Lady Catharina Romantica del sanque alta. Ja, dat was ze, maar zo voelde ze zich niet. De Firetree was opgelost en ze had met Sam gesproken, maar er waren ook andere dingen gebeurd. Dingen waar ze niet over wilde praten en daarom was ze hiernaartoe gegaan. Naar Babylon. Ze had het nog steeds moeten bekijken en inspecteren en nu was ze het ook echt van plan geweest. Dat was de reden dat ze weg was gegaan. Catharina zuchtte. Hoevaak ze het ook tegen zichzelf probeerde te zeggen, ze wist wat de echte reden was geweest. Ze was gevlucht. Voor Tempus, voor de boom Allerzielen en voor haar clan. Ze moest weer even alleen zijn en eigenlijk wilde ze het liefst ooit Duwan weer tegenkomen. Hij wist bijna precies wat er in haar omging zonder dat ze veel hoefde te vertellen, maar het punt was dat ze hem juist wel veel vertelde. Ze had het gevoel dat ze hem alles kon vertellen en ze wist niet waarom. Eros stopte in een keer en sloeg zijn hoofd op en neer en steigerde een klein beetje. Catharina werd uit haar gedachten geschud en ze keek naar de plaats waar hij onbedoeld naartoe wees terwijl ze hem geruststelde. Er kwamen een heleboel priesters aan en hij bedoelde dat ze aan de kant moesten gaan. Alle mensen gingen voor de priesters aan de kant en bogen voor hen. Catharina stuurde Eros een klein straatje in en stopte daar om naar de stoet te kijken. Ze stond in de schaduw en ieder die haar normaal meteen zou herkennen zou nu een extra keer moeten kijken om haar te kunnen zien. Ze had Eros zwart geverfd om haar zelf niet te hoeven verraden. Eros droeg een simpel setje en zij had een simpele jurk aan die hier bij de laagste klasse van mensen hoorde en van haar gezicht was alleen haar zwaar opgemaakte ogen te zien. Verder droeg ze een bruine aan de onderkant gerafelde mantel terwijl haar kinderen in zwarte manteltjes waren verpakt en bij haar borst hingen. Haar pijlenkoker hing verstopt onder de mantel en haar pijlenkoker om de andere schouder zoveel mogelijk verborgen. De anima’s hingen in speciale draagzakken aan het zadel van Eros en in de schaduw stond ze te wachten totdat ze door mocht gaan. Helaas had ze niet het geluk dat ze ongezien bleef en stopten de priesters en eentje maakte zich van hen los om naar haar toe te komen. Iedereen ging gehoorzaam voor ze aan de kant. Misschien kwam dat ook doordat hij werd bijgestaan door twee van de beste krijgerskorps van Babylon. Het was een jonge jongen zo te zien. ‘Waarom ben je hier in de schaduw als het je taak is om voor ons te buigen? Zo te zien hoor jij nu de straten schoon te maken. Stijg af onderkruipsel en doe wat je hoort te doen.’ Eros hier zijn hoofd hoog bij de beledigende toon die werd gebruikt tegen de Domina. Catharina legde even haar hand op Eros’ hals om hem gerust te stellen en daarna richtte ze haar blik in de blik van de jongeman. Hij was waarschijnlijk 16 en kwam duidelijk van een welgestelde familie. Meerdere priesters kwamen nu hun kant op en Catharina liet Eros knielen zodat ze af kon stappen. Ze liep op de jongen af en werd tegen gehouden door de bewakers. Ze keek hen even aan en stak haar hand bezwarend op dat ze niets zou doen en tot haar verbazing werd ze door een van de oudere priesters doorgelaten. Ze liep op de jongen af en haalde langzaam toen ze voor hem stond haar gezichtsbedekking naar beneden. ‘Ik ben hier niet het onderkruipsel en ik heb geen idee waar jij een priester van denkt te zijn, maar het is de macht die je aantrekt. Durf me niet te zeggen dat dat niet zo is. Je hoort iedereen met respect te behandelen en ik denk dat je dat nog wel wordt verteld wanneer je terug bent waar je vandaan kwam.’, zei ze zachtjes in zijn oor waarna ze richting een oudere priester liep en voor hem boog waarbij haar handen de tweeling beschermend tegen zich aandrukte. Haar gezichtsbedekking was al weer op de plaats. Zodra ze opstond, was de jonge priester achter haar gaan staan en haalde nu een mes naar voren die hij tegen haar keel drukte. ‘Je mag helemaal niet zo tegen mij spreken smerig onderkruipsel. Ik ga je hier en nu laten zien dat je zoiets niet mag zeggen.’ Cath keek om haar heen en hoorde hoe Eros dichterbij kwam. Hij haalde de priester weg, maar al snel zaten zij twee nu in een lastig parket waarbij ze zouden moeten vechten. Cath pakte haar boog met een snelle beweging. Klaar om zichzelf te verdedigen als het nodig was. Ze zou nog niet vertellen wie ze was en waarom ze hier was en waarom ze het niet zouden durven om haar aan te vallen.

-Iedereen is welkom, maar het fijnst is als diegene eerst de situatie op kan lossen zonder dat Cath zich bekend hoeft te maken. Denk eraan dat ze niet te herkennen is.

Soms wilde ze dat er minder kwaad was. Dat mensen minder pijn werden gedaan, gewoon dat het leven allemaal een stuk mooier was. Alleen zonder het slechte zouden de mensen niet ervaren wat het goede was. Ze voelde weer hoe haar aandacht werd getrokken door iemand die hulp nodig had. Deze persoon leek alles zelf op te willen lossen en wilde daarom ook niet om hulp roepen. Iets in Elina zei dat ze toch te hulp moest schieten. Op de een of andere manier wist ze precies wat ze moest doen.

Ze maakte haar gezicht op. Normaal gesproken was ze neutraal of heel licht opgemaakt, maar nu donkere randen. Haar vlecht ging uit, ze kamde het en maakte het bovenop haar hoofd vast. Over haar hoofd ging een pruik. Ze trok een donkere jurk aan. Donkere kleuren, ze ziet het als duisternis, als somberheid, zo is zij niet, maar niemand mocht haar herkennen. In ieder geval niet in het begin. Over haar jurk ging een zwarte cape. De capuchon deed ze op. Ze pakte alle spullen die ze nodig had. Een zwaard, een pijl en boog, een wondermiddel voor wonden, verband en ze ging op weg. Onderweg zou ze een paard tegen komen, daar zorgden de bomen voor. Een goed en sterk paard dat haar zou beschermen. Daar ging ze, op weg voor de nodige hulp.

Ze minderde vaart. In de verte zag ze haar bestemming. Mensen stonden om iemand heen. Hoe dichterbij ze kwam, hoe duidelijker het beeld werd. Een priester had een mes vast, hij was jong en leek redelijk sterk. Zijn mes leunde op iemands nek. Ze luisterde naar de stem in haar hoofd. Het was de persoon onder het mes die om hulp riep. Elina zag hoe de vrouw zich probeerde te beheersen, tenminste het leek alsof ze dat probeerde. Er kwam een paard aan, hij hielp de vrouw. Hij zorgde ervoor dat de vrouw los kwam. Al snel stonden zij met z’n tweeën midden in de kring, omringd door alle priesters. Wat wilde ze van die vrouw? Konden ze haar niet met rust laten.

Op een iets rustiger tempo ging Elina op haar paard verder, ze moest niet meer heel veel meter. Ze koos eerst voor de moeilijke weg, maar wel met de minst gewonden. ‘Ik kom jullie waarschuwen. De hoofdpriester heeft mij gestuurd. Jullie weten allemaal dat je niet zomaar mag doden. Onschuldige mensen moeten jullie met rust laten. Wat heeft deze vrouw gedaan dat jullie haar zo behandelen?’ Ondanks dat ze haar misschien verdacht zouden vinden met haar cape, ze hield haar capuchon op. ‘Ik heb een brief van jullie hoofdpriester.’ Elina hoopte dat de vrouw zo slim was om alvast op haar paard te klimmen. Zelf had ze haar zwaard al gepakt. Daar kwam de eerste al aangelopen. ‘Dat moeten wij zeker geloven, laat maar eens zien wat je hebt, laat maar eens zien.’ Kippenvel kreeg ze, de rillingen van de stem alleen al. Een zware lage stem en dan ook al zo’n breed lichaam. Ze overhandigde haar zelf gemaakte brief. Spanning gierde door haar lichaam, maar ze wist zich te beheersen.‘Je neemt ons in de maling. Onze hoofdpriester zou de brief namelijk bestempelen met zijn ring.’ Elina keek snel naar de vrouw, het was maar kort. Ze hoopte dat de vrouw had gezien dat ze keek. Snel nam ze actie, ze stak haar zwaard in de man die voor haar stond, het moesten er twee worden voordat hij echt viel. Nu had ze twee keuzes. Ze kon samen met de vrouw vluchten. Zo snel mogelijk met hun paarden er van door gaan. Of ze konden alle mannen uitschakelen. Dat laatste kostte misschien wel levens, maar het zorgde ervoor dat ze iets langer veilig waren. Alleen over hoelang hebben we het dan?! Ze keek op zij om te kijken wat de vrouw deed.

Babylon. Een godvergeten oord als je het aan Athios zou vragen. Hij reed rustig te paard door de straten van de woestijnstad. Aramis liep naast hem. Athios had zich in typische nomadenkleren gewrongen en zag er nu uit als een strijdlustige bedoeïde in plaats van hemzelf. Ararmis droeg een blauwe stempel op zijn voorhoofd. Het Egyptische teken van reinheid, iets waar de Babyloniërs ook respect voor hadden, de Egyptenaren hadden hun regio immers ook lang geregeerd onder Thoetmosis III en Athios wist dat. Nu kwam hij aan bij de grote Isthar-poort: de poort van de god Marduk, een draak, die Babylon beschermde. 'Ik hoop dat je me niet verraad, Marduk.' murmelde hij tegen de schildering van de drakengod op de poort. Athios reed langs vele tempeltjes, sommige groter dan de ander, dit bewees maar weer eens het grote religiegevoel van de Babyloniërs. Gelukkig kon Athios uitstekend Babylonisch, en ook Egyptisch, dus zijn oudhedenstudie wierp dus eindelijk zijn vruchten af. 'Zijne Hogepriester Quashonq is in aantocht, kniel allen!' kondigde een man in een wit gewaad, een priester aan. Athios deed wat hem opgedragen werd en ook Aramis knielde door zijn voorpoten. In een grote stoet kwam de hogepriester met zijn Anima, een kleine draak, aanlopen. De man was geheel kaalgeschoren en kleedde zich in een wit gewaad. Zijn ogen waren omlijst met een soort Baylonisch/Egyptisch oogpotlood, zoals de priesters in die landen droegen. Het was gedaan met houtskool, en iedere man hier die houtskool om de ogen had, had in ieder geval wel enige macht. Toen de stoet verder liep stond de bevolking ook weer op en dus Athios ook. Hij liep achter de massa aan. Totdat ze stopten bij een andere groep. Een vrouw was omringd door priesters en een andere vrouw hielp haar, en niet zomaar een: Elina! Ze was ook vermomd maar hij herkende haar. Athios verstijfde. Wat deed Elina hier? Dit land was gevaarlijk, maar dan ook echt gevaarlijk. Één belediging, wat soms alleen maar een blik was, kon al de dood betekenen, voor een man, hoe erg zou het dan wel niet voor vrouwen zijn? Te bedenken dat dit een van de meest vrouwonvriendelijke landen was. Hier hadden vrouwen geen hoge titels. Zelfs de koning's harem was eigenlijk allemaal van de straat en alleen wat verfraaid met sieraden. Athios stapte naar voren om te kijken wat er nou precies gaande was. Hij zou Elina nog niet benaderen, dan zou hij geen kans meer hebben om haar en de andere vrouw te helpen. Gelukkig kon Elina hem zo niet herkennen waardoor hij zelf kon beslissen wanneer hij zich aan haar bekend maakte. 'O Quashonq, opperpriester van Babylon, wilt u een oordeel vellen over deze verraadsters?' vroeg een priester nederig. De opperpriester knikte en keek met gespleten ogen naar de twee vrouwen. Hij zou binnen enkele seconden hard optreden. Razendsnel greep Athios in: 'Quashonq, o grote opperpriester, deze vrouwen zijn net als ikzelf afstammelingen van Thoetmosis III de grote van Egypte. We hadden natuurlijk een aanvraag moeten doen op een vrije doorgang, maar de farao heeft het de laatste dagen erg druk met oorlog en financiën, daarom vraag ik uw toestemming bij deze.' zei Athios vliegensvlug in correct Babylonisch. De hogepriester was verbaasd en knikte langzaam. 'Ik wil wel 10 zilverlingen en 10 goudstukken voor jullie doorgang, anders zal ik jullie allemaal alsnog exceuteren!' dreigde de priester nors. Athios gaf 10 goudstukken en 2 zilverlingen, meer kon hij niet kwijt, daarom keek hij naar Elina en de andere vrouw, hopend dat zij nog 8 zilverlinen hadden, anders waren ze verdoemd. De hogepriester grijnsde gemeen terwijl hij de vrouwen ook aankeek, het genot van de executies was al in zijn ogen af te lezen.

Catharina was niet van pan geweest om problemen te veroorzaken, maar ze was gesnapt door een van de priesters die blijkbaar zijn pas verworven macht wilde uittesten en haar een geschikt doel vond. Maar zij had haar nederigheid niet vol kunnen houden. Ze kon veel en soms ook nog best goed acteren, maar dit was een van de keren geweest dat ze het niet vol kon houden. Misschien omdat ze zich niet lekker voelde of doordat de brief in haar zak haast door haar heen leek te branden. De reden dat ze weg was gegaan en dat ze zich niet haarzelf voelde. Ze voelde zich verraden door degene van wie ze het meest had gehouden. Nu moest ze echter haar aandacht richten op de situatie die hier was ontstaan door haar eigen dommigheid. Haar aandacht ging naar de vrouw die eraan kwam en ze glimlachte onder haar masker terwijl ze met twinkelende ogen naar de vrouw keek. Elina kon zich nog zo goed vermommen als iemand van haar clan begon te praten of iets in haar richting deed dan had ze meteen door dat diegene bij haar clan hoorde. Zodra alle priesters stonden te luisteren naar wat Elina begon te vertellen en ze zei dat ze een brief bij zich had van de hogepriester, was ze kalm naar Eros gelopen terwijl haar ogen iedereen in de gaten hielden. Eros knielde zodat ze op kon stappen en tegelijkertijd de priesters en de strijders in de gaten kon houden. Het was niets voor haar om zich te laten helpen bij iets dat ze zelf had veroorzaakt, maar de hulp was wel zeer welkom geweest. Op het moment dat Elina echter een priester neerstak, legde ze een pijl aan en schoot de man die haar aan wilde vallen recht in zijn hart waarna ze weer rustig op Eros zat. Eros was echter niet meer zo rustig. Hij voelde zich bedreigd en dan vooral dat Catharina bedreigd was en hij stond op de plaats te dansen om meteen aan te kunnen vallen als dat nodig zou zijn. Het was echter niet nodig, want in een keer knielden alle mensen behalve Elina en zij voor een man die eraan kwam en bij hen halt hield. Haar ogen knepen samen bij het zien van de man die hier zoveel angst veroorzaakte en die ervoor zorgde dat vrouwen alles deden wat een man zei. Ze hadden totaal geen rechten voor zichzelf en konden dan ook niets doen zonder dat ze de toestemming van een man hadden gekregen. En als je een man met meer macht tegen kwam en die gaf je een ander bevel dan deed je dat ook al kreeg je dan klappen van de eerste man omdat je niet naar hem hebt geluisterd. Het was allemaal oneerlijk, maar zij zou er zo niets aan kunnen doen. Niet zo in het publiek althans. Haar aandacht ging van de hogepriester naar de man die tegen hem sprak en daarna reed ze naar voren. Ze drukte haar hielen zachtjes in de buik van Eros en met nog steeds haar boog in de aanslag reed ze langzaam naar voren om richting de hogepriester te rijden. Ze werd echter niet doorgelaten door de bewakers omdat ze haar wapen nog steeds in de aanslag had en met een ingehouden zucht legde ze die weer om haar schouder heen. Ze had aan dit simpele zadel geen zadelknop zitten en haar schouder was de enige plek waar die anders veilig zou zitten. Haar hand ging naar achteren waar ze de buidel met geld had en ze haalde een volle buidel tevoorschijn. Ze haalde de zilverlingen eruit en gooide ze met een achteloos gebaar naar de hogepriester. Nu die man had gezegd dat ze afstammelingen waren van een faraoh had ze wel het recht om zich een beetje arrogant en verheven te gedragen. Daarna werd ze doorgelaten en dreef ze Eros in de richting van de man terwijl ze even achterom keek om te zien of Elina haar ook volgde. Ze moest oppassen dat ze niet iets ondoordachts zei, want dan zou Elina haar meteen doorhebben en dat was niet de bedoeling. Ze zou onbekend blijven en als ze moest praten een andere stem opzetten en Eros zou al helemaal niet mogen gaan praten. Ze had echter wel het geluk dat Elina de anima’s van haar kinderen nooit had gezien en haar kinderen maar heel even snel en daar zou ze haar waarschijnlijk ook niet aan herkennen. Ze knikte de man lichtjes toe en vervolgde daarna haar weg. De knik was dank genoeg geweest en nu spoorde ze Eros aan om verder te gaan. Ze moesten nog bij een oude vriend op bezoek gaan. Iemand die ook al dood hoorde te zijn, maar blijkbaar iedereen had getart door gewoon te blijven leven. Ze was er achter gekomen doordat de brief door hem was gestuurd vanuit Babylon. En dus was ze hiernaartoe gekomen. Die man had lang genoeg geleefd en haar leven vergald en nu was de tijd dat ze hem naar de andere wereld zou helpen tenzij hij nog bruikbare informatie bezat.

Een redder in nood? Elina hoopte in ieder geval dat de man dat was. Niet veel later werd er om geld gevraagd. 'Ik wil wel 10 zilverlingen en 10 goudstukken voor jullie doorgang, anders zal ik jullie allemaal alsnog executeren!’ werd er geroepen. Alsof het niets was! Elina dacht aan vroeger. Zij werd in de steek gelaten en had geen geld gehad. Alles heeft ze zelf moeten verdienen, zelf moeten krijgen. Ze wil niet meer denken aan toen. Elina herinnert zich een avond. Ze wilde even gezelligheid, niet alleen zijn in haar huis. Toen is ze naar een café gegaan, normaal komt ze daar nooit, maar toen wel. Het was haar wel bevallen. Athios had ze daar leren kennen, haar eerste echte serieuze liefde. Nog steeds heeft Elina gevoelens voor Athios, nog steeds verliefd. Hij luisterde tenminste naar haar. Hij was een van de weinige die respect voor haar had, haar waardeerde en lief had. Wees eerlijk, wie had haar nu lief? Precies, het zijn er maar weinig.

Het geld werd geboden, de man gaf een groot deel. De vrouw gaf het andere deel. Beseften ze wel over hoeveel ze het hadden? Elina vond het niet waard, het geld voor hier doorheen te komen. Voordat de vrouw het geld gaf, wilde Elina zichzelf overleveren. De vrouwen werden in dit gebied onderschat. Ze werden misbruikt. Mensen deden alles met de vrouwen, maakt niet uit wat hun mening was. Het woord respect kwam waarschijnlijk niet in hun woordenboek voor. Ze vond het geld echt teveel. Elina wilde niet dat deze man en vrouw wat overkwam, het was haar taak in haar leven: te zorgen voor de mensen om haar heen. Wat de mannen met haar zouden doen, ze wilde het niet weten. Al dacht ze dat zij haar niet zomaar gingen doden. Ze zouden haar mishandelen, bont en blauw schoppen en slaan. Misschien wel zo erg dat ze enorme wonden kreeg. Misschien moest ze, zonder dat ze het wilde en toestemming gaf, wel met mannen naar bed gaan. Daar waren de vrouwen toch alleen goed voor? Ze waren goed voor schoonmaken, koken en kinderen baren. Dat was hun enige doel. Onzin, maar welke man luisterde nou naar een vrouw? Deze tijd was het heel normaal dat de vrouwen onderaan stonden. Vergis je niet, vrouwen kunnen slimmer zijn dan mannen. Ze zijn meer dan alleen de huisvrouw, bediende en moeder. Toch had ze het over voor die twee mensen. Iets in haar zei dat ze hen moest helpen, dat zij hen moest beschermen.

De vrouw had betaald voordat Elina iets kon zeggen. Ze keek hoe de vrouw zich uit de groep verwijderde en om keek naar haar. Wilde ze dat zij haar volgde of wilde ze dat ze bij de man bleef. Elina voelde de stress opkomen. Wat was haar doel nu? Ze moest helpen, heeft ook geholpen, maar heeft ze wel genoeg geholpen? Paniek, haar hoofd vol met waanzin. Wat dachten die mensen wel, dat zij alleen kwam helpen en dat zij alle narigheid maar moest oplossen? Elina praatte tegen zichzelf: ‘Je bent het niet waard Elina, geef je niet zomaar aan een wildvreemde, laat je leven niet verwoesten. Als mensen je in het verleden in de steek hebben gelaten, je pijn hebben gedaan en meerdere malen hebben gekwetst, betekend niet dat je zelf echt zo slecht bent. Het betekend dan niet dat jij jezelf moet gaan haten. Denk aan Athios, hij had je toch lief om wie je was? Je liet jezelf zien en iemand heeft bewezen dat mensen van je kunnen houden, geef je leven niet. Het geld is immers al betaald.’

Elina besloot om naar de stem te luisteren. Toch leek het alsof ze had gefaald, alsof zij hier meer invloed op kon hebben, alsof zij meer moest doen. De eerst volgende keer dat er zoiets zou gebeuren, dan kon ze altijd nog haar leven laten verwoesten. Ze kon altijd nog haar leven geven, maar nu niet, ze was er niet klaar voor. Waar ze al helemaal niet aan moest denken, was zwanger worden van een man die ze niet kende, die ze niet lief had. Misschien werd ze zo erg misbruikt dat ze niet eens wist als ze zwanger werd, van wie het kind was. Nee, het was oké zo.

Het paard bracht haar naar de man. Ze was van plan om te overleggen met hem. Moest ze de vrouw volgen of niet?!

De hogepriester kreeg zijn geld en grijnsde. 'Oké, dat was het geld dat jullie me verschuldigd zijn om in mijn buurt te komen. Een vrije doorgang voor jullie is echter niet mogelijk. Zelfs niet voor de farao's afstammelingen. Jullie hadden het moeten aanvragen, luie draken!' mopperde de hogepriester terwijl hij zijn hand omhoog stak. Athios wist wat de man van plan was. Niet veel later richtte hij zijn hand recht naar voren, alsof een muurtje omviel. Hij wees naar de vrouw die er vandoor wilde gaan. 'Dit is Babylon, niet vrouwenstad!' zei de hogepriester nors terwijl soldaten de vrouw en haar paard omsingelden met getrokken speren, als ze vooruitdraafde zou het arme paard worden gespiest, maar ook bij links en rechts zou hetzelfde gebeuren en tja, achter haar stond Quashonq met zijn lijfwachten. 'Trouwens meneer, wie zegt dat VROUWELIJKE afstammelingen van de farao hier hoger aanzien hebben dan normale vrouwen? U, tja, u bent misschien wel een verre troonopvolger, dus u krijgt ons aanzien, maar hun twee? Nee. Ik kan veel verdienen aan hen, ook aan dat paard trouwens.' legde de man geniepig uit. De zon weerkaatste op het kale hoofd van de man. 'Breng de vrouwen naar Marduks tempel, alleen de almachtige Marduk kan beslissen wat te doen met ongehoorzame reizigers. Breng de man naar het stamcafé en zet hem onder bewaking.' commandeerde de kale priester. Er kwam woede in Athios op. Hij had tranen in zijn ogen gehad toen hij Elina in haarzelf hoorde praten, dus dit lot wilde hij Elina, maar ook de andere vrouw besparen. Ze zouden hoogstwaarschijnlijk de opperpriester's persoonlijke speeltjes worden in de tempel of ze zouden geofferd worden, of erger nog gemarteld. Dit kon hij niet over zich heen laten gaan. Hij trok razendsnel zijn zwaard en zette zijn zwaard onder de hogepriester's keel, die niet verwacht had dat Athios hem wat zou doen en dus geen manschappen tussen hen had staan. 'U laat de twee vrouwen en mij gaan en ik zal u in leven houden. Doet u dat niet, tja, dan zou u willen dat u nooit geboren was.' eiste hij. 'Wie bent u nou echt?' fluisterde de hogepriester zenuwachtig. 'Uw grootste nachtmerrie en nakomer van gerechtigheid.' fluisterde hij in de hogepriester's oor. Hij vond het eigenlijk best wel leuk om te zeggen. De hogepriester verstijfde en staarde hulpeloos voor zich uit. 'Goed dan. Soldaten, priesters van Marduk, burgers van Babylon, ga hier weg en blijf weg tot deze gekke mensen de stad uit zijn. En meneer de farao-afstammeling: ga zo snel weg uit deze stad.' zei de man knarstandend. Athios liet de man los en gooide hem in het zand. De massa deed wat hen gezegd werd. Snel klom Athios weer op zijn paard en trok Elina achterop. Aramis kwam weer in het embleem. 'Kom op, we gaan hier weg.' zei hij tegen de onbekende vrouw. En enkele seconden later, verwijderde hij een stuk doek dat zijn mond bedekt had. Nu kon Elina zien dat hij het was. 'Goedemiddag Lady Elina.' glimlachte hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

:Anima Tell:

Brennan suisde door de straten van Babylon, gevolgd door Talos, rennend van blijdschap en de rijkdom die ze een paar dagen geleden gekregen hadden van een priester in een tempel die Marduk heette. In de koude bergen van de Snowy Alpines hadden ze stof gevonden, en worderbaarlijk was het stof een van de zeven verloren beelden die aan de voet van het beeld van de Farao stonden. Wonder bij wonder hadden zij het stof gevonden en het beeld teruggebracht naar de tempel. De Farao's waren dankbaar geweest en hadden hen er ook rijkelijk voor betaald. Brennan wist diep in zich dat het geld nooit gelukkig maakte, maar het was wel verdomde handig. Hij duwde zijn tulband met een zelfgeslepen edelsteen wat verder op zijn hoofd. Door dit geren was hij afgezakt en een beetje uit de plooi geraakt, maar dat maakte niets uit. Als deze wegviel zou hij nog duizenden andere tulbanden kunnen kopen.
Hij stuitte op een groep mensen, en keek om zich heen wie het waren. Hij zag twee bekenden, de twee mensen uit de bar in Claps. Ze hadden blijkbaar problemen, want de heer stond te zwaaien met zijn zwaard, tegen de priesters en enkele andere mannen. Ze waren allen gewapend en gevaarlijk. Brennan keek naar het meisje, waarschijnlijk de vrouw van de man, en een onbekende vrouw met een zwarte schimmel.
Brennan beende zich een weg door de massa, een keek in de ogen van een van de priesters. ''Wat zijn deze mensen'', wierp hij de priester toe, terwijl hij eerbiedig boog, en zijn hand op een zakje stof hield, waarin nog een heilig relikwie zat, die hij nog niet had afgegeven. Hij wou ze graag als vriend houden en laten denken dat hij en Talos hen hielp met het uitbreiden van hun sacrament.
''Sta mij toe mijn heer, ik heb mensen nodig die mij helpen op mijn land. En deze mensen verdienen die straf. Ze de rotsen uit het zand halen, en de graanzaadjes met de hand planten. Ik zal voor deze mensen betalen, aanziend dat het fortuin naar uw heilige sacrament gaat.'' Brennan liet de priester het stof zien, en legde er nog een aantal gouden munten bij, en boog toen diep, toen de priester knikte. Hij vroeg de bewakers mee te lopen naar een groot stuk land, dat werd omringt door kleine populieren.
Brennan knikte en sprak nog wat tegen de bewaker. ''Straks is dit hele lap land van mij'', loog hij trots toen hij naar de boze mensen keek die tegen hun zin mee waren gelopen naar het land. Brennan knikte naar de bewakers, en ze verlieten het stuk land, dat eigenlijk helemaal niet van hen was. Hij had ze mooi te pakken gehad, en de priesters zouden ook nog denken dat hij hen had geholpen.
Uit de verte zag hij Talos zich een baan maken door de bewakers. ''Brennan, wat heb je nu weer gedaan'', zei Talos toen hij naar de mensen keek die daar op elkaar stonden. Brennan glimlachte tevreden naar de verbaasde blik van Talos. ''Dat weet je best''

Catharina had Eros aangespoord om weg te gaan en Elina zo snel mogelijk zo ver mogelijk achter haar te laten. Het was niet de bedoeling dat Elina haar gevoelens zou lezen, want dan zou ze weten dat er iets aan de hand was met haar en zou ze misschien wel denken dat ze haar kende. Dat kon Catharina niet hebben. Als bekend werd dat zij hier was dan zou de Meester al zijn gevlucht voordat ze tijd zou hebben om hem te zoeken. Helaas was het echter zo dat ze werd tegengehouden door een groep soldaten en omdat Eros in een keer moest stoppen en zich wilde verdedigen tegen de soldaten die in een keer om hem heen, steigerde hij hoog en boog zijn hoofd gevaarlijk in een krul. Catharina was boos en draaide haar hoofd even scherp naar achteren om de hogepriester een blik van woede te sturen waarna ze Eros suste en ervoor zorgde dat hij de soldaten niet aan zou gaan vallen.
Ze had echter ook de belediging gehoord die haar totaal woedend maakte en haar deed denken aan de keren dat ze niets te zeggen had gehad omdat ze maar een vrouw was en daarmee was de kous af geweest. Het had geduurd totdat ze clanleidster van de Caelos was geworden voordat ze dat beetje respect kreeg waar ze naar had verlangd. Eindelijk had ze ook haar mening kunnen geven over belangrijke kwesties zonder dat haar raar werd aangekeken en haar beslissing niet werd geaccepteerd. En doordat de Quashong die opmerkingen maakte, kwam de woede van toen bijna weer helemaal terug.
:Anima Tell:
Eros keek inspecterend naar de speren die op hem waren gericht. Hij wist dat hij zo niet gemakkelijk zich eruit kon redden en dat als hij het echt wilde bereiken, hij zichzelf verschillende wonden zou geven die hij zich nu niet kon veroorloven. Hij was vooral berekenend alles aan het analyseren toen hij voelde hoe de woede van Cath groter werd en ze hem met haar benen de commando's gaf. Hij luisterde zoals gewoonlijk meteen en draaide zich op zijn achterbenen om. Nu stond hij richting Quashong gericht. Niet doen Catharina. Je brengt ons alleen nog maar meer in de problemen. Eros liet zijn hoofd iets zakken om duidelijk te maken dat hij gehoorzaamde aan wat er zou gaan gebeuren en niet meer verder zou vechten. Zijn hoofd schoot even later weer omhoog toen de man begon te praten en de hogepriester bedreigde. De speren die eerst op hem waren gericht werden weggehaald en hij kon niets anders dan zijn trotse houding weer aannemen.

Het was Catharina die verbaasd was om wat de man had gedaan. Zij had dit niet verwacht en was van plan geweest om een pijl te pakken en aan te leggen zodat ze de man neer had kunnen schieten. Ze had dan misschien wel haar andere kant gedood, maar dat betekende niet dat ze niet kil kon zijn en als iets in de weg zat, ze het uit de weg kon ruimen zonder spijt te voelen. Ze wist ook wel waardoor het kwam. Catharina voelde dat ze in de aanwezigheid van de Meester was en dat ze daardoor verder van de boom Allerzielen en haar innerlijk was dan niet normaal. Nu zou ze echter mee moeten spelen om hier weg te komen en Catharina reed met de man en Elina mee naar het stuk plan waar ze door de bewakers naartoe werden gebracht. Ze wist dat ze de jongen die hen ook gedeeltelijk had gered ergens van kende, maar het was pas totdat ze Talos zag dat ze wist waar ze hem van kende. Talos was toen Babylon werd gesticht helemaal gek geworden, maar nu volgde ze hen gehoorzaam en wachtte in stilte af. [/font]

Talos keek op naar Brennan, die op een of andere manier een groep mensen bijeen had gebracht. Mensen die eerst onder dreiging werden gehouden. Talos keek naar Brennan. ''Wat heb je gedaan met het stof Brennan'' Talos keek hem streng aan en wierp hem een gedeelde boze blik toe.

:Anima Tell:

Brennan zag de boze blik, maar kon er niet warm of koud van worden.
''Ik heb ze van de priester gekocht. In ruil voor het stof, en twee gouden munten. Niet te geloven hoeveel mensen hier kostten''
Brennan keek naar het rode gezicht van Talos, en knikte geruststellend naar de mensen.''Wel, wat doen jullie allen hier in dit land. Het is hier zo gevaarlijk als wat.''

Talos kookte iets, maar was ook snel weer afgekoeld. Het bloed dat eerst kookte doordat Brennan het stof zomaar weg had gegeven koelde toen hij zich bedacht dat dit nog wel in zijn voordeel kon werken. Hij knikte Brennan toe. Tegelijk voelde hij de ogen van de vrouw op het paard in zijn rug branden. Hij voelde een vreemde soort van herkenning. Een bedreigende soort. Hij voelde naar zijn zwaard dat aan de riem van zijn jas bungelde. Het was er nog.
Als de vrouw een verkeerde beweging zou maken.
Toen viel hem wat op. Een of twee witte haren staken uit het vacht van het paard. Het leek alsof het paard in een modderbad had gelegen en zo vies was geworden, net als de vrouw. Of het was een masker.
Talos keek bedenkelijk naar de vrouw, en voelde steeds die vreemde herkenning in hem.

:Anima Tell:
Brennan keek tevreden. Talos was niet in woede uitgebarsten en deze mensen waren veilig. ''Met geld is alles op te lossen hier, lijkt het. Maar nogmaals, wat doen jullie hier en waar komen jullie vandaan. Ik herken u heer en mevrouw van die avond in de Aestas Taverne. Ik begrijp niet waarom u hier bent, enwel op dit uur.''
''Wel, jullie zullen wel honger hebben, laten we met zijn allen eerst wat gaan eten. We hebben meer dan genoeg mee, en krijgen het allemaal toch niet op. Dus het is beter dat het wordt opgegeten, dan dat het bederft''. Brennan spreidde enkele kleden en legde wat eten klaar. ''Talos zorg jij voor hout''

Met tegenzin deed Talos wat hem opgedragen werd. Hij sprokkelde wat hout en oude graanhalmen bij elkaar. Dat was hier niet moeilijk te vinden. Hij voelde dat hij werd aangekeken door de vrouw met het smerige paard, letterlijk een schimmel.
Hij legde de stapel neer, en maakte vuur uit een vuursteen.
Vervolgens ging hij zitten naast de anderen, die zwijgend op de kleden waren gaan zitten. Waarom zei niemand iets....

Die man die had wel veel lef. Hij kwam tenminste op voor haar en de andere vrouw, wie was die vreemde? Stom dat Elina niet had stilgestaan bij het zien van Aramis, ze had hem niet herkend. Achterop het paard, Aramis verdween in het embleem van de cape. Toen begonnen de belletjes al te rinkelen. Niet veel later werden haar vermoedens bevestigd. Athios was het. Haar hart ging tekeer. Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte zichzelf tegen hem aan. Vreugde, blij om Athios en dat hij haar had gered! Ze wilde nog dichterbij hem komen, maar ze had zich al helemaal vastgeklemd. Ook was Elina bang dat ze hem, als ze nog steviger vast zou pakken, zou pijn doen.

Helaas kwam er een man met zijn anima alles verstoren. Ze had hen gezien in het café, volgens Elina wilden zij hen wel volgen. Ze vertrouwde hen alleen voor geen meter. Toen ze hen dus herkende, verwachtte ze niet veel goeds. Inderdaad, het was niet veel goeds. De priesters werden omgekocht door de anima van de man uit het café. Overgeleverd aan. Boosheid, maar zoveel angst. Wat ging er gebeuren? Zouden zij en de vrouw toch misbruikt worden? Wat zouden ze dan met Athios doen? Of was hij toch van de goede partij? Waar was ze nu toch weer beland?!

Niet veel later leek het toch alsof de man het goed met hen voor had. Met z’n allen gingen ze eten, ze zaten op een kleed. Elina zocht de hand van Athios. Even, als een soort van bemoediging. Ze dacht dat de man Athios en de andere vrouw niet had herkend. Zij waren immers goed vermomd. Elina daar in tegen, zij had zichzelf al verraden. Daarom besloot ze ook dat zij het woord moest nemen.

‘Aardig van u dat we mee mochten eten.’ Elina wist niet of ze kon eten. Dit alles had gezorgd voor redelijk wat spanning en onder spanning kan ze niet echt goed eten. ‘Ik kwam hier om te helpen, net als deze man hier. De vrouw werd bedreigd door de priesters. Wat een gebied hier ook, laat ons vrouwen ook eens wat macht krijgen. Ik walg van mensen die denken dat ze alle macht van de wereld hebben en dat alles is toegestaan. Macht is trouwens niet het goede woord, maar vrouwen mogen weleens respect krijgen.’ Dat laatste kwam er fel uit. Hij mocht gerust haar mening weten en ze deinsde er ook niet voor terug. Dit was Elina. Met haar viel niet te spotten. ‘Wie bent u en wat doet u hier? Wat heeft u nu eigenlijk gedaan en wat bent u met ons van plan?’

:Anima Tell:

Brennan keek de vrouw aan toen ze begon te praatten. Ze bedankte voor het eten en vertelde wat er allemaal gebeurd was. Brennan keek gekweld toe en knikte instemmend bij de woorden die de vrouw zei.
Toen heerste er een korte stilte en uiteindelijk kwam het hoge woord eruit. Wie bent u en wat doet u hier? Wat heeft u nu eigenlijk gedaan en wat bent u met ons van plan?’
Brennan slikte zijn hap brood door en keek haar aan. ''Ik ben Brennan en dat is Talos'', hij wees gebiedend naar zijn wederhelft, en vertelde hem gelijk dat hij moest blijven zitten, toen hij aanstalten maakte om weg te gaan. ''We zijn hier naar Babylon gekomen om het stof terug te brengen naar de tempel van de priesters. We zijn Dustseekers en zoeken naar het stof, brengen het terug, en soms voor een goede en schappelijke prijs'' Brennan nam tevreden een hap van het frisse brood en dacht over de goede deal die ze hadden gesloten met de priesters. ''Tja en we waren net weer opweg naar de tempel om ons laatste handeltje stof weg te brengen naar de priesters, en toen kwamen jullie in het visier. Omdat we wisten dat jullie niet hier vandaan kwamen, maar uit Claps, konden we niet aanzien dat jullie straks de putten onder de tempel moeten schoonmaken. En dat is een vies vuil werkje''

Talos at zwijgend zijn brood. Hij keek niemand aan, behalve het geruite kleed op de grond. Hij voelde zich nog steeds bekeken door de vrouw op het paard. Hij wist gewoon dat hij haar kende, maar waarvan. Iedereen die hij ooit had ontmoet ging hij na.
Maar waar had hij voor het laatst een paard gezien, die zwart en wit is. Hij had geen flauw idee.

Athios kon niet geloven dat de jongeman, middenin de stad wou gaan 'picknicken'. Het was in eerste instantie hier veel te gevaarlijk en ze moesten van de hogepriester zo snel mogelijk de stad uit. 'Luister eens jongeman, dat je wil picknicken, prima, maar dat kan niet hier. Het is hier gevaarlijk, binnen deze muren heerst dood en corruptie. Ga mee de stad uit, dan is het tijd om te eten. En dat is een bevel.' zei Athios plechtelijk. Hij had geen zin in een discussie dus moest hij maar gebruik maken van zijn 'macht' als Magisterium-senator om iedereen Babylon uit te krijgen. 'Daar! Daar zijn de vreemdelingen nog steeds! Ze vertrekken helemaal niet!' riep één van de priesters wijzend naar hen. Athios was met stomheid geslagen. Hij hielp Elina weer op Maximus en liet Aramis het embleem uit komen. Die ging met zijn kop onder de jongeman en zijn Anima door zodat ze op zijn rug terecht kwamen. 'Aramis, wil jij zo vriendelijk zijn deze twee mee te nemen?' vroeg Athios met een lachje. De stier knipoogde en begon al vooruit te hobbelen. Athios gaf ook Maximus de sporen. 'Mijn naan is Lord Athios, trouwens. Senator van het Magisterium.' vertelde hij de man en zijn Anima, zodat ze wel móesten luisteren, omdat hij kon zien dat ze Dustseekers waren en Dustseekers moesten gehoorzamen aan het Magisterium. Ook al zou Athios soms willen dat hij geen senator was of zelfs geen edelman, maar een normale burger. Met een vaart reed hij onder de poort door, de vlaktes op.

Catharina was de anderen achterna gegaan omdat ze geen andere keuze had gehad, maar ze voelde zich wel zo veilig bij Elina en Lord Athios. Ze had wel eens van hem gehoord en hem af en toe gezien als ze langs was gegaan bij Tempus voor besprekingen omtremt de wereld van Dust. Ze kende hem echter niet goed en ze wist dat als Tempus naar haar op zoek was, Lord Athios vele manieren zou kennen om snel met hem in contact te komen en hem te vertellen waar ze was en wat ze deed. Dat was echter misschien ook een reden waarom ze weg zou moeten gaan. Maar diep in haarzelf wist ze dat ze misschien al snel zou worden ontdekt om wie ze echt was. Haar ogen waren vaak gericht op Talos en haar handen lagen dicht bij haar boog om meteen zichzelf te kunnen verdedigen als dat nodig zou zijn.



Maar ze stapte eerst af en ging bij de rest op de kleden zitten. Ze keek de rest niet aan toen ze de zwarte draagzakken waarin haar kinderen zaten losmaakte door de gespen snel los te trekken. Ze bevrijdde ieder van hen lichtjes uit hun zwarte omgeving en glimlachte toen ze de gezichtjes zag van Ramona en Luca. Ze werden door het licht in een keer wakker en begonnen nu om zich heen te kijken. Catharina voelde zich nog niet veilig genoeg om ze totaal los te laten en ze hun eigen omgeving te laten ontdekken, maar alsnog hadden ze zo wat te zien. Er kwam een hartelijke zachte lach uit haar mond toen ze zag hoe Luca haar argwanend aankeek. Alsof hij niet kon geloven dat hij naar zijn moeder keek, maar het geluid dat ze voortbracht leek hem weer gerust te stellen. Ze pakte een stuk brood en knikte naar Brennan als dank waarna ze even vluchtig haar blik naar Talos liet schieten om hem in de gaten te kunnen houden. Ze at het brood echter niet zelf op, maar gooide het naar achteren waar Eros een dankbaar geluid liet horen voordat hij begon op te eten.



Eros voelde zich niet fijn onder de zwarte verf die hij droeg. Hij wist waarom Cath het had gedaan, maar dat betekende nog niet dat hij het fijn vond. Het kriebelde nogal en hij had al zijn zelfbeheersing nodig om niet zichzelf te gaan krabben. Hij genoot daarnaast wel van de rust die hij even kreeg en at rustig het brood op dat hem werd toegegooid. De rust duurde echter niet lang en de priesters kwamen weer dichterbij. Eros kwam dichterbij en draaide zich om toen Catharina op hem afrende. 'Eros. Stop.', hoorde hij Cath zo zacht mogelijk zeggen. Hij luisterde, maar snapte eerst niet waarom hij moest stoppen totdat hij dacht aan het zadel dat hij droeg. Dit was een zadel zonder zadelknop waardoor Cath zich er minder goed op kon slingeren. Als ze de kinderen niet had gehad dan had ze het nog wel geprobeerd, maar nu bestond de kans dat ze een van de kinderen veel pijn zou doen en dan zou ze het altijd laten. Eros wachtte totdat ze half zat voordat hij de anderen achterna ging.



Ze konden gelukkig de meeste mensen ontwijken en kwamen allen ongedeerd buiten de stad waar ze vaart konden minderen en eindelijk een plaats zouden kunnen vinden om rustig te zitten. Ze nam Eros terug tot een rustig tempo zodat ze de rest goed konden zien, maar tegelijkertijd haar kinderen kon toezingen. Ramona was ondertussen gaan huilen en daardoor had Luca haar meteen gevolgd. Nu was ze zachtjes gaan zingen zodat ze rustiger zou worden. Catharina hield zelf ontzettend van zingen, maar ze kende het ook van haar moeder. Die zong haar altijd dingen voor en samen hadden ze vaak genoeg om de piano gestaan om liederen te oefenen.



Na een paar minuten vond Lord Athios blijkbaar veilig genoeg om te stoppen en zij steeg dan ook af waarbij ze nu zelf een groot kleed tevoorschijn pakte. Het kleed was bedoeld om hen allen 's avonds goed warm te houden, want de nachten werden hier in Babylon erg koud. Terwijl ze het kleed neerlegde viel er een bol draad uit wat ze niet doorhad. De bol met diamantstof rolde over de grond heen, maar haar aandacht was er niet opgericht. Ze legde haar kinderen op het kleed en ontdeed ze van hun zwarte pakjes. Terwijl ze bij hen ging zitten, gebaarde ze even naar de rest dat ze ook konden gaan zitten. Ze keek even op toen de twee anima's erbij werden gezet en haar ogen twinkelden bij het zien van haar kinderen. Ze ging helemaal in hen op en schrok dan ook toen haar aandacht door iemand anders werd getrokken.



-Flut, ik weet het, maar een ding. Ze wil niet graag haar bol draad verliezen. Als je haar boos wil krijgen dan moet je dat meenemen wanneer ze het ziet.

:Anima Tell:

Brennan genoot van het verse brood, zelfs toen opeens de man, genaamd Lord Athios, begon te spreken. Hij vond het geen goed moment om te picknicken en keek steeds om zich heen. Brennan begreep het en knikte instemmend. ''Goed dan....'' hij was nog niet uitgesproken of de priesters kwamen er al weer aan. Zouden ze misschien hebben gezien dat het stof dat hij ze had gegeven zo nep was, en was misbruikt. Brennan lachde in zichzelf toen hij met een vliegensvlug gebaar de spullen inpakte. Het was eenvoudig het stof geweest van een aardappel die ze in de vorm van een beeldje hadden gesneden en het toen in stof hadden veranderd. De priesters dachten werkelijk dat het een beeldje was, en zegenden het nu, hahha. Gelukkig konden ze het niet veranderen in het beeldje, want dan zouden ze het kunnen zien.
Toen iedereen van het kleed af was rolde Brennan het kleed op, en stopte het onder een riem en rende achter de vrouw met het paard aan, en de anderen die haar volgden. Hij kon gelukkig goed rennen, maar kon desondanks het paard niet bijhouden. Hij zag de vrouw hobbelen over de wegen. Plots zag hij twee kleine hoofdjes uitkijken over een zak. Het waren kleine kinderen. Brennan schrok van het aanblik maar kon niet laten een glimlach te vertonen en te zwaaien naar de kleintjes. Ze waren wel heel erg schattig, bedacht Brennan zich.

Na een tijdje rennen kwam Talos uitgeput aan bij een open plek, waar de vrouw een kleed uitrolde. Talos keek haar argwanend aan, vooral toen hij van Brennan door had gekregen dat er twee baby'tje in een zak verborgen zaten.
Opeens voelde hij iets tegen zijn voet aanrollen. Het was een bol glimmend wol, dat bij het uitrollen van het kleed op de grond viel. Talos raapte het op, en bekeek het goed. Voorzichtig trok hij een loszittend vezeltje eraf, en stopte het in zijn zak.
Opeens voelde hij prikkende ogen van iemand in zijn rug. Blijkbaar hadden ze hem gespot met de bol in zijn hand.

Op het kleed keek ze iedereen eens aan. De man herkende ze inderdaad wel van het café. Die vrouw, tja, die had ook iets bekends. Zelf had ze al een sterk vermoeden, maar ze ging haar niet ontmaskeren. De vrouw moest het maar tegen haar vertellen. Elina was niet blind, maar soms moet je iemand niet dwars gaan zitten. Als iemand onherkenbaar wilde zijn, moest je dat vooral zo laten. Ze wachtte wel op het moment dat de vrouw het zelf zou vertellen. Dat haar anima eigenlijk wit was, begon je steeds beter te zien. Ze moest het haar vertellen. Ze schoof beetje bij beetje steeds dichter naar de vrouw, tot ze bij haar was. Ze fluisterde, niet hoorbaar voor de anderen, maar wel hoorbaar voor de vrouw. ‘Je paard is eigenlijk niet echt zwart, hè? Het begint steeds meer op te vallen. Is het niet een idee om te spelen alsof je je heel verdrietig voelt en dan verteld dat je paard ziek is? Misschien kan je hem in de tussentijd weer een beetje zwarter krijgen.’

Meer had ze niet te zeggen, meer kon ze ook niet zeggen. Ze moesten snel wegkomen, want de priesters kwamen er al weer aan. Elina vond het maar niets dat ze niet met rust werden gelaten. Voordat ze weggingen, ruimden ze snel alles op. Het kleed waar ze eerst op zaten, werd opgerold. Het brood werd weer weggestopt en ze zorgde dat ze er weer snel vandoor gingen. Elina ging weer bij Athios op het paard. Ze gingen op een redelijk hoog tempo op weg. Elina zat al een hele strategie te bedenken wat ze zouden kunnen doen als de priesters achter hun aan kwamen, als ze hen weer tegenkwamen. Dit was niet heel slim om te doen. Ze was vergeten om Athios vast te pakken, heel stevig zat ze niet. Ze voelde zich langzaam wegglijden, terwijl het in werkelijkheid heel snel ging. Niet veel later was Athios en de rest al een stuk verder en lag zij op de grond. Ze kermde van de pijn. Elina wist dat de priesters dichterbij kwamen. Hoe langer ze zou blijven liggen, hoe korter het duurde voordat ze werd gepakt door hen. Ze probeerde dus op te staan, maar haar been werkte niet mee. Haar rechter been leek een eigen wil te hebben en deed nog eens veel pijn ook. Hoe moest ze wegkomen?

Ze wilde beginnen met gewoon naar de zijkant van de weg te kruipen, te schuiven en haar been met zich mee slepend. Jammer genoeg was ze te laat, de voetstappen werden luider, ze hoorde de stemmen steeds duidelijker. Elina kon ze verstaan, ze zag hoe ze stil stonden bij haar. Ze kon geen kant op. Ruw werd ze omhoog getrokken. Ze hadden haar vast met een nogal sterke pijnlijke greep. Wat nu? Athios was niet eens meer te zien in de verte. Verdwenen, samen met de vrouw en Talos. Als ze eenmaal weer terug bij deze plek zouden zijn, was zij al lang met de priesters mee. Hadden zij haar al lang meegenomen. Ze moest dus zelf bedenken hoe ze eruit kwam.

:Anima Tell:
Elette vloog met iedereen mee. Zelf was ze minder aan het nadenken dan Elina. Dat betekende niet dat zij zich niet een beetje angstig voelde. De priesters waren gewoon aparte figuren. Het was haar wel duidelijk dat zij hier niet welkom waren. Elette zag hoe Elina van het paard dreigde te vallen. Ze vloog snel naar Elina toe. Elette wilde Athios al waarschuwen, maar veel tijd zou ze niet krijgen. ‘Elina, probeer je vast te grijpen.’ Het was Elina niet gelukt om het paard of Athios vast te pakken. Elette duwde als een gek tegen Elina, maar met haar gewicht en haar grootte had het niet heel veel nut. Ze merkte hoe Elina viel. Als ze niet snel weg zou vliegen, zou ze onder Elina terecht komen. Net op tijd vloog ze dus opzij.

Elina lag op de grond, Elette hoorde haar kermen. Zelf voelde ze ook de pijn, maar had haar benen niet nodig. Ze had immers haar vleugels die haar in de lucht hielden. Elette schrok even op van de naderende voetstappen. Elina wilde zich verstoppen, maar het lukte niet. Elette kon nog wel weg komen. Ze verstopte zich aan de zijkant van de weg. Ze hoorde alles wat de mannen zeiden tegen Elina, ze zag ook alles gebeuren. Elette zou bij Elina blijven, niet te opvallend, maar wel dat ze alles meemaakte. Als Elina echt groot gevaar dreigde, kon ze de rest nog waarschuwen. Nu was ze te bang dat ze Elina niet terug zou vinden, want de anderen waren al verdwenen. Zouden zij al gemerkt hebben dat Elina er niet meer bij was? Dat zal toch wel? Elette verborg zich in een boom., keek naar Elina en de priesters. De boom was groot en zorgde ervoor dat ze beschut, maar toch dichtbij Elina was. Ze hield de priesters goed in de gaten. Had Elina maar wat minder pijn.

Niet veel later was Athios met de vrouw en de man buiten de muren, op de open vlakte. 'Dat was me het avontuurtje wel, niet Elina?' zei hij lachend met een zucht. Maar toen hij omkeek zag hij haar niet meer. 'Waar is Elina?' vroeg hij nu bezorgd aan niemand in het bijzonder. Misschien was ze onderweg van het paard afgeschoten door een boogschutter, of was ze er afgevallen. Athios bedacht zich geen moment en spoorde zijn paard Maximus aan de stad weer in te gaan. 'Gaan jullie maar verder naar jullie bestemming, jullie zijn vrij om te gaan en ik zal geen wrok op jullie hebben, ik ga de stad weer in.' riep Athios de twee toe. Eigenlijk vond hij het alleen maar makkelijker dat hij alleen met Aramis ging, zo kon hij precies inplannen wat hij deed. Snel reed hij de poort weer door, hij sneed het touw dat de poort omhooghield achter zich door, allemaal onderdeel van zijn plan en dit weerhield de twee achtergeblevenen ervan dat ze achter hem aankwamen en alles in de war zouden schoppen.

Athios sprong van Maximus af en keek op de duidelijke sleepsporen op de met zand bedekte straat. 'Het ziet ernaar uit dat ze is meegenomen door de priesters Athios.' zei Aramis ernstig. Athios knikte met een zucht en aanvaarde het feit dat ze was meegenomen. 'We moeten hier weg, ze is misschien al vermoord door de hogepriester uit wraak voor ......' Aramis kon zijn zin niet afmaken of Athios onderbrak hem ruw: 'Nee Aramis, nooit. We weten niet zeker of ze vermoord is, wat als ze nog leeft? Ze is de enigste die me niet beoordeeld om mijn beroep of mijn afkomst en toch respecteert ze mij en doet ze geweldige dingen voor me, niet zulke dingen zoals de mensen normaal gesproken voor me doen, want die menen het soms helemaal niet, maar het moet omdat ik senator ben, snap je dat? Ik wil haar niet verliezen en ben niet van plan als een laffe hond deze stad uit te rijden. We zullen die hogepriester en zijn trawanten eens laten zien dat er niet met ons te spotten valt, niet met mij, niet met jou en niet met Elina.' antwoordde Athios vurig. De stier knikte dat hij het begreep. Hij wou Elina ook wel redden, maar zijn gevoel vertelde dat er nog gevaar zal zijn en dat voelde niet goed voor de stier.

Athios reed verder over de straat totdat hij bij de grote tempel aankwam waar nog steeds priester voor de hoge trappen stonden. 'Tot hier, en niet verder.' zei een priester met een speer die duidelijk als wachter diende. Waren hier dan alleen maar priesters en burgers? 'Dat bepaal ik zelf wel!' gromde Athios. Hij trok zijn zwaard en sloeg de man achterover. Die kwam met zijn hoofd op de trappen terecht en was opslag dood, niet dat dat met opzet was, maar toch. De ander begon nu op Maximus en Athios in te slaan. Athios sprong weer van zijn paard en stak de man met een handige onderhandse beweging in zijn onderbuik. Het witte gewaad kleurde rood. Athios gebaarde Aramis dat hij op Maximus moest passen. De stier knikte. Toen rende Athios de trappen op. Het was best wel lang maar er ontbrandde furie in Athios en daardoor voelde hij helemaal geen moeheid meer. Hij was nu immers ook zo boven.

Daar zag hij een leiderfiguur van een groepje priester staan: deze had namelijk een hoofdtooi op. Hij besprong de man van voren. De priester viel achterover en keek doodsbang naar het zwaard van Athios. 'Waar is Elina??!!!!' hijgde hij kwaad. De man verstijfde. 'Wie bedoelt u heer?' fluisterde de man zacht terwijl hij eens flink slikte. 'De vrouw die jullie gevangen hebben genomen, idioot!' blafte hij de man hard toe. 'De hogepriester liet haar meenemen, meer weet ik niet heer!' antwoordde de man zenuwachtig. Athios besloot dat hij de man spaarde en de andere priesters die hun adem in hadden gehouden haalden weer opgelucht adem. Nu was Athios wel radeloos: hij besloot maar wat rond te lopen in de buurt van de tempel en te wachten op een teken of een spoor van Elina.

Elina werd meegesleurd. Optillen deden ze niet, kostte hen teveel kracht voor zo’n onderkruipsel. Normaal zou ze lopen, maar door haar been lukte dat niet. Ze probeerde te hinkelen en een poging deed om het minste pijn te hebben. De mannen gingen te snel, ze kon het niet bijhouden. Ze hadden haar nog steeds stevig vast, het gevolg was dat ze werd gesleept over de grond. Elina kon niet voorkomen dat beide benen nu werden beschadigd. Het brandde enorm, er zouden wel grote schaafplekken op haar benen zitten. Het begon teveel pijn te doen. Ze wilde net vragen of de mannen iets zachter konden lopen, toen ze bij een paard-en-wagen aan kwamen.

De paarden stopten toen ze bij een tempel aankwamen. Helaas moesten ze nog naar de ingang lopen. Elina bereidde zich al voor op weer een pijnlijke sleeptocht, maar dit keer liepen de priesters een stuk langzamer. Zo kon ze ook de trappen op komen. ‘He juffie, schiet eens op.’ Alsof ze haar best niet deed om snel mee te gaan, ze wilde niet weten wat de gevolgen waren als ze het niet deed. ‘Het gaat niet echt sneller hè?’ Elina voelde zich geïrriteerd, een boosheid kwam in haar op, maar ze zweeg.

Ze kwamen bij een man met een hoofdtooi. Elina moest blijven staan, één priester bleef bij haar. De hand van die man leek haar arm wel fijn te knijpen. Tranen sprongen in haar ogen, maar ze negeerde het en duwde ze weer terug. Elina en de man werden gewenkt. Ze moesten een priester volgen, die hoofdtooi bleef staan. De man die hun had gewenkt bekeek Elina van top tot teen. Akelig zoals hij dat deed. Ze kwam bij twee vrouwen. Er waren hier dus ook vrouwen! Meteen kwamen er gedachtes bij haar op. Waren zij hier omdat ze dat wilden, of omdat ze het verplicht waren. Wat hadden ze allemaal wel niet meegemaakt voordat ze hier terecht kwamen? De vrouwen zorgden ervoor dat ze een bad kreeg, en dat ze een jurk aan kreeg. Ze deden zelfs haar haar. ‘Waarom doen jullie dit?’ ‘Wij stellen hier de vragen, niet jij. Wie denk je wel dat je bent, je bent niet meer dan een onderkruipsel, een stuk vuil.’ Elina keek naar de andere vrouw, ze zag dat zij haar gezicht omdraaide. Ze keek naar het gezicht toen ze weer terug draaide. Het leek alsof ze begreep wat Elina nu voelde. Elina besloot om niet op te geven. ‘Wat moet ik hier doen? Hoe komen jullie hier?’ De hand van de vrouw kwam hard tegen haar gezicht aan. Ze had Elina geslagen. Ze wist zeker dat haar wang nu rood was. ‘Waar was dat goed voor?’ Een tweede keer dat ze werd geslagen. ‘Je bent niet erg slim hè, wij stellen hier de vragen, niet jij.’ Nu besloot ze om maar gewoon af te wachten.

De jurk die ze aan had gekregen, ze voelde zich er niet prettig in. Haar hele rug was bloot, de stof was dun, bijna doorzichtig zelfs. De vrouwen brachten haar naar een aparte zaal in een apart gebouw. Toen Elina binnen stond, werd ze geroepen. Ze moest naar voren gaan. Eigenlijk wilde ze niet, dus ze bleef staan. De twee vrouwen duwden haar naar voren. De vrouw die haar had geslagen, liep naar de man die daar zat. Die vrouw fluisterde wat in zijn oor, Elina kon niet verstaan wat ze zei. Beide vrouwen verlieten de kamer en deden de deur achter zich dicht. Nu waren ze hier alleen. De man stond op en liep naar Elina toe. Eerst bekeek hij haar aandachtig. Daarna ging hij rondjes om haar heen lopen. Hij bleef even stil staan. Elina voelde hoe zijn gezicht dichter bij kwam. ‘Je ruikt lekker.’ Daarna liep hij weer rondjes. ‘Ik hoorde dat je veel wilde weten, alleen maar vragen stellen. Daar zijn wij niet van gediend.’ Elina keek naar de vloer. ‘KIJK ME AAN ALS IK TEGEN JE PRAAT! Onbeschoft ook nog eens. Nooit geleerd van je moeder dat je iemand moest aankijken als die tegen je sprak?’ Elina zweeg, niet van plan om antwoord te geven. ’Ook al niet geleerd dat je antwoord moet geven als iemand een vraag stelt? Ik moet je veel leren. De antwoorden komen vanzelf, dat weet ik uit ervaring. Het enige wat je nodig hebt is een beetje geduld.’

Elina hoopte dat Athios, Catharina en Talos haar kwamen helpen, maar Elina had zo’n voor gevoel dat dat lang ging duren. Tot die tijd moest zij er voor zorgen dat ze nog bleef leven.

Ze voelde een hand op haar blote rug. Een grote ruwe hand. ‘Je weet ook dat ik alles met je mag doen? Je bent nu immers van mij. Ik heb je al een tijdje in de gaten gehouden. Ik dacht zo’n mooie vrouw, die moet van mij worden.’ De man lachte. ‘En kijk, het is me nog gelukt ook.’ De man schoof het haar van Elina naar rechts. Haar schouder was nu ook al bloot. Elina probeerde haar haar weer terug te schudden, maar de man had het nog vast. Elina was in shock, ze besefte niet dat het haar overkwam. Ze wilde het niet beseffen. Ze voelde iets nattigs op haar schouder. Niet veel later besefte ze dat het de man was die haar kuste. Hij raakte haar ook al aan, dit ging te ver. ‘Blijf van me af!’ ‘Zo de vrouw kan toch nog praten? Ze denkt zelfs dat ze kan zeggen wat ik niet en wel mag doen.’ Weer kreeg ze een hand tegen haar gezicht. ‘Kijk me nou aan als ik tegen je praat.’ Elina huiverde. Ze besefte goed dat die man alles met haar kon doen, maar zij was niet van plan om het toe te laten. Hoe ze kon ontsnappen wist ze nog niet, maar ze hoopte maar dat het snel goed kwam.

Athios kon niet veel wijzer worden en er was nergens een spoor van Elina te bekennen. Babylon was immers groot. Hij wist wel dat als de hogepriester haar mee had genomen ze wel in een religieus gebouw of een soort paleis moest zijn. Waar was de Babylonische koning eigenlijk? Waarom deed hij niks? Liet hij de priesters ongestraft in mensen handelen? Athios kon er met zijn hoofd niet bij.

Na een tijdje door de hoofdstraat gewandeld te hebben zag hij eindelijk normale Babylonische soldaten. Ze hadden allemaal een schild van koeienleer, net als de Egyptenaren, maar hadden ook allemaal helmen op. Hun buik was bloot en alleen hun onderlijf was bedekt. Ze liepen op een soort slippers en droegen allemaal een speer. Nu leken de priesters in paniek te raken en allemaal snel posities in te nemen. Nu snapte Athios wat hier gaande was: dit was het deel van de stad waar de priesters woonden en de koning en zijn soldaten kwamen hier waarschijnlijk zelden. Even later zag hij oog Egyptische soldaten achter de soldaten van de koning, ze waren duidelijk te herkennen aan hun Egyptische hoofdtooi. ´In naam van koning Kadaschman van Babylon, ik eis de hogepriester nu te spreken!´ riep de commandant van de Babyloniers. De Egyptenaren bleven bewegingloos staan, net zoals hun Babylonische bondgenoten. Na een tijd gewacht te hebben kwam de hogepriester, begeven in veel pracht en praal naar buiten. ´Koning Kasaschaman wil uw deel van de belasting, nu meteen, doet u dat niet dan zullen we zelf spullen meenemen.´ sprak de commandant. ´Ook bent u de farao van Egypte nog tol verschuldigd, die dient nu ook betaald te worden, anders zullen wij onder toestemming van de koning van Babylon ook eens even wat spullen meenemen.´ sprak de Egyptische generaal die net naar voren was gekomen. Athios kende hem wel, het was Aye, een van de farao´s beste generaals. De hogepriester werd zenuwachtig. Hier kon de man zich niét uitpraten. Hij wenkte een bediende. ´Breng de wachters van Baal hier onmiddelijk, ik kan mijn fortuin niet afstaan.´ fluisterde hij de man toe. Die knikte en holde weg. ´Nou, komt er nog wat van?´ vroeg de Babylonische commandant nu ongeduldig. ´Bij Baal, wacht eens rustig af!´ blafte de hogepriester hem toe. De commandant gromde nors in zichzelf, je kon zien dat hij zich ergerde.

Enkele minuten later kwamen er soldaten-priesters van de god Baäl aan, in plaats van bediendes met goud. Aye, de Egyptische generaal wist wat de hogepriester van plan was en stelde zijn soldaten al op. ´Speermuurformatie´ riep hij hen toe in het Egyptisch. De soldaten deed wat hen gezegt werd. En ook de Babylonische soldaten zetten zich schrap. ´Heren, dachten jullie nou echt dat ik zo makkelijk al mijn schatten weggeef? Jullie krijgen helemaal NIKS!´ riep de hogepriester. ´Dat is de druppel! AANVALLEN!´ schreeuwde de commandant. Er werd hard op elkaar ingeslagen onder de Babyloniërs en de priester-soldaten, maar de Egyptenaren bleven waar ze waren. Dit was Athios´ kans om Aye te benaderen. ´Aye! Kun je voor mij de omliggende gebouwen hier doorzoeken? Een vriendin van me zit gevangen hier.´ vroeg Athios. De generaal knikte, tot Athios verbazing eigenlijk. ´Dit gevecht is Babylon´s zaak, niet die van Egypte. En we moeten onze tol nog steeds terug hebben, dus zal ik m´n soldaten zeggen direct uitkijken naar die vriendin van je.´ antwoordde de generaal nonchalant. De soldaten stormden de grote tempels binnen en ook het ´paleis´ van de hogepriester. Alle priesters aanwezig in de gebouwen werden ruw neergeslagen door de knuppels en speren van de soldaten. Het duurde niet lang of de eerste gebouwen waren al ontdaan van hun rijkdommen. ´Dank je, Aye.´ antwoordde Athios tenslotte.

De man was gelukkig gestopt met veel rondjes achter elkaar te lopen. Soms liep hij nog wel een rondje, maar het was al een stuk langzamer. Hij keek wel heel vaak naar haar lichaam in plaats van naar haar gezicht. Volgens Elina was het wel duidelijk wat hij wilde. ‘Je zegt wel dat ik je moet aankijken, maar u kijkt mij ook niet aan.’ Nu keek hij me wel aan. ‘Je durft wel veel te zeggen hè, eigenlijk houd ik daar wel van.’

Elina was zo blij toen de hogepriester werd opgehaald. Hij moest weg, waarvoor wist Elina niet. Elina bleef kaarsrecht staan, terwijl ze geluidloos huilde. Dit was hij niet waard, ze moest stoppen met huilen. Niet veel later kwamen de twee vrouwen terug. ‘Ik moest doorgeven dat de hogepriester nog afmaakt waar hij mee bezig was. Ook moest ik zeggen dat er een man voor je is. Ene Athios, ken hem persoonlijk niet. Hij heeft soldaten gestuurd om je te redden, maar als hij denkt dat het zo makkelijk gaat, heeft hij het wel mis.’ Athios, hij was dus zo snel mogelijk gekomen! Alleen tegelijkertijd voelde iets niet goed. Als de hogepriester wilde, kon hij Athios van alles aan doen. Hij moest met z’n poten van haar Athios afblijven! Ze leverde liever zichzelf over. Elina gaf liever haar leven, zolang Athios maar niets overkwam. Ja, dat is heel wat, maar zo voelde Elina zich wel. ‘Nu hebben we geen tijd om te praten, dat komt nog wel. We moeten ervoor zorgen dat we hier wegkomen, want de soldaten zijn al onderweg.’ Dit keer sputterde Elina wel tegen. Athios die zoveel moeite deed voor haar. Het hielp niet. De vrouw kreeg een idee. ‘Ik laat haar hier.’ Ze wees naar de tweede vrouw, de vrouw die naar haar had gekeken alsof ze alles wel begreep wat ze voelde. Elina wilde niet dat ze hier bleef, maar misschien zou zij haar wel verraden! Zou ze aan Athios vertellen waar ze was. Alsnog gaf Elina niet zomaar mee. ‘Dat kunt u niet maken, dan denken ze dat zij die vriendin is van Athios in plaats van dat ik dat ben.’ ‘Dat is juist de bedoeling.’ Meer kon Elina niet doen, ze werd al weer meegetrokken. Op weg naar een ander gebouw?!

De soldaten zouden die vrouw vinden. Als Athios ze zag aankomen in de verte, dan dacht hij dat zij daar was. Valse hoop. Arme Athios, hoe moest ze hier nou uitkomen en hem gerust stellen. Ze wilde nergens meer aan denken. Ze durfde niet te denken aan de afloop.

Ieder normaal mens kon zien dat de hogepriester dit niet ging winnen: de Babyloniërs wanneer verruit in de meerderheid én beter gewapend en beschermd. En alsof dat niet genoeg was kwam al de opgekropte woede van de Babylonische commandant tegen de hogepriester er ook nog eens uit. Maar de hogepriester zag inmiddels dat hij al zou verliezen dus probeerde hij weg te glippen, zijn paleis weer in.

Aye en Athios stonden nog steeds met z'n tweeën toe te kijken hoe alles verliep. Toen wees Aye Athios op het feit dat de hogepriester er vandoor probeerde te gaan. 'De hogepriester probeert zijn paleis in te komen! Misschien is je vriendin daar wel te vinden.' suggereerde Aye terwijl hij naar de vluchtende man wees. Athios knikte. 'Aye, ik heb jou hulp ook nodig, misschien kun je mij nog helpen. Trouwens, in dat paleis bevinden zich de grootste rijkdommen van dit hele gebied.' antwoordde Athios. De Egyptenaar ging akkoord en samen renden ze, langs het gevecht heen de trappen op naar het paleis. Quashonq, de hogepriester was inmiddels het paleis net binnengegaan. 'We moeten hier weg!' schreeuwde hij hysterisch terwijl hij door de gangen heen rende met zijn handen hulpeloos in de lucht gooiend. 'Neem de gevangenen en het gouden offerbeeld van Baäl mee in strijdwagens, we moeten de woestijn in, naar Israël.' commandeerde hij de vrouwen en burgermannen die nog aanwezig waren in het paleis. Quashonq wist dat de gevangenen als ze sterk waren zo hun drijvers konden neerslaan, de vrouwen en mannen aanwezig in het paleis waren immers niet gewapend, iedereen met wapens vocht namelijk tegen de Babyloniërs.

Athios en Aye waren nu boven en zagen de priester aan het eind van de gang twijfelen over welke kant hij zou nemen: links of rechts. Quashonq had niks door en bleef maar twijfelen. 'Daar is dat onderkruipsel van een priester!' riep Aye. De hogepriester schrok duidelijk en moest nu snel een beslissing maken. Hij koos voor rechts, maar net toen hij in de rechtergang een deur in wilde gaan werd hij neer getackled door Aye. Toen kwam Athios met zijn zwaard aangelopen. 'Sorry Quashonq, maar ik kan je niet sparen tenzij je mij verteld waar je je gevangenen hebt.' dreigde Athios. Hij had nu een soort dejavu: weer stond hij met zijn zwaard tegenover Quashonq, de zwaardpunt tegen de kin van de man richtend. Maar dit keer lag hij hulpeloos op de grond. De priester zuchtte, wetend dat hij had verloren. 'Ze zijn achter het paleis en kunnen elk moment in strijdwagens worden geladen.' antwoordde Quashonq. Athios knikte dankbaar en rende de gang uit. Aye bleef bij de hogepriester maar pakte zijn dolk. 'Je hebt voor teveel onrust gezorgt en op ongehoorzaamheid aan de farao of zijn afgezanten staat de doodstraf weet je.' gromde Aye. Quashonq kroop doodsbang in een hoekje. Niet veel later stak Aye de dolk door zijn maag. De hogepriester kreunde het uit van de pijn. En enkele seconden later stak Aye nog een keer. Het duurde daarna ook niet lang totdat de man zijn laatste adem uitblies. 'Moge Osiris je genadig zijn!' snauwde Aye nog na. Toen liep hij rustig de kant op waar Athios heen ging.

Athios was aangekomen op de verzamelplaats en zag dat daar vele gevangenen waren die de strijdwagens in werden geduwd door bazige vrouwen. 'Elina! Waar ben je!?' schreeuwde hij over het terrein terwijl alle aanwezigen hem glazig aankeken.

Elina hoorde Athios. Nee, dat kon niet dacht ze. Alleen ze hoorde het toch echt. 'Elina! Waar ben je!?' Elina hoorde het echt goed. Ze draaide zich om en ze zag daar inderdaad Athios. ‘Athios!’ De vrouw hoorde dat Elina riep. Elina kreeg gelijk een klap op haar gezicht, ja wanneer niet. Athios zag het, en dat vond ze nog het ergste. De man die bij de strijdwagen stond te wachten keek naar haar. Hij had alles meegemaakt. Hij vond het ook al niet kunnen. Hij liep dus naar Elina toe. Om er voor te zorgen dat Elina niet te lastig werd, gaf hij haar ook nog eens een trap bij haar ribben. Elina boog voorover. Pijn schoot door haar hele lijf. Hadden ze haar niet genoeg pijn gedaan? Haar been, ze kon er toch niet mee rennen. Even kreeg ze geen lucht. Ze hapte naar adem. Ze kreeg er geeneens de tijd voor. De man trok haar al mee naar de wagen. Elina hoopte maar dat Athios hen inhaalde, of nog bij haar kwam voordat de strijdwagen ging vertrekken. Elina merkte dat ze niet heel stabiel was. Ze voelde zich niet goed. Niemand, behalve Athios, leek medelijden met haar te hebben. Iedereen deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Elina voelde zich breekbaar. Elke trap extra zou ervoor zorgen dat ze nog zwakker werd. Ze had er niet veel meer nodig voordat ze onderuit zou gaan.

:Anima Tell:

Elette was nog altijd bij Elina. Ze had gezien wat de man allemaal deed. Ze had ook gezien dat hij veel verder wilde gedaan. Zijn hand lag al bij de sluiting van de jurk. Elette dacht na, hoe kon ze het voorkomen. Ze had de kamer al rond gekeken en had al heel wat dingen bedacht, maar niets was goed genoeg. Het ene was te zwaar, het andere te licht en zou de man wel tegen kunnen. Gelukkig werd hij weggeroepen. Elette werd opeens ontzettend boos. Wie had hier eigenlijk het recht om Elina zo te behandelen? Dat was toch zeker niet normaal! Ze vloog achter Elina aan, steeds even gestopt bij een paal, muur of een andere schuilplaats. Op het plein waar ze aan kwamen, was het gelukkig druk. Zo kon ze ongemerkt dicht bij Elina blijven. Die trap die Elina kreeg, was de druppel. Elette tuimelde een beetje naar beneden, op tijd had ze zichzelf weer onder controle. Ze besloot om Elina alleen te laten. Ze kon het niet meer aan zien, het deed haar teveel pijn. Zelf kon Elette ook niet veel doen: ze was te klein, niet sterk genoeg en wist gewoon niet hoe ze moest helpen. Ze besloot om naar Athios toe te vliegen. Als hij hulp nodig had, kon zij die hulp wel halen. Misschien had hij nog wel ideeën!

Athios kon niet langer toekijken hoe Elina in elkaar werd getrapt en geslagen. Hij sprong woest van de trap af waar hij opstond en duwde verschillende mannen en vrouw aan de kant die hem in de weg stonden. Aye was inmiddels ook gearriveerd en die nam de gelegenheid om de gevangenen in opstand te laten komen. 'Gevangenen van de hogepriester, laten jullie je zo behandelen door een stelletje ongewapende gekken? Alle gewapende soldaten zijn allemaal aan het vechten, dus kom in opstand tegen deze bruten en sla ze in elkaar! In naam van Seth!´ riep de generaal vurig. Toen viel ook hij de trawanten van de hogepriester aan. ´Jullie leider is dood. Zie hier het bewijs!´ zei hij vervolgens terwijl hij zijn dolk omhoog hield die onder het bloed zat. Athios schrok een beetje: had hij Quashonq daadwerkelijk vermoord? Het was de man´s verdiende loon zeker wel, maar toch had de man zich overgegeven en het voelde niet helemaal goed hij Athios. Maar snel maakte dat weer plaats voor razernij. Eindelijk was hij bij de strijdwagens en Elina. Hij gaf de man een klap op zijn achterhoofd en stak hem door zijn maag tewijl hij bewusteloos op de grond lag. Vervolgens gooide hij de vrouw op een puntige pilaar van de god Baäl. De pilaar spieste haar, maar ze leefde nog wel even. Vol ongeloof keek ze naar Athios. ´Dat is voor wat je haar heb aangedaan, HEKS!´ riep hij de vrouw toe. Niet veel later was de vrouw bezweken aan haar verwondingen.

Toen de andere handlangers van de hogepriester het dood en verderf van hun vrienden zagen gaven ze zich over. Één van hen opende de poort en samen renden ze de woestijn in. Aye´s mannen waren inmiddels ook gearriveerd. ´Schiet ze met jullie bogen neer mannen!´ commandeerde Aye zijn soldaten meedogenloos. Athios wou protesteren maar bedacht dat hij wel bij Aye in het krijt stond. Toen richtte hij zich tot Elina die duidelijk gewond was. Hij tilde haar voorzichtig op en zoende haar. ´We brengen je zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Het komt goed.´ fluisterde hij haar toe. Aye liet een van zijn soldaten op een strijdwagen stappen. ´Nakhti rijd jullie wel.´ grijnsde Aye. Athios knikte dankbaar en niet veel later vertrok de wagen. Het ging erg snel, eerst een stukje door de woestijn omdat ze hier harder konden, door de straten van Babylon zou ze alleen maar ophouden. In het zand zag Athios allemaal dode mannen en vrouwen doorboord met pijlen.

Na enkele minuten rijden kwamen ze via de andere poort Babylon weer binnen. Het ziekenhuis was niet ver meer. En toen ze er eindelijk warn gaf Athios Nakhti wat gouden munten en droeg Elina vervolgens het ziekenhuis in en legde haar op een bed neer. Het duurde niet lang of er kwam al een arts aan.

Elina kreeg zichzelf niet onder controle na die trap. Ze ademde nog steeds moeilijk voor haar gevoel. Ze moest zich concentreren om normaal te ademen. Ze moest bedenken hoe ze kon ontsnappen. Misschien hadden ze Athios wel vermoord, ze moest er niet aan denken, maar het kon. Een vlaag van misselijkheid ging door haar heen. Ze moest een neiging tot overgeven onderdrukken. Toen kwam Athios. Gelukkig hij was er. Elina merkte hoe ze werd opgetild. Ze merkte nog net hoe zijn zachte lippen op de hare. Daarna gaf ze zich over. Nu was ze veilig. Het ademen deed nog steeds pijn, haar been zeurde en steeds vlagen van misselijkheid. Ze had geen kracht meer, ze voelde zich machteloos. Dood op. Het werd al zwart voor haar ogen.

:Anima Tell:

Elette zag hoe Athios Elina uiteindelijk had bereikt. Ze voelde zich even gelukkig, dat Elina toch veilig mocht zijn. Athios was een bijzondere man. Hij zorgde goed voor Elina. Met een gerust hart besloot ze dat ze Catharina en Talos moest opzoeken om te vertellen dat ze nu naar het ziekenhuis gingen. Misschien konden ze dan met z’n drieën daar ook naar toe gaan. Met snelle korte krachtige slagen kwam ze vooruit.

Kreunend werd Jareth wakker. Mensen die langs hem heen liepen, de geur van bloed.
Langzaam keerde hij terug op de wereld. ZIjn ogen zochten gelijk zijn zwaard, zijn dolken, en vooral zijn pijl en boog.
Terwijl hij rechtop probeerd te gaan zitten merkte hij dat hij nog redelijk misselijk was.
Het drankje had goed gewerkt, hij was waar hij zijn moest. De vraag was of Vizor zijn taak had volbracht.
Nog half slaperig stond hij op. Even moest hij blijven staan, het was didelijk dat het drankje meer had gedaan als hem hier binnen krijgen.
Zijn arm greep het bed vast om meer houvast te hebben. Terwijl zijn benen weer wende aan het staan, zag hij uit zijn ooghoeken het kleine rode stipje in de hoek van de kamer.
Vizor had blijkbaar zijn werk gedaan. Ergens stond deze opdracht hem tegen, iemand vermoorden omdat hij zijn werk niet goed had gedaan, maar het bracht veel geld op. Al dat geld omdat hij de schoonzus van de neef van de gran conquistadore general niet had kunnen redden. Hadden zijn meerdere geen respect voor iedereen die deze arst wel had gered, voor iedereen die hij nog kon redden?
Daarnaast was het een verzoek geweest van de clan, een verzoek wat niet te weigeren was.
Met deze gedachte in zijn hoofd leip hij richting zijn wapens.
Nog zoiets waar hij niet van hielpt. Iemand zwak van afstand afmaken. Liet hem maar vechten met zijn zwaard en dolk dat was tenminste eervol.
Helaas was er niet veel aan te doen. het doelwit liep in de gang, hij zag de rode vlekken op zijn schoenen van verre.
Wat mocht hij blij zijn met zijn scherpe ogen, en het goede werk van Vizor.
Van om de hoek zag hij een man met een vrouw in zijn armen het ziekenhuis binnenlopen. Zijn doelwit liep recht op ze af.
Zonder erbij na te denken lag zijn pijl al op de boog. Meer en meer kracht kwam er op te staan. De draad schoot langs zijn arm, en zonder te hoeven kijken wist hij dat de pijl goed was.
De schreeuw die volgde bevestigde het alleen maar.

Athios was blij dat ze in het ziekenhuis waren: nu kon Elina behandeld worden. Desnoods zou hij het zelf doen, maar de artsen waren toch wat beter. Een ziekenbroeder vertelde Athios dat de arts er elk moment kon zijn. En net toen de ziekenbroeder wegliep hoorde Athios een luide kreet vanuit de gang. Hij gebaarde Elina zich geen zorgen te maken. Hij ging namelijk kijken. Snel tuurde hij om het hoekje. Daar zag hij een dode arts in een poel met bloed. Het duurde niet lang of Athios werd ruw aan de kant geduwd door een groepje soldaten. Hij was blij dat hier in het koninklijke deel van Babylon wél soldaten beschikbaar waren. De mannen onderzochten de pas gepleegde moord. Athios vond het maar eigenaardig. Waarom een arts? En waarom per se die? Nu moesten ze nog zeker 10 minuten langer wachten op een arts.

'Acherio! Acherio!' schreeuwde een van de soldaten. Archerio was het Babylonische woord voor boogschutter. Athios was blij dat hij de militaire termen in het Babylonisch kende. Athios trok ook zijn zwaard, ook al stond hij nog steeds aan dezelfde kant van de gang. Hij zag de soldaten de zijgang inrennen. Ze hadden de moordenaar dus gevonden. Snel beweegde Athios zich voort naar een ander hoekje van de gang om te kijken of de wachters de moordenaar al hadden gepakt.