Ze reden met een vast tempo door het bos. In een kalm, maar ritmische gang hoorde je de hoeven van Eros op de grond komen. Het pad waar ze over heen reden was gesleten door het jarenlange gebruik van het pad. Het werd gebruikt door eenzame ruiters of door de dieren die in het wild leefden. Niet dat er veel dieren leefden in deze wereld, maar uiteindelijk werden er steeds meer geboren. Het Stof van de mensen die waren overleden en geen speciale taak meer hadden werden omgezet in een dier waarvan er een in de zoveel tijd werd geboren om zelf voor meer dieren te zorgen. Misschien zouden er ooit wel weer dieren worden afgemaakt zoals was gebeurd in de oude wereld, maar zover was het nog lang niet. De dieren die er al leefden lieten zich sowieso ook niet zo snel zien. Ze sloot haar ogen en liet haar wederhelft zorgen voor de weg. Hij wist waar ze naartoe moesten ook al was het erg lang geleden dat ze er waren geweest.

:anima: Eros was niet moe. Ze waren pas een paar uur aan het rijden nadat ze de Fluerus Zee waren overgestoken. Er was daar een doorwaadbare plaats en zodra ze door het water waren gegaan hadden ze een uurtje uitgerust om daarna weer verder te gaan rijden. Hij was af en toe flink ziek, maar wist dat dat niet van hemzelf kwam. Het was zijn wederhelft die last had van ochtendmisselijkheid. Iedere ochtend was het raak de laatste paar weken en dan voelde hij zichzelf ook knap beroerd. Hij galoppeerde nu echter kalm door. Ze zouden naar de plek gaan waar de familie een huis had staan. Vanaf het huis in Terram tot aan Thin Place hadden ze om de zoveel dagen een huis staan waar kon worden overnacht. Ze waren nu in totaal drie maanden onderweg en hadden ondertussen veel pech gehad. Ze hadden vaak moeten overnachten in plaatsen waar ze moesten wachten totdat ze verder konden. Hij snapte niet altijd waarom zij per se wilde wachten, maar hij gehoorzaamde haar gewoon. Hij snoof even de lucht in en rook de geur van rozemarijn. Hij was dichtbij en begon grotere passen te maken. Na een paar minuten zag hij het huisje staan en kwam rustig tot stilstand. Op dat moment hinnikte hij nog even.

Catharina was bijna in slaap gevallen, maar het was het gehinnik van Eros en de verandering in de gang die haar wakker hield. Ze ging recht zitten en opende haar ogen. Ze snoof de geur van rozemarijn die overal om het huisje groeide en keek nu naar het huisje zelf. Het was in goede staat gebleven ondanks dat haar ouders hier al een lange tijd niet waren geweest. Zij zelf was er voor het laatst toen ze 15 was en toen was het altijd heerlijk geweest. Ze stapte voorzichtig af en hield zich vast aan het zadel. Ze zag de grond voor haar ogen dansen en knipperde een paar keer. ‘Gaat het?’ De stem van Eros was bezorgd en hij keek verbaasd naar achteren. Catharina knikte en liet het zadel los. Ze liep zonder te wankelen naar de deur van het huisje en opende de krakende deur. Binnen was het donker en op de tast liep ze naar de kast waarin de kaarsen stonden. Ze kon nog net een rode kleur onderscheiden en pakte de kaars. Daarna was het even zoeken naar de stenen die het aan zouden moeten steken. Na een paar keer ketsen sloeg er een vlam uit de kaars. Met de kaars in haar handen liep ze naar de vuurplaats. Het hout lag al netjes gestapeld klaar en ze zette de kaars er dichtbij. Ze sloot haar ogen en legde haar handen boven de brandende kaars. ‘Vuur, warmte van ons allen, ik vraag u mij te helpen door uw warmte te verspreiden over de slachtoffers die op u wachten.’ Haar stem was krachtig terwijl ze haar gave en de gave van haar voorouders aansprak. Voor haar ogen ontvlamde het hout en een warmte kwam op haar af. Ze nam de kaars mee naar de lange witte kaarsen die in standaards stonden te wachten en stak de kaarsen aan. Zodra ze allemaal aan waren kon ze de rode kaars uitblazen en terug zetten in de kast. Ze voelde zich misselijk worden en greep met haar handen naar haar buik om het gevoel tegen te houden. Het lukte voor even en ze wist dat ze op moest schieten. Ze liep naar buiten en plukte wat rozemarijn en zadelde Eros snel af. Hij zou wel even voor zichzelf kunnen zorgen. Ze moest zorgen dat ze ging liggen voordat ze neer zou vallen. Ze pakte haar deken en rolde die uit voor het vuur op de grond. De rozemarijn legde ze in het vuur en terwijl ze ging liggen in haar dekens kwam de geruststellende geur van rozemarijn die haar hielp om kalm en zonder nachtmerries in slaap hielp vallen. Ze gebruikte de rozemarijn om haar buik te kalmeren en dat had ze echt nodig. Na een paar minuten was ze in slaap gevallen en lag op haar zij met haar gezicht naar het vuur kalm te slapen.

:anima: Eros hoorde de regelmatige ademhaling en keek even naar binnen. Hij zag haar liggen voor het vuur en zuchtte gerustgesteld. Ze was de laatste tijd steeds vaker ziek en dat was niet goed voor haar. Hij had ook geen idee wat er met haar aan de hand was, maar zolang het niet erger werd maakte het hem niet uit. Ze zou er wel uit komen. Hij ging voor de ingang liggen zodat niemand er gemakkelijk naar binnen kon komen en legde zijn hoofd neer. Hij zou ook wel even kunnen gaan slapen.

Daemon ploegde door de modder heen in het bos. Musto liep rond maar wel in de buurt van Daemon. Die kwam een stuk makkelijker door de doorweekte grond heen. Boven waren donkere wolken te zien. Het zou zo vast gaan regenen. ‘Ook dat nog’ mompelde Daemon kwaad. Hij had vrij weinig zin om midden in het bos te overnachten. Daemon stapte flink door. Hij wist dat er hier ergens een huisje stond. Als hij de deur daar zou openbreken zou hij een droge plek hebben om te slapen. Musto rende van links naar rechts op de weg. Zijn neus zowat op de grond. Het leek erop dat hij iets had gevonden. Inmiddels kwamen de eerste regendruppels naar beneden. Die maakten de grond er niet beter op, het werd steeds zompiger. Daemon’s kleren waren doorweekt, net als Musto’s vacht. Daemon liep wat sneller om sneller bij het huisje te zijn. Aan de kant van de weg was een grote schaduw te zien. Het huisje. Ook nog een kleinere schaduw, van een hert ofzo, die voor de deur lag. De regen kwam nu echt met bakken uit de lucht. Daemon zag een zijdeur, daarlangs zou hij sneller binnen kunnen komen. Musto liep met zijn oren plat in zijn nek vlak achter Daemon aan. Daemon trok ruw de deur open en stapte naar binnen. Hard smeet hij de deur weer achter zich dicht. Musto schudde zich uit en liep naar de haard toe. Hij draaide een paar rondjes voor het vuur en ging toen liggen. Daemon keek even, deed zijn jas uit en verstijfde. Het vuur was aan! En dan moet iemand hebben gedaan. Daemon viste zijn dolk te voorschijn en liep de grote kamer in. Ookal was hij nu de inbreker, hij vond dat hij het recht had om de bewoners hier weg te jagen. Ze waren toch niet van de Nigris. Zoekend keek hij rond, niemand. Totdat hij bij de haard keek, hij had gedacht dat enkel Musto daar lag maar er was ook nog iemand anders. ‘Jij weer!’ brulde Daemon kwaad. De dieren die zij op hen af had gestuurd waren dan wel niet echt geweest, ze hadden toch voor enkele pijnlijke plekken gezorgd. Hij zette de dolk onder haar keel. ‘Dit keer zorg ik ervoor dat je er niet zo gemakkelijk vanaf komt’ siste hij kwaad in haar oor. Musto had het nu ook door dat hij hier niet alleen was.



(nog steeds veel korter dan die van jou )

Ze was onrustig in haar slaap. Ondanks de zoete geur van rozemarijn die haar bedwelmde wilden haar gedachten niet tot rust komen. Voor de buitenkant leek ze gewoon kalm te slapen, maar een enkeling die dichtbij zou komen zou haar bezwete voorhoofd zien die duidelijk maakte dat ze niet kalm was. Ze had een ontmoeting met de voorouders. Dat kon alleen op een plek waar krachten sterk waren en waar ze veilig zou moeten zijn. Dit was een van die plaatsen en haar voorouders hadden het verkozen om met haar te praten.

Ze opende haar ogen en stond op. Ze was in een glooiend landschap die werd verlicht door de late herfstzon. Vanuit het westen rook ze het zout van de zee en ze keek verbaasd om zich heen. Voor haar verschenen een paar vrouwen en ze maakte snel een buiging. ‘Stop, Catharina.’ De stem liet haar schokken en ze keek naar de persoon die haar toesprak. Het was haar moeder zelf die op haar afliep en haar omhoog hielp. ‘We moeten voor jou buigen, Domina Sacrum Arbor. Jij bent onze stem in de wereld die we hebben verlaten.’ De schimmen bogen voor haar en kwamen daarna met een glimlach op hun gezicht op haar af. Ze raakten haar aan bij haar hoofd en haar buik en spraken elkaar zacht toe. ‘Luister, mijn dochter. Je weet wat er aan de hand is diep binnenin je en ook wanneer het is gebeurd. Over precies 6 maanden zal het gebeuren en dan wordt de volgende Domina geboren. Je moet haar beschermen en over haar waken. Ze zal moeilijke keuzes moeten maken en moeten kiezen tussen licht en kwaad. Het is jouw taak om je clan te leiden, maar ook om je dochter alles te leren wat ze zou moeten weten. Op een dag verraad ze je misschien, maar ze moet wel alles weten wat haar tot de volgende Domina zou moeten maken. Leer haar alles wat je zelf hebt geleerd en koester geen haat tegen de man die je dit heeft aangedaan. Op het moment dat je dat doet zal ze voor het kwaad kiezen en kun je haar niet meer terughalen.’ Catharina luisterde de woorden zorgvuldig aan. Ze liet ieder woord tot zich doordringen en opslaan. ‘In mijn kast vind je kleren die bij je situatie passen. Gebruik ze en ga. Maar wees opgepast. Je vijanden zijn dichterbij dan je denkt.’ De schimmen bogen weer en verdwenen. Langzaam werd ook de wereld waarin ze zich begaf opgeslokt door de duisternis en ze sloot haar ogen om in haar eigen wereld te belanden.

:anima: Eros was ondertussen aan het slaapwaken. Het was begonnen te regenen, maar dat betekende niet dat hij niet oplette. De wind stond hem echter tegen en hij had de man die aankwam niet gehoord. Hij kwam pas echt overeind toen hij de deur dicht hoorde klappen. Hij draaide zich om en liep door de deur naar binnen. Hij bleef half buiten, maar zag en hoorde binnen niets dat hem verontrustte. Toen rook hij de geur van een ander die hier niet zou moeten zijn, maar hij bleef staan waar hij was. Binnen kon hij niets uithalen en zou waarschijnlijk nog eerder in de weg lopen dan een voordeel zijn.

Het haardvuur knisperde lekker en Catharina viel vanuit haar visioen terug in haar eigen diepe, kalme slaap. Ze merkte niets van de dichtgeslagen deur, maar automatisch legde ze haar hand op de rug van de hond die voor haar was komen liggen. Ze aaide hem zachtjes en haar voorhoofd fronste iets. Ze werd wakker door het gebrul van de man en opende haar ogen verward. Haar moeder had het gehad over haar vijanden die dichterbij waren dan ze dacht, maar dit was wel erg dichtbij. Het mes stond op haar keel en de man was helemaal over haar heen gebogen. Hij drukte haar haast nog verder tegen de grond dan ze al was. Gelukkig zat er nog een deken tussen hen in, want ze blikte even terug naar wat er drie maanden geleden was gebeurd. Haar hand stopte met het strelen van de wolf, want ze had door dat het niet Eros was. Die kon sowieso hier helemaal niet komen. Ze haalde oppervlakkig en kort adem door haar mond en keek naar zijn kille ogen. Ze trok haar hand terug en met een snelle beweging zette ze zich af en rolde door totdat zij bovenop hem lag en ze sloeg zijn hand met de mes erin weg. Ze zette haar handen op zijn polsen en bracht die naar boven zijn hoofd. Haar lange haren vielen langs haar hoofd naar beneden en raakten zijn gezicht. Ze had haar knie tussen zijn benen gezet om zijn gevoelige delen te beschadigen als hij iets van plan was. ‘Ik kwam er makkelijk vanaf?’, sprak ze honend. Was hij soms vergeten wat hij haar aangedaan? Meteen schoten de woorden van haar moeder door haar hoofd. Haat hem niet, want anders is het te laat. Haar gezicht bracht ze iets dichter bij die van hem en hield haar stem kalm. ‘Wat doe je hier in mijn huis?’ Ze probeerde haar gezicht kalm en sereen te houden, maar dat was lastig op dit moment. Op dat moment schoot er een pijngolf door haar heen en ze legde haar hoofd in haar nek voordat ze naar achteren suisde. Ze kwam hard tegen de muur achter haar aan en keek verward om zich heen. Wat was er gebeurd? Ze had nog nooit zo’n krachtuitbarsting gehad en wist van binnen dat het kwam omdat ze kracht aan het opbouwen was. Ze kreeg de kracht van de baby er ook bij en dat ging een eigen leven leidden. Haar hand was naar haar buik gegleden en masseerde de lichte golvingen die net waren te zien door haar strakke jurk. Haar blik gleed even naar de man als een roep om hulp voordat ze bijna haar bewustzijn verloor door de hoofdpijn die op kwam zetten. Het gemengde bloed van het kind maakte haar zwakker. Zo snel als ze het had gedacht was de gedachte ook weer verdwenen. Met haar ene hand tegen haar hoofd en de ander op haar buik zag ze er hulpeloos uit.

-Oke. Ik moet vaker een zwangere spelen. Levert me inspiratie op. in totaal 1033 woorden. Succes met lezen!

Musto krulde zich nog meer op toen hij geaaid was. Toen hij opeens een brul van Daemon hoorde sprong hij overeind. Dat was niet Daemon daar. Luid grommend deed hij een paar stappen naar haar toe.

Daemon grijnsde, hij genoot van de angst in haar ogen. Toen zijn hand werd weggeslagen vloog het mes eruit. Het schoot tegen de muur aan en bleef daar stil liggen, het lemmet glimmend in het maanlicht. Met een harde klap knalde zijn hoofd tegen de houten vloer aan. Zijn polsen werden hard tegen de grond aan gehouden. Maar Daemon was nu toch iets bezorgder om zijn edele delen waar zij haar knie vlak bij had gezet. ‘Ik heb je laten leven, ik had je ook net als je ouders kunnen vermoorden’ zei hij terug. Hij vond dat ze nog geluk had gehad. Zijn handen begonnen te tintelen van het bloedtekort. ‘JOUW HUIS?!’ Daemon probeerde overeind te komen, wat niet lukte en hij viel weer terug met zijn hoofd tegen de harde vloer. Opeens vloog ze hard tegen de muur aan. Daemon krabbelde snel omhoog. Hij liep naar de muur waar het mes nog tegen aanlag en liep toen naar de muur waar ze tegen aan was gevallen. De deur waar ze door heen waren gekomen klapte open, een scherpe gure wind woei door het huis heen. Het vuur ging uit en het werd bijna onmiddellijk ijzig koud in het huis. Daemon zou een einde maken aan haar leven. Hij zag haar pijn hebben en toen out gaan. Toen hij bij haar was en haar keel wilde doorsnijden overviel ineens een enorme angst hem. Het zou toch niet waar zijn?! Dacht hij verschrikt. Met de hand waar het mes niet in zat ging hij over haar buik heen. Een paar hartgrondige vloeken volgden. Daemon stond op en begon te ijsberen door de kamer. Musto bleef even grommen tegen haar en liep toen naast Daemon rondjes. Daemon was behoorlijk in paniek nu. Wat moest hij doen? Haar vermoorden of niet? Nog een paar vloeken volgden. Hij zat nu zo in de problemen. Hier was hij nu echt bang voor geweest. Maar hoe klein was die kans geweest? Af en toe stond hij op het moment om haar te vermoorden, vervolgens liep hij weer ijsberend door de kamer. Door de paniek kon hij niet goed nadenken. Hij besloot geen beslissing te maken. Dat kon hij later nog wel doen. Hij wist nu dat ze hier woonde aangezien ze zei dat dit haar huis was. Daemon liep naar de deur, deed zijn doorweekte jas aan, deed zijn dolk terug en beende het huisje uit. Hard sloeg hij de deur weer dicht. De kou beet in zijn gezicht en de regen viel nog steeds onverminderd op de grond. Musto dribbelde naast hem mee, mokkend omdat hij weer naar buiten moest in die kou en regen. Maar voor de deur zag Daemon nog steeds dat hert ding. Toen besefte hij pas dat het geen hert was maar dat vervloekte paard van haar.



Musto had het ook gezien en schoot eropaf. Met een enorme sprong beet hij het dier in de keel, hangend hield hij vast. Bloed liep langs zijn keel. Er klonk een laag gegrom uit zijn keel.

Daemon wilde hier geen minuut langer blijven, behoorlijk snel beende hij weg. Zelfs niet om dat paard te vermoorden zou hij hier blijven. Hij floot Musto en verdween in de regen. Nog steeds was zijn paniek niet minder geworden.



Musto liet kwaad los, voordat hij een schop van het paard zou kunnen krijgen rende die hard weg de kou in.

Daemon liep stevig door, het kleine beetje warmte dat hij nog had gehad van het vuur was nu zowat helemaal weg. Maar de paniek was enorm groot. Hij werd vader. En ZIJ de moeder. Er klonken weer een paar hardgrondige vloeken door het bos heen. Hij moest een oplossing vinden. Een grote boom stond in het bos, Daemon ging onder het bladerdak zitten. 'Ze is zwanger' zei hij behoorlijk verward. Wat moest hij doen? Zijn handen in zijn haar en zijn hoofd tussen zijn knieën dacht hij na. Maar hij kon niet veel zinnigs bedenken. Het spookte enkel door zijn hoofd heen. Wat moest hij nu doen?

Catharina was niet voor niets maandenlang aan het trainen. Vanaf de dag dat ze vijf was geworden had ze iedere dag minstens drie uur besteed aan verschillende vechtsporten en conditietraining. Het was voor haar makkelijk om hem om te draaien zolang ze er de kracht voor had. Ze schudde even zacht haar hoofd op zijn woorden. Hij had haar niet kunnen vermoorden. Je kunt pas de leider of leidster van een clan vermoorden als er een opvolger is aangewezen. Tenminste, dat was haar altijd verteld en ze was niet van plan om het uit te proberen. ‘Ik heb verschillende huizen op de weg van het landhuis naar Thin Place. In totaal een stuk of tien.’ Haar stem monotoon. Een normale constatering van een feit. Toch kwam de schok onverwacht en ze viel weg in een droomtoestand. Ze kon alles zien en meemaken, maar ze kon niet reageren. Ze voelde haar kracht wegvloeien en zelfs de dreiging van de dood kon de kracht in haar niet wakker maken. Ze mocht alleen toekijken en luisteren. Haar hand die op haar buik lag werd ruw aan de kant geduwd en ze voelde die van hem. Haar eerste reactie was om de hand weg te slaan, maar op het moment dat ze dat wilde doen gebeurde er niets. Ze kon alleen maar zien hoe hij heen en weer liep en niet wist wat te doen. Na een tijdje viel ze echt weg en haar ogen waren gesloten. Ze hoorde en zag niets meer.

:anima: Eros liep de hele tijd heen en weer, niet wetend wat te doen. Er was iets aan de hand binnen in het huisje, maar hij wist niet wat en hij kon ook niet naar binnen gaan. De schok die Catharina had gevoeld kwam bij hem alleen door als een kleine pijnscheut in de rug, maar daar bleef het bij. Hij brieste zachtjes en schudde zijn hoofd die was omgeven door lange slierten nat haar. Hij draaide zich om en zag een beest op zich afkomen. Hij steigerde nog om het te ontlopen, maar het sprong naar zijn keel. Hij voelde hoe zijn luchtpijp werd afgesloten en trapte in het wildeweg totdat hij weer kon ademen. Zijn oren suisden nog steeds. Die ijselijke gil kende hij maar al te goed. Terwijl het bloed naar beneden stroomde over zijn hals drong hij zover mogelijk het huisje binnen.

Ze kwam bij doordat ze geen adem meer kon halen. Voordat ze het zelf wist gilde ze het al uit en belandde proestend en naar adem happend op de grond voor haar. ‘Eros?’, fluisterde ze zachtjes. ‘Ik ben hier. Gaat het?’ Zijn stem klonk aardig kalm voor de situatie waarin hij zich bevond. ‘Je bent gewond, maar ik heb geen kracht. We moeten hier weg.’ De woorden kwamen er hortend en stotend uit. Ze stond met moeite op en liep naar de kamer waarin haar moeder kleren voor haar had liggen. Ze zag in totaal tien jurken liggen variërend van net zwanger tot ongelooflijk zwanger. Ze moest even lachen om het idee dat ze zo’n dikke baby was geweest. Ze pakte snel een jurk en trok haar eigen jurk uit. Ze moest het voortaan ook zonder korset gaan stellen. Ze zuchtte van opluchting toen dat beknellende ding af was en trok de andere jurk aan. Een witte jurk van zijde, maar ze had geen andere keus. Ze zou het een andere keer wel goed schoonmaken. Ze liep naar de deur waar Eros nog steeds op haar wachtte en duwde hem naar buiten. Ze zadelde hem snel op en greep nog wat extra spullen uit de kastjes die ze misschien nodig zou hebben. Ze greep haar mantel en sloeg die om. Ze ging snel in het zadel zitten zodat ze iets had om veilig in te zijn. ‘Eros, we moeten naar de boot. We moeten naar de overkant.’ De hengst zette zich in beweging, maar kon niet sneller dan een stevige draf. Catharina aaide hem en wist dat haar conditie en zijn wond hem erg verzwakte. Ze gingen verder over het pad en na een paar minuten waren ze allebei zo in gedachten dat ze geen van beide de man opmerkte die op het pad stond te grijnzen. Zijn anima, een beer, stond achter hen en brulde waardoor ze opschrok. Met een vloeiende geoefende beweging trok ze haar boog tevoorschijn en draaide Eros. ‘Laat ons erdoor.’, zei ze en probeerde kracht in haar stem te brengen. Dat mislukte finaal. Haar armen begonnen al te trillen door het vasthouden van de boog en ze wist dat ze het niet lang meer vol kon houden. Maar vechten in deze toestand was ook niets. ‘Wie ben je?’ De man grijnsde. ‘Een mens van de Ambula.’ Ze zuchtte blij. Die luisterden meestal wel naar het gezag van een Domina. ‘Ik ben de leidster van de Caelos clan en ik eis dat je aan de kant gaat.’ Haar stem was even krachtig bij deze woorden. De man schudde zijn hoofd. ‘Dat dacht ik niet.’ En hij rende op haar af. Ze kon de pijl nog net afschieten en hij werd geraakt in zijn arm, maar dat weerhield hem er niet van om de pijl weg te trekken en haar van Eros af te sleuren. De beer van hem sloeg Eros tegen de grond. Catharina kon niets meer. Ze had geen kracht, geen verdediging en haar enige hulp was van iemand van de Nigris. Kon het haar nog slechter aflopen? Haar blik verstarde. Ze mocht niet de moed laten zakken. Ze legde haar hand op de grond en stuurde een boodschap door. Het zou bij hem terechtkomen en dan mocht hij zelf weten wat hij er mee zou doen. Help me!

Daar zat Daemon dan zo onder de boom, nadenkend. Een knallende koppijn kreeg hij ervan. Het was een ongelofelijk moeilijk dilemma. Haar vermoorden en daarmee ook zijn eigen kind. Of haar laten leven, maar dan werd zijn kind een van de Caelos. Dat was nog erger. Musto was naast hem komen zitten, Daemon kriebelde hem bij zijn oor. Vaag staarde hij in de verte, nadenkend over wat hij zou moeten doen. ‘Jij weet het ook niet hè?’ zei hij tegen Musto. Musto gaf geen antwoord, die hield zijn kop scheef. Daemon zuchtte en liet zich weer tegen de stam van de boom aanzakken. Musto duwde zijn kop onder Daemon’s hand toen Daemon opgehouden was met aaien. Daemon nam een beslissing. Hij zou wachten totdat het kind 5 jaar oud was, dan zou hij het kind meenemen. Daemon vond dat hij het kind beter kon opvoeden dan Catharina zelf. Maar om die eerste jaren met zo’n klein kind opgescheept te zitten, dat leek hem ook weer niets. Met een zucht stond Daemon op, gelukkig had hij nu een plan bedacht. De regen was inmiddels gestopt. Musto rekte zich uit voordat ook die opstond. Daemon liep terug het pad af, terug naar de Nigris. Hij wist nog niet of hij ze ging vertellen over het kind. Opeens leek er of er iets ging gebeuren. Daemon bleef stilstaan. Toen merkte hij een boodschap op: Help me. Waarschijnlijk Catharina. Daemon zuchtte, ze dacht toch niet dat hij haar nu elke keer ging redden toch? Toch kwam Daemon in beweging. Hij rende niet maar beende wel flink door. Musto liep naast hem. Toen zag hij ze. Catharina, de man en de Anima’s. Musto rende snel over het bospaadje heen en met een sprong belandde die in de man zijn nek. Hard zette de zwarte wolf zijn tanden in het vlees. De man brulde van de pijn en probeerde de wolf van zich af te krijgen, wat enkel averechts werkte. Musto beet zonder enige aarzeling in de man zijn hand. Daemon rende nu ook, niet voor Catharina maar om Musto te helpen. De beer kwam er ook grommend aangerend. Tegen de beer zou Daemon of Musto niet kunnen winnen. Rennend pakte Daemon zijn dolk. Hij brulde een bevel tegen Musto die meteen de man losliet en weg sprong. Daemon was nu bij de man, hief de dolk en stak het lemmet in de man zijn nek. De beer brulde van de pijn. De man kon niets meer uitbrengen. Hij spuugde bloed op voordat hij, net als zijn anima, dood neerviel. Het was erg handig om te weten als je de mens vermoorde, de anima mee ging in het graf. Daemon veegde zijn dolk schoon. Vervolgens draaide hij zich om naar Catharina. ‘En jij mag ook wel eens voorzichtiger zijn’ snauwde hij haar kwaad toe. Hij greep haar in haar nek en trok haar ruw overeind. ‘Dit is de laatste keer dat ik je nog red!’ zei hij er stikchagrijnig achteraan. Daemon greep de teugels van Eros en gaf tegelijk het paard een flink mep, zodat die ook weer snel op vier benen zou staan. Zijn arm deed pijn terwijl hij niet gewond was geraakt. Daemon draaide zich weer om naar Musto. Die had een flinke snee in zijn poot. Niet al te erg dat de wolf niet meer zou kunnen lopen maar vooral vervelend. ‘Als ik op jou moet vertrouwen dan is het kind dood voor het volwassen is’ snauwde hij kwaad naar Catharina.

-Tuurlijk denkt ze niet dat je haar elke keer komt redden. Je was toevallig in de buurt.

Ze lag uitgeput op haar zij en ademde alle lucht in die ze kon krijgen. Iets van haar kracht vloeide terug en het was net genoeg om de man voor haar een trap te geven. Daarna viel ze weer krachteloos terug. Ze snapte er niets van. Zo had ze er een paar dagen geen last van gehad en dan kwam het in een keer twintig keer zo sterk terug. Ze ving niet veel op van het gevecht dat aan de hand was, maar zag wel hoe de man dood neerviel. Haar ogen knipperden bij de verspreiding van de Dust die meteen vrijkwam bij de dood. Ze bleef gelukkig staan toen hij haar omhoog trok en keek hem aan met een dankbare blik. Ze probeerde stapje voor stapje vooruit te komen, maar stond stokstijf stil toen hij Eros overeind mepte. Het was niet zo dat hij daar niet tegen kon, maar eerder dat hij dat deed. Ze kende de haat die in zijn hart was geworteld en er nooit meer uit zou kunnen komen. De haat gericht tegen hem. De hengst stond al op zijn benen en draaide zich om naar Daemon. ‘Eros!’, schreeuwde ze en met een inspanning wierp ze Daemon op de grond. Ze rolde door en zag de maaiende hoeven boven haar. Ze kwam moeizaam overeind. Haar ogen richten zich op de plek waar de ogen van Eros woedend rolden. Ze had geluk toen ze de teugels te pakken kreeg. ‘Eros. Beheers jezelf! Je mag hem niet aanvallen.’, sprak haar woedende stem. Ze zag dat hij alleen maar bozer werd door haar woedende toon en gooide het op een andere boeg. ‘Erosje, liefje,’, zei ze zacht en liefdevol, ‘kalmeer eens jochie. Dit is toch niets voor jou?’ Ze zag de verandering in zijn ogen en speelde daarop door. ‘Denk aan de zon, liefje. Laat die wolken voor je ogen verdwijnen. Kom terug naar mij!’ De laatste woorden wel schreeuwend ging er een siddering door het lichaam heen. Hij kwam na een eeuwigheid neer en brieste zacht in haar gezicht. ‘Hij heeft haar gered, Eros. Daar gaat het om.’, sprak ze. ‘Maak het lichaam klaar.’, ging ze zakelijk verder. Ze draaide zich vermoeid terug naar Daemon. ‘Wil je misschien wat Dust als beloning?’, vroeg ze hem. Ze liep van hem weg en zakte neer bij de man. Eros stond achter haar en blies in haar haren. ‘Je bent te zwak.’ Haar gezicht werd roder. ‘Ik ben sterk genoeg om zijn hart eruit te snijden. Geef me maar het mes.’ De hengst draaide zijn bebloede nek en kon net bij een speciaal vakje en trok met zijn lippen het mes eruit en gaf het aan zijn wederhelft. Die begon de kleding los te snijden en stak het daarna zeer precies in de huid om het hart. Ze sneed secuur door. ‘Bedankt dat je haar hielp, maar ik laat haar niet vermoorden. Ik moet wennen aan de kracht die ze mij geeft en dat lukt me niet echt. Dit is de eerste keer dat me zoiets overkomt. Ik snap het zelf ook niet allemaal.’ Haar stem duidelijk en op Daemon gericht, maar ze keek hem niet aan.

-Oke. Mijn inspi was even weg. Komt door het vooruitzicht van twee tentamens morgen. Succes ermee.

De hengst was duidelijk niet blij met Daemon. Voor hij het wist maaiden de hoeven vlak boven zijn hoofd. Musto schoot grommend op het paard af. Nog 1 klein ding en Musto zou hem weer naar zijn keel vliegen. Snel krabbelde Daemon weer overeind. ‘Dat beest zou je ook wel eens kunnen opvoeden!’ snauwde hij nog kwader dan eerst. ‘Ik maak worst van je!’ siste hij richting Eros. Daemon liet zich niet zomaar bedreigen door een paard. Musto stond nog steeds grommend tegenover Eros. Vervolgens sprak hij weer tegen Catharina. ‘Denk aan de zon? Laat de wolken verdwijnen? Laat me niet lachen, en dat moet een kind opvoeden. Met al die sprookjes?’ zei hij sarcastisch lachend. ‘Een kind bescherm je niet met mooie verhaaltjes en je voed het niet op met het sprookje dat iedereen en alles goed is. Je kan niet voor een kind zorgen.’ Daemon sloeg wat stof van zijn kleren af. ‘En ik zal ervoor zorgen dat je niet lang genoeg bent bij mijn kind om haar te verpesten!’ siste hij kwaad maar welgemeend. Desnoods zou de hele Nigris meegaan om het kind mee te nemen, met geweld als het nodig was. Musto liep grommend om Eros heen, klaar om elk moment aan te vallen. Daemon viste zijn mes weer te voorschijn en liep naar de beer toe. Hij sneed een stuk vlees los en gooide die naar Musto. Die ving het bloederige stuk vlees gretig op en begon er op te kauwen. Daemon veegde zijn handen en dolk schoon aan de vacht van de beer. Het gesmak van Musto was duidelijk te horen, zijn bek en poten zaten al onder het rode vocht. ‘Je kan niet voor een kind zorgen, daarom neem ik haar mee om haar een goede opvoeding te geven. Een opvoeding waarin ze leert dat ze niets zomaar kan krijgen en niets lief leuk of aardig is. Een opvoeding waarmee ze kan overleven en ze Dustseekers mee leert te beroven. Eentje zonder sprookjes of leugens.’



(Morgen rep natuurkunde, even erg als tentamens. Moet wéér leren)

Ze concentreerde zich op het kalmeren van Eros en draaide alleen even met haar ogen toen ze zijn woorden hoorde. Ze opende haar mond om hem tegen te spreken, maar zuchtte. Ze schudde haar hoofd. Ze zou het hem zodadelijk wel duidelijk maken. Ze stopte met het snijden toen hij het over haar opvoeding had. Met een felle blik keek ze op en sneed het hart met een laatste slag uit het lichaam. Ze legde het mes neer en nam het hart met beide handen vast. ‘Sprookjes had je het over?’ Op haar gezicht kwam een spottend lachje. ‘Je praat met een Domina die de affiniteit van de geest het meest heeft ontwikkeld en dan zeg jij over sprookjes?’, lachte ze. Ze voelde hoe de Dust van het hart haar lichaam doorspoelde en haar kracht kwam terug. Ze genoot met volle teugen van het gevoel dat ze kreeg. Ze stond op en liep naar Daemon. Ze nam nog een klein beetje van het Dust op en legde het overige deel van het hart in de handen van hem. ‘Sommige geesten zijn sterk genoeg om je mee te sleuren naar een plek die je eigenlijk niet wilt zien, sommige niet. Ga je dood in dat rijk dan sterf je hier ook. Sterf niet en kijk goed toe.’, sprak ze duidelijk. Zonder nog een seconde te verspillen kwam ze naar voren, sloeg haar arm om zijn nek en legde haar hand op een drukpunt dat in contact stond met het totale netwerk van zijn binnenste. Ze keek hem diep in de ogen aan en zag de stuiptrekkingen die zijn lichaam automatisch lieten zien. Ze lachte even. Ze liet hem voorzichtig op de grond zakken en sloot haar ogen. Ze had nog even snel naar zijn wolf gekeken, maar de tijd was voor hen gestopt. Hij zou pas iets merken wanneer ze weer wakker zouden worden. Ze had geen idee hoe lang hij nodig had om in de geestenwereld door te brengen. Ze bracht haar concentratie op de goede plek en ze was zelf ook weg.

Ze opende haar ogen en keek even neer op Daemon. Ze lachte hem toe en stond op. Ze rende weg totdat ze bij de rots was gekomen. Ze klom erop en keek hem aan. ‘Vind je dit niet op een mist lijken?’, vroeg ze hem. Overal waar ze kijken was mist. Dit was niet haar beleving van de geestenwereld, omdat ze de testen had gehaald, maar voor Daemon, een Nigris die normaal de geestenwereld niet kon betreden, was het totale mist die pas weg zou gaan als zij zijn idee zou veranderen. ‘De enige middelen die je hier hebt zijn je geest en je lichaam. Gebruik ze goed en je vind je weg wel.’ Ze stond op en draaide zich om. Haar handen bracht ze naar voren en tussen haar handen kwam een klein licht. ‘Deze wereld heeft vele geheimen, maar ze kunnen worden ontdekt als je de moeite neemt om te luisteren en te begrijpen. Een persoon is niet altijd wat diegene lijkt te zijn.’ Met het licht in haar handen draaide ze zich om en keek hem aan. ‘Dit licht kan een klein lichtbron zijn of..’ Ze spreidde haar handen en er kwam een verzengende zee van vuur om hen heen. ‘Of een krachtbron die niet kwaad moet worden gemaakt. Als ze eenmaal uit hun kalme status zijn, is het lastig om ze terug te krijgen. Ga je de vuurzee met woede en agressie tegemoet dan zal het alleen maar bozer worden. Kalmeer je echter de woede en begraaf je het langzaam en kalm onder de aarde die het dooft zal de vuurzee afnemen en wordt het zo kalm als het kleine bolletje het eerst was.’ Ze illustreerde haar woorden met gebaren en stond even later weer met een klein bolletje vuur tussen haar vingers. Ze had met deze woorden gedoeld op wat ze bij Eros had gedaan. Ze liet haar handen zakken en keek het bolletje na zodra hij omhoog ging en boven hen een stralende zon werd. Ze glimlachte en had haar hoofd in haar nek liggen om naar de zon te kijken. ‘En als je het eenmaal begrijpt en niet haat kan het zijn schoonheid laten zien.’ Haar stem was kalm, warm en klonk vrij. Ze hield van de geestenwereld. Ze kon veilig zijn en met haar voorouders praten. Ook kon ze hier tot rust komen en haar krachten vrij aanspreken. Dat was een belemmering in de normale wereld. Daar had ze alleen maar een affiniteit die haar de kracht hielp begrijpen, maar ze kon er verder niet veel mee.

De resten van het hart werden in zijn handen gelegd. Het was een stuk minder bloederig dan eerst en het zag er half vergaan uit, bedekt met stof. ‘Een plek die JIJ niet wil zien maar wel bestaat. Kom je angsten onder ogen in plaats ervoor weg te vluchtten. De wereld is niet goed en je overleeft enkel als je voor je bestaan vecht. En ik overleef het heus wel, ik vecht voor mijn bestaan’ Daemon was behoorlijk zelfverzekerd en dapper, al probeerde hij confrontaties uit de weg te gaan door agressie. Dat klonk raar maar het was wel zo. Als mensen bang voor je waren daagden ze je ook niet vaak uit. Veel vloeken en dreigen, dat was meestal genoeg om niet te hoeven vechten. Daemon schoot naar achteren toen ze ineens haar arm om zijn nek heen deed. Hij voelde zowat niets voordat hij opeens niets meer kon. Niet meer blijven staan en zich ook niet bewegen. Catharina keek hem lachend aan. Dat vond hij wel heel erg creepy. Hij voelde zich op de grond zakken, op het zachte bladerdek.



Een compleet witte wereld. Daemon schoot overeind, ook om hem heen was het wit. Hij krabbelde overeind. Waar was hij? Hij zag Catharina. ‘Welke weg?! Ik zie geen steek!’ schreeuwde hij terug. ‘Je bent een heks!’ schreeuwde hij nu nog kwader. Eigenlijk was hij behoorlijk bang in deze onbekende wereld waarin hij bijna niets kon zien. ‘Waarom de wereld proberen te begrijpen, de wereld draait om geld en macht. Meer hoef ik en niemand anders te weten.’ Daemon deed een stap opzij toen er opeens een vuurzee naast hem opdook. Het voelde snikheet, vuur was in deze rare plek dus wel echt. Alleen de mist verdween niet. Dat irriteerde hem behoorlijk. Nergens kon hij iemand zien aankomen. ‘Je maakt een grapje’ grinnikte hij. ‘Gewoon een van die goocheltrucjes van je.’ Daemon liep een paar stappen rond, maar de mist bleef overal even dik. ‘Deze wereld begrijpen? Een wereld die ik niet kan zien. Een wereld die ik zomaar moet vertrouwen? Het verbaast mij dat je dan nog steeds leeft. De wereld is niet leuk of aardig, dat is een sprookje. Word wakker! Leer eens voorzichtig te zijn en niet zo naïef!’ Daemon voelde zich als een dier in een kooi tussen deze witte muren van mist. Hij liep naar Catharina toe, struikelde ergens over wat hij niet kon zien en liep door. ‘Waar is Musto?’ zei hij dreigend vlak voor haar gezicht. ‘En probeer me niet te veranderen, dat kan mij nogal kwaad maken’ zei hij nog dreigender met een duidelijke betekenis. ‘Dan kan het wel eens net zoals je ouders met jou aflopen. Met een moord meer of minder, daar heb ik totaal geen problemen’ Deze wereld was vreemd voor Daemon, vreemd en onbegrijpelijk. Maar vooral bedreigend. Van geen enkele kant zou hij gevaar zien aankomen. Zijn hart was zo doordrenkt van haat, daar zou nooit verandering in kunnen komen. Het was een zwarte plek. ‘Haal me hier vandaan’ zei hij, er klonk een beetje angst in. De wereld die hij kende kon hij zien, daarin had hij de macht en controle. Van deze wereld had hij zelfs nog nooit gehoord. En er leken ook geen regels van de echte wereld te gelden.

Ze schudde haar hoofd op zijn woorden. ‘Je begrijpt het niet, maar je zult het zo wel zien. Vechten is niet je enige keuze, maar wel de makkelijkste.’ Ze was sneller dan hem en voordat hij weg kon gaan had ze haar hand al op zijn nek gelegd. Terwijl ze hem rustig liet zakken ontspande ze zichzelf.

Ze stond op de rots naar hem te kijken. ‘Ik mag je niets vertellen wat je zelf nog niet weet.’ Ze lachte zijn woorden weg. ‘Een heks zou je allang hebben vermoord.’, zei haar stem lachend. Ze had krachten, ja dat was waar, maar op de normale wereld had ze daar niet veel aan. ‘Je moet je eigen krachten ontdekken en daar is deze reis voor.’ Ze begon het gevoel te krijgen en haar ogen vulden zich met verbazing. Ze opende haar mantel en legde die neer op de rots. In haar sneeuwwitte jurk die tot haar knieën kwam en geen mouwen had keek ze hem lachend aan. ‘Je moet de wereld niet vertrouwen. Je moet jezelf vertrouwen en dit geval om eruit te komen ook mij.’, zei ze serieus. Haar eerste advies voor zijn weg die hij moest onderzoeken. Ze bleef kalm in zijn ogen terugstaren en liet in haar ogen de thuiswereld zien. Musto was bevroren in zijn beweging van eten. Haar eigen ogen blikten terug en rechtte haar rug. Zodra hij het echter over haar ouders had werd het donker om hen heen en begon het heftig te onweren. Haar haren begonnen te deinen op de golven van de wind en het werd ijzig koud om hen heen. Maar het weer kalmeerde toen ze iets hoorde wat haar beviel. Haar ogen werden kalm en de zon kwam terug. Ze leunde naar voren en bracht haar mond dicht bij zijn oor. ‘Vertrouw me.’, zei ze zacht. Ze ging weer rechtop staan en wilde haar hand tegen zijn hoofd leggen, maar stopte en liet het weer zakken. Ze draaide om hem heen en ging achter hem staan met maar een enkele millimeter tussen hen in. ‘Ik zal je voor een keer mijn zicht lenen. Je zult zien waar het land van onze voorouders uit kan bestaan en je zal weten waar je het voor doet.’ Haar tweede advies. Haar laatste advies zou ze bewaren en het spel zou beginnen. Ze ging naast hem staan en pakte zijn hand vast. Hij kon het alleen op die manier zien. Ze keek om zich heen en zag de geesten zich verspreidden. Er was een stralende zon en het gras was groener dan ooit zou kunnen. Overal zag je Dust zweven in hun natuurlijke omgeving. Hier was altijd een deel en dit deel kon nooit worden gepakt door iemand, want je kon alleen door middel van je geest naar deze wereld reizen en je geest kon niets mee terug nemen naar de echte wereld. Sommige geesten zwaaiden naar haar en ze zwaaide terug. Op dat moment verbrak ze het contact met Daemon. ‘Dat was het. Het is je doel om de weg daar naartoe te vinden. Ik breng je niet terug voordat je iets begrijpt.’, zei ze en draaide haar hoofd naar Daemon om hem aan te kunnen kijken. ‘Heb je vragen?’ Ze keek hem aan alsof hij een klein kind was dat brutaal was geweest en nu na moest blijven, maar al snel brak er een glimlach door. ‘Ik wil je helpen, maar dan moet je me vertrouwen.’

‘Wie zegt dat je me nu niet alsnog gaat vermoorden’ zei Daemon wantrouwend. ‘Jou vertrouwen?! Dus mijn dank ik dat ik je heb gered is dat je me opsluit in deze duivelse wereld. Bedankt zeg!’ Daemon was behoorlijk bang en probeerde het te verbergen met agressie. In haar ogen zag hij Musto. Musto in de echte wereld, versteend op het vlees kauwen. Maar hij wist niet zeker of dit echt was wat er daar gebeurde, hij kon Catharina niet vertrouwen. Hij kon niets hier in deze wereld vertrouwen. Vlak nadat hij over haar ouders had gesproken veranderde de complete lucht. Donder en bliksem, donkere wolken en luide donderslagen. Een scherpe gure wind woei over de plek, maar de mist wilde niet verdwijnen. Hier gold echt geen enkele reden van de normale wereld, hier had zij de touwtjes in handen. Daemon hield haar goed in de gaten toen ze om hem heen liep, ze was onbetrouwbaar en kon opeens weer een van die vage goocheltrucjes uithalen. Toen ze zijn hand vast pakte verdween de mist opeens. Groen gras en een felle zon, geesten. Maar Daemon zag vooral geesten van mensen die hij had vermoord. Zijn ouders, een paar mannen en vrouwen en de man met de beer. Ze keken hem zwijgend aan, maar beschuldigend. Daemon keek terug, met agressie die zijn angst verborg. Hoe wist Catharina van zijn ouders, hoe had ze ooit kunnen weten wie zijn ouders waren? En opeens was het weer overal wit. Dit was nog veel beangstigender aangezien hij net had gezien dat hij niet alleen was. Zijn hart klopte zowat in zijn keel. ‘Wat begrijpen? Er is hier niets te begrijpen behalve die vuile goocheltrucjes van je!’ Er klonk nu angst in zijn stem. Hier moest hij op haar vertrouwen en dat maakte alles nog veel erger. In de echte wereld had hij de macht, maar hier had zij dat. En hij geloofde echt niet dat ze geen wraakgevoelens tegen hem koesterde. Ze kon van alles en nog wat hem nu aandoen, in deze vreemde wereld. En als hij hier stierf dan stierf hij ook in het echte leven. ‘Ja, haal me hier weg’ Het klonk meer als een bevel dan als een vraag. ‘Hoe kan ik jou nu ooit vertrouwen?!’ Als een tijger in een kooi bij het circus liep hij langs de muren van mist. De hoofdpijn kwam weer opzetten. Daemon haalde adem om een beetje te kunnen nadenken.

Ze zuchtte. ‘Ik zeg dat.’ Haar stem was even kwaad. Ze deed haar best om kalm te blijven en hem iets over zichzelf te laten leren, maar hij liet haar niet toe. ‘Dit is geen duistere wereld. En ik sluit je niet op.’ Ze was niet van plan om hem te laten gaan, maar kon ook niet tegen de angst die ze in zijn ogen zag. Ze was van nature een aardig en lief persoon en wilde iedereen helpen om zichzelf te vinden en kon er niet goed tegen om pijn en angst in iemand te zien. Ze schrok terug en liet het zicht verdwijnen. Hij was helemaal verstard zodra ze het beeld had laten zien en niet op een goede manier. ‘Alsjeblieft, zeg. Ik probeer je te helpen. Laat dat eens tot je doordringen.’ Haar stem was even uitgeschoten door de frustratie. ‘Ik hoop echt dat onze dochter niet onze koppigheid erft.’, zei ze plotseling. Ze keek toe hoe hij langs de muren van mist liep, maar er niet doorheen ging. Een klassieke fout, maar hij kende de methode niet. Ze liep naar hem toe en ging voor hem staan. Ze pakte hem bij zijn hand en trok hem naar beneden tot op de grond. Ze ging naast hem zitten en keek voor zich uit. ‘Ik zal je vertellen wat je moet weten. Luister gewoon.’ Ze had zijn hand niet losgelaten en keek naar beneden. Ze begon een beetje met zijn vingers te spelen. ‘Dit is de geestenwereld. Hier kom je terecht nadat je bent gestorven en hier zul je leven totdat het Stof een nieuwe taak voor je heeft. Voor een leerling met de krachten van een Caelos moet iedereen op een gegeven moment de reis maken naar deze wereld om te kijken of hij of zij de gave heeft om met de voorouders te praten. Ze komen in deze mist terecht. De meeste zijn meteen bang voor de mist en willen weg, maar ze kunnen niet weg. De mist laat je zien waar je echt bang voor bent. Dat je geen uitweg hebt en hier in deze troosteloze wereld moet blijven. Op een gegeven moment komen ze erachter dat de mist niets meer is dan een illusie gemaakt om jezelf bang te maken en je moet diep in jezelf graven om erachter te komen waar die mist uit bestaat. Zodra je echt weet waar de mist uit bestaat zal het even verdwijnen en je zal weten dat het echt je diepste angst is.’ De woorden sprak ze warm en vriendelijk en ze wierp even een schuwe blik op zijn gezicht voordat ze weer op zijn vingers concentreerde. ‘Ik help iedere leerling om de reis te maken naar de geestenwereld en zijn of haar diepste angst te overwinnen. Ik ken vele angsten en ik zal het nooit verraden, want het blijft in de geestenwereld. Dat beloof ik als Domina, maar ook als mezelf Lady Catharina met heel mijn hart.’ Ze keek even naar de mist. ‘Ik zie de mist ook en ik zie mijn grootste angst weer worden weerspiegeld. Mijn angst is dat ik mijn liefde verraad. Dat ik niet meer in staat ben om lief te hebben en mensen te helpen.’, zei ze zacht. ‘Ik wil je helpen en heb je zelfs mijn naam verteld wat lang niet iedereen te weten komt. Maar ik kan je niet helpen als je me niet toelaat.’ Ze liet zijn hand los en legde haar handen op haar buik. ‘Op een dag zal zij hier ook staan en dan zal zij haar keuze moeten maken. Of ze sluit zich af voor haar innerlijke krachten of ze verrijkt zich ermee en zal in staat zijn om met haar oma, opa, overgrootouders en haar andere voorouders te praten. Ik hoop alleen dat ze haar hart vertrouwt als ze haar keuze maakt.’ Ze keek hem aan. ‘Net zoals ik nu hoop dat jij je hart vertrouwt terwijl jij je keuze maakt.’ Haar blik weer doelloos naar beneden gericht wachtend op de woorden van hem.

‘Geen duistere wereld? Ik zie geesten, geesten van mensen die ik heb vermoord.’ Nog een beetje verdwaasd en bang keek Daemon rond. Een geïrriteerde trek verscheen rond zijn gezicht toen hij hoorde wat Catharina zei. ‘En ik hoop dat mijn dochter niet jouw geloof in sprookjes erft’ snauwde hij terug. Daemon bleef overeind staan toen ze aan zijn hand begon te trekken, het was te gevaarlijk om te gaan zitten. Uiteindelijk zakte hij toch op de grond neer. Maar hij bleef zijn omgeving goed in de gaten houden. Hij lette niet goed op op Catharina’s verhaal, dat interesseerde hem niet zoveel. Maar een paar dingen drongen door. ‘Je hebt toch hopelijk wel door dat ik niet iemand van Caelos ben maar van de Nigris’ zei hij terwijl hij weer rondkeek. ‘Ik weet wat mijn ergste angst is, die hoef ik niet nog een keer te zien’ Hij wilde hier weg, terug naar de normale wereld waar hij de regels kende. Waar alles wat dood was ook dood was en niet op een of miraculeuze wijze weer tot leven kwam. ‘Welk hart?’ zei hij dof. ‘Sprookjes bestaan niet en mensen zijn egoïstisch. PUNT! Zij helpen jou niet, net zomin als ik hun help. Je bent geen kind meer, dan hoor je dit te weten. Leven is niet eerlijk, leer ermee leven of sterf.’ Eigenlijk was Daemon bang, bang voor het onbekende en ook het bekende. Hij voelde zich enorm kwetsbaar.



(srry inspiloos)

‘Nee. Het is geen duistere wereld. Dat maak jij er alleen maar van. In plaats van naar de mensen te kijken die je hebt vermoord moet je kijken naar de mensen om je heen. Kijk naar ..’, zei ze er weer tegenin. Ze hield op een gegeven moment maar op, want dan zou hij haar weer gaan beschuldigen van sprookjes. Dit was echter geen sprookje en hoe graag ze hier af en toe ook wilde blijven, ze wist dat dat niet kon. Ze had verantwoordelijkheden in de andere wereld en die zouden haar altijd bezighouden. Ze reageerde niet op zijn woorden. Ze had er even genoeg van om telkens die gedachte van sprookjes uit zijn hoofd te verjagen. Ze ging zitten en vertelde haar verhaal met enkele tussenpozen. ‘Natuurlijk heb ik dat wel door, maar dat betekent niet dat jij geen angst hebt en dat jij niet de pracht zou mogen zien van deze wereld.’, bracht ze er weer tegenin. ‘Je ziet je angst de hele tijd doordat je om je heen kijkt. Behalve als je naar mij kijkt zie je overal mist en die mist laat je telkens je angst zien.’ Haar handen lagen nog steeds op haar buik en haar gezicht liet een verbaasde blik zien toen hij die dingen zei. Ze kon hem gewoon niet geloven omdat ze wist dat hij dat vanbinnen niet echt 100% geloofde. Ze draaide zich naar hem toe en bracht haar hand via zijn blouse naar zijn hart. Ze legde haar hand erop en de warmte van haar hand voelde zijn huid. ‘Dit hart, waarvan ik weet dat het er is. Ik heb het hart gezien toen je mij hielp. Op de momenten dat je me niet vermoordde, op het moment dat je mijn boodschap had gehoord. Je had je om kunnen draaien, maar dat deed je niet. Je kwam er toch aan en doodde die man die anders mij had vermoord. Bovendien ligt het aan ieder mens zelf of diegene egoïstisch is of niet. Ik zou mijn leven geven voor iemand van wie ik hou als ik diegene daarmee zou kunnen redden.’, zei ze kalm. Ze leunde naar voren tot haar lippen weer bij zijn oor terecht kwamen. ‘Sluit je ogen en roep de angst op. Probeer het maar. Zodra je de angst hebt opgeroepen zeg je dat je sterker bent dan je angst. Zoals je weet hoe jezelf vanbinnen bent dan weet je ook dat je sterker bent dan de angst. Moediger, dapperder. Je bent niet laf en je angst zal je nooit de baas worden. Laat je angst niet de baas worden.’, zei ze zachtjes met haar warme stem. Haar derde advies. Hierna kon ze hem alleen maar helpen, maar dan zonder advies te geven. Zelfs iemand van de Nigris had angsten die hem de nek om konden draaien en het was in dit geval haar taak om ervoor te zorgen dat zijn angsten weggingen. Dat er manieren waren waarop de angst wegviel zonder dat er agressie bij moest komen. Ze draaide haar hoofd iets en nam het iets terug zodat ze naar zijn gezicht kon kijken. Haar gezicht was maar een paar centimeter van die van hem verwijderd, maar ze lette op zijn uitdrukking en hoopte dat hij nu eindelijk begreep wat ze al die tijd had gewild. Zijn angst laten varen en uitzoeken wie hij nou echt was. Zelfs als je zo slecht was als iemand van de Nigris dan kon je nog steeds van iemand houden. Dat maakte je niet zwakker, maar juist sterker. Haar vader was ook iemand van de Nigris geweest voordat hij haar moeder ontmoette. Hij was dan wel niet door en door slecht geweest, maar hij was als iemand van de Nigris gestorven. Hij had ontdekt dat de liefde voor haar moeder hem niet zwakker maakte en dat je gewoon van iemand kon houden zonder dat je je geloof afzweerde. Ze dwaalde met haar gedachten weg en haar ogen zakten naar beneden totdat ze ergens op zijn lichaam bleven hangen.