The Illness, In The Sand.

De warme lentebries woei wat zand omhoog. Het water in de Mojave Desert was volledig opgedroogd en de planten waren dor.
Ondanks de hitte hing er een kille sfeer in de lucht. De sfeer van de aankomende dood.



In de verte verscheen een meisje aan de horizon, die, al strompelend, het einde van het zand probeerde te bereiken. Haar gezicht was ingevallen en haar ogen waren gebroken. Er hing een waas voor, een mist van kleine stofdeeltjes die glommen in de hitte.
De vrouw tolde rondjes en zei onverstaanbare woorden. Het vreemde aan de vrouw was de rare bleekblauwe huid en de aparte droge hoest.




Ookal was de grens van de Mojave Desert bijna bereikt, de vrouw wist zich geen raad meer. Ze knielde op de grond, en haalde een harig voorwerp uit haar zak. Het was een klein muisje, die in een bolletje in elkaar lag. Het was aan het trillen en de haren vielen langzaam uit. Een vreselijk gezicht.
Het meisje zei wat lieve woordjes, die niet konden worden vertaald. Toen streek ze haar hand langs het kleine muisje, die wakker werd uit zijn slaap. Met kleine kraaloogjes keek het naar de vrouw, wiens ogen haast onzichtbaar waren geworden.
Over het spitse neusje van het kleine diertje rolde een traan. Puur van verdriet en pijn.
Toen werd het muisje neergezet op de grond.



Het kleine meisje hief haar hoofd op naar de hemel, waar de zon in al zijn triestheid nog steeds brandde.
‘’Danku’’, schreeuwde ze plots. ‘’Danku voor deze prachtige wereld, danku voor dit leven’’
‘’Dank je Dust’’, was de kleine fluistering in haar stem.
Toen zakte ze in elkaar. Haar gezicht kwam neer in het warme zand, die de bleekheid een beetje verborg. Het kleine, totaal uitgemergelde meisje, ademde zwaar en keek recht vooruit.
Toen hief ze zich nog één keer omhoog, en keek me recht aan.
‘’O, wat is het mooi, dat is het, ik wist het’’ Het laatste leek meer op een fluistering.
Toen was het stil. Slechts alleen de wind woei, en maakte mooie vormen in het zand.
Het kleine muisje rende naar het meisje dat in het zand lag, met open ogen en mond.
‘’Tot snel, Katy, tot snel’’
De wind nam zijn stof mee, en naarmate de tijd verstreek verdween het meisje onder het fijnkorrelige zand.
Het mysterie van het meisje werd verborgen, maar het zou niet lang duren voordat het opnieuw geopenbaard werd.

Oblivios reed op een kameel door de Mojave Desert. Het was snikheet, maar hij moest, in de naam van de Caelos maar weer eens de woestijnregio in kaart brengen en wat moest, dat moest gewoon. Ramess vond het alleen maar fijn in de brandende zon, dat maakte hem sterker, maar Oblivios had zijn Anima wel gevraagd afstand van hem te houden aangezien de vogel immers warmte afgaf en Oblivios dat nu zeker niet kon gebruiken. Nonchalant nam hij wat ater uit zijn veldfles. Het smaakte heerlijk verfrissend, maar hij deed er rustig mee aan.

Opeens zag hij het silhouet van een persoon op hem afkomen, was dit een illusie? Maar de schim bleef en kwam op hem afgerend. Het was een oudere man, ouder dan hijzelf, die er heel slecht uitzag en in het haast onverstaanbare woestijntaaltje naar hem zat te schreeuwen. Oblivios vermoedde dat de man zoiets als 'help' schreeuwde maar Oblivios was niet gek en zag blauwe kringen om de man's ogen, deze man was niet alleen bijna uitgedroogd, ook ziek! Snel spoorde hij zijn kameel aan om terug te gaan, en weg waren ze. De man viel uitgeput in het zand neer. Het deed Oblivios pijn om de man achter te laten, maar er was niks dat hij eraan kon doen.

Later in het stadje Chun-Al-Sheik was het niet veel beter: er waren veel zieken en de lokale burgemeester wist er geen raad mee. Oblivios kon, nadat hij zijn voorraad had aangevuld niet veel langer blijven, het was te gevaarlijk. Hij besloot de nacht door te brengen in de Pachuza oase.

Gonzalo had besloten om verder te gaan trekken. Hij had een rustige nacht gehad de Pachuza oase, waar hij toevalg langs kwam. Toen hij wakker werd dacht hij gelijk aan Shadow, die de hele avond op wacht had gestaan. Hij stond en en riep zijn trouwe wederhelft. Binnen een paar seconden zag hij in de verte een gedaante verschijnen. Gonzalo dacht dat het Shadow was maar toen hij beter keek zag hij dat het een man was. Hij had al het vermoeden dat hij niet alleen in de bloedhete woestijn was. Toen Gonzalo snel zijn kruisboog pakte, voor het geval dat. Zag hij dat de oude man doodziek was. De man was helemaal wit en zijn ogen waren half weggevallen. Gonzalo kon zien dat de man er slecht aan toe was en dat hij binnenkort het loodje zal gaan leggen.

De man begon opeens verschikkelijk te hoesten en hyperventileren. Gonzalo vertrouwde het niet helemaal en deed een paar stappen terug. De man niet rustig in de richting van Gonzalo. Gonzalo waarschuwde de man dat hij niet dichterbij moest komen, anders zouden er gewonden vallen. Maar de man bleef maar doorlopen. Gonzalo gaf de man een waarschuwing en schoot een kruisboogpijl vlak voor de voeten van de man ik het zand. Opeens viel de man voorover in het warme zand. Gonzalo schrok maar durfte niet dichterbij te komen. Na een tijdje gekeken te hebben naar de kreperende man, kon hij hem daar niet zo laten liggen. Hij kon zien dat de man verschikkelijk veel pijn had. Met veel tegenzin maakte hij een einde aan het lijden van de oude man. Hij schoot zonder te kijken een pijl door zijn hoofd.

Gozalo was zo geschrokken van het rare incident, dat hij even rustig ging zitten. Toen hij zat zag hij dat Shadow eraan kwam lopen. 'Wat is hier gebeurt' vroeg Shadow verbaast. 'Ik weet het niet Shadow' zei Gonzalo rustig. 'Voor dat ik iets kon doen kwam er een oude man aan lopen, die binnen een paar minuten halfdood in het zand lag. Ik kon hem niet laten lijden, dus heb ik hem uit zijn lijden verlost'.

Nadat Gonzalo een tijdje met Shadow gepraat had, besloot hij dat het beter was als ze verder gingen met hun reis. Toen ze alle spullen hadden ingepakt en nog niet eens één minuut liepen. zagen ze een man onder een palmboom liggen. "Het was Oblivios"

Verschrikt rende Tempus door de Mojave Desert, om de mensen te waarschuwen. Per uil had hij een bericht gekregen, dat er een of andere ziekte heerste in de pas gevormde woestijn, en ziekte waar nog geen medicijn voor was, het had een incubatietijd van een paar dagen, en had vreselijke symptomen. De mensen die hier in de woestijn waren moesten zich niet verder verspreiden door Dust, anders zou de ziekte zich verspreiden. De grenzen moesten dicht. Tempus had al wel duizend uilen gestuurd, in elke uithoek van de wereld.
Enkele Caelos hadden de bomen al beschermd tegen de ziekte, wie weet wat het allemaal zou aanrichten.
In de verte zag Tempus Oblivios staan, met een andere vreemde man. Wist hij wel wat hier gaande was, het was niet veilig. Iedereen die hier was, moest hier blijven.
Tempus rende naar Oblivios toe om hem te waarschuwen.

Rustig gapend werd Oblivios wakker. De ochtend was nog relatief frisjes. Ramess was ook weer enigzins afgekoeld en dat vond Oblivios wel fijn. Toen hij rond keek zag hij plotseling Gonzalo en Shadow op een zandduin staan, hij vroeg zich af wat hun hier deden. 'Hey Gonzalo en Shadow, wat doen jullie hier?' schreeuwde hij. En nog geen minuut later zag hij Tempus lopen, op een afstand van naar schatting 200 meter. 'Zie je dat Ramess, het wordt druk in de woestijn.' grapte hij. Ramess knikte en schaterde iets als lach. 'Wat doen jullie hier allemaal, het is hier gevaarlijk, ik kwam al diverse mensen met een ziekte tegen!' riep hij naar geen van beide personen in het bijzonder.

Gonzalo was verbaast over het feit dat Oblvios ook al mensen met die rare ziekte had gezien. 'Ik kwam een oude man tegen, die er niet echt bepaald gezond uitzag. Binnen een paar minuten was hij ook dood'. Zei Gonzalo rustig. 'De man ligt er nog wel' zei shadow. Toen Gonzalo Tempus op een afstand zag lopen, vroeg hij zichzelf af waarom het opeens zo druk was in de Mojave Desert. Toem Tempus dichter in de buurt kwam, stelde Gonzalo voor om samen met Tempus en Oblivios het lijk van de oude man te gaan onderzoeken.

De ziekte groeide en groeide. Ook al was de Mojave Desert een dunbevolkt gebied, het was het broeinest geworden van een vreselijke ziekte. De lokale nomaden noemden de ziekte 'Ramanella' of ook wel 'De wraak van Raman', want Raman was de onheilsgod. Niemand wist nog waardoor de ziekte werd verspreid, maar het was sowieso erg besmettelijk en door mensen overdraagbaar. Langzaam trok de ziekte ook Terram & Lihual binnen, doordat de handelaren in de Mojave Desert waren geweest: nu begon de onheil pas echt!

[Als ik toestemming heb van Tempus, gaan we nu ook een topic in Terram aanmaken, zodat meer mensen mee kunnen doen. Aangezien veel personages niks in de Mojave Desert te zoeken hebben.]