn zicht liet gaan?’ sprak ze tegen hem waardoor Pablo een sluwe grijns op zijn lippen liet verschijnen waaroor zijn lange scherpe tanden te zien werden."Okee, ik volg je." zei ze toen ze recht stond. In plaats van dat Pablo haar naar Leon bracht stapte hij gewoon er juist wat verder aan en keek waar er een rustig plekje was. Uiteindelijk besloot Pablo dat er wat verderop tegen de muur niet veel volk was, waardoor ze niet zo snel gestoord zouden kunnen worden. Toen ze er eindelijk waren ging hij op zijn achterpoten zitten en keek ze rechtaan."waarom voel je je altijd zo gespannen bij Leon?" strik to the point was Pablo zijn gezegde, had Leon hem eens verteld. Het was ook waar Pablo ging er nooit om heen maar zei het direct recht in je gezicht. Soms kan het wat grof uitkomen, maar het was nooit zo bedoeld."Anders ben je altijd zo gespannen en kun je echt lachen, maar als Leon in de buurt is verstijf je direct?" Pablo was nieuwsgierig wat de rede was, ookal had Leon hem verboden niet te gaan, niets kon hem tegen houden als hij iets te weten wou komen.

Shao Niu had iedereen achtergelaten en nu liep nu achter een reusachtige wolf aan dus ze wist hoe erg ze op dit moment in de gaten werd gehouden en al helemaal door haar moeder. Dat was de reden dat ze zulke feestjes haatte en blij was geweest dat ze in de oude wereld veel meer vrjiheid had gehad. Gelukkig leidde Pablo hen naar een plek waar niet veel mensen haar konden zien en ze leunde ontspannen tegen de muur aan. Bij Pablo kon ze wel ontspannen zelfs al zat hij op zijn achterpoten en was hij daardoor groter dan haar. Ze voelde zich veilig bij hem totdat ze zijn vraag hoorde en haar blik een schok weerspiegelde. Snel legde ze haar vingers tegen haar slapen en trok de muur op, de muur tussen haar en haar moeder zodat die niet ineens kon besluiten om te gaan komen of iets te doen wat Shao Niu niet wilde. ‘Wat bedoel je?’ vroeg ze zachtjes al wist ze precies wat hij bedoelde, maar hij legde het nog verder uit en ze kon er niet omheen. Ze kende zichzelf en wist dat ze normaal gesproken inderdaad ontspannen en vrolijk was, maar bij hem lukte het niet. ‘Ik weet het niet Pablo. Misschien ken ik hem niet genoeg om me te kunnen ontspannen.’ Shao Niu wist echt niet waarom ze zich bij hem niet kon ontspannen, maar ze wist wel dat ze hem niet goed kende en ze het gevoel had dat ze op een muur stuitte als ze zich wilde ontspannen bij hem. Misschien omdat hij niemand kon vertrouwen en durfde ze daar zelf niet doorheen te breken, hem te dwingen haar te vertrouwen. Ze legde haar hand op de kop van Pablo en aaide hem daar voorzichtig terwijl ze nadacht, maar haar blik was op de grond gericht en ze probeerde er bijna wanhopig achter te komen wat het nou precies was dat hij bij haar veroorzaakte. Daarna keek ze Pablo weer aan en liet haar hand zakken. ‘Vertel hem dit niet oke?’ Even keek ze naar haar volgeling, maar die stond buiten gehoorafstand. ‘Het was niet waar dat ik toestemming moet hebben om te dansen. Ik zou dolgraag willen dansen, maar … maar ik kan het niet. De enige vorm van kunst die ik kan is het vioolspelen.’ Haar blik werd licht triestig en daarna vermande ze zich en trok haar masker over zich heen. ‘Kom, ik breng je terug naar Leonidas.’

Hij was er bijna niet meer. Slechts een verdwaalde dolende geest vliegend over landen die hij niet kende. Werelden waren geschapen zonder iets van orde te scheppen. Deze wereld had geen houvast. Leek verloren tussen vergetelheid en wanhoop. Zijn werk was in de verloren wereld van dienst geweest. Was een aanknopingspunt geweest voor veel mensen, het werk had strijden geleverd maar gelijk ook geluk gehad. En nu was hij hier als geest gekomen om deze wereld te bevrijden van chaos. Zijn eerste stappen waren gezet, een keurige lijn die de wereld in twee delen verdeelde, de meridiaan van verleden en toekomst. Het zou een weg zijn tussen landen en platen. Tussen clans en waarden. Herbergt de kloof tussen slecht en goed. Nu had hij een geschikt moment gevonden om te laten zien wie hij was en wat hij wilde doen, waarvoor hij gekomen was.
Hij opende de deuren van de zaal op het eiland Domus. Een van de steden die zijn meridiaan kruiste. Een bedevaartsoord van zijn onderzoek.
Met het openenen van de deur begon het te donderen en flitsen buiten. Water goot van de daken en de bomen
Zijn semi-transparante lichaam sloop langzaam naar binnen. ''Arago'' sprak hij luid. ''Arago''
De glinsterende kroonluchters vielen naar beneden, het schilderwerk viel van de muur en brak in stukken op de grond. Mensen gilden en schreeuwden en renden door elkaar. Maar ontsnappen kon niet, aangezien alles nog potdicht was. Hij stak zijn hand in de lucht, sprak voor de derde maal ''Arago'' naar het plafond.
Honderden glazen Arago zegels vielen uit de lucht. Eenmaal op de grond wezen ze allemaal dezelfde kant op, in de richting van de meridiaan. De ''N'' wees naar het Noorden, en de ''S'' naar het zuiden. Allemaal, dezelfde kant op. De Arago Meridiaan had zijn baan gevonden. Nog eenmaal sprak hij ''Arago'' naar de mensen, en verdween in zijn geliefde zegels. Tot een moment wanneer iemand hem weer nodig had, en orde genoodzaakt is.

:Anima Tell:
Cinta keek naar de vrouw, ze lachte en gaf hem het bord met de paprika. Zelf raakte ze het niet aan. Cinta viel meteen aan, hij had het bord dan ook snel leeg. Toen hij weer opkeek van zijn lege bord zag hij dat de vrouw weg was gelopen met een wolf. De wolf van Leonidas. Cinta bemoeide zich er maar niet mee en liep naar Cari. Cari keek niet erg gelukkig. 'wat is er aan de hand' vroeg Cinta. 'Je lijkt niet echt vrolijk, waarom het is toch een leuk feest?' hmm zuchte Cari.'Ik ben een beetje moe dat is alles.''

Cari keek weer rond. Opeens gingen de deuren open. Er liep een man naar binnen. Weer een nieuweling die ze niet kende. 'Arago' riep de man een paar keer. Daardoor vielen de Kroonluchters op de grond, de muren en de vloer scheurde. Hij vernielde de hele zaal! Cari keek naar de man, die ook al snel weer verdwenen was. Cari keek rond. Mensen keken wat verschrikt. Cari had er genoeg van. Ze zat hier nu toch maar niets te doen. Ze rende naar de deur, keek of hij er nog was. Maar de man was al weg. Ze liep weer terug enzag Tempus staan. Ze liep naar hem toe en vroeg of zij wist wat er aan de hand was.

Het was vermoeiend. Alles wat Tempus wilde was simpelweg een leuk gezellig feest organiseren. Een feest voor iedereen. Maar hij had het beter besloten kunnen houden. Iedere gek liep binnen. Net zoals die rare man die binnenkwam en de zaal vernielde. De fresco's op de muren waren van de hand van schilders die er nu niet meer waren. Die kunnen nu nooit meer worden vervangen. En de kroonluchters. Enkele tranen ervan komen uit de oude wereld. Nu zijn ze aan gruzelementen, allemaal.
Tempus kijkt om zich heen. Hoort de woorden van Oblivios nog in zijn hoofd. De sfeer is inderdaag verpest. Het feest kan beter worden afgelast. Het is een bende.
Het meisje Cari kwam vragen wat er aan de hand was. Maar Tempus wist het niet. Hij wist werkelijk niet wat hier allemaal gaande was. Hij schudde zijn hoofd naar Cari en liep naar de deur. Hij gebiedde dat de deuren moesten worden geopend, maar er zat geen beweging in. Ze waren gesloten en bestand tegen elke soort magie of kracht dat er bestond. Niets kon ze openen. Ze zaten opgesloten.
Tempus ging op de tafel staan en sprak iedereen toe, hopenlijk kon de paniek ophouden. ''Dames en heren, geen paniek, we zorgen dat deze kwestie snel ophoudt. Ik vraag jullie rustig te gaan zitten aan tafel, we zullen een oplossing zoeken, zo snel mogelijk.'' Tempus liet alle obers en wachters de zaal opruimen, en zelf hielp hij ook mee. Hij begon met de glazen voorwerpen, met Arago erop. Maar evenals de deuren was er geen beweging in de krijgen. Ze zaten vast aan de vloer.
Wat in hemelsnaam was hier aan de hand.

Dalech had een gefructreerde blik in zijn ogen. doen de man die wel een geest leek alle deuren opslot deed en alles vernielde. Dat was genoeg. Dalech sprijde zijn meter lange vleugels en ging nu nog dichter bij Mika staan en iedereen die te dicht in haar buurt zou komen, zou zijn klauwen voelen zonder enige waarschuwing. Behalve Jaime die vertrouwde hij nu wel stillaan. Hij zag dat Jaime nu een zilveren ring aan had. Momenteel was dat niet zijn zorg. Hij moet de zaal in de gaten houden, en het stresseerde hem dat hij zag dat Tempus de deur niet open kreeg. Even kraste hij gevaarlijk met nog altijd zijn vleugels opgespreid. Hij had nog daarstraks een andere zeearend gezien maar momenteel keek hij alleen maar gevaarlijk strak de zaal rond op zoek of die enge gast nog terug kwam. Wat dus niet zo was.

Mika luisterde aandachtig naar Paco. Ze knikte toen hij zei dat ze dan eerst moest vragen aan Jaime wat die gave van hem nu eigenlijk precies is, en wat het doet. Ze zou er straks wel weer over nadenken want in haar hoofd hoorde ze geschreeuw en het gekras van Dalech die haar waarschuwde weten dat ze het zou horen. Ze moeten hier snel door doen. “Ik vertrouw je en geloof in je, maar het is jouw beslissing.” ze Knikte en dacht even na en sprak toen met overtuiging door Paco zijn woorden."Ik doe het" Nog voor Mika zich kon bedenken stapte ze weg van de openplaats. Mikaela rende recht voor haar af en toe wat naar links en dan weer eens naar rechts. Hopen dat ze het snel zou tegen komen. Even stopte ze en keek wanhopig rond ze zag het nergens. Even mompelde ze tegen haarzelf zodat ze kalmeerde. Het werkte want toen ze stil werd hoorde ze het geluid van het water. Zonder nog te aarzelen rende ze richting het geluid, ze wilde zo snel mogelijk terug naar de echte wereld en zou Dalech dood knuffelen. Ze voelde zich gewoon weg leeg nu hij er niet echt bij was. Wanhopig keek ze rond op zoek naar die stervormige rots. Waar kan het nou zijn, en toen zag ze hem liggen. Ze moest snel doen ze voelde haar energie wegstromen. Met een snelle beweging draaide ze zich weer om en liep nu nogal sloompjes terug naar paco die ze al wat verderop zag."Ik heb het" Riep ze nogal vermoeid en liet zich daarom op de grond ploffen juist voor zjin poten.

Tempus schudde zijn hooft, hij wist ook niet wat hier aan de hand was. Cari keek naar deur die bleek op slot te zijn. Tempus sprak nog een paar woorden en begon toen met opruimen. Cari besloot ook te helpen. Ze pakte een bezem uit de bijkeuken en begen te vegen. Hopelijk liep de rest van de avond beter.

:Anima Tell:
Cinta keek naar Tempus en Cari. Ze ruimden de zooi, die de man had gemaakt, op. Cinta besloot ook maar te helpen. Dat was toch wel het minste wat hij kon doen. Hij begon natuurlijk met de opnieuw gevallen hapjes. Daarna ging hij verder met de gevallen kroonluchters, en de brokken muur op de grond.

Lucifer had zijn hand onder tafel op het been van zijn geliefde liggen waar hij af en toe bemoedigend in kneep. Hij wist hoe gespannen ze was, maar ze was er nog niet kaar voor om verder wat te doen en hij probeerde zijn kalmte op haar over te laten vloeien. Op een gegeven moment stond hij op en trok Lavinia uit haar stoel en trok zich dicht tegen haar aan. ‘En nu is het genoeg. Jij bent koningin van Fernum en je doet nu wat je wilt, want het is een feest.’ Hij siste de woorden half en keek haar licht boos aan. Ze moest zich niet gedragen als een kind dat schuldig was aan het stelen van een koekje en dan uiteindelijk toch nog met de andere kinderen mocht spelen. Hij kuste haar even snel, maar trok haar vervolgens mee naar de dansvloer waar ze een van zijn lievelingsnummers draaiden en hij wist dat Lavinia ook hartstikke goed wist hoe ze hierop moest dansen. Hij had het haar verdorie zelf geleerd. Het was een van de snelle dansen en ze zou haar aandacht geheel op hem moeten richten en haar gespannenheid laten varen als ze wilde dat het lukte en dat was nou precies zijn bedoeling.

Pleoh stond aan de andere kant van de zaal en bekeek iedereen met een wantrouwig oog. Hij was al veel eerder gegaan zodat hij iedereen van te voren in de gaten kon houden en niets was beter dan als een van de eersten aanwezig te zijn. Hij had bijna iedereen naar binnen zien lopen en uiteindelijk had hij ook de aanwezigheid van Lucifer gevoeld en waar Lucifer was daar was Lavinia en Lavinia was nooit zonder Espe en al zeker niet op zo’n groot feest. Na enkele minuten zag hij haar staan en hij glipte een van de keukens binnen waar hij een bord van de stapel tussen zijn tanden nam en daar een groot stuk vlees oplegde. Daarna liep hij richting Espe en zette het galant voor haar neer. ‘Heeft mevrouw misschien trek in een stukje niet vergiftigd vlees geserveerd door moi?’ Hij bleef serieus naar haar kijken, maar als ze goed keek kon ze het puntje van zijn staart heen en weer zien gaan, heel licht, maar voor haar zou het zichtbaar zijn.

Op dat moment kwam er iemand binnen en zei een raar woord en het plafond begon te trillen en de kroonluchters kwamen naar beneden. Lucifer zat middenin een draai, maar in plaats van Lavinia uit te laten draaien, trok hij haar dicht tegen zich aan en vervloekte zichzelf om het niet bij zich hebben van zijn zwaard. Boven hen hing ook een kroonluchter en die begon ook gevaarlijk te trillen en Lucifer kon hen nog net op tijd aan de kant krijgen voordat de kroonluchter viel en licht geschokt keek hij Lavinia aan en het niet laten om zijn angst om haar kwijt te raken te laten blijken in zijn zoen. Hij had echt gedacht dat het met hen gedaan was, maar ze waren op tijd geweest. ‘Ik hou van je.’ Fluisterde hij in haar oor terwijl hij haar stevig omhelsde.

Catharina had gedanst met Oblivios en met verschillende
andere personen die ze kende, maar ze wachtte nog steeds totdat Tempus een keer
zou komen. Ze zou toch niet echt hem moeten gaan overhalen om met haar te
dansen of wel? Terwijl ze op hem afliep om het dan toch maar te vragen kwam er
een man binnen. Iemand die haar niet bekend voorkwam, maar ze schonk er verder
geen aandacht aan totdat hij een woord zei. Een woord waardoor alles begon te
trillen en niets meer recht bleef staan. Een seconde stond ze stil en met een
kille angst in haar hart draaide ze zich om naar Eros die ook al opgesprongen
was. Zo snel als haar benen haar konden dragen rende ze richting het kleed en
in haar laatste sliding trok ze de kinderen bij zich en hing beschermend boven
iedereen heen. Toen de tumult voorbij was, zag de zegels, maar er viel haar
iets op. Er was iets aan haarzelf veranderd, maar ze wist nog niet wat. ‘Cath,
je haar.’ Ineens wist ik het. Haar haar
deinsde altijd op de niet bestaande wind die om haar heen hing, de bries van de
boom Allerzielen die ze juist op dit moment zo hard nodig had. Het was de wind
die haar haar levenskracht gaf nu ze leefde op geleende tijd. Ontzet keek ze
naar de deuren die dichtzaten en hoe anderen wanhopig probeerden de deur open
te krijgen. Nee, dat kon niet. Iets moest open blijven voor haar connectie, al
was de deur maar op een kiertje open. ‘Blijf bij de kinderen.’ Met grote passen
liep ze naar de deur en probeerde ze zelf ook open te krijgen, maar wat ze ook
probeerde, ze kreeg er geen beweging in. Waar was die man gebleven die dit had
gedaan? Ze vroeg het aan een van de bijstanders en die vertelde haar dat de man
in de zegels was verdwenen. Ze liep naar de zegels toe en legde een van haar
handen erop. Ze probeerde contact te maken met de man die zich erin had
terugtrokken, maar ze brandde haar hand aan de zegel en trok hem tot haar borst
op. Hoe kon dit? Wat voor kracht hield de hare tegen? Ze hoorde het
geruststellende gehinnik van Eros, Eros die al door had wat er aan de hand was
en haar vertelde dat het niet erg was. Dat het goed was en dat alles goed zou
komen. Het drong tot haar door, het was geen kracht die haar tegenhield, haar
eigen krachten vielen weg samen met haar levenskracht, doordat ze niet meer in
contact stond met de boom Allerzielen. Ze had het er met Tempus over moeten
hebben en nu was het te laat, nu zakte haar krachten weg, voelde ze hoe het
overvloeide naar de aarde en van haar afdroop. Met haar laatste krachten stond
ze op en kon zichzelf naar Eros slepen waar ze tegen hem aan ging zitten.
Ondanks de angst bleef hij rustig en suste haar terwijl het steeds moeilijker
werd om haar ogen open te houden en te vechten tegen de pijn. Haar handen
hielden nog net haar kinderen omhoog die haar met grote oogjes aankeken.
Langzaam werd het zwart voor haar ogen en viel ze in slaap, wat ze hoopte dat
het alleen een korte slaap zou zijn.

Ze zat daar samen met Lucifer aan de tafel. Toen ze binnen kwam was ze zenuwachtig geweest wat er zou gebeuren en wat er allemaal zou worden gezegd maar nu zou ze willen dat het feest voorbij was want het was een ramp en dat niet door haar Clan. Diadorah was slachtoffer van een dronkenman en ook andere onbekende mensen wilden het feest gaan verpesten. Lady Lavinia beet zachtjes op haar lip, zou ze wat moeten doen aan de chaos of moest ze het zo laten. Ze keek naar Lucifer toen ze een bemoedigend kneepje in haar been voelde. Haar blauwe ogen spraken voor zich. Ze voelde zich niet op haar gemak maar ze kon ook merken aan hem dat hij het hier niet echt fijn vond. Lucifer stond op en Lavinia staarde hem aan. Wat ging hij doen? Maar voordat ze dat zich af kon vragen werd ze uit de stoel getrokken tegen hem aan. ''En nu is het genoeg. Jij bent koningin van Fernum en je doet nu wat je wilt, want het is feest.'' Zei hij op sissende toon en keek haar licht boos aan waardoor Lavinia moest grijnzen. Ze voelde een snelle kus en werd naar de dansvloer getrokken waar vele mensen een poging deden om te dansen. De één ging het beter af dan de ander maar dat maakte niets uit. ''Je hebt gelijk, Lucifer. Zullen we de andere dan maar laten zien wat dansen is..'' Zei ze op een sierlijke maar grijnzende toon. Ze legde haar hand zijn schouder als een veertje en pakte zijn hand vast. Precies zoals het haar was aan geleerd om te dansen. Het was een snel nummer en één van de lievelings nummers van Lucifer een reden dus om goed haar best te doen en op te letten. Ze knikte en ze begonnen met dansen, ze zierde de dansvloer over. Op het begin had ze moeite omdat ze zich niet concenteerde en enkel naar hun voeten keek. Ze keek omhoog recht in zijn bruine ogen. Een glimlach sierde haar gezicht en ze vergat de plek waar ze waren. Ze stapte naar achtere en naar voren en liet meerdere malen naar achtere zakken voor een zwierige dans, het was net alsof ze viel en omhoog werd geholpen door Lucifer. Haar hakken klakte op de vloer en maakte een musicaal geluid met de muziek mee. Het was geweldig. Ze hadden beide plezier gekregen in het spel dat dansen heet.


Espe keek voor zich uit naar de dansvloer en keek toe hoe Lucifer zijn best deed. Het feest was rampzallig maar als ze zag hoe hun dansde in de chaos moest ze lichtjes met haar staart wiebelen. Een echte Nigris hield van Chaos bij andere maar hield zichzelf altijd daar buiten. Tenzij zij zelf de chaos veroorzaakte. Ze hoorde het lichte getik van klauwen op de vloer en niet veel later zag ze hoe er een bord met vlees voor haar neus werd neer gezet. Ze keek weer op en zag Pleoh staan. ‘Heeft mevrouw misschien trek in een stukje niet vergiftigd vlees geserveerd door moi?’ De tijger bleef haar serieus aan kijken maar het puntje van zijn staart viel haar wel op. Espe griffelde zachtjes, ze legde haar poot op die van hem. ''Enkel en alleen als uw mij de eer doet het met mij op te eten, heer..'' Zei Espe als de sierlijke sluwe panter die ze was. Ze wist de eerste dag dat ze elkaar ontmoeten nog goed. Ze konden elkaar niet uitstaan maar sinds de bruiloft was er toch iets veranderd tussen de twee. Ze vond het wel leuk als hij er was om haar te plagen net als hij wist dat Espe hem dan ook terug pakte. Ergens was ze wel gaan houden van Pleoh. Het was een tijger van eer en dat mocht ze wel aan hem. Maar of die twee wel waren geschapen voor liefde was niet zeker. Ze zag hem in elk geval als een zeer goede vriend.


Ze zat net in een draai toen alles begon te schudden. Ze was net optijd terug getrokken tegen hem aan anders was ze vast en zeker onder de kroonluchter gekomen. Haar ogen waren wat groter en ze keek naar boven. Ze hoorde het gerinkel en voordat ze ook maar een schild over zich heen kon trekken maar lucifer had hun nog net op tijd weg getrokken. Ze keek hem licht geschrokken aan en ze kon ook duidelijk aan hem zien dat hij geschrokken was. Ze voelde zijn lippen op de hare en sloot voor kort haar ogen. Toen ze haar ogen openen deed keek ze hem aan. Ze hoorde de woorden die ze het liefst van hem hoorde. ''Ik hou ook van jou lucifer..'' Zei ze zacht en voelde hoe ze stevig tegen hem werd aangetrokken. ze hield hem zou een tijdje vast maar na enige tijd liet ze hem ook weer los. De mensen raakte in paniek en scheeuwde en trokken aan deuren. Lady Catharina probeerde alles op te lossen en ging uit zoeken wat de man had gedaan. Want ondanks Lavinia in de dans had gezetten ze wist altijd wat er om zich heen gebeurde. Die woorden had ze ooit gelezen in een boek. Een boek in de verborgen kluis waar ook The Lavinia Book verborgen lag. Niemand wist het te vinden er waren zoveel gangen dat de meeste stierven. Enkel en alleen iemand met het bloed van The Lithium familie zou het kunnen vinden dat door hun gaves en omdat ze wisten waar ze moesten kijken. Niemand kon tegen de duisternis maar dat moest je nou juist zoeken wilde je de kluis vinden enkel en alleen als je in duisternis had gewaand zou het pad je leiden tot de kluis. Haar ogen werden ijzig toen ze de vernielde zaal rond keek. Ze voelde de man gewoon. Het was niets meer dan een verloren ziel een geest maar of dat misschien in de oude wereld was geweest of hier dat wist ze niet maar ze wist dat de Caelos Clan geen kans maakte tegen iemand als hem tenzij deze konden communiseren met de duistere geesten uit de oude wereld want dit was duistere magie ze voelde het gewoon branden op haar huid. Ze keek naar Catharina die tegen Eros lag, beide hadden het moeilijk. Ze konden namelijk niet communiseren met de levensboom die hun kracht gaf. Lavinia keek naar de kinderen die met grote ogen naar hun moeder keken. Iets viel haar op aan het meisje. Ze had blauwe ogen, felle blauwe ogen als die van haar. Ze fronsde en keek naar Lucifer. Het was waar wat hij had gezegd maar niemand mocht het weten er waren genoeg dingen gebeurd. Ze liep door het glas heen naar Catharina toe en knielde bij hen neer. Ze deed niets anders dan naar hen kijken. Catharina had haar ogen gesloten. ''Lucifer, je jasje alsjeblieft.We moeten haar warm houden..'' Zei Lavinia op een rustige toon. Ze nam voorzichtig de kinderen over die begonnen te huilen. Lavinia glimlachtte lichtjes en begon zachtjes te zingen. Een liedje wat altijd voor haar werd gezongen door haar moeder. De kinderen keken haar met grote ogen aan en Lavinia wiegde ze voorzichtig wat niet makkelijk was met twee kinderen.



Espe at van het vlees tot dat ze het had weg gesmuld en keek op toen ze een man binnen zag komen. Ze voelde dat er iets niets goed was aan hem. Ze keek naar Pleoh die er waarschijnlijk het zelfde als haar dacht. Hij sprak een woord uit die Espe niet begreep maar wel ooit van gehoord had. Lavinia had het namelijk ooit moeten lezen in de troonzaal voor alle bediendes omdat ze straf had gekregen omdat ze mensen onder andere Lucifer stiekem had beslopen en op het lijf had gejaagd. Het was een simpele straf die haar moeder had bedacht omdat Lavinia een hekel aan lezen had vroeger omdat ze het niet begreep maar nu hield ze er van om te lezen dan kon ze altijd zo lekker weg dromen zei ze dan. Ze stond op en voelde hoe alles schudden het eerste wat in haar op kwam was Lavinia onder die kroonluchters vandaan krijgen maar ze zou het nooit redden en daarbij was Lucifer er sneller bij dan zij. Ze zag hoe achter hun een beeld naar beneden kwam zuilen. Ze duwde Pleoh aan de kant en sprong net op tijd zelf weg voordat ze er onder lag. Ze keek hoe de man terug keerde en keek vervolgens of Lavinia ongedeerd was.

Wat er nu weer gebeurde daar snapte Athios niks van. Een rare gedaante zweefde door de zaal en het begon te stormen. Het was een soort geest en het bleef maar dat ene woord 'Arago' roepen. Athios begon er zelfs geirriteerd door te raken. Maar hij hield zijn adem in. Toen de geest verdwenen was kon Athios weer rustig ademhalen. Iedereen werd panisch en Tempus probeerde iedereen tot rust te manen. Maar Athios schudde zijn hoofd. 'Elina, we moeten hier weg. Het word hier te gevaarlijk en ik vertrouw het hier niet.' zei Athios eerlijk. Hij floot wat wachters bij zich en wees op de deur. Athios zag Lady Catharina ook lijden doordat er geen frisse wind de zaal meer binnen kwam. Alles was afgesloten. 'Mannen, probeer met alle middelen die deur open te breken. In belang van Dust!' schreeuwde Athios. 'Mensen, of jullie het willen of niet, IK GA HIER WEG! Iedereen die wil mag mij volgen.' riep hij. De wachters beukten in op de deur en begonnen het met bijlen en zwaarden los te rammen. Stukken hout vlogen in het rond. Uiteindelijk brak de deur open en kwam er een frisse wind de zaal weer binnen. Athios liep naar buiten met de wachters en hoopte dat de anderen ook zo slim zouden zijn de zaal te verlaten. Niet veel later zag hij de koninklijke garde al aankomen. De koningin persoonlijk kwam hiernaartoe om de situatie te bekijken, blijkbaar was de chaos hier een groot nieuws.

Waarom mensen altijd willen ontsnappen wanneer er schijn is voor vallen wist hij niet, maar het openen van de deur was een groots gevaar voor iedereen. Niemand mocht de deur uit, ze moesten allemaal in de zaal blijven. Iedereen die buiten was kon niet binnen zijn.
Hij verliet de zegel, en keek naar de slapende vrouw. Zij zou in ieder geval in de zaal blijven, en iedereen die hier nu binnen was zou blijven. ''Arago, a septentrione in meridiem'' herhaalde hij 111 keer.
Er begonnen scheuren te ontstaan rond de zegels in de vloer. Gaten priemden in de grond, tot een onfeilbare diepte. Zo diep dat iedereen die erin viel het stof kon kussen. Enkele seconden zweefde de vloer nog boven de diepte. Daarna verdween het met de mensen die erop stond in het stof. Het gat besloeg niet alleen de zaal, maar ook daarbuiten. Iedereen binnen een straal van 111 meter werd getroffen door het gat. Al gapend verdwenen kristallen kroonluchters, het volledige diner samen met enkele mensen naar beneden. Het vallen zou lang duren, totdat men op het pad was gekomen die zou leiden naar geheime plaatsen. Wie weet waar de weg is.

Het was zwart voor haar ogen en het voelde alsof ze in de buurt was van de boom Allerzielen, maar ze kon de aanwezigheid niet voelen. Het was overal zwart, maar ze voelde ook geen angst. Ze was dus ook nog niet in de geestenwereld waar ze eerst door de muur van angst moest voordat ze de geestenwereld binnen kon treden. Ze was in een tussenwereld. Dat moest het zijn, want ze was totaal alleen. Zelfs Eros was er niet bij.

Ondertussen buiten de bewustzijn van Cath en Eros werd er een jas over haar heen gelegd en probeerden de mannen van Athios de deuren open te krijgen. Ze hoorden niet de wind die buiten de deuren waaide, die tegen de deur bonkte en met geweld door de deuren heen wilde. Alleen de soldaten van de koningin konden niet verder, werden bang van de hevige wind die boven hen te keer ging, zagen soms de onweer erin die er ook in bleef en hielden een veilige afstand om zichzelf te kunnen beschermen. Opeens zag de wind een opening en een seconde later was de gehele deur los. Met al de opgekropte kracht liet het zich gaan, beukte door de restanten van de deur en hield een seconde stil boven de menigte, zocht naar de persoon wie ze hoorden te beschermen en toen ze was gevonden, ging het als een afgeschoten pijl op haar af. Het raakte haar hart en ze zagen toe hoe de kleur terugkwam op het gezicht van de vrouw, hoe haar haren bewogen op de briesende wind en hoe het paard naast haar van schrik overeind stond. Langzaam begon de stroom af te nemen en konden de mensen weer normaal ademhalen. Nu openden zich ook de ogen van de vrouw en de gouden blik was niet te missen voor de aanwezigen bij haar.

Catharina voelde hoe ze bijkwam, voelde de angst van de boom Allerzielen omdat ze haar bijna was kwijtgeraakt en instrueerde haar van wat er in de tussentijd was gebeurd. Met een ruk stond ze op en voelde de aarde onder
haar langzaam bewegen. Ze had niet de tijd om dankbaar naar Lavinia te kijken, maar sloot haar ogen en beeldde haar de wind weer voor. De wind die haar kracht had gegeven en wiens kracht ze weer wilde. ‘Szél az én erősségem, lábam a földön, én parancsolom, hogy jöjjön. Segítség a feleségével és rendbe téged. Segítség a tehetetlen.’ Catharina opende haar ogen en strekte haar armen voor zich uit. De wind zwol opnieuw aan en de bomen buiten begonnen te bewegen. In het tempo dat de vloer onder hen wegzakte, kwamen ook de wortelen en takken van de bomen naar haar toe, aanvaarden haar wens en gehoorzaamden haar bevel. Bij sommige mensen waren ze niet op tijd, die konden zich niet op tijd vastgrijpen aan de wortelen die hen probeerden te redden, maar bij anderen waren ze op tijd. ’Védje a családom!’schreeuwde ze en zag hoe de wind een tijdelijk platform hield onder Eros, haarzelf, de kinderen en Lavinia en Lucifer. De anima’s van de kinderen zaten al op Eros rug en ze hadden de tijd om op de wortelen te wachten. Zodra de wortelen bij hen waren, sprongen ze er allemaal op en de wind trok weg. Het merendeel was naar beneden gevallen in de duisternis, maar toch hadden nog aardig wat mensen zichzelf kunnen redden. ’ Köszönöm, köszönöm.’ De wind nam af en de wortelen trokken de mensen voorzichtig terug uit de ruimte. Ze brachten hen naar de veilige ondergrond en Cath zakte op de wortel neer. Ze zou zodadelijk wel gaan lopen, ze moest eerst even rusten.

Diadorah schrok zich een ongeluk toen de zaal werd vernietigd door een onguur persoon. ''Wat krijgen we nu'', zei ze hatelijk. En onmiddelijk onderbrak ze de dans met Connor om de geest te vertellen hoe ze erover dacht. ''Zeg stuk zout dat je bent. We zijn hier aan het feesten dus stop die 'geen waarde' munten maar weer in je zak en maak dat je wegkomt, of anders laat ik je op zuigen''
Maar voor dat ze het wist scheurde de vloer en viel ze in een groot gapend gat. Vrijwel onmiddelijk kwamen de wortels uit de grond. Diadorah greep om haar heen, riep Civilis om op tijd het volare uit te roepen. Maar ze was niet meer op de wereld. Civilis kon haar niet horen. Nu was het enige wat haar te wachten stond een wisse dood.
Voor het laatst zag ze de prachtige kleuren om haar heen, en vervolgens werd alles zwart.

:Anima Tell:
Civilis voelde zich beroert, en besloot Diadorah te gaan zoeken. Hij hoorde gedempte geluiden. Er dreigde gevaar. Hard klapte Civilis met zijn vleugels, zo hard als hij maar kon. Iedere keer herhaalde hij dezelfde woorden. Toen klonk er een harde schreeuw, een visoen over kleuren. En daarna wist hij niets meer, want hij werd het stof.

Leon was druk bezig geweest met zijn eten toen die geest was komen opdagen. Hij was zich niet echt dood geschrokken maar zoch direct achter Pablo. Nergens was hij te bespeuren. uiteindelijk kwam Pablo terug in zich en word gevolgt door Shao Niu. Hij werd stilletjes achterdochtig. Wat had Pablo wel gezegt? Wat heeft hij gedaan kon Leon ook wel denken. Zijn handen gleden door zijn zwarte haren die weer wat warrig lagen. Een kroonluchter die wat verderop hangde viel op de grond. Leon schrok toch even door het lawaai en stapte vlug van zijn stoel, en keek verdwaasd rond. Wat gebeurde hier toch allemaal. De geest hield hij strak in de gaten, durfde het zelfs niet eens uit het oog te verliezen maar toch kon hij haast niet wachten tot Pablo terug naast zijn zij zou staan. Leon werd overspoeld door opluchting doen hij lord Athios de deur zag open breken. Jammer genoeg was dat van korte duur toen die domme geest terug kwam. Hij zei iets van arago. Hij hoorde geluid kraken onder de tafels vandaan zonder nog te aarzelen en liep daar zo snel mogelijk vandaan, hij draaide zich om en zag hoeveel geluk hij wel had gehad. Opnieuw bekroop de angst hem. Waar is pablo? En Shao Niu?! Zijn ogen flitse naar alle kanten, toen zag hij ze staan. Weer zag hij een scheur verschijnen, en die ging recht op Shao Niu en Pablo af. Nee hij wou ze niet verliezen, daar zorgt hij wel voor. Zo hard hij kon dwong hij zijn benen richting de twee, Pablo voelde zijn angst en kon daarom op tijd weg stappen. De scheur was nu heel dicht bij Shao Niu. Hij moest het riskeren Leon sprong over een gevallen kroonluchter sprong naast haar nam haar beet en draaide haar met en snelle maar lenige beweging weg van de deur waardoor ze wel beide op de grond vielen, Leon zorgde ervoor dat hij het pijnlijks valde en Shao Niu het minst. Hij keek haar huigend aan."Gaat het vroeg hij wat bezorgt" Hij had zich dood geschrokken toen hij de scheur op haar had zien afkomen. Even keek hij naar de scheur en zag dat er nog wel zouden komen, dus hielp hij haar vlug recht nam Pablo dicht bij zich en keek naar alles dat bewoog.

Shao Niu liep samen met Pablo richting Leonidas die nog
steeds een beetje in zijn eten zat te prakken toen de deuren achter hen
dichtvielen en een soort geest tevoorschijn was gekomen. Vol verbazing keek ze
naar de geest en naar wat er gebeurde. Er verscheen vlakbij haar een van de
zegels die een rechte baan vormden over het veld, maar daarnaast begonnen er
scheuren te ontstaan in de vloer. Scheuren die haar kant op kwamen en door haar
angst en haar kleding kon ze niet wegkomen, maar haar ogen bleven maar naar de
scheur kijken die dichterbij kwam. Opeens tolde ze in het rond, voelde een paar
armen om haar heen en keek even later recht in de ogen van Leonidas. Haar heup deed
pijn van de val en ze kon zich niet voorstellen hoe erg Leon zich wel niet had
bezeerd tijdens zijn succesvolle poging om haar te redden. Ze knikte op zijn
vraag, maar toen ze stond, legde ze haar hand wel tegen haar heup en voelde
daar ook blote huid en ze keek naar onderen. De rok was gescheurd in een
perfecte split tot aan haar heup en ze zuchtte geërgerd. Dat zou lastig te
maken zijn en haar moeder zou boos op haar zijn. Xia Wan! Ze zocht haar moeder
en zag hoe de tafel van haar moeder langzaam aan het zakken was. Dochter! Ga
op de wortels. Zorg voor je zelf! ‘Moeder!’, gilde ze en zag haar net zoals
de rest van haar familieleden in de grond zakken, net zoals tijdens de ramp van
de oude wereld. Maar ze kon niets doen, ze had niet de gave die haar moeder
had, ze kon niet de aarde stoppen met draaien door haar stem te gebruiken, nee
ze had zelfs haar viool niet bij zich. Ga op die wortels staan kind. NU!
Shao Niu gilde nog een keer, maar toen ook de grond onder haar voeten begon te
zakken, zochten haar ogen naar de wortels waar haar moeder het over had gehad.
Ze zag een dikke wortel langs hen heen schieten en meerdere volgden zodat je er
gemakkelijk op zou kunnen staan. ‘Leon! De wortels!’ Voorzichtig stapte ze erop
en gebaarde Leon erbij op te stappen. Zodra hij erop stond, liep ze naar hem
toe en legde haar armen om hem heen. ‘Alsjeblieft. Laat me niet alleen.’fluisterde
ze zacht voordat ze zacht begon te huilen. Ze voelde een deel niet en besefte
hoe erg haar moeder bij haar hoorde.

Leon hield haar dicht bij, hij merkte dat haar rok gescheurd was snel legde hij zijn blik weer naar de omgeving en niet naar haar benen. Het moest een normaal feest voorstellen. Het is dus wel mooi mislukt. Alles lag in puin, mensen verdwenen in de scheuren en waren waarschijnlijk wel dood want hij had een zeearend in stof zien veranderen. Daarom zorgde hij er voor dat hij Pablo stevig bij zijn vacht had. leon wilt Pablo echt niet verliezen. Alles zou perfect zijn geweest als die geest er niet zou zijn geweest, en die herrieschoppers ook niet. Waarom bestaan er wel zo'n mensen die gewoon alles willen verpesten. Hij kan daar gewoon weg niet tegen. Waarom houden ze die ene dag zich gewoon niet een. Nee als kleine kinders kunnen ze gewoon niet wachten en verpersten andermans plezier. Shao Niu schreeuwde oppeens geschrokken keek hij in de richting naar waar ze schreeuwde.Ga op die wortels staan kind. NU Hoorde Leon haar moeder roepen. En toen verdween ook zijn in de grote scheur. Leon wou zijn eigen ogen niet geloven. Hoe kon dat gebeuren. Het was oneerlijk. haar geschreeuw zorgde ervoor dat hij uit zijn verwarde gedachten getrokken werd. Vlug volgde hij haar voorbeeld en sprong op een grote wortel. Pablo klom gelukkig op tijd op ook nog een wortel die dicht bij die van Leon en Shao Niu. Oppeens stapte Shao Niu op hem af en omhelsde hem.‘Alsjeblieft. Laat me niet alleen.’fluisterde ze. Hij kreeg medelijden met hem. Leon sloot voorzichtig en langzaam zijn armen helemaal rond haar heen om haar te beschermen voor wat er misschien nog komen zou."Ben ik niet van plan, nooit" fluisterde hij troostend tegen haar en hoorde haar huilen waar er na een natte plek om zijn T-shirt kwam wat hem dan ook totaal niet kan schelen. Het enige wat telt is dat ze alle drie veilig zijn. Leon zou haar beschermen. Ze heeft juist haar moeder verloren. Hij wilt niet dat ze nog iets verliest."Ik ben bij je, alles komt in orde" Fluisterde hij tegen haar.

Lavinia wiegde de beide kinderen liefdevol zoals de manier waarop zij haar kinderen zou behandelen. Ze keek stiekem even naar Lucifer die de jas over Catharina heen had gelegd. Lavinia was niet de persoon die in paniek raakte. Ze was uiterst kalm. Catharina's gezicht was bleek geworden en Lavinia keek even naar de vrouw die eigenlijk haar vijand zou moeten wezen maar zo voelde het niet. Deze vrouw had niets te maken met haar moeders dood. Enkel de mensen zoals Tempus haten ze. Mensen die betrokken waren bij haar moeders dood. Deze vrouw was ongeveer net zo oud als haar en een kind kon ze nooit iets kwalijk nemen al was zij geen kind meer. Zolang ze niets deed wat haar stopte zag ze geen vijand in haar. Lavinia keek toe hoe de deur openen brak en voelde de wind in haar gezicht die haar haren lichtjes op tilde. Ze sloot even haar ogen. Vele mensen wouden naar buiten rennen maar er veranderde iets. Lavinia voelde het. Ze keek hoe Eros op stond en Lavinia zag haar kans schoon. Ze stopte beide kinderen voorzichtig in het gemaakte zitje. Dit was in enkele seconde gebeurd. De grond trilde en Lavinia keek naar Espe die in een aanval positie stond. Haar ogen waren zwart als de nacht en die van Lavinia werden ijzig blauw. De geest had een grote invloed op hen. Er vormde een platform onder hen. Ze voelde de angst van Espe. De scheuren kwamen in een groot tempo naar hen toe. ''ESPE!'' Gilde Lavinia. Haar ogen waren groot. Espe keek Lavinia aan en duwde Pleoh de hoek in, een hoek waar de scheuren stopte. Espe had geen plek om te ontsnappen en besloot de sprong naar Lavinia te wagen. Lavinia keek Espe aan en hoorde een schreeuw. Mensen in nood en paniek. Haar clan! Lavinia keek de zwevende persoon aan. Haar huid werd bleek en haar haren deizende terwijl een zwarte kring om haar voerde. Ze landen op de worstels die onder haar van steen werden. Espe viel naar beneden en met een witte flits veranderde ze in iets wat Lavinia zelf nog nooit had gezien. Haar kraaien formatie maar dan vele malen groter en rode bloed ogen. Het was een schaduw. Lavinia keek naar Lucifer. ''Ik hou van je..'' Zei ze zacht voordat ze een sprong in het diepte maakte. Espe vloog al naar beneden en Lavinia ging er achter aan. Ze was niet voor niets een leider. Zij zorgde voor haar mensen. Haar ogen traande door de snelheid. Kleuren cirkelde om haar heen. Kleuren waarvan zij wist dat het geesten van stof waren. Lavinia greep de halsband om de nek van Espe vast en slingerde zichzelf er op. Ze vlogen naar de mensen die hen nodig hadden en de mensen die nog niet tot stof waren vergaan. Lavinia greep de pols van Diadorah vast en hees haar op Espe terwijl ze naar boven vlogen. Andere mochten sterven maar haar Clan over kwam niets! Zij was een leider die voor haar Clan zorgde en dit hoorde er bij.

Lucifer ontspande iets toen Lavinia in zijn armen ontspande en kon eindelijk genieten van de dans die ze samen bedreven al werd het abrupt onderbroken door een kroonluchter die uit de lucht viel en als hij Lavinia niet tegen zich aan had getrokken, was ze er onder beland. Zijn geschrokken blik was hetzelfde als de hare en er kwamen maar enkele woorden in hem op over hoe hij zich op dat moment voelde en Lavinia beantwoordde het waardoor hij zichzelf iets gerust kon stellen en de situatie ondertussen kon observeren. Catharina ging ervandoor, maar het kostte haar moeite om terug te komen wat zijn vrouw ook had gemerkt. Ze liepen naar de twee en hij werd geboden zijn jasje uit te trekken die over de vrouw werd heen gelegd. Even dacht hij aan de droom die hij had gehad en ging met zijn vinger over de ring die hij om zijn pink droeg. Hij moest haar toch echt eens vragen wanneer ze haar verjaardag zou houden zodat hij haar de ring zou kunnen geven, maar toen hij haar aanraakte, voelde hij hoe koud ze was. Ze was bijna net zo koud als een lijk. Ademde ze nog wel? Hij hield zijn hand onder haar neus en merkte nog een hele oppervlakkige ademhaling op. Hij ging recht staan en keek met een
vertederende blik naar Lavinia die de twee kinderen droeg en hij kon zich haar helemaal voorstellen wanneer ze eindelijk haar eigen kind had, een kind als troonopvolger en ook zijn kind. Op dat moment stroomde er lucht langs hem heen en duwde hem naar achteren waarna het in het lichaam van de domina beukte. Haar haren en lichaam werden naar achteren gegooid, maar het leek haar op te leven en hij begreep het toen hij een licht groene streng in het midden van de wind zag. De kracht van de boom Allerzielen stroomde in haar, dat was er aan de hand. Ze kon niet leven zonder constante voeding van de kracht van boom Allerzielen en doordat de deuren gesloten waren geweest konden ze niet bij elkaar komen. Nu stond ze echter op en begon meteen in een taal te praten die hij niet kende, maar de wind wakkerde weer aan en hij hoorde met het breken van de vloer een dreunend geluid in de grond, iets kwam door de grond naar hem toe en tot zijn verbazing zag hij wortels doorkomen, wortels en takken kwamen van
de omringende bomen en groeiden op bevel van de vrouw. Hoe kan iemand zo krachtig om de bomen te laten bewegen? Maar toen hij eindelijk op de wortels kon staan was de vrouwe totaal uitgeput.

Pleoh grijnsde nu toen hij haar antwoord hoorde en gaf haar een kleine lik over haar neus voordat hij aanviel op het vlees dat voor hem lag. Hij kon altijd eten en had alleen na een vol hert voldoende eten voor zichzelf. Espe had het echter veel sneller op dan hij en lette op de omgeving terwijl hij de rest snel op at. Hij had een seconde om te kijken en werd vervolgens weggeduwd door Espe waarna het bord sneuvelde onder het beeld dat naar beneden kwam. Even stonden ze stil, maar het volgende moment gilde Lavinia naar Espe en Pleoh keek naar Espe die hem zonder pardon in de hoek duwde. Wat was ze van plan? Wat ging ze doen? Pas toen ze zich wegdraaide wist hij het en sprong naar voren om haar te grijpen, maar het lukte niet, ze was al te ver weg en hij brulde haar woedend achter na. Dit zou hij haar nooit vergeven.

Lucifer trok zichzelf en Lavinia op de wortels, maar zij draaide zich weg uit zijn armen en keek hem licht triestig aan. ‘Wat?’ beet hij haar toe. Ze moesten hier weg en wel nu. ‘Lavinia! Nee!’ Hij rende naar haar toe, probeerde haar te pakken, maar iets hield hem vast bij zijn shirt. ‘Laat haar gaan. Je kunt nu niets meer voor haar doen.’ Het paard keek hem bedroefd aan en spoorde zijn vrouwe aan om op te staan en weg te lopen. Te lopen naar de plek waar ze veilig zouden zijn. Het paard duwde hen beide naar voren en ze waren gedwongen om te lopen naar de plek waar ze op de echte grond konden stappen. De domina ging meteen tegen een boom zitten en Eros ging naast haar liggen. Pleoh rende al op hem af en hij stelde de tijger gerust. Ze voelden allebei de woede van elkaar om wat er was gebeurd. ‘Lucifer. Help ze alsjeblieft.’ Hij keek naar de vrouwe en knikte. Nu was het de tijd om iedereen veilig op het droge te krijgen. Nog aardig wat mensen was het gelukt om het te overleven.

Shao Niu hield hem stevig vast, had niet door dat ze hem misschien pijn deed door haar nagels. Het enige wat ze wilde, was zich niet alleen voelen, bij iemand zijn en bij iemand horen. Gewoon, voor even. Zijn armen waren troostend en warm en maakte dat ze zich veilig voelde. Ze wist niet hoe lang ze doorhuilde, het enige wat ze wist was dat na een tijdje iemand naar hen riep en ze het gevoel had dat ze wel op moest kijken. Een man riep iedereen op om van de wortels af te gaan en naar de vaste grond te lopen. Ze keek Leonidas aan terwijl ze zich losmaakte. ‘Het spijt me. Ik …’ Ze sprak niet verder, maar liet haar blik weer vallen. Ze keek langs de wortels naar beneden, naar de duisternis waar iedereen in was verdwenen en keek daarna terug naar Leonidas en even naar Pablo. ‘Dank je. Als je me niet..’ Ze beet op haar lip en haalde diep adem. ‘Als je me niet had opgehaald dan was ik er ook ingevallen.’ Nogmaals riep de man naar hen en dat ze nu echt op moesten schieten, want de wortels zouden het niet lang meer houden. ‘Misschien moeten we gaan.’ Voorzichtig liep ze van hem weg, haar voeten voorzichtig neerzettend op de wortels, maar merkte dat het niet werkte en schopte haar schoenen over de rand. ‘Ik haatte ze toch al altijd.’ glimlachte ze over haar schouder naar Leon en liep nu sneller en makkelijker door over de wortels. Ze zag het einde al en de laatste paar meters werd ze door een man op de kant geholpen en draaide zich vervolgens om om Leonidas erop te helpen. Niet dat hij haar hulp nodig had, alhoewel. Ze wikkelde haar hand om de zijne en trok hem mee naar een boom waar nog niemand bijzat. ‘Shirt uit.’ Gebood ze hem en keek hem streng aan. ‘Je bloedt weer.’ Gaf ze als verklaring en knielde bij hem neer. Maar voordat hij dat ook maar kon doen legde ze opnieuw haar armen om zijn nek. ‘Dank je, voor alles.’ Fluisterde ze in zijn oor en ging weer met een neutraal gezicht naar achteren waar ze wachtte totdat hij zijn shirt uit zou doen.