Met haar voeten in het water en het zand tussen haar tenen, liep Vail over het strand van Terra Beach. Boven haar schitterden verschillende kleuren van stof. Naast haar hoorde ze het slaan van kleine vleugeltjes. Ze keek opzij en glimlachte naar Holin, die naast haar was gaan vliegen. “Waar zijn we eigenlijk?” vroeg ze zacht. Ze had het gevoel dat ze, als ze harder ging praten, ze het landschap hier zou verpesten.



Vragend keek ze Holin aan. “Ik heb geen idee, maar maakt dat uit?” was zijn antwoord. “Nee, eigenlijk niet, ook al zou het wel fijn zijn als hier wat meer mensen waren dan wij tweeën.” Het geluid van slaande vleugels naast haar hiel even op, waarop Vail kon uitmaken dat Holin verbaast was. “Waarom zouden er meer mensen moeten zijn?” vroeg hij. Alsof hij dat niet wist. “Omdat ons geld alweer bijna op is.” Zei Vail. “Dan had je maar bij je ouders moeten blijven.” Altijd weer die opmerking als hun geld weer bijna op was. “Mag ik dat niet zelf weten! Anders ga jij lekker terug, blijf ik wel hier!” viel ze tegen hem uit. Kalm keek hij met zijn kleine oogjes naar haar. “Als ik weg zou gaan, zou jij nooit weten waar je bent, en boven al zou je me missen.” Dat was waar en Holin wist dat. Vail keek koppig voor zich uit en ging sneller lopen. Achter haar hoorde ze dat het zachte gezoem van de vleugels van Holin versnellen.



Achter haar vloog Holin, die haar probeerde in te halen. Toen hij bijna bij haar was, ging ze nog sneller lopen. Ze wou even van Holin af zijn, even echt alleen zijn. Ze was niet vaak alleen, en als ze het wel was, dan was dat omdat Holin een mooi bloem had gevonden waar hij dan als een gek naartoe vloog. Het bleef een Kolibrie. Toen ze dacht dat Holin het begrepen had, ging ze in het natte zand zitten. Gelijk zat het witte jurkje wat ze aan hat gehad onder de modder. Het kon haar weinig schelen. Mensen gaven meer geld als ze er ook nog arm uitzag, dan als ze is een stralend wit jurkje zat de bedelen. Ze keek waar Holin bleef, en zag het licht weerkaatsen op zijn lijfje zo’n 100 meter verderop. Ze zuchtte tevreden. Even tijd voor haarzelf. Het duurde alleen niet erg lang, want achter haar hoorde ze voetstappen in het zand. Ze zag iets, ze moest tegen de zon in kijken en kon dus niet zo goed zien wat, over het zand lopen.

Alwin liep met kleine pasjes door het zand. Hij had even de rust nodig. Er was zoveel gebeurd in Thin Place. Die enorme strijd om het stof, het was vreselijk.
In het zilte water zag Alwin Salva dolle pret hebben. Hij was nog steeds niet moe van het spelen. Alwin vond het altijd fijn om lekker met zijn Anima te ravotten. Dan vergat hij even alles. Dan leek de tijd even stil te staan.
In de verte zag Alwin een glimmende stip, met blauw, groen en allerlei andere kleuren. De stip glom in het zonlicht. Zou het stof zijn??
Alwin versnelde zijn pas en liep richting de lichtegevende stip. Maar het was absoluut geen stof. Het was een vogel. Een hele vreemde vogel die heel vlug klapperde met zijn vleugels.
Alwin riep meteen Salva erbij. Wat zou het zijn.
Salva keek aandachtig naar het diertje.


Nog nat van het zeewater keek Salva naar het aparte, vliegensvlugge diertje, met een onwaarschijnlijk lange tong, waarmee hij in een bloem ging, en dronk.
Nog nooit had Salva zoiets gezien, het was apart.
Salva ging nog wat dichterbij om het te bekijken, volledig gebiologeerd van het kleine diertje.

Ondertussen was Alwin alweer verder gelopen. In de verte zat namelijk iemand, aan de rand van de zee. Misschien was het vogeltje wel de Anima van diegene.
Alwin stapte erop af, en zag een meisje zitten.
''Hallo'', riep hij onzeker. Hij had haar nog nooit gezien.

De iets, waarvan Vail nog steeds geen idee had of het nou een mens of een dier was, liep richting het glimmende stipje dat Holin was. Ze kon onderscheiden dat het twee schimmen waren, waarvan één langer dan de ander. Waarschijnlijk een mens en zijn anima, die Holin in de verte hadden zien glinsteren en nieuwsgierig waren wat het was, dat was wel een keer eerder gebeurt, dus Vail maakte zich geen zorgen.



Holin Begon steeds snellen te vliegen om Vail in te halen, iets wat toch niet zou lukken. Als ze het wou, kon Vail heel snel rennen, te snel voor Holin. Hij gaf het al snel op, toen hij een mooie bloem zag. Hij ging sneller vliegen, en verijkte de bloem in no time. Zijn tong rolde zich uit, en hij dronk gulzig. Net toen Holin begonnen was met drinker, kwamen er een mens en een kleine, witte tijger aan. Gebiologeerd keek de tijger naar hem en stapte iets dichterbij om het beter te kunnen zien. Holin stopte met drinken en Vloog dichter naar de tijger toe, nieuwsgierig naar de tijger. “Hallo.” Zei Holin. Hij vloog nog een klein stukje dichter naar de tijger toe, nieuwsgierig naar het dier.

Vail keek naar Holin die naar de anima toevloog. Vail zag dat de mens in haar richting begon te lopen. De mens was niet erg groot, dus het was waarschijnlijk nog een kind, net als zijn. Bij kinderen had het weinig zin om te bedelen, dus stond ze op en veegde haar jurkje snel schoon, en ging veer voorzichtig zitten. De mens was inmiddels dichterbij gekomen, en Vail kon zien dat het een jongen was van ongeveer haar leeftijd. “Hallo.” Riep de jongen onzeker. Vail had hem nog nooit gezien, maar dat maakte niet uit. Ze stond op, veegde nogmaals wat zand van haar jurk, waar nu kleine vlekjes op zaten, en liep naar de jongen toe. “Hallo!” zei ze vrolijk. “Ik ben Vail, en dat is Holin.” Zei ze terwijl ze in de richting van het glinsterende stipje gebaarde. “En wie ben jij?” vroeg ze nieuwsgierig. Het was altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen, zeker als ze ongeveer even oud waren als zij.

Het meisje had een witte jurk aan, waar enkele vlekjes van het zand in zaten. Hij schatte haar ongeveer van zijn leeftijd.
Nog nooit had Alwin een kind gezien in deze wereld, dit was absoluut de eerste.
''Hallo, ik ben Vail en dat is Holin'' Alwin glimlachtte en keek in de verte. Zijn Anima kwam aanrennen.
''En wie ben jij'', vroeg ze toen. ''Ik heet Alwin'', zei hij zacht.
''Wat is je Anima voor een dier, ik heb zoiets nog nooit gezien'' Alwin keek nogmaals naar het dichterbij komende glimmende stipje. Toen wreef hij even over de grote rode striem op zijn keel, die hij had opgelopen in Thin Place. Hij hoopte echt vurig dat hij die man nooit meer tegen zou komen.
Hij was vreselijk, zelfs voor kinderen. Niemand was veilig voor hem.
Toen keek hij naar het meisje. ''Woon je hier'', vroeg hij, terwijl hij nadacht over waar haar ouders zouden zijn.

“Ik heet Alwin.” Zei de jongen zacht. Hij vroeg wat Holin voor een dier was. “Nou, Holin is een kolibrie, een heel klein vogeltje, zoals je al wel hebt kunnen zien.” Holin vloog weer in hun richting, dat kon Vail zien aan het steeds groter wordende stipje. Alwin wreef over een rode striem in zijn nek en vroeg toen of Vail hier woonde.
"Niet bepaald, ik heb niet echt een vaste woonplaats. Ik trek gewoon wat rond.” Zei ze terwijl ze een wijds gebaar maakte met haar armen. “Hoe kom je daaraan?” Vroeg ze nieuwsgierig, wijzend op de rode striem in zijn nek. Ze wist niet of ze wel wou weten wat er was gebeurt. Het zag er pijnlijk uit. toen bedacht ze zich dat de jongen het misschien niet wou vertellen. “Je hoeft het niet te vertellen hoor, als je niet wilt.” Voegde ze er snel aan toe. Inmiddels had Holin hun bereikt en was op de schouder van Vail gaan zitten. Achterdochtig keek Holin naar Alwin. Vail tikte zacht op zijn kopje. Dat deed ze altijd als Holin op het punt stond iemand aan te vallen, en zij dat niet wou. Op haar schouder ontspande Holin zich.

Alwin kwam te weten dat het vreemde dier een kolibrie was. Daar had hij nog nooit van gehoord.
Ook had ze geen vaste woning, net als hij, ze trok rond.
De kleine kolibrie kwam hard aangevlogen.
Toen vroeg het meisje hoe hij aan de rode striem is zijn nek kwam.
Alwin sloeg een ogenblik zijn ogen neer, en begon te vertellen. Het was wel fijn dat hij het tegen iemand kon zeggen die het niet had meegemaakt.
''Nou'', begon hij. ''Laatst was ik in Thin Place. Er viel heel veel stof uit de lucht, waarschijnlijk afkomstig van het oude Babylon. Toen ik daar was, wou ik dolgraag weten wat het deed, en wat het was. Toen ik het aan het bekijken was, zag ik prachtige beelden van het oude Babylon, uit de vroegere wereld.'' Alwin zuchtte diep. ''Toen kwam er een man aan, en die greep me vast. Hij wou het stof hebben en hij wou weten wat het was, en wat het deed, maar ik wist het niet. Toen kneep hij mijn keel dicht, en ik was bijna gestikt, gelukkig had het lot me gered''
Er verschenen twee kleine traantjes in de ogen van Alwin. Salva, zijn Anima, gaf hem een kopje, als steun.
''Maar gelukkig is het nu voorbij, al het stof is nu gevallen''
''Ik heb nog wel iets meegenomen.'' Alwin pakte het popje uit zijn zak, die uit het stof was gevormd.
Het was een klein popje, gemaakt van linnen, en haar van fijne vlasdraadjes.
De ogen waren gemaakt van kiezels.
''En waar kom jij vandaan'', vroeg hij toen. ''Ik heb je hier nog nooit gezien''

De jongen vertelde hoe hij aan de rode striem in zijn nek kwam, hoe er in Thin Place stof was gevallen, hoe hij beelden zag uit de vroegere wereld en hoe er toen een man aan was gekomen en hem de keel dicht had geknepen. Vail keek vol medelijden naar de jongen, en toen ze zag dat er kleine traantjes is de ogen van de jongen verschenen, legde ze bezorgd haar hand troostend op de schouder van de jongen. Ze zag dat zijn Anima hem kopjes gaf. Holin was op de schouder van de jongen gaan zitten, en legde zijn kleine kopje tegen het oor van de jongen, als teken van bezorgdheid.



''Maar gelukkig is het nu voorbij, al het stof is nu gevallen. Ik heb nog wel iets meegenomen.'' Aandachtig keek Vail hoe hij een popje uit zijn zak haalde, dat gemaakt was van linnen, haar had van fijne vlasdraadjes en ogen van kiezels. Vail keek verbaast naar het popje. Was dat uit het stof ontstaan? Ze werd uit haar gedachten gehaald door een vraag van de jongen. “Waar ik vandaan kom? Nou, ik ben net in Midnight Glade geweest en daarvoor in de Hinglands, want daar komen veel mensen. En veel mensen is meer geld” Dat laatste floepte er gewoon uit. Nu kon ze net zo goed vertellen waarom. “Ik bedel namelijk om aan mijn geld te komen.” Beschaamd keek ze naar de grond. Het was nou niet bepaald een geweldige kostwinning. “Waar kom jij dan vandaan?” vroeg ze om de aandacht van haar ‘beroep’ af te lijden. "Waar zijn je ouders?"