Lady Catharina zat alleen maar op Eros en kon niets anders dan zitten en luisteren naar waar ze het over hadden. Het was nu nog allemaal oppervlakkig. Ze waren dan ook pas net weg bij wat er met de boom was gebeurd en zij was nog steeds van streek. Ze wist niet wat te doen, was haar hele lichaam en geest kwijt. Haar hersenen herhaalden alleen maar de woorden: Het spijt me en veel liefs. Waarom was dat afscheid nodig? Wat was er toch met hem aan de hand dat hij haar niet had kunnen zeggen of durfde zeggen? Na een half uurtje stopte Eros en steeg ze af. Ze ging op een boomstronk zitten en draaide haar rug naar de groep. Ze wilde nog even niet bijkomen. Ze wilde gewoon nog even niet begrijpen wat er nu net was gebeurd.
:Anima Tell:
Eros keek met een zucht en verdriet in zijn ogen Cat na voordat hij zich naar de rest toedraaide en dan vooral oblivios naar wie hij knikte en een paar stappen naar achteren deed. Hij wilde het nog een beetje tussen hen houden. 'Wil je deze brief even voorlezen?', vroeg hij aan hem en overhandigde de brief die Tempus aan Cat had gestuurd.

... Trying hard not to hear, but they talk so loud ... Catharina hoorde de eerste woorden al en ondanks dat ze het eigenlijk niet wilde horen, spitste ze haar oren toch. Waarom was Abigail nu niet hier? Of haar moeder? Die wisten wel wat ze nu zou moeten doen en hoe ze zich zou voelen. Maar Abigail was bij haar kinderen en haar moeder leefde niet meer. Dus het was op dit moment onmogelijk, want ze kon nu niet naar de geestenwereld. Niet in deze conditie. 'Veel liefs, Tempus.', was wat Oblivios het laatste zei. Waarom bleven die woorden toch zo bij haar hangen? 'Ze voelt zich verraden en bedrogen, maar toch is dat niet wat ik het diepst bij haar voel. Het voelt alsof haar hart is gebroken, nog erger dan toen ze de verbinding tussen haarzelf en mij verbrak. Ik weet niet wat het is, maar het is erg dat weet ik wel. Hoe moet ik haar hier bovenop helpen? Tempus zei me dat hij zijn schulden eerst moest uitzitten, maar hoe lang zal dat duren?' ... Their piercing sounds fill my ears ... Cat had genoeg gehoord en sloot zich af. Ze merkte het wel als iemand kwam.

Katherine was wat langzamer dan de andere. Ze kon ze niet bij houden maar ze zou er wel komen. 'Wat een rare dag Katy.'Zei ze tegen haar Anima. Katherine borg de brief op in haar tas en volgde de voetsporen van de andere. Eindelijk kwam ze op de plek. Katherine ging zuchtend zitten en dronk wat uit haar veld vles. Ook nam ze een stukje brood. Ze hield haar handen op haar oren. Ze had er nog steeds las van. Hoe durfde die rot volgels haar zo pijn te doen. Met een pijnlijk gevoel wreef ze er over heen. Ze haalde wat water uit de water vles en geneeste daar mee de schade die de volgel had gemaakt. Ze zuchte en zocht naar Katy maar die was weer eens verdwenen.

Apple rende zo hard als ze kon door, ze was bang dat ze nog achtervolgd zou worden door de vogels die haar aanvielen. Steken van pijn vulde haar zij maar ze durfde niet te stoppen. Eindelijk bij een boom, steunde ze tegen de stam en hijgde het uit. Haar benen deden pijn en haar armen zaten vol bloed. De scharmen op haar armen waren niet ernstig. Rustig liep Apple door met Sereluna op haar hielen. Al snel vond ze een beekje waar ze haar armen schoon maakte en haar gezicht ook. Apple keek toe hoe Sereluna van het heldere water dronk en al snel dronk zij ook wat van het water. Apple was opgelucht dat haar Anima niks had opgelopen. Apple ging tegen een boom aan zitten en bekeek haar brief aandachtig, daarna stopte ze het in haar tas en sloot ze haar ogen.

Met een zucht keek Oblivios naar Tempus' brief. Waarom wou hij afscheid nemen? Net nu? Aan de ene kant begreep hij het wel, Tempus was net als hem en Cath een echte bomenliefhebber en kon niet anders, hij was immers ook bijna in elkaar gestort na de oorlog met de koning. Opeens zag Oblivios Catharina staan, erg afgezonderd. Hij legde zijn hand op haar schouder. 'Ik heb het er ook moeilijk mee, maar we moeten dit doen Cath, voor onszelf, voor de Caelos en voor Dust. Als we samenwerken met een paar anderen lukt het misschien om de Firetree te gaan vernietigen..' sprak hij rustig maar duidelijk terwijl hij bijna aan het eind ook wat emotineel werd en zijn zin afkapte. 'Ik denk dat we bondgenoten moeten werfen en zeker een manier vinden om de Firetree neer te halen, met wortels en al.' stelde Ramess voor. Oblivios knikte zacht terwijl hij nog even naar de grond staarde. 'Geachte aanwezigen! Mensen die opgeroepen zijn door Tempus, help mij en Lady Catharina om de Firetree te vernietigen! Dust zal u dankbaar zijn!' zei hij terwijl de wind opeens hard langs waaide. Zorgelijk keek hij de kring rond, dit was hun kans om de Firetree neer te halen, hopelijk was dit het begin van het eind voor de slechte boom.

Al snel kwamen ze bij de plek waar er een paar van de Cealos clan waren. Iris liep voor zichtig tussen de bomen door en kwam naar de groep mensen die er waren. Ze hoorde net een man praten dat er mensen bij hen aan moesten sluiten. 'Je hebt geluk heer ik doe mee.'Zei ze en stapte van Iris af. 'Ik bemoei me niet graag met problemen tussen de clanen hier maar aan gezien de natuur er bij betrokken word en die man Tempus heeft gezegt dat ik de clan waar u in zit moet beschermen dan moet het maar he.'Zei Flower. 'Mijn naam is Flower, Lily, Rose, Orchid. En dit hier is Iris.'Zei ze terwijl ze Iris een klopje gaf op haar kop.

Sam kwam uit bij de rest. Hij stapte tussen de bomen vandaan en zag een groepje mensen. Hij was net optijd om de man te horen praten. Hij liep meer naar het midden. 'Ik doe mee.'Zei hij kijkend naar de rest. Sam draaide zich toen om en ging ergens zitten. Zeus kwam naast hem liggen. En legde zijn kop op Sam's schoot. 'Ik weet het zeus. Maar hoe moet ik het leiderschap van de Magistrerium op me nemen. Ik weet niet eens wat ik moet doen.'Zei hij tegen Zeus. Hij zuchtte en pakte zijn leren zak met water en dronk er uit. Ook gaf hij wat aan Zeus.

Katherine zag er nog drie mensen bij komen ze keek naar Oblivios. 'Ik doe mee Oblivios.'Zei ze en knikte in stemment. Ze moest haar Clan helpen. En misschien kon ze Elizabeth overhalen om bij hen aan te sluiten in plaats bij de Clan van Nigris. Katherine zuchtte en keek naar de wolken. Ze dacht aan vroeger toen ze nog klein waren. Ze speelde altijd samen ze waren onafscheidelijk. Katherine glimlachte even. Tot dat ze dacht aan de dag dat Elizabeth veranderde. Sinds dien hebben ze altijd ruzie als ze elkaar tegen komen.

Na een tijdje opende Apple haar ogen, ze keek even om haar heen en probeerde te herrineren wat er allemaal gebeurt was. Ze wilde opstaan maar voelde een flinke pijnscheut door haar arm. Ze wreef over haar arm en voelde een lichtte wond op haar arm. 'O ja.' Fluisterde ze droogjes en stond voorzichtig op. Apple voelde het pikken van de vogels nog haar huid toen ze er aandacht. Apple liep voorzichtig rond door het bos en zag in de verte een openplek met mensen staan. Apple keek de mensen op de openplek een voor een aandachtig aan en herkende ze van de plek waar de boom omgevallen was en waar ze aangevallen werd. Langzaam liep Apple naar voren toe en luisterde wat ze te zeggen hadden. 'Fire tree vernietigen.' fluisterde ze opnieuw zachtjes en keek even in het rond wie zich allemaal aanmelden een voor een. Apple wilde wel op ze afstappen en zeggen dat ze mee wilde doen. Maar voor welk doel? Hoe werd zij er beter van?

Dusty was moe. Zonder Tempus had hij lang niet zoveel energie als normaal. Hij was weg, en hij kon hem niet achterna gaan. De enige manier om Tempus weer te zien, was door dood te gaan, maar dat was wel het laatste wat hij wilde. Tempus deed dit niet voor niks, dus moest hij zijn taak hier volbrengen. Als de Firetree weg is dan kunnen ze weer doorgaan, en verder leven.
''Mensen, luister'', riep Dusty hees.
''Sommigen van jullie weten dit nog wel'' Dusty keek naar Oblivios en Lady Catharina. ''Een tijd geleden hebben we, na het omvallen van een boom, een ondergrondse tunnelsysteem, genaamd Sub Terra, gevonden.
Tempus ik en Alwin hebben daar iets gevonden dat ons kan helpen. Een ondergronds systeem van wortels die de wereld bij elkaar houdt. De wortels herbergen vele geheimen, en weten door de hele wereld wat er gebeurd. Zo kunnen bomen en diegene die toegang tot ze hebben met elkaar praten. Hierdoor kan ook het Magistrerium alles overzien'' Dusty keek op en ging wat hoger zitten.
''Daar moeten we heen gaan. Via de wortels kunnen we misschien enkele bomen redden van het stof, maar daar is veel energie voor nodig. Het zal nog heel gevaarlijk worden, vooral omdat het overal krioelt van de Nigris. Maar als we enkele bomen kunnen beschermen, kunnen we het contact houden met de hele wereld, en blijven we weten wat er gebeurd. Alleen de hoogste Caelos leden, en Magistrerium leden weten hoe de bomen met elkaar praten en hoe ze mee kunnen luisteren''
Dusty slikte even en ging daarna verder met zijn preek.
''Enkelen zullen diegene die het gevaarlijke ritueel gaan uitvoeren moeten beschermen tegen het stof. En geloof me, het stof is gevaarlijk. Het kan zich vormen tot je grootste angsten, of tot monsters die je zowel fysiek als mentaal kunnen vernietigen. Daarom vraag ik tot jullie het volgende, waarbij ik jullie al bij voorbaad dank voor jullie hulp en moed''
Dusty keek rond, met lichte tranen in zijn ogen.
''Wie gaat het ritueel uitvoeren en wie gaat ze beschermen. Weet dat je dit alles doet voor Dust, en het voortbestaan daarvan''
''Alleen jullie kunnen Dust nu nog redden''

Flower keek naar de hond die begon te praten. Ze luisterde goed en wist dat ze moest helpen. Ze kon het wel aan. En wat dan nog ze moest het doen voor de natuur. Flower deed een stap voor uit en keek de Anima aan. 'Ik help mee. Ik denk. Ik weet zeker dat ik de kracht heb om de gene te beschermen. Die het ritueel uit gaan voeren'Zei ze zachtjes en keek om haar heen. Ze keek toen naar Iris en gaf haar weer een klopje. Toen draaide ze zich om en ging tussen de bomen zitten. Ze hoorde het wel als hun nog wat te melden had. Flower deed haar ogen dicht en luisterde naar de natuur.

Oblivios keek verrast naar de opnieuw verzamelde menigte. Ook luisterde hij aandachtig naar de woorden van Dusty. 'Ik ben blij dat jullie gekomen zijn.' zei hij met een glimlach. 'Hoe dan ook, ik en Ramess nemen de verdediging op ons. Ik weet zeker dat jullie het ritueel kunnen zonder mij.' sprak hij vastbesloten. Oblivios trok zijn glanzende, decennia oude, zwaard uit de schede. 'Ook zal ik de lokale bomen vragen om bescherming. Flower, ik zou vereerd zijn om met jou tegen het stof te vechten maar ik hoop dat er zich nog meer aanmelden.' vervolgde hij. Oblivios wierp een blik op de lucht boven hen: donkere wolken en erg grauw, precies hoe de situatie nu was, door het omvallen van de Clapsboom. Die verdoemde Firetree!

Sam luisterde van een afstandje en keek om hem heen en ruimt zijn spullen op. Toen stond hij op en liep naar de rest. 'Ik ook doe ook mee. Ik help wel met het beschermen de rituul kan ik helaas niet.'Zei hij en keek om hem heen. Sam merkte hoe Zeus naast hem kwam zitten en instemend gromde. Sam draaide zich weer om en ging weer zitten. Weer pakte hij de brief van Tempus en leesde hem keer op keer over. Hij kon het nog steeds niet bevatten wat er nu eigenlijk in gezegt werd. Hoe kon hij iemand die niet wist wat hij moest doen nou de leider zijn. Zuchtend keek hij omzich heen. Hij kon naar iemand toe gaan die wist wat hij moest doen. Toen stond hij weer op en liep naar de clan leider van de Cealos. 'Vrouwe sorry dat ik u stoor maar mag ik u wat vragen.'Vroeg hij zachtjes.

Catharina was niet aan het opletten, maar was totaal in gedachten verzonken totdat Oblivios zijn hand op haar schouder legde en ze wel terug moest komen. Ze moest terug komen naar de wereld die van haar was, die zij kende en waar zij deel vanuit maakte. Ze keek naar hem op en wist dat het haar taak was om nu de sterkste te zijn. Dat was altijd haar taak geweest en dat zou ze altijd moeten zijn. Zij had niet de privilege om in elkaar te storten en Oblivios maakte dat haar altijd duidelijk. Onbewust, maar toch. Sinds haar ouders waren vermoord en ze Tempus had ontmoet, had ze alleen maar tegenslagen gekend. Natuurlijk ook de enkele goede dingen, maar die zou ze nu ook een hele tijd niet kennen. Ze kon haar kinderen niet meenemen op haar reis en wat ze ging doen en dat betekende dat ze hen enkele weken niet zou zien. Enkel door middel van de aanraking van de bomen zou ze hen kunnen voelen. Ze lagen altijd bij een van de wortels die ze gemakkelijk kon bereiken en ze zou zo dan ook met hen verbinding kunnen maken, maar het was niet hetzelfde als echt bij hen zijn. Hen in slaap wiegen door haar gezang en de glimlach op hun gezichtjes zien als ze samen met hun anima’s speelden. Haar aandacht ging uit naar Oblivios en ze legde even haar hand tegen zijn wang en keek hem meelevend aan. Haar gedachten veilig weggestopt achter alles wat ze nu moest doen, er een slot op gestopt en alleen door haar te openen wanneer ze alleen zou zijn. Ze haalde even haar handen door haar haar, fatsoeneerde het nog een keer en veegde de uitgelopen make-up onder haar ogen weg. Haar blik weer vastberaden en ze liep op Eros af die aandachtig naar haar keek. Hij brieste haar zacht toe en stapte enkele passen naar haar toe. De blik in zijn ogen was voor haar makkelijk te lezen omdat ze wist wat hij dacht, maar ze reageerde er niet op. Ze kon er niet meer over praten. Ze moest Tempus nu vergeten en zich op haar taak leggen. Ze trok de beugels van het zadel omhoog en haalde alles af wat Eros droeg.
:Anima Tell:
Eros luisterde naar wat Dusty zei toen die begon te spreken terwijl Cat alle spullen van hem afhaalde. Hij wist wat Cat van hem verlangde en zou dat ook gaan doen zodra hij het teken kreeg om weg te mogen gaan. Oblivios was voldoende om haar te beschermen als bleek dat ze dat nodig zou hebben. Ze was meesteres in de kunst van de boog en het mes en verder was ze snel genoeg om tijdens een gevecht slagen te kunnen ontwijken en zelf de ander buiten westen te krijgen. Ze kon niet alleen genezen met haar handen, maar wist ook een paar drukpunten die iemand uit konden schakelen en daardoor was ze meestal veilig geweest voor mensen die haar probeerden aan te vallen. Hij draaide zijn hoofd naar Dusty en keek hem rustig aan. Hij wist waar de anima door heen ging. Hij had het zelf namelijk ook gevoeld toen Cat de verbinding tussen hen verbrak. ‘Tijdens het ritueel bescherm ik mijn vrouwe en ik bescherm jou, want dat ben ik Tempus verplicht. De rest van de tijd zal ik iedereen proberen te beschermen.’, zei hij tegen de hond. Daarna draaide hij zich naar Cat en knikte haar toe. ‘Ben morgen terug. Misschien eerder.’, zei hij haar zacht en stapte toen rustig weg uit de groep waar hij aangaloppeerde en tussen de bomen verdween.

Catharina was zich wel bewust van de aandacht die Oblivios haar gaf. Ze zag hem af en toe kijken, want ze wist dat hij niet wilde dat ze in zou storten. Hij was haar beste vriend en wist bijna alles van haar. Hij was altijd al een vriend van haar geweest en ze hechtte veel waarde aan zijn mening aangezien hij al vele malen langer leefde dan haar, maar toch was het altijd zij die de beslissingen moest maken en echt alleen aan de top stond. Maar ze mocht niet klagen. Dit was waarvoor ze was opgeleid en waarin ze haar vertrouwen had zitten. Ze was goedgekeurd door de boom Allerzielen en dat was degene die besloot of je met de bomen mocht communiceren of niet. Ze keek even Eros na en richtte vervolgens haar blik op Dusty waar ze met een vastberaden blik op af liep. Ze knielde naast hem neer en aaide hem zachtjes over zijn hoofd. Even was er een vage blik van bezorgdheid te zien, maar daarna richtte ze zich op. ‘Je had het niet te hoeven vragen, want je wist het antwoord allang. Het is mijn taak om dat ritueel uit te voeren en ik zal dat dan ook doen. Ik zal niemand anders die taak laten uitvoeren, omdat ik vrees voor het leven van diegene.’, zei ze hem zacht waarna ze zich tot de groep richtte en duidelijk en beslist zei: ‘Ik zal het ritueel uitvoeren.’ Haar toon was duidelijk. Niemand zou haar hiervan afhalen en niemand zou dat ook moeten proberen, want ze zou toch niet luisteren. Er waren maar enkele mensen die haar zouden kunnen stoppen, maar dat zou lastig worden. Ze zouden niet de juiste argumenten hebben om haar te doen laten stoppen al zouden ze het nog zo lang proberen. Ze draaide zich om en pakte enkele spullen uit haar zadeltassen. Ze zou zich klaar moeten maken voor de taak die voor haar lag. Een taak waarbij ze niet Lady Catharina was, maar de goed getrainde moordenares. De levens die ze had genomen was in opdracht geweest om haar toewijding te testen, maar ze had er geen moeite mee gehad. Ze had een knop omgezet. En dat zou ze nu weer doen. Niemand solde met haar of haar leven en ze liet de Firetree niet haar leven vergallen al was het goed bezig… Ze zou niet … Met haar handen vol spullen draaide ze zich om en keek recht in het gezicht van een man die net iets ouder was dan haar. Ze moest toegeven dat hij aantrekkelijk was, maar ze had geen tijd om zichzelf te verliezen in haar gevoelens en dat was ze ook niet van plan. Eerst kwam haar clan, dan haar kinderen en dan zichzelf en ergens achteraan kwamen pas haar echte gevoelens. Ze knikte licht en liep een stukje het bos in waar ze haar spullen op een omgevallen boomstam legde en er zelf op ging zitten. Ze klopte op de plaats naast haar met haar vlakke hand en keek hem rustig aan terwijl ze ging zitten. Haar donkerbruine ogen richtte ze in de blauwe van hem. ‘Ik had het gevoel dat je misschien wat ruimte wilde. Wat is er dat je me wilt vragen?’ zei ze met haar warme stem. Geruststellend en tegelijkertijd vriendelijk. Ondertussen pakte ze enkele banden waarin messen zaten gebonden. Ze zou ze niet meer af doen totdat het tijd was om weer zichzelf te worden. Terwijl ze op zijn antwoord wachtte, trok ze haar rokken op en onder haar rok waren niet haar normaal iets gebruinde benen, maar een zwarte, nauwsluitende broek te zien. Ze bond de banden om beide enkels en richtte zich daarna op om na te denken over wat de man zei.

Toen de vrouw zich om draaide zag Sam dat de vrouw jonger was dan hem. Sam bekeek de gezicht van de vrouw en moest bekennen dat ze er niet verkeerd uitzag. Sam volgde de vrouw en bleef staan.‘Ik had het gevoel dat je misschien wat ruimte wilde. Wat is er dat je me wilt vragen?’ Zei de vrouw. Sam schrok even door de prachtige maar ook warme stem van de vrouw. Toen de vrouw klopte op de plek naast haar aarzelde hij even. Toch ging Sam naast haar zitten. Hij keek voorzich uit en dacht na over hoe hij het moest vragen. Zo iets vraag je ook niet elke dag. Sam zag hoe Zeus voorzichtig maar op zijn hoede naar hen toe sloop. 'Het is goed Zeus.'Fluisterde hij zachtjes. Zeus kwam bij hem liggen en stote hem aan. 'Ik weet niet hoe ik het u moet vragen. Maar ik heb van Tempus een brief gekregen waar in staat dat ik nu de Clan leider ben van het Magistrerium. Ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.'Zei Sam. Al die tijd keek hij voor zich uit. ' Eigenlijk wil ik het niet eens. Omdat ik bang ben dat ik het niet aan kan. Wie ben ik om leider te zijn van het magistrerium.'Zei hij er zachtjes achterna. Sam voelde de kop van Zeus op zijn schoot en heel even vreef hij over de vacht van zijn kop. Sam keek de vrouw even aan en keek toen weer met een zucht naar voren. 'Ik hoopte dat u me kunt helpen.'Zei hij en schaamde zich omdat hij om zo iets hulp zocht bij een vrouw.

Terwijl Catharina zichzelf klaarmaakte voor wat er zou gaan gebeuren, was ze tegelijkertijd bezig met het bedenken van een antwoord op wat de man tegen haar zei. Ze keek hem niet aan, uit angst voor wat hij misschien zou kunnen lezen uit haar ogen, maar ze wist dondersgoed van zichzelf dat wat hij tegen haar zei, haar pijn deed. Haar weer liet herinneren aan wat er een paar uur geleden was gebeurd en hoe ze het slot in haar hoofd al weer had opengedraaid. Van frustratie om hoe ze zich van binnen voelde, stond ze op en liep een paar passen naar voren, waar ze bleef staan. Haar rug naar de man toegedraaid. ‘Het spijt me dat ik je niet veel kan vertellen.’, begon ze zacht, maar hard genoeg voor hem om te horen. Toen draaide ze zich om en hurkte voor Sam neer om hem in de ogen te kunnen kijken. Ze had voldoende tijd gehad om haar hoofd weer een beetje normaal te krijgen en haar blik stond nu begrijpend en meelevend. Ze wist wat hij bedoelde met dat hij denkt dat hij het niet aankon, maar hij kon het wel. En dat moest ze hem vertellen. ‘Ik ken jou dan misschien niet zo heel goed, maar ik ken Tempus wel.’ Even was er een pijnlijke blik te zien die ze snel wegknipperde. ‘Tempus had je nooit deze taak gegeven als hij niet zeker wist dat je het aan zou kunnen en ik kan het weten. Ik heb zelf ook dingen meegemaakt waardoor ik in een keer mijn taak kreeg zonder dat ik er eigenlijk klaar voor was. Althans dat dacht ik, maar weet je? Je kunt veel meer dan je zelf denkt. Bovendien heb je mensen om je heen die je kunnen helpen en dan vooral Dusty. Hij weet ook veel van wat Tempus allemaal heeft gedaan en als je het niet weet dan kun je het altijd aan hem vragen, maar waar het vooral omgaat is dat je vertrouwen hebt in jezelf. Dat je zelf achter je beslissing staat en gelooft dat wat je doet juist is. Niet voor jezelf, maar voor Dust. Tempus heeft jou de verantwoordelijkheid van de wereld gegeven. Om er voor te zorgen dat je probeert de balans te bewaren en dat de bomen blijven leven. En dat moeten we nu in eerste plaats doen door de Firetree te stoppen. Als dat zo doorgaat dan hebben we binnenkort te weinig bomen die ons helpen overleven en dan sterft alles hier op Dust. Dat kunnen we niet laten gebeuren.’, zei ze duidelijk terwijl ze zijn blik probeerde vast te houden. Er kwam een klein ideetje in haar op en met een vage glimlach die om haar mond speelde, stond ze op en pakte de handen van de man die ze ook overeind trok. ‘Tempus en ik hebben elkaar meerdere keren in het geheim ontmoet, dingen gepland die anderen niet mochten weten en hij heeft me een keer laten zien hoe hij kon communiceren met de hoogste boom van Claps. Natuurlijk is die boom nu onder de grond, maar het is nog verbonden door middel van enkele wortels waardoor jij er ook mee zou kunnen moeten communiceren. Ik weet niet of het meteen de eerste keer lukt, maar je moet het proberen. Sluit je ogen en stop alle dingen waar je aan denkt weg. Laat je hoofd leeg worden om in totale concentratie te komen. Zeg het maar wanneer je denkt dat je zover bent.’ Haar stem was warmer en zachter geworden. De laatste woorden waren vleiend geweest, zijn lichaam en geest overhalend om te doen wat ze zei. De stem die de meeste mannen niet konden weerstaan. Toen ze merkte dat hij zover was, haalde ze haar handen uit die van hem. Ze mocht hem hierbij niet helpen, kon het wel, maar wilde het eigenlijk ook niet. Als het Sam zou lukken dan zou hij misschien ook met Tempus kunnen praten en ze wilde zijn stem nu echt niet horen. Dan zou ze wat hij ook zou zeggen, instorten en dat kon niet meer. ‘Zoek naar het schijnende licht. Hoor het kloppen van het hart in de boom en richt je aandacht daarop. Wees geduldig, laat alles binnensijpelen en luister naar wat je wordt verteld.’

Sam wachte op antwoord van de vouw en keek nog steeds voorzich uit. Hij zag hoe de vrouw op stond en een paar pas zette. Hij dacht dat ze weg zou lopen zonder antwoord tegen geven maar dat had hij mis. 'het spijt me dat ik je niet veel kan vertellen.'Zei de vrouw zachtjes. Sam zuchte even en keek naar de rug van de vrouw. Al snel stond de vrouw gehurkt voor hem. Sam keek in haar bruine ogen en dacht iets te kunnen zien. Sam luisterde naar de vrouw. Sam bleef haar al die tijd in de ogen kijken waarom dat wist hij niet. Sam voelde de handen van de vrouw om de zijne gaan en werd omhoog getrokken. Sam luisterde weer naar haar en merkte dat de vrouw zijn handen nog steeds vast had. Hij sloot zijn ogen en probeerde zijn hoofd leegte maken wat met moeite lukte. Sam luisterde naar de stem van de vrouw die zachter werd. Er ging een klein schrokje door hem heen toen hij merkte dat de vrouw haar handen uit de zijne haalde. Sam zuchte even diep en probeerde te doen wat de vrouw zei. Het lukte hem niet. Weer probeerde hij het en dit keer zag hij een klein lichtje en hoorde hij een zachtje geklop dat als een hart klonk. Maar als snel was hij het kwijt. Sam opende zijn ogen en keek voorzich uit. Het lukt me niet Dacht hij. 'Ik kan het niet.'Zei hij zachtjes en keek naar de grond.

Zelfs in de toppen van de Snowy Alpines was het gejammer en gekreun van de bomen nog te horen. De bomen kreunden en hoestten het uit. Met alle macht probeerden ze hun kracht te behouden, en zichzelf op de been te houden. Waarom was de mens geschapen. Waarom moesten ze dit nu weer doen. Net als de vorige keer, in de oude wereld. Net zo lang hebben ze ons gemarteld en genegeerd totdat we uiteindelijk stilletjes in ons zelf gekeerd in de grond hebben gezeten. Toeziend op de mensen die er langzaam een puinhoop van maakten en ons uitroeiden.
Zoveel jaren, zoveel hoofden zoveel zinnen, en dat uiteindelijk allemaal voor de ondergang.
Maar dit keer zullen wij er persoonlijk voor zorgen dat onze wereld niet zo eindigd.
We zullen ze laten zien dat we meer kracht bezitten dan ze denken.

De bomen keken treurig naar de meute mensen onder hen. Ze geven alles om ons te redden, en wij moeten ze helpen. We moeten onze energie sparen voor ze. Daarom moeten we onze schoonheid opgeven. Dat is het enige wat we kunnen doen nu.
Laten we ons verenigen, laten we orde uit de chaos scheppen. ''Ordo ab Chao''

En met die fluistering die overal te horen was, vielen de prachtige bladeren in allerlei kleuren in een keer naar beneden. Slechts alleen de schors en de stam restte, en de eens zo kleurrijke wereld van Dust veranderde in één ogenblik in een wereld die zijn pracht had verloren.

Gespannen keek Catharina toe hoe Sam probeerde contact te leggen met de boom waar Tempus nu was. Ze merkte aan hem dat hij zijn best deed, maar dat het niet wilde lukken wat hij ook zei voordat hij naar de grond keek en het meedeelde. Zacht glimlachte ze. Het was ook lastig om voor het eerst contact te leggen en het zou altijd moeilijk zijn als je niet de speciale gaven van de boom Allerzielen had gekregen, maar hij moest het doen. Voorzichtig deed ze een stap dichterbij en haalde haar hand omhoog. Kalm legde ze twee vingers onder de kin van de man die ze niet eens goed kende en duwde die licht omhoog zodat ze in zijn ogen kon kijken. ‘Sluit je ogen.’, zei ze zachtjes met de verleidelijke stem die nog steeds niet weg was gegaan en ze deed nog een stap dichterbij zodat ze bijna tegen hem aanstond. Haar hoofd kwam dichterbij en haar hand gleed over zijn hals naar zijn schouder. Even bleef ze staan, haar adem zacht strelend over de lippen van de man, slechts enkele millimeters verwijderd van elkaar. Toen werd haar blik strak. Ze moest dit doen en ondanks dat ze niet tevreden was met zichzelf op de manier waarop ze het deed, zou het hem waarschijnlijk niets uitmaken. Zacht drukte ze haar lippen op die van hem en sloot haar ogen. Ze merkte de verbazing van Sam die voor haar gevoel al snel weggleed en terwijl haar lichaam doorging met wat ze was begonnen, was haar geest al weg en zocht naar de verbinding. Nog nooit had ze op deze manier een verbinding gemaakt, maar al snel vond ze wat ze zocht en ze nam de geest van Sam mee. Haar handen hadden een drukpunt gevonden die haar toeliet zijn geest mee te nemen terwijl hun lichamen doorgingen. Ze nam hem mee naar de verbinding, legde de verbinding en even later voelde ze dat ze zich in de boom bevond. Ze opende haar ogen en zag hoe ze zweefde, zoals gewoonlijk, niet haar eigen kleren aan, maar slechts bedenkt door middel van bladeren en wortels die niet lieten zien wat zou mogen worden gezien. Ze liet de hand van de man los en sloot haar ogen weer. Als Tempus hier was dan wist hij wat ze had gedaan om hier te komen en ze wilde hem niet zien. Aan de ene kant wilde ze niets liever dan dat hij het zou begrijpen, maar aan de andere kant zou het misschien juist helpen om met hem te ruziën en hem te vragen om uitleg. Niet dat ze zich dan in zou kunnen houden, maar ze wilde het weten. Wilde weten wat hij te zeggen had, maar daarvoor hoefde ze hem niet te zien, niet te zien hoe hij naar haar zou kijken. De fluistering van de bomen zorgde voor een huivering in haar, liet haar meteen haar grootste angsten zien waardoor ze ineenkromp en zich afwendde zodat ze met haar rug naar de man die ze niet kende, maar wel kuste, stond.

Sam hoorde de vrouw dichter bij komen. Nog steeds bleef hij naar de grond staren. Sam voelde twee vingers onder zijn kin en merkte hoe zijn hoofd licht omhoog werd geduwt. Sam keek in de ogen van de vrouw en vroeg zich af wat ze van plan was. 'Sluit je ogen.'Zei ze. Sam keek onderzoekend in de ogen van de vrouw maar kon niks vinden waardoor hij wist wat ze van plan was. Aarzelend deed hij wat de vrouw zei. En sloot zijn ogen. Sam voelde de adem van de vrouw op zijn lippen en voelde hoe de vrouw haar hand liet glijden over zijn hals naar schouder. Er kwam een zachte kreun uit zijn mond omdat de vrouw zijn gevoelige plek had aangeraakt. Daarna voelde Sam de zachte lippen van de vrouw op de zijne. Sam was verbaast door dat de vrouw dit deed. Al snel verdween zijn verbaastheid en kuste hij de vrouw zachtjes terug. Sam voelde dat er iets met hem gebeurde maar kon er geen vinger op leggen. Zijn geest leek wel ergens anders terwijl zijn lichaam gewoon door ging met waar hij mee bezig was. Sam opende zijn ogen en was op een totaal andere plek. Verbaast keek hij om zich heen en zag de vrouw naast hem staan. Hij keek naar zich zelf en zag dat hij zijn eigenkleding niet meer aan het maar net zo als de vrouw bedekt was met wortels en bladeren. Sam merkte dat hij de hand vast had van de vrouw maar die al snel haar hand terug trok. Sam wou vragen hoe hij hier beland was maar wist niet hoe hij het moest vragen. Sam keek naar de vrouw die iets zag waar ze bang voor moest zijn. Sam zag hoe de vrouw zich omdraaide en met de rug nu naar hem toe stond. Sam haalde alle moet die hij had bij een en vroeg het toch. 'Vrouwe is dit de plek waar u het over had en waarom zoende u mij.'Vroeg hij zo zacht mogelijk zo dat zij het allen hoorde. Terwijl Sam dat vroeg merkte hij dat hij rood begon te worden.

Dusty keek naar hoe de twee begonnen met het ritueel. Zijn werk was hier voltooid.
''Oblivios, reis naar Sub Terra en begin daar het tijdelijke Magistrerium. Zorg ervoor dat alles goed verloopt, en dat Sam zijn taak als leider goed volbrengt, en pas op voor het Firetree stof. Het kan vormen aannemen van dingen die vreselijke zijn, je grootste angst, pas op voor ze, en bescherm de mensen in het ritueel, zorg dat ze niet onderbroken worden, dan werkt het niet''
Dusty had de grootste moeite deze woorden uit te spreken, het was te vermoeiend. Zijn taak was klaar, nu kon hij terug naar zijn wederhelft, Tempus en daar zijn werk doen, zover hij kon.
''Succes allemaal, doe jullie best, ik vertrouw op jullie''
Dusty knikte een keer en keerde zich om, en rende weg. En nog voordat hij uit het zicht was verdween hij in een lichtflits.

''Cedo Nulli, Cedo Nulli'', hoorde Tempus vanuit de prachtige krochten van de wortels van beneden. Hij was dieper geweest dan ooit, en had de bodem van de wereld bereikt. De bodem waar het stof was.
Van dat stof zou het nieuwe gemaakt worden.
Plots zag Tempus de wortels van de boom oplichtten. Het was vast Cath, Cath maakte contact met hem, ''Eindelijk'' Hij kon het niet laten een glimlach te laten verschijnen. Door de wortels keek hij naar het schouwspel die hem voor zich afspeelde. Hierdoor verdween de glimlach prompt van zijn gezicht. In slow-motion zag hij de beelden, en kon het zich niet voorstellen dat Cath dit deed, of maar durfde te doen. Tempus wilde de wortel los laten, maar dat zou zijn grootste fout zijn, in alle fouten die hij al had gemaakt. Cath en Sam, gekleed in Adamskostuum, slechts gehuld in bladeren en wortels zweefden door de ruimte. Tempus wendde zijn blik af en keek naar het plafond van zijn verblijf, waar uit het stof, hetzelfde beeld was gevormd. Volgens een inscriptie heette de schildering Adam en Eva, gemaakt door een schilder uit de oude wereld. Vreemd dat de tijd zich juist om dit moment herhaalde. De tijd die terug zou komen.
Daarom moest dit vreselijke moment vast gebeuren, door de tijd die zich herhaald. Cath moest dit vast doen.
Tempus pakte nu met twee handen de wortels aan, een probeerde de ruimte waarin Sam en Cath zich bevonden te betreden, maar de meters grond waren te veel om door te kunnen. Hoe kon dit. Ze waren vast nog niet in Sub Terra, dus hij kon ze nog niet helpen. Hij kon ze wel zien, maar zij hem niet.
Tempus was teleurgesteld en keek nogmaals naar het bovenstaande fresco. Het toonde een oude man, die probeerde contact met zijn vinger te maken, naar een man in Adamskostuum. Net wat hij wilde doen.
Opnieuw probeerde Tempus contact te maken, om de vragen van Sam te beantwoorden.
Maar ze waren nog te verweg. Alleen de bomen konden voor hem spreken;
''Concordia res parvae crescunt (Door samen te werken verkrijg je macht)
Dat is wat je moet doen, werk samen met de clans, en val daarmee de Nigris aan.
De verschillende Clans zijn verspreidt, maar samen de grootste macht, deze schuilt in Sub Terra''
Dat was het, meer kon Tempus niet zeggen. De bomen hadden niet zo veel energie, en moesten het meeste sparen voor later.
Tempus keek naar Sam, en hoopte dat hij het zou begrijpen.
Toen keek hij naar Cath, en kon het niet laten nog een ding door te geven naar haar, en alleen voor haar, ookal wist hij dat het misschien voor niets was;
Vergeet me niet, liefste Cath.
Tempus liet de wortels los, en zuchtte. Weer keek hij naar de fresco boven hem, en daar viel hem de waarheid op;
Fortuna vitrea est; tum cum splendet, frangitur.
(Het geluk is van glas, als het schittert, breekt het)

Oblivios vond het maar een rare situatie, eerst Tempus die verdween en nu ook nog Lady Catharina die volgens hem even 'de weg kwijt was' door een of andere jongeman te zoenen. Natuurlijk vond Oblivios het niet leuk om te zien, aangezien ze vrienden waren en Oblivios wel wist wat goed en niet goed het imago van een clanleider was. Maar ook Oblivios had zo zijn problemen, het leek wel alsof niemand meer oog voor hem had en hem haast negeerde. Iedereen was bezig met de verdwijning van Tempus, of met zoenen. Het frustreerde Oblivios allemaal een beetje. 'Ramess, kraai eens mooi hard wil je? Ik dacht dat dit wat zou worden, maar zoals iedereen er nu bij loopt is het een stelletje ongeregeld.' zei hij wat nors tegen zijn Anima. Ramess was het daar volkomen mee eens: 'En dat stelletje ongeregeld wil zeker de wereld gaan redden? De enige die daar nu tot in staat is ben JIJ Oblivios.' antwoordde Ramess. En toen deed hij wat zijn wederhelft hem vroeg: kraaien, een enorme schreeuw die iedereen wel even liet zien dat ze zich bij de les moesten houden. 'IN DE NAAM VAN DUST! WORD ALLEMAAL EENS WAKKER! WE MOETEN HIER DE WERELD REDDEN!' riep Oblivios vervolgens nogal kwaad. Hij wou dat Tempus hier weer was, die had de zaken zo weer op orde gesteld.

Dat zwarte stof was echt geweldig, dacht Casper terwijl hij met zijn hond Dallas door de bos heen liepp
Hij had zoveel moeglijk gepakt, en verzameld. Hij moest meer en meer hebben.
Met dit stof zou hij meer kunnen doen dan met het simpele stof dat er normaal viel.
Hij zag in mensen staan op een open plekje in het bos. Het leek alsof er een aantal rituelen aan het doen waren. Casper liep naar ze toe, en greep al het zwarte stof dat hij had, om het aan ze te laten zien. Misschien wilde ze het wel kopen. Dit zwarte stof was waarschijnlijk heel vruchtbaar voor de bodem, en er groeiden allemaal bomen uit, al waren de bomen wel zwart. En toen hij erin keek zag hij vanalles. Dit stof zou hem misschien toegang verkrijgen tot nog meer stof. En als Dustseeker moest hij dit hebben.

Casper vloog op een oude man met een vogel af, maar verloor zijn evenwicht, en liet het kostbare zwarte stof zo in het gezicht, en de veren van de man met zijn rode vogel vallen.
Ook de twee anderen kregen een hele portie over zich heen.

Bacari had al even staan gluren naar de vertrokken groep. Hij en zijn lijfwachten zaten nu in de struiken, niet ver van Oblivios af. Toen Oblivios begon te schreeuwen klapte Bacari in zijn handen. 'Bravo! Bravo! Eindelijk verteld een van jullie eens recht voor z'n raap wat hij voelt!' mompelde Bacari tevreden. Hij begon echter te lachen toen de Dustseeker zwart stof over de Dextera heen gooide. 'Hahaha, hou op! Ik doe het in m'n broek!' lachte hij. Toen hij uitgelachen was veranderde zijn gezicht: 'Wachters, neem dat overgebleven stof even over van de jongeman.' zei hij opeens streng. De wachters pakten het zakje zwart stof en gaven het aan de koning. Bacari gluurde geïntresseerd: 'Bedankt voor uw royale bijdrage!' antwoordde hij geniepig.

Oblivios kreeg opeens een douche van zwart stof over zich heen en ook Ramess werd geraakt. In een opwelling sloeg hij de jongen met het stof, in zijn gezicht. Opeens begonnen zijn bruine ogen te veranderen, in wazige, donkere ogen. Hij had opeens geen controle meer over zichzelf. Met een woede begon hij in de rondte te slaan niet wetend of hij iemand raakte of niet, hij voelde wel iemand's huid. Toen zakte hij opeens in elkaar en werd alles voor zijn zicht zwart. Ook Ramess tuimelde uit de lucht. Hij moest op de een of andere manier weer tot zinnen worden gebracht, maar alleen was er nog nauwelijk iets over het stof bekend.

Catharina wist dat ze de man alleen maar kuste om Tempus jaloers te maken, maar dat zou ze hem niet kunnen zeggen. Bovendien was het inderdaad een effectieve manier geweest om hier terecht te komen. ‘Noem me maar Catharina, alsjeblieft. Dat is handiger.’, zei ze zacht terwijl ze nog met haar rug naar hem toe gedraaid was. Ze slikte even. ‘Ik weet niet waarom ik je kuste, misschien moest ik iets duidelijk maken. Bovendien was het een van de manieren waarop ik je aandacht vast kon houden en je daardoor mee kon nemen.’, zei ze voordat ze de stem van Tempus hoorde en haar ogen zich toch openden om hem te kunnen zien. Maar hij was er niet en de woorden werden gedragen door de bomen. Haar blik was droevig, ze had deze moeite dus voor niets gedaan. Ze luisterde wel naar de woorden, maar kon zich er niet op concentreren en toen ze niets meer hoorde, draaide ze zich om naar de man en pakte zijn hand voordat ze hem weer dichterbij trok. Ze moest deze plek op dezelfde manier verlaten als ze was gekomen, maar ze bevroor door de woorden die door galmden. Die blijkbaar alleen voor haar gericht waren. En terwijl haar ogen zich vulden met tranen boog ze zich naar voren en beroerde Sams lippen lichtjes met die van haar en voelde hoe ze werd teruggetrokken naar haar lichaam.
:Anima Tell:
Eros was ondertussen al ver weg en had maar een missie voor ogen. Hij zou de reis naar Sub terra maken en kijken of het bewaakt was. Op het tempo dat hij rende, zou hij er een halve dag overdoen. Zouden ze met de hele groep gaan dan zou het waarschijnlijk drie dagen duren voordat iedereen bij de ingang was aangekomen. Opeens zag hij iets bewegen wat verdacht veel op een man leek en nam gas terug om te gaan onderzoeken wat het was.

Catharina opende haar ogen en duwde met haar handen die nog steeds op zijn schouders lagen zichzelf weg van Sam. Zonder hem ook maar een blik waardig te gunnen, pakte ze de rest van de spullen en stapte uit haar rok. Ze hoorde het gekraai van Ramess, maar reageerde er niet op. Het enige wat ze deed was een geïrriteerde blik naar Oblivios te sturen voordat ze aan haar bovenbenen enkele dolken en messen bond. Ze bond de riem van haar vader om en keek goedkeurend naar de zilveren voorwerpen in de riem. Voor iemand die zo’n riem niet gewend was, leek het op een gewone riem, maar in werkelijkheid waren de zilveren voorwerpen, werpmesjes, precies gemaakt voor haar. Als laatste bond ze de pijlenkoker om en haar boog hield ze in de hand, terwijl ze de rok die ze had gedragen, bij haar zadel legde. Ze zou het zadel, wat niet haar normale zadel was, gewoon hierlaten en alleen het hoofdstel meenemen. Rovers mochten het wel meenemen. Ze had er toch geen nut meer voor. Ze pakte een van haar messen en sneed in haar vinger waarna ze een yinyang teken maakte op de boom en zachtjes een spreuk zei. Catharina’s ogen veranderden even van reebruin naar zwart en daarna weer terug. Ze had haar training voltooid en was nu weer de getrainde moordenares die maar een enkele missie had. Minachtend keek ze neer op Oblivios en hoe hij reageerde op het stof voordat ze kalm naar hem toeliep en hem tegen haar aantrok. Kalm zei ze enkele woorden, onhoorbaar voor iedereen, en veegde het stof weg. Oblivios zou er nu geen last meer van hebben, maar wat ze niemand ooit zou vertellen is dat zij degene was die nu het vergif in haarzelf droeg. Daarna keek ze met een koele blik naar de man die er bij was gekomen. ‘Durf je het zelf niet te pakken of ben je gewoon lui dat je anderen dat voor je laat doen?’ Ze doelde op het zakje stof, maar haar toon was ijskoud. Daarna hielp ze Oblivios overeind. ‘We gaan.’, zei ze alleen maar en met het hoofdstel van Eros in de ene hand en haar boog in de andere liep ze vooruit. In de richting waar Eros was verdwenen.