Elina was gelukkig halverwege de tocht weer bijgekomen. Toen ze bij het ziekenhuis aankwamen, was dat een hele opluchting. Veilig aangekomen. Athios tilde haar naar binnen en legde haar op een bed. Elina had nog steeds dezelfde jurk aan. Ze had het er wel koud in gekregen. Elina trok het laken dat op het bed lag over zich heen. Niet veel later hoorde Elina een schreeuw. Het kwam vanuit de gang. Athios gebaarde naar me dat ik me geen zorgen moest maken. Athios wilde dat ik me geen zorgen zou maken, Elina zou proberen het niet te doen. Ze sloot haar ogen en niet veel later viel ze in slaap.

Er liep een man naar haar toe. Hij zag er wel verzorgd uit, maar vooral erg hebberig. Ook alsof hij de beste van heel de wereld was. Hij liep daar, rondjes om Elina. Elina had een nog korter jurkje aan dan ze eerst aan had. De stof leek nog dunner. Er hing een sfeer die kippenvel op Elina’s lichaam bezorgde. De man leek op de hogepriester, misschien was hij het zelfs. Ze waren wel op een andere plaats. Het was hier kleiner, Elina kon nog minder kanten op. Elina had het idee alsof ze zichzelf moest beschermen, maar ze had niets om te beschermen. De man kwam alsmaar dichterbij. Toen opeens kreeg ze een klap in haar gezicht, zonder reden. Daarna was de man weer poeslief. De man kuste haar. Elina probeerde haar gezicht om te draaien. De man deed een tweede poging, Elina draaide weer weg. Nu werd de man toch boos. Hij trapte haar in haar ribben. Elina stortte neer op de grond. Nog een paar trappen kwamen flink hard aan. Tranen prikten in haar ogen. ‘Niet doen!’ schreeuwde ze. De man bleef doorgaan, alsof hij haar niet had horen roepen.

Elina had een nachtmerrie. Ze zweette als een gek. Bleef alsmaar draaien in haar slaap. Haar oogleden bewogen onrustig. Opeens schreeuwde ze keihard. Ze zat rechtop in bed. Buiten adem en helemaal bezweet. Wakker geworden van een nachtmerrie. Iedereen had het waarschijnlijk wel gehoord, haar geschreeuw, want zacht was het niet. Elina was zelfs hier bang, in het ziekenhuis. Het feit dat de hogepriester dood was, hiel niet. De gedachte dat Athios hier was, hielp ook al niet. Voor je het wist zou Athios ook iets overkomen. Nu ze aan Athios dacht, begon ze zich toch wel zorgen te maken. Hij was al een tijdje weg, of leek dat alleen maar zo. Elina wachtte even, tot ze weer rustig was. Ze stapte uit bed. Elina voelde zich meteen duizelig worden, ze hield zich nog staande. Ze bleef weer even wachten. Opgeven deed ze niet, want Athios was er nog steeds niet! Na een paar seconde liep ze naar de gang. Het was meer hinkelen, want haar ene been wilde nog niet echt meewerken. Maar wat ze toen toch in de gang aantrof…

De wachters en dus ook waarschijnlijk de moordenaar waren verder gelopen want Athios zag niks. Toch vertrouwde hij de situatie niet. Hij liep weer terug naar Elina. Maar hij zag dat Elina ook op de gang was. Hij wou haar net gaan helpen toen alles even in slow motion ging: van achteren kwam namelijk een man met een wijnfles aangelopen, Athios hoorde zijn voetstappen. Athios wilde zich omdraaien maar toen hij net op de helft was sloeg de man de fles op Athios' hoofd kapot. Athios zakte ineen. Rode wijn liep over zijn gezicht. 'En dat noemt zich een Lord!' zei de man honend. Toen liep de man op zijn dode gemak weg. Athios kon nog net de contouren van de man zien toen alles zwart werd voor zijn ogen.

Was hij dood? Nee, dat kon toch niet door een stomme wijnfles!? Alhoewel, de klap was best hard. Wie zag hij daar in de verte? Het was Guy! Guy zijn oude leermeester! 'Athios! Wat doe jij hier? En waarom zit je onder de wijn?' vroeg Guy. 'Volgens mij ben ik vermoord!' grijnsde Athios als een boer met kiespijn. Guy schudde zijn hoofd. '' Nee, je bent bewusteloos. En als je bewusteloos bent kom je tijdelijk in het rijk tussen dood en leven. Het is dan een soort droom.' legde Guy uit. Athios knikte dankbaar. 'Guy, ik denk dat ik weet wie mij vermoord..euh.. ik bedoel, neergeslagen heeft: Horachaton. De man die nog steeds de god van farao Achnaton in stand wil houden. Maar hoe wist hij me te vinden en wist hij misschien van het amulet?' antwoordde Athios. Guy keek hem vragend doch doordringend aan. 'Dan word het tijd om het amulet van zijn farao tegen hem te gebruiken!' lachte hij. Athios grijnsde. 'Dankje Guy, dat zal ik doen!' antwoordde Athios tenslotte.

Opeens hoorde hij weer veel geluiden en gingen zijn ogen open: waar was hij?

Athios. Ze trof Athios. Gelukkig was hij niet gewond en kwam hij al richting haar gelopen, om haar gerust te stellen. Ze wilde al zeggen dat ze bezorgd om hem was. De kans om dat te zeggen, kreeg ze helaas niet. Een man kwam achter Athios aan met een fles wijn. ‘Athios, kijk uit!’ Athios draaide zich al om, maar was niet snel genoeg. De wijnfles kwam op zijn hoofd neer. Glasscherven overal. De wijn liep over Athios’ gezicht heen. Athios zakte in. . 'En dat noemt zich een Lord!' Zei de man honend. Dat maakte Elina kwaad. Ze was al woedend dat hij Athios verwondde, maar dan ook nog met zo’n spottende toon praten… Elina liet niet over zich heen lopen. Ze liep naar Athios toe. ‘Sorry lieverd, ik moet eerst ervoor zorgen dat die man is uitgeschakeld voordat ik jou kan helpen. Anders valt hij straks mij ook nog aan.’ Elina tilde Athios een beetje op. Ze draaide hem, ze moest zijn zwaard en dolk vinden. Voorzichtig draaide ze hem om, haar hand onder zijn hoofd. Toen hij weer lag, doorzocht ze snel zijn kleding naar de dolk en zwaard. Hebbes! Elina zag dat de man op zijn dode gemak wegliep. Hinkelend zichzelf verplaatsend, richting de man. Elina haakte het zwaard tussen zijn benen. De man verloor zijn evenwicht. ‘Van achter aanvallen, dat is iedereen zijn zwakste punt. Zo sarcastisch Lord zeggen is niet echt beleefd. Zoals je ziet, kom je dan ook in de problemen. Aangenaam, Lady. Lady houdt niet van die vernederende toon tegen Lord.’ Elina richtte haar zwaard op de man die languit op de grond lag. Normaal had Elina hem omhoog geholpen om een eerlijke strijd te houden. Dat de beste mocht overwinnen. Nu ze gewond was, wilde Elina het niet proberen. Het was nu ook niet eerlijk geweest. Ze prikte met de punt van haar zwaard in het lichaam, zachtjes. ‘Doe alsjeblieft niet, houd me in leven.’ ‘Eerst doen alsof je alles bent, mijn Athios verwonden en nu bang om je leven te geven? Dat hoort erbij. Ik ga niet je leven sparen, hoe veel je me ook smeekt.’ ‘Ook niet als ik weet waar Arthur is, je neefje?’ Die man wist meer over haar neefje. Ze miste hem heel erg. Alsnog bleef ze bij haar besluit. De man kon liegen als ze hem eenmaal in leven had gelaten. Ze kon hem ook vragen waar hij was en daarna vermoorden, maar dat was niets voor Elina. Het was al erg dat ze hem moest vermoorden, elk mens had wel iets goeds. Op dit moment overheerste haar woede. Eerlijk zou ze willen blijven, dus ze zou het hem niet vragen en daarna vermoorden. ‘Het spijt me.’ Elina meende het. Het leek alsof ze in tweestrijd stond. Haar neefje of haar veiligheid. Ze besloot hier een einde aan te maken en stak het zwaard in het lichaam. Bloed kwam er al uit. Ze stak nog een keer, ze wilde niet dat de man teveel leidde.

Ze hinkte terug naar Athios. Met veel moeite knielde ze naast hem neer. Met haar handen probeerde ze de wijn uit zijn gezicht te wrijven. De glasscherven schoof ze opzij. ‘Lieverd, hoor je me? Word alsjeblieft wakker!’ Zachtjes sloeg ze op zijn gezicht. Ze probeerde hem uit zijn bewustzijn te halen. ‘Athios, hoor je me!?’ Elina keek met een bezorgd gezicht naar Athios. Zijn ogen gingen langzaam open. ‘Oh God, je bent weer wakker. Ik was bang dat als het nog langer duurde ik’ ze slikte. ‘dat ik jou ook kwijt was.’ Voorzichtig hielp ze Athios overeind. Elina wist zeker dat hij weer verder wilde gaan, maar dat leek Elina geen goed plan. Ze duwde hem richting het bed waar ze zelf eerst had gelegen. ‘Jij gaat hier liggen en je blijft hier liggen. Als je je iets beter voelt, gaan we eens verder denken wat we gaan doen.’ Elina had het zwaard nog vast, niet van plan om het los te laten zolang Athios hier lag en zolang zij hier waren. Ze drukte een kus op zijn voorhoofd.

Snel draaide hij de kamer weer binnen.
Met een zwaai lag zijn boog weer bij de rest van zijn wapens.
Met een sprong zat hij weer op bed, en een draai van zijn hand gaf hem een van de flesjes in zijn buis aan. Een slokje, en gelijk was hij weg.

Soldaten kwamen de kamer binnenlopen, en keken naar Jareth.
Omdat hij buiten bewustzijn was, was hij gelijk niet meer verdacht, ook al lag er een boog in zijn kamer. Nadat de laatste soldaat de kamer had verlaten, kroop Vizor naar zijn nek.
Een kleine beet van het beestje, en Jareth werd weer wakker. Vizor zijn gif, was voor al zijn zelfgemaakte drankjes het ultime tegengif.


Nadat hij dit keer al zijn wapens bij zich had gestoken, liep Jareth de gang op.
Overal liepen soldaten, maar niemand die hem lastig viel.
Blijkbaar hadden ze het idee dat de dader het ziekenhuis al was ontvlucht.
Terwijl Jareth naar de uitgang loopt ziet hij de man en vrouw die het ziekenhuis inkwamen tijdens zijn daad. Alleen lag nu de man op bed, en stond de vrouw. Zij was duidelijk ook nog niet gehuld.
De vele wijn op de grond, vermengt met bloed kon niks goeds zijn. De manier waarop ze het zwaard vast had liet zien dat ze goed op haar hoede was.

Zonder te twijfelen leip hij naar ze toe, zijn zwaard vast aan de schede.
Nog voor de vrouw iets kon zeggen stak hij haar zijn zwaard toe, met het handsvat haar kant op. Bij de Vincenza was dat het teken dat je geen kwaad in de zin had, hij hoopte dat zij het zou herkennen.
“Volgens mij kunt u uw rust ook wel gebruiken. Laat mij uw zwaard zijn” De worden kwamen beleefder uit zijn mond als de bedoeling was

Elina zag een man aankomen. Vastberaden met redelijk grote stappen. Wat moest ie nou weer van mij. Veel kwaads zag ze er niet in, dan zou hij vast wat minder opvallend aan komen lopen. Alsnog hield Elina haar zwaard vast, je wist immers nooit. Toen hij zijn zwaard naar toestak met het handvat naar haar toe, wist ze het zeker. “Volgens mij kunt u uw rust ook wel gebruiken. Laat mij uw zwaard zijn” Elina kon inderdaad haar rust wel gebruiken, maar ze vertrouwde de man nog niet helemaal. Al zou ze dat wel doen, dan overkwam hem misschien wel iets en dan was zij in dromenland. Dat kon ze zich niet permitteren. Ze wilde Athios ook niet zo laten liggen zonder dat iemand zou opletten. ‘Aardig dat u het aanbied, maar ik blijf liever wakker om op te letten.’ Elina zou wel weer bijslapen over een paar dagen als ze veilig ergens waren. Elina zou niet vragen aan Athios of hij even wilde opletten. Hij moest zijn rust pakken, hij had het meer nodig.

Elina ging even liggen. Gaf Athios een kus. Lang bleef ze niet liggen, want ze merkte dat ze toch de neiging had om in slaap te vallen. Dus ze ging weer rechtop zitten. Het was maar goed ook, want van rechts kwam er al een man aangelopen. Het zag er naar uit dat hij niet al te goede bedoelingen had…

Babylon. De stad waar de Vincenza-leider Bacari het vandaag op gemunt had. Hij en zijn trawanten liepen triomfantelijk door de straten alsof ze de stad net hadden veroverd. Veel bewoners keken vol wantrouwen toe. Maar Bacari was niet uit op oorlog, sterker nog, hij wilde de koning spreken, maar ook het Magisterium, hij had gehoord dat de senator Lord Athios aanwezig was in Babylon, net zoals de Egyptische generaal Aye trouwens, iets wat hem wel beviel. Aye en Bacari hadden elkaar de bloedeed gezworen een eed van de Vincenza die met bloed werd uitgevoerd en liet zien dat ze elkaar trouw waren, iedere Vincenza moest het bij de inwijdingsceremonie doen, trouw zweren aan Bacari, maar Bacari moest het toen der tijd ook aan Aye zweren.
Doormiddel van Aye hoorde hij over Athios én de koning van Babylon. Niet veel later kwam Aye al naar hem toe. 'Bacari! Dat was lang geleden!' grijnsde Aye. Bacari knikte, 'Dat is het zeker broeder. Ik kom hier voor Lord Athios en de koning van Babylon.' antwoordde hij. Aye knikte. 'Athios is in het ziekenhuis, zijn vriendin was gekidnapt door de hogepriester en is daarbij behoorlijk gewond geraakt.' vertelde Aye. Bacari draaide zich om naar het ziekenhuis dat achter hem lag. 'Soldados, en marcha! We gaan eerst het ziekenhuis is, opzoek naar die Lord Athios.' beveelde hij. 'Aye ga je mee?' de Egyptenaar gebaarde instemmend. Samen liepen ze het ziekenhuis binnen. Aye wees Bacari op het bed waar Athios op lag maar keek vragend naar Elina. 'Wat is er met Athios, en waarom ben jij weer gezond?' vroeg Aye aan Elina terwijl zijn mond open viel. Bacari inspecteerde de omgeving en stuitte op Jareth. 'Ah! Jou heb ik op missie gestuurd voor die arts hé, is die klus al geklaard?' vroeg hij. Aye vond het maar niets: Athios die halfbewusteloos op bed lag, zijn vriendin die blijkbaar weer fit genoeg was om zich voort te bewegen en iemand van de Vincenza met een zwaard. Daarom riep hij twee van zijn lijfwachten bij zich. 'Ok en nu vertellen jullie mij precies wat er gebeurt is bij Maät!' eiste de generaal. Bacari knikte en keek vragend naar Elina en Jareth.

De vrouw reageerde wantrouwig op zijn opmerking. Dat was te verwachten, hij kende haar niet, en zij hem niet.
Hoezo hij deze actie had ondernomen wist hij zelf ook niet, maar zijn gevoel zij dat het goed was.
De sfeer in de kamer liet merken dat hij bij personen van invloed was.
Hij merkte een kleine twijfel aan de vrouw. ”Aardig dat u het aanbied, maar ik blijf liever wakker om op te letten.” Het antwoord verbaasde hem niet. Waarom had hij dit dan toch gedaan. Had hij echt een inschattingsfout gemaakt?


Het duurde niet lang voor het antwoord kwam. De Gran Conquistadora General kwam het ziekenhuis ingelopen, met een hoge pief uit het Egyptische leger. Hij had dus de goede keus gemaakt.  'Wat is er met Athios, en waarom ben jij weer gezond? Vroeg de hoge pief aan de vrouw. De gezonde man zijn naam was dus Athios, dat was vast iets. Terwijl zijn heer naar hem keek, liet Jareth zich op een knie zakken. Ah! Jou heb ik op missie gestuurd voor die arts hé, is die klus al geklaard?

De Vriendelijk van de Bacari naar hem toe verbaasde hem keer op keer. Hij mocht de man niet. En dacht dat dat ook wel voelbaar was. Sterker nog, hij mocht niemand van de Vincenza. Het was dat hij er goed geld verdiende, anders was hij allang weg geweest. Hij vroeg zich af of deze ontmoeting nog meer geld op zou leveren.

Natuurlijk is de klus geklaard, heer. Een schot, een dode, zoals het hoort. Terwijl hij zijn zin af wilde maken, verheft de generaal zijn stem 'Ok en nu vertellen jullie mij precies wat er gebeurt is bij Maät!' Heer Bacari knikte hem en de vrouw toe, en keek vragend.

“Ik weet van niks mijn heer. Het enige wat ik heb gedaan is mijn taak uitvoeren. Daarna zag ik deze situatie hier en heb ik mijn hulp aangeboden. Ik had de verwachting dat de heer en dame van redelijke komaf waren, en dat ik goed geld zou kunnen verdienen door ze hier te helpen. Geld wat ook de Vinzenca ten goede zou kunnen komen. Verder weet ik van niks“ Zijn antwoord was duidelijk gericht aan heer Bacri, de generaal kon hem weinig interesseren. Met zijn hoofd gebogen en zijn knie nog steeds op de grond wachtte hij op het antwoord.

-Okeej.. Ik ga posten. Als het verwarrend is dan komt dat doordat ik te lang niet heb gepost. Sorry daarvoor. Maar met school wordt het allemaal nog veel moeilijker dus..



Lady Catharina keek pas op toen Eros haar waarschuwde en haar ogen gingen meteen naar de bol die Talos in zijn handen had. Ze stak haar hand stilzwijgend uit en keek hem doordringend aan. Hij moest haar bol teruggeven. Ze had het van Tempus gekregen en niets zou haar tegen houden om het terug te krijgen. Toen hij echter niet van plan was om de bol terug te geven stond ze op. Ze zette de kap van haar mantel af en maakte de doek voor haar gezicht los. Het bekende gezicht dat ze lang had verborgen kwam tevoorschijn. 'Vertel me, Talos. Zou je nu je me herkent mij mijn bol terug willen geven? Het is een cadeau van mijn verloofde en ik zou het graag weer in mijn bezit willen hebben.' Catharina liep een paar passen op hem af en hield haar hand nog steeds uitgestoken. Toen hij het nog steeds niet terug wilde geven, liep ze op hem af en ging recht voor hem staan. 'Talos. Ik weet dat je mij niet zo heel erg graag mag, maar wat er toen gebeurde bij de boom Allerzielen en het stof van Babylon neem ik je niet kwalijk. Soms gebeurt het dat je je totaal laat meeslepen, maar straf me niet voor wat ik je ook die dag heb aangedaan. Als ik nu totaal eerlijk zou zijn dan zou ik je woedend maken en daar heb ik geen zin in. Maar ik vraag je om mij zover te vergeven om mij mijn eigendom terug te geven.' Catharina keek hem half smekend, half streng aan. Ze wilde hem niet graag dwingen of hem bedreigen om het terug te krijgen, maar als het moest dan kon het niet anders.



Een half uur later was Catharina weer op weg. Ze had een paar dingen achtergelaten voor Talos en was nu weer helemaal veranderd in wie ze eigenlijk was. Iedereen wist toch al wie ze was dus wat was het nut om zich nog te gedragen als iemand anders. Nu was het haar taak om Elina te vinden en daarna zou ze haar taak voortzetten om de Meester te vinden. En dan uiteindelijk... te vermoorden. Ze had gauw een andere jurk aangetrokken en de kap van de mantel was af en ze had Eros weer zijn normale hoofdstel omgedaan die ze altijd bij zich had en in dit geval had verborgen gehouden in een van haar zakken. De bol met Diamantstof zat nu veilig in haar tas en zou er niet meer zomaar uitvallen. Eros was van zijn zwarte kleur ontdaan en Catharina had een document bij zich waarmee ze het recht zou hebben om zich door te stad te begeven. Verder had ze een kostbaar rood amulet door zilver omlijst omgehangen dat haar positie als Domina verstevigde. De meeste hoger opgeleide priesters en edelen wisten wel wat dat betekende en daardoor zou alles gemakkelijker moeten worden.



Een paar minuten later kwam ze Elette tegen. Ze zag al in de verte iets vliegen toen Eros een verwelkomende hinnik gaf en zodra ze dichterbij kwam, stopte hij. 'Elette. Wat fijn om je te zien. Wat is er allemaal gebeurd?', vroeg Catharina snel en stak haar hand uit zodat Elette erop kon landen en zelf uit kon rusten. Ze liet Elette uitpraten en knikte daarna waarna Eros antwoordde. [color=indigo]'Laten we dan naar het ziekenhuis gaan om Elina op te zoeken en ons eindelijk bekend te maken bij Lord Athios. Als vrienden van Tempus horen jullie elkaar goed te leren kennen en een on- en officieel welkom hebben. Laten we dit het onofficieel verwelkom noemen.'[color] Eros zette meteen weer de stevige pas erin en Catharina zette Elette in een plaatsje uit de wind en vlakbij de kinderen en zo kon ze nog precies de weg wijzen naar het ziekenhuis waar Elina nu zou moeten zijn.



Het duurde zeker wel meer dan een uur voordat ze eindelijk de hele stad door was en bij het ziekenhuis aan was gekomen. Nu was ze dan bij het gebouw waar ze soms zusters naar buiten zag komen en dokters die klaar waren nu naar huis toe gingen of juist mensen die nu juist aan het werk moesten gaan. Haar blik ging echter meteen naar de soldaten die voor het ziekenhuis stonden en dat zorgde ervoor dat ze op haar hoede was. Ze liet Eros dichterbij gaan terwijl ze niet meer op Elette lette. Die was er waarschijnlijk al vandoor gegaan om richting Elina te verdwijnen. Zodra ze bij de soldaten was, knikte ze hen toe en ging daarna naar binnen. In Babylon waren de publieke plaatsen vaak hooggebouwd en daardoor kon ze op Eros blijven zitten totdat ze bij de kamer aankwam waar Elina was en blijkbaar waren er meerdere belangrijke mensen binnen, want er stonden een paar soldaten voor te wachten. En ze waren goed bewapend. Catharina steeg af van Eros en liep tot voor de soldaten. 'Mijn vrouwe zit hierbinnen. Ik wens mij toegang tot deze kamer.'Haar stem was hard genoeg om te worden gehoord binnen in de kamer en al kende Elina haar nog niet zo lang, toch zou ze haar stem moeten herkennen. Eros deed er echter nog een schepje bovenop. Ze had het zelf pas een paar seconden geleden gezegd. 'Lady Catharina del sanque alta vroeg om toegang tot de kamer. Zijn stem was nu hard en bevelend om duidelijk te maken dat zijn vrouwe duidelijk meteen toe zou moeten worden gelaten.



-Ik hoop dat alles klopt. En dat jullie er iets meekunnen.

Er kwamen twee mannen binnen. Voor Elina nog een onbekend. . 'Wat is er met Athios, en waarom ben jij weer gezond?' vroeg de man. Zijn mond stond open. ‘Op de gang was er van alles aan de hand en Athios ging even kijken. Hij bleef alleen wel erg lang weg. Toen ik net op de gang was, werd Athios met een wijnfles geslagen en viel op de grond. De man heeft al zijn laatste adem uitgeblazen en ik heb Athios hierheen geholpen. Ik ben nog niet echt gezond. Ik kan gewoon normaal ademen, maar heb nog wel beetje pijn bij mijn borst als ik ademhaal, een drukkend gevoel. Mijn been helpt nog niet echt mee, maar ik ga me toch zeker niet aanstellen! Ik vind Athios veel belangrijker dan mezelf. Ik laat hem hier niet onbewaakt achter, veel te bang dat hem iets overkomt.’ De andere man keek de zaal rond en bleef hangen bij Jareth. Herkenning in zijn ogen. . 'Ah! Jou heb ik op missie gestuurd voor die arts hé, is die klus al geklaard?' Dat zei die man tegen Jareth.

'Ok en nu vertellen jullie mij precies wat er gebeurd is bij Maät!' eiste de generaal. De man die net nog alles inspecteerde, knikte en keek vragend naar Elina en Jareth. Jareth zijn antwoord kwam snel. “Ik weet van niks mijn heer. Het enige wat ik heb gedaan is mijn taak uitvoeren. Daarna zag ik deze situatie hier en heb ik mijn hulp aangeboden. Ik had de verwachting dat de heer en dame van redelijke komaf waren, en dat ik goed geld zou kunnen verdienen door ze hier te helpen. Geld wat ook de Vinzenca ten goede zou kunnen komen. Verder weet ik van niks.” Elina ’s adem stokte. Hij had dus en de arts vermoord en Athios’ macht willen misbruiken. Geld zou ze niet geven. Het maakte haar zo woedend. Iemand vermoorden, alles wat hier was gebeurd was dus de schuld van die man daar. Hij wilde Elina ook helemaal niet helpen, ja wilde het wel, maar hij wilde wel wat terug hebben. Iets zomaar doen kon dus niet. Was zij dan de enige die altijd maar hielp zonder maar iets terug te willen hebben, ook al verlangde ze af en toe naar wat liefde richting haar. Zij konden dus geen vrienden worden. Ze keek opzij naar Athios. Ze hoopte dat als hij zo wakker werd, hij zich weer iets beter voelde. Elina dacht aan wanneer zij mocht slapen. Ze wilde er niet over nadenken. Elina was ook niet van plan om antwoord te geven wat er was gebeurd.

Als Bacari de vraag had gesteld wat er was gebeurd, dan had ze niet gereageerd. Nu was het de generaal. Niet dat ze bang voor hem was. Hij was niet meer dan elk ander mens. Alleen ze vond dat ze het wel moest vertellen. ‘Ik kwam hier om een vrouw te helpen. Daar kwam ik mijn vriend tegen.’ Ze knikte naar Athios, zodat iedereen wist dat zij en Athios een stel waren. ‘De priesters eisten dat we weggingen, dus dat deden we. Niet veel later kwamen ze weer naar ons. Ze vonden dat we met gemak al buiten het gebied konden zijn, dus wat deden we daar nog? We reden dus snel weer verder en besloten dat we maar later iets moesten eten. Met hoge snelheid reden we verder, maar ik hield me niet vast aan Athios. Ik viel van het paard af en werd gevangen genomen door de priesters.’ Elina sloeg een deel van haar verhaal over, ze hoopte dat de mannen het niet zouden merken. Alleen ze wist ook wel dat ze niet dom waren, maar ze hoopte dat ze toch wel een beetje dom waren en niet merkte dat ze een deel misten. ‘Athios kwam me zoeken en vond me op het plein. Daar werd iedereen in strijdwagens geladen. Toen Athios me riep, riep ik terug. Ik kreeg gelijk een paar trappen. Mijn been werkte niet mee, al vanaf het moment dat ik van het paard af was gevallen. Athios heeft me opgetild en naar het ziekenhuis gebracht. Hier werd iemand vermoord, waarvan ik de reden niet weet. Athios ging op de gang kijken wat er aan de hand was. Hij bleef te lang weg, ik hinkte naar de gang en zag hoe hij werd geslagen met een wijnfles. Later heb ik hem op dit bed neergelegd en toen kwam HIJ’, Elina wees naar de man die de arts had vermoord, ‘ hulp aanbieden. Ik ben blij dat ik dat niet heb aangenomen. Wie weet wat hij had gedaan. Hij deed het voor geld. Kom op zeg, als iemand gewond is dan bied je toch altijd je hulp aan zonder er iets voor te willen hebben. Aan een ander denken kunnen veel mensen niet. Onvoorstelbaar. Nu heb ik wel het recht om te weten waarom die arts werd vermoord.’ Elina had de hand van Athios vast gepakt. Ze probeerde haar krachten door te geven aan Athios. Ze merkte langzaam hoe de energie uit haar lichaam ging. Haar laatste krachten.

Elina hoorde een stem bij de deur van de zaal. Die stem kwam haar bekend voor. Ze begon na te denken wie het kon zijn. Catharina, het was Lady Catharina! Het leek erop alsof ze moeite had om naar binnen te komen. ‘Laat die vrouw naar binnen. Ik eis dat jullie haar naar binnen laten. Ze is oké!’ Catharina, ze had haar dus niet in de steek gelaten! Ook zij kwam naar haar zoeken!

:Anima Tell:

Elettes hartje ging tekeer, ze had Catharina gevonden! 'Elette. Wat fijn om je te zien. Wat is er allemaal gebeurd?' Ze landde op Catharina’s hand waar ze haar verhaal begon. Alles vertelde ze. Daarna gingen ze op weg naar het ziekenhuis. Elette vroeg zich af waar Talos was. ‘Catharina, waar is Talos?’ Bijna aangekomen bij het ziekenhuis, Elette wist nu waar Talos was en Catharina zou het ziekenhuis wel vinden. Elette vloog weg, niet richting Elina. Ze vloog richting Talos, om hem naar het ziekenhuis te halen.

Er gebeurde veel in de tijd dat Athios verslagen op het bed lag. Langzaam kwam hij bij. De eerste stem die hij hoorde was van de Egyptische generaal, Aye, die hem had geholpen Elina te redden. 'Aye, ik ben neergeslagen door één van de aanbidders van Aton...' zei hij langzaam. Zijn mond was kurkdroog en zijn keel was niet veel anders. Er kwam een lelijk kuchje uit Athios' keel. Athios keek scherp naar de twee Vincenza, hij als senator van het Magisterium kon precies ieders clan herkennen. 'Dokters, haal de Vincenza-mensen hier alstublieft weg, hun hebben jullie collega vermoord...' zei hij wijzend naar Bacari en Jareth. Hij wist dat Bacari hem op zou zoeken voor een handelsverdrag, alleen was Athios daar totaal niet geïntresseerd in.
Toen richtte hij zich tot Elina: 'Dankje voor de goede zorg, maar nu moet jij rusten, ik red me wel.' zei hij terwijl hij grijpend naar zijn voorhoofd overeind kwam. De pijn was erg vervelend en steekte alsmaar maar Athios kon er wel tegen, hij had wel eens ergere wonden gehad. Athios vond het nu wel een keer genoeg geweest met de vele mensen die hier nu aanwezig waren en pakte zijn zwaard. 'Ok Vincenza, nu gaan jullie ervandoor of ik zorg ervoor dat jullie ervandoor gaan.' gromde hij. Ook Aramis was inmiddels uit het embleem gekomen en de stier stond klaar om aan te vallen. Hij kende Bacari, die zou, als er niks te halen viel wel vertrekken, maar de andere man kende hij niet, maar hij hoopte dat de man slim zou zijn en met Bacari mee zou gaan.
In de verte hoorde Athios Elette de naam 'Catharina' zeggen. Toen gingen er belletjes bij Athios rinkelen, ook al had hij Lady Catharina nog nooit ontmoet, hij had veel over de Caelos clanleidster gehoord. Hij hoopte maar dat Bacari geen problemen met haar zou zoeken.

Athios probeerde te praten nadat hij weer was bijgekomen. Elina was blij dat hij weer was bijgekomen, maar keek toch met een ongeruste blik naar hem. Elina stond op om wat water te halen, want het leek erop alsof hij daar wel behoefte aan had. Even later met een beker vol water liep ze terug naar Athios. Ze ging weer naast hem zitten. Bacari en Jareth hadden inderdaad de arts vermoord, maar Elina wist niet meer wie ze wel kon vertrouwen en wie niet. Uit wanhoop zei ze niets tegen anderen en zorgde ze ervoor dat ze Athios en zichzelf beschermde. Ze vertrouwde niemand buiten Athios om en Lady Catharina natuurlijk.

Elina voelde dat Athios naar haar keek, ze draaide haar gezicht naar hem toe. 'Dankje voor de goede zorg, maar nu moet jij rusten, ik red me wel.' Elina geloofde wel dat hij zich zou redden, maar toch greep hij naar zijn hoofd toen hij overeind kwam. Moest hij echt niet meer rusten? ‘Weet je zeker dat het gaat? Jij hebt immers ook een tijd niet geslapen! Ik kan trouwens heel lang zonder slapen. Desnoods slaap ik nog drie dagen niet.’ Elina wist dat ze die drie dagen niet zou redden, maar ze moest Athios toch duidelijk maken dat hij belangrijker was. Ze moest zichzelf beschermen. Ze moest Athios beschermen. Eigenlijk vond Elina dat ze alles moest doen, dat ze voor alles moest zorgen. Voor alles en iedereen. ‘Trouwens, Catharina staat ook voor de deur, laat haar eerst maar binnen komen!’ Pijn ging door haar lichaam. De pijn was heftig, het kwam weer terug. Ook haar been zeurde nog, maar Elina had meer last van haar ribben. Het ademen ging weer even lastig. Rustig moest ze worden, diep in en uit ademen. Ze probeerde dat te doen, maar diep ademen deed pijn, dus ze koos voor zo diep mogelijk te ademen. Dat diep ademen was alsnog snel, maar ze deed haar best. Ze moest haar adem weer onder controle krijgen. Elina moest zich niet zo aanstellen. Snel weer haar gezicht in een normale stand zetten, niemand laten blijken dat ze pijn heeft. Gewoon sterk zijn en doorzetten.

Met een zucht ging Jareth zitten.
Er gebeurde nu teveel om hen heen, en eigenlijk luisterde hij niet meer.
Het was duidelijk dat er nog iemand aankwam, die hij niet kende.
'Ok Vincenza, nu gaan jullie ervandoor of ik zorg ervoor dat jullie ervandoor gaan.'  Gromde Ahtios.

Jareth stond weer op. “Wie ben jij om mij te bevelen? Dat ik mijn hulp aanbied hoeft niet te betekenen dat jij mij en mijn heer als honden hoeft te behandelen.” Met een kleine draai van zijn hoofd keek hij Heer Bacari aan. “Heer sta mij deze onbeschoftheid namen u te bestraffen!” Zijn stem klonk nog bozer als hij was bedoeld. Van binnen werd hij blij. Er was een kans dat hij zijn kunsten met het zwaard zou kunnen meten. Ook kwam zijn blijdschap uit het feit dat hij nog steeds zijn afschuw voor heer Bacari niet kon uiten. Zijn geslijm had hem een positie geven, had hem iemand van status gemaakt, en hij wachtte op het juiste moment om dat te gebruiken.

“Heer, verlaat u alstublieft dit vertrek met de generaal, en laat mij dit voor u oplossen.” Dit keer klonken zijn woorden bijna smekend. Zolang zijn Bacari hier was, kon hij niets van zijn ware aard laten zien. Om zijn worden krachyt bij te zetten, trok hij zijn zwaard uit de schede, en steunde er nonchalant op. De punt maakte een klein glad in de vloer. Uitdagend keek hij Athios aan.

Athios wist zeker dat hij weer goed kon lopen en vechten. Het viel hem op dat de Vincenza-man nogal tegenwerkte. 'Wie ik ben? Ik ben Senator Lord Athios van het Magisterium en ík ben degene die jou bevelen mag geven. Het Magisterium is het centrale bestuur van Dust. Als je mijn nu nog vriendelijke verzoek niet aanvaard ben je een staatsvijand van het Magisterium en dus Dust. Dan kun je net zo goed je veiligheid bij de Nigris zoeken jongeman.' zei hij kalmpjes maar zijn ogen keken veel kwader weg. Ook Aye, de Egyptische generaal die ook een vriend van Athios was knikte. 'Daar moet ik Lord Athios gelijk ingeven, het Magisterium is bevoegd tot het uitdelen van commando's tot op een zekere hoogte. Een commando om weg te gaan hoor daarbij. Dat zouden jullie eerbare Vincenza toch moeten weten bij Maät!' dat laatste zei hij vooral tegen Bacari gericht. Ze waren dan wel bloedbroeders maar als Bacari het algemene gezag niet gehoorzaamde dan kon Aye de band altijd verbreken.
Inmiddels waren er wachters in het vertrek komen lopen. Athios had ze inmiddels opgemerkt en daar was hij blij mee. Hij zag de mannen naar de Vincenza staren. 'Dat zijn de boosdoeners heren.' zei Athios kortaf. De zwaarbewapende wachters gebaarden de Vincenza om naar buiten te gaan, daar zouden zij hun zegje doen.

( In overleg met Eline geschreven)

Jareth zag het somber in, op deze manier ging het niet werken. Hij zou actie moeten ondernemen.
Voordat de situatie verder uit de hand zou lopen moest hij iets doen.

Zijn gedachte dwaalde even af, 14 jaar was hij. De wierookgeuren in tent kon hij nog voor zich halen. De oude vrouw tegenover hem kende hij nog detail voor detail. Die hanenpoten bij haar ogen, die zwarte was in haar oogwit. Zij was degene van wie werd gezegd dat ze als enige echt glimpen van de toekomst kon zien. Zij was degene die het hem had vertel. De woorden klonken door zijn hoofd. “Vier mensen van standaard, een huurling, allen in een kamer. Een vrouw, die die je naar de waarheid zal leiden.”

Met de generaal kon hij niet fout zitten. Heer Bacari ook niet. De man die Athios werd genoeg was ook iemand van status. Die vrouw moest de 4e zijn.

Zonder na te denken, tilde hij zijn zwaard op. Langzaam liet hij het in de schede glijden.
Zij handen gingen de lucht in om te laten zien dat hij niks geks zou doen. Langzaam liep hij richting de deur. Terwijl hij langs de vrouw liep ondernam hij actie. Langzaam liet hij zijn hand zakken, waarschijnlijk niet heel opvallend. Een kleine draai met zijn pols, en hij had een dolk in zijn hand. Met een razend snelle beweging zet hij deze op de keel van de vrouw. “Sorry ik wil dit niet doen, maar ik heb geen keus” zijn stem klonk zwaar, alsof hij er zelf moeite mee had.

Terwijl hij de dolk op de keel van de vrouw hield, liep hij achter haar. Zachtjes fluisterde hij in haar oor “Ik doe je geen pijn, rustig maar, ik wil gewoon even alleen met je praten” Daarna hardop “En mag ik u nu allemaal verzoeken deze kamer uit te gaan?

Catharina had voor de deur gestaan en geëist dat ze naar binnen mocht gaan toen ze aan de andere kant Elina hoorde. Gelukkig was alles goed met haar. Voordat ze echter naar binnen kon lopen, kwamen er wachters aan die haar de weg versperden en zelf de kamer inliepen. Bij alleen al de gedachte aan gevaar, maakte dat ze haar boog pakte en een pijl rustig klaarlegde. Als er ook maar iets was waarbij ze Elina of Athios zou kunnen beschermen dan zou ze dat doen. De deur was weer dichtgegooid en ze trapte het open waardoor ze nog net de laatste actie van de man zag. Hij greep Elina en zette een dolk op haar keel. Bij de woorden die hij zei moest hij wel opkijken en als hij een blik op haar had gelegd dan had hij gezien dat de pijl strak gespannen was en op hem was gericht. ‘Helaas voor jou heb jij niet de bevoegdheid dat te vragen.’ Catharina sprak zacht, maar verstaanbaar. Er waren twee redenen dat ze nog niet had geschoten, nou eigenlijk drie. Ten eerste wilde ze Elina de kans geven zichzelf te bevrijden en die man kon haar nog loslaten. Ten tweede zag het er niet naar uit dat hij haar echt iets aan wilde doen. En de laatste maar belangrijkste reden was dat ze niet zeker wist of ze hem wel zou raken en Elina niet. Doordat ze haar kinderen aan de voorkant van haar lichaam had hangen was het niet 100% zeker voor haar en ze wilde geen rare dingen doen. Ze stond iets voor de deuropening in de kamer toen ze een geluidje hoorde en zich realiseerde dat ze niet alleen was en ze richtte haar gevaarlijke wapen op een ander doelwit waarbij ze even haar hoofd iets schuin hield om zich er van te verzekeren dat ze de juiste voor zich had en daarna haar boog iets liet zakken. ‘Maak niet de fout die anderen hebben gemaakt. Dat ik mijn boog laat zakken betekent niet dat je een kans maakt om die dolk die je hebt te gooien voordat je op de grond ligt.’ Eros brieste even en Catharina knikte. ‘Het spijt me. Ik ben je vergeten te begroeten en te vragen wat je hier in Dustnaam doet. Geef me even.’ Catharina glimlachte en knikte hem toe met wat leek een welgemeende glimlach wat haar komende woorden iets zou verzachten. ‘Bacari, jij vieze rat. Wat is het leuk je weer te zien. Wat doe jij dan weer hier?’ Lady Catharina keek even langs hem heen. ‘En wie heb je meegenomen? Iemand met manieren voor de verandering?’ Als iemand goed op haar lette dan kon je zien dat haar handen nog steeds licht gespannen om de boog en pijl lagen, klaar om te schieten bij het minste gevaar dat haar zou bereiken.

-Ik hoop dat ik nu geen plannen in de war schop. En vergeef me mijn slechte post. Ik moet er weer even inkomen.

Athios was blij toen hij Lady Catharina zag opduiken, hij had hara nog nooit ontmoet, maar voor hem kon deze ontmoeting al niet meer slecht verlopen, ze hielp direct mee de man onder druk te zetten. Ook Athios ging te wapen en pakte zijn zwaard en omdat de man afgeleid zou zijn door Catharina ging hij vliegensvlug naast de man staan en prikte met het punt van zijn zwaard in zijn zij. 'Een verkeerde beweging en ik zal dit keer niet zo vriendelijk zijn.' beloofde hij de man. Zijn ogen straalden sinds lange tijd kilheid uit.

Generaal Aye stond er letterlijk bij en keek ernaar. Hij zat met een dilemma: als hij Athios zou helpen zou hij het bloedverwantschap met Bacari verbreken en daarop stond de dood, maar het voelde ook niet goed om Bacari en zijn trawant te helpen. Daarom boog hij een keer lichtjes naar Bacari als teken dat hij nog steeds trouw was, maar vervolgens pakte hij een enorm kromzwaard. 'Stop in naam van de farao!' riep hij heroïsch. Athios keek op van de schreeuw van de generaal maar liet zich niet afleiden. 'Ik kan niet toestaan dat de vriendin van Lord Athios vermoord word, daarom verzoek ik ú uw wapens neer te leggen en zich over te geven.' vervolgde hij. Athios gaf een dankbaar knikje.

Elina was eigenlijk te moe om echt in de gaten te hebben wat er allemaal gebeurde. Mensen kwamen, mensen moesten gaan, maar gingen niet weg? Wat is nou de bedoeling? Catharina die nog steeds bij de deur stond en maar niet naar binnen kwam. Elina leunde tegen Athios aan. Zuchtend en veel moeite doen om wakker te blijven. Af en toe voelde ze zichzelf in slaap vallen, waarna ze geschrokken weer omhoog ging zitten.. niet slapen! Ze begon een beetje boos op zichzelf te worden. Was dat nou zo moeilijk, niet slapen? Kon ze maar haar eigen kleding maar weer aantrekken. Dat zou betekenen dat ze veilig thuis was in de rust, bij athios thuis, in haar eigen huis. Het maakte niet uit, beide een plek van rust. Ook voelde Elina zich een stuk zekerder in haar eigen kleding. Nu had ze het gevoel dat ze zichzelf moest beschermen. Gevaar dreigde om elke hoek.

Daar kwam Jareth aangelopen, richting de deur. Lege handen, daar lette ze wel op. Alleen net voor de deur kwam hij opeens naar haar toe. Een dolk in zijn handen, de dolk op haar keel. Haar hart ging tekeer. “Sorry ik wil dit niet doen, maar ik heb geen keus.” Een lage stem drong tot haar door. Waarom deed hij dit als hij geen keus had? Al die mannen, wat wilde deze nou weer van haar? Hetzelfde als de priester? Daar zijn vrouwen niet alleen maar voor gemaakt. Waarom nou weer precies zij? Elina vond de man een beetje zwak. Zij was nu de zwakste en zij werd dan weer gekozen als “slachtoffer”. Genoeg kracht had ze niet, nog niet. Eerst moest ze moed verzamelen. Het werd steeds lastiger om kracht te vinden als je steeds pijnscheuten door je hele lichaam hebt, als je doodmoe bent en als je nog steeds een beetje staat te hinkelen. Elina leunde nu op Jareth, haar been werkte al helemaal niet meer mee.

Daar kwam Catharina, met pijl en boog op haar gericht. Ze wist wel dat hij voor Jareth was bedoeld, maar ze zou zo Elina kunnen raken. Jareth zou haar als schild gebruiken, daar zat ze niet op te wachten. Ze zag hoe Athios ook al te hulp kwam. Alleen Elina had zo’n vermoeden dat Jareth sterker zou zijn. Misselijkheid overviel haar. Het draaide voor haar ogen. Ze probeerde tegen te houden wat er ging gebeuren, het lukte haar niet. Daar ging ze, kotsend, naar voren leunend. Elina voelde hoe de dolk een beetje in haar keel ging, ze kon het niet voorkomen. Ze voelde haar keel warmer worden, bloed ?De kamer draaide ook. Rustig ademhalen, niet onderuit gaan. Hoelang hield ze zichzelf staande? Of zou ze over een paar minuten plat liggen?

Bacari was blij met het feit dat Jareth toch nog de geniepigheid van Vincenza in zich had. Hij was verbaasd dat Aye hem in de steek liet. 'Aye, je verraad me nu weet je dat!?' gromde Bacari met ingehoudde woede. Er verscheen een echter een smerige grijns op Bacari's gezicht toen hij Lady Catharina binnen zag komen. 'Wel wel, als we daar m'n grote vriendin de bomenknuffelaarster niet hebben..' Bacari trok zich niks aan van de boog die ze bij zich had. Bacari liep langzaam naar Aye en stak hem met zijn zwaard van achteren neer. 'Zo vuile verrader..' zei hij geirriteerd. Aye draaide langzaam om maar het was al te laat. Hij viel met grote ogen dood neer op de grond. 'Ik denk dat het nu wat eerlijker is, nietwaar Jareth?' grijnsde hij. 'Ik neem mevrouw de bomenknuffelaar wel voor mijn rekening, als jij die bemoeizuchte senator eens een lesje leert?' dat laatste kwam er eigenlijk niet uit als een vraag maar als een bevel, Bacari wist namelijk dat het meisje binnen enkele minuten wel flauw zou vallen, dan had Jareth niks meer aan haar.

De gebeurtenissen ging heel snel, tijd om te denken was er niet.
De vrouw die met de boog binnen was gelopen leek hem niet gevaarlijk.
Het echte gevaar zat hem in de man die nu een zwaard op zij had.

Op dat moment stak heer Bacari zijn zwaar in de generaal. Het bloed vloog de kamer rond. Deze hoeveelheid agressie was niet nodig geweest, hij had het prima zelf op kunnen lossen.
Terwijl hij zich loopt te bedenken hoe het zwaard daar weg kan zakt de vrouw die hij beet heeft langzaam door haar knieen. Net optijd kan hij mee buigen, maarniet zonder dat ze een kleine snee in de keel heeft.
Gelukkig ziet het er niet ernstig uit.
Door zijn beweging voelt Jareth het zwaar van Athios nog steviger in zijn zijn drukken.
De situatie is nijpend, en met een vrouw die op instorten staat als gijzelaar kan hij ook niet veel.

Dan geeft Bacari een half bevel. Hij moet het gevecht aan gaan, wat hem niet aanstaat.
De man tegenover hem is dat wel niet heel gespierd, maar ziet eruitals iemand die vaker heeft gevochten.
Puur op instinct laat hij zich naar de andere kant vallen, terwijl zichzelf en de vrouw een kwartslag draait. Het zwaard van de man kan nu in ieder geval niks doen.
Terwijl hij met de vrouw op zich op de grond valt, voelt hij een flesje in zijn tas breken. Het glas steekt in zijn dij.

Terwijl hij de vrouw op de grond laat rollen probeert hij op te staan. Het stuk glas steek uit, het bloed drupt op de grond.
Met zijn linkerhand trek hij zijn zwaard, zijn rechter trekt het stuk glas uit de wond. Die pijn snijd door hem heen, de rilling glijden over zijn ruggegraag.
Normaal was de man al een waardig tgenstander geweest, maar zo werd het helemaal lastig.

Met een rustige beweging pakt hij zijn zwaard over, en laat het rondtollen.
"Zo, Zullen we nu eens kijken of de adel ook echt blauw bloed heeft" zegt hij stoer.

:Anima Tell:
Elette was ondertussen teruggekomen, Talos had ze niet kunnen vinden. Elette zag hoe Elina bijna op de grond viel. Ze zag hoeveel moeite het kostte om overeind te blijven. Zelf had ze het ook niet makkelijk, maar voor haar gevoel ging het veel makkelijker dan dat het bij Elina ging. Elette vloog weg om water halen. Een glas water zou Elina nu wel willen.

Met het glas water in haar handen vloog Elette naar Elina. Ze gaf het aan haar. Terwijl Elette Elina goed in de gaten hield, wist ze wat Elina van plan was. ‘Elina, doe het niet. Het is niet slim om dat te doen! Athios zou misschien wel woedend op jou worden. Denk ook aan jezelf, je kan bijna niets meer. Oh Elina, doe het niet.’ Wanhoop overviel haar. Misschien overdreef ze, maar haar gevoel was nu eenmaal zo. Ze kende Jareth niet, dus inschatten hoe hij zou reageren kon ze niet.


Elina was blij met het water dat ze kreeg. Ze spoelde even en dronk de rest gewoon op. Daarna draaide ze zich om. Niet helemaal bewust van wat de gevolgen eventueel zouden kunnen zijn. Alleen Elina wilde Athios niet kwijt. Hij zei wel dat hij zich goed voelde, maar Elina geloofde het niet, hij kon gewond raken door Jareth. Dus Elina zette haar plan door. Ze hoopte dat Athios het zou begrijpen en in actie kwam. Als hij het niet begreep, hoopte ze dat ze de kans kreeg om het uit te leggen. Athios zou moeten weten dat ze dit nooit zou menen. Athios zou moeten weten dat hij haar alles was, maar het leek alsof ze geen keus had. Zij was toch altijd de gene die mensen moest helpen? Wat ze nu deed, was alleen maar voor problemen zorgen.

Ze liep, misschien was het meer wankelen, naar Jareth toe. Hij was richting Athios gelopen, hij eiste een gevecht. Ze stond nu achter Jareth, het leek erop alsof hij haar niet had gehoord. Elina zocht oogcontact met Athios. Ze hoopte dat hij zou kunnen lezen wat ze wilde bereiken met hetgene wat kwam. Haar doel was genoeg tijd winnen, zodat Athios of Lady Catharina Jareth aanviel. Ze hoopte echt dat het niet verkeerd uit zou pakken, maar eerst haar veiligheid. Ze pakte Jareth vast, draaide hem om. Ze stond nu voor hem. Haar gezicht ging dichter naar het gezicht van Jareth. Lang kon ze niet wachten, want dat zou mogelijkheden voor Jareth bieden. Nu had hij geen keus. Haar mond raakte de zijne. Ze zoende hem.

Bacari had Aye neergestoken en Athios kon dat niet bevatten. Net toen hij Bacari een dreun wilde geven kwam Jareth zogenaamd heldhaftig naar hem toe en eiste een gevecht. Hij grijnsde. Hij was dan wel verzwakt, vechten kon hij zeker nog wel en hij wist bijna zeker dat hij meer vechtervaring had als de jongeman tegenover hem, maar toch wilde hij hem niet onderschatten. Hij hoopte dat zijn vele jaren schermen in de landgoedtuinen, tegen Jaques die eigenlijk ook een schermmeester was, zijn vruchten af zouden werpen. Athios moest de dode Aye even later voor wat hij was, hij was helaas toch niet meer te redden en zijn soldaten zouden hem wel komen wreken. Maar net toen Athios een uithaal wilde doen naar de Vincenzaman gebeurde iets wat hij in zijn grootste nachtmerries nog niet had durven 'dromen'. Ze keek hem eerst aan, ja, dat wel maar hij vroeg zich af waar hij dit nou aan te danken had, had hij haar niet genoeg beschermd? Hij wist het niet, maar toch, hij zette de aanval in, als een opholgeslagen stier hakte hij op de Vincenzaman in, niet wetend of de slagen effectief waren of niet.
Na de vele uithalen hield hij abrupt op. 'Jij je zin Vincenza-smiecht, je hebt gewonnen. Laat Bacari je maar prijzen.' zei hij droogjes en op zo'n manier dat er eigenlijk op moment niks eervols was om van hem te winnen, ook al was hij een senator. Hij duwde de aanwezige Babylonische wachten die de uitgang blokkeerden aan de kant en liep naar buiten. Hij had tijd voor zichzelf nodig en moest tot rust komen. Had hij zich dan toch vergist in Elina? Hij besloot er maar even niet aan te denken. Hij sprong op zijn paard en liet het vooruit draven, met geen duidelijke bestemming. Hij reed langs de Egyptenaren en Babyloniërs die net alle schatten uit de tempels haalden en vervolgens door de poort de stad uit, de woestijn in. Één keer keek hij achterom omdat er toch ergens een gevoel in hem drukte dat hij iemand misde en die persoon was Elina. Daarna gaf hij zijn paard de sporen om naar Egypte te reizen.

Voordat hij het door had, stond de vrouw weer voor hem. Haar gezicht kwam dicht naar het zijne. Toen pas viel het hem op hoe mooi haar ogen waren. Ogen die straalde, ogen die leefde. Langzaam drukte ze haar mond op de zijne. Haar lippen voelde zacht, haar ogen sloten zich. Terwijl een arm om haar rug legde voelde hij dat er iets niet klopte.

Zijn ogen schoten naar degene die hij net had uitgedaagd. Met een ruk trok hij de vrouw opzij.
Nog net kon hij de eerste slag van het zwaard afweren. De klap dreunde door zijn lichaam, en waar het glas in zijn heup had gezeten voelde het alsof er duizenden messen zijn lichaam binnen werden gestoken.

De slagen volgde elkaar rap op. Elke keer vol kracht, zonder gedachten. Maar zo snel dat Jareth niks anders kon als afweren. Toen kwam het moment, het moment dat hij net te laat was. Het enige wat hij nog kon doen was zijn arm ervoor gooien. De pijn van het staal door zijn vlees was vreselijk. Gelukkig ketste het zwaard van zijn bot af.

Op dat moment stopte de man. “Jij je zin Vincenza-smiecht, je hebt gewonnen. Laat Bacari je maar prijzen.'” waarna hij naar buiten liep. Door de spot in de man zijn stem kon Jareth het niet laten om de man na te roepen. “Mijn vrouw ruilt me in ieder geval niet in voor een ander” Riep hij de man na. Dat moest hij zeker hebben gehoord.

Daarna zakte hij door zijn knieen, met een hand op zijn bloedende arm.

Elina werd opzij geduwd. Hierbij verloor ze haar evenwicht en viel ze op de grond. De kamer om haar heen was nu een bende. Ze bekeek alles, maar wel vluchtig, ze zocht al snel naar Athios. Had ze hem nu nog meer in gevaar gebracht? Athios had Jareth wel proberen aan te vallen, gelukkig.

'Jij je zin Vincenza-smiecht, je hebt gewonnen. Laat Bacari je maar prijzen.' Elina dacht pijn in Athios’ stem te horen. Zijn blik bevestigde het alleen maar. Zelfs zijn reactie bevestigde het, de manier van lopen en hoe hij iedereen opzij duwde. Elina kreeg een brok in haar keel, de tranen sprongen in haar ogen. De kamer werd wazig. De mensen die zich in de kamer bevonden, kon ze niet meer zien. Het bed waar ze naar verlangde, was niet meer dan een paar grove lijnen.

Ze was niet van plan om het te laten zien aan de anderen, haar verdriet. Een vlaag van misselijkheid overviel haar, maar deze keer kon ze het nog binnen houden. Veel zou er trouwens ook niet uitkomen, want ze heeft de laatste tijd niet veel gegeten. Elina wilde Athios achterna, maar het was haar plicht om mensen te helpen. Een laken pakte ze van het dichtstbijzijnde bed. Haar gezicht was nu naar beneden gericht. Ze slikte. ‘Ik zou jullie vriendelijk willen verzoeken om deze kamer te verlaten. Jareth en Lady Catharina zijn toegestaan, meer niet.’ Er kwam geen reactie. Niemand kwam in beweging. Elina rechtte haar rug en keek bevelend naar de rest. ‘Het is niet dat jullie alles maar aan jullie laars kunnen lappen. Het was geen vraag, het was een bevel. Een beetje respect zou toch wel mogen? Even mij de rust gunnen. Als er zo nodig wat uitgevochten moet worden, dan komt dat wel, maar nu niet. Dus opzouten!’ Elina dacht dat ze wel duidelijk genoeg was.

Met het laken in haar handen, liep ze met snelle kleine stappen naar Jareth. Het tolde om haar heen, maar ze wist Jareth te bereiken zonder te vallen. Eenmaal bij hem knielde ze. Ze zweeg. Haar handen trilden een beetje. Praten wilde ze niet, haar stem zou trillen. Zolang ze naar beneden keek, zou de man het niet merken. De arm van Jareth pakte ze beet, zijn hand duwde ze weg. Met grote ogen keek ze naar de wond, het zag er niet goed uit. Ze bond een deel van het laken om zijn arm. Ze was van plan om opzoek te gaan naar een dokter, die kan er wat beters van maken. Eten zou ze dan ook gelijk zoeken. Het weinige eten had haar ook wel verzwakt. Elina dacht dat ze haar stem wel weer onder controle had. ‘Je moet er zo wel even naar laten kijken.’ Ze knikte naar zijn wond. ‘Probeer ook wat te eten en te drinken.’

Elina probeerde op te staan. Jareth zou zich zelf wel kunnen redden, had ze bedacht. Nu moest ze achter Athios aan. Ze moest met hem praten, ze moest het uitleggen en hem nog iets extra’s vertellen. Bij het opstaan verloor Elina opnieuw haar evenwicht. Ze zocht naar steun, maar kon het niet vinden. De kamer tolde, de vloer kwam dichterbij. Dit keer was de grond minder hard. Ze had niet door dat ze op Jareth viel. Helaas kwam haar hoofd wel tegen de vloer. Dat kwam behoorlijk hard aan. Pijn voelde ze niet, heel haar lichaam deed al pijn. Dit was de druppel die de emmer liet overstromen. Het werd zwart voor haar ogen.

Zand. Dat was het en niet meer. Een eindeloze vlakte met zand en dan die hitte. Athios' keel was kurkdroog en hij moest met zijn tong telkens weer zijn lippen bevochtigen om te zorgen dat ze niet zouden losbarsten van de hitte. Hij kon alles wat er was gebeurt nog steeds niet bevatten. Op de een of andere manier gaf hij de twee Vincenza's de schuld. 'Die Vincenza's zullen op een dag hun man met de hamer wel tegenkomen.' zei hij kwaad met een gortdroge keel tegen Aramis die naast hem liep. De stier snoof. Aramis was, typisch zoals een stier was, boos op alles en iedereen, op bijvoorbeeld de wachters die niets deden, op Aye, dat hij de jongeman's hoofd er niet direct had afgehakt en natuurlijk op de twee Vincenza. Alles in Athios' lichaam was zo droog dat hij niet eens een traan kon laten, ze zouden opdrogen voordat ze überhaupt zijn ogen hadden verlaten. Opeens pakte Athios zijn boog en legde een pijl op de pees, hij bevestigde ook een briefje aan de pijl die gericht was aan de Babylonische koning, er stond in, in naam van Dust, de Vincenza's aanwezig in zijn stad per direct op te pakken. Na enkele seconden vuurde hij de pijl af op de karavaanroute die enkele honderden meters verderop liep, een karavaanrijder zou het heus wel opmerken en naar Babylon brengen.
Nadat hij gedaan had wat hij moest doen liet hij zijn paard verder de woestijn in galopperen, rechtstreeks naar Egypte, daar zou hij eens met de farao overleggen, Merenptah was immers een goede vriend, misschien kon Athios de Vincenza hun wel in het hart raken: middenin Porãna, maar zo laat was het helaas nog niet.
Wat betreft Elina wist hij niet wat hij op het moment van haar moest denken. Had hij al die tijd wat over het hoofd gezien? Had Jareth dit gepland of erger nog zijzelf? Athios was radeloos maar besloot nu maar even te denken aan overleven hier in de woestijn: zijn water was bijna op en eten had hij zelfs helemaal niet bij zich. Ook steekte de wond die hij had nog behoorlijk erg. Na een uurtje nog niks gevonden te hebben werd hij duizelig en misselijk. Het duurde dan ook niet lang tot hij van zijn paard afviel en buiten westen was.

Wat er in de volgende paar minuten was gebeurt had zelfs Bacari niet verwacht. Door de commotie had Bacari wel de kans naar Catharina toe te gaan. Hij trok zijn zwaard. 'Zo vrouwtje, eens zien of we nu wél zo stoer zijn. Hoe noemde je me ook alweer?' vroeg hij met een steeds scherper wordende toon terwijl hij de punt van zijn zwaard op Catharina's keel zette. 'Tegen de tijd dat ik met je klaar ben zullen die vuile ratten jou oppeuzelen en zal ik met een lach toekijken, wat zeg je daarvan?' gromde hij met grote ogen. Toen sloeg hij 4 keer op Catharina in, maar wist niet of ze raakten, wie weet had ze zich wel ergens mee beschermt. Daarna tuurde hij naar Athios, Jareth en Elina. Hij zag Athios Jareth flinke klappen uitdelen maar liep vervolgens weg toen Elina Jareth zoende. Bacari liep naar de twee toe. 'Dit is geen spelletje!' schreeuwde hij. Na een tijdje verpleegde Elina de arm van Jareth. Bacari rolde met zijn ogen. Vervolgens beveelde ze dat hij en enkele anderen het vertrek moesten verlaten. Bacari bleef echter waar hij was. Na een tijdje was ze buiten westen en dit was Bacari kans. Hij gooide de bewusteloze Elina over zijn schouder en liep gemakkelijk de deur uit. Daar legde hij haar in zijn koets. Hij grijnsde kort en beveelde de soldaten daarna naar de markt te rijden. De mannen knikten.
Na een kort ritje kwamen ze bij de markt aan, het was relatief druk en Bacari stapte rustig uit. Daar verkocht hij, de in verhouding met anderen, de nog relatief gezond uitziende Elina aan een Egyptische koopman voor 15.000 zilverlingen. Bacari vond dat deze vrouw Jareth teveel af zou leiden van zijn werk, het leek hem daarom maar beter om haar te verkopen voor een goed prijsje dan vast te houden als gijzelaar. De koopman schudde dankbaar de hand en legde haar, in tegenstelling tot de meeste handelaar, in een comfortabele kar met honderden zachte lakens en tapijten, die hij verkocht. Aan het eind van de dag vertrok hij met zijn karavaan de woestijn in. Bacari ging inmiddels een bezoekje brengen aan het lokale stamcafé om even tot rust te komen.

-Post in overleg met Ellen gemaakt.