Zenuwachtig liep Valerie achter Grover aan. Ze moest verdomme met hem mee. En dat terwijl ze geen zin had. Ze was niet in de stemming om te feesten. En dat wist Grover donders goed. Valerie keek naar haar jurk en vroeg zich af of die wel goed was. Ook had ze haar mantel weer om. Die ging ze dus echt niet uit doen. Maar ze had hem zo gebint dat het leek als of de mantel vast zat aan de jurk. En haar haren was opgestoken. En niemand zou ooit raden wie dat gedaan had. Grover. Valerie grinnikte wat bij het idee en keek naar Grover die ook in pak was. Nou ja de boven helft dan. Hij kon niet normaal lopen als hij ook een broek aan had.

Toen ze eenmaal binnen was stond ze plots stil. Nee niet zo veel mensen. Valerie liet haar blik over de mensen heen gaan en schrok toen ze leden van haar clan zag. Ze moest weg hier. Ze wou hier niet blijven. Valerie draaide zich weer om en wou weg lopen. Maar Grover daar in tegen hield haar tegen. "Valerie je moet ze toch een keer onder de ogen komen" Valerie slikte en draaide zich om. Grover had gelijk. Het was feest dus ze zouden haar vast niet er op aan spreken over haar vader. Valerie schudde haar hoofd en liep naar de tafel waar iedereen aan zat. Ze keek om naar Grover maar was hem al weer kwijt. Twijfelend schoof ze de stoel naar achteren en ging zitten. Ze schoof weer naar voren en keek naar haar handen die lichtjes trilde.

Ze wist zeker dat iedereen haar aan keek. En dat iedereen kon zien wat ze had gedaan. Valerie bekeek haar handen of er nog bloed aan zat. Maar nee dat was het geval niet. Ze verstopte haar handen door ze onder haar benen te leggen en keek met moeite op. Zenuwachtig keek ze om haar heen. Waarom was ze niet gewoon weg gelopen toen Grover weg keek. Valerie haalde haar handen toch weer te voorschijn. Ze pakte een glas wijn van het dienblad wat voor haar werd gehouden en bedankte de man met een knikje. Ze nam een slokje. Misschien moest ze gewoon blijven zitten en drinken. Dan was er niks aan de hand toch?


Grover liet Valerie alleen toen ze naar de tafel toe liep. Hij vervolge de zijn weg naar de clan leidster. Eenmaal daar boog hij lichtjes. "Lady Catharina" Sprak hij met een glimlach op zijn gezicht en keek naar de vrouw naast haar. "En u moet Elina zijn is het niet?" Vroeg hij terwijl hij ook lichtjes zijn hoofd boos. Als Valerie niet met hen ging praten deed hij het wel.

Grandal liep door de grote zaal en had al aardig wat gedronken. Hij wankelde een beetje over de dansvloer en probeerde nog een beetje te dansen. Ineens zag hij in zijn ooghoek een vrouw staan met een ijzig uiterlijk. Grandal liep in haar richting en begon wat te grinniken. Grandal was zo dronken dat hij zichzelf niet meer onder controle had. Hij kon nauwelijks meer op zijn benen blijven staan. 'Goedendag mevrouw, mag ik u vragen voor eens dans'. Zei Grandal tegen de ijzige vrouw. Zonder op een antwoord te wachten greep Grandal de vrouw beet en sleurde hij haar de dansvloer op. Die zet had hij beter niet kunnen nemen want op het moment dat hij dat deed kotste hij zijn avondeten over de ijzige vrouw heen. 'Mijn excuses' zei Grandal bezopen. Hij had zijn woorden nog niet uitgesproken of hij liet als toetje nog een boer in haar gezicht. Hij liep naar het midden van de zaal en sprong op een tafel. 'Mag ik allemaal even jullie aandacht'. Toen hij de aandacht had begon de hel pas. Grandal zag een man staan die bekent stond als Tempus. Hij liep richting Tempus en ging voor hem staan. 'Goedendag mijnheer, kijk eens hier allemaal' schreeuwde Grandal de zaal in. Hij richtte zich weer tot Tempus 'Ben jij zo lelijk geboren of ligt dat aan mij' zei Grandal met brede lach op zijn gezicht. 'Ik hoop niet dat je zo snugger bent als je eruit ziet want dat heb ik medelijden met je vrienden, als je die hebt natuurlijk'. Grandal keek de zaal en zag dat zijn daden niet in de smaak vielen. Hij zag een vrouw naast Tempus staan 'Jij bent die Lady Catharina toch, dat mens die met elke man op de hoek van de straat een relatie had'. Grandal draaide zich om en pakte een wijnfles van de tafel. Hij liep langs ene dame heen en stal haar halsketting. Nadat hij dat deed liep hij richting een jongen die Jaime heette. Hij stopte de halsketting bij hem in zijn zak liep een stukje door. 'Dief Dief' Grandal wees in de richtting van Jaime. Grandal liep richting Jaime en sloeg de wijnfles kapot op zijn hoofd. Grandal had nu bijna alle wetten overtreden die hij zou kunnen betreden. Hij liep nog even langs tempus en ging voor hem staan. 'Weetje wat ik nu moet' zei Grandal tegen Tempus. Grandal deed voor de neus van Tempus zijn broek naar beneden en vervolgens plantte hij kunstig een bruine drol op de schoenen van Tempus. Grandal zag dat er wachters aan kwamen om hem op te pakken. Hij had geen zin in een verzet dus liet hij zich meenemen. Hij had nog geen idee wat er met hem zou gaan gebeuren. Hij werd weggevoerd en had geen zicht meer op de zaal.

Joe kwam binnen in de grote feestzaal. Het was er prachtig, maar geen thuis voor ene piraat als hem natuurlijk. Samen met Hendrik en Dolle Piet, zijn stuurman en beste vriend, liep hij door de enorme zaal met kroonluchters en nette mensen. Joe echter, en zijn twee compagnons, hadden hun normale kleren aan. Ze zagen een man die dronken was en die nogal een chaos creeërde. Joe kon daar zeker wel van genieten. Hij besloot met zijn vrienden dat het altijd nog leuker kon. Daarom pakte hij zijn musket en schoot een van de kroonluchters naar beneden. Die viel midden op een tafel met hoge piefen en al het eten sprong in de ronde en viel over de gasten. Joe kon een luide lach niet bedwingen en spoorde Hendrik en Dolle Piet aan om nog even een schepje er bovenop te doen. Dolle Piet liep naar de toiletten en pakte een stuk zeep. De zeep prakte hij in stukken en verdeelde ze over de toiletpotten. Die stroomden al na enkele seconden over en Dolle Piet liep luidkeels lachend de toiletten uit. Hendrik intussen was naar een paar Magisterium mensen gelopen en keek ze spottend aan. Ze leken elaar niet echt te mogen. 'Zozo, gezellig hier? En wat heb jij op je schoen zitten landrot? Hondenstront? Want ik kan me voorstellen dat je Anima ook wel eens een drolletje moet leggen of niet? En ik zie dat hij je mag!' lachte hij terwijl hij met zijn vuist op een tafel sloeg. De tafel viel om en de puddingen die erop stonden vielen op de grond. Obers vielen spontaan over de smurrie. Joe liep vervolgens langs een vrouw onder kots. Die had hij eerder gezien en eigenlijk wel gemogen, maar omdat hij zo in zijn lach zat bleef hij doorlachen. Ook trapte Joe een van de wachters onderuit die de dronkaard mee probeerde te nemen. De man viel met zijn gezicht in een salade. 'Je bent vrij om te gaan mijn vriend!' lachte hij triomphantelijk. Maar daarna was het ook voor hem gebeurd. Joe en zijn maten werden ook meegenomen naar de koningin van Domus.

Jaime was blij verrast dat Mikaela op zijn uitnodiging inging. Kalm hield hij haar hand in de zijne en begeleidde haar zo naar het midden van de dansvloer. Hij kon eerst enkel hoofdschuddend glimlachen toen Mikaela hem iets toefluisterde. “Ik ben benieuwd.” fluisterde hij uiteindelijk terug in haar oor en trok even een wenkbrauw op. Hierna rechtte Jaime zijn rug, plaatste hij één hand op Mikaela’s zij en hield met de andere haar hand vast. Net op het moment dat hij aan zijn dans met haar wilde beginnen, trok iets in zijn buurt zijn aandacht. Er was iemand aan het schreeuwen. Zijn hoofd draaide automatisch naar opzij zodat hij de man in kwestie kon zien. Wat de persoon zei tegen de belangrijke gasten en zelfs de gastheer klonk zeer onbeleefd, zelfs bot en het was duidelijk door zijn spreken met dubbele tong dat de man net een glaasje teveel op had. Gelijk maakte Jaime zich los van Mikaela, klaar om in te springen als dat nodig was. Vanuit zijn ooghoeken bleef hij de dronkaard volgen, maar hij was toch verbaasd toen de man ineens naast hem stond en iets in zijn zak stak wat hij net een dame had afgenomen. Jaime ging niet in op de daaropvolgende beschuldiging. In plaats daarvan hief hij kalm beide handen en liep zo op de man af. “Doe alstublieft eens rustig, heer. Kom, dan breng ik u even naar de keuken waar u…” Maar verder kwam de jongeman niet doordat er onverwacht een wijnfles op zijn hoofd kapot werd geslagen door de dronken man. Hevig geschokt zette Jaime een kleine stap naar achteren. Toen, uit het niets, werd het zwart voor zijn ogen. Langzaam draaide zijn blik naar boven en helde Jaime naar achteren. Nog geen seconde later raakte zijn rug de grond en lag hij bewusteloos midden op de dansvloer.

Pas twee minuten later opende Jaime moeizaam zijn ogen en staarde naar het plafond boven hem. Het eerste wat door hem heen ging was: ‘Waar ben ik?’ en ‘Wat is er gebeurd?’. Hij kreunde kort en zacht van de bonkende pijn in zijn hoofd. Een vreselijke duizeligheid en misselijkheid maakte zich van hem meester, maar toch wist Jaime het voor elkaar te krijgen om half overeind te komen, dit met grote moeite. Bij het zien van zijn omgeving keerden er weer flitsen van de herinnering aan eerder terug. Zijn rechterhand ging trillend naar één bepaalde plek op zijn voorhoofd die het meeste zeer deed, net boven zijn slaap. De ene helft van zijn gezicht leek te gloeien. Zijn vingers raakten het bloed wat daar te vinden was aan en maakte hem er vaag van bewust dat het rode lichaamsvocht rijkelijk uit de wond over de ene kant van zijn gezicht sijpelde. Het liep zo over zijn wang, kaak en een stuk van zijn hals tot het zijn kleding bereikte waar het zich met de gemorste wijn uit de fles en enkele glasscherven mengde. Het glas…dat moest vast voor de wond gezorgd hebben.

Jaime was niet bepaald een slappeling en hij had zeker wel ergere pijnen in zijn leven meegemaakt, maar toen hij tevergeefs probeerde op te staan en weer uitgleed over de nat geworden vloer kwam hij tot de conclusie dat hij de situatie misschien toch iets ernstiger moest nemen. Ergens in zijn omgeving hoorde hij wel stemmen en geluiden, maar alles leek zo ver weg. Ook leek de hele zaal om hem heen te draaien en kon hij geen duidelijke lijnen meer zien. Nu pas liet Jaime het zichzelf toe om, wel bijna onhoorbaar, ‘Au’ te zeggen. Half onderuit gezakt bleef hij op de vloer zitten. Zijn hand lag nog op de bloedende hoofdwond.



Paco hield zich aan zijn afspraak: braaf zat hij in de keuken te genieten van een stuk rauw vlees dat hem stiekem door één van de koks was toegeschoven. Jaime en hij moesten nou eenmaal soms gescheiden zijn, want de gasten op dit feest hadden meer behoefte aan ‘menselijke bediendes’. De wolf vond het niet erg; zo kon hij ook eens goed uitrusten. Als het aan die actieveling Jaime lag liepen, reisden en trainden ze elke dag. “Als het dan ooit nodig is, zijn we klaar om de strijd aan te gaan.” Had hij zijn anima toevertrouwd. Juist ja. Paco zag helemaal niets in ‘strijden’ en wist dat Jaime dat eigenlijk nog erger had. Maar net als zijn wederhelft voelde ook de wolf altijd een bepaalde dreiging door die nare gebeurtenissen in het verleden…

Plotseling overviel een bepaalde bezorgdheid hem. Hoewel Jaime hem nog zo op het hart had gedrukt rustig te blijven en zich koest te houden, kon Paco dit gevoel niet negeren. Gealarmeerd sprong de Anima op, waardoor enkele koks en ander personeel hem verbaasd aankeken. Toen kwam het, het besef: Jaime was in gevaar! Zo snel als hij kon rende de wolf richting de uitgang van de keuken die naar de zaal leidde, maar nog voor hij zelfs maar bij de deur was aangekomen stortte het wilde dier neer. Het werd zwart voor zijn ogen. Ook hij was bewusteloos, maar voor langer dan twee minuten.

Valerie keek om toen ze plots wat hoorde. Met een open mond keek ze toe. Toen er een vrouw onder gekotst werd rilde ze zichtbaar. Daarna stond ze op en snelde naar de vrouw toe. Het mocht dan een van de Nigris clan leden zijn. Niemand verdiende dit. Zonder ook maar wat te zeggen. Trok ze de vrouw uit de stoel en trok ze haar mee. Naar achteren toe. Eenmaal daar liet ze de vrouw staan. "Staan blijven." Zei ze alleen maar. Misschien was het een grote fout om iemand zo als zij te commanderen maar het boeide haar nu even niet. Ze liep naar de keuken toe en haalde water. Daarna liep ze weer terug. Ze gebruikte haar krachten en haalde het spul van haar af. Daarna liet ze het water door de lucht heen gaan en liet het langzaam op de vrouw heen komen. Zodat de zure lucht verdween. Eenmaal klaar keek ze naar de vrouw. "U zult toch een nieuwe jurk aan moeten doen." Valerie zag plots een dienstmeid langs lopen. Ze riep die en vroeg om een jurk te halen. "Maar zij is van de Nigris vrouwe" Sprak de dienst meid. "Wat maakt het nou uit. Doe het nou maar" Valerie wachtte tot dat de jurk er was een gaf die aan de vrouw. "Hier" Sprak ze waarna ze weer verdween. Terug naar de zaal. Ze zag dat het een stuk erge is en schudde haar hoofd. Hoe kon iemand nou zo'n feest verknallen. Plots zag ze Jaime zitten. Ze had hem eerde ontmoet in de bergen. Daar had hij haar leven red. En misschien was het nu haar beurt om hem te helpen. Valerie liep naar hem toe en zakte door haar knieën. "Gaat het wel?" Vroeg ze terwijl ze naar de wond keek. Tuurlijk ging het niet. Wat een domme vraag Valerie.Ze zuchtte en keek nog even naar de wond. Daarna keek ze op naar Mikaela die er bij stond. "Als jij de glasscherven uit de wond haalt dan genees ik hem zo." Zonder op antwoord te wachten liep ze richting de keuken waar ze water vandaan wou halen. Maar plots zag ze de Anima van Jaime.

Valerie ging door haar knieën en vroeg zich af waarom hij nog niet wakker was. Valerie pakte zijn kop vast en deed zijn oogleden open. Maar ze kon niet zien of hij nu sliep of dat er wat anders aan de hand was. Valerie streelde over zijn kop heen en keek naar Grover die er bij kwam. "Weet jij wat er aan de hand is met hem?" Vroeg ze hem. Grover keek even maar schudde zijn hoofd. Daarna keek hij om. "Misschien weet Lady Catharina het wel" Sprak hij zachtjes. Valerie schudde haar hoofd. "Nee breng hem naar Jaime oké" Sprak ze waarna ze op stond om weer water te halen. Daarna bleef ze even in de keuken staan. Ze wist dat het fout was geweest hier heen te gaan. En nu nu ze hielp wist ze dat iedereen op haar zou letten. En dat was een domme zet geweest. Een hele domme zet. Maar ze kon hen toch niet achter laten en niks doen. Nee dat kon ze niet. Ze was dan misschien een moordenares maar iemand zo niet helpen dat kon ze gewoon niet. Valerie zuchtte even en nam de kan met water mee. Eenmaal bij Jaime zag ze dat Grover zijn Anima al weer achter had gelaten. Maar Grover was weg. Zuchtend ging ze door haar knieën en toen ze zag dat het glas er uit was legde ze haar hand in het water en legde haar andere hand vlak naast de plek op het hoofd van Jaime. Ze sloot voor kort haar ogen en voelde nog geen seconden later het water over haar arm heen glijden. Wat ook vast wel te zien was. Binnen twee seconden was het water bij haar andere hand. Ze keek toe hoe het water over Jaime's hoofd gleed en de wond werd genezen.
Daarna haalde ze haar had van zijn hoofd en haalde haar hand uit het water. Ze stond op en bracht het water weer weg. Daarna kwam ze weer terug en ging aan tafel zitten als of er niks aan de hand was geweest.

Je zou toch meestal denken dat een eindejaarsfeest is iets dat je zou herinneren en dat het zalig is, ja herinneren zal Mika het zeker doen maar zalig zou ze het nooit durven noemen ze moest daar niet eens aan denken. Een man die ze gelukkig totaal niet kende was helemaal dronke en braakte een vrouw onder. Het was gewoon onbeleefd wat hij deed en hij deed er nog een boer bij. Oharme die dame, maar nog voor Mikaela er nog verder over zou na kunnen denken hij sprong toen op tafel en vroeg iedereen zijn aandachtig. Mikaela stopte met dansen en keek de man die de sfeer stoorde geirriteerd aan. Toen begon die inneens Tempus uit te schelden. Mika kon haar eigen oren niet eens geloven. Ok hij is dronken maar dat doe je toch niet. Toen zei die man nog iets tegen de zwangere vrouw dat je niet hoort te zeggen, dat ging er echt over. Een schande was het. De man nam toen een fles, Mika wist direct dat dat niet goed zou komen, hij nam toen nog onderweg een ketting en stak het inneens bij Jaime, en beschuldigde hem toen nog van dief, voordat Mika er iets kon op zeggen sloeg hij die fles nog kapot op Jaime zijn hoofd. Geschrokken stapte ze even achteruit maar ging toen naast Jaime staan en hielp hem vlug met al het glas van zijn hoofd te halen. Jammer genoeg was het nog niet voorbij. Drie piraten-Dacht Mikaela toch- Zorgden er jammer genoeg voor dat het nog erger verpest werden. Ze kon maar met moeite haar woede onderdrukken, Dalech deed het met gemak. Het meisje dat ze eens ontmoet had in de kroeg kwam op hun af en helpte met jaime. Valerie was haar naam. "Als jij de glasscherven uit de wond haalt dan genees ik hem zo." Mikaela knikte bevestigend en hielp vlug met de glasscherven uit zijn haar te leggen. Toen Valerie even terug kwam samen met Grover zag ze Paco. Even zette ze groote ogen op. Mikaela wou de wolf wel helpen, maar ze had het niet ondercontrole. Dalech wist wat zou wou doen en knikte haar bemoedigent toe. Ookal is de wolf misschien bewusteloos? Als Mika communiceert in zijn gedachten dan kan hij wel antwoorden en misschien achter haalt ze nog wel wat er mis is.Ze keek even op toen Valerie weer recht stond en naar haar stoel zag stappen? Mika wist dat ze iets probeerde te vermijden... Even haalde ze diep in en raakte heel voorzichtig de kop van de wolf aan maar liet toen weer los, concentreerde zich erdaarna op en duwde haar gedachten in die van de wolf."Paco...?" De wolf zal wel antwoorden. Ondertussen draaide ze zich om en bleef bij Jaime zitten."Gaat het met je" vroeg ze iets bezorgt. Even keek ze nog eens naar de richting van Tempus en zijn vrouw.

Na een lange tijd te zijn weg geweest is Cari weer terug.
En wat is nou een mooiere manier om een nieuwe start te beginnen dan met een feest. Cari loopt samen Met Cinta de grote zaal binnen. Maar haar grote lach verdwijnt al snel als ze de zaal rondkijkt. Het ziet er allemaal niet zo vrolijk uit als ze verwacht had. Cari keek de zaal rond. Er waren veel nieuwe gezichten bij gekomen. Maar een gezicht die ze nooit zal vegeten, en dus meteen opviel, was dat van Diadorah. Hoe kon zij hier nu zitten, na alles wat er gebeurt was. Cari liep rond op zoek naar bekenden.
:Anima Tell:

Cinta was al snel niet meer te bekennen en storte zich op alle gevallen hapjes en salades. MMM geweldig feest dacht Cinta.

Nadat Catharina nog even met Elina had gepraat en daarbij
blikken had gericht op de plek waar Tempus en Sam naartoe vertrokken waren,
stond ze op en kwam een anima tegen waarvan haar instincten haar vertelden dat
die bij hun clan hoorde en niet veel later kreeg ze een naam door waardoor ze
wist wie hij was en wie bij hem hoorde. Ze maakte een lichte buiging terug en
keek de Sater recht aan. Even werd haar blik hard, toen triestig en vervolgens
richtte ze haar blik op Valerie en glimlachte naar haar. ‘Ik moet even wat
doen, maar vertel haar dat het vanavond een tijd voor feest is en niet voor
angsten, maar dat als ze wil praten ik voor haar klaarsta.’ Hierna liep ze weg,
want ze had gezien waar Oblivios naar toe was gegaan en dat was volgens haar
niet zo’n goed plan dus moest ze hem daar weghalen voordat er iets zou gebeuren
en alles uit de hand zou lopen. Maar helaas was er iets dat vaak ieder feest
verpestte: een dronkelap en deze kende ze maar al te goed. Haar blik werd
strak, maar ze stond er verder ontspannen bij en glimlachte zacht. ‘Grandal
lieverd, ben je nog steeds boos omdat ik je heb laten zitten?’ Daarna legde ze
haar hand die van Oblivios en trok hem zachtjes mee. ‘Je hoort me ten dans te
vragen zodra de eerste dans is geopend.’ Zei ze glunderend, want ze wist hoe
Oblivios danste en dat verschilde altijd. De ene dans kon hij supergoed en de
ander was je gegarandeerd voor blauwe tenen. Nu trok ze hem echter ook mee
zodat Sam en Tempus hun “ruzie’’ zelf op konden lossen zonder bemoeienis van
anderen, zelfs al zouden ze met elkaar op de vuist gaan of wat dan ook, niemand
zou zich ermee moeten bemoeien en als het te erg zou worden dan zou zij ze uit
elkaar halen.
-Niet erg lang, maar misschien kunnen jullie er wat mee.

Tempus keek met een lichtelijk gebogen hoofd naar Sam. ''Ik begrijp het. Maar weet ook dat ik je nooit zelf heb willen doden. Het was het Firetreestof. Die had me op dat moment in zijn macht. En ik was zo moe en zwak dat ik toen niets kon beginnen ertegen. Dat gooien van het mes is een van mijn ergste daden die ik mezelf maar amper kan vergeven. Ik vergeef het mezelf pas als jij me ook vergeeft, maar ik weet dat het tijd nodig heeft. Laten we op dit moment die tijd vergeten en feesten. Dust bestaat immers een jaar en het heeft geen zin om je ellendig te voelen.''
Tempus knikte naar Sam, veronschuldigend. Ook knikte hij naar Oblivios. ''Het is goed, we kunnen verder met het feest''
Maar net op het moment dat Tempus de zaal in wilde lopen gebeurde er zoveel, dat hij het niet meer kon overzien. Twee mannen ruineerden het feest, scholden hem uit, kakten hem onder. Hij zag hoe ze het diner verpesten en zelfs iemand met een fles sloegen. Dit moest hij er nit bij hebben, dus besloot hij streng op te treden.
Tempus stak zijn hand naar de wachters, de bandieten werder beetgepakt, alvorens ze de deur hadden bereikt. Toen sloot een windvlaag alle deuren van de zaal, en de bandieten werden naar hem toe geleid.
''Nog een misstap van jullie, nog een poging dit feest te vergallen, en jullie worden ondersteboven opgehangen aan de rand van Finem''
Tempus wist dat hij nu een nieuw gebied had aangekondig, maar de mensen mochten dit ook weten.
Toen gebaarde hij de bewakers dat ze konden worden opgesloten in het paleis van Domus. Na het feest zouden ze opgesloten worden in de kerkers van het Magistrerium.
Maar nu eerst de gewonden helpen en feesten.

Diadorah was eerst nog gezellig aan het praten toen een man zomaar met haar wilde dansen en haar toen tot grote verbazing onder kotste.
Met grote ogen keek ze de man aan, en gaf hem gelijk een harde klap in zijn gezicht met haar ijzige handen. Onmiddelijk smolt ze het water van haar bovenjurk, en vormde weer een nieuwe ijsjurk. ''Hoe durf je, vergane oliebol, maak dat je wegkomt''
Diadorah wierp schichtige blikken na de mannen, en moest lachen toen ze werden opgepakt.
Met snelle passen liep ze naar Tempus en de gevangenen en ging voor ze staan.
''Sta me toe, hooggeeerde meneer Tempus''
In enkele bewegingen zaten de mannen in een groot massief blok ijs opgesloten. ''Laten deze mannen onze ijssculpturen zijn, helaas zijn ze mislukt in de productie, maar ja, het gaat om het idee hé'' Diadorah keek geamuseerd naar de bevroren mannen. ''Mensen ik adviseer jullie om dit ijs niet in je punch te stoppen, want het is nu eenmaal bedorven''
Diadorah snelde weer naar haar plaats en ging zitten. Ze wierp haar blik op Kenshi. ''Gegroet Kenshi, waar waren we gebleven''

Terwijl Cari zoekend door de zaal heen liep gebeurden er vele dingen te gelijk, maar daar lette ze niet op, totdat de deuren werden gesloten. Ze keek op, ze zag Tempus met een niet al te vrolijke blik.
Ze hoorde een klap, Cari zocht waar het geluid vandaan kwam. Toen zag ze Diadorah. Ze had iemand bevroren, dat verbaaste Cari niets. Hoe kon het ook anders, maar ze wou zich er niet mee bemoeien. Ze keek rond, ze zag een paar bekenden maar sprak ze niet aan. 'Zouden ze me nog kennen' dacht Cari. Ze keek rond, en zag dat haar lieve Cinta ondertussen een groot deel van de vloer alweer schoon had gelikt.
Ze keek naar de muren, het plafond, de vloer, de zaal zag er prachtig uit, ondertussen vroeg ze zich af waarom ze dat nu pas zag. Ze keek naar Cinta die nog steeds niet klaar was met eten. Ze liep naar hem toe, pakte een stoel en ging zitten. Ondertussen keek ze naar Cinta die de vloer aan het schoon likken was, en naar de mensen die dansten.

Athios was net hartelijk met zijn vrouw aan de praat en later ook met enkele Magisterium leden toen opeens het noodlot toesloeg. Alles werd vergald door twee hoofdfiguren en nog twee hulpjes: een dronkenlap die hij niet kende, en Joe met zijn maatjes, die hij maar al te goed kende. Athios kon wel janken. Het was zo mooi ingericht en alles was prachtig totdat die lui het feest vergalden. Hij was dan ook erg kwaad. Diadorah werd ondergekotst, een jongeman kreeg een wijnfles op zijn hoofd, Tempus kreeg een drol op zijn schoenen, er viel een kroonluchter naar beneden, de wc's overstroomden en zo ging het wel even door. Het was een chaos. Maar net toen hij dacht dat de genadeslag zou komen kwamen de wachters die de 'heren' wegbrachten. Voor het eerst was Athios blij dat Diadorah wat deed: ze stopte de schurken in een blok ijs. 'Diadorah, dat heb je goed gedaan.' sprak hij met een sierlijk lachje. Maar later toen de halve stadswachten er waren met zware wapens stemde hij toe dat het ijs werd gebroken en de schurken door de koningin van Domus werden bestraft. Hij kon het immers niet aanzien dat de verpesters in dezelfde ruimte verbleven als hem. 'Ik vind dit heel rot, maar ik weet niet of dit feest wel door kan gaan zo. Het is zo'n chaos!' sprak hij tegen Tempus.

Leon stapte de zaal binnen en keek wat ongeintereseerd de zaal rond. Hij zag mannen in een ijsblok bevroren zitten waardoor Leonidas toch oven zijn ene wenkbrauw omhoog trok en toen naar Pablo keek ongeintereseerd de zaal rond keek. Wat verderop zag hij een jonge vrouw die voor een gast zorgde die zo te zien door een fles neergeslagen was. Even mompelde hij wat tegen zichzelf. Keek toen opnieuw de zaal rond en merkt dat de sfeer niet echt zo vrolijk was dat op een feest eigenlijk wel zou moeten zijn. Dus er is iets gebeurd dat Leon heeft gemist? Wat jammer dacht hij bij zichzelf."kies jij maar een stoel Pablo" Sprak Leon tegen zijn wolf. Die zonder enige waarschuwing al weg was, en leon zag dat dat even naar de hapjes waren. Leon grinnikte, zo te zien had hij honger. even grijnsde hij daarom. Ondertussen hield hij de koppels op de dansvloer in de gaten. pablo kwam met een wat vuile bek op Leon af. Vlug klikte Pablo de restjes eten van zijn tanden en lippen" Daar" en hij knikte nog naar een vrije stoel. even draaide Leon met zijn ogen maar door de doordringende blik van Pablo gaf hij uiteindelijkt toe en ging op de stoel zitten dat naast een jong meisje was met blauwe kleren. Leon hoorde nog de laatste woorden'Ik vind dit heel rot, maar ik weet niet of dit feest wel door kan gaan zo. Het is zo'n chaos!' hoe moest toegeven dat die man gelijk had, bijna alles was hier verpest, de sfeer zeker.

Er ging een man naast Cari zitten, ze kende hem niet. Maar besloot toch iets te zeggen. 'Hallo, ik ben Cari'. Ze was even stil. 'Niet echt een geweldig feest'. Cari keek triest. Ze had zich haar terugkomst wel wat vrolijker ingeschat.

Jaime zag vaag hoe er iemand bij hem kwam zitten. Hij knipperde twee keer met zijn ogen en ontdekte dat het Mikaela was. Ze was de glasscherven van hem aan het afhalen. “Mika!” begroette Jaime haar met een zwakke glimlach die al snel weer verdween. “Jammer, het lijkt erop dat we onze dans even moeten uitstellen. Sorry daarvoor.” Al was het dan niet helemaal zijn schuld, toch meende hij wat hij zei. Eigenlijk was Jaime van plan nog iets te zeggen, tot hij plotseling de onscherpe gestalte zag van iemand die hij met zijn ogen dicht nog kon herkennen: Paco! Zijn mond opende zich, maar er kwam enkel een stoot lucht uit. De wolf was bewusteloos en werd door Grover bij hem neergelegd. Direct schoof Jaime over de vloer naar hem toe. Langzaam kwam het besef wat er met hem aan de hand moest zijn… Het was een lang bewaard geheim van de twee. Jaime voelde hoe zijn hart als een gek tekeer ging. De wond begon daardoor nog erger te bloeden, maar daar besteedde hij geen aandacht aan. Echter waren er andere in zijn buurt die dat gelukkig wel deden: ineens zat daar ook Valerie voor hem. Jaime keek haar met een treurige blik aan. Zijn gedachten waren enkel bij zijn Anima. Ergens hield Jaime nog steeds de overtuiging aan dat het allemaal wel meeviel met hem, dus wilde hij eigenlijk eerst niet dat Valerie hem hielp. Paco had harder hulp nodig, al wist Jaime niet of iemand in deze zaal hem dat kon geven…

De jongeman stond al op het punt om tegen te stribbelen tot zij haar hand op zijn voorhoofd plaatste en het water hem aanraakte. Jaime was direct als versteend door het effect van het water: het nam de pijn en het bonkende gevoel in zijn hoofd weg. Ook voelde hij geen nieuwe stroom bloed meer. Zodra Valerie haar hand weer terugtrok, legde Jaime ongelovig twee vingers op de plaats waar eerst de wond had gezeten maar waar nu niets meer van een verwonding te vinden was. Ze had hem genezen! Jaime beschikte zelf ook over bepaalde helende gaven, maar die verschilden totaal van deze. Op een kleine duizeligheid en misselijkheid na, voelde Jaime zich weer topfit.

Hij wilde Valerie en Mikaela graag bedanken, maar terwijl hij zijn hoofd hief merkte hij dat Valerie alweer verdwenen was. Mikaela daarentegen zat nog naast hem en vroeg hoe het met hem ging. “Beter, veel beter.” antwoordde Jaime en glimlachte. “Dank je voor je hulp.”
Toch viel er een grote bezorgdheid in zijn donkerbruine ogen te lezen. Zijn blik ging dan ook snel naar Paco. Jaime ging op één knie naast hem zitten. Vervolgens pakte hij de wolf voorzichtig op en ging staan. Alhoewel hij geen lichamelijke pijn meer voelde, viel duidelijk op Jaime’s gezicht te lezen dat iets hem toch erg dwars zat. Er was iets mis met Paco… “Mikaela,” sprak de Jaime tegen Mikaela zonder zijn blik van de Anima in zijn armen af te wenden. “wil je me helpen, alsjeblieft?” Hij vroeg niet haar hulp om de wolf te dragen, want dat kon Jaime wel alleen af, maar ook hij had Mikaela’s stem in zijn hoofd gehoord en wist dat ze iets bijzonders kon. Dat zou hij nodig hebben om Paco terug te halen. Zonder verder nog iets te zeggen begon Jaime al richting de keuken te lopen, op weg naar de personeelsruimte. Onderweg negeerde hij maar de starende blikken van andere gasten. Het was immers logisch dat ze verbaasd waren over wat ze zagen.

Eenmaal bij de personeelsruimte aangekomen legde Jaime zijn Anima heel kalm en voorzichtig op een grote houten tafel.



Paco merkte niets van wat er om hem heen gebeurde of wat er met hemzelf gebeurde. Zijn ogen bleven gesloten. In zijn hoofd struinde hij door een dicht begroeid bos, op zoek naar Jaime. Maar hoe hard hij ook rende richting zijn stem, hij kon zijn wederhelft maar niet vinden. Bij iedere stap die hij zette voelde hij zich zwakker worden. Af en toe hoorde hij Jaime zelfs schreeuwen om hulp en dat deed Paco pijn.

Toen hij plotseling midden op een open plek stond, hoorde hij een nieuwe stem. De wolf spitste zijn oren en luisterde aandachtig. De stem zei zijn naam? Wacht, maar hij kende die stem! Mikaela? “Mikaela!” riep Paco terug en hij huilde als een echte wolf om zijn aanwezigheid duidelijker te maken. Misschien had zij Jaime wel gezien! Gespannen ging de Anima daarna op het gras zitten en wachtte hij af wat er zou gaan gebeuren.

Mikaela bleef de hele tijd bezorgt bij hem zitten. “Jammer, het lijkt erop dat we onze dans even moeten uitstellen. Sorry daarvoor.” Zo kende ze hem weer waardoor ze toch even een zielige glimlach tevoorschijnt kon toveren ookal was ze nog steeds bezorgt. toen ze had gevraagt of alles goed ging antwoorde hij. “Beter, veel beter.” antwoordde Jaime en glimlachte. “Dank je voor je hulp.”Ze knikte nadat hij haar had bedankt. Weer zei hij haar naam. “wil je me helpen, alsjeblieft?” Ze knikte direct, helpen wou ze met veel plezier doen. Ze begreep hem volledig ze zou zelf geen raad meer weten als er iets met Dalech zou gebeuren.

Dalech stond de hele tijd bij Paco die nog steeds niet wakker was, ze voelde de bezorgheid van Dalech nu ook wat haar verwonderde dat hij bezorgt was voor de wolf. Vlug stond Mika recht toen Jaime zijn anima had opgepakt en wegstapte. Ze zou hem helpen, dus stapte ze vastberaden naast hem. Ze moet hem helpen. Toen Jaime Paco op een tafel legde in de personeelskamer ademde ze eens goed in. Wat ze had gedaan bij Paco had ze niet onder controle. Even keek ze wat met minder vertrouwen naar Jaime. "Je kunt het Mika, ik weet dat je het kunt." Hoorde ze in haar gedachten van Dalech. Direct kreeg ze weer wat zelf vertrouwen en keek naar Jaime" Luister, wat ik ga doen...die gave...dat heb ik nog niet onder controle dus het kan wat langer duren, dan minuten. Kan zelfs uren zijn. Ik heb geen idee maar ik zal mijn best doen om paco te helpen. Dalech kan alles aan jou uitleggen wat ik in zijn gedachten doe, hij kan meekijken maar neit helpen." Even wachte ze op de bevestiging van Jaime draaide zich met een lenige draai naar paco ademde opnieuw heel diep in. Haar linker hand legde ze op de kop van Paco, haar rechter hand legde ze op de plek waar zijn hart klopte. Ze sloot haar ogen mompelde iets, heel even stokte haar adem en toen was het stil. Mensen zouden denken dat ze dood was, want je kon niet meer zien dat ze ademde het enige teken van leven was dat ze nog steeds rechtstond.


Mika keek verward rond haar heen. Waar was ze in hemelsnaam. Even moest ze nadenken maar wist direct weer dat ze in het hoofd van Paco was. Ze was in een bos? Het voelde zo leeg aan bij haarzelf. Ze had het neit koud maar ook niet warm, voelde zelf hart kloppen bij haar? De angst bekroop haar. Direct was de hangst weg toen ze Paco haar naam hoorde roepen en vervolgens hoorde huilen. Zonder nog maar te aarzelen, dwingde ze haar voeten om te beginnen lopen, Al snel was ze bij de openplek en stond ze zonder te huigen voor Paco" Je bent ok," sprak ze op gelucht en vervolgde toen vlug" Jaime ook maak je geen zorgen om hem.Alleen ben jij degene die niet ok is? Wat is dit voor een plaats?" Eevn keek ze weer rond.

Connor was klaar voor een feest. Helemaal nu hij wist dat Diadorah er was. Ergens had hij een oogje op haar, ze had zo'n sterk charisma en voor een oudere vrouw was ze beeldschoon. Hij was dan wel jonger, maar een vrouw als Diadorah zou perfect bij hem passen.
Hij knikte naar de wachters die de poort snel openden, en daarna snel weer sloten. Het leek een chaos binnen, misschien Diadorah's werk. Connor keek de zaal rond en zag Diadorah praten met een man. Onmiddelijk rende hij er heen en boog diep voor de mooie vrouw. ''Mag ik deze dans, dame'' Connor pakte haar hand, en hoopte dat ze op zijn verzoek uit zou gaan. Niets is mooier dan een dans in de chaos.

De gehele tafel waaraan zij zaten, probeerde niet te reageren op de chaos die er kwam, maar bijna iedereen had een van hun handen onder de tafel gelegd om de oproerkraaier meteen te kunnen doden als ze ook maar een ding slecht over hun keizer zouden zeggen, maar al snel werd hij gegrepen en in een ijsblok gebonden. Het was een mooi gezicht om te zien, maar het bracht ook een zekere onrust met zich mee. Wie was er hier en wat wilden ze allemaal nou echt? Het gesprek zette zich voort en terwijl Xia Wan met hen praatte en de onderwerpen nauwkeurig volgde, maar Shao Niu had geen zin om met hen mee te praten, net zoals de dochter van de keizer. Ze waren allebei even oud en hadden allerlei onderwerpen om over te praten, maar op dit moment was het tussen hen ook even totaal stil totdat de prinses zich verontschuldigde en Shao Niu automatisch opstond. ‘Ik moet echt even gaan. Je gaat mee toch?’ Shao Niu glimlachte en ging naast de vrouw staan waarna ze samen richting het gebouw liepen. Uit hun ooghoeken zag ze hoe een van de jongere mannen opstond en hen achterna liep, maar op gepaste afstand tegen de muur bleef leunen en Shao Niu grinnikte. ‘Hij vindt je leuk. Waarom doe je niets? Ik hou de rest wel op afstand.’ Sprak ze zacht en moest lachen toen ze de blik op het gezicht zag, geschokt en verbaasd dat ze zoiets voorstelde, maar even later samenzweerderig naar haar toeboog. ‘Zodra ik binnen ben, ga ik door mijn enkel en dan moet je hem wel roepen.’ Fluisterde de keizersdochter haar toe. Voorzichtig liepen ze verder en nadat ze even binnen waren geweest, kwam Shao Niu met een geschokt gezicht zo snel mogelijk aangestormd en al snel stond de bewaker bij hen. ‘Ze is door haar enkel gegaan.’ Onmiddellijk stormde hij ervandoor en met een glimlach leunde Shao Niu tegen het stuk muur waarna ze het terrein overkeek. Met interesse keek ze naar de dansvloer en ze wilde dat zij zo kon bewegen en die dansen kon doen, maar dat was onmogelijk. Ze had het nooit geleerd en waarschijnlijk zou ze het ook nooit leren. Bovendien was dat niet haar taak om dat te kunnen doen. Haar blik gleed verder en bleef even op de man hangen die ze enkele dagen eerder had ontmoet en meteen richtte ze haar blik weer op de dansvloer. Ze had de blos al voelen opkomen, maar ze zou zichzelf afleiden en niet meer letten op hem. Dan zou het goedkomen. Ondertussen wachtte ze rustig totdat de bewaker weer terug zou komen met zijn beschermeling.

Leon zat wat naar achter leunend tegen zijn stoel toen oppeens de jonge dame tegen hem sprak. 'Hallo, ik ben Cari'. Ze was even stil. 'Niet echt een geweldig feest'. Leon keek haar onderzoekend en zwijgend aan."Leonidas is mijn naam," antwoorde hij toen maar." de meeste dingen heb ik hier niet meegemaakt maar ik voel dat het niet al te leuk was." vervolgde hij toen maar. Hij richtte even zijn blik op het eten dat voor hem lag en doen naar Pablo die al liggend op de grond zijn ogen had gesloten en wat uitruste, zijn oren daarin tegen stonden recht gespitst en draaide langzaam naar alle kanten. Leon knikte beleeft naar haar. Zijn ogen gleden de omgeving rond, en bleven steken bij Shao Niu. Hij had niet verwacht dat ze hier zou zijn, dus als zij hier was betekend het ook dat haar moeder hier ook ergens zou moeten zijn. Hij had gelijk wat verder van hem was haar moeder druk in een gesprek met iemand anders. En door haar glimlach te zien hadden ze juist iets uitgespookt. Al snel werd het bevestigd toen hij een wachter en zijn beschermling erop af zag gaan. Hij was best wel nieuwsgierig, wat had ze wel uitgespookt? Even keek hij weer naar de jonge dame die Cari noemde" Wilt u me even exuceren" vroeg hij beleeft. Hij wachte niet echt op een antwoord, stond daarom direct recht en stapte richting Shao Niu en stopte voor haar. Even boog hij beleeft voor haar."Als u hier klaar bent dame, zou ik u dan te dans mogen vragen" vroeg hij uiterst beleeft, wat hij eigenlijk alleen maar was als er een feest of iets dergelijks was.

Hoewel haar blik gericht was op de dansvloer en af en toe richting de plek waar de twee naartoe waren gegaan, hield ze Leonidas ook in de gaten en tot haar ergernis kwam hij nu naar haar toe. Hoe kon ze nou vrolijk en gezellig blijven als hij naar haar toe zag komen? Hoe kon ze nou niet automatisch die gespannenheid voelen als ze hem zag naderen? Ze duwde zichzelf van de muur af en keek hem nu aan en probeerde de vrolijkheid van het feest vast te houden en forceerde de glimlach op haar gezicht. Ze boog licht terug, maar schudde daarna haar hoofd. ‘Ik zou heel graag willen, maar ik mag niet dansen zonder dat er toestemming is gevraagd.’ Ze hoefde hem niet te vertellen dat ze eigenlijk niet kon dansen en dat dit gewoon een smoes was om niet te hoeven dansen. En.. misschien was het ook geen goed idee om met hem te dansen. ‘Ik denk niet dat ik mag dansen na al de chaos die er was, dus helaas. Het spijt me Leonidas.’ Het was nog steeds best raar om zijn naam te zeggen, het was een aparte naam en ze was het niet echt gewend om hem bij zijn naam te noemen. De laatste keer hoefde ze het ook maar enkele keren te zeggen als hij heel diep in gedachten was geweest, maar verder was hij een en al aandacht voor wat ze zei. ‘Hoe vind je het feest?’ Ze probeerde het gesprek ergens anders op te laten leiden, maar dit was nou niet echt het beste. Ze had beter kunnen vragen hoe het met zijn wond ging en of het al bijna was genezen.

Leon keek even weg maar toen hij weer keek naar Shao Niu merkte hij dat ze helemaal gespannen was geworden nu hij naar haar toe is gekomen. Hij vond het grappig, hopenlijk is ze niet bij iedere jonge zo. Maar als het door hem is is het misschien beter als hij haar weer met rust laat."Ik denk niet dat ik mag dansen na al de chaos die er was, dus helaas. Het spijt me Leonidas.’ Hij keek haar rustgevend aan."Maakt niet uit." Even boog hij weer beleefd. Toen keek hij naar de deur waar de wachter en zijn beschermeling binnen gestapt waardoor. Hij even zijn wenbrauw optrok maar toch weer uiteindelijk liet zakken. Opnieuw ging hij weer even door zijn haren en liet zijn hand toen toch even over de plek gaan van de wonde, niet dat het zeer deed maar het kwam voor hem toch stillaan een gewoonte om er af en toe even over te wrijven.‘Hoe vind je het feest?’ vroeg ze inneens. Hij dacht even over haar woorden na."Als de sfeer hier misschien wat beter zou zijn geweest, toch vele beter. Maar de tijd kun je jammer genoeg niet terug keren is eht niet?" sprak hij luchtig. Ze bleef maar gespannen, hij vond het jammer dat hij zo'n gevoel over haar heen wierp want daar straks had hij haar zien lachen en geheel ontspannen. Nu is het juist het omgekeerde. Hij hoorde voetstappen van achter de deuren dichter bij komen. Opnieuw boog Leon nog eens beleefd voor haar." Ik laat u maar eens, vrouwe ik zie dat u het nogal druk heb." Hij glimlachte nog vriendelijk naar haar en stapte toen wat sloompjes weg. Toen hij terug op zijn stoel zat keek hij haar toch nog even aan. Waarschijnlijk zou ze nu wel ontspannen.Even schudde hij zijn hoofd en keek toen rustig weer naar zijn eten dat hij op zijn bord had gezegt."Leon wees niet zo siep" Sprak Pablo." Ben ik niet joch" Kaatste hij terug."Laat ze aan je wennen, dan zal ze wel anders worden" gaf Pablo advies, waardoor even met zijn ogen draaide en toen toch begon te lachen en Pablo nog eens flink achter zijn oren krabde.

Hij dwong haar niet om te gaan dansen en daar was ze blij, maar ze beet even licht op haar lip omdat ze weer tegen hem had gelogen en dit keer geloofde hij haar zonder ook maar te twijfelen. Waarom wilde ze eigenlijk dat het anders was? Niet over nadenken. Gewoon normaal doen. Dat was het juist, ze kon niet normaal doen. Haar hand ging automatisch omhoog toen hij over zijn wond ging, maar die liet ze gauw weer zakken en vroeg in plaats daarvan wat hij van het feest vond. ‘Nee inderdaad. De tijd is niet terug te keren.’ Voorzichtig keek ze terug in zijn ogen en was verder stil. Ook zij hoorde de geluiden achter de deur en glimlachte licht toen hij haar gedag zei. Hij gedroeg zich tenminste wel als een echte heer en ze kon niet anders dan hem na blijven kijken, waar hij uiteindelijk ging zitten en zich omdraaide om haar nog eens aan te kijken. Ze sloeg haar blik neer en wist dat ze moest blozen, maar ging snel recht staan en glimlachte breed bij het zien van het gezicht van haar vriendin. ‘Hoe gaat het nu met je enkel?’ Allebei moesten ze nu lachen en gearmd liepen ze terug, duidelijk te zien hoe goed het ging met haar enkel. Ze liepen naar hun tafel en toen ze opkeek wist ze dat ze aan de andere kant van de tafel had moeten gaan zitten. Nu wist ze wel zeker dat ze iedere keer dat ze opkeek haar ogen gelijk naar hem zouden gaan voordat ze ze op iets anders kon richten. Maar niets kon hem beter verdrijven dan met haar vriendin blijven praten. Dat zou moeten helpen. Ondertussen werd het volgende gerecht opgediend, maar toen ze het wilde gaan eten hield haar moeder haar tegen. Verbaasd keek ze haar aan. ‘Kijk eerst voordat je eet. Er zit overal paprika bij in en zolang je mijn dochter bent eet je geen paprika.’ Met afschuw duwde ze haar bord van haar af. Shao Niu was ontzettend allergisch voor paprika en als ze het ook maar heel even op haar tong had liggen dan was ze een hele week daarna doodziek en daarmee ook haar moeder. ‘Ik eet het volgende gerecht wel weer.’ Zuchtend pakte ik mijn volgende glas wijn en begon daarvan te drinken om iets te doen te hebben terwijl de rest het gerecht aan het eten was.

'Leonidas is mijn naam' zei de man. 'de meeste dingen heb ik hier niet meegemaakt, maar ik voel dat het niet al te leuk was' Voor dat Cari iets kon zeggen liep Leonidas al weer weg. Cari zat weer alleen. Ze keek Leonidas na. Hij praatte met een vrouw, ze kende de vrouw niet. Ze keek de zaal weer rond, iedereen die ze kende was druk bezig. Ze zag dat Leonidas weer naast haar ging zitten, pratend met zijn Anima. Cari voelde zich een beetje ongemakkelijk, ze wist niet waarom. Misschien omdat vrienden en vijanden bij elkaar op een feest waren. Of misschien door alle nieuwe mensen. Cari keek moeilijk, wat moest ze nu doen. Zou ze weg gaan. Cinta had duidelijk een geweldige tijd met al het eten hier. De hele vloer was ondertussen weer schoon.

:Anima Tell:
De vloer had Cinta al helemaal schoon gelikt. Hij liep wat rond om te zoeken naar nog wat gevallen hapjes. Maar helaas, geen hapjes meer.
Toen zag Cinta een vrouw, het leek een wel een Prinses. Maar nog belangrijker, ze at haar eten niet op. Cinta keek naar Cari, die nu niet oplette. Cinta liep voorzichtig naar de tafel en keek de vrouw met een schuin hooft aan. Hij hoopte dat het paprikagerecht in zijn poten zou belanden.