Vanaf de ''Hoogste Boom'' in Claps had hij het al gezien.
Duizend kleine en grote stofdeeltjes die opweg waren naar ons. Stofdeeltjes met een geheel eigen geschiedenis. In ieder geval, zo leek het.
Toen Tempus het geheel had geobserveerd was hij gelijk naar Thin Place gegaan. De plek waar het stof het meest dichtbij was.
Nu keek hij zijn ogen uit. Stofjes in allerlei kleuren vulden de lucht, en werden met de minuut feller en prachtiger. Nog even en dan zou je het zo kunnen aanraken.
De geleerden hadden dit stof bestudeerd, en zagen dat het afkomstig was van een van de oudste nederzettingen van de oude wereld ''Babylon'' een stad in Mesopotamië, het twee stromenland tussen de oude Eufraat en de Tigris. Hier lag de oudste geschiedeni van de mens, zoals hij vroeger was. Misschien zelfs geschiedenis die nog nooit is opgeschreven.
Geleerden dachten in de verte zelfs een toren te zien, bekend als de toren van Babel.
Tempus keek naar boven, maar zag geen toren in de lucht. Slechts alleen deeltjes stof, die voor een schouwspel in de lucht zorgden.


''Nu kunnen we er nog van genieten'', zei Dusty tegen Tempus.
Als het stof eenmaal gevallen is, wil iedereen het hebben. De clans gaan dan strijden voor zichzelf.
De Dustseekers willen het hebben om de wereld uit te breiden. The Caelos wil hiermee in contact komen met hun voorouders. The Nigris willen macht over het gebied en de geschiedenis krijgen en the Ambula willen het stof gewoon hebben om te hebben. Of uit nieuwsgierigheid.
Iedereen wil het.
''Wat moeten we doen als het stof gevallen is'', vroeg Dusty een beetje ongerust. ''Kunnen we het niet beter in Claps verbergen, zodat niemand erbij kan''

Tempus keek bedachtzaam.
Dusty had gelijk. Als het stof gevallen is wil iedereen het hebben.
We moeten proberen het te verbergen, al gaat dat heel moeilijk.
Het stof is overal te zien.
''We moeten proberen het te pakken, voordat het de grond raakt'', besloot Tempus. ''Dan brengen we het naar Claps''
Dusty knikte instemmend.
Tempus keek naar boven, hoe het stof langzaam naar beneden dwarrelde.
''We halen het Magistrerium erbij, ze moeten allemaal helpen het stof te pakken'', zei Tempus.
Maar hij had het nog maar gezegd, of er klonk geritsel in de bosjes achter hen.
Ze hebben het door, dacht Tempus verschrikt...

Lady Catharina was eindelijk aangekomen in Thin Place en het was veranderd sinds de laatste keer dat ze er was. Er waren de laatste paar jaren niet veel mensen hier gekomen en dat maakte haar boos. Zorgde er dan niemand voor de bomen wanneer zij er niet was? Ze was vroeg opgestaan om vandaag naar de boom der bomen te gaan op Opacare. Ze had verschillende kaarsen bij zich en was van plan daar te blijven om de boom te verzorgen en om er achter te komen of hij haar nog wat te vertellen had. Nu richtte ze zich echter op het pad voor haar. Het was overwoekerd geraakt, maar Eros kon er makkelijk doorheen galopperen. Eenmaal op een heuvel liet ze hem halt houden. Haar mond hing open bij wat ze zag. Overal was Stof te zien en het hing in de lucht te wachten. Waarop wist ze niet, maar daar zou ze snel genoeg achter komen. Als ze dit konden verzamelen dan hadden ze kans dat er weer een nieuw gebied bij kon komen. Ze ging verder op haar weg en keek vaak om haar heen. Ze moest bij de boom zijn voordat het zou gaan vallen en op de aarde zou komen. Ze spoorde Eros aan. Zo snel als hij kon galoppeerde hij door het bos en lette op het pad voor hen. Er stond een grote heg voor hen en ze nam Eros iets terug zodat hij er goed overheen kon springen. Op het moment dat ze in de lucht zweefde zag ze voor haar een man staan en trok verschrikt de teugels naar rechts. Eros had het gezien en kwam nog net voor hem neer en kon zich aan de kant gooien waar hij een eindje verder steigerend stopte. Catharina sprong uit het zadel en liep naar de man. Ze kende hem ergens van, maar wist niet precies waarvan. Ze liep naar hem toe en keek hem geschrokken aan. ‘Het spijt me. Ik had u niet gezien. Heb ik u geraakt?’, vroeg ze bezorgd. Eros stond naast haar en ontblootte zijn tanden bij de aanblik van de man. ‘Eros, hou op.’ Het kwam er haast zuchtend uit, maar ze had het hem nu al zo vaak zien doen dat het haar moeite kostte om niet boos te worden.

Opeens sprong er vanachter de bosjes een paard vandaan. Van schrik sprong Tempus naar achteren, en viel haast over Dusty, die achter hem zat.
Op het paard zat een vrouw, die verschrikt om zich heen keek.
‘Het spijt me. Ik had u niet gezien. Heb ik u geraakt?’, vroeg ze.
Tempus knikte ietwat geschrokken. ''Het gaat goed'', zei hij met een verheven stem.
''Wat doet u hier'', vroeg hij aan de vrouw. Hij keek schuin omhoog naar het stof, die nog maar op een steenworp afstand van hem was.
De vrouw had het vast al wel gezien.


Dusty onderzocht de vrouw van top tot teen. Ze was waarschijnlijk niet een Nigris. Aan haar kledij te zien kon ze misschien van The Caelos zijn.
Ze moesten proberen om de vrouw hier weg te krijgen, of om haar aan onze kant te krijgen.
Dan liep het stof geen gevaar op.
Niemand mocht het stof beschadigen.

Eindelijk, daar is het, dacht Diadorah toen ze eindelijk Thin Place had bereikt. De lucht was gevuld met een dikke laag stof dat langzaam naar beneden dwarrelde.
Eindelijk stof, zo voor het oprapen. En het was er in zeer grote hoeveelheden.
Diadorah liep schrijnend de berg op, het hoogste punt.
Ze hoorde stemmen achter de bomen vandaan komen.
Diadorah's zelfverzekerde glimlach verdween gelijk. Waren ze haar voor?
''Ik ben hier niet voor niets gekomen'', zei Diadorah tegen haar Anima. ''Ze moeten weg, ik moet het stof hebben''
''Goedemiddag'', riep Diadorah terwijl ze achter de bosjes vandaan kwam.
Met langzame passen liep ze richting de twee mensen met hun Anima. haar witte jurk sleepte over de grond.
''Wat een prachtige kleuren'', loog ze, en keek met nep bewondering de lucht in.
''Prachtig stof''
Civilis kraaide naar de hemel.
Dat stof wordt van mij.

Ze zag hoe geschrokken hij was en werd nog bezorgder. Ze hoopte echt dat ze hem niets aan had gedaan. Ze zuchtte. ‘Gelukkig!’ Ze merkte niets van zijn stem die iets verheven was. Ze lette te veel op en zag hoe de stof begon te vallen. Ze moest naar de boom voordat het eerste stof de grond zou raken. Ze had geen idee waarom dat was, maar ze wist dat het moest en draaide zich weer om naar Eros. Ze steeg op en wilde wegrijden toen ze de vraag hoorde. ‘Ik heb hier mijn residentie staan en ben hier om het eiland op te knappen. Maar ik moet een ritueel uitvoeren voordat het stof de grond raakt. Het spijt me dat ik niet langer kan blijven.’ Ze gaf Eros de sporen, maar die draaide zich alleen maar om en begon hard te snuiven. Ze zag de vrouw en knikte haar toe. ‘ Catharina, ze hoort hier niet te zijn.’ Ze aaide hem over de hals. ‘Dat regelen we later wel.’ Ze keek naar de vrouw en voelde zich koud worden en knikte de man toe. ‘Als u zin hebt mag u mee voor het ritueel. We moeten echter wel snel zijn.’ Ze keek even snel naar de man en hoopte dat ze een goede keus had gemaakt. Eros had niet vijandig op hem gereageerd. Wat hij had gedaan was eerder vanwege zijn haat voor mannen, maar als hij hen eenmaal vertrouwde dan was het goed. En zolang zij er maar bij was kon hij hen niets aandoen. Ze stak haar hand uit om hem erop te helpen als hij dat wilde. Ze keek nog even snel naar de stof die aan het dwarrelen was. Ze had een half uur en precies een kwartier nodig dus had ze nog een kwartier voor het ritueel. Dat moest net genoeg zijn.

De Cealos vrouw ging met haar ritueel bezig. Tempus liep achter haar aan. Hij wist namelijk niet wat ze ging doen, en waar zij heen ging was ook het hoogste punt.
''Mag ik weten hoe u heet, mevrouw'', riep Tempus terwijl hij op een lichte draf op haar af liep.
In zijn ooghoeken volgde hij de witte vrouw die was aangekomen. Waarschijnlijk was zij een Nigris. Die moest hij in de gaten houden. Hij moest ze beide in de gaten houden.
Wie weet wat ze doen.
Het stof kwam steeds dichterbij. Nog even en dan zou je het kunnen pakken, als je hoog sprong.
''Wat is het voor een ritueel'', vroeg Tempus licht ongerust, omdat de vrouw misschien wel iets van plan kon zijn met het stof.
En dat mocht niet gebeuren.

(Ik weet dat ik met m'n anima en met m'n mens al in 2 topics zit, maar niemand reageerd er meer op en ik wil wel graag mee doen met deze verhaallijn. Heb ik toestemming om hier ook te posten? Zo niet, dan verwijder ik dit bericht namelijk.)

Kenshi en Kyodo waren, na tijdelijk gescheiden te zijn, weer op weg. Nu met een nieuw doel, oud Japan konden ze toch niet zo makkelijk vinden, maar er was hen verteld dat het stof over krachten beschikte om delen van de oude wereld terug te vinden. Ze volgden nu het spoor van stof in de lucht dat naar Thin Place leidde. De wild uitziende jongen en zijn leeuw hadden beide vochtig haar vanwege het zwemmen en schudde beide hun hoofd even. ,,Ik haat water..." mompelde Kenshi geïrriteerd, Kyo liet een instemmende grom horen en ze liepen beide verder.

Kyodo zuchtte af en toe even, zijn mens kon zo ver doordravne met dit soort dingen, maar hij voelde de aanstekende hoop van zijn mens in zich en begon achter hem aan te rennen.
Kenshi kwam eindelijk bijd e plek waar het stof naar beneden kwam vallen, maar er waren al drie mensen. Hij gromd elichtjes en trok zijn zwaard, wat er ook zou gebeuren, hij zou het stof bemachtigen en zijn plek in deze wereld vinden.

Tempus zag in de verte nog iemand aankomen. Dit keer was het een jongen.
Hij vloekte binnensmonds, nu is het stof nooit meer veilig, wat moest hij doen.
Hij moest iedereen tegelijk in de gaten houden.
Straks zou dit uitlopen op een gevecht. Die jongen die nu een zwaard trok zag er gevaarlijk uit, en die vrouw met de witte jurk vertrouwde hij niet.
Hij stuurde Dusty weg om de anderen bezig te houden. Hijzelf ging naar de top om zoveel mogelijk stof te pakken.


Dusty rende de berg af opweg naar de jongen met het zwaard. Hij ging speels voor hem liggen en deed alsof hij geaaid wilde worden. Bij de meeste werkte dit wel, maar hij was niet zo zeker bij de jongen.
Dusty rolde door het zand, en hield met één oog de enge vrouw in de gaten.
Trap er alsjeblieft in.

Ze klom niet van Eros af, maar keek hem snel aan. Ze had hem net verteld dat haar residentie hier was en snapte nog steeds niet wie ze was. 'Ik ben Lady Catharina en Domina Sacrum Arbor. Ik ben de leidster van The Caelos Clan. Ik ben op weg naar de hoogste boom op Opacara waar de grenzen tussen de werelden het dunst is. Ik moet een ritueel uitvoeren om er voor te zorgen dat het stof niet wegvloeit via de openingen in de werelden. Er zijn werelden waar totaal geen stof meer mag komen om ons allemaal veilig te houden.' Ze keek hem een beetje minachtend aan. Ze verspilde te veel moeite hier en hoorde toen ook iemand anders aankomen. Ze keek om en zag een jongen met een leeuw als anima. Een leeuw stond voor eer en het was een echte eer als je een leeuw als anima kreeg. Zoals hij er nu echter bijstond was dat en fout geweest. Ze gaf Eros de sporen en reed weg. Het was niet ver, maar een paar hindernissen die Eros gemakkelijk kon nemen en zij niet. Ze verdween in het bos en al snel zag je haar niet meer. Ze reed een heuvel op en stond bij de boom. Ze voelde de aanwezigheid van de vele werelden en steeg af. Ze pakte haar kaarsen uit de zadeltassen en zette ze in een cirkel om de boom. Een groene kaars voor de aarde, een rode voor vuur, wit voor lucht en blauw voor water. Ze stak de kaarsen een voor een aan en maakte haar gedachten leeg. Met een paarse kaars in haar handen ging ze tegen de boom aanzitten en sloot de cirkel. Ze sloot haar ogen en stak de paarse kaars die voor de geest stond aan. Haar gedachten waren weggesmolten en alleen de werelden die zich om hen heen bevonden waren kon ze zien toen ze haar ogen opende. Ze liet de kaars op de grond staan en liep op iedere wereld af. Ze zou hen moeten sluiten. Ze zag niets of niemand van haar eigen wereld en hoopte maar dat Eros haar zolang kon beschermen.

Kenshi's ogen flitsten eerst richting de anima die op hem af liep en voor hem ging rollen. Hij was er bijna ingetrapt, tot hij Kyodo strak naar een punt zag staren en de blik van de leeuw volgde, de man stond daar en probeerde het stof te pakken. ,,Het spijt me, ik heb even geen tijd om te spelen." hij sprong weer op uti zijn knielende houding en rende om de hond heen, richting de man. Kyodo keek de hond nog even aan, maar zijn blik was kalm en vriendelijk, alsof hij eigenlijk niets kwaads in de zin had en rende daarna achter zijn mens aan. ,,Meneer, wacht!" riep Kenshi uit, hij greep de man zijn arm vast toen hij naast hem stond en probeerde de man zijn armen naar beneden te houden zodat hij het stof niet kon pakken. ,,Wat ga je doen met het stof?!" zijn stem klonk eerder vragend dan bedreigend.

Een harde windvlaag bracht ons dichterbij de aarde. Zo dicht dat we haast de grond kunnen proeven. De aarde, het gras, de dieren en de mensen.
Voorzichtig streelde ik de grond. Voor het eerst sinds jaren had ik weer grond gevoeld, ik, zo'n klein deeltje stof.
Als snel volgden mijn broeders en zusters. De grond werd langzaam bedekt met gekleurde dons.
Het stof was naar het aard terug gekeerd.

Alwin liep door Thin Place.
Hij keek zijn ogen uit naar het prachtige stof dat op de grond lag verspreid. Zou dit de echte stof zijn.
Alwin ging op de grond zitten en pakte wat in zijn hand. Door de warmte begon het te gloeien en te schitteren.
Alwin keek ernaar. Hij zag mensen in het stof. Mensen die voor het eerst zaden in de grond stopten, die gingen groeien. Mensen die een enorme hoge toren aan het bouwen waren.
Nog nooit had hij zo iets gezien.
Dit moest wel echt stof zijn.
Misschien als hij alles zou pakken, en alle stukjes in elkaar zou zetten, dat er nog meer beelden waren.
Alwin pakte nog een handje stof, en drukte het bij elkaar. Nu zag hij dat de mensen de toren steeds verder bouwden, steeds hoger de lucht in.
Hij begreep dat hoe meer stof hij had, hoe meer hij zou kunnen zien.
Hij wou graag alles weten, en besloot het stof bij elkaar te pakken.
Opeens hoorde hij mensen achter zich. En het waren er meer dan één.

Hij zag een klein jongetje zitten tussen het stof. Hij mocht het niet hebben, hij moest weg.
Talos liep met grote passen naar hem toe, en ging dreigend voor hem staan, met de intentie om hem bang te maken. Misschien moest hij zijn zwaard erbij halen, maar dat was zielig voor dit kind.
Zijn Anima rende achter hem aan, en keek met grote ogen naar het jongetje dat in het stof zat. Er waren hier veel mensen, dus moest het wel speciaal of belangrijk zijn.
Talos pakte wat stof van de grond en bekeek het. Dit was dus waar zijn missie om draaide, stof.
Maar waarom, dat wist hij nog niet helemaal. In iedergeval moest hij alles krijgen.


Brennan liep door het stof naar een man en een vrouw die blijkbaar een ritueel aan het doen waren. Brennan trok de vrouw naar achteren om te vragen wat er aan de hand was, en waar ze mee bezig was. Misschien liet zij het stof wel naar beneden komen.
Brennan schudde de vrouw door elkaar, maar ze leek in Trance.
Toen zag hij een paard gevaarlijk dichtbij komen, voor de zekerheid zette hij een stapje opzij.

:anima: Eros keek om zich heen en maakte zich groot. Het was zijn taak zijn wederhelft te beschermen. Hij keek om zich heen en voelde een bekende aandrang. Dat was de aandrang die zijn wederhelft had als er iemand van de clan in de buurt was. Hij zag dat het van de kleine jongen afkwam die tussen het Stof zat te spelen. Hij liep voorzichtig naar de jongen en merkte daardoor niet dat een man naar Catharina toeliep.

Catharina was bezig met het tijdelijk sluiten van de werelden. Ze konden nooit voor eeuwig worden gesloten als ze eenmaal waren geopend, maar ze had de kracht om ze tijdelijk te sluiten met de belofte dat ze ze weer zou openen als al het Stof was opgeruimd en verzameld. Ze had net de laatste gesloten toen ze in een keer door elkaar werd geschud. Ze trok zich los en liep weg, maar ze had geen idee wat er aan de hand was aan de andere kant van de sluier. Ze kon nog niet weg totdat het ritueel helemaal was afgesloten en hoopte maar dat Eros snel door zou hebben wat er aan de hand was.

:anima: Eros wilde de jongen meenemen, maar voelde hoe er iets met zijn vriendin aan de hand was. Hij draaide zich om en er kwam een woedende blik in zijn ogen te liggen. Iemand raakte zijn wederhelft aan, maar het was niet zomaar iemand. Nee, het was een man die haar aanraakte. Hoe durfde hij haar zomaar aan te raken? Hij steigerde en galoppeerde naar hen toe. Voor de man steigerde hij opnieuw en hoewel hij dichtbij stond zorgde hij ervoor dat hij hem niet zou raken. Alleen laten schrikken was de bedoeling. Daarna ging hij tussen Catharina en hem staan. 'Waag het niet om haar nog een keer aan te raken!', zei hij luid.

Catharina was naar de boom gelopen en contact gemaakt met de boom. Zo kon ze kijken of ze geen enkele wereld was vergeten. Ze zuchtte toen ze merkte dat dat niet het geval was. Er was geen Stof weggelekt naar andere werelden. Nu kon ze haar ritueel afsluiten. 'Geest die mijn welzijn verlicht, Water die me ververst, Aarde die iedereen voedt, Vuur die iedereen het leven schenkt en Lucht die me laat mee stromen op alle snelheden. Ik vraag u mij te verlaten op dit moment en mij terug te laten keren in mijn wereld.' Haar stem was kalm en krachtig en was ook in de echte wereld te horen. Ze sloot haar ogen en het volgende moment was ze terug in de echte wereld waar ze leefde. Ze stond tegen de boom gedrukt en liet zich zakken door haar benen. Ze keek om zich heen en zag de kleuren van het Stof de wereld verlichten. 'Eros.', zei ze zachtjes. De hengst draaide zich om en draafde op haar af. Bij haar hield hij halt en hielp haar overeind. Met moeite en haar ene hand op haar buik gelegd raapte ze de kaarsen op en stopte ze terug in de zadeltassen. Daarna pakte ze haar pijlen en boog en legde die bij de boom neer waar ze weer ging zitten. Eros ging na een gebaar bij haar liggen. 'Kalmeer, jochie. Onze taak zit erop.', zei ze zachtjes. Catharina sloot haar ogen en liet het stof over haar lichaam glijden. Ze liet het aan haar kleding plakken en nam het stof op. De verschillende kleuren van het stof liet haar glanzen, maar er kwamen geen visioenen binnen. Ze moest eerst herstellen van het ritueel dat ze net had uitgevoerd en omdat ze zwanger was duurde dat wat langer dan normaal. Zodra ze zich weer goed voelde zou ze de poort openen en konden de visioenen van de wereld binnen komen.

Brennan zag het paard boos steigeren, en deed voor de zekerheid een stapje naar achteren.
Echt bang was hij er niet voor, hij moest weten wat hier aan de hand was.
Wederom liep hij naar de vrouw die allemaal rare aparte dingen aan het doen was.
Dit keer zou het het proberen te vragen, alleen was beleefdheid niet zijn sterkste punt.
''Wat is hier allemaal aan de hand'', riep hij uit. ''Wat doet dat stof hier in de lucht''
Brennan ging dichter bij de vrouw staan om te kijken of ze wel luisterde. Het paard was echter wel dichtbij en leek hem niet te vertrouwen.

Talos keek naar het kind, en vroeg vriendelijk of hij weg wou gaan.
''Dit stof is niet voor kinderen'', zei hij, en hij keek de andere kant op.
Het had wel iets, al die kleuren, en hij moest alles hebben.

Ze opende haar ogen toen Eros luid briesend en verontwaardigd opstond. Ze keek even snel naar waarom hij dat deed en zag dat het kwam door de jongen/man die voor haar stond. Ze kwam ook overeind en leunde nog steeds tegen de boom die achter haar stond. De belangrijkste boom van het eiland en de boom stond op het hoogste punt van het eiland. Ze greep met een snelle beweging de teugels van Eros en keek hem doordringend aan. Hij zou bij haar spullen blijven. Daarna liep ze een beetje wankelend naar de jongeman die ongeveer van haar leeftijd was. Het stof dat zich op haar lichaam verzamelde gleed mee met het ruisen van haar jurk. Het was verbazend om te zien dat de meeste stof zich verzamelde bij haar buik, bij haar ongeboren kind. Wat verwachtte je anders ook van een kind van een Caelos en een Nigris? Ze glimlachte even en streek met haar hand over haar buik. 'Zie je al die prachtige kleuren? Dat is het stof dat onze wereld heeft gevonden. Het heeft onze wereld uitgekozen om op te landen. Ieder deeltje zoekt naar een plaats om te landen om weer samen met zijn broeders en zusters het land te vormen dat het altijd was geweest. Nu is het onze taak om het stof te verzamelen en te verenigen en daardoor een poort te openen naar de nieuwe wereld. Ik heb nog geen idee welke wereld dat is, maar daar zal ik snel genoeg achter komen. Mag ik me voorstellen, Lady Catharina. Domina Sacrum Arbor. De leidster van The Caelos Clan. En U bent?' Aan haar verhaal was een eind gekomen en ze keek vriendelijk naar de man die voor haar stond. Ze vond hem wel knap, maar er klopte iets niet. Waar was zijn anima of nog liever, schoot door haar gedachten, wiens anima is hij? Ze keek om zich heen en zag tot haar opluchting een kleine jongen zitten die met het stof zat te spelen. Ze had hem in haar dromen een keer gezien. Hij had zich verbonden met the Caelos clan en terwijl ze de man aan de arm nam trok ze hem kalm en voorzichtig mee naar waar de jongen stond en een andere man. Ze liet hem los en knielde bij de jongen neer. Ze legde haar handen op die van hem en stopte zijn bezigheden. Terwijl ze zijn ogen zocht en naar hem knikte, lachte ze. 'Ga maar naar dat paard en ga daar het stof verzamelen. Denk eraan dat je niets forceert, maar de gedachten binnen laat stromen. Dan zie je het meest.' Ze kwam weer overeind en boog even kort naar de andere man. 'Domina Sacrum Arbor. Leidster van The Caelos Clan. Wat doet U hier op Opacara in Thin Place?' Haar stem was kalm, maar had een serieuze ondertoon. Ze wilde weten hoe iedereen hier zo snel had kunnen komen. Gisteren was er nog niemand geweest en nu had ze al meer dan vijf mensen gezien en lang niet allemaal waren ze van haar Clan.

Talos keek licht geirriteerd naar de vrouw die er aan kwam lopen, wat moest zij hier nu weer,
'''Domina Sacrum Arbor'' hoorde hij haar zeggen. Talos snoof luid. ''Ja, en'', ontglipte hem.
Hij voelde de ogen van Brennan branden na deze onvriendelijke opmerking. De jongen trok zich niets aan van zijn opmerking, en hij begon geirriteerd te raken.
Wat moesten de mensen met dit stof. Het was van hem.
Talos griste zonder na te denken het stof uit de handen van het jongetje. Het keek verschrikt op.
''Dit is mijn eigendom'', loog hij en hij keek om zich heen. De vrouw had ook stof, op haar kleren en rond haar buik.
''Sorry mevrouw maar ik heb dat stof nodig'', riep hij en hij trok onbeleefd aan de jurk waardoor het stof eraf viel. Vlug raapte hij het op.


Brennan was ontzet door de onvolwassen reactie van zijn wederhelft.
''Waar denk je waar je mee bezig bent'', riep hij geschrokken. En hij drukte Talos weg bij de vrouw. ''Ben je helemaal gek geworden, dit doe je niet''
''Bied je excuses aan''

Talos snauwde naar Brennan alsof hij niets was. ''Bemoei je er niet mee. Dit stof is van ons, we moeten alles hebben''. Hij ging staan en trok Brennan naar hem toe. ''Je weet wat er gebeurd als je moeilijk doet hé.''
Talos voelde de angst van zijn Anima, en hij genoot ervan. Het liefst ging hij alleen door het leven. Zijn Anima had hem al genoeg kansen op slagen ontnomen.

Haar ogen schoten bijna vlammen toen hij haar aan durfde te raken. Ze wilde hem net onderuit halen toen ze al aan de kant werd getrokken door de ander. 'Het is niemands eigendom. Als het al een eigendom is dan is het van de wereld en van de goden. Waag het niet ooit iets anders te verkondigen op mijn eiland.' Ze sprak krachtig en er klonk een kleine vijandigheid in. Ze zag zijn verwoede pogingen om het stof te pakken, maar merkte dat het allemaal uit zijn handen gleed en weer terug zweefde naar haar jurk. Ze lachte even snel en liep naar de twee. Ze trok de een nu zelf aan de kant en stond nu recht tegenover de echte mens. 'Weet je dat zelf wel?', vroeg ze grijzend. Met een snelle beweging draaide ze om hem heen en stond achter hem. Ze leunde even naar voren. 'Een anima heeft ook goede methoden om mee te dreigen of ben je vergeten dat wanneer je anima sterft jij ook sterft?', zei ze zacht in zijn oor. Ze leunde weer naar achteren en wachtte totdat hij zich om zou draaien. Zodra dat gebeurde had ze een sereen gezicht getrokken. 'Het is trouwens Lady of Milady voor jou.' Haar ogen keken hem strak aan en haar hand bracht zich naar haar riem die ze altijd droeg waar haar messen inzaten. Ze wilde het liefst niet vechten, maar als hij het waagde om haar nog een keer aan te raken of een gemene truc uit zou halen dan zou ze niet aarzelen. Een paar mensen hadden al kennis gemaakt met haar vechtkunsten en wisten dat ze niet moest worden onderschat. Ze richtte even haar blik op de jongen. 'Ga naar het paard toe.', beval ze hem. Daarna ging haar aandacht weer terug naar de man. 'Je anima heeft gelijk. Je mag je excuses maken.' Ze keek hem strak aan.

-Zullen we even wachten totdat Alwin reageert?

Daar liep Abigail dan. Door het stof dat overal aan haar bleef plakken, ze had het gevoel dat ze hier heen moest. Een soort visioen over het stof. Haar visioen had gelijk gehad. Het was zo prachtig om te zien, het had zoveel kleuren. Zelfs een regenboog was hier niets bij. Rustig keek ze omhoog. Voor een moment sloot ze haar ogen. Een paar stofdeeltjes landde op haar ogenleden. Ze snapte nog niet veel over het stof, maar wat ze wel wist dat ze het niet in verkeerde handen moest laten komen. Naast haar hoorde ze een harde nies. Abigail keek met een grote glimlach naast haar, waar haar trouwe wederhelft stond. ''Gezondheid,'' zei ze met een glimlachje. Alice's witte vacht zat helemaal onder het stof. Het zag er grappig uit.

Alice keek haar wederhelft aan, ''Dankje'' zei ze met haar mondhoeken op getrokken. Het stof kriebelde in haar vacht, ze had de neiging om zich uit te schudde maar haar wederhelft had gezegt dat ze het stof moest toelaten. Haar pootafdrukken waren te zien op de grond. Alles zag er zo mooi uit, Alice wou gewoon niet geloven dat dit stof verkeerde dingen kon aanrichten. Alice en Abigail liepen niet echt bepaald wat je noemde snel, ze liepen heel voorzichtig en langszaam alsof de grond waarop ze liepen breekbaar was. ''Waar gingen we ook alweer heen?'' vroeg ze aan haar wederhelft. ''Naar de plek waar we het dichtbij de andere werelden zijn. Bij de boom van al onze voorouder'' Antwoorde haar wederhelft. Alice knikte, maar toen ze geluiden hoorde van mensen stond ze stil. Haar ene poot opgetild en haar oren gespitst. ''Is er iets?'' ''Ik hoor iets, staartloze...''

Abigail trok haar wenkbrouw op. Mensen wat deden die hier? Zouden ze allemaal voor het stof komen? Zouden ze het stof meenemen? Dat mocht niet gebeuren. Stof kon zoveel mooie dingen doen en het zou zonde zijn dat te verspillen. En daarbij was het helemaal niet veilig in de verkeerde handen. Ze beet op haar onderlip en versnelde haar passen. ''Kom,'' zei ze tegen Alice, die haar trouw volgde. ''Abigail, we weten niet eens wie die staarloze zijn. Mischien zijn ze wel gewapend. Je kunt gewond raken?'' ''Dat zien we dan wel weer, we moeten naar Thin Place. Naar de heilige boom.'' Haar voorzichtige langszame passen werd versneld naar rennen. Alice hield haar gemakkelijk bij maar dat was niet zo heel gek als je 4 poten had.

Het duurde een tijdje voordat ze bij de grote heiligboom waren. Er waren zoveel mensen onder andere dat jongetje dat voor hun was weg gerend. Nieuwgierig bleven Alice en Abigail verscholen bij de bosjes. Alleen om te kijken of het wel veilig was. Daar stond ze dan. De leider van caelos clan. Haar leider... Ze beet kort op haar onderlip en knikte naar Alice die tussen de bosjes vandaan kwam en met gebogen hoofd langszaam naar Domina Sacrum Arbor toe liep. Voor wolven was dat een kwestie van respect tonen. Ook Abigail kwam achter de bosjes vandaan. Zo te horen had Domina ruzie met een man. Duidelijk niet van haar clan. Ze beet op haar onderlip. Aan zijn woorden te horen wou hij niets meer dan stof. Ze bleef staan, het zo onbeleefd zijn zich in het gesprek te gaan voegen dus hield ze wijs haar mond dicht terwijl het stof naar beneden dwarrelde.

De man was onaardig tegen hem. Alwin keek hem met grote ogen aan, maar besloot niet te luisteren. Van de bomen had hij geleerd dat mensen die zich zo gedroegen eigenlijk heel onzeker waren.
En het stof was zo mooi, hij wilde graag alles bekijken, hoe zou de geschiedenis eruit zien.
Plots griste de man het stof uit zijn hand weg. Alwin keek beledigd op maar zij niets. Gelukkig had hij dit deel al gezien, en hij pakte wat nieuws en bekeek het weer.
Opeens zei de vrouw, de hoofd van de Caelos, dat hij naar haar paard moest gaan. Alwin stond op en liep erheen.
Voorzichtig streelde hij door de manen van het paard, dat Eros heette.
De mannen en de vrouw waren aan het ruzieën. Alwin luisterde niet en fluisterde steeds naar het paard. ''Je bent mooi''
Alwin keek op naar de mannen. Waarom moesten ze toch ruzie maken over het stof, dat was toch onzin. Als we het nu samen verzamelen dan hebben we er allemaal iets aan.
Uit de bosjes kwam nog een vrouw aangelopen. Ook zij was lid van de Caelos.
Alwin keek naar haar en glimlachte. Hij kende haar nog.
Alwin liep naar haar toe en gaf haar wat stof. ''Moet je kijken'', zei hij tegen haar, en hij pakte zelf ook wat stof, en hield het dicht bij zijn ogen. Weer zag hij een prachtig stukje geschiedenis van spelende kinderen in het graan.
''Mooi hé'', zei hij en hij liep door het gras om nog wat te pakken.


Salva keek toe hoe de mannen ruziëden. Hij was kwaad omdat ze het stof hadden afgepakt van Alwin. Dit moest stoppen.
Helaas werd hij in de gaten gehouden en zo'n klein diertje als hij kon weinig doen.

Abigail keek hoe de jongen naar haar toe liep. Ze glimlachtte vriendelijk naar hem. Ze herkende hem nog. Abigail pakte het stof aan en keek ernaar. Het was inderdaad prachtig om te zien. De kleuren vormde een beeld. Ze sloot kort haar ogen. Ze zag een gebouw waar rook vandaan kwam. Op dat gebouw stond. Stoffen fabriek v. Dijk Zouden ze er stoffen maken? Stoffen zoals deze? Ze zag kinderen en volwassen naar binnen gaan. Ze zaggen er arm uit en zatten onder het vuil. Één hoge piet stond toe te kijken hoe de andere naar binnen slofte. Ze opende haar ogen weer en keek naar het stof. Stukken geschiedenis, ze waren mooi om te zien en je kon er van leren. ''Heel mooi,'' zei ze met een brede glimlach. Ze keek hoe het jongetje tussen het gras liep om nog meer te halen. Ze liet het stof niet los. Ze wou het vernietige. Ze ging er mee om alsof het breekbaar was. Ze keek naar haar Anima die omzich heen keek en uiteindelijk naar de anima van het jongetje toe liep.

''Hallo,'' Zei Alice tegen Salva de anima van het staartloze jongentje. Haar vacht glom van al het stof wat er in zat. Het zag er schitterend uit. Nog even en er was geen wit meer te zien in haar vacht. Maar het nadeel van dit stof was dat het zo erg jeukte. Maar zoals haar wederhelft had gevraagt schudde ze het niet uit. ''Je kunt niets doen voor ze, dit moeten ze zelf uitvechten.'' Zei Alice wijs tegen het kleine welpje. Ze had al lang door gehad dat Salva het niet leuk vond en iets wou doen om het te laten stoppen. Maar ze konden niets voor hun doen. Dit moesten ze zelf oplossen.

Het liep helemaal uit de hand.
Er waren ondertussen zoveel mensen gekomen voor het stof dat het haast onbeheersbaar was. Er werd zelfs al om gevochten. Dat moest niet gebeuren.
Tempus keek om zich heen, en bedacht snel een plannetje dat de situatie misschien nog kon redden. Maar bij nader inzien kon dit niet eens werken. Dit was niet wat een Magistreriumlid doet, het kon gewoon niet.
De enige oplossing was om het in de goede handen te krijgen, de leiders moesten het stof ontvangen, alle leiders behalve de Nigris. Zij mochten het zeker niet in handen krijgen.
Tempus keek naar de jongen met het halflange haar. Hij vertrouwde hem op de een of andere manier niet. Hij moest ervoor zorgen dat hij niets zou doen.
''Dusty blijf bij hem, en zorg ervoor dat hij niets doet. Ik ga hier iets tegen doen''.
Tempus liep naar Lady Catharina toe. Zij was het hoofd van de Caelos. Zij zouden zeker goed met het stof omgaan.
Hij riep haar zachtjes en fluisterde; ''We moeten ervoor zorgen dat het stof in goede handen komt, kom mee dan bedenken we een plan''
Tempus wees haar het bos in.
Ondertussen dwarrelde het stof overal heen. Het zou nog een hele klus worden om al het stof te pakken te krijgen.

-ik maak het nieuwe topic aan, voor clanleiders om te overleggen wat er gedaan wordt met het stof', mijn Anima blijft actief in dit topic.-

(Tempus, je negeerd me... -_-)
Omdat er zo veel mensen waren leek de man het op te geven en omdat de man toch geen antwoord ging geven liet Kenshi zijn armen maar zuchtend los. Hij wachtte tot zijn Anima de tijd had gehad om de heuvel op te klimmen en zich naast zijn mens neer te leggen. ,,Iedereen raapt het geluid voor onze neus weg." gromde Kenshi binnensmond terwijl hij de andere mensen overkeek, hij zag Alwin zitten, de jongen die hij in het woud had ontmoet... Ergens had hij de jongen wat van zijn vertrouwen geschonken, maar het leek alsof hij geen hulp meer nodig had. Hij hurkte even en pakte wat stof in zijn handen, op het begin schrok hij zo van de beelden dat hij het weer liet vallen, maar uiteindelijk pakte hij het weer op en keek er wat verwonderd naar. Maar het was Japan niet... Hij stopte zo onopvallend mogenlijk wat van het stof vanuit zijn handen in zijn zak, maar liet voor de zekerheid toch maar wat vallen zodat het voor degene die op hem lette leek alsof hij het stof gewoon allemaal terug op de grond had gegooit.

Ze zag de man aankomen en hoorde zijn woorden aan terwijl ze de ander goed in de gaten hield. 'Ik moet nu weg, maar waag het niet iemand van mijn familie pijn te doen. Eros zal op jullie letten.' Ze wees even snel naar het paard dat bij de boom stond. Hij brieste boos en keek niet erg blij. Zij liep een paar naar achteren en draaide zich toen vlug om achter de man aan te lopen.

:anima: Eros kalmeerde een beetje toen hij werd geaaid door het jongetje. Het was een lid van de clan dat was duidelijk te zien aan hoe hij met stof omging, maar er was nog een manier die hij vaker had gezien. Als je met stof omging dat visioenen kon geven dan waren alleen mensen van de Caelos clan of mensen die daartoe behoorden in staat de visioenen te zien. Hij zag hoe de kleine jongen de visioenen doorkreeg en zag zijn gezicht even in opperste concentratie verkeren. Dat gebeurde even later ook bij de andere vrouw en hij zag het ook bij een andere jongen, maar terwijl hij zijn aandacht op hem had gericht hoorde hij wat zijn wederhelft zei en steigerde even hoog en brieste kwaad. Met een snelle beweging ging hij daarna liggen en bracht zijn hoofd naar achteren waar het zadel vastzat en kon zich zo zelf van het zadel ontdoen. Alleen zijn hoofdstel had hij nog om, maar daar kon hij niets aan doen. Hij draafde de heuvel af en liep naar de twee mensen van de clan. Voor de vrouw hield hij halt en knikte haar toe. 'Haal de jongen en wacht bij de boom. Er is daar voldoende Dust.' Hij knikte haar toe en draafde daarna naar de jongen waarbij hij de uitdrukking ook had gezien. Hij knikte de jongen en de leeuw die naast hem lag toe. 'Je zag iets gebeuren, nietwaar?' Hij wachtte even op antwoord en knikte daarna weer. 'Dat is een visioen. Ik wil dat jullie daar bij die boom gaan staan. Bij die vrouw en dat andere jongetje.' Zonder een antwoord af te wachten, verwachtte hij dat zijn commando werd opgevolgd en draafde weer weg en nu in de richting van de hond van de man die zijn wederhelft had meegenomen. Hij ging naast hem staan en zo dat de mannen niet naar de vrouw en kinderen kon gaan.

Het paard van de vrouw draafde even weg en kwam later weer terug.
Volgens mij moest hij achter het paard aan gaan.
Alwin zette kleine stapjes door het stof dat nog steeds in grote getale naar beneden viel.
Het was behoorlijk veel, zo te zien.
Alwin keek naar het paard en liep erachter aan. De mannen waren nog druk aan het discussieren.
Het zag eruit alsof het nooit opgelosd werd. Toch moest er iets met het stof gebeuren. Het kon hier niet gewoon blijven liggen. Anders zou het nooit compleet zijn.
Onder het lopen bekeek Alwin stukjes stof. Het was zo prachtig.
Het leek wel of er helemaal geen negatieve dingen in de oude wereld bevonden, in iedergeval, toen dit stof werd gemaakt.
Alwin glimlachte bij ieder schouwspel dat hij zag.
In de verte zag hij de grote boom, de mooiste boom hier in Thin Place. De boom in Claps was wel groter, maar deze had een aparte vorm, die je normaal niet ziet bij een boom.
Het paard stopte bij de boom. Wat zou hij van plan zijn?