Aaliyah haalde diep adem, en stapte de straat op. Na een maand of twee, drie in het bos te hebben gebivakkeerd vond ze het wel weer eens tijd worden om haar gezicht weer te laten zien. Ze had al eerder een lange tijd afgezonderd geleefd, en toen was haar comeback niet echt geweldig uitgepakt. Het was erop neergekomen dat er een hoop stinkende zooi over haar en Afraima heen was gekomen. Ze zou er wel voor zorgen dat zoiets deze keer niet weer zou gebeuren. Voorzichtig begon ze te lopen, lettend op elk mogelijk ongeluk. Voorzichtig liep ze een winkeltje in dat fruit verkocht. Ze keek even rond en haar oog viel op een stel aardbijen. Ze pakte er wat, rekende af en liep het winkeltje weer uit met haar pas verworven buit. Ze nam een hap van één van de vruchten en bedacht dat het het lekkerste was wat ze ooit had geproefd, helemaal na een paar maanden leven van wild en wat bessen. Toen haar aandacht voor haar omgeving dat ene moment verslapte, besloot een kei eens voor haar voeten te liggen. Aaliyah, die nog altijd niet oplette, stootte met haar voet tegen de steen en viel languit op de straat. Afraima kwam bezorgt naar haar toe, maar toen zag ze Aaliyah’s blik en begon spontaan te lachen. Aaliyah was inmiddels recht op gaan zitten, en keek beteuterd naar de aardbeien, die helemaal waren geplet door haar val. Even keek ze Afraima boos aan omdat ze om haar lachte, en richtte toen haar blik weer op de aardbeien. Zo bleef ze zitten, tot ze achter zich voetstappen hoorde. Met een ruk draaide ze haar hoofd om, en keek nog steeds met een licht beteuterde uitdrukking omhoog naar degene die bij haar stond. Ze kon het gezicht van diegene niet zo goed zien, aangezien ze tegen de zon in moest kijken.

Tempus was weggelopen. Waarom was iedereen zo suf. Ze haatte die mensen. Nooit een keer precies doen wat ze van hen verlangde.
Toch was ze wel blij dat ze nu in Tempus lichaam zat. Haar drankje had dus toch geholpen. Nu moest ze er nog voor zorgen dat iemand die Tempus kende haar ging helpen met het overnemen van het Magistrerium, zonder dat iemand het doorhad.
Ze zag een vrouw, het was Aaliyah. Tempus liep op haar af en groette op de manier zoals Tempus zou doen.

-even voor de duidelijkheid, Diadorah en Tempus zijn van ziel gewisseld-

Toen Aaliyah haar hand boven haar ogen hield ter bescherming tegen de zon kon ze eindelijk zien wie ze voor zich had. Tempus groette haar en zij groette vriendelijk terug, blij om eindelijk weer een bekend gezicht te zien. Moeizaam stond ze op, en klopte het stof van haar jurk. Ze zuchtte hoorbaar en wierp nog een laatste blik op de aardbeien. Ze lagen erbij als zielige hoopjes prut. Toen richtte ze haar blik weer op Tempus. “En, is er nog wat bijzonders gebeurt in de tijd dat ik weg was?” Vroeg ze hem. Ze was eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat ze allemaal gemist had.



-sorry, beetje kort-