Langzaam werd ze wakker. Eén voor één deed ze haar ogen open. Ze schrok, want wat ze zag, had ze niet verwacht. Elina lag midden tussen lakens en tapijten. Het voelde allemaal zacht aan. Een man, ze zag zelfs een man! Haar hart klopte in haar keel, waar was ze nou weer beland. Het kon echt nooit stoppen.

Praten, daar begon ze niet aan. Haar hoofd dreunde. Haar lichaam deed pijn. Nu kon ze echt niet meer bedenken welk deel geen pijn deed. Buiten was het leeg, geen mens te bekennen. Aan haar linkerkant zag ze allemaal gras. Ze zag de weg, overal kleine steentjes. Dat verklaarde waarom de kar steeds bewoog. De hemel was blauw. Een paar wolkjes, maar niet veel. De zon scheen fel. Het was wel een opluchting, dit betekende dat de nacht nog ver weg was.

De kar stopte. De man keek haar aan. ‘Je hebt geluk dat ik die lakens en tapijten nodig had. Nu kun je tenminste comfortabel zitten. Zelfs liggen lijkt prima te gaan, je doet niet anders. Je ligt erbij alsof je zo je laatste adem uitblaast.’ De man pakte zelf drinken en eten. Brood, het zag er niet heel vers uit, maar dat maakte niet uit. ‘Mag ik ook?’ Het kwam er met veel moeite uit. De man keek haar aan met een vernietigende blik. ‘Jij denkt dat ik mijn kostbare voedsel en drinken zomaar aan jou geef? Zonder ook maar een reden te hebben?’

Elina had niet anders verwacht. Het werd haar dood. Lang zou ze niet meer leven. Hoop, dat had ze niet meer. Wie was ze eigenlijk? Waar was de Elina die vocht tot het eind? Die hoop bleef houden en positief bleef denken? Weg, verdwenen, verrot gemaakt door iedereen. De man gooide het brood toch naar haar toe, een stukje. Dankbaar keek ze naar de man. Ze nam voorzichtig een hap. Het brood smaakte prima, ondanks dat het oud was. Kruimels kwamen op de lakens terecht. Het drinken kreeg ze ook aangeboden. Gulzig nam ze een slok, ze bleef drinken. Ze dronk alsof haar leven er vanaf hing, wat eigenlijk ook zo was. De fles werd weggetrokken. ‘Ho maar weer, hè!’ Het werd stil… ‘Bedankt. Zou ik anders nu mogen plassen, dan hoeven we niet meer te stoppen.’

Gelukkig hielp de man haar met uitstappen, zelf had het veel moeite gekost. Uiteindelijk stond ze buiten. Het gras was hoog. Je zou het amper nog gras kunnen noemen, zo hoog. Ideaal! ‘Blijf niet te lang weg, ik kom je anders gewoon halen.’ Schreeuwde de man haar toe. Ze moest nog haasten ook.

Elina ging op haar knieën. Ze kroop verder, zo snel als ze kon. Toen ze dacht dat ze niet meer te zien zou zijn voor de man, ging ze weer staan. Ze strompelde. Harder, ze moest harder. Ze had bijna geen tijd meer, maar ze moest ontsnappen. ‘WAAR BEN JE, KRENG! KOM HIER…. LAAT ME DIT NIET VOOR EEN TWEEDE KEER ZEGGEN.’ De stem was niet heel dichtbij, maar nog wel hoorbaar. Hij bulderde over het hele veld heen. ‘JE KUNT NERGENS HEEN, HIER KOMT NIEMAND. IK VIND JE WEL. ALS JE NU KOMT, DOE IK NOG AARDIG!’ Hartkloppingen, buiten adem, maar ze moest stil zijn. ‘IK HEB TOCH ZEKER NIET BETAALD OM JE VRIJ TE LATEN! WAAR ZIT JE?’ De stem werd steeds zachter.
Ze bleef voor haar gevoel uren lopen. Het was al een hele tijd stil. Als ze zich niet vergiste, had ze de paarden net horen weggaan. Stoppen met lopen durfde ze niet. Ze voelde steken, pijn en de misselijkheid. Onderweg had ze al twee keer overgegeven. Het gras was veranderd naar steen. In de verte leek het erop alsof ze zand zag liggen. Stilte, geen dierengeluiden, geen mensen, uitgestorven. De zon was al een tijdje weg, de lucht was niet meer blauw. Kwam er een storm aan? Een rilling ging door haar heen. Doodmoe liet ze zichzelf op de grond zakken. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem.

Wat hoorde ze? Het leken wel voetstappen. Nee, dat kon niet. Het was hier uitgestorven. Laat je niet gek maken, je droomt maar! Het geluid werd duidelijker, voetstappen. Heel veel voetstappen, ze kwamen richting haar. Stemmen, gemompel, er werd gezongen, geluid. Er was leven. Elina begon al te juichen in gedachten. Totdat ze besefte dat hier gevaarlijk volk kon rondlopen. Totdat ze besefte wat ze met haar zouden kunnen doen. Dit keer zou ze het niet overleven, ondertussen was ze teveel toegetakeld. Tijd om weg te komen, had ze echter niet. Energie en kracht om weg te komen ook niet. Overgelaten aan haar lot, hulp ver weg. Dit betekende dan haar dood. In gedachten nam ze afscheid van iedereen waarvan ze hield. Haar leven ging vliegensvlug voorbij. Het werd als een film in sneltrein vaart afgespeeld. Ze wachtte af, want meer kon ze niet doen. Vanavond zou ze dood zijn. Athios zou nooit haar geheim weten. Ze kon het nooit meer goed met hem maken. ‘Athios, ik houd van je.’ Ze fluisterde het, niet hoorbaar voor anderen. Trillende stem, terwijl de stappen dreigend dichterbij kwamen.

Er was een enorm geschreeuw te horen en dat was het eerste wat Athios hoorde. Ook hoorde hij kamelen. Langzaam deed hij zijn ogen open: hij zag een tentendoek boven zich hangen, en toen hij rechtop ging zitten wist hij zeker dat hij in een tent zat. Om hen heen stonden allemaal medische spullen en voedsel. Athios hoorde op eens een stem. 'Shaquaba seeyi asj malus.' hoorde hij een vrouwenstem zeggen in een onverstaanbare taal. Er verscheen een schim aan de buitenkant van het tentendoek, en na enkele seconden kwam er een vrouw haast geheel bedekt tegen de zon de tent binnen. Ze had een donkere huid en groene ogen, voor de rest was er niet veel van haar zichtbaar. Ze groette Athios op een vreemde manier: door een vinger voor haar mond te doen, vervolgens haar voorhoofd aan te raken en dan te buigen. Athios boog terug. Ze gaf hem wat water en hielp hem daarna de tent uit.
Het woestijnvolk kon via handen en voeten met Athios communiceren en na enkele uren was Athios er al best goed in geworden. De vrouw die, Pirasi heette liet hem allemaal gedeeltes zien van het dorp. Na een tijdje gaven de dorpelingen Athios ook vrije tijd en op een gegeven moment toen hij net rond liep hoorde hij enkele woorden fluisteren: ‘Athios, ik houd van je.' verschrikt bleef Athios staan. Was dat Elina's stem of verbeelding? 'Elina!?' vroeg hij ietswat enthousiast maar ook wantrouwend, het kon namelijk een valstrik zijn van wist hij veel wie. Hij wilde wel weer eens met Elina praten, en zien hoe ze de vreselijke gebeurtenis kon uitleggen.

Het geluid van voetstappen verdween weer. Had ze het zichzelf dan verbeeld? Niet veel later kwamen de volgende stappen. Een paar voeten dit keer. 'Elina!?' De stem van Athios in haar gedachten. Precies zoals hij het zou zeggen als hij haar weer zou zien. Stemmen in haar hoofd, normaal zouden ze haar voor gek verklaren. Elina was ontzettend bang. ‘Ik hoor zelfs je stem in mijn gedachten, ik zou je zo naast me kunnen zien. In gedachten kan ik je aanraken, maar in het echt ben je ongrijpbaar. Ik zie je mond bewegen als ik met je praat, maar ik hoor geen geluid. Je bent in mijn gedachten. Ik ben ontzettend bang. Misschien dat ik je zelfs nooit meer zou zien, nooit meer mag voelen, nooit meer zou horen.’ Het werd Elina teveel. Ze had haar knieën opgetrokken en haar armen erop gelegd. Haar hoofd verborgen in haar eigen armen. Tranen liepen over haar wangen. Snikkend zat ze daar, op de stenen, buiten waar het steeds kouder werd. Niemand die haar kon helpen, niemand die haar zou vinden.

Al zou ze verder lopen, het had geen nut. In the middle of nowhere, ze zou hier dood gaan. Ze wilde schreeuwen, zo hard als ze kon, maar ze was bang dat niemand het zou horen. Niemand zou haar opmerken. Zij was net als Athios die in haar gedachten, ze was alleen maar lucht. Ze kon roepen wat ze wilde, maar niemand zou haar horen. Als er mensen langskwamen, kon ze hen wel aanraken, maar ze zouden niets voelen. Die mensen waren ook maar verbeelding. Elina kon het niet laten om het niet te proberen. ‘IS HIER DAN HELEMAAL NIEMAND?!’ Wanhoop, pijn, woede, verdriet, eenzaamheid en angst, alles was te horen toen ze de zin schreeuwde. Als er geen reactie kwam dan werd haar vermoeden bevestigd. Als iemand haar zou horen, kwamen ze haar dan wel helpen? Haar laatste beetje hoop op een reactie. Al haar hoop was gevestigd op een teken van leven. Heel haar leven hing af van dat teken. Haar hoofd nog steeds verborgen. Ze had hier zelf voor gezorgd. Athios die weg was gegaan van haar, Catharina die ook niet veel deed, Jareth die haar vijand was, Bacari die niets van haar moest weten en haar familie die niet van haar hield. Ze had een rotzooi van haar leven gemaakt. Het geheim zal altijd bij haar blijven als ze hier stierf van eenzaamheid, verdriet of honger. Het kwam hard aan om te beseffen dat ze het geheim nooit met iemand kon delen. Het liefst vertelde ze het tegen Athios, maar die was alleen maar in haar hoofd. In haar hoofd had ze het ontelbaar keer tegen hem gezegd. Het bleef dus bij haar in haar gedachten. Het geheim…

Het was even stil, en terwijl Athios wachtte op antwoord waaide er een sterke en kille wind langs. Hij sloeg zijn kayiffeh, een soort doek die de nomadenstam aan hem hadden gegeven. Hij hoorde de stem nu wat fluisteren maar door de wind kon hij niet alles horen. Wat hij echter luid en duidelijk hoorde was het geschreeuw: ‘IS HIER DAN HELEMAAL NIEMAND?!’ Athios besloot dat dat zeker geen verbeelding kón zijn, of hij was knettergek, dat kon ook nog. Hij liep verder en zag in een zandbank wat rotsen met iemand erop, ze keek wel de andere kant op. Athios duwde tegen de steeds sterker wordende wind in. En kwam na enkele minuten bij de rotsen aan. Hij zag het silhouet van een vrouw en dit was bevestiging genoeg voor hem zelf. Hij was geschokt hoe Elina hier kwam, maar het feit dat ze er was, was genoeg voor hem. 'Als je me niet meer wil dan is dat een punt, maar laat me je nog wel een keer gedag zeggen.' zei hij en hij pakte Elina vast en liet haar in zijn armen vallen. Vervolgens drukte hij een zoen op haar lippen. Daarna staarde hij haar aan, om te zien of haar ogen al iets konden vertellen. Ze zat ergens mee dat was zeker, en Athios zou het nu graag horen. Ze was hem immers wel wat verantwoording verschuldigd.

Elina schrok zich rot van een stem. 'Als je me niet meer wil dan is dat een punt, maar laat me je nog wel een keer gedag zeggen.' Athios, het was Athios! Hij pakte haar beet, veilig in zijn armen zoals het altijd hoort te zijn. Hij zoende haar. Ze keek Athios diep in zijn ogen aan. ‘Ik wil je! Ik heb je nog nooit kwijt gewild. ‘ Trillend op haar benen, gelukkig had ze Athios vast. Ze duwde zichzelf tegen hem aan. ‘Ik was bang.’ Het verbaasde Elina dat ze nog tranen had, maar ze kwamen. Ze kwamen er allemaal uit.

Na een tijdje besloot ze dat zij moesten praten. Elina ging zitten op de grond en trok Athios met zich mee. ‘Ik heb heel wat uit te leggen geloof ik.’ Ze pakte de hand van Athios vast. ‘Ik denk dat ik maar moet beginnen met het ziekenhuis vanaf het moment dat ik naar Jareth ging en hem zoende. Ik wist zeker dat hij jou iets aan ging doen. Je was zwak, je was moe. Ik was bang dat jou wat zou overkomen. Ik vertrouwde het niet. Ik moest wel ingrijpen, er moest een oplossing zijn. Normaal kon ik niet meer denken, ik had dus niet nagedacht over de consequenties. Als ik wist dat dit zou gebeuren, had ik het nooit gedaan! Ik dacht dat als ik hem zou zoenen, dat jij hem snel kon aanvallen. Dat ik jou de kans bood om hem te verwonden zodat het daarna makkelijker was om hem te doden. Zo had je twee voordelen namelijk: 1. Hij was zwakker 2. Je kon hem daardoor makkelijker doden. Ik dacht dat het een geniaal plan was, ik dacht dat het echt zou werken!’

‘Je kunt je wel voorstellen dat ik schrok toen je wegging. Ik was van plan om naar je toe te gaan. Ik wilde iedereen de kamer uitsturen, zodat ik wat rust had. Tranen liepen over mijn wangen, omdat ik dacht dat dit het einde betekende van ons, wat ik niet wilde. Ik stond nog in het midden van de kamer. Ik wil niet liegen tegen je, dus dit zal je wel zwaar vallen, maar ik heb Jareths arm ook verbonden met een stuk laken. Ik was bang dat hij mij anders iets aan zou doen als ik hem niet zogenaamd te vriend hield, anders werd ik misschien vermoord! Dat niet alleen, ik voelde me ook verplicht om alles wat ik had aangericht met mijn zoen weer te herstellen.’

‘Toen wilde ik zo snel mogelijk naar jou, ik wilde je vinden, ik wilde je mijn redenen vertellen. Ik wilde je niet kwijt. Ik stond op, maar viel weer om. Ik was duizelig, misselijk en had veel pijn. Vanaf dat moment weet ik niets meer. Totdat ik wakker werd in een kar.’

Heel even wachtte ze met praten, even op adem komen. Misschien wilde Athios ook wel al reageren, daar zou hij nu de kans voor krijgen. Al hoopte Elina dat hij eerst luisterde, net zolang tot het hele verhaal eruit was.

‘Daar zat een man. Ik had het wel weer gehad, misschien kan je je voorstellen dat ik het niet zo heb met mannen hier.’ Ze huiverde bij de gedachten aan de priester. ‘ Ik heb wel eten en drinken gekregen en toen moest ik plassen. Tenminste dat zei ik, ik kreeg niet veel tijd. Het gras was hoog en ik liep er naar toe. In plaats van echt te gaan plassen, liep ik zo snel als ik kon verder. Het was meer hinkelen, want mijn been wil nog steeds niet mee werken. Die man schreeuwde dat ik terug moest komen, ik was bang. Straks kwam hij me tegen en dan, dan wist ik niet wat hier het gevolg van was. Ik bleef lopen, het werd later en later. Onderweg nog wel overgegeven, maar dat maakte me niets uit. Zolang ik maar ergens veilig kon zijn. Toen kwam ik hier, doodmoe. Pijn, honger en niemand die hier was. Ik werd gek van mijn eigen gedachten. Ik miste je! Ik dacht echt dat ik hier dood zou gaan, dat ik jou nooit meer zou zien, nooit meer mijn redenen kon vertellen en dat ik… ‘ Ze wist niet of het slim was om het nu te vertellen. Ze aarzelde terwijl ze naar Athios aankeek. Hij merkte wel dat ze aarzelde en dat ze nog iets moest vertellen. ‘Het laatste wat ik wil vertellen, vertel ik pas als jij mij alles heb verteld. Of je mijn domme actie vergeeft, of je mij wilt vergeven. Misschien heb je het nu wel helemaal gehad met mij, wat ik niet hoop, want … Ik houd ontzettend veel van je. Al hoop ik wel dat je het dan eerlijk zou zeggen. Ik wil ook weten hoe je mij gevonden hebt en wat er met jou gebeurd is. Ik heb me ook nog eens zorgen gemaakt om je.’ Ze bloosde terwijl ze dit zei. Nu moest ze wachten op een reactie. Ze hoopte dat hij het haar kon vergeven.

Athios had aandachtig staan luisteren naar de uitleg van Elina. Eerst besefte hij helemaal niet meer dat hij haar in zijn armen had. Hij begon al met haar richting 'de beschaving' te lopen, tenminste, zover je het nog een beschaving kon noemen. Hij schrok wel dat Elina de vijand had geholpen, maar snapte het wel, ze hielp namelijk altijd iedereen, toch moest Athios haar in de nabije toekomst maar eens overtuigen van het feit dat je niet altijd íedereen hoeft te helpen, alleen de onschuldigen en vrienden. Ook kon hij nu ze het verteld had, de zoenscéne wel begrijpen, maar nog vond hij het geen prettige gedachte, sterker nog, hij wilde Jareth en Bacari nog steeds achter tralies hebben. Eindelijk kwamen er enkele woorden uit Athios' droge mond. 'Je hoeft je echt geen zorgen on mij te maken, ik red me altijd wel, ik heb vaker zulke dingem meegemaakt, maar jij, jij bent helemaal kapot, dat kan iedereen zien!' sprak hij bezorgd. Op de een of andere manier kon hij niet meer boos zijn op Elina en eigenlijk wilde hij dat helemaal niet, maar wel wilde hij duidelijk hebben dat hij dit geen beste actie vond. 'En..ik vergeef je. Op voorwaarde dat je zoiets nooit weer doet en me mee helpt die Vincenza achter slot en grendel te krijgen.' antwoordde hij. Toen gaf hij haar wederom een zoen en hij liep vervolgens het dorpje in. Daar bracht hij haar naar binnen om aan te sterken. Hij vroeg, Pirasi, de vrouw om voedsel en water en dat werd niet veel later gebracht. Athios boog dankbaar en ging vervolgens naast Elina zitten. Nu hadden ze weer de tijd om weer verder te praten.

‘Geen zorgen om je maken? Ik zal het toch vaak doen, ondanks dat je het vaak hebt meegemaakt. Ik hoop juist dat het niet zo vaak gebeurd. Elke keer dat je iets meemaakt, is er weer gevaar, dus genoeg redenen om me zorgen om je te maken!’ Elina zuchtte diep. ‘Ja, ontkennen kan ik het niet meer. Door de een aangeraakt, de ander schopt en slaat me, ze hebben geen idee wat het met me doet. Ze zorgen er in ieder geval voor dat ik veel nachtmerries heb. Ik heb al heel wat blauwe plekken en mijn been wil nog steeds niet meewerken, maar ik kom wel vooruit. EN Ik beloof dat ik dit nooit meer zal doen.’

Athios was de goedheid zelve. Hij bracht haar meteen naar een dorpje waar Elina werd verzorgd. Een aardige vrouw kwam haar verzorgen. Behalve eten en drinken kreeg ze ook andere kleding. Eindelijk was ze verlost van het veel te korte jurkje, dat te doorschijnend was. De vrouw liet haar en Athios alleen. Elina duwde haar lippen op die van Athios. ‘Dankjewel.’ Even tijd voor hun alleen. Het liefst wilde Elina gewoon weer terug naar huis. Het huis van Athios weliswaar, maar dat was haar thuis geworden. Ze miste de piano waar ze uren op kon spelen. Nu had ze genoeg inspiratie voor een paar nieuwe nummers. Ze miste het grote zachte bed, het grote huis waar alles veilig leek te zijn. Ja, dat was het gewoon. Ze miste de veiligheid. ‘Eigenlijk moet ik je wat vertellen…’ Aarzelend was het niet, maar ze wachtte op goedkeuring van Athios. Elina wist niet hoe Athios zou reageren. Haar handen bewoog ze zenuwachtig heen en weer. Spanning, haar geheim zou ze nu gaan delen.


Natuurlijk kreeg ze de goedkeuring van Athios. Elina voelde dat ze het nu moest vertellen. Eerst wist ze het niet zeker, maar na een langere periode werd ze steeds zekerder. Haar misselijkheid was te verklaren, het was niet dat ze alleen maar zwak was. ‘Je wordt vader.’

De schemering viel al snel in en praten deden ze zeker. Athios was blij dat alles weer goed was. Inmiddels begonnen de krekels, die blijkbaar in de lange grassen rond het kamp zaten, ook te tjierpen. Het was een grappig achtergrondgeluidje vond Athios. Ook kon je het knusperen van het kampvuur buiten horen en het gepruttel van groene thee op het vuur, en dan natuurlijk de mensen buiten.
Vervolgens gaf Elina aan dat ze hem was moest vertellen. Athios wist dat het iets belangrijks was, ze had namelijk nogal zenuwachtige kenmerken. Athios hoopte het beste, hij had geen idee wat ze zou gaan vertellen. Hij ging even verzitten en keek haar toen recht in haar ogen aan, als de rust zelve. Je wordt vader.’ klonk Elina's stem vervolgens. Er verscheen een grijns op Athios gezicht. 'Dat is geweldig nieuws! Het is dan wel een beetje een rare plek hier en misschien niet de juiste tijd, maar...' verder kwam hij niet, hij was gewoon sprakeloos en omhelsde Elina vervolgens eens stevig. 'Maar, dan moeten we hier zo snel mogelijk weg. Want hier is het erg onveilig. Misschien kunnen we snel doorreizen naar Egypte, ik weet zeker dat de farao ons wel kan helpen.' antwoordde hij en vervolgens keek hij vragend naar Elina.

Elina moest lachen om de krekels die begonnen te tjierpen, maar ook om de spanning. De lach op Athios gezicht deed Elina goed. Hij was blij! Elina was het al, want kinderen heeft ze altijd al gewild, maar het is natuurlijk nog leuker als je man ook blij was. Athios haar man, zo zag ze het wel, maar hij was het nog niet.

‘Een rare plek, rare tijd, maar zoiets moet je niet achterhouden voor je grote liefde.’ De omhelzing die Elina kreeg bevestigde alleen maar zijn blijdschap. Elina’s ogen begonnen te stralen. Na de afgelopen dagen waren haar ogen levenloos geworden voor haar gevoel. De kleur was weg, het waren niet haar ogen. De reactie van Athios deed haar zo ontzettend goed dat haar ogen weer begonnen te stralen. Ze voelde een enorme kracht in haar, ze kon de wereld weer aan! De omschakeling was te voelen, het was te merken. Elina kon weer lachen, vrolijk zijn en denken aan een toekomst als moeder met een geweldige vader. Ze was er van overtuigd dat ze het samen wel zouden redden.

Tijd om Athios te antwoorden, had Elina niet. De vrouw kwam binnen om te kijken of alles nog goed ging. Wat voelde Elina zich sterk, alle onzekerheid leek gewoon weg te zijn! De pijn was er nog wel, maar die had ze naar de achtergrond verdrongen. ‘Ik wil u bedanken voor de goede zorg. Helaas moeten wij nu verder, opzoek naar een veiligere plaats. Ik ben u dankbaar voor uw openheid, u bent een goed mens!’ De vrouw begon te glimlachen en zei dat het niet nodig was om haar te bedenken. Ze gaf Athios en Elina eten en drinken mee voor de reis. Ze kregen zelfs een kameel mee. Deze vrouw was te goed voor hen.

Nadat ze eenmaal gedag hadden gezegd, wende ze zich tot Athios. Over haar stralende gezicht kwam even een bezorgde blik. ‘Doe alsjeblieft geen rare dingen daar in Egypte, ik wil je niet kwijt.’ Daarna stapte ze op de kameel. Ze was klaar om naar Egypte te gaan.



~ Laatste post hier. https://dust.actieforum.com/t281-de-stad-van-de-koning#13 vind je een vervolg.