Het was 22 augustus het was warm voor een dag als deze de zon scheen op zijn felst op deze late uurtjes. Het was de precieze tijd dat Lady Laverina stierf, of werkelijk gezegd werd vermoord door de 4 clanleiders, er was 1 vrouw. De vrouw van de Caelos clan. De rest van de clans, Het Magistrerium, de Dustseekers en de Vincenza die er bij waren, waren mannen. Het was alsof de wereld van Dust wist wat er was gebeurd hier in Terram, Vernum springs wel te verstaan. De meestal eeuwige vallende herfstbladeren verroerde zich niet. Heel af en toe viel er een bruin of zwart geblakerd blad naar beneden. Het was windstil en zelfs de bomen die altijd fluisterde tegen hun broeders en zuster waren dit keer stil. Zo akelig stil, alsof ze in rouw waren of misschien wisten ze wat hun te wachten stond. Het pad die versierd was door de kleurige bladeren leek oneindig maar als je goed keek zag je in de verte een steen maar deze steen had een grote herinnering bij zich. De moord van een onschuldige vrouw die moest sneuvelen voor de macht die de 4 Clans niet kwijt wilde aan de Nigris. De clan die nooit geliefd zou worden omdat ze een voordeel hadden over de clan. Nigris was een slechte clan die alles in de wereld zwart wou hebben. Dat was een leugen, het was altijd een leugen geweest. De Nigris clan wilde de wereld zoals het was maar dan veel beter. Alleen hun ideeën werden nooit gerespecteerd door de andere clans die de bomen die ze zagen omhelsde. Clans die huilde als er een boom omging omdat zijn tijd was gekomen -die de bomen die zelf wisten dat hun tijd gekomen was- probeerde te reden. Maar ze vergaten altijd één ding. De mens. De vorige wereld was de mens de baas nu werd de wereld overheerst door bomen. Bomen die niets zeggen alleen maar fluisteren, bang om gehoord te worden. De Caelos kon er mee communiceren zeiden ze. Heksen waren het, ze dachten de wereld goed te doen maar toch om de macht te behouden over een stuk land vermoorden ze een vrouw. Het pad ging verder naar de steen, een steen wiens herinneringen en ervaringen nog goed te zien waren, het gedroogde bloed zat in de stenen gekerfd. Die plek was leeg zonder mos zonder ook maar enige kleur, zwart geblakerd omringt door gedroogd bloed die de roofdieren hier angst aan deed. Hier was een machte vrouw gestorven voor haar land voor de ogen van haar geliefde enkel om zijn hart te breken. Als je goed luisterde hoorde je haar schreeuwen door de wind die nu zachtjes blies. Je hoorde haar smeekbede en het gelach en dreigementen van de andere clans. De goede clans zoals ze zichzelf zo mooi uitdrukte. Daar voor de stapels met stenen stonden kandelaars zoals je ze zag in de middeleeuwen met blauwe en groene vlammen van gedroogd hout uit het zeewater. Het was een schittert gezicht die vlammen. Tot dat de zon onderging en de kleuren van het licht alles zwart maakte. De kleur van de vlammen werd angstaanjagend en de rillingen liepen over je rug als je naar de bomen keek die verlicht werden door groene vlammen. Maar de nacht nam de overgang zoals altijd. Het was donker, hier en daar hoorde je huilen of wolven. Bladeren ritselde. Er lag een vrouw op de grond een vrouw van rond de 20 jaar oud. Haar haren waren zo zwart als de donkerste nacht en haar huid was zo wit als sneeuw, haar lippen zo rood als bloed. Haar haren lagen verspreid over de grond. Haar oogleden waren dicht. Ze ademde rustig. Boven op de rotsen sloop een panter rond. Haar ogen zo groen dat ze oplichten, haar vacht zwart en glanzend. Haar tanden ontbloot en wit. Hongerige ogen. De ogen voor wraak en woede. De panter brulde en kraaien en andere vogels vlogen op. Beneden lag de vrouw, ze kende geen angst terwijl ze doodsbang zou moeten zijn om dit moment. Om haar voorhoofd heen zat een zilveren kroon met een zwart embleem. Het embleem waar de meeste bang voor waren. Het Lithium embleem. Onder dit embleem hing een kleine zilver draadje met daaraan een rode steen, een robijn wel te verstaan. De vrouw zag er schittert uit in haar zwarte jurk. Haar ogen gingen openen, zelfs in het donker kon je haar oogkleur niet ontzien zo fel blauw waren ze. De maan stond hoog en was vol. Hij schitterde in de ogen van de nog op de grondliggende vrouw. Haar borstkas ging rustig op en neer. ‘’Het is tijd, My lady…’’ Door brak iemand door de akelige stilte heen. Als je in de oude wereld zou zeggen dat de panter dat zei zou je naar een inrichting worden gestuurd maar nu zouden ze je geloven want het was namelijk ook zo. De panter had een fluwelen en mysterieuze stem waarin haar woede lag verborgen. De vrouw kwam langzaam overeind en richten haar ogen op de nu glinsterde rots. De plekken van gedroogd bloed waren goudgekleurd. Haar haren vielen soepel langs haar smalle maar voormaakte gezicht. Haar mondhoeken gingen licht omhoog toen ze keek naar de rots die door de maan werd verlicht. Opnieuw gingen haar ogen dicht toen de wind langs haar gezicht gleed en haar haren mee nam die tot haar middel kwamen. ‘’Nee alsjeblieft, ik smeek u! Doe hem niets…’’ klonk er door de wind heen. De vrouw deed haar ogen weer openen maar dit keer met lichte tranen in haar ooghoeken. ‘’My lady?’’ ‘’Gaat alles goed?’’ De vrouw richten haar kop op naar de bezorgd uitziende panter en knikte liefelijk naar de panter. Langzaam op blote voeten beklom ze de rots. Daar op de rots, niet te zien vanaf beneden lag een man ingewikkeld in een rode satijnen doek. Een man die vredig lag te slapen. De man was dood maar hij had zijn rust gevonden. Een waterige glimlach verscheen op haar gezicht. ‘’Hallo vader..’’ Zei de vrouw. Haar woorden waren kalm, sierlijk, warm maar vooral mysterieus alsof er een harp/viool mee speelde bij elke keer dat ze sprak. Haar witte vingers gleden over de wang van de man heen naar de ogen die ze sloot. Haar tengere vingers bleven liggen bij zijn hart en de vrouw boog voorover en drukte twee kussen op de oogleden van de man. ‘’Vaarwel, mijn dochter..’’ Klonk er door de wind heen. De vrouw glimlachte liefdevol naar het dode lichaam dat voor haar lag. ‘’Vaarwel vader..’’ Zei ze zacht. Haar woorden gingen mee met de wind. De panter kwam dichterbij geslopen en legde haar kop tegen de vrouw aan en spinde geruststellend. De vrouw pakte een zilverkleurige dolk, uit de koker van de man. Het mes streek langs het hart van de man en liet een snee achter. Heel licht stelpte er bloed uit. Het mes ging naar de hand van de vrouw en maakte daar een snee. Het was duidelijk te zien dat daar ooit al een snee had gezeten. Het litteken werd opnieuw opengemaakt. Bloed droop uit haar hand en legde deze op het hart van de man en vervolgens op die van haar waarna ze op stond en zich naar de rots toe draaide. Haar hand gleed over de zwarte steen heen de plekken waar eerst gedroogd bloed zat werd besmeurd met nieuw bloed, het bloed van de vrouw maar tevens ook van de man. Zilvere tranen gleden over haar wangen heen maar ze schaamde zich niet voor haar tranen. Ze draaide zich weer om, dit keer tegen de steen aan en keek naar voren naar het pad die vanmorgen nog zo kleurrijk was geweest. Vervolgens naar de panter en de man op de grond. De vrouw sloot haar ogen. Ze hoorde angst, wanhoop door haar heen gaan. Stemmen van mensen, stemmen van de steen die eeuwenlang werd bewaard. De vrouw deed haar mond openen en een schreeuw verliet haar mond, de schreeuw van woede, angst, verdriet en pijn. De schreeuw die haar moeder hier zolang had volgehouden. Nieuwe energie stroomde door haar heen. De kracht van de maan waardoor haar schreeuw mee werd gevoerd door de wind. Bomen schudde wild en bladeren vielen opeens veel sneller. Voordat ze de grond raakte vlogen ze in brand. Het was de magie die de vrouw al in zich had gehad vanaf kleins af aan. De kracht die haar clan nodig had maar de kracht was te groot nog om te hanteren. Haar armen waren wijd over de steen en haar hoofd ging naar achteren terwijl ze schreeuwde en de tranen vloeide. Dit ritueel had ze vaker gedaan, gedaan met haar vader en haar dienaren maar nu was zij alleen, voor altijd. De man met wie ze trouwde was er niet. Te druk maar dat was niet erg, ze wist waarom en ze had er respect voor. Ze wist dat dit er bij hoorde en ze wist hoe haar moeder zich voelde. Haar schreeuw voerde de donkere nacht en wolven begonnen mee te huilen met haar verdriet en woede. De woede die altijd in haar had gezeten sinds de dood van haar moeder. Iets wat haar gevaarlijker had gemaakt dan wie dan ook van haar clan. Haar geschreeuw stopte en haar hoofd ging naar voren. Haar ogen vol vuur. De man die daar lag op de grond vloog in brand, paarse en blauwe vlammen likte aan zijn huid. De vrouw stapte van de rots vandaan en ze keek naar de panter die keek naar de vlammen. Latijnse woorden die klonken als een lied verlieten haar mond maar zo snel dat je de betekenis niet kon weten. Haar stem was magisch. Ze hief haar handen op en keek naar de maan boven haar. ‘’* Ut sitis placida quiete’’ (*Dat gij vredig mag rusten) Zei de vrouw met een betoverde stem. De lucht werd stof in zoveel kleuren, zo verliet de man de wereld als stof. ‘’*Videtis patrem et alium mundum in pace et tranquillitate vitam’’ (*Tot ziens vader tot in een volgend leven een volgende wereld van vrede en rust) Tranen verlieten haar ooghoeken en raakte de grond.

De kleuren hadden de lucht verlaten toen er niets meer was en de vrouw zat tegen de steen aan. Te kijken naar de as waar ooit haar vader had gelegen. Enkele tranen verlieten haar ogen. ‘’Tot ziens Lavinia…’’ De vrouw hief haar hoofd op toen ze de stem van haar moeder hoorde. Daar op het pad zag ze,ze staan. Haar moeder, een vrouw die sprekend op haar leek enkel ouder. Haar hand om die van haar vader gevouwen. Ze liepen achteruit de duisternis in. De vrouw glimlachte ze bemoedigd toe. De panter keek de vrouw aan. ‘’My lady wat ziet u?’’ De vrouw gaf geen antwoord. ‘’Lady Lavinia?’’ ‘’Het is niets Espe, alles gaat goed. Ik heb tijd nodig..’’ De panter knikte en ging liggen. De hele nacht lag Lavinia daar op de rotsen, ze keek naar de maan totdat haar ogen dicht waren gevallen en ze in een diepe slaap was gevallen…

Het was nu al meer dan een maand geleden dat hij zijn vrouw voor het laatst had aangeraakt of sowieso al had gezien en hij verlangde meer naar haar dan hij ooit had kunnen verwachten van zichzelf. Hij wist niet dat je iemand zo kon missen dat de mensen in je omgeving het aan hem konden ontdekken. En hem ermee pesten en uitlachten. Niet dat zij het begrepen, dat zij begrepen dat je zoveel van iemand kon houden dat het pijn deed als je niet meer bij diegene kon zijn. Daarom had hij de missie ook overgedragen aan een van zijn trouwste commandanten die precies zou weten wat hem te doen zou staan. Het meeste werk was al gedaan en het was niet noodzakelijk voor hem om aanwezig te zijn bij de dingen die nog moesten gebeuren. Er was een infiltrant geplaatst en alle veiligheidsmaatregelen waren getroffen. Nu moesten er nog kleine dingen worden geregeld zoals de extra training, de back-up die hij zou hebben, maar Trahern kon dat wel. Hij wist welke dag het was en wat er zoveel jaren geleden was gebeurd. Hij kreeg ook het nieuws binnen dat iedere man duidelijk doorvertelde en wist van de dood van Lucius. Zijn lieve tijgerin was nu koningin geworden en hij had niet bij haar kroning kunnen zijn noch bij de uitvaart van haar vader. Maar hij had ook gehoord waar ze naartoe was gegaan en dit was dan ook zijn bestemming. Lucifer had een van de beste hengsten vanuit de koninklijke stallen hiernaartoe laten halen en was daarna op hem vertrokken. Het had ze drie dagen gekost om te komen op de plek van bestemming. Lucifer had het paard en Pleoh enkele kilometers terug achtergelaten om zelf verder te gaan, sluipend op zijn prooi zoals hem altijd was geleerd. Hij wist niet wat Lavinia van plan was, maar hij wist dat ze het alleen moest doen en dat hij haar niet mocht storen totdat het juiste moment daar was. Een halve kilometer voordat Espe hem door zou hebben was hij de bomen ingegaan om via hen verder te komen en het duurde niet lang voordat hij een goede plek had gevonden om een lange tijd te blijven zitten en tegelijkertijd te kijken naar wat er zou gebeuren. De gebeurtenissen die hij zag, schokten hem en hij voelde de pijn die zijn lieve meisje moest voelen dat ze dit alleen moest doen, maar hij kon nog niet komen. De tijd was nog niet daar.

Het duurde tot halverwege de nacht dat hij zag dat Lavinia in slaap was gevallen, een slaap op een rots waarvan hij het verhaal wist en ook doorhad dat ze zo snel niet wakker zou worden. Zelfs Espe was gaan liggen en hij liet zich uit de boom zakken en sloop richting de twee toe. Hij ging eerst naar Espe en legde zijn hand rustig op het stuk vacht van haar nek en wachtte totdat ze reageerde. Omdat het een panter was die overal voor oppaste, was ze meteen wakker en hij gebaarde haar stil te zijn. Hij wees richting het pad waar ze eerder vandaan waren gekomen en gebaarde dat Pleoh daar zou zijn. Pleoh zou wel weten wat hij moest aangezien hij hem dat ook zou vertellen.

Zodra Pleoh weg was, keek hij even naar de heldere lucht met de sterren. Het was een warme dag geweest, maar het koelde nu wel heel erg af en Lavinia had niet de juiste kleren aan om zo hier te blijven liggen. Hij wachtte totdat het paard deze kant opkwam en bond het op een afstandje veilig vast. Hij pakte wat hout en maakte een vuur voordat hij een van de grotere dekens pakte en die op de grond legde en een andere pakte om over haar heen te kunnen leggen. Met de uiterste voorzichtigheid pakte Lucifer zijn tere vrouw op en hij werd meteen weer stapelverliefd op haar onschuldige slapende aanbeeld. Ze was zijn Godin en hij zou alles voor haar doen. Op de deken legde hij haar neer en ging naast haar liggen waarna hij de deken over hen neerlegde, losjes zodat het niet echt zou bewegen als hij haar zou verplaatsten wat hij ook meteen deed. Hij trok haar naar zich toe en legde zijn kin op haar haren en rook de verleidelijke rozengeur van haar op. Zijn ene hield haar vast aan de linkerkant van haar middel en hij legde zijn andere arm via haar buik bij zijn ene hand. Zo hield hij haar voorzichtig vast, hopend dat ze lekker kon slapen en als ze wakker zou worden zou ze niet meer alleen zijn. Bovendien gaf haar warmte zijn tijdelijk eenzame hart een boost waardoor hij zich helemaal gelukkig voelde. Alleen al in haar omgeving zijn verlichtte de pijn al die hij voelde.

:Anima Tell:

Pleoh had het paard vooruit gestuurd zodra hij dat had doorgekregen van Lucifer en liep nu Espe tegemoet. Hij kon het niet laten om meteen zodra hij haar zag, naar haar toe te springen en zijn staart ging iets sneller dan normaal heen en weer. Hij legde zijn kop in haar nek en knuffelde haar voordat hij terugging en haar een lik gaf over haar neus. “Nog steeds een dame of ben je in de tussentijd een rebel geworden?” grijnsde hij zacht. Zijn serieuze kant die hem zo gevaarlijk maakte en waardoor anderen voor hem vreesden verdwenen bij haar aanblik en hij vond haar grillen die ze had altijd heel erg leuk en dan was het vooral leuk om er tegenin te gaan en te kijken hoever hij haar kon krijgen. Hij hield van de dame en van de rebel omdat ze allebei Espe waren. Ze had zijn hart gestolen wat hij had beseft doordat hij zich altijd beter voelde als hij niet bij haar was.

:animatell:

Espe wachtte tot Lavinia in slaap was gevallen. Het was een zware dag geweest voor hen beide. Lavinia's haren lagen verspreid over de rots, ze lag er vredig bij. Espe had nooit begrepen waarom Lavinia haar vader nou juist hier wou verbranden. Ze had altijd gedacht dat ze hem zou verbranden op het plein zoals bij haar moeder. Maar door dit ritueel wist ze waarom. Dit was de plek geweest waar haar vader een stuk van zijn ziel had verloren. Dit was de plek geweest waar hun liefde uiteen was gevallen. En nu waren ze weer bij elkaar. Natuurlijk had Espe de fluistering gehoord maar ze had iets anders gezien dan Lavinia. Want Espe had Lucy gezien. De anima van Lady Laverinia. Lucy was altijd een moeder geweest voor Espe en het deed haar goed haar daar te zien staan. Ze was gelukkig. Haar kop ging omhoog toen ze geritsel hoorde maar veel aandacht besteden ze er niet aan. Ze stond op en ging dichterbij Lavinia liggen om haar warmte te geven. De sterren waren schitterend deze avond. Espe sloot haar ogen en wachtte af.

Het duurde niet veel langer voordat ook zij sliep. Maar toch bewogen haar oren toen Lucifer naar hun toe kwam. Maar toen er een hand op haar lag versperde haar ogen zich. Ze draaide haar kop zo dat ze de aanvaller zou kunnen zien. Maar ze ontspande zich toen ze zag wie de indringer was. Ze spinde zachtjes en keek naar het pad dat Lucifer haar aan wees. Ze wist wat hij wilde doen. Ze keek naar Lavinia en vervolgens naar Lucifer. Normaal zou ze lavinia nooit in de steek laten maar ze vertrouwde Lucifer. Ze knikte kort en sprong simpel weg van de rots. Stof laaide op toen ze neer kwam op vier poten. Ze keek nog even achterom voordat ze weg rende. En zoals een Anima van een koningin was met dit zekere elegantie. Pleoh kwam al in zicht en Espe verminderde haar vaart. Pleoh sprong naar haar toe en zijn staart zwiepte heen en weer. Espe stopte met rennen toen ze bij Pleoh was en legde haar kop spinnend in zijn nek. Ze deed een stap terug en kreeg een lik over haar neus waardoor haar staart heen en weer zwiepte. ''Nog steeds een dame of ben je in de tussentijd een rebel geworden.'' Espe bekeek de grijns op zijn gezicht. Ze schudde grijnzend haar hoofd waarna ze hem weer aan keek. ''Ik ben ondertussen beide..'' Zei ze sierlijk maar vastberaden. ''Maar zeg eens, Pleoh. Hoe staat het ermee..'' Zei Espe vriendelijk.



Lavinia had niets gemerkt. Ze sliep te diep om ook maar iets te merken. Ze had haar moeder gezien. De moeder die ze zo erg miste. Het was fijn om haar weer te zien maar de pijn om niet naar haar toe te gaan en haar te omhelsen en vragen waar ze al die tijd was en of ze alles had gezien wat haar was gebeurd was onverdragelijk. Ze had zo graag gewild dat haar moeder bij de bruidloft was. Na het feest had ze Lucifer niet meer gezien omdat hij weg moest. Hij had namelijk een paar belangrijke opdrachten en aangezien haar vader te ziek was toen die tijd om dat te doen moest Lucifer er op uit. Dus eigenlijk was Lavinia nog steeds rein. En ergens spijten het haar zeer dat het nog steeds zo was. In haar dromen zag ze de plek waar hun namen waren gegraveerd. Ze moest denken aan die keer hier in het bos. Aan die keer dat ze voor het eerst die ring die ze om haar vinger had, had gezien. Hij had makkelijk haar plan kunnen verpesten als ze niet had mee gewerkt. Ze had die bessen toen vervloekt maar nu aanbad ze ze juist want dat had hun wel dichterbij elkaar gebracht. Ze wist waar ze als ze een kind zou baren de plek zou zijn. Bij de boom waar ze elkaar de liefde verklaarde. Ze rilde van de koud maar na een korte tijd voelde ze iets warms over haar heen. Ze werd tegen iets aan getrokken. Haar ogen sperde zich openen toen ze dat besefte wat Espe kon het niet zijn. Ze voelde armen over haar heen en ergens zei iets in haar dat het goed was maar aangezien ze Espe niet zag moest ze weten met wie ze nu werkelijk was. Ze draaide zich moeizaam om en keek recht in de ogen van een persoon die ze maar al te goed kende. Een glimlach sierde haar gezicht. ''Ik droom is het niet?'' Zei ze met een zachtte stem. Haar ogen twinkelde toen ze in de zijne keek. Het was goed zo. Haar ogen vielen langzaam dicht van de slaap en ze kroop dichterbij Lucifer.

Hij voelde de beweging in zijn armen en liet haar dan ook iets losser zodat ze zich om kon draaien en haar haar zin kon geven, ze zou vast nog wel vaker gaan draaien in haar slaap en hij zou haar alle ruimte geven om dat te doen zolang hij zelf niet sliep. Maar ze sliep niet en hij keek in haar twinkelende ogen en haar prachtige gezicht die hem nu aankeek was alles wat hij nodig had om zichzelf niet meer te kunnen beheersen en hij moest alle beheersing van vroeger oproepen om alleen een kus op haar lip te drukken en haar vervolgens verder te laten slapen, want in Dustnaam zeg, wat wilde hij haar graag hebben. Het was niet normaal meer en hij moest genoegen nemen met haar warmte die nu helemaal om hem heen was. Hij voelde geen kou meer en met die doezelige warmte viel hij zelf ook in slaap.

:Anima Tell:

Hij spinde bijna van blijheid toen ze haar hoofd in zijn nek legde en hij haar een lik kon geven. Daarna deed hij een paar stappen naar achteren en hield zijn hoofd iets schuin terwijl hij haar aankeek. Ze was niets veranderd, misschien was haar vacht iets meer gaan glanzen, maar dat zou alles zijn. De littekens waren verdwenen onder haar zwarte vacht en haar ogen stonden niet meer zo hard als de eerste keer dat hij haar had ontmoet. ‘Het gaat goed. Ben een beetje verveeld verder niet. En met jou? Hoe gaat het met Lavinia? Lucifer was als de dood dat haar iets was overkomen.’ Zijn grijns was verdwenen en hij keek haar licht strak aan, proberend zijn onrust te verbergen al wist hij dat zelfs zij het kon voelen dat hij zich ongemakkelijk voelde om te vragen naar haar wederhelft. Het was als een soort ongeschreven regel dat je daar niet naar vroeg, maar wachtte totdat diegene daar zelf over begon. ‘Kom je mee? Ik wil je iets laten zien.’ Even was hij stil. ‘En nee, dit keer hoef je niet in het water.’ Grijnsde hij erachteraan. Hij rende weg om vervolgens in een keer te stoppen en om te draaien en keek haar streng aan. ‘En niet valsspelen.’ Hij ging niet op haar vragen en rende ervandoor, zachtjes totdat ze bij was en drukte zijn kop nog even licht tegen de hare vooruit hij zijn poten strekte en zijn ogen in de nacht schitterden door de reflectie van de maan. Al snel veranderde de bomen en kwamen ze bij een boomgrens waarachter een groot gebergte opdook. Behendig sprong hij de rotsen die het pad verborgen. ‘Je moet hier..’ Hij draaide zijn kop tijdens het zeggen en zag vervolgens haar al elegant springen naar een andere rots zodat ze hem had ingehaald. ‘Daarboven heb je het perfecte uitzicht op de tortelduifjes en de zonsopgang. Na zo’n nacht wil je die vast graag zien.’ Hij keek naar de top die zeker nog een eindje klimmen was en ging zuchtend weer verder.



Lucifer had zich gedraaid in zijn slaap. Dat wist hij zeker toen hij wakker werd, maar wat hij wel wist, was dat zijn warmte nog steeds bij hem was en meer dan dat. Ze had zijn shirt bijna krampachtig vast, alsof ze niet wilde dat hij weg zou gaan, al was het maar om alvast de spullen voor het ontbijt klaar te zetten. De schemer was ingedaald en hij wist dat de zon zodadelijk op zou gaan. De perfecte zonsopgang omdat het de eerste was die ze als getrouwd stel zelf konden zien. Hij vervloekte nog steeds de opdracht die hij had gekregen, maar na drie maanden hard en snel werken was het dan toch bijna eindelijk zover en kon hij Lavinia het perfecte huwelijkscadeau geven. Een cadeau waar ze veel plezier aan kon beleven. Hij grijnsde en liet zijn vrije hand over haar gezicht gaan, streek de haren uit haar slaperige gezicht en keek licht glimlachend op hem neer. Hij snapte nog steeds niet waarom hij zoveel van haar hield en waarom juist zij in zijn hart was blijven zitten. Toen kwam de zon op en het scheen over zijn hoofd heen, recht op haar gezicht en de automatische fronsreactie liet hem licht lachen waardoor haar hand ontspande. ‘Goedemorgen zonnestraaltje.’ Zei hij daarom ook toen haar ogen zich verdwaasd openden.

Lavinia sliep vredig en kroop dicht tegen hem aan. Ze voelde zijn warmte en glimlachtte lichtjes in haar slaap. Langzamerhand viel ook Lucifer in slaap en toen hij draaide greep ze zijn shirt krampachtig vast want ze liet hem niet meer gaan. Hij zou nu bij haar blijven al was het maar voor enkele dagen. Ze wou hem niet meer alleen laten. Zij wilde niet meer zonder hem. Ze hield van hem en dat al van af jongs af aan al maar dat had ze nooit beseft want vroeger had ze het af en toe een grote zak gevonden omdat hij haar dingen liet doen die ze niet wilden doen maar ze was wel blij met de dingen die ze had moeten doen en ze was blij dat hij er altijd voor haar was als ze in de tuinen rond sloop om haar verdriet los te laten. Ze wist nog goed hoe hij achter haar stond. Stilletjes te kijken naar haar en toen ze zich om draaide om te keer te gaan tegen hem over dat het niet netjes was om mensen te besluipen. Ze voelde zijn vingers nog die haar tranen weg streken. Ze wist de gesprekken nog die ze hadden in de tuinen, meestal om niets. Ze had vroeger stiekem een oogje op hem gehad toen ze nog jong was. Maar door haar zware trainingen en eissen die haar vader haar stelde wist ze dat de tijd daar nog niet was. ''Mam..'' Fluisterde ze zachtjes in haar slaap waarna ze weer verder sliep.



Espe voelde de lik nog over haar neus en zag toen hoe hij naar achteren stapte. Hij hield zijn hoofd lichtjes schuin en Espe moest er stiekem wel om lachen. Ze moest toe geven hij was niet veel vernaderd. Vrij wel niets. Ze herringerde de eerste ontmoeting nog die rot voor haar was af gelopen. Maar ze had getraind en ook zij kon nu beter vechten. Ze wist nu hoe ze gebruik moest maken van haar magie en hoe ze gebruik kon maken van haar vacht. Haar glansde zwarte vacht.‘Het gaat goed. Ben een beetje verveeld verder niet. En met jou? Hoe gaat het met Lavinia? Lucifer was als de dood dat haar iets was overkomen.’ ''Met mij gaat het goed, elke dag heb ik wel wat te doen. Lavinia heeft altijd wel een klusje voor me in het paleis. Ik mag namelijk de bediendes op jagen. Maar voor de rest gaat het zo zijn gangetje. Ben meer bezig Lavinia op te fleuren.'' Zei ze eerlijk. ''Met Lavinia gaat het prima, ze is af en toe wat sip maar ze weet altijd wel de boel op stelten te zetten. De laatste tijd zat ze veelste veel in boeken over vreemde rituelen. Ik heb me altijd afgevraagd waarom we nou juist hier heen gingen maar ik snap het nu. Lavinia heeft haar vader en moeders liefde verenigd. Ze hebben het daar goed. Lucy gelukkig ook..'' Zei Espe. Ze sprak een beetje veel maar als je elkaar zo lang niet had gezien mocht dat toch wel? ''Maar Lavinia over komt niets als ik er bij ben.'' Zei ze trots. Ze voelde dat hij zich ongemakkelijk voelde. ''Bedankt voor het vragen..'' Zei ze sierlijk, iets wat hem misschien wel op zou beuren.‘Kom je mee? Ik wil je iets laten zien.’ Ze keek hem raar aan toen hij vroeg of ze mee kwam. ''Wat wil je me laten zien?'' Vroeg ze nieuwgierig terwijl haar staart heen en weer zwiepte maar voordat ze ook maar antwoord kreeg rende hij al vooruit. Espe grijnsde breed en rende hem achter aan.Toen ze bij hem was stopte ze even en voelde zijn kop tegen de hare. Ze volgde zijn blik en zag hoe zijn ogen schitterde. Ze vond het een mooi gezicht. Haar vacht glansde door de maan net als haar ogen die haast licht gaven in het donker. Ze gingen verder en kwamen uiteindelijk bij rotsen te recht. Pleoh sprong op de rots en begon met praten maar Espe wist al wat hij wou dus sprong sierlijk van rots naar rots. Ze had hem al ingehaald en keek even naar beneden. ''Nou kom je nog, schildpad?'' Zei Espe speels tegen hem. ‘Daarboven heb je het perfecte uitzicht op de tortelduifjes en de zonsopgang. Na zo’n nacht wil je die vast graag zien.’Ze stopte even toen hij sprak en knikte. ''Ja dat wil ik wel,'' Zei ze licht glimlachend. Ze keek naar boven. Hij had een behoorlijke klim uitgezocht. Ze sprong weer van rots tot rots tot dat ze uiteindelijk boven was en daar ging liggen.



Lavinia sliep nog als een roosje toen ze wakker gemaakt werd door Lucifer. Ze voelde de zon op haar gezicht die haar liet fronzen en hoorde een klein lachje waarvan ze wist van wie deze afkomstig was. Lavinia liet hem los en openende verdwaasd opende. ‘Goedemorgen zonnestraaltje.’ Ze glimlachtte lichtjes om het horen van een stem. ''Goedemorgen,'' Zei ze met een glimlachje. Haar blauwe ogen glinsterde door het licht wat er op scheen. Ze kwam wat overeind en leunde op haar onder armen en gaapte een keer. Het was een zware nacht geweest maar toch was ze nu niet meer zo moe. Ze keek weer naar Lucifer. ''Hoe heb je me eigenlijk gevonden..'' Vroeg ze zachtjes. Ergens was ze nog steeds verrast dat hij er was. Ze voelde haar buik tintelen maar ze zei niets. Ze drukte haar lippen even op die van hem want veel meer kreeg ze er niet uit sóchtends. Ze keek op naar de nog rode zon die verder naar boven ging en glimlachte.

:Anima Tell:
Hij knikte licht op haar verhaal en grijnsde inwendig om haar trotste houding, maar hij kon er niets aan doen. Hij vond het leuk om bij haar in de buurt te zijn. Al snel vroeg hij haar om mee te gaan, mee naar de plek waar ze het perfecte uitzicht zouden hebben op Lucifer en Lavinia. Niet dat hij haar dat vertelde toen ze ernaar vroeg. Hij ging het nog niet verklappen. OP het moment dat hij het haar wilde vertellen, snapte ze de bedoeling al en had hem ingehaald. En ze noemde hem ook nog eens een schildpad? Hij gromde licht, dreigend, maar op een andere manier dan de dreiging voor een gevecht. Het duurde een tijdje voordat ze allebei boven waren en het laatste stuk gewoon konden lopen zonder te hoeven springen. Het was een zware klim geweest, maar het was uiteindelijk wel gelukt zonder dat hij zich heel erg had hoeven in te spannen. De laatste paar passen zette hij verder naar voren zodat hij over de rand heen kon kijken naar de twee personen die nog diep in slaap waren. Ze lagen in de duisternis van de bomen, maar het zou niet lang meer duren voordat de zon op zou komen en daarmee ook Lucifer wakker zou maken. Daarna ging hij naast Espe zitten en keek op de slanke panter neer. De nu opkomende zon verblindde hem even en zijn blik was daarna iets gefronst. Hij trok zijn poot op en zette die tegen de zijkant van Espe die het verst bij hem vandaan was. Vandaar schoof hij haar zijn kant op en draaide haar hoofd toen ze ver genoeg weg was. ‘Ik weet dat je je kunt veranderen in een vogel als je valt, maar ik zie je niet graag vallen.’ Onmiddellijk daarna trok hij zijn poot terug en keek richting de zon. ‘Waarom hou je niet van water Espe?’ Het was een van de vragen die altijd door hem heen spookte en hij wist geen goed moment om het te vragen dus vroeg hij het nu maar.

Snel was de zon opgekomen boven de horizon, maar het had even geduurd voordat het over de bomen en rotsen was gekomen en hen kon verwarmen. Dat was ook de reden dat hij ondanks het weinige licht al wel wakker was geworden en nu toe kon kijken hoe in zijn armen de persoon lag van wie hij het meest hield. Voorzichtig maakte hij haar met zachte aanrakingen bewust van hem, maar het was de zon die daarna scheen op haar gezicht dat haar echt wakker maakte en hem deed glimlachen. Hij moest ook zacht hardop hebben gelachen om wat ze deed, want ze was niet bang toen ze wakker werd. Hij had aan de ene verwacht dat ze dat zou zijn geweest, want ondanks dat ze van hem hield, kende ze hem nog niet op zo’n manier. Ze hadden nog nooit samen geslapen vanwege de missie die hij had moeten uitvoeren en het had hem niet verbaasd als ze zijn aanwezigheid als die van een indringer zou hebben aangezien. Maar toch was zijn hart blij dat ze hem direct had herkend en erkend in haar omgeving. Rustig lag hij nog op zijn zij naar haar te kijken en glimlachte naar haar terug. Zijn arm lag nog steeds losjes om haar heen en bij iedere ademhaling die ze deed voelde hij hoe haar lichaam iets omhoog ging en vervolgens weer iets omlaag. Het was iets rustgevends voor hem en hij zou het niet erg vinden om voor eeuwig bij haar te kunnen liggen, gewoon liggen en te luisteren naar haar hart en ademhaling. Bij haar vraag kon hij niets anders dan grijnzen en licht zijn hoofd schudden waarvoor hij zijn andere arm schuin had moeten zetten en zelf iets rechter op te gaan zitten. Hij ontving haar lichte kus en probeerde ontspannen te blijven wat hem erg moeilijk werd gemaakt. Hoe kon ze verwachten dat hij zichzelf terug kon houden als hij haar zo zag? Als hij zag hoe haar zwarte haren de zonnestralen weerkaatsten en zag hoe haar ogen een gelukkigheid uitstraalden waarvan hij hoopte dat alleen hij dat op zou kunnen wekken. Om zichzelf terug te kunnen houden draaide hij zich op zijn rug en legde zijn handen onder zijn hoofd en keek recht omhoog. Als hij goed keek kon hij de staart van Pleoh zien die over de rand van de rotsen boven hen hing. ‘Ik heb mijn bronnen, mijn koningin.’ Zei hij zachtjes, dat gedeelte daarmee proberen af te kappen ook het gedeelte waarbij hij meteen liet doorschemeren dat hij wist dat ze was gekroond tijdens de tijd dat hij er niet was geweest. ‘Vertel Lavinia. Wat is er allemaal gebeurd?’ vroeg hij zachtjes. Hij wist maar al te goed wat er allemaal was gebeurd, hij had er een van zijn beste spionnen op gezet om hem op de hoogte te houden van wat er allemaal met haar gebeurde, maar hij wilde het uit haar mond horen. Lucifer wilde uit haar mond horen wat ze had gedaan, waarom en wat haar allemaal was overkomen. Niemand anders dan zij kon hem vertellen waarom ze de dingen had gedaan zoals ze had gedaan, misschien kon zij dat zelfs ook niet, maar hij zou het wel snappen. Hij draaide zijn hoofd naar haar en toen hij merkte hoe moeilijk het was voor haar, ging hij rechtop zitten en trok haar naar zich toe. Hij hield haar stevig vast en legde zijn hoofd in haar hals en kuste de huid daar heel licht. Langzaam werkte hij vanuit haar hals naar boven en stopte bij haar oor. ‘Als je niet wil …’ Hij maakte de zin niet af, maar beet zachtjes in haar oorlel en stopte daarna. Hij zou haar niet langer kwellen en zette een glimlach op. ‘Als je niet wil, heb je dan misschien honger?’ Ze zou zijn vraag op twee manieren op kunnen vatten en hij ging mee met welke versie ze dan ook zou kiezen. Hij had haar iets van zich afgehouden en keek haar glimlachend aan, was al lang blij dat ze bij hem was en dat hij haar vast kon houden.

[Yep, Lucifer is een beetje.. tja, hoe moet ik het noemen? Een beetje erg vervelend?? ]

[Haha vind het wel schattig op een vreemde manier ]



Espe trok haar lippen op, je zou het een glimlach kunnen noemen want dat moest het ook voorstellen maar dat was best vreemd voor Espe omdat ze dat niet vaak deed. Ze zag de grijns op zijn gezicht wel maar ze had zich meer op zijn ogen gericht die licht glommen door de maan. Ze knikte ook toen hij vroeg of ze mee ging. Op het begin had ze geen idee wat hij van plan was maar zodra ze bij de rotsen kwamen was het voor haar al duidelijk. Ze grijnsde lichtjes en sprong van rots naar rots. Zo sierlijk als mogelijk was en zo behendig als de panter die ze was. Haar vacht glom lichtjes en ze keek naar beneden. Pleoh was vlak onder haar maar ze hield er wel van om de tijger te plagen. Daarom noemde ze hem ook een schildpad. Ze hoorde Pleoh grommen maar ze reageerde er niet op. Ze sprong gewoon naar boven. Het laatste stukje kon ze met gemak lopen. Eenmaal boven ging ze liggen bij de rand en keek ze opzij om te zien waar Pleoh bleef. Het duurde maar enkele seconde voordat hij naast haar was geploft. Espe keek naar de kleine steentjes die naar beneden rolde en van steen tot steen naar beneden vielen. Ze sloot even haar ogen toen de zon op kwam maar opende ze toch na enige tijd. Haar fel groene ogen blonken. Maar door het licht kon je zien dat het niet de enige kleur was die haar irissen hadden. Je zag bruin, geel en blauw door haar irissen cirkelen. Het waren net kleine regenbogen maar dit zag je enkel als de zon er recht op scheen. Waarom dat was, wist ze niet eerlijk gezegd. Lavinia had haar vroeger wijs gemaakt dat kwam omdat ze meerdere persoonlijkheden en vormen had. Maar Espe vond haar ogen niet meer zo bijzonder. Ze keek uit naar dat moment dat ze kon veranderen in elk dier wat ze wilde. Van een kleine vlinder naar een olifant. Misschien wel een Siberische tijger? Ze schudde lichtjes haar hoofd. Ze was blij met wie ze was. Natuurlijk ze kon nu als een wolf of een paard door het leven gaan. Maar een wolf was nooit zo sierlijk als een zwarte panter. Een tijger was sterk en straalde trots uit net als een leeuw maar zij was een mysterieus wezen, sluw, slank en erg soepel. Natuurlijk niet altijd in de omgang want ze was niet soepeltjes geweest met Lucifer en Pleoh. Maar ze vertrouwde Pleoh en Lucifer volkomen. Ze richten haar kop op om te kijken naar de twee in de verte. Ze voelde de warmte van de zon op haar vacht schijnen. Ze sloot even haar ogen maar opende deze al snel toen ze iets tegen haar zij voelde. Ze keek er naar ergens met lichte verbazing. Nee, het was geen lichte verbazing maar een grote verbazing die ze had kunnen onderdrukken. Geen Anima had haar zo aangeraakt, geen Anima had echt zoals Pleoh naast haar gelegen. Ze keek Pleoh aan maar haar ogen vertelde hem al dat ze het ergens prettig vond maar aan haar houding zou je dat verder niet kunnen zien. Ze werd bijna tegen hem aangedrukt maar er zat genoeg ruimte tussen om hem nog aan te kunnen kijken zonder dat ze tegen hem aan botste. ‘Ik weet dat je je kunt veranderen in een vogel als je valt, maar ik zie je niet graag vallen.’ Gelijk daarna werd de poot weg gehaald en keek ze hem aan. Ergens vragend maar ook mysterieus. Ze had de vraag waarom in haar hoofd maar die uiten ze niet voor één keer. Ze hield zich in. Ze probeerde maar te glimlachen en keek vervolgens naar Lavinia en Lucifer. Ergens was het toch best ongemakkelijk maar ergens anders voelde ze iets kriebelen wat hoogs waarschijnlijk van Lavinia kwam. Een tijger als Pleoh had genoeg andere tijgers om zich heen. Zij was een beschermer, zij mocht haar ogen niet laten rusten. Ze moest waakzaam blijven. Lavinia kwam op de eerste plaats en als Lavinia een kind kreeg zo deze op de tweede plaats staan gevolgd door Lucifer en deze weer gevolgd door Pleoh daarna kwam zij pas. Ze hoefde enkel en alleen er voor te zorgen dat Lavinia niets over komt en zij niet te veel pijn krijgt zodat Lavinia het merkt. Ze keek even naar Pleoh die zijn kop naar de zon had gericht. Ze zag de oranje gloed glanzen, net alsof het licht gaf. ‘Waarom hou je niet van water Espe?’ Zei Pleoh. Ze keek hem fronsend aan maar keek vervolgens naar boven. ‘Ik had niet verwacht dat je dat zou vragen,’ Zei Espe eerlijk. Espe had zoveel reden om bang te zijn voor water. Maar ze sprak er nooit over en liet haar angst zichzelf niet over winnen. Iedereen had een angst, die van haar was water en het verlies van Lavinia. Voor de rest kende ze geen angsten. Ze kende daarbij ook niet veel gevoelens ze uiten deze meestal niet. ‘Het heeft meerdere reden.’ Begon ze langzaam. ‘In het huis waren Lavinia en ik niet altijd veilig. Lavinia is een keer meegenomen door een oppasser. Iemand van de Vincenza die dacht dat ze daar geld mee konden verdienen aangezien Lavinia iets weet over een boek. Een boek dat al eeuwen lang in ons bezit zit. Maar goed, terug naar de waarom? Vrij simpel. Als welp heeft de man mij proberen te verdrinken om zo Lavinia uit te horen. Natuurlijk begrijp je wel toen we werden bevrijd door het leger dat ik nog even wat heb afgehandeld toen ik wat groter was dan een kleine hond. Daarbij heeft Lavinia nog een bijna dood ervaring gehad in het water waarna ze is gevonden door de lieve Dagmar, ik denk dat je dat wel gehoord heb. En natuurlijk die keer dat Lavinia zelfmoord wilde plegen toen ze het niet meer zag zitten. Maar dat heeft Lucifer je vast wel een keer verteld. In het algemeen is het best een lullig verhaal maar ergens als ik naar water kijk krijg ik al die nare gedachtes van Lavinia terug, dat stikkende gevoel. Het voelt niet prettig, dus ik zwem niet graag en in bad gaan vind ik vreselijk maar als het moet dan doe ik het gewoon, zo simpel is het eigenlijk. Maar iedereen is wel ergens bang voor..’’ Zei Espe rustig. Ze keek Pleoh aan. Kijkend naar zijn ogen, dan kon ze misschien ontdekken wat hij dacht, wat hij voelde want Pleoh was een raadsel voor haar. Een raadsel die ze wilde oplossen. Ze keek weer naar Lavinia en Lucifer en zuchtte even. ‘’Soms lijkt het me zo fijn om iemand te hebben om lief te hebben, ik bedoel iedereen weet bijna wel hoe het voelt verliefd te zijn. Zelf ik weet dat. Maar ik heb nooit iemand echt gehad om lief te hebben zoals Lavinia en Lucifer. Ik ben blij voor ze echt waar maar eerlijk gezegd ben ik ook jaloers op ze.’’ Zei ze eerlijk. Ze keek Pleoh. ‘’Jij niet? Of weet je al hoe dat voelt?’’ Vroeg Espe uit nieuwsgierigheid. Ze zuchtte, ‘Soms heeft liefde een keerpunt, dan vinden ze de andere toch beter omdat die meer tijd heeft en er mooier uitzie zeg de gene dan. Maar in werkelijkheid was je maar gewoon een leuk spelletje voor hem om te kijken hoe ver die gene kan gaan.’’ Ze gromde lichtjes. ‘’Ik bedoel hoe kan ik Lavinia nou beschermen als die gene me telkens wil bespringen, Ik ben niets bij Lavinia. Ik moet haar beschermen kosten wat het kost.’’ Ze opende haar mond om nog wat te zeggen maar sloot deze weer. Als ze zo door ging zou ze nog meer over haar zelf vertellen en daarbij zou ze meer tegen zichzelf praten dan tegen Pleoh. Ze zuchtte. ‘’Ik ben gewoon een rebel… Zoals je al zei..’’ Zei ze als laatste voordat ze haar kop op haar poten legde. De zon straalde op haar zwarte vacht die lichtjes glom. Ergens in haar ogen kon je volharding zien maar ook verdriet. Ja ook Espe kende liefde. Liefde voor een Anima. Deze Anima was niet van hier. Een Anima die haar liefde nooit had kunnen beantwoorden. Het deed haar pijn om de Anima van wie ze hield te doden. Maar het kon niet anders. Het waren verraders. Je kon niemand vertrouwen van de Caelos clan al zou ze dat willen. Een sneeuwwitte tijger was haar grote liefde. Marcius was zijn naam. Ze had nog nooit zo’n mooie Anima gezien. Het was in de tijd dat Lavinia en zij reisde op zoek naar een man voor haar. Ze zag Marcius voor het eerst in het café in Midnight Glade. Marcius en zijn wederhelft sliepen in de kamer naast hun in de herberg. Op het begin hadden ze niets door. Lavinia had al snel een praatje gemaakt met Carl de wederhelft van Marcius. Toen bleek dat ze van de Caelos clan waren was Lavinia al snel klaar met het gesprek maar zij daarin tegen bleef in die grote blauwe ogen staren. Uiteindelijk slopen de twee samen weg naar de rivier vlak bij Midnight Glade. De maan scheen en de weerspiegeling was duidelijk te zien in het water. De vraag van welke clan ze waren beantwoorden Espe niet. Ze weigerde het te zeggen. Tot dat.

‘Espe het is vast niet zo heel erg.’ Zei Marcius. ‘Ik bedoel je bent niet van de Nigris clan.’ Vervolgde hij. Espe keek Marcius aan, haar ogen stonden volhardend. ‘Wat is er mis met de Nigris Clan.’ ‘Het zijn achtelijke mensen, ze kunnen niets anders dan moorden, mensen bedreigen en de mensen ongelukkig maken. Ze vernielen bossen en hun hart is van steen. Koud en zwart steen.’ Zei Marcius met een spottende stem. ‘Werkelijk? Dus jij verteld mij nu dat mijn hart van steen is en ik niets anders kan dan moorden, hé.’ Zei Espe en rechte haar rug. Haar borst vooruit. Marcius keek haar verbijzerd aan. ‘En ik dacht dat jullie niemand zouden beoordelen..’ Zei Espe scherp. Ze ging staan en zag dat Marcius in een aanvalspostie ging staan. Hij gromde naar haar. ‘Je wilde me om de tuin leiden zodat je de boom der Allerzielen kan verwoesten.’ ‘Als je het echt wil weten. Die boom interseerd me niet. Maar zo blijkt maar weer dat we gezworen vijanden zijn..’ Zei Espe kalm. ‘Het spijt me maar ik kan niet anders, ik moet je doden, Espe.’ Zei Marcius. ‘Je weet niet tegen wie je het heb Marcius.’ Zei Espe met een lichtte grom. ‘Als ik had geweten dat je van de Nigris was, was ik nooit voor je gevallen.’ Zei Marcius grommend. Espe keek hem scherp aan. ‘Het spijt me..’ Zei Marcius sip. Espe keek Marcius aan. Haar ogen glansde. ‘Het spijt mij ook, Marcius. Maar ik laat me niet doden door een amauter.’ Zei Espe spijtig. Marcius ging in de aanval en Espe ontwijkte hem al snel. Ze had dan wel verwondingen opgelopen door Pleoh maar ze wist nu hoe ze hem moest aanpakken en dit keer zou ze het zonder magie doen. Ze begonnen om elkaar heen te cirkelen. Marcius ging in de aanval en beide rolde ze de heiling af. Espe drukte haar poten tegen zijn keel en keek hem spijtig aan. Marcius sloeg haar al snel van hem af en sloeg zijn klauw in haar zij waardoor de knop echter om ging bij Espe en haar ogen duister begonnen te glanzen. Ze ging in de aanval en beet in zijn nek. Ze sleurde hem mee en sloeg haar klauwen in zijn vacht. Ze reet hem openen en zag hoe zijn ogen wazig werden. Ze keek toe hoe hij stierf. Haar ogen licht glimmend. ‘Het spijt me, maar ik kon niet anders…’ Zei Espe zacht.

Espe keek Pleoh aan. Haar ogen glommen lichtjes. Ze bekeek hoe hij lag en vervolgens naar zijn poot die ze zo net nog had gevoeld tegen haar zij. Haar ademhaling ging rustig. De zon was in verloop van tijd volledig te zien. Het beeld van Marcius gierde door haar hoofd. Vreselijk was het om te zien. Nog nooit had ze een dood dier zo erg gevonden. Ze keek even naar de lucht om ergens nog een glimp op te vangen van het stof. Espe had geen spijt gehad dat ze hem had gedood want ze wist dat het niet anders had gekund. Ze keek naar beneden naar Lavinia en Lucifer. Ooit hoopten ze dat zij ook de liefde vond die Lavinia van Lucifer kreeg.

Lavinia keek Lucifer aan, ze was nog half in slaap maar ergens maakte het wakker worden naast hem haar blij. Dit was de eerste keer dat ze samen hadden geslapen. Het was niet zo luxe als haar slaapkamer maar het was luxe genoeg voor haar. Zolang ze maar bij hem kon zijn daar ging het voor haar om. Ze wilde zo veel mogelijk bij hem zijn want ze hield van hem meer dan hij misschien dacht. Ze was niet bang of verbaasd dat hij er was. Ze had zijn lach gehoord en had de zachte aanrakingen gevoeld. De zon voelde warm aan en ergens voelde haar benen een beetje stijfjes maar dat was een kwestie van een beetje bewegen en dan was het weer over. Ze drukte een lichte kus op zijn lippen en keek hem aan waarna ze vroeg hoe hij wist dat ze hier was. Ze zag de grijns nog op zijn gezicht maar ze zei niets. Misschien was dat beter. Ze hield haar hoofd schuin terwijl haar ogen twinkelde. ‘Ik heb mijn bronnen, mijn koningin.’ Zei hij. Lavinia grinnikte. ‘’Je heb iemand gestuurd om me te bespioneren niet?’’ Zei ze met een lachje. Ze ging iets recht op zitten en ondersteunde zichzelf met haar arm. ‘Wat ben je toch een echte heer.’’ Zei ze liefdevol. Ergens was ze wel blij dat hij het had gedaan. En ergens had ze het wel in de gaten gehad want ze was daar op getraind. Ze toverde een glimlach op haar gezicht en keek Lucifer aan. ‘Mijn vader zal trots zijn geweest op een koning als u, mijn lief.’ Zei ze elegant. Woorden als deze sprak ze meestal enkel en alleen bij de nobelen aangezien ze daar van gediend waren. Tegen Lucifer sprak ze op haar eigen manier. ‘Vertel Lavinia. Wat is er allemaal gebeurd?’ Lavinia keek Lucifer aan. Haar ogen glommen lichtjes. ‘Er is veel gebeurd in de tijd dat je weg was, Lucifer.’ Zei ze op een rustige toon. ‘Na onze trouwerij toen je weg ging met je mannen voor de missie zijn de magiërs geweest.’ Begon ze rustig. ‘Ze hebben ons een geschenk gegeven. Een geschenk dat onze laatste hoop was om mijn vader te redden van de ziekte. Mijn vader heeft het tegengif gedronken en moest van de helers rusten. Maar ondanks het tegengif heeft de ziekte het overgenomen. Mijn vader stierf voor mijn ogen en gaf me de opdracht mijn taken als Koningin van Nigris goed te vervullen. En hij vertelde zijn laatste wens.’ Zei Lavinia kalm. ‘Hij wou weer verenigd worden met me moeder..’ Zei ze kalm maar ergens waren er trillingen in haar stem te horen van verdriet. Ze vond het best moeilijk om het te vertellen maar wat moest ze anders doen. Lucifer ging recht op zitten en trok haar naar zich toe. Ze legde haar handen op zijn gespierde armen en haalde even diep adem om kalm te blijven. ‘Na zijn dood werd ik gekroond tot koningin. Maar zoals je weet liet ik de paus dat niet doen maar een jongetje uit het publiek. Vervolgens ben ik naar de bibliotheek gegaan en heb ik zoveel mogelijk boeken gezocht die te maken hadden met rituelen. Ik heb zelf de magiërs om hulp gevraagd.’ Vertelde ze rustig verder terwijl ze de lichte kus in haar nek voelde tintelen. Haar lichaam begon warmer aan te voelen en haar maag draaide zich een keer om van geluk. Ze sloot even haar ogen en genoot van de tedere aanrakingen in haar nek. ‘En zo kom ik hier terecht.’ Eindigde ze haar verhaal zacht. Want veel meer kon ze niet vertellen ze werd meer en deels afgeleid door Lucifers aanrakingen. En heel erg vond ze dat niet. Nee, ze vond het juist wel fijn. Heel erg fijn zelfs. ‘Als je niet wil …’ Een lichtte kreun ontglipte haar mond toen hij zachtjes in haar oorlel beet en Lavinia draaide haar hoofd zo dat ze hem recht aan keek. Haar fel blauwe ogen twinkelde licht. Haar ogen volgde de bewegingen van zijn mondhoeken die zich krulde tot een prachtige glimlach. In haar ogen zag je verlangen. Ze verlangde naar hem al die tijd al sinds hij weg was. De onschuld in haar ogen was nog steeds niet weg genomen door Lucifer. ‘Als je niet wil, heb je dan misschien honger?’ Toen hij dat zei verscheen er een speelse grijns op haar gezicht. ‘Misschien wel… ‘ Zei ze op een speelse toon. In de verte vielen Espe en Pleoh wel op in haar ooghoeken, zeker Pleoh want zijn oranje vacht leek haast wel licht te geven door de zon die er op scheen. Maar ze besloot zich niets van hen aan te trekken, die twee konden zichzelf wel bezig houden. Ze richten haar aandacht weer volledig op Lucifer en grijnsde. Ze cirkelde met haar vingertopje op zijn borst dit kon gelukkig doordat hij haar een beetje van zich af hield. Ze boog zachtjes naar voren en blies zachtjes in zijn oor. ‘Misschien al heel lang…’ Fluisterde ze speels in zijn oor. Ze voelde zijn hand op haar rug en kreeg de kriebels. De kriebels die ze altijd van hem kreeg als hij haar aanraakte. Haar ogen straalde toen ze hem weer aan keek. Ze hoorde de vogels over vliegen en de bladeren begonnen weer te vallen toen de zon begon te schijnen. De vele kleuren in de lucht reflecteerde in haar heldere blauwe ogen. Haar haren glansde en hier en daar zat er toch wel een klein blaadje in wat niet zo gek was als je op de grond had geslapen. Ze klikte de mantel af die haar de nacht warm had gehouden tijdens het ritueel. Het embleem die aan de kroon zacht bungelde heen en weer. Heel zachtjes en voorzichtig. De rode robijn die er aan hing ving al het licht op en liet haar gezicht glanzen. De wind nam haar zwarte haren mee. Haar zwarte jurk was nog schoon. De mantel gleed langs haar schouders naar beneden en viel op de grond toen Lucifer zijn hand van haar rug haalde. Haar vingertoppen gleden over zijn wang naar zijn nek en vanaf daar weer naar zijn borst. ‘Misschien kun je de honger stillen, maar dat is nog bij geen man gelukt mijn heer,’’ Zei ze speels. Haar lippen vormde een speelse glimlach. Voor een paar seconde keek ze hem aan in zijn ogen maar dat duurde niet lang want haar verlangen werd te groot. Ze boog zich opnieuw naar voren en kuste teder zijn lippen. De kus verliep al snel in een gepassioneerde zoen. Haar handen lagen op zijn borst en ze voelde hoe zijn hart tekeer ging. Beide hoefde ze zich niet meer in te houden. Ze waren getrouwd en verliefd en niemand zou dat ooit kunnen stoppen.

[[ 3.221 woorden, Jeah (:. Sorry dat het zolang duurde ]]

[Een kijkje in Pleohs hoofd voor de geïnteresseerden.]

Ergens voelde Pleoh een soort van genoegdoening toen hij de verbazing van Espe opmerkte, maar liet niets aan haar blijken. Ze zou het anders opvatten dan hij bedoelde en dat zou nooit zijn bedoeling zijn. Hij was een van de enigen die als hij sprak altijd de waarheid sprak van dat moment en zoiets veranderde niet iemand zomaar. Zelfs bij hem niet. Dat was de reden dat hij ook niet veel sprak. Ja, hij gromde, brulde en deed alles wat een normale tijger zou doen, maar echt praten daar deed hij niet zoveel aan. Het duurde niet lang voordat ze voor zijn gevoel ver genoeg van de rand lag en hij zijn poot terug kon trekken en onder zijn lichaam kon plaatsen. Zijn ogen hadden die van haar even gevangen gehouden, maar daarna had hij zich op de zon gericht. De zon die hem verwarmde waardoor de laatste kou van de nacht uit zijn botten sijpelden. Ja, hij was dan misschien nog niet zo oud, maar die kou kreeg hij niet vaak helemaal weg en het verwonderde hem licht dat het vandaag wel lukte. Misschien kwam het door Espe. Nee, dat kon niet. Hoe zou zij daarvoor kunnen zorgen als zij een van de redenen was waardoor de kou er zat? Ze was net zo koud als het water van de diepste meren. Maar Espe hield niet van water, het leek wel alsof ze er bang voor was geweest die keer dat hij haar de boom had laten zien waar Lucifer de initialen in had gekerfd. Ze had zich van tevoren in een wolf veranderd, maar dat maakte niets uit met het feit dat ze als Espezijnde er niet van hield. En hij hield van water. Hij kon niet goed snappen hoe je water niet fijn kon vinden. En dat was de reden dat de vraag die hij haar stelde in een keer in hem opkwam. Een simpel ding kon leiden tot een van zijn vragen waar hij graag vurig een antwoord op wilde hebben. Zijn ogen bleven op de zon gericht, maar dat betekende niet dat hij niet vanuit zijn ooghoeken zag hoe ze hem fronsend aankeek. Bij haar eerste woorden draaide hij zijn hoofd en ging liggen, iets gespannener dan voorheen, maar alsnog had hij zijn hoofd in de lucht zodat hij Espe en de tortelduifjes in de gaten kon houden. Rustig hoorde hij haar woorden aan, wist dat hij aan de gebeurtenissen niets kon veranderen en uiteindelijk was alles met Lavinia toch goed gekomen. Hij draaide zijn hoofd pas scherp toen hij hoorde wat er met haar was gebeurd en zijn lichaam was totaal gespannen geraakt. Hij keek haar aan, probeerde aan haar lichaamstaal te achterhalen of ze echt de waarheid sprak, maar wist dat hij haar sowieso geloofde en geeneens navraag zou doen wat hij bij een ander wel had gedaan. De rest wat ze vertelde, wist hij al, had hij vaak genoeg gehoord en was bij sommige dingen zelfs bij geweest, maar de woede en doordringendheid van het eerste wat ze hem had verteld was nog niet weg en hij kon zichzelf niet dwingen om te ontspannen. Het was onmogelijk op dit moment en tot zijn grote frustratie merkte hij dat zijn klauwen ook nog eens naar buiten waren gekomen. Zonder dat hij het ook maar had doorgehad, waren zijn klauwen naar buiten gekomen en stonden ze klaar om iets te verscheuren of te verwonden zodat zijn woede ergens op gericht kon zijn. Maar er was niets in de buurt en hij kon Espe nu ook niet achterlaten. Hij was misschien af en toe wel een beetje ongelofelijk onsociaal, maar ze zou er niets van snappen als hij haar nu achter zou laten zonder een woord te zeggen en hij zou het haar ook niet kunnen uitleggen. Wat zou hij moeten zeggen tegen haar? Hij wist zelf geeneens wat hij wilde of moest zeggen. Hij wist alleen dat hij een woede in zich droeg die hij moest zien te kalmeren zonder Espe al te ongerust te maken. Dat was het laatste dat hij wilde, Espe nu op dit moment ongerust te maken. Niet dat Lucifer het hem zou vergeven als hij dat deed. Hij hoorde een zacht gegrinnik in zijn hoofd en gromde even snauwend naar de persoon beneden en sloot zijn gedachten af. Daarna keek hij verontschuldigend naar Espe, hij hoopte maar dat ze dat wel zag en ontspande iets bij haar zucht en dwong zijn gedachten naar het hier en nu. Zacht gromde hij op haar vraag en legde zijn kop op zijn poten om haar zo aan te kunnen blijven kijken. Meer zou hij haar niet kunnen vertellen. Ze zou er niets aan hebben om te weten over zijn geschiedenis, al wist hij wel het meeste van haar leven. Grotendeels omdat hij er zelf bij was geweest al had ze dat niet altijd opgemerkt. ‘Spelletjes die altijd verkeerd aflopen.’ Klonk zijn stem even bitter, maar hield daarna weer zijn mond en liet haar uitpraten. Toen ze klaar was met praten keek hij haar doordringend aan en zuchtte vervolgens diep. Ze zei dan misschien niets meer, maar ze dacht er nog wel steeds over na. Hij wist niet precies waarover, maar het deed haar pijn. Hij kon het gewoon aan haar zien en deed een gruwelijke ontdekking waardoor hij opstond en de kleine afstand die er tussen hen zat overbrugde. Met een snelle duw draaide hij haar op haar rug en zette zijn poten zo neer dat ze niet terug kon vallen. Zijn ogen stonden vol woede en kop was gevaarlijk dicht bij de hare. ‘Waag het niet om verdriet te hebben. Hij is het niet waard om jouw medelijden te verdienen. Het maakt mij niet uit hoeveel je van hem hield. Hij is het niet waard.’ En toen was de woede in een keer weg en staarde hij haar verbaasd aan, verbaasd om zijn eigen actie en hij stamelde terug naar de plek waar hij had gezeten en liet zichzelf op de grond zakken. Hij keek naar beneden, naar de plek waar Lavinia en Lucifer waren en waagde slechts een snelle blik naar Espe waarbij hij niet naar haar ogen keek. ‘Ga maar slapen Espe. Ik let wel op die twee.’ Met een zucht probeerde hij de laatste spanning uit zijn lichaam te halen. Het zou hem niet zo snel lukken en iedere vezel op zijn lichaam was tot het uiterste gespannen dat hij waarschijnlijk nog op zou springen als alleen al een blaadje zijn lichaam raakte. Bovendien ging de actie die hij net had gedaan nog steeds door zijn hoofd. Waarom vond hij het zo erg dat ze pijn had? En waarom wilde hij haar beschermen tegen die pijn? Hij legde zijn kop terug op zijn poten en voelde nu iets nats aan zijn poten en hief verbaasd zijn kop weer. Wat was er nu weer? De geur drong pas bij hem naar binnen toen hij de kleur van de nattigheid had gezien. Bloed. Hoe kwam dat bloed op zijn poten terecht? Waarom had hij in Dustnaam zijn klauwen naar buiten. Langzaam draaide hij zijn hoofd naar Espe. ‘Espe? Ik heb je toch niet ..’ Hij kwam geeneens uit zijn woorden, wist niet hoe hij zichzelf zou kunnen vergeven als hij dat wel had gedaan. Wat was er met hem aan de hand? Hij had Lucifer beloofd dat hij op haar zou passen, haar zou beschermen tegen alles wat op haar pad zou komen en dan verwondde hij haar zelf? ‘Ik.’ Verder dan dat kwam hij niet, wist ook niet wat te zeggen, maar de schok in zijn ogen was te zien en het drong opnieuw tot hem door hoever Espe zijn hart binnen was gedrongen.

Hij grijnsde om de vraag die ze hem stelde. Lucifer zou altijd weten waar ze was, zou het niet kunnen verdragen als hij niet zou weten waar zijn koningin zou zijn. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe toen ze grinnikte en zijn hart sloeg een keer over door het geluid wat ze maakte, maar zijn ogen straalden de warmte uit die hij altijd voor haar voelde zodra ze bij hem in de buurt was. Oh, hij hield altijd van haar, maar als ze bij hem was dan leek het nog duizend maal zo erg. Niet dat hij dat erg vond, ze was de enige die dat gevoel ooit bij hem had opgewekt en wist dat zij de enige in zijn leven waarvan hij echt zou kunnen houden als een geliefde. Zijn ogen glommen bij de beschuldiging die ze deed, maar hij zou haar niet vertellen wie hij had gestuurd. Dat zou altijd zijn geheim blijven en Lavinia zou er nooit achterkomen wie het was noch zou ze zijn spion iets aan kunnen doen. Hij glimlachte en draaide zijn hoofd weer naar boven en grijnsde bij de woorden die ze sprak. ‘Denk je dat? Ik denk eerder dat hij furieus was omdat ik zijn enige prinses had geschaakt.’ Hij grijnsde naar haar, maar werd vervolgens serieus. Hij moest weten wat er met haar was gebeurd uit haar eigen mond. Zodat de waarheid echt boven water was. Wat ze vertelde, deed hem pijn in zijn hart omdat het haar pijn deed en hij kon dan ook niets anders doen dan overeind gaan zitten en haar naar zich toetrekken. Haar proberen te troosten en haar verdriet proberen weg te nemen al wist hij dat de tijd daar meer over te zeggen had. De tijd zou haar verdriet echt wegnemen zodat ze er niets meer van over zou houden dan een herinnering die niet een van de fijne was, maar ze zou er niet meer zoveel verdriet aan overhouden. ‘Dat weet ik.’ Mompelde Lucifer zachtjes en boog zijn hoofd om haar nek aan te kunnen raken, haar te verleiden met zachte, tedere kusjes en aan haar woorden merkte hij dat zijn pogingen succesvol waren. Hij glimlachte licht tijdens zijn handelingen en kon niet anders dan een grote glimlach opzetten toen ze kreunde. Hij moest moeite doen om niet te grinniken, want hij wilde haar niet het gevoel geven dat hij haar uitlachte of iets in de trant. Hij vond het schattig hoe ze zo onervaren als ze was, toch reageerde op zijn handelingen als niets minder dan een volwassen vrouw. Hij hield daarvan en hij wist dat zijn ogen dat moesten weerspiegelen toen ze elkaar weer aan konden kijken en terwijl hij in haar ogen keek, haalde hij zacht een van zijn handen van haar rug om die om haar hoofd te leggen en even geïnteresseerd met haar haar te spelen. Daarna maakte hij de zin af die hij was begonnen en zijn ogen gleden even snel van zijn hand naar haar lach en concentreerde zich op de streng haar die als enige naar voren was gevallen en draaide het om zijn vinger, maar kon de grijns die bij hem was ontstaan om haar antwoord ook niet tegenhouden. Zijn vingers lieten de streng haar los en deed net alsof haar vinger hem naar achteren kon duwen, al zou ze het misschien ook echt kunnen als ze haar magie gebruikte. Even schoot er een rilling door hem heen toen ze de speelse woorden fluisterde en hij deed echt alles wat in zijn macht lag om rustig te blijven en niet te laten merken hoe niet slim Lavinia af en toe was. Ze wist dat hij haar haast niet kon weerstaan en hoe hij alle zelfbeheersing die hij ergens in zich droeg naar boven moest halen om niet meteen haar kleren van haar af en te scheuren en haar mee laten maken hoe het was als je de geliefde van hem was. Daar zouden ze vanzelf wel aantoekomen, maar ze moest niet de goden gaan verzoeken. Zijn arm kwam dichter om haar heen te liggen en zijn ogen keken naar de diepte in de hare en hij haar verlangen als wel zijn eigen verlangen naar haar weerspiegeld. Langzaam gleed de mantel van haar lichaam en Lucifer haalde die er weg door de stof met zijn hand weg te halen waarbij hij zijn andere arm gebruikte om haar voorzichtig op de deken neer te leggen. Hij wist zo niet waar hij de mantel neer had gegooid, niet dat het hem wat uitmaakte, want Lavinia eiste al zijn aandacht op en zelfs de grom van Pleoh leek nu van ver weg te komen zodat hij zijn aandacht niet hoefde te verliezen, want Lavinia was het waard om al zijn aandacht te krijgen. Haar vingertoppen lieten een spoor na waarvan hij zeker was dat hij het nog zeker voor een paar weken zou voelen. Even gaf hij haar een verbaasde blik, had haar woorden niet verwacht, maar grijnsde daarna zonder zich in te houden. ‘Ik ben dan ook niet zomaar een man Lavinia.’ Mompelde hij zacht en wachtte rustig af. Hij had de laatste keer haar verlangen opgeroepen, maar zijn zin meer doorgedreven dan haar de kans te geven op hem te reageren, hij had haar zo verleid dat hij bijna zeker was dat ze hem niet zou kunnen weigeren, maar nu gaf hij de keuze aan haar. Ze dacht misschien dat ze niets wist, maar ze had hem al vaak genoeg bewezen dat haar lichaam precies wist hoe het moest reageren en hij zou haar de tijd geven om daar achter te komen zodat ze voldoende vertrouwen zou hebben. Hij glimlachte licht toen hij haar dichterbij zag komen en nam haar kus graag in ontvangst. Haar lippen voelden als een zijden laken dat je altijd bij je wilde hebben, waar je niet zonder kon en Lucifer begon na een tijdje haar mond te verkennen en deed alsof alles voor de eerste keer was, alsof hij nog nooit ook maar een stukje had geproefd. Dit was niet moeilijk, want alles kon bij haar altijd als de eerste keer voelen en hij was daarom voorzichtig, voorzichtig omdat hij haar niet wilde breken en haar wilde karakter wilde behouden. Hij verbrak de zoen en kuste haar wang heel zachtjes en werkte kalm haar gezicht af. Heel teder drukte hij zijn lippen op haar oogleden en kon niet anders dan even zacht in haar neusje te bijten en grinnikte licht, maar toen ze haar ogen opende wist hij zeker dat ze de serieuze blik in zijn ogen kon zien. Zijn vingers streelden over haar wang, maar haar ogen hielden de zijne gevangen. ‘Ik snap niet waarom je zoveel van me houdt.’ Glimlachte hij haar toe en liet zijn gezicht weer zakken om haar te trakteren op nog een zoen. Een zoen waarbij hij dwingender was, maar tegelijkertijd probeerde hij voorzichtiger te zijn. Een van zijn handen zocht naar de hare en weefde zijn vingers door de hare. Hij wilde haar nooit meer loslaten, nooit van zijn leven wilde hij haar verliezen en hij wist dat hij zichzelf zou vermoorden als dat betekende dat hij daarmee haar leven zou kunnen redden. Niets zou hem teveel zijn om voor haar te doen.

[2503 woorden, maar ik ben verbaasd over Pleoh. Ik heb zijn stuk zo door kunnen schrijven. :O]

Espe voelde de lichte bries door haar vacht gaan. Ondanks de zon scheen en het steeds warmer werd. Genoot ze van het verkoelende briesje die zijn weg vond in haar zwarte vacht. Ze bekeek haar poten en zag uiteindelijk haar klauwen toen ze haar poot wat meer strekte. Ze had zich net ongemakkelijk gevoeld toen hij haar dicht bij hem had geschoven maar ergens had het ook fijn gevoeld. Maar toch was het raar. Pleoh die een poot om haar heen sloeg om haar te beschermen tegen de val. Dat verbaasde haar en dat was Pleoh ook opgevallen. Ze had ergens een rilling gevoeld toen ze hem had aangekeken. Zijn ogen hadden haar gevangen gehouden. Maar die rilling was van de bries, of toch niet? Na een tijdje stelde hij de vraag waarom ze niet van water hield. Ze keek hem fronsend aan. Ergens stelde ze zich de vraag waarom hij dat wilde weten. Misschien was dat door die ene keer toen ze in een wolf veranderde. Ja, Espe was bang voor water. Ze hield er absoluut niet van. Maar haar angst voor water was niet groot genoeg om haar daar mee te kwellen. Nee, Espe was moeilijk te kwellen. Espe was zo hard als steen en zo koud als de sneeuw op de hoogste bergen. Je moest wel jaren met Espe op trekken wilde je weten hoe ze dacht. Zelfs Lavinia wist het niet echt. Espe sloot haar gedachten uit de van de buitenwereld en was een strijder. Haar gelaatstrekken waren mysterieus en hard. Ze straalde macht uit wat ook hoorde bij een Anima van haar rang. Het was weinige gelukt om een plaats te krijgen in Espe’s kring van vertrouwen. Enkel Lavinia stond dicht genoeg bij haar om voor het vuur te gaan. Daarna kwamen Lucifer en Pleoh en Espe zou alles doen om Lavinia gelukkig te houden en te maken. Ze zou zich opofferen voor iedereen om Lavinia te laten stralen. Espe kwam er altijd wel boven op. Ze veranderde in het gene wat haar zou redden van de ondergang. Lavinia zei zelf dat ze ooit ook in een mens zou kunnen veranderen. Vroeger was dat Espe’s grote wens om met Lavinia rond te trekken als een mens maar Espe hield van het dier wat ze werkelijk was. Ze was zo geboren en zo zou ze door het leven gaan. Espe wist wie haar moeder was. Het zou je misschien verbazen maar het is wel zo. Niemand wist het en Lavinia was te klein om het te begrijpen. Espe en Lavinia waren een groot geheim. Je vraagt je nu wel zeker af waarom? Laat me je het uitleggen.

Espe is in werkelijkheid niet de Anima die uitgekozen was bij Lavinia’s geboorte. Espe is de dochter van Lucy. De Anima van Lady Laverinia. De moeder van Lavinia. Espe was een week oud toen Lavinia werd geboren. Lucy, zij, Lucius en 3 vrouwelijke diensthulpen waren bij de geboorte van hun nieuwe prinses. Lavinia was ze zo wit als sneeuw toen ze werd geboren. Haar haren waren witblond, zo wit als sneeuw nog lichter dan haar huid. Lavinia lag op sterven toen ze werd geboren. Ze werd gewurgd door de navelstreng van haar moeder. De anima die haar werd geschonken bij haar geboorte was in werkelijkheid een sneeuwwitte tijgerin. Net als Lavinia lag de Anima op sterven. Je zult nu vol verwarring zitten maar het is toch waar. Toen de Anima verging tot stof wist iedereen dat het voorbij was met Lavinia. Alleen er gebeurde iets wonderlijks. Toen Lucy die navelstreng door beet om het kind alsnog te redden verging Espe tot stof. Het stof drong Lavinia’s lichaam in. Lavinia’s haar werd zo zwart en glanzend als Espe’s vacht en Lavinia begon te huilen. Iedereen dacht vanaf toen dat Lavinia zonder wederhelft door het leven zou gaan maar doordat Espe haar ziel binnendrong en tot leven wekte door een deel van haar af te geven werden de twee verbonden voor het leven. Je kon zeggen dat Espe een tweede keus was maar zo is het wel gegaan. Espe verliet Lavinia’s op de zelfde manier zoals ze erin was gekomen en sindsdien zijn de twee verbonden. Maar niemand wist dit tot op dit moment. Het zou mensen vast verbazen en dat kan ik zeer goed begrijpen aangezien het iets wonderlijks is.

Espe was in gedachten verzonken toen ze sprak. Ze dacht terug aan alle momenten die ze had gehad. Ook bleef ze hangen bij het grootste geheim. Want Pleoh mocht niet weten dat Espe niet de eerst geborene was voor Lavinia. Niemand mocht het weten. Enkel Lavinia wist het. De rest die het wist was gestorven. En net als hen zou ook dit geheim met hun meegaan. Er waren zoveel dingen die mensen niet wisten van Espe. Espe hoorde namelijk nog door de wind de brul van Lucy regelmatig. En vooral bij de rots was het zeer sterk geweest. Espe keek Pleoh aan toen ze klaar was met praten. Ze had groot en deels zijn vraag beantwoord en daarbij zou het voor haar altijd een raadsel blijven of Pleoh echte liefde kende. Ze wende haar blik af maar Pleoh bleef naar haar kijken. Alsof hij er iets achter zocht. Alsof hij haar pijn en geheimen wilde doorgronde. Alsof hij wist wat er met haar was gebeurd. Ze zag zijn schaduw bewegen maar ze was niet snel genoeg om op te springen en daarbij had ze niet verwacht wat hij deed. Hij zetten zich af en duwde haar op haar rug. Zijn poten zetten hij bij haar schouders. Ze voelde zijn klauwen in haar vlees drenken maar ze gaf geen kick. Ze zag iets in zijn ogen. Iets wat haar bijna angst aanjaagde. Woede, verdriet, pijn en hulpeloos. Haar verhaal was diep bij hem ingedrongen alsof hij ook het zelfde had gedaan als zij. Haar ogen keken hem mysterieus en kalm aan. Haar blik was volhardend. Zijn kop was gevaarlijk dichtbij en hun neuzen raakte elkaar. Espe trok haar lip op en liet haar tanden zien. Als een teken dat hij van haar af moest gaan. ‘Waag het niet om verdriet te hebben. Hij is het niet waard om jouw medelijden te verdienen. Het maakt mij niet uit hoeveel je van hem hield. Hij is het niet waard. Espe keek toe hoe zijn gelaatstrekken veranderde. Het was raar om te zien hoe snel zijn emoties wisselde. Ze gromde en keek hem scherp aan. ‘Nooit zal ik verdriet hebben om een man van een andere Clan, Pleoh. En daarbij bepaal ik zelf wat ik doe, hoe ik dat doe en aan wie ik mij medelijden schenk.’ Gromde ze licht. Espe zag er gevaarlijk uit maar ergens zat dat gewoon in haar gene en in die van Lavinia. Pleoh was naar zijn plek terug gegaan. Maar hij was te verbaasd om op haar te reageren leek het wel. Espe rolde om en stond op. Ze keek Pleoh scherp aan. Hij wierp een snelle blik maar hij leek haar haast niet aan te durven kijken. Espe voelde bloed langs haar schouders stelpen. In de poging van haar af te komen had hij lelijke kransen gemaakt. Op beide schouders waren 3 diepe sneeën te zien en 1 lichte. Ze waren ongeveer 5 centimeter lang en liepen schuin naar beneden naar het midden toe waar ze elkaar op 2 a 3 centimeter na elkaar bijna raakte. Het zouden misschien kleine littekens worden maar Espe voelde er niets van want er gierde adrenaline door haar heen. Het was wel alsof ze woedend was op hem maar ze was het meer op zichzelf. Toen hij zei dat ze moest gaan slapen ging ze zitten maar zei ze niets. Ze keek hem enkel aan met een koude volharde blik. Een masker, haar masker die alles buiten hield. Ze zag hoe hij naar zijn poten keek die onder het bloed zaten en zag ook hoe hij verbaasd op had gekeken. Hij had geen idee wat hij zo net had gedaan. Langzaam draaide hij zijn hoofd naar haar toe. Hij moest het wel gezien hebben dat haar bloed door haar vacht droop en druppels achter liet op de grond. ‘Espe? Ik heb je toch niet ..’ Een zucht verliet haar mond waardoor haar hardheid verdween als sneeuw voor de zon. ‘Dat heb je wel, Pleoh..’ Zei ze zacht. Ze stond op en hield haar hoofd schuin. Ze voelde gewoon zijn verwarring en ergens kreeg ze medelijden met de tijger. Hij wist niet wat hij deed. Hij zat opgepropt met woede en misschien ook wel pijn die hij al die jaren had opgepropt. Logisch dat hij altijd won en kon moorden. Zijn woede was zijn kracht. ‘Ik.’ Ze liep naar hem toe en draaide hem op zijn rug waarna ze boven hem bleef hangen. Druppels bloed gleden naar beneden en landen op de borst van de tijger. Ze keek Pleoh recht aan. Haar ogen emotieloos. Ze straalde macht uit nu ze zo boven hem hing. Haar kop ging langzaam schuin en haar ogen veranderde van emotieloos naar vriendelijk en liefdevol. ‘We hebben allemaal onze verwarringen, Pleoh. Ik neem je niets kwalijk…’ Zei ze op een vriendelijk toon. Een toon die verdacht veel leek op de toon waarmee Lucy altijd had gesproken. Espe ogen kleurde blauw waardoor meer en deels haar geheim was onthuld maar omdat zij dit ook door had veranderde ze in iets wat Pleoh meer vertrouwen zou moeten geven. Haar poten werden groter net als haar lichaamsbouw. Haar vacht werd voor het grootste gedeelte wit maar liet zwarte strepen achter. Het duurde maar een fractie van een seconde voordat Espe veranderd was in een witte Siberische tijger. Het was bijzonder dat ze hier in kon veranderen en dat kon omdat ze Lucy’s gene had opgeroepen toen ze hem vriendelijk en liefdevol toe had gesproken. Want Lucy kon veranderen in een witte wolf, een witte Siberische tijger, een beer en een adelaar. Espe keek hem aan en zag ergens wel de lichte verbazing op zijn gelaatstrekking want Pleoh wist niet dat ze ook de gedachtes kon aannemen die Lucy kon aannemen. Maar dat lukte alleen als Espe Lucy’s gene opriep en dat was voor Espe erg moeilijk omdat ze enkel daarin kon veranderen als ze liefde, genegenheid en vriendschap toonde tegelijk tijd en daarbij moest ze contact kunnen maken met Lucy en aangezien hier de plek was waar Lucy was gestorven hoorde ze haar brul hier constant. Espe keek Pleoh aan en werd gevangen genomen door zijn ogen. Ze voelde een licht briesje en voelde hoe haar staart heen en weer zwiepte. Ze had haar poten op zijn borst gedrukt terwijl ze hem aan keek. Espe besefte dat Pleoh haar dingen liet ontdekken die ze zelf nooit anders had kunnen ontdekken. Espe boog voorover en legde haar snuit aan de zijkant van hem. Ze scheurde haar kop tegen die van hem en spon lichtjes. Toen ze zelf in de gaten had wat ze aan het doen was ging ze van hem af en ging zitten. Ze keek hem enkel aan. Op zoek naar zijn reactie. Ze wist dat haar ene oog uiteindelijk groen zou worden en wanneer de andere groen zou worden ze weer terug zou vernaderen in de panter die ze was.

Lavinia zag de grijns op zijn gezicht toen ze vroeg of hij iemand had gestuurd om haar te bespioneren. Ze wist het maar al te goed maar ze wilde het gewoon van hem horen maar hij liet niets los. Misschien om de spion in veiligheid te houden want zoals iedereen wel wist was Lavinia een gevaarlijke vrouw. Ze grinnikte en Lucifer keek haar aan met een liefdevolle blik. Een blik die zij alleen kreeg van hem. Lavinia kreeg altijd het masker bij hem weg en dat was maar goed ook. Maar ergens was dat niet zo heel gek want ze hielden zielsveel van elkaar. Dat was één ding dat maar al te duidelijk was. Ze toverde een glimlach op haar gezicht en keek Lucifer aan. ‘Mijn vader zal trots zijn geweest op een koning als u, mijn lief.’ Zei ze elegant. Woorden als deze sprak ze meestal enkel en alleen bij de nobele aangezien ze daar van gediend waren. Lucifer grijnsde bij haar woorden. ‘Denk je dat? Ik denk eerder dat hij furieus was omdat ik zijn enige prinses had geschaakt.’ Toen Lavinia zijn woorden hoorde verscheen er een brede lach op haar gezicht. Zachtjes lachte ze. Een lach die vervolgens werd meegenomen door de wind. Bij haar lach vielen er bladeren naar beneden en vlogen er vogels over. Het was net alsof haar lach hier de vloek van haar moeders dood ophief. ‘Misschien heb je daar wel gelijk in,’ Zei ze met fonkelende ogen. Toen hij vroeg wat er allemaal was gebeurd viel ze stil. Het was nogal pijnlijk om er over te praten daarom haalde ze dan ook diep adem voordat ze begon met praten. Lucifer was toen ze sprak overeind gaan zitten en had zijn armen als een deken van troost over haar heen geslagen. Het lukte haar om haar tranen van rouw en verdriet binnen te houden. Iets wat misschien slecht was maar het toonde wel dat Lavinia een sterke vrouw was en tegen een stootje kon. Ze hoorde Lucifer mompelen en voelde de tedere aanrakingen terwijl ze verder sprak. De tedere aanrakingen leden haar af waardoor ze haar verhaal snel moest afronden. Ze kon zijn gezicht dan wel niet zien maar ze wist dat hij een gevoel van overwinning had moeten voelen toen er een lichte kreun uit haar mond ontglipte. Ze draaide haar hoofd om hem aan te kunnen kijken. Zijn ogen weerspiegelde de lust en de liefde die hij voor haar voelde. Haar ogen twinkelde lichtjes en voelde zijn hand van haar rug gleed. Maar ze bleef hem aan kijken. Haar verlangen was groot maar ze hield zich in. Ze voelde hoe zijn vingers langs haar gezicht naar haar haren gleed en ook voelde ze hoe er een lichte blos kwam op zetten bij zijn handelingen. Want ondanks ze een volwassen vrouw was, was ze nog één en al onschuld. Een onschuld die alleen Lucifer naar boven wist te brengen. Toen hij zijn zin afmaakte verscheen er een speelse grijns op haar gezicht. Ze zag hoe de grijns op zijn gezicht verscheen toen ze zijn vraag beantwoorden. Ze cirkelde met haar vingertopje op zijn borst waardoor hij lichtjes naar achteren ging alsof ze hem een kleine duw had gegeven. Haar speelse grijns was nog steeds niet verdwenen van haar gezicht. Ze boog voor over en fluisteren speels in zijn oor. Ze wist maar al te goed dat hij de rillingen van haar stem kreeg. Haar ogen twinkelde speels. Ze wist dat hij probeerde rustig te blijven en niet de kleren van haar lijf te scheuren zoals de eerste keer toen ze hier waren. Zijn arm sloot dichter om haar heen en ze keken elkaar aan. Ze zag zijn verlangen weerspiegelen in zijn ogen en dat voor Lavinia een lust om te zien dat het verlangen wederzijds was. Ze klikte de speld met het embleem van de lithium familie openen waardoor de mantel van haar schouders neer beneden gleed. Lucifer gooide de mantel van haar af terwijl hij met zijn andere arm hij op de dekens legde waar ze die nacht op geslapen hadden. Haar vingertoppen gleden over zijn wang naar zijn nek en vanaf daar weer naar zijn borst. ‘Misschien kun je de honger stillen, maar dat is nog bij geen man gelukt mijn heer,’’ Zei ze speels. Haar lippen vormde een speelse glimlach. Ze zag de verbaasde blik in zijn ogen wat haar genoegdoening gaf. Zijn verbazing werd gevolgd door een prachtige grijns wiens Lavinia’s verlangen deed vergroten. ‘Ik ben dan ook niet zomaar een man Lavinia.’ Een haast gemene maar eerder speelse grijns verscheen bij Lavinia op haar gezicht toen de zijn woorden hoorde. ‘Laat maar zien wat voor man je bent, Lucifer..’ Fluisterde ze zacht op een verleidelijke toon. Lucifer leek gewoon af te wachten en Lavinia boog zich voor over. Ze kuste hem teder op zijn lippen en liet haar kus al snel over gaan in een gepassioneerde zoen waarmee ze zijn mond voorzichtig begon te verkennen. De vorige keer deed Lucifer zowat al het werk en nu was zij aan de beurt. Het was net alsof ze de dans lessen weer van hem volgde. Hij verbrak de zoen en Lavinia keek hem haast aan met een pruillipje. Haar ogen spraken voor haar. Hij kust zachtjes haar blozende wang die tijdens de kus duidelijker was geworden en werkte haar gezicht af. Ze sloot haar ogen toen hij een tedere kus op haar oogleden gaf en lachte stilletjes toen hij in haar neus beet. Waarna ze haar ogen weer openen deed. Haar ogen fonkelde heftig en alle onschuld was er duidelijk in te zien. Ze zag de serieuze blik in zijn ogen en voelde gewoon aan haar hart ritme hoe erg ze naar hem verlangde. Ze voelde zijn vingertoppen langs haar gezicht. Zijn woorden lieten de verbazing in haar ogen zien. Waarom zou ze niet van hem houden?! Hij was alles voor haar. ‘Je laat me zijn wie ik ben en daarbij heb ik al vanaf kleins af aan van je gehouden. Lucifer..’ Zei ze zacht. Meer kon ze niet meer zeggen voordat ze zijn zachte lippen op die van haar voelde. Ze sloot haar ogen en liet zich mee gaan zin zijn zoen. Ze voelde zijn vingers tussen die van haar glippen. Lucifer’s zoen was dwingender dan die van haar maar dat maakte haar niets uit. Ze vond het heerlijk. Langzamerhand begon ze haar voorzichtigheid op te geven en begon er een ruiger tintje aan te geven. Haar vingers gleden uit die van hem maar ze hield haar lippen op die van hem. Haar vingers tasten blindelings naar de knopjes van zijn blouse en begonnen deze langzaam open te maken tot dat de blouse helemaal openen was. Ze liet haar vingers langs zijn buik glijden en toen ze bij zijn schouders was gekomen liet ze de stof van zijn schouders afglijden waardoor het al snel op de grond viel. Haar vingertoppen gleden opnieuw langs zijn getrainde buik naar zijn zij terwijl haar andere hand plaats nam in zijn nek. Dit zou het begin zijn van iets nieuws want zij had nog nooit zelf al dit werk gedaan. Ze verbrak de zoen en drukte nog een kus op zijn mond voordat ze zich liet terug zakken op de grond. Haar haren lagen naast haar hoofd verspreid toen ze hem aan keek. Het begon nu wel echter op te vallen dat er lichtte kleine strookjes zwart bij haar schouders waren verschenen. Maar de pijn van Espe had ze niet gevoeld want dat had Espe kunnen tegenhouden maar je zag de lichtte schaduw van Espe’s verwondingen op Lavinia’s schouders. Ondanks deze zeer licht waren moest Lucifer ze zien door zijn trainingen aangezien hij daar had geleerd oplettend en opmerkzaam te zijn. Lavinia staarde in zijn bruine ogen en glimlachte liefdevol. ‘Ik hou van je,’ Fluisterde ze zacht terwijl de vogels hun lied begonnen te zingen.

[3.184 woordjes , ben echt super trots op mezelf nu :3. Hope you likei t ]

Pleoh had nagedacht en had proberen te prutsen in haar hoofd en probeerde erachter te komen wat er nou met haar was gebeurd dat ze zo in gedachten verbleef. Het kwelde hem licht, want hij zag dat het haar pijn deed, een pijn die ze wilde verbergen voor hem, maar dan zou ze toch eerst maar eens leren de pijn te accepteren anders zou hij het altijd aan haar kunnen zien. Haar staart bewoog haast niet en af en toe ging alleen het puntje heen en weer, waaraan hij kon zien hoe erg ze in gedachten was en haar lichaam was stijf geworden, stijf van de spanning. Zijn oranjebruinachtige ogen hielden haar in de gaten en hij zocht in alle gedachtegangen wat nu precies de verklaring zou kunnen zijn van haar acties. Ze was gestopt met praten nadat ze had gezegd dat ze een rebel was en dat was een van de punten hier dat haar bezig hield. Ze was nooit echt een rebel geweest, niet naar zijn standaarden, maar ze kon zichzelf wel een rebel beschouwen als ze dingen deed die niet iedere normale anima zou doen. Ze had het dus gedaan om Lavinia te beschermen en misschien ook wel voor haarzelf. En dan het onderwerp waar ze het net overhadden, ze probeerde lichtelijk te vissen naar zijn verleden en hoe graag hij het ook met iemand zou willen delen was het iets dat hij geheim hield. De mantel van geheimzinnigheid zou altijd om hem heen hangen, maar terug naar Espe. Ze had gevraagd en verteld over de liefde en daarna was ze al snel gestopt met praten en was ze weggezonken. Ze had inderdaad liefde gekend of had dat beleefd als echte liefde, maar het had haar pijn gedaan. Iemand had haar pijn aangedaan vanwege de gevoelens die ze had gevoeld en een onhoorbare grom kwam vanuit zijn borst op. En verd*mme het deed haar nog steeds pijn, ze had *** nog verdriet om diegene die haar dit had aangedaan. Met een ruk stond hij op en snelde naar haar toe. Niemand had het recht haar verdrietig te maken en ze zou het niet van haarzelf mogen accepteren dat ze verdriet had om iemand die niet haarzelf was. Hij draaide zodat ze gedwongen was hem aan te kijken en kon niet de woede verbergen, niet de woede voor haar, maar voor diegene die haar dit had aangedaan. Als het kon zou hij haar dwingen te vertellen wie het was zodat hij erachter aan kon gaan. Hij merkte niet hoe strak hij haar op haar plaats hield, merkte niet hoe zijn scherpe klauwen in haar zachte huid zonken en rook niets van het bloed dat zijn neusgaten hoorde te vullen en bracht zijn kop zo dichtbij dat hij haar neus met de zijne aanraakte. Ze mocht geen verdriet hebben, ze mocht geen medelijden voelen, want dat bracht je alleen maar verder naar beneden. Dat zorgde er alleen maar voor dat je jezelf in de put bracht en dat je je realiseerde dat je alles had willen opofferen om bij diegene te zijn. Hij sprak zijn woorden uit, maar dacht niet alleen aan Espe. Hij realiseerde zich na al die jaren dat hij alles voor Nina had willen doen als ze hem maar een kans had gegeven. Hij zou voor haar Lucifer hebben verlaten als ze dat van hem had gevraagd, hij had het gedaan zonder ook maar een seconde te twijfelen en wat hem nog het meest verbaasde was dat als ze nu voor hem zou staan, hij het kon doen. Hij kon alles achter zich laten om bij haar te kunnen zijn. Hij had.. Pleoh trok zich terug, niet lettend op wat hij bij Espe deed en liet zich op de grond zakken van verbazing en angst. Waarom wilde hij dit? Wat was er aan haar dat hem zo betoverde? Hij durfde Espe niet aan te kijken, bang dat ze zou zien wat haar gedachten bij hem teweeg had gebracht en hoe haar karakter hem aan haar lieten denken. Hij hoorde de woorden van Espe, maar kon er niet op reageren. Alles in zijn hoofd was in een stroomversnelling en hij wist niet wanneer hij weer land onder zijn poten zou voelen. Uit zijn mond vormde woorden die hij niet herkende, kon niet helder nadenken en probeerde rustiger te worden, kalmer te zijn dan hij was, maar dat wilde hij. Het lukte niet, want zodra hij zijn kop op zijn poten had gelegd voelde hij de nattigheid die zo warm was als zijn eigen adem en keek naar de rare substantie. Het duurde maar een halve seconde voordat hij wist wat die kleur van nattigheid betekende en rook voor het eerst weer de geur van bloed dat de haren in zijn nek recht overeind lieten staan. Het kon toch niet waar zijn? Hoe kwam hij aan dit bloed? Had hij nou echt? Langzaam draaide hij zijn hoofd richting Espe die hem strak aankeek. Ergens vaag besefte hij dat het een masker moest zijn dat ze had opgetrokken, maar de maalstroom was even in de slow-motion gegaan. Hij had zijn blik in de hare gelegd, maar zijn oren vingen het geluid van de vallende bloeddruppels op. Met een tergend langzaam geluid leken ze de grond te raken en hij kromp licht ineen bij iedere keer dat hij er een hoorde vallen. Hij stelde de vraag die hij niet af durfde te maken, liet de woorden achterwege die de waarheid werkelijk zou maken en hoopte nog steeds dat hij het mis had. Dat hij niet had gedaan wat hij dacht dat hij had gedaan en dat het allemaal maar een illusie was die hij weg moest schudden. Maar haar woorden haalden de gruwelijke waarheid naar boven en hij snapte het niet. Hoe kon hij haar pijn aandoen? Hij had een eed afgelegd voor Lucifer, omdat Lucifer dacht dat het ooit nog wel eens verkeerd zou kunnen gaan aan de manier waarop ze waren begonnen, maar hij had haar gemakkelijk pijn aan kunnen doen. Hoe kon dat gebeuren? Hij wilde haar geen pijn aandoen, hij had gewild dat ze zelf geen pijn meer voelde. Dat ze niet haar pijn schonk aan iemand die het niet verdiende, want zij was juist een van de enigen die al genoeg pijn kon hebben door andere dingen en dan hoefde ze niet ook nog eens pijn bij die die anima bij haar veroorzaakte. ’Ik.’ Hij kon niet verder gaan. Hij wist niet hoe hij verder moest gaan. Wat moest hij zeggen tegen haar? Hoe moest hij duidelijk maken dat hij een van de grootste fouten had begaan die een beschermer had kunnen begaan, namelijk haar zelf pijn doen. Hoe? Licht angstig keek hij toe hoe ze dichterbij kwam en hem gemakkelijk met haar zachte aanrakingen overhaalde om op zijn rug te draaien en voelde niet haar gewicht. Wat hij voelde was iedere druppel helderrood bloed dat van haar op hem terecht kwam en drong als een mokerslag bij hem door. Iedere keer werd hij daardoor geraakt en bracht het een aardschok in hem in beweging. Zijn ogen waren in de hare gefixeerd en hij wist niet wat hij van haar moest verwachten. Kon hij verwachten dat ze hem zijn rechten afpakte of dat hij op vergiffenis kon rekenen? Hij was niet bij machte om ook maar iets uit haar ogen op dit moment te lezen. Ze stonden te koud, te afstandelijk en hij zat nog steeds in die maalstroom, die maalstroom die alles door elkaar heen schudde zodat hij niet meer wist wat zijn angsten of zijn gelukkigste momenten waren. Niets was meer zeker. Pas toen haar ogen veranderden trok zijn hart samen, hier mocht hij niet op rekenen. Ze kon hem niet zo gemakkelijk vergeven om wat hij had gedaan. Hij had haar pijn aangedaan, verdorie, hij had Espe pijn aangedaan. Hoe kon ze hem zo gemakkelijk vergeven als hij wist dat hij zichzelf hiervoor nooit zou kunnen vergeven? Zelfs al was het maar een krasje, hij kon zichzelf er niet toe zetten om zichzelf te vergeven zelfs al deed zij dat wel. Haar vriendelijke toon was bijna te veel. Hij kon haar alleen maar vol verbazing aankijken met de achterliggende angst om wat hij haar had aangedaan. Zijn klauwen waren ingetrokken, maar zelfs met ze ingetrokken was hij bang dat hij haar per ongeluk zou verwonden. Hij knipperde en zag de snelle transformering van Espe. Hij voelde de toename en de verbreding van haar lichaam en als hij in de eerste keer nog de panter zag wie hij zo graag zag en wie hij had verwond, zag hij in het volgende moment Lucy waardoor de angst toenam. Waar was Espe gebleven? De laatste keer dat Lucy zo bij hem had gestaan had hij op zijn kop gekregen voor de dingen die hij had gedaan. Zij was het geweest die hem terug bij zinnen had gebracht, die hem had verteld hoe hij weer rustig kon worden, hoe hij niet per se hoefde te zijn zoals hij was. Zijn ogen sloten zich voor een seconde, maar genoeg tijd voor hem om de herinnering op te roepen.

‘Ik zie dat je nog steeds de halsband draagt.’ Pleoh draaide zich om en hoorde het gerinkel van de ketting waar hij aan vast lag voordat hij zag hoe de witte gestalte naar binnen was gekomen. Dit keer was ze in de gedaante van een tijger en hij wist niet wat dat betekende. Het betekende dat hij of gigantisch op zijn kop kreeg of dat ze hem gerust wilde stellen en in deze situatie was het voor hem onmogelijk om te weten wat het zou zijn. Pleoh antwoordde niet op haar indirecte vraag, maar ging zitten terwijl hij haar aankeek. ‘Voel je nog steeds de woede Pleoh?’ Hij kon niets anders doen dan knikken, want hij voelde de woede nog steeds door zijn aderen stromen, wachtend op een kans om te ontsnappen. ‘Waarom?’ Nu staarde Pleoh haar aan. Hij kon niet geloven dat ze die vraag stelde. ‘Ze heeft me verraden.’ Gromde hij Lucy toe. ‘Waarom?’ Waarom? Vroeg ze hem nu echt waarom Nina hem had verraden? Hij gromde haar toe en draaide zich om. Hoe moest hij nou weten waarom ze hem had verraden? Hij had niet verwacht hoe snel Lucy was en ze greep hem vast in de vel boven de halsband waarna ze hem omdraaide en hem met een zachte druk van een van haar poten omlaag hield. Maar haar uitdrukking was niet die van iemand die zulke zachte aanrakingen hoorde te hebben. ‘Ik heb je lang getolereerd Pleoh. Maar nu is het over.’ Met angst keek hij naar de grote Siberische tijger. ‘Ben je zo trots dat je iemand niet vergeeft? Wanneer leer je jezelf te vergeven Pleoh? Inderdaad, Nina heeft je verraden, maar daar kun JIJ niets aandoen. Het was niet jouw fout. Begrijp je dat?’ Automatisch knikte ik en ze trok haar poot weg waardoor ik kon gaan zitten. ‘Ik snap dat je trots bent, je bent waarschijnlijk een van de trotste levende dingen hier op Fernum, maar je hebt niets aan je trots als je iemand niet kan vergeven. Je kunt de acties van een ander niet bepalen hoe graag je het ook wilt. Het enige wat je kunt doen is je instincten volgen en doen wat het juiste is. Snap je dat?’ Nu knikte Pleoh met iets meer vastberadenheid. Hij snapte het, maar dat betekende niet dat hij de woede in zich minder voelde. ‘Goed dan. Ga dan maar wat jagen.’ De halsband werd los geklikt en hij schoot ervandoor. ‘Pleoh?’ Even stopte de jonge tijger. ‘Je bent gepromoveerd met je training. Je krijgt speciale training om die woede van je om te zetten zodat het voor je werkt in plaats van dat je erdoor wordt geleid. Morgen bij zonsopgang moet je in de tuin zijn.’ Even was er een gevoel van blijdschap te voelen, maar daarna won de woede het toch nog en schoot hij door de gangen om weer eens te jagen. Jagen hielp hem altijd om kalmer te worden en dit zou geen uitzondering zijn.

Bij het volgende moment dat hij zijn ogen opende, was iets van de verwarring weg, maar de gedaante liet hem niet langer aan Lucy denken. Het was niet Lucy die daar binnenin zat. Lucy zou niet zo met hem omgaan, ze zou harder zijn en zou hem aanspreken op zijn binnenste. Het was Espe die hij voor zich zag en Espe kende hem alleen van wat ze had gezien en had gehoord, meer wist ze naar zijn gevoel niet, meer had ze hem nooit laten zien dat ze van hem wist. En hoe meer hij richting de Siberische tijger keek, hoe meer hij zag wat niet gelijk was geweest als het Lucy was geweest. En zelfs in die katachtige ogen die de blauwe kleur verspreidde, zag hij een lichte ver mengeling van het groene dat Espe in zich droeg en al zijn aandacht richtte hij nu op die ogen, al zijn energie ging er naartoe om de Espe in deze gedaante te zien en zijn blik werd intens. Hij bleef haar aankijken terwijl ze dichterbij kwam, een schokje liet hem weten dat ze uit zichzelf dit deed en zijn poten raakten voorzichtig de huid aan die dichterbij was gekomen. Niet dat hij het echt wilde, maar er was geen andere plaats waar hij zijn poten kon laten en liet haar haar gang gaan zonder haar te onderbreken. Hij vond het fijn wat ze deed, maar waarom deed ze dit? Hij liet zijn ogen genietend dicht glijden terwijl hij luisterde naar haar gespin. Het bracht de maalstroom tot een oplossing die het meeste weghad van een zandbank, maar hij was liever op een zandbank gelopen dan dat hij van de waterval af was gevallen. Hier was hij tenminste nog veilig en kon hij misschien een brug bouwen naar het vaste land waar hij gewoon zou kunnen gaan en staan zonder dat hij zou worden geplaagd door de gevaarlijke maalstroom. Zijn ogen gingen licht geamuseerd weer open toen ze zich terugtrok, toen ze doorhad wat ze zelf aan het doen was geweest en hij draaide zich zodat hij op kon staan. Zijn blik ging een moment naar de zon en vervolgens draaide hij zijn hoofd terug naar Espe. Hij zag hoe ze daar zat, kon bijna de nervositeit van haar voelen om hoe hij zou reageren en draaide zich zo dat hij voor haar stond. Hij was groter dan haar, zelfs als ze in deze gedaante was. Voorzichtig stond hij op en liep langs haar heen. Hij likte voorzichtig over haar wond, wetend dat het pijn deed, maar dat dit haar zou helpen en beet daarna even speels in haar oor zonder dat er de kans was dat ze elkaar aan konden kijken. ‘Je hoeft niet op je moeder te lijken om beeldschoon te zijn. Je hebt je eigen schoonheid.’ Hij beet nog een keer zachtjes in haar oor en liep toen weg. Liep richting een pad dat je gemakkelijk over het hoofd kon zien als je het hier niet kende, maar waarvan hij wist dat daar ergens een meer lag waar hij zich even zou kunnen ontspannen om van de zandbank naar de vaste grond te komen.

Zodra hij zeker wist dat hij alleen was, begon hij te rennen, rennend om voor zijn gedachten uit te blijven. Espe had hem gekalmeerd, ja inderdaad, maar daar was nu niets meer van te merken. Het zand glipte onder hem vandaan terwijl hij in alle macht probeerde er te blijven, smachtend naar het warme zand dat onder zijn poten stond. Zijn poten wisten de weg, zijn voeten brachten hem van de rotsgrond naar de bosgrond en zijn neus rook de verse geur van het water. Op het laatst zette hij zich af zodat hij met een sprong in het water terecht kwam. Even was hij onder water, voelde hij zich worden bewogen door het water en kwam vervolgens weer met zijn kop boven water. De duik had zijn verstand op nul gezet en hij voelde meteen een scherpe persoonlijkheid doordringen in zijn gedachten. Het was Lucifer die door de muur heen schoof en Pleoh liet hem toe. Je hebt Espe verwond. Het klonk heel beschuldigend. Lavinia heeft het niet gemerkt, maar ik zie het. Moet ik komen? Pleoh keek even met verbazing in de richting waar Espe zou moeten zijn. Ze had moeite gedaan om de wond niet door te laten komen. Dat had haar vast nog meer energie gekost. Nee. Blijf maar bij haar. De connectie werd stil, maar Lucifer was er nog steeds. Ik kom er zelf wel uit Lucifer. Lucifer verliet zijn gedachten en Pleoh trok de muur tussen hen op zodat Lucifer niet nog een keer ongerust binnen kon komen. Hij.. hij kwam er zelf wel uit. Dat hoopte hij van alle macht.

Haar lach was betoverend en als hij niet al onder haar betovering stond dan was dat nu wel gebeurd, maar hij wist ook manieren waarop hij haar terug kon pakken. Zachtjes streelden zijn lippen haar hals en beet hij lichtjes in haar oorlel. Ze kreunde licht, maar het was voor hem voldoende om door te gaan, om te weten dat ze het heerlijk vond wat hij deed. Niet dat ze hem niet onmiddellijk terugpakte voor wat hij had gedaan, tuurlijk deed ze dat, maar hij hield daarvan. Haar speelse blikken en woorden lieten hem even verbaasd opkijken, maar hij gaf haar antwoord op zijn eigen manier en keek haar daarbij diep in haar ogen. Het was niet voor het eerst dat hij haar zo bij zich had, maar het was wel een van de eerste keren waarvan hij vrijwel zeker wist dat ze verder zouden gaan dan de laatste keer en hij wilde voorzichtig zijn. Althans dat was hij van plan totdat hij haar woorden hoorde. Ze zou het bijna niet verdienen dat hij voorzichtig met haar zou zijn, maar ondanks haar stoere praat was ze nog steeds zo onschuldig als een pasgeboren lam. Maar ze was wel zijn pasgeboren lam en hij liet haar de wereld verkennen, zou haar de richting aanwijzen, maar ze zou zelf op haar pootjes moeten leren staan. Al vond hij het super om haar te plagen en hij was niet van plan dat ooit te stoppen hoe ervaren ze ook zou worden. Langzaam streelde hij haar gezicht en sprak een van zijn grootste vragen uit waar deels misschien een angst inlag. Alsof hij nog steeds bang was dat hij haar kwijt zou raken en niet langer deel van haar leven uit zou maken. Het leek haar ook te verbazen dat hij die vraag stelde en haar antwoord liet zijn hart smelten waardoor hij haar gepassioneerd zoende en haar hand greep als in een poging om haar nooit meer los te laten. Hij wist niet hoe het kon dat ze zo lang door konden gaan zonder echt adem te halen en hij kreeg het gevoel alsof hij ook alles voor de eerste keer deed, want dat was ook zo. Dit was de eerste keer waarbij hij zoveel van iemand hield dat hij haar eeuwig zou willen plezieren. Het duurde echter niet lang voordat Lavinia had besloten dat het wel iets verder mocht gaan dan dit en hij liet haar haar gang gaan waarbij hij zijn buikspieren aanspande toen ze er met haar vingertoppen overheen gleed. Het was alsof een godin hem aanraakte en een rilling ging door zijn hele lichaam heen. Zijn verlangen naar haar werd nog steeds groter en hij keek haar strak aan. Maar in die strakke blik zou ze zijn liefde en zijn verlangen naar haar kunnen zien. Even keek hij haar slechts aan, de woorden die ze sprak braken de laatste restjes van zijn masker en hij kuste haar teder, bang dat ze zou breken als hij meer zou doen en duwde de stof van de jurk aan de kant zodat hij langs haar schouder met zijn lippen naar beneden kon gaan en drukte op haar huid allemaal kleine kusjes. Hij stopte even bij haar schouder en kuste de lichte krassen die hij daar zag. Terwijl hij toekeek zag hij hoe ze zichtbaarder werden en zocht in gedachten Pleoh op. Voor de eerste keer liet Pleoh hem snel toe en terwijl hij zijn aandacht bij Lavinia hield, was hij ondertussen ook Pleoh aan het ondervragen. Hij was bezorgd over de tijger die haast niemand toeliet in zijn leven dus als er ook maar iets gebeurde dat verkeerd af zou lopen zou Lucifer hem beschermen. Maar Pleoh stuurde hem weg met de belofte dat hij zelf kalm zou worden en Lucifer ging terug. Zijn ene arm schoof hij onder haar rug en hij trok haar lichtjes omhoog om met zijn andere hand de knoopjes van de jurk aan de achterkant los te maken waarbij zijn mond terugdwaalde naar haar mond en er gretig bezit van nam. Hij zou haar nu niet meer laten gaan. Nooit zou ze nog van hem afkomen, niet dat ze dat zou willen. Hij bracht zijn mond even naar haar oor en glimlachte. ‘Ik heb nog een cadeautje voor je.’ Plaagde hij haar, want hij had het ineens over heel iets anders, maar daar zou ze niet zo snel achterkomen. ‘Na het ontbijt.’ Fluisterde hij en drukte een lichte kus op haar wang voordat hij de rest van de knoopjes los had en de jurk van haar afschoof.

Pleoh lag in het midden van het meer op een zandbank, een letterlijke zandbank en niet de zandbank van zijn gedachten. Hij was rustiger geworden en had nagedacht over de woorden die hij had gehoord in zijn herinnering van Lucy. Hij had alles gedaan om Espe te beschermen en dit was zijn oplossing geweest. Het was niet zijn bedoeling geweest om haar pijn te doen, maar het enige wat hij kon doen was het goedmaken en dan zou hij nu terug moeten. Hij sprong weer in het water en zwom naar de kant waar hij zich uitschudde. Met stevige en grote passen rende hij terug naar Espe, maar op het laatst twijfelde hij. Hij gromde al van verre om haar duidelijk te maken dat hij die kant op kwam en liep het laatste stuk langzaam op haar af. Lichtelijk zenuwachtig en hij ging iets voor haar zitten waarbij hij zijn blik op haar legde. ’Het spijt me. Ik wilde je geen pijn doen.’ Zijn neus bleef de geur van bloed opvangen en ging staan. ‘Vertrouw je me?’ Als ze hem zou vertrouwen dan zou hij haar meenemen naar het meer, zou hij haar wonden schoonwassen en zorgen dat de wonden dicht zouden gaan, maar dat kon alleen als ze hem vertrouwde.

Vanaf nu op eigen risico lezen. Wij waarschuwen iedereen hierbij en nu dat de volgende topics qua Lucifer en Lavinia misschien niet geschikt zijn voor de jongere lezers.

Espe was diep in gedachten verzonken zelf terwijl ze sprak. Ze dacht aan zoveel terwijl ze sprak. In haar ogen zag ze gewoon dat ze nog steeds pijn had maar Espe had nooit iets los gelaten over Marcius zelfs niet aan Lavinia. Ze zag de dode ogen nog voor haar. Zijn sneeuwwitte huid doordrenkt met bloed. Ze sloot even haar ogen en liet de wind met haar vacht spelen. Pleoh leek haar wel te observeren terwijl ze sprak. Zijn ogen waren op haar lichaam gezicht. Haar lijf was gespannen. Maar er was zoveel om na te denken. Nu ze hier was leken haar gedachtes wel los te komen. Alsof ze haar gedachtes niet langer vast kon houden. Ze had geprobeerd te vissen bij Pleoh. Om er achter te komen hoe hij in elkaar zat want je kon haar veel vertellen maar Espe wist gewoon dat ook hij gevoelens en gedachtes had. Maar Pleoh was heel moeilijk te doorgronden. Pleoh zou in haar stem hebben moeten gehoord dat ze er nog steeds verdriet om had. Maar Pleoh zou niet weten wat ze met hem had gedaan. Espe’s hart was ijs en ijs koud geweest en het vuurtje wat het haar ijskoude hart liet smelten had ze gedoofd. Ze zag Pleoh bewegen en zag zijn schaduw op haar af komen maar ze was niet snel genoeg. Pleoh had haar op haar rug gerold en had zijn klauwen in haar schouders gezet. Hij was zo gevaarlijk dichtbij dat ze zijn neus tegen die van haar voelde. Als ze geen trainingen had gehad zou ze doodsbang zijn geweest en janken van pijn maar ze gaf geen kick en hield haar gezicht strak om alsnog geen pijn af te geven aan Lavinia want die fout maakte ze niet nog een keer. En daarbij zou ze de romance tussen de twee verpesten en dat wilde ze absoluut niet. Het leek wel alsof hij haar bedreigde terwijl hij sprak. Ze gaf grommend antwoord maar hij zei niets. Hij reageerde er niet op. In zijn ogen zag je de woede en de pijn. Espe kon niet bewegen met haar poten anders had ze hem misschien wel uitgehaald maar eerlijk gezegd was ze verbaasd over zijn actie van nu. Pleoh ging van haar af, hij stamelde naar achter en liet zich vol verbazing neerzakken. Terwijl Espe weer overeind kwam en ging zitten keek ze hem aan. Ze kreeg medelijden met de tijger. Toch had ze duidelijk naar hem gegromd maar nu ze hem zo aan keek kreeg ze medelijden met hem. Wat was er met hem aan de hand? Waarom was hij zo woedend? Zo verbaasd? Er waren zoveel vragen over Pleoh. Toen hij naar zijn poten keek zag hij de rode substantie van Espe op zijn poten. Hij leek haar niet te durven aan kijken. Hij vroeg haar zelfs of hij iets bij haar had gedaan. Alsof hij verbaasd was dat hij haar pijn had gedaan. Alsof hij niet wist wat hij deed. Maar naarmate hij daar zo zat kreeg ze steeds meer het gevoel dat hij het niet zo had bedoeld en dat hij gewoon niet wist wat hij had gedaan. Het was een zacht aardige kant van Espe die naar boven kwam toen ze hem daar zo zag zitten. Ze stond langzaam en soepel op terwijl de kleine bloeddruppels op de grond vielen. Ze liep rustig naar hem toe, ze zag de lichte angst in zijn ogen en Espe’s masker viel als sneeuw voor de zon. Ze draaide hem op zijn rug en ging boven hem hangen. Ze zetten haar poten op zijn borst zodat hij nog kon bewegen en als hij dat echt wilde weg kon komen. Kleine bloeddruppels vielen op zijn borst toen ze boven hem hing. Ze hield haar kop schuin toen ze hem aan keek. Ze vergaf hem voor zijn daden van enkele seconde geleden en Pleoh leek het haast wel raar te vinden. Ze keken elkaar recht aan, ze zag haar ogen reflecteren in de zijne. Ze zag hoe haar ogen veranderde in blauw. Maar als je goed keek zag je nog altijd nog lichte streepjes groen er door heen. Ze sprak hem toe op een vriendelijke toon. Pleoh kon haar alleen maar verbaasd aan kijken en ergens gaf haar dat genoegdoening. Espe veranderde in een witte Siberische tijgerin in een fractie van een seconde. Haar lichaamsbouw was groter geworden en haar vacht was deels wit geworden. Even leek Pleoh’s angst toe te nemen en sloot hij zijn ogen. Espe wachten gewoon rustig tot hij ze weer openen deed want ze liet hem hier niet achter. Toen hij zijn ogen weer openen deed leek hij meer gekalmeerd maar dat kon je nooit weten bij Pleoh. Hij was zo wispelturig, net als zij. Je wist van beide nooit wat je moest verwachten. Hij keek haar recht aan en hoe langer hij keek hoe intenser zijn blik in zijn ogen werd. Ze kwam steeds dichterbij en ze voelde hoe Pleohs poot op haar vacht terecht kwam. Even sloot ze haar ogen om te genieten van de kalme aanraking maar opende haar ogen al snel weer om in de zijne te kijken. Ze bleef rustig en kalm. Ze wilde niet dat hij angstig zou worden of nog meer in de verwarring werd gebracht en daarbij merkte ze gewoon dat Pleoh hier rustig van werd. Ze legde haar snuit even tegen die van hem. Ze legde haar kop tegen die van hem en spinde zachtjes. Haar staart zwiepte kalmpjes heen en weer terwijl ze haar kop tegen die van hem aan schuurde. Toen ze echter merkte wat ze aan het doen was trok ze zich langzaam terug. Ze zag nu pas echter dat Pleoh zijn ogen had gesloten maar toen ze helemaal van hem af was weer openende. Hij leek wel geamuseerd te zijn maar dat wist je nooit zeker van een tijger als Pleoh. Ze keek toe hoe hij op stond en even richting de zon keek. Haar hart leek even sneller te slaan toen hij op haar af liep. Alsof ze bang was op een negatieve reactie maar je zou dat niet aan haar kunnen zien. Ze hield haar emoties gewoon zo goed mogelijk verborgen. Ze moest toegeven dat ze nerveus was toen hij haar aan keek. Hij stond al snel voor haar en Espe zocht in zijn ogen naar een reactie. Hij liep langs haar heen en Espe wist niet hoe ze moest reageren. Ze stond op en volgde hem met haar ogen. Ze drukte haar ogen even dicht toen hij zijn tong over de wond voelde glijden maar liet niets horen. Ze opende al snel haar ogen weer in de hoop dat Pleoh niets door had gehad. Hij beet zachtjes in haar oor maar doordat hij naast haar stond kon ze hem niet echt recht aan kijken. Ze spon zachtjes, haast geluidloos. Zijn woorden leken echter dieper binnen te dringen dan dat ze misschien bedoeld waren. Ze was gevleid door zijn woorden en spinde iets luider dan wat ze net had gedaan. Ze voelde nog een laatste beet in haar oor en Espe keek hem na. Eerst wou ze hem achterna gaan maar ze besloot hem met rust te laten. Hij had dat wel nodig. Een zucht ontsnapte uit haar mond en ze liep weer terug naar de rand. Ze voelde hoe haar lichaam weer langzaam terug veranderde in haar echte gedaante en keek neer op de tortelduifjes. Ze ging de woorden nog eens na van Pleoh en fronste. Zou hij echt weten dat zij de dochter was van Lucy? En hoe kon hij dat dan weten. Ze stond daar rustig te kijken naar wat er gebeurde toen ze een brul hoorde via de wind. Espe sloot haar ogen. Nog nooit had ze haar moeders brul beantwoord. Nooit had ze echt afscheid van haar moeder genomen. Het enige wat ze had van Lucy was haar halsband. Ze keek naar de lucht terwijl haar ogen fonkelde. De lucht was strak blauw en het briesje vrolijkte haar echter op maar ze moest steeds aan Pleoh en haar moeder denken. Espe keek even naar de grond onder haar poten en toen ze haar kop weer oprichten naar de lucht gooide ze er een brul uit. Een brul die ze al jaren lang vast had gehouden. Ze zag hoe vogels opvlogen van bomen en Espe ging liggen. Ze sloot voor kort haar ogen tot dat ze iets hoorde.

‘Espe?’ Hoorde ze. Espe opende haar ogen en besefte dat ze niet meer op de rotsen lag. ‘Espe, waar zit je toch?’ Espe keek om zich heen. Alles was zo groot om haar heen. Ze keek naar haar poten die veel kleiner waren dan dat ze zich kon herinneren. ‘Liefje waar zit je nou?’ Hoorde ze van in de verte. Espe stond op en keek om zich heen. Ze kende deze plek maar al te goed, dit was haar ideale verstopplek die ze gebruikte voor verstoppertje of als ze haar trainingen wou ontwijken. Ze sloop de bosjes in en zag een zwarte panter om zich heen kijken. ‘Waar zit ze toch?’ mompelde de panter. Espe fronste. Mam? Nee, dat kon toch niet. De panter keek om zich heen en voor een moment kon Espe in de ogen kijken van de panter. Fel blauwe ogen die ongerust stonden. Espe’s staart zwiepte heen en weer. Het was Lucy. Ze sloop iets dichterbij en sprong uit de bosjes. Ze duwde Lucy omver en sprong boven op haar. Spinnend stond ze op Lucy’s borst. Lucy grinnikte. ‘Kleine dondersteen dat je er ben,’ Zei Lucy grinnikend. Lucy duwde Espe voorzichtig van haar af. Espe stond nu voor haar moeder. Lucy likte haar snuit liefdevol en scheurde haar kop tegen die van Espe aan. Espe spinde liefdevol. ‘Ik mis je mam,’ Zei Espe zachtjes. Lucy keek Espe liefdevol aan. ‘Ik ben altijd bij je, liefje.’ Zei Lucy liefdevol tegen haar dochter.

Ze hoorde een duidelijke grom, een grom die ze van verre al kon horen. Een grom die haar wekte. Ze haalde haar kop op en besefte dat ze haar ogen wel voor een erg lange tijd had gesloten. Maar Lavinia redden het prima met Lucifer en zij was alleen op de rotsen. Ze hoorde gewoon hoe Pleoh naar boven kwam ze bleef rustig liggen. Ze keek niet om naar Pleoh toen hij eindelijk boven was gekomen. Ze besefte dat ze tijdens haar dutje had gedraaid naar het midden van de rots. Misschien was dat maar beter ook. Ze legde haar kop weer neer op de grond en zag even Pleoh’s poten voor haar neus. Ze haalde haar kop op en keek Pleoh aan. Zijn vacht was nog lichtjes vochtig dus hij had duidelijk gezwommen. Ze zag hoe hij ging zitten en Espe keek hem gewoon afwachtend aan. Espe hield haar kop schuin toen hij zijn excuses aanbod. ‘Het is al goed, Pleoh.’ Zei Espe rustig. Ze zag hoe hij ging staan en Espe besloot om te gaan zitten. Zijn vraag of ze hem vertrouwde drong diep bij haar binnen. Er viel zelfs een kleine stilte tussen de twee. Espe keek naar de zon alsof ze op een antwoord wachten maar toen ze weer naar Pleoh keek knikte ze toch. Misschien had eerder het antwoord voor haar geweest maar ze was wel voor de charmes van de tijger gevallen alleen dat kreeg niet gelijk haar vertrouwen en haar vertrouwen hing ook niet af van Lucifer en Lavinia. Vertrouwen was iets wat je echter moest verdienen. Ze keek hem zwijgend aan waarna ze ging staan. ‘Ik vertrouw je zolang jij mij vertrouwd.’ Was haar antwoord. Ze cirkelde om hem heen en bleef voor zijn neus staan. Ze keek hem licht wantrouwend aan. Eerder verbaasd. ‘Hoe weet jij dat ik de dochter ben van Lucy?’ Vroeg ze met een lichtte frons terwijl ze heel haar kin even omhoog deed. Ze moest het weten! Ze ging voor hem zitten en keek hem doordringend aan.

[Dit stuk is niet geschikt voor jongere lezen. Lezen is op eigen risico! Wij zijn niet verantwoordelijk!!]

Lady Lavinia keek hem speels aan en zoende hem gepassioneerd. De zoen duurde heel voor haar gevoel heel kort maar in werkelijkheid was hij veel en veel langer. Ze had besloten dat ze wel iets verder konden gaan. Langzaam maakte ze de knopjes van zijn blouse openen terwijl ze hem zoende. Haar vingers gleden langs zijn aangespannen buik. Ze schoof zijn blouse van zijn schouders af en drukte daarna kleine kusjes op zijn schouders en nek waarna ze hem weer kuste op zijn lippen. Ze liet zich weer terug zakken op de grond en keek hem liefdevol aan. In haar ogen was een lichte uitdaging te zien. Ze verlangde naar hem. De woorden die ze sprak lieten de rest van zijn masker breken. Het gaf haar een gevoel van trots. Hij kuste haar teder en Lavinia voelde zijn verlangen in zijn kus. Hij duwde de stof weg bij haar schouders. Hij kwam dichterbij en Lavinia kon het niet laten om lichtjes te kreunen terwijl hij kleine kusjes op haar huid drukte. Zelf had ze de krassen die op haar schouders te zien waren niet gezien. En daarbij had ze er ook niets van gevoeld. Ze voelde zich op haar gemak bij Lucifer, geliefd en veilig. Niemand zou hen ooit wat kunnen maken en samen zouden ze heersen over de wereld. Ja, ze zouden de clan naar de top brengen samen. Haar ogen glansde terwijl ze hem aan keek. Lucifer schoof zijn arm onder haar rug en trok haar lichtjes omhoog. Ze voelde hoe hij de knopjes los maakte. Lucifers lippen raakte de hare weer terwijl hij knoopje voor knoopje los maakte. Even onderbrak hij de kus en keek hij haar aan. Ze zag hoe hij glimlachte en Lavinia keek hem verwachtingsvol aan. Toen ze hoorde dat hij een cadeautje voor haar had na het ontbijt keek ze hem even verbaasd aan omdat ze niet wist wat het moest zijn. Ze grinnikte en keek hem vervolgens aan met een brede glimlach. ‘Wat ben je toch een echte heer, Lucifer..’ Fluisterde ze liefjes tegen hem. Ze voelde de kus op haar wang en voelde hoe haar wang roder werd. De knoopjes gingen los en de jurk gleed langzaam van haar af. Lavinia keek hem grijnzend aan. Ze had enkel een zwarte onderbroek aan en een zwarte korset. Haar ogen twinkelde. ‘Denk je dat je het aan kan,’ Fluisterde ze speels. Ze kwam lichtjes overeind en kuste Lucifer in zijn nek en kuste vanaf daar langs zijn kaaklijn naar zijn lippen terwijl haar vingers de riem en knop openen maakte. Lavinia zou hier geen spijt van krijgen. Ze was er klaar voor. Ze schoof met haar vingertoppen de broek omlaag en keek hem breed grijnzend aan. Het was nu zijn keus of hij dit echt wou doen want zij was er klaar voor. Haar vingertoppen gleden plagend langs zijn onderbuik. Haar ogen stonden verwachtingsvol terwijl de wind met haar zwarte haren begon te spelen.

Lucifer kuste Lavinia teder op haar wang en grinnikte in zichzelf om haar reactie. Langzaam maakte hij de laatste knoopjes los en hielp Lavinia uit de jurk die ze had gedragen. Hij liet zijn ogen langzaam en genietend over haar lichaam gaan waarbij hij er voor zorgde dat het er niet oneerbiedig uitzag. ‘Je bent prachtig.’, fluisterde hij in haar oor en zag haar overeind komen om hem te kussen waarbij hij haar goed vasthield, maar liet doen wat ze wilde. Zij mocht bepalen hoe het zou lopen, hoe alles zou gaan, hij zou haar slechts begeleiden en naar haar hoogtepunt brengen. Dat was voor hem belangrijker dan alle dingen. Zolang zij het maar overleefde. Hij was gemaakt en geoefend voor dit moment en zou het zeker aankunnen wat anderen ook zouden zeggen. Hij zou haar het ultieme genot geven. Hij hielp haar waar het nodig was, maar maakte ondertussen de linten van het korset los en kuste ieder nieuw stukje huid dat hij tegen kwam. Voorzichtig legde hij haar terug op de zachte ondergrond en kuste even snel haar lippen waarna hij met zijn mond haar hele lichaam begon te verkennen en alles kuste wat hij op zijn pad tegen kwam. Van het puntje van haar neus tot aan haar zachte voetzolen, alles kuste hij en zijn handen streelden haar totdat ze begon te rillen van verlangen. Rustig ging hij op haar liggen en kuste teder haar mond.


…. Mensen mogen zelf bedenken wat er gebeurd zou kunnen zijn. Ik denk dat ze koekjes zijn gaan bakken. ….


Zacht streelde Lucifer de haren uit haar gezicht en trok de deken over hen heen zodat ze het niet koud zou krijgen. Lavinia was flauw gevallen nadat ze het hoogtepunt had bereikt en Lucifer wist uit ervaring dat dat had kunnen gebeuren. Hij hield haar in zijn armen en streelde zachtjes haar zij en heup tot over haar been, waar hij met zijn hand maar bij kon. Het duurde een paar minuutjes voordat hij weer beweging in haar voelde, maar doordat hij haar hoofd onder zijn hoofd had gelegd kon hij haar gezicht niet zien en wist hij niet of ze nou wel of niet weer bij kennis was gekomen. ‘Lavinia?’ zei hij fluisterend toen ze zijn naam noemde. ‘Hoe voel je je nu?’ Zijn stem klonk bezorgd en zijn armen licht gespannen geworden. Hij had haar lichtelijk pijn moeten doen doordat ze nog een maagd was geweest en daardoor kon het nu nog steeds erg pijn doen. Bovendien had ze vele spieren gebruikt die ze anders nooit zou gebruiken en dat kon ook nog wel eens pijn opleveren.

Pleoh had het eerste stuk snel gerend, maar daarna was hij zachter gaan lopen, want hij was bang voor de reactie van Espe. Hij was weggegaan en had haar achter gelaten, maar als hij was gebleven dan zou zelfs zij hebben gemerkt hoe ellendig hij zich van binnen voelde en hij wilde haar medelijden niet. Ze keek hem niet aan toen hij naar boven kwam, maar een blik op haar bracht hem goedkeuring. Ze was in het midden gaan liggen zodat ze niet gemakkelijk van de rotsen af kon vallen. Hij liep om haar heen totdat hij voor haar zat en keek naar haar. Hij bood zijn excuses aan en schraapte moeilijk met zijn keel. Het was voor hem net zoals voor Lavinia zeer lastig om te zeggen dat het hem speet, maar in zijn geval meer omdat hij het in dit geval ook echt meende. Toen ging hij staan en zag de bloedende wonden die hij met alle liefde wilde wassen. Hij wilde haar schoonmaken en voor de eerste keer verwarden die gevoelens hem niet. Hij kon de gevoelens wel hebben, maar dat betekende niet dat hij er iets mee hoefde te doen vooral als zij niet hetzelfde had. Hij vroeg haar of ze hem vertrouwde en het antwoord moest lang op zich wachten. De stilte werd zelfs ongemakkelijk, maar uiteindelijk knikte ze en zijn ogen lichten op en zijn staart ging zelfs iets in de lucht om zijn verbazing te uiten. Haar antwoord bedierf dat daarna weer en hij moest toch wel grinniken. Ze hield altijd de touwtjes in handen en dat kon hij haar niet kwalijk nemen. Ze liep een rondje om hem heen en hij keek haar verbaasd aan. Wat was er nu aan de hand? Wilde ze hem gaan bespringen of zo? Hij keek nog verbaasder bij de vraag die ze stelde. De dochter van Lucy? Hoe hij dat wist? Bedoelde ze soms.. ?? Nee, dat kon toch niet. ‘Als jij de dochter van Lucy bent, hoe kun je dan Lavinia's anima zijn?' Ze zou nu toch duidelijk moeten begrijpen dat hij nooit had geweten dat ze de dochter van Lucy was en dat ze het zelf had verteld. 'Laat maar zitten. Kom je.' Hij had gezien hoe ze had gekeken toen hij zijn vraag stelde en dat ze nu niet alleen verbaasd, maar waarschijnlijk ook boos op zichzelf zou zijn. Dat was de reden dat PLeoh er niet verder naar vroeg en haar met zijn kop lichtjes de goede kant op duwde. Even bleef hij staan, zijn eigen geest weer terug laten komen, want Lucifer kon de muur zelf niet meer ophouden en de aandrang die hij van die gek kreeg was bijna niet tegen te houden. Zijn stem was schor en erg hees toen hij opnieuw zijn kop tegen Espe's flank duwde en zei: 'Je vertrouwt me toch? Breng jezelf dan in beweging.' Hij rende weg en brulde even kort. 'Poes poes, kom dan.' gromde hij plagend haar kant op en maakte zich vervolgens uit de voeten. Het duurde dit keer niet zolang voordat hij bij het bos was, omdat hij dit keer niet zo wanhopig was en wachtte daar op Espe met een serieuze blik in zijn ogen. Zodra ze stopte, liep hij naar haar toe en legde zijn kop in haar nek. Hij spinde zacht, maar zijn ogen waren gericht op een panter die aan de andere kant van het bos zat en hen goed in de gaten hield. Als Espe niet zo druk aan het nadenken was geweest dan had ze het misschien zelf ook al wel opgemerkt, want het was niet alleen die panter die er zat, maar die panter zat er vooral *shock (als het mag, anders pas ik het aan)* omdat Espe zeer vruchtbaar was op het moment. Haar geur dreef mijlenver en hij had het zelf ook pas net opgemerkt doordat hij niet langer nadacht over zijn eigen gedachten. 'Blijf bij me?' vroeg hij zachtjes en gaf een snel likje over haar neus. Langzaam liep hij weer verder, zijn aandacht meer richtend op de panter die hen nakeek dan op Espe, maar zijn voeten wisten feilloos de weg te vinden. Hij bracht haar naar het water, maar lette niet op haar spanning. 'Kom.' Hij ging richting de rotsen en sprong via de rotsen heen en weer totdat ze bij het punt waren gekomen waar ze niet verder omhoog konden en het gras op deze kleine plek tussen de rotsen als een veilige haven was. Het water lag hier in een kleine plas voordat het verder stroomde naar beneden en je kon van boven nooit worden aangevallen door een normaal roofdier dus het was een veilige plek, een plek waar hij kon zijn zonder dat er iets zou gebeuren en waar haast niemand hem zou kunnen vinden. 'Ga liggen en sluit je ogen.' Pleoh keek Espe aan met een blik van vertrouwen, hij zou haar niets aandoen. De zon viel precies op haar, alsog het haar had gezocht en haar vacht weerkaatste het licht waardoor hij rustig achter haar kon gaan liggen en zijn hoofd op haar hals kon leggen. Hij spinde zacht en sloot zijn ogen. 'Er is niets om bang voor te zijn.' gromde hij zacht en voor het eerst voelde hij zich compleet tevreden. Hij wachtte net zolang totdat hij zeker wist dat alle spanning uit haar was verdwenen en stond toen op. Hij drukte zijn neus nog even lichtjes tegen haar wang die omhoog lag en liep vervolgens naar het water en ging in het water liggen. De zon was zo warm dat hij afkoeling nodig had en hij wist dat Espe dat nog erger moest hebben door haar zwarte vacht, maar er was hier geen enkele schaduw te bekennen. Zijn kop lag gewoon op de kant en hij keek naar haar. Het water was hooguit 50 centimeter diep en het was alleen voor de verkoeling, maar hij keek haar alleen geduldig aan. 'Espe. Kom hier. Geniet samen met mij van de verkoeling.' Hij wist dat het wat gebiedend klonk, maar ze had een duwtje in de rug nodig en die gaf hij haar. 'Je kunt je kop gewoon op mijn nek leggen als je dat wilt en ik ben hier de hele tijd voor je.' Zijn ogen waren warm en hij liet zich genietend iets verder naar beneden zakken zodat Espe met gemak op zijn poten kon liggen en tegen hem aan zodat ze niet alleen in het water was. 'Het water doet niet alleen pijn kleintje.' plaagde hij haar zacht, maar wist dat hij ergens iets had aangeraakt dat haar zou overtuigen. Nu was het gewoon wachten op haar.

Het was best raar. Ze waren allang getrouwd en ze was nog puur en rein. Dit kwam door de drukte. Een drukte die Lucifer meteen weg had gehaald van haar voordat ze ook maar op een huwelijksreis konden gaan. Dat zouden ze dan later doen hadden ze gezegd. Maar hij was nu koning en hij had zou zijn taken en zij had de hare. Het was alleen jammer dat hij de ceremonie niet had gezien maar dat vergaf ze hem wel. Ze voelde de kus op haar wang en voelde deze gloeien. Haar ogen twinkelde en het onschuldige kwam naar boven. Lucifer grinnikte om haar reactie. Lucifer hielp haar uit de jurk en bekeek genietend haar lichaam. Ze voelde haar blos iets roder worden. Ze wist nog goed dat hij haar jurk had uitgedaan. Ook toen had hij haar prachtig genoemd. Het enige verschil was dat ze nu een korset aan had en toen had ze een zelfgemaakt hemdje aan. Ze wist alle aanrakingen nog goed van Lucifer. Zijn stem was toen erg hees geweest. Hij had haar tegen de boom aan gedrukt en haar net zolang gekust totdat ze zich had overgeven om vervolgens af te koelen in het meer. Een meer die hier nog aardig dichtbij was. Ze had die besjes toen vervloekt maar ze was er nu blij mee dat ze had gegeten. Espe was toen op het begin niet de liefste geweest. Ze had hen verlamd en Lucifer had het toen moeilijk gehad maar ook daardoor waren ze dichterbij elkaar gekomen. Ze was overeind gekomen en kuste hem vanaf zijn nek naar zijn kaaklijn naar zijn mond. Haar kusjes waren zacht en teder geweest. Ze kuste hem gepassioneerd op zijn mond en liet haar tong voorzichtig naar binnen glijden en zoende hem zoals ze dat de eerste keer had gedaan. Lucifer hield haar goed vast maar hij maakte de linten van het korset wel los in de tussen tijd. Lucifer verbrak de zoen en kuste alle nieuwe stukjes huid die hij tegen kwam. Ze werd zachtjes terug gelegd en Lucifer kuste alles wat hij tegen kwam vanaf het puntje van haar neus toen haar voeten. Ze begonnen te rillen van verlangen en kon haar kreunen niet langer onderdrukken. Langzaam kwam hij weer terug naar boven en kuste teder haar mond. Het liefdesspel voerde hen verder weg.

- De koekjes waren ondertussen al verbrand toen ik dit schreef en dus absoluut niet lekker –

Ze voelde Lucifer haar haren zachtjes uit haar gezicht strelen en de dekens over hen heen had getrokken. Lavinia was flauwgevallen. Een kleine traan was te zien in haar ooghoek maar dat was de enige traan die uit haar ogen zou ontsnappen. Ze voelden zijn armen om haar heen en voelden hoe hij haar been streelde. Het voelden fijn. Ze had vaak gedroomd over dit moment sinds het moment dat hij haar tegen een boom had gedrukt. Ze had nooit kunnen dromen dat ze samen zouden kunnen zijn en blijven. Maar Lucifer had haar iets geven dat niemand anders haar kon geven en andersom was dit het zelfden. Haar puurheid was weg. Maar er was iets bijzonders gebeurd. Iets wat Lucifer nooit had kunnen uiten bij andere vrouwen. Dit omdat hij wilden dat deze vrouw nooit zou kunnen verlaten enkel en alleen al om dit feit. Het feit dat ze misschien ouders werden. Maar dit was nog wel de vraag. Aangezien Lavinia het systeem had van haar moeder. En de kans dat het kind geboren zou worden met een Anima was klein aangezien Lavinia zelf ook was geboren met een dode Anima. Het duurde een paar minuten voordat ze rilde en er weer beweging kwam in haar lichaam. Ze voelde zijn hoofd drukken op die van haar maar hij kon niet zien dat ze wakker werd. Ze had haar ogen nog lichtjes dicht. ‘Lucifer, droom ik?’ fluisterde ze. ‘Lavinia?’ fluisterde Lucifer zachtjes. Lavinia liet een tevreden zucht horen. ‘Hoe voel je je nu?’ vroeg hij vervolgens zachtjes. Haar hand gleed naar die van hem en pakte deze zachtjes vast. ‘Bevrijd en gelukkig…’ Zei ze kalm. ‘’Een pijnlijke herinnering die geen beide ooit zou kunnen vergeten..’’ Vervolgde ze vervolgens met haar mondhoeken lichtjes opgetrokken.

Espe lag heerlijk op de rotsen en was in slaap gevallen. Ze had haar moeder gezien die haar had toegefluisterd met fijne herinneringen. Haar moeder zou altijd bij haar blijven maar Espe wist dat allang al. Espe was in de tijden dat ze voor het eerst in Claps kwam veranderd in een gevaarlijk dier. Het dier die de meeste vreesde door haar genade slag en haar toorn. Een toorn die ze had van Lucy. Ze zag nog toe hoe haar moeder streed tegen de anima’s. Haar laatste strijd. Espe kon niets doen als welp maar ze was nu sterker geworden dan ooit. Zelfs Pleoh had het door gehad. De gevaarlijke panter die genoeg gevoelens had gekregen voor de tijger om hem aan te kunnen en hem nog lief te hebben. De eerste ontmoeting tussen Espe en Pleoh liep niet goed maar hoe meer ze bij elkaar waren hoe meer gevoelens er kwamen. Maar Espe wist dat ze het niet mocht toegeven en ze wist ook dat Pleoh te verward was om ook maar iets met haar te beginnen. Maar wat zouden Lavinia en Lucifer van hen vinden? Espe schudden haar hoofd. Ze had die eigenwijze tijger niet nodig om gelukkig te worden. Ze had hem niet nodig om voor zichzelf te zorgen. Ze was daarvoor te trots en te koppig.

Ze had een grom gehoord en het duurde niet lang of Pleoh was in zicht. Hij liep om haar heen en Espe deed even haar kop omhoog om deze daarna weer neer te leggen. Hij ging voor haar zitten en toen hij excuses aanbood zei ze dat het al goed was. Toen hij ging staan besloot ze om zelf te gaan zitten. Pleoh vroeg of ze hem vertrouwden en het bleef langer stil dan dat het geweest had moeten zijn. Het was zelf ongemakkelijk stil maar Espe dacht gewoon rustig na. Toen ze zei dat ze hem vertrouwde leek hij haast wel verbaasd om haar reactie. Zijn staart ging omhoog en Espe keek heel even weg. Ze stond op en liep een paar rondjes om hem heen terwijl hij haar verbaasd aan keek. Ze vroeg hoe hij het wist dat ze de dochter was van Lucy en Pleoh had haar zo verbaasd aangekeken dat Espe begon te twijfelen of hij wel iets wist over haar en haar moeder. ‘Als jij de dochter van Lucy bent, hoe kun je dan Lavinia's anima zijn?' Espe keek hem verbaasd aan. Wist hij het dan toch niet maar hij zei net. Hoe was dat mogelijk. Had ze het verkeerd ingeschat? Hoe kon ze zo stom zijn! 'Laat maar zitten. Kom je.' Om die reactie was ze wel opgelucht maar ze was hem nog steeds een verklaring schuldig. Espe voelde iets vaags van Lavinia af, iets wat leek op pijn maar tevens ook op genot. Ze werd er gek van. Door dit gedrag begon ze nog lekker te ruiken ook. Verdorrie! Pleoh duwde zijn kop tegen haar flanken omdat ze bleef staan en zei met een schorre hezen stem: 'Je vertrouwt me toch? Breng jezelf dan in beweging.' Die woorden lieten haar weer bij kennis komen en keek Pleoh aan die weg rende. Door zijn volgende woorden moest ze lichtjes grijnzen. ‘Wacht maar totdat het poesje een keertje pakt, Pleoh..’ Zei ze haast charmant maar moest het gedrag die over kwam van Lavinia onderdrukken. Pleoh rende vooruit maar door haar geuren begon ze ook andere aan te trekken. Ze rende hem achterna en zag hoe Pleoh op haar stond te wachten met een serieuze blik in zijn ogen. Ze stopte een paar meter van hem vandaan en Pleoh liep naar haar toe. Hij legde zijn kop in haar nek. Ze spinde zacht en letten op het gespin van Pleoh. Ze had wel door dat er een panter aan de overkant stond maar probeerde daar geen aandacht op te richten. 'Blijf bij me?' vroeg hij zachtjes en gaf een snel likje over haar neus. Espe had als mens vast gebloosd of gegiecheld maar dat kon ze niet. Ze liep hem langzaam achterna. Haar heupen wiegde terwijl ze liep. Haar passen waren elegant. Haar geur dreef mijlenver en het water zou de geur wel iets minder ver brengen. Pleoh zou zich wel in kunnen houden toch? Vast wel. Ze ging Pleoh achterna over de rotsen en ging liggen op het stukje gras. Ze was wat gespannen door het water. Espe hield niet van water. Haar pantervorm hield er absoluut niet van. Ze sloot haar ogen zoals Pleoh had gezegd. 'Er is niets om bang voor te zijn.' gromde hij zacht. Espe spinden uiteindelijk tevreden toen hij zijn kop op haar nek had gelegd. Een tijger en een panter het moest vast een raar gezicht zijn. Ze grinnikte zachtjes daarom. Hij stond na een tijdje op en drukte zijn neus tegen haar wang aan en Espe deed haar ogen weer open. Vervolgens liep hij naar het water maar ondanks het warm was zou ze het water niet vrijwillig in willen. Ze zag zich weer als welp in een ton. Pleoh bleef geduldig haar kant op kijken. 'Espe. Kom hier. Geniet samen met mij van de verkoeling.' Espe keek hem aan alsof hij iets heel geks had gezegd. Ze schudde haar kop heftig van nee en ging weer liggen. Maar ze bleef wel naar Pleoh kijken. 'Je kunt je kop gewoon op mijn nek leggen als je dat wilt en ik ben hier de hele tijd voor je.' Espe schudde haar kop nogmaals. Echt niet! Pleoh ging zo liggen zodat zijn tegen hem aan kon gaan liggen en haar kop op zijn poten kon leggen. 'Het water doet niet alleen pijn kleintje.' plaagde hij haar zacht. Espe keek hem boos aan maar stond uiteindelijk toch op. ‘’Ik kom al,’’ mompelde ze. Ze liep naar het water toe en bleef er even in staren maar ze hoorde iets dichterbij komen. Ze trok haar kop omhoog. Maar waar zij vandaan was gekomen kwam deze vreemdeling niet vandaan. Hij kwam van de andere kant en Espe keek de andere vreemde panter aan. De panter was hier voor maar voor één doel en dat was voor Espe. Espe gromde laag maar de panter kwam gewoon op haar af alsof ze een prooidier was. Hij probeerde indruk om haar te maken met zijn krachtige uitstraling. Hij liep achter haar langs en Espe draaide mee. De panter duwde tegen haar aan met zijn kop en Espe haalde eerst uit maar kreeg nog een duw. Ze stapte achteruit en keek Pleoh aan. Ze zetten haar eerste stap in het water nood gedwongen door de panter. Angst was te zien in de ogen van Espe toen haar voet ergens weg schoof en ze naar beneden keek naar het diepe. ‘Je hoeft niet bang te zijn, ik doe alleen want de natuur mij verteld.’ Zei de panter sluw. Espe gromde laag. Panter van de Caelos Clan. ‘Ik weet dat je het wil, anders rook je niet zo lekker, ga met me mee.’ Hij deed nog een stap dichterbij. Espe stapte naar achteren voor het laatste maar de rots verschoof onder haar voeten vandaan en haar achterpoten zwikte weg. Haar voorpoten klauwde naar de rotsen en ze bleef vast houden. De panter stond voor haar met een brede vage grijns op zijn smoelwerk en beet in Espe’s nek. Espe keek naar Pleoh en vervolgens naar de panter. Ze sloeg haar klauw naar hem uit waardoor ze los liet met één poot. De panter droeg al haar gewicht en scheurde een stuk vel van haar nek waarna ze naar beneden viel. Ze sloeg een brul uit waarna ze in het water viel op haar rug en zonk naar de bodem. Haar ogen gingen openen en stonden vol paniek. Ze maaide om haar heen om naar boven te komen maar in haar paniek hapte ze naar lucht en slokte allemaal water binnen. Ze zag licht boven zich en probeerde naar boven te komen. Ze begon langzaam te stikken. Ze wist met één poot boven te komen voordat ze zich begaf en haar ogen sloot.