Kristoffel zat met Astra dicht bij hem in een hoge eik aan het meer. Hij lag op een dikke tak die zich wat verderop over het meer uitstrekte. Voor hij de boom in was geklommen had hij een paar rietstengels afgeknakt en er met een zakmes en wat touw een panfluit van gemaakt. Nu lag hij gezellig op een dikke tak omringd door kleinere takken die ook houvast boden een deuntje te spelen dat hij een paar herders ook eens had horen fluiten toen ze hun kudden over verschillende velden heen lieten grazen. Hij had besloten hier een paar nachten te overnachten gewoon in de natuur, want Midnight Glade was vlakbij en daar kon hij s'morgens dan goochelen voor geld en eten kopen als het nodig was. Maar nu had hij besloten om een dagje hier te blijven en rustig te kijken naar hoe een paar zwanen samen over het meer zwommen. Hij wist dat zwanen maar één partner hebben en dan voor altijd bij die ene partner blijven zelfs wanneer de één dood is zal de andere de rest van zijn leven alleen blijven leven. Dat was best wel zielig maar hij bewonderde deze dieren dat ze zolang een relatie samen kon hebben. Hijzelf had er nog nooit een gehad. Hij had er nooit tijd voor. Het was dan misschien wel zijn beroep mensen af en toe te charmeren maar hij reisde steeds maar rond en kende niet veel meisjes die hun thuisplaats voor hem zouden verlaten, wat hij nu ook weer niet zo erg vond want hij was nog tamelijk jong en had nog alle tijd van de wereld.

Rebekah spoorde het witte paard aan zo dat ze sneller gingen. Klaus zat achter haar op het paard. Het paard van Klaus was eerde deze dag gestorven. Eenmaal op het strand liet ze het paard stoppen. Rebekah liet Klaus van het paard af springen en keek toe hoe hij verdween. Meneer had altijd tijd voor zich zelf nodig. Rebekah schudde haar hoofd en liet het paard stapvoets verder gaan. Ze pakte een veld fles met water en nam een slok. Rebekah was een meisje dat anders was dan de andere. In plaats van dat zij voor een huis en man zorgde ging ze er liever op uit. Ze hield er niet van om aan een plaats vast te zitten. Ze had ook niemand om voor te zorgen. Al haar familie leden waren dood. Hoe en wat wist ze niet. Het enigste wat ze nog wist was hun begrafenis. En die was 10 jaar geleden. Zij zelf was nu 19 jaar. Oké ze had klaus om voor te zorgen. Maar hij hield er ook niet van om thuis te blijven. Al droomde ze vroeger over een groot boerderij. Met kippen en paarden en varkens. Dat waren leuke beesten. En ook moesten er een paar leuke kinderen rond lopen. En een lieve man met wie ze alles kon delen. Maar nu nee nu wou ze het niet meer. Tuurlijk wou ze een man van wie ze kon houden. Maar er viel nergens van te houden op dit moment. Ja van haar maar zo interessant of lief was ze ook al weer niet. In tegen deel ze kon heel gemeen zijn. Terwijl ze een boom passeerde voelde ze gewoon dat er iemand was. Ze keek om haar haan en liet het paard stoppen.
Maar ze zag niks of niemand. Haar hand gleed naar haar mes die achter haar riem zat. Als er iemand te voorschijn kwam dan kon ze ten minste gelijk handelen.

Kristoffel stopte plots met spelen toen hij het geluid van hoefgetrappel opving. Vanuit het bladerdek zag hij een meisje op een wit paard stapvoets hun richting in komen. Hij grijnsde even en bedacht dat het erg lang geleden was dat hij nog iemand had laten schrikken. Hij keek Astra met een flikkering in zijn ogen aan en natuurlijk wist hij dat zij het hier niet mee eens zou zijn.

:Anima Tell:
'Wat was Kristoffel nu weer van plan' dacht de lynx die gefocust naar het meisje zat te kijken en elke beweging die ze maakte scherp in de gaten hield. Aan de blik in zijn ogen te zien niet veel goeds. Ze keek hem zo streng mogelijk aan. "Je weet toch wel dat je jezelf in gevaar brengt" zei ze via gedachten tegen hem en Kristoffel bleef maar grijnzen en smeekte haar of hij het mocht doen ook weer via gedachten natuurlijk. Eigenlijk had het niet veel uitgehaald of hij nu had gesmeekt of niet want doen zou hij het toch, dus Astra legde zich er maar bij neer.
_________

Kristoffel was tevreden met zijn overwinning en liet zijn knokkels even kraken. Hij was nog maar 19 dus hij vond zichzelf nog zeker lenig genoeg om dit te doen. Geruisloos klom hij naar een tak die vlak voor het meisje hing en liet zich er enkel met zijn voeten aan bungelen zodat zijn gezicht in een flits vlak voor het hare hing. "Goeiedag" zei hij terwijl hij vanuit het niets voor haar was beginnen bungelen.

Rebekah had niet echt bepaald verwacht dat iemand voor haar kwam te hangen. Ze dacht niet naar pakte haar mes en stak naar voren maar net op tijd liet ze haar mes zaken waardoor alleen de punt van de mes over de kleren van de persoon voor haar gingen. Onder tussen was haar paard gestopt omdat ze wat te had aan de teugels waar door het paard stil was gaan staan. "Alle geesten nog aan toe" Vloekte ze. Rebekah schudde haar hoofd en wreef over de hals van haar paard om die gerust te stellen. Hierna borg ze haar mes op. Rebekah keek met een schreef gezichtje naar de jongen voor haar. "Goeie dag" Sprak ze. Rebekah bekeek het gezicht van de jongen. Ze moest bekennen dat hij niet lelijk was. Rebekah probeerde haar hart weer langzamer te laten gaan wat na een paar seconden ook lukte. "Vind u het leuk om vrouwe die alleen zijn te laten schrikken." Vroeg ze. Toch nieuwsgierig. Ze keek om hoog de boom in en dacht dat ze daar de Anima van de jongen moest zien. Maar zeker wist ze het helemaal niet. "Misschien kunt u beter weer recht op gaan zitten voor dat u valt." Rebekah keek weer naar de jongen toe en glimlachte.

Het meisje had nog niet gezegd wat er met hem zou gebeuren als hij niet oppaste en zijn voeten gleden al van de tak af en hij belande met een doffe plof voor haar. Gelukkig lag de grond bezaaid met een zacht oranje-bruin bladerdek al deed het nog altijd wel redelijk veel zeer toen hij neerkwam. Astra sprong bezorgd uit de boom en ging naar hem toe maar hij was in staat zelf recht te staan. "Het is niet mijn gewoonte mensen de stuipen op het lijf te jagen, maar af en toe kan het wel eens plezierig zijn vooral als die mensen niet plotseling met een mes naar je wijzen of waarna je zelf op de grond belandt en er eigenlijk nog idioter uitziet dan wanneer je de persoon wou laten schrikken" zei hij niet op een verwijtende toon want waarschijnlijk zou hij ook aangevallen hebben wanneer er iemand plots voor zijn neus zou verschijnen. Hij kon het meisje nu eindelijk van dichterbij zien en ze zag er best aardig uit. Niet veel jonger of ouder als hem maar wat hij vreemd vond was dat hij nergens een anima kon bespeuren. Wie weet was het paard haar anima maar zo zeker was hij daar nu ook weer niet van. "Mijn naam is trouwens Kristoffel en met wie heb ik de eer" vroeg hij vriendelijk.

Rebekah schudde lachend haar hoofd terwijl ze toe keek hoe de jongen viel. "Eigen schuld" Deelde ze lachend mee. "Het is niet mijn gewoonte mensen de stuipen op
het lijf te jagen, maar af en toe kan het wel eens plezierig zijn vooral
als die mensen niet plotseling met een mes naar je wijzen of waarna je
zelf op de grond belandt en er eigenlijk nog idioter uitziet dan wanneer
je de persoon wou laten schrikken" "Macht der gewoonte" Wist Rebekah hem te vertellen. Ze kon zich ook wel redden zonder haar mes.Maar toch wou ze dat liever uit de weg gaan. Zo kon niet over haar gaven te weten komen en dat vond ze goed zo. Rebekah bekeek de anima die naast de jongen terecht kwam. Waarschijnlijk maakte de Anima zich zorgen. Maar ja zo als ze al eerde zei het was zijn eigen schuld. Welke gek ging nou een ander laten schrikken. "Mijn naam is trouwens Kristoffel en met wie heb ik de eer" "Rebekah" Zei ze enkel. Ze keek op toen ze gegrom hoorde. En ja hoor Klaus kwam er aan in zijn wolven vorm. Het probleem met klaus was dat hij vriend of vijand niet meer zag als hij een wolf was. Ze keek toe terwijl Klaus driegend dichter bij kwam. Zuchtend stuurde ze het paard zo. Zo dat Klaus eerst langs haar heen moest. "Waag het eens" Siste ze terwijl ze uit haalde met haar mes. Niet dat ze hem zou raken maar het was de enigste wat ze kon doen om Klaus op te laten letten. Ze siste een keer naar hem. Hoofd schuddend keek ze hem naar terwijl hij weg rende. "Euh dat was Klaus mijn Anima" Vertelde ze hem dan toch maar.

Kristoffel was op zijn hoede toen er plots een wolf op hen af kwam en ook Astra begon te grommen en maakte zich klaar voor een aanval.Maar toen Rebekah voor de wolf ging staan maande Kristoffel Astra tot kalmte en keek hij toe hoe ze ervoor zorgde dat de wolf weer verdween."Euh dat was Klaus mijn Anima" zei ze en Kristoffel knikte omdat hij wel begreep dat anima"s nu soms eenmaal een beschermende houding aannemen. Hij moest immers samenleven met Astra die je het best kon beschouwen als een tweede moeder en die vaak tegen alles tegen was wat hij wou doen. "Dit is Astra" zei hij en krabde haar even achter haar oren. "Moest je het nog niet gemerkt hebben zij is dus mijn anima" zei hij rustig maar hij dacht wel al dat ze zover gekomen was. Kristoffel keek even naar de richting waar hij de wolf het laatst had zien wegrennen maar hij was verdwenen in het struikgewas. "En wat brengt u hier. Woont u in de buurt of bent u op doorreis" vroeg hij vervolgens vriendelijk niet met slechte bedoelingen enkel gewoon uit intresse.

Rebekah merkte hoe Kristoffel en zijn Anima op Klaus reageerde. En eigenlijk vond ze het wel grappig. Iedereen reageerde zo op Klaus. Maar niemand wist dat er achter de wolf een lieve en vertouwbaar mens zat. Al kon Klaus nooit zien of iemand nou een gevaar was of niet. Dus altijd ging hij maar weer in gevecht. Zij was de enigste die hem kon stoppen. "Dit is Astra" "Hallo Astra" Sprak Rebekah tegen de Anima van Kristoffel. "En wat brengt u hier. Woont u in de buurt of bent u op doorreis" "Meer op doorreis" Antwoordde Rebekah waarna ze weer naar Kristoffel keek. "En u woont u hier of ook op doorreis?" Rebekah keek om toen ze wat hoorde. Nu kwam er in plaats van een wolf een man van haar leeftijd naar hen toe lopen. En ja dat was Klaus. Rebekah gaf hem een waarschuwende blik en keek daarna weer naar Kristoffel. "Klaus dit is Kristoffel. Kristoffel klaus" Sprak ze terwijl ze hen aan elkaar voorstelde. Zo als ze al van hem gewend was pakte Klaus alleen maar wat te eten en verdween de boom in waar hij ging zitten om over het meer heen te kijken.

"Klaus dit is Kristoffel. Kristoffel klaus" Kristoffel glimlachte even naar Klaus maar die verdween al snel in een boom. Hij had nog niet veel anima's gezien die een mensenvorm hadden al wist hij wel dat ze voorkwamen. Wel vond hij het raar dat deze jongen zonet nog een wolf was geweest en hij kon het niet laten Rebekah te vragen hoe dat precies kwam. "Was Klaus zonet niet nog een wolf die ons probeerde aan te vallen" vroeg hij haar enigszins verward omdat hij hier geen logisch verband aan kon linken, ook al wist hij zelf dat niet alles in deze wereld logisch is. Ze had hem ook gevraagd of hij hier woonde of hij net als haar op doorreis was. "Ik reis ook de hele wereld rond. Niet met een bepaalde rede gewoon om wat meer van de wereld te zien en te ontdekken" zei hij, want hoewel het soms wel nodig was om trucjes te doen in verschillende steden zou hij ook in een stad kunnen blijven en daar in een grote zaal optreden. Maar hij verkoos om gewoon voor minder geld op het straat te goochelen.

:Anima Tell:
Astra wou vooral weten waarom Klaus net nog een wolf was en nu plots een mens. Ze hield hem dus ook scherp in de gaten en probeerde hem zo goed mogelijk te bekijken.

Rebekah keek even naar Klaus die een klein geluidje maakte. Daarna keek ze weer naar Kristoffel ze had de vraag al verwacht. "Was Klaus zonet niet nog een wolf die ons probeerde aan te vallen" "Ja dat was hij" Zei ze enkel. Met een stem dat liet horen dat ze het er verder niet over wou hebben. "Ik reis ook de hele wereld rond. Niet met een bepaalde rede gewoon om wat meer van de wereld te zien en te ontdekken" Rebekah knikte en streelde door de vacht van haar paard. Zij zelf was ook niet voor een bepaalde reden op reis. Ze hield er gewoon van om nieuwe dingen te ontdekken en ook de wereld te zien. En helpen waar ze kon. Rebekah stapte uit eindelijk van haar paard af en haalde de zadel er van af waarna ze het paard liet grazen. Zij zelf pakte wat brood. "Moet je ook wat?" Vroeg ze. Rebekah was niet echt van plan om hier lang te blijven maar nu ze toch in gesprek was met deze jongen kon ze haar paard net zo goed laten grazen.


Toen klaus zijn eten op had keek hij naar de Anima van de jongen. Hij sprong uit de boom en ging op zijn knieën zitten terwijl hij het dier bekeek. Klaus moest bekennen dat het een mooi dier was. Heel mooi zelfs. "Haay" Zei hij. Geen idee of het dier terug kon praten.

"Ja dat was hij" zei Rebekah en Kristoffel hoorde dat ze best niet teveel over hem kon verder vragen al wist hij wel dat die Klaus over sterke magie moest bezitten om zoiets te doen. Hijzelf zou er een heel ritueel voor moeten uitvoeren maar hij deed het in 1,2,3. Rebekah haalde wat brood tevoorschijn en zoiets sloeg Kristoffel natuurlijk niet af. Hij pakte het stuk brood en vond dat het nu wel eens tijd was om één van zijn kunstjes te laten zien. Hij plaatste zijn hoed over het stuk brood en toen hij die er weer af haalde was het brood verdwenen maar stond er een kleine kruik wijn en 2 metalen bekers. “Tadaa” zei hij. “Moet je iets drinken” vroeg hij vervolgens. “Ow ja het andere stuk brood zit terug in je tas dus als ik het nog mag hebben” zei hij en glimlachte terwijl hij zich op een omgevallen boomstronk zette.

:Anima Tell:

De jongens sprong uit de boom en groette Astra en ze keek even op. Ze kon hem verstaan en groette hem terug via gedachten. Enkel zo kon ze met hem en andere anima’s communiceren. Kristoffel was de enige die geen anima was wie ze zo ook kan verstaan. “Hallo, Klaus was het toch” stuurde ze hem dus via gedachten en keek hem rustig aan. “Leuk trucje van daarjuist” zei ze vervolgens als compliment voor zij toverkunsten

Rebekah keek Kristoffel raar aan toen hij zijn hoed over het brood heen zette. Alle goden nog aan toe wat was hij van plan. Rebekah grinnikte toen ze zag wat hij nu had. Twee metalen bekers en wijn. Ze wou echt weten hoe hij dat deed. “Tadaa” Rebekah klapte in haar handen en lachte. "Jij bent goed. Of moet ik zeggen meneer de tovenaar" Rebekah ging voor de grap door haar knieën en boog lichtjes haar hoofd. Rebekah hield wel van een geintje dus tja je moest toch ooit een keer wat leuks mee maken in je leven. “Moet je iets drinken. Ow ja het andere stuk brood zit terug in je tas dus als ik het nog mag hebben” Rebekah pakte het stuk brood en ging vervolgens naast hem zitten. In plaats van het brood aan Kristoffel te geven nam ze er zelf een hapje van. "Als je het brood wil hebben moet je het pakken" Zei ze met een zoet stemmetje en een engelen gezicht.


“Hallo, Klaus was het toch. Leuk trucje van daarjuist” Klaus glimlachte en knikte. "Nou het is maar wat je leuk vind het is nog al pijnlijk maar toch bedankt." Zei hij zachtjes terwijl hij naar Rebekah en Kristoffel keek. Toen hij merkte dat Rebekah om hem moest lachen begon hij lichtjes te grommen. Je kon wel zeggen dat hij snel jaloers werd heel snel.

Kristoffel lachte door haar opmerking en vond het wel leuk om een complimentje te krijgen,want daar was iedereen toch altijd blij mee. "Wel ik kan nog iets heel speciaal om aan dat brood te komen, maar dan moet je het gewoon laten gebeuren en niet opeens panikeren want ik moet er nog op oefenen" zei hij en keek haar even aan. Hij zou zijn echte gave nu gaan gebruiken, die wanneer hij ze echt heel goed zou controleren waarschijnlijk enorm sterk zou zijn, maar nu was dat eigenlijk nog niet zo. Ze werkte nog maar net op dieren en bij mensen was het nog veel moeilijker omdat zij een veel sterkere wil hadden. Hij nam rustig een slok van zijn wijn en zette de beker toen weg op een veilige afstand. Hij ademde diep in en uit en concentreerde zich toen op haar arm waar ze het brood in vast had. Zachtjes begon deze zich naar hem uit testrekken en alles verliep eigenlijk tot nu toe nog vlekkeloos.



Astra hoorde de grom en moest toch even grijnzen. Zij vond het ook niet echt super dat Kristoffel nu niet naar haar omkeek maar meestal waren dat soort momenten eenmalig en zij kon haar rust ook wel eens gebruiken al hield ze Rebekah wel scherp in de gaten. "Hij gaat haar echt niets aandoen hoor" zei ze toen ze haar arm zag bewegen want als Klaus enkel al door een lach begon te grommen wat moest hij hier dan wel niet van vinden.

"Wel ik kan nog iets heel speciaal om aan dat brood te komen, maar dan
moet je het gewoon laten gebeuren en niet opeens panikeren want ik moet
er nog op oefenen Rebekah wachtte tot dat hij wat deed en voor ze het wist bewoog haar arm. Ze trok een wenkbrauw op terwijl ze merkte dat haar arm zonder dat ze het zelf ook maar wou voor uit ging. Alle goden nog aan toe dit was echt eng. Rebekah keek van haar arm naar hem en rilde kort. Ze grijnsde toch en vond het redelijk cool. Maar ze vond het genoeg geweest. Ze probeerde haar arm terug te trekken wat naar veel moeite dan ook lukte. Rebekah pakte het brood met haar andere hand en schudde even met de hand die net zonder haar wil bewoog. "Oké je krijgt het brood." Zei ze met nog steeds de zelfde grijns rond haar lippen. "Dat was echt gaaf." Sprak ze terwijl ze over haar arm wreef. "Dit is ook een leuk trucje." Sprak ze. Vervolgens viel haar blik op zijn beker en al snel zweefde het in de lucht. Rebekah stuurde het naar Kristoffel en liet het voor zijn voeten neerzakken. "Alsjeblieft." Sprak ze met een glimlach terwijl ze een slok nam van haar drinken.

Klaus bleef Kristoffel in de gaten houden en gromde nog luider toen hij zag wat Kristoffel deed. "Hij gaat haar echt niets aandoen hoor" Hij keek snel om naar de Anime. "En moet ik dat geloven?" Sprak hij enkel waarna hij al snel weer terug keek naar Rebekah en dat joch. Toen hij zag dat Kristoffel inderdaad niks deed besloot hij hen met rust te laten en sloot voor kort zijn ogen. Hij hoefde maar een enkele geluid te horen die niet juist was en hij viel aan.

Kristoffel keek gefascineerd hoe ze de beker tot voor zijn voeten liet zweven. "Dat is ook een handig soort magie die jij in je vingers hebt" zei hij als compliment en hij vond het altijd leuk om mensen te ontmoeten die ook een gave hadden of iets magisch konden. Hij leerde er veel uit en werd er enkel maar wijzer van. Hij nam een hap van het brood dat eigenlijk wel erg lekker smaakte, anders dan het goedkope brood dat reizigers meestal van de bakker krijgen. "Vanwaar heb je dit eten" zei hij en hield een stukje brood tussen zijn vingers. "Dit is echt al het beste brood dat ik ooit gegeten heb" vervolgde hij, het klonk misschien wel dom maar als goochelaar verdiende hij af en toe ook ontzettend weinig dus leefde hij voornamelijk van brood en na een verloop van tijd leerde je de verschillende smaken van soorten graan wel een beetje onderscheiden. Hij brak een stukje brood af en hield dat in de richting van Klaus. "Moet jij ook wat hebben" vroeg hij vriendelijk, want hij had wel door dat Klaus hem al de hele tijd wantrouwig zat aan te staren dus misschien moest hij een poging ondernemen om een beetje meer door hem in vertrouwen te worden genomen.



"Ja" zei Astra kort want niemand kende Kristoffel beter als zij en ze wist gewoon dat hij dit meisje echt niets slechts zou aandoen. Hij is gewoon geen jongen die zomaar aanvalt, daar is hij ook veel te laf voor. Hij verdedigt zich of probeert zich met woorden te redden en zeker als iemand vriendelijk tegen hem is doet hij haar niets.

"Dat is ook een handig soort magie die jij in je vingers hebt" "Het is inderdaad handig" Het had vele malen haar leven gered als ze in de problemen zat en tja het was best een leuke gave. Een glimlach verscheen rond haar lippen toen ze merkte dat hij het brood lekker vond. "Vanwaar heb je dit eten" "Klaus kan goed bakken." Altijd als ze ergens een tijdje waren besloot Klaus weer te gaan koken en dat soort stuf. Daarom liet ze hem ook altijd het eten maken. Nou ja zelf deed ze het ook. Maar Klaus kon het beter. "Dit is echt al het beste brood dat ik ooit gegeten heb" Rebekah keek toe hoe Kristoffel wat brood aan beide aan Klaus meer hij negeerde hem volkomen. "Sorry voor Klaus hij is nog al beschermend en eigenwijs. Maar ik wil dat stukje wel hebben."

Klaus keek zuchtend naar de Lynx. "Laat me toch gewoon met rust." Toen kristoffel dat brood aan beide werd hij helemaal gek. Klaus keek een keek pissig naar hem en verdween de weer tussen de bomen.

Kristoffel zuchtte een beetje teleurgesteld maar hij kon natuurlijk ook
niet iemand bevelen hem aardig te vinden en gaf het stukje aan Rebekah.
"Wel geef hem dan mijn complimenten want naar mij luistert hij toch niet
neem ik aan" zei Kristoffel nog steeds een beetje terneergeslagen, maar
hij wou niet dat dit incident het eten verpeste. "Naar waar ben je nu eigenlijk van plan om te gaan. Ik weet dat je ook gewoon een reiziger bent maar heb je geen enkele stad die je toch zeker ooit wel eens zou willen bezoeken" vroeg hij vervolgens, want iedereen had toch wel een favoriet plekje op de wereld of wou dat ene monument ergens zien. Als Kristoffel kon zou hij altijd in bossen en wouden zoals dit hier blijven, maar zo zou hij ook niet aan geld komen en waarschijnlijk sterven van de honger en dorst. Ook zou hij nog amper een mens zien en of het gezond was om helemaal afgezonderd van de bewoonde wereld te leven wist hij ook niet zeker.

"Dat zal ik doen." Ze keek naar de plek waar Klaus verdween en baalde dat hij niet gewoon normaal kon doen. Oké ze snapte dat hij haar wou beschermen. Maar dan nog. Het zag er naar uit dat Kristoffel haar aan zou vallen. En deed hij dit wel kon ze hem met gemak aan. "Naar waar ben je nu eigenlijk van plan om te gaan. Ik weet dat je ook
gewoon een reiziger bent maar heb je geen enkele stad die je toch zeker
ooit wel eens zou willen bezoeken" "Nou ik ben van plan om richting Lihual te gaan. Na het Mo Ku No Gebergte." Rebekah dronk de wijn op en zette hem op de grond. "En jij? Waar wil jij geen."

"Lihual dan weet jij nog wel wat te doen, dat ligt toch helemaal aan de
andere kant van de wereld niet" zei hij. Hij was er nog nooit geweest,
maar zou ooit wel eens willen gaan, al was hij niet zeker dat je daar
veel geld kon verdienen met goocheltrucjes. "Wel omdat ik nogal
afhankelijk ben van andere mensen die mijn trucjes amusant vinden moet
ik het op steden houden, maar Babylon staat ook zeker op mijn lijstje.
Het lijkt me wel interessant om een plaats te bezoeken uit de oude wereld." zei hij want het pak dat hij droeg was ook uit die wereld afkomstig. Het duurde nu al een tijdje en Klaus was nog steeds nergens te bekennen. "Moeten we hem misschien gaan zoeken" vroeg Kristoffen, want Astra week eigenlijk nauwelijks van zijn zijde en als ze dat toch deed was ze enkele minuten later al terug of zei waar ze heen ging zodat Kristoffel haar altijd kon terugvinden indien nodig.