Sam merkte dat er iemand naar hem keekte toen hij zich omdraaide zag hij dat Catharina weg liep. 'Waarom.' Hoorde hij haar zeggen. Sam keek naar Eros die wakker was geworden en nu naar hem keek. 'Sam, Je wilde het toch proberen? Dit is een perfecte moment.'Zei Eros tegen hem. Sam knikte en liep naar de plek waar hij weg zag gaan. Al snel had hij haar gevonden. Even bleef hij staan. Hij schrok toen hij zag dat Catharina haar woede afreageerde op de dikke boom waar ze achter zat. Sam liep voorzichtig naar haar toe maar merkte dat ze hem al had opgemerkt. 'Sam.'Hoorde hij haar zeggen. Sam glimlachte toen hij merkte dat ze verlegen was. Sam kwam dichter bij en legde twee vingers onder haar kin en tilde die lichtjes omhoog. Zijn boze blik was veranded toen hij in haar ogen keek. Even glimlachte hij. 'Wat is er.'Vroeg hij zachtjes en bleef in haar ogen kijken. Sam kreeg de drang om haar een kus te geven. Hij kwam met zijn hoofd dichter bij en keek even in haar ogen. Toen boog hij nog verder naar voren waar door zijn lippen zachtjes de hare raakte. Al die tijd keek hij haar aan en dat deed hij nu nog steeds. Sam wachte op een reactie van haar en tot die tijd hoopte hij dat hij niet geslagen en niet weg geduwt werd door haar.

Catharina had de voetstappen gehoord, maar niet doorgelaten. Ze was te gefrustreerd geweest om wat er met haar gebeurde. Pas op het laatst merkte ze hem op en zei zachtjes zijn naam voordat ze haar ogen opende en hem aankeek. Daarna sloeg ze haar blik neer en bloosde licht. Ze had echt geen idee wat er aan de hand was, maar ze kreeg het gevoel dat Sam dat wel wist. Of toch niet? Toen hij zijn vingers onder haar kin legde en die omhoog duwde, voelde ze niet de aandrang om zijn hand weg te slaan. Voorzichtig richtte ze haar blik in die van hem en ze schrok een beetje van wat ze zag. Ze snapte zijn blik niet, maar het was wel te zien dat hij iets van plan was. Wat was dat? ‘Niets.’, zei ze zachtjes, wist het nog net dat woordje te zeggen, te liegen. Het lukte haar haast niet om te liegen, de blik van Sam die in die van haar was gericht zorgde ervoor dat ze bijna ongecontroleerd alles had gezegd van wat er met haar aan de hand was. Hoe de wervelwind in haar hoofd haar tot waanzin dreef, hoe alles haar pijn deed, hoe alles.. Wat was Sam van plan? Hij kwam dichterbij en terwijl ze doodstil stond te wachten op wat hij ging doen, voelde ze hoe zijn lippen zachtjes over de hare gingen en hoe haar ogen van verbazing iets groter werden. Haar hand wilde omhoog komen om hem een klap te verkopen. Je ging niet zomaar ieder meisje kussen dat je tegen kwam, maar haar hand stokte in de beweging. De wervelwind werd minder en werd kalmer. Haar hand die nog in beweging was, haalde ze verder naar voren en legde het voorzichtig om zijn nek waarna ze haar hoofd ietsjes terugtrok en hem met een smekende blik aankeek. ‘Help me alsjeblieft.’, smeekte ze hem. Ze doelde op haar innerlijk, op hoe hij haar moest helpen die wervelwind te stoppen zodat ze weer rustig kon worden. Ze liet haar blik afzakken naar zijn lippen en daarna weer naar zijn ogen schieten. Voorzichtig, onzeker over wat ze deed kwam ze dichterbij en sloot haar ogen half voordat ze haar lippen weer zacht op die van hem legde. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen, Cath had vaker gezoend, dit lichaam ook, maar Catharina niet. Ze had nog nooit iemand gekust en voor Sam was er ook niemand geweest die haar had gekust. Ergens merkte ze in haar achterhoofd wel de schreeuw op, maar ze was te verdoofd door de rest van alles om die schreeuw op te merken. De schreeuw van haar andere helft die wilde dat ze stopte, dat ze dit niet kon doen. Misschien was dat juist een stimulans om door te gaan, om zoals gewoonlijk tegen Cath in te gaan.

Sam had een klap verwacht maar er kwam niks. Toen voelde Sam haar hand om zijn nek. Even glimlachte hij. Sam duwde haar zachtjes tegen de boom aan en keek haar aan toen ze zich terug trok. Had hij het beter niet kunnen doen? 'Help me alsjeblieft.'Hoorde hij haar smeken. 'Hoe moet ik je helpen Catharina.'Vroeg hij zachtjes. Sam voelde al snel weer de lippen van Catharina tegen de zijne. Sam merkte dat ze niet echt wist wat ze deed. Terwijl ze een paar uur geleden het nog wel wist. Sam kuste haar voorzichtig terug en sloeg zijn ene arm om haar middel. En een hand legde hij op haar wang. Sam sloot zijn ogen en streelde haar wang en kaak.

Catharina was niet voorbereid op de tederheid die kwam toen Sam haar kuste. Hoe hij haar zachtjes, maar beslist tegen de boom duwde en haar daar gevangen hield. Toen ze zich terugtrok om hem te smeken haar te helpen. Iets wat ze normaal nooit deed, had ze ook echt hulp nodig. Ze wist niet wat ze moest doen al had ze wel een idee. Ze haalde licht haar schouders op, net genoeg om geen pijn te krijgen en de wond weer te laten bloeden, en boog zich naar hem toe. Om nu voor het eerst iemand te kussen. Haar hoofd werd rustiger, ze voelde zich beter en merkte dat Sam dichterbij kwam, haar in zijn armen nam en hoewel er geen ruimte meer was, hij toch nog dichterbij kwam door een van zijn benen tussen de hare te zetten. Nu klonk de alarmbel beter en harder door. Haar lippen werden afstandelijk met de gedachten die naar binnen stroomden, de herinneringen die haar altijd plaagden en haar uit haar slaap konden halen. Misschien was hij een andere man, maar alle mannen wilden buiteindelijk hetzelfde. Het lichaam en verder niets. Haar arm ging van zijn nek naar zijn borst en duwde hem naar achteren. Eerst voorzichtig, maar daarna harder. Ze moest hier weg, wilde niet wat er kon gebeuren. Toen was er eindelijk voldonde ruimte om weg te gaan. Ze haalde haar lippen van de zijne, opende haar ogen en met een blik van spijt en boosheid draaide ze weg en liep een paar passen naar achteren terwijl haar blik naar beneden geslagen was. 'Het spijt me, Sam. Ik kan het gewoon echt niet.', zei ze zacht. Daarna liep ze naar Eros en klom op hem. Ze bood nog wel haar arm aan zodat Sam erop kon, maar daarna keek ze hem niet meer aan.

Oblivios besloot alleen verder te gaan. Catharina was in zijn ogen totaal veranderd en had vooral oog voor de man van het Magisterium Sam. De rest waren of aan het samenzweren of aan het vechten wat uiteindelijk op niets uit zou lopen. 'Kom Ramess, de wereld veranderd weer, net nu we een stabiel leven hadden. We zullen weer een Nomadenleven moeten hebben. Maar eerst zullen we naar de Firetree trekken.' vertelde hij zijn Anima somber. De vogel vlamde en verweet diverse mensen van Oblivios' sombere gedrag. 'Ob, als ze je weer lastig vallen geef ze dan maar een mep, als hun veranderen kan jij dat ook als het moet.' zei de feniks. Oblivios knikte langzaam. Toen pakte hij zijn rugtas en liep samen met Ramess naar de oorzaak van dit alles: The Firetree. Iedereen was vrij om hem te volgen alleen verwachtte hij eigenlijk dat niemand nog naar hem om zou kijken, de gebroken Dextera van de Caelos ging op pad.

Cari zocht Oblivios, Het was moeilijk te zien tussen al de mensen. Toen zag se hem, hij liep weg. Cari snapte niet waarom, maar besloot hem te volgen. Dat leek haar het beste. Ze liep zo snel mogelijk achter Oblivios aan. Hij leek het niet door te hebben. 'Oblivios wacht op mij! ' riep Cari.

Cinta keek naar Cari. 'Niet zo snel' zeurde Cinta. 'Jij hoeft maar twee poten te bewegen en ik vier'.

Toen de jongen rustig was geworden keek ze om haar heen en zag Ash staan. Ze liep naar hem toe en ging achter hem staan mee kijkend over zijn schouder. 'Waar kijk je naar.'Vroeg ze zachtjes. Aphordite merkte dat Anteros naar haar toe liep en naast haar ging staan. Aphrodite gaf hem een klein klopje en voor ze het wist gaf hij een klopje terug waar door ze een meter verder op de grond lag. 'Je word bedankt.'Zei ze glimlachend. Voor dat ze het in de gaten had rende Anteros naar haar toe en legde zijn kop op haar buik en sloot zijn ogen. 'Anteros ga me nu niet zeggen dat je gaat slapen.'Gilde ze naar hem. Maar het was al te laat. Anteros lag al in een diepe slaap. 'Kun je me alsteblieft helpen Anteros is nog al zwaar.'Vroeg ze liefjes. En hoopte dat hij ook hielp.

Ash was verbijsterd over de strijd die hier bezig was, eventjes kon hij niets. Hij snapte niet wat hier aan de hand was. Iedereen ging zijn eigen weg, en niemand hielp elkaar. Waren er nog wel clans.
Aphrodite kwam naar hem toe en vroeg hulp. ''Waarmee kan ik helpen, moet ik je Anima tillen??'' Ash keek naar de enorm logge Anima die daar lag te slapen. Dit leek hem een onmogelijke taak.
''We moeten naar de Firetree heen, Aphrodite, misschien kunnen we hem vernietigen, daar kunnen we vast wat mee bereiken''. Ash zag de rijkdommen al voor zich wanneer hij de Firetree weg had.

Verderop zag Ash zijn clanleider staan, die een onderonsje had met de Nigris. Trouw was een van de balangrijkste dingen in de clan, en hij zou zijn baas bij moeten staan. Maar er waren op dit moment geen clans, iedereen was voor zichzelf bezig. Ash keerde zich om, en wilde weg lopen. Op naar de Firetree.

'Oja wat zijn we toch ook weer behulpzaam.'Grommde Aphrodite. Met veel moeite kreeg ze de kop van Anteros van haar schoot. 'Is het nou zou moeilijk om een kop weg te duwen.'Vroeg ze. Toen stond ze op en veegde de stof en zand van haar jurk af. 'Kom op Anteros wakker worden.' Zei Aphrodite. Maar hij wou maar niet wakker worden. Aphrodite pakte haar staf die uit haar hand was gevallen.
Ze zei een paar woorden en richte de staf op Anteros. Al snel zweefde hij in de luchte. ''We moeten naar de Firetree heen, Aphrodite, misschien kunnen we hem vernietigen, daar kunnen we vast wat mee bereiken'' hoorde ze Ash zeggen. Aphrodite zag een glinstering in de ogen van Ash. Dacht die man ook allen maar aan geld. Vroeg ze zich af. 'Ach ja hier valt toch niks meer te doen.'Zei Aphrodite en glimlachte even. 'Heey wacht op mij.'Zei Aphrodite en ging met Ash mee.

Ash keek om, en zag dat Aphrodite hem volgde.
''We moeten nog een plan bedenken hoe we de Firetree gaan bestrijden, heb jij een idee''
Ash hoopte dat zij het waren die de Firetree weghaalden en zouden zegevieren.

-kort door inspigebrek-

Aphrodite luisterde naar Ash. Maar helaas had zij ook geen idee.
'Ik heb geen idee.'Zei ze eerlijk. 'We zien wel wat we doen al we er zijn.'Zei ze terwijl ze Ash aan keek. 'Dus hou gaat het met de liefde.'Vroeg ze. Terwijl ze om keek naar Anteros die nog steeds lag te slapen. Waarom deed hij nou nooit wat ze wilde. Aphrodite zuchte en wachtte op Ash antwoord.
-Kan gebeuren heb ik ook vandaagxD-

Oblivios was blij om Cari te horen. Tevreden wachtte hij tot ze arriveerde. 'Goed dat je meekomt, dat stel ik zeer op prijs.' zei hij kalm. Oblivios voelde zich net als in het begin van Dust weer een alleenstaander, geen Dextera of iets dergelijks, nee, zijn goede vriendin Catharina was blijkbaar veranderd en Oblivios had het ook daar moeilijk mee, maar dat niet alleen de wereld veranderde weer, dankzij de Firetree. Oblivios kreeg opeens de ingeving dat hij en Cari, Alwin nog op konden halen, die wou vast wel mee nu Catharina zo..raar deed, Oblivios vroeg zich af of hij ooit nog zijn stabiele leventje van enkele dagen geleden en daarvoor terug zou krijgen.
En toen opeens: WHAM! Alles werd wit voor zijn ogen. (Nu zou het youtube-liedje moeten starten)
Waar was hij? Was hij zojuist dood? Nee, hij kon zichzelf nog pijn doen, zo voelde hij tenminste toen hij zichzelf even kneep. Met grote ogen keek hij rond, dit was de tussenwereld van de voorvaderen. Daar......daar was, Allyson, zijn vrouw! Tranen liepen over Oblivios' wangen. 'Allyson!!!!' schreeuwde hij huilend. En naast haar.....Moeder Feldor, en ook Vader! Oblivios knielde voor ze. 'Deden...deden jullie dit?' vroeg hij schokkerig. Zijn moeder knikte. 'Oblivios, je moet je vriend Tempus helpen. Daarom hebben we je hier heen gebracht. We zullen jou, Cari en Alwin voor the Palace of Lumos neerzetten, vandaar uit gaan jullie hem terughalen en dan zullen we je nieuwe energie geven om de Firetree te verslaan, samen met de bosgeesten.' opperde zijn vader. Oblivios knikte. 'Ook zal ik je binnenkort een geheim verklappen lieverd, maar daarvoor moet Tempus eerst bij je zijn, dan vertel ik het jullie samen.' zei nu ook zijn vrouw. En toen: kwam de wereld weer terug, alleen was hij voor het Palace of Lumos.Daar stond hij dan en nam een diepe zucht. 'Voor Tempus' zei hij, niet wetend of Cari en Alwin nou bij hem waren.
https://www.youtube.com/watch?v=NcbAibPA2yY

Rondtrekkend keek Gonzalo om zich heen, waar hij nu was beland was een raadsel voor hem en voor zijn luipaard shadow. In de verte zag hij een tempel. Hij had vrezelijke honger dus hij hoopte dat daar enig voedsel te vinden was. Hier en daar had hij nog wel wat kunnen jagen als ervaren boogschutter maar dat was niet genoeg om van te kunnen overleven. Hij besloot om richting de tempel te lopen om daar voor wat eten te gaan zoeken. Toen hij bijna was aangekomen bij de tempel had Gonzalo al vernomen dat hier geen bal te eten was. Shadow keek hem aan en Gonzalo kon zien dat hij honger had. Nu hier bij de tempel niets eetbaars te vinden was besloot hij een een kijkje te gaan nemen in de tempel. Toen hij voor de enorme trap stond zag hij een paar schimmen de trap oplopen. Hij nam geen enkel risico en greep zijn kruisboog van zijn rug. Klaar om te schieten kwam hij de trap op. Voetje voor voetje ging hij vooruit. toen hij bijna boven was keek hij smiechterig over de laatste traptrede. Het was niet zomaar een schim het was OBLVIOS.

Allemaal vragen spookten door Oblivios' hoofd. Was Tempus gewond? Zat hij er gens vast? En was dat paleis van Lumos wel zo veilig? Na veel overwegingen besloot hij toch naar binnen te lopen, maar net toen hij op het punt was om naar binnen te gaan hoorde hij een voetstap. Iemand kwam de trap op. Razendsnel draaide Oblivios zich om en zag daar, net boven de trap een hoofd uitsteken, het hoofd van Gonzalo, de man die hij in Porãna had ontmoet en hem had geholpen in de strijd tegen de corrupte koning van Midnight Glade. 'Gonzalo....wat doe jij hier?' zei hij kalm terwijl hij verbaasd naar hem keek. Wat deed Gonzalo nou in zo'n door god vergeten oord als the Palace of Lumos!?

Gonzalo legde aan Oblivios uit hoe hij hier was beland en dat hij opzoek was naar eten. Gonzalo kende Oblvios goed genoeg om te kunnen zien dat hij zich ergens zorgen over maakte. 'Is er iets' vroeg Gonzalo aan Oblivios. 'Ik kan zien dat je je niet op je gemak voelt hier'. Als er iets niet pluis is kun je het me gerust zeggen, ik help graag een vriend. 'En ja? als er gevochten moet worden zeur ik daar nier over'. Voegde Gonzalo er snel aan toe.

Oblivios vond het alsnog raar dat Gonzalo hierzo was beland. En Gonzalo ondervroeg hem ook nog eens. 'Ik ben hier voor Tempus, die is verdwenen en heeft tijdens het omvallen van de grote Clapsboom een brief achtergelaten voor mij en enkele anderen. Maar mijn voorouders hebben me ingefluisterd dat hij hier was en me hier naartoe gestuurd. Alleen weet ik niet hoe ik hier ooit wegkom.' zuchtte Oblivios. De vogels in het woud om de tempel heen krijsten haast een eeuwigheid. Het bezorgde Oblivios de rillingen. 'Kom jongens we gaan naar binnen.' zei hij helemaal zeker van zijn zaak. Hoewel hij diep van binnen toch wat onzeker was, misschien lagen hier wel grootse gevaren op de loer.

Ferdinand kwam aanlopen en bekeek de menigte. "haha" zij Ferdinand "vinden jullie die stomme bomen nou echt zo belangrijk. Wees toch eens realistisch, die bomen kun je niet redden. Doe de dingen die je wil doen en laat die stomme bomen toch zitten. De wijsheid die deze bomen hebben zal toch nooit worden prijsgegeven, en als het iemand van jullie lukt om al deze wijsheid te verkrijgen gaan jullie toch alleen maar voor eigen succes"."jullie denken dat jullie elkaar kunnen vertrouwen maar of dat zo is??"

Civilis had een stukje gevolgen en had Oblivios en nog twee mannen gevolgd. Ze gingen ergens naar binnen, en zeiden dat ze er voor Tempus waren. Gek, die was toch allang dood.
Civilis vloog geruisloos achter de mannen aan. Een man noemde de bomen stom. Civilis keek licht glimlachend naar de man. ''En gelijk had hij''
Hij zag dat de man bezig was de andere twee tegen elkaar op te zetten. Dit kon nog wel eens in zijn voordeel werken.
Civilis wierp een steen in de ruimte, waar de mannen naar binnen waren gegaan. Straks zouden ze ook niet meer naar buiten kunnen.

:Anima Tell:
Cinta zag de anima van Diadorah vliegen, dit was haar kans.
Cinta nam een grote sprong, en landde zorgvuldig op de vogel.
Cinta blafte lomp naar Cari, die ondertussen probeerde de rest van de groep te waarschuwen voor de boosaardige Civilis.

Civilis krijsde het uit, toen er een dikke lompe lelijk oude harige hond op hem ging zitten. Hij had al veel meegemaakt, maar dit sloeg echt alles. ''Hoe durf je ga van me af, krijsde hij
Civilis probeerde weg te komen, maar de hond was te zwaar en hij kreeg hem er niet af. Civilis zou plat worden.
Hij kraaide en schold tegen de hond, maar dat lompe ding bleef gewoon op zijn plaats zitten, zodat Civilis geen kant meer op kon, hij zat in de val. Hopen dat Diadorah het er beter van af bracht.

-Cari, ik ga verder in Firetree- Vernietiging van het Magisterium. Please, ga van Civilis af, haha, dit is wel het meest simpele, maar effectiefste manier om mijn Civilis uit te schakelen, hahah-