Miira, één van de weinige jongens van de Hira familie, stond op het punt zijn vertrouwde dorp te verlaten en voet te zetten in een nieuwe, voo rhem onbekende, wereld. Dit jaar nog had hij eindelijk een shinigami opgeroepen en was hij eindelijk vrij om te gaan en te staan waar hij wou. "Shini! Schiet op! Ik wil weg!" riep hij over zijn schouder, waarna hij meteen weer voor zich uit keek en begon te rennen.
Shini, een shinigami die er voor de mensen uit zag als een beeldschoon meisje, maar die door Miira werd gezien als een soort lopend skelet, liep zuchtend achter de jongen aan. "Miira, de afscheids ceremonie!" herrinnerde ze hem er aan, Miira draaide zich met een wat verveeld gezicht om "Kom op, was jij niet degene van ons die de regels altidj brak?" zei hij wat teleur gesteld "We gaan weg, het avontuur tegemoed, we komen niet meer terug. Afscheid nemen is toch maar iets saais en die hele ceremonie duurt veel te lang!" de shinigami begon te glimlachen en rende achter het mens aan.
En zo startte hun avontuur, twee dagen geleden, nu liepen ze met zijn tweeën ergens door de highlands...

Alwin liep met kleine passen door het gras van de highlands. Per ongeluk had hij een verkeerd ritueel gedaan, en toen had hij een geest opgeroepen, een slechte, en nu ging diegene niet meer weg, en Alwin wist niet wat hij moest doen. De jongen, die er voor anderen heel normaal uitzag, had een vreemde schaduw over zich, die hem heel eng maakte. Alwin kreeg er de kriebels van.
Maar goed hij zou ermee moeten leven, en misschien kon hij er wel achter komen wat het was voor een ding.

In een flits schoot de schaduw naar voren, en haalde Alwin in. Hij glimlachte naar Alwin, en Alwin glimlachtte enigzins angstig terug.
Het wezen had nog niets gezegd, maar had hem alleen een beetje geplaagd.
In de verte zag Alwin een jongen, een japans of chinees ogende jongen, met naast hem een meisje, met blauwe ogen.
Daar moest hij heen, misschien kon die hem helpen.
''Hallo'', riep Alwin terwijl hij er recht heen liep.
Alwin glimlachtte naar het meisje, die naast de jongen liep.
''Ik ben Alwin''

"Hee!" had Miira zelfverzekerd terug geroepen, natuurlijk totdat de jongen dichterbij kwam en hij weer als een bang konijn naar zijn voeten begon te staren. "Shini." stelde de shinigami zich met een flauwe glimlach voor "Oh, ja, mijn naam is Miira." stelde hij zich nu ook voor en hij begon iets meer omhoog te kijken. Toen viel zijn oog op de jongen die dichtbij Alwin stond "Sugoii!" riep hij opeens grijnzend uit, Shini zag het ook, dat vreemde aura dat om de jongen heen hing... Het was zeker weten een shinigami! "En zo jong ook..." zei ze wat verbaasd over Alwin, zij wist natuurlijk niet dat de meeste familie leden de shinigami's al op een hele jonge leeftijd oproepten en dat Miira gewoon een laatkomer was. Toen Miira merkte dat Alwin zijn reactie misschien wel vreemd had gevonden verborg hij zich meteen wat achter zijn shinigami. "Dus, van welke familie ben jij?" vroeg Shini maar gewoon recht vooruit.
(het feit dat ze merken dat het eens hinigami is heeft met het zien van de inner self te maken)

Alisha stond ongemakkelijk voor haar vader en moeder, en de rest van de Kogra familie. Ze had besloten dat ze weg wou van het huis waar ze haar hele leven had gewoont, en op eigen houtje de wijde wereld in te gaan. Ze hoopte dat dit haar kon helpen beter om te gaan met haar emoties en ze beter te kunnen uiten. Ze schoof ongemakkelijk met de punt van haar schoen over de vloer. Naast haar stond Elvera, een shinigami die ze pas had opgeroepen. Ze had één of andere vage spreuk in een boek gelezen, waarvan ze niet goed wist waar die voor was, er stond namelijk nogal een onduidelijke uitleg onder. Ze had de spreuk geprobeerd, ook al wist ze dat je dat nooit moest doen, en poef, daar was Elvera, die haar nu zachtjes in haar arm kneep, als teken dat ze nu echt iets tegen haar ouders moest zeggen. Schoorvoetend liep ze naar haar vader toe, die haar vol haat aankeek. Hij had het niet leuk gevonden toen ze had gezegd dat ze het huis uit zou gaan. Terughoudend sloeg ze haar armen om haar vaders nek heen. Langzaam liet ze weer los, en keek haar vader recht in de ogen aan. Wat ze daar in zag gaf haar een schuldgevoel. Tranen verzamelden zich in haar en haar vaders ooghoeken. Ze knipperde snel de tranen weg, en deed toen een stap naar haar moeder toe. Die had niet erg veel probleem gehad met Alisha’s afscheid. Onverschillig stond ze nu voor haar dochter. Alisha plantte een kus op haar moeders wang, en nam weer wat afstand.



Ze draaide zich om een begon te lopen, iets wat ze nu al een dag lang deed. Ze had inmiddels de Highlands bereikt, en wierp nog een blik achterom naar haar ouderlijk huis, wat ze om de 5 minuten deed. Naast haar hoorde ze Elvera een zucht slaken. “Dat huis kun je al vijf uur lang niet meer zien, waarom blijf je nog achterom kijken?” Ze wist het zelf eigenlijk ook niet, dus gaf ze maar geen antwoord. In de verte zag ze vier bomen staan.



Langzaam maar zeker kwam ze steeds dichterbij de bomen, en zag dat ze toch wel erg kleine en menselijk waren voor bomen. Ze zag twee jongens en twee meisjes. Snel liep ze naar hun toe. Het mocht dan niet zo lijken, maar Alisha was graag in het gezelschap van meerdere mensen. Kennelijk dacht Elvera er net zo over, want ze ging sneller lopen en binnen een mum van tijd stond ze naast het kleine jongetje. Alisha kwam er nog wat achteraan dartelen, wat er volgens haar echt belachelijk uit moest zien. “Hoi!” Zei Elvera zelfverzekerd. “Ik ben Elvera, en jullie?” Ja, dat was typisch Elvera, gelijk met de deur in huis. “Ik ben Alisha.” Zei Alisha er nog snel achteraan.