Tempus had met het bed alle kanten op gehobbeld maar was nu
uiteindelijk gekomen op de plaats waar hij moest zijn, en waar Cath veilig zou
zijn. Ze leek op te klaren bij het pure zonlicht en de nabijheid van de
Allerzielen Boom.
Tempus keerde zich naar de boom en schoof het bed er onder, zodat het eerste
wat Cath zou zien de zielenboom zou zijn. Hij ging bij de boom staan en tuurde
over het eiland, zoekend naar de Witte Pioenroos. Tempus zag aan de rand van
een klif een prachtig bloeiende staan. Hij boog zich naar voren over de
gevaarlijke steile afgrond. Maar gelukkig wist hij de bloem zonder al te veel
pijniging te plukken. Er bleven slechts wat schrammen over en een aantal blauwe
plekken door de scherpe stenen waar hij over heen moest.
De roos straalde in het zonlicht, en weerspiegelde kleine dauwdrupjes die er
nog op lagen. De stamper waren vol met stuifmeel, klaar om gevonden te worden
door bijen en hommels, die ze meenamen naar hun huis.
Tempus draaide de bloem tussen zijn vingers, en deed er wat siergras bij met
een witte brem.
Hij bond het bij elkaar, en legde het op de hagelwitte lakens waaronder Cath
lag te slapen. Hij ging aan het bed zitten, en keek naar de lucht. Hier leek de
wereld nog zo vredig en goed. Het was
hier fantastisch. Waarom was de kracht van de Allerzielen boom hem nog niet
eerder opgevallen. Het bevatte misschien wel genoeg kracht om de Firetree op
afstand te houden.
Tempus keek naar de horizon. Hier in Thin Place was de kwade boom niet
zichtbaar. Opacare lag helemaal aan de andere kant van de wereld, verweg van
het stof. Het was afgelegen, en juist daarom ook zo speciaal.
Plots voelde Tempus beweging in de lakens. Cath keerde zich om. Met ingehouden
adem keek Tempus toe hoe Cath zich omdraaide, met haar hoofd naar de pioenroos,
alsof ze de zoete geur ervan wou ruiken. ‘’Zou ze wakker worden’’, fluisterde
Tempus zacht en onhoorbaar. Eigenlijk hoopte hij van wel. Dan zou hij eindelijk
haar kunnen zien in deze sirene rust. Een keer zonder al de onheil dat zich
daar over de zeeën plaatsvond.

Catharina was in slaap gevallen door de uitputting en eindelijk werd haar lichaam en geest helemaal verfrist. Ze kon niets anders dan heerlijk liggen en uitrusten, ze hoefde niet na te denken, ze kreeg geen enkele droom en zelfs de rafelige ondergrond waardoor ze soms licht door elkaar werd geschud, kon haar niet uit haar slaap krijgen. Uiteindelijk voelde ze hoe ze langzaam uit haar slaap ontwaakte en genoot van de stilte die om haar heen hing. Op dat moment rook ze iets dat haar aandacht trok. Het was een heerlijke zoete geur en het was vlak bij haar. Ze draaide haar hoofd iets om de geur beter te kunnen ruiken en een lichte glimlach was te zien op haar gezicht. Ze kende de geur ergens van, een geur die ze lang niet had geroken, maar waar ze zo graag naar verlangde. Nu knipperden haar ogen snel om vervolgens zich langzaam helemaal te openen. Haar eerste blik was op de veroorzaker van de zoete geur en ze hield haar adem in. Haar ogen werden groot bij het zien van de roos. Het kon niet waar zijn. Hoe kon er hier nu een witte pioenroos liggen? Die waren zo ontzettend zeldzaam dat ze alleen diegene had gezien die haar moeder voor haar geboorte had gekregen. Die hing gedroogd boven haar bed in het landhuis. Het huis waar ze binnenkort weer graag naartoe wilde. En waar ze de kinderen mee naartoe kon nemen. Nu kregen haar ogen en lichaam echter ook in de gaten waar ze was. Ze voelde een kracht vlakbij haar, een aanwezigheid die haar altijd vervulde zodra ze er dicht bij in de buurt was, maar dat was niet het enige. Er was iemand bij haar. Ze draaide haar hoofd lichtjes en keek naar het gezicht van degene van wie ze hield en ze hoopte dat het ook andersom zo was. Haar glimlach werd breder en haar ogen twinkelden toen ze Tempus aankeek. ‘Heey.’, fluisterde ze zachtjes. Haar stem was blijkbaar nog niet wakker geworden, maar dat maakte haar niet uit. Daarna draaide ze haar hoofd weer naar de pioenroos die er lag en haar hand kwam onder de lakens vandaan om het vast te pakken zodat ze het niet kon laten vallen terwijl ze zich overeind werkte. Ze ging voorzichtig zitten en voelde de pijn die nog dof doordreunde en haar gezicht even vertrok. Ze bracht het bosje met de heerlijk zoet ruikende roos naar haar gezicht en snoof de geur op waarna ze met twinkelende ogen en een verrukt gezicht naar Tempus. ‘Heb jij hiervoor gezorgd?’vroeg ze zacht. Ze doelde echter niet alleen op de roos, maar ook op dat hij haar hiernaartoe had gebracht en voor haar had gezorgd.
:Anima Tell:
Eros was niet bij Cath, maar hij had meerdere dingen te doen dan gewoon slapen. Dat zou hij later wel doen wanneer hij de tijd had. Nu liep hij net naar het huis van Cath toe. Het huis op Thin Place waar Abigail met de kinderen zou moeten zijn. Van ver voelde hij al dat er rook in de lucht zat, de rook die van het haardvuur af moest komen. Ja, ’s avonds was het inderdaad nog koud en je had vuur nodig om het eten van de kinderen op te warmen. Vlakbij het huis hoorden zijn gevoelige oren al de brabbelende stemmetjes. Ze zeiden nog niets, maar ze maakten wel onhoorbare geluiden die het hart van Cath zou doen overslaan en haar totaal blij zou maken. Het laatste stuk draafde hij en na de bocht waarachter het huis lag, zag hij de kinderen buiten al samen met hun anima’s op een deken liggen. Ze kropen de hele tijd heen en weer en hij zag Abigail erbij zitten. Eros brieste zacht waardoor er een aantal hoofden zijn kant op werden gericht en hij ging snel naar hen toe. Hij liet de wapens van Cath vallen op de zachte mosgrond en bracht zijn hoofd naar beneden om zacht in de gezichten van de kinderen te blazen. Hij voelde hoe ze in- en uitademden en hij brieste zacht naar de anima’s. Ze waren allemaal gegroeid in die weken dat hij ze niet had gezien. Twee weken waren ze weggeweest en hij kon zien dat de anima’s aan het groeien waren. Bij de kinderen was het slechter te zien, maar die hadden nog een hele tijd. De anima’s waren altijd eerder groter en volwassener dan de mensen zelf. Eros liet zich zakken en voelde zich moe worden. Kalm en voorzichtig strekte hij zijn voorbenen en legde zijn hals neer. De kinderen kenden de bedoeling al en gingen naar hem toe. Zodra ze bij zijn hals lagen boog hij die iets zodat ze beschermd in zijn aandacht lagen. En zo viel Eros eindelijk in slaap.

Tempus keek hoe Cath langzaam wakker werd. Hij keek blij en was gerust gesteld dat ze eindelijk weer een beetje bij zinnen was, en op klaarde. De frisse lucht deed haar blijkbaar goed. Tempus zag hoe de takken en de bladeren van de zielenboom zachtjes over Cath wiegde en haar nu en dan een blaadje over haar hoofd streelde, alsof het blij was dat ze terug was.
Tempus keek haar aan en glimlachte flauwtjes en lichtelijk vermoeid van de lange reis over zee die hij had gemaakt.
''Heey'', hoorde Tempus haar plots zeggen. Tempus keek om en streelde haar zachtjes. ''Lekker geslapen'', zei hij zacht, terwijl hij haar streelde.
''Heb jij hier voor gezorgd''. Catharina's ogen twinkelden. Tempus ging wat verder op het bed zitten en knikte. ''Ik dacht dat de frisse lucht hier je goed zou doen, en zoals beloofd geef ik je de pioenroos''
Eenmaal in zijn leven had hij eerder zo'n Pioenroos in zijn handen gehad. Voordat hij hem had weggegeven had hij het zaadlobje ervan uit de bloem geprutst en hem een tijdje laten drogen. In het midden van een kleine groep rotsen had hij de bloem geplant. Veilig tussen sterke harde rotsen.
Tempus keek naar het voormalige plaatsje die nu grotendeels in zee lag. De rotsen waren weggesleten en klein geworden, maar de sterke wortels van de pioenroos hadden wat grond weten te bewaren en konden aan de rand van de klif groeien. Na al die jaren waren er al vast veel Pioenrozen geweest. Waarschijnlijk was er zelfs een hele struik daar. Al bloeiden er slechts een paar bloemen, en je moest geluk hebben dat de pioenroos wit was en geen roze smetten had van eventueel opgenomen stof of ijzer uit de grond. Daarom bleef een helder witte pioenroos zo zeldzaam.

Tempus gaf Cath een innige omhelsing, en een kus op haar voorhoofd. ''Bedankt'', zei hij. ''Bedankt dat je er bent, en er voor mij was. Ik zal er nu en altijd voor jou zijn, ook als ik in stofdeeltjes door de azuurblauwe zeeën van de lucht zweef.''
Nog nooit had Tempus zoveel van iemand gehouden als van haar. Hij was blij dat deze liefde mogelijk was in deze wereld. In de oude was liefde niets meer dan klinkende centen op de vloer en materealistische dingen, die de ware boodschap nooit zouden prijsgeven. Maar in deze wereld was de eenvoudige, doch complexe liefde nog aanwezig. En Tempus bezat het. Het grootste bezit.
Minutenlang hield hij Cath in zijn armen, en wiegde haar onder de zacht buigende takken van de Allerzielen boom. Zachtjes kraakte de boom als een soort muziek, en de kleine kleurrijke blaadjes vielen samen met miniscule deeltjes stof naar beneden.
Voor het eerst in zijn lange leven hier en vroeger had Tempus zo'n groot geluk gevoeld die hij nooit meer los zou kunnen laten.

Catharina voelde hoe ze langzaam bij krachten kwam en hoe de bladeren van de boom Allerzielen over haar heen gleed. Haar aanwezigheid hoorde hier zoals de wind in de lucht hoorde. Maar de aanwezigheid was nooit helemaal weg. In haar hart was er altijd dat gevoel dat ze op kon roepen. De roep om hulp, een smeekbede om opheldering. Ze zou nooit alleen zijn al zouden Eros en zij niet meer samen kunnen zijn. Nooit zou een van hen totaal alleen zijn, want het Stof trok elkaar aan en het Stof in elkaar was hetzelfde van kern en zou daarom nooit zich alleen voelen omdat ergens op de wereld nog een deel van dat Stof was. Zodra ze zat en de Pioenroos in haar handen had, richtte ze zich naar Tempus die naar haar keek. Haar ogen begonnen helderder te schijnen zodra hij haar aanraakte en haar streelde en ze knikte zacht op zijn woorden. Het was haast alsof de woorden niet uit haar wilden komen. Alsof een blik van hem door haar heen ging en haar liet stoppen met alles wat ze aan het doen was. Het enige wat ze merkte was dat ze zich naar hem toegetrokken voelde. Niet van de buitenkant, maar haar innerlijk. Alsof haar binnenste zich wilde vermengen met hem, haar elementaire deeltjes wilden bij die van hem zijn. Ze wilde wat zeggen op zijn woorden, dat hij echt goed voor haar zorgde, maar ze kon niets uitbrengen. Zelfs toen hij haar in zijn armen nam en haar een innige omhelzing gaf, was het nog steeds verbijstering die in haar zat. Ze sloeg haar ogen neer bij zijn woorden en legde haar armen om hem heen en hielden achter hem samen de roos vast die hij haar had gegeven. Was dit nou verliefd zijn? Echt hoteldebotel zijn van iemand en zoveel van diegene houden dat je die persoon het liefst nooit los zou laten uit angst dat hij nooit meer terug zou komen? Ze hield van haar kinderen, maar wat ze nu voelde dat ging dieper en was anders. Het gaf haar een mengeling van emoties en wat ze het meeste voelde was geluk en blijdschap. Cath sloot haar ogen en draaide haar hoofd iets zodat ze met haar mond bij zijn oor kon. Ze kon nog steeds niet goed praten, hij had haar totaal overwelmd en haar stem was daardoor hees toen ze eindelijk iets uit kon brengen. ‘Ik zal er altijd voor je zijn Tempus. Niet alleen omdat ik het jou en mezelf heb beloofd.’, fluisterde ze zachtjes en wachtte even voordat ze verder ging. Het was raar om dit te zeggen, maar het voelde goed als ze er over nadacht. ‘Ik.. ik hou van je Tempus. Ik wil je niet nog een keer kwijtraken. Doe me dat nooit meer aan, alsjeblieft? Ik weet niet of ik dan wel sterk genoeg kan zijn om het te overleven.’ Een enkele traan gleed over haar wang om in zijn hals te vallen en haar armen waren dichter om hem heen gaan liggen om hem het liefst niet meer te laten gaan. Maar toch kwam op een gegeven moment na vele minuten haar verstand iets terug. ‘Hoe kom je aan de roos? Mijn moeder zei dat er geen enkele meer bestond.’, vroeg ze zachtjes aan Tempus.

Tempus hoorde de woorden die Cath tegen hem zei. Hij glimlachte vermoeid maar dolgelukkig. ''Ik hou ook van jou, Cath, met heel mijn hart. En nee, ik laat je niet meer alleen. Ik blijf nu bij je. Nu kan ik niet meer van je weg.''
Tempus draaide zijn ogen naar dat van Cath, terwijl hij nog steeds haar omhelsde.
Ze vroeg waar de roos vandaan kwam.
Tempus bracht zijn lippen dichterbij en kuste haar innig, en dit keer terwijl ze beiden bij bewustzijn waren en er ten volste van konden genieten.
Het duurde minutenlang. De wind woei zachtjes om hen heen, terwijl de zielenboom hen zachtjes aaide.
De dauwdruppels en het zaadlobje lieten de bladeren en de steel van de pioenroos vast. Enkele seconden later raakten ze de grond, en verdwenen in het mulle zand.
Plotseling groeiden duizenden witte pioenrozen door het gras, over de klif en zelfs in het zee water. Kleine kopjes staken wonderlijk boven de schuimkoppen van de Cynops zee uit.
Er waren zelfs enkele witten bij zonder smetten roze. Een wonder.
Tempus haalde zijn lippen na een lange periode weg van Cath. ''De roos is ontstaan uit onze liefdesenergie'', zei hij. ''Kijk maar''
Tempus wees over de zee van Pioenrozen, die zelfs in het zilte water groeiden

Plots hoorde Tempus een luid, langdurig geschreeuw in de lucht. Het was meer een gekrijs. Een pijnlijke gekrijs van pijn en haat.
Tempus keek eerst verschrikt, maar wist daarna plots wat er aan de hand was.
De Pioenrozen hadden de Firetree bereikt.

Catharina glimlachte blij door haar tranen heen en keek hem aan. De kus die kwam was onverwacht, maar niet onwelkom. Haar handen lieten de roos los en ze bracht ze naar zijn nek om daar haar vingers in zijn haargrens te laten liggen en ze drukte zich tegen hem aan. Niet dat ze nog verder naar hem toekon, want hij hield haar al zo dicht tegen zich aan als mogelijk was, maar voor haar gevoel kon het nog veel dichterbij. Was er nog veel meer ruimte over. Catharina’s verstand was uitgeschakeld, het enige wat haar opmerkte was de innige kus die haar de koude rillingen gaf en haar deed verlangen naar meer. Meer van dit alles, meer van hem, maar toen hij zijn lippen van de hare haalde, opende ze haar ogen langzaam om zijn blik en hand te volgen en daar naar de pioenrozen te kijken. Ze bloosde licht door zijn woorden en haar voorhoofd werd lichtjes gestreeld door een blaadje van de boom Allerzielen. Het blaadje zat helemaal aan het uiteinde en bleef op haar voorhoofd liggen.

Cath voelde het eerder dan dat ze het hoorde of zag. Een pijn diep in haar binnenste. Alsof ze iemand heel erg had verraden. Ze keek omhoog en zag hoe groen de bladeren van de boom waren geworden. Een feit die alleen een Domina verbonden met de boom kon zien. Zelfs voordat het gekrijs begon, had ze haar armen om Tempus heen gelegd en verschool ze in zijn omhelzing. Haar hoofd tegen zijn borst gedrukt en haar ogen verschrikt open. De pijn was er in te lezen. Haar handen verkrampten zich en ze sloot haar ogen om de pijn uit te zitten. De Firetree en de boom Allerzielen waren familie van elkaar. Een evenwicht dat nooit totaal in balans zou zijn, altijd zou er één domineren. De tijd van de Firetree was voorbij, maar het was sterk en liet zich niet zo gemakkelijk verslaan. Ze bestonden allebei uit hetzelfde Stof. Het Stof dat hun kern was en dat hen geliefden maakten. Zonder de Firetree zou de balans te ver naar de boom Allerzielen doorslaan en andersom zou de balans nooit meer kunnen worden hersteld.
:Anima Tell:
Eros werd wakker van de lichte steken die hij in zich voelde en hief zijn hoofd en zag dat de kinderen ook al hun oogjes hadden geopend. Eros kroelde hen zacht over hun buikjes om ze gerust te stellen. Er was niets ernstigs aan de hand. Maar aan de andere kant was hij boos. Waarom moesten die kinderen nu al voelen waar de wereld uit bestond? Uit de haat, maar ook de liefde en dat die altijd tegen elkaar vochten. Opnieuw legde Eros zijn hoofd tussen de kinderen in en raakte ze allebei tegelijkertijd aan. Ze zouden de pijn nu niet kunnen voelen, want hij nam die op. Hij zou alles doen voor die kinderen al zou hij altijd meer met hun anima’s hebben dan met de mensen zelf. Dat was een gegeven feit.

Cath’s ogen schoten weer open en ze trok zich terug om helemaal tegen het einde van het bed haar knieën op te trekken en haar handen tegen haar hoofd te zetten en heen en weer te schudden. Haar ogen waren los, maar de blik was weg. Ze zag andere dingen dan hier waren te zien. Ze had niet gemerkt dat er een blaadje tegen elk van haar slapen was gelegd en dat die lieten zien wat ze nu zag. Ze zag de weg van de pioenrozen, zag hoe het zich een weg maakte langs iedereen van wie ze hield. Ze zag even vluchtig Eros en haar kinderen waarna de weg haar naar de grote groep bracht die op weg was naar de Firetree om het te stoppen. Ze zag Oblivios, haar Dextera en naast Tempus haar beste vriend, Dusty, die achter was gebleven om daar te helpen, Elina, die zich bij haar clan had gevormd maar nog niet echt kende, Alwin, de lieve jongen die al veel te veel moest doen voor zijn leeftijd. Hij had ook recht op een gelukkige jeugd en als het aan haar lag dan zou ze daar ook voor zorgen, maar dan zou ze hem moeten dwingen op Opacara te blijven en dat zou ze nooit kunnen doen. En als laatste zag ze Sam waardoor haar hart even stopte met kloppen en haar handen zich verkrampten. Er kwam een heftig schuldgevoel over haar heen toen ze hem zo zag lopen en een enkele traan gleed over haar wang. ‘Het spijt me zo. Het spijt me zo Sam.’, fluisterde ze zacht en daarna volgde haar weg naar de oorsprong van de Firetree. De pioenrozen hadden een begin gemaakt van het einde, maar ze zou iedereen nodig hebben om het totaal te kunnen vernietigen. Zij konden van hieruit niets meer doen. Toch?

Eindelijk lieten de blaadjes bij haar slapen los en haar bruine kleur van de ogen, die sinds dat ze de andere Cath had vernietigd iets goudkleuriger waren geworden, kwam weer terug. Maar het duurde nog even voordat cath doorhad waar ze was.

Tempus keek verschrikt op toen ze Cath zo moeite zag hebben met de schreeuw die bij de Firetree weg kwam. Ze leek pijn te hebben.
''Cath, Cath gaat het'', zei hij terwijl hij haar weer vastpakte.
Tempus keek op, en zag haar ogen. Ze werden van licht goudkleurig weer bruin. De prachtige bruine ogen waar hij al vanaf het begin op was gevallen. Ogen die blijdschap uitstraalden en altijd vrolijk waren. Nu was er lichte angst in te lezen. Tempus zag dat de boom haar iets doorgaf, en liet het gebeuren, maar lette op dat er niets gebeurde met haar. Nooit mocht naar nog iets gebeuren.
Tempus keek naar de lucht in de verte. Het Firetree stof ging steeds verder terug en verdween langzaam maar zeker aan de horizon.

Plots voelde Tempus zich beroerd. De wortels van de Firetree liet de andere bomen waarmee hij in contact stond los. Alle bomen verloren het contact met zijn broeder, al was het een kwade broeder.
De hoogste boom was erop gebouwd de contact met alle bomen te blijven behouden. Deconnectie druisde volledig tegen zijn gevoel in. Tempus voelde zich slecht, alsof een deel van de energie die hij had wegvaagde. Want hoe je het ook went of keert, De Firetree bevat ook energie, en veel ook. En op die energie teerde de Hoogste Boom, en daarmee hij ook.
Tempus sloot zijn ogen voor een moment, maar hield Cath nog steeds vast. Hij voelde hoe zijn armen verzwakten, en even niet meer deden wat hij wilde.
Hij voelde zich, alsof hij in rouw was, alsof hij iets verloor. En de enige gebeurtenis waarbij een boom normaal het contact verbreekt is al het sterft.
Opeens opende Tempus verschrikt zijn ogen. De Firetree sterft, maar volgens de legende...
Tempus hart sloeg over. De laatste wanhoopdaad van de Firetree.
Tempus wist niet meer waar hij moest kijken, en de beroering werd steeds erger.
De legende van de bomen klopt altijd. Wanneer er een overlijdt, komen er altijd duizenden voor terug...

Cath kwam weer bij kennis, maar daardoor werd haar aandacht meteen op Tempus gericht. Ze had zich altijd bij zijn zijde zien staan, maar nooit als een geliefde. Eerder als een vriendin en clanleidster, maar nooit iets anders. Het was nu echter totaal anders en ze vond het totaal niet erg. 'Tempus? Het komt goed. Ssj, rustig maar.', zei Catharina zachtjes toen ze zag hoe beroerd hij zich voelde en probeerde zich te bedenken waar hij aan dacht en wat hem zoveel pijn deed. Ze hoorde opnieuw een schreeuw van de Firetree en het gaf haar een steek van pijn, maar het gleed gemakkelijk weg. Ze nam nu de pijn op en stuurde die weg waardoor ze er geen last van had en ze gewoon door kon gaan. De Firetree. Dat was het dat hem pijn deed. Als hoofd van het Magistrerium was hij ook verbonden met de bomen en deed het hem pijn als er iets mee gebeurde, maar dan met zijn boom. Catharina moest weten wat er aan de hand was en het leek erop dat Tempus niet in staat was om haar iets te vertellen waardoor ze haar ogen sloot en haar boom Allerzielen de toegang tot zijn verbintenis vroeg. Ze kreeg slechts een enkele glimp door, maar ze knikte licht op wat ze zag. Catharina richtte haar blik op Tempus en gebruikte haar handen om die van Tempus los te maken. Ze bracht zijn handen naar voren en hield ze vast en gaf haar kracht en rust door. Ze begon rustig en begon toen luider en krachtiger te praten. 'Tempus. Luister naar me, mijn liefste. Ik weet wat je voelt, maar dat zal weggaan en je angsten zullen niet uitkomen. Luister naar wat ik zeg. Je mag de hoop niet verliezen. Dat is precies wat je verlamt en ervoor zorgt dat je niet door kunt gaan.' Catharina stond op van het bed en trok Tempus met haar mee terwijl ze achteruit stapte en achterwaarts het heilige gedeelte van e boom Allerzielen opliep. Har voeten wisten zelfs achterwaarts de weg door de wortels heen en haar blik probeerde die van Tempus gevangen te houden. Op een meter voor de boom was een klein plek waar ze samen konden staan en Catharina haalde een van haar uit die van Tempus en legde die tegen zijn wang. Even liet ze haar blik uit die van hem glijden toen ze zag hoe de lange hangende takken met bladeren om hen heen kwamen hangen en even later was er niets meer avn de buitenwereld te zien. Ze keek Tempus weer aan en haar blik was tegelijkertijd zacht als streng. 'Liefde, dat is de zwakte van de Firetree. Zoals de boom Allerzielen zich heeft aangelegd tot de liefdevolle kant is de Firetree de andere kant op gegaan. Maar jouw angsten komen niet uit, want de bomen zijn sterk en zwak tegelijkertijd. Ik ben op dit moment verbonden met iedere boom van Opacara tot aan Fernum. Ik voel de kracht door mijn lichaam stromen en iedere boom veert mee en maakt de muur groter. Zie het als een schild dat steeds groter wordt en dat alles wat slecht is erbinnen weghaalt. Het schild gaat richting de Firetree en zal slechts een klein gedeelte open laten waar het zich nog even veilig kan voelen. Ik ga je helpen mijn liefste en zal je laten zien waarom je hoop moet houden.'' Catharina ging op haar tenen staan en legde haar lippen tegen zijn voorhoofd. Ze liet hem zien wat er in haar was en waarom hij niet bang hoefde te zijn. Snap je wat ik bedoel? De bomen vechten altijd tegen iets dat niet in hun systeem hoort. Het goede en het kwade zijn als yin en yang, maar ook zoals liefde en haat. Er kan liefde bestaan zonder dat er haat aanwezig is of in kleine getale aanwezig is. Iedere boom heeft iets van de Firetree in zich zitten zoals iedere boom van e Firetree iets van de boom Allerzielen in zich heeft zitten. Voor iedere boom die sterft kan die een nieuwe keuze maken, gaat het voor het slechte of voor het goede. Meestal is de keuze voor de liefde als er op dat moment voldoende liefde aanwezig is, maar op het moment dat de liefde zwak is en dat mensen niet weten hoe ze zich voelen en er veel haat op een plek wordt geproduceerd dan kan een boom kiezen voor het slechte en neemt daarbij veel andere bomen mee. Dat is wat er is gebeurd en dat is wat we moeten stoppen. We moeten de boom van de Firetree laten sterven en tegelijkertijd voor de liefde zorgen. We hebben het met onze liefde alleen maar een slag toegediend en volgens mij weet jij hoe we de volgende slag toe kunnen dienen. Catharina week terug en zodra ze haar ogen opende en naar Tempus keek zag ze dat verder de bladeren en takken van de boom Allerzielen terug waren gegaan en ze de omgeving weer kon zien. 'We moeten Eros en de kinderen halen voordat we verder gaan. Ik ga niet zonder ze verder met deze reis. ' Catharina floot een keer heel schel en keek vervolgens naar Tempus. Eros zou weten wat hem te doen stond en zij kon rustig met Tempus naar hem toegaan. Ze beet even op haar lip toen zebedacht dat wat ze had gedaan misschien wel heel verwarrend voor hem was geweest en ze wachtte zijn reactie dan ook een beetje gespannen af.

Tempus herinnerde zich plotseling dat hij de afgelopen weken helemaal niet meer had geslapen. Hij verwonderde zich steeds over de energie die hij toch nog had, en waar hij deze weghaalde.
Terwijl Cath tot hem sprak, zag Tempus beelden van de Firetree die om hulp riep. Het leek bang, en zijn kracht leek af te nemen. Een glinsterende bijl verscheen, en plantte zich neer in de weke stam van de Firetree.
Een scherpe snee verscheen in de stam. De boom schudde zich uit van de pijn. Tempus voelde het.
Cath nam hem mee naar de boom der Allerzielen. De pijn werd minder, maar was er nog steeds te veel leed, om Caths verzachtende woorden te overschaduwen. Tempus voelde zich met elke ademhaling ouder en zwakker worden. Ironisch genoeg was het juist de Firetree die hem in deze slapeloze dagen energie had gegeven. Het was slechte energie, maar hij had het gebruikt tegen de Firetree, de vernietiging ervan. Maar nu de Firetree zijn energie verloor voelde Tempus zich zwak. Alsof zijn lichaam de dagenlange slaap nu allemaal achter elkaar wou doen. Maar Tempus mocht niet slapen.
Cath bracht hem weer bij zinnen, en de schreeuwen van de Firetree ebte weg. De energie van Cath hield hem op de been, maar iedereen kon zien hoe vermoeid hij was. Bloeddoorlopen ogen, met daaronder wallen zo groot als stuwdammen.
De liefde tussen Cath en hem was het mooiste ooit geweest, maar zorgde er nu tegelijk voor dat hij zich zo moe voelde, alsof hij jaren zou slapen.
Toch wist Tempus nog een glimlach op te brengen, toen ze vertelde dat ze niet zonder haar kinderen en Eros wilde reizen.
Tempus knikte, en wilde wat zeggen, maar er kwam alleen maar bebrabbel uit.

Catharina keek naar Tempus die zich duidelijk niet goed voelde. Het was goed te zien en ze legde haar hand slechts even tegen zijn wang waarna ze hem ondersteunde en meenam. Haar huis was hier niet ver vandaan, maar als je niet wist hoe je er moest komen dan zou het heel lang duren en zou je vele kilometers om moeten lopen. 'Het komt goed.' mompelde ze zacht terwijl ze hem rustig over de verschillende wegen naar haar einddoel bracht.

:Anima Tell:

Eros lag rustig tussen de tweeling in en nam de pijn op zodat de kinderen gewoon zachtjes en leuk door konden brabbelen. Op het moment dat de pijn wegviel liet hij hen gaan en keek hij op. Al snel hoorde hij een fluitje dat hij altijd zou kunnen horen. Het maakte niet uit hoe ver Cath van hem weg was, het fluitje zou hij altijd kunnen horen omdat het werd doorgegeven door de wind en hij stond voorzichtig op waarna hij de spullen die hij eerder had laten vallen oppakte en een voor een weer neerlegde zodat Catharina het zodadelijk goed op kon pakken.

Na een kwartier lopen zag Catharina door de bomen haar huis verschijnen en ook zag ze Eros staan. Ze had de schimmelhengst gemist net zoals Abigail die op de grond bij de kinderen zat. De kinderen. Eindelijk was ze weer bij haar geliefde kinderen. Haar ogen schitterden terwijl ze Tempus naar binnen bracht naar de grote slaapkamer en hem daar op het bed neerlegde. ' Ga slapen Tempus. Over een half uur zullen we gaan en je kunt een beetje rust wel gebruiken.', zei ze zacht met een lieve glimlach voordat ze zich omdraaide en naar buiten snelde. Eenmaal buiten rende ze meteen naar de kinderen en viel bij hen neer om hen een voor een op te pakken en hen te knuffelen. 'Oh. Mijn lieve Ramona en Luca. Ik heb jullie zo gemist, maar jullie gaan nu met me hoor. Ik laat jullie niet meer alleen.' Bij Catharina stroomden tranen van geluk over haar wangen en ze kon niets anders dan ze knuffelen waarna ze allebei begonnen te huilen. Catharina lachte en ontblootte zichzelf zodat ze de kinderen hun voeding kon geven. Ze had gelukkig voldoende melk gehad om hen te geven en ook om af te kolven waardoor ze wel veel melk van haar hadden gehad terwijl ze weg was. Nadat de kinderen hun drinken hadden gehad en zij ondertussen met Abigail had gepraat was ze nu opgestaan en gaf Clarimonda en Aethelwaerd een kus op hun koppies. De anima's konden al veel meer dan hun menselijke wederhelften konden en ze waren samen aan het stoeien. Catharina liep naar Eros en gaf hem een knuffel die hij echt had verdiend. Daarna veegde ze de tranen weg en liep ze naar de spullen die op de grond lagen. Ze deed Eros zijn hoofdstel om en pakte vervolgens de spullen die bij een Lady del sanque alta hoorde. Eerst zijn martingaal en daarna het zadel en ze maakte alles goed vast. De kinderen zouden voor haar hangen en de andere spullen aan de rechterkant. Ze hing haar pijlenkoker en boog op de vaste plek zodat ze die in een keer kon pakken als dat nodig zou zijn en daaronder en omheen maakte ze andere spullen vast die ze nodig zouden hebben. Tegen de tijd dat ze Eros helemaal klaar had gemaakt was het zeker al een half uur verder en ze beet op haar lip. Ze had gezegd dat ze maar een half uur nodig zou hebben, maar ze was nu al drie kwartier bezig. Nu moest ze zich nog omkleden en eten inpakken en dan zou ze klaar zijn. Dan zou ze Tempus wakker maken en zouden ze even met Abigail eten voordat ze weer zouden gaan. 'Lady Catharina. Ik vraag u even alles uit te proberen.' Catharina keek verbaasd op bij de nederige toon die Eros gebruikte. 'Je hebt gelijk Eros.' Catharina trok zich soepel op Eros en pakte alles vast. Haar voeten zetten zich in de daarvoor aangegeven plaatsen en ze liet Eros een rondje draven voordat hij in een keer op zijn achterbenen ging, zij haar boog en een pijl pakte, aanlegde en afschoot op een doel die aan een van de bomen hing. Met een goedkeurende knik maakte ze de boog vast en keek ze richting de kinderen en zag in een keer Tempus staan. Verontrust spoorde ze Eros aan en reed naar hen toe. 'Waarom ben je al uit bed? Je hebt rust nodig.' Bij hen gleed ze van Eros af en stond zo vlak bij hem.

Tempus wankelde door de ruimte. Hij had even geslapen, maar zijn bizarre dromen maakten hem wakker. En nu kon hij het niet eens meer. Rusten.
Tempus zag de kleine kinderen van Tempus en trok een grimas bij de gedachten hoe onschuldig hun leven nog was. En hij hoopte vurig dat die onschuldigheid ook zo lang mogelijk mocht blijven. Want wanneer je de onschuldigheid nog bezit, is er altijd een sparnkje hoop in de wereld, en maak je de wereld beter. Tempus keek geamuseerd toe naar de kleine Anima's die lekker lagen te ravotten. Plots keerde Cath zich om en vroeg waarom hij al uit bed was. Ze keek lichtelijk bezorgd. Tempus liep naar haar toe, en stelde haar gerust. ''Ik heb in ieder geval geslapen, het zal telkens weer een beetje beter gaan''
Hij was blij haar te zien. Gezond en wel, en herenigd met haar Eros. Tempus knikte een keer naar hem. Hij wist echter dat hij Eros nog veel uitleg verschuldigd was, en hij zeker ook nog boos op hem was.
Toen keek hij Cath streng aan. ''We kunnen niet naar de Firetree, niet met de kinderen. Ze zullen bang worden daar''
Hij wilde absoluut niet dat deze arme kinderen zouden worden bloot gesteld aan de Firetree. Ze verdienden een goed leven, zonder deze wereld.
''Daarom zal ik alleen gaan'', besloot hij. ''Ik wil niet dat je nog een keer iets overkomt, dat is niet goed voor jou, de kinderen en niet voor mij'' Tempus sloeg zijn ogen neer, en wachtte op de reactie van Cath, waarvan hij al wist wat die was.

Catharina keek nog steeds bezorgd naar Tempus, maar ze wist dat ze hem niet kon dwingen om te gaan liggen en te gaan slapen. Als zijn lichaam en geest dat niet samen konden doen dan was het onbegonnen werk. Ze voelde dat Eros naar hen keek en dat hij gemengde gevoelens bezat wat waarschijnlijk de reden was geweest dat hij zo nederig tegen haar had gedaan. Dat was zijn manier om zijn boosheid te onderdrukken en ze wist hoeveel moeite hem dat kostte. Toen keek ze geschokt Tempus aan. Ze had hem toch gezegd dat ze haar kinderen niet alleen achter zou laten? Hoe kon hij nou dit zeggen? Ze deed een stap naar achteren en zette haar handen in haar zij. ‘Ben je nu helemaal gek geworden? Ik ga met je mee net zoals de kinderen. Ik laat je niet nog een keer alleen net zoals mijn kinderen en jij laat mij niet nog een keer alleen zoals je hebt gedaan.’ Ze slikte de brok in haar keel weg toen ze het onderwerp van zijn verdwijning weer opbracht. Ze wist dat hij het had gedaan voor Dust, maar ze voelde zich nog steeds gekwetst en het zou lang duren voordat dat over zou zijn, voor dat totaal vervaagd zou zijn en het deed haar pijn vanbinnen dat ze het had gezegd. Ze keek weg en liet haar armen zakken en boog ze voor haar lichaam om zichzelf te ondersteunen. ‘Sorry. Dat had ik niet mogen zeggen, maar begrijp dat ik bij je wil zijn net zoals ik bij Ramona en Luca wil zijn. Ik kan hier niet zijn en afwachten wat er misschien met je gebeurt, want je weet dat ik mijn kracht zal gebruiken om je te blijven volgen en dat zou me uiteindelijk duur komen te staan.’, zei ze zachtjes terwijl ze voorzichtig weer naar hem opkeek.
:Anima Tell:
Eros keek zonder een blik in zijn ogen naar Tempus, probeerde de boosheid weg te houden en te onderdrukken, maar bij Catharina’s aanval op hem deed hij onbedoeld een paar stappen naar voren. Had hij het dan nog steeds niet begrepen? Had hij nog steeds niet door wat Catharina voor hem overhad en dat hij haar nooit zou kunnen dwingen om iets te doen waar zij tegen stond? Misschien was het tijd dat hij eens een keer met hem zou praten en dat Cath niet in de buurt zou zijn, want zij zou veel te bang zijn dat hij iets tegen hem zou doen en dat het verkeerd af zou lopen. Hij stapte op hen af en drukte met zijn neus Cath naar achteren. ‘Ga u omkleden en eten, mijn vrouwe. Er is hier nu niets te doen voor u.’ Zijn stem was gebiedend en tegelijkertijd nederig en zodra Cath wegliep, stapte hij haar een stukje achterna en draaide zich toen om hem de weg te kunnen versperren haar achterna te gaan. Hij knikte even naar Abigail die naast hem kwam staan en bij haar leek ook de woede uit haar ogen te schieten. ‘Waar denk je dat je mee bezig bent Tempus? Wil je haar weer dezelfde pijn bezorgen als je eerst hebt gedaan? Ik ben dan misschien wel de hele tijd hier geweest, maar ik heb af en toe wel even mogen kijken naar wat er allemaal gebeurde. Ze heeft het niet gemakkelijk gehad en ze heeft een deel van haarzelf gedood om bij jou te kunnen zijn. Ze heeft moeten kiezen tussen jou en Sam en daarbij tussen de persoon die ze was, maar niet echt meer was en de persoon die haar wilde zijn. Ze weet dat ze waarschijnlijk Sam tegenkomt en dat ze met hem moet gaan praten en heb je enig idee hoeveel moeite haar dat gaat kosten. Ik kan zien dat ze er de hele tijd onbewust aandenkt, dat dat haar pijn doet en dat dat ook een reden is om haar kinderen mee te nemen. Ze zijn voor haar een extra bescherming. Een bescherming waardoor ze gedwongen is sterk te blijven en niet in kan storten omdat de kinderen dat niet aankunnen. En je weet best dat de kinderen bij haar veiliger zijn dan ergens anders ook in de wereld. Dus vertel me eens wat jij van plan bent dat je haar hier probeert achter te laten.’ ‘Ik kan niet tolereren dat je haar nog een keer pijn doet. Dat is het enige wat ik hier over zeg. Want geloof me, als het nodig is dan neem ik haar mee zodat je haar nooit meer kunt zien. Die pijn komt ze uiteindelijk wel overheen en is minder erg dan wat je haar probeert aan te doen.’ Eros zette nog een paar stappen naar achteren en probeerde de boosheid weer weg te drukken die hij op had gelopen waarna hij wegliep en het bos inging. Hij zou zodadelijk wel weer terugkomen.

Catharina was naar binnen gegaan op het commando van Eros en eenmaal binnen had ze wat ze nog aan had gehad uitgetrokken en in een wasgedeelte gegooid. Dat zou Abigail vast wel voor haar willen wassen. Ze opende haar kast en keek naar de verdeling van de jurken en sloot daarna met een klap de deur en liep naar de kist die aan het voeteneinde van het bed stond. Het slot was verzegeld door de magie van de boom Allerzielen. Een gift van de boom Allerzielen voor de Domina en die werd telkens doorgegeven. Ze opende de kist en streelde zacht met haar hand over de verschillende kledingstukken van haar moeder en pakte een mooie jurk vast van haar moeder. Voorzichtig deed ze de jurk aan. Het was een mengeling van zwart en rood, de verbintenis tussen de Caelos en de Nigris. Het was haar moeders trouwjurk geweest en ze had hen allebei op dit moment meer nodig dan ooit tevoren. Het lijfje zat strak en liep tot net op haar heupen voordat het in een wijde rok uiteenliep. De rok was diep donkerrood met een lichte zwarte glinsterende stof eroverheen die zo dun was dat het een mooie glans gaf over de stof. De bovenkant van het lijfje stopte net boven haar boezem en ze begon zichzelf in te rijgen totdat het bijna zo strak stond dat ze geen adem meer kon halen en ze maakte het vervolgens ietsjes losser en ze was blij dat ze het verband van tevoren had verwijderd. Dat zou totaal niet staan onder de jurk en het was ook nog eens onnodig omdat de jurk zo strak stond dat er niets kon gebeuren zolang ze zich maar een beetje gedroeg. Ze pakte de borstel en maakte uiteindelijk een invlecht tot haar nek en liet de rest van haar haren vrij om rond te wapperen. Verder maakte ze nog een beetje haar ogen op en knielde daarna weer bij de geopende kist neer. Ze pakte de schrijfmap en liet haar vingers over de kaft gaan voordat ze het opende en een perkament erbij haalde. Ze keek met licht betraande ogen naar de verzegeling en de namen van haar ouders die eronder stonden. Voorzichtig liet ze haar vingers over de ingedrukte letters gaan en de handtekeningen en het zegel van de Nigris en de Caelos die het huwelijk goedkeurden. Opeens hoorde ze haar slaapkamerdeur opengaan en ze stopte alles snel weer terug en sloot de kist terwijl ze opstond en een stukje wegliep. Ze wist zo niet wie er binnen was gekomen en wat diegene allemaal had gezien, maar zij probeerde ondertussen haar gezicht weer in plooi te krijgen en begon verwoed andere kleren te pakken voor haar en de kinderen die ze eigenlijk al klaar had liggen en alleen maar in de tas hoefde te stoppen. Ze wilde alleen niet dat iemand haar zo zou zien. Ze moest sterk zijn en had geen tijd om terug te denken aan dingen die waren gebeurd en waar het nu te laat voor was.

Tempus had de reactie van Catharina wel verwacht, en had zich daarop ook al voorbereid. ''Begrijp dat ik jullie alleen maar wil beschermen voor het kwaad dat daar te wachten staat, het is geen plaats voor je kinderen en ook niet voor jou, ik wil je ook niet alleen laten, en dat doe ik ook niet. Wanneer ik ga doe ik dat voor de volle honderd procent voor jou, Cath. Ik kan het mezelf nooit vergeven als je weer wat overkomt. En dat kan ik je kinderen ook niet aandoen, dat kan en wil ik niet. Het blijft jouw keuze''
Tempus zuchtte naar de lange preek, en keek naar Cath. Ze zou hem zeker altijd blijven volgen, en hij haar ook. Daarom zou een deel van hem ook altijd bij haar blijven als het nodig was.

Toen hoorde hij Eros roepen en zag hoe Cath wegliep. Hij keek haar na met gemengde gevoelens. Hij had echt geen flauw idee wat hij moest doen. Het was een tweestrijd die beiden slecht konden aflopen.
Waarom moest altijd alles slecht aflopen en nooit een keer goed. Het was al lang geleden dat de tijden beter waren geweest. En het mocht voor hem wel allemaal miserabel zijn, maar voor zijn naasten. Voor de mensen in deze wereld. Die verdienden een beter leven.
Tempus keek naar de bladeren die weer aan de bomen kwamen en zuchtte.
Eros kwam op het aflopen en hij zag er geirriteerd uit. Boos en geirriteerd. Eros had ook alle reden om boos te zijn. Tempus opende zijn mond om wat te zeggen. Maar Eros kwam niet naar hem toe. Het was Abigail die opeens uit het niets begon te praten. En het klonk boos. Tempus luisterde naar het lange onafgebroken verhaal van Abigail, en wist dat ze ergens wel gelijk had. Iedereen had gelijk, maar er zou maar een ding tegelijk kunnen. Twee dingen tegelijk gaat niet. Na de lange stekende preek van Abigail wist Tempus niets meer te zeggen. Met moeite probeerde hij de woorden eruit te gooien. ''Je hebt gelijk Abigail, ik weet dat je gelijk hebt, maar ik ga geen gevaar veroorzaken voor wie dan ook. Er is voldoende gevaar geweest''
Tempus keerde zich abrupt om, en voelde de ogen van Eros en Abigail in zijn rug prikken. Hij keek naar de hemel, en hoopte dat hij de goede keuze zou maken. Al wist hij dat beide keuzen slecht zouden zijn. Maar zonder een keuze zou er niets opgelost worden. En verkeerdere keuzes als vroeger had gemaakt zou hij nu niet weer kunnen maken. Hoopte hij terwijl hij met grote passen wegliep van het huis, de bossen in. Toen hij uiteindelijk op een hoge muur stuitte. De muur die de wereld erachter al jaren hadden beschermd. Niemand kon erover klimmen, niemand kon het breken behalve diegene die het gebouwd had. Tempus trok aan een steen die half verborgen lag in het zand. Uit alle stenen wist hij precies welke hij als eerste had gelegd, en welke erook voor zou kunnen zorgen dat hier straks geen einde van de wereld meer zou zijn.

Tempus werk zat er op. Hij had de sluitsteen van de wand weggehaald, en wanneer er een sterke wind zou blazen zou het omvallen, en zou de weg van hier naar de andere kant van de wereld, Bombarda, weer open zijn.

Tempus stapte door de achterdeur naar binnen, en ontweek zo gemakkelijk Eros en Abigail. Hij glipte door de deuren, en zocht de kamers af waar Cath zou kunnen zijn. Hij sloot zijn ogen en voelde naar de aanwezigheid. Achter deze deur zit Cath. Tempus opende de deur, en zag daar Cath zitten. In een glimp zag hij dat Cath iets deed. Het bezorgde hem een beetje. Tempus liep naar binnen en knikte naar haar. ''Luister, ik weet dat je sterk genoeg bent om je kinderen te beschermen en dat je mij niet alleen wilt en zal laten, maar ik laat je niet in gevaar zitten. Wanneer het te gevaarlijk wordt voor jou of de kinderen dan moet je me beloven dat je naar huis gaat. En weet dat je me echt niet achterlaat.''
Tempus haalde iets uit zijn zak. Het was een bolletje dun gevlochten draad gemaakt van het stof van Diamanten. Onbreekbaar en bijna onzichtbaar. Tempus bond de draad stevig aan het bed en gaf de bol aan Cath. ''Doe deze in je zak wanneer je verstrekt. Het wordt niet korter omdat er genoeg diamant stof in de lucht zit. Dus het zal je overal brengen. En als je weer naar huis gaat moet je de draad volgen, en dan zul je uiteindelijk hier uitkomen.''
Hij stond op, en keek bezorgd naar haar. Ze zag er een moment zo iel uit. Hij omarmde haar en gaf haar warmte. ''Soms is het goed om het kwetsbare te laten zien, Cath. Je hoeft je niet altijd sterk te houden. En het maakt niet uit hoe je doet, of wat je bent, ik zal altijd van je houden'' Tempus had zijn ogen gesloten toen hij dit vertelde aan Cath. ''Als dit allemaal voorbij is, dan zorg ik ervoor dat je uit kan rusten. En ik zal erbij zijn''
Tempus wiegde de vermoeide clanleidster en stond toen op.

''De weg naar de Nigris is korter gemaakt. Ik heb een doorgang geopend zodat je er snel heen kunt reizen en in geval van nood ook snel terug kan. Als je wat meer uitgerust bent dan zal ik je daar brengen.'' Tempus liep door de kamer en ruimde wat spullen op. ''Heb je nog iets nodig, of zal ik je wat te eten brengen??''Tempus keek haar aan en glimlachtte, lichtelijk vermoeid. Alles was klaar, en zolang Cath het touw bij zich had, kon hij haar, en haar kinderen elk moment terug naar hier sturen...

Catharina keek Tempus smekend aan, alsof ze hem wilde overtuigen van dat hij haar niet alleen achter kon laten. Niet op de manier dat ze al een keer mee had gemaakt. Ze wilde dat nooit meer opnieuw voelen, maar bij zijn preek die hij haar gaf werden haar ogen iets harder en haar gezicht strakker. ''Je kunt niet van een Domina verwachten dat ze de Firetree niet aanpakt. Het is zelfs meer mijn schuld dat het is ontstaan dan de jouwe en ik zal mee moeten helpen met het weg te krijgen. Ik ben geboren om het kwaad aan te pakken.'', zei ze scherp voordat haar blik harde blik weer verzwakte en ze door Eros werd weggestuurd en naar binnen ging.

Terwijl Catharina zich aankleedde en klaarmaakte om straks te vertrekken, bleef ze zitten bij de kist en had de schrijfmap eruit gehaald. Een belangrijk document zat erin en het gaf haar moed om te zien dat het een keer zo anders was geweest dat het mogelijk was geweest voor een lid van de Caelos om te trouwen met een lid van de Nigris. Uiteindelijk kun je wel zo verschillend zijn, maar het was ze gelukt om een gelukkig huwelijk te hebben. Het was jammer dat haar broertje zo vroeg was gestorven, maar haar moeder had er nooit echt mee gezeten. Catharina wist best waardoor dat kwam, haar moeder vond jongens minder vanwege haar eigenschap als clanleidster en wat ze in de Oude Wereld tegen was gekomen. Ze had er verdriet om gehad, maar nog niet zoveel dat het haar totaal had gestopt. Ze werd echter opgeschrikt uit haar gedachten en stopte alles snel terug waarna ze de kist sloot en opstond om de laatste dingen te pakken. Ondertussen probeerde ze zichzelf weer onder controle te krijgen, maar toen de persoon begon te praten wist ze dat ze hem niet kon negeren en draaide zich naar Tempus toe en ging op bed zitten om hem aan te blijven kijken en naar hem te kunnen luisteren. Ze knikte licht op zijn woorden. Ze zou doen wat haar op het moment het beste leek en daar zou ze zich aan houden. Toen hij haar daarna de bol Diamantstof gaf, keek ze hem met lichtbetraande ogen aan en daarna keek ze naar de bol en legde de bol naast haar neer toen Tempus naar haar toekwam en haar omarmde. Ze had haar armen aan de binnenkant en dicht tegen zijn borst gedrukt waarbij ze haar voorhoofd op zijn borst liet rusten en haar best deed om niet te gaan huilen. Ze wist niet precies waarom ze het gevoel had dat ze zou gaan huilen, maar ze kon het nog niet om hem totaal te laten zien hoe ze was en waaruit haar hart bestond. ''Ik hou ook van jou.'', fluisterde ze zacht tegen hem waarna ze haar hoofd iets draaide om dichter bij Tempus te komen. In zijn armen werd ze rustiger en ze liet hem toe haar totaal te verwarmen totdat ze aan niets anders dan hem dacht.

Zodra hij haar losliet, stond ze ook op en schudde haar hoofd. ''Ik ga wel met je mee om wat te eten. Abigail heeft vast ook wel honger.'', zei ze glimlachend. Ze liet de laatste spullen nog even liggen op het bed samen met de bol draad zodat ze die straks allemaal in een keer mee kon nemen en liep achter Tempus aan om wat te gaan eten. Toen ze eenmaal in de keuken was en het eten werd opgediend, hoorde ze een diepe bries die maar van een ieman kon komen. Eros waarschuwde haar dat er iemand aan kwam, maar dat het niet gevaarlijk was. Ze bleef binnen en keek door een van de ramen naar buiten waar ze zag dat een man van zijn paard stapte en door Abigail naar binnen werd gebracht. ''Wat brengt u hier?'' De man boog diep voor haar. ''Mijn naam is Gideon. Ik ben hier namens iemand die u goed kent en die een cadeau en een opdracht voor u heeft.'' De man genaamd Gideon pakte een opgerolde brief tevoorschijn en overhandigde die met een diepe buiging. Catharina nam het aan en keek naar het zegel dat erop zat. Het was het zegel van haar ouders en haar familie en ze keek de man even argwanend aan. Catharina draaide zich weg van de anderen zodat ze niet mee konden lezen en opende de brief waarna haar ogen over de brief schoot. Eerst keek ze naar het briefje dat ertussen was gepropt en las dat en ze wist dat haar gezicht van ongeloof naar verbazing en vervolgens woede vertrok en die woede op de boodschapper bracht. ''Ik ben lang geleden gestopt met het luisteren naar zijn opdrachten. Eigenlijk sinds hij dood hoorde te zijn en als een verbrand en rottend lijk in de grond hoorde te liggen.'' Het was duidelijk te horen dat ze zich heel erg inhield en probeerde Gideon niet de grond in te boren. Haar hand stak de brief terug, maar Gideon ging naar achteren en keek haar verontschuldigend aan. Met een diepe zucht pakte ze de brief er opnieuw bij en begon nu diegene te lezen die haar oorspronkelijk was gestuurd.

''Lady Catharina Romantica del sanque alta.

Lieve dochter van ons, het is tijd dat we je iets vertellen.

Een domina heeft de plicht om haar clan te verzorgen en daarbij hoort ook het zorgen voor een opvolgster die uiteindelijk het van je over kan nemen. Maar er zijn helaas niet veel goede mensen in de wereld die je echt kunt vertrouwen of die het waard zijn om aan je zijde te staan en de vader te zijn van een nieuwe domina. En omdat we er niet zeker van zijn dat je de juiste persoon zal vinden, hebben wij samen met de voorouders naar een geschikte partner gezocht.

Zoals ik je nu vast wel zal hebben verteld of je weet het van iemand anders geldt dit wat ik je ga zeggen alleen als je je 21ste verjaardag haalt en een volledige Domina bent geworden. Wat ik je niet heb verteld is dat je op je 21ste verjaardag bij de boom Allerzielen moet zijn en met haar verbonden moet zijn. Je eigen krachten zullen groter worden en je zult en gift krijgen van de boom Allerzielen. De gift kan een kracht zijn of een voorwerp dat je je hele leven kan helpen. Je oma heeft de kist gekregen die de andere domina's door hebben gekregen. De kist die alleen door een domina's hand is te openen. Maar dan nu de opdracht die ik je geef en die hieronder ook is verzegeld en is goedgekeurd door alle partijen. Ik weet dat je hem waarschijnlijk nooit als een man zal zien en ons misschien wel wilt vervloeken om wat je je aandoen omdat je nog zo jong bent, maar je hebt verantwoordelijkheden en een erfgename baren is daar een van. Je zult doen zoals is gezegd anders zullen je krachten van je af worden genomen en Eros en jij gescheiden van elkaar moeten leven. Schraap hieronder de was weg en je zult de naam zien van de persoon van wie je je erfgename zult krijgen.

...



Catharina keek eerst van de brief naar Gideon en daarna naar Tempus en Abigail met verbijstering waarna ze weer naar de brief keek en een mes erbij pakte. Ze schraapte de was weg en sloeg daarna een kreet. Nee, dit kon niet waar zijn. Dit mocht niet. Ze kon niet met hem trouwen, dat was.. nee, het kon niet. Ze wilde niet trouwen en niet vast zitten aan een belofte. Ze had Tempus pas net gevonden en wilde niet dat door zo'n brief van haar ouders en de Meester alles in de war zou worden geschopt. Ze vouwde de brief op en stopte die in een vak in haar jurk waarna ze haar gebalde handen weer op het tafelblad neerzette. ''Verdwijn van mijn land. Nu!'', siste ze. Daarna draaide ze haar hoofd scherp naar hem toe. ''Oh en Gideon? Zeg hem dat ik hem altijd weet te vinden en dat hij deze keer zijn leven echt zal verliezen.'' Haar stem was van woedend bij het sissen naar ijzig gegaan en haar blik was zo koud en kil als de oceaan die je laat verdrinken en ze wachtte totdat hij het huis uit was voordat ze weer aan de tafel ging zitten en haar handen om de kom drinken legde.

Tempus keek liefdevol naar Catharina en keek vertrouwenswaardig naar de bol. ''Ik weet dat je de bomen moet beschermen, ik weet dat je Domina bent, ik weet het allemaal, maar ik wil je absoluut niet nog eens...'' Tempus schraapte zijn keel en verbeterde zich. ''Ik wil je niet verliezen Cath'' Tempus keek haar aan, en genoot toen ze zich naar hem omkeerde en omarmde. Hij sloot wederom zijn ogen en glimlachte op Caths woorden. Toen bood ze aan om wat te gaan eten, en hij liep achter haar aan. Voordat ze de kamer uit liep, greep hij haar arm en zei. ''Beloof dat je wel voorzichtig doet’’
Tempus keek haar serieus aan. Na haar antwoord liepen ze samen naar beneden om wat te gaan eten. Tempus pakte de spullen uit de kast, en bedacht dat hij nog iets was vergeten boven.
Zijn boog lag nog op het bed.
Tempus snelde naar boven om zijn boog van het bed te pakken, en keek naar het kleine strikje aan het bed. Het Diamanten touwtje zat veilig vast aan het bed, en zou daar blijven zitten om Cath terug naar huis te brengen als het nodig was.
Tempus maakte vlug het bed op waar Cath op had gerust en deed het raam open. Zo was de kamer helemaal klaar als Cath weer naar bed ging. Ze had haar rust goed nodig. Ze moest rusten om dit allemaal te kunnen.
Tempus zuchtte diep. Liever had hij haar veilig hier gelaten in het huis. Samen met haar kinderen. Lekker spelen in het gras, bloemenkransen maken voor de kinderen en zonder zorgen kunnen leven. Maar hij wist dat dat niet kon. Ze zou zich sowieso zorgen om hem gaan maken, en ze zou hem hoe dan ook volgen en hem helpen. Niet alleen om hem maar ook voor de bomen.
Tempus was zo in gedachten verzonken dat hij niet doorhad dat er iemand binnenkwam door de grote houten deur. Pas toen hij een vloerplaat hoorde kraken keek hij op, en ontwaakte hij uit zijn dagdroom en overpeinzingen. Een man met een donkere cape en een grote Fleur-de-lys op zijn cape geborduurd, kwam binnen. Zachtjes, en met kleine zweverige passen. Zijn hele lichaam was verdwenen achter zijn cape, en Tempus kon niet zien wie het was. Maar de Fleur-de-lys liet zjn bloed stollen. Tempus zette twee passen naar achter en botste tegen het bed aan. De man met de cape kwam dichterbij en liet een spoor van witte pioenroosblaadjes achter op de vloer.
Tempus bedacht zich dat in de oude wereld de Fleur-de-lys een Frans Embleem was. Het kwam voor op wapenschilden van bepaalde families. Maar er was maar een familie waar de Fleur-de-lys werd gebruikt, niet zijnde een franse lelie, maar een Witte Pioenroos. En de blaadjes op de grond benadrukten dit geheel.
Tempus keek lichtelijk angstig naar de man, en vroeg stotterend wat hij hier kwam doen. Er kwam geen antwoord.
Tempus zocht naar uitwegen. De deur, het raam. De deur naar de badkamer misschien.
Maar de man was al te dichtbij om nog te vluchten. Hij greep zijn boog stevig vast . In een vloeiende beweging spande hij hem, en legde hij de pijl in het gespannen draad.
Maar voordat hij de pijl kon schieten kwam er een scherp voorwerp in hem. Een pijnlijke scheut schoot door zijn borst en verlamden zij spieren. Met een zacht en onhoorboor plofje viel Tempus achterover, door de Diamanten draad die nog steeds vast gespannen aan het bed zat. Hij raakte er verstrikt in. De man met de Cape stopte een zakdoek in zijn mond, met daarop de Fleur-de-lys.
Tempus kon niets meer dan alleen maar toekijken hoe de man een knuppel omhoog hield, en ermee zwaaide door de lucht. De Cape vloog door de beweging af en het afschuwlijke gezicht werd zichtbaar.
Tempus ogen schitterden van paniek, toen hij de man zag. ‘’JIJ’’, ontsnapte, bijna onhoorbaar, uit zijn mond. Toen kwam de knuppel dichterbij zijn gezicht, en maakte zijn zicht wazig. Nog even was Tempus bij bewustzijn en zag hoe hij het huis uit werd gesleept, stilletjes door de achterdeur het bos in. Een diamanten draad schitterde achter hem in het gedempte zonlicht. Toen werd alles zwart.

Ondertussen was er een wind opgestoken. De vlagen beukten tegen de hoge muur, die aan het einde van de wereld op Opacare stond. De muur wankelde voor het eerst der jaren onder de luchtdruk. Steeds harden begon de wind te beuken, en bladeren en zand vloog op in de lucht.
Gruis werd uit de muur gedrukt en verdween in de lege ruimte erachter. Steeds meer gaten vielen in de muur. Op een gegeven moment kon de wand het allemaal niet meer aan. En met een zucht viel het onder de druk van de wind naar achteren, en verdween samen met de bladeren en het zand, de onheilspellende zwarte diepte in.

Ze draaide zich om en keek hem liefdevol aan en knikte. ‘Natuurlijk, zal ik voorzichtig zijn. Ik beloof het.’, zei ze zacht en drukte daarna een zachte kus op zijn lippen. Daarna liep ze samen met hem naar beneden om daar het eten te pakken. Ze glimlachte naar Tempus toen hij even wegliep, maar vervolgens was ze bezig met zich niet al te boos te maken over wat er met Gideon gebeurde en hoe ze haar woede in moest houden om hem niet persoonlijk hier en nu te vermoorden.



Nadat ze haar eten op had en de kinderen ook te eten hadden gehad, ging ze naar boven om te kijken waar Tempus bleef. Hij was nu al een hele tijd weg en ze begon zihc lichtelijk zorgen te maken. Zodadelijk was er iets met hem aan de hand.. Ze wilde hem niet nog een keer kwijtraken en hij had het haar beloofd dat hij niet meer zomaar weg zou gaan. Zodra ze de deur opendeed, zag ze hoe de kamer leeg was, maar wel alles was opgemaakt. Ze liep de kamer in en zag een druppel bloed liggen op de houten planken en liep er ongerust op af, maar voordat ze dichterbij kon komen, viel ze over de diamanten draad die gespannen was. Ze kon zich nog net opvangen met haar handen voordat ze op de grond terecht kwam en stond daarna overeind. Wat was er gebeurd dat de draad gespannen was?? Ze volgde de draad naar het raam waar ze zag hoe de draad lichtelijk bewoog. Het was duidelijk dat iemand aan het lopen was en dat de draad aan iemand vastzat. Dat moest Tempus zijn, terwijl haar gezicht grimmig werd. Hij zou nooit zomaar weggaan en als hij dat al zou doen dan zou er geen bloed achter zijn gebleven. Ze stapte voorzichtig over de draad en rende naar beneden waar ze de laatste dingen klaarzette. De temperatuur was ondertussen gedaald en een gure wind blies door de openstaande deuren naar binnen waarbij ze haar hart verkilden. Met een snelheid die ze normaal niet kon bereiken, stond ze enkele seconden later bij Eros met alle spullen vast en de kinderen aan haar vastgemaakt. Haar woede gaf haar energie en door wat er met de muur gebeurde, werd alles extra versterkt. Ze steeg op en draaide Eros voordat ze bleef staan en met open mond keek naar wat er recht voor haar gebeurde. Het was ongelofelijk om te zien. De muur die daar altijd had gestaan. Een verdediging voor haar huis en haar clan was af ana het breken. De kinderen begonnen te huilen, maar Catharina reageerde niet op Ramona en Luca, want ze was te verbijsterd om te zien hoe een laatste grote windvlaag de laatste stukken van het bouwwerk meenam en alles met een donderend geraas naar beneden kwam. 'Catharina. Het is tijd. Volg het spoor dat hij je achterliet en doe wat je is opgedragen.' De zachte, maar indringende stem haalde Cath uit haar gedachten en ze knikte licht voordat ze haar kinderen suste en Eros richting de muur liep.

:Anima Tell:

Eros volgde de draad en liep naar het gedeelte waar eerst de muur stond. Zodra hij een enkele stap over het gedeelte had gedaan waar eerst de muur had gestaan was al het kleur om hen heen weg. Ze bevonden zich in een grijs gebied. Het gebied waarbij hij niets kon zien en het was de stem van Catharina die hem kalmeerde. 'Loop gewoon door Eros. Er is niets aan de hand.' Eros deed zoals ze zei en stapte gewoon door. Even later was hij weer uit het grijze gebied, maar nu zag hij vooral zwart om zich heen. Ze waren in Fernum beland en niets groeide hier. Alles werd verbouwd in andere landen waar ze het vandaan haalden. Nu zag hij echter ook Tempus staan. Tempus die werd bedreigd door Diadorah en er stond een andere man in de buurt. 'Laat hem met rust.' De stem van Cath was ijskoud en hij voelde dat ze haar handen al vol had met haar boog en een pijl.