Het was wederom weer eens druk in Memphis, de hoofdstad van het Egyptische rijk. Er was een markt gaande in het centrum van de stad, er liepen arbeiders richtingen de woestijn om de piramide verder te bouwen én er waren Babyloniërs te gast, nou eigenlijk de koning van Babylon, maar die was alleen bij de farao dus liep zijn gevolg ook gewoon door de straten.
Athios bracht vandaag eens een bezoek aan het voor hem nieuwe gebied uit de oude wereld. Er was nog veel te vinden van Ramses II zijn regime: grote standbeelden, de Abu Simbel en de rijk versierde tempels van de goden.
Athios was geheel gekleed in typisch Egyptische kleding, zodat hij niet opviel. Hij was in Memphis voor een diplomatieke redenen: hij wilde een bondgenootschap sluiten met farao Merenptah. Merenptah was zeker een van de sterkste heersers van de tot nu toe bekende wereld in Dust. Hij had een groot leger tot zijn beschikking en daarom keken de Babyloniërs ook naar hem op.

Athios liep met rustige passen de trappen van het paleis op. Hij dacht aan Elina, waar zou ze nu zijn? Hij dacht even terug aan het avontuur in Babylon. Hij was blij dat er hier veel meer orde was. Kort daarna was hij boven. De wachters lieten hem gewoon binnen, omdat hij een embleem van het Magisterium droeg dat ze vertelde dat hij diplomaat was. Hij moest echter nog wel wachten in de aanleunkamer aangezien de koning van Babylon nog steeds met de farao in gesprek was. Opeens zag hij de deur open gaan, wie wou de farao nog meer spreken?

Ze waren op weg naar Egypte. Om preciezer te zijn naar de hoofdstuk van het rijk, Memphis. De zon scheen in haar gezicht, maar niet vervelend. Een gelukzalig gevoel was haar overvallen. Het zand wat overal te zien was, ging over tot een weg. De weg zou leiden naar de stad. Elina had het niet in de gaten. Ze keek naar Athios. Wat zou er nu in zijn hoofd omgaan? Elina had behoefte om te praten over de toekomst, over wanneer zij een kind zouden hebben. Hoe stelt hij zich dat voor? Misschien was het handig om een paar dingen af te spreken, een paar regels. Namen bedenken die ze leuk vonden. Helaas moest ze wachten.

Bij de stad aangekomen gingen ze beiden hun eigen weg. Athios ging naar farao Merenptah. Hij moest en zou daar heen gaan, maar met welke redenen allemaal wist Elina niet. Ze zou er wel achter komen. Zelf liep ze over de markt. Het was druk. Vrouwen die stonden te praten, de ander die ergerde zich eraan, want die moesten er snel door. Er waren veel bedelaars. Diep van binnen had Elina medelijden met hun. Ze zou ze in huis willen nemen en voor ze zorgen. Ze moest alleen begrijpen dat dat niet kon en dat sommige ook slechte bedoelingen hadden. Kinderen liepen op straat. De een speelde vrolijk, de ander had de hand van zijn moeder beet. Het was een straat en aan die straat was een plein. Het grootste gedeelte van het plein was vol. Elina hoorde een kind huilen, de moeder had een boze toon in haar stem. Dat zou misschien wel haar minpunt kunnen zijn, ze kon niet zo heel goed boos zijn en al helemaal niet lang.

Elina vroeg zich af wat Athios nu aan het doen was en hoelaat hij klaar zou zijn. Hoelaat moest zij naar de farao gaan? Ze besloot om haar rondje af te maken en om dan terug te gaan. Op een rustig tempo liep ze verder. Totdat ze opeens werd verstoord door een jongen die tegen haar aanbotste. Hij had behoorlijk wat haast, hij riep nog sorry, maar ging daarna er weer snel van door. Elina was geschrokken, want die jongen herkende ze. Zijn stem was wel veranderd, maar ze waren nu ook al een paar jaar later. Zijn gezicht, ze herkende… ze herkende haar zus! Was dit Arthur? Heeft ze na al die tijd Arthur gevonden?

Uit de menigte kwam ook nog een man. Hijgend stond hij stil naast haar. ‘Gaat het wel? Wat is er gebeurd?’ De man reageerde geïrriteerd op haar vraag. ‘Dat joch steelt om de dag wel iets van de kramen die hier staan. Altijd steelt hij voedsel en anders iets heel waardevols wat hij kan verkopen. Ik ben nooit snel genoeg om hem te pakken te krijgen.’ Daarna liep de man weer mopperend terug.

Elina ging richting de Farao. Daar wachtte ze op Athios. Ze moest vertellen wat er vandaag was gebeurd.

Uit de deur kwam een sinister figuur, maar wel iemand met diplomatenkleding aan. Hij ging hel geniepig in het donkere hoekje van de kamer zitten. Athios haalde zijn schouders op. De man zou geen bedreiging kunnen vormen, er waren genoeg wachters hier. Na enkele minuten kon Athios naar binnen. Hij boog diep voor de troon van de farao. De ontvangsthal was enorm groot en overal op de muren waren hieroglyfen te zien. 'Gegroet uwe hoogheid.' begon Athios. Merenptah knikte. 'Gegroet Athios.' antwoordde de farao kortaf. 'Wat brengt u hier?' vervolgde hij. 'Ik zou graag een officieel bondgenootschap tussen Egypte en het Magisterium willen uitvaardigen. En een Egyptisch arrestatiebevel uitvaardigen voor Vincenza's.' antwoordde Athios. Athios verwachtte nu een hele discussie met de farao maar die bleef achterwege. 'Akkoord. Dat bondgenootschap lijkt me handig en als de Vincenza's ook door onze bondgenoten worden gezocht, dan werken wij daar ook graag aan mee.' sprak de farao wijs. 'Dankuwel hoogheid.' de farao knikte. 'Dat is dan geregeld. Kom anders nog maar een keer langs tijdens het Seth-festival.' sloot de farao af. 'Met plezier majesteit.' daarna liep Athios rustig de troonzaal uit en vervolgens ook het paleis uit. Buiten zag hij Elina al staan. 'Het is gelukt, we hebben een bondgenootschap met Egypte en er is een arrestatiebevel uitgevaardigd voor die Vincenza.' riep Athios dolblij.

Athios kwam dolblij naar buiten gelopen. Zijn ogen straalden. Positief nieuws zo te zien. Inderdaad, Athios had een bondgenootschap. Elina vloog Athios om zijn nek. ‘In dit hele eventjes heb ik je al enorm gemist… Goed van je, dat je een bondgenootschap hebt! Hoe heb je dat voor mekaar gekregen?’

Om Elina heen was het rustig. Weinig mensen te zien. Er liepen wel mensen, maar vergeleken met de markt was het niets. ‘Ik heb ook wat bijzonders meegemaakt. Ik denk dat ik mijn neefje Arthur heb gevonden. Hoe dat is gelukt, is nog een heel verhaal. Ik liep op de markt. Ik keek naar alle mensen om me heen en naar de kramen die er stonden. Op mijn gemak met de menigte mee. Totdat er plotseling iemand tegen me aan botste. Hij riep sorry naar me, dat wel. Hij verdween vrijwel meteen daarna. Achter hem kwam een man aan. De man kon de jongen echter niet bijhouden. Hijgend stond hij naast me stil. Ik vroeg wat er was gebeurd. Bleek dat die jongen altijd wat steelt van de kramen.’

‘Toen die jongen sorry tegen me zei, zag ik zijn gezicht. Zijn gezicht leek sprekend op die van…. Op die van… Mijn zus.’ Tranen verschenen in haar ogen, gelukkig bleven ze daar. Haar zus, ze miste haar ontzettend veel, dat zou ze nooit zomaar toegeven. ‘Ik weet niet waarom hij aan het stelen was. Waarom ik hem nou precies hier moest tegen komen, weet ik ook niet. Het was gewoon zo. Weet niet wat ik nu moet doen.’

‘Trouwens, misschien is het handig als we een slaapplaats zoeken, want het lijkt me niet slim om dat buiten op straat te doen.’ Ze leunde tegen hem aan. ‘Het liefst wil ik gewoon naar huis. Ik bedoel dan wel jou huis, want dat is mijn thuis. Gewoon veilig daar, tegen je aan in slaap vallen, genieten van de zonsondergang die we zien bij je raam. Gewoon even jij en ik. Alleen er gebeurd zoveel om ons heen, we mogen blijkbaar nog niet terug.’ Een diepe zucht ontsnapte.

'De farao zag ook in dat een bondgenootschap erg handig zou zijn. En ook vond hij dat de Vincenza gestraft moesten worden, Bacari heeft immers Aye vermoord.' bij dat laatste zuchtte Athios even. 'Aye heeft me enorm geholpen bij het bevrijden van jou uit de klauwen van die hogepriester weer je..' fluisterde hij terwijl hij er aan terug dacht. Maar daarna had hij geaccepteerd dat Aye dood was.
'Arthur zeg je? Wat doet hij in Egypte? En Arthur lijkt me ook een nogal onveilige naam hier. Je word zo herkend als buitenlander met die naam, vrees ik.' antwoordde Athios. Hij kende de Egyptenaren en die hadden het niet zo op buitenlanders die ook nog eens steelden. Athios knikte op Elina's voorstel. 'Ik kon nog regelen dat we in het vertrek van generaal Aye konden verblijven. Aangezien hij er niet meer is...' vervolgde hij. 'Ik beloof je dat we naar huis gaan zo snel als het kan.' zei hij tenslotte.

‘Ik weet echt niet wat hij hier doet. Arthur was zijn eerste naam, hij heeft wel een andere naam gekregen. Ik weet niet welke naam hij nu heeft. Zijn naam Arthur is vanaf zijn geboorte, zijn officiële naam. Mensen horen tevreden te zijn over iemand zoals die is, maar ik ben bang dat dat bij Arthur niet is gebeurd. Om te zeggen dat hij slecht opgevoed is, durf ik niet te zeggen, maar ik denk dat het geen fijne opvoeding was. Misschien komen we hem onderweg wel weer tegen, wat doen we dan?’

Elina legde haar hand op haar buik, niet dat er wat was te voelen. Het was ook nog niet te zien dat ze zwanger was. Het idee dat ze moeder werd, was gewoon al te mooi, moeilijk te geloven als het niet te zien is. Haar arm deed ze om Athios’ middel heen. ‘Laten we maar richting onze verblijfplaats gaan.’

Daar liepen ze dan. Gelukkig was Aye’s vertrek niet heel ver. ‘Hoe zie jij dat voor je, als je straks vader bent? Wat denk je dat er gaat veranderen? Of wat juist niet? Zouden we ruzie krijgen met mensen, omdat wij niet getrouwd zijn? Wat is je gevoel, vind je het spannend of is het alleen nog maar blijdschap? Wat vind jij mooie namen? Ik wil alles al weten, terwijl je nog geen eens ziet dat ik zwanger ben, maar dat komt wel. Dan moet ik ook eens kijken welke jurken ik aan kan, want er blijven er weinig over als ik zo’n bolle word.’ Een grote glimlach verdween op haar gezicht. Een zacht briesje ging door haar haren. Een twinkeling in haar ogen van geluk, vol verwachting. ‘Je wordt zeker wel een beetje gek van me? Komt omdat ik het super leuk vind, maar ook spannend. Ik kan nu wel dansen van geluk. Hé ja! Zullen we even dansen?’ Haar hoofd werd gevuld vol energie, vol enthousiasme. Mensen zouden haar nu voor gek kunnen verklaren, maar dat maakte haar niet uit. Gewoon even een paar seconde vrolijk, voor je het weet is dat weer voorbij.

Het verbaasde Athios dat de jonge Arthur het dan al zolang had volgehouden hier. Merenptah had namelijk een streng beleid tegen schooiers en dieven. Het zou Athios ook niet verbazen als de jongen om de zovel tijd eens in het gevang zat. Het leek hem alleen wel beter om dat maar niet tegen Elina te zeggen, hij wilde haar niet onnodig bezorgd maken.
Athios hield Elina stevig vast. Hij was blij dat alles weer goed was na hun avontuur in Babylon. Athios verheugde zich al om het feit dat ze zo konden uitrusten in het vertrek. Ook was het hier gloeiend heet onder de brandende de zon. Straks zouden ze in een lekker koel vertrek zijn. 'Heb jij het ook al zo warm?' vroeg hij aan Elina terwijl hij een zucht van de hitte liet. Hij moest lachen om alle vragen die op hem afgevuurd werden. 'Wat ik wel weet is dat er wel eens slapeloze nachten zullen zijn. Baby's schreeuwen namelijk nogal 's nachts.' grapte hij. 'Wat betreft de naam, misschien is Cratos of Remus wel wat voor een jongen? Bij een meisje zou ik het nog niet weten.' gaf hij eerlijk toe. 'Laten we inderdaad eerst maar kijken welke jurken je passen, die je nog hebt en anders kan ik Jaques wel vragen of hij er een paar wil laten maken bij de kledingmaker.' antwoordde hij.
'Ik word niet gek van jou, ik bén gek op jou!' glimlachte hij terwijl hij Elina een dikke zoen gaf. Athios maakte al wat salsa-bewegingen voor de gein toen opeens een oude man, die het zag op een tamboerijn begon te spelen. Al snel begon het orkestje achter hem mee te doen en al snel volgden enkele andere mensen. Hij pakte Elina vast en begon met haar te dansen.

‘Het is inderdaad warm, maar meer kleding kan ik niet uit doen. Schaduw is hier ook niet te vinden, dus we moeten het er mee doen.’ Eigenlijk paste het weer wel bij haar stemming. De zon had een bijzondere kracht. Het zorgde voor blijdschap. Zonder de zon kon ze ook leven, makkelijk zelfs. Ze had Athios die haar steunde door dik en dun. Een uitdagende blik op het gezicht van Athios toen hij de eerste salsastappen deed. Elina keek hetzelfde terug, maar wel met een lach. ‘Weet je het wel zeker? Voor je het weet zijn je tenen bond en blauw.’ De muziek begeleidde hen. Het leek alsof de muziek een heel verhaal vertelde. Niet de dans zoals het hoort, maar de muziek. Soms werd de dynamiek meer, soms minder. Versnelling van het tempo, daarna weer vertraging. Een opbouw van de muziekinstrumenten. Het eind kwam in zicht, één voor één ging er een instrument weg. Totdat er geen een meer over was gebleven. Ze zag zweetdruppels op Athios’ voorhoofd. Ze veegde het weg en gaf hem een kus. ‘Toch bijzonder dat we zulke dingen kunnen en mogen doen.’ Ze waren beide gestopt met dansen. Een beetje buiten adem was Elina wel. Zoveel danste ze niet. Athios kon goed dansen, wat ze niet had verwacht van hem. Een echte heer zoals hij haar leidde.

Stiekem hoopte ze dat haar nog iets bijzonders te wachten stond deze avond in Ayes vertrek. Het was donkerder geworden, de nacht kwam. Slim zou het zijn om nu naar hun slaapplaats te gaan. Elina dacht dat er niet veel bijzonders zou gebeuren, wat kon er immers gebeuren. Haar kleine fijne hand zocht de grotere hand van Athios. ‘Dat je maar vaak gek mag zijn. Dat zorgt voor leuke gekke ideeën. Ik heb genoten van het dansen.’


Wat Athios nog niet wist, was dat Elina bijna jarig was. Wat zou ze doen? Zou ze het voorbij laten gaan of zou ze het gaan vieren? Hoe zou ze het dan gaan vieren? Wie wist wanneer ze jarig was? Jarenlang had ze haar verjaardag niet gevierd. Soms hoopte ze op een verrassing. Dit was echter zinloos als niemand wist wanneer je jarig was. Toch kwam het in haar hoofd, haar verjaardag. Een oplossing zou ze nu niet kunnen bedenken. Ze ging dichter bij Athios lopen. Ze voelde zijn lichaamswarmte. Wat was ze toch gek op die man.

can I start again with my faith shaken cause I can't go back and undo this I just have to stay and face my mistakes but if I get stronger and wiser. I'll get through this Kitty liep door de straten van Egypte haar paard die ze gekocht had volgde haar netjes. Ze kwam bij een kraampje uit en kocht er wat appels en een wortel voor Lexy. Daarna gaf ze een appel aan het paard. Toen het eenmaal wat rustiger werd stapte ze op en reed in galop weg. Hier moest het ergens zijn. Ze had hulp middelen nodig waar mee ze haar paard kon verzorgen. Ze kon dan misschien mensen en dieren laten genezen maar voor zo iets kleins gebruikte ze haar kracht niet. Wel had ze de pijn over genomen. Zo dat ze het dier gewoon kon berijden. Toen ze het eenmaal gevonden had stapte ze af. Zonder ook maar iets te melden liep ze naar binnen. Eenmaal daar zag ze twee mensen dansen. De vrouw kwam haar bekend voor. Het was vast een lid van de Caelos clan. Toen die twee uit waren gedanst stond ze tegen de deur post aan en klapte even. Toen ze uit geklapt was liep ze naar hen toe en boog lichtjes. Vrouwe, Heer. Zou ik gebruik mogen maken van uw hulpmiddelen. Mijn paard is namelijk gewond.