Toen de groep buiten was spreidde Oblivios zijn armen. 'Aanschouw de pracht van Moo Moo Springs!' riep hij nu op een vrolijkere manier dan zo net nog in Midnight Glade. Oblivios vond de naam van de weide eigenlijk ook een best rare naam, hij noemde het gewoon 'dubbel M Springs', dat was net zo makkelijk. Toen iedereen naar zijn weten uitgekeken was gebaarde hij de groep verder te lopen. Al snel naderden ze de bosrand even verderop. Ramess was intussen al weer even vooruit gevlogen en kraaide een keer toen hij het huis van Lady Catharina al in de buurt van het bos zag liggen.

En zo liepen ze ongeveer 10 minuten verder, Oblivios had liever met kleine groepjes stilletjes erheen geslopen, maar goed, hij wist natuurlijk niet zeker of sommigen de weg wel kenden en dat risico kon hij nu niet nemen. Al hoewel, hij ergerde zich nog steeds een beetje aan het luide geroesemoes van sommige mensen. Uiteindelijk kwamen ze bij het grote wit/beige huis van Lady Catharina. Oblivios bonkte 4x op de deur in plaats van de gebruikelijke 3x die in deze streek standaard was, zo kon Catharina zijn aanwezigheid herkennen. Ook deed Ramess een keer het getjilp van een zangvogel na, wat overigens niet zo makkelijk voor hem was, om iedereen alert te maken van Oblivios' aanwezigheid.

Abigail was op door reis. Domina zou gaan bevallen en Abigail ging haar bij de geboorte helpen daar was ze nou eenmaal een vrouw voor en ze wist zeker dat Domina dat ook voor haar zou doen, Alice had haar niet tegen gesproken toen ze het plan vertelde. In Midnight Glade zouden ze een dag rusten in de herberg maar toen Abigail haar laatste drankje nam om weer verder te gaan kwam de Domina zelf ook binnen, ook de Dextra was hier. Abigail was niet opgevallen in de herberg aangezien ze achterin had gezetten maar ze had alles gehoort. Abigail wou zich er niet mee bemoeien met deze strijd. Ze hield niet van geweld maar toen de man beviel de vredes boom om te hakken en het geschreeuw van pijn van de boom hoorde balde ze haar vuisten. Een barbaar, dat was deze man. En dit kon hij niet ongestraft doen. Ze had Alice aangekeken toen de rest zich aanmelden. Abigail zei niets, ze zou eerst voor de Domina zorgen, zodat haar kind gezond te wereld kwam dan pas zal ze strijden. Maar toen ze hoorde dat de groep naar het huis van de Domina gingen besloot Abigail zich onopgemerkt aan te sluiten bij de groep. Alice stond op en ging de andere achterna toen deze naar buiten gingen ook Abigail, ze had met grote ogen gekeken naar de barbaar die zich zelf koning noemde. Ze werd er misselijk van, een walgelijke man. Alice gromde lichtjes en zelfs haar haren gingen recht op staan. Abigail legde haar hand op haar rug en schudde lichtjes haar hoofd als teken dat ze normaal moest doen, want Abigail wou hier niet opvallen maar door de lompe jongen die schreeuwde tegen de koning kwam het hele zaakje op stelten, ze moesten oppassen. Ze hoorde de Dextra roepen en zonder nog na te denken draaide Abigail zich om gevolgd door Alice. Ze snelde haar passen zodat ze in het midden liep, Alice en Abigail werden er altijd benauwd van als ze ondergronds zatten. Gelukkig was de tunnel niet lang en was het licht aan de einde van de tunnel te zien. Ookal was Abigail stil ze viel toch op tussen de andere door haar rode haren. De grond onder haar voeten voelde vochtig aan en koud aan. Opgelucht haalde ze weer adem toen ze uit de tunnel was. Het gras onder haar voeten voelde prettig aan, het kriebelde tussen haar tenen dat was een heerlijk gevoel. Met trage stappen volgde ze de andere terwijl ze goed om zich heen keek en alles in zich op nam wat hier was. Ook Alice keek goed rond want stel dat ze eens moesten vluchten dan wisten ze waar heen.

Na een lange tijd kwam er een groot huis in zicht, Abigail was verwonderd door de schoonheid van het huis. Het was een beetje in een griekse style gebouwd aan de pilaren te zien. Het geroezemoes achter haar werd alleen maar luider maar Abigail zei er niets van, al irriteerde het haar wel een beetje. Iets in haar zei dat de Domina niet alleen was in het huis. Zoekend keek ze om zich heen om te kijken of ze een spoor zag van soldaten maar dit was niet zo. Toch vond ze het verdacht, ze wierp een blik op haar Anima die het zelfde dacht als haar en haar snuit in de lucht stak om de geuren in haar op te nemen. Alice snoof en schudde uiteindelijk haar hoofd, ze rook niets slechts. Dus dan moest het goed zijn toch? Maar Alice kon natuurlijk niet de geuren in het huis zelf onderscheiden ookal was haar ruik goed de muren waren erg dik.

:Anima Tell:
Eros hoorde ze al aankomen en hinnikte even naar Catharina. Daarna liep hij zijn stal uit naar de voorkant van het huis. Daar aangekomen schudde hij even zijn hoofd. Wat was Catharina van plan? De meeste die hij zag, kende hij al ergens van, maar bij anderen was het toch echt raden naar wie het in hemelsnaam kon zijn en zich afvragen of ze wel op zouden passen. Hij had geen zin om de deur in te moeten trappen om dan het huis in te komen. ‘Oblivios. Hou ze in toom.’, was het enige wat hij zei waarna hij zich omdraaide en terug ging naar zijn plek.

Ze glimlachte naar Melodie. ‘Er komen een paar mensen. En nee, ik drink zelf ook geen koffie, maar het is lekker met heel veel honing of je kunt ook een glas water pakken.’, zei ze tegen het meisje waarna ze naar de deur liep. Het gebonk was vier keer goed te horen en ze moest lachen om Ramess die zo goed als het ging een zangvogel na te doen. Daar was hij toch echt te groot voor. Met twee handen opende ze de deur en keek nu recht in het gezicht van Oblivios. Ze stapte naar achteren en gebaarde hem naar binnen te komen. ‘De zitkamer.’ Het enige wat ze hoefde te zeggen om het duidelijk te maken. Hij wist ook waar die was dus maakte alles heel makkelijk. Nadat de laatste naar binnen kwam, sloot ze de deur. ‘Abigail. Hoe gaat het met je?’, vroeg ze terwijl ze haar richting de zitkamer bracht. In de zitkamer stonden vele luie stoelen en een lange tafels met daaraan gewone stoelen. Ze wist dat ze het niet lang vol zou kunnen houden als ze in een van die normale stoelen moest zitten en schoof een van de luie stoelen in de richting van de tafel. Daarna ging ze zitten. Haar ogen gericht op Oblivios en ze merkte dat er wat aan de hand was. Ze zuchtte geërgerd. ‘Waarom vertel je het me niet gewoon, Oblivios?’ Hij moest weten dat hij haar alles kon vertellen zelfs in deze staat. Als haar zwangerschap tenminste de reden was dat hij haar niet vertelde wat er aan de hand was.

- Niet allerbeste post.

Melodie knikte en aaide Symfonie voordurend maar toch vroeg ze zich af hoeveel mensen het waren, want een paar kon een tweetal zijn zoals een paar schoenen maar het kon ook een hele groep zijn. Ze keek naar Symfonie die haar lippen aflikte. Ja honing vond Symfonie wel wat. Melodie grinnikte en pakte Symfonie op toen ze op stond met Symfonie in haar armen liep ze naar de keuken om iets anders te pakken. In de keuken zetten ze Symfonie neer en liep ze naar het aanrecht waar ze een glas pakte, dit ging best moeilijk omdat ze zo klein was moest ze op haar tenen staan en liep daarna naar de kan die op de grote tafel stond waar ze niet bij kon. Symfonie schoof een stoel achteruit en melodie klom er op om het bij de kan te komen en vulde deze met water. Symfonie miauwde en Melodie keek naar beneden. Ze glimlachte en zetten het gevulde glas neer en keek om zich heen. Uiteindelijk zag ze wat ze zocht een kommetje. Ze klom weer van de stoel af naar het aanrecht waar ze op haar tenen ging staan om het op pakken. Maar toen ze achteruit stapte viel ze over Symfonie heen die een klagelijke mauw liet horen. Melodie viel op haar kont maar hield het kommetje goed vast. Ze keek Symfonie aan die haar eerst heel beledigd aan keek maar toen Melodie was gevallen heel schuldig begon te kijken. Symfonie begon aan haar gezicht te likken en Melodie begon te lachen, ''Stop nou,'' lachte ze.

Toen Symfonie eenmaal was opgehouden en Melodie ook het kommetje had gevuld liep ze terug naar de zitkamer waar nu ook andere mensen zatten. Haar ogen werden groter, zoveel mensen. Dat waren er geen paar en de meeste waren mannen. Wat moest Catharina met al deze mensen. Ze slikte en liep toch snel naar een stoel en nestelde zich daar. Het kommetje met water voor Symfonie had ze voor haar gezet. Gulzig begon Symfonie te drinken. Melodie keek de zitkamer rond, ze werd een beetje bang. Al deze mensen kende ze niet zo goed dus veel vertrouwen had ze er iet in aangezien ook deze mensen niet allemaal Caelos leden waren wat Caelos leden vertrouwde Melodie voor de volle 100% Misschien wel meer. Ze hoorde wat gerinkel onder haar. Symfonie schoof met het kommetje die nu leeg was. Melodie pakte het kommetje op en zetten die op tafel waarna ze snel weer ging zitten. Toen ze eenmaal zat nestelde Symfonie zich op haar schoot.

Alwin keek met grote ogen op tegen de jongen die hem plots vastgreep en hem uit zijn trance trok.
Hij zag opeens dat hij in gevaar verkeerde, wat moest hij doen.
Alwin keek hoe er veel wachters achter hem en de jongen aankwamen. Hij moest iets zien te bedenken, maar Alwin was nog een beetje versufd van de slaap.
Was dit eigenlijk wel echt, of was dit een droom. Wat was er met Midnight Glade gebeurd???
Alwin zag Salva ver voor hem uit rennen en er verscheen in de verte een huisje met grote zuilen en een rond koepel dak.
Er gingen een aantal mensen naar binnen, waaronder Abigail.
In de deuropening stond Lady Catharina, die er erg vermoeid uitzag.
De deur ging dicht,
Een beetje te laat schreeuwde Alwin. ‘’Abigail, Catharina,pas op, er komen wachters aan.
Plots werd er iets gegooid naar hen, waardoor ze op de grond vielen. De wachters kwamen er in snel tempo aan, en schreeuwden heel hard.
Alwin wist niet wat hij moest doen. Hij kon niet het huis in vluchten, want dan zouden de wachters het huis binnevallen. Ze zouden de anderen iets aan kunnen doen.

Salva zag hoe Alwin op de grond viel, en keerde snel om om hem te helpen. Hij had van veraf de geur van Alice geroken, en was daarop af gerend. Bij nader inzien toch niet zo’n goed idee.

Casper rende zo hard als hij kon, maar de jongen was best zwaar.
Plotseling voelde hij een touw om zijn benen slaan, en hij viel met een harde klap op de grond.
De wachters kwamen eraan en Casper probeerde snel op te staan.
Maar het touw was bekleed met een plakkerig spul, waarin je snel verstrikt raakt.
Hij zat in de val. Casper floot naar zijn Anima in de hoop dat hij kon helpen.

Dallas zoefde over de planten en de dorre takken heen. Zijn wederhelft had hem nodig. Hij had eerst een beetje gezocht naar eten, maar nu Casper in gevaar was, moest hij helpen.
Hij zag hoe vreemde mannen Casper oppakten en probeerden mee te nemen.
Maar dat ging niet gebeuren, hij moest en zou iets doen.
-heel kort, maar ik moet nu zo weg-

Kenshi kon de groep wat moeilijk bijhouden en was al snel wat achterop gekomen, omdat hij niet ehct opviel had bijna niemand door dat hij er niet meer bij zat en Kenshi was ook niet iemand die zou schreeuwen zodat ze op hem gingen wachten. Hij hoorde toch niet echt bij dat groepje, hij gaf niets om Midnight Glade... Maar toch, zijn anima wou dat ze hielpen. Betekende dat niet dat hij eigenlijk onbewust ook wou helpen..? De oude man klopte op de deur van een mooi, groot huis, Kenshi stond even stil en bleef vanaf een afstandje kijken hoe een vrouw de deur open deed. Duidelijk zwak en waarschijnlijk ook zwanger, aan de buik te zien. De deur werd opengehouden en de mensen stroomden naar binnen. Omdat de vrouw hem niet zag, had ze de duur al dicht gedaan. "Wil je niet naar binnen?" vroeg Kyodo met zijn lage, grommende stem, Kenshi keek zijn anima even aan en schudde zijn hoofd. Hij liep wel ergens richting het huis en ging daar een meter of 3 vandaan in de kleermaker zit zitten. Kyodo ging languit achter zijn mens liggen zodat die op hem kon leunen en sloot izjn ogen voor een korte tijd.
Kenshi hoorde een jongen schreeuwen, hij herkende de stem... "Alwin!" riep hij even luid, zodat de jongen hem zou kunnen horen, hij stond wat moeizaam op en kwma in beweging, niet zo snel als normaal, maar wel aardig snel voor iemand die gewond was. Ook Kyodo kwam in actie en voegde zich bij de schaduw van zijn mens. Kenshi trok zijn zwaard, sneed eerst het touw kapot en ging toen tussen Alwin, een jongen en de bewakers staan. "Één stap en ik dood jullie!" riep hij dreigend richting de bewakers, ook Kyodo begon dreigend te grommen. Gekkenwerk, twee gewonde wezens tegen een groepje wachters. Maarja, niemand had ooit gezegt dat Kenshi en Kyodo niet gek waren.

De deur ging openen en de zwangere Catharina verscheen in de deur opening. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht. ''Catharina, u ziet er ook uhm, goed gevuld uit.'' Zei ze met een brede glimlach. Toen vroeg Catharina hoe het met haar ging. ''Het gaat goed met mij, ik ben helemaal voorbereid om u te helpen.'' Zei Abigail trots. Ze keek even naar Alice die een paar stappen achteruit deed, ze wou niet naar binnen. Het ruikt daar slecht... hoorde ze in haar hoofd rond spoken. Abigail trok haar wenkbrouw lichtjes op. Dat is ook niet bepaald aardig om te zeggen, Alice Alice keek naar haar poten, ze wist dat Abigail gelijk had. gelukkig had de rest hun 'gesprek' niet kunnen horen.Ze richtte zich weer op Catharina en knikte naar haar waarna ze naar binnen ging ze keek naar Alice. ''Kom je Alice?'' Alice schudde haar hoofd en draaide zich om en liep weg, weg naar de stallen. Abigail zuchte en keek Catharina aan, ''Ze heeft blijkbaar geen zin om naar binnen te gaan,'' mompelde ze. De rest stroomde naar binnen en de deur ging dicht. Net toen de deur dicht ging hoorde ze iemand roepen. Het was heel vaag. Ze beet op haar onderlip en keek Catharina aan of ze het ook gehoord had. Ze liep Catharina toch achterna naar de zitkamer. Want Abigail hoorde namelijk wel vaker stemmen die niemand anders hoorde. Alleen dit keer was ze toch niet gek.

Alice liep met geheven hoofd richting de stallen totdat ze iets op haar af hoorde rennen. Ze draaide haar hoofd en zag dat Salva naar haar toe sprintten, maar zonder Alwin en ze wist dat het kleine leeuwtje nooit vertrok zonder zijn wederhelft. Dit werd al verdacht. ''Salva? Waar is Alwin?'' vroeg Alice dringend. Ze hoorde geschreeuw van ver af. Het geschreeuw kende ze vanaf het plein. Haar haren rezen omhoog en keek naar Salva die haar bang leek. Alice keek zoekend omzich heen om de richting te bepalen waar ze waren. Daar zag ze ze dan. De wachters een stuk of 5. Alwin lag samen met een andere man op de grond. Ze trok haar bovenlip op en gromde. Mooi niet dat ze Alwin pijn gingen doen. Niemand werd verwond in haar clan als zij er was. Abigail... Waarschuw de andere we hebben onverwachts bezoek... Alwin is in gevaar... Ze keek naar Salva maar begon vervolgens te rennen zoals ze nog nooit gerend had. Haar poten kwamen krachtig neer en haar witte haren glansde. Ze kwam steeds dichterbij Alwin, net als de wachters. Één van de wachters hief zijn speer op. Alice geloofde haar ogen niet, ze gromde en vloog de man aan en begon hem te bijten, Haar tanden doorboorde door zijn arm. De soldaten waren geschrokken van de onverwachten verschijning van Alice maar of dit genoeg was.

Abigail keek moet grote ogen toe en keek naar Catharina. ''Domina, dit gaat u niet zo leuk vinden. We krijgen overwachts bezoek. Ze hebben Alwin te pakken...'' Zei Abigail snel en stond op. ''Excuses, maar ik moet ze helpen.'' Na deze woorden snelde ze het huis uit.

Oblivios volgde de instructies van Catharina. 'Necdazar, heeft ook cavalerie, en niet zo weinig ook, het zal niet lang duren of de eerste verkenners of potentiële aanvallers zijn er al...' Oblivios kon zijn zin niet afmaken en toen kwam er lawaai van buiten. Enkele wachters van Necdazar zorgen voor onrust. Oblivios keek veel betekend naar Ramess. 'Aye, Aye, Sir!' zei hij voor de gein. Oblivios grijnsde. En de vurige vogel snelde naar buiten.

Het leek net of de vogel nu moest overgeven, zo'n geluid maakte hij. De wachters moesten lachen. Maar toen kwam er opeens een vuurbal in hun midden. Twee werden door de klap op de grond geslingerd, één ander had al het loodje gelegd, hij was gewoon verbrand.

Intussen had Oblivios Catharina al een beetje bijgepraat maar stond opeens op. En aan zijn blik naar Catharina was te zien dat hij zich ook even wou bemoeien met de onnozele wachters. Hij kon immers niet accepteren dat ze in zekere zin het hoofdkwartier van de Caelos aanvielen. Kalmpjes liep hij naar de deur en trok die los. Hij bleef koeltjes in de deuropening staan en greep naar één van zijn werpmessen. Hij schatte de afstand in en het was mogelijk een wachter te raken. Nonchalant gooide hij het werpmes onderhands naar de wachter. Het mes kwam in het schedel van de wachter terecht en bloed gutste eruit. Het was een smerig aanzicht maar Oblivios bleef rustig. Niet dat hij hiervan genoot ofzo, integendeel, maar niemand mocht de Caelos clan tot schande maken, iets wat Catharina ook wel zou begrijpen.

Met een rustieke blik liep hij weer naar binnen en ging rustig in een zachte stoel zitten of er niets gebeurd was.

Om hem heen gebeurde erg veel, maar Kenshi zag het niet,hij was veel te druk in een gevecht met één van de wachters die hem met een speek aan probeerde te vallen. Normaal had Kenshi die man nu al uitgeschakeld, maar bewegen ging voor hem ngoal moeilijk aangezien hij weigerde voor Alwin en de andere jongen weg te gaan en ook ngo eens last had van zijn armen. Net toen hij dacht dat hij er geweest was kwam er gegrom van achter hem vandaan. Hij had geen tijd om zich om te draaien, maar bukte omdat hij er wel vertrouwen in had. Een prachtige, witte wolf was over hem heen gesprongen en beet de man in zijn arm en de man die de wolvin uit wou schakelen werd in zijn hoofd geraakt door een dolk. Dat was dan weer het voordeel van met meerdere mensen zijn, er kwam altijd wel hulp uti een onverwachte hoek. Kenshi deed een paar stappen, je kon nu duidelijk aan hem merken dat hij vermoeid was en he tniet lang meer uit zou houden.
Wat niemand zag was dat van de twee mannen die geraakt waren één het overleefd had, plotseling kwam de man overeind en stortte zich op de gewonde Ronin. Uit reflex hief Kenshi zijn zwaard, waar de bewaker uitiendelijk bovenop viel. Kenshi viel, samen met het levenloze lichaam van de man, op de grond.
:Anima Tell:
Kyodo had alles met verbazing aangezien, hij was nog naar de man die zijn mens aan had gevallen gesprongen, maar Kenshi leek alles onder controle te hebben. Het aanzicht van Kenshi, die onder het lijk lag en een vies gezicht trok deed de leeuw even in de lach schieten. Niet alleen omdat het er erg grappig uit zag in zijn ogen, maar ook omdat het voor izjn gevoel tijd was om de sweer wat luchtiger te maken. Alle bewakers waren al weg óf dood, de man met die wond in zijn arm was weggevlucht, samen met een andere man die hem ondersteunde en de andere drie waren dood.


"Ha, ha, ha." lachde Kenshi sarcastisch mee, hij probeerde de man van zich af te krijgen maar had er de kracht niet meer voor. "Wat dacht je van te stoppen met lachen en me te helpen?"

:Anima Tell:
Kyodo stopte meteen met lachen en duwde het lijk van zijn mens af, die holp hij ook direct overeind. "Sorry dat ik het zeg, maar je ziet er niet uit." zei Kyodo eerlijk, Kenshi's kleren zaten onder het bloed en de modder en zijn haar stond alle kanten op.

Catharina glimlachte naar Abigail. Ze kon haar grapjes best hebben, want ze wist hoe ze eruit zag en hoe dik ze was geworden en dan drukte Abigail het nog zwak uit. Eenmaal in de stoel keek ze toe hoe iedereen plaats nam en hoe Oblivios haar bijpraatte. Die hoeveelheid cavalerie was ongewoon en kon hier niet zomaar komen. Er was maar één manier waarop die er zou kunnen komen en ze was verbaasd dat niemand het had gemerkt. Haar ogen schoten naar Abigail toen ze haar excuses maakte. ‘Breng zij die buiten zijn maar meteen hiernaartoe en sluit dan de deur. Als ze het dan nog wagen om mijn land op te komen dan gaan ze te ver.’, zei ze scherp. Ze kon het niet tolereren dat iemand zonder haar toestemming haar land opkwam en haar daarmee ten schande wilde zetten.

Het verbaasde haar niet dat ze Oblivios op zag staan en bleef zelf rustig zitten. Ze kon nu niets doen en Oblivios kon het makkelijk zelf aan. Ze draaide zich juist naar Melodie toe en keek toe hoe ze met Symfonie zat te spelen. Een blik naar haar deed haar glimlach al weer terugkomen en tegen de tijd dat Oblivios terugkwam, kon ze weer voldoende op hem concentreren. De glimlach werd breder bij het zien van zijn handelingen. Dat vond ze nu echt geweldig zoals hij deed. Alsof niets hem kon verstoren in zijn rust. Nu, echter, gleden haar ogen naar Abigail die de anderen mee naar binnen nam. Eén blik op hen en ze stond verontrust op. Ze hielp Alwin op een stoel en legde haar handen om zijn wangen en keek hem goed aan. Voor zover ze kon zien was hij niet gewond, maar wel goed geschrokken. ‘Melodie. Wil jij voor Alwin ook een glas water halen?’, vroeg ze zacht. Daarna liet ze haar blik glijden over de andere twee. Een van hen kende ze licht. Kenshi als ze het goed had, was wel gewond. ‘Kenshi? Ben je gewond?’, vroeg ze toch maar voor de zekerheid. Haar handen hield ze bij zich, want misschien kende hij haar niet en zou hij zich bedreigd voelen.

:Anima Tell:
Eros had rustig gewacht totdat het gevecht over was en had daarna een voor een de mannen weg te slepen. Dieper het bos in en daar stapelde hij ze op elkaar. Daar zouden ze blijven liggen totdat Catharina met vuur zou komen en ze hen konden verbranden. Ondanks alles verdienden ze wel een begrafenis. Daarna ging hij terug naar de stal waar hij Alice al weer vond. Zonder iets tegen haar te zeggen, ging hij in het stro liggen.

Het gerucht dat er mensen tegen de nieuwe koning in gingen deden al de ronde. Zelfs de koning zelf had dit in de gaten. Op dat moment verscheen er een mysterieuse vrouw bij de poort, ze zat op een zwarte fries maar geen hoofdstel en ook geen zadel. Haar zwarte haren wapperde onder haar cape vandaan. De wachters van de poort keken de vrouw verbijsterd aan, de vrouw op het paard was beeldschoon, haar fel blauwe ogen waren gericht op de man voor haar. De zwarte fries brieste. ''Wie bent je?!'' Riep de poortwachter. ''We willen geen buitenstanders in Midnight Glade.'' Haar ogen gleden over de man heen die haar had aangesproken, ze snoof. ''Ik ben nog altijd een U voor jou, jochie..'' Sprak de vrouw ijzig. ''Ik ben Lady Lavinia Kayla Lithium..'' sprak ze met geheven hoofd. haar stem was mysterieus en had een mystieke klank in zich waardoor de rilling over je rug liepen als ze sprak. De mannen keken elkaar ongeloofwaardig aan en vervolgens naar de vrouw. De mannen bogen voor haar. ''Openen de poort!'' Riep ze luid. ''Zoals u wild, mijn Lady..'' De poort ging openen met luid gekraak. De zwarte fries stijgerde en Lady hield zich goed vast aan zijn manen waarna hij er vandoor ging. De stad in. Haar cap gleed van haar hoofd waardoor haar zwarte haren wapperde in de wind. Ze kwamen eindelijk aan bij het plein en Lavinia gleed van de rug van de zwarte fries af. Ze klopte op de hals. ''Goed gedaan, Espe..'' Sprak ze warm tegen haar Anima en keek vervolgens het plein rond waar een paar mensen haar aanstaarde. Er ging een geroezemoes over het plein heen. Want Lady Lavinia was niet onbekend. Tenminste haar naam, want zelf was ze nooit Bombarda uitgeweest, niet meer sinds haar moeder was overleden. Lavinia keek op, de man die zichzelf koning noemde keek haar verbijsterd aan. De zwarte fries veranderde terug in een zwarte wolf en gromde. Lavinia bleef de man aan kijken een grimas verscheen. Ze deed haar cap weer op en liep de trappen op, haar mantel gleed over de stenen van de trap. De wachters hielden haar bij de deur tegen. Het enige wat Lavinia deed was ze aankijken. De mannen zakte in elkaar en vielen voor over, slapend. De mensen op het plein schrokken er van. Met sierlijke passen ging ze de hal in gevolgd door Espe. De koning beval al zijn wachters haar te grijpen maar de meeste bleven roerloos staan. De wachters die ook maar dichterbij kwamen kreeg het gevaarlijke gegrom te horen van Espe. Heel langzaam kwam ze omhoog en stond ze boven aan de trap. Ze keek naar Espe en knikte, Espe ging Lavinia voor, zijn nagels tikte op de stenen. Bij een door stopte hij en Lavinia greens. De deur vloog openen. De koning keek verschrikt om naar de mysterieuse vrouw die steeds dichterbij kwam. De man haalde zijn zwaard te voorschijn en stond klaar om aan te vallen. Lavinia begon te lachen, haar lach galmde door de ruimte. ''Zielige man...'' Zei ze op een beledigende toon. De man liet zijn zwaard zakken toen Lavinia gewoon om een stoel ging zitten en haar benen over elkaar sloeg. ''En jij dacht dat je Midnight Glade kon in nemen.'' Zei Lavinia met een lach. Een grijns sierde haar gezicht. De koning keek haar aan. ''Wie bent u?!'' ''Al die vragen, altijd...'' Zei Lavinia en schudde haar hoofd. Uiteindelijk keek ze de man aan met geheven hoofd. ''Ik ben Lady Lavinia Kayla Lithium, maar een betere vraag?'' ''Denkt u nou echt dat u Midnight Glade kon overnemen zonder de hulp van de Nigris?'' Zei ze spottend. ''Wat wil je hier mee zeggen, dat ik het niet kan?!'' Gromde de koning. Lavinia lachte en keek naar haar nagels waarna ze de man weer aan keek. ''Maar inderdaad, u kunt dat niet aan...'' Zei Lavinia nuchter. ''Dat zullen we dan wel eens zien, jonge dame..'' Zei de koning spottend en draaide zich om. Lavinia greens simpel weg, deze man werd de ondergang van Midnight Glade dat stond vast maar ze wist dat hij ook zo van zijn troon gestoten kon worden want zulke goeie ruiters hadden ze niet. Ze pakte haar dolk en begon er wat mee te spelen. ''Dit zal allemaal van mij zijn..'' begon de koning. Lavinia rolde met haar ogen, ''Uw ego is boven u hoofd gestegen..'' De Koning draaide zich woedend op en planten zijn handen dreigend op de tafel. Lavinia keek hem rustig aan en greens. Ze planten haar dolk tussen zijn vingers en keek hem met een speelse grijns aan. Ze legde een hand onder haar hoofd en begon met de dolk tussen zijn vingers te steken om en om, steeds sneller alsof ze een spelletje deed. ''Weet u, u lijkt me een man die veel macht wil hebben en aangezien u dat niet gewend ben, zal het boven u hoofd gaan stijgen. Het volk keerd zich dan tegen u en stoten u van u miezerige troon..'' sprak Lavinia ijzig. Maar greens uiteindelijk, ''Of wacht, dat hebben ze al gedaan.'' Zei Lavinia grijnzend. ''Wat wil je,'' Sprak de koning. Lavinia keek op, ''Wat ik wil? Ik wil Dust overnemen in naam van mijn vader.'' Zei ze met een grijns. ''Ik neem daar de macht over, mijn lady..'' sprak de man zoetjes. Lavinia snoof, ''U? U kent geen eens de manieren om een dame als ik te ontvangen laat staan een wereld regeren..'' De koning snoof. ''U toon bevalt mij niet,'' ''Ik spreek zoals ik wil, meneer..'' ''Koning voor jou...'' Lavinia stond op en planten haar handen op de tafel haar dolk planten ze tussen hen in . ''Mijn vader toornt vele malen boven u uit. Koning..'' Siste Lavinia. ''Ik snap al waar je heen wilt, je wilt de wereld. Goed, we delen hem. Ieder zijn eigen land..'' Lavinia greens breed en ging weer zitten. ''Nu doen we zaken..'' Zei ze simpel. ''Spreek..'' ''Ik maak jou koningin als jij doet wat ik zeg..'' Lavinia snoof, ''Als u denkt dat ik me ga verloven met u, heeft u het goed mis, u bent mij niet waardig.'' Zei ze terwijl ze hem strak aan keek. De koning snoof, ''Ik wil helemaal niet trouwen, een man als ik heeft geen vrouw nodig om te regeren. Nee, ik geef jou je eigen land...'' Lavinia keek hem strak aan, ''En wat moet ik daar voor doen?'' ''Je gaat die mensen die zich tegen me keren uithoren, afluisteren als het even kan omleggen.'' Lavinia greens, ''Als dat is wat u van me verlangd ga ik akkoord. Maar als u me bedonderd, zal het u spijten..'' Zei Lavinia fel. Ze stond op toen er twee wachters terug keerde, beide gewond. ''Waar zijn ze!'' riep de koning. ''Ah, je legertje heeft verloren. Wat jammer.'' Zei Lavinia spottend. ''Ze zijn bij het huis van Lady Catharina, mijn heer..'' ''Mijn heer? Echt waar? Niet te geloven, je heb helemaal geen manieren als Heer zo je dat wel moeten weten.'' ''Mond dicht...'' Siste de koning. Lavinia keerde zich naar hem, ''U moet eens manieren leren, meneertje...'' De man hief zijn hand op maar vertrok van pijn. Hij keek naar zijn enkel waar de tanden van Espe in zatten. ''Durf me aan te raken en ik zorg er persoonlijk voor dat u het loodje legt, mijn heer..'' Siste ze. Ze keek naar de wachters. ''Zadel jullie paarden op en breng me er heen. Nu!'' Zei Lavina ijzig. De bewakers knikte en gingen weg. Ze keek naar de koning, ''Tot snel heer,'' siste ze en verliet de kamer. Espe liet zijn enkel los en ging achter Lavinia aan. Eenmaal buiten stonden de bewakers met hun paarden op het plein. Espe veranderde weer in een zwarte fries en Lavinia klom op zijn rug en deed haar cap op haar hoofd waarna ze met 6 ruiters de poort verliet. Lavinia zal eens laten zien wie hier het beste het land kon regeren.

Oblivios zag nu dat de wachters nu óf waren gevlucht óf dood waren en dus riep hij iedereen bij elkaar. 'Kom allen, we moeten ons plan bespreken tegen Necdazar.' riep hij met een stalen stem. Ramess ging op zijn schouder zitten waardoor hij nog wijzer leek, alleen nog een grijze baard en hij leek wel een oude wijze tovenaar! Toen iedereen bij hem verzameld was begon hij te vertellen: 'We weten allen dat Necdazar veel soldaten en cavalerie heeft, daarom moeten we een stille aanval plegen, we kunnen immers nooit tegen zoveel troepen op.' begon hij. 'Misschien is het een idee als Oblivios & Catharina, als officiële diplomaten van de Caelos, met Necdazar een afspraak maken. Misschien kunnen jullie wat bij hem loshalen wat informatie over zijn plannen betreft. Hij weet immers alleen dat er Rebellen zijn, maar niet dat wij dat zijn.' stelde Ramess voor. Oblivios knikte instemmend, toen richtten de gezichten zich op Catharina, was zij in staat om te doen wat nodig was om Necdazar van de troon te stoten!?

De wind begon te waaien, en huilde door de boomkruinen.
De bomen communiceerden met elkaar via gekraak, de man die zich koning van Midnight Glade noemt zou boeten. De natuur was woest, op die man die een van hun broeders naar de vlakte had gewerkt. De man zal binnenkort nog tegenslag krijgen van de natuur!

Necdazar
'Koning' Necdazar ijsbeerde door zijn vertrek, hij had met een jongedame gesproken en de toon van haar bevalde hem niet. Ook al had hij eerst soort pact met haar, hij vertrouwde haar niet helemaal, ze zou als de tijd rijp was waarschijnlijk toch de macht grijpen. 'Ik eis 24 uur beveiliging bij mij te hebben en jullie moeten die Lady Lavinia natrekken en elke keer controleren wat ze bij zich heeft als ze Midnight Glade weer binnenkomt. beval Necdazar aan de commandant van zijn leger. 'Jawel heer.' antwoordde de forse man kort. 'Heer, ik ga nu de Rebellen zoeken...' ging hij opeens verder. Necdazar knikte. 'Maak de cavalerie gereed!' schreeuwde de man naar de ruiters beneden. Er klonk trompetgeschal en de uittocht van een deel van de ruitergroep was begonnen.

Met zachte, simpele passen kwam Diadorag aanschrijden. Ze liep langs het huis bij Midnight Glade, met grote pilaren.
Er waren veel mensen naar binnen gegaan, en Diadorah was maar wat nieuwsgierig wat er allemaal aan de hand was. Diadorah had wel opgemerkt dat er een koning was die Midnight Glade wou veroveren. Dat kon Diadorah er niet bij hebben. Het was nu allemaal zo goed geregeld.
Een nieuwe koning aan de macht kon haar plannen dwarsbomen.
Ze zag de deur van het huisje opengaan. Een meisje met rood haar, die haar had geholpen hier te komen, omdat ze niet achterom had gekeken en niet had gezien dat zij haar aan het achtervolgen was, opende de deur en gebaarde wat tegen een stel mannen die druk in gevecht waren.
Ze renden naar binnen heen, en de deur boog weer dicht. Vlug zoefde Diadorah naar de deur, en liep met slechts een oogwenk brutaal naar binnen.
Daar zaten een groot aantal mensen te overleggen, waaronder het jongetje Alwin, het roodharige meisje Abigail, het hoofd van de Caelos Lady Catharina, de schoft van een Oblivios en haar grote vriend Kenshi, die ze in Babylon mooi te grazen had genomen.
Ook waren er nieuwe mensen die Diadorah nog nooit had gezien.
''Goedemiddag heren en dames'', riep Diadorah om de aandacht te krijgen, en ging zitten in een van de stoelen, gevaarlijk dicht bij Oblivios.
''Ik denk dat jullie mijn hulp wel kunnen gebruiken'' Toen keek ze naar Kenshi.
''Je weet dat je het niet alleen kunt, dus laat me je helpen''
Haar stem was allevriendelijkst en had een lichte sarcastische ondertoon. Het zou ze wel verassen dat juist zij, Diadorah, een Nigris, hulp wou bieden. Maar natuurlijk was het niet alleen om die misselijkmakende koning van de troon te stoten. Ze kon wraak nemen en bovendien haar kunsten op al deze mensen uitoefenen.
Ze wierp een blik op Lady Catharina, die daar hoogzwanger rustig op de stoel zat, ze zou een baby krijgen en dat kwam haar goed uit.
Ze lachtte vriendelijk en knikte, en boog daarna haar hoofd bedenkelijk om.
''Accepteren jullie mijn hulp, mensen'' Ze vond de vraag eigenlijk overbodig. Als ze haar niet zouden toelaten, dan zouden ze het nog wel voelen, niemand wees haar af.
Geduldig wachtte Diadorah op een antwoord.

Oblivios snoof minachtend bij de verschijning van Diadorah, de vrouw die al eerder een boom had vermoord. 'Wat doe jij hier!' zei Oblivios zowel sarcastisch als minachtend en dreigend. 'Moet jij niet ook bomen gaan vermoorden net zoals Necdazar?' riep Ramess geïrriteerd. 'Laat me afmaken waar we gebleven waren: jou uit de weg ruimen, moordenares! Je vermoord ontschuldige wezens!' gromde Oblivios. Hij was klaar de vrouw neer te steken als het moed. Zijn woede kwam in hem op borrelen. Met een blik-die-veel-vertelde keek hij naar Catharina. Zijn blik leek te zeggen: een Nigris. Oblivios stond op en trok zijn zwaard uit zijn schede. 'En garde!' zei hij ijzig.

''Hahahah'' lachte Oblivios bij zijn optreden. Dacht je nou werkelijk dat ik daar nu zin in heb, Mijnedeleheer.
Diadorah genoot smakelijk van dit moment. Toen greep de man zijn zwaard en steek deze uit naar Diadorah. Ze raakte het puntje aan en drukte de zwaard weg.
''Verspil je energie nu niet, en heb toch niet zo'n kort lontje. Waarom al die woede.
Ja, ik heb geoefend op een boom, maar het was er maar één, en er zijn er veel voor terug gekomen hoor. Een win-win situatie. Laten we nu samenwerken en dit kleine voorvalletje vergeten''
Diadorah trok een cynische grimas. ''Nu, laat me jullie helpen, graag of niet''
Diadorah stampte met een voet krachtig op de grond, zodat iedereen de juiste beslissing zou maken.
''Mijnheer Oblivios???''

Catharina had zichzelf nadat ze iedereen had bekeken op wonden, opgericht en keek nu naar de vrouw die binnen was gekomen. Ze reageerde flauwtjes op de woorden van de vrouw en Oblivios. Moest ze dan nu echt haar recht hier laten gelden? Was het niet voldoende dat ze haar huis ter beschikking had gesteld? Ze moest het met oblivios nog maar eens hebben over voorzichtigheid wanneer hij een groep protestanten ergens naartoe bracht. ‘Kalmeer Oblivios.’ Ze ging tussen hem en de vrouw staan. ‘Goedemiddag Diadorah. Dat is al weer een tijdje geleden. Weet je wat zo raar is, Diadorah?’ Even trok ze haar wenkbrauw op. ‘Ik kan me niet herinneren dat ik jou heb uitgenodigd mijn huis in te komen. Eigenlijk kan ik me ook niet herinneren dat ik jou toestemming heb gegeven mijn land te betreden.’ Ze probeerde met alle macht haar stem kalm te houden en met een glimlachje eindigde. Ze hoorde de deur van de hal al open gaan. De ijzers van Eros waren goed te horen. ‘Ik breng je met alle liefde naar buiten.’ Bijna vermoeid wuifde ze Diadorah weg met haar hand. Verveeld dat ze hier was gekomen. Eros stond dichtbij en zij schuifelde weg naar de stoel. Ze wist dat Diadorah dit niet goed zou opnemen. Achter de stoel stonden haar boog en terwijl ze die richtte en een pijl pakte, was het aardig duidelijk. ‘Verdwijn Diadorah en waag het niet om mijn land ooit nog te betreden zonder toestemming.’

Oblivios kalmeerde weer bij de woorden van Catharina. Het was waar, hij was iets te opvliegend, maar aan de andere kant was het ook wel begrijpelijk: die vrouw had geprobeerd Ramess te vermoorden en was erin geslaagd een dikke boom te vermoorden. Dat stond Oblivios dus nooit toe. Het maakte niet uit wie het was, degene die een levend wezen en dan met name Ramess wat zou aan doen, zou ervan lusten. 'Lady Catharina heeft gesproken Diadorah! Ga maar terug naar je opdrachtgever Necdazar!' zei hij kalmpjes, hij kon het niet laten die laatste sarcastische opmerking te plaatsen, ze had immers nog wat van hem 'te goed'.

Hij liep rustig toen iemand hen roepte, ach, hij kon moeilijk in zijn eentje blijven staan. Ergens voelde hij zich niet fijn bij het hele idee dat hij samen moest werken. Wie weet zoou hij later gewoon weer weggaan, verder gaan met reizen. Verder zoeken naar overblijfselen van Japan... Toen de vrouw die 'Lady Catharina' werd genoemd hem aankeek en vroeg of hij gewond was, schudde hij even zijn hoofd. Hij loog niet om sterk over te komen of uit respectloosheid, hij wou gewoon niet dat de mensen zich hier onnodig druk om hem zouden maken terwijl er binnenkort een gevecht aan zat te komen.

:Anima Tell:
Kyodo keek eerst even wat ongelovig naar Kenshi, liegen was tegen de aard van zijn mens, dus als hij het deed zou er een goede reden voor moeten zijn. Hij keek om zich heen, allemaal mensen die op hun eigen manier sterk waren, maar ergens toch ook een zwakte hadden. Hij begon Kenshi's leugen langzaam te begrijpen toen hij met zijn ogen langs Alwin, Melodie en Catharina was gegaan en begreep de hint van zijn mens; zij maken al genoeg leed door.


Toen Kenshi de ijzige stem achter zich hoorde keek hij meteen om en ging in een verdedigende houding staan. "Ik niet." siste Kenshi haar toe "Ik zou nooit hulp accepteren van iemand als jij." toen stapte Oblivious in, iets wat hij compleet niet verwacht had van de oude man. Maar zo te merken had iedereen hier zijn eigen reden om een hekel aan de vrouw te hebben. Als ze niet weg zou gaan, als ze iemand in deze kamer ook maar ene haar zou krenken... Zijn vuisten waren weer gebalt en trilden.

:Anima Tell:
Kyodo kon de plotselinge woede van zijn mens voelen, ook hij was boos op de vrouw, maar hier en nu... Nee... Dit was niet een goed moment om te vechten. "Kenshi, kalmeer." klonk de leeuw zijn lage, kalme stem in Kenshi's hoofd.

Diadorah klapte in haar handen van plezier.
''Begrijp ik het nu goed dames en heren, jullie wijzen een extra kracht af om koning nectar van de troon te stoten, werkelijk''
''Hmm, ik had verwacht dat jullie wel wat slimmer zouden zijn''
Toen wendde ze zich tot Lady Catharina.''Liefje, hoe gaat het met het baby'tje, wordt hij of zij al groot en sterk'' Diadorah stond op. ''Staat er een feest te komen en dan gebeurd er zoiets, dat is ook niet goed voor de baby, dus kom laten we niet zou spannend doen, en gewoon ervoor zorgen dat Midnight Glade weer vrij is'' Ze trok een grimas. ''Dat is voor iedereen beter, geloof me''
Diadorah maakte totaal geen aanstalten te vertrekken, en ging in plaats daarvan weer zitten in de stoel. Toen wierp ze een blik naar Oblivios; ''Kom op, je weet dat je dit niet alleen kunt doen, meneertje opvliegend. Ik bied alleen maar mijn hulp aan en misschien is dit wel een begin van een geweldige vriendschap'' Het cynisme spatte aan iedere kant van Diadorah's verhaal.
Toen stond ze weer op en liep naar Kenshi. Ze kwam heel dichtbij en ging toen rondjes om hem heen lopen. ''Hier hebben we een sterk man, hij heeft zelfs een serie ijsballen van mij overleefd, geloog me, dat is bijzonder, dus aan hem hebben we wat. Maar toch, ik heb je wel te pakken gehad, dus dat zegt ook wel wat over mij, niet Liefje''
Diadorah glimlachte om de gespannen reactie van de japanse.''Dus laat me helpen''
Toen keek ze naar de kleine jongen en een klein meisje. ''Alwin en Melodie, toch. Jullie zijn z schattig, ik kan jullie wel knuffelen. Niemand wil toch dat ze in gevaar komen door die gemeeeene koning.'' Diadorah trok een pruillip en gaf beide een klopje op de schouder, haar hand was dit keer warm, in plaats van koud.
Toen ging ze naar de volgende, om haar betoog kracht bij te zetten, het roodharige meisje, Abigail.
Ze bleef even staan kijken en snoof. ''Je bent al aardig ver in de kunsten van de natuur, knap hoor. Ik heb ze gezien en je vaardigheden zijn vergevorderd. Natuur en IJs gaan heel goed samen, schat, die ene boom moest helaas wijken, zodat jullie je krachten konden tonen en konden bewijzen dat jullie waardig waren om het op te nemen tegen duivelse krachten, de boom was gewoon een oefenmiddel, werkelijk'' Diadorah keek er bedroefd en eerlijk bij, maar eigenlijk...
Toen liep ze verder, naar een Samurai meester. ''Rai is toch de naam, ook jij bezit een geweldige kracht, jullie allemaal bezitten een geweldige kracht, en samen met die van mij kunnen we koning Nectarbloem zo verslaan, werkelijk''
Diadorah deed haar best haar betoog kracht bij te zetten, en ging het hele rijtje gespannen mensen af.
Als laatste kwam ze bij een jongeman aan die ze als enige niet kende. ''En jij jongeman, wie ben jij. Vast een Dustseeker. Je bezit veel moed, om het in je eentje tegen die serie bewakers op te nemen, zeer bewonderingswaardig.''
Diadorah keerde weer terug naar haar stoel. ''Dus, ik vraag het nogmaals'', zei Diadorah met klem. ''Ik bied mijn hulp aan, dus het is aan jullie''
Ze glimlachte allerliefst en wachtte het antwoord af.

Lavinia keek even achterom, het huis van de koning werd steeds kleiner. Ze was niet erg beleefd geweest zoals het haar geleerd was, maar toch had ze haar doel wel bereikt. Nouja, als die Necdazar zich aan zijn woord hield. Ze zou hem helpen totdat hij haar het land gaf wat hij had beloofd. Daar zou ze wel even mee zoet zijn, ze zou een leger creëren dat groot genoeg was om nog meer te veroveren. Maar als Necdazar zich niet aan zijn woord hield zou hij spijt krijgen. Want niemand maar dan ook niemand bedroog haar. De poorten gingen weer openen. Op volle snelheid reden de paarden, het zou ongeveer een uur duren volgens de ruiters. Ondertussen nam ze nog een keer de plannen door. Want ze zou hun moeten bespieden, dat moest niet zo moeilijk zijn. Niemand kende haar als ze haar naam niet zei en haar mantel met embleem niet droeg. Want haar naam was slechts een legende. Want sinds haar 9de was ze niet meer Bombarda uitgeweest. Enkel de Nigris kende haar omdat zij de opvolger was van haar vader. Het zou dus niet moeilijk moeten zijn. Mantel af, haar opsteken omdat ze het altijd los had en haar tweede naam gebruiken, Kayla. Nee, niemand zou haar herkennen ze moest nu alleen nog zorgen dat ze vriendelijk was. Maar dat was zo gebeurd, gewoon de manieren volgen zoals in het paleis van haar vader en er was niets aan de hand.

De bomen werden hoger en het pad leek dood te lopen, geirriteerd draaide ze zich om naar de wachters terwijl Espe vaart minderde. ''Wat heeft dit te betekenen!'' schreeuwde ze boos naar de wachters. ''Dit stond er nog niet, ik zweer het u...'' Lavinia snoof. ''Werkelijk?'' vroeg Lavinia met haar ogen tot spleetjes samen geknepen. De wachters knikte en Lavinia spoorde Espe weer aan die er met sierlijke stappen er heen liep. Haar hoofd gebogen en haar staart in de lucht. Het pad leek net langer te worden bij elke stap die ze maakte. Ze trok haar wenkbrouw op maar liet Espe gewoon doorlopen. ''Mijn lady, kijk uit!'' Lavinia draaide zich om en liet Espe stoppen. ''U loopt haast tegen die boom aan!'' Lavinia trok haar wenkbrouw hoog op. ''Die bomen zijn 20 meter van me verwijderd, mannen.'' Zei Lavinia gerust. ''Nee die boom recht voor u,'' zei een andere ruiter. Lavinia keek vooruit maar zag geen boom voor zich. Ze greens breed. ''Zo dus ze dachten slim te zijn met een illusie, wauw goed werk...'' Zei ze met een brede grijns en spoorde Espe weer aan die in een sierlijke draf weer vooruit liep. ''Volg mij, heren.'' Zei Lavinia sierlijk. Het pad leek niet op te houden en de ruiters waren verbaast maar deden wat Lavinia zei. Het duurde even en ze waren weer op een gewoon pad de bomen hier waren van normale vorm. Ze greens sierlijk en wachten op de ruiters die ook langszaam uit het dichtbegroeide bos kwamen, alsof ze gewoon door de bomen konden lopen. Lavinia spoorde Espe weer aan en ging het landgoed van Catharina op. Bij de laatste boom stopte ze Espe. Ze gleed van zijn rug af. Ze knoopte haar mantel los en stopte die in haar tas. Geheel onderin. Waarna ze haar haren op stak. Ze zag er prachtig uit al vond ze dat zelf. Ze bekeek haar zwarte jurk en beet op haar onderlip, dat kon verdacht worden. Ze begon weer te rommelen in haar schoudertas en haalde er een donkerblauwe jurk uit. Dat viel iets minder op. Ze keek naar de ruiters en bevelde ze ze zich om te draaien of door te lopen. Toen niemand keek kleed ze zich snel om en deed de zwarte jurk weer onderin haar tas. Het zou onbeleefd zijn als mensen in haar tas gingen snuffelen dus daar ging ze maar niet van uit. Ze keek om zich heen en zag kleine rode besjes. Ze greens lichtjes, precies wat ze nodig had. Ze pakte een kommetje uit haar tas en deed daar de besjes in. Ze waren niet giftig gelukkig. Ze begon de besjes aan te stampen met een steen en smeerde het rode sap op haar lippen zodat deze rood kleurde. Het overige sap deed ze in een flesje en propte deze terug in haar tas en hing deze om. Ze ging weer op Espe zitten. ''Espe, ik weet dat je deze vorm het minst leuk vind van allemaal omdat je dan niet mee kan met mij maar blijf een paard, liefje en verander niet. Dat kan verdacht worden.'' Espe knikte begrijpen en begon weer te stappen. Ze keek naar de ruiters. ''Jullie hulp is niet meer nodig heren, keer terug naar jullie koning.'' De ruiters knikte en gingen terug zoals gezegt.

Lavinia was nu officeel het landgoed van Catharina betrede en reed verder. Niemand zou haar herkennen gelukkig anders kon dit nog wel eens problemen geven. Voor het huis stopte ze Espe en gleed van zijn rug af. Ze gaf een paar vriendelijke klopjes op haar hals en liep naar de deur toe terwijl Espe rustig bleef staan. Een groot wit paard stond voor de deur. Ze knikte het paard vriendelijk toe. ''Is dit het huis van Lady Catharina?'' vroeg ze beleefd. ''Mijn naam is Kayla, ik kom uit Midnight Glade.'' Stelde ze zich voor. Aan haar houding en gezicht was niet te zien dat ze loog. ''Ik wil me samenvoegen met de gene die de koning van zijn troon willen stoten,'' Zei ze oprecht. ''Hij heeft genoeg schade aangericht en nu is het tijd om hem te stoppen.'' Zei ze kalm. Ze keek naar het paard en glimlachte. ''Ik zou het erg op prijs stellen als u me naar de Lady brengt.'' Zei ze glimlachend. Espe hinnikte ongeduldig want ze wou zo snel mogelijk weer wat doen.

Oblivios werd geirriteerder en geirriteerder naarmate Diadorah gladjes iedereen probeerde in te palmen. 'Ik heb genoeg van je gladde praatjes gehoord Diadorah, en het bevel is duidelijk: verdwijn of mijn zwaard zal spreken.' gromde hij, nog enigzins kalm. 'Dat je de koning niet mag, dat is prima, maar dat veranderd nog niks aan het feit dat je een boom hebt vermoord en mij bijna ook om het leven bracht.' vervolgde Ramess. Oblivios knikte. 'Als je vergiffenis wilt, Diadorah, dan bied je nu je hartelijke excuses aan en beloof je nooit meer een onschuldig wezen pijn te doen, alleen dan mag je hier blijven wat mij betreft.' sprak Oblivios, hij begon nu al wat redelijker te worden. De rest van de Caelos clan moést het met de woorden wel eens zijn, het was een eerlijke deal en 100& pro Caelos.

Vervolgens zag Oblivios nog een vrouw naderen. 'Mijn Lady, we krijgen nog meer bezoek..' waarschuwde hij Catharina met haar officiële toon om de rest te laten zien dat zij hoe dan ook de baas hier was. Toen keek Oblivios weer naar Diadorah, zou ze eindelijk eens een redelijk mens zijn of koos ze liever voor de Nigris?

Lady Catharina richtte haar gevaarlijke boog op Diadorah. Hoe durfde ze hier nog te blijven? ‘Ja Diadorah. Ik wil je niet in mijn huis hebben.’ Op haar volgende woorden liet ze haar pijl gaan. Een paar tellen later zat het nog natrillend in de muur achter Diadorah. Het was rakelings langs haar nek gegaan. ‘Als je het waagt om nog één woord over mijn kind durft te spreken dan zit de volgende pijl niet in de muur.’ Haar advies voor de vrouw. Een Caelos leidster gaf maar drie adviezen. Luisterde je daarna nog steeds niet dan was het klaar. Ze had haar al twee keer geadviseerd het huis te verlaten. Hierna probeerde ze kalm te zijn en niet nog een paar pijlen op de vrouw af te sturen en tot haar opluchting lukte dat. Kenshi was dus toch gewond geraakt en ze zond hem een blik van dat ze daar later nog op terug zou komen. Ze hield er niet van als er tegen haar werd gelogen.
:Anima Tell:
Eros stond binnen en keek in de richting van de zitkamer. Daar stond Diadorah al. Sommige mensen van de Nigris waren nog wel aardig, maar sommige kon hij ook echt niet hebben. Diadorah was er een van. Nu richtte hij zijn aandacht echter op de vrouw die binnen kwam. Hij knikte haar toe. Hij hoorde haar verhaal aan en keek met zijn rechteroog doordringend naar haar. Probeerde haar te doorgronden, een spoor van leugens te vinden. Toen hij die niet vond en Oblivios haar al aankondigde, zat er voor hem niets anders op dan het officieel te doen. ‘Ik wil u allen voorstellen aan Kayla van Midnight Glade. Ze is hier om ons te helpen.’ Hij zei wel dames en heren, maar hij keek alleen Cat aan en knikte onmerkbaar. Daarna draaide hij zich om en liep door de deur die net breed genoeg was. Nu stond hij boven de trap en liep voorzichtig naar beneden. Trappen oplopen was niet moeilijk, maar er dan weer afgaan. Nee dat deed hij liever niet. Beneden keek hij naar de zwarte merrie en boog daarna voor haar. ‘Mijn naam is Eros.’ Daarna stapte hij rustig weg. Terug naar de stal waar hij in een groot bed van stro ging liggen.

Catharina knikte Diadorah toe op de woorden die oblivios had gesproken en keek daarna op naar Eros. Een glimlach was te zien op haar gezicht. ‘Welkom Kayla. Neem plaats op een van de stoelen die nog niet bezet is.’ Daarna ging ze zelf ook weer zitten. Oblivios zou wel met Diadorah afrekenen. Ze hoefde nu niet per se meer in te grijpen tenzij ze echt niet goed bij haar hoofd was en nog probeerde door te gaan.

Toen Diadorah rondjes om hem heen ging lopen, kwam dat erg bedreigend op hem over, maar hij weigerde opnieuw voor haar onder te doen en bleef trots rechtop staan. Hij volgde alle bewegingne van de vrouw met zijn ogen, haar woorden maakten hem kwaad. Ze gaf hem ergens wel een compliment, ze zie dat hij sterk was, maar ze zei er gelijk achteraan dat ze hem te pakken had gemaakt. Dat was wat hem boos maakte... Had ze zijn trots niet genoeg aangetast, moest ze er nou echt weer over beginnen..? Waar iedereen bij was?!

:Anima Tell:
Kyodo voelde dat Kenshi weer boos begon te worden, hij ook, maar hij was net iets verstandiger dan Kenshi en ging tussen hem en die ijzige heks in staan. 'Kenshi, kalmeer.' herrinnerde hij zijn mens er aan.


Kenshi kalmeerde meteen door de stem van zijn anima die in zijn hoofd galmde, daarom waren ze zo'n goed team... Toen pas merkte hij de doordringende blik van Catharina, maakte hij even oogcontact terug, maar keek al gelijk weer weg richting Diadorah, hij luisterde niet echt naar wat om hem heen gebeurde, het enige wat hij deed was voor zich uit kijken, uiteindelijk naar de hoek vna de kamer lopen toen Diadorah uit zijn buurt was en daar in de schaduw zitten. Kyodo ging weer achter hem zitten en Kenshi leunde wat op hem.

Zijn aandacht werd pas weer getrokken toen er een nieuwe persoon binnenkwam. Het was een meisje en ze was beeldschoon... Toch deed iets aan haar hem fronsen, hij wist niet wat. Noem het maar... Intuïtie. Toch zei hij geen woord en wachtte hij maar af, als er echt iets mis was kon hij altijd nog komen, maar nu bleef hij liever gewoon afgesloten zitten.