Catharina zat zuchtend thuis in de woonkamer met haar handen op het naaiwerkje waar ze nu al drie uur mee bezig was. Ze moest alles wel op tijd hebben genaaid zodat het klaar zou zijn voor haar verjaardag overmorgen. Maar nu kon ze er even niet meer tegen en haar handen lieten het naaiwerk op de tafel belanden en haar opstaan. De jurk die ze nu aanhad, zou niet goed zitten voor wat ze zou gaan doen en in haar slaapkamer trok ze gauw een broek en strakzittend blouse aan. Uit een van de dozen die waren bezorgd haalde ze een grote mand en floot naar Eros. Hij keek even op van het grazen en toen ze zwaaide, ging hij rustig door. Catharina had geen schoenen aan gedaan en rende nu door het bos richting de boom Allerzielen. Haar voeten kenden het pad veel te goed en automatisch wist het waar af te zetten en hoe het neer moest komen om door het bos heen te kunnen schieten en daarmee na vijf minuten rennen al bij de vlakte te zijn. De kleine vlakte die omhoog liep en daar rafelig werd doordat de vele boomstronken door de jaren heen zo erg waren gegroeid dat ze nu zelfs al boven de grond uitkwamen en waar ze haar voeten voorzichtig inzette. Bij de boom Allerzielen knielde ze neer en maakte de mand open. In de mand zaten touwen die door de takken konden worden gebonden om licht te maken, licht dat blijkbaar ook nodig was tijdens de ceremonie van de Dominahuldiging. En voordat ze dat kon doen moest ze nog iets doen wat ze nog steeds aan niemand had verteld. Ze klom in gedachten de boom in en stopte toen toen ze zich bedacht dat de brief waar alles instond en de naam van de persoon waarmee ze moest trouwen gewoon op haar tafeltje in haar slaapkamer lag. Open en bloot voor ieder om te lezen en gemakkelijk te spotten. Maar Eros zou de mensen doorsturen naar de boom Allerzielen. Toch?

:Anima Tell: (Als je Elina bent of iemand die haar zal steunen. Rest volgt.)

Eros keek op toen hij de stappen hoorde van iemand die deze kant op kwam. Voor de zekerheid ging hij dichterbij de kinderen staan om ze te kunnen beschermen als dat nodig mocht zijn. Toen hij zag wie het was, brieste hij zacht en keek naar de persoon. ‘Catharina is naar de boom Allerzielen. Als je dat pad doorgaat dan zul je haar kunnen vinden.’

:Anima Tell: (Als je Tempus bent.)

Eros keek op toen hij de stappen hoorde van iemand die deze kant op kwam. Voor de zekerheid ging hij dichterbij de kinderen staan om ze te kunnen beschermen als dat nodig mocht zijn. Toen hij zag dat het Tempus was, brieste hij zacht en kwam naar hem toe. ‘Zo.. Dus je hebt eindelijk bedacht dat ze voor haar verjaardag wel weer eens naar huis zou kunnen zijn gekeerd? Waarom duurde het zo lang?’ Eros liep terug naar de kinderen en keek hem aan. ‘Je weet toch dat Cath ze ook als jou kinderen beschouwd en dat ze je volledig vertrouwd in wat je met ze zal doen? Trouwens Cath is niet hier, maar ze heeft een brief achtergelaten op het tafeltje in haar slaapkamer. Misschien moet je dat even lezen.’ Eros had hem niet aangekeken terwijl hij dit deed, maar hij wist dat Tempus dit op tijd moest weten en hij was bang dat Cath het hem niet durfde te vertellen.



-Je kunt de brief teruglezen in de Witte pioenroos en als je de naam wilt weten dan moet je me maar ff een uiltje of een mailtje sturen. Maar dan mag je me wel eerst vertellen wie jij denkt dat de naam zal zijn.

Tempus liep met kleine zuchtende strompelende stappen richting Cath's huis. Hij wilde de kortere weg nemen, maar dat lukte niet. Niet met die verwonding die hij had. Hij drukte het verband strakker aan, zodat het niet weer ging bloeden, al kon je nu haast zien dat het bloed eruit droop, en er een nare infectie was aan het ontstaan. Tempus kuchte. Bijna viel hij over een losliggende steen.
Toen zag hij Eros. Dus je hebt eindelijk bedacht dat ze voor haar verjaardag wel weer eens naar huis zou kunnen zijn gekeerd? Waarom duurde het zo lang?, zei Eros. Tempus keek hem verontschuldigend aan. Je weet toch dat Cath ze ook als jou kinderen beschouwd en dat ze je volledig vertrouwd in wat je met ze zal doen? Trouwens Cath is niet hier, maar ze heeft een brief achtergelaten op het tafeltje in haar slaapkamer. Misschien moet je dat even lezen.’
Tempus knikte zonder een woord te kunnen zeggen, en liep het huis door naar boven. Nog even glimlachte hij de kinderen toe en verdween in het huis. Eenmaal op haar slaapkamer aangekomen ging Tempus op een kleine houten stoel zitten. Gelijk viel hem iets op in de kamer. De Diamanten draad aan de poot van het bed. Tempus zag dat het bewoog, dus Cath had het waarschijnlijk nog steeds bij zich.
Toen viel Tempus oog zich op de brief.
Hij schuifelde ernaar toe, en krimpte ineen toen hij voelde dat zijn wond weer los ging. Toch pakte hij de brief om het te lezen. Zijn ogen werder groter naarmate hij de zinnen verder las.
''Schraap hieronder de was weg en je zult de naam zien van de persoon van wie je je erfgename zult krijgen.''
Tempus hoofd en wond bonkten het uit. Er verschenen zwarte vlekken voor zijn ogen en Tempus ging zwaarder ademhalen.
''Wie is het''
Tempus haalde zijn vinger weg die over het laatste woord lag. Het woord die een antwoord zou leveren op zijn vraag.
Tempus staarde naar de plaats waar het woord moest staan, maar waar nu een bloederige vingervlek stond. Toen zag hij onder zijn handen een plasje bloed op de grond liggen, en zag nu pas dat hij van alle opwinding aan het bloeden was als een rund.
En nu pas, nadat alle adrenaline op was, aanvaardde zijn hersens dat al dat bloed niet goed was. Nu pas viel Tempus in een diepe slaap, met een van de pijnlijkste dromen die hij had gehad.

Terwijl Catharina bezig was met het zoeken naar de juiste verdeling van de touwen en lampen in de boom Allerzielen, was haar onderbewuste hard bezig. Het sloeg niet op hoe ze bezig was met het vastmaken en of de knopen strak genoeg waren. Nee. Ze was bezig met het nadenken over hoe ze het Tempus moest vertellen. Hoe ze hem moest vertellen dat ze moest kiezen tussen trouwen of haar krachten opgeven. En dit alles alleen omdat ze een erfgename moest krijgen die ze allang had. En wat dan? Wat als ze het deed, wat als hij het deed en ze kregen een dochter. Wat dan? Zou ze dan Ramona haar recht moeten misgunnen? Zou zij geen kans meer mogen maken op het leiderschap van haar clan? Langzaam liet Catharina zich uit de boom zakken en voelde hoe de grond trilde. Het was nog ver weg, maar op deze plek, de plek tussen de wortels kon ze alles zoveel beter voelen doordat ze overal mee in contact stond. Het was fantastisch. Als ze wilde kon ze precies aanwijzen waar op dit moment een konijntje wandelde, wanneer het stopte en weer verder ging. Het was onvoorstelbaar en ze hield er met heel haar hart van om dit te kunnen voelen. Misschien was het over twee dagen voorbij en kon ze haar kinderen alleen nog maar vertellen over hoe het voelde en aan moeten zien hoe het hen waarschijnlijk wel zou lukken en alles uit de weinige ervaring die ze zelf had moeten uitleggen en vertellen. Ze wilde het niet, haar hele lichaam verkrampte bij het idee dat ze hier niet meer zou kunnen staan en dat ze niet meer als lid van de Caelos verder mocht gaan, maar ze zou niemand dwingen. De trillende grond kwam dichterbij en haar hoofd keek op bij de bekende stappen die nu haar oren vulden. Het gesnuif, de hoge staart en de rollende ogen maakten haar alles duidelijk voordat hij ook maar kon spreken. Er was iets ergs aan de hand. En het was zo erg dat hij haar zelfs was gaan halen in plaats van haar op haar eigen kracht te laten komen. Nee, ze dacht het verkeerd. Het was zelfs zo erg dat hij de kinderen alleen achter liet zonder iemand om voor hen te zorgen. Alhoewel niemand? Meestal kwamen de diertjes uit het bos naar het grasveld en gingen ze met de anima’s Claire en Alec spelen waarna ze ook wel nieuwsgierig keken naar de kinderen zelf. Ramona en Luca speelden vooral nog met elkaar en dat zou vast ook nog wel een hele tijd zo blijven. Dan was het aan haar om twee dreumesen te vinden in een enorm bos en ze zouden het alleen maar leuker vinden als ze hen voorbij liep.
:Anima Tell:
Eros had het geroken. De verwondingen en vooral het bloed dat zijn neusgaten vulde. Hij had het Cath nog niet doorgegeven, wist wat ze moest voelen als ze hem in een keer zou zien, maar toch zou het moeten en hij kon het haar niet kalm brengen. Tempus was naar binnen gegaan en sindsdien rook hij veel meer bloed en hij moest Cath ophalen, want dit zou anders niet goed gaan. Dan zou hij echt dood zijn gegaan. Zijn lichaam dat was gebouwd voor het vechten en het snelle sprinten, was langzaamaan door training ook gebouwd op lange stukken rennen, maar zijn kracht kwam nu van pas. Hij bedacht zich geen moment en was weggerend in de richting van Cath en was al snel bij haar. Hij zag haar verschrikte blik en hoe ze op hem afrende, afsprong en op hem zat in de enkele seconden dat hij zich had gedraaid. Zijn hoeven zetten zich weer af, sprong over de struiken, slingerde tussen de bomen door om de snelste weg terug te vinden.

Catharina sprong meteen van Eros af en merkte dat zelfs de kinderen doodstil waren en weggedoken waren bij hun anima’s. Ze rook nog niet de geur van het bloed, kon niet zoals een anima de smaak van het roestige en ijzerige bloed proeven. Dat gebeurde pas zodra ze in het huis was gelopen en zag hoe het bloed op de grond een duidelijk spoor achterliet. Het leidde naar haar slaapkamer en het voelde alsof ze een gewond dier achtervolgde zodat ze het kon helpen en uit zijn lijden kon verlossen als er geen andere mogelijkheid meer was. Voorzichtig opende ze de deur die het laatste verborgen hield en toen slaakte ze een kreet van schrik. ‘NEE!!’ Dit kan niet. Tempus, hoe kom je hier? Hoe komt het dat je nog leeft? Ze snelde op hem af, viel bijna zelf over het draad dat was gespannen aan de poot van het bed, maar kon zich nog net op tijd herstellen en liet de bol draad vallen om sneller bij hem te kunnen zijn. Haar handen pakten zijn schouders en trokken zijn lichaam naar achteren waardoor ze zag dat de brief tegen zijn hoofd geplakt zat en wist dat hij het moest hebben gelezen. Ze haalde het van hem af en legde het in de la voordat ze zag hoe hij eraan toe was. Ze pakte hem vast onder zijn armen en Catharina probeerde hem mee te trekken. Het lukte haar om Tempus op het bed te leggen en haalde haar hand langs haar ogen om meteen de vertroebeling weg te halen. Het had nu geen zin om te huilen. Tempus verloor meer bloed met de seconde dat ze hier stond en ze had maar één manier om het te stoppen. Ze trok de kleren bij het bloedende gedeelte weg en zag de infectie die op was gekomen waardoor het ook moeilijker was voor de wond om echt te genezen.

Enkele minuten stond ze weer naast het bed waar ze tempus in had gekregen. Ze was naar beneden gerend en had bepaalde kruiden gepakt en die gemalen en er zo een geneeskrachtig serum van had gemaakt. Inwendig hielp het het afweerstelsel en om veel energie te krijgen en uitwendig hielp het om infecties te bestrijden. Ze had besloten allebei te doen en de wond verder zelf te genezen zodat het niet meer zou bloeden. De wond was vlakbij zijn hart en ze kon zien dat hij geluk had gehad dat er niets van de organen was geraakt. Dan zou ze hem echt kwijt zijn geweest.

Het zweet parelde op haar voorhoofd terwijl ze alle structuren voelde en ze samen probeerde te dwingen. Catharina wilde dat het zou werken, maar ze wist ook dat ze eigenlijk geen spreuken meer mocht doen in haar toestand. Het was te gevaarlijk dat ze zelf door krachtuitspanningen zou sterven. Maar ze had alles over voor Tempus en zou hem niet dood kunnen laten gaan. Ze voelde dat het lukte, dat zijn lichaam luisterde naar haar wil en stopte. De rest zou vanzelf gaan. Haar bebloede handen veegde ze af en ze verplaatste zich naar zijn hoofd om hem een beetje van het serum te geven. Ze gebruikte zijn slikreflex om het binnen te krijgen en na een paar keer smeerde ze de rest op de wond. Tijdens de laatste streken over de wond liet ze haar tranen toe en boog zich daarna naar zijn mond om een lichte kus op zijn lippen te drukken en ging vervolgens in de stoel naast hem zitten om te wachten.

Het was donker en kil voor zijn ogen. Alsof hij in een wereld was waar geen mensen waren. Waar niemand was. Een open leegte, met alleen de kleur zwart als vriend. Als iemand om tegen te praten. Maar verder was er niets. Niets dan leegte. Tempus liep daar door die wereld. Overwoog om uit deze schimmenwereld te stappen en gewoon naar een plek te gaan waar het allemaal makkelijk was. Het leven in Dust voorbij. In ieder geval Tempus leven. Hij zou vast weer terug keren als iets anders. Maar misschien wel iets anders dat minder last had van al het kwaad in deze wereld, dat alleen maar erger leek te worden.
De schimmenwereld leek weer kleur te krijgen toen hij iets voelde dat door zijn lichaam stroomde. Een warmte die hij wel eens eerder had gevoeld. De warmte van een aanwezigheid. De aanwezigheid van Cath.
Met alle macht probeerde Tempus zijn ogen open te krijgen, om wat te zeggen. Maar geen van beide lukte. Slechts een gebrabbel steeg op uit zijn keel. Toen hij met al zijn inspanningen haast weer terug was op de wereld begonnen zijn ledematen hevig te schokken. In slechts enkele seconden raakte Tempus in een insult, en daardoor zakte hij steeds verder weg in de duistere wereld. Dust was slechts nog een aantal stemmen.

Ondertussen was zijn lichaam niets meer dan een hoopje botten. Met open ogen en mond keek het stervelijk omhulsel uit naar de wereld. Onwennig probeerde het nog contact te maken, maar niets werkte meer. Zijn hartslag raakte steeds verder weg en bepaalde functies van zijn lichaam werden uitgeschakeld. Daarna volgde er een nieuw insult. Veel heviger dan de eerste keer. Maar daarna leek het onmogelijke te gebeuren. Het lichaam wende aan het medicijn, en het begon zijn werk te doen. Zijn hartslag werd regelmatiger, de bewegingen gecontroleerder.
Zijn ogen gingen open, de wereld werd werkelijkheid. Het ademenen ging beter. Het lichaam was weer terug op de aarde. Weer terug op de wereld van Dust.
Hij opende zijn ogen en keek de nieuwe wereld in, waarin hij nooit had gedacht dat hij er ging komen. Of ‘’hij’’, nee, hij was het eigenlijk niet meer. Het lichaam was nog een hij, maar de inwendige ziel was een ‘’zij’’ geworden.
Met een klein geniepig glimlach op haar gezicht keek ze de wereld in. ‘’Het is gelukt Civilis’’

-Tempus en Diadorah zijn tijdelijk gewisseld van account. Diadorah speelt met haar ‘’Diadorah account’’ nu Tempus, en Tempus met zijn ‘’Tempus account nu Diadorah, de Anima’s zijn wel hetzelfde, Diadorah zal spoedig ook een post posten-

Catharina kon niets anders doen dan wachten en hopen dat het geneesmiddel zijn werk zou doen. Het was niets voor haar om niets te kunnen doen, maar ze moest het accepteren. Ze had niet de kracht noch de wil om nu haar machteloosheid af te reageren, want ze moest bij hem blijven en over hem waken. Waarom leek het toch altijd alsof hij door haar vingers heen glipte als ze net het gevoel dat ze dichtbij genoeg was gekomen om hem nooit meer los te laten? Het was allemaal zoveel gemakkelijker geweest toen ze Tempus als haar beste vriend kon zien en niet als iemand van wie ze meer hield dan van zichzelf. Ze was – Tempus zei iets en Catharina boog voorover om hem beter te kunnen verstaan, maar vloog naar achteren toen zijn lichaam begon te schokken. Haar ogen keken verschrikt naar het bed waarop Tempus hevig lag te schokken en begon zacht op hem in te praten. Ze wist geeneens wat ze zei, ze wist alleen nog dat ze moest proberen hem gerust te stellen.



Wat het ook was, het was gestopt en voorzichtig kwam Catharina dichterbij en legde haar hand tegen zijn wang om hem te laten weten dat ze hier was en dat ze voor hem zou zorgen wat er ook zou gebeuren. Daarnaast gaf ze automatisch haar warmte door zodat het voor hem gemakkelijker zou zijn om kalmer te blijven. Haar ogen waren in die van hem gericht en ze zag dan ook hoe langzaam aan het sprankelende waar ze als eerste voor was gevallen verdween. Zijn ogen die altijd lieten zien hoe hij zich voelde en die ze steeds beter kon lezen, verloor haar kracht en glans en ze schudde haar hoofd. ‘Verlaat me niet Tempus. Ik kan niet zonder je.’ zei ze zachtjes en haar stem niet meer onder controle door de pijn die er duidelijk doorheen te horen was.



Het duurde dit keer minder lang, maar het was wel intenser geweest en ze was echt bang geweest dat ze hem kwijt was geraakt. Zodra ze de glans terug zag komen in zijn ogen en hij haar aankeek glimlachte ze door haar tranen heen die haar ogen weer vertroebeld hadden. Ze leunde naar hem toe en legde haar armen om hem heen en verborg haar hoofd tussen zijn schouder en hals en snikte ‘Ik was bang dat ik je kwijt was geraakt. Waarom moet je me altijd zo laten schrikken en in angst laten zitten om je?’ Door haar tranen en haar gesnik had ze verder niet gehoord wat Tempus had gezegd, maar eigenlijk hoefde ze verder niets te horen, als hij alleen maar zijn armen om haar heen zou slaan dan zou het al voldoende zijn.