Sam keek omzich heen en wachte op antwoord van de vrouw. 'Noem me maar Catharina, Alsjeblieft. Dat is handiger.'Zei de vrouw genaamd Catharina. Sam zei niets en wachte op de rest van haar antwoord. 'Ik weet niet waarom ik je kuste, Misschien moest ik iets duidelijk maken. Bovendien was het een van de manieren waarop ik je aandacht vast kon houden en je daardoor mee kon nemen.'Zei Catharina. Sam slikte en voelde zich op de een of andere manier gebruitkt. Toen hoorde Sam de stem van Tempus en luisterde goed naar wat hij zei. ''Concordia res parvae crescunt (Door samen te werken verkrijg je macht)
Dat is wat je moet doen, werk samen met de clans, en val daarmee de Nigris aan.
De verschillende Clans zijn verspreidt, maar samen de grootste macht, deze schuilt in Sub Terra'' Toen Tempus uit gepraat was herhaalde hij nog een keer de worden zodat Sam het niet zou vergeten. Sam voelde de hand van Catharina de zijne pakken en hij keek haar aan en merkte dat haar blik veranderde. Voor dat hij haar lippen op de zijne voelde zag hij tranen in haar ogen. Sam voelde hoe zijn geest weer werd terug getrokken in zijn lichaam. Voor dat Sam zijn ogen los kon doen merkte hij dat Catharina hem weg duwde. Verslagen staarde hij haar naar. 'Trouwens mijn naam is Sam.'Zei hij tegen haar toen ze bijna uit zijn zicht was verdwenen. Sam wist even niks te doen en stond maar voor zich uit te staren.

Toen Sam weer terug op de wereld was zag Zeus dat hij verward was. Zeus liep naar Sam toe en deed voorzichtig in zijn broek en trok hem mee naar de plek met hun spullen. Daar aan gekomen keer Zeus de vrouw na die zijn wederhelft had gekwetst.

Sam voelde hoe Zeus hem mee trok maar deed nog steeds niet iets. Toen ze op de plek waren waar zijn spullen lagen pakte hij ze op en liep naar de rest. 'Vrouwen.'Zei hij hoofdschuddend tegen zich zelf en keek na de weg waar Catharina verdwenen was.

Bacari keek vol vermaak naar wat er gebeurde met Oblivios, vooral de klap in het gezicht van de jongen verbaasde hem. Toen kwam de Caelos-leidster naar hem toe. ‘Durf je het zelf niet te pakken of ben je gewoon lui dat je anderen dat voor je laat doen?’ vroeg ze confronterend. 'Hmmm, lui, daar weet jij alles van of niet? Een beetje je Dextera al je werk laten doen! HA! En dat noemt men een leider, typisch iets voor bomenknuffelaars!' antwoordde hij fel en zond de clanleidster een vernietigende blik toe. 'En die arme jongen trouwens? Waarmee je je liefde wou bedrijven? Zomaar gedumpt!? Gemeen zeg!' vervolgde hij, doelend op de zoenscéne tussen Catharina en de jongeman. 'Maar even serieus Catharina, bemoei je met je eigen zaken! Of ben je zo ongelukkig dat je je neus in andermans zaken steekt?' gromde hij tegen haar. Sebastián krulde zijn staart om Bacari's been en liet hem via gedachten weten dat de Caelos-leidster een messenriem had. Bacari liet zijn hand naar zijn schede zakken, klaar om zijn zwaard te grijpen. 'Soldados, positie verdedigen!' beveelde hij zijn lijfwachten snel.

Casper keek veronschuldigend naar de man wiens gezicht besmeurd was met zwarte stof. ''Het spijt me'', wilde hij zeggen, maar de man begon met zijn armen in het rond te maaien, en hij kreeg de volle laag. Op dat moment voelde dat er bij Casper iets knapte. Een woede die hij lang niet meer had gehad, vroeger voor het laatst. Kwam weer bij hem op, en maakte zich meester. Hij had nu maar een doel, de man die hem had geslagen. Casper zoefde naar hem heen, en gaf hem een vuist terug in zijn gezicht. ''Hoe durf je, gek''
De spaanse man probeerde sarcastisch te doen, en Casper snauwde hem toe. ''Houdt je smerige mond toch'', wierp Casper de spaanse man toen toe. En hij stuurde Dallas op hem af, maar hij weigerde.
Dallas had deze woedeuitbarstingen nooit, maar Casper was nog lang niet uitgespeeld.
Hij pakte de oude man, en duwde hem hardhandig tegen de grond. ''Waag het niet nog eens te doen, anders zul je wat krijgen, boomknuffelaar''

Catharina had Sam snel weggeduwd, want ze wist dat ze niet weg kon lopen als hij haar aan zou kijken met een blik die alles zei. Ze moest zich snel veranderen. Iemand die ze was en tegelijkertijd niet was, iemand wie altijd werd gehaat, maar van zou kunnen worden gehouden, iemand die het leven had gegeven en had afgenomen. Dat was degene waar ze in zou veranderen. Nadat ze zich had veranderd was het echter Oblivios die haar hulp nodig had en ondanks dat ze niet echt de Catharina was die haar leven aan de boom Allerzielen had gegeven, had ze nog steeds de verantwoordelijkheid voor de beslissingen die ze maakte. Daarna richtte ze zich tot Bacari die zijn wachters of lijfwachten wat je het dan ook wilde noemen het werk voor hem liet doen. Haar stem was ijskoud en hielden een duidelijke waarschuwing in die Bacari niet wilde volgen. Haar toon was duidelijk en liet niet achterwege dat hij op moest passen. Dat hij niet alles kon doen wat hij normaal bij haar kon doen. Ze antwoordde eerst niet op zijn woorden, maar ze stond doodstil bij wat hij zei. Hoe durfde hij haar de les te lezen? Hoe durfde hij kritiek op haar te hebben? Ze draaide zich om en keek Bacari aan. Er zat waarschijnlijk maar twintig meter tussen hen. Ze zou hem binnen vijf seconden kunnen hebben gedood, maar het was niet de tijd. ‘Pas op je woorden, smerige rat. Je hebt niets over mij te zeggen, je weet niets over mij dus hou je mening voor je.’, siste ze hem toe. Haar gezicht stond strak, werd toen getrokken door de beweging van de jonge jongen en liep benend op hem af. Ze greep hem in zijn nekvel en trok hem overeind. Haar andere hand waarin de boog zat duwde ze onder zijn kin. Het uiteinde van de boog was scherp genoeg om zijn keel door te snijden. ‘JIJ moet het niet wagen om hem nog een keer aan te raken of ik snij hier meteen je keel door. Is dat begrepen?’, siste ze de jongen toe waarna ze hem van haar afwierp en haar hand uitstak om Oblivios omhoog te helpen. Daarna draaide ze zich naar Bacari. ‘Ik heb geen zin om nu te vechten.’, zei ze verveeld. Het was duidelijk te zien dat ze dacht dat ze overduidelijk de meerdere zou zijn in het gevecht. Dat was altijd al haar kenmerk geweest. Ze deed alsof ze de tegenstander onderschatte, maar het was juist precies andersom. Ze wist dat ze juist lang niet altijd de meerdere kon zijn. ‘Wij gaan nu weg. Als ik merk dat een van mijn mensen wordt bedreigd dan zorg ik er persoonlijk voor dat je de komende twee dagen je niet meer kunt bewegen.’, zei ze kalm, duidelijk en ijzig. Als ze nu nog niet zouden stoppen dan wist ze het ook niet meer. Dan moesten ze maar echt gaan vechten. Ze draaide Oblivios om en duwde hem voor haar uit. Niemand zou hem nu zomaar aan kunnen raken.

Aphrodite liep tussen de bomen door en kwam al snel bij een groep mensen aan. Ze haalde haar Staf weer tevoorschijn voor de zekerheid. Achter een boom keek ze naar de mensen. Ook hier waren er problemen. Anteros bleef dit keer naast haar zitten en keek ook naar de mensen en hun Anima. Aphodite kwam steeds dichter bij en hield haar staf in de aanslag. Je weet maar nooit wanner je hem nodig hebt. Dacht ze. Anteros volgde haar. Maar weer hield hij zich niet in. Voor dat ze het wist rende hij naar de mensen toe en plofte neer op de grond. 'Ach Anteros moest dat nou.'Zei ze zachtjes maar ook boos.

Casper werd opgetild door een vrouw, die hem dreigend aankeek en met een boog bedreigde. Casper was nog steeds vol woede, en schudde in haar greep. Toen ze hem los hield, probeerde hij zichzelf tot bedaren te brengen, maar dat lukte niet. Toen greep hij in een handomdraai twee dolken en stak ze zonder pardon in de schouder en arm van de vrouw.
''Heks dat je bent, geniepige bomenknuffelaar'' Casper draaide helemaal door, en de tranen sprongen in zijn ogen.
''Niemand raakt me nog een keer aan, laat me los''
Casper zag de beelden van de man en vrouw weer voor zich die op hem gingen liggen en dingen deden die Casper niet wilde, hij gilde en schreeuwde, maar kon niets doen, hij was machteloos. Dit mocht niet weer gebeuren.

:Anima Tell:
Dallas probeerde Casper tegen te houden, maar hij was door het dolle. Toen Casper zijn dolken greep, schreeuwde hij het uit. ''Neeh Casper'', maar het was al te laat. Dit kon hem zijn leven kosten.

Ash rende door de bomen en zag daar ook Aphrodite staan. Ze had haar staf in de aanslag. ''Aphrodite, hee, wacht even'' Ash rende naar haar heen, en stopte. Het was een chaos op de open plek. ''Wat is hier aan de hand, Aphrodite''
Ash zag een man met een dolk, die een vrouw stak, en zijn leider Bacari in aanvalspositie.
''Bacari, wat doe je???''

Sam zag hoe Catharina werd bedriegt door iemand en dat vond hij helemaal niks. Wie bedreigde nou een vrouw. Sam merkte dat Zeus er ook naar keek. Sam draaide zich om en zag een paar mensen er bij komen. Sam merkte dat Zeus er nog steeds naar toe keek. Sam hoorde het allemaal wel maar negeerde het. Tot dat Sam voelde dat Zeus weer in zijn broek beet. 'Wat.'Zei Sam net ietsjes te boos. 'Sam help haar.'Hoorde hij Zeus zeggen. Sam draaide zich om en keek verbaast. Toen werd hij woedend. Hij stapte op de groep af en ging woedend voor hen staan. 'Kappe nu.'Schreeuwde hij. Voor dat Sam het kon verkomen stak de jongen Catharina neer. Nu werd hij echt woest. Sam liep op de jongen af pakte hem op en zette hem ergens neer. 'Hier blijf je staan tot dat je weer rustig bent.'Zei hij kil. Toen liet hij hem los en liep naar Catharina toe. 'Sorry maar dit kan pijn doen.'Zei Sam met nog steeds een boze stem. Toen haalde de dolk er uit. 'Catharina gaat het.'Vroeg hij zo zacht mogelijk en probeerde haar niet aan te kijken.

''Aphrodite, hee, wacht even''Hoorde Aphrodite achter zich. Ze keek om en zag Ash op haar af rennen. ''Wat is hier aan de hand, Aphrodite'' Vroeg hij. 'Ik heb geen idee Ash daar probeerde ik luist achter te komen maar Anteros daar. Heeft het weer verpest.'Zei ze zachtjes. En keek voor haar uit. Ze schrok toen ze zag dat een jongen een vrouw neer stak en er een man bij kwam die nog al heel boos was.
Aphrodite draaide zich om naar Ash. 'Het is hier niet veilig dat kan ik je wel vertellen.'Fluisterde ze en rilde even.

Catharina had de jongen met rust gelaten, verwachtte dat hij niets meer zou doen, maar dat was niet waar. Ze had niet door dat hij op haar afkwam, haar zintuigen en instincten moesten eerst nog op gang komen. Normaal duurde dat altijd een halve dag en dan was ze net zo gevoelig voor alles wat er gebeurde als Eros. Nu was het gewoon te laat. Ze had eerder weg moeten gaan, had zich niet moeten verleiden om te blijven, maar gewoon moeten gaan. Dan was dit ook niet gebeurd. Ze zag Sam komen en hield haar aandacht op allerlei dingen gericht behalve op die jongen. Het geluid bereikte te laat haar oren, het bekende geluid van dolken die uit hun schede werden gehaald. Haar ogen werden even groot en ze probeerde nog naar achteren te hellen, zich te laten vallen om de dolken te ontwijken, maar het lukte niet. De jongen had haar al geraakt. Ze voelde de pijn die door haar botten kroop, voelde hoe iedere beweging haar nu pijn deed en vanzelf sprongen er tranen in haar ogen. Haar linkerarm kon ze nu niet meer gebruiken, haar beste wapen zou ze nu niet meer kunnen benutten. Wat had die jongen bezield om dit te doen? Ze trok een van de dolken eruit en gooide die op de grond, maar ze moest uithijgen voordat ze de tweede eruit zou kunnen trekken. Nog steeds met een boze blik in haar ogen keek ze nu naar Sam die dichterbij kwam en haar boos toesprak. Terwijl hij een van zijn handen op zijn schouder zette om zo kracht te zetten en de ander om de dolk had gelegd, hief ze haar hand om zijn hand weg te slaan. De dolk was er al uit, maar zijn andere hand kon ze wegslaan. ‘Raak me niet aan.’, siste ze boos richting Sam. ‘Natuurlijk gaat het niet. Ik kan mijn arm niet gebruiken en ik bloed als een gek. Waar is die dwaas die dit waagde te doen?’, siste ze. Met de hand die ze nog kon gebruiken wilde ze Sam wegduwen en naar de jongen met zwarte haren lopen om hem te geven wat hij verdiende. Hij verdiende het niet om nog te leven. Iedereen die haar pijn deed, had niet meer het recht om te leven en ze was vastbesloten om zijn leven nu af te pakken. Hij was zijn recht op leven kwijtgeraakt op het moment dat hij haar had gestoken. Maar ze kon niet naar hem toe. Ze kon niet langs Sam komen. Hij hield haar tegen en duwde haar terug. Haar blik geschokt en boos terwijl ze naar hem keek. Hij hield haar vast bij haar schouders en liet haar niet gaan. ‘Laat me gaan.’, zei ze zacht, maar heel erg woedend. Als blikken nu konden doden dan stond hij hier niet meer.

Sam merkte dat zijn andere hand werd weg geduwt waardoor hij zijn evenwicht verloor.‘Raak me niet aan.’, Siste Catharina tegen hem. Boos stond hij op. 'Ik help je allen maar hoor.'Zei hij. En keek boos naar haar.
Natuurlijk gaat het niet. Ik kan mijn arm niet gebruiken en ik bloed als een gek. Waar is die dwaas die dit waagde te doen?’, Siste Catharina weer. 'Catharina doe rustig aan nu.'Riep hij naar haar. Sam stond snel op toen Catharina daad ook deed en hield haar tegen. Sam duwde haar terug naar haar plek en bleef voor haar staan en hield haar schouders vast. 'Catharina doe rust ik meen het.'Zei Sam zacht maar ook boos. Toen ze nog niet rustig was deed hij iets wat hij nooit van zich had verwacht. Sam hief zijn hand op en sloeg haar in het gezicht. 'O mij god.'Zei hij zachtjes en zette een paar stappen achter uit. Als blikken konde doden lag hij nu 6 meter onder de grond.

Catharina reageerde niet op de woorden van Sam, maar ging gewoon door. Ze wilde die jongen doden, ze wilde wraak voor wat hij haar had aangedaan, maar ze kon het niet doen, want ze werd tegengehouden door Sam. Sam die haar zei rustig te worden en haar stopte. ‘Waarom zou ik rustig moeten worden?’, siste ze hem weer toe. Ze werd niet rustig, kon niet rustig worden en weer gebeurde er iets dat ze niet verwachtte. Ze voelde hoe haar hoofd opzij viel en daar bleef hangen. Haar ogen waren groot en ze bracht haar hand naar boven om die zachtjes op haar wang te leggen. Dat deed pijn en ze knipperde de tranen weg die in haar ogen verschenen. Ze hoorde niet wat hij zei. Of hij tegen haar tekeer ging of dat hij zei dat het hem speet. Ze was totaal in zichzelf gekeerd, verbaasd over wat er nu net was gebeurd. Terugdenkend aan wat er vroeger was gebeurd, hoe ze een jaar geleden ook zo was geslagen. Maar niets had haar kunnen laten denken dat het nu zoveel meer pijn deed. Ze richtte zich overeind, voelde hoe haar wang rood en al dikker werd en keek met grote ogen naar Sam. ‘Hoe durf je?’, zei ze zacht, deed enkele stappen achteruit. Ze wilde hier niet meer zijn, wilde hem niet meer aankijken. Waarom had hij dat gedaan? Ze snapte er niets van en wilde hier weg.

Sam keek naar Catharina en had een hekel aan zich zelf. Het liefst wou Sam zich zelf slaan. Sam zag de angst in haar ogen. 'Hoe druf je.'Vroeg Catharina. 'Het het spijt me.'Zei hij zachtjes. Sam hield Catharina tegen toen ze weg wou lopen. 'Echt het spijt me ik wist niet wat ik moest doen om je tegen te houden.'Zei Sam zachtjes. Eigelijk had hij wel een idee maar had het niet gedaan. 'Catharina het spijt me ik meen het. Maar ik deed het allen maar zo dat je die jongen niest aan zou doen.' Sam keek in haar ogen en wist niet wat hij moest doen. Het leek wel of hij iets voor haar voelde. Normaal zou hij een vrouw zijn gang laten gaan. 'Ik begrijp het als je nu een hekel aan me hebt.'Zei Sam en na die woorden wou hij weg lopen.

Ash kon niet aanzien wat er gebeurde, het was waanzin. ''Aphrodite, we moeten iets doen, ik denk dat we moeten helpen''
Ash keek op naar de vrouw, die haar staf in haar hand had. ''Wat kan dat stafje van jou allemaal'', vroeg hij. ''Misschien kun jij die jongen Casper tot bedaren brengen'' Dan zal ik afhandelen met die ander die de vrouw sloeg.
Ash stapte op hem af, en trok hem mee. ''Hoe durf je een vrouw te slaan, misschien vind je het leuk als ik jou ook eens een klap geef'' Ash gaf de man met het bruine haar en bruine ogen een vuist in het gezicht. ''Genoeg of nog niet, weetje hier heb je er nog een'' En wederom kreeg de man een vuist in het gezicht. Kijken of je het nu nog leuk vind.
En nu was die ander aan de beurt, tenzij het Aphrodite gelukt was om de jongen te kalmeren.

Hoe kon hij haar dit aandoen? Wat had zij hem aangedaan om dit te verdienen? Ze hoorde maar half zijn excuus, maar was gedwongen hem aan te kijken toen hij haar vastgreep bij haar svhouders. Zijn hand die op haar pijnlijke schouder drukte, deed haar veel pijn en ze merkte dat het bloed nog steeds uit de wonden stroomd[color=darkblue]'Waarom geef je om die jongen? Kijk wat hij heeft gedaan??', eiste ze hem toe. Haar boosheid was gezakt doordat ze bog steeds verbijsterd was over wat sam &ad gedaan. Toen hij weg wilde lopen, greep ze hem dan ook vast en trok hem dichterbij. Ze bracht haar hand die ook de zijne be(atte omhoog en legde die tegen haar bebloedde kleding aan.' Waag het om me nu in de steek te laten.', zei ze kalmer en keek hem recht aan. Haar blil was iets rustiger geworden, maar de boosheid was nog duidelijk te zien. Ze zou hem niet zo snel vergeven, maar tenminste was zijn opzet geslaagd. ze was rustiger geworden. Terwijl haar hand zich losmaakte. Van die van hem zocht ze haar boog wn lette vervolgens weer op de omgeving. Ze moest hier weg, maar ze zou haar rug niet onbeschermd laten zijn en hield haar aandacht op iedereen behalve Sam. Hij zou haar hier weg moeten nemen voordat ze teveel bloed zou verliezen en flauw _ou vallen. Toen zag ze hoe iemand Sam een klap gaf en ze knielde bij hem neer. Haar arm kon ze haast niet bewegen, maar ze durfde haar boog ook niet los te laten dus hoewel het pijn deed, stak ze hasr linkerarm uit en veegde zijn haren uit zijn gezicht en voor het eerst was er iets van bezorgdheid in haar ogen te zien.

De vrouw die was geslagen door de man kwam bezorgd bij de man zitten, die hij net in elkaar had geslagen. ''Waarom maak je je zorgen om hem, hij sloeg je??''
''Je moet behandeld worden, kom vlug mee, hier verderop in Claps is een ziekenboeg''
Ash wilde de zittende vrouw optillen en meenemen uit deze duistere ongure plek.
Deze mensen waren echt heel raar, en naarmate de tijd verstreek wist Ash niet meer wat hier aan de hand was. Een ding wist hij zeker, hij moest deze gewonden helpen, kostte wat het kost.

'Waarom geef je om die jongen? Kijk wat hij heeft gedaan??', Zei Catharina. Sam keek naar de verwondingen maar gaf geen antwoord. Toen hij op het punt stond om weg te lopen voelde hij dat Catharina hem vast pakte en hem dichter naar haar toe trok. ' Waag het om me nu in de steek te laten.', zei Catharina kalmer. Voor dat Sam het wist werd hij weg getrokken bij Catharina. 'Hoe durf je een vrouw te slaan, misschien vind je het leuk als ik jou ook eens een klap geef'' Zei de man voor hem. Voor dat Sam kon antwoorden had hij er al een gekregen. ''Genoeg of nog niet, weetje hier heb je er nog een'' Zei de man weer. En weer kreeg Sam een vuist in zijn gezicht. Hier door verlieste hij zijn evenwicht. Sam werd woedend maar wist zich in te houden. Toen merkte hij dat Catharina bij hem neer knielde en bezorgt naar hem keek snapte hij haar niet. 'Die had ik verdiend.'Zei hij zachtjes terwijl hij de man aan keek. Toen hij merkte dat de man Catharina op wou tillen en haar mee wou nemen. Hield hij hem tegen. 'Jij bent niet snel genoeg.'Zei Sam. Toen tilde hij haar op en begon te rennen. De bomen flitste langse ze voor bij en al snel kwamen ze bij een beekje. Voorzichtig legde hij haar neer en deed zijn shirt uit en waste die in de beek. Toen die schoon genoeg was probeerde hij het te drogen. Toen liep hij weer naar Catharina toe en scheurde er een stukje van af. Hij bond het net boven een wond zo dat het bloeden minder werd. Zo ging hij door tot dat hij klaar was. Toen maakte hij zijn handen schoon. 'Ik heb je niet na die jongen toe gelaten omdat hij zich zelf niet was.'Zei Sam zachtjes. Toen hij klaar was tilde hij haar weer op en liep nu rustig verder naar een ziekenboeg.

''Aphrodite, we moeten iets doen, ik denk dat we moeten helpen'' Zei Ash. 'Ja dat denk ik ook.'Antwoorde Aphrodite. ''Wat kan dat stafje van jou allemaal'', vroeg hij. ''Misschien kun jij die jongen Casper tot bedaren brengen'' Dan zal ik afhandelen met die ander die de vrouw sloeg.' Zei Ash. Voor dat Aphrodite kon antwoorden stapte Ash al op de man af. Aphrodite keek toe terwijl Ash de man sloeg. 'Ja he laat mij maar de rot klusjes doen.' Haar stem klonk wat jaloers. Aphrodite schudde even haar hoofd en liep toen naar de jongen die Ash aan wees. 'He jij daar die even rustig.'Zei ze tegen de jongen terwijl ze voor hem ging staan en hem rustig bekeek.

Diadorah was enigzins geirriteerd weggelopen toen Lucifer eraan kwam, had ze zo'n mooi plannetje en had ze zo haar best gedaan voor haar clan, was het nog niet goed. Ze kon ook op geen manier indruk maken.
Diadorah liep door het bos, en keek naar de bomen die allemaal kaal waren geworden. ''Heerlijk, niet Civilis'', riep ze hardop. Diadorah genoot van dit spektakel en danste in het rond.. Haar boosheid was weggevaagd. Toen zag ze verderop bij een beekje een man zitten, met daar een gewondde Catharina. Verderop zag ze een menigte vechten. ''Ze verliezen allemaal hun zelfbeheersing en maken zo elkaar af'', Diadorah lachte breed en liep schrijdend naar de twee makkelijke prooien voor haar. ''Civilis, stenen voor als het mis gaat'' en hij vloog op.
Ondertussen liep Diadorah heel voorzichtig naar de man toe. Ze zou hem in het water duwen, en hem een laten genieten van dit heerlijke water. Ze was wel benieuwd hoelang de adem van deze man was. En Catharina was haar volgende prooi. Zonder een hoofd van de Caelos werden haar doelen opeens veel gemakkelijker. De enige die dan nog echt in de weg stond was Oblivios.
En zonder dat Magsitreriumlid Sam kon Diadorah het daar ook nog innemen, en winnen.

In een sprong, jumpte Diadorah op de man, en drukte vervolgens zijn hoofd in het water en ging er vervolgens pontificaal op zitten. Gelukkig was de man zelf ook gewond, anders had Diadorah geen kans. Arme Catharina mocht toekijken hoe deze man zou verdrinken.

Voor dat Sam het wist werd zijn gezicht in het water geduwt. Sam probeerde de vrouw van zich af te gooien maar dat hielp niet. Zeus ik heb je hulp nodig. Dacht Sam. Al snel merkte hij dat zijn wederhelft dichter bij kwam.

Zeus keek toe toen de man zijn wederhelf had geslachen. Zeus wou de man aan vallen maar deed het niet toen hij merkte dat Sam er rustig over bleef. Zeus ging tussen de bommen. Toen hoorde hij de gedachten van Sam. Zeus sprong op en rende naar de plek waar zijn wederhelft was. Hij zag hoe een vrouw Sam zijn hoofd in het water drukte. Zachtjes liep hij op hen af en probeerde de vrouw van Sam af te trekken wat met moeite ging.

Sam voelde dat de vrouw van hem af werd getrokken. Toen hij boven water was haalde hij op gelucht adem em hoeste het water uit zijn longen. Toen zag Sam wie het was. Snel liep hij naar Catharina toe en lette op de vrouw. Als ze een stap naar haar toe ging dan was hij nog niet klaar met haar.

In haar enthousiasme was Diadorah vergeten dat de man vast nog een Anima bij zich had. En die trok haar weer van de man af, en ze belandde zelf in het water. ''Shit'', siste ze, en wierp een vernietigende blik op de Anima van de man.
Diadorah trok haar kleine zwaard uit haar jurk vandaan, en ging er dreigend mee voor de man staan. Ze moest nu snel een plan bedenken om dit alles nog te redden, was er maar iemand die haar bij kon staan.
Diadorah, ze moest vlug iets doen. Vluchtig keek ze naar de man, en diens Anima en toen kreeg ze een idee. Het Firetree stof kan vormen aannemen, het stof kan haar helpen dit te doen. Diadorah pakte een zakje stof uit haar zak, en gooide het in de lucht, sprak een paar onverstaanbare woorden, en het stof veranderde in een nogal lelijk menselijk gedaante, met een Anima. Het waren monsters, maar deze konden haar wel helpen.
''En wat doe je nu, hé'', zei Diadorah trots en gebiedde de dienaren van de Firetree aan te vallen.
Terwijl Sam en zijn Anima bezig waren, kon Diadorah zich ontfermen over de liefelijke Catharina.

Flower luisterde naar de man Oblivios. En knikte even naar hem. Toen legde ze haar hoofd tegen een stam boom en sloot haar ogen. Ze viel in een lichte slaap maar werd al snel wakker. En zag dat het er was een gaos was. Verbaast keek ze er naar en het leek wel of de wereld even versnelde. Toen stond ze op en zag dat een vrouw neer gestoken werd. De man die haar hielp sloeg haar. 'Iris ik denk dat we moeten helpen.'Zei ze kijkend naar de vrouw met de verwondingen. Voor ze het wist waren ze weg. Flower sprong bij Iris op de rug en zo rende ze de koppel achter na. Al snel kwamen ze waar ze moesten wezen. Maar er was nog iemand. Voorzichtig klom ze van Iris rug en maakte een beweging wat betekende dat ze daar moest blijven. Flower liep voorzichtig er heen en zag de vrouw liggen. Ze rende naar haar toe en keek naar de wonden. 'Gaat het Vrouwe.'Vroeg ze zachtjes en raakte perongelijk een wond aan. Tot haar verbazing begon de wond op te lichten en de wond genas. Snel trok ze haar handen terug en keek er naar. 'Deed ik dat nou echt.'Vroeg ze zich zelf af. Toen ging haar handen naar een andere wond en ook die genas. Toen ze de rest ook wou genezen lukte het haar niet meer. Verbaasd keek ze naar de pleken wat ze genezen had. 'Ike ik moet gaan.'Zei ze. Snel stond Flower op en rende terug naar Iris. Daar bleef ze kijken naar wat er misschien komen ging.

Het was al laat en nog steeds liep hij daar door het bos. Hij, samen met zijn dier Rho, liep hij door de bossen waar geen bladeren meer aan de bomen zaten, en alles er maar treurig bij stond. Het was dat moment dat Connor dacht dat de wereld het moeilijk had. Van zijn vader had hij gehoord dat de Nigris nu eindelijk een kans kregen het land te bemachtigen en de scepter te zwaaien. Connor was gevraagd om te helpen bij deze strijd. Als wist hij niet wat hij precies moest doen. Het had wel iets met die eigenaardige boom te maken die vlakbij hun huis stond.
Daar waar het altijd onweerde en de nachten altijd duurden. Nu was hij hier, op een even ongure plek, waar het eigenlijk ''mooi'' had moeten zijn.
Hij volgde de voetsporen in het donkere zand en kwam uit bij een beek, waar hij mensen zag staan. Een daarvan had hij eerder gezien op een foto van de Nigris Clan, het was Diadorah de ijsmachtige.
Ze kon van elk waterdruppeltje ijs maken, wat verwonderlijk was. Nu zag Connor haar in het echt, en besloot dat ze hulp nodig had. Een stel ongure types waren bezig met haar, en leken haar te overmeesteren.
'Komop Rho, we gaan haar helpen, zorg jij voor die man, dan pak ik de twee vrouwen wel aan'
Connor wist dat de man sterk was, maar eenmaal in de sterke kaak van Rho kon hij vast niet ontsnappen.


Rho dook op de man af die een gewondde vrouw hielp, en beet hem ''RAAK''
De man zat vastgeklemd in zijn kaak. Nu moest hij hem het water in trekken, waar hij hem weg kon houden van de anderen. Van Connor mocht hij hem helaas niet opeten, al zou dat wel smakelijk zijn. Rho rook het bloed van de gewondde vrouw en begon te watertanden. Misschien zou hij straks een beloning krijgen voor zijn werk.

Connor nam nu zijn kans. Hij dook op de vrouw, met paarsachtig haar, en omklemde haar. Ondertussen hield hij een van zijn zwaarden tegen haar keel. ''Als die Anima's van jullie een stap zetten, dan snij ik haar keel door, zonder pardon''
De gewondde vrouw lag op de grond en keek hem aan. Diadorah zou nu kunnen ontsnappen, dit was haar kans.

Catharina was ondanks dat ze boos op Sam was niet de beloftes vergeten die ze lang geleden had moeten maken. Als ze die zou verraden, zou ze zichzelf verraden en dat zou ze nooit kunnen doen dus was ze toch bij Sam neergekomen en hem bezorgd aangekeken. Haar blik schoot even woedend naar de man die Sam had neergeslagen en merkte tot haar frustratie dat haar zicht afnam. Ze verloor te veel bloed en zou snel het bewustzijn verliezen. Waarom gebeurde dit ook al weer bij haar? ‘Omdat ik beloofd heb hem te beschermen.’, gromde ze naar de man waarna ze merkte dat haar hand geen kracht meer bezat en de boog haast niet meer vast kon houden. Catharina voelde hoe ze licht werd in haar hoofd. Dit voelde precies als al die andere keren dat ze bewusteloos was geworden. Volgens haar mentor een manier om zichzelf te beschermen en haar niet te laten lijden. Nou, ze vond het anders ontzettend irritant dat ze niet alles zelf bewust mee kon maken. Ze merkte nog dat Sam haar oppakte en haar meenam, maar haar blik werd troebel en zwarter. Ze probeerde nog te vechten tegen het gevoel, maar ze wist dat ze het niet lang vol zou kunnen houden. Haar geest was altijd in vervoering en nu zou er wel weer een gevecht komen tussen hen beiden. Tussen Cath en haar en ze wist dat Cath nog altijd de leiding had en haar in het spel kon verslaan. Zacht zakte ze weg.
:Anima Tell:
Eros voelde de pijn van alles wat er gebeurde, maar hij draaide niet om. Het was niet zijn Cath die nu pijn leed, maar Catharina en die kon zelfs met wat er nu aan de hand was nog gemakkelijk vechten en ontkomen. Ze was niet voor niets 15 jaar lang getraind door de meester. Ze hadden een persoonlijkheid ontwikkelt, maar Cath was degene die altijd de leiding had, die de boventoon en duidelijk maakte wanneer het tijd was voor de een om te komen en voor de ander om te gaan. Dit was niets anders. De man die hij straks onschadelijk had gemaakt was een zoeker geweest. Iemand die de weg zocht en de mensen die op de weg bevonden rare dingen aan kon doen. Maar het was geen probleem voor hem geweest. Het was nog een jongeling geweest. Snel zou hij terug kunnen gaan.

‘Word wakker.’, siste een bekende stem haar toe. Catharina opende haar ogen en keek recht in de gouden ogen van Cath die boos voor haar stond. Haar zwarte ogen werden meteen kil, maar Catharina wist dat Cath daartegen kon. Cath had ze zelf gecreëerd. ‘Waar ben je in Dustnaam mee bezig?’, vroeg Cath boos. Catharina stond op en trok rustig haar jurk recht. ‘Ik doe alleen wat je me hebt opgedragen.’ Cath kwam dichterbij. ‘Gedraag je niet als een verwend kind. Je weet best dat je alles doet om mij onderuit te krijgen, maar je krijgt die kans niet. Als je het niet aankan dan neem ik het terug en dan kun je weer hier blijven. Hier waar je niets anders te doen hebt dan toe te kijken.’ Ze keek even weg en toen terug. ‘Ik heb Sam gebruikt, dat weet je best, maar wat jij doet is veel erger. Straks zit ik met hem opgescheept.’, beet ze Catharina toe. Catharina grijnsde en salueerde kort. ‘Ja ja… Ga nu maar en ga naar Sub Terra. We moeten Tempus terugkrijgen.’, zuchtte de goudkleurige Cath en maakte een simpel gebaar met haar hand waardoor Catharina weer wegviel en wakker werd in het lichaam dat ze nu mocht gebruiken. Haar lichaam was met een schok overeind gekomen voordat ze weer op de grond terugviel. Ze voelde hoe haar wonden half waren genezen en ze erg oncomfortabel lag. Ze lag op haar pijlenkoker en dat lag niet echt fijn. Ze duwde zichzelf overeind en keek om haar heen. In een oogopslag wist ze wat er aan de hand was. Met moeite kwam ze overeind, pakte de boog van de grond. Nooit van haar leven zou ze die echt totaal loslaten en pakte een pijl uit de koker. Het deed allemaal veel pijn, maar ze kon niet anders. Ze richtte haar pijl op de man die net was gekomen. Ze spande aan en haar ijzige blik hield die van hem gevangen. ‘Ik heb geen idee waar jij nu weer vandaan komt, maar ik kan je dit vertellen. Ik ben gewond, heb teveel bloed verloren om zo te staan en jij bedreigt de mensen die mij helpen. Samengevat; Ik ben woedend. Als jij niet zorgt dat je haar binnen twee seconden los laat dan zorg ik ervoor dat je haar loslaat.’, zei ze ijskoud. Ze wist ook wel dat Diadorah hiervan gebruik kon maken. ‘Diadorah.. Cath is altijd aardig met je omgegaan, maar als je ook maar een stap dichterbij zet dan schiet ik je anima uit de lucht. Jij mag kiezen; een pijl door het hart of door de vleugel?’ het kon niemand ontgaan dat Catharina serieus was en alles meende wat ze zei. En dat ze ook alles van plan was te doen wat ze zei dat ze zou doen.

Sam schok toen hij voelde hoe er iemand in zijn been beet. Hij keek naar benedenen zag een krokodillen bek. Woedend probeerde hij zich los te maken. Maar het lukte niet. Toen Sam voelde hoe de Anima hem mee sleurde naar het water raakte hij lichtjes in paniek. Toen pakte hij de Anima bij zijn bek en trok hem los snel haalde hij zijn been uit zijn bek en schopte de Anima het water in. Met moeite draaide hij zich om en zag dat de andere in gevaar waren. . ''Als die Anima's van jullie een stap zetten, dan snij ik haar keel door, zonder pardon'' Zei de man die het meisje met paarsachtig haar vast had. Sam keek naar Catharina en er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht.
‘Ik heb geen idee waar jij nu weer vandaan komt, maar ik kan je dit vertellen. Ik ben gewond, heb teveel bloed verloren om zo te staan en jij bedreigt de mensen die mij helpen. Samengevat; Ik ben woedend. Als jij niet zorgt dat je haar binnen twee seconden los laat dan zorg ik ervoor dat je haar loslaat.’ Zei Catharina. Sam had nog nooit iemand gezien die zo kil kon zijn. Sam wou naar de jongen toe lopen maar zijn been deed te veel pijn en hij moest uit kijken voor de man zijn Anima.