Oblivios liep samen met Ramess door de Highlands van Greenwich. Wat was er toch gebeurd? Hoe zou hij hier moeten overleven? Hij wist het niet en slaakte een diepe zucht terwijl de wind zijn kap van zijn hoofd blies. Hij vloekte binnensmonds en keek niet al te blij de wijde velden in. 'Vervloekte Wind!' riep hij vervolgens, naar de wind dus. Ramess keek hem sarcastisch aan.
'Oblivios, we moeten verder. Mijn vlammen worden alleen maar zwakker door deze harde wind. En vliegen in deze wind is ook niet zo pretje, laat staan proberen stil te hangen in de lucht.' waarschuwde Ramess hem terwijl hij geërgerd de lucht rondkeek. Ook hij was nu liever niet hier. Oblivios snapte al wat zijn Anime bedoelde en stapte nu stevig door. Opeens hoorde hij gekraak, en Ramess hoorde het ook. Had hij bezoek. Wantrouwend ging zijn hand al naar zijn gevest.

Vermoeid liep Abigail door. ''Alice kunnen we echt niet ergens rusten?'' ''Nee, het is hier te openen, we moeten een schuil plek hebben.'' Zei haar Anima. ''Maar als ik nog langer blijf lopen val ik om...'' proteseerde Abigail. Alice keek haar wederhelft aan. Haar staart en oren stonden omhoog, terwijl ze haar met haar ijzige witte ogen aan keek. ''We moeten verder, je word zo alleen maar sterker,'' ''Maar?'' ''Als jij wil dat er dadelijk nog een rover komt om je te over vallen omdat je geen stof heb, moet je vooral zo langszaam lopen.'' Abigail zuchtte maar slofte uiteindelijk toch achter Alice aan, ergens had ze gelijk al wou Abigail dat niet toegeven. Soms was Alice een beetje bazig, maar ze bedoelde het goed, Abigail had vaak de leiding behalve als ze moe was en slecht geslapen had dan moest Alice haar zowat pushen om verder te lopen. De staart van Alice ging heen en weer toen ze de Highlands zag. ''Hier kunnen we een rust plaats zoeken en oefenen,'' ''Goed, jij je zin. Maar mag ik 5 minuten pauze?'' Alice liet haar kop een beetje hangen maar ging uiteindelijk zitten bij een rotsblok. Een glimlach sierde haar gezicht, ze liet zich zakken op een steen. Nog even en dan zou ze nog in slaapvallen, de natuur zorgde wel voor haar. Abigail begreep niet alles zo goed en dat wou ze wel en dat betekende dat ze moest oefenen en oefenen. Zodat ze sterker werd en ook echt iets zou kunnen bereiken in haar leven, wat zoals het er nu voor stond zou er niet veel gebeuren. Ze had de laatste paar weken geen visioenen meer gehad, dat betekende dat de natuur haar niet nodig had, tenzij de krachten haar in de steek hadden gelaten. Maar dat was altijd nog een twijfel, al zou dat wel verklaren waarom ze het zo koud had de laatste tijd. Want met het innerlijk vuur in je zou je het nooit koud moeten hebben zeggen ze. Iedereen had innerlijk vuur, daar geloofde Abigail in, alleen Alice vond het onzin, die vond dat Abigail bijzonder was. Maar zelfs dat betwijfelde Abigail, zij bijzonder? Nee er was niets bijzonders aan haar, ze was een normaal meisje die geloofde in de natuur en geloofde aan de eisen van haar meesters, Lady Cathrina. Zij was de leider van de caelos clan, zij was de 2de hand van de natuur. Abigail wou net zo goed als haar worden, ze wou iets kunnen doen voor de natuur, iets voor de mensen. De natuur was een soort moeder voor haar, de natuur had altijd voor haar gezorgt, zelfs toen ze een baby was zorgde ze er voor dat ze bij een nest wolven kwam. Abigail sprak 3 talen, wolventaal,de taal van de natuur en de taal van de mens, tenminste wat ze geleerd had van een oude vrouw die haar vond bij de wolven. Maar lang had Abigail het nooit uitgehouden bij de vrouw, afentoe ging Abigail nog op bezoek bij deze vrouw. De volgende volle maan zou ze er heen gaan, maar nu moest ze eerst oefenen en sterker worden.

Het woei hard buiten. Met kleine pasjes liep Alwin door de Highlands van Greenwich. De bergen waren schitterend, maar o zo vermoeiend.
Alwin waggelde heen en weer, en boog op de wind.
Zijn Anima had er wel plezier in. Met die harde wind was zijn lievelingspelletje, bladeren vangen, extra moeilijk.
Alwin ging zitten bij een grote rots, en sloot zijn ogen. Even ontspannen.
De wind maakte magische geluiden in de struiken, en wanneer het gras boog, leek je een panfluit te horen.
Alwin genoot ervan. De natuur was het mooiste dat er was.
Gisteren had hij geleerd welke kruiden een geneeskrachtige werking hadden. Zorgvuldig had hij enkele kruiden geplukt. Maar niet te veel. Alleen de kruiden die hij nodig had.
De zaden had hij eraf gehaald, en weer in de grond gestopt. Zo was er altijd belans in het weghalen en terugstoppen. Zodat de natuur bleef bestaan.
Opeens zag Alwin een vogel, die er raar uitzag. Het was een rode vurige vogel met maar heel weinig veren, en een angstaanjagende blik. Van wie zou die zijn.


Salva was leuk bladeren aan het vangen in de wind, Superleuk om te doen.
Maar opeens voelde hij een warmte achter zich. Een vurige vogel en een oudere man kwamen aan zetten. Hij schrok van het aanblik, en de geheimzinnige kap op de hoofd van de man.
In een vlucht, rende hij naar de rots waar zijn Anima zat. Hij voelde zich niet veilig.

Alwin stond op en kwam achter de rots vandaan, om te zien van wie de vogel was.
Zijn Anima kwam aanrennen, en vertelde hem dat hij de vreemde vogel en de man niet vertrouwde. Ze moesten weg.
Opeens zag Alwin nog iemand, of eigenlijk een dier, die zich achter de rots verstopte. Was het hem aan het bespioneren.
Even schrok hij, maar na een tijdje herkende Alwin het dier. Het was Alice, de Anima van Abigail.
''Heey'', zij Alwin verrast. ''Wat doen jullie hier''

Een nieuwe record. Diadorah keek glimlachend naar het plasje water voor haar in de bergen van de Highlands. Met de nieuwe energie kon ze het ijs nog dikker maken en nog veel meer laten uitbreiden.
Langzaam verdween het kabbelende water van het meer, in een dikke laag kristal. Nogmaals grijnsde Diadorah.
Nog even en dan had ze de macht om al het water te laten bevriezen. Zelf het water wat zich in mens en dier bevond.
Nu moest ze het eerst bij een boom uitproberen, die konden immers niets terug doen.
Ze liep door, en zocht een grote perfecte boom uit om haar nieuw verworven kracht op uit te voeren.
‘’Ja, deze is perfect’’, zei ze hardop.
Haar Anima vloog op, en inspecteerde de meters hoge boom die zeer overhelde in de wind.
Toen concentreerde ze zich en mocht nu niet gestoord worden.
Ze strekte haar armen uit en sloot haar ogen. Ze sprak zacht latijnse woorden.
Om de boom kwam een kring van ijs. Het gras werd puntig en scherp. Nu begon Diadorah harder te spreken. Het ijs breidde zich langzaam uit.
Toen raakte het de wortels, en kroop langzaam omhoog via de stam.
Het schors vormde zich tot een bruin glas, en de bladeren stopten met wapperen in de harde wind.
De boom stond stil Diadorah opende haar ogen. Nog even en da was het voor eeuwig van ijs.
De harde wind nam enkele ijsbladeren mee, en ze landden als gevaarlijke projectielen. Mensen die eronder staan zullen erdoor geraakt worden.
Heerlijk is het ijs toch en Diadorah lachte geheimzinnig en hard.
Ooit zou het haar lukken om alles in ijs te veranderen, en dan zou de wereld van haar zijn.
Plots hoorde ze vanachter geluiden. Het waren mensen met hun Anima. Zo hoopte dat het niemand van The Caelos was, want die zouden haar plannen dwarsbomen om de boom te redden.

Alice was gaan liggen de zon warmde haar spierwitte vacht op. Maar toch ookal had ze haar kop op haar voor poten, ze hield de omgeving in de gaten, even keek ze op om te controlleren wat haar wederhelft deed, ze zag er moe uit. Dat was best logisch aangezien ze 2 dagen hadden gelopen met enkel waterpauzes. Het zat in de bouw van Alice dat ze lange afstanden kon lopen, maar haar wederhelft kon dit niet. Ergens had ze het raar gevonden dat Abigail op twee poten liep in plaats van vier, maar had hier nooit iets van gezegt. Staartloze liepn nou eenmaal op 2 poten, waardoor ze meer konden zien, maar minder lang konden lopen. De rode haren van haar wederhelft lagen om haar hoofd heen gespreid over de rots terwijl ze haar ogen dicht had. Een zucht ontsnapte uit de bek van Alice en legde haar hoofd weer neer op haar voorpoten. Tot dat ze een geluid hoorde, het klonk dichtbij. De geur van staartloze drong haar neus door. Ze stond op en klauterde de rots op waar haar wederhelft lag te slapen. ''Abigail? Word wakker, gevaar...''

Een lik over haar de neus van Abigail volgde, Abigail giechelde maar werd toch wakker, ''Wat is er?'' vroeg Abigail aan Alice. Alice snoof en sprong de rots weer af. Abigail trok haar wenkbrouw op en liet zich van de rots afglijden, zodat ze verstopt was voor andere mensen. Ze hoorde voetstappen. Op haar blote pijnlijke voeten liep ze iets naar achtere om zich verborgen te houden. Alice haren stonden overeind, haar hoektanden over haar lippen. Alice was vastberaden om haar wederhelft te beschermen. Op een gegeven moment stopte Alice, dat verbaasde Abigail. Was het gevaar geweken? ''Wat is er Alice?'' ''Er zijn 2 staarloze...'' Abigail slikte, ''Goede of slechte?'' ''Één goed, ander slecht...'' Een vertrouwd geluid klonk achter de rotsen, het was het gemiauw van een klein leeuwtje, dat betekende dat Alwin er was. Maar wat deed dit jongetje hier? Abigail kwam langszamer dichterbij en Alice begon te kwispelen toen ze Alwin zag, hij schrok duidelijk even van Alice maar dat maakte Alice en Abigail niet uit. ''Hallo Alwin,'' Zei Abigail vriendelijk. Ze deed een paar stappen dichterbij en keek de jongen aan. Ze wou hem net vragen wat hij hier deed, maar hij was eerder. Een glimlachje sierde Abigails gezicht. ''We zijn op door reis, we zoeken naar een beschutte plek om een tijdje te blijven. Zodat ik meer kan leren over de natuur en mijn krachten kan verbeteren en versterken. Iets zegt me dat we dat nodig gaan hebben,'' Beantwoorde ze zijn vraag. ''Maar wat doe jij hier?'' vroeg ze nu aan hem. Alwin was een klein beetje gegroeit na de laatste keer dat ze hem zag. Alice kwam langzaam dichterbij en likte de hand van Alwin als een soort begroeting.

Alwin was blij Alice en Abigail te zien. Ze waren ook Caelos, en hielden net zoveel van de heilige natuur als hij en Salva.
Ze waren op reis, naar een beschutte plek, om een tijdje te blijven, om meer te leren over de natuur en haar krachten te verbeteren.
Alwin keek tegen haar op. Ze zou vast heel hoog in de rang van de Caelos komen te staan, naarmate ze haar krachten beter had ontwikkeld. Alwin was nog niet zo goed, maar leerde gelukkig wel erg snel. En Salva sleepte hem er wel doorheen.
De prachtige witte wolf, likte de hand van Alwin. Alwin aaide terug.
''Maar wat doe jij hier'', vroeg Abigail.
''Hier zijn veel kruiden te vinden'', zei Alwin. ''Ik ben aan het oefenen hoe je geneeskrachtige drankjes en zalfjes maakt''
Alwin haalde de kleinde glazen flesjes met kurk uit zijn zak. Daarin zaten verscheidene kleuren vloeistoffen en emulsies.
''Ze zijn gemaakt van vlierbessensiroop en munt, deze is gemaakt van rozemarijn, citroengras en kamille''
Alwin was best trots op zijn drankjes. En ze smaakten ook nog eens lekker.


Salva begroette de witte wolf met een lichte piep.
Abigail werd begroet door haar kopjes te geven.
Hij keek naar Alwin, die zijn drankjes liet zien. Hij had geholpen de juiste kruiden te vinden, daar had hij een neus voor.
Opeens voelde Salva een koude wind om zich heen.
De bomen begonnen treurig te kraken en te jammeren. Er was daar iets aan de hand.
Salva liep iets vooruit, en zag toen iets, dat hij niet kon geloven. Een vrouw was een boom aan het bevriezen.
Snel rende Salva naar Alwin, Abigail en Alice, en miauwde; ''De boom, een vrouw is een boom aan het bevriezen'' Salva huilde haast bij het aanblik dat op zijn netvlies gebrand stond.
Ze moesten iets doen.

Oblivios was nog met Ramess aan het praten toen hij opeens een heel gezelschap hoorde. Hij ging plat op de grond liggen en tuurde over de heuvelrug heen. Onderaan de heuvel stonden een jongen en een meisje. En hij had ze waarschijnlijk al eerder gezien. Toen kreeg hij opeens een vrouw in het oog die een boom 'vermoorde'. Oblivios wees naar de vrouw zodat Ramess het kon zien. En vervolgens bedachten ze zich geen moment of ze stormden op de vrouw af. 'Laat dat! Waarom vermoord u bomen, mevrouw?' vroeg Oblivios standvast maar kil. Ramess maakte zich alvast klaar om wat vuur te spuwen. En ook Olivios trok zijn zwaard. Hij was geen vechter meer maar als het andere levende wezens betrof vechte hij daar graag voor.

Een glimlach sierde haar gezicht, Alwin was misschien nog klein maar hij betekende veel voor de clan en het was de taak van de clan om Alwin te beschermen. Haar ogen gleden naar Alice die werd geaaid door Alwin, Abigail wist dat Alice dat wel fijn vond, dat kon ze zien aan zijn staart en zijn oren. Het was prachtig om te zien, hoe zo'n klein jongetje met de natuur om ging. De natuur was heilig, net zoals alle wilde dieren die er rond zwerfde. Sommige dieren waren geen Anima's, Abigail was wel zo ver dat ze aan kon voelen of het dier een band had met een mens. Net zoals Abigail het aan kon voelen, rook Alice het, het was een instict van haar. Ze luisterde aandachtig naar het verhaal van Alwin, op de highlands waren inderdaad veel kruiden te vinden. Aandachtig bekeek ze de glazen flesjes, ''Heel goed van je Alwin,'' Zei ze zachtjes. Voorzichtig haalde ze een flesje uit zijn handen en haalde de kurk eraf. Voorzichtig rook ze er aan, ''Het ruikt heerlijk en de kruiden zijn met liefde geplukt en gemengt...'' Zei ze met een glimlach. Daarna deed ze de kurk weer in het flesje en gaf ze het terug aan Alwin. ''Ik stel voor dat je een paar dagen met ons mee reist door de Highlands, we zijn hier nu toch beide en we kunnen wel wat gezelschap gebruiken, denk ik zo.'' Zei ze vriendelijk. Ze zou wel blij zijn als de jongen haar voorstel aan nam, dan kon ze hem meer beschermen, want het bleef gevaarlijk voor een jongen als Alwin. En met zijn 4e stond je sterker dan met zijn 2e.


Alice had de aandacht heerlijk gevonden die Alwin haar schonk, nadat Alwin haar had aan gehaald keek ze naar het kleine leeuwtje en duwde liefdevol haar neus tegen hem aan als een begroeting. Alice was misschien een wolf, maar ze was heel vriendelijk en rustig al moest niemand bij haar wederhelft komen als hij of zij slechte bedoelingen had, want dan kon ze nog wel eens gevaarlijk worden. Alice haar tanden waren slijmscherp en ze gebruikte ze ook als het nodig was. Want ze bleef toch een roofdier die vlees nodig had om te overleven, want een wolf kon niet eeuwig op vlierenbessen leven al waren ze wel lekker. Een onaangenaam gevoel woelde door haar dikke witte vacht. De bomen leken te huilen om hun broeder die langzaam stierf. Alice richtte haar kop op en zag dat Salva weg liep om te kijken. Geschrokken met grote ogen kwam Salva terug. Het bezorgde voor een rilling door haar vacht. Ze keek naar haar wederhelft die geschrokken naar Salva keek. Maar daarna zich richtte op Alice, die knikte. Als een speer schoot ze er van door, haar witte vacht schitterde lichtjes door de zon. Alice vond het rennen heerlijk, toen ze zag wat de vrouw deed voelde ze een vlaag van woede in zich op borrelen. Ze zag een andere man, deze man kwam haar licht bekend voor, hij had zijn zwaard getrokken maar zijn woorden kon Alice niet horen. Alice begon te huilen, het was een luide wolven gehuil. Waarna ze zich richtte op de vrouw die de boom bevroor. Ze ontblootte haar tanden terwijl ze dreigend vooruit kwam. Alice wou de vrouw besprongen en bijten als dit nodig was, maar omdat er een man met een zwaard stond hield ze zich in. Dadelijk was de man haar hulpje en haakte hij haar kop eraf met het glanzende zwaard. Dan waren Alice en Abigail verloren en zouden ze voor altijd mee gevoerd worden door de wind die door de highlands waaide.

Abigail was geschrokken, ze had haar Anima aan gekeken die er vervolgens als een speer van door schoot. Ze keek naar Alwin, ''We gaan haar tegen houden,'' zei ze tegen Alwin en rende achter haar Anima aan, Alwin zou haar wel volgen en anders zou hij zich wel verschuilen. Ze stopte toen ze de vrouw zag, ''Laat dat wezen met rust! In naam van de Caelos clan!'' Sprak ze luid maar duidelijk. Ze keek naar de man die zijn zwaard getrokken had, maar richtte zich al snel weer op de vrouw. Het werd koud om haar heen, maar zelf voelde ze de kou niet aan, de vrouw moest eens weten dat er niet te spotten viel met de Caelos clan.

'Mevrouw, ik waarschuw niet nog een keer! Laat die boom met rust of ik zal u aan mijn zwaard rijgen.' zei Oblivios kalm maar kil. Hij knikte naar het meisje. 'Aahhm ooi, meer versterkingen van de Caelos!' glimlachte hij. Ramess schoot een vuurbal op het ijs die de vrouw om de boom had gevroren en het veranderde al snel in water. 'Kom op! Blijf leven!' schreeuwde Ramess hoopvol tegen de boom. Oblivios keek trots naar zijn Anima. Als die vrouw niet snel ophield en er vandoor ging dan was het einde oefening voor de arme boom.

Abigail keek naar de man, een lid van de Caelos? De man was haar nooit opgevallen, maar dat maakte haar niet meer uit. Het ging hier om een levend wezen. Abigail had het gevoel dat de man, de vrouw wel zo straffen. Ze richtte zich op de grote vogel die een vuurbal schoot op het ijs. Het was een feniks, een mythese vogel wel eens waar. Abigail keek naar Alice die al snel wist wat ze bedoelde. Abigail liet een rugzak gemaakt van dierenhuid zakken op de grond en deed de tas openen, in haar tas zat kleding, water en voedsel, kaarsen en andere dingen voor rituelen ook zatten er kleine flesjes in. 5 kaarsen haalde ze eruit. Alice pakte een kaars in haar bek en rende naar de boom toe waar ze het neerzetten. Ook Abigail zetten kaarsen neer op de boom. Het waren vier kaarsen die in een cirkel stonden. Éen voor elk element. Een rode voor vuur, een groene voor aarde, een blauwe voor water De man leiden de vrouw wel af. De 5e kaars hield ze was, deze was paars en stond voor de ziel. Abigail had geen aansteker of luciffers nodig, dit kwam omdat Abigail op rare wijze een gave bezat, het innerlijke vuur. Abigail begon te rond te draaien om de boom heen, het leek net alsof ze dansde, elke keer als ze voorbij een kaars kwam ging deze aan. Abigail was niet machtig, maar deed wat ze kon om deze boom te redden. Ookal bleef de vrouw de boom bevriezen, Abigail zou haar best doen, de boom te redden. Niets was verloren als het probeerde. Terwijl ze kleine rondjes om de boom draaide prevelde ze een lied. ''Cold as the northern winds in December mornings, Cold is the cry that rings from this far distant shore. Winter has come too late too close beside me.
How can I chase away, all these fears deep inside?'' ''I'll wait the signs to come. I'll find a way. I will wait the time to come.'' ''My light shall be the moon and my path - the ocean. My guide the morning star,I'll wait the signs to come. I'll find a way. I will wait the time to come.'' ''Who then can warm my soul? Who can quell my passion? Out of these dreams.'' Zong ze zachtjes, ze liet zich tegen de boom aan zakken bij de laatste zin waarna de laatste kaars aan ging. De grond waar zij haar stappen had gezet voelde warm, de plek waar haar rug tegen de boom aan leunde smelten. Haar blik was wazig, alsof ze ergens anders was. ''Laat de zon neerdalen op u takken, laat de aarde en het water u voedden en laat u liederen mee glijden op de wind,'' sprak ze zacht. ''Kom bij ons terug en laat u verwarmen, laat de koud dragen door de wortels van u vele broeders en zusters zodat deze ze naar de oceaan kunnen voeren en de warmte weer terug keert,'' prevelde ze. Alice keek naar de vrouw en gromde luid, zij had de taak haar wederhelft te beschermen dus dat deed ze dan ook echter.

Alwin rende achter Salva aan het zag daar de half bevroren boom, die lag te jammeren in de handen van de ijzige vrouw.
Abigail was bezig met een ritueel, en een man, wilde de vrouw aan zijn zwaard rijgen.
Alwin wist niet veel van rituelen, maar hij wist wel dat hij moest helpen. De boom had energie nodig om zichzelf te kunnen verwarmen. Meer energie dat in de grond zat.
''Abigail, de boom moet eten'', riep hij en rende naar de boom. Hij greep zijn flesjes met zorgvuldig gemaakte kruiden en sapjes. Ze komen verassend genoeg ook nog van pas. Ik vlierbessensiroop zit veel suiker en kamille bezit helende krachten, zodat de beschadigde delen van de boom konden helpen.
Maar dit was niet genoeg. Abigail moest haar ritueel ook voltooien, door de krachten der natuur op te roepen. Andere bomen konden helpen.
Hij roerde de ingredienten door elkaar. ''Salva'', zei hij vluchtig. "Graaf snel een gat''
Het zou handiger en sneller zijn als Alice zou helpen.



Salva begreep het, en rendde naar Alice. ''Kun je helpen met graven, Alice'' Riep hij.
Salva snelde naar de man. ''Je vogel kan helpen door de grond te verwarmen met zijn vuurballen. Zo kunnen de wortels worden verwarmd.''
Toen begon hij met graven. De boom mocht niet vallen, niet nog een keer.

Het goede geluk was voorbij.
Net toen alles zo goed ging, en de boom langzaam tot ijs veranderde, kwamen er mensen aan, mensen die haar zeker wilden dwarsbomen.
Een man met een rode vuurvogel dreigde haar aan te vallen. De vogel spoot een vuurbal, waardoor een deel van de boom ontdooide. Het was niet genoeg. De bedoeling was om de wortels en de kern van de boom te bevriezen. Wanneer dit lukte dan was de boom van haar, een klomp dood ijs.
Ze voelde dat de wortels het begon te begeven. Als ze nog even kon doorzetten, zou de boom omvallen, en zou ze winnen. De boom kraakte en jammerde onder zijn gewicht, die op de wortels stond. Ze genoot ervan.
''Civilis, val ze aan, geef me tijd'', zei ze tegen haar Anima. Nu moest ze proberen meer kwacht te krijgen, dan zou ze voor het eerst iemand aanvallen met haar ijskrachten.



Civilis vloog naar de vurige vogel. Die was voor hem de meest waardige tegenstander. Ijs en vuur gaat niet met elkaar, en zal botsen.De vogel moest de boom in worden gejaagd, dan wordt zijn hitte gekoeld.
Al kraaiend stortte Civilis zich op de vogel, en pikte hem gewelddadig in zijn nek. Toen gebruikte hij zijn ijskrachten, en pikte nogmaals.
''Wee, dat je hier blijft, vertrek, aaaaaaaiii''

Diadorah zag hoe de boom zich verzette tegen het ijs. Maar de bevroren grond begon te kraken en te jammeren. Het duurde niet lang meer, of het zou bezwijken. Er begonnen diepe scheuren te ontstaan, en de boom boog naar beneden.
'''Het is bijna zover'', zei ze, en ze lachtte gemeen en hard.
''Geen kracht of macht kan de toorn van het ijs weerhouden zijn plicht te doen, deze boom zal vallen''
Opeens voelde Diadorah een enorme kracht. Toen vuurde ze ijsballen af, rond haar heen.
Ze zochten het doel, door op warmte af te gaan. ''Jullie liefde voor een boom, wordt jullie dood''

Abigail was bezig met het ritueel, ze hoorde niets meer. Ze was één met de boom geworden. De boom had haar hulp toe gestaan, ze voelde de pijn en de kou die de boom mee maakte. Het was gewoon ondragelijk. Abigail zei iets in zachtte latijnse woorden. Ze werd bleker dan normaal dit kwam omdat de boom haar energie gebruikte. ''Kom alle broeders en zusters, help u broeder in levensgevaar..'' Haar ogen waren wazig, ze hoorde het gejammer van de boom en de pijn die hij had. ''Ik Abigail lid van de Caelos clan, vraag u te helpen! Red deze boom,'' mompelde ze met zachtte klanken. Het was zwaar en vermoeiend. Maar deze boom mocht niet dood. Een wind waaide door de bladeren heen die langzaam smolten.

Alice keek naar haar wederhelft, de boom nam haar energie mee om te blijven leven. Ze wist dat ze niemand meer hoorde, ze moest het op eigen houtje doen. Maar als de boom haar niet spaarde zou ze verloren gaan, net als de boom. Ookal leek hij te smelten, het was Abigail's krachten tegen de krachten van de vrouw. Salva kwam naar haar toe, ze keek naar haar wederhelft. Ze moest haar beschermen, maar als ze hielp dan kwam de boom weer op krachten. Daar vertrouwde ze Alwin op. Ze knikte en volgde Salva naar de plek om te graven. Alice had grote en sterkere voorpoten dan Salva aangezien Alice al volwassen was en Salva daar in tegen nog niet. De aarde schoot omhoog en landen in haar prachtige witte vacht, hiena zou ze zich wel schoonmaken, maar nu waren er belangrijkere zaken. Ze bleef graven totdat ze de wortels zag, Alice probeerde het gat groter te maken zodat er meer wortels zichtbaar waren. Na een tijdje stopte Alice en rende ze terug naar de tas van Abigail en sleurde die mee, Abigail had in haar tad een zakje met stof. Dat wist Alice zeker, ze had het har zelf zien maken en in het zakje zien doen. Alice stak haar kop in de tas en haalde het zakje eruit en rende naar Alwin. Abigail had vele dingen in het zakje zitten, vooral kruiden, maar ook het stof.

Abigail voelde de kou, de grond beweegde. Dit kon niet goed gaan, een zucht verliet haar mond. Een ijzig stem sprak tot haar. ''Gij zult nooit de natuur verslaan, Diadorah!'' Sprak Abigail ijzig, ze deed wat de natuur haar op droeg te doen. Ze sprak met de natuur en zei wat hun zeiden. ''Nooit zal het ijs tegen het eeuwige vuur kunnen, Diadorah...'' sprak ze, de natuur wist alles. Er waaide een stevig wind door de lucht waardoor de vogels uit hun balans zouden raken. ''Wij zijn met meerdere dan je denkt, Diadorah!'' ''Wij zijn machtiger dan jij ooit zult zijn...'' Het was de stem van de natuur die Abigail liet spreken. Het klonk angstaanjagend. Gehuil weerklonk vanaf de toppen en Alice keek omhoog, het klonk als een clan wolven. ''Wij zullen nooit rusten als jij onze broeders en zusters pijn doet, je bent niets meer dan een zandkorrel...'' Sprak Abigail als laatste uit. De natuur leek haar gehoord te hebben en kwam in actie.

Wind woei door de bomen, toen een jonge vrouw de hulp van de natuur aan riep.
Met alle macht kwam het blauwe licht door de scheuren van de grond, wortels verbonden zich met elkaar.
De bomen zongen hun lied, en spraken tot hun broeder, die was opgehouden met kraken. Het had vrede met de beslissing die was gemaakt. Toen begon het te lachen, en te spelen met zijn broeders die schudden in de wind.
De groene bladeren vielen van de bomen, en vormden zich tot een schaduw, de ziel van de boom.
Het keerde zich naar de vrouw, die tussen de kaarsen zat, en de jongen die zorgvuldig de kruiden over de grond verspreidde.
De bladeren van de oude boom knisperden toen ze door de wind naar de grond werden gebracht. ''Dank je''
De bladeren keerden zich naar de vogel, die de rode feniks aanviel.
Met kracht blies de wind de bladeren tegen de vogel van de ijzige vrouw. Met een klap belandde het tegen de boom. De vrouw verloor haar kracht, en kroop ineen van de pijn.
Een glimlach ging naar de man, en toen verdwenen de bladeren het bos in.
Drie bleven er achter, en vormden een ketting. Voor ieder die de boom geholpen had.
Toen klonk er een luid gekraak. De bevroren boom was ontdooid en schudde de sneeuw van zich af. Toen trok hij zijn wortels terug, en in een zucht keerde de boom zich om.
Het duurde slechts enkele seconden, voordat de boom de grond had bereikt, en de stam de aarde proefde. En het was slechts een fractie van een seconde, voordat de grond bezaaid werd met miljarden kleine boompjes die de grond sierden.

Met tranen in de ogen keek Alwin toe hoe de boom op de grond viel. Hadden ze gefaald? Had de vrouw de strijd gewonnen?
Maar de bladeren van de boom hadden dankje gezegd, en hen geholpen.
Alwin keek naar de vrouw die op de grond lag. Haar Anima was gewond geraakt en zij nu dus ook.
Toen begreep Alwin het. Er moeten meer boompjes zijn om de gemene vrouw te kunnen overwinnen. De strijd is nog niet gestreden, maar de kleine boompjes konden hen helpen.
Alwin keek naar de ketting die voor hem op de grond lag. Er zat een klein blaadje aan. Vlug deed Alwin hem om, en liep naar Abigail om haar te helpen.

''Het is je gelukt Abigail'', zei Alwin, trots op haar. De vrouw is uitgeschakeld.
''Maar we moeten wel oppassen, misschien geeft ze nog niet op''

Oblivios en Ramess keken met ingehouden adem naar het ritueel. De vogel die Ramess nog zonet aanviel werd met een klap tegen de boom aangesmeten en Ramess grijnsde breed. De vrouw krachten waren tijdelijk weg, dus nam hij de kans aan om haar met de platte kant van zijn zwaard haar een klap te verkopen zodat ze tijdelijk buiten westen was, en de boom niks meer zou doen. De gladde, platte kant van het zwaard knalde op het achterhoofd van de vrouw. Grote kans dat de vrouw nu minstens 10 minuten buiten westen was. 'Kom op, we moeten de vrouw hier weghalen! Als ze straks weer wakker word zal ze het opnieuw proberen!' waarschuwde Oblivios de anderen. 'Mijn naam is trouwens Oblivios en dit is Ramess. Wij zijn recruiters van de Caelos clan en dus opzoek naar nieuwe leden. Alleen, toen zagen we dit.....!' legde Oblivios uit. Aan het einde van de zin slaakte hij een zucht van verlichting: de boom was buiten gevaar.

Zwijgzaam bleef Abigail zitten. Ze voelde de wind op haar huid, ''Laat mij in vrede terug keren,'' Zei ze zacht. Waarna haar trans eindigde. Toen ze weer zicht had en in het heden was, keek ze naar het blauwe licht. De natuur zong zijn prachtige liederen, Natura Naturans Multi multa, nemo omnia novit. Natura, Multa, Novit, Omnia, Sapienti,Naturans, Natura Naturans. het was het zelfde lied die Abigail al had gehoord, het geluid galmde, met een glimlach sloot ze haar ogen en liet de natuur hun gang gaan. De natuur had haar gehoord en daar was ze hem dankbaar voor. Door de krachtige wind gingen de kaarsen uit, de wind verzamelde zich. De bomen leken met elkaar te spreken, bladeren vielen van de boom af en vormde een grote schaduw. Abigail opende haar ogen langzaam haar ogen en keek naar de schaduw. Terwijl Abigail zat boog ze lichtjes naar voren, als teken van eer voor de natuur. De natuur bedankten hun, ze knikte kort. ''Het is onze taak om de natuur te beschermen,'' Zei ze zacht, alsof de natuur haar ook werkelijk verstond. Abigail geloofde daarin, de bladeren vielen de vogel aan waardoor de vrouw haar kracht verloor en in kromp van pijn. De man gaf haar een klap met de platte kant van zijn zwaard zodat de vrouw tijdelijk buiten bewust zijnde was. Abigail hoorde de natuur zacht lachen, het was dankbaar, de bladeren werden verder gevoerd door de wind die er waaide. 3 bladeren bleven achter en vormde een ketting. Een sierlijke glimlach verscheen op haar gezicht. Abigail voelde hoe de sneeuw naar beneden viel, het raakte haar ontbloten schouders, de sneeuw verdampte bij het aanraken van haar warme huid. De wortels trokken zich terug en met de wortels verdween ook het lied van de natuur. Abigail bleef rustig zitten, de natuur had een besluit gemaakt. Binnen enkele seconde lag de boom op de grond, de stam proefde de aarde. Abigail had er vrede mee, de natuur had dit zo besloten. De boom had haar niet geraakt terwijl ze zat. De boom lag tussen 2 kaarsen die symbool stonden voor aarde en water. De boom gaf zijn leven voor nieuwe boompjes. Het zag er schitterend uit, het blauwe licht was terug gekeerd naar de grond. Abigail zag wat bleek, ze had haar best gedaan maar een ritueel als deze vereisde gewoon veel energie. Alwin liep naar haar toe, de eerste woorden die hij tegen haar zei deden haar glimlachen. Alice kwam ook naar haar toe, met de ketting in zijn bek en drukte haar kop tegen haar borst aan. Abigail streek langs zijn dikke witte haren en pakte de ketting voorzichtig uit zijn bek en keek er verwonderd naar. Dat de natuur zoiets voor elkaar had kunnen krijgen was ongelooflijk. Haar vingers streken teder over het blad heen en deed hem vervolgens om. Ze keek naar Alice, ''Alice, wil je me helpen op te ruimen?'' vroeg ze vriendelijk. Alice knikte en rende terug naar haar schoudertas gemaakt van dierenhuid en sleepte hem naar Abigail die de paarse kaars in haar tas stopte. Ze keek naar Alwin. ''Ik ben trots op je Alwin en de natuur ook,'' Zei ze liefdevol tegen hem. Langzaam en wankelig stond ze op, met een glimlach streek ze even kort door het haar van Alwin. ''Je heb het goed gedaan,'' zei ze prijnzend tegen hem. Alice kwam telkens terug met één van de kaarsen en zetten die dan neer bij de tas zodat Abigail ze er in kon stoppen. Nadat dat gebeurd was richtte ze zich op de man. De vrouw weghalen? Zo dat wel een goed idee zijn? En waar moesten ze haar dan heen brengen. Daarbij kon Abigail moeilijk de vrouw gaan dragen, ze was namelijk uitgeput van het ritueel. ''Mijn naam is Abigail en dit hier is Alice, ook wij zijn leden van de Caelos clan, zoals u misschien al door had.'' Zei ze met een lichtte glimlach. De man was leden aan het werven, ergens vond Abigail het geen goed idee, stel nou dat ze niets met de natuur hadden. Dan konden ze zich toch geen Caelos noemen of wel? Aan de andere kant als zij dat niet deden zou de duistere kant mischien groter worden omdat zij wel leden werfde. ''Als je éénmaal van de natuur houd en bereid ben om het te beschermen, zal de natuur je altijd helpen,'' Zei ze plechtig. Ze keek even naar Alwin, ''Zullen wij de man gaan helpen?'' vroeg ze aan hem. Alice schudde zich uit, ze was helemaal vies van de aarde en ze kon wel een duik in een rivier gebruiken.

Een glimlach verscheen op he gezicht van de Diadorah, toen de boom zijn tocht naar beneden maakte. Ik heb gewonnen. De boom viel langzaam naar beneden en raakte het gras, dat ook bevroren lag. Maar wat ze toen zag, liet haar glimlach verdwijnen. Uit de grond ontsproten miljoenen boompjes.
Hoe kan dat, hoe kan er zoiets ontstaan. Toen zag ze de natuur met de anderen praten. Het was verschenen in de vorm van bladeren.
Nog nooit had Diadorah zoiets gezien. De natuur was blijkbaar grootser dan ze had gedacht.
Toen keerden de bladeren zich om. Opweg naar Civilis die in strijd was met de feniks.
''Civilis'', riep ze uit.
Toen werd ze tegen de grond geslagen. Een enorme pijn greep de macht over haar. Ze kon amper ademen. Een klein laagje glimmend ijs verscheen op de grond. Ze had haar kracht nog niet verloren. Ze kon nog iets proberen.
Snel stuurde ze haar laatste ijskracht naar de ondergrondse aardstralen. Wanneer je deze waterstralen bevriest, dan zullen de wortels van alle bomen geen voedsel meer krijgen, en ze zullen doodgaan.
Ze hoorde hoe de grond bevroor.
Toen zag ze in de weerspiegeling van het ijs de oude man aanlopen. Hij hief zijn zwaard.
Diadorah probeerde weg te kruipen, maar dat lukte niet. Haar kracht was op.
Diadorah zag de glinstering van het zwaard in de lucht. ''O, have Mercy''
Toen werd alles zwart.