Na het avontuur in de Mojave Desert is Oblivios letterlijk met de ziekte meegereisd. Hij heeft van een afstand met een groep handelaren meegereisd die de ziekte hadden. Oblivios was ook met stomheid geslagen toen het zestal handelaren, waaronder twee zieken doodleuk Midnight Glade binnen gingen. Hij moest dit rapporteren aan Catharina of in ieder geval de rest van de Caelos! Ook vroeg hij zich af hoelang Lihual en Porãna nog ziekte-vrij waren aangezien dat drukke handelsplekken waren. Na een tijdje gallopeerde ook hij Midnight Glade in. De nieuwe, democratisch gekozen burgemeester, Dhr. Sadro, was net bezig met een speech voor het volk toen Oblivios binnenkwam. Oblivios bleef niet staan luisteren maar ging direct naar de kruidenier, die ook medicijnen verkocht en vroeg hem over de ziekte, doormiddel van het uitleggen van de symptomen, kennelijk was deze ziekte ook hier niet bekend. En misschien zou dit wel tot een pandemie kunnen lijden als het zo snel groeide! Hij slikte even kort van bezorgdheid. 'Oblivios, we moeten snel naar het landgoed van de Caelos, de stad is al geïnfecteerd en in deze massa vinden we die handelaren nooit.' adviseerde Ramess. Oblivios knikte, 'Daar heb je gelijk in beste Ramess.' antwoordde hij hartelijk. Samen verlieten ze de massa mensen om richting het Caelos landgoed te gaan van Catharina.

[Effecten: De ziekte heeft nu ook Terram in zijn greep, in Lihual zijn nu ook de eerste zieken opgedoken en het zal niet lang duren voordat Porãna ook geïnfecteerd zal worden.
Doormiddel van goed rondvragen en soms een aanwijzing moeten jullie personages zoeken naar degene met het tegengif. Je mag niet zelf bepalen wie het tegengif heeft(bijv een dokter), nee, dat is al van vooraf afgesproken en het zal steeds duidelijker worden]

Lady Catharina rende rond en greep alles bij elkaar wat ze kon krijgen. Ze was al een tijdje bezig en ze keek af en toe naar de kinderen die op de deken lagen en glimlachte ze toe en wist dat ze dat zouden kunnen zien. Ze was al een paar dagen ongerust en had geen idee wat ze precies moest doen, maar vanochtend was ze opgeroepen geweest. De boom had tegen haar gezegd dat ze zoveel mogelijk moest beschermen en dat ze dan moest maken dat ze naar Thin Place kwam. Alleen daar zou ze veilig zijn, want er kwamen haast geen mensen op Thin Place en meerdere mensen kenden haar plaats waar ze woonde dus vond ze het niet veilig meer. Ze wist dat haar kinderen niet dood konden gaan door de ziekte, maar zij wel en ze wilde niet dat ze haar kinderen en haar clan alleen achter liet. Ze zouden het wel moeten kunnen overleven, maar ze had geen idee hoe. Ze zag ook hoe Eros naar haar keek. Hij snapte niet echt wat ze nu precies aan het doen was en waarom ze alle bomen langs ging. Ze kon hen niet beschermen, toch? Catharina raakte iedere boom aan die in de cirkel rond haar huis stond en gaf een hoop voor bescherming door. Alleen als de boom der bomen voldoende kracht had zouden alle bomen worden gered, maar die bomen moesten wel worden aangeraakt door een lid van de Caelos clan en de boodschap moest worden doorgegeven. Gelukkig had de boom der bomen al een boodschap gestuurd. Als een lid van de Caelos clan een boom aan zou raken dan zou diegene de boodschap doorkrijgen om een boom aan te raken en de hoop voor bescherming door te geven. Eindelijk had ze alle bomen aangeraakt en rende ze naar binnen. Daar had ze haar spullen al klaar staan. Voldoende spullen zodat ze op Thin Place haar kinderen goed kon verzorgen. Ze had al zin om daar over het strand te galopperen en haar kinderen te wassen in het water van de zee. Buiten zette ze alles neer bij de deken en wenkte Eros mee naar de stallen. Ze zadelde hem op en bond het extra tuig vast. Zodra dat was gebeurd, nam ze hem mee naar de plaats waar haar kinderen lagen en pakte de spullen op en bond die aan weerszijden van de rug van Eros. Ze stopte de kinderen en de anima’s in de draagzakken en hing ze om. Ze lagen ze allebei tegen haar borstkas aan en haar pijlenkoker kon op haar rug hangen. De boog hing al standaard aan de rechterkant van het zadel en ze steeg snel op. Het huis sloeg uit zichzelf al op slot en zou niet gemakkelijk open te maken zijn. Zelfs de illusie hing nog voor de ingang waardoor vele het niet zouden kunnen vinden. Ze zette Eros aan tot een kalme galop en nam een van de zijpaadjes waardoor ze uit zouden komen bij de hoofdweg. Vandaar zouden ze snelle paadjes nemen in de richting van Thin Place. Ze begon zachtjes het slaapliedje te neuriën en stopte opeens abrupt. Ze suste Luca die begon te huilen. ‘Kalm maar, liefje.’, suste ze hem zacht. Daarna richtte ze zich op de man die ze zag. ‘Oblivios. Hierzo!’, riep ze hem toe en reed weer weg. Ze reed het bos in waar ze op een eindje bleef staan en hief haar hand op zodat Oblivios zou stoppen. Ze wist niet of hij het virus bij zich droeg en wilde niet ziek worden. ‘Hoe gaat het met je?’, vroeg ze met haar warme stem. Ze hoopte echt dat hij niet ziek zou zijn of verschijnselen zou hebben.

-Ik doe maar een paar posts mee.

Een paar dagen had Temus zich teruggetrokken voor onderzoek naar de vreemde ziekte. Hij had The Mojave Desert bezocht en was geschokt door het aanblik van de verschrikkelijke ziekte die zich langzaam verspreidde. Volgens zijn bronnen was de ziekte ondertussen al in Terram aanbeland, en het had al veel mensen in zijn greep. Enkelen waren al overleden aan de vreselijke ziekte.
Maar dat was nog maar een peulenschil van de impact van de Illness. Nog maar iets kleins.
Tempus moest in alle macht naar de leiders van de Clans toe om ze te informeren over dit gevaar. De eerste die er iets van moest weten was Lady Catharina, de hoofd van de Caelos. Deze ziekte betrof haar persoonlijk.
Met een draf liep Tempus over de paden die waren bedekt door een laagje zand die was komen overvliegen uit de Mojave Desert. In deze minuscule stofdeeltjes zat de ziekte verstopt.
Tempus walgde van het idee, en probeerde er niet aan te denken.
Dusty, zijn Anima, kon niet mee om dit alles op te lossen. Hij zat te dicht bij de grond, wanneer hij liep, en hij kon zomaar het zand inademen, met gevaarlijke gevolgen. Nee, Dusty zat nu in de boom van Claps. Een van de weinige plaatsen waar het stof niet kon komen.
In de verte zag Tempus Lady Catharina, en haar helper Oblivios staan. In een sprint was hij bij hem, en lichtelijk buiten adem vertelde hij zijn verhaal.
‘’Mijn Lady’’, begon hij met een zucht. ‘’Het is verschrikkelijk, de nieuwe resultaten van het onderzoek zijn binnen. De ziekte heeft zich momenteel al naar Terram verspreidt, en er zijn ook al signalen uit Opacare gekomen. De ziekte heeft een incubatietijd van een paar uur. Veel mensen zijn al besmet’’
Tempus sloeg zijn ogen neer, en wist maar met moeite de volgende zinnen te zeggen, die desastreuze gevolgen konden hebben voor Dust.
‘’Maar dat is nog niet alles’’ Tempus zuchtte nogmaals en keek vol verdriet de lucht in, alsof hij ergens het ‘’waarom’’ probeerde te zoeken.
‘’Dit is nog niet alles, niet alleen mensen zijn vatbaar voor de ziekte, maar ook alle flora in de wereld, de bomen zijn in gevaar’’
Tempus keek verslagen naar de grond, en durfde Catharina bijna niet aan te kijken.
‘’Gelukkig is er nog geen één ziek geworden, maar als het gebeurd dan is er geen houden meer aan, dan verspreid de ziekte zich binnen no-time en zijn we nagenoeg verloren’’
Tempus begreep niet waarom hen dit moest overkomen. Zolang bestond Dust nog niet. Moest de wereld nu al ten onder gaan aan een of andere suffe ziekte.
‘’We moeten zien te voorkomen dat de ziekte zich verder verspreid en duizenden mensen grijpt. Maar daarvoor hebben we de Caelos nodig.’’ Tempus keek doordringend naar Catharina en Oblivios.
We moeten ervoor zorgen dat de ziekte zich niet verder verspreid. ''We moeten Dust segmenteren’’
Normaal zou Tempus deze woorden niet eens durven te denken, Dust in stukjes verdelen!!!
‘’Zo creëren we veilige delen en besmette delen. Door de besmette gebieden steeds een stukje kleiner te maken, door alles te reinigen, kunnen we de ziekte misschien terugdringen.’’
Tempus wees naar de lucht.
''De bomen kunnen misschien een schild vormen, waar geen stof door kan, tenzij er een opening wordt gemaakt. Als we iedereen reinigen en vervolgens in het veilige deel stoppen, kunnen we mensen redden. Maar de besmette mensen zullen moeten blijven.’’ Tempus gezicht verstrakte bij het zeggen van deze woorden.
‘’Greenwich is een van de gebieden die nog niet is besmet, als we daar nu een schild omheen zetten hebben we een startpunt.’’
‘’Dus Catharina is het mogelijk om een schild te maken, het is een van de weinige dingen die we nog kunnen doen, en we moeten ‘’iets’’ doen’’
Iets om Dust te redden.

'Ah, ik kom rapport doen van de Mojave Desert. Ik heb het in kaart gebracht maar er is ook een vreselijke ziekte onder de nomaden.' slikte hij ernstig. 'Hoe dan, ook met mij gata het prima. Ik ben uit de buurt gebleven van die enge ziekte, het is immers niks voor mij om ziek te worden.' dat laatste grapte hij natuurlijk, want tja, hij kon het weer eens niet laten. Toen kwam Tempus aanhollen en vertelde een heel verhaal over de ziekte, Oblivios luisterde aandachtig, maar schudde zijn hoofd bij het eind van zijn woorden. 'Ik wist niet dat het ook flora betrof!? Het komt zeker omdat de Mojave Desert zo dunbebost is. Hoe dan ook, ik heb van mijn reispartner Gonzalo gehoord dat er een verhaal de ronde gaat over een man die beweert de ziekte te kunnen genezen. Waar hij woont ne wie het is weet ik helaas niet. Hoe dan ook, een schild maken is te riskant. Er zullen continu handelaren blijven reizen die de ziekte zo weer opnieuw terugbrengen, ze zijn immers over het algemeen nogal eigenwijs.' antwoordde hij filosofisch. 'We moeten vertrouwen op die man, wie het ook is, een tegengif heeft de grootste kans van slagen.' zei hij tenslotte. Daarna ging hij rustig op een houten bankje zitten om even bij te komen van alle stress rond de ziekte.

Alwin rende naar de binnenplaats in Midnight Glade, samen met zijn Anima.
''Catharina'', riep hij blij, ''Catharinaaaa''
Alwin was erg benieuwd hoe het met de kinderen ging. Hij wou maar wat graag een keer met ze spelen of knuffelen.
Hij rende op een draf naar de open plaats, en zag daar naast Catharina ook nog Oblivios en Tempus staan.
In een flits veranderde zijn vrolijkheid toen hij de gezichten zag.
''Wat is er..... Tempus, Catharina, Oblivios''
Er was vast iets aan de hand, maar wat was het.
Alwin keek naar het zand dat kringelde in de lucht. Het zag er apart uit, heel anders. Had het misschien hier ergens mee te maken.

Lady Catharina knikte ernstig op de woorden van Oblivios. Ze had al een vermoeden gehad en nu was het echt waarheid geworden. Ze kon er niets aan doen dat wist ze. Het enige wat ze kon doen was haar Godheid, de boom Allerzielen, te volgen en zo hopen dat het allemaal goed zou komen. Ze glimlachte bij zijn laatste woorden en stuurde Eros met haar benen dichter naar hem toe. Nu ze wist dat hij geen ziekte bij zich droeg durfde ze het wel aan. Ze keek op toen ze de oren van Eros zag bewegen en keek in de richting waar het geluid vandaan zou moeten komen. Tempus kwam eraan gerend. Eros ging als vanzelf verder naar achteren om de veilige ruimte te behouden. Haar mond viel open bij zijn verhaal. Dus dat was de reden geweest dat ze de bomen had moeten beschermen. Dat had de boom der bomen haar toch ook gewoon kunnen vertellen? Of deed die dat niet om haar te beschermen? Ze wist al wat er aan de hand was. Als haar was verteld dat alle bomen ziek konden worden dan zou ze alle bomen hebben aangeraakt en niet op tijd in Opacare zijn geweest. Haar mond sloot zich weer vanzelf en ze schudde nee. De bomen konden wel een schild maken, maar dat zouden ze niet doen. Dit was een natuurlijke ziekte en ondanks de vele verliezen zouden de bomen niet kunnen inzien waarom het beter zou zijn. Als het erop neerkwam dan konden ze best egoïstisch zijn, maar wie was dat nu niet? Op bepaalde momenten was iedereen egoïstisch te noemen en ze snapte de bomen dan ook. Dat was haar taak, haar roeping. De willen en wensen te vertalen voor de gewone mens. En ze daarmee helpen. Helpen om een goed leven te leiden. Ze knikte op de woorden van Oblivios. ‘Het spijt me, Tempus, maar ik zou de boom Allerzielen nooit kunnen overtuigen om een schild te maken. Het zou te veel energie kosten om vervolgens toch te falen. Ze zouden een schild kunnen maken waarbij slechts enkelen zouden kunnen reizen tussen de schilden en de rest zou vastzitten, maar dan kun je beter meteen vragen of je dood wilt gaan.’ Catharina kwam iets dichterbij en keek van boven op Tempus neer. ‘Ik kan je helaas hierbij niet helpen. Ik heb verantwoordelijkheden die hoger en groter zijn dan deze ziekte. Ik moet terug naar mijn residentie om de bomen daar veilig te stellen.’ Hierbij draaide ze zich naar Oblivios toe. ‘Heb jij trouwens al het bericht doorgekregen? De boom Allerzielen heeft een bericht doorgestuurd naar ieder Caelos lid. Raak een boom aan en je krijgt het bericht door.’, zei ze duidelijk. Het waren weer de oren van Eros die bewogen waardoor ze de andere gestalte opmerkte. Ze glimlachte en stak haar hand uit naar de jongen die duidelijk verward was. ‘Tempus had een klein probleempje, lieverd. Er is niets aan de hand dat je zou moeten weten.’, zei ze tegen Alwin. Hij hoefde niet ongerust te worden vanwege deze situatie. Hij zou er toch niet zoveel aan kunnen veranderen. Ze stapte van Eros af en liep op Alwin af. ‘En vertel.. Hoe gaat het met je?’, zei ze met een glimlach die nooit verdween als ze met hem praatte. Hij was net zoals haar eigen kinderen een kind van de bomen en als Domina beschouwde ze iedereen als haar kinderen. Zelfs Oblivios die veel ouder dan haar was. Dat was een van de trekjes die met de taak kwamen. Het was een levenslang beroep. Iets dat je nooit weg zou kunnen gooien of aan de kant zou kunnen schuiven en ze hoopte maar dat Ramona de taak op een gegeven moment over zou nemen. En anders zou Luca het misschien ook nog wel over kunnen nemen. Alles zou kunnen nu ze twee kinderen had gekregen.

Tempus was gekweld door het vreselijke antwoord van Lady Catharina. De bomen zouden niet kunnen helpen. Maar waarom niet.
Het was waarschijnlijk teveel gevraagd.
Ergens snapte Tempus het ook wel.
Hij keek naar Catharina die lichtelijk bezorgd leek. Ze moest terug naar haar residentie in Opacare om daar de bomen veilig te stellen, en hij moest terug om de bomen daar te redden, in het speciaal de Claps boom.
Het zou een ramp worden, wanneer deze boom besmet zou raken, een regelrechte ramp. Het mocht daarom ook niet gebeuren.

Toen keerde Tempus naar Oblivios.
''Weet jij waar we heen kunnen om het medicijn te vinden, het moet snel voordat het te laat is''
Tempus keek op naar de lucht, voor de zoveelste keer. Hij hoopte dat zijn valk eraan zou komen met goed nieuws, maar deze was nergens te vinden in de lucht.
Tempus schudde met zijn hoofd en wuifde de enge gedachten weg, die in zijn hoofd zaten. Eerst die verdorven koning, en nu dit. Het geluk stond niet bepaald aan hun kant.

Oblivios knikte op de woorden van de Domina. 'Jazeker, binnenkort is het Aprilritueel. Hopelijk raken de bomen in Opacare niet besmet...' antwoordde hij ernstig. 'Volgens Gonzalo kwam de man uit Lihual of Porãna. Ik weet niet welke van de twee, aangezien het gerucht in verschillende monden vervormd kan zijn geraakt.' gaf hij als antwoord op Tempus' vraag. 'We zullen diverse groepen moeten versturen naar de twee landen om de man te vinden die het medicijn heeft, alleen dan valt Dust te redden.' zei hij nog met een peinzende uitdrukking. 'We hebben geen tijd te verliezen, we moeten groepen verzamelen en op zoek gaan naar die man!' kraaide Ramess opeens. Ook de feniks kreeg het benauwd nu die ziekte zo dichtbij leek. Oblivios keek vervolgens vragend naar Tempus en Catharina, wat zouden zij doen?

Tempus schuifelde zenuwachtig heen en weer. Hij was bang dat straks heel de wereld vol zou liggen met de ziekte.
Iedereen zou dood gaan.
''Oblivios, we gaan je idee uitvoeren, er moeten mensen onderzoeken waar de man met het medicijn is. Hij moet het medicijn geven, anders zal hij worden gearresteerd.
Tevens sluiten we de grenzen vanaf nu. Iedereen moet blijven op zijn deel. Mijn Magisteriumleden posten bij de grenzen en sluiten alle wegen af.
Niemand zal nog kunnen wijken. Het enige probleem is Fernum. Dit gebied is niet van ons, en we kunnen hen niet beschermen.''
Tempus keek naar Oblivios, en vervolgens naar Catharina. ''We moeten het Aprilritueel uitvoeren in Opacare en daar de bomen veiligstellen, is dit mogelijk??''
Tempus keek verstrakt.
Dit was een van de meest erge beslissingen die er kon worden genomen. Verdeeldheid tussen de landen.

Oblivios slikte bij Tempus' woorden. Het was waar: de landen waren nu verdeeld. 'De Nigris zijn niet het enige probleem vrees ik, de Vincenza maar ook de inwoners van Lihual zijn een onafhankelijke volkeren, ik denk dat ze niet naar het Magisterium zullen luisteren. Maar we kunnen het altijd proberen.' antwoordde hij zorgelijk. Hij staarde naar het zuiden: daar zou ergens de sleutel tot de genezing van Dust liggen. Zijn ogen schoten de omgeving door opzoek naar een aanwijzing die misschien kon bevestigen dat het medicijn daadwerkelijk in het zuiden te vinden was, maar zoals te verwachten was er geen dergelijke aanwijzing. 'We moeten groepen maken en vertrekken en snel ook!' ging hij ernstig verder. Oblivios werd nu een beetje ongeduldig, hij moest en zou wat doen voor Dust!

Nog trillend en shakend, van wat er een paar uur geleden is gebeurd, liep Ash naar Midnight Glade, om daar verhaal te doen van de rare ziekte die er aan de hand is.
Het bleef maar doorgaan, zonder stop. En veel mensen waren ziek. En ook hij had zich wel eens beter gevoeld. Hij had een nare hoest opgelopen, en was een beetje slecht ter been. Ook zag hij er wat witjes uit. Ash hoopte niet dat hij die ziekte ook te pakken had.
Hij had vreemd gekeken toen de grenzen opeens werder gesloten door een grote muur van blauw magie. Het zag er gevaarlijk uit, en waarschijnlijk was de ziekte dat ook. Hij was nog optijd in Midnight Glade. In de verte zag hij een aantal mensen staan, hij voegde zich erbij, en mengde zich in het gesprek.
''Is er een ziekte aan de hand hier'', vroeg hij.
''Wat is het, want ik zie het overal'' Ash moest moeite doen om niet te kuchen, want anders zouden ze hem niet vertrouwen en hem hier laten. Maar hij moest en zou een medicijn helpen vinden.


Trust voelde zich walgelijk, en keek naar de Anima's die rond hem stonden.
Een vurige vogel keek hem aan. Trust keek op, en zag dat zijn wederhelft moeite had met Niet Kuchen. Ook hij zou liever op de grond gaan liggen slapen, maar dat kon nu niet. Ze moesten dit oplossen.