Toen het witte paart op hen af kwam draven keek Kenshi wat wantrouwig op, hij had verwacht dat de anima hem het stof in zijn zak zag doen, maar het paard vroeg of hij iets gezien had en Kenshi haalde even vaagjes zijn schouder op, waarna hij naar de verdere uitleg en de vraag luisterde. Kenshi had daadwerkelijk geen idee wat er aan de hand was en Kyodo wat vragend aan. Was het verstandig om naar de boom te komen?

De gigantische leeuw had ook geen idee wat hem overkwam, maar hij wist bijna zeker dat het witte paard en de hond wel te vertrouwen waren. En knikte Kenshi toe als antwoord op zijn vragende blik, waarhij opstond en naast zijn wederhelft richting de boom liep.
Kenshi zag Alwin daar staan, grappig om de jongen hier tegen te komen... Misschien wist hij wat er aan de hand was? ,,Alwin, weet jij waarom dat paard ons hier naar toe heeft gestuurd?" vroeg hij dus maar gewoon rechtuit.

Talos had geen zin meer in dit domme over en weer geruzie. Het werd tijd voor actie.
Talos greep zijn zwaard en zwaaide er een paar keer mee in het rond, zodat de anderen afgeschrikt werden.
Hij moest weten wat dit stof betekende, hij wist maar een persoon die hem daarbij zou helpen, of diegene nou wil of niet.
''Waag het niet om mij dwars te zitten'', schreeuwde Talos tegen zijn Anima.
Hij rende naar de boom, waar het kleine jongetje met de blauwe ogen zat. Hij wist kennelijk wat dit stof was. Er was niemand die hem tegen kon houden, zelfs zijn Anima niet.
Ruw greep Talos het jongetje bij zijn hals, en trok hem mee.
Dreigens hield hij zijn zwaard bij zijn keel en zei emotieloos; ''Wat heeft dit stof te betekenen, zeg het me'' De toon waarop Talos sprak galmde door het bos. Zelfs de bomen leken te schrikken.
Eindelijk zou hij weten wat dit stof betekende.


Brennan schrok zich kapot tot zijn wederhelft het jongetje bedreigend en ruw aanpakte.
Hij rende ernaar toe, en probeerde het te stoppen.
Hij zag de vurige ogen van Talos schijnen.
''Hou op, Talos, luister naar me, het is nog maar een kind''
Brennan greep Talos vast en probeerde hem van het kind af te trekken.

Talos schreeuwde hard; ''laat me met rust''
Talos drukte zijn Anima ruw van zich af, waardoor hij achterover viel en hard de heuvel afrolde.
Hij voelde de pijn van de stenen die zijn wederhelft raakte en kreeg spontaan blauwe plekken op zijn armen en benen. Maar hij was niet van plan op de geven.
Hij stak het zwaard licht in de keel van het jongetje, waardoor een puntje bloed ontstond. ''Zeg het, waar is dit stof voor, en geef me jouw stof, nu!''
Talos stem sloeg over. Het was maar een kwestie van tijd voordat het jongetje zou toegeven, of zijn leven zou geven.

Eros was niet aan het opletten. Hij keek naar de anderen en zocht de vlakte af naar anderen die eraan zouden komen. Dat zou echter nog even duren. Tot zijn schok verdween één van de mannen op dit moment om vervolgens een jongen te pakken. Het was de Caelos-jongen die hij moest beschermen. Hij keek even verbaasd toe en galoppeerde er toen op af. Hij moest deze waanzin tegenhouden. Maar hij kon niets doen. Hij kon de jongen niet verder in gevaar brengen. Daarom deed hij het enige wat hij kon doen. Hij steigerde hoog en hinnikte hoog en schril. Er was maar een hinnik die Catharina duidelijk maakte dat ze moest komen en dit was de hinnik. Daarna rolde hij woedend met zijn ogen en liet de hoeven gevaarlijk dicht in de buurt komen. 'Je hoeft niet een kleine jongen te martelen om erachter te komen wat het Stof is. En je kunt het Stof hier overal pakken. Het Stof dat hij heeft aangeraakt kan hij zelfs niet weggeven al zal hij dat willen.' Het laatste was een leugen, maar dat wist de Dustseeker niet. Alleen als de jongen een zuiver hart had zou het bij hem blijven. Hij kwam weer naar beneden en keek de man aan. Als hij zou willen dat hij veilig verder leefde moest hij Eros en daarmee Catharina niet nog bozer maken. Hij wist dat ze niet echt in de stemming was voor zulke geintjes.

Abigail had respect voor de Caelos-clanleider en haar wederhelft. Ze knikte vriendelijk en deed wat de Anima haar had opgedragen. Alice keek Eros aan, haar blik gleed al snel naar haar wederhelft maar liep haar vervolgens achterna. Abigail die nog steeds wat stof in haar handen had liep met rustige stappen naar de grootste boom van Thin Place toe. Alles zag er nog mooier uit dor het stof. Maar ze kon er niet tegen dat iedereen hier door draaide door het stof. Abigail wist wel wat over het stof, maar lang niet genoeg. Ze hield zich er echter niet mee bezig. Ze vond overleven en leren over de natuur veel belangrijker. Ze nam haar plicht van de Caelos clan op en deed alles wat haar gevraagt werd. Ze volgde haar visioenen op en sprak met de natuur alsof het haar 2de taal was. Langszaam liet ze zich zakken bij de grote boom en legde het stof daarneer. Ze keek naar de boom en legde haar hand op haar hart. ''Help ons, astublieft.'' zei ze zachtjes tegen de boom. Alwin was ook naar de grote boom gegaan. Maar het duurde niet lang of hij werd opnieuw lastig gevallen. Haar ogen schoten vuur. Dit stond ze niet toe. Hem bedreigen! Hoe durft hij! Ze stond op. ''Laat hem met rust! Hoe durf je! Hoe durf je zo een kind te behandelen!'' zei ze boos. ''Dit stof is niet van jou! Het is van niemand anders dan van de heilig boom!'' Zei ze dit keer kalm. ''Je verdient dit stof niet. Je marteld een kind! Kijk wat je doet. Vind je jezelf nou echt zo geweldig dat je denk dat je iemand mag verwonden!'' Zei ze luid maar duidelijk. ''Ik zeg het nog 1 keer. Laat hem los. Zo niet zal je de gevolgen meemaken!'' Vervolgde ze dreigend.

Er was een enorme drukte rondom de boom.
Dusty besloot te gaan kijken, het was immers zijn taak om ervoor te zorgen dat alles hier onder controle bleef.
Plots zag hij dat een man een klein jongetje vast had en hem bedreigde met een zwaard. Het bange jongetje kon niets doen.
Met ogen als donderwolken rende Dusty erop af, en sprong rechts boven op de man.
Hij gromde en beet hard in zijn arm, in de hoop dat hij het jongetje los liet.
Hij hoopte dat zijn wederhelft het zou voelen dat hier iets aan de hand is. Hij kon dit alles niet alleen.
Hoopvol keek hij naar de anderen, in de hoop dat een van hen zou bijspringen.
Ondertussen had hij nog steeds de man vast. Als hij eenmaal vast had, liet hij niet meer los.

Alwin was naar de boom gelopen en wachtte totdat hij te weten kreeg wat er aan de hand was. In de verte zag hij iemand aankomen, maar het was niet Catharina.
Een man kwam met zijn zwaard eraan, en tilde Alwin op van de grond, hij stak het mes in zijn keel, waardoor er een klein beetje bloed ontstond.
Alwin kreeg ogen zo groot als schoteltjes, en wist haast niets uit te brengen.
De man schreeuwde tegen hem wat het stof te betekenen had.
Alwin wilde het niet zeggen. Het stof is iets wat niet alle mensen kunnen zien.
Hij keek om zich heen. Vele waren er aan gekomen en kwamen dreigend voor de man staan.
''Laat, laat me los'', wist Alwin nu uit te brengen. Hij kon met moeite zijn tranen bedwingen.
''Waar is dit stof voor'', riep de man nog eens.
''Iets wat jij toch niet begrijpt'', gilde Alwin hoog. Hij had gebrek aan lucht, toen de man zijn keel steeds harder dichtkneep, en het zwaard nog verder in zijn huid drukte.
Hij probeerde tevergeefs naar lucht te happen. Zijn hoofd stond op knappen.
Hij probeerde nog enkele piepjes uit te brengen, maar hij kreeg er niets zinnigs meer uit.


Salva rolde over de grond, door het luchtgebrek, en voelde de pijnlijke steek in zijn nek.
Hij moest iets doen. Met zijn poot krabte hij aan de been van de tegenstander, en probeerde erin te happen. Maar hij kon zich amper bewegen door het luchtgebrek. Hij moest ademen.
Uit de verte kwam plots een hond tevoorschijn die zich met luid geraas op de man stortte.
Hij hapte op de man, die het uit schreeuwde.
De beelden begonnen te flikkeren voor zijn ogen. Salva wankelde en probeerde nogmaals te buiten en zijn klauwen in de man te zetten.
Maar het was tevergeefs. Toen kwamen de zwarte vlekken. Het stof begon te tollen en de prachtige kleuren speelden in de lucht.

Was dit een droom, dacht Alwin. Hij zat in een wereld die alleen maar uit stof bestond.
Alles om zich heen, de mensen, de boze man en de bomen waren verdwenen. In de verte zag Alwin dat de wereld eindigde en in een diepe verlichtte afgrond verdween.
De afgrond was gevuld met een grote hoeveelheid stof in allerlei kleuren.
Hij werd erdoor aangetrokken. Alwin verzette zich niet. Eindelijk zou hij weten wat de ware betekenis achter dit stof is.

Het was haar uiteindelijk gelukt om weg te komen en hoorde toen de schrille hinnik van Eros. Ze begon nog harder te lopen en stond stil terwijl ze zag wat er voor haar ogen gebeurde. Maar het was niet de man die haar aandacht trok. Het was Alwin. Hij zat in een trance. Dit kon ze er niet ook nog bijhebben, maar ze kon hem ook niet alleen laten. Hij liep op de afgrond af. ‘Eros!’ Haar stem was hoog en bevatte angst. Ze moest op tijd zijn. Ze wilde hem niet verliezen. De hengst had haar gehoord en draaide zich om. Ondanks dat hij zijn zadel niet op had was dat geen probleem voor Catharina. Ze bevatte net genoeg lenigheid om zichzelf op zijn rug te draaien en gaf hem de sporen. Ze reed zo hard als ze kon, maar hij was al bijna bij de afgrond. Bij hem liet ze zich van Eros glijden en pakte hem bij zijn shirt. Ze stonden op de rand, maar daar had ze geen oog voor. Ze moesten dit nu bezweren. ‘Eros. Haal Tempus en Duwan. Zorg dat iedereen die ik nodig heb bij de boom terechtkomt.’ Ze voelde hoe Alwin zich verzette tegen haar greep en ademde kalm uit. Een paar seconden later was ze in de wereld van Alwin en draaide hem om. Voordat hij ook maar iets kon zeggen trok ze hem in haar armen. ‘Gek joch.’, fluisterde ze zachtjes. Ze ging iets terug en keek hem aan. ‘Je moet terug naar onze wereld komen Alwin. Ik heb je nodig. Sluit je ogen en laat deze wereld van je afglijden. Denk aan het paard waar je straks bijzat. Denk aan je anima. Die wil je toch terugzien?’ Haar stem was zachtjes, meelevend en tegelijkertijd overhalend. Het was te verleidelijk om het aanbod niet af te slaan.

Daar is het, het prachtige stof in al zijn glorie.
Alwin wou net over de rand gaan hangen om wat te pakken en het goed te bekijken, toen hij werd vastgepakt. Het was Lady Catharina.
''Gek joch'', riep ze verschrikt en trok hem mee.
''Je moet terug naar onze wereld ik heb je nodig, sluit je ogen en laat de wereld van je af glijden''
Alwin probeerde het, maar hij kon niet terug. Zijn onderlip begon te trillen. ''Die man probeert me te vermoorden''
Alwin zag hoe hij langzaam stikte toen de hand van de man zijn keel hard had omklemd.
''Ik kan niet terug, Catharina''. Hij keek haar met zijn blauwe ogen aan, waar tranen in schitterden.
Hij zag hoe zijn Anima op de grond lag, hij was stervende.

Ze kreeg zelf tranen in haar ogen toen die bij hem opkwamen. Ze zag dat hij het probeerde, maar het niet lukte. ‘Je kunt wel terug, Alwin. Ik zal je terugbrengen.’ Haar stem was zacht en ze ging staan. Ze draaide zich om en trok Alwin voor haar. Met haar rug naar de afgrond zag ze voor haar de kruin van de jongen en verder alleen het Stof. Ze sloot haar ogen en legde haar hand voor de ogen van Alwin. ‘Denk aan de lucht die je longen binnenkomt. Ik laat je niet vermoorden. Geen enkele zoon wordt onder mijn ogen vermoord.’ Er kwam een kleine glimlach op haar gezicht. Ondanks de Stof die hier rondzwierf had ze nog wel enig gezag. Ik ben uw dienares en vraag U om hulp. Laat uw zoon niet doodgaan. Ik heb hem nodig om U te kunnen redden. Laat de wind zich verspreiden en breng het Stof naar uw boom. Laat uw takken de last dragen nu de bladeren niet aanwezig zijn. Laat mij de lucht zuiveren en de wind aanwakkeren. Laat het water in uw wortels de woede van de man koelen. Laat uw verstand de hersenen van de man binnendringen en beseffen wat hij aan het doen is. Laat de aarde ons vasthouden en het vuur door mijn aderen gaan. Ik vraag de Elementen aan om hem te beschermen tegen de woede van een individu die ontwetend is. Ze had de woorden in haar gedachten gesproken, maar ze waren duidelijk te horen. Haar smeekbede was voor Alwin. Om hem te beschermen. Ze opende voorzichtig haar ogen en haalde haar hand weg. Ze waren terug in hun eigen wereld waar ze iedereen weer kon zien. Ze zag hoe het Stof een wending had genomen en naar de boom der bomen zweefde. Zelfs het Stof op haar jurk ging die kant op. De zon kwam er weer doorheen en de wind blies door haar haren. Ze viel langzaam op haar knieën en nam Alwin met haar mee. Ze nam hem in haar armen en kon alleen maar hopen dat iemand op tijd bij zijn anima was. ‘Ik laat je niet doodgaan, Alwin. Vertrouw me!’ Ze keek met tranen in haar ogen naar de kleine jongen.

Talos wendde zich een ogenblik af van de jongen. De mensen om hem heen probeerde hem tegen te houden, maar dat zal hun echt niet lukken.
Opeens voelde Talos een pijnlijke steen en een last op zijn schouders. Een hond, de Anima van de Magistrerium leider, greep hem hard. Talos schreeuwde het uit en sloeg met zijn zwaard om zich heen. Mensen die om hem heen stonden kregen een slag mee.
Toch liet de hond niet makkelijk los. Hij was vastberaden.
Toch zou hij de jongen niet loslaten, daar was hij nu te ver voor.
Hij keek naar de jongen, die met zijn blauwe ogen naar de hemel keek. Zijn wangen en lippen waren net zo blauw. Talos schrok van het aanblik. Hij was hem aan het vermoorden.


Brennan tuimdelde nog steeds van de hoge berg, en zat helemaal onder de schrammen.
De horizon tolde om hem heen en bezorgde hem hoofdpijn.
Opeens zag hij de bladeren en het stof opzweven. Het verspreidde om hem heen, en hij rolde opeens in een andere richting.
De richting waar hij heenging was vlakker, en langzaam kwam hij tot stilstand.
Opeens zag hij een grote lichtflits en een enorme kei, doemde voor hem op. Hij rolde nog steeds te hard om te kunnen stoppen, en hij klapte met volle vaart tegen de steen aan.
Zijn hoofd klapte met enorme vaart tegen de steen, en een enorme massa rode substantie drupte uit zijn hoofd. Het laatste wat hij zag was het stof dat wegtrok. Het had aan de wens van de vrouw voldaan.

Talos dreigde nog steeds en wist eindelijk de hond van zich af te drukken. Hij smakte hem tegen de boom, waardoor hij tijdelijk was uitgeschakeld.
Plotseling begon alles om hem heen te tollen. Zijn Anima was in levensgevaar.
Zijn benen en armen werden slap en hij zakte in elkaar. Met open ogen viel Talos ter aarde, samen met de jongen met blauwe ogen, die na een wonderbaarlijk aantal minuten weer begon met ademen.

Kenshi had het eerst wat aangekeken, totdat hij zag dat Alwin bijna dood leek te gaan en de man in het wilde weg om zich heen ging slaan met z'n zwaard. Dat is niet de manier hoe een zwaardman zich hoort te gedragen. De anima van de jongen, die duidelijk wel een goed hard had, was in gevaar en daarom viel Talos nu ook. Kenshi hief zonder erbij na te denken zijn zwaard en hield hem boven de nek van de man die Alwin aangevallen had. Bijna verblind van woede en de drang om te moorden had hij niet eens door dat Alwin het overleefd had.

Kyodo keek even richting zijn mens, het zwaard hing nogsteeds in de lucht en was al enkele seconden onbewogen geweest. Kyo kon het niet vatten, normaal was degene onder het zwaard allang dood geweest, maar zijn mens leek te twijvelen. Waarom nu? Waarom bij deze man? De oplettende blik van de gigantische leeuw ging naar de anima die verderop met zijn hoofd tegen een kei lag. ,,Zijn Anima is te goedaardig, is het niet?" probeerde Kyo de gedachten van zijn mens te raden.

Kenshi deed zijn zwaard terug in zijn holster ,,Natuurlijk niet!" snauwde hij zijn anima kribbig toe, waarna het even duurde voor hij weer gekalmeerd was, het was altijd moeilijk voor Kenshi om zijn woede gewoon maar weg te stoppen zonder iets te doen. ,,Deze man verdient geen snelle dood."

Kyo glimlachte gewoon kalmpjes en knikte daarna begrijpend ,,En als hij toch nog beweegt dan kan je altijd nog geweld gebruiken, toch?" sprak Kyo de gedachten van zijn mens uit, met speels opgetrokken wenkbrouwen. Soms kwam de leeuw over als een oude wijze man, maar soms ook als een klein kind dat probeerde te voldoen aan de eisen van zijn mens.

Talos bevond zich in een wereld die hij nog nooit had gezien. Een grote zwarte leegte, met stemmen. De ogen van het kleine jongetje brandden in zijn ziel. Zijn Anima was onbereikbaar, en een onzichtbare stak heb duizend keer met een mes.
Was dit de dood. Was hij er niet meer, waar was hij???
Talos voelde zich gewichtloos, en uit elkaar gescheurd. Zijn ziel was gescheurd.
Hij had geen idee wat hij moest doen. Bewegen was onmogelijk.
Nog steeds had hij het stof niet volledig te pakken gekregen, wat zijn levensdoel was.
Hij wilde alleen maar de oude wereld compleet maken, de wereld uitbreiden en alles mooier maken. Waarom lukte dat nou niet. Blijkbaar was het stof niet voor hem weggelegd, helaas.

-beetje kort, ik weet het, maar ik wacht tot anderen reageren-

Al het stof begon richting de boom te zweven, gelukkig had hij de broekzak waar hij een handje van het stof in had gedaan gesloten en zou het niet zo snel zijn weg naar buiten vinden. Maar Kenshi wist dat hij hier weg moest als hij niet wou dat iemand het merkte, Alwin bleek in goede handen te zijn en dus was er verder ook geen reden om hier te blijven. ,,Kyo, we gaan." sprak hij en hij knikte zijn anima toe. Ze stonden beide tegelijk op en liepen zo ongezien mogenlijk bergafwaards.
Kenshi stond even stil bij de gewondde jongen, waarschijnlijk de anima van de aanvaller van Alwin. Hij knielde even naast de jongen en trok deze aan zijn armen overeind ,,Jij kan er ook niets aan doen dat je gelinkt bent aan die mens..." mompelde hij bijna onhoorbaar, waarna hij zich naar zijn anima wendde ,,Kyodo, we nemen hem mee."

De gigantishce leeuw zuchtte even, Kenshi zou hier later zpijt van hebben en hem de schuld geven, dat voelde hij gewoon. Maar toch ging hij door zijn knieën zodat de jongen op zijn rug kon worden gelegd, waarschijnlijk omdat hij de jongen ergens zélf ook wou helpen. Hij en zijn mens deelden nou eenmaal hetzelfde hart.
Niet veel later verdween hij samen met zijn mens en de jongen op zijn rug in de schaduw.
(ik maak zo een nieuwe topic. =P)

Eindelijk kon Alwin weer lucht krijgen. De wereld waarin hij was, samen met Catharina verdween onmiddelijk, en met een klap kwam hij weer terug, op de echte wereld.
Naast hem lag de man, die zijn keel had fijngeknepen. De rode striemen brandden in zijn nek.
Alwin schuifelde snel een stukje verderweg bij de man, en botste tegen een pijl met veren aan.
Toen keek hij om zich heen. Er waren veel mensen, die hem blijkbaar een beetje hadden geholpen. Hij glimlachtte even en kuchtte toen. Eerst moest hij catharina zien te vinden.
Hij moest haar immers helpen bij een soort van Magisch ritueel, dat het stof te goede komt.
Alwin keek naar de vele kleuren stof, die op de grond lag. Het was zoveel, dat het haast onmogelijk was om alles te kunnen pakken. Catharina had waarschijnlijk het stof nodig.
Toen dacht Alwin opeens aan zijn Anima. Hij moet ook door een lijdensweg zijn gegaan.
Hij zag zijn Anima liggen en kroop erheen. Dolblij was hij om hem weer eens te zien.


Salva was dolblij. Met zijn kleine zachte pootjes omarmde hij Alwin die kleine traantjes plengde.
Ze hadden het overleefd. De man was uitgeschakeld.
Alwin dacht Salva, ik heb net van één kleur stof alle deeltjes gevonden. Jij hebt er ook nog een.
Als we deze nu eens proberen samen te voegen.

Alwin keek op, en zag dat er bij Salva allemaal geelgroene stofdeeltjes lagen. In zijn hand had Alwin ook diezelfde kleur.
Hij pakte het op, en bracht de stukjes samen. Toen hij het laatste stukje samenvoegde, veranderende het stof in iets tastbaars. Het was een klein popje, dat waarschijnlijk van een kind in de oude wereld was geweest. Voor het eerst had het stof zijn ware aard onthuld.

- dit laatste mag toch wel, ofniet, zonee, dan haal ik het er weer af-

De mensen hadden nu wel genoeg gezien. Al het stof was neergedaald op de aarde. Nu was het, na al dat lange wachten, tijd om het aloude te onthullen. De mensen hadden bepaald wat wel en niet onthuld zou worden, of het heel of half zou worden, of de wereld zou kunnen blijven bestaan.
In een flits begon er een enorme storm op te steken die de bomen liet kraken. Het stof, dat nog niet door een mensenhand was aangeraakt, begon op te vliegen. Het cirkelde, in al zijn pracht, door de nog helder blauwe hemel. Met een enorme versnelling vlogen de deeltjes door de lucht.
Wanneer de juiste snelheid was bereikt, zouden de deeltjes elkaar ontmoeten. Op dat moment zullen ze samen botsen, een explosies met enorme kracht veroorzaken. Stof zal omgezet worden tot materie. Aarde zal zich vormen, landschap zal verschijnen. Alles in de aloude wereld, dat niet is aangeraakt door de mensenhand in Dust, zal uiteindelijk vormen, tot een nieuw deel van de wereld. Babylon.

Ze stond met moeite op en keek naar wat er gebeurde. Ze voelde hoe een krachtige wind opstak en haar verwarmde. Met een verbaasde en toch opgewonden blik keek ze naar het Stof. Ze kon niets anders doen dan lachen en tot haar verbazing huilen van geluk. Het Lot had besloten en haar besloten te sparen. Het had besloten de wereld te sparen en er zelfs iets aan toe te voegen. Een opluchting maakte zich van haar meester en liet haar omkijken. Haar ogen zochten die van Eros en tot haar geluk kwam hij eraan. Vlak voor haar stopte hij en blies zacht in haar gezicht. Ze kuste hem op zijn neus en liep met hem aan een zijde terug naar de boom der bomen. Daar had ze al haar spullen achter zich gelaten. Het was tijd. Ze kon eindelijk weer gaan rusten. Haar taak was volbracht. Eenmaal bij de boom streelde ze zacht over de stam en liet haar gelukzalige gevoel doorkomen. Een herinnering voor hulp. En hulp was gegeven. Ze gooide het zadel op de rug van Eros en maakte het vast. Ze raapte haar boog op en keek of er niets beschadigd was. De pijlen die uit de koker waren gevallen liet ze in de pijlenkoker vallen en hing de boog om de zadelknop. Met een snelle beweging trok ze zich in het zadel. Catharina moest gaan rusten. Ze leunde naar voren en aaide Eros over zijn hals. ‘We gaan naar huis jochie.’ Automatisch krulde hij zijn hals op en stapte krachtig weg. Ze zou een andere keer Babylon wel gaan verkennen. Als ze niet snel naar huis zou gaan dan zou ze van vermoeidheid nog in slaap vallen. Nu zat er nog een gevoel van adrenaline in haar lichaam.

Er stak een enorme wind op. Een wind zo hard, dat hij Alwin tegen de grond sloeg. Pff, dacht hij en hij greep snel Salva beet, die haast van de grond dreigde te komen. Wat is dit, dacht hij hard op. Salva kon alleen maar nee knikken.
Het stof begon op te vliegen en rond te kolken, als een enorme maalstroom in de zee. Het leek wel op Fluerus.
We moeten ons ergens aan vast houden, riep Salva uit. Alwin keek om zich heen. De grote heilige boom was het dichtste bij, dus daar moesten ze heen. Tegen de wind in liep Alwin met kleine stappen traag naar de boom, en omklemde hem, Toen greep hij Salva. Net op tijd, want de wind was nu zo hard gaan waaien dat hij hem van de grond optilde. Hij moest zich hoe dan ook vasthouden, anders zouden ze in de kolkende massa verdwijnen.
Alwin hoopte dat er iemand in de buurt was om hen te helpen.

Talos werd uiteindelijk wakker uit een nachtnerrie. Een nachtmerrie vol geestelijke pijn en haat. Wat bezielde hem om zo'n jongetje aan te vallen.
Langzaam ging hij in zithouding zitten. Meer kon hij niet, want hij was zo zwak. Toen besefte hij pas dat het hier tochtte, zelfs stormde.
Talos keek op en zag het stof door de lucht zweven. Met een blik vol teleurstelling keek hij hoe het stof aan zijn neus voorbij ging. Hij wou alles, maar nu had hij niets. Het stof begon tegen elkaar te knallen, en enorme felle lichtsflitsten schoten door de lucht. Alle beelden die hij niet kon zien, kwamen nu tevoorschijn. Beelden van het oude Babylon, die zich aan het vormen was.
Steeds meer stof explodeerde voor zijn ogen.
Talos kon niet stoppen met kijken, net zo lang totdat al het stof op was.
Babylon was weg.
Talos keek om en zag dat de wind begon te liggen. Zijn taak was hier voorbij. Onvolledig maar voorbij. Zijn volgende stap zou zijn, het oude Babylon te ontdekken, als hij het kon vinden.
Toen drong er iets tot hem door, dat als een mokerslag hem wakker maakte uit het peinzen over het stof.
Waar was zijn Anima!

-Talos vertrekt uit dit topic XD-

Duizenden explosies sidderden door de lucht. Uit het stof dat viel ontstond land, materie.
Het prachtige stof had zijn weg gekeerd, en was zich nu bezig te vormen, tot het oude Babylon.
De stukken stof die waren gepakt, waren aangeraakt door mensenhand, bleven hier achter. Waar de rest van het land heen ging, wist niemand. Maar een ding was zeker.
Babylon was weer een feit.
Met deze gedachte in zijn hoofd liep Tempus weg, de berg af. Achter hem doofde het licht en het geluid van het stof. Het was klaar. Het lot had besloten. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Al leek het fout te gaan, achter de donkere wolken schijnt altijd de zon, die zorgt voor een gouden randje. En zelfs het kleinste straaltje kan ervoor zorgen dat iets een wending krijgt.

-Einde van de Babylon Verhaallijn-