Lupus liep met de emmer met het vloeistof naar buiten, toen hij daar plotseling twee bewakers tegen kwam die hem vroegen om de emmer weg te zetten. Lupus kon zichzelf wel voor het hoofd slaan, wat moest hij nu. Waarom had hij zoveel pech vandaag. Hij keek paniekerig naar de bewakers. ''U heeft gelijk, mij werd gevraagd deze emmer te dumpen in put, maar ik kan deze nergens vinden.''
Lupus keek zoekend om zich heen en maakte aanstalten om verder te lopen. Maar de mannen lieten hem niet door. ''Weet u niet waar ik de put kan vinden'' vroeg Lupus tegen de twee mannen.
De bewakers keken elkaar aan, en besloten hem toen de weg te wijzen.
Lupus deed alsof de emmer een zware last was, en sleepte het gevaarte over de grond. Het was altijd goed om jezelf als een zwak persoon uit te beelden. Lupus moest en zou deze mannen kwijt raken. Opeens zag hij een emmer bij de deur staan. Een schoonmaker was de vloeren aan het boenen. Snel pakte Lupus de andere emmer, en verstopte het zuur achter een pilaar. Hij hinkelde weer achter de twee bewakers aan.
Ze kwamen aan bij de put. Lupus deed alsof hij het niet voor elkaar kreeg om de emmer op te tillen. De soldaten lachten, en tilden samen de emmer op en keerden het boven de put om. Lupus zag zijn kans schoon. In een flits dook hij op de mannen af en duwde ze hard aan.
Ze bogen over de rand van de put en tuimelden naar beneden. Lupus hoorde een harde plons. ''Helaas mannen, volgende keer beter''

:Anima Tell:
Ondertussen kroop Lupo stilletjes naar buiten en verstopte zich vlakbij de ceremonie. Hij had een emmer bij zich met een vloeistof erin.
De gasten kwamen van alle kanten. Ook het bruidspaar verscheen.
Lupo maakte zich klaar om te doen wat hem was opgedragen. Tempus en/of Lady Catharina uitschakelen.

Tempus liep naar het veld, en ging op het verhoogde platform staan. Hier zou het huwelijk straks plaats vinden.
Hij keek of alles goed stond, en de gasten arriveerden. Zenuwachtig liep hij heen en weer, het was dan ook een spannende dag. Hoe zou Cath er straks uitzien, hoe zou ze de ringen vinden. Wat zullen de mensen zeggen.
Hij vergat zijn strijd met het magistrerium en Lupus. Hij ging trouwen met de vrouw van zijn leven, en dat was alles wat telde.
Tempus stapte het podium weer af, en friemelde aan de versiering. Daarna liep hij er weer op en bekeek opnieuw of alles goed stond. Hij schoof de rozenboog heen en weer. Stond hij wel op de juiste plek? Misschien toch beter in de zon, of nee, niet teveel zon. Dan zie je niets.
Tempus liep het platform af, en schoof de lege stoelen recht. Hij knikte en glimlachte wat naar mensen.
Daarna verdween hij achter de struiken om zijn das opnieuw te knopen. Stonf de rozenboog wel op de juiste plek?
Tempus snelde erheen.
Toen klonk de klok vanuit Domus is de verte. ''Het is tijd'' piepte Tempus zacht.

Lavinia was één van de eerste gasten geweest maar veel had ze niet gezegd. Ze wilden hier niet echt zijn zelf, ze was hier voor Lucifer omdat hij dat wilde. En daarbij kon ze Lucifer dan behoeden voor het doen van domme dingen. Een zucht verliet haar mond en ze keek naar de oude vrouw die haar naar binnen had geloodst. De vrouw sprak tegen haar over koetjes en kalfjes. Over het mooie weer, de bruiloft en hoe mooi Catharina er wel niet zou uitzien. Lady Lavinia luisterde met half oor en keek om zich heen. Haar ogen vielen op een man die Lupus werd genoemd. Haar ogen kleurde lichtjes zwart en ze wist in haar hart al dat hij voor problemen zou veroorzaken. Hij deed er alles aan om de bruiloft van Tempus en Catharina te verpesten. Normaal gesprokken zou Lavinia hier niet op reageren omdat Tempus en Catharina nou niet echt haar beste vrienden waren. Het waren leiders van Clans die haar moeder hadden vermoord en in hun bloed vloeide het bloed van hun voorouders. Ze keek opzij toen ze nagels hoorde tikken op de stenen. Haar blik gleed af naar beneden. Espe keek Lavinia aan met haar fel groene ogen. Lavinia kon niets anders doen dan liefelijk naar Espe te glimlachen. Espe was Lavinia’s leven, ze betekende alles voor haar. Espe was haar wederhelft al wist Espe en Lavinia wel anders. Het lot had hen op het begin niet samen kunnen brengen maar Espe had Lavinia bij haar geboorte gekozen als haar leven. Net als Espe betekende ook Lucifer veel voor haar, hij was haar ware liefde, iets wat Espe altijd vreemd vond. Espe kende geen ware liefde tenminste dat zei ze altijd. Als Lavinia zei dat er een leuke Anima voor haar op de markt was zei Espe altijd dat liefde niets voor een panter als zij was. Liefde leiden je af en maakte je zwakker omdat de vijand dan altijd een doel had die je hart kon breken. Iets wat waar was in Lavinia’s ogen. Maar toch heel stiekem kon Lavinia niet anders dan denken dat Espe en Pleoh voor elkaar bestemd waren. Want de enige die het temperament van Espe kon weer staan waren Lavinia, Lucifer en Pleoh. Hun waren de enige die Espe een halt konden roepen.

Espe keek Lavinia aan met glimmende groene ogen. De ogen van Lavinia stonden ergens triest. Alsof ze wist wat hun te wachten stond, maar dit kon ook doordat Lavinia’s krachten niet stabiel waren. Lavinia zag nu alles, de toekomst, de dode en de gedachtes en aura’s van de gasten. Espe wist dat Lavinia het moeilijk had door alleen al te verbergen wat er in haar om ging en Espe ging het haar niet nog moeilijker maken. ‘Espe..’’ Klonk een zachte fluistering. Espe keek op naar Lavinia. ‘Hou die wolf en die man in de gaten, ze gaan voor de nodige problemen zorgen en gezien in Lucifers ogen krijgt deze bruiloft nog de andere nodige problemen.’ Espe keek naar de wolf genaamd Lupo, ze voelde een hand op haar vacht strijken en voor ze het zelf wist voelde ze de aura’s en de kille rillen van dode om zich heen. ‘Maak je maar geen zorgen Espe, je kan hem wel aan..’’ Zei Lavinia zacht toen ze Espe voelde rillen. Espe keek Lavinia aan. ‘’De enige zorgen die ik heb ben jij,’’ Zei de Anima zacht. Lavinia glimlachte liefjes. ‘’Met mij gaat alles prima, Espe..’’ Espe schudden haar hoofd. ‘’Je kan altijd nog slecht tegen me liegen..’’ Zei Espe waarna ze weg sprinten om de wolf ongezien te volgen.

Lavinia keek de vrouw aan. ‘’U heeft een prachtige Anima, vrouwe..’’ Lavinia knikte kalmpjes. ‘’Dank u wel,’’ Zei ze kalm. ‘’Ow waar hadden we het nou over de net?’’ Zei de vrouw nadenkend. ‘’De jurk van Catharina..’’ ‘’Ow ja natuurlijk… Hij is schitterend,’’ Zei de vrouw terwijl ze verder sprak dwaalde Lavinia’s gedachten af naar de geesten voor de kelder door die leiden naar de martel kamer. De geesten waren afschuwelijk om te zien en vervloekt om voor altijd te leven aan ketens. Lavinia schrok lichtjes toen ze een kus op haar wang voelde en keek Lucifer even geschrokken aan maar glimlachte uiteindelijk liefelijk. ‘’Gaat alles volgens je plan, mijn lief?’’ Vroeg Lavinia liefdevol naar haar man. Ze voelde zijn arm rond haar middel en zijn hand rusten op haar buik, het gaf ergens een veilig en prettig gevoel om zo geliefd te worden. Lavinia drukte een kus op zijn lippen en haar ogen fonkelde lichtjes van verlangen. Toen ze Sam weg zag gaan waren ze echt de enige nog die niet naar de ceremonie op weg waren. Ze keek op toen ze Catharina zagen. Ze zag er prachtig uit maar Lavinia wist dat het nog mooier kon. Lavinia glipte uit de armen van Lucifer en pakte de kinderen over om aan Lucifer te geven. Lavinia glimlachte lichtjes. ‘’Geen dank, Catharina..’’ Zei ze kalm. Ze zetten een paar stappen naar Catharina toe. ‘’Kom,’’ Zei ze zacht. Ze keek even naar Lucifer en glimlachte vervolgens naar Catharina om haar naar de stoel in de keuken te loodsen waar ze haar liet zitten. Lavinia trok de kleine speldjes uit haar haren zodat deze volledig los waren en stak het haar van Catharina op. Ze keek om zich heen en zag op de keukentafel een vaas bloemen staat. Ze pakte een roos en stak deze in har haar nadat ze de steel had ingekort. De kleine bloempjes van Melodie kregen ook plaats in het haar. Lavinia liep even naar het aanrecht waar ze frambozen zag staan en wasten deze af en prakte deze fijn zodat je een papje kreeg, voorzichtig smeerde ze het op de lippen van Catharina zodat deze glans kregen en een lichte roze gloed. Lavinia knikte even. ‘’Zo, mijn werk zit erop, je ziet er prachtig uit, Catharina..’’ Zei ze vriendelijk waarna ze Catharina terug leiden naar de hal waar Lucifer stond te wachten met de kinderen die ze over nam zodat ze geen last waren voor beide. De ceremonie kon beginnen.

Eenmaal beneden was Catharina bij Lavinia en Lucifer gaan staan om te wachten totdat het tijd was om zich te laten zien bij de mensen die op hen aan het wachten waren. Naast het feit dat dit blijk gaf van vertrouwen tussen de Caelos en de Nigris vond ze het fijn dat Lavinia aanwezig was. Ze was toch familie van haar en al konden de vrouwen af en toe recht tegenover elkaar staan en dat zouden ze nog vaak zat moeten doen, als het moest dan zouden ze zeker samen kunnen werken. Al zou het misschien een beetje hulp van Lucifer vereisen om de gesprekken een beetje te kalmeren af en toe. De vrede van vandaag zou tijdelijk zijn dus meer reden om te genieten van het zolang het nog kon. Catharina bedankte hen beiden, maar Lavinia was nog niet klaar met haar hulp voor de dag, want Catharina werd meegetroond naar de keuken om daar neer te zetelen op een van de stoelen. Haar glimlach was vastgezet op haar gezicht, maar dat maakte het niet minder echt. Het zou eindelijk zover zijn en iedere vezel in haar lijf was gespannen en tegelijk ontspannen zodat ze zelf niet wist wat ze met haarzelf aanmoest. Haar haren die normaal gesproken net over haar schouders heenvielen werden uit hun gevangenschap gehaald en opnieuw opgestoken. Lavinia kon niet weten hoe blij Cath hier mee was. De laatste keer dat haar haar voor haar werd gedaan was op haar twintigste verjaardag door haar moeder die nu bij de boom Allerzielen op haar zou wachten. Geduldig bleef ze zitten, klaar voor de metamorfose die Lavinia misschien met haar van plan was. Het duurde niet lang voordat ze werkelijk voor haar gevoel was omgetoverd tot een prinses en ergens voelde ze pijn omdat Lavinia niet wist wat er zodadelijk zou gaan gebeuren. Catharina had Lucifer gesmeekt tot de geheimhouding van haar geheim totdat het voor iedereen publiekelijk werd gemaakt en Lucifer had haar zijn woord gegeven. En wat je ook van de Nigris kon zeggen, de meeste hielden zich werkelijk aan hun beloftes als die eenmaal waren uitgesproken. Soms waren ze nobeler dan andere hoogstaande edelen aan het hof van koningen en koninginnen die ze in haar leven had leren kennen. Dat was het voordeel van het zijn van een dochter van een hoofd van een clan. Je leerde de andere hoogstaande personen ook kennen, maar had voldoende gezond verstand om je ook in de lage kringen van de bevolking te kunnen mengen. Ze schrok op toen Lavinia’s stem weerklonk en ze stond voorzichtig op om de jurk niet te laten scheuren. Lucifer bood haar zijn arm aan en ze legde voorzichtig de hare op zijn arm waarna ze Lavinia gebaarde voor te gaan met de kinderen. Ze waren op hun gemak bij Lavinia alsof ze wisten dat ze in de armen van hun grote zus lagen en dat sterkte haar hart voor de keuze die ze lang geleden had gemaakt. Wie werkelijk voor de kinderen zouden moeten zorgen als zij deze dag niet zou halen.

Het duurde niet lang voordat ze bij de bosrand waren aangekomen en even stond Catharina stil om te kijken over de mensen die langzaam gingen staan. Lavinia was al naar voren gelopen, maar de spanning in haar benen wilden haar even niet verder dragen. ’Dit is het makkelijkst meiske. Gewoon stap voor stap.’ Catharina knikte en slikte de prop in haar keel weg voordat ze haar stap zette. Haar lichaam voelde hoe Lucifer naast haar begon te verstrakken, maar als ze een blik op zijn gezicht wierp dan zag ze niets van de pijn. Zonder het aan de anderen te laten merken siste ze tegen enkele van de geesten dat ze aan de kant moesten gaan en hun plaats moesten innemen voordat ze werden weggestuurd. Catharina wist ook dat Lucifer hiervoor gewaarschuwd was, hem werd niet in dank afgenomen dat hij de Caelos bruid begeleidde, maar naast de spanning in zijn lichaam kon je niets aan hem zien. Haar blik gleed naar Tempus die ze aan het einde van de –voor haar gevoel- lange weg zag staan. Ze glimlachte hem toe en merkte al dat het steeds gemakkelijker werd om dat pad af te lopen totdat ze bij hem zou staan. Bij de voorste rij stoelen liet Lucifer haar stoppen en met een kus op haar voorhoofd verdween hij naar de plaats naast een van de bruidsmeisjes zodat ze zelf de laatste meters moest lopen. Ze had verwacht dat ze het moeilijk zou vinden, maar eigenlijk was het zo makkelijk dat ze bijna door wilde stappen toen ze naast Tempus stond. Eindelijk was het dan zover. Haar jarenlange wachten werd dan eindelijk beloond.

Lupus hoorde van ver dat de ceremonie zou gaan beginnen. Straks zou hij het spektakel missen. Maar hij wist dat hij nog iets achter de hand moest hebben, en wat jij achter de hand had was misschien machtig genoeg om hem te helpen dit huwelijk tegen te houden.
Lupus rende het kasteel in, en liep naar een een kast in de bijkeuken van het kasteel. Hij pakte de sleutel uit zijn zak en opende de kast.
Heel zachtjes en behoedzaam deed hij deze open. Twee schaduwen kwamen steunend en kreunend de kast uit geslopen.
Een witte bleke huid stak af tegen de donkere wanden van de ruimte.
''Eindelijk haal je me uit deze verstikkende kast'', riep een vrouwen stem. ''Is het dan eindelijk zover?''
Lupus knikte naar de vrouw en wees haar naar de plaats waar de ceremonie zou plaats vinden. De vrouw knikte en stapte schrijdend naar buiten.
Lupus snelde naar boven, samen met een roofvogel. De anima van de vrouw. De vogel was sneller boven dan hijzelf. Ze installeerden zichzelf op het dak van de torenkamer van het kasteel. Een grote voorraad stenen lagen al klaar om het toekomstige-net-niet-bruidspaar te verassen. En ze kregen een boel verassingen, dat was zeker.

[Ik zal voor zowel Athios als Oblivios posten]

Oblivios keek nu de menigte in en zag Tempus van de ene, en Catharina van de andere kant komen. 'Wel dames en heren, wij kunnen beginnen.' sprak hij trots terwijl hij een oud boek erbij pakte. Hij kuchte nog een keer en begon toen met de ceremonie waar iedereen zo lang op had gewacht. 'Eerst wil ik een Caelosspreuk opzeggen die het bruidspaar zal beschermen tijdens hun eed.' zei hij plechtig en met een grijns, hij wist immers dat er figuren waren die de trouwceremonie wilden dwarsbomen. 'In naam van alle bosgeesten, voorouders en de boom der Allerzielen, vraag ik de hogere machten dit bruidspaar te beschermen tijdens hun eed. De eed die een van de belangrijkste dingen is in iemand's leven.' las hij, 'Daarom verzoek ik u, uw zegen nu over deze twee uit te spreken en ons met de ceremonie te laten beginnen.' Een zachte bries waaide in Oblivios' gezicht met vervolgens gekreun van de bomen rondom de ceremonie. Ze hadden toegestemd. 'Wel, dan zullen we beginnen.' sprak hij.

'Tempus Dolores neemt u, Lady Catharina Romantica del sanque alta, tot uw wettige echtgenote en belooft u, in zowel voor als tegenspoed haar te beschermen, te helpen en samen te strijden voor het voorbestaan van onze wereld Dust? Wat is daarop uw antwoord?



Intussen keek Lord Athios, met Elina naast zich, verheugd naar de ceremonie. Aramis was intussen uit het embleem gekomen en de geniepige Lupus gevolgd. Hij wist dat hij iemand's hulp had ingeroepen dus volgde de Anima zijn voorbeeld. Hij riep wat soldaten bij elkaar en wees hen op de herrieschoppers in de torenkamer. Deze ceremonie moest gewoon goed lopen!

Het duurde voor hem uren voordat alles begon en het was niet eens zijn eigen bruiloft. Toen iedereen op stond volgde Sam hun voorbeeld en slikte moeizaam toen hij haar dan ook zag. Het liefst rende hij op haar af en wou haar vertellen dat ze moest kiezen tussen hem en Tempus. En dat ze dan voor hem moest kiezen. Maar nee Sam deed niks anders dan als een standbeeld blijven staan. Het liefst verdween hij meteen. Maar toch bleef hij. Uiteindelijk ging hij weer zitten en luisterde maar half naar wat Oblivios te zeggen had. Pas toen het echt begon ging hij wat rechter zitten en vroeg zich af waar het gedeelte was gebleven dat iemand mocht spreken als die er niet mee eens was. Of moest het nog komen. Woedend beet hij op zijn lip. Hij moest niet aan zich zelf denken. Zolang Catharina gelukkig was. Daar ging het om. Hij zou haar vast en snel vergeten. Maar toch twijfelde hij aan. Catharina had namelijk een plek in zijn hart gekregen "Wacht!" Zodra het woord er uit was had hij al spijt. Maar toch stond hij aarzelend op. Sam voelde verschillende blikken op hem gericht en liep dan ook langzaam naar voren. "Hier ga je zo spijt van krijgen." hoorde hij de stem van Zeus in zijn gedachten. Hij kon nog terug. Kort bleef hij dan ook aarzelend staan. Maar uiteindelijk dwong hij zich zelf verder naar voren te lopen. "Sorry dat ik stoor." sprak hij zachtjes. Sam blikte kort naar Tempus en vroeg zich af of hij hem zou herkennen. Maar die kans was klein. De enigste die hem hier tot nu toe nog herkend had was Catharina.Vervolgens liet hij zijn blik weer naar Catharina gaan en deed een stap dichter bij. "Catharina weet je zeker dat je je hele leven bij hem wil blijven." Sam sprak zo zacht mogelijk dat alleen Catharina hem duidelijk kon verstaan. Hij bleef haar aan kijken om vervolgens zijn blik te werpen op Oblivios. Maar al snel keek hij Catharina aan. "Catharina, ik sorry." Met een pijnlijke blik stapte hij weer naar achteren. Het duurde dan ook niet lang voordat Zeus hem weg duwde. Eenmaal uit het zicht bleef hij staan. Om het toch te kunnen volgen. Dit keer zou hij blijven staan waar hij stond. Al kon hij dat niet met alle zekerheid zeggen.

Lucifer was niet naar veel bruiloften geweest, maar dit zou zeker een van de meer uitdagende worden. Vanaf zijn plaats keek hij naar de enkele vrouwen die naast hem stonden. Catharina had in plaats van een hoofdbruidsmeisje voor hem gekozen, wat strategisch ook beter voor haar was, want ondanks dat hij best geloofde in de beschermingskrachten die om haar heen hingen en dat die verloofde van haar bij haar stond, was hij een van enigen die meer op de rest van de gasten lette en alleen luisterde naar wat Oblivios zei. Even liet hij zijn blik naar Lavinia glijden en bij die ene blik was hij meteen verloren. Wat was ze toch prachtig en wat zou hij haar het liefst hier vandaan tillen zodat hij haar thuis kon beminnen totdat ze niet meer zou nadenken over wat er vandaag zou gebeuren. Helaas kwamen daar de woorden van Oblivios waarop hij zou moeten reageren voordat Tempus hem zou beantwoorden. Hij scheurde zijn blik weg van zijn vrouw waarna hij een stap naar voren deed en zijn keel schraapte om de aandacht te trekken, maar de aandacht werd getrokken door de jongeman die het woord riep dat hij niet had willen uiten. Lucifer zou de bruiloft niet verpesten, maar die jongeman was er duidelijk klaar voor om het wel te doen. Lucifer bleef wantrouwend staan en legde zijn hand op een dolk die hij aan zijn riem had hangen. Niemand had hem kunnen overtuigen dat het beter zou zijn als hij de dolk niet bij zich had. Het allerliefst had hij Clash hier bij hem gehad, maar zo dramatisch zou het huwelijk vast niet verlopen en had hij zich tevreden gesteld met een simpele, maar dodelijke dolk. Lucifer hoorde niet wat er tussen de twee gebeurde, maar hij gebaarde de soldaten weg te blijven en het geroezemoes af te laten nemen. Misschien zou hij dan ook iets kunnen horen, maar helaas. De woorden werden te zacht gesproken om te kunnen worden verstaan. Toen zag hij de lippen van Catharina bewegen en even later de pijnlijke blik in de ogen van de jongeman. Het was haar dus gelukt, misschien had ze de man nu eindelijk duidelijk gemaakt dat hij nooit voldoende voor haar zou zijn. Even leek het erop alsof niemand wist wat er nu moest gebeuren, maar dit was het perfecte moment voor Lucifer om te zeggen wat hij moest zeggen. Hij schraapte zijn keel luid en duidelijk en wachtte totdat de aandacht op hem gericht was voordat zijn blik naar het bruidspaar ging. Catharina keek hem vervolgens haast bang aan, maar hij knikte enkel om haar gerust te stellen. 'Ik zou graag een kleine aanpassing willen maken. Misschien is het voor het Magistrerium en de geschreven boeken beter om haar naam correct te zeggen. Anders zou het huwelijk later nog wel eens nietig verklaard kunnen worden.' Lucifer wist niet waar hij beste naar kon luisteren, of naar het geroezemoes dat zich langzaam verspreidde door de menigte of de doodse stilte van de geesten waar hij nu door werd omsingeld. Hij kon Catharina of Tempus haast niet meer zien, de geesten leken hem wel te willen doden door hun energie aan hem af te geven. De geesten wisten precies waar hij het overhad, maar ze hadden het verborgen gehouden. Ze zouden niet toestaan dat hij het geheim zou vertellen. Maar hij zou het moeten doen voor zowel Catharina als Tempus en daarnaast ook voor Lavinia. Misschien zou ze dan wat coulanter ten opzichte van de kinderen staan. Het duurde enkele seconden voordat ze allen verdwenen en zijn hoofd werd gedraaid door een groene gestalte die hij nu kende en verwelkomde met een enkele knik. De hoeder van de bomen, de gestalte die werd aanbeden door de Caelos en die nieuwe clan van Oraculum, was uit haar boom gekomen en keek hem bijna vijandig aan. Een houding die veranderde in rust voordat ze iets terugging en hem de ruimte gaf om zijn verhaal af te maken. Lucifer kuchtte even voordat hij een stap naar voren deed en zijn handen op de schouders van Catharina legde. 'De naam die haar volgens de wet van het Magistrerium is gegeven, is Nightwish. Lady Nightwish, dochter van Lord Coven, zoon van Gaven wie zelf de kleinzoon is van Oppergeneraal Nightwish, die zoals de meeste wel weten zelf de Grote Oorlog heeft gevoerd tegen de clans van deze wereld en erin slaagde om 3 van de oude clans te vernietigen.’ Lucifer gaf een kleine achtergrond voor de mensen die niet wisten wie de familie Nightwish was. ‘Zoals Nightwish trouw is gebleven aan het koningshuis Lithium, zo zal Lithium Nightwish beschermen.’ Lucifer liet zijn handen vallen en wachtte totdat de vrouw voor hem omdraaide voordat hij haar hand pakte en die omhoog hield. Hij viste de ring uit zijn zak en liet het glijden om een van haar vingers. ‘Lady Catharina Nightwish, dochter van Lord Coven, wanneer uw ogen niet langer het licht kunnen verdragen en uw hart naar duisternis verlangd, zullen wij er voor u zijn. Op Nigris zullen wij u verwelkomen en u een plaats aanbieden waar u kan rusten en herstellen en we zullen uw rechtmatige eigendommen teruggeven.’ Nu bracht hij haar terug naar Tempus en keek hem strak aan. ‘Nu kun je antwoord geven op de vraag Tempus Dolores. Neem je Cath tot je vrouw of niet?’

Voor Catharina ging alles als in een waas voorbij. Ze hoorde de woorden wel, maar wist dat ze er niet op hoefde te reageren en dat haar blik alleen maar bij Tempus was, dat zou waarschijnlijk iedereen wel opvallen. Het liefst wilde ze dat het allemaal snel over zou zijn zodat ze gerust adem kon halen, maar ze wist dat het nooit zo gemakkelijk kon gaan. Haar aandacht was zelfs niet bij de bomen die ze hoorde of de geesten die ze zag. Tot nu toe was het haar sprookje die niet werd verpest, nog niet. Cath wachtte op het antwoord dat Tempus zou geven, maar de stem van Sam kwam er tussendoor. Inwendig kreunde ze. Dit zou vast pas het eerste zijn dat hun huwelijkceremonie zou onderbreken, maar ze draaide zich toch om om naar Sam te kijken. De laatste paar meters kwam ze hem tegemoet, maar toen hij dichterbij stapte dan ze wilde, ging ze automatisch een lichte stap terug. De vraag van Sam was al de zoveelste keer dat hij het zou vroeg en ze had allang voor zichzelf besloten wat het antwoord zou zijn. Het was eigenlijk best simpel. Haar hele leven had ze hem gekend en gezien als iemand waarmee ze sowieso oud zou kunnen worden. Toen ze zich had laten veranderen in haar andere kant, had die Cath Sam gebruikt met zijn gevoelens die erg gemakkelijk waren te manipuleren. Toch was ze verliefd geworden op de kleine dingen die hij deed, de liefde die hij voor haar uitstraalde, maar als ze nadacht en bij haar gevoelens te rade ging dan was dat niets vergeleken met wat ze voor Tempus voelde. Als ze hem niet zou kunnen krijgen dan brak haar hart en zou ze zichzelf volledig af moeten sluiten voor gevoelens. Dan zou ze inderdaad niet langer een dochter van de Caelos zijn, maar de dochter van haar voorvader en Lavinia’s dienares. ‘Ja Sam, op dit moment weet ik zeker dat ik mijn hele leven bij hem wil blijven. Hij is mijn leven en zijn liefde is voor mij voldoende om alles te doorstaan wat ik moet doen zodat ik bij hem kan zijn. En als blijkt dat het beter is dat we niet meer bij elkaar zijn dan heb ik iemand anders waar ik naartoe ga. Dan zal .. dan zal een andere man me opvangen en hem zal ik mijn leven schenken. Begrijp het nu eindelijk Sam, ik kan nooit bij jou zijn. Ga nu alsjeblieft. Dit is het laatste wat ik van je vraag.’ Haar stem was fluisterend, maar alle warmte leek eraan onttrokken te zijn. Hopelijk was het nu echt duidelijk en zou hij snappen dat hij iemand anders moest zoeken om van te houden, om die gulle en warme liefde mee te delen, want zij zou het niet langer accepteren. Daarna hoorde ze hoe Lucifer de aandacht trok en Catharina wist dat het volgende de ceremonie zou onderbreken, maar de angst in haar ogen verdween door Lucifer. Hij zou haar sowieso beschermen vandaag dus hoefde ze voor het eerst niet bang te zijn. De domina had verwacht dat er geesten zouden zijn die het niet met Lucifer eens zouden zijn, maar voordat Catharina haar krachten aan kon wenden om hem te helpen, begonnen de blaadjes van de boom Allerzielen te bewegen op een wind die alleen daar bestond en uit de bast kwam een licht dat net zo groot werd als een mens. Na enkele stappen verwijderd te zijn van de boom en Catharina die lichte tranen in haar ogen had omdat dit sinds vele eeuwen de eerste keer was dat de godin die daarbinnen woonde, haar woonplaats verliet, zag Catharina dat het licht de gestalte van een vrouw aannam. Zij zag er tenminste altijd een vrouw in al was haar verteld dat sommige ook andere personen erin zagen. Bijna altijd was het een vrouwelijke gestalte, maar alleen bij de extreme personen die geen enkele vrouw waardig keurde, was er een man te zien. Vaak waren die ook te ver heen om nog te worden gered door haar aanraking. Nu ging ze echter doelbewust naar Lucifer toe en bevrijdde hen van de geesten door ze allen terug te sturen naar het rijk waar ze vandaan kwamen. Niet langer mochten ze bij deze ceremonie zijn. Snel begon Lucifer weer te spreken en Catharina zag dat het groene licht zich op een van de boomstronken van haar boom had genesteld en vriendelijk toekeek. Lucifer vertelde het verhaal wat laatst helemaal was uitgeplozen en haar blik was op de grond gericht voordat Lucifer haar losliet en ze wist dat ze zich om moest draaien. Waarom ze dat wist? Geen idee, dat gevoel kreeg ze van hem en het bleek waar te zijn. Haar blik ging de zwarte ring met een witte diamant erin. Als ze goed zou kijken dan zou ze net een stipje groen zien zitten, in het midden van de diamant, maar voordat ze het verder kon bekijken, bracht Lucifer haar naar Tempus toe terwijl ze nog in verwarring was van het voorstel dat hij had gedaan. Zoiets hadden ze nooit afgesproken, hij zou alleen vertellen over haar afkomst en haar helpen op deze dag, maar nu bood hij haar een leven aan bij de Nigris als ze niet langer lid van de Caelos kon zijn? Verward keek ze naar Lucifer, maar zijn blik was enkel op Tempus gericht en bij de vraag aan haar hopelijk toekomstige echtgenoot, keek ze naar Tempus met angst en hoop. Het was een van de zenuwslopendste momenten die ze ooit had gekend.

Het leek allemaal een droom.
De ceremonie begon eindelijk, eindelijk sprak Oblivios de eerste woorden. Nu zou het allemaal gaan gebeuren, een moment waar Tempus al tijden naar toe had geleefd. Een moment van grote verandering, maar verandering is goed. Toch?
Tempus keek de zaal rond. De gasten zaten keurig op de plaatsen. Ergens achterin was wat geroezemoes te horen, maar dat zou vast wel niets betekenen. En voor zover hij het wist was zijn das ook goed geknoopt. En zijn corsage… Ja die zat ook recht.
Tempus kon zijn zenuwen maar met moeite verbergen. Alles moest perfect en goed zijn.
Hij keek naar zijn toekomstige bruid. Cath leek ook wat nerveus, al wist ze dat best goed te verbergen. Maar het was toch ook een spannende dag?
Tempus betrapte zichzelf erop dat hij alles aan iemand vroeg. Alsof hij ergens goedkeuring wilde hebben voor zijn keuze.
Oblivios sprak de gelofte uit. 'Tempus Dolores neemt u, Lady Catharina Romantica del sanque alta, tot uw wettige echtgenote en belooft u, in zowel voor als tegenspoed haar te beschermen, te helpen en samen te strijden voor het voorbestaan van onze wereld Dust? Wat is daarop uw antwoord?’’
Hij keek vluchtig de zaal rond en wendde zich toen tot Catharina. Hij opende zijn mond om wat te zeggen, toen een andere stem de stilte verbrak. Onmiddellijk zocht Tempus oogcontact met deze persoon.
Een man kwam naar voren stappen en vroeg of Cath wel bij hem wilde blijven.
Tempus was met stomheid geslagen. Waarom zou een onbekende man dat vragen?
Hij stuurde een ietwat boze blik naar de man. En hij trok zich terug.
Waar bemoeit hij zich mee, wat bezielt hem om dat te vragen? Wie zou er nu tegen het huwelijk zijn?
Dat zal alleen iemand van de Nigris zijn, of van het Magisterium, of Sam.
Bij het laatste stokte zijn adem een moment. ‘’Het zou toch niet…’’ fluisterde hij.
Ondertussen hield Catharina een pleidooi voor de man. Tempus was blij met de woorden die ze zei. Nu wist hij in ieder geval dat ze niets voor Sam voelde, of voor wie dan ook.
Hij keerde zijn hoofd weer richting Catharina en wilde zijn gelofte uit spreken.
Maar wederom werd hij ruw onderbroken, ditmaal door Lucifer.
'Ik zou graag een kleine aanpassing willen maken. Misschien is het voor het Magistrerium en de geschreven boeken beter om haar naam correct te zeggen. Anders zou het huwelijk later nog wel eens nietig verklaard kunnen worden.'
Wederom was Tempus met stomheid geslagen. Hij keek van Catharina naar Lucifer, naar de zaal, naar Oblivios. ‘’Wat bedoeld u, waar doelt u op?’’
Wat, in Dust naam, had dit te betekenen. Catharina had een naam, en die stond ook zo geregistreerd. Hoezo zou ze dan een andere naam hebben?
Lucifer legde het uit.
'De naam die haar volgens de wet van het Magistrerium is gegeven, is Nightwish. Lady Nightwish, dochter van Lord Coven, zoon van Gaven wie zelf de kleinzoon is van Oppergeneraal Nightwish, die zoals de meeste wel weten zelf de Grote Oorlog heeft gevoerd tegen de clans van deze wereld en erin slaagde om 3 van de oude clans te vernietigen. Zoals Nightwish trouw is gebleven aan het koningshuis Lithium, zo zal Lithium Nightwish beschermen. Lady Catharina Nightwish, dochter van Lord Coven, wanneer uw ogen niet langer het licht kunnen verdragen en uw hart naar duisternis verlangd, zullen wij er voor u zijn. Op Nigris zullen wij u verwelkomen en u een plaats aanbieden waar u kan rusten en herstellen en we zullen uw rechtmatige eigendommen teruggeven.’
Tempus luisterde ademloos toe naar wat Lucifer te vertellen had. Vragend keek hij Catharina aan, maar die had haar hoofd naar de grond gebogen.
Tempus wist helemaal niets van een of andere Nightwish, laat staan dat Catharina daar een relatie mee had.
Van beduusdheid zette Tempus twee stappen achteruit. Waarom had Cath dit niet verteld?
Lucifer begon weer ‘Nu kun je antwoord geven op de vraag Tempus Dolores. Neem je Cath tot je vrouw of niet?’
Maar voor dat Tempus antwoord kon geven kwam er weer iemand naar voren.
Een man met zwart haar liep, al klappend in zijn handen, naar het altaar. Tempus wist maar al te goed wie dit was. Ron Conim.
‘’Als ik het goed begrijp’’, begon Conim ‘’Heeft deze mevrouw een andere naam, terwijl ze ingeschreven staat onder Lady Catharina Romantica del sanque alta’’
Hij liep het altaar op en ging dicht en dreigend naast hem en Cath staan. Tempus wist wat er nu ging komen. Het liefste wilde hij hard wegrennen, maar hij moest dit onder ogen komen.
Hij voelde zijn hart in miljoenen stukken breken en een heel leven aan zich voorbij glippen.
Ron vervolgde zijn toespraak.
‘’U overtreed hierbij de opgestelde regels. U verblijft onder een valse naam. Hierdoor moet ik u arresteren op grond van naamsvervalsing. En een crimineel mag volgens onze wetten niet trouwen met een Magistreriumlid. Daarom maak ik rechtelijk bezwaar tegen dit huwelijk, als tijdelijk hoofd van het Magistrerium’’
Tempus keek de man met grote ogen aan.
‘’Ja, mijnheer Tempus Dolores. Hoofd van het Magistrerium. Jij hebt zelf besloten te trouwen met deze vrouw en daardoor ben ik gerechtigd jouw taken over te nemen voor onbepaalde tijd. Dus er is helemaal niets wat jij ertegen kunt doen.’’
Ron Conim keerde zich naar het publiek. ‘’Het spijt me, dierbare mensen, maar u bent voor niets naar dit feest te komen. Maar u kunt zich vast wel tegoed doen aan het heerlijke menu dat daar voor u staat te wachten. Het is toch zonde om het weg te gooien.’’
En toen keerde hij zich weer naar Lady Catharina. ‘’Arresteer haar en breng haar naar het Magistrerium.’’
Tempus voelde al het geluk van hem wegstromen. Verslagen keek hij de zaal in waar Dusty hem met een hoofdschuddende en trieste blik toe keek.
De bomen wiegden zacht in de wind, het zag er prachtig uit. Maar Tempus zag het niet meer. Op dit moment leek zijn leven voorbij. En het leek totaal geen waarde meer te hebben.

Catharina keek met schrik op naar de man die ten tonele verscheen. Wie was hij? En waarom kreeg ze het gevoel dat de problemen nog maar net begonnen waren? ‘Nee’, fluisterde ze geschrokken. Dit klopte niet, Lucifer had het uitgezocht. Hij had gezegd dat hij dat had gedaan. De schrik hield haar hart gevangen en ze stapte bang achteruit, dit was nooit de bedoeling geweest. Dit was nooit gewild wat ze wilde. Dit werd werkelijk een nachtmerrie en terwijl iedereen verstomd toe bleef kijken, voelde zij haar hart ineen knijpen. Catharina hoorde niet hoe de bomen harder begonnen te bewegen, zag niet hoe hun stammen licht trilden en had niet langer oog voor de geesten die het tafereel geamuseerd toe leken te kijken. Op dat moment werd het stil en voelde ze hoe er kracht uit haar lichaam vloeide, de geleende kracht die bijna op was. ‘Ron Conim is de naam? Heb ik jou vroeger niet gezien als een kind van het woud, mijn zoon? Heb ik jou niet geleid toen je je weg niet langer kon vinden?’ Aan de stem was nog een lichte lach te horen. ‘Ben je opnieuw je weg kwijt? Wil je dat ik je leid, mijn kind?’ Langzaam blikte Catharina op naar haar hoedster en haar levensgever. ‘Want je weet dat je hier geen krachten zult krijgen. Dit zal niet de plaats zijn waar iets anders dan mijn wil geschied. Houd je soldaten tegen, mijn zoon, voordat ik het voor je moet doen en laat mij deze situatie uitleggen. Als iedereen weer plaats zou willen nemen dan zal dit snel verholpen zijn. Ik ben hier namelijk voor een huwelijk gekomen en dat zou ik graag mee willen maken.’

 

Nog steeds stond ze bij haar boom, haar geest verbonden met de wereld, maar haar bewustzijn bij dit moment. Mensen! Altijd wilden ze het slechte zien in anderen, altijd moesten er degene zijn die het weer wilden verpesten. Haar blik was gericht op Ron Conim, al reikte haar geest uit naar de domina die in schok voor het altaar stond. Ze voelde de angst van het kleine meisje door haar aderen stromen, maar zou er niet op kunnen reageren. Haar stem had geklonken zoals het vele eeuwen geleden voor het laatst had gesproken, respectvol, maar duidelijk doelend op de macht die zij hier in haar bezit had. De geesten en de bomen waren geamuseerd om wat er zou gebeuren. Ze had Lucifer niet op pad gestuurd om nu haar plan te laten mislukken en als hoedster van alle zielen wist zij alles over welke naam zij hadden gekregen bij hun geboorte en hoe ze in de archieven van het Magistrerium vermeld stonden. 'Mijn kind, je moet nog veel leren over deze wereld en over de mensen die er wonen, maar laat mij je iets uitleggen wat ieder behoort te weten. Je bevindt je op mijn persoonlijke eiland en je bent op vijf meter verwijderd van mijn eeuwige rustplaats en de ultieme doorgang naar de andere rijken. Ik behoed de bomen voor het kwaad, maar zo zal ik ook die mensen die voor mij zorgen beschermen. Niets gebeurt hier waar ik niet vanaf weet. Als jongeling van de aarde zou je dit moeten weten.' Langzaam stond ze op en verplaatste zich naar het altaar. 'Laat ik nu dit misverstand uit de weg ruimen. Mijn dochter staat ingeschreven onder de naam Lady Catharina Nightwish, dochter van Rose del sanque Alta en Lord Coven Nightwish. Zij heeft haar titels gekregen van haar vader, niet van haar moeder. Haar geschiedenis is niet iets wat mijn plaats is om te vertellen, maar voor haar eigen veiligheid en zo die van haar familie is er besloten om de naam del sanque Alta te gebruiken. Zoiets noem je ook wel een roepnaam of een bijnaam zoals zij die van Romantica kreeg. Toch kwam de vorige leider van de Nigris achter de waarheid en is er besloten om in te grijpen, gemengd bloed tussen de clans is namelijk zeer gevaarlijk, zowel voor de huidige generatie als voor de kinderen die er uit voort zijn gekomen. Wat is hun plaats in de wereld en waar kunnen zij terecht? De een zal hen haten om het bloed, de ander zal het misbruiken. Maar weinig kunnen een goede relatie opbouwen die sterk genoeg is om dit allemaal te kunnen doorstaan.' Even glimlachte ze en was enkele seconden stil. 'Ik heb al meer dan genoeg gesproken vandaag, maar als iemand bang is voor de verdragen die zijn getekend, wees niet bang. Ze zijn allen ondertekend met of enkel Lady Catharina of als Domina van de Caelos.' Langzaam trok ze zich terug uit de omgeving en nam weer plaats bij haar boom.

Ron Conim keek rustig toe hoe een verschijnsel een verhaal vertelde over de naam van de domina.
Hij grijnste steeds breder en zelfgenoegzamer. Toen de verschijning uitgepraat was liep hij nog een stukje verder naar voren en begon te praten.
''U kunt het geweldig vertellen. Ik begrijp goed dat iemand twee namen heeft, maar bij het ondertekenen van het inschrijvingsformulier moet men altijd de volledige naam invullen. En dit is niet gebeurd, dus is de verblijfsvergunning niet geldig. En daar kunt u niets aan doen.'' Hij keerde zich naar Lady Catharina. ''Het is aan de rechtbank om te beslissen of u opnieuw een vergunning krijgt. Door uw status zult u deze waarschijnlijk wel ontvangen. Desalniettemin bent u op dit moment geen burger van Dust en daarnaast ook nog eens in overtreding. Daarom rest mij niets anders dan dit huwelijk te stoppen. En helemaal een voornaam en hooggeplaatst lid van het Magistrerium, mijnheer Tempis, mag niet trouwen met een in overtreding-zijnde persoon, of een persoon die momenteel niet officieel een Dust lid is.
Kortom. U kunt niet trouwen vandaag. U zult de uitspraak van de rechtbank af moeten wachten. Ik klaag u bij deze aan voor valsheid in geschriften, illegaal verblijf in Dust en de plannen om onwettig te trouwen.''
Ron keerde zich nu weer naar Tempus die een kop kleiner leek te zijn gemaakt, zo ineengedoken zat hij.
''Mijnheer Tempus. Als u toch besluit te trouwen overtreed u de eed. U weet welke straf daarop staat, niet?''
Tempus durfde Ron haast niet aan te kijken. Voorzichtig knikte hij, terwijl hij helemaal niet wist wat hij moest doen.
Als hij niet zou trouwen, zou hij vrijuit gaan, maar zou hij zijn geliefde moeten missen. En als hij toch zou trouwen zou hij de straf krijgen. En dan was de verbanning uit het Magistrerium nog niet eens de enige straf. Hij zou ook over de rand van Finem worden gegooid met loden benen. Hij zou de wereld nooit meer zien.
Toch wist hij op dit moment niet wat erger was. Wat moest hij besluiten??

Shao Niu keek vanaf haar plaats toe wat er gebeurde en was verbaasd. Gebeurde dit altijd bij huwelijken of was dit speciaal? Het was wel bijzonder dat een van de goden van deze wereld zich had laten zien, maar ze was niet van dit geloof dus zou ze niet naar voren te hoeven gaan om het te eren. Dat zou ze straks misschien nog doen wanneer het hier rustig was. In de oude wereld waren ook goden geweest, werden door haar clan geeerd waarvoor ze stonden. Enkele beschermden de mensen, de anderen de natuur en sommige waren de natuur zelf. Toen ze klein was had ze eens een god gezien, maar in de gedaante van een wolf was die aan haar verschenen. Nu gebeurde hetzelfde, maar zag je wat meer van de werkelijke gedaante.

Voorzichtig stond Shao Niu op en verliet de mensen die nog allemaal toe zaten te kijken. Shao Niu had het gevoel dat dingen niet zouden gaan lopen zoals het zou moeten gaan en zij zou op een veilige afstand gaan kijken naar wat er zou gaan gebeuren. Ze wachtte bij de boomrand, hoorde de conversatie bij het altaar maar al te goed. Het was alsof de bomen het geluid lieten doorkomen en weer verspreiden zodat iedereen kon horen wat er aan de hand was. Toch leek het vanaf hier er niet op dat de personen waarover het ging bang leken. Even had de bruid angstig gekeken, maar dat was weggegleden na de woorden van degene die ze aanbad. Shao Niu zou hier rustig wachten.

Eros had er gewoon genoeg van, hij had zich er lang genoeg buiten gehouden, maar nu zou hij zich er mee gaan bemoeien. Niemand zou deze dag van hem en Cath af kunnen pakken. Vannacht op de overgangstijd van deze dag naar de volgende zou de overdracht zijn kracht zijn en zou zijn wederhelft geheel domina worden van de clan en ze zou het op haar eigen kracht doen in plaats van geleende kracht. Langzaam stapte hij naar voren, recht op Cath af om haar te beschermen als dat nodig zou zijn, want geen soldaat zou haar ook maar mogen aanraken.

Lady Catharina keek licht naar achteren waar ze Eros aan zag komen. Het had haar lichtelijk verbaasd dat hij nu pas naar haar toekwam, maar ze voelde dat hij nu zeer boos was. Haar blik ging weer terug naar Conim die zijn verhaal uitlegde. Haar gedachten gingen razendsnel totdat ze een punt vonden waarop een licht lachje rond haar mond ontstond. ‘Conim, wat schiet jij er mee op als Tempus niet met me trouwt? Dacht je dat je mijn clan over zou kunnen nemen? Of zou mijn dood een schok zijn voor de Caelos waardoor andere clans kunnen profiteren en ons kunnen wegvagen? Lavinia, ik bedoel het niet verkeerd.’ Ze blikte even snel naar de halfzus van haar kinderen. ‘Bovendien hoeft Tempus zijn positie niet af te staan als hij niet met me trouwt, dus wat win je er mee? Hmm.. Of zal het zijn dat je verwacht dat Tempus zijn verdriet misschien niet aankan en jij zijn plaats in kan nemen?’ Ze lachte even zacht. Dit leek net een potje schaak, alle zetten overwegen, maar nog niet duidelijk maken welke troefkaart ze achter de hand had. Even ging haar blik naar haar hoedster, haar mentor en die knikte haar toe. ‘U zegt mij dat ik word aangeklaagd op valsheid in geschriften en daar komen de andere twee aanklachten vandaan, maar wat nou als ik zeg dat je je oren moet openen? Dat je moet luisteren naar wat er gezegd wordt om je heen, in plaats van door die ene tunnel te lopen en nooit de afslagen te zien die vlak bij je zijn? Laat mij jou de afslagen laten zien door de volgende woorden te zeggen en luister goed.’ Even kuchte ze. ‘Ik citeer: “Mijn dochter staat ingeschreven onder de naam Lady Catharina Nightwish.”’ Zei Catharina luid en duidelijk. ‘Hiermee is er geen valsheid in geschriften te bespeuren of wilt u zeggen dat u mijn papieren bij zich heeft? Compleet met de valse naam erop die u er misschien wel op heeft gezet? Want dat zou betekenen dat u die uit de archieven hebt meegenomen zonder een procedure op te hebben gestart waarbij ik ervan op de hoogte zou moeten zijn, tenminste dat was zo de laatste keer dat ik de wetten van het Magistrerium had gelezen en in dat geval zou u ze gestolen hebben. Natuurlijk beschuldig ik u nergens van, maar om alle onzekerheid weg te nemen, zal ik het gemakkelijk maken.’ Hierna knikte ze licht vermoeid naar de boom Allerzielen waar een lichte plek in verscheen. ‘Ik roep de bewaarder van de Archieven aan op gegronde reden met betrekking tot mijn dossier.’ Catharina wist dat ze het zorgvuldig zou moeten formuleren als ze wilde dat de bewaarder in een goed humeur was. Volgens haar moeder hield de bewaarder er nooit echt van om met mensen om te gaan. Hij hield zich altijd bezig in de archieven en de ene keer dat je hem zag, was als je het ingevulde formulier aan hem overdroeg, diep onder de grond. Haar ouders hadden dat moeten doen om zo corrupte Magistreriumleden te ontwijken en hadden het rechtstreeks gegeven aan de bewaarder die als hij eenmaal het formulier had gevoeld en gezien zich nooit meer zou vergissen welk formulier was gegeven en over wie het ging. Die kwaliteiten had ze nu nodig om zowel haar leven als haar huwelijk te redden. Uit het licht verscheen een klein mannetje. Je zou bijna denken dat het een dwerg was, zo klein was hij, maar die dubbele bril die hij droeg en de kromstaande rug van het altijd maar lezen, maakten hem duidelijk de bewaarder. En even later zijn chagrijnigheid waardoor ze zuchtte. ‘Welk onmens heeft me nu weer nodig?’ Voorzichtig stak Catharina haar hand op en de doorzwarte oogjes keken haar aan. ‘Aha.. Jongedame, u gaat trouwen? Mijn gelukswensen krijgt u niet.’ Kon zijn humeur nog slechter? ‘Dat is ook niet wat ik van u vraag, mijn beste bewaarder. Ik vraag enkel om opheldering van een situatie in mijn dossier. Misschien kunt de u de specificatie aan meneer Conim vragen. Hij is namelijk degene die mij beschuldigt.’ Liefjes lachte ze naar Conim al zonden haar ogen hem dodelijke blikken toe. Ze was nog steeds kwaad op hem, want het werd alsmaar maar later en later en als er toch werd besloten dat ze niet mocht trouwen met Tempus dan zou ze de tijd willen gebruiken om bij haar kinderen te zijn en afscheid van hen te nemen.

- Volgens mij komt Cath best arrogant over of niet? Ach ja.. het is een zaak op leven of dood.

Vanachter een muurtje had Lupus alles gehoord. Opeens was al het geweld niet meer nodig, al zou hij het wel op de achterhand houden.
Maar hoe moest hij er nu voor zorgen dat die Ron Conim gelijk had en dat het huwelijk voor vandaag gestopt zou worden.
Misschien wist Diadorah nog wel iets. Langzaam stapte hij naar zijn stoel en ging zitten om zijn plannen te overdenken.
Had hij maar een papier waar een vervalsing op zou staan, of wist hij maar iets dat hem kon helpen het statement van Conim kracht bij te zetten.
Hij stond op en liep richting het altaar. Daar stonden Ron Conim, Lady Catharina en de bewaarder van de archieven druk de discussiëren.
Lupus kwam erbij staan en deed alsof hij deze situatie heel pijnlijk vond.
''Mijn Lady, bent u echt lid van de familie Nightwish? Deze staan toch in verband met de Nigris, dus u bent ook een Nigris? Dat is grappig. Een hoofd van de Cealos die ook een Nigris is. Heel apart.
En ik heb ook nooit geweten dat jij anders heette. Ik denk dat verder niemand dit weet. Toch wel vreemd niet? Mag een Magistreriumlid wel met een half Nigris trouwen. Niet toch?
Dat zal onze wereld niet ten goede komen ben ik bang. En we moeten er toch voor zorgen dat alles beter gaat dan in de oude wereld. Of ben je vergeten wat daar uiteindelijk is gebeurd.''
Diadorah kwam uit een donkere schaduw tevoorschijn.
''Mijn lieve Lady Catharina. Ik wist altijd wel dat jij een Nigris was. Die kracht die je had toen je je slechte kant liet zijn. Een gevaarlijke kant. Je beste kant.
Je zult altijd een Nigris zijn.''
Diadorah liep dichterbij en ging vlak bij de menigte staan. ''Ik ben voor het huwelijk, laat ze trouwen.''
Toen verdween ze weer in het publiek en ging zitten op een stoel.
Ze wuifde met haar hand. ''Laat het huwelijk beginnen''

Lord Athios keek met ingehouden adem naar het tafereel. Hij was erg verbaasd om van Lucifer te horen dat Lady Catharina, de domina van een van de meest harmonievolle clans, ook deels oorlogzuchtend Nigrisbloed in zich had. Hij wist maar al te goed wat het betekende als men niet goed vermeld stond in de geschriften van het Magisterium en nog geen seconde later kwam Ron Conim dat even ophelderen. Velen waren nu erg verward en men begon met sarcasme en cynisme een soort ruzie: Tempus en Catharina tegen Ron Conim. Athios moest ingrijpen, hij kende Tempus erg goed, en hij was ook nog eens zijn collega. Ron Conim had hij nooit gemogen, het sinistere mannetje stak altijd overal een stokje voor, alsof hij geen vreugde kon voelen. 'Meneer Conim, mag ik u eraan herrineren dat u zelf ook in overtreding bent geweest. Bij de laatste stemming in het Magisterium hebben we u als mede-leider en administrator benoemt volgens de regels van de senaat, maar dat was puur voorwaardelijk. Sinds de laatste leider van het Magisterium overleden is, is er geen nieuwe geìnstalleerd. U en de heer Dolores nemen nu zijn functie waar, met de heer Dolorus als leiding van de afdeling bestuurszaken. Hij kan dus het vonnis bepalen over het overtreden van de registratieregel, hij kan het zelfs ter plekke wijzigen! U daarintegen bent in overtreding omdat u zich nu met zaken bemoeit waarvan u geen bevoegdheden hebt. En op het innemen van andermans zaken staat ook een straf, die u volgens mij al te goed weet.´ sprak Athios streng, continu wijzend naar de boosdoener. De straf op het innemen van andermans zaken was degradatie uit de Magisteriumsenaat en dus zou Ron Conim weer terecht komen op de afdeling van gevangenisbewaking, een afdeling die in het Magisterium nogal minachtend werd bekeken. De regel om andermans zaken niet in te nemen in het Magisterium stamde nog uit de tijd dat het Magisterium één leider had: alle senatoren namen elkaars functie in, wat uiteindelijk tot een enorme chaos en onbalans leidde. Athios was, als senator van militaire zaken en provincies, dus bevoegd om Ron Conim ter plekke te arresteren. ´Dus mijnheer Dolores, voelt u zich geroepen om het vonnis en straf ietswat aan te passen?´ Dat was een hint van Athios, hij zei het immers met een grote grijns op zijn gezicht. Hij genoot er van hoe Ron Conim nu keek: totaal versteld van de situatie. ´Mannen sla de heer Conim in de boeien voor innamen van andermans zaken, en neem ook de heer Lupus mee voor vervalsing.´ dat laatste kwam er spontaan uit. Hij zag namelijk dat Lupus een vervalsing van Catharina´s gegevens had. De soldaten deden wat hen gezegd werd en Athios wuifde om aan te geven dat de bruiloft verder kon gaan.

''U durft mij te arresteren, dat gaat helemaal niet'', riep Ron Conim fel, terwijl er een grote consumptie zijn mond verliet.
''Mag ik U eraan herinneren dat Tempus Dolores heeft mogen kiezen tussen zijn leiderschap op het Magistrerium en zijn Huwelijk met Lady Catharina, wiens naam nog steeds vervalst is'' Conim waggelde naar voren.
''En waar heeft Tempus voor gekozen? Nou...'' Hij wees mijn zijn vinger naar de bruid die er wat verlaten bij stond. ''De vrouwe, de liefde, de verrading van het ambt. En mag ik U eraan herinneren dat ik de opvolging in hand heb genomen, zonder dat er tegen gestemd is.''
Hij gebaarde met zijn armen. ''Dus ik, als Leider, kan niet gearresteerd worden, en hij heeft geen macht meer. Daar heeft hij zelf voor gekomen. Vraag de bomen er maar om''
Conim had een hekel om het woord bomen in de mond te nemen, maar het moest maar. ''En ookal arresteert u mij toch. Ik steek een stokje voor het huwelijk. Ik trek bezwaar, en pas nadat alle leden van het Magistrerium het hebben afgewezen en de jury mijn bezwaar negeert, zal het huwelijk verder mogen gaan. MAAR...VANDAAG...NIET''
Conim hijgde en poetste de zweetdruppels van zijn inmiddels rood opgelopen gezicht.
''Nog iets op aan te merken. Hoogvereerde Lord Athios. Of u mijnheer Tempus.''

Tempus keek schuin naar Athios. Wat hij zei was waar. Hij kon een wet wijzigen, al was dat alleen voor zeer uitzonderlijke gevallen.
''Ja, ik wijzig de regel. Lady Catharina is ingeschreven geweest op een wettelijk naam die ze heeft aangenomen. Tweede namen hoeven niet direct worden ingezonden. Als de persoon zich maar kan identificeren.
Want we hebben allemaal zelf ook vele namen van onze voorouders, en die registreren we toch ook niet?''
Voor het eerst kon Tempus weer fel naar Ron Conim kijken. Zou het huwelijk dan toch doorgaan?

Lady Catharina draaide zichzelf om naar Lupus toen hij erbij kwam staan om ook mee te gaan discussieren en ze keek hem aan met een blik die hij waarschijnlijk als enige van haar zou kennen. De blik van dat hij voor haar part hier dood neer kon vallen. Het was voor Catharina lastig om nu om te gaan met de stress die met haar functie mee kwam en alle verplichtingen en formaliteiten iemand moest voldoen. Ze wilde nu alleen zo graag haar leven beginnen met Tempus en er werkelijk zijn voor haar kinderen en clan dat ze het haast niet meer kon verdragen om hier te staan en alles maar aan te horen en haast geen kracht te hebben om er tegenin te gaan. ‘Lupus lieveling, je afkomst bepaalt niet wie je bent, dat bepaal je zelf. Iedereen heeft zijn eigen lot in handen en zal voor zichzelf later verantwoording af moeten leggen aan zichzelf en de domina van de Caelosclan op het moment dat hij of zij sterft. En nee Lupus, ik ben niet vergeten wat er in de oude wereld is gebeurd, hoe kan ik dat als iedere geest mij daaraan herinnert zodat ik niet dezelfde fouten kan maken als zij daar ooit hebben gemaakt?’ Daarna draaide de Lady zich naar Diadorah. ‘Zoals ik al zei bepaalt mijn afkomst niet wie ik werkelijk ben.’ Daarna stortte ook Athios zich in het gewoel van de discussie. Athios was altijd degene met wie ze een goede verstandhouding had, maar meer dan dat kon ze hun relatie niet noemen, maar ze was blij met de hulp al kon het alleen maar gericht zijn voor Tempus, want ze wist dat die twee wel goede vrienden waren. Maar alle hulp was welkom op dit moment. Gelaten liet ze alles over haar heenkomen en zond alleen wat blikken naar bepaalde mensen voordat ze naast Tempus ging staan en haar vingers door de zijne verstrengelde en nu keek ze hem met een blik vol hoop aan. Zou alles dan toch nog goed kunnen komen?

De vruchtbare aarde zakte licht in onder het gewicht van zijn lichaam, maar de stevige wind die hen begeleidde zorgde dat er geen sporen werden achtergelaten. Soepel wandelde hij door het bos, met de vrouw aan zijn zijde. Voor hun was het woud nog stil, de bladeren bewogen niet en alles zag er vredig uit. Maar met hun kwam de wind, een ijzige, scherpe wind. Een bordeauxrode cape klapperde in de wind, maar de draagster hoefde hem slechts met één hand vast te houden zodat hij niet wegwaaide. Haar capuchon was over haar ogen getrokken zodat je haar gezicht niet kon zien. Zo nu en dan zag je de volle lippen en de kin van de vrouw, maar dat was maar een seconde zichtbaar.
In de verte stond een gigantische menigte die allemaal naar een groepje in het midden keken. Een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij naar de groep liep. De draagster van de cape hielt halt en bekeek iedereen van een afstandje op het hoger gelegen stuk van het bos. Hij liep verder tot hij bij de rand van de menigte kwam. Een kleine jongen merkte hem al op, maar hij negeerde het. Met een machtige brul sperde hij zijn muil open zodat iedereen zijn gevaarlijk scherpe tanden kon zien. De eerste mensen weken al uit elkaar toen hij in hun richting liep en langzamerhand werd er een pad gecreëerd. Met stevige en toch soepele passen liep hij naar het bruidspaar. Hij keek beiden met een haast cynische uitdrukking aan. Met zijn gave voelde hij de angst van de mensen om hem heen. Niet iedereen was bang, er waren ook een aantal Nigris bij. Maar hij had ze weten te verrassen, dus hij was al halverwege voordat iedereen kon reageren. Daar stopte hij plotseling. Bewegingloos, maar met een geconcentreerde blik richting het bruidspaar, bijna alsof hij een prooi bekeek.

Toen verscheen de vrouw met de rode cape ten tonele. Terwijl ieders blik nog op de tijger was gericht bestudeerde zij de menigte. Zoveel geheimen. Ze kon ze allemaal ontrafelen en ze genoot van de kennis die het haar schonk. Haar mondhoek krulde licht op toen ze de belangrijkste gasten af ging. Slechts een vrouw, zwart haar en overduidelijk de bruid, was moeilijker te lezen. Ze stond nauw met de oude geesten die haar beschermden. Een windvlaag deed iedereen opschrikken en naar haar kijken. Nu ze ieders aandacht had begon ze te lopen. Met een simpele beweging van haar hand deed ze de cape af zodat haar gezicht en de rest van haar lichaam helemaal te zien waren. Haar jurk wapperde in de wind die ze had gecreëerd. Het was een simpele jurk van allemaal doorschijnende lappen grijze stof die door op elkaar te zijn genaaid over haar lichaam een ondoorzichtig geheel vormden. Er zaten geen mouwen of bandjes om haar schouders, slechts een koord aan de bovenkant dat amper zichtbaar was. Haar stappen waren zo mogelijk nog gracieuzer dan die van haar anima en met een vlot tempo liep ze naar de tijger toe. Toen ze naast hem stond liep hij met haar mee richting het bruidspaar. Al die tijd had ze geen woord gezegd, maar het was niet stil op de plek. Naast het ruisen van de wind kwam er uit de menigte een hoop geroezemoes. De opgekrulde mondhoek verwijdde zich nog een beetje terwijl ze wat mensen hoorde praten.
Ongeveer twee meter voor het bruidspaar stonden ze stil. Vanuit het niets haalde de vrouw een zwart fluwelen doosje tevoorschijn. ‘Catharina,’ sprak ze met haar hese stem. ‘Ik zou u graag mijn cadeau willen geven.’ Het doosje klikte open en liet een zilveren ketting zien die rijkelijk bewerkt was met robijnen. De stenen waren zo groot dat ze zonder de ketting al een fortuin opleverden, maar het zilveren koord maakte het compleet. ‘Deze-,’ een cynische lach verscheen rond haar volle lippen, ‘omstandigheden leken mij het perfecte moment.’ Ze loog dat ze barstte, het was altijd al haar plan om midden in de ceremonie binnen te vallen, maar het geruzie had een nog beter moment geschapen. ‘Mijn welgemeende felicitaties.’ Nu keek ze ook de rest aan terwijl ze ervoor zorgde dat ze met elk belangrijk persoon oogcontact maakte. De ketting hield ze dichtbij zich zodat de bruid of iemand anders naar haar toe zou moeten komen en niet andersom. De tijger was inmiddels naast haar gaan zitten en had een rustig gelaat. ‘Waar ging de ruzie nou om?’ fluisterde ze, zodat alleen de mensen die dicht bij haar stonden haar konden horen. Even deed ze alsof ze diep nadacht. ‘Oja, de waarheid. Toch?’ Een grijns verscheen op haar gezicht. Ze wendde haar gezicht en wees naar de tijger. ‘Mag ik u voorstellen: Asrael, mijn Anima en mijzelf Victoria Agilae.’ Haar ogen waren nu alleen op de bruid gericht en de grijns stond nog op haar lippen. Dit kon nog eens leuk worden.

Omdat Roos vond dat Cath nu echt moest trouwen. Alsjeblieft.

Diadorah had heel lang in stilte geluisterd hoe Lupus zich in de nesten werkte.
Hij was niet bepaald slim aan het spelen. En die geheimzinnige Victoria maakte het alleen maar moeilijker. Dus besloot Diadorah naar voren te treden.
''Lupi toch, waarom doe je zo moeilijk. Laat ze nu gewoon trouwen.''
Diadorah wierp een blik op de ketting met de robijnen die Lady Catharina als cadeau had gekregen. ''Dat is een leuk juweel die je daar hebt. Waar heb je die weg, lief.''

-beetje kort, maar mij inspiratie moet weer komen-